|
Je kunt er niet overheen, de media zit vol van artikels over zelfmoord en zelfmoordproblematiek.
Vlaanderen komt niet goed uit de cijfer als het over suïcide gaat.
Niettegenstaande allerlei inspanningen van de overheid en de investering van geld en middelen blijft Vlaanderen hoog scoren in de zelfmoordcijfers.
Als reden wordt er van alles gezocht, werkloosheid, pestgedrag, vrouwen, kwetsbare groepen enz.
Ik kom regelmatig in contact met mensen die worstelen met hun drang naar levensbeëindiging.
Een open eerlijk contact met de mensen die lijden en zoekende zijn is naar mijn mening een eerste vereiste om iets te betekenen voor die mensen. Nooit betuttelen of bemoederen. De mensen hun verhaal laten doen en samen op zoek naar zin- en betekenisgeving kan helend werken.
Soms is het lijden zo erg en is de drang voor levensbeëindiging zo sterk dat hulpverlening moeilijk wordt.
Dan nog kan empathisch luisteren en een stille aanwezigheid heilzaam zijn. Ik denk dat de vereenzaming van mensen die in een problematische situatie zitten nefast is voor hun situatie.
Onze huidige levenstrend van "Elk voor zich" zal ook wel iets aan de situatie doen. Het leven gaat te vlug en mensen die door ziekte of omstandigheden niet meekunnen komen in een negatieve spiraal terecht.
Communicatie tussen mensen hetzij in buurtverband, professioneel of zelfs familiaal wordt zakelijk gehouden en mag niet te lang duren.
Het zou beter zijn op een menselijke vriendschappelijk en empatische wijze met elkaar om te gaan.
Moderne media als chatten, email sms Facebook Twitter enz. laten snelle communicatie toe dat is wel waar, maar…
Deze communicatie is heel dikwijls oppervlakkig en zonder veel inhoud.
Ook in een telefoongesprek is het moeilijk om openlijk en goed te communiceren met mensen die in een crisis zitten op kampen met levensvragen. Bij ondervinding weet ik dat een rechtstreeks contact tussen mensen veel beter werkt. In een rechtstreeks gesprek kun je voluit meegaan in de problematiek. Het is enkel een kwestie van empatisch communiceren en vol mededogen mee te gaan in het gesprek. Enkel op die manier kun je op weg gaan naar zingeving en betekenisgeving.
De weg die wij moeten inslaan om iets te betekenen, iets te bereiken in het fenomeen van de zelfmoorden, is de weg van rechtstreekse dialoog. Dialogeren in de familiekring, op het werk, in de buurt, in de verenigingen moet een eerste stap zijn in de goede richting. Zonder schroom het onderwerp bespreekbaar maken op alle niveaus is een must. Niet veroordelen of beoordelen maar begripvol luisteren en durven een eindje meegaan in de denkwereld van de andere kan helpen.
Herstelbewegingen, kwartiermakers, buurtwerkers kortom mensen van allerlei slag en afkomst zouden de taak moeten hebben als antennes in de gemeenschap te staan en problemen tijdig te ontdekken. Gelukkig is dit meer en meer het geval.
Ik ben er van overtuigd dat een deel van de pogingen en uitvoeringen kan verholpen worden door intens en open te communiceren. Eenzaamheid bestrijden moet een kerntaak zijn als men wil werken aan suïcide-preventie. Door eenzaamheid en verlaten te zijn of het gevoel hebben van verlaten te zijn vallen deze mensen vroeg ten prooi aan aangeleerde hulpeloosheid waardoor zij nog dieper afzakken van de realiteit en hetgeen goed is voor hen.
Ik lees vandaag toevallig in de krant dat een deel van de psychologen blij zijn met de erkenning van hun beroep en dat zij veel meer beschikbaar zijn. Op deze wijze kunnen (gezins-) drama's voorkomen worden staat er. Dan stel mij toch de vraag waarom drama's de laatste tijd regelmatig voorvallen en suïcide nog veel te veel voorkomt.
De mobiele teams in de psychiatrie werken heel goed en zijn heel nabij als het nodig is. De crisisteams raken van de grond, heel goed maar er zijn nog grote wachtlijsten.
Moet de bevolking niet meer en dichter betrokken worden in geven van nabijheid aan mensen die in tegenstroom met hun leven zitten? Kunnen signalen niet vroeger opgevangen worden.
Kan de zorg om psychisch lijden meer maatschappelijk gemaakt, menselijker gemaakt worden?
Maar ook geheel onze maatschappij heeft ,nood aan warmte, meer menselijkheid.
Dan pas zal men kunnen spreken van maatschappelijk zorg in de ware context van het verhaal.
Inspanningen van onder andere buurtwerkers, kwartiermakers, herstelbeweging en alle mensen die begaan zijn met psychisch lijden en zeker de mobiele teams mogen niet onderschat worden en zijn een heel noodzakelijk gegeven in dit verhaal.
Maar de grote massa moet mee op de kar springen. In familie, werkniveau, buurt- verenigingsleven moet men meer geïnformeerd en gesensibiliseerd worden om aandacht en empathie te hebben in dit belangrijk verhaal.
Daarom heb ik een voorstelling voor groepen en organisaties gemaakt over 'Psychisch ziek zijn en omgaan met psychisch zieke mensen'.
Hierbij wordt vooral de nadruk gelegd op het verhaal van de interactie tussen zieke en ander mensen.
|
Ik ben Joseph
