Ik ben Joseph
Ik ben een man en woon in Evergem (België) en mijn beroep is Gepensioneerde Ambtenaar .
Ik ben geboren op 18/03/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Kennis en Vorming in de psychosociale sfeer. Sofrologie.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Zoeken in blog
Zaken die raken
14-07-2013
Spoorleggers
Onlangs las ik een
artikel in de krant met als titel:
"Eén op drie
lijdt ooit aan psychische stoornis"-"Amper 1 op de 8 patiënten
krijgt aangepaste zorg". Zie deze link
We zijn ons veel te
weinig bewust van het feit dat ieder van ons kandidaat psychiatrisch patiënt
is.
Door ziekte,
ongeval, beroerte, stress of oververmoeidheid kan plots de weegschaal
doorslaan.
Het onevenwicht
tussen draagkracht en draaglast wordt verbroken door soms sluipende
onaangekondigde zaken waarvan wij het bestaan niet van vermoeden.
Soms is ons
draagvlak te klein geworden door omstandigheden buiten onze wil en gaan wij aan
het wankelen, dreigen wij ons evenwicht te verliezen.
Eenmaal men met een psychische aandoening zit is het moeilijk om de weg naar
herstel te vinden, om de weg naar herstel (alleen) aan te vangen.
Mensen staan daar
niet bij stil en dat merk je als je in jouw omgeving praat over psychische
aandoeningen en mensen die psychisch ziek zijn of ziek geweest zijn. Jammer
genoeg worden deze mensen niet alleen getroffen door hun aandoening op zich
maar zij moeten ook nog eens opboksen tegen een berg vooroordelen in de
maatschappij , tegen stigmatisering van de psychiatrische patiënten enz.
Niet alleen
patiënten die voor korte of langere termijn opgenomen worden in een instelling
of zelfs gedwongen opgenomen worden hebben het lastig om terug de draad op te
nemen in de samenleving.
Ook mensen die
ambulant verzorgd worden ondervinden problemen.
Jammer genoeg zal de
werkomgeving al te vaak met een wantrouwige blik neerkijken naar een collega
die terugkomt na herstel van een psychische aandoening. Ook in een vereniging,
gemeenschap op zelfs in de familie terug zijn plaats opnemen is soms moeilijk.
Heel veel
instellingen, organisaties en mensen, ook vrijwilligers springen in de bres om
integratie in de maatschappij om een vlotte en menswaardige manier mogelijk te
maken voor (ex)psychiatrische patiënten.
Dit lukt maar met
mondjesmaat. Heel langzaam en voorzichtig.
Terug een
beroepsactiviteit opnemen na een lange opname, na een langdurige ziekte is niet
evident.
Terug het ritme
opnemen, veranderingen in manier van werken, technologische veranderingen maar
vooral de mentaliteit van de omgeving, de houding tegenover de psychiatrie in
het algemeen en de psychiatrisch patiënt in het bijzonder van de maatschappij
zijn hier niet vreemd aan.
De maatschappij moet
in de eerste plaats werken aan het beeld en de perceptie die zij hebben van de
psychiatrie en de patiënten. Pas dan, als de nodige empathie aan de dag gelegd
wordt, als men bewust is dat iedereen potentieel kandidaat is om in de psychiatrie
te belanden door een neurologisch of psychiatrische aandoening, pas dan zal de
bewustwordingbereikt worden. Dan pas
zal verandering in het beeld van de modale burger naar de psychiatrie en zijn
mensen veranderen.
Ik wens hierbij alle
lof te brengen aan de spoorleggers die zwoegen en werken bij rehabilitatieen in herstel van de patiëntenom de mensen verder te helpen.Eenmaal buiten uit de instelling, na de
opname moet er nog meer zijn dan een dak boven het hoofd. Mensen leren leven die anders door het leven gaan is
een zaak. Hen verder leren leven is een andere zaak.
Daarom is het nodig
om gans de gemeenschap, de familie, de straat de wijk, het dorp te betrekken in
het werk van de psychiatrie. Samen dingen doen. Samen op weg gaan in kleine
zaken kan een begin zijn van iets groots.
Als de bevolking
bewust wordt van de noodzaak van stigmatisering van de psychiatrie zal de
arbeidsmarkt misschien volgen en dan is de bal aan het rollen. Maar er is nog
een lange weg te gaan.
In ieder geval heel
veel succes gewenst aan alles spoorleggers die werken aan rehabilitatie herstel
en integratie. Of zij nu professioneel of
vrijwilliger zijn. Ieder stap voorwaarts is er een in de goede richting.
Het verschil in
interpretatie en omgaan met wetten en de geest en de letter van de wet kan soms
heel nare gevolgen hebben. Bureaucratie ten top gedreven, zich vastklampend aan
de letter van de wet. Zonder een greintje blijk van medeleven, zonder emotie of
gevoel, de wet is de wet.
Als je vraagt
waarom?...omdat het moet, omdat het
geschreven staat, omdat
Als mensen stoppen
met vragen stellen, treedt de bureaucratie in werking.
Bij mijn bericht van
27 mei (zie hieronder) heb ik een mailtje gezonden aan het gemeentebestuur
Evergem in verband met de verklaring "Wilsbeschikking Euthanasie". Ik
vroeg , gezien de belangrijkheid van de materie, om een rechtzetting te plaatsen
in het gemeentelijk informatieblad "De Burggrave".
Hierop kreeg ik
volgend antwoord:"
"
Wij hebben onze tekst gebaseerd op de wet van 28 mei 2002 Wet betreffende de
euthanasie (1) Belgisch Staatsblad 22.06.2002 28515 tot 28520 (hoofdst. 3,
art. 4, par. 1)
We
hadden de tekst inderdaad wat genuanceerder kunnen weergeven, bedankt om ons
daarop te wijzen.
De
medewerkers van de Burgerlijke Stand zijn op de hoogte van de wetgeving. U mag
er op rekenen dat zij aan de burgers correcte informatie zullen bezorgen."
Dus de wet is de wet
en de burger die juiste, correcte en volledige informatie wil kan die zelf
zoeken punt aan de lijn.
Naar aanleiding van
het artikel in de krant in verband met de veroordeling van een politieman die
een boete krijgt om door het rood te rijden bij een achtervolging van een
ramkraker zijn er heel wat reacties die de daad van de politieman zonder
nadenken goedpraten. Zo ook een reactie van ene Bart D W uit Antwerpen. zie
deze link
Één reactie geeft
blijk van realiteitszin , namelijk een persoon die stilstaat bij het feit dat
die politieman in de euforie van de achtervolging wel eens een of meerder
kinderen kon aangereden hebben en dan
Ook bij
achtervolgingen is voorzichtigheid en respect voor de gemeenschap en
medeburgers geboden.
Ik begrijp de
adrenalinestoot die de politieman heeft ondervonden en ik begrijp de euforie
die hij moet ervaren hebben bij het achtervolgen en arresteren van ramkrakers
maar moet men hiervoor zichzelf en anderen in gevaar brengen? Is dit evenredig
en vraagt onze samenleving dit?
Ik begrijp de
reactie van de rechter ten volle maar of de man moet beboet worden is een
andere vraag, vermoedelijk was hij plichtsbewust en trouw in zijn
dienstvaardigheid.
Er zijn ook andere mogelijkheden om hem op de gevaren van dergelijke achtervolging
en zijn verantwoordelijkheden te wijzen .
Zeer goed initiatief
maar de informatie moet goed weergegeven worden.
In het artikel staat
vermeld dat je een wilsverklaring euthanasie kunt laten vastleggen voor het
geval je je in een uitzichtloze toestand van fysiek of psychisch lijden zou
terechtkomen dat het gevolg is van een ernstige ongeneeslijke ziekte enz...
De wilsverklaring
waarvan sprake in het artikel is ENKEL van toepassing bij onomkeerbare coma. En
dit staat niet in het artikel.
Jammer dat men de
mensen op deze wijze verkeerde informatie verschaft. Men denkt dat alles
geregeld is eens men die wilsverklaring heeft ondertekend en (niet verplicht)
heeft laten registreren op het gemeentehuis.
Niets is minder
waar.
Wij zijn wij
vertrouwd met dergelijke verkeerde informatie. Telkens opnieuw moeten wij de
mensen teleurstellen en hen er hen op wijzen dat het document dat zij hebben
ingevuld geen garantie biedt voor euthanasie. Euthanasie is niet afdwingbaar en
de wilsverklaring euthanasie waarvan sprake is enkel uitvoerbaar bij
onomkeerbare coma.
Persoonlijk heb
ikmoeten ervaren hoe pijnlijk het kan
zijn dat iemand in zijn laatste levensfase moet vernemen dat hij niet de juiste
documenten heeft om euthanasie te kunnen krijgen. Zaken die uiteraard nadien
kunnen rechtgezet worden maar die veel wrevel en leed teweegbrengen op het
moment zelf.
Jammer dat de
overheid te weinig aandacht heeft aan een zo belangrijk item en zijninformatie niet nagaat op de correctheid.
Zeker als dit met
zulke belangrijke en emotionele zaken te maken heeft.
Zaken die raken; Wat
maakt dat een vader die vermoedelijk in liefde samen met zijn vrouw op weg
gegaan is in het leven en in die liefde twee mooie kinderen gekregen heeft, na
jaren uit het leven stapt. Een wanhoopsdaad? En dan de kindjes, onbegrijpelijk.
Wat gaat er om in het hoofd van zo'n man. Wanhoop? Angst?
Is de wereld, de
maatschappij, de gemeenschap niet in staat signalen op te vangen dieer op wijzen dat er iets niet klopt, dat hulp
nodig is, dat er moet tussengekomen worden in het belang van gans het gezin?
Familiedrama's zijn
er altijd geweest en zullen jammer genoeg in de toekomst nog voorkomen maar de
pijn en het verdriet van hen die achterblijven moet enorm zijn. De onopgeloste
vragen naar waarom, waarvoor moeten enorm pijn doen en diepe sporen achterlaten.
Wij bieden onze
oprechtesteunbetuiging aan, aan hen die
achterblijven na dit drama.
Het stof is gaan liggen / Psychiatrische patienten en justitie
Het stof is gaan
liggen
De zaak De Gelder,
Jonathan Jacob, het is wat stil geworden.
Toch mag men niet
stil blijven staan bij het feit dat er meer en veel aandacht zal moeten besteed
worden aan de toekomst van psychiatrische patiënten in de gevangenis en in
handen van justitie.
Iedereen is een
politieel psychiatrische patiënt.
Bio-psycho-sociale
invloed, een ongeval, CAV, NAH, (niet aangeboren hersenletsel), hevige stress,
burn-out, depressie, allerlei invloeden waarop wij ons niet steeds bewust zijn
kunnen ervoor zorgen dat ieder van ons van de ene op andere dag psychiatrisch
patiënt wordt, dat het plots mis gaat.
En dan---
In een toestand die
men op dat moment niet in handen heeft een crimineel feit plegen is erg voor de
gemeenschap, maar ook erg voor de dader.
Het is m.i. dan ook
de plicht om preventie ten volle te benutten en zorgzaam om te gaan met mensen
met psychische problemen die in aanmerking zouden kunnen komen voor
ondoordachtzame feiten die door de maatschappij niet kunnen aanvaard worden.
Als het dan toch
misgaat moet men zorgen voor een professionele aanpak van het crimineel en
medisch aspect van de dader als psychiatrisch patiënt. Niet kijken wat de
commercieel of mediatiek gewin kan opleveren
maar kijken hoe men op een ster professionele wijze klaarheid kan brengen in de
zaak.
Als men zo werkt zal men ook voor de nabestaanden van
feiten een duidelijk antwoord kunnen geven en ook een oplossing zoeken naar
dedader / patiënt.
Nu schiet men de molen van assisen in gang om na de
veroordeling te spreken van" 't Is niet zeker dat hij binnen het jaar zal
geïnterneerd worden.
Dit is lachen met zichzelf, met justitie, met de
nabestaanden en ook met de psychiatrisch patiënt.
In gerechtelijke procedures is de forensische
psychologieveel te veel uitgespeeld in
de media als twee tegen elkaar staande polen van best en beter weten.
Ik heb weinig zaken gezien waar men zich afvroeg waar
de patiënt en of het slachtoffer nu werkelijk aan toe was en wat de beste en
eerlijkste oplossing zou zijn voor beiden.
Ondertussen
sterven mensen, slachtoffers, zaken worden afgesloten , de pers zwijgt tot er
een nieuw sensationeel drama te melden valt en worden de psychiatrische
patiënten vergeten in het achterhuis van de gevangenis. Ja zij krijgen wel
medicatie maar weet men nog waarom en waarvoor en hoeveel en wanneer?
En ja men bouwt een nieuwe instelling in Gent voor
geïnterneerden, maar als de zorg dezelfde blijft als nu , de omkadering en de
inzet op hetzelfde niveau blijft wat gaat er dan veranderen?
Als het stof van de grote mediastorm is gaan liggen
hoop ik dat men ook de slachtoffers en nabestaanden niet vergeet. Mensen die
intens en diep getroffen zijn door ernstige gebeurtenissen. Mensen die verlies
geleden hebben, intens verlies. Daarvan moet de overheid zich ook bewust zijn.
Blijven herinneren en werken aan herstel kan mits een
kleine moeite, ook van de overheid en van instellingen.
In een artikel in
Knack interview met Psycholoog en hoogleraar Peter Rober stond te lezen
"De Hulpverlening kan niet alles".
Een uitdrukking die
ik de laatste tijd meer en meer gehoord heb.
Het artikel maakt
allusie op het proces Kim de Gelder en de dood Van Jonathan Jacob.
Als men van dit feit
overtuigd is moet men ook zeggen wat er moet gebeuren en hoe men de zaak gaat
oplossen.
Als men dit niet
doet laat men psychiatrische patiënten die in de criminaliteit belanden, door
handelingen waarvoor zij niet vrijwillig en bewust voor gekozen hebben, in de
vergeetput van de internering belanden.
In ons land gaat het
toch al bar slecht met de zorg voor geïnterneerde patiënten in de
gevangenissen. België werd reeds meermaals door Europa hiervoor op de vingers
getikt.
In het geval van
Jonathan Jacob schrijft men in Knack dat Rober het heel eerlijk vond van de
broeders Alexianen dat zij toegaven dat zij iemand als Jonathan Jacob niet
aankonden.
Welnu de
Instellingen die met het geld van de overheid gesubsidieerd worden en de
verplichting hebben om wettelijk voor zulke mensen te zorgen moeten dan ook de
nodige maatregelen nemen om ook dergelijke mensen op te vangen.
Als de politie faalt
en de verzorgingsinstellingen die dan moeten instaan voor zwaar zieke mensen
falen, waar moet men dan naartoe met zulke zieken?
Het zal uzelf of een
van uw naasten maar overkomen om in een zwaar zieke toestand te komen en dan de
stempel te krijgen van " gevaarlijk" en "agressief" en
dan .
Fouten maken zoals bij Jonathan .., sorry maar wie gaat hier de oplossing
aanreiken.
Als ik de beelden
herbekijk zie ik heel veel schrik bij de lokale politiemensen en veel onwil bij
de mensen van de psychiatrie.
De beslissing van
het parket is dan voor rekening van de magistraat zelf, onbegrijpelijk.
Ik ben er zeker van
indien er samenwerking en degelijk overleg was geweest tussen de politie, het
parket en de psychiatrie, en familie Jonathan Jacob nu nog zou geleefd hebben
en vermoedelijk goed op weg zou zijn naar herstel. Waarom iedereen rondjes draaien
rond zijn eigen pot in plaats van samen te werken en samen voor het welzijn van
de patiënt te gaan in plaats van schrik te hebben voor een psychisch getroffen
patiënt in crisis?
Dan nog Kim de
Gelder.
Is ons land dan toch
aan het doordraaien op gebied van beoordeling en zorg voor de psychische zieke
personen, voor de zorg en het welzijn van deze mensen.
Het welles nietes
spelletje van de advocaten, magistraten en "experten" op het proces
De Gelder was duidelijk. En wat als Kim de Gelder strak toch geïnterneerd zal
worden. Alles voor de glorie van de advocatuur, de pers, de macht van het beter
weten.
Dat het proces een
duiding is op weg naar begrip en herstel voor de nabestaanden en slachtoffers
is wel een feit en alle respect en medeleven met die mensen. Het verlies en
verdriet is onbeschrijflijk voor iemand die het niet heeft meegemaakt.
Maar waren er in de
onmiddellijke omgeving buren kennissen, omgeving geen tekens dat er iets aan de
hand was voor de feiten? Moet onze gemeenschap niet meer alert worden naar
ongewone toestanden bij mensen die anders door het leven gaan den die kunnen wijzen
op gevaar voor henzelf of anderen. Huisartsen, buren en familie kunnen hier
zeker in eerste lijn een rol spelen. Maar ook de overheid treft schuld.
Allerlei dure projecten opzetten kan mooi zijn maar ze moeten ook effect
hebben. Suïcidepreventie is mooi en men kan er mooie filmpjes en folders over
vinden maar dalen de cijfers in Vlaanderen de laatste jaren?
Ik denk dat zorg
voor geestelijk welzijn stilaan een zorg van gans de gemeenschap aan het worden
is, niet van kille gesloten inrichtingen of droeve psychiaters achter een
bureau.
Zorg voor algemeen
welzijn en psychisch welzijn in het bijzonder gaat iedereen aan. Iedereen is
ook een potentieel slachtoffer door ziekte of ongeval.
Namen chauffeurs Sierre van gedenkteken busramp gehaald
In de krant gelezen: Namen chauffeurs van gedenkteken busramp gehaald
Alle
begrip voor de ouders van de kinderen van het busongeval in Sierre die
nu in diepe rouw zitten en waarschijnlijk nog volop met hun verwerking
bezig zijn . Ieder voor zich in eigen tempo. Onlangs las ik dat men
dacht dat de chauffeur suïcide wou plegen door de aanrijding. Verkeerstechnisch toch
moeilijk aanneembaar. Maar mensen redeneren eigenaardig in rouw, en dat is heel
begrijpelijk. In het zoeken naar het waarom' zoekt met overal ook op
onbegrijpelijke wijze en plaatsen. Men
mag echter de nabestaanden van de buschauffeurs ook niet vergeten, door
dergelijke houding en ondoordachte reacties maakt men dubbele
slachtoffers van die nabestaanden en dit kan ook niet de bedoeling zijn,
van niemand, ook niet van de ouders van de kinderen. Maar nogmaals, alle
begrip voor de reacties van de getroffen families. Sterkte aan ALLE getroffen nabestaanden.
Dat de bisschoppen
zich verzetten tegen de uitbreiding van de euthanasiewet is misschien hun taak.
Maar dat zij hierbij
hardnekkig te keer gaan zoals de Heer Leonard is een brug te ver.
Dit is geen teken
van verdraagzaamheid tegenover de mensen die lijden, die erg en onophoudend
lijden en het niet meer aankunnen. Voor wie geen hulp meer kan baten.
Ook voor
kinderen die ondraaglijk terminaal lijden,en ouderlingen die vooraf
uitdrukkelijk en ondubbelzinnig hun wil geuit hebben.
Evenzeer ondraaglijk psychisch lijden moet in ons huidig tijdsbeeld kunnen
besproken worden en wordt besproken.
Hoeveel mensen zijn
er niet in staat geweest de draad van het leven terug op te nemen na overwegen
van een euthanasie traject. Mensen die aanvankelijk de weg naar suïcide volgden
en op hun weg het pad van de euthanasie kruisten.
De houding van de
Bisschoppen druistin tegen de regels
van vrijheid en democratie.
Fanatiek zijn in het
verkondigen van uw mening zet aan tot twist, ruzie, tweestrijd en verder
Verdraagzaamheid en
dialoog, ook tegenover democratisch genomen beslissingen in een gemeenschap
breng een maatschappij veel verder. Respect voor ieders overtuiging wat die
overtuiging ook weze is een weg naar evenwicht en vrede op deze wereld. Maar
zelfs onze kerkleiders zijn dit vergeten. Fanatiek ingaan tegen zaken die raken
en die in ons huidig tijdsbeeld heel gevoelig liggen bij mensen die lijden,
ook de mensen die zich dagelijks inzetten voor een menswaardig levenseinde,
geeft toch blijk van fanatieke onkunde.
Jammer dat nog heel
wat instellingen die voor een deel met belastinggeld van iedereen draaien en
door alle patiënten van welke overtuiging ook betaald worden vandaag de dag
ingaan tegen democratisch genomen beslissingen enkel omdat heren als Leonard
die boodschap verkondigen. Jammer, erg jammer voor de mensen in nood. Voor de
mensen die lijden.
Ik las onlangs een tekstje van een heel
gelovig mens die dicht bij mensen aan het einde van hun leven staat.
Zij schrijft:
Als christen geloof
ik in de heiligheid van het leven omdat het van God komt. Een God die ik als
fundamenteel en onvoorwaardelijk oneindig goed beschouw. Maar als het leven een
hel wordt, als de warmte en liefdevolle nabijheid en zorg de pijn niet langer
kunnen verzachten, hoe wreed zou God dan wel zijn dat hij geen begrip toont,
veroordeelt, geen vergeving schenkt?
Op 04/04/2013 geven wij op uitnodiging van het August Vermeylenfonds in Evergem een voordracht over"Voorafgaande zorgplanning, zorg voor het levenseinde" Naar aanleiding van het verschijnen van de LEIF Kaart werd ons gevraagd een voordracht te geven omtrent Voorafgaande zorgplanning, zorg voor het levenseinde.
De voordracht gaat door te 9940 Evergem, Velodroomstraat 25 , zaal Germinal op 04/04/2012 om 20:00 uur
Panorama vorige week over de dood van Jonathan Jacob
In de zaak van Panorama vorige
week over de dood van Jonathan Jacob:
Men probeert nu de discussie wat
te verschuiven over het al dan niet opportuun zijn van het bestaan van een
Bijzonder Bijstandsteam bij de lokale politie.
Die discussie moet nu niet direct
gevoerd worden.
De discussie dienu aan de orde is: Is
"Is geweld zoals
wij gezien hebben in de cel waar Jonathan Jacobs gestorven is gewettigd".
En als dit geweld gewettigd was kon dit enkel wettige zelfverdediging zijn.
Bij mij weten zijn er strenge
criteria voor zelfverdediging namelijk de ogenblikkelijk noodzaak van
verdediging tegen geweld op personen, zichzelf of een ander. Die verdediging
moet onmiddellijk, noodzakelijk, evenredig en wettig zijn. In de cel waarin
Jonathan opgesloten zat was er geen geweld tegen personen, en de reactie van
het BBT was niet onmiddellijk, evenredig en noodzakelijk. Hier de reden van
wettige zelfverdediging aanhalen is zelfbedrog plegen en zichzelf verschonen. Waarom
moeten zoveel, gemaskerden en zwaar bewapende mannen in een kleine cel waarin
één naakte man die psychisch totaal in de war is, zie de beelden en de foto's ,
in naam van de procedure zoveel machtsvertoon en buitensporig geweld vertonen,
uiten en gebruiken.
Waarom tegenover iemand die hulp nodig heeft.
Daarna nog eens extra slagen toebrengen op een persoon die op dat moment reeds
weerloos is, is totaal onaanvaardbaar in ons tijdsgeest. Waarom die maskers,
die extreem zware uitrusting en bewapening tegen een naakte, weerloze en
opgesloten man. ZAKEN DIE RAKEN
Ik kan er enigszins bijblijven dat er manschappen van de
veiligheidsdiensten moeten zijn die goed getraind en uitgerust de veiligheid en
vrede in onze samenleving in geval van extreme nood kunnen doen naleven maar in
dit geval waren er tientallen alternatieven om de zaak op een humane wijze
zonder geweld en zonder gevaar voor de integriteit van de persoon en de
veiligheidsdiensten te verstoren.
De overheid zweeg stil, nu pas na
de uitzending van panorama ontstaat er beroering en is de pers de boeman. De
vader van het slachtoffer die zijn kind verloren heeft in bijzonder dramatisch omstandigheden
wordt nu afgeschilderd als een dader die naar de media stapt. Men zou voor
minder zeker?
De misdaad van Jonathan was
vermoedelijk het feit dat hij op dat ogenblik psychisch afwijkend gedrag
vertoonde maar waarom en hoe? Mensen die anders door het leven gaan, ook zij
die psychische afwijkend gedrag vertonen verdienen zorg, aandacht en nabijheid.
Hen die zorg ontzeggen is misdadig en is tegen alle regels van menselijkheid.
Iedereen kan door bepaalde gebeurtenissen in zijn leven een psychische stoornis
krijgen en is dus kandidaat om geconfronteerd te worden met even pijnlijke
gebeurtenissen, ik wens die niemand toe. De politieke verantwoordelijken in ons
land moeten dringend en kordaat hun verantwoordelijkheid opnemen.
Dat men zich bij nu ernstig
bezint over het bestaan van bepaalde gemaskerde groeperingen in ons land die
technieken gebruiken die door de overgrote meerderheid van de bevolking als
onaanvaardbaar en mensonterend worden aanzien. Met open vizier eerlijk
communiceren brengt meer op dan weggestoken achter een masker de macho
uithangen, maar dat vergt moed en kennis en heel veel empathie.
Een prachtig initiatief van LEIF LevensEinde InformatieForum.
Op de LEIFkaart kun je laten vermelden welke voorzorgen je hebt genomen en welke formulieren je hebt ingevuld in verband met het levenseinde evenals de gegevens van jouw contactpersoon
De website van leif http://www.leif.be/
is op zich al een bezoek waard.
Bekijk zeker eens het LEIFblad dat je gratis kunt downloaden en dat een
volledig overzicht geeft van de mogelijkheden bij het levenseinde.
Een goede raad:
Vooraleer de leifkaart aan te vragen lees eerst goed het leifblad en de
modaliteiten aangaande het invullen van de wilsverklaring euthanasie, de
negatieve wilsverklaring enz.
Bij twijfel stuur gerust een mail met uw vraag. Wij sturen
zo vlug mogelijk een antwoord.
Een van de onderwerp was het feit dat een geïnterneerde in
een Belgische gevangenis Euthanasie vraagt. Merkwaardig feit was dat, als hij naar
Nederland zou worden overgeplaatst voor behandeling, hij geen euthanasie meer
wenst. Een complexe moeilijke zaak die er nog maar eens op wijst hoe dringend
er werk moet gemaakt worden van een goede en ernstige zorg voor psychiatrische patiënten
in de gevangenis.
Een goede opvang en verzorging met zorg en aandacht voor
psychiatrische gevangenen zou heel wat problemen vermijden. Ook conflicten,
ergernis en onnodige wrevel zouden door een gepaste zorg kunnen vermeden
worden.
Niet voor niets is België herhaaldelijk veroordeeld voor de
behandeling van zijn geïnterneerden.
In betreffende reportage wordt toch wel een schrijnend
voorbeeld aangebracht waarvan men zou moeten geloven dat het in onze tijd niet
meer mogelijk is.
Is de psychiatrische afdeling in de gevangenis dan toch een
vergeetput?
Is dit andermaal een bewijs van falen van onze instellingen?
Het jaarinkomen van honderd rijkste mensen in de wereld zou
240 miljard dollar bedragen. Volgens Oxfam is dit bedrag 4 x het bedrag om
armoede uit de wereld te helpen.
Men moet dit natuurlijk relativeren want met geld alleen komt
men er niet en met geld alleen zal men de armoede niet bestrijden.
Maar het stemt serieus tot nadenken. Over het onevenwicht op
de wereld en het lijden dat armoede met zich meebrengt. Fysiek en psychisch
lijden van kinderen, volwassenen, vrouwen en mannen en bejaarden. Het gebrek aan
kansen en mogelijkheden voor het verwezenlijken van talenten en toekomstdromen
van jongeren.
En wij in het westen maar zeuren over koude voeten bij de
minste winterprik. Over de trein die vijf minuten te laat komt enz.
Men is niet in staat op te komen voor de zwaksten !
Mijn vorig bericht wordt bevestigd door een uitspraak van de
Voorzitter Orde Vlaamse Balies in zijn nieuwjaarstoespraak.
Zie de standaard
van 22/01/2013. Hierin haalt hij ook de veroordeling van België aan door het Europees
Hof voor de Rechten van de Mens voor een schending van artikel 3 van het EVRM,
het verbod op folteringen of onmenselijke behandelingen. Geen verzinsels of hallucinaties
dus maar keiharde realiteit in onze gevangenissen dit ten opzichte van mensen, geïnterneerde
zoals ik beschreef in mijn vorig bericht.
Geïnterneerde
sterft in isoleercel in Paifve. Doodsoorzaak wellicht onderkoeling .
Is psychotherapeutische
behandeling van een persoonlijkheidsstoornis eigenlijk wel mogelijk? Dat mogen
wij oprecht hopen, want het moet duidelijk zijn: het kunnen dan af en toe
onmogelijke mensen, LASTIGE LIEDEN, zijn, maar ze leven in een hel. Een hel die
maar ten dele hun eigen schuld is. (Boek Gerben Helinga Lastige Lieden). Wanneer gaat men eens beseffen dat het anders
moet met geïnterneerde mensen en men deze personen anders moet benaderen dan
gewone misdadigers?
Iedereen kan door omstandigheden in moeilijkheden geraken en psychiatrisch patiënt
worden.
Niemand is daar vrij van. Zoals je ziek kunt worden van een fysieke aandoening,
zo kun je ook psychisch geraakt worden. Op die wijze behoor je dan ook tot een
van de vele personen die kwetsbaar zijn ten opzichte van de wetgeving inzake
internering en collocatie.
Ik ga hier niet beweren dat dergelijke dwangmaatregelen (soms) niet nodig zijn
maar er wordt ook overdreven met de toepassing ervan. Eens de maatregelen
toegepast worden is het zorgzaam omgaan met de patiënten ver zoeken.
Beoordeel en veroordeel de daden maar niet de mensen, zeker niet als de mensen
niet geheel of ten dele besef hebben van hun daden. Zulke mensen voor assisen
brengen ter eer en glorie van de magistraten en de advocatuur terwijl men bijna
zeker weet dat internering de enige oplossing zal zijn is hypocriet. In plaats
van onze samenleving te leren omgaan met mensen die anders door het leven gaan promoot
men de verstoting van deze mensen.
In plaats van mensen samen te leren leven en zorgzaam met elkaars zorgen en problemen
te leren omgaan promoot men egoïsme en
wantrouwen. Reeds jaren is de
problematiek en de opsluiting van psychiatrische patiënten die zich misdragen
een heet hangijzer. Justitie was en is
niet in staat om de nodig zorgen te verstrekken en een mens-waardig bestaan en
zorg te bieden aan die mensen die in de eerste plaats patiënten zijn waarmee
men zorgzaam moet omgaan. Druppelsgewijslaat men mensen vrij op proef en geeft men ze een nieuwe kans.
Maar veel mensen blijven opgesloten in de vergeetput van de psychiatrische
afdelingen van de gevangenissen. Men zal
wel weer een excuus hebben voor een dode in de isoleercel, hem behoeden voor
suïcide, hij wou geen verwarming en andere nietszeggende verklaringen. Onprofessioneel,
incompetent, onmenselijk.
Zaken die raken Moet de
minister van justitie hier geen besluit uit trekken?
Men zal ook
het argument aangrijpen dat er een aantal specifieke gevangenissen in opbouw
zijn enkel voor geïnterneerden. Die instellingen zullen veel geld kosten. Of
die nuttig werk gaan doen valt nog te betwijfelen. Eens de instellingen af zijn
en de bewoners aanwezig begint het echte werk pas. Dan is het aan de overheid
om te bewijzen dat zij psychiatrische patiënten een onderkomen geven waar zij
als mens recht op hebben en hen de behandeling geven waar wij als burger belastingbetalers
trots op mogen zijn.
Een interessant artikels over internering kunt
u lezen op volgende links
In 2011 zijn er 1.133 euthanasiegevallen geregistreerd bij de
commissie euthanasie waarvan 918 uit Vlaanderen en 215 uit Wallonië wat op zich
al een raar verschil in cijfers geeft.
In 2011 zijn er meer dan
14.OOO mensen in ons land na palliatieve sedatie gestorven. Sommige bronnen
spreken van 16.000. Erg verwonderlijk als je weet dat euthanasie enkel en
alleen op verzoek uitgevoerd wordt en palliatieve sedatie veelal zonder verzoek
verricht wordt.
Jammer dat er geen
registratie verplicht is omtrent het uitvoeren van palliatieve sedatie.
Voorstanders van palliatieve sedatie zijn dikwijls tegen euthanasie.
Zij laten dan ook veelal uitschijnen dat de palliatieve sedatie niet het
beëindigen van het leven beoogt. In de praktijk ziet men echter dat dit wel het
geval is, de patiënt gaat door toediening van medicatie na
bewustzijnsverandering in coma en komt uiteindelijk na korte of langere tijd te
overlijden. Het verloop en de wijze van bewustzijnsverandering, diepe slaap,
ontwaken, braken terug slapen, coma, verwarring enz. kunnen voor de patiënt en
de omgeving zwaar belastend zijn.
De verwerking na het
overlijden door een het slechte verloop van de palliatieve sedatie kan voor de
nabestaanden voor een zware rouwverwerking zorgen. De nabestaanden hebben niet
alleen af te rekenen met de rouw van het verlies maar ook met het trauma van de
slechte palliatieve sedatie. Dit zou kunnen leiden tot gecompliceerde gevolgen
in de rouwverwerking met alle nare gevolgen vandien voor de nabestaande en zijn
omgeving.
Is het geen tijd om op een
objectief realistische wijze stil te staan bij dit fenomeen met op de eerste
plaats alle respect voor de patiënt en zijn omgeving, zijn pijn en zijn
verdriet te betonen. Is het geen tijd om alle kortzichtigheid en bekrompeneind
in doen en denken op te bergen en diep menselijk stil te staan bij de kern van
de zaak, het fysieke en psychisch lijden van de patiënt.
Misschien kunnen de
verantwoordelijken in de zorg wat meer empathie aan de dag brengen en wat meer
barmhartigheid betuigen om mensen in nood te helpen in het levenseindezorgen.
Vermoedelijk zou een totale
registratieplicht van alle levenseindehandelingen een oplossing kunnen bieden.
Ondraaglijk fysiek of
psychisch lijden bij of naar het levenseinde toe is voor veel mensen een brug
te ver. Men moet dit respecteren zoals men ook moet respect hebben voor het
feit dat mensen wel willen doorgaan tot de laatste seconde, willen doorgaan tot
het laatste stukje levensdrift is overgegaan. Die beslissing behoort enkel en
alleen tot de stervende, tot de patiënt en tot de patiënt alleen. Jammer dat
dat personen en instellingen die denken dat zij barmhartigheid en
naastenliefde hoog in hun vaandel voeren daar soms anders over denken. Hierbij
staan zij niet stil bij het feit dat zij mensen die al heel erg lijden nog eens
meer en erger doen lijden en hierbij gans de familiekring en naasten betrekken.
Als ik het debat hoor van Jean-Jacques
De Gucht en Rik Torf in Reyers laat op 19/12/2012 zou ik toch denken dat er
enige hoop is voor de toekomst.
Aan de vooravond van
deze feestweek wens ik de bezoekers van deze blog te danken die de tijd namen
om hier een bezoekje te brengen.
Ik wens iedereen een
zalig kerstfeest en een voorspoedig en gezond 2013 toe.
Mensen die geraakt
zijn door een of andere omstandigheid gedurende het voorbije jaar, of voordien,
mensen die lijden onder verlies van een dierbaar persoon uit hun nabijheid wens
ik heel veel sterkte toe.
Mensen die het niet
zo goed hadden door tegenslag, door een minder goede gezondheid, door tegenwind
of stormen het voorbije jaar wens ik heel veel hoop toe. Een open blik op de
toekomst met uitzicht op beterschap.
Minderheden die
miskend en door onze maatschappij genegeerd worden wens een toekomst toe en
veel moed om de hoop in de toekomst te behouden.
Ik ben Joseph
Op 04/04/2013 geven wij op uitnodiging van het August Vermeylenfonds in Evergem een voordracht over"Voorafgaande zorgplanning, zorg voor het levenseinde"
