Ik ben Joseph
Ik ben een man en woon in Evergem (België) en mijn beroep is Gepensioneerde Ambtenaar .
Ik ben geboren op 18/03/1953 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Kennis en Vorming in de psychosociale sfeer. Sofrologie.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Zoeken in blog
Zaken die raken
09-12-2015
Euthanasie om psychisch lijden ter discussie
Uit de discussie spruit het licht maar…
Als wetten democratisch tot stand genomen zijn en alle rechtsregels in een democratie gevolgd werden om een wet te maken en te laten uitvoeren, moet men dan na een paar jaren al vlug - vlug proberen via een opinie de zaak te wijzigen. Ik denk het niet.
De euthanasiewet dateert van 2002 en is na heel veel discussie en onderzoek te stand gekomen.
Vooral terminale patiënten kunnen gebruik maken van de voorzieningen in de wetgeving.
Ook niet terminale patiënten vonden hun weg naar het einde van hun ondraaglijk lijden.
Mensen die getroffen werden door fysiek ondraaglijk lijden daar kon men mee overweg.
Maar mensen die het slachtoffer waren van psychisch ondraaglijk lijden dat was nog een ander fenomeen waar ons Vlaanderen en ons land moest aan wennen.
Mensen die heel dicht bij een patiënt stonden en zijn of haar lijden en verzuchtingen kon volgen konden begrip opbrengen voor zijn / haar verlangen en verzoek tot euthanasie om reden van ondraaglijk psychisch lijden. Aan de ander zijde vond men dikwijls ongeloof en onbegrip.
Stilaan kwam er echter een kentering en leerde men begripvol omgaan met mensen die het slachtoffer werden van psychisch lijden.
De herstelbewegingen en patiëntenrechten-verenigingen zorgden ervoor dat het stigma op de mensen met psychiatrische problemen te kampen handden verminderde of verdween.
De mogelijkheid om euthanasie bij ondraaglijk psychisch lijden, door de wet in 2002 geboden, is een mogelijkheid waarbij de patiënt en enkel de patiënt zelf om verzoekt nadat hijzelf de ondraaglijkheid van zijn eigen ondraaglijk lijden heeft ingeschat.
Men vergeet ook dikwijls dat het bij euthanasie moet gaan om: "Een medisch uitzichtloze (ongeneeslijke) fysieke en/of psychische aandoening" en er moet ondraaglijk lijden zij Fysiek of psychisch.
Ik stel mij de vraag of de groep mensen die nu euthanasie bij psychisch lijden ter discussie stelt wel goed bezig is. Zij stellen zelf in de persartikels dat het ondraaglijk lijden, bijvoorbeeld bij depressie, niet objectief kan worden vastgesteld. Dan vraag ik mij af welke criteria zij hanteren om mensen wel objectief te behandelen. De verhalen die ik hoor en lees van (ex-)patiënten uit de psychiatrie liegen er niet om. Vandaar ook de groei van de herstelbewegingen overal. Vandaar ook de massa mensen die overal op zoek zijn en rondzwerven op zoek naar hulp, goede hulp die zij dringend nodig hebben. Die hulp wordt soms door kortzichtigheid, onbegrip of gebrek aan visie niet geboden met alle gevolgen van dien.
Een ding weet ik zeker: Als je iemand die euthanasie wil om reden van ondraaglijk lijden, of het nu om fysiek lijden of om ondraaglijk psychisch lijden gaat, bij de hand neemt en heel diep in de ogen kijkt… Dan weet je wat de dokters kunnen en mogen doen.
Als euthanasie een laatste middel is in ons soms falende psychische zorg in Vlaanderen laat het dan a.u.b. zo zijn en laat de mensen niet over in gruwelijke wanhoopsdaden maar help hen op een humane vreedzame wijze. Zorg wel voor een heel goede begeleiding en omkadering en nabijheid voor zowel, de patiënt, zijn familie en de omgeving.
Schuilt er trouwens achter elk verzoek tot euthanasie, of het nu om fysiek of ander lijden gaat, geen stuk psychisch lijden en wie gaat dan bepalen wat primeert?
Nu zo'n een houding aannemen tegenover euthanasie om reden van ondraaglijk psychisch lijden is een kaakslag toebrengen aan alle mensen die reeds die weg gegaan zijn en vooral naar hun na- en naastbestaanden toe. Het geeft weinig blijk van fatsoen en medeleven naar die mensen om nu met een stelling af te komen die eenzijdig gekleurd en weinig nuance toelaat.
Probeer a.u.b. nooit het gegeven te bemantelen om uw grote gelijk te halen, wat uw motieven ook moge zijn. Daarvoor zijn mensen te waardevol voor, ook mensen die psychisch ondraaglijk lijden en een zware onomkeerbare beslissing genomen hebben.
Vandaag stond in verband met de vluchtelingenproblematiek, onder de rubriek commentaar een artikel in de krant 'Een menselijk gelaat tonen dat lukt Europa niet'. Gisteren was ik op bezoek in Antwerpen en voor de middag, het was mooi weer, besloot ik iets te drinken op een terras op de Grote markt aan het Stadhuis. Gezelligheid troef. Tot mijn oor viel op een viertal stadsfilosofen achter mij die er duchtig op los debatteerden over het vluchtelingenprobleem. Ik hoorde zowaar citaten uit de late jaren 30 die ik hier nu niet wil herhalen. Beangstigende dingen. Ze hadden het onder andere over hun oplossing voor de problematiek van de vluchtelingen in Calais. Ik schaamde mij dood voor hen en hoop van harte dat zij niet representatief zijn voor de doorsnee Antwerpenaar van de welbespraakte burgervader en zijn volgelingen. Is men vergeten dat er vroeger in Vlaanderen niets was en er nergens een mens te bespeuren was. Wij allemaal immigranten zijn van de grote migratie. Mensen zijn steeds in beweging geweest en houden soms voor een paar honderd jaar halt op een plek op de wereld om dan verder te gaan.
Op de plaats waar ik woon was er eeuwen geleden nog zee. Je hoeft maar een paar meter diep te graven om dit te ontdekken. Nu als de zee ooit terugkomt en terugneemt, en dat kan vlug gebeuren, (Zie floodmaps hoe kwetsbaar wij wonen) waar gaat ons nageslacht naartoe vluchten? En hoe en door wie gaan zij opgevangen worden? Ik hoop van harte dat zij beter opgevangen worden als de vluchtelingen aan de middellandse zee of in Calais. Je mag dan nog niet denken dat er iets mis zou gaan met de verouderde kerncentrales in ons land waarbij duizenden mensen op de vlucht zouden moeten gaan.
Ik weet het, de mogelijkheden zijn beperkt maar een beetje menselijkheid mag en moet er ook zijn. Als je de budgetten ziet die nutteloos besteed worden en de luxe uitgaven van de overheid dan mag er gerust wat naar die mensen gaan voor wat basisbehoeften en comfort. Voor wat warmte en menselijkheid. Anders komen die afschuwelijke gedachten van eind de jaren dertig van de Antwerpse stadsfilosofen weer tot leven en dan mag nooit gebeuren.
Stilaan krijg ik de indruk dat men hier in het Westen het Noorden kwijt raakt.Europa raakt er niet uit. In de internationale pers verschijnt zogezegd een akkoord ja maar... Als men de details leest is er geen akkoord of een schijnakkoord om zijn eigen vel te redden. Schijngevechten tegen allerlei mogelijke schijnscenario's die mogelijks zouden kunnen opdoemen als … Onze minister spreekt van resoluut terugsturen indien... En terwijl de we in de media de machtige politieke leiders aanschouwen in al hun glorie en luxe krijgen wij ook beelden te zien, afschuwelijke beelden, verschrikkelijke beelden. Hoe wij Europa, Westerlingen omgaan met die vluchtelingen. Gedumpt op een stukje rotsblok op een strand met allerlei veiligheidsmaatregelen want, je kan nooit weten. Beveiliging alom. En ons land heeft xxxx vluchtelingen gered met onze machtige oorlogsvloot ( nou ja) vloot. Maar waar zijn die mensen nu. En in welke omstandigheden leven die nu verder als er nog sprake is van een menswaardig en humaan leven. En dan die kleine kinderen, onschuldige wezens met een onbekende toekomst. Overleven in een chaotisch gevaarlijk heden. Door niemand gewenst. Door niemand in vertrouwen genomen. Ruzie in onze Europese Unie (als er nog sprake is van Unie) over de quota aan vluchtelingen die men moet, kan of wil opnemen.
Een schande voor de westerse mensheid die leeft in luxe en glamour. Die doet of er niets aan de hand is. De ver van mijn bed show. Zijn wij Belgen vergeten hoe veel duizenden op de vlucht sloegen in 1914, onze voorouders , hoe die opgevangen werden in Frankrijk en Nederland.
Hoeveel Belgen zijn er in de tweede Wereldoorlog naar Engeland gevlucht om aan de oorlog te ontsnappen. Zij werden daar ook goed opgevangen. In Zuid Frankrijk zie je op veel plaatsen in de streek van de Aude en Herault aan kerkmuren plaatjes met dankbetuigingen van de Belgische Vluchtelingen aan het Franse volk.
Er moet dringend iets veranderen aan ons collectief bewustzijn inzake het humaan omgaan met vluchtelingen, vaders, moeders en kinderen. Iedereen heeft recht op een menswaardig bestaan. Europa en zijn leiders mag zich niet langer verstoppen achter het financiële gekrakeel om Griekenland en moet adequaat handelen ten opzichte van hopeloze mensen.
Vandaag in de krant: " Politiecommissaris dient klacht in tegen vader Jonathan Jacob" Jonathan Jacob kwam om het leven tijdens een politie interventie van het BBT. Op 6 januari 2010 psychisch in de war werd hij van het kastje naar de muur gezonden. Van de dokter naar de psychiatrie, naar de politie, naar de cel, terug een dokter met BBT van de politie die met grove middelen de man te lijf ging met het dramatisch gevolg. Jonathan overleefde de interventie niet.
Toevallig ook heel schrijnend deze week in het nieuws op tv. De wijze waarop de psychiatrische patiënten in de gevangenissen in Amerika aangepakt worden.
Mensonterend en, mensonwaardig. Zaken die raken...
Is de medische wetenschap niet in staat om om te gaan met mensen in crisis? Is men werkelijk bang van die mensen? Kan er nog sprake zijn van humane psychiatrie als extreme dwangmiddelen en politie moet ingezet worden om iemand tot bedaren te brengen?
Moet, als de politie of de veiligheidsdiensten dan toch tussenkomen, dan zoveel machtsvertoon en extreem geweld gebruikt worden? (Zie de beelden deze week op het nieuws. Mensen die zich passief verzetten brutaliseren en fysiek pijn doen).
Nu wil men de vader van Jonathan Jacob voor de rechter brengen omdat de man de moed had de zaak aan de kaak te stellen.
Na zoveel leed dat hij heeft gekend na alle pogingen om liefdevol met zijn zoon om te gaan en de beste oplossingen voor hem te zoeken. Nadat hij door een uit de hand gelopen interventie zijn kind verloren is wordt hij nu als boeman aangewezen. "Gij zijt een crimineel meneer want gij durft het aan ons systeem in vraag te stellen !" Nu gaan er volgens de krant al drie instanties klacht indienen wegens het schenden van het inzagerecht. Dat Jonathan de dood vond is voor hen waarschijnlijk van een andere, voor hen minder prestigieuze, orde.
Heel moedig van de vader van Jonathan Jacob om de nagedachtenis van zijn zoon op die wijze in ere te houden. Heel moedig om de zaak in de buitenwereld te brengen ondanks alle tegenkantingen. Maar het moet ook verdomd zwaar om dragen zijn om uw kind te verliezen in dergelijke omstandigheden en dan nog zo lang te moeten vechten voor een beetje respect en menselijkheid om de nagedachtenis van uw kind in ere te bewaren.
"Chloé (9) verkracht en vermoord voor enkele druppels uit waterpistool"
Een kind van negen jaar, speels, onschuldig, met een oneindige toekomst in het vooruitzicht.
Met liefde omringd door familie en vrienden.
Met zorg opgevoed in de lente van een jong leven.
Spelend met een waterpistool, zoals alle kinderen graag spelen.
Wat gaat er in het hoofd van een man om die besluit om een kind ven negen jaar dat aan het spelen was te wurgen, te ontvoeren, te misbruiken en te doden.
Is rehabilitatie of reclassering nog mogelijk voor zo een dader?
Ik weet het niet.
Is die man toerekeningsvatbaar? Heeft hij norm- en of schuldbesef?
Dit zijn zaken waar de ouder en naastbestaanden momenteel geen boodschap aan hebben.
Een kind verliezen is zeer zwaar om dragen, onnoemelijk zwaar.
Maar op dergelijke wijze uw kind verliezen moet een enorme beproeving zijn waarbij je je leven lang door een hel moet gaan.
Wij leven mee met het zwaar leed dat de ouders en naastbestaanden van Chloé moeten doorstaan.
Moet de mensheid, die naam waardig zich niet dringend gaan bezinnen over hoe men dergelijke mensonterende zaken kan voorkomen of beperken. Hoe we de meest kwetsbare personen op een menselijke en menswaardige wijze kunnen beschermen tegen duistere individuen men minder goede bedoelingen.
Vooreerst wil ik mijn diepst medeleven en respect betonen met alle slachtoffers van de vliegtuigramp van Germanwings-vlucht 9525.
Een onnoemelijk leed moet over de mensen gekomen zijn, familieleden, vrienden, collega's , kortom alle nabestaande en naastbestaanden van de slachtoffers .
Een vreselijk ongeval dat in één klap het leven van zoveel mensen benam.
Zoveel leed dat zich verderzet naar familie, vrienden en kennissen.
Onnoemelijk zwaar om dragen.
Zaken die raken…
Maar hoe erg moet het drama zijn, hoe zwaar om dragen als je daarna te horen krijgt dat het geen ongeval zou geweest zijn maar een wanhoopsdaad van één verantwoordelijk persoon.
Dit leed is niet te dragen, bijna niet te verwerken. Je dierbare verliezen door een ongrijpbare daad van een derde. Mensen met zoveel toekomst, zoveel levenskansen en moed door de wanhoopsdaad van één persoon alles ontnemen is onmenselijk.
De nabestaanden worden geconfronteerd met dubbele "waarom" vragen en dit is bijna niet te dragen of te verwerken.
Experten hebben goed praten dat de copiloot niet dacht aan de passagiers en de bemanning op het moment van de feiten. Maar was die man dan zo intens bezeten of ziek en buiten zichzelf? Heeft voordien dan niemand opgemerkt dat er iets niets in orde was , met alle gevolgen van dien? Nadien verschijnen er in de media allerlei berichten van familie, collega's, medici en bekenden dat ze dit en dat wisten of vastgesteld hadden . Waarom heeft dan vooraf er niemand gereageerd of ingegrepen op het gedrag van een persoon met een zo grote verantwoordelijkheid? Hij ie zorg moest dragen voor het leven van zoveel mensen.
Ligt hierin het antwoord verscholen op de vraag waarom en nog zoveel gevallen van suïcide zijn, ook in ons land, vooral in ons land. Op de vraag waarom er zoveel mensen moesten meegaan in de wanhoopsdaad van één persoon zal vermoedelijk nooit een zinnig antwoord komen.
Wat wel zeker is dat de nabestaanden van de slachtoffers voor een ondraaglijke toekomst staan. Een toekomst die met vallen een opstaan maar zal uitklaren met steun en hulp van veel begripvolle mensen die hen met liefde en goedheid omringen.
Ik wens die mensen heel veel sterkte in de moeilijke tijden toe.
Op 24/09/2013 schreef ik onderstaande tekst op mijn blog:
Wij moeten u opsluiten mijn kind want wij zijn als gemeenschap, als maatschappij, niet in staan om voor u op een veilige en liefdevolle wijze te zorgen.
Wij zijn niet bekwaam om u een minimum aan zorgen te verstrekken op een menswaardige ethisch verantwoorde wijze.
Wij zijn niet in staat, omdat gij anders door het leven gaat, om voor u te zorgen, om u een weg te laten gaan in uw leven, om u een beetje te laten zijn wie je wil zijn, op uw wijze, in uw tempo.
Niettegenstaande zoveel doctoraatstitels en thesissen in de psychiatrische- en menswetenschappen staan wij nu machteloos.
Niettegenstaande alle boeken die volgeschreven zijn met verhalen, wetenschap, therapieën en over psychiatrie en kennis, macht en … wijsheid zijn wij niet in staat om u een beetje mens te laten zijn waarop gij, al ieder kind, recht hebt.
Zijn wij soms een liefdevolle communicatie tussen twee mensen vergeten, gewoon jezelf laten zijn, zonder angst en zonder vrees.
Je laten zijn wie je bent, je benaderen zonder angst en zonder vrees met een minimum aan beste zorg, zonder dreigementen met opsluiten.
Minderjarige gedumpt door ziekenhuis bij jeugdrechter en opgesloten in politiecel.
Vandaag staat een artikel in de krant met als titel "
Ziekenhuis: 'Het meisje besefte wat er zou gebeuren als ze opnieuw de grenzen overschreed'
Alsof een minderjarig met zware psychische problemen ( anders is er geen sprake van gedwongen opname) wakker ligt van een vermanende vinger.
Het lijkt er meer en meer op dat onze maatschappij en onze gesubsidieerde instellingen niet in staat zijn om met psychisch lijden en lijden van minderjarigen om te gaan. Ofwel kan men het niet of wil men het niet. Zich steeds verstoppen achter vage regels en verhalen is niet goed en brengt schade toe aan de patiënt die de beste zorgen moet krijgen. Een kind droppen bij een Jeugdrechter en daarna opsluiten in een cel bij de politie: Een nationale schande is het.
Mocht dit in het buitenland gebeuren dan zou België hier zeker op reageren.
Of het laksheid is of gebrek aan creativiteit was, ik weet het niet maar er moet zeker een haalbare en humane oplossing geweest zijn voor dit kind, al was het maar tijdelijk.
Crisisopvang is er in alle maten en vormen, diensten 112, MUG en zelfs medische helikopterdiensten. Maar een minderjarige die door omstandigheden of redenen van medisch psychische aard door het lint gaat >>>>> OPSLUITEN dan maar.
Onlangs zag ik op Tv een paar vooraanstaande ministers een bedrijfsbezoek brengen aan een groot koekjesbedrijf in de regio. Mooi dat de bestuurders van het land aandacht schonken aan onze regio en er ook een koekje van kwamen proeven.
Keurig uitgedost in smetloos wit deden zij een rondgang in het bedrijf en mochten zij getuige zijn van de geboorte van de producten van een van ' s lands grootste koekerijen.
Met kinderlijke vreugde proefde onze premier en zijn vicepremier van de zoete lekkernij.
Jaren geleden kwam ook onze Koning al eens op bezoek in dit bedrijf om zij smaakzin te testen.
Ik heb een paar jaar geleden een fietstocht, uitstap, georganiseerd met buurtbewoners, patiënten en ex-patiënten van een psychiatrische instelling. Toen stelde ik de vraag om het koekjesbedrijf te mogen bezoeken. Psychiatrische patiënten zijn zoetekauwen en het zou toch mooi geweest zijn om in navolging van 's lands prominenten eens een bezoek te brengen aan dit bedrijf.
Na lang wachten op mijn vraag tot bezoek :
Wij konden het bedrijf passeren langs de straatzijde….. Niet op het bedrijfsterrein en niet binnen dus.
Kwestie van uw relaties goed te verzorgen en uw publiciteit hoog te houden zeker.
Vorige week was er een uitzending op de tv met als titel leven met een dode op je geweten.
Eigenlijk was het een heruitzending van een Franse reportage met ondertitels
"Une mort sur la conscience"
Twee zaken raakten mij sterk aan in de reportage.
Er was een treinbestuurder die jaren geleden een auto had aangereden met zijn trein. De auto was slalommend door de slagbomen gereden. Die man raakt maar niet los van de zaak, in wezen lijdt hij aan een post traumatisch stress syndroom of PTSS. Jammer dat hier in de reportage niet over gesproken wordt. Er zijn nochtans goede therapieën om mensen met PTSS te behandelen. Een goed opgeleide therapeut met ervaring kan zulke mensen helpen. Exposure kent goede resultaten opleveren als er een goede begeleiding is door iemand met een goede opleiding en ervaring. EMDR , Eye movement desensitization and reprocessing lijkt ook verwonderlijke resultaten te geven bij PTSS
In de reportage zelf gaf men te veel de nadruk op het schuldgevoel en het verhaal schuldig te zijn en dat gaf geen goed beeld op de zaak. De treinbestuurder was eerder slachtoffer dan dader en verdiende alle hulp en begeleiding. Hulp die hij blijkbaar onvoldoende kreeg.
Een tweede zaak betrof een ongeval waarin een meisje van ongeveer negentien jaar oud het leven liet. De vriend van het meisje bestuurde de auto. Toen hij naar een flesje drank greep ging de auto van de weg en over de kop. Zij vriendin kwam om het leven. De ouders van het meisje kwamen in een oerwoud van emoties en rouw. Uiteindelijk begonnen procedures tegen de jongen, vriend van hun overleden dochter met alle gevolgen van dien. Rechtszittingen procedureslagen enz. Telkens opnieuw de wonde oprijten en de pijn beleven. Men vergat dat de jongen die misschien minieme schuld had aan het ongeval (met weliswaar zware gevolgen) ook zijn vriendin kwijt was en ook hierom moest rouwen en rouw verwerken. In plaats van zware procedures te handhaven had met er misschien beter aan gedaan om eens na te gaan of de ouders van dat meisje niet te maken hadden met ondraaglijk lijden door gecompliceerde rouw. Het was misschien beter geweest voor die mensen om hen te helpen in de heel zware rouwverwerking. In plaats van heel lang en zwaar juridisch te procederen tegen de vriend van hun dochter die vermoedelijk ook eens hun vriend was geweest.
Ook hier werd met geen woord over gerept in de reportage.
Als je de media de laatste maanden volgt kun je er niet om heen. Er is wat in beweging bij justitie. Wat er juist in beweging is en welke richting het uitgaat is een andere vraag.
Na het euthanasieverzoek van een geïnterneerde dat eerst niet ontvankelijk was, dan wel, dan toch niet uitgevoerd kan worden weet niemand nog wat er gaande is.
Stel u zelf in de plaats van de man die, ja wel voor erge feiten, in de gevangenis zit. Jaren in de gevangenis zit maar toch volgens de geldende wetten en regels in aanmerking komt voor euthanasie. Wetten die op een democratische wijze tot stand gekomen zijn en voor ieder ingezetene van ons land gelden.
Geïnterneerden hebben al zo weinig rechten in ons land en behoren tot een vergeten groep minderheden in onze samenleving.
Gaat het daarom niet goed met het euthanasieverzoek van die man. De man die op basis van ondraaglijk psychisch lijden in aanmerking komt voor euthanasie.
Is het welles - nietes spelletje tussen eminente deskundigen niet het versterken of erger maken van het ondraaglijk lijden van de man. Ik weet het de zaak is complex en de wetgeving niet steeds sluitend en duidelijk. Maar na al die tijd mag er een concreet besluit genomen worden zonder het lijden te verlengen of te versterken.
En ja er zullen wel mensen zijn die zeggen wat met de slachtoffers die ook enorm geleden hebben… Alle respect , mijn diepste respect daarvoor . Maar als wij onze samenleving als een menswaardige samenleving willen handhaven dan moeten wij ook daders en daderschap menswaardig benaderen.
Benader de dader(s) als mensen maar veroordeel hun daden en veroordeel hun daden sterk als dit maatschappelijk verantwoord en noodzakelijk is. Een menswaardige benadering van daderschap houdt ook in dat men akkoord gaat met het recht op waardig sterven. Ook als dit sterven democratisch tot stand gekomen is en in wetten van het land geregeld werd.
Verder ondraaglijk lijden versterken en in stand houden is pas onmenselijk en mensonwaardig.
Het verzoek van de geïnterneerde associëren met de discriminerende en slechte behandeling van de geïnterneerden in de gevangenissen gaat niet op. Ondraaglijk fysiek lijden of psychisch lijden kun je niet vergelijken met een politieke nalatigheid die jaren in stand gehouden werden wordt.
En ja men zal zich nu kunnen verstoppen achter het bestaan van FPC in Gent maar dat heeft een capaciteit van 260 bewoners er komt nog een centrum in Antwerpen zodat de capaciteit in totaal naar 500 Bewoners zou kunnen gaan maar dat is nog steeds de helft van het aantal geïnterneerden in de gevangenissen in België.
Schande is ook het feit dat de meeste verzorgingsinstellingen niet staan te springen om geïnterneerden op te nemen in hun instelling. Gelukkig zijn er een paar uitzonderingen die wel deze mensen een kans geven met resultaat. Dit bewijst dat het anders kan en dat de overheid in hun beleid naar geïnterneerden toe wel anders kan werken en (on)draaglijk lijden kan verminderen en helen.
Onbegrip bij familie en partner van psychiatrische patiënten.
Toevallig hoorde ik kortgeleden, in dezelfde week, op dezelfde dag, twee mensen praten over hun partner die opgenomen was in de psychiatrie.
Bij wat doorpraten en doorvragen over de verzorging en de behandeling bleek alles vrij goed te gaan.
Maar... er was een probleem. De partners bleken vol onbegrip over de houding en het gedrag in de aandoening van hun partner.
De man of vrouw die ze zolang hadden liefgehad en waarmee ze alles hadden gedeeld was niet meer dezelfde. Sorry maar dat begrijp ik die. Dat kan ik niet verstaan zei men. Daar kan ik niet mee omgaan ( met de ziekte)
Jammer, echt jammer dat partners en huisgenoten zo vol onbegrip aan hun lot worden overgelaten.
Op die wijze ontstaat er een grote kloof in een relatie die perfect was. Door een toevallig opduiken van een ongewilde ziekte ontstaat er een pijnlijke opening in de relatie. Een relatie die misschien tientallen jaren goed verlopen is en door het toevallig opdoemen van een psychische aandoening nu in crisis komt.
De gezonde partner moet nu de taken van de andere overnemen en zich ook nog proberen inleven in de ziekte van de andere.
Dikwijls blijven die mensen in de kou en blijven zij met heel veel vragen achter. Zoals nu toevallig op één dag twee getuigen vertellen.
In een tijd waarin men het heeft over vermaatschappelijking van de zorg, vermenselijking van de psychiatrie, integratie en re-integratie is men blijkbaar een partner vergeten, een belangrijke partner en dat is heel schrijnend.
Ik hoop dat dit alleenstaande gevallen zouden zijn maar het is wal frappant dat op één dag toevallig twee mensen met hetzelfde verhaal aankomen bij mij.
Is het zo moeilijk om de naaste familie of partners wat nader te betrekken in de zorg van de patiënten.
Zouden de zorgbehoevenden en hun relatie met hun naasten niet meer gebaat zijn met een betere , duidelijke en eerlijke communicatie?
Onwetendheid roep vragen op en zorgt voor wrevel en onbegrip.
Soms zal zwijgen of Oost-Indisch doof blijven omdat het niet past in de filosofie van de instelling de kloof in de relatie tussen de cliënt en zijn duurbare naaste relatie maar vergroten hetgeen toch heel jammer is.
Dit zijn toch geen voorbeelden van vermaatschappelijking van de zorg , nee eerder een uitsluiten van de betrokkenheid van de naasten die ook betrokken zijn in het gebeuren en die vaak vergeten worden.
Sinds 2002 zit in Indonesië een Nederlander, die tot de doodstraf is veroordeeld. Nu bereikte ons plotseling het nieuws dat deze gedetineerde samen met vijf lotgenoten a.s. zondag voor het vuurpeloton zal worden gezet.
Epafras heeft het initiatief genomen om met een aantal organisaties een brief aan de president te schrijven, in de hoop dat hij dit besluit alsnog terug zal draaien.
De fantastische optocht in Parijs en de andere westerse steden was nog niet goed afgelopen of de media gaf al uitgebreid verslag. Direct grote belangstelling voor de eerste rij van wereldleiders arm in arm aan de kop van de optocht.
Daags nadien werd reeds druk gephotoshopt naar eigen goeddunken en overtuiging naar streek en doelpubliek. Sorry Charlie. Netanyahu en Abbas liepen broederlijk naast elkaar zij het met een goede tussenruimte als symbool van vrede en liefde. Ik vraag mij af wat er ondertussen in Gaza aan het gebeuren was. Of in Syrië of Libië of elders in het midden oosten en Afrika.
De wereldleiders zijn ondertussen hun eigen weg gegaan.
En gaat het nu beter in deze wereld? Kijk er maar de media op na.
Ik vrees ervoor dat het net zoals vroeger niet veel zal veranderen.
Na de aanslagen op 11 september 2001 in New York, de aanslagen in Londen en Madrid en recenter de aanslag op het joods museum in Brussel. Het duurt niet lang en de wereld draait verder.
Who cares?
Enkel de slachtoffers bleven achter met hun immens verdriet. De zware last van de rouw en het onnoemelijk leed dat zij moeten verwerken na deze gruwelijke feiten.
De wereld is ziekelijk depressief geworden. Het collectief bewustzijn van de wereld lijkt bangelijk lethargisch geworden ten opzichte van dood en vernieling. (Als het maar niet tot bij mij komt)
Het collectief bewustzijn van de wereld is dringend aan een update toe. Anhedonie, besluitloosheid, willen maar niet kunnen , de moed verliezen, allemaal tekenen van depressie.
Een grote proficiat een de veiligheidsdiensten in ons land voor hun werk de voorbije dagen, het loont maar waakzaamheid is geboden.
Extremisme, fundamentalisme, tirannie zijn zaken die wij niet kennen en die niet thuishoren in onze beschaving, in onze wereld.
Naar mijn bescheiden mening staan die zaken voor niets ontziende macht en vermogen om hun doelen te bereiken.
Moeten wij ook niet eens nadenken in het Westen, in ons land.
Meer en meer mensen krijgen het moeilijk.
De drempel tussen de laagste inkomens en het bestaansminimum wordt kleiner. De regering gooit nu met een aalmoes van belastingvermindering maar neemt een veelvoud terug op ander gebied.
Ook dit zorgt voor wrevel en onrust bij mensen die het niet breed hebben.
Ook dit jaar zie je drama’s gebeuren door onmacht en armoede, in ons land, onze buurt, onze gezinnen en ook dat is extreem.
Sorry Charlie die betere wereld zal nog niet voor direct zijn.
Je kunt er niet overheen, de media zit vol van artikels over zelfmoord en zelfmoordproblematiek. Vlaanderen komt niet goed uit de cijfer als het over suïcide gaat. Niettegenstaande allerlei inspanningen van de overheid en de investering van geld en middelen blijft Vlaanderen hoog scoren in de zelfmoordcijfers.
Als reden wordt er van alles gezocht, werkloosheid, pestgedrag, vrouwen, kwetsbare groepen enz.
Ik kom regelmatig in contact met mensen die worstelen met hun drang naar levensbeëindiging. Een open eerlijk contact met de mensen die lijden en zoekende zijn is naar mijn mening een eerste vereiste om iets te betekenen voor die mensen. Nooit betuttelen of bemoederen. De mensen hun verhaal laten doen en samen op zoek naar zin- en betekenisgeving kan helend werken.
Soms is het lijden zo erg en is de drang voor levensbeëindiging zo sterk dat hulpverlening moeilijk wordt. Dan nog kan empathisch luisteren en een stille aanwezigheid heilzaam zijn. Ik denk dat de vereenzaming van mensen die in een problematische situatie zitten nefast is voor hun situatie.
Onze huidige levenstrend van "Elk voor zich" zal ook wel iets aan de situatie doen.Het leven gaat te vlug en mensen die door ziekte of omstandigheden niet meekunnen komen in een negatieve spiraal terecht.
Communicatie tussen mensen hetzij in buurtverband, professioneel of zelfs familiaal wordt zakelijk gehouden en mag niet te lang duren. Het zou beter zijn op een menselijke vriendschappelijk en empatische wijze met elkaar om te gaan.
Moderne media als chatten, email sms Facebook Twitter enz. laten snelle communicatie toe dat is wel waar, maar… Deze communicatie is heel dikwijls oppervlakkig en zonder veel inhoud. Ook in een telefoongesprek is het moeilijk om openlijk en goed te communiceren met mensen die in een crisis zitten op kampen met levensvragen. Bij ondervinding weet ik dat een rechtstreeks contact tussen mensen veel beter werkt. In een rechtstreeks gesprek kun je voluit meegaan in de problematiek. Het is enkel een kwestie van empatisch communiceren en vol mededogen mee te gaan in het gesprek. Enkel op die manier kun je op weg gaan naar zingeving en betekenisgeving.
De weg die wij moeten inslaan om iets te betekenen, iets te bereiken in het fenomeen van de zelfmoorden, is de weg van rechtstreekse dialoog. Dialogeren in de familiekring, op het werk, in de buurt, in de verenigingen moet een eerste stap zijn in de goede richting. Zonder schroom het onderwerp bespreekbaar maken op alle niveaus is een must. Niet veroordelen of beoordelen maar begripvol luisteren en durven een eindje meegaan in de denkwereld van de andere kan helpen.
Herstelbewegingen, kwartiermakers, buurtwerkers kortom mensen van allerlei slag en afkomst zouden de taak moeten hebben als antennes in de gemeenschap te staan en problemen tijdig te ontdekken. Gelukkig is dit meer en meer het geval.
Ik ben er van overtuigd dat een deel van de pogingen en uitvoeringen kan verholpen worden door intens en open te communiceren. Eenzaamheid bestrijden moet een kerntaak zijn als men wil werken aan suïcide-preventie. Door eenzaamheid en verlaten te zijn of het gevoel hebben van verlaten te zijn vallen deze mensen vroeg ten prooi aan aangeleerde hulpeloosheid waardoor zij nog dieper afzakken van de realiteit en hetgeen goed is voor hen.
Ik lees vandaag toevallig in de krant dat een deel van de psychologen blij zijn met de erkenning van hun beroep en dat zij veel meer beschikbaar zijn. Op deze wijze kunnen (gezins-) drama's voorkomen worden staat er. Dan stel mij toch de vraag waarom drama's de laatste tijd regelmatig voorvallen en suïcide nog veel te veel voorkomt.
De mobiele teams in de psychiatrie werken heel goed en zijn heel nabij als het nodig is.De crisisteams raken van de grond, heel goed maar er zijn nog grote wachtlijsten.
Moet de bevolking niet meer en dichter betrokken worden in geven van nabijheid aan mensen die in tegenstroom met hun leven zitten? Kunnen signalen niet vroeger opgevangen worden. Kan de zorg om psychisch lijden meer maatschappelijk gemaakt, menselijker gemaakt worden? Maar ook geheel onze maatschappij heeft ,nood aan warmte, meer menselijkheid. Dan pas zal men kunnen spreken van maatschappelijk zorg in de ware context van het verhaal.
Inspanningen van onder andere buurtwerkers, kwartiermakers, herstelbeweging en alle mensen die begaan zijn met psychisch lijden en zeker de mobiele teams mogen niet onderschat worden en zijn een heel noodzakelijk gegeven in dit verhaal.
Maar de grote massa moet mee op de kar springen. In familie, werkniveau, buurt- verenigingsleven moet men meer geïnformeerd en gesensibiliseerd worden om aandacht en empathie te hebben in dit belangrijk verhaal.
Daarom heb ik een voorstelling voor groepen en organisaties gemaakt over 'Psychisch ziek zijn en omgaan met psychisch zieke mensen'. Hierbij wordt vooral de nadruk gelegd op het verhaal van de interactie tussen zieke en ander mensen.
Wij wensen aan ieder bezoeker van deze blog het allerbeste toe.
Geluk, gezondheid, vriendschap, vrede, liefde voor U en allen die u dierbaar zijn.
Joseph
De woorden van het vorig jaar, behoren tot de taal van vorig jaar. De woorden van een nieuw jaar wachten op een nieuwe stem. Ergens mee eindigen, is ergens mee beginnen. T. S. Eliot
Tot nu toe komen er reacties op het feit de Koning gratie gaat verlenen voor een paar verkeersinbreuken. Dit is een heel goed voorbeeld van de onverdraagzaamheid en de na-ijver die er heerst in onze samenleving. Dik opgeklopt en aangewakkerd door de media en de pers en ja, ook onze politiekers zelf hebben een serieuze duw aan de kar gegeven om de zaak belangrijk te maken en in de belangstelling te plaatsen. Er waren nog maar weinig juiste gegevens bekend omtrent de aard en oorsprong van het toekennen van genade of een waterval van kritiek werd over de gemeenschap losgelaten.
Mensen reageren totaal zonder nadenken, zonder de achtergrond te kennen en een beetje empathie te betonen met de betrokken personen.
Genade is wel van onze tijd en duidt op verdraagzaamheid met andere mensen en groepen. Sommige mensen kiezen er gewoon niet voor om tegenslag te hebben in het leven, het overkomst hen. Ook de molen van het gerecht werkt niet steeds perfect. Ik zou de slachtoffers van gerechtelijker dwalingen niet graag te eten geven. En ja die zijn er zeker, niemand is perfect, zelfs de magistraten en rechters niet.
Dan het enige sprankeltje hoop, de laatste poort naar erkenning, 'Genadeverzoek' wegnemen en afschaffen is voor mij een brug te ver. Genade behoort in een moderne democratie een 'waarde' te zijn, een garantie voor een menselijker samenleving.
Ik wil hier geen pleidooi houden voor straffeloosheid, zeker niet, maar we moeten in onze samenleving af van het zwart-wit denken. Iedereen denkt de beste te zijn en acht zich soms onfeilbaar. Zoals ieder van ons psychische kwetsbaarheid kan ontmoeten in zijn levensloop, zo staat het niemand vrij van, door omstandigheden, een misstap te begaan. Ik pleit ervoor om de daden van misdadigers te veroordelen en te bestraffen maar je moet steeds de dader als een mens beschouwen, zeker als je niet over alle gegevens beschikt en oordeelt naar halve waarheden en geruchten.
Sommige mensen hebben genade nodig om verder te leven, gewoon omdat door een gebrek aan vaardigheden, financiële middelen en steun uit de gemeenschap zij het niet kunnen redden. Soms worden bepaalde categorieën mensen twee en driemaal gestraft voor hetgeen zij gedaan hebben of waar zij maar ten dele voor verantwoordelijk zijn.
Een zakenman die met een zware vervuilende luxewagen van de zaak een snelheidsovertreding begaat zal weinig wakker liggen van een verkeersboete. Iemand die moet wroeten en vechten om de eindjes aan elkaar te knopen en die wanhopig is bij de vraag wat hij zijn kinderen te eten gaat geven of hoe men de woonst gaat verwarmen de komende winter en die dan geconfronteerd word met dezelfde boete zal heel anders reageren en dit is heel menselijk en begrijpelijk.
Laat daarom genade zijn zoals het is maar correct toegepast. Niet om politieke vriendjes of relaties te helpen maar om onze democratie een dienst te bewijzen door begrip, empathie en mededogen te betonen aan de bevolkingsgroepen die het nodig hebben.
Vandaag in de
media: Pastoor laat parochianen tekenen voor
begrafenis.
Met alle respect voor ieders
geloofsovertuiging en alle vormen van geloofsbeleving maar als deze pastoor nu
denkt dat hij het warm water heeft uitgevonden is hij niet goed bezig.
De regeling voor begrafenissen crematies is
reeds lang vastgelegd en geregeld door de Vlaamse overheid, decreet van 2004.
Vrije keuze en autonomie van het individu
laten toe om voor een uitvaart te kiezen die bij hun eigen overtuiging past.
Kinderen en ouders zijn veelal heel nabij,
meer nabij dan een pastoor die men zelden of nooit ziet.
Existentiële of zingevingsvragen worden ook
besproken met de na- en naastbestaanden. Kinderen waarmee men meestal een heel
goede band heeft en waarmee communicatie goed mogelijk is.
Ik vrees ervoor dat mijnheer pastoor in
kwestie door zijn formulier tweedracht zal zaaien in families waar er voorheen
vredevol gesproken werd over levenseindevragen, waar nog een liefdevol dialoog
mogelijk was zal er nu twijfel ontstaan.
Vooral de uitdrukking "Dat hij dacht
dat de mensen het zo niet gewild hadden. Ze waren nochtans religieus, in een
tijd waarin hun nabestaanden niet zo veel meer hebben met het geloof en de
kerk" baart mij zorgen.
Hier gaat mijnheer pastoor al denken voor zijn
schapen en invullen hetgeen hij denkt voor zijn volgelingen.Zorgwekkend en zeer onrealistisch.
Het formulier dat hij beoogt en waarvan
melding gemaakt wordt is reeds lang gekend.Bij het Vlaams decreet op de
begraafplaatsen en lijkbezorging werd een registratieformulier voorzien
downloaden op
deze link van de Vlaamse Overheid.
Dit model laat de burger toe te kiezen
welke eredienst hij wenst bij zijn uitvaart naargelang zijn overtuiging.
Niemand hoeft dan in zijn plaats te kiezen
en het formulier laat heel veel ruimte om te kiezen naargelang je eigen
overtuiging.
Er wordt je niet opgedrongen, gewoonvrijwillig jouw keuze maken op dat moment
zonder bemoeienissen of belangenvermenging van derden. Dit is ten volle gebruik
maken van je eigen autonomie en zelfbeschikkingsrecht.
Ik wil er nog op wijzen dat aangaande het formulier
waarvan sprake in het krantenartikel van mijnheer pastoor, vermeld staat, dat
dat de keuze definitief is. Dit is niet waar, die keuze kan altijd herroepen
worden.
Tenslotte heb ik zo mijn bedenkingen bij
een keuzeformulier waarop maar één religieuze overtuiging staat zodat de andere
uitgesloten worden.
Als deze ter beschikking gelegd worden in
een "Open huis" van de gemeenschap waar iedereen welkom is dan moet
men zich wel houden aan de regelgeving van de overheid en het formulier dat
voorzien is door de overheid gebruiken. Hierop heeft men wel de
keuzemogelijkheid tussen alle overtuigingen.
Vredevolle gelijkwaardigheid over alle overtuigingen
heen noemt men pluralisme. Opdringen van een bepaalde overtuiging zou men
bekrompenheid kunnen noemen en dat kan toch niet de bedoeling zijn.
Ik ben Joseph
