Gisterenavond nog een bezoekje gebracht aan de zoon. Het was lekker terrasjesweer. Benjamin (roepnaam Ben) stelde voor een paar worstjes op de BBQ te leggen als hapje bij de drank. Emelie, 7 jaar, trok een rare grimas. "Oma, ik lust geen worstjes, ik vind dat vies." Toen ik vroeg wat er dan vies was aan worstjes, antwoordde ze : "Het vlees, ik lust alleen de velletjes!"
Matthias was voor twee maanden op vakantie bij de bulgaarse grootouders. Wat heb ik hem gemist! Ik troostte mij met de gedachte dat hij bij "baba Nona" in het paradijs was terechtgekomen. Altijd zon, prachtige natuur, in de bergen een zomerhuisje met grote tuin, een overvloed aan sappig gerijpt fruit en (h)eerlijke verse groenten. Er zijn kinderen die het slechter treffen nietwaar! Gelukkig konden wij ook skypen (prachtige uitvinding) en hebben we zijn evolutie min of meer kunnen volgen : beginnen kruipen, recht staan, een tandje bij, er gebeurt zo veel op korte tijd bij een kindje van zeven maanden.
Vroeger was het anders. De zoon is in 1972 geboren in Zuid-Afrika. Al die technologische snufjes bestonden toen nog niet. We hadden daar zelfs geen telefoon. Er werden brieven geschreven en af en toe stuurden we eens een paar foto's mee zodat de ouders op de hoogte bleven van ons reilen en zeilen.
Nu kan ik me voorstellen hoe het moet gevoeld hebben een eerste kleinkind zo ver weg en onbereikbaar. Niet kunnen knuffelen, vertroetelen en verwennen. Gelukkig zijn we teruggekeerd naar België toen Benjamin acht maanden oud was. Grote vreugde alom!
Gisterenavond kregen we telefoon van Sam zijn nichtje uit Bulgarije, met de vraag ons adres door te SMS-en. Ze waren namelijk op doortocht naar Engeland en gingen ons een bezoekje brengen. Grote paniek! Dit was niet voorzien. Was er eten genoeg in huis? Was de logeerkamer in orde? We hadden ook vrienden op bezoek, jaren niet meer gezien, er was dus veel bij te praten en mooie herinneringen op te halen. Dat ging moeilijk worden, het was een beetje stressen. Twee uur later werd er aangebeld en het nichtje stond voor de deur, samen met haar kersverse echtgenoot. Ik gebruikte mijn paar woordjes bulgaars (die ik na veel oefenen onder de knie heb gekregen) om hen te feliciteren en te verwelkomen. Sam ontfermde zich over het koppel, gaf een rondleiding in het huis en iets te drinken. Eten wilden ze niet want ze moesten om 4 uur 's nachts de boot halen in Calais. Ze hadden dus nog een paar uurtjes rijden voor de boeg. Dit was een blitsbezoekje! Ik had mij dus voor niets zorgen gemaakt en kon terug een beetje ontspannen. De rust keerde weer en we hadden nog een hele gezellige zwoele avond met de vrienden.
Een nare droom gehad. Aanleiding was waarschijnlijk een fragment uit een film waar een dolgelukkige jonge vrouw haar man het blijde nieuws vertelt dat ze zwanger is. Waarop de man in woede uitbarst omdat hij vindt dat het nog niet het juiste moment is om een baby te krijgen. Op dat ogenblik werd ik veertig jaar terug in de tijd gekatapulteerd, waar ik juist hetzelfde meemaakte met mijn ex man. Het was geen fijne ervaring. Pas gehuwd en geëmigreerd naar Zuid-Afrika. Geen familie of vrienden in de buurt voor morele steun.
In mijn droom was ik dus na de scheiding bij hem teruggekeerd. Ik bevond mij in ons toenmalige huis. Hij maakte een scène van jewelste en was zeer agressief. Hij was dus helemaal niet veranderd, hoe kon ik zo stom zijn om hem te geloven. Ik zat als een rat in de val en kon niet meer ontkomen, begon te roepen op de kinderen en ben badend in het zweet (kan ook van de warmte geweest zijn) wakker geworden.
Dat overkomt mij dus nog regelmatig, zelfs na zovele jaren. Volgens Eckhart Tolle (schrijver van het boek "De kracht van het nu") is het opgehoopte pijn uit het verleden die blijft sluimeren, hij noemt het "PIJNLICHAAM". Willekeurige gebeurtenissen kunnen het pijnlichaam activeren, vooral gebeurtenissen die resoneren met een pijnpatroon uit het verleden. Om een lange uitleg kort te maken komt het hier op neer, dat door in het "NU" te leven (een echte hype voor het ogenblik) het probleem van het pijnlichaam kan oplossen. Dat wil dus zeggen, heel bewust leven zonder terug te keren naar het verleden of al te vertoeven in de toekomst. Dat is allemaal goed en wel, maar dan is mijn vraag aan Mijnheer Tolle : "Hoe zit het met dromen, die hebben wij helemaal niet onder controle?".
Enkele weken geleden viel de eerste catalogus in de bus van een postorderbedrijf met de wintercollectie. Op die dag was het koud en guur weer, alsof de seizoenen de zomer hadden overgeslagen. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ik besloot een bestelling te doen. Vandaag bracht bpost mijn warme rode winterpullover met hoge col. Deze moest natuurlijk gepast worden. Een belachelijk zicht bij deze temperatuur. Hij was heel vlug goedgekeurd, de plastic zak in en wacht nu geduldig onderaan in de kleerkast tot de winter zijn intrede doet.
Vroeg opgestaan om de grote warmte voor te zijn. In de tuin bloemen en groenten water geven zodat ze de hitte van vandaag kunnen trotseren. Deze klus is normaal niet voor mij, maar vriend Sam is verleden week dringend geopereerd van een ingeklemde liesbreuk en moet het een paar dagen rustig aan doen. Nadien bij mijn zus MP, die op vakantie is in Italië, eveneens de dorstige plantjes laven en katten eten geven. Ik geniet van deze kleine dagelijkse wandeling, zeker bij dit mooie weer. Onderweg ontmoet ik oude bekenden en buren. Het is altijd fijn een paar woorden te wisselen.
De werkmannen die onze straat heraanleggen getrakteerd met een biertje. Lachende gezichten!!! Voor die mensen is het natuurlijk afzien bij zo'n temperaturen.
's Avonds na de huishoudelijke taken gezellig op het terras met een goed boek en een lekker drankje. Deze dag kan niet meer stuk. De zomer is eindelijk losgebarsten, dit mag zo nog een tijdje doorgaan.
We hebben zon gevraagd, wel we hebben zon gekregen! We gaan zeker niet klagen, maar het is echt geen weer om te koken. Ik heb dus vandaag een nieuw slaatje uitgeprobeerd. Gerookte paling met grapefruit en munt. Een heerlijke combinatie en lekker fris. Voor de rest is het een hele rustige dag. Voor deze avond voorspellen ze hevige onweders en zal het hopelijk een beetje afkoelen.
Oeps, al meer dan 2 jaar geleden dat ik nog iets op mijn blog geplaatst heb! Excuses? Er is ondertussen zoveel gebeurd...met als hoogtepunt de geboorte van Matthias, mijn tweede kleinkind. Maar als ik eerlijk mag zijn was de echte reden eigenlijk dat ik het niet meer leuk vond. Ik stelde mij te veel vragen. Is dit wel goed en vlot geschreven? Zullen de mensen dit wel interessant genoeg vinden om te lezen? Staan er geen taalfouten in? Het was geen ontspanning meer, het voelde meer aan als een moeilijke opdracht. Eindelijk heb ik mij gerealiseerd dat ik voor mezelf moet schrijven. Elke dag gebeurt er wel iets dat de moeite waard is om te vermelden en vinden anderen het ook fijn om het te lezen dan is dat mooi meegenomen. Dus, bij deze heb ik mij voorgenomen terug regelmatig iets te schrijven!
Donderdag 3 juni 2010, D-day! Kwart na vijf, de vogels beginnen aarzelend aan hun ochtend concert. Druppelsgewijs komen de mensen toe op de afgesproken parking. Niemand heeft blijkbaar last van een ochtendhumeur, niettegenstaande het onmenselijke vroege uur. Op het ogenblik dat de bus zich in beweging zet wordt er al flink gelachen en grapjes gemaakt. De velden liggen er nog een beetje mysterieus bij onder een wazige nevel. Dat duurt echter niet lang. De zon heeft zich ook ingeschreven voor deze uitstap en reist met ons mee tot in Engeland. Al vlug worden we getrakteerd op twee overheerlijke verse koffiekoeken van de warme bakker. In Calais nemen we de shuttle naar Folkestone. Voor sommigen onder ons een hele nieuwe ervaring. Maar eerst moeten we nog één voor één voorbij het arendsoog van de douane passeren. Na ongeveer een half uurtje shuttelen, (nieuw werkwoord) komen we toe in Folkestone. Op weg naar Hever Castle kunnen we reeds genieten van het typische groene landschap. De huizen zijn relatief klein en meestal opgetrokken in rode bakstenen, soms bewerkt met hout. Tussendoor krijgen we deskundige uitleg over de streek.
Het is heerlijk vertoeven in de tuinen van Hever Castle en onze fototoestellen maken overuren. Eventjes waan ik mij Anne Boleyn die rondkuiert in haar domein om de prachtige bloemen te bewonderen. Toch niet zo'n goed idee als ik besef dat de arme vrouw werd onthoofd door haar echtgenoot, Hendrik VIII.
Het middagmaal nuttigen we in "Pavilion restaurant". Stijlvol gedekte tafels, lekker eten en een vriendelijke bediening, meer moet dat niet zijn.
Tijd voor een bezoek aan het kasteel. We snuiven de sfeer van de zestiende eeuw op met zijn magnifieke wandtapijten, oude schilderijen, luxueuze salons, de slaapvertrekken met donkere eiken meubels. Veel tijd om rond te neuzen is er niet want Scotney Garden lonkt.
Daar wacht ons opnieuw een oase van kleuren en geuren. Dit is een heel andere tuin met steile hellingen en de ruïnes van het veertiende eeuws kasteel. Jammer dat we in het koetshuis geen kopje "English tea" meer kunnen drinken, er wacht ons nog een wandeling van twintig minuten tot aan de bus. Puffend van het vele klimmen en de warmte ploffen we uitgeput neer in onze zetel. Er ontbreken nog twee personen en we wachten geduldig. Na veertig minuten arriveren onze twee lieve dames, die hebben zich van uur vergist. Ja, dat kan gebeuren natuurlijk. Zelfs deze vertraging kan de pret niet bederven.
Ons bezoek aan het oude stadje Rye wordt dan maar ingekort. Op een drafje lopen we naar Mermaid street om toch nog vlug een fotootje te kunnen nemen van het pittoreske straatje met zijn ronde keien en kleine gezellige huisjes. Krijsende meeuwen cirkelen rond, een teken dat de kust niet ver weg is.
De terugreis verloopt vlekkeloos. Het was een lange vermoeiende dag, maar de moeite waard.
Er is een verband tussen geluk en hulpgedrag. Door anderen te helpen scheppen we positieve banden met mensen en verbeteren we ons zelfbeeld.
Er zijn zoveel mensen die rekenen op onze vriendschap, goede zorgen, voor de kleinkinderen bijvoorbeeld of onze ouders. Om ons gelukkig te voelen moeten we inzien hoe belangrijk we zijn voor de mensen in ons leven.
Boeken lezen is bevorderlijk. Mensen leren erbij en beleven er plezier aan. Maar wat belangrijker is op latere leeftijd is dat we ook onze hersenen trainen en als we dat doen voelen we ons tevreden omdat we onze tijd nuttig doorbrengen. Lezen doet een beroep op ons verstand. Door ons geheugen en onze verbeelding te stimuleren kan lectuur bijdragen tot geluk, op dezelfde manier als actief positief denken.
Informatie uit het boek : "Gelukkige mensen" door David Niven
Prachtig gedicht van Rudolf Otto Wiemer, vertaald door Harry Gielen.
Wat ik mij wens.
De onvermoeibaarheid waarmee de lijster blijft zingen als het donker wordt. De moed van het gras om na zoveel winter groen te worden. Het geduld van de spin die niet baalt om het vernielen van haar web. De kracht in de nek van de boomklever. Het onveranderlijke woord van de kraaien. Het zwijgen van de vissen gisteren. De vlijt van de houtwespen, de lichtheid van hun raten. De onomkoopbaarheid van de spiegel. De wakkere aard van het uurwerk. De slaap van de larve in de akker. De lust van de salamander aan het vuur. De hardheid van het ijs dat de kou trotseert, maar dat smelt in het prille licht van de liefde. De gloed van hout dat verbrandt. De armoede van de wind. De puurheid van de as die blijft.
Het was een geweldig familiefeest. Lekker eten, met een aangepast wijntje. Gezellige sfeer. Keuvelen met de zussen en herinneringen boven halen. Het traditionele glaasje champagne om twaalf uur en de pakjes. De nieuwjaarsbrief van kleindochter Emelie, de welgemeende wensen, kussen en knuffels. Wat kan een mens nog meer wensen. Spijtig dat zovelen deze warmte moeten missen. Ik kan het niet laten tussen de feestvreugde in toch eventjes te denken aan alle mensen die het minder goed hebben. Ik ben enorm dankbaar om zoveel liefde. Met veel moed starten we het nieuwe jaar en kijken hoopvol uit naar wat 2010 ons zal brengen. Voor alle bloggers wens ik eveneens een vreugdevol 2010!!!
Ik heb niet de juiste kleding in de kast hangen en ze laten ook niet zien wie ik ben. Ik kom zoals ik ben, doorzichtig, je krijgt wat je ziet.
Jean Valentine
Het is prettig ons op te tutten als we daar zin in hebben. Het is echter een privilege van onze leeftijd dat we ons kunnen kleden zoals we willen. Soms doen we veel moeite er goed uit te zien en soms maakt het ons niet uit. We hebben al lang begrepen dat de wijze waarop we ons kleden, niet aangeeft wie we zijn.
Ziekte is de nachtkant van het leven... Iedereen die is geboren heeft een dubbele nationaliteit, die van het koninkrijk der gezonden en van het koninkrijk der zieken.
Susan Sontag
Menselijk zijn betekent dat je zo nu en dan onder ziekte zult lijden. Hoe moeilijk het ook is dat te erkennen als je ziek bent, toch heeft ook ziekte haar goede kanten. We zijn verplicht het een beetje rustiger aan te doen, onszelf een beetje verwennen, wat velen van ons zonder dat excuus moeilijk vinden. We moeten leren op anderen te vertrouwen zoals onze partner, kinderen en medische deskundigen. Ondanks onze ziekte kunnen we mentaal, spiritueel en emotioneel gezond blijven. Het is misschien de moeite om het eens van een andere kant te bekijken en wanneer we aan het bed gekluisterd zijn de voordelen op een rijtje te zetten en te genieten van de extra aandacht die we krijgen.
Ik denk dat we allemaal een grote schoonheid in ons dragen zodra we hebben besloten dat we mooi zijn.
Nikki Giovanni
Schoonheid op latere leeftijd weerspiegelt wijsheid, opgewektheid, energie, vertrouwen en kracht. We trekken ons niets aan van de rimpels en de extra rondingen, enfin,dat proberen we toch. De ene dag lukt dat al een beetje beter dan de andere. Het heeft misschien een beetje tijd nodig om ons aan te passen aan een nieuw uiterlijk en het feit dat we de strijd tegen de zwaartekracht stilletjesaan verliezen. We leven nu eenmaal in een maatschappij waarin jeugdigheid centraal staat en dat maakt het er niet gemakkelijker op. Maar niet getreurd, met een beetje aanpassingen maken we er het beste van. We zoeken uit wat ons goed staat en gemakkelijk zit. Een beetje make-up kan wonderen verrichten of we blijven puur natuur. Het maakt niets uit, als we ons maar goed voelen dan stralen we vanzelf! Blijf dit herhalen tot je het echt gelooft. De schoonheid van de middelbare leeftijd is uniek, ook jij bent uniek!
Ouderdom biedt geen bescherming tegen liefde. Maar de liefde kan je tot op zeker leeftijd tegen de ouderdom beschermen.
Jeanne Moreau
Op je vijftigste verspil je best geen tijd meer met wachten op een betoverend leven. Opeens ontdek je dat er een heel nieuw leven voor je openligt, vol met zaken waarover je kunt lezen en nadenken, nieuwe dingen ontdekken.
We beginnen net onszelf te worden. We zijn moediger en maken ons minder druk over wat anderen van ons denken. We nemen meer risico's. We voelen ons vrijer, niets moet, alles mag. We worden wijzer met de jaren. Kortom, we hebben genoten van onze jeugd maar we zijn klaar om een fiere en creatieve oudere te worden.
De natuur geeft je het gezicht dat je hebt op je twintigste. Het leven vormt het gezicht dat je hebt op je dertigste. Maar het is aan jou om het gezicht te verdienen dat je hebt op je vijftigste.
Gisterenavond nog een bezoekje gebracht aan de zoon.
Matthias was voor twee maanden op vakantie bij de bulgaarse grootouders. Wat heb ik hem gemist!
Gisterenavond kregen we telefoon van Sam zijn nichtje uit Bulgarije, met de vraag ons adres door te SMS-en. Ze waren namelijk op doortocht naar Engeland en gingen ons een bezoekje brengen. Grote paniek! Dit was niet voorzien. Was er eten genoeg in huis? Was de logeerkamer in orde? 
Een nare droom gehad. Aanleiding was waarschijnlijk een fragment uit een film waar een dolgelukkige jonge vrouw haar man het blijde nieuws vertelt dat ze zwanger is. Waarop de man in woede uitbarst omdat hij vindt dat het nog niet het juiste moment is om een baby te krijgen.
Enkele weken geleden viel de eerste catalogus in de bus van een postorderbedrijf met de wintercollectie. Op die dag was het koud en guur weer, alsof de seizoenen de zomer hadden overgeslagen. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ik besloot een bestelling te doen. Vandaag bracht bpost mijn warme rode winterpullover met hoge col. Deze moest natuurlijk gepast worden. Een belachelijk zicht bij deze temperatuur. Hij was heel vlug goedgekeurd, de plastic zak in en wacht nu geduldig onderaan in de kleerkast tot de winter zijn intrede doet. 
