Toevallig hoorde ik kortgeleden, in dezelfde week, op dezelfde dag, twee mensen praten over hun partner die opgenomen was in de psychiatrie.

Bij wat doorpraten en doorvragen over de verzorging en de behandeling bleek alles vrij goed te gaan.

Maar... er was een probleem. De partners bleken vol onbegrip over de houding en het gedrag in de aandoening van hun partner.

De man of vrouw die ze zolang hadden liefgehad en waarmee ze alles hadden gedeeld was niet meer dezelfde. Sorry maar dat begrijp ik die. Dat kan ik niet verstaan zei men. Daar kan ik niet mee omgaan ( met de ziekte)

Jammer, echt jammer dat partners en huisgenoten zo vol onbegrip aan hun lot worden overgelaten.

Op die wijze ontstaat er een grote kloof in een relatie die perfect was.
Door een toevallig opduiken van een ongewilde ziekte ontstaat er een pijnlijke opening in de relatie. Een relatie die misschien tientallen jaren goed verlopen is en door het toevallig opdoemen van een psychische aandoening nu in crisis komt.

De gezonde partner moet nu de taken van de andere overnemen en zich ook nog proberen inleven in de ziekte van de andere.

Dikwijls blijven die mensen in de kou en blijven zij met heel veel vragen achter. Zoals nu toevallig op één dag twee getuigen vertellen.

In een tijd waarin men het heeft over vermaatschappelijking van de zorg, vermenselijking van de psychiatrie, integratie en re-integratie is men blijkbaar een partner vergeten, een belangrijke partner en dat is heel schrijnend.

Ik hoop dat dit alleenstaande gevallen zouden zijn maar het is wal frappant dat op één dag toevallig twee mensen met hetzelfde verhaal aankomen bij mij.

Is het zo moeilijk om de naaste familie of partners wat nader te betrekken in de zorg van de patiënten.

Zouden de zorgbehoevenden en hun relatie met hun naasten niet meer gebaat zijn met een betere , duidelijke en eerlijke communicatie?

Onwetendheid roep vragen op en zorgt voor wrevel en onbegrip.

Soms zal zwijgen of Oost-Indisch doof blijven omdat het niet past in de filosofie van de instelling de kloof in de relatie tussen de cliënt en zijn duurbare naaste relatie maar vergroten hetgeen toch heel jammer is.

Dit zijn toch geen voorbeelden van vermaatschappelijking van de zorg , nee eerder een uitsluiten van de betrokkenheid van de naasten die ook betrokken zijn in het gebeuren en die vaak vergeten worden.