Ik ben Joseph
Ik ben een man en woon in Evergem (België) en mijn beroep is Gepensioneerde Ambtenaar .
Ik ben geboren op 18/03/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Kennis en Vorming in de psychosociale sfeer. Sofrologie.
Op 04/04/2013 geven wij op uitnodiging van het August Vermeylenfonds in Evergem een voordracht over"Voorafgaande zorgplanning, zorg voor het levenseinde" Naar aanleiding van het verschijnen van de LEIF Kaart werd ons gevraagd een voordracht te geven omtrent Voorafgaande zorgplanning, zorg voor het levenseinde.
De voordracht gaat door te 9940 Evergem, Velodroomstraat 25 , zaal Germinal op 04/04/2012 om 20:00 uur
Panorama vorige week over de dood van Jonathan Jacob
In de zaak van Panorama vorige
week over de dood van Jonathan Jacob:
Men probeert nu de discussie wat
te verschuiven over het al dan niet opportuun zijn van het bestaan van een
Bijzonder Bijstandsteam bij de lokale politie.
Die discussie moet nu niet direct
gevoerd worden.
De discussie dienu aan de orde is: Is
"Is geweld zoals
wij gezien hebben in de cel waar Jonathan Jacobs gestorven is gewettigd".
En als dit geweld gewettigd was kon dit enkel wettige zelfverdediging zijn.
Bij mij weten zijn er strenge
criteria voor zelfverdediging namelijk de ogenblikkelijk noodzaak van
verdediging tegen geweld op personen, zichzelf of een ander. Die verdediging
moet onmiddellijk, noodzakelijk, evenredig en wettig zijn. In de cel waarin
Jonathan opgesloten zat was er geen geweld tegen personen, en de reactie van
het BBT was niet onmiddellijk, evenredig en noodzakelijk. Hier de reden van
wettige zelfverdediging aanhalen is zelfbedrog plegen en zichzelf verschonen. Waarom
moeten zoveel, gemaskerden en zwaar bewapende mannen in een kleine cel waarin
één naakte man die psychisch totaal in de war is, zie de beelden en de foto's ,
in naam van de procedure zoveel machtsvertoon en buitensporig geweld vertonen,
uiten en gebruiken.
Waarom tegenover iemand die hulp nodig heeft.
Daarna nog eens extra slagen toebrengen op een persoon die op dat moment reeds
weerloos is, is totaal onaanvaardbaar in ons tijdsgeest. Waarom die maskers,
die extreem zware uitrusting en bewapening tegen een naakte, weerloze en
opgesloten man. ZAKEN DIE RAKEN
Ik kan er enigszins bijblijven dat er manschappen van de
veiligheidsdiensten moeten zijn die goed getraind en uitgerust de veiligheid en
vrede in onze samenleving in geval van extreme nood kunnen doen naleven maar in
dit geval waren er tientallen alternatieven om de zaak op een humane wijze
zonder geweld en zonder gevaar voor de integriteit van de persoon en de
veiligheidsdiensten te verstoren.
De overheid zweeg stil, nu pas na
de uitzending van panorama ontstaat er beroering en is de pers de boeman. De
vader van het slachtoffer die zijn kind verloren heeft in bijzonder dramatisch omstandigheden
wordt nu afgeschilderd als een dader die naar de media stapt. Men zou voor
minder zeker?
De misdaad van Jonathan was
vermoedelijk het feit dat hij op dat ogenblik psychisch afwijkend gedrag
vertoonde maar waarom en hoe? Mensen die anders door het leven gaan, ook zij
die psychische afwijkend gedrag vertonen verdienen zorg, aandacht en nabijheid.
Hen die zorg ontzeggen is misdadig en is tegen alle regels van menselijkheid.
Iedereen kan door bepaalde gebeurtenissen in zijn leven een psychische stoornis
krijgen en is dus kandidaat om geconfronteerd te worden met even pijnlijke
gebeurtenissen, ik wens die niemand toe. De politieke verantwoordelijken in ons
land moeten dringend en kordaat hun verantwoordelijkheid opnemen.
Dat men zich bij nu ernstig
bezint over het bestaan van bepaalde gemaskerde groeperingen in ons land die
technieken gebruiken die door de overgrote meerderheid van de bevolking als
onaanvaardbaar en mensonterend worden aanzien. Met open vizier eerlijk
communiceren brengt meer op dan weggestoken achter een masker de macho
uithangen, maar dat vergt moed en kennis en heel veel empathie.
Een prachtig initiatief van LEIF LevensEinde InformatieForum.
Op de LEIFkaart kun je laten vermelden welke voorzorgen je hebt genomen en welke formulieren je hebt ingevuld in verband met het levenseinde evenals de gegevens van jouw contactpersoon
De website van leif http://www.leif.be/
is op zich al een bezoek waard.
Bekijk zeker eens het LEIFblad dat je gratis kunt downloaden en dat een
volledig overzicht geeft van de mogelijkheden bij het levenseinde.
Een goede raad:
Vooraleer de leifkaart aan te vragen lees eerst goed het leifblad en de
modaliteiten aangaande het invullen van de wilsverklaring euthanasie, de
negatieve wilsverklaring enz.
Bij twijfel stuur gerust een mail met uw vraag. Wij sturen
zo vlug mogelijk een antwoord.
Een van de onderwerp was het feit dat een geïnterneerde in
een Belgische gevangenis Euthanasie vraagt. Merkwaardig feit was dat, als hij naar
Nederland zou worden overgeplaatst voor behandeling, hij geen euthanasie meer
wenst. Een complexe moeilijke zaak die er nog maar eens op wijst hoe dringend
er werk moet gemaakt worden van een goede en ernstige zorg voor psychiatrische patiënten
in de gevangenis.
Een goede opvang en verzorging met zorg en aandacht voor
psychiatrische gevangenen zou heel wat problemen vermijden. Ook conflicten,
ergernis en onnodige wrevel zouden door een gepaste zorg kunnen vermeden
worden.
Niet voor niets is België herhaaldelijk veroordeeld voor de
behandeling van zijn geïnterneerden.
In betreffende reportage wordt toch wel een schrijnend
voorbeeld aangebracht waarvan men zou moeten geloven dat het in onze tijd niet
meer mogelijk is.
Is de psychiatrische afdeling in de gevangenis dan toch een
vergeetput?
Is dit andermaal een bewijs van falen van onze instellingen?
Het jaarinkomen van honderd rijkste mensen in de wereld zou
240 miljard dollar bedragen. Volgens Oxfam is dit bedrag 4 x het bedrag om
armoede uit de wereld te helpen.
Men moet dit natuurlijk relativeren want met geld alleen komt
men er niet en met geld alleen zal men de armoede niet bestrijden.
Maar het stemt serieus tot nadenken. Over het onevenwicht op
de wereld en het lijden dat armoede met zich meebrengt. Fysiek en psychisch
lijden van kinderen, volwassenen, vrouwen en mannen en bejaarden. Het gebrek aan
kansen en mogelijkheden voor het verwezenlijken van talenten en toekomstdromen
van jongeren.
En wij in het westen maar zeuren over koude voeten bij de
minste winterprik. Over de trein die vijf minuten te laat komt enz.
Men is niet in staat op te komen voor de zwaksten !
Mijn vorig bericht wordt bevestigd door een uitspraak van de
Voorzitter Orde Vlaamse Balies in zijn nieuwjaarstoespraak.
Zie de standaard
van 22/01/2013. Hierin haalt hij ook de veroordeling van België aan door het Europees
Hof voor de Rechten van de Mens voor een schending van artikel 3 van het EVRM,
het verbod op folteringen of onmenselijke behandelingen. Geen verzinsels of hallucinaties
dus maar keiharde realiteit in onze gevangenissen dit ten opzichte van mensen, geïnterneerde
zoals ik beschreef in mijn vorig bericht.
Geïnterneerde
sterft in isoleercel in Paifve. Doodsoorzaak wellicht onderkoeling .
Is psychotherapeutische
behandeling van een persoonlijkheidsstoornis eigenlijk wel mogelijk? Dat mogen
wij oprecht hopen, want het moet duidelijk zijn: het kunnen dan af en toe
onmogelijke mensen, LASTIGE LIEDEN, zijn, maar ze leven in een hel. Een hel die
maar ten dele hun eigen schuld is. (Boek Gerben Helinga Lastige Lieden). Wanneer gaat men eens beseffen dat het anders
moet met geïnterneerde mensen en men deze personen anders moet benaderen dan
gewone misdadigers?
Iedereen kan door omstandigheden in moeilijkheden geraken en psychiatrisch patiënt
worden.
Niemand is daar vrij van. Zoals je ziek kunt worden van een fysieke aandoening,
zo kun je ook psychisch geraakt worden. Op die wijze behoor je dan ook tot een
van de vele personen die kwetsbaar zijn ten opzichte van de wetgeving inzake
internering en collocatie.
Ik ga hier niet beweren dat dergelijke dwangmaatregelen (soms) niet nodig zijn
maar er wordt ook overdreven met de toepassing ervan. Eens de maatregelen
toegepast worden is het zorgzaam omgaan met de patiënten ver zoeken.
Beoordeel en veroordeel de daden maar niet de mensen, zeker niet als de mensen
niet geheel of ten dele besef hebben van hun daden. Zulke mensen voor assisen
brengen ter eer en glorie van de magistraten en de advocatuur terwijl men bijna
zeker weet dat internering de enige oplossing zal zijn is hypocriet. In plaats
van onze samenleving te leren omgaan met mensen die anders door het leven gaan promoot
men de verstoting van deze mensen.
In plaats van mensen samen te leren leven en zorgzaam met elkaars zorgen en problemen
te leren omgaan promoot men egoïsme en
wantrouwen. Reeds jaren is de
problematiek en de opsluiting van psychiatrische patiënten die zich misdragen
een heet hangijzer. Justitie was en is
niet in staat om de nodig zorgen te verstrekken en een mens-waardig bestaan en
zorg te bieden aan die mensen die in de eerste plaats patiënten zijn waarmee
men zorgzaam moet omgaan. Druppelsgewijslaat men mensen vrij op proef en geeft men ze een nieuwe kans.
Maar veel mensen blijven opgesloten in de vergeetput van de psychiatrische
afdelingen van de gevangenissen. Men zal
wel weer een excuus hebben voor een dode in de isoleercel, hem behoeden voor
suïcide, hij wou geen verwarming en andere nietszeggende verklaringen. Onprofessioneel,
incompetent, onmenselijk.
Zaken die raken Moet de
minister van justitie hier geen besluit uit trekken?
Men zal ook
het argument aangrijpen dat er een aantal specifieke gevangenissen in opbouw
zijn enkel voor geïnterneerden. Die instellingen zullen veel geld kosten. Of
die nuttig werk gaan doen valt nog te betwijfelen. Eens de instellingen af zijn
en de bewoners aanwezig begint het echte werk pas. Dan is het aan de overheid
om te bewijzen dat zij psychiatrische patiënten een onderkomen geven waar zij
als mens recht op hebben en hen de behandeling geven waar wij als burger belastingbetalers
trots op mogen zijn.
Een interessant artikels over internering kunt
u lezen op volgende links
In 2011 zijn er 1.133 euthanasiegevallen geregistreerd bij de
commissie euthanasie waarvan 918 uit Vlaanderen en 215 uit Wallonië wat op zich
al een raar verschil in cijfers geeft.
In 2011 zijn er meer dan
14.OOO mensen in ons land na palliatieve sedatie gestorven. Sommige bronnen
spreken van 16.000. Erg verwonderlijk als je weet dat euthanasie enkel en
alleen op verzoek uitgevoerd wordt en palliatieve sedatie veelal zonder verzoek
verricht wordt.
Jammer dat er geen
registratie verplicht is omtrent het uitvoeren van palliatieve sedatie.
Voorstanders van palliatieve sedatie zijn dikwijls tegen euthanasie.
Zij laten dan ook veelal uitschijnen dat de palliatieve sedatie niet het
beëindigen van het leven beoogt. In de praktijk ziet men echter dat dit wel het
geval is, de patiënt gaat door toediening van medicatie na
bewustzijnsverandering in coma en komt uiteindelijk na korte of langere tijd te
overlijden. Het verloop en de wijze van bewustzijnsverandering, diepe slaap,
ontwaken, braken terug slapen, coma, verwarring enz. kunnen voor de patiënt en
de omgeving zwaar belastend zijn.
De verwerking na het
overlijden door een het slechte verloop van de palliatieve sedatie kan voor de
nabestaanden voor een zware rouwverwerking zorgen. De nabestaanden hebben niet
alleen af te rekenen met de rouw van het verlies maar ook met het trauma van de
slechte palliatieve sedatie. Dit zou kunnen leiden tot gecompliceerde gevolgen
in de rouwverwerking met alle nare gevolgen vandien voor de nabestaande en zijn
omgeving.
Is het geen tijd om op een
objectief realistische wijze stil te staan bij dit fenomeen met op de eerste
plaats alle respect voor de patiënt en zijn omgeving, zijn pijn en zijn
verdriet te betonen. Is het geen tijd om alle kortzichtigheid en bekrompeneind
in doen en denken op te bergen en diep menselijk stil te staan bij de kern van
de zaak, het fysieke en psychisch lijden van de patiënt.
Misschien kunnen de
verantwoordelijken in de zorg wat meer empathie aan de dag brengen en wat meer
barmhartigheid betuigen om mensen in nood te helpen in het levenseindezorgen.
Vermoedelijk zou een totale
registratieplicht van alle levenseindehandelingen een oplossing kunnen bieden.
Ondraaglijk fysiek of
psychisch lijden bij of naar het levenseinde toe is voor veel mensen een brug
te ver. Men moet dit respecteren zoals men ook moet respect hebben voor het
feit dat mensen wel willen doorgaan tot de laatste seconde, willen doorgaan tot
het laatste stukje levensdrift is overgegaan. Die beslissing behoort enkel en
alleen tot de stervende, tot de patiënt en tot de patiënt alleen. Jammer dat
dat personen en instellingen die denken dat zij barmhartigheid en
naastenliefde hoog in hun vaandel voeren daar soms anders over denken. Hierbij
staan zij niet stil bij het feit dat zij mensen die al heel erg lijden nog eens
meer en erger doen lijden en hierbij gans de familiekring en naasten betrekken.
Als ik het debat hoor van Jean-Jacques
De Gucht en Rik Torf in Reyers laat op 19/12/2012 zou ik toch denken dat er
enige hoop is voor de toekomst.
Aan de vooravond van
deze feestweek wens ik de bezoekers van deze blog te danken die de tijd namen
om hier een bezoekje te brengen.
Ik wens iedereen een
zalig kerstfeest en een voorspoedig en gezond 2013 toe.
Mensen die geraakt
zijn door een of andere omstandigheid gedurende het voorbije jaar, of voordien,
mensen die lijden onder verlies van een dierbaar persoon uit hun nabijheid wens
ik heel veel sterkte toe.
Mensen die het niet
zo goed hadden door tegenslag, door een minder goede gezondheid, door tegenwind
of stormen het voorbije jaar wens ik heel veel hoop toe. Een open blik op de
toekomst met uitzicht op beterschap.
Minderheden die
miskend en door onze maatschappij genegeerd worden wens een toekomst toe en
veel moed om de hoop in de toekomst te behouden.
Bij het geven van
voordrachten over vroegtijdige zorgplanning komt uiteraard ook euthanasie ter
sprake. Soms komt daar hardnekkig verzet tegen door mensen die een bepaald
geloofsovertuigingen aanhalen en zoals onlangs nog beweren dat door een sterk
geloof ondraaglijk lijden niet bestaat.
Jammer dat zulke
mensen zo bekrompen zijn en niet de inspanning leveren om wat vrijwilligerswerk
te doen bij zieke mensen die ondraaglijk lijden. Ook jammer dat men heel
eenzijdig de zaak bekijkt en geen oog heeft voor ander groepen en overtuigingen
in onze maatschappij. Ik heb respect voor ieders ideologische, filosofische of
godsdienstige overtuiging wat hij ook wil of vermag. In levenseindebegeleiding
komt het er op aan te zorgen voor wat de patiënt echt wil en zijn wil dan ook
optimaal te respecteren.
Ondraaglijk fysiek of psychisch lijden bij of naar het levenseinde toe is voor
veel mensen een brug te ver. Men moet dit respecteren zoals men ook moet
respect hebben voor het feit dat mensen wel willen doorgaan tot de laatste
seconde, willen doorgaan tot het laatste stukje levensdrift is overgegaan. Die
beslissing behoort enkel en alleen tot de stervende, tot de patiënt en tot de
patiënt alleen.
Bekrompenheid in
overtuiging kan op termijn leiden tot ruzie, conflicten of zelf oorlog. Daar
moet ieder beschaafde mens van overtuigd zijn. Daarom moeten wij er alles aan
doen om respectvol met elkaar om te gaan over alle overtuigingen heen gelovig
of niet gelovig. Net zoals rouwen iets heel individueel is is ook zorgen voor
de laatste levensfase hoogst persoonlijk. Hierbij iemand zijn wil of
overtuiging opdringen zou getuigen van weinig fatsoen en respect voor de
persoon en diens integriteit.
Vrijdagavond
16/11/2012 vond het avondsymposium plaats met prijsuitreiking over humane
psychiatrische zorg in de Psychiatrische Centra Gent-Sleidinge Campus
Sleidinge.
Een mooie en
boeiende avond waarin vier laureaten hun werk nog eens extra in de spotlights
plaatsten.
Peter Dierinck
stuwende kracht achter de werking van Kiosk en alles wat te maken heeft met
buurtwerking in Sleidinge bracht een prachtig werk over Wonen: de kunst van het
verhuizen.
Een fenomenologische
benadering van het huisbezoek bij een patiënt in het kader van artikel 107 van
de ziekenhuiswet.
Een prachtige
omschrijving in een compleet fenomenologisch denken en zijn. Proficiat Peter.
Maar Evi Verbeke van
Caritas Melle, afdeling Meander ging met de prijs aan de haal. Het moet gezegd
zij bracht een sterk werk naar voor die zowel op het vak van de presentatie,
sterk gebracht, als naar inhoud humane psychiatrie, heel goed overkwam. Ook de
zorg voor de patiënten die van uit een totaal nieuwe benadering gevoerd wordt
en waarin de patiënt als mens centraal een rol speelt kwam heel goed over.
Terecht verdient dit project naar mijn gevoel dan ook de prijs voor Humane
Psychiatrie.Dit doet uiteraard geen
afbreuk aan de inzet en de verdienste van de werken van de andere kandidaten
die eveneens een hoge verdienste hadden in de deelname voor deze wedstrijd.
De moed die de man Jean-Denis
lejeune moet opgebracht hebben om Michelle Martin te ontmoeten in het klooster
te Malonne moet enorm zijn. Mijn diep respect daarvoor.
Strafbemiddeling
zoals dit zo noemt laat dit toe in België en dat is goed. Het kan een goed zaak
zijn voor het verwerkingsproces van de slachtoffers.
Ook voor Michelle
Martin zal het geen makkelijk zaak geweest zijn om die confrontatie aan te gaan
al kan het ook hier aan zaak geweest zijn van het ondergaan van een deel haar
straf en kreeg zij misschien de kans om persoonlijk haar verhaal over te brengen
aan Lejeune. Tot hier kan ik volgen.
Maar: Waarom zet die
begeleider die instaat voor de strafbemiddeling zijn GSM in godsnaam niet uit.
Zo een belangrijk moment in het herstel voor mijnheer Lejeune ga je toch niet
verstoren met een simpel Sms'je van om het even wie. Waarom moest zijn GSM vallen
en juist, ja juist dan vallen en toevallig, oh ja toevallig zelf het nummer van
een journalist bellen. En gedurende bijna een uur het gesprek doorgeven. Kan
het nog erger? Wie gaat nog vertrouwen hebben in Justitie? In de
strafbemiddeling, in de ambtenarij?
Van een zo
belangrijke taak als strafbemiddeling in het herstel voor de slachtoffer een
karikatuur maken en waarom?
Ik zou geen enkele
maar dan ook geen enkele uitleg aanvaarden voor het feit dat het gesprek zo
lang per gsm werd doorgegeven aan de pers.
Hier werden grove
fouten gemaakt en moeten besluiten getrokken worden.
Donderdag namiddag deelgenomen
aan de beurs Wees wijs plan je laatste reis georganiseerd door het OCMW
Lebbeke in CC Den Biekorf te Lebbeke.
Prachtig initiatief met allerlei
infostands van Notarissen, Verzekeringen, Banken, L.E.I.F. Levenseinde
Informatieforum, Vonkel EenluisterendHuis, Ziekefondsen, Rusthuis enz. kortom
alles waar je maar kunt over praten aangaande je levenseinde en voortijdige
zorgplanning.
Jammer dat de praktijk nog steeds
en te veel een zoekende weg vol hindernissen is.
Ook rustoorden, verzorgingstehuizen
en ziekenhuizen denken nog te veel aan hun eigen belangen en verlangens denken
en te weinig aan de patiënten zelf. Nochtans zijn de wetten, patiëntenrechten,
wet euthanasie en palliatieve zorgen tot stand gekomen om de patiënten te
helpen op hun zoektocht naar een waardig en menselijk levenseinde. Het recht op
autonomie van de bewoner wordt veelal genegeerd niettegenstaande de bepalingen
van de mensenrechten duidelijk zijn dienaangaande. Door de starre houding van
sommige instellingen of personen is de, toch als zware, periode van het levenseinde
van de patiënten nog verzwaart.
Vaak hoor je mensen zeggen: Je moet het loslaten.
Maar is dat goed, bijvoorbeeld na een overlijden van een
dierbaar iemand, mag je wel loslaten, wanneer en hoe?Kriekegaard zei ooit Loslaten betekent tijdelijk uw houvast
verliezen. Niet loslaten betekent voor altijd houvast verliezen. Ik zou ervoor willen pleiten om voorzichtig om te gaan met loslaten. Kan je zomaar iemand loslaten die overleden is, die je heel
dierbaar was? Is loslaten niet vergeten, verwijderen uit je gedachten en
herinneringen en is dit niet gevaarlijk? Ik zou eerder pleiten om een feit, een verlieservaring, een
spijtig afscheid een plaats te geven, na verwerking.
Na een goede verwerking is het wenselijk en verstandig om de persoon niet uit
het bewustzijn te verwijderen(loslaten). Veel beter dan loslaten is het feit
een plaats te geven (plaatsen in het bewustzijn). Zoek een plaatsje in jouw bewustzijn om een herinnering aan
een gestorven persoon te koesteren en te bewaren. De opgeslagen herinnering of
ervaring mag latent opgeslagen worden in het bewustzijn en blijft daar bewaard. Indien nodig of wenselijk kan men op een goede wijze rustig
en kalm de herinnering terug halen beleven en koesteren. Op deze manier blijft de herinnering in uw bewustzijn en
blijf je verbonden men je geliefde. Je hoeft niet constant de herinnering te
herbeleven. Maar wanneer nodig en wenselijk, indien je er behoefte aan hebt kun
je contact maken met die herinnering.
Deze week was de prachtige film Deregels van Matthijs te zien op NCRV. Een heel realistisch beeld over autisme en ondraaglijk
psychisch lijden waarover deze tijd zoveel te doen is. Echt de moeite waard om eens te bekijken. Aandoenlijk, realistisch. Als je niet weet wat men bedoeld met ondraaglijk lijden kun
je hier in deze film een duidelijk beeld vormen van de problematiek.Uitdrukkingen als De pijn van het zijn en Als
leven pijn doet worden hier duidelijk in beeld gebracht.
Deze voormiddag naar
het symposium geweest in Brussel van "De Maakbare Mens vzw" met als onderwerp 'Euthanasie en
Orgaandonatie".
Moeilijk onderwerp
en heel bijzonder als je ziet dat mensen die bewust kiezen voor euthanasie ook
nog eens duidelijk kiezen voor orgaandonatie zie: http://www.youtube.com/watch?v=-gH8EDUfJIs
België is een
koploper wat betref het uitvoeren van transplantaties en dat is het gevolg van
de wet in ons land
Nog heel veel stof
voor discussie maar een discussie die open een sereen moet verlopen met veel
respect voor de patiënten. Het symposium was echt verhelderen en verliep in een
heel serene sfeer met duidelijk uitleg naar alle aandachtspunten.
Gisteren twee
aangrijpende reportagens gezien op televisie.
Eerst op koppen "De wens van Joris" over
Euthanasie bij ondraaglijk psychisch lijden.
Joris drukt het bij
het begin van de uitzending zelf zo goed uit "Ik wil pijnloos sterven, ik
vind dat niet waardig dat ik voor een trein moet springen".
Als leven te veel pijn doet en men in een ondraaglijke, uitzichtloze situatie
komt kan men dikwijls voldoen aan de voorwaarden voor euthanasie.
Dit gegeven, dit te
weten is soms een laatste houvast voor mensen die in een psychisch uitzichtloze
toestand zitten. Dikwijls is het de laatste sprankel hoop te weten dat, indien
het nodig zou zijn, ze kunnen geholpen worden.
Suïcide, op welke
wijze ook is voor het slachtoffer en de omgeving nooit een goede oplossing men
brengt een hele reactie van verdriet, onmacht en lijden op gang, zonder het
misschien zelf te beseffen.
Open en eerlijk
praten over euthanasie bij psychisch lijden moet een eerste stap zijn in de
hulpverlening bij mensen die op zoek zijn, die lijden aan het leven. Erkennen
wat is en open en eerlijk meegaan in het verhaal van mensen, ook als is dit
verhaal een verhaal van leven en sterven, kan helend werken.
Mensen die op zoek
zijn naar de eindbestemming die gewoon open en eerlijk de kans krijgen om te
praten, te communiceren en beluisterd te worden over hun zaken die raken zijn
veelal heel tevreden dat zij die kans gekregen hebben. Meestal zien zij dit ook
als een nieuwe kans om verder te doen, na te denken met de gedachte van
'euthanasie zou wel kunnen, als het nodig is' en dat geeft hen rust.
De moed, de
menselijke warmte en de professionele, serene aanpak van dokter Marc Cosyns zou
een voorbeeld moeten zijn voor al onze artsen in het land.
De tweede reportage een zaak die heel sterk raakt was
op Reyers laat.
Hier een man die
zijn dochter niet kon helpen waarbij het meisje suïcide pleegde.
De vader was niet
voldoende op de hoogte van de mogelijkheden van de wetgeving euthanasie bij
ondraaglijk Psychisch lijden. Waardoor het meisje suïcide pleegde, echt een
schrijnende toestand.
Woensdag naar een
studiedag geweest van het Vlaams Patiëntenplatform vzw naar aanleiding van het
10 jaar tot stand komen van de patiëntenrechtenwet.
Mooie inbreng van Nederlandse deelnemers die blijkbaar daar veel verder staan
dan bij ons.
Hier is de wet nog
veel te weinig beken en gekend bij de mensen en durven de mensen nog te weinig
praten en op hun rechten staan.
Ik ben Joseph
Op 04/04/2013 geven wij op uitnodiging van het August Vermeylenfonds in Evergem een voordracht over"Voorafgaande zorgplanning, zorg voor het levenseinde"
