Vorige week was er een uitzending op de tv met als titel leven met een dode op je geweten.

Eigenlijk was het een heruitzending van een Franse reportage met ondertitels

"Une mort sur la conscience"

Twee zaken raakten mij sterk aan in de reportage.

• Er was een treinbestuurder die jaren geleden een auto had aangereden met zijn trein. De auto was slalommend door  de slagbomen gereden.
  Die man raakt maar niet los van de zaak, in wezen lijdt hij aan een post traumatisch stress syndroom of PTSS. Jammer dat hier in de reportage niet over gesproken wordt.
  Er zijn nochtans goede therapieën om mensen met  PTSS te behandelen.
  Een goed opgeleide therapeut met ervaring kan zulke mensen helpen.
  Exposure kent goede resultaten opleveren als er een goede begeleiding is door iemand met een goede opleiding en ervaring.
  EMDR , Eye movement desensitization and reprocessing lijkt ook verwonderlijke resultaten te geven bij PTSS

In de reportage zelf gaf men te veel de nadruk op het schuldgevoel en het verhaal schuldig te zijn en dat gaf geen goed beeld op de zaak. De treinbestuurder was eerder slachtoffer dan dader en verdiende alle hulp en begeleiding. Hulp die hij blijkbaar onvoldoende kreeg.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

• Een tweede zaak betrof een ongeval waarin een meisje van ongeveer negentien jaar oud het leven liet.
  De vriend van het meisje bestuurde de auto. Toen hij naar een flesje drank greep ging de auto van de weg en over de kop.
  Zij vriendin kwam om het leven.
  De ouders van het meisje kwamen in een oerwoud van emoties en rouw.
  Uiteindelijk begonnen procedures tegen de jongen, vriend van hun overleden dochter met alle gevolgen van  dien. Rechtszittingen procedureslagen enz. Telkens opnieuw de wonde oprijten en de pijn beleven. Men vergat dat de jongen die misschien minieme schuld had aan het ongeval (met weliswaar zware gevolgen) ook zijn vriendin kwijt was en ook hierom moest rouwen en rouw verwerken.
  In plaats van zware procedures te handhaven had met er misschien beter aan gedaan om eens na te gaan of de ouders van dat meisje niet te maken hadden met ondraaglijk lijden door gecompliceerde rouw. Het was misschien beter geweest voor die mensen om hen te helpen in de heel zware rouwverwerking. In plaats van heel lang en zwaar  juridisch te procederen tegen de vriend van hun dochter die vermoedelijk ook eens hun vriend was geweest.

Ook hier werd met geen woord over gerept in de reportage.

18-03-2015 om 17:12 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Als je de media de laatste maanden volgt kun je er niet om heen. Er is wat in beweging bij justitie. Wat er juist in beweging is en welke richting het uitgaat is een andere vraag.

Na het euthanasieverzoek van een geïnterneerde dat eerst niet ontvankelijk was, dan wel, dan toch niet uitgevoerd kan worden weet niemand nog wat er gaande is.

Stel u zelf in de plaats van de man die, ja wel voor erge feiten, in de gevangenis zit. Jaren in de gevangenis zit maar toch volgens de geldende wetten en regels in aanmerking komt voor euthanasie. Wetten die op een democratische wijze tot stand gekomen zijn en voor ieder ingezetene van ons land gelden.

Geïnterneerden hebben al zo weinig rechten in ons land en behoren tot een vergeten groep minderheden in onze samenleving.

Gaat het daarom  niet goed met het euthanasieverzoek van die man. De man die op basis van ondraaglijk psychisch lijden in aanmerking komt voor euthanasie.

Is het welles - nietes spelletje tussen eminente deskundigen niet het versterken of erger maken van het ondraaglijk lijden van de man. Ik weet het de zaak is complex en de wetgeving niet steeds sluitend en duidelijk. Maar na al die tijd mag er een concreet besluit genomen worden zonder het lijden te verlengen of te versterken.

En ja er zullen wel mensen zijn die zeggen wat met de slachtoffers die ook enorm geleden hebben…
Alle respect , mijn diepste respect daarvoor . Maar als wij onze samenleving als een menswaardige samenleving willen handhaven dan moeten wij ook daders en daderschap menswaardig benaderen.

Benader de dader(s) als mensen maar veroordeel hun daden en veroordeel hun daden sterk als dit maatschappelijk verantwoord en noodzakelijk is.
Een menswaardige benadering van daderschap houdt ook in dat men akkoord gaat met het recht op waardig sterven. Ook als dit sterven democratisch tot stand gekomen is en in wetten van het land geregeld werd.

Verder ondraaglijk lijden versterken en in stand houden is pas onmenselijk en mensonwaardig.

Het verzoek van de geïnterneerde associëren met de discriminerende en slechte behandeling van de geïnterneerden in de gevangenissen  gaat niet op. Ondraaglijk fysiek lijden of psychisch lijden kun je niet vergelijken met een politieke nalatigheid die jaren in stand gehouden werden  wordt.

En ja men zal zich nu kunnen verstoppen achter het bestaan van FPC in Gent maar dat heeft een capaciteit van 260 bewoners  er komt nog een centrum in Antwerpen zodat de capaciteit in totaal naar 500 Bewoners zou kunnen gaan maar dat is nog steeds de helft van het aantal geïnterneerden in de gevangenissen in België.

Schande is ook het feit dat de meeste verzorgingsinstellingen niet staan te springen om geïnterneerden op te nemen in hun instelling. Gelukkig zijn er een paar uitzonderingen die wel deze mensen een kans geven met resultaat. Dit bewijst dat het anders kan en dat de overheid in hun beleid naar geïnterneerden toe wel  anders kan werken en (on)draaglijk lijden kan verminderen en helen.

12-03-2015 om 22:19 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Toevallig hoorde ik kortgeleden, in dezelfde week, op dezelfde dag, twee mensen praten over hun partner die opgenomen was in de psychiatrie.

Bij wat doorpraten en doorvragen over de verzorging en de behandeling bleek alles vrij goed te gaan.

Maar... er was een probleem. De partners bleken vol onbegrip over de houding en het gedrag in de aandoening van hun partner.

De man of vrouw die ze zolang hadden liefgehad en waarmee ze alles hadden gedeeld was niet meer dezelfde. Sorry maar dat begrijp ik die. Dat kan ik niet verstaan zei men. Daar kan ik niet mee omgaan ( met de ziekte)

Jammer, echt jammer dat partners en huisgenoten zo vol onbegrip aan hun lot worden overgelaten.

Op die wijze ontstaat er een grote kloof in een relatie die perfect was.
Door een toevallig opduiken van een ongewilde ziekte ontstaat er een pijnlijke opening in de relatie. Een relatie die misschien tientallen jaren goed verlopen is en door het toevallig opdoemen van een psychische aandoening nu in crisis komt.

De gezonde partner moet nu de taken van de andere overnemen en zich ook nog proberen inleven in de ziekte van de andere.

Dikwijls blijven die mensen in de kou en blijven zij met heel veel vragen achter. Zoals nu toevallig op één dag twee getuigen vertellen.

In een tijd waarin men het heeft over vermaatschappelijking van de zorg, vermenselijking van de psychiatrie, integratie en re-integratie is men blijkbaar een partner vergeten, een belangrijke partner en dat is heel schrijnend.

Ik hoop dat dit alleenstaande gevallen zouden zijn maar het is wal frappant dat op één dag toevallig twee mensen met hetzelfde verhaal aankomen bij mij.

Is het zo moeilijk om de naaste familie of partners wat nader te betrekken in de zorg van de patiënten.

Zouden de zorgbehoevenden en hun relatie met hun naasten niet meer gebaat zijn met een betere , duidelijke en eerlijke communicatie?

Onwetendheid roep vragen op en zorgt voor wrevel en onbegrip.

Soms zal zwijgen of Oost-Indisch doof blijven omdat het niet past in de filosofie van de instelling de kloof in de relatie tussen de cliënt en zijn duurbare naaste relatie maar vergroten hetgeen toch heel jammer is.

Dit zijn toch geen voorbeelden van vermaatschappelijking van de zorg , nee eerder een uitsluiten van de betrokkenheid van de naasten die ook betrokken zijn in het gebeuren en die vaak vergeten worden.

18-01-2015 om 22:52 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Beste ,

Sinds 2002 zit in Indonesië een Nederlander, die tot de doodstraf is veroordeeld. Nu bereikte ons plotseling het nieuws dat deze gedetineerde samen met vijf lotgenoten a.s. zondag voor het vuurpeloton zal worden gezet.

Epafras heeft het initiatief genomen om met een aantal organisaties een brief aan de president te schrijven, in de hoop dat hij dit besluit alsnog terug zal draaien.

Ook is er een petitie gestart op:

http://www.avaaz.org/nl/petition/President_van_de_Republiek_Indonesie_Genade_voor_de_zes_ter_dood_veroordeelden_die_geexecuteerd_gaan_worden/?Day2Share

Teken alsjeblieft zo snel mogelijk deze petitie en deel hem via alle mogelijke kanalen.

Bijlagen:
Brief aan autoriteiten Indonesië.pdf (66.2 KB)   

De fantastische optocht in Parijs en de andere westerse steden was nog niet goed afgelopen of de media gaf al uitgebreid verslag. Direct grote belangstelling voor de eerste rij van wereldleiders arm in arm aan de kop van de optocht.

Daags nadien werd reeds druk gephotoshopt naar eigen goeddunken en overtuiging naar streek en doelpubliek. Sorry Charlie. Netanyahu en Abbas liepen broederlijk naast elkaar zij het met een goede tussenruimte als symbool van vrede en liefde. Ik vraag mij af wat er ondertussen in Gaza aan het gebeuren was. Of in Syrië of Libië of elders in het midden oosten en Afrika.

De wereldleiders zijn ondertussen hun eigen weg gegaan.

En gaat het nu beter in deze wereld? Kijk er maar de media op na.

Ik vrees ervoor dat het net zoals vroeger niet veel zal veranderen.

Na de aanslagen op 11 september 2001 in New York, de aanslagen in Londen en Madrid en recenter de aanslag op het joods museum in Brussel. Het duurt niet lang en de wereld draait verder.

Who cares?

Enkel de slachtoffers bleven achter met hun immens verdriet. De zware last van de rouw en het onnoemelijk leed dat zij moeten verwerken na deze gruwelijke feiten.

De wereld is ziekelijk depressief geworden. Het collectief bewustzijn van de wereld lijkt bangelijk lethargisch geworden ten opzichte van dood en vernieling. (Als het maar niet tot bij mij komt)

Het collectief bewustzijn van de wereld is dringend aan een update toe. Anhedonie, besluitloosheid, willen maar niet kunnen , de moed verliezen, allemaal tekenen van depressie.

Een grote proficiat een de veiligheidsdiensten in ons land voor hun werk de voorbije dagen, het loont maar waakzaamheid is geboden.

Extremisme, fundamentalisme, tirannie zijn zaken die wij niet kennen en die niet thuishoren in onze beschaving, in onze wereld.

Naar mijn bescheiden mening staan die zaken voor niets ontziende macht en vermogen om hun doelen te bereiken.

Moeten wij ook niet eens nadenken in het Westen, in ons land.

Meer en meer mensen krijgen het moeilijk.

De drempel tussen de laagste inkomens en het bestaansminimum wordt kleiner. De regering gooit nu met een aalmoes van belastingvermindering maar neemt een veelvoud terug op ander gebied.

Ook dit zorgt voor wrevel en onrust bij mensen die het niet breed hebben.

Ook dit jaar zie je drama’s gebeuren door onmacht en armoede, in ons land, onze buurt, onze gezinnen en ook dat is extreem.

Sorry Charlie die betere wereld zal nog niet voor direct zijn.

16-01-2015 om 08:42 geschreven door Joseph Hamerlynck  

"Als vrijheid iets betekent,dan wel het recht om mensen te vertellen dat ze niet willen horen "

George Orwell

Bijlagen:
Vrijheid.JPG (74.4 KB)   

Vooreerst mijn allerbeste wensen voor 2015 voor uzelf en alle mensen die u dierbaar zijn.

Na ongeveer een jaar rust heb ik terug de draad opgenomen om deze blog terug te activeren.

Stof genoeg in verband met zaken die raken deze week.

Elke dag komt er wel een sterk onderwerp in de media.

Ik probeer in de toekomst hier nader op in te gaan. 

13-01-2015 om 00:00 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Je kunt er niet overheen, de media zit vol van artikels over zelfmoord en zelfmoordproblematiek.
Vlaanderen komt niet goed uit de cijfer als het over suïcide gaat.
Niettegenstaande allerlei inspanningen van de overheid en de investering van geld en middelen blijft Vlaanderen hoog scoren in de zelfmoordcijfers.

Als reden wordt er van alles gezocht, werkloosheid, pestgedrag, vrouwen, kwetsbare groepen enz.

Ik kom regelmatig in contact met mensen die worstelen met hun drang naar levensbeëindiging.
Een open eerlijk contact met de mensen die lijden en zoekende zijn is naar mijn mening een eerste vereiste om iets te betekenen voor die mensen. Nooit betuttelen of bemoederen. De mensen hun verhaal laten doen en samen op zoek naar zin- en betekenisgeving kan helend werken.

Soms is het lijden zo erg en is de drang voor levensbeëindiging zo sterk dat hulpverlening moeilijk wordt.
Dan nog kan empathisch luisteren en een stille aanwezigheid heilzaam zijn. Ik denk dat de vereenzaming van mensen die in een problematische situatie zitten nefast is voor hun situatie.

Onze huidige levenstrend van "Elk voor zich" zal ook wel iets aan de situatie doen. Het leven gaat te vlug en mensen die door ziekte of omstandigheden niet meekunnen komen in een negatieve spiraal terecht.

Communicatie tussen mensen hetzij in buurtverband, professioneel of zelfs familiaal wordt zakelijk gehouden en mag niet te lang duren.
Het zou beter zijn op een menselijke vriendschappelijk en empatische wijze met elkaar om te gaan.

Moderne media als chatten, email sms Facebook Twitter enz. laten snelle communicatie toe dat is wel waar, maar…
Deze communicatie is heel dikwijls oppervlakkig en zonder veel inhoud.
Ook in een telefoongesprek is het moeilijk om openlijk en goed te communiceren met mensen die in een crisis zitten op kampen met levensvragen. Bij ondervinding weet ik dat een rechtstreeks contact tussen mensen veel beter werkt. In een rechtstreeks gesprek kun je voluit meegaan in de problematiek. Het is enkel een kwestie van empatisch communiceren en vol mededogen mee te gaan in het gesprek. Enkel op die manier kun je op weg gaan naar zingeving en betekenisgeving.

De weg die wij moeten inslaan om iets te betekenen, iets te bereiken in het fenomeen van de zelfmoorden, is de weg van rechtstreekse dialoog. Dialogeren in de familiekring, op het werk, in de buurt, in de verenigingen moet een eerste stap zijn in de goede richting. Zonder schroom het onderwerp bespreekbaar maken op alle niveaus is een must. Niet veroordelen of beoordelen maar begripvol luisteren en durven een eindje meegaan in de denkwereld van de andere kan helpen.

Herstelbewegingen, kwartiermakers, buurtwerkers kortom mensen van allerlei slag en afkomst zouden de taak moeten hebben als antennes in de gemeenschap te staan en problemen tijdig te ontdekken. Gelukkig is dit meer en meer het geval.

Ik ben er van overtuigd dat een deel van de pogingen en uitvoeringen kan verholpen worden door intens en open te communiceren. Eenzaamheid bestrijden moet een kerntaak zijn als men wil werken aan suïcide-preventie. Door eenzaamheid en verlaten te zijn of het gevoel hebben van verlaten te zijn vallen deze mensen vroeg ten prooi aan aangeleerde hulpeloosheid waardoor zij nog dieper afzakken van de realiteit en hetgeen goed is voor hen.

Ik lees vandaag toevallig in de krant dat een deel van de psychologen blij zijn met de erkenning van hun beroep en dat zij veel meer beschikbaar zijn. Op deze wijze kunnen (gezins-) drama's voorkomen worden staat er. Dan stel mij toch de vraag waarom drama's de laatste tijd regelmatig voorvallen en suïcide nog veel te veel voorkomt.

De mobiele teams in de psychiatrie werken heel goed en zijn heel nabij als het nodig is. De crisisteams raken van de grond, heel goed maar er zijn nog grote wachtlijsten.

Moet de bevolking niet meer en dichter betrokken worden in geven van nabijheid aan mensen die in tegenstroom met hun leven zitten? Kunnen signalen niet vroeger opgevangen worden.
Kan de zorg om psychisch lijden meer maatschappelijk gemaakt, menselijker gemaakt worden?
Maar ook geheel onze maatschappij heeft ,nood aan warmte, meer menselijkheid.
Dan pas zal men kunnen spreken van maatschappelijk zorg in de ware context van het verhaal.

Inspanningen van onder andere buurtwerkers, kwartiermakers, herstelbeweging en alle mensen die begaan zijn met psychisch lijden en zeker de mobiele teams mogen niet onderschat worden en zijn een heel noodzakelijk gegeven in dit verhaal.

Maar de grote massa moet mee op de kar springen. In familie, werkniveau, buurt- verenigingsleven moet men meer geïnformeerd en gesensibiliseerd worden om aandacht en empathie te hebben in dit belangrijk verhaal.

Daarom heb ik een voorstelling voor groepen en organisaties gemaakt over 'Psychisch ziek zijn en omgaan met psychisch zieke mensen'.
Hierbij wordt vooral de nadruk gelegd op het verhaal van de interactie tussen zieke en ander mensen.

17-01-2014 om 00:00 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Wij wensen aan ieder bezoeker van deze blog het allerbeste toe.

Geluk, gezondheid, vriendschap, vrede, liefde voor U en allen die u dierbaar zijn.

Joseph

De woorden van het vorig jaar, behoren tot de taal van vorig jaar.
De woorden van een nieuw jaar wachten op een nieuwe stem.
Ergens mee eindigen, is ergens mee beginnen.
T. S. Eliot

31-12-2013 om 17:42 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Tot nu toe komen er reacties op het feit de Koning gratie gaat verlenen voor een paar verkeersinbreuken.
Dit is een heel goed voorbeeld van de onverdraagzaamheid en de na-ijver die er heerst in onze samenleving.
Dik opgeklopt en aangewakkerd door de media en de pers en ja, ook onze politiekers zelf hebben een serieuze duw aan de kar gegeven om de zaak belangrijk te maken en in de belangstelling te plaatsen.
Er waren nog maar weinig juiste gegevens bekend omtrent de aard en oorsprong van het toekennen van genade of een waterval van kritiek werd over de gemeenschap losgelaten.

Mensen reageren totaal zonder nadenken, zonder de achtergrond te kennen en een beetje empathie te betonen met de betrokken personen.

Genade is wel van onze tijd en duidt op verdraagzaamheid met andere mensen en groepen.
Sommige mensen kiezen er gewoon niet voor om tegenslag te hebben in het leven, het overkomst hen.
Ook de molen van het gerecht werkt niet steeds perfect. Ik zou de slachtoffers van gerechtelijker dwalingen niet graag te eten geven. En ja die zijn er zeker, niemand is perfect, zelfs de magistraten en rechters niet.

Dan het enige sprankeltje hoop, de laatste poort naar erkenning, 'Genadeverzoek' wegnemen en afschaffen is voor mij een brug te ver.
Genade behoort in een moderne democratie een 'waarde' te zijn, een garantie voor een menselijker samenleving.


Ik wil hier geen pleidooi houden voor straffeloosheid, zeker niet, maar we moeten in onze samenleving af van het zwart-wit denken. Iedereen denkt de beste te zijn en acht zich soms onfeilbaar.
Zoals ieder van ons psychische kwetsbaarheid kan ontmoeten in zijn levensloop, zo staat het niemand vrij van, door omstandigheden, een misstap te begaan.
Ik pleit ervoor om de daden van misdadigers te veroordelen en te bestraffen maar je moet steeds de dader als een mens beschouwen, zeker als je niet over alle gegevens beschikt en oordeelt naar halve waarheden en geruchten.

Sommige mensen hebben genade nodig om verder te leven, gewoon omdat door een gebrek aan vaardigheden, financiële middelen en steun uit de gemeenschap zij het niet kunnen redden.
Soms worden bepaalde categorieën mensen twee en driemaal gestraft voor hetgeen zij gedaan hebben of waar zij maar ten dele voor verantwoordelijk zijn.

Een zakenman die met een zware vervuilende luxewagen van de zaak een snelheidsovertreding begaat zal weinig wakker liggen van een verkeersboete.
Iemand die moet wroeten en vechten om de eindjes aan elkaar te knopen en die wanhopig is bij de vraag wat hij zijn kinderen te eten gaat geven of hoe men de woonst gaat verwarmen de komende winter en die dan geconfronteerd word met dezelfde boete zal heel anders reageren en dit is heel menselijk en begrijpelijk.

Laat daarom genade zijn zoals het is maar correct toegepast.
Niet om politieke vriendjes of relaties te helpen maar om onze democratie een dienst te bewijzen door begrip, empathie en mededogen te betonen aan de bevolkingsgroepen die het nodig hebben.

07-12-2013 om 11:28 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Vandaag in de media: Pastoor laat parochianen tekenen voor begrafenis.

Met alle respect voor ieders geloofsovertuiging en alle vormen van geloofsbeleving maar als deze pastoor nu denkt dat hij het warm water heeft uitgevonden is hij niet goed bezig.

De regeling voor begrafenissen crematies is reeds lang vastgelegd en geregeld door de Vlaamse overheid, decreet van 2004.

Vrije keuze en autonomie van het individu laten toe om voor een uitvaart te kiezen die bij hun eigen overtuiging past.

Kinderen en ouders zijn veelal heel nabij, meer nabij dan een pastoor die men zelden of nooit ziet.

Existentiële of zingevingsvragen worden ook besproken met de na- en naastbestaanden. Kinderen waarmee men meestal een heel goede band heeft en waarmee communicatie goed mogelijk is.

Ik vrees ervoor dat mijnheer pastoor in kwestie door zijn formulier tweedracht zal zaaien in families waar er voorheen vredevol gesproken werd over levenseindevragen, waar nog een liefdevol dialoog mogelijk was zal er nu twijfel ontstaan. 

Vooral de uitdrukking "Dat hij dacht dat de mensen het zo niet gewild hadden. Ze waren nochtans religieus, in een tijd waarin hun nabestaanden niet zo veel meer hebben met het geloof en de kerk" baart mij zorgen. 

Hier gaat mijnheer pastoor al denken voor zijn schapen en … invullen hetgeen hij denkt voor zijn volgelingen.Zorgwekkend en zeer onrealistisch.

Het formulier dat hij beoogt en waarvan melding gemaakt wordt is reeds lang gekend.Bij het Vlaams decreet op de begraafplaatsen en lijkbezorging werd een registratieformulier voorzien downloaden op deze link van de Vlaamse Overheid.   

Dit model laat de burger toe te kiezen welke eredienst hij wenst bij zijn uitvaart naargelang zijn overtuiging.

Niemand hoeft dan in zijn plaats te kiezen en het formulier laat heel veel ruimte om te kiezen naargelang je eigen overtuiging.

Er wordt je niet opgedrongen, gewoon  vrijwillig jouw keuze maken op dat moment zonder bemoeienissen of belangenvermenging van derden. Dit is ten volle gebruik maken van je eigen autonomie en zelfbeschikkingsrecht.

Ik wil er nog op wijzen dat aangaande het formulier waarvan sprake in het krantenartikel van mijnheer pastoor, vermeld staat, dat dat de keuze definitief is. Dit is niet waar, die keuze kan altijd herroepen worden.

Tenslotte heb ik zo mijn bedenkingen bij een keuzeformulier waarop maar één religieuze overtuiging staat zodat de andere uitgesloten worden.

Als deze ter beschikking gelegd worden in een "Open huis" van de gemeenschap waar iedereen welkom is dan moet men zich wel houden aan de regelgeving van de overheid en het formulier dat voorzien is door de overheid gebruiken. Hierop heeft men wel de keuzemogelijkheid tussen alle overtuigingen.

Vredevolle gelijkwaardigheid over alle overtuigingen heen noemt men pluralisme. Opdringen van een bepaalde overtuiging zou men bekrompenheid kunnen noemen en dat kan toch niet de bedoeling zijn.

05-11-2013 om 18:56 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Zeer hoge verloning voor directrice Samusocial in Brussel.

Onlangs stond een persartikel in de krant dat de directrice van Samusocial  in Brussel een jaarloon van bijna 200.000 euro opstrijkt.

Dit doet toch de wenkbrauwen fronsen bij het lezen van zo'n bedrag.

Dat managers een verloning verdienen, ja goed maar een bedrag dat vele mensen doet duizelen, mensen die afhankelijk zijn van anderen voor wat voedsel, een beetje verzorging, wat warmte, een beetje kleren of een nachtopvang, dat gaat er bij mij niet zo goed in.

Verkoop dat maar eens aan iemand die door psychische tegenslag uit de boot viel en met vallen en opstaan probeert om overeind te blieven in onze maatschappij. Ik zou het niet kunnen uitleggen zonder het woord "schande" in de mond te nemen. Terwijl mensen in de stad honger en koude lijden een vergoeding van 200.000 € per jaar opstrijken om wat te doen?

En verontschuldig mij voor mijn verontwaardiging maar mevrouw de directrice woont ook nog in een huisje van het OCMW in Brussel. (vandaag gelezen in de pers).

En ja ze zou wel 1190 € huur betalen aan het OCMW maar toch. Als het OCMW Brussel dan toch krap zit wat onderdak aan hun doelgroepen betreft waarom richten ze dat huis, dat waarschijnlijk wel geen sociale woning zal zijn, dan niet in voor mensen die het wel nodig hebben?

En ja mevrouw de directrice is ook nog blijkbaar raadslid van het OCMW Brussel en moet daarom binnen de twee jaar haar huisje verlaten (?).
Zou de afkorting van OCMW in Brussel dan toch beteken
Onze Centen Moeten Weg ?

En ja via de website van Samusocial kun je online doneren maar laat de directrice nu eerst eens een voorbeeld geven.

Ik ben er zeker van dat er zich heel veel mensen , ook van Samusocial zich inzetten voor het welzijn van daklozen en minderheden en het werk en de inzet van die mensen mag niet in het gedrang komen door buitensporigheden van de leiding maar het mag gezegd worden en het is goed dat dit eens in de media komt.

Trouwens Samusocial zal wen niet de enige zijn.
Kijk maar eens op deze Website http://www.gemiddeld-inkomen.nl/salarissen-directeurs-goededoelen en niet duizelen hé.

Nog een site die wat informatie geeft: http://www.goldminemedia.eu/WP/goede-doelen/ en http://www.stichtingmilieunet.nl/andersbekekenblog/goed-doel/hoeveel-verdienen-directeuren-van-goede-doelen.html

Ik wil hiermee geen afbreuk doen aan het werk van de duizenden vrijwilligers die overal te lande zich inzetten om een beter bestaan te geven aan minderheden, aan mensen die het niet zo breed hebben, aan mensen die anders door het leven gaan, maar ook deze realiteit mag eens besproken worden en het is goed dat dit eens de media haalt.

04-11-2013 om 15:05 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Onlangs stond in de krant de resultaten van een onderzoek gedaan in verband met de medische zorgen naar ouderen.

De uitspraak "Schrap dure behandelingen voor 85 plussers" heeft mij wel geraakt.

Hoewel ik lang nog geen 80 laat staan 85 ben heeft de uitslag van dit onderzoek mij wel aan het denken gezet.

Het laatste levensjaar lijkt voor wat betreft de medische verzorging en kosten, het duurste jaar te zijn, de leeftijd speel blijkbaar niet zo'n grote rol.

Wat wel een feit is, is het gegeven dat de oudere mensen een leven lang bijgedragen hebben aan de welvaart van dit land en deze gemeenschap. Zij hebben voldoende sociale rechten en taksen betaald om voor de rest van hun leven een zorgeloos bestaan te kunnen leiden.

Wie haalt het in zijn hoofd om dan een onderzoek te doen, en op welke wijze en met welk doelpubliek?

In onze huidige crisistijd is het normaal dat ouders hun kinderen helpen, ook financieel om een beetje stabiliteit in hun leven te krijgen, om een eigendom te verwerven enz.

Zijn het dan die kinderen die zeggen dat dure behandelingen na 85  niet meer hoeven?

Voor heel wat 85 plussers heeft het leven ook na 85 jaar nog wat te bieden.

Ik herinner mij een onderzoek enkele maanden geleden waarna een krantenkop verscheen "De helft van de Vlamingen verkies de dood boven dementie" Ook zo een onderzoek met een grote stok op een leeg vat.

Als je de mensen geen duidelijk informatie geeft vooraleer je deze vragen stelt dan kan het resultaat alle richtingen uitgaan.

Mensen hebben geen kennis en geen besef van de mogelijkheden of onmogelijkheden van euthanasie bij dementie. Laat staan van de existentiële vragen en de emotionele pijn die bij zo een beslissing naar boven komt.

Dergelijk artikels zijn natuurlijk altijd goed om te scoren in de krantenkoppen want het zijn "Zaken die raken".

Dat ze onvrede en onrust zaaien bij een bepaalde bevolkingsgroep dat zal de opstellers geen zorg zijn, zij hebben geen goed item om mee te scoren.

Ik zou de raad geven om als men u vraagt een enquête mee te doen, heel bewust na te gaan wat er van de kwestie is en ook na te gaan of men uw antwoord al niet heeft ingecalculeerd in het resultaat vooraleer de vraag werd gesteld. 

Mocht het onderzoek toch juist zijn dan vraag ik aan de respondenten van dit onderzoek om eens goed na te denken want de productieve laag van de bevolking vandaag is morgen een ouderling. Elk op zijn beurt, en als men dan een enquête doet zal de wetenschap al veel verder geëvolueerd zijn en zijn er terug al meer mogelijkheden dus nadenken ?

04-11-2013 om 15:02 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Een zwaar autistisch meisje werd onlangs opgesloten in de psychiatrie op last van het gerecht. De instelling waar ze verbleef kon niet meer voor haar zorgen. 

Erg toch dat wij als maatschappij niet meer in staat zijn om voor deze mensen te zorgen. Ondanks alle wetenschap, alle technische middelen, alle medicatie en kennis, miljoenen investeringen van de overheid naar zorg toe.

Wij moeten u opsluiten mijn kind want wij zijn als gemeenschap, als maatschappij, niet in staan om voor u op een veilige en liefdevolle wijze te zorgen.

Wij zijn niet bekwaam om u een minimum aan zorgen te verstrekken op een menswaardige  ethisch verantwoorde wijze. 

Wij zijn niet in staat, omdat gij anders door het leven gaat, om voor u te zorgen, om u een weg te laten gaan in uw leven, om u een beetje te laten zijn wie je wil zijn, op uw wijze, in uw tempo.

Niettegenstaande zoveel doctoraatstitels en thesissen in de psychiatrische- en menswetenschappen staan wij nu machteloos.

Niettegenstaande alle boeken die volgeschreven zijn met verhalen, wetenschap, therapieën en over psychiatrie en kennis, macht en … wijsheid zijn wij niet in staat om u een beetje mens te laten zijn waarop gij, al ieder kind, recht  hebt.

Zijn wij soms een liefdevolle communicatie tussen twee mensen vergeten, gewoon jezelf laten zijn, zonder angst en zonder vrees.

Je laten zijn wij je bent, je benaderen zonder angst en zonder vrees met een minimum aan beste zorg, zonder dreigementen met opsluiten.

Collolocatie tussen instellingen komt vaak voor. Soms heb ik de indruk dat het een ruilhandel in "Lastige lieden" is en als dit waar is is dit schandalig.

Lastige lieden zijn ook mensen die niet voor hun toestand gekozen hebben en zeker onze aandacht verdienen.

Ook het droevig voorval met Jonathan J. die kwam te overlijden tijden een  optreden in de procedure.

Wanneer gaat de beleidsmensen in ons land zich eens bewust worden van de juiste omvang van de problemen rond de gedwongen opnames, internering en zeker ook rond fixaties.

Zaken die soms 'sterk' raken

25-09-2013 om 18:41 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Artikel in de krant:  Ziekenhuis voor rechter omdat het patiënt wil redden.

Merkwaardig toch. Er is sprake van een negatieve wilsbeschikking die voor zover ik mij kan informeren  naar vorm en inhoud conform de wetgeving is. Er is een wettig vertegenwoordiger die de belangen van de patiënt kan behartigen in geval deze zelf zijn wil niet meer kan uiten

Zo wat zou het probleem dan zijn?  Therapeutische hardnekkigheid die maar al te vaak de oorzaak is van het feit dat mensen onnodig en bijkomend lijden. Dit extra lijden hebben zij bovenop hun zieke en hun toestand niet gevraagd. Al te vaak wordt dit lijden door gebrek aan kennis van de patentrechten en de wetgeving hierrond nog versterkt met alle gevolgen vandien.

Dokters die denken dat zij het zelfbeschikkingsrecht en de autonomie van de patiënten in eigen handen moeten nemen zijn geen dokters van deze tijd meer.

Zorg , zorg dragen en zorg verstrekken is een fenomeen dat in onze tijd gedragen moet worden door een geheel van mensen maar waar de patiënt  centraal staat en waar respect moet heersen voor zijn zelfbeschikking en autonomie.

Wie dit niet begrijpt is niet goed bezig in de zorg en is ofwel bezig om de zorg in te vullen naar eigen interpretatie of eigen voordeel of merites.

Als er een negatieve wilsverklaring is en er is een wettig vertegenwoordiger  dan moet dit met alle middelen gerespecteerd worden zo simpel is dit. Wij leven in een democratie waar de wetgeving op democratische wijze tot stand gekomen is. Alle  heisa daarrond zoeken doet mij denken aan goedkoop populisme op de rug van de (lijdende) patiënt.

28-08-2013 om 13:13 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Artikel in het nieuwsblad  'Helft invaliden kan gewoon werken' - 16/08/2013.

 http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=dmf20130816_032

Merkwaardig toch dat een geneesheer specialist een verklaring geeft in de zin van 'Het aantal invaliden zou de helft lager kunnen liggen als er grondig gecontroleerd wordt’.

Wil dit zeggen dat ook hij dingen doet …

Akkoord er zullen mensen zijn die van situaties proberen te profiteren en dat zal van alle tijden zijn. Maar is het niet de taak van de artsen, specialisten en controleartsen en toezichthoudende artsen om de zaak binnen de perken te houden. Als je een bepaald geneesmiddel nodig hebt of een bepaalde behandeling moet krijgen die iets duurder is moet je de hele mallemolen aflopen en dan nog afwachten of je in aanmerking komt voor een tegemoetkoming. Ik kan mij niet inbeelden dat je een invaliditeit zomaar kunt krijgen op verzoek.

Wat de depressies betreft zou ik zeggen schoenmaker blij bij je leest en ga zeker niet veralgemenen. Laat de dokters eerst en vooral eens leren wat een depressie is en nodig hen uit inspanningen te leveren om depressies te herkennen bij patiënten.  Leer artsen communiceren met patiënten die psychisch lijden. Ik ken er nog te veel die machteloos zijn, die niet in staat zijn om een gezonde dialoog aan te gaan met een psychiatrisch patiënt. Bij neiging tot suïcide zit het helemaal mis. Opwel dreigt men met collocatie of het gaat de verkeerde kant op met de begeleiding of therapie. Het taalgebruik in het artikel (mogelijke suïcidaal gevolg van een verkeerde diagnose) geeft blijk van weinig respect tegenover mensen en nabestaanden van mensen die moeten omgaan met suïcide. Het laat bij mij ook een indruk van onmacht na in het omgaan met mensen die anders door het leven gaan.

Men kiest hier duidelijk weer de gemakkelijkste weg om succes te halen op de rug van zwakkeren en minderheden in onze maatschappij, mensen die het zoal niet makkelijk hebben.

16-08-2013 om 19:00 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Volgens een artikel in de media zei Unizo-voorzitter Karel Van Eetvelt dat vijftigplussers te gemakkelijk misbruik kunnen maken van het systeem van langdurige arbeidsongeschiktheid.

 Het artikel spreekt: dat volgens Van Eetvelt veel gevallen van invaliditeit te maken hebben met niet-lichamelijke klachten, zoals depressiviteit. ‘Maar depressies, rugklachten en dergelijke vergelijkbare ziektebeelden zijn veel minder objectief vast te stellen dan pakweg een gezwel of hartziekte’.  http://www.standaard.be/cnt/dmf20130813_047

Hij vergeet wel dat mensen vanaf 50 die reeds 30 of soms 35 jaar meedraaien in het arbeidscircuit anders opgeleid zijn, een andere mentaliteit hebben en zowel fysiek als psychisch anders reageren op veranderingen in de arbeidswereld dan mensen die beginnen aan een loopbaan.

Veelal zie je dat jonge managers en leidinggevenden die zich nog moeten bewijzen te weinig respect betonen voor oudere werknemers. In plaats van de competenties van de oudere werknemers te gebruiken en hen in hun eigen tempo de eigen mogelijkheden en talenten te laten ontplooien, zal men eerder deze mensen uitrangeren en op een zijspoor plaatsen. Dit zal bore-out in de hand werken met alle gevolgen vandien.

Een zaakvoerder met visie zal er voor zorgen dat de competenties, de kennis en de ervaring van de oudere werknemers ten volle kunnen benut worden. Meer zelfs de ervaringen en de kennis kan gedeeld en doorgegeven worden aan nieuwe collega’s en daar kan elk bedrijf maar wel bij varen.

In plaats van de mensen op stang te jagen en hen te viseren zou men beter zoeken hoe men deze werknemers op een zinvolle en voor iedereen draagbare wijze aan de slag kan houden. Iedereen is er mee gebaat als de personeelsleden ook na 50 jaar op een aangename wijze kan blijven functioneren met zijn eigen talenten en mogelijkheden.

Tenslotte wil ik nog wijzen op de stigmatisering die er heerst ten opzichte van mensen met een psychische aandoening, ook wel bij de werkgevers uit de organisatie van Karel van Eetvelt. Mensen met een psychische aandoening, ook al zijn zij hersteld worden nog al te veel men een ongunstig  vooroordeel bekeken en raken moeilijk aan een goede job. Ook al kunnen en willen die mensen werken, ze raken aan geen werk door de vooroordelen van de werkgeverswereld op de arbeidsmarkt.  

Het feit dat mensen op dergelijke wijze denken over zieken en mensen die te veel tegenwind ondervinden op hen levensweg toont m.i. aan dat er aan die grote denkers iets schort en zij zich beter eens zouden herbronnen.

Populariteit halen op de rug van mensen die zich door het leven moeten sleuren en elke dag de moed moeten opdoen om verder te doen, om hun verantwoordelijkheid op te nemen is naar mijn bescheiden mening erg goedkoop.

15-08-2013 om 11:41 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Onlangs las ik in de krant een artikel van een jonge vrouw die ten gevolge van een hersenaandoeningen niet goed meer functioneerde. Soms worden mensen bekeken of aangestaard in het openbaar. Soms gaat men verder en veroordeelt men gewoonweg mensen omdat zij anders door het leven moeten gaan, omdat zij dingen doen die niet als “normaal” worden beschouwd. Jammer, zeker als je weet dat iedereen slachtoffer kan worden van een of andere hersenaandoening, door ongeval, ziekte of heelkundige ingreep.
Door aantasting van bepaalde vitale gebieden in de hersenen kunnen mensen soms een beetje een ander gedrag vertonen dan  dit wat men meestal gewoon is van een doorsnee persoon. Er is daar niets mis mee maar onze maatschappij denkt daar soms nog anders over en dit is echt wel spijtig.

Dus vooraleer de volgende keer een oordeel te vellen over het gedrag van een persoon 2x nadenken.

06-08-2013 om 08:50 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Mijn oprechte deelneming in de rouw voor de familie vrienden en kennissen van Aurore Ruyffelaere

De laffe moord op Aurore Ruyffelaere vorige week, roofmoord, voor wat geld en een paar autoritjes. Is dit een mensenleven waard? Ik ken heel veel mensen die met heel weinig middelen gelukkig door het leven gaan, moedige mensen die het leven aankunnen. Wat bezielde die man om tot het uiterste te gaan en een jonge vrouw met een leven vol toekomst voor zich van het leven te benemen? Waanzinnig , beangstigend. Vermoedelijk zal niemand hier ooit het juiste antwoord op vinden.

Men kan zich de vraag stellen of onze maatschappij met al zijn  veilige settings en organisaties, camera's, structuren en processen wel tegen dergelijke daden bestand is. Een paar dagen voordien werd een vrouw in gelijkaardige omstandigheden op bijna dezelfde plaats aangerand. Vermoedelijk door dezelfde dader om dezelfde motieven. De omgeving, Maaltepark parking en P&R parking aan Flanders Expo en Debystraat zijn zoal geen veilige plaatsen om 's nachts te vertoeven. Waarom heeft men na de eerste aanranding niet meer middelen ingezet om dit gruwelijk feit te kunnen voorkomen?

Een groot artikel in de krant van 28/07 "Gentse korpschef redt twintiger uit wc-container". De korpschef zal wel aanwezig geweest zijn op het feestgedruis in Gent wat lovenswaardig is maar hij had beter en meer ingezet op de veiligheid waar het ook nuttig en zeker nodig was zoals nu blijkt. Misschien had de laffe daad voorkomen kunnen worden en had het meisje nog geleefd maar dit is natuurlijk een gissing.

31-07-2013 om 12:22 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Ramona

Deze week in de krant: "Moeder wurgt kind met syndroom van Down".

Wat bezielt een moeder om haar kind van 28 jaar om het leven te brengen?

Niemand weet het beter dan zij zelf. Waarom zij tot deze beslissing kwam en of zij bewust deze daad pleegde, enkel de moeder weet daar een antwoord op.

Er zal natuurlijk uitgebreid gespeculeerd worden in de pers en in allerlei artikels over het hoe en het waarom en de gezinstoestand maar of men naar de ware oorzaak gaat zoeken is maar de vraag.

Een moeder die 28 jaar liefdevol zorg droeg voor haar gehandicapte dochter en die uiteindelijk besluit om een fatale daad te plegen daar moet meer achter steken.  Handelde zij uit bezorgdheid en liefde en had zij schrik dat de zorgen te overweldigend zouden worden en koos zij voor deze fatale oplossing?
Werd zij gedreven door hulpeloosheid en hopeloosheid waardoor zij totaal in waanzin een daad stelde die zij bewust niet wou stellen?

Niemand zal hier waarschijnlijk een passend antwoord op kunnen geven. Ook geen college van deskundigen zoals dat in de ons land de laatste jaren genoemd wordt.

Wat wel schrijnend is, is het feit dat hier opnieuw niemand in de omgeving signalen opgevangen heeft dat er iets niet juist was. Signalen dat het niet meer ging, dat de boog te gespannen was en dat was waarschijnlijk wel het geval.

Soms gaat het niet alleen en worden, soms subtiele, signalen uitgezonden. Signalen om aan te geven dat men hulpzoekend is, dat het niet meer gaat, dat de spanning te hoog geworden is.

In deze rationele wereld zij wij meesters in het bedenken van allerlei smoesje als het er op aankomt ons eigen vel te redden of om ons eigen profijt te voldoen.

Als het er op aankomt wat empathie te betonen, iets dat een klein beetje inspanning vergt tegenover anderen, mensen die soms anders door het leven gaan, dan vertonen wij al veel minder meesterschap.

Daarom gebeuren er nog zoveel drama's in onze samenleving. Er is veel te weinig zin voor verantwoordelijkheid, empathisch  denken en medeleven  zonder betutteling. Daarom zijn er nog veel te veel zelfmoorden en gebeuren er nog te veel drama's.

Mensen trekken het zich niet aan wat er naast hun deur aan het gebeuren is. Ze trekken het zich niet meer aan wat er in de familie bezig is ook al kan dit noodlottige gevolgen hebben.

De overheid zwaait met miljoenen euro's om allerlei initiatieven te steunen van oh zovele instanties en verenigingen die allemaal van hun eigen denken dat ze goed werk verrichten en dat zal voor een groot deel wel zo zijn.

Maar waarom gebeuren er toch nog relatief zoveel zelfmoorden en drama's in familiekring , drama's die zouden kunnen vermeden worden door wat meer betrokkenheid en alertheid van de familie, vrienden, buurt, kortom de gemeenschap.

De mobiele teams in de psychiatrie geven misschien voor een deel een antwoord op deze vraag maar die teams zijn nog maar in een beginfase, afwachten dus. Men mag ook niet alles verwachten van die mensen.

Er zal ook een deel participatie van de familie, buurt, overheid en gemeenschap gevraagd moeten worden om tot een coherente samenwerking te komen, om zo het doel te bereiken.

Mensen die heel dicht bij de crisis staan zijn de beste waarnemers, signaalgevers en experten. Zij zijn dan ook de mensen bij uitstek om signalen uit te zenden. Hen de vaardigheden aanreiken om dit te kunnen en willen doen zal naar mijn mening grote een uitdaging zijn.

Ik ken de omstandigheden en de context van deze feiten en dit verhaal helemaal niet.

Ik wil wel verwijzen naar een zin uit het boek van (de soms besproken)  gerechtspsychiater Roger Deberdt 50 jaar gerechtspsychiater  'De gezichten van de misdaad". Hierin schrijft hij over een moeders bij kindermoord na een psychische stoornis die een mislukte zelfmoordpoging hebben gedaan na de doding van hun kind . "Ik heb altijd zeer veel medelijden met zo'n vrouwen. Dat grijpt me aan.

Duidelijk Zaken Die Raken

21-07-2013 om 08:52 geschreven door Joseph Hamerlynck