Na twee weken rillen van de kou, te veel eten en te weinig beweging zijn we zondag, op moederdag, terug geland in Zaventem. De kinderen hadden voor een verrassing gezorgd. Er waren lekkere hapjes met een glaasje champagne en er was een mooi gedekte tafel met bloemen en balonnen voorzien op het terras. We hebben genoten van het warme zonnetje dat we zo gemist hebben in Bulgarije. Dit is de wereld op zijn kop. We hadden enkel zomerkledij meegenomen en een geluk dat we hier en daar bij familie wel een pull of een jasje konden lenen. Al bij al hebben we toch nog een paar mooie uitstappen kunnen maken, zoals het Batchkovo klooster en het kruisbos gelegen hoog in de prachtige bergen en de voornaamste bezienswaardigheden in Sofia, maar het doel van de reis was voornamelijk om familie en vrienden terug te zien. Later meer detail over deze reis en misschien als het me lukt met een paar mooie foto's erbij.
Bezig met het renoveren van de gang en traphall. Muren schuren, scheuren herstellen, oude verf van de trappen verwijderen, kortom, stof van de zolder tot de kelder. Op 26 april vertrekken we voor twee weken naar Bulgarije bij de familie van mijn vriend. Vooraf wil ik toch nog het huis ontstoffen zodat we bij onze terugkeer met volle moed aan de verfwerken en het behangen kunnen beginnen. Dit reisje zal ons goed doen, er even tussenuit! Maar dat wil ook zeggen dat er nog veel werk aan de winkel is. Er moet nog vanalles geregeld worden en koffers gepakt, dus weinig tijd om te schrijven. Wordt vervolgd.
De jongste student van de familie heeft het uitstekend naar haar zin in de eerste kleuterklas. Ze heeft de harten gestolen van de juf en zeker van meester Wim, de turnleraar. Toen hij de kindjes een eerste dansje wilde aanleren en de muziek startte begon Emelie alvast heupwiegend met haar kontje te draaien à la Shakira, tot grote hilariteit van de kleuterleidsters. Vandaag was ze al ziek, "snottebellen" zei ze. Ja dat hoort er bij natuurlijk.
Er is tegenwoordig zoveel te doen over diëten, light produkten en caloriën tellen. Je kan er niet naast kijken. De media slaat er ons mee om de oren, gevolg, ons zelfbeeld wordt er niet beter op. We willen ons meten (letterlijk en figuurlijk) met de magere sprietjes in de glossy tijdschriften.
Hoe meer we onszelf echter uithongeren, hoe zwaarder we worden. Zeker in de overgang. Er is maar een oplossing. Stop met lijnen, eet gezond en voedzaam als je honger hebt, drink als je dorst hebt en vooral, geniet ervan!
Vergeet het IDEALE gewicht, iedereen heeft een gewicht dat voor hem IDEAAL is. Dat is het gewicht waar je je goed en op je gemak bij voelt, de meeste energie hebt en gezond kunt blijven. Vertrouw op je lichaam!
Regelmatig een beetje oefeningen doen om slappe buikspieren kwijt te raken zal al een hemelsbreed verschil opleveren. Beweging is trouwens nog goed voor de gezondheid ook.
Dit is een goede raad aan alle mensen die een dagelijkse strijd leveren met hun innerlijke zelf.
LIEFDE VOOR JEZELF IS HET ENIGE MIDDEL OM AF TE VALLEN DAT OOK OP LANGE TERMIJN EFFECT HEEFT. (Jenny Craig)
Succes.
Daar ga ik nu onmiddellijk eens mee beginnen zie. Wie doet er mee?
Zoveel dingen om dankbaar te zijn, soms maar heel klein. Een nieuwe dag beginnen, eerst en vooral een beetje bezinnen. Voor de ene ligt er plezier in 't verschiet, voor de andere misschien een dag vol verdriet. Laat je troosten door de prachtige natuur. Kijk vooral niet te zuur. Schenk door je tranen heen een lieve lach naar iedereen. Het zal je verdriet verzachten, morgen mag je geluk verwachten.
Hier volgt een gedichtje geschreven door Jozef Vandromme. Het is de mooiste beschrijving die ik ooit al gelezen heb over de betekenis van een kleinkind. Bondig maar fijn, daarom wil ik dit delen met andere grootouders.
KIND VAN MIJN KIND
Er is een kind dat mij aan jou doet denken. Ontstaan uit een oase van liefdesdromen. Geboren, verlangend naar licht, heeft het onze innigste wens vervuld. Kind van mijn kind, zo herkenbaar en toch zo uniek.
Morgen is het de grote dag voor mijn kleindochterje Emelie. Voor het eerst naar de kleuterschool! Voor die speciale gelegenheid heeft ze geleerd om niet meer in haar pamper te doen. Wat zeg ik, ze wil helemaal geen pampers meer dragen, dat is voor babytjes hé oma. Ze draagt nu minislipjes van Dora en hemdjes met spaghettibandjes. Ze is zo fier als een gieter. Ik zou een vlieg willen zijn om haar morgen bezig te zien tussen al de andere dreumusjes. Ik ben benieuwd!
Zaterdag een bezoek gebracht aan tante Lieve, een heel bijzondere tante. Ze is de jongste zus van mijn moeder. Sinds mijn prille kindertijd hebben wij een hele goeie band. Toen ik een jaar of zes was heb ik al haar schoenen met hoge hakken scheef gelopen. Ik zie ze nog voor mij al die fijne schoentjes, mooi in het gelid naast elkaar onder het groen geschilderde keukenkastje. Verschillende modelletjes en kleuren, heel trendy en elegant. Tante was altijd modieus gekleed, ze was een buitenbeentje in die tijd en ik bewonderde haar enorm. Toen ik een puber was kon ik met al mijn problemen bij haar terecht. We hadden het over jongens, verliefd zijn en seks, over alles dat voor mijn moeder taboe was. We gingen met elkaar om als twee hartsvriendinnen. Als ik bleef slapen lagen we honderduit te vertellen tot de eerste haan begon te kraaien en een klein streepje licht schuchter de slaapkamer binnenkwam. Lachend en giechelend vielen we dan uiteindelijk in slaap. Ik herinner mij nog levendig de nacht voor haar trouw. We hadden om twee uur de wekker gezet en ik moest haar nog eens extra insmeren met "bruinen zonder zon" zodat haar mooie bruine huid fel zou afsteken op haar wit kanten kleedje. Slaapdronken heb ik deze taak zo goed en zo kwaad als dat mogelijk was volbracht. Wat bleek 's morgens? Tante zat vol met vieze bruine vlekken die zich niet meer lieten verwijderen. Het gevlekte bruidje kon er gelukkiglijk mee lachen. Jaren hebben we elkaar uit het oog verloren door allerlei omstandigheden en hebben allebei heel wat tegenslagen doorsparteld.
Tante is ondertussen zeventig geworden, twee kinderen en vijf kleinkinderen verder. Ze heeft energie voor twee, twee van vijfendertig. Haar jeugdige en energieke uitstraling werkt aanstekelig. Vertellen doet ze nog steeds met evenveel enthousiasme, een echte spraakwaterval. Haar kleinkinderen zijn gek op haar. Niet te verwonderen! Ze leeft zich volledig in in haar rol en laat het kind in haar naar boven komen. Ze speelt Cowboy en Indiaan, kruipt onder de tafel om vandaar de vijand te beschieten. Een raar zicht eigenlijk!
Ze is al heel haar leven bezig met kruiden. Is dat misschien haar geheim? Een half woord over een of ander kwaaltje en ze heeft wel een oplossing. Ze is heel kwistig met raad en daad, maakt zelf haar Sint Jans olie (een echt wondermiddel, zo blijkt) en aftreksel van smeerwortel. Eind jaren zestig begon ze een kleine kruidenierszaak, gekend in de streek om zijn fijne delicatessen zoals lekkere franse kazen. Het was ook het eerste winkeltje waar je homeopatische geneesmiddelen van Dr. Vogel kon kopen. In die tijd moest je daar voor naar Nederland.
Zoals ik al zei, bij deze tante was ik dus op bezoek, samen met mijn schoondochter en kleindochter Emelie. Er was nog een nichtje uitgenodigd met haar kindje van vijf plus haar eigen zoon met zijn twee jongens. Kun je tellen? Twaalf uur was de afspraak. Een mooi gedekte tafel stond uitnodigend op ons te wachten. Na het aperitief werd een lekker streekgebonden gerecht opgediend. (Lokerse paardenworstjes) Als dessert was er zelfgebakken fruittaart en rijsttaart met koffie. De kinderen beleefden de tijd van hun leven in de grote speelkamer en wij hebben veel bijgepraat. Het was een gezellige en drukke bedoening. Helpen met de afwas, niks van, dat breekt de sfeer.
's Avonds thuisgekomen, moe van al dat gebabbel maar voldaan dacht ik bij mezelf : "Zo wil ik ook oud worden". Dit wens ik alle mensen toe. Blijf positief denken, hoe uitzichtloos het leven soms ook is. Zoek het mooie in gewone dingen. De zon schijnt voor iedereen, zelfs op een grijze dag als vandaag. Laat ze schijnen in je hart.
Naar aanleiding van de Internationale Vrouwendag en multiculturaliteit schreef ik het volgende gedicht :
Vrouwen,
Geboren uit liefde, om liefde te zijn en te geven, onvoorwaardelijk. Helaas, voor velen onder ons soms ondraaglijk. Hartverscheurende verhalen, woede, machteloosheid en tranen. Lieve mensen, laat de moed niet zakken, onze harten kloppen samen.
Voelen jullie dat ook, die verbondenheid met alle vrouwen? Jong of oud, neem elkaar gerust in vertrouwen. Het zwakke geslacht...zo sterk als een rots in de branding. In elke categorie, arm, rijk of hoge standing. Je komt ze overal tegen die grote madammen. In schamele hutjes, krotten en deftige huizen met dakpannen.
Van Brussel tot Burkina, van Bolivia tot Beijing. Een bontgekleurd allegaartje van blank, zwart en alles er tussenin. Onze buren zijn moslim of boeddhist. Gevlucht of naar hier gelokt met een list.
Sommige blijven met beide benen in het verleden, zodat ze in het heden strompelend voortbewegen. Veelwijverij, verminking, nauwelijks economische of politieke rechten. Het is de hoogste tijd dat we voor elkaar vechten.
In onze steden wemelt het van allochtonen. In de straten ruikt het naar biefstuk friet, tajine en sojabonen. Op de markt, een diversiteit van bonte kleuren. Gember, sambal en komijn met hun heerlijke geuren. Een streling voor de zintuigen, een verrijking op alle gebied. Wees dankbaar, zing, dans en geniet!
Sterke vrouwen die zoeken naar een beetje geluk. Kijk diep in jezelf...dit gevoel krijgt niemand stuk! In ieder van ons stroomt de positieve energie. Hoop, vreugde en blijdschap zijn niet langer een utopie!
Voel de kracht en straal ze uit, blijf liefdevol denken. Zo kunnen we elkaar een stukje hemel op aarde schenken. Vrouwen over de grenzen heen of in eigen land, samen smeden we een echte band!
Ik heb lang getwijfeld, maar uiteindelijk toch de knoop doorgehakt en een weblog aangemaakt. Mag ik me eventjes voorstellen? Ik ben een 55 plusser en woon samen met mijn vriend in een klein maar gezellig rijhuis dat we aan het renoveren zijn. Ik heb twee lieve kinderen, een dochter en een zoon, die het nest reeds lang hebben verlaten en hun eigen leven leiden. Een schat van een kleindochter komt op tijd ons leven een beetje opvrolijken.
Familie en vrienden krijgen ook een heel belangrijke plaats in mijn hart. Mijn leven belandde in een stroomversnelling rond mijn vijftigste. Er was de scheiding met mijn alcoholverslaafde man, het faillissement van onze zaak, gaan samenwonen met mijn vriend, intrede van de menopauze, aankoop van ons huis, de renovatieperikelen, het overlijden van mijn moeder, de zorg voor mijn mentaal gehandicapte zus en last but not least, de geboorte van mijn eerste kleinkind. Wie zegt dat ouder worden saai is?
Kortom, ik heb een rijk en gevariëerd leven, met zijn ups en downs, een leven waar veel lieve mensen deel van uitmaken en een grote rol spelen. Een leven waar veel over te vertellen valt, al zijn het geen spectaculaire gebeurtenissen, toch zijn ze de moeite waard om gelezen te worden. Verder hou ik heel veel van boeken. Boeken hebben trouwens mijn leven drastisch veranderd. Wandelen aan zee of in de bossen en reizen behoren ook tot mijn favorieten.
Het is de bedoeling dat ik regelmatig iets kom vertellen over de gebeurtenissen uit het verleden, verweven met het heden, met als resultaat een prachtig web dat glinstert in de zon door de dauwdruppels van het "nu". Verder hoop ik met mijn verhalen en ervaringen een steun te zijn voor mensen die het moeilijk hebben, het even niet meer zien zitten en een steuntje in de rug goed kunnen gebruiken.
Morgen is het de grote dag voor mijn kleindochterje Emelie. Voor het eerst naar de kleuterschool!
