Een artikel om even bij stil te staan, even bij na te denken.

‘Honderd rijkste mensen kunnen armoede vier keer de wereld uithelpen'

 Globalisatie… Ver van mijn bed?

Het jaarinkomen van honderd rijkste mensen in de wereld zou 240 miljard dollar bedragen. Volgens Oxfam is dit bedrag 4 x het bedrag om armoede uit de wereld te helpen.

Men moet dit natuurlijk relativeren want met geld alleen komt men er niet en met geld alleen zal men de armoede niet bestrijden.

Maar het stemt serieus tot nadenken. Over het onevenwicht op de wereld en het lijden dat armoede met zich meebrengt. Fysiek en psychisch lijden van kinderen, volwassenen, vrouwen en mannen en bejaarden. Het gebrek aan kansen en mogelijkheden voor het verwezenlijken van talenten en toekomstdromen van jongeren.

En wij in het westen maar zeuren over koude voeten bij de minste winterprik. Over de trein die vijf minuten te laat komt enz.

22-01-2013 om 09:02 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Mijn vorig bericht wordt bevestigd door een uitspraak van de Voorzitter Orde Vlaamse Balies in zijn nieuwjaarstoespraak.

Zie de standaard van 22/01/2013. Hierin haalt hij ook de veroordeling van België aan door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens voor een schending van artikel 3 van het EVRM, het verbod op folteringen of onmenselijke behandelingen. Geen verzinsels of hallucinaties dus maar keiharde realiteit in onze gevangenissen dit ten opzichte van mensen, geïnterneerde zoals ik beschreef in mijn vorig bericht.

22-01-2013 om 00:00 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Deze week op   16/01.2012 in de Standaard

“Geïnterneerde sterft in isoleercel in Paifve”.
 Doodsoorzaak wellicht onderkoeling .

Is psychotherapeutische behandeling van een persoonlijkheidsstoornis eigenlijk wel mogelijk? Dat mogen wij oprecht hopen, want het moet duidelijk zijn: het kunnen dan af en toe onmogelijke mensen, LASTIGE LIEDEN, zijn, maar ze leven in een hel. Een hel die maar ten dele hun ‘eigen schuld’ is. (Boek Gerben Helinga Lastige Lieden).  Wanneer gaat men eens beseffen dat het anders moet met geïnterneerde mensen en men deze personen anders moet benaderen dan gewone misdadigers?
Iedereen kan door omstandigheden in moeilijkheden geraken en psychiatrisch patiënt worden.
Niemand is daar vrij van. Zoals je ziek kunt worden van een fysieke aandoening, zo kun je ook psychisch geraakt worden. Op die wijze behoor je dan ook tot een van de vele personen die kwetsbaar zijn ten opzichte van de wetgeving inzake internering en collocatie.
Ik ga hier niet beweren dat dergelijke dwangmaatregelen (soms) niet nodig zijn maar er wordt ook overdreven met de toepassing ervan. Eens de maatregelen toegepast worden is het zorgzaam omgaan met de patiënten ver zoeken.
Beoordeel en veroordeel de daden maar niet de mensen, zeker niet als de mensen niet geheel of ten dele besef hebben van hun daden. Zulke mensen voor assisen brengen ter eer en glorie van de magistraten en de advocatuur terwijl men bijna zeker weet dat internering de enige oplossing zal zijn is hypocriet. In plaats van onze samenleving te leren omgaan met mensen die anders door het leven gaan promoot men de verstoting van deze mensen.
In plaats van mensen samen te leren leven en zorgzaam met elkaars zorgen en problemen te leren omgaan  promoot men egoïsme en wantrouwen.  Reeds jaren is de problematiek en de opsluiting van psychiatrische patiënten die zich misdragen een heet hangijzer.  Justitie was en is niet in staat om de nodig zorgen te verstrekken en een mens-waardig bestaan en zorg te bieden aan die mensen die in de eerste plaats patiënten zijn waarmee men zorgzaam moet omgaan. Druppelsgewijs  laat men mensen vrij op proef en geeft men ze een nieuwe kans.
Maar veel mensen blijven opgesloten in de vergeetput van de psychiatrische afdelingen van de gevangenissen. Men zal wel weer een excuus hebben voor een dode in de isoleercel, hem behoeden voor suïcide, hij wou geen verwarming en andere nietszeggende verklaringen. Onprofessioneel, incompetent, onmenselijk.
Zaken die raken…          Moet de minister van justitie hier geen besluit uit trekken?

Men zal ook het argument aangrijpen dat er een aantal specifieke gevangenissen in opbouw zijn enkel voor geïnterneerden. Die instellingen zullen veel geld kosten. Of die nuttig werk gaan doen valt nog te betwijfelen. Eens de instellingen af zijn en de bewoners aanwezig begint het echte werk pas. Dan is het aan de overheid om te bewijzen dat zij psychiatrische patiënten een onderkomen geven waar zij als mens recht op hebben en hen de behandeling geven waar wij als burger belastingbetalers trots op mogen zijn.

 Een interessant artikels over internering kunt u lezen op volgende links

http://www.gva.be/nieuws/experts/johndewit/aid1255403/het-probleem-van-de-geinterneerden-in-de-gevangenis.aspx

http://www.gva.be/nieuws/binnenland/aid1252295/belgie-veroordeeld-voor-slechte-behandeling-geinterneerden.aspx

http://www.gva.be/nieuws/experts/johndewit/kamer-wijzigt-internering.aspx

19-01-2013 om 17:47 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Bezoek onze Website:

27-12-2012 om 08:43 geschreven door Joseph Hamerlynck  

In 2011 zijn er 1.133 euthanasiegevallen geregistreerd bij de commissie euthanasie waarvan 918 uit Vlaanderen en 215 uit Wallonië wat op zich al een raar verschil in cijfers geeft.

In 2011 zijn er meer dan 14.OOO mensen in ons land na palliatieve sedatie gestorven. Sommige bronnen spreken van 16.000. Erg verwonderlijk als je weet dat euthanasie enkel en alleen op verzoek uitgevoerd wordt en palliatieve sedatie veelal zonder verzoek verricht wordt.

Jammer dat er geen registratie verplicht is omtrent het uitvoeren van palliatieve sedatie. Voorstanders van palliatieve sedatie zijn dikwijls tegen euthanasie.
Zij laten dan ook veelal uitschijnen dat de palliatieve sedatie niet het beëindigen van het leven beoogt. In de praktijk ziet men echter dat dit wel het geval is, de patiënt gaat door toediening van medicatie na bewustzijnsverandering in coma en komt uiteindelijk na korte of langere tijd te overlijden. Het verloop en de wijze van bewustzijnsverandering, diepe slaap, ontwaken, braken terug slapen, coma, verwarring enz. kunnen voor de patiënt en de omgeving zwaar belastend zijn.

De verwerking na het overlijden door een het slechte verloop van de palliatieve sedatie kan voor de nabestaanden voor een zware rouwverwerking zorgen. De nabestaanden hebben niet alleen af te rekenen met de rouw van het verlies maar ook met het trauma van de slechte palliatieve sedatie. Dit zou kunnen leiden tot gecompliceerde gevolgen in de rouwverwerking met alle nare gevolgen vandien voor de nabestaande en zijn omgeving.

Is het geen tijd om op een objectief realistische wijze stil te staan bij dit fenomeen met op de eerste plaats alle respect voor de patiënt en zijn omgeving, zijn pijn en zijn verdriet te betonen. Is het geen tijd om alle kortzichtigheid en bekrompeneind in doen en denken op te bergen en diep menselijk stil te staan bij de kern van de zaak, het fysieke en psychisch lijden van de patiënt.

Misschien kunnen de verantwoordelijken in de zorg wat meer empathie aan de dag brengen en wat meer barmhartigheid betuigen om mensen in nood te helpen in het levenseindezorgen.

Vermoedelijk zou een totale registratieplicht van alle levenseindehandelingen een oplossing kunnen bieden.

Ondraaglijk fysiek of psychisch lijden bij of naar het levenseinde toe is voor veel mensen een brug te ver. Men moet dit respecteren zoals men ook moet respect hebben voor het feit dat mensen wel willen doorgaan tot de laatste seconde, willen doorgaan tot het laatste stukje levensdrift is overgegaan. Die beslissing behoort enkel en alleen tot de stervende, tot de patiënt en tot de patiënt alleen. Jammer dat dat personen en instellingen die denken dat zij ‘barmhartigheid en naastenliefde’ hoog in hun vaandel voeren daar soms anders over denken. Hierbij staan zij niet stil bij het feit dat zij mensen die al heel erg lijden nog eens meer en erger doen lijden en hierbij gans de familiekring en naasten betrekken.

Als ik het debat hoor van Jean-Jacques De Gucht en Rik Torf in Reyers laat op 19/12/2012 zou ik toch denken dat er enige hoop is voor de toekomst.

Klik HIER om het debat te bekijken. 

27-12-2012 om 08:39 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Aan de vooravond van deze feestweek wens ik de bezoekers van deze blog te danken die de tijd namen om hier een bezoekje te brengen.

Ik wens iedereen een zalig kerstfeest en een voorspoedig en gezond 2013 toe.

Mensen die geraakt zijn door een of andere omstandigheid gedurende het voorbije jaar, of voordien, mensen die lijden onder verlies van een dierbaar persoon uit hun nabijheid wens ik heel veel sterkte toe.

Mensen die het niet zo goed hadden door tegenslag, door een minder goede gezondheid, door tegenwind of stormen het voorbije jaar wens ik heel veel hoop toe. Een open blik op de toekomst met uitzicht op beterschap.

Minderheden die miskend en door onze maatschappij genegeerd worden wens een toekomst toe en veel moed om de hoop in de toekomst te behouden.

Joseph

24-12-2012 om 16:12 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Bij het geven van voordrachten over vroegtijdige zorgplanning komt uiteraard ook euthanasie ter sprake. Soms komt daar hardnekkig verzet tegen door mensen die een bepaald geloofsovertuigingen aanhalen en zoals onlangs nog beweren dat door een sterk geloof ondraaglijk lijden niet bestaat.

Jammer dat zulke mensen zo bekrompen zijn en niet de inspanning leveren om wat vrijwilligerswerk te doen bij zieke mensen die ondraaglijk lijden. Ook jammer dat men heel eenzijdig de zaak bekijkt en geen oog heeft voor ander groepen en overtuigingen in onze maatschappij. Ik heb respect voor ieders ideologische, filosofische of godsdienstige overtuiging wat hij ook wil of vermag. In levenseindebegeleiding komt het er op aan te zorgen voor wat de patiënt echt wil en zijn wil dan ook optimaal te respecteren.
Ondraaglijk fysiek of psychisch lijden bij of naar het levenseinde toe is voor veel mensen een brug te ver. Men moet dit respecteren zoals men ook moet respect hebben voor het feit dat mensen wel willen doorgaan tot de laatste seconde, willen doorgaan tot het laatste stukje levensdrift is overgegaan. Die beslissing behoort enkel en alleen tot de stervende, tot de patiënt en tot de patiënt alleen.

Bekrompenheid in overtuiging kan op termijn leiden tot ruzie, conflicten of zelf oorlog. Daar moet ieder beschaafde mens van overtuigd zijn. Daarom moeten wij er alles aan doen om respectvol met elkaar om te gaan over alle overtuigingen heen gelovig of niet gelovig. Net zoals rouwen iets heel individueel is is ook zorgen voor de laatste levensfase hoogst persoonlijk. Hierbij iemand zijn wil of overtuiging opdringen zou getuigen van weinig fatsoen en respect voor de persoon en diens integriteit.

24-12-2012 om 16:12 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Vrijdagavond 16/11/2012 vond het avondsymposium plaats met prijsuitreiking over humane psychiatrische zorg in de Psychiatrische Centra Gent-Sleidinge Campus Sleidinge.

Een mooie en boeiende avond waarin vier laureaten hun werk nog eens extra in de spotlights plaatsten.

Peter Dierinck stuwende kracht achter de werking van Kiosk en alles wat te maken heeft met buurtwerking in Sleidinge bracht een prachtig werk over Wonen: de kunst van het verhuizen.

Een fenomenologische benadering van het huisbezoek bij een patiënt in het kader van artikel 107 van de ziekenhuiswet.

Een prachtige omschrijving in een compleet fenomenologisch denken en zijn. Proficiat Peter.

Maar Evi Verbeke van Caritas Melle, afdeling Meander ging met de prijs aan de haal. Het moet gezegd zij bracht een sterk werk naar voor die zowel op het vak van de presentatie, sterk gebracht, als naar inhoud humane psychiatrie, heel goed overkwam. Ook de zorg voor de patiënten die van uit een totaal nieuwe benadering gevoerd wordt en waarin de patiënt als mens centraal een rol speelt kwam heel goed over. Terecht verdient dit project naar mijn gevoel dan ook de prijs voor Humane Psychiatrie.  Dit doet uiteraard geen afbreuk aan de inzet en de verdienste van de werken van de andere kandidaten die eveneens een hoge verdienste hadden in de deelname voor deze wedstrijd.

19-11-2012 om 08:35 geschreven door Joseph Hamerlynck  

De moed die de man Jean-Denis lejeune moet opgebracht hebben om Michelle Martin te ontmoeten in het klooster te Malonne moet enorm zijn. Mijn diep respect daarvoor.

Strafbemiddeling zoals dit zo noemt laat dit toe in België en dat is goed. Het kan een goed zaak zijn voor het verwerkingsproces van de slachtoffers.

Ook voor Michelle Martin zal het geen makkelijk zaak geweest zijn om die confrontatie aan te gaan al kan het ook hier aan zaak geweest zijn van het ondergaan van een deel haar straf en kreeg zij misschien de kans om persoonlijk haar verhaal over te brengen aan Lejeune. Tot hier kan ik volgen.

Maar: Waarom zet die begeleider die instaat voor de strafbemiddeling zijn GSM in godsnaam niet uit. Zo een belangrijk moment in het herstel voor mijnheer Lejeune ga je toch niet verstoren met een simpel Sms'je van om het even wie. Waarom moest zijn GSM vallen en juist, ja juist dan vallen en toevallig, oh ja toevallig zelf het nummer van een journalist bellen. En gedurende bijna een uur het gesprek doorgeven. Kan het nog erger? Wie gaat nog vertrouwen hebben in Justitie? In de strafbemiddeling, in de ambtenarij?

Van een zo belangrijke taak als strafbemiddeling in het herstel voor de slachtoffer een karikatuur maken en waarom?

Ik zou geen enkele maar dan ook geen enkele uitleg aanvaarden voor het feit dat het gesprek zo lang per gsm werd doorgegeven aan de pers.

Hier werden grove fouten gemaakt en moeten besluiten getrokken worden.

19-11-2012 om 08:15 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Donderdag namiddag deelgenomen aan de beurs “Wees wijs plan je laatste reis” georganiseerd door het OCMW Lebbeke in CC Den Biekorf te Lebbeke.

Prachtig initiatief met allerlei infostands van Notarissen, Verzekeringen, Banken, L.E.I.F. Levenseinde Informatieforum, Vonkel EenluisterendHuis, Ziekefondsen, Rusthuis enz. kortom alles waar je maar kunt over praten aangaande je levenseinde en voortijdige zorgplanning.

Jammer dat de praktijk nog steeds en te veel een zoekende weg vol hindernissen is.

Ook rustoorden, verzorgingstehuizen en ziekenhuizen denken nog te veel aan hun eigen belangen en verlangens denken en te weinig aan de patiënten zelf. Nochtans zijn de wetten, patiëntenrechten, wet euthanasie en palliatieve zorgen tot stand gekomen om de patiënten te helpen op hun zoektocht naar een waardig en menselijk levenseinde. Het recht op autonomie van de bewoner wordt veelal genegeerd niettegenstaande de bepalingen van de mensenrechten duidelijk zijn dienaangaande. Door de starre houding van sommige instellingen of personen is de, toch als zware, periode van het levenseinde van de patiënten nog verzwaart.

10-11-2012 om 20:07 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Vaak hoor je mensen zeggen: “Je moet het loslaten”.

Maar is dat goed, bijvoorbeeld na een overlijden van een dierbaar iemand, mag je wel loslaten, wanneer en hoe?Kriekegaard zei ooit “Loslaten betekent tijdelijk uw houvast verliezen.  Niet loslaten betekent voor altijd houvast verliezen.”  Ik zou ervoor willen pleiten om voorzichtig om te gaan met loslaten. Kan je zomaar iemand loslaten die overleden is, die je heel dierbaar was? Is loslaten niet vergeten, verwijderen uit je gedachten en herinneringen en is dit niet gevaarlijk?  Ik zou eerder pleiten om een feit, een verlieservaring, een spijtig afscheid een plaats te geven, na verwerking.
Na een goede verwerking is het wenselijk en verstandig om de persoon niet uit het bewustzijn te verwijderen(loslaten). Veel beter dan loslaten is het feit een plaats te geven (plaatsen in het bewustzijn).  Zoek een plaatsje in jouw bewustzijn om een herinnering aan een gestorven persoon te koesteren en te bewaren. De opgeslagen herinnering of ervaring mag latent opgeslagen worden in het bewustzijn en blijft daar bewaard. Indien nodig of wenselijk kan men op een goede wijze rustig en kalm de herinnering terug halen beleven en koesteren. Op deze manier blijft de herinnering in uw bewustzijn en blijf je verbonden men je geliefde. Je hoeft niet constant de herinnering te herbeleven. Maar wanneer nodig en wenselijk, indien je er behoefte aan hebt kun je contact maken met die herinnering.

11-10-2012 om 20:15 geschreven door Joseph Hamerlynck  

De regels van Matthijs

http://dokument.ncrv.nl/pagina/regels-van-matthijs

Deze week was de prachtige film “De  regels van Matthijs”  te zien op NCRV. Een heel realistisch beeld over autisme en ondraaglijk psychisch lijden waarover deze tijd zoveel te doen is. Echt de moeite waard om eens te bekijken. Aandoenlijk, realistisch. Als je niet weet wat men bedoeld met ondraaglijk lijden kun je hier in deze film een duidelijk beeld vormen van de problematiek.Uitdrukkingen als “De pijn van het zijn” en “Als leven pijn doet” worden hier duidelijk in beeld gebracht.

11-10-2012 om 20:11 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Deze voormiddag naar het symposium geweest in Brussel van "De Maakbare Mens vzw"  met als onderwerp 'Euthanasie en Orgaandonatie".

Moeilijk onderwerp en heel bijzonder als je ziet dat mensen die bewust kiezen voor euthanasie ook nog eens duidelijk kiezen voor orgaandonatie zie: http://www.youtube.com/watch?v=-gH8EDUfJIs

België is een koploper wat betref het uitvoeren van transplantaties en dat is het gevolg van de wet in ons land

Nog heel veel stof voor discussie maar een discussie die open een sereen moet verlopen met veel respect voor de patiënten. Het symposium was echt verhelderen en verliep in een heel serene sfeer met duidelijk uitleg naar alle aandachtspunten.

Wat het resultaat van een orgaantransplantatie kan zijn kun je zien op http://www.stephaniekeustermans.be

Een heel mooi boekje over orgaandonatie kun je aanvragen of downloaden op:

http://www.demaakbaremens.org/index.php/brochure-en-affiche

29-09-2012 om 16:46 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Gisteren twee aangrijpende reportagens gezien op televisie.

Eerst op koppen "De wens van Joris" over Euthanasie bij ondraaglijk psychisch lijden.

Joris drukt het bij het begin van de uitzending zelf zo goed uit "Ik wil pijnloos sterven, ik vind dat niet waardig dat ik voor een trein moet springen".
Als leven te veel pijn doet en men in een ondraaglijke, uitzichtloze situatie komt kan men dikwijls voldoen aan de voorwaarden voor euthanasie.

Dit gegeven, dit te weten is soms een laatste houvast voor mensen die in een psychisch uitzichtloze toestand zitten. Dikwijls is het de laatste sprankel hoop te weten dat, indien het nodig zou zijn, ze kunnen geholpen worden.

Suïcide, op welke wijze ook is voor het slachtoffer en de omgeving nooit een goede oplossing men brengt een hele reactie van verdriet, onmacht en lijden op gang, zonder het misschien zelf te beseffen.

Open en eerlijk praten over euthanasie bij psychisch lijden moet een eerste stap zijn in de hulpverlening bij mensen die op zoek zijn, die lijden aan het leven. Erkennen wat is en open en eerlijk meegaan in het verhaal van mensen, ook als is dit verhaal een verhaal van leven en sterven, kan helend werken.

Mensen die op zoek zijn naar de eindbestemming die gewoon open en eerlijk de kans krijgen om te praten, te communiceren en beluisterd te worden over hun zaken die raken zijn veelal heel tevreden dat zij die kans gekregen hebben. Meestal zien zij dit ook als een nieuwe kans om verder te doen, na te denken met de gedachte van 'euthanasie zou wel kunnen, als het nodig is' en dat geeft hen rust.

De moed, de menselijke warmte en de professionele, serene aanpak van dokter Marc Cosyns zou een voorbeeld moeten zijn voor al onze artsen in het land.

De tweede reportage een zaak die heel sterk raakt was op Reyers laat.

Hier een man die zijn dochter niet kon helpen waarbij het meisje suïcide pleegde.

De vader was niet voldoende op de hoogte van de mogelijkheden van de wetgeving euthanasie bij ondraaglijk Psychisch lijden. Waardoor het meisje suïcide pleegde, echt een schrijnende toestand.

28-09-2012 om 13:25 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Woensdag naar een studiedag geweest van het Vlaams Patiëntenplatform vzw naar aanleiding van het 10 jaar tot stand komen van de patiëntenrechtenwet.
Mooie inbreng van Nederlandse deelnemers die blijkbaar daar veel verder staan dan bij ons.

Hier is de wet nog veel te weinig beken en gekend bij de mensen en durven de mensen nog te weinig praten en op hun rechten staan.

Een goede brochure kan je downloaden op volgende link: Brochure Patientenrechten een uitnodiging tot dialoog. http://www.health.belgium.be/eportal/Myhealth/PatientrightsandInterculturalm/Patientrights/BillRightsPatient/index.htm

Brochure in actie met patiëntenrechten http://www.vlaamspatientenplatform.be/www/component/option,com_docman/task,cat_view/gid,42/Itemid,98/

De meeste ziekenfondsen hebben ook brochures of verstekken informatie over patiëntenrechten.

Indien vragen of problemen in het ziekenhuis vraag nar de ombudsdienst van het ziekenhuis.

28-09-2012 om 12:13 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Benefietconcert op zaterdag 27 oktober 2012 om 20 u
in de Aula van de Universiteit, Volderstraat 9 – Gent

Strijkkwartet met musici van het Symfonisch  Orkest van de Vlaamse Opera
Programma: Strijkkwartet op 76 nr. 2 in re klein (J. Haydn)
Strijkkwartet nr. 12 in Fa groot, op 96 (A. Dvorak)
Kaarten (15 €)  kan u bekomen door :
1. afhaling ter plaatse, Vonkel – Zwijnaardse Steenweg 26, op volgende tijdstippen :
ma-di-wo-vr-za: 10/12u
di-do : 14/16u
ma : 18/20u

2.telefonisch (0476/796817) op alle werkdagen tussen 9-18u
3.storting op rek. 001-0160537-78 (op naam van Henri Oger) met vermelding ‘Vonkelconcert’ (kaarten zullen op naam aan de balie liggen op de dag van het concert) 4.mocht u verhinderd zijn op de concertdatum, maar toch het project genegen zijn, is uw milde gift/sponsoring uiteraard meer dan welkom

20-09-2012 om 08:41 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Zelfzorg en relaxatie

Waar: Vormingplus, Reigerstraat 8, 900 Gent

•Wanneer: 3 maandagnamiddagen (14u-16u):

•8, 15, 22 oktober 2012

•Inschrijven: via de website http://www2.vormingplusgent-eeklo.be/

•Lesgever: Joseph Hamerlynck

•Onderwerp: Theorie en oefeningen bij zelfzorg en relaxatie

20-09-2012 om 08:37 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Orgaandonatie is een ultieme daad van menslievendheid.

In België moet je geen toestemming geven om na uw overlijden organen weg te nemen voor transplantatie.

Je kan je wel voorafgaandelijk verzetten tegen het wegnemen van organen.

Indien je naasten na je overlijden zich verzetten tegen het wegnemen van organen zullen de artsen uit ethische overwegen niet overgaan tot wegnemen van organen.

Als je echter wel wil dat jouw organen gebruikt zullen worden voor transplantatie na overlijden kun je dit uitdrukkelijk vermelden en laten registreren bij de gemeente.

Op onderstaande link kun je een formulier downloaden, invullen en laten registreren bij het gemeentebestuur  van je woonplaats.

http://www.health.belgium.be/eportal/Myhealth/socialissues/Organs/Whatisorgandonation/index.htm

Op die manier bezorg je je nabestaande veel minder last en ontneem je hen de zorgen over de moeilijke beslissing die zij anders misschien in jouw plaats zouden moeten nemen.

Als donor red je het leven van een (jong) mans en geef je een ander een nieuwe kans.

Bijlagen:
FolderBeldonorNL_14542533_nl.pdf (206.3 KB)   

Enige tijd geleden is het boek ‘ Ondraaglijk lijden’ verschenen.

Dit boek dat verschenen is met als hoofdredacteur Dr. Lieve Thienpont werd in feite geschreven door 26 auteurs, experten in de aangelegenheid.

Iedereen met zijn verhaal, soms schrijnende verhalen die ons wakker schudden, die ons de realiteit tonen van het ander zijn, het anders door het leven gaan.

De auteurs verwoorden , elk op zijn eigen manier hun gang van anders door het leven gaan, soms met veel vallen en… terug opstaan.

Sommigen die bijna aan het eindpunt van hun leven stonden en de draad van het leven terug opnamen, met veel moed, enorm veel moed en wilskracht.

Sommigen gaven teksten, anderen mailconversaties, nog anderen maakten hun tekening om hun gevoelens kenbaar te maken.

Een gemeenschappelijke drijfveer was het kenbaar maken van de problematiek van het ondraaglijk (psychisch) lijden.

Door de uitgaven van het boek zijn heel wat mensen en instanties wakker geworden.

Veel meer mensen werden plots geïnformeerd, mensen met problemen en vragen inzake levensbeëindiging om ondraaglijk psychisch lijden kregen een lichtpuntje in hun probleemwereld.

Er kon naar hen geluisterd worden. Er bestonden instanties zoals VonkelEenluisterndHuis in Gent waar men over levensbeëindiging, suïcideneiging enz. open en eerlijk kon praten zonder vooroordelen. Niet dat een gedachte of een wens tot levensbeëindiging steeds eindigt met zelfdoding of euthanasie, zeker niet maar de mensen die met deze problematiek worstelen, krijgen de kans om hun drang of verlangen bespreekbaar te maken.

Door het verschijnen van het boek en door de deelnamen van alle auteurs, experten in de materie kan de buitenwereld vat krijgen op de problemen waarmee deze mensen te kampen hebben.

Bespreekbaar maken wil ook zeggen, respectvol, benaderen van de problematiek in al zijn facetten maar vooral luisteren en kuisteren en aandacht schenken, zonder vooroordelen.

De auteurs, stuk voor stuk knappe mensen. Elk met eigen mogelijkheden en talenten slagen ze er in om bevattelijk, elk op zijn manier, uitdrukking te geven de tegenwind die zij ondervinden in het leven, tegenwind die voor menigeen onder hen geen storm maar soms een orkaan was.

Lieve Thienpont en haar team zijn er in geslaagd om op een serene wijze de problemen naar de massa te brengen , de massa die al dan niet begripvol verder met de zaken kan omgaan.

Zeker voor de mensen met autisme of asperger zijn de deuren geopend naar verdere dialoog op weg naar erkenning en waardering voor hun ‘bijzonder’ soms moeilijke levenspad dat hun ten deel is gevallen.

Het boek kost 24 € maar is heel professioneel afgewerkt met prachtige foto’s en tekeningen van onder andere de auteurs.

Het boek kan langs de gewone wegen, internet, boekhandel enz. verkregen worden maar is ook te koop bij  Vonkel Zwijnaardsesteenweg 26A, 9000 Gent tel. 09/ 330 40 51

www.vonkeleenluisterendhuis.be

welkom@vonkeleenluisterendhuis.be

27-07-2012 om 19:17 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Als buur van het psychiatrische centrum Sleidinge neem ik deel aan de bijeenkomsten van het overlegplatform en “Kiosk”. Ik engageerde mij ook om in de werkgroep rond kwartier maken, in het teken van de ambulante geestelijke gezondheidszorg, na te denken over het bevorderen van de integratie van de bewoners van het centrum in de buur, ons dorp, onze wijk.
Die werkgroep is druk doende met het voorbereiden van een symposium over kwartier maken dat volgend jaar zal doorgaan.

Ik probeer  u uit te leggen waarom ik een gedeelte van mijn vrije tijd ter beschikking stel van deze groepen.

Ik ken de psychiatrische centra vrij goed daar ik geboren ben in de onmiddellijke omgeving van de centra te Sleidinge. Mijn kinderjaren, mijn jeugd en mijn verder leven stonden regelmatig in verbinding met de centra.

Als kind moesten wij naar de mis in het ‘mannengesticht’, wij haalden kattenkwaad uit in den hof soms tot ergernis van de broeders. Wij zagen de bewoners van de instelling regelmatig in onze buurt en straat zonder ons daar vragen bij te stellen. Er heerste  een goede verstandhouding tussen de broeders en de bewoners van de buurt zodat er bij enige ergernis op problemen direct en goed werd opgetreden.

Geen e-mail of telefoon, direct communiceren met een broeder was voldoende. Iedereen kende de broeders wel gezien zij regelmatig in het dorp aanwezig waren en sociale contacten onderhielden.

De structuur van de instelling veranderde, de cultuur van de buurt en de instelling onderging wijzigingen en de band tussen de instellen en de buurt verwaterde.

Hierdoor ontstonden misverstanden en groeide er hier en daar een zeker ongenoegen tegenover de instelling.

Het moet gezegd dat er bij de buurtbewoners soms enige vooroordelen vast te stellen waren, soms door gebrek aan informatie, soms door het verspreiden van minder juiste gegevens.

Na het oprichten van het overlegplatform was er een verandering vast te stellen in de verstandhouding buurt – psychiatrische centra. Overleg werd prioritair en informatie verstrekken via het overlegplatform en Kiosk waren zaken die duidelijk naar voor kwamen.

Het meldpunt dat werd opgericht bleek een schot in de roos. Buurtbewoners die problemen zagen of betrokken waren in feitelijkheden met residenten van de instelling konden vrij vlug melding maken van de zaken. Op die wijze was en is het voor de mensen van het psychiatrisch centrum ook mogelijk om adequaat en vlug op te treden bij eventuele probleemgevallen.

Bij het nader bekijken van de meldingen, ook op het overlegplatform, bleek dat niet altijd bewoners van het psychiatrisch centrum betrokken waren. Dikwijls maar niet altijd. Bij de meldingen waarbij het psychiatrisch centrum in de mogelijkheid was om op te treden of een oplossing te vinden, werd dit ook gedaan.

Soms kan het voorvallen dat er in het straatbeeld een gebeurtenis plaatsvindt die niet als de norm  beschouwd kan worden. Mensen die anders door het leven gaan, sommige bewoners van de psychiatrische centra leven door hun anders zijn soms in een andere wereld. Dit aanvaarden en begrijpen vergt dikwijls heel wat empathie van de medemensen, en dan nog. Soms kan deze gebeurtenis schokken zijn, soms hilarisch maar ik ben er van overtuigd dat er zelden of nooit blijk gegeven wordt van onwil of kwaad opzet.

Aanvaarden dat mensen anders kunnen zijn, anders kunnen reageren en zich soms anders gedragen is een hele opgave. Dit is echter geen onmogelijke opgave.

Het overlegplatform, Kiosk en de instelling werken voortdurend aan het verbeteren van het nabuurschap.

Op deze wijze ontstaat er een goede verstandhouding tussen enerzijds de bewoners van ons dorp en anderzijds de bewoners van de instelling.

Dat de initiatieven van zowel het overlegplatform als van Kiosk op bijval kunnen rekenen was vast te stellen op de laatste ontmoetingsnamiddag ‘Een hart voor de buurt’ in februari.

Heel wat buurtbewoners kwamen af op dit evenement. Sommige met vragen, anderen met wat verwondering, soms ook bewondering voor het hele gebeuren.

In het kader van de goede buurtwerking “Kwartier maken” zoals in Nederland, werken aan de integratie het psychiatrisch centrum en zijn bewoners  is er nog heel wat werk voor de boeg.

Mensen die veel tegenwind ondervonden in het leven maar die ook de moed vonden om verder te doen, met vallen en opstaan, zich zelfs in zetten voor anderen door hun rijke ervaringen te delen met anderen verdienen onze bijzondere aandacht.

Zeker als dit het goede samenleven in onze buurt, ons dorp onze gemeente ten goede komt.
Een grotere participatie van de buurtbewoners in de werking van Kiosk en het overlegplatform zou welkom zijn.

Deelnemen aan een organisatie die het goede samenleven in onze buurt stimuleert kan enkel voldoening schenken als er voldoende respons is van de buurt, de bewoners en het personeel van de instelling.

Ik doe een warme oproep aan iedereen om de projecten alle kansen te geven door zoveel mogelijk deel te nemen aan de werkgroepen zoals het overlegplatform en Kiosk.

27-07-2012 om 19:14 geschreven door Joseph Hamerlynck