Onnoemelijk leed….

Vandaag in de krant:

"Chloé (9) verkracht en vermoord voor enkele druppels uit waterpistool"

Een kind van negen jaar, speels, onschuldig,  met een oneindige toekomst in het vooruitzicht.

Met liefde omringd door familie en vrienden.

Met zorg opgevoed in de lente van een jong leven.

Spelend met een waterpistool, zoals alle kinderen graag spelen.

Wat gaat er in het hoofd van een man om die besluit om een kind ven negen jaar dat aan het spelen was  te wurgen, te ontvoeren, te misbruiken en te doden.

Is rehabilitatie of reclassering nog mogelijk voor zo een dader?

Ik weet het niet.

Is die man toerekeningsvatbaar? Heeft hij norm- en of schuldbesef?

Dit zijn zaken waar de ouder en naastbestaanden momenteel geen boodschap aan hebben.

Een kind verliezen is zeer zwaar om dragen, onnoemelijk zwaar.

Maar op dergelijke wijze uw kind verliezen moet een enorme beproeving zijn waarbij je je leven lang door een hel moet gaan.

Wij leven mee met het zwaar leed dat de ouders en naastbestaanden van Chloé moeten doorstaan.

Moet de mensheid, die naam waardig zich niet dringend gaan bezinnen over hoe men dergelijke mensonterende zaken kan voorkomen of beperken.
Hoe we de meest kwetsbare personen op een menselijke en menswaardige wijze kunnen beschermen tegen duistere individuen men minder goede bedoelingen.