In 2011 zijn er 1.133 euthanasiegevallen geregistreerd bij de commissie euthanasie waarvan 918 uit Vlaanderen en 215 uit Wallonië wat op zich al een raar verschil in cijfers geeft.

In 2011 zijn er meer dan 14.OOO mensen in ons land na palliatieve sedatie gestorven. Sommige bronnen spreken van 16.000. Erg verwonderlijk als je weet dat euthanasie enkel en alleen op verzoek uitgevoerd wordt en palliatieve sedatie veelal zonder verzoek verricht wordt.

Jammer dat er geen registratie verplicht is omtrent het uitvoeren van palliatieve sedatie. Voorstanders van palliatieve sedatie zijn dikwijls tegen euthanasie.
Zij laten dan ook veelal uitschijnen dat de palliatieve sedatie niet het beëindigen van het leven beoogt. In de praktijk ziet men echter dat dit wel het geval is, de patiënt gaat door toediening van medicatie na bewustzijnsverandering in coma en komt uiteindelijk na korte of langere tijd te overlijden. Het verloop en de wijze van bewustzijnsverandering, diepe slaap, ontwaken, braken terug slapen, coma, verwarring enz. kunnen voor de patiënt en de omgeving zwaar belastend zijn.

De verwerking na het overlijden door een het slechte verloop van de palliatieve sedatie kan voor de nabestaanden voor een zware rouwverwerking zorgen. De nabestaanden hebben niet alleen af te rekenen met de rouw van het verlies maar ook met het trauma van de slechte palliatieve sedatie. Dit zou kunnen leiden tot gecompliceerde gevolgen in de rouwverwerking met alle nare gevolgen vandien voor de nabestaande en zijn omgeving.

Is het geen tijd om op een objectief realistische wijze stil te staan bij dit fenomeen met op de eerste plaats alle respect voor de patiënt en zijn omgeving, zijn pijn en zijn verdriet te betonen. Is het geen tijd om alle kortzichtigheid en bekrompeneind in doen en denken op te bergen en diep menselijk stil te staan bij de kern van de zaak, het fysieke en psychisch lijden van de patiënt.

Misschien kunnen de verantwoordelijken in de zorg wat meer empathie aan de dag brengen en wat meer barmhartigheid betuigen om mensen in nood te helpen in het levenseindezorgen.

Vermoedelijk zou een totale registratieplicht van alle levenseindehandelingen een oplossing kunnen bieden.

Ondraaglijk fysiek of psychisch lijden bij of naar het levenseinde toe is voor veel mensen een brug te ver. Men moet dit respecteren zoals men ook moet respect hebben voor het feit dat mensen wel willen doorgaan tot de laatste seconde, willen doorgaan tot het laatste stukje levensdrift is overgegaan. Die beslissing behoort enkel en alleen tot de stervende, tot de patiënt en tot de patiënt alleen. Jammer dat dat personen en instellingen die denken dat zij ‘barmhartigheid en naastenliefde’ hoog in hun vaandel voeren daar soms anders over denken. Hierbij staan zij niet stil bij het feit dat zij mensen die al heel erg lijden nog eens meer en erger doen lijden en hierbij gans de familiekring en naasten betrekken.

Als ik het debat hoor van Jean-Jacques De Gucht en Rik Torf in Reyers laat op 19/12/2012 zou ik toch denken dat er enige hoop is voor de toekomst.

Klik HIER om het debat te bekijken.