Een van mijn favoriete bezigheden is kokerellen, vooral op een donkere dag als vandaag. Ik ga Kreta naar mijn keuken lokken en er toch een zonnige woensdag van maken. In de zomer verwent Moeder Natuur ons met een overvloed aan groenten, fruit en kruiden. In de tuin staat de basilicum weelderig te bloeien met bladeren bijna zo groot als spinazie en neen, dat is niet overdreven. De geur brengt mij terug naar een ver verleden waar een vriendelijke Kretenzer mij het kruid heeft leren kennen tijdens een rondreis op het prachtige eiland. Sindsdien is het niet meer weg te denken uit mijn keuken. Ik verzamel behoedzaam de groene aromatische blaadjes, pel enkele knoflookteentjes, nog zo een echte reuksensatie! Dit alles verdwijnt in de keukenrobot samen met olijfolie "extra vierge", parmezaan kaas en pijnboompitten en op smaak gebracht met peper en zout. Dat wordt smullen deze avond, zelfbereide pesto met verse goudgele pasta!
HET LEVEN IS EEN GROOT FEESTMAAL.
Nog een bloemetje om deze grijze dag een beetje op te vrolijken.
Zomer? Koud en grijs. De regen blijft maar stromen. Af en toe een zwarte kraai met haar gekrijs en enkele kirrende duiven in de bomen. Donkere dreigende wolken schuiven snel voorbij. Opgejaagd door een gierende wind. Achter het venster van een huisje in de rij, het gezichtje van een treurig kind. Ongeduldig, wachtend op een straaltje zon. Met zijn neusje tegen de ruit gedrukt. Hij was zo blij toen de vakantie begon. Een oudje schuifelt traag langs de gevels, gebukt. Zomer! Vochtig, knoken stram en stijf. Jong en oud snakt naar een beetje warmte. Een weldaad voor geest en lijf.
Mijn geest is een kwelgeest voor het ogenblik. Alsof ik niet meer over al mijn zinnen beschik. Onmogelijk hem het zwijgen op te leggen. Wat is de oorzaak? Ik kan het niet zeggen. Hormonale storingen, depressie, het weer? Ik weet het helemaal niet meer! Hij speelt een gevaarlijk spel en maakt mijn gelukkig leven tot een hel. Nare gedachten spoken door mijn hoofd. Ik word van elke realiteitszin beroofd. Pijnlijke fragmenten spelen me parten, alsof hij een goedkope tweederangsfilm laat starten. Verschillende scenario's spelen zich af, met mezelf in de hoofdrol, dat is straf!
Een gedichtje dat ik teruggevonden heb tussen mijn kattebelletjes en geschreven in 2004 toen het waarschijnlijk een beetje minder goed ging.
Onze kleine Emelie is terug uit Bulgarije. Een beetje gegroeid, haren langer en donkerder geworden en ze spreekt enkel nog bulgaars. Op twee maanden tijd, niet te geloven! Een kind is als een spons wat het aanleren van talen betreft. Spelenderwijs nemen ze alles in zich op. Was het bij ons ook maar zo gemakkelijk om een taal onder de knie te krijgen. Ik worstel al tien jaar om een paar zinnetjes foutloos uit te spreken en te onthouden.
Ondertussen gaat ze hier terug naar de kleuterklas. De laatste week voor de vakantie kan ze nog meepikken. Ze vertelt honderduit, tot groot jolijt van de juf die er geen snars van begrijpt. Een geluk, ze verstaat nog alles in het nederlands. Stilaan zal ze terug overschakelen. Lieve Emelie, we hebben je heel erg gemist en zijn zo blij dat je opnieuw thuis bent.
Volgende teksten heb ik geplukt uit de "Druivelaar" omdat ze bijzonder zijn.
PROBLEMEN ZIJN GEEN STOPTEKENS, HET ZIJN WEGWIJZERS.
Er bestaat iets inherents en natuurlijk, dat voor hemel en aarde was. Bewegingloos en onpeilbaar, staat het alleen en verandert niet; het doordringt alles en raakt nooit uitgeput. Het kan de moeder van het heelal worden geacht. Ik noem het Tau en ik noem het groot. Groot betekent voortgaan, voortgaan betekent ver gaan, vergaan betekent terugkeren.
9 mei Het weer is droog, bewolkt en een beetje minder koud We gaan het rustig houden vandaag. Een bezoek bij de ouders van Vasco. Onderweg krijgen we platte band. Gelukkig gebeurt dit vandaag en niet gisteren of morgen. Gisteren zaten we hoog in de bergen en morgen rijden we naar Sofia, dus dat is goed getimed. In de dichtstbijzijnde garage is de klus op een half uurtje geklaard en kunnen we weer verder. We worden als koningen ontvangen bij de ouders van onze vriend. Op een twee drie staat de tafel vol met zelfbereide lekkernijen. Een zoete likeur op basis van groene walnoten, tomatensalade, dolmades, baklava en vers pruimensap.
We moeten koffers pakken, morgen vertrekken we naar Sofia waar we de laatste nacht zullen doorbrengen bij een nicht. 's Avonds bereiden we onze "amoer", die smaakt overheerlijk!
10 mei Vertrek naar Sofia. Bij de nicht genieten we terug van de Bulgaarse gastvrijheid, er is overvloedig eten en drinken en er worden veel herinneringen bovengehaald over de familie. Zondagmorgen krijgen we nog een rondleiding in het centrum van de stad met zijn fraaie parken, pleinen en monumenten. We bezoeken de Alexander Newski kathedraal waar een orthodoxe kerkdienst bezig is. Een gemengd koor brengt ons met zijn engelengezang in hogere sferen, ik krijg er kippevel van, prachtig! Zo een dienst kan uren duren. Er staan geen stoelen, de mensen lopen gewoon binnen, doen kaarsjes branden en wandelen na een tijdje terug naar buiten. In de namiddag bellen we een taxi die ons naar de luchthaven brengt. Het regent pijpestelen wanneer het vliegtuig opstijgt. Niet getreurd, we vliegen naar de zon, het is 27° in België!
Onze vrienden, die heel religieus zijn, stellen voor met ons naar een "Holy place" te rijden. Een bedevaartsoord gelegen hoog in de bergen op ongeveer twee uur rijden van Plovdiv. Af en toe stoppen we even om onze dorst te lessen aan de talrijke waterbronnen langs de kant van de weg. Ondertussen genieten we van het prachtige uitzicht. Het is een hele klim en het oude autootje kreunt. Het smalle pad slingert zich als een vloeiend lint rond de groen beboste berg. Boven aangekomen is het ijzig koud. Ik ben hier helemaal niet op gekleed met mijn lichte jas en open schoentjes. Niet getreurd, het is een bedevaart en een beetje afzien hoort erbij.
Trappen leiden ons naar boven tot bij een enorm ijzeren kruis. Volgens de legende werd dit kruis tijdens de bezetting van de Turken verstopt onder de grond. Eeuwen later werd het teruggevonden en uitgegraven. Op die plaats kwamen de mensen bidden en vragen om genezing. Naar het schijnt hebben er zich verschillende mirakels voorgedaan. We passeren twaalf kapelletjes, een voor elke apostel. Met lood in de benen komen we uiteindelijk bij het mysterieuze kruis. We moeten het aanraken met beide handen om energie op te doen. Baat het niet, schaadt het niet! Op dat ogenblik begint het hard te regenen en hagelstenen kletteren tegen het ijzeren kruis. We schuilen in een van de kapelletjes en maken van de gelegenheid gebruik om kaarsjes aan te steken. Op het kleine altaar ligt een schrift opengeslagen waar de bedevaarders hun wensen kunnen noteren. Wij volgen hun voorbeeld. Na de winterse bui breekt de zon door de wolken, de mist trekt langzaam weg en we krijgen een stralende lentedag, alsof er niets is gebeurd. We wandelen door het kruisbos naar de bron met het heilig water. Onze vriend Vasco begint koortsachtig te zoeken naar steentjes. Hij beweert dat je er een kruisje in kunt zien, als je gelovig bent tenminste. Vandaar dus ook de naam "Kruisbos". Opgewonden toont hij zijn vondst. Ik doe mijn best en met een beetje fantasie zie ik ook het kruisje in de steen. Ik krijg hem als talisman. Ik moet beloven dat ik het altijd bij mij zal dragen. We gaan ook een kijkje nemen in het authentieke kerkje waar vroeger de pelgrims bleven overnachten. Iemand heeft geld geroken en is bezig met het bouwen van een hotel voor de moderne pelgrims van nu. Spijtig, dit past helemaal niet in het kader.
Op de terugweg gaan we de inwendige mens versterken met een typische tomatensalade en kebab. We stoppen nog even om vis te kopen, neen niet in een viswinkel. Langs de kant van de weg staan grote bassins waar de "Amoer", een riviervis, vrolijk rondzwemt. Eentje wordt er uitgevist met een net en krijgt een hevige klap op het hoofd met een houten knuppel. Thuisgekomen wordt hij onmiddellijk gekuisd. Hij slaat nog een paar maal met zijn staart, het lijkt wel of hij nog leeft maar het blijken de zenuwen te zijn. Ik vind het maar akelig, maar eigenlijk kan het niet verser. Dan gaat hij de ijskast in tot morgen voor ons "laatste avondmaal". Wordt vervolgd.
6 mei, St. Georges vandaag. De zon is van de partij. We rijden door de Rozenvallei richting Stoletovo. Spijtig, het is nog iets te vroeg voor de rozen. Binnen enkele weken verandert deze vallei in een zee van bedwelmend geurende bloemen en worden er rozenfeesten gehouden. Vroeger was er een bloeiende rozenolie industrie, nu veel minder. Maar we zijn gekomen om samen met de familie het grote lentefeest te vieren. De tafel is voor de gelegenheid buiten gedekt. In het midden staat de reuze terracotta pot met het gebraden lammetje te dampen. Het heeft een diepbruin krokant korstje gekregen en het ruikt overheerlijk. We krijgen het water in de mond. Er is brood en huisbereide yoghurt met komkommer, past uitstekend bij lamsvlees. Raki, wijn en bier vloeien overvloedig en iedereen is in een opperbeste stemming! Het eten smaakt verukkelijk! Op de achtergrond speelt een oude radio folkloristische muziek, dit zorgt voor de typische Balkansfeer. Het doet me denken aan de reclamespots over Toscanië en de Provence en het ongedwongen buitenleven.
Jammer, maar aan alles komt een einde, ook aan dit mooie feest. Ik heb er met volle teugen van genoten. Minder leuk is het afscheid nemen, vooral van Tati (= papa) . Hij heeft de gezegende leeftijd van 83 jaar, is nog heel aktief maar denkt telkens dat hij er bij het volgende bezoek niet meer zal bij zijn. Hij laat zijn tranen de vrije loop en bedelft ons onder de kussen. Het kost veel moeite ons los te maken uit zijn hartelijke omhelzing. Ik moet slikken, kan de waterlanders niet tegenhouden. Hij blijft wuiven tot de auto volledig uit het zicht verdwenen is. Samen met ons is ook het weer van stemming veranderd. Donkere wolken pakken samen en we krijgen een hevig onweder.
Ook van onze lieve Emelie moeten we afscheid nemen. Ze blijft nog een paar weken op vakantie bij de Bulgaarse grootouders. Deze komen met haar terug naar België op 20 juni. Het was een bewogen dag, met vreugde en verdriet, met een lach en een traan, dat is het leven. Wij vertrekken terug naar Plovdiv bij onze vrienden. Dat is dan weer een ander verhaal. Wordt vervolgd.
Vandaag, fris maar zonnig. We maken een uitstap naar Backovo, gelegen op 30 km van Plovdiv. In het Rhodopegebergte ligt het prachtige klooster verscholen. De gebouwen staan in een vierkant opgesteld rondom een grote geplaveide binnenplaats. De Drievuldigheidskerk en de grafkerk bezitten fresco's uit het tijdperk van de gouden eeuw. De natuur is er adembenemend.
's Avonds rijden we terug naar het dorpje Stoletovo waar het Bulgaarse leven nog steeds intact gebleven is en we getuige zijn van een eeuwenoude traditie. Er worden voorbereidingen getroffen voor het grote feest van St. Georges.
Een lammetje wordt geslacht, de ingewanden gekuist, gekookt en fijngehakt, niets gaat verloren. Dit alles wordt gemengd met rijst en kruiden. hiermee wordt het lam terug gevuld en toegenaaid. Daarna gaat het in zijn geheel, met kop en poten dus, in een grote terracotta schotel, overgoten met echte boter en afgedekt met vet om het verbranden te voorkomen. In de vroege morgen wordt het dan voor vijf à zes uur in een bakstenen houtoven geschoven achteraan in de tuin. Een attractie op zich! Ik ben al aan het likkebaarden, spijtig het eetfestijn is pas morgen! Wordt vervolgd.
1 mei vandaag, ook hier wordt "de dag van de arbeid gevierd". We rijden met de bus van Sopot naar Plovdiv en logeren enkele dagen bij vrienden. De rit is zeer aangenaam. We kunnen rustig genieten van het prachtige landschap dat de revue passeert. Zeer afwisselend, de hoge bergtoppen met zijn grillige donkere schaduwen, dan weer groen beboste hellingen. Hier en daar een klein dorpje verscholen in een bergplooi of in een vallei. Subliem! We laten de bergen achter ons en plots rijden we het lage land "Tracië" binnen alsof iemand het decor heeft veranderd. Deze streek wordt "de ruggegraat van het land" genoemd en is praktisch onbewoond. Het is een rijk landbouw gebied met graan, fruit en groenten. In de voorstad van Plovdiv aangekomen zien we kleine schamele kraampjes langs de weg waarop de bewoners hun oogst van de dag hebben uitgestalt in de hoop een paar lev (1 lev = 0,50 euro) te verdienen.
Onze vrienden wachten ons op aan het busstation. Er valt veel te vertellen. De vader van onze vriendin is veertig dagen geleden overleden. Vooral die veertig dagen zijn heel belangrijk. Haar ouders wonen in een klein dorpje waar de authentieke volksgebruiken nog steeds in ere worden gehouden. De traditie wil dat na veertig dagen de ganse familie wordt uitgenodigd in het huis van de overledene en een volledige warme maaltijd aangeboden krijgt, met overvloedige raki, salades en alles er op en er aan. Er moet grote schoonmaak worden gehouden en ieder lid van de familie ontvangt een persoonlijk geschenk. Dat kan gaan van handdoeken, een hemd, borden, glazen of een aandenken aan de overledene. We rijden stapvoets over de hobbelige, met diepe putten bezaaide aardeweg naar het ouderlijk huis om onze deelneming te betuigen aan de diepbedroefde moeder.
Om een beetje te bekomen van de emoties maken we later op de dag een mooie uitstap in Plovdiv. Via het prachtige park, de long van de stad, klimmen we naar het hoogste punt waar we een mooi panoramisch zicht hebben over de streek. In de verte zien we zelfs Tracië liggen. We hebben geluk, het is helder weer en de zon schijnt vandaag. Een echte attractie, de oude huizen met hun uitspringende etages en golvende daklijnen bieden een sprookjesachtige aanblik. Een labyrint van smalle steegjes en trappen brengt ons naar het moderne en nieuwe Plovdiv met zijn grote winkelstraten tearooms en restaurants. Alle grote merken zijn er vertegenwoordigd, alles is te koop voor de mensen met geld. Een groot contrast met de armoede in de dorpen. De terrasjes zitten vol en iedereen geniet van het eerste zonnetje. We verwennen onszelf met een lekker Italiaans ijsje. We kuieren een beetje rond op de plaatselijke markt en kopen heerlijke verse sla en tomaten voor het avondeten. Het is een streling voor het oog, de diverse kleuren van knapperige groenten en sappig fruit, om zo in te bijten! Moe, maar voldaan gaan we naar het appartement van onze vrienden, eten voorbereiden, gezellig babbelen, een glaasje drinken en naar bed. Morgen is er weer een nieuwe dag! Wordt vervolgd.
Na een verkwikkende nachtrust staat er een heerlijke ontbijttafel op ons te wachten. Speciaal voor Pasen is er een mandje met bontgekleurde gekookte eieren. Iedereen neemt er eentje en volgens een oud gebruik moeten we tegen elkaars ei tikken. De persoon bij wie de schaal niet gebroken is heeft gewonnen. Zowel de volwassenen als de kinderen hebben dolle pret met dit spelletje. Hier wordt dus geen chocolade verstopt zoals bij ons. We laten ons de gekookte eitjes smaken. Er is ook een speciaal zoet brood dat de mensen thuis zelf bakken voor deze gelegenheid, een soort van suikerbrood.
In de namiddag vertrekken we naar Stoletovo bij de familie van mijn vriend. Het is een heel rustig dorpje met twee buurtwinkeltjes, kar en ezeltjes in plaats van auto's. 's Morgens vroeg vertrekken de herders met de dieren van de boeren naar de bergen om ze te laten grazen. 's Avonds keren ze terug huiswaarts. De straatjes lopen dan vol met koeien en schapen. Zonder begeleiding wandelen ze doodleuk het erf op en hun stal binnen. Hilarisch om te zien! Maar ik ben aan het afdwalen. Het is een hartelijk weerzien, met de familie dus. Ook daar hetzelfde scenario, gekleurde gekookte eieren en het spelletje wordt gespeeld. Na het eten wandelen we naar het kerkhof. Op het graf van de overleden familieleden worden kaarsen aangstoken en een mandje met eieren en zoet brood neergezet. Een oud vrouwtje, volledig in het zwart gekleed, met een verweerd gezicht en krom van het harde werken, staat bij het graf van haar man. Ze verwent hem ook met de traditionele lekkernijen. Wanneer ze ons heeft opgemerkt komt ze sleepvoetend dichterbij. Eieren en zoete koekjes worden uitgewisseld. Het is een spel van geven en krijgen. Het ei staat symbool voor nieuw leven en geluk.
Om een lang verhaal kort te maken, tegen de avond hebben we een ganse verzameling! Dat wordt dus twee weken gekookte eieren eten en met een levercrisis terug naar huis. Wordt vervolgd
Eindelijk tussen verf en kwast door even tijd maken om iets te vertellen over onze reis naar Bulgarije.
Het startschot wordt gegeven om negen uur zaterdagmorgen op 26 april. Samen met kleindochter Emelie rijden we richting Zaventem. Stress tot en met. Het begint al in de luchthaven, discussie over de bagage. De bediende ziet er niet goed uitgeslapen uit, maakt een vergissing en probeert het in onze schoenen te schuiven. Detector piept wanneer ik de controle passeer. Ik word gefouilleerd. Uiteindelijk blijken het mijn schoenen te zijn. Eens op het vliegtuig kom ik een beetje tot rust. Ik heb een hekel aan al die controles, al besef ik wel dat het voor onze eigen veiligheid is. We vertrekken met twintig minuten vertraging, dat valt nog mee.
Emelie vindt vliegen leuk, alsof ze nog nooit iets anders gedaan heeft. Ze tekent, kleurt, eet met smaak haar belegd broodje en geniet van een fruitsapje. Opgeruimd staat netjes denkt ze bij zichzelf en begint vrolijk haar opklaptafeltje te kuisen met het verfrissingsdoekje. Vooral het toilet is zeer interessant. Geveinzde buikpijn brengt ons een paar keer naar het kleinste kamertje, waar ze honderduit vraagt. "Voor wat dient dit ? Wat is dat ? Hoe werkt het? Bij het landen weent ze eventjes om de pijn in haar oortjes. Voor de rest is de reis heel vlotjes verlopen.
In Sofia worden we opgewacht door de ouders van mijn schoondochter. Het is een emotioneel weerzien met Emelie. Nog drie uur rijden tot Sopot waar we enkele dagen zullen logeren. Na een lekkere maaltijd, een stoofpotje van buffelvlees met frietjes, gaan we doodmoe naar bed. Morgen vieren we orthodoxe Pasen, 'k ben benieuwd naar de bulgaarse tradities! Wordt vervolgd.
Na twee weken rillen van de kou, te veel eten en te weinig beweging zijn we zondag, op moederdag, terug geland in Zaventem. De kinderen hadden voor een verrassing gezorgd. Er waren lekkere hapjes met een glaasje champagne en er was een mooi gedekte tafel met bloemen en balonnen voorzien op het terras. We hebben genoten van het warme zonnetje dat we zo gemist hebben in Bulgarije. Dit is de wereld op zijn kop. We hadden enkel zomerkledij meegenomen en een geluk dat we hier en daar bij familie wel een pull of een jasje konden lenen. Al bij al hebben we toch nog een paar mooie uitstappen kunnen maken, zoals het Batchkovo klooster en het kruisbos gelegen hoog in de prachtige bergen en de voornaamste bezienswaardigheden in Sofia, maar het doel van de reis was voornamelijk om familie en vrienden terug te zien. Later meer detail over deze reis en misschien als het me lukt met een paar mooie foto's erbij.
Bezig met het renoveren van de gang en traphall. Muren schuren, scheuren herstellen, oude verf van de trappen verwijderen, kortom, stof van de zolder tot de kelder. Op 26 april vertrekken we voor twee weken naar Bulgarije bij de familie van mijn vriend. Vooraf wil ik toch nog het huis ontstoffen zodat we bij onze terugkeer met volle moed aan de verfwerken en het behangen kunnen beginnen. Dit reisje zal ons goed doen, er even tussenuit! Maar dat wil ook zeggen dat er nog veel werk aan de winkel is. Er moet nog vanalles geregeld worden en koffers gepakt, dus weinig tijd om te schrijven. Wordt vervolgd.
De jongste student van de familie heeft het uitstekend naar haar zin in de eerste kleuterklas. Ze heeft de harten gestolen van de juf en zeker van meester Wim, de turnleraar. Toen hij de kindjes een eerste dansje wilde aanleren en de muziek startte begon Emelie alvast heupwiegend met haar kontje te draaien à la Shakira, tot grote hilariteit van de kleuterleidsters. Vandaag was ze al ziek, "snottebellen" zei ze. Ja dat hoort er bij natuurlijk.
Er is tegenwoordig zoveel te doen over diëten, light produkten en caloriën tellen. Je kan er niet naast kijken. De media slaat er ons mee om de oren, gevolg, ons zelfbeeld wordt er niet beter op. We willen ons meten (letterlijk en figuurlijk) met de magere sprietjes in de glossy tijdschriften.
Hoe meer we onszelf echter uithongeren, hoe zwaarder we worden. Zeker in de overgang. Er is maar een oplossing. Stop met lijnen, eet gezond en voedzaam als je honger hebt, drink als je dorst hebt en vooral, geniet ervan!
Vergeet het IDEALE gewicht, iedereen heeft een gewicht dat voor hem IDEAAL is. Dat is het gewicht waar je je goed en op je gemak bij voelt, de meeste energie hebt en gezond kunt blijven. Vertrouw op je lichaam!
Regelmatig een beetje oefeningen doen om slappe buikspieren kwijt te raken zal al een hemelsbreed verschil opleveren. Beweging is trouwens nog goed voor de gezondheid ook.
Dit is een goede raad aan alle mensen die een dagelijkse strijd leveren met hun innerlijke zelf.
LIEFDE VOOR JEZELF IS HET ENIGE MIDDEL OM AF TE VALLEN DAT OOK OP LANGE TERMIJN EFFECT HEEFT. (Jenny Craig)
Succes.
Daar ga ik nu onmiddellijk eens mee beginnen zie. Wie doet er mee?
