Vrijdag 26 september zijn we naar een bootconcert geweest. Het is eens iets anders! De Aurelia Feria is een binnenschip en heeft een tweede leven gekregen als rondvarend theater met een capaciteit van 90 plaatsen.
We hebben het optreden bijgewoond van "Scherzi Musicali", een jong ensemble die composities bracht daterend van rond 1600 met oude instrumenten zoals lirone, tripelharp en klavecimbel. Niet alledaags!
Vervolgens was het de beurt aan "Sjansons Patinées". We varen richting folk met Vlaamse en Franstalige liedjes van o.a. Wannes Van de Velde en Yves Dardenne. Een pittig detail : Voor het optreden hadden ze ons verwittigd dat wanneer de brug omhoog zou gaan om een schip door te laten, de elektriciteit zou uitvallen. Net op het ogenblik dat er gezongen wordt "er drijft langzaam een schip voorbij en de lantaarn gaat uit", vaart er inderdaad een boot voorbij en valt de verlichting uit. Grote hilariteit bij het publiek natuurlijk!
Tijdens de pauze wordt er een gratis streekbiertje aangeboden.
Last but not least kunnen we genieten van het trio Aurélia. In 2005 verscheen hun eerste CD en recensenten loofden hun inventieve muziek. Centraal in de groep staat de violiste Aurélie Dorzée die al een hele muzikale loopbaan achter de rug heeft.
Het was een gezellige, gevarieerde en leerrijke culturele avond. Dat zouden we eens meer moeten doen.
Het belooft een mooie dag te worden vandaag, de laatste stuiptrekkingen van de zomer. De zon staat reeds te schijnen in een stralende blauwe lucht. September is een fantastische maand. We eten nog eens buiten voor de laatste maal, om de zomer af te sluiten, met een dikke trui aan welliswaar. Ik verzamel een paar bontgekleurde bladeren om een mooi herfststukje te maken. We rapen noten langs het fietspad. In de tuin, wat wij ons mini Bulgarije noemen, hangen de talrijke blauwe druiventrosjes geduldig te wachten om geplukt te worden. Spinnen zijn druk in de weer hun net te weven tussen de rozemarijnstruik en de pergola, van de rozenstruik naar de klimop. Ik huiver bij het zien van de potige beestjes maar ben toch vol bewondering voor hun meesterwerkjes die schitteren in de zon.
September betekent ook vroeger donker 's avonds, dat wordt dan weer gezellig cocoonen met een goed boek of een goeie film in de zetel. Elk seizoen heeft zo zijn charmes!
Gisteren was het Open Monumentendag en de weergoden waren goedgezind, zeer goed gezind zelfs! Vlug gekeken op het internet (prachtige uitvinding!) welke deuren er allemaal openstaan. Het thema voor dit jaar is "20ste editie-20ste eeuw". Het is de bedoeling een beeld te geven van de evolutie van de achitectuur in de afgelopen eeuw.
We kiezen voor het huis van Pieter De Bruyne in Aalst. Pieter De Bruyne (1931-1987) de internationale meubelontwerper, bestudeerde intens de oud-Egyptische kunst en ontdekte in de constructie en versieringen van de meubels van de farao's mathematische verhoudingen die hij in zijn latere ontwerpen toepaste.
Naar buiten toe geeft het gebouw niets prijs van de wereld achter de gevel. Enkel de voordeur met de ingewerkte ronde spiegel en het blauwe glas in de ramen verraden dat dit méér is dan een doorsnee burgerwoning. We worden rondgeleid door een deskundige gids. Iedere ruimte vervult een specifieke bestemming, maar is tevens ook een onderdeel van een groter geheel. Er is het rode salon dat fungeert als TV kamer, de blauwe muziekkamer, de witte eetkamer.
Vooral de blauwe kamer is zeer speciaal (zie foto). Deze werd ingericht voor het beluisteren van muziek en als geestelijke rusthoek, zowel rustpunt als inspiratiebron.
We genieten van de binnenhuisinrichting en van elk pittig detail en keren tevreden huiswaarts met nieuwe creatieve ideeën voor ons huisje. Zou de blauwe kamer daar voor iets tussen zitten?
Een grijze regendag vandaag! Nu stel ik mij de vraag : Krijgen we nog een beetje zon in september? We hadden een slechte zomer, remember? Ik mis het warme weer, laat ons een beetje genieten, nog één keer! Dit is het weertje waarvan ik baal, maar dat is dan weer een ander verhaal.
Deze avond bijna twee uren zonder electriciteit gezeten, dat doet een mens wel even stil staan bij de gedachte : hoe deden onze voorouders het zonder? Ik was net het avondeten aan het voorbereiden. Een geluk dat ik op aardgas kook, maar toch... De patatjes gaan normaal in de microgolf, niet dus. Ik heb ze dan maar gekookt. De dampkap werkt niet, een beetje licht boven het kookfornuis is er niet, de ijskast en diepvries stoppen hun geronk. Eventjes telefoneren, ach neen, dat gaat ook al niet. Tijdens het eten is het stil, geen halve muzieknoot komt uit de radio. Het is zeven uur. Paniek, geen TV, geen journaal dus. Eindelijk, het heuvel is verholpen, alles floept aan, piept, biebt en werkt. Oef, wat een geluk, ik kan terug op het internet!
'k Heb gespijbeld vandaag! Geen zin om binnen deuren te verven met zo een heerlijk weertje buiten. De zomer loopt stilaan op zijn laatste benen en we moeten er nog een beetje van profiteren. In het zonnetje met een kopje thee en mijn favoriete tijdschrift, P@scal natuurlijk, dat is pas genieten!
Zaterdag hebben we de verjaardag van Emelie gevierd, drie jaar! Een gezellig feest met een leuke verkleedpartij waar K3 en Mega Mindy zeker niet mochten ontbreken. Veel (te veel) mooie geschenken en natuurlijk de traditionele verjaardagstaart met de kaarsjes.
September is een maand vol tegenstellingen. Het einde van de zomer, begin van een nieuw schooljaar. Soms met mooie zonnige dagen, dan met grillig herfstweer. Het fleurige groen in de natuur verandert stilaan in een palet van roestbruin, geel en rood. Tijd om de oogst binnen te halen en de vruchten te plukken van het harde werk in het voorjaar. Bloemen proberen ons nog te behagen met hun laatste krachten. Zoals mijn Datura die tijdens het weekend het beste van zichzelf heeft gegeven!
De kunst van de traagheid is één van de voorwaarden om te kunnen genieten van het leven. Hier volgt een voorbeeld uit de praktijk.
Het was op een gure zaterdagnamiddag in de herfst. We hadden boodschappen gedaan en uitzonderlijk een pakje boontjes koffie gekocht, dit naar aanleiding van een artikel dat ik ergens had gelezen. Volgens statistieken staat koffie op de eerste plaats van de geliefde geuren. Het verdient de voorkeur om de boontjes te malen juist voor het zetten van de koffie. Dat gingen we dus eens vlug uitproberen, maar er was een klein probleempje, geen elektrische koffiemolen! Ik dacht koortsachtig na en mijn oog viel op de antieke koffiemolen die al jaren als decoratie op de vensterbank staat. Je weet wel, zo een houten met een laatje waarin de koffie terechtkomt, ooit gekocht op de rommelmarkt. Binnenin zag die er niet echt proper uit. Er zat dus niets anders op dan het oude geval onder handen te nemen. Hij werd helemaal gedemonteerd, tot het kleinste vijsje werd verwijderd. Het hout werd mooi opgeschuurd en afgewassen. Er kwam zelfs een tandenborstel aan te pas voor de hoekjes en kleine randjes. Ons geduld werd serieus op de proef gesteld. Na een uurtje was de klus geklaard en alles kon terug in elkaar gezet worden. Eindelijk, het malen kon beginnen!
Ik verplaatste me terug in de tijd en zag mijn grootmoeder zitten op haar stoeltje naast de Leuvense stoof. De koffiemolen tussen haar knieën geklemd, rustig draaiend aan de hengel.
Ik hoorde de bruine blinkende pareltjes knarsen in de molen, terwijl een heerlijke geur de woonkamer vulde. Nooit heb ik zo genoten van het aroma van een vers gezette tas koffie.
Af en toe kunnen we er voor kiezen om alledaagse gewoontes te doorbreken en te vertragen, zoals het zetten van een lekker tasje koffie!
Enkele weken geleden deed ik mee aan de grote nationale enquëte over boodschappen doen. Deze week viel er een waardebon van 5 euro in de bus als bedanking voor de deelname. Dat was mooi meegenomen! (dat dacht ik toch) De kortingbon was geldig vanaf de aankoop van 50 euro in elke Carrefour of GB winkel. Wij uitzonderlijk naar een Carrefour gereden enkele kilometers verder want hier in de buurt is er geen. Veel meer gekocht dan eigenlijk nodig was. Er was dan ook zoveel meer keuze dan waar wij normaal gaan winkelen. Bijgevolg, aan de kassa een hele grote rekening en sorry deze bon kon niet afgetrokken worden want wij hadden geen klantenkaart. Bedankt Carrefour voor deze mooie geste!
Lieve kleine meid met je gulle lach. Steeds vrolijk en blijgezind. Je speelt, danst en springt. Met jou in de buurt is er altijd zonneschijn. Ik wil af en toe, samen met jou nog even kind zijn.
Voor dag en dauw kruiden geplukt om te drogen. Onze voorraad voor de winterkwaaltjes. Tijm voor de hoest en salie tegen keelpijn en opvliegers. Daar maken we dan een verkwikkende thee van met een lepeltje honing, lekker!
Ik wil de klus klaren voor de zon komt piepen.
De lucht ruikt nog heerlijk fris. Oei, hier stond iets wat ik mis! De basilicum is verdwenen, hier en daar zijn een paar slakken verschenen. Ze smullen van het mediterrane kruid. Alles is stil, nergens een geluid. Dikke zwarte, oranje en bruin. Het is nog vroeg, maar toch al leven in de tuin.
Vandaag naar de markt geweest, dat was lang geleden. We kuieren rustig langs de standjes. Het valt me op dat bijna alle nationaliteiten vertegenwoordigd zijn. Ik voel mij een beetje toerist in eigen stad en het geeft een prettig gevoel. Het heeft wel iets, de marktkramers die om het hardst roepen om hun waren aan te prijzen. Prikkelende geuren bij de kruiden, een palet van kleuren bij het fruit en de groenten. Op de bloemenmarkt ontdekken we nieuwe en erg originele planten.
Onze hongerige magen beginnen te knorren. Het ruikt er heerlijk naar gebraden kippetjes. We laten ons verleiden en nemen er eentje mee voor deze middag. Gemakkelijk, moet ik eens niet koken vandaag. Een beetje verder kopen we nog wat slaplantjes voor in de tuin, lekkere aardbeien en meloen voor dessert.
Er komen donderwolken opzetten en de zon maakt zich snel uit de voeten. Tijd om terug te keren als we nog droog willen thuis geraken.
Een heerlijke, stralende zon vandaag. Daar moeten we van profiteren. Dat betekent vakantie in eigen tuin. Een kleurrijk gedekte tafel op het terras. Een lekker vers visje op de BBQ, vergezeld van een fris wit wijntje. Lekker lui met een goed boek. Meer moet dat niet zijn.
Een van mijn favoriete bezigheden is kokerellen, vooral op een donkere dag als vandaag. Ik ga Kreta naar mijn keuken lokken en er toch een zonnige woensdag van maken. In de zomer verwent Moeder Natuur ons met een overvloed aan groenten, fruit en kruiden. In de tuin staat de basilicum weelderig te bloeien met bladeren bijna zo groot als spinazie en neen, dat is niet overdreven. De geur brengt mij terug naar een ver verleden waar een vriendelijke Kretenzer mij het kruid heeft leren kennen tijdens een rondreis op het prachtige eiland. Sindsdien is het niet meer weg te denken uit mijn keuken. Ik verzamel behoedzaam de groene aromatische blaadjes, pel enkele knoflookteentjes, nog zo een echte reuksensatie! Dit alles verdwijnt in de keukenrobot samen met olijfolie "extra vierge", parmezaan kaas en pijnboompitten en op smaak gebracht met peper en zout. Dat wordt smullen deze avond, zelfbereide pesto met verse goudgele pasta!
HET LEVEN IS EEN GROOT FEESTMAAL.
Nog een bloemetje om deze grijze dag een beetje op te vrolijken.
Zomer? Koud en grijs. De regen blijft maar stromen. Af en toe een zwarte kraai met haar gekrijs en enkele kirrende duiven in de bomen. Donkere dreigende wolken schuiven snel voorbij. Opgejaagd door een gierende wind. Achter het venster van een huisje in de rij, het gezichtje van een treurig kind. Ongeduldig, wachtend op een straaltje zon. Met zijn neusje tegen de ruit gedrukt. Hij was zo blij toen de vakantie begon. Een oudje schuifelt traag langs de gevels, gebukt. Zomer! Vochtig, knoken stram en stijf. Jong en oud snakt naar een beetje warmte. Een weldaad voor geest en lijf.
Mijn geest is een kwelgeest voor het ogenblik. Alsof ik niet meer over al mijn zinnen beschik. Onmogelijk hem het zwijgen op te leggen. Wat is de oorzaak? Ik kan het niet zeggen. Hormonale storingen, depressie, het weer? Ik weet het helemaal niet meer! Hij speelt een gevaarlijk spel en maakt mijn gelukkig leven tot een hel. Nare gedachten spoken door mijn hoofd. Ik word van elke realiteitszin beroofd. Pijnlijke fragmenten spelen me parten, alsof hij een goedkope tweederangsfilm laat starten. Verschillende scenario's spelen zich af, met mezelf in de hoofdrol, dat is straf!
Een gedichtje dat ik teruggevonden heb tussen mijn kattebelletjes en geschreven in 2004 toen het waarschijnlijk een beetje minder goed ging.
De kunst van de traagheid is één van de voorwaarden om te kunnen genieten van het leven. Hier volgt een voorbeeld uit de praktijk.
