6 mei, St. Georges vandaag. De zon is van de partij. We rijden door de Rozenvallei richting Stoletovo. Spijtig, het is nog iets te vroeg voor de rozen. Binnen enkele weken verandert deze vallei in een zee van bedwelmend geurende bloemen en worden er rozenfeesten gehouden. Vroeger was er een bloeiende rozenolie industrie, nu veel minder. Maar we zijn gekomen om samen met de familie het grote lentefeest te vieren. De tafel is voor de gelegenheid buiten gedekt. In het midden staat de reuze terracotta pot met het gebraden lammetje te dampen. Het heeft een diepbruin krokant korstje gekregen en het ruikt overheerlijk. We krijgen het water in de mond. Er is brood en huisbereide yoghurt met komkommer, past uitstekend bij lamsvlees. Raki, wijn en bier vloeien overvloedig en iedereen is in een opperbeste stemming! Het eten smaakt verukkelijk! Op de achtergrond speelt een oude radio folkloristische muziek, dit zorgt voor de typische Balkansfeer. Het doet me denken aan de reclamespots over Toscanië en de Provence en het ongedwongen buitenleven.
Jammer, maar aan alles komt een einde, ook aan dit mooie feest. Ik heb er met volle teugen van genoten. Minder leuk is het afscheid nemen, vooral van Tati (= papa) . Hij heeft de gezegende leeftijd van 83 jaar, is nog heel aktief maar denkt telkens dat hij er bij het volgende bezoek niet meer zal bij zijn. Hij laat zijn tranen de vrije loop en bedelft ons onder de kussen. Het kost veel moeite ons los te maken uit zijn hartelijke omhelzing. Ik moet slikken, kan de waterlanders niet tegenhouden. Hij blijft wuiven tot de auto volledig uit het zicht verdwenen is. Samen met ons is ook het weer van stemming veranderd. Donkere wolken pakken samen en we krijgen een hevig onweder.
Ook van onze lieve Emelie moeten we afscheid nemen. Ze blijft nog een paar weken op vakantie bij de Bulgaarse grootouders. Deze komen met haar terug naar België op 20 juni. Het was een bewogen dag, met vreugde en verdriet, met een lach en een traan, dat is het leven. Wij vertrekken terug naar Plovdiv bij onze vrienden. Dat is dan weer een ander verhaal. Wordt vervolgd.
Vandaag, fris maar zonnig. We maken een uitstap naar Backovo, gelegen op 30 km van Plovdiv. In het Rhodopegebergte ligt het prachtige klooster verscholen. De gebouwen staan in een vierkant opgesteld rondom een grote geplaveide binnenplaats. De Drievuldigheidskerk en de grafkerk bezitten fresco's uit het tijdperk van de gouden eeuw. De natuur is er adembenemend.
's Avonds rijden we terug naar het dorpje Stoletovo waar het Bulgaarse leven nog steeds intact gebleven is en we getuige zijn van een eeuwenoude traditie. Er worden voorbereidingen getroffen voor het grote feest van St. Georges.
Een lammetje wordt geslacht, de ingewanden gekuist, gekookt en fijngehakt, niets gaat verloren. Dit alles wordt gemengd met rijst en kruiden. hiermee wordt het lam terug gevuld en toegenaaid. Daarna gaat het in zijn geheel, met kop en poten dus, in een grote terracotta schotel, overgoten met echte boter en afgedekt met vet om het verbranden te voorkomen. In de vroege morgen wordt het dan voor vijf à zes uur in een bakstenen houtoven geschoven achteraan in de tuin. Een attractie op zich! Ik ben al aan het likkebaarden, spijtig het eetfestijn is pas morgen! Wordt vervolgd.
1 mei vandaag, ook hier wordt "de dag van de arbeid gevierd". We rijden met de bus van Sopot naar Plovdiv en logeren enkele dagen bij vrienden. De rit is zeer aangenaam. We kunnen rustig genieten van het prachtige landschap dat de revue passeert. Zeer afwisselend, de hoge bergtoppen met zijn grillige donkere schaduwen, dan weer groen beboste hellingen. Hier en daar een klein dorpje verscholen in een bergplooi of in een vallei. Subliem! We laten de bergen achter ons en plots rijden we het lage land "Tracië" binnen alsof iemand het decor heeft veranderd. Deze streek wordt "de ruggegraat van het land" genoemd en is praktisch onbewoond. Het is een rijk landbouw gebied met graan, fruit en groenten. In de voorstad van Plovdiv aangekomen zien we kleine schamele kraampjes langs de weg waarop de bewoners hun oogst van de dag hebben uitgestalt in de hoop een paar lev (1 lev = 0,50 euro) te verdienen.
Onze vrienden wachten ons op aan het busstation. Er valt veel te vertellen. De vader van onze vriendin is veertig dagen geleden overleden. Vooral die veertig dagen zijn heel belangrijk. Haar ouders wonen in een klein dorpje waar de authentieke volksgebruiken nog steeds in ere worden gehouden. De traditie wil dat na veertig dagen de ganse familie wordt uitgenodigd in het huis van de overledene en een volledige warme maaltijd aangeboden krijgt, met overvloedige raki, salades en alles er op en er aan. Er moet grote schoonmaak worden gehouden en ieder lid van de familie ontvangt een persoonlijk geschenk. Dat kan gaan van handdoeken, een hemd, borden, glazen of een aandenken aan de overledene. We rijden stapvoets over de hobbelige, met diepe putten bezaaide aardeweg naar het ouderlijk huis om onze deelneming te betuigen aan de diepbedroefde moeder.
Om een beetje te bekomen van de emoties maken we later op de dag een mooie uitstap in Plovdiv. Via het prachtige park, de long van de stad, klimmen we naar het hoogste punt waar we een mooi panoramisch zicht hebben over de streek. In de verte zien we zelfs Tracië liggen. We hebben geluk, het is helder weer en de zon schijnt vandaag. Een echte attractie, de oude huizen met hun uitspringende etages en golvende daklijnen bieden een sprookjesachtige aanblik. Een labyrint van smalle steegjes en trappen brengt ons naar het moderne en nieuwe Plovdiv met zijn grote winkelstraten tearooms en restaurants. Alle grote merken zijn er vertegenwoordigd, alles is te koop voor de mensen met geld. Een groot contrast met de armoede in de dorpen. De terrasjes zitten vol en iedereen geniet van het eerste zonnetje. We verwennen onszelf met een lekker Italiaans ijsje. We kuieren een beetje rond op de plaatselijke markt en kopen heerlijke verse sla en tomaten voor het avondeten. Het is een streling voor het oog, de diverse kleuren van knapperige groenten en sappig fruit, om zo in te bijten! Moe, maar voldaan gaan we naar het appartement van onze vrienden, eten voorbereiden, gezellig babbelen, een glaasje drinken en naar bed. Morgen is er weer een nieuwe dag! Wordt vervolgd.
Na een verkwikkende nachtrust staat er een heerlijke ontbijttafel op ons te wachten. Speciaal voor Pasen is er een mandje met bontgekleurde gekookte eieren. Iedereen neemt er eentje en volgens een oud gebruik moeten we tegen elkaars ei tikken. De persoon bij wie de schaal niet gebroken is heeft gewonnen. Zowel de volwassenen als de kinderen hebben dolle pret met dit spelletje. Hier wordt dus geen chocolade verstopt zoals bij ons. We laten ons de gekookte eitjes smaken. Er is ook een speciaal zoet brood dat de mensen thuis zelf bakken voor deze gelegenheid, een soort van suikerbrood.
In de namiddag vertrekken we naar Stoletovo bij de familie van mijn vriend. Het is een heel rustig dorpje met twee buurtwinkeltjes, kar en ezeltjes in plaats van auto's. 's Morgens vroeg vertrekken de herders met de dieren van de boeren naar de bergen om ze te laten grazen. 's Avonds keren ze terug huiswaarts. De straatjes lopen dan vol met koeien en schapen. Zonder begeleiding wandelen ze doodleuk het erf op en hun stal binnen. Hilarisch om te zien! Maar ik ben aan het afdwalen. Het is een hartelijk weerzien, met de familie dus. Ook daar hetzelfde scenario, gekleurde gekookte eieren en het spelletje wordt gespeeld. Na het eten wandelen we naar het kerkhof. Op het graf van de overleden familieleden worden kaarsen aangstoken en een mandje met eieren en zoet brood neergezet. Een oud vrouwtje, volledig in het zwart gekleed, met een verweerd gezicht en krom van het harde werken, staat bij het graf van haar man. Ze verwent hem ook met de traditionele lekkernijen. Wanneer ze ons heeft opgemerkt komt ze sleepvoetend dichterbij. Eieren en zoete koekjes worden uitgewisseld. Het is een spel van geven en krijgen. Het ei staat symbool voor nieuw leven en geluk.
Om een lang verhaal kort te maken, tegen de avond hebben we een ganse verzameling! Dat wordt dus twee weken gekookte eieren eten en met een levercrisis terug naar huis. Wordt vervolgd
Eindelijk tussen verf en kwast door even tijd maken om iets te vertellen over onze reis naar Bulgarije.
Het startschot wordt gegeven om negen uur zaterdagmorgen op 26 april. Samen met kleindochter Emelie rijden we richting Zaventem. Stress tot en met. Het begint al in de luchthaven, discussie over de bagage. De bediende ziet er niet goed uitgeslapen uit, maakt een vergissing en probeert het in onze schoenen te schuiven. Detector piept wanneer ik de controle passeer. Ik word gefouilleerd. Uiteindelijk blijken het mijn schoenen te zijn. Eens op het vliegtuig kom ik een beetje tot rust. Ik heb een hekel aan al die controles, al besef ik wel dat het voor onze eigen veiligheid is. We vertrekken met twintig minuten vertraging, dat valt nog mee.
Emelie vindt vliegen leuk, alsof ze nog nooit iets anders gedaan heeft. Ze tekent, kleurt, eet met smaak haar belegd broodje en geniet van een fruitsapje. Opgeruimd staat netjes denkt ze bij zichzelf en begint vrolijk haar opklaptafeltje te kuisen met het verfrissingsdoekje. Vooral het toilet is zeer interessant. Geveinzde buikpijn brengt ons een paar keer naar het kleinste kamertje, waar ze honderduit vraagt. "Voor wat dient dit ? Wat is dat ? Hoe werkt het? Bij het landen weent ze eventjes om de pijn in haar oortjes. Voor de rest is de reis heel vlotjes verlopen.
In Sofia worden we opgewacht door de ouders van mijn schoondochter. Het is een emotioneel weerzien met Emelie. Nog drie uur rijden tot Sopot waar we enkele dagen zullen logeren. Na een lekkere maaltijd, een stoofpotje van buffelvlees met frietjes, gaan we doodmoe naar bed. Morgen vieren we orthodoxe Pasen, 'k ben benieuwd naar de bulgaarse tradities! Wordt vervolgd.
Na twee weken rillen van de kou, te veel eten en te weinig beweging zijn we zondag, op moederdag, terug geland in Zaventem. De kinderen hadden voor een verrassing gezorgd. Er waren lekkere hapjes met een glaasje champagne en er was een mooi gedekte tafel met bloemen en balonnen voorzien op het terras. We hebben genoten van het warme zonnetje dat we zo gemist hebben in Bulgarije. Dit is de wereld op zijn kop. We hadden enkel zomerkledij meegenomen en een geluk dat we hier en daar bij familie wel een pull of een jasje konden lenen. Al bij al hebben we toch nog een paar mooie uitstappen kunnen maken, zoals het Batchkovo klooster en het kruisbos gelegen hoog in de prachtige bergen en de voornaamste bezienswaardigheden in Sofia, maar het doel van de reis was voornamelijk om familie en vrienden terug te zien. Later meer detail over deze reis en misschien als het me lukt met een paar mooie foto's erbij.
Bezig met het renoveren van de gang en traphall. Muren schuren, scheuren herstellen, oude verf van de trappen verwijderen, kortom, stof van de zolder tot de kelder. Op 26 april vertrekken we voor twee weken naar Bulgarije bij de familie van mijn vriend. Vooraf wil ik toch nog het huis ontstoffen zodat we bij onze terugkeer met volle moed aan de verfwerken en het behangen kunnen beginnen. Dit reisje zal ons goed doen, er even tussenuit! Maar dat wil ook zeggen dat er nog veel werk aan de winkel is. Er moet nog vanalles geregeld worden en koffers gepakt, dus weinig tijd om te schrijven. Wordt vervolgd.
De jongste student van de familie heeft het uitstekend naar haar zin in de eerste kleuterklas. Ze heeft de harten gestolen van de juf en zeker van meester Wim, de turnleraar. Toen hij de kindjes een eerste dansje wilde aanleren en de muziek startte begon Emelie alvast heupwiegend met haar kontje te draaien à la Shakira, tot grote hilariteit van de kleuterleidsters. Vandaag was ze al ziek, "snottebellen" zei ze. Ja dat hoort er bij natuurlijk.
Er is tegenwoordig zoveel te doen over diëten, light produkten en caloriën tellen. Je kan er niet naast kijken. De media slaat er ons mee om de oren, gevolg, ons zelfbeeld wordt er niet beter op. We willen ons meten (letterlijk en figuurlijk) met de magere sprietjes in de glossy tijdschriften.
Hoe meer we onszelf echter uithongeren, hoe zwaarder we worden. Zeker in de overgang. Er is maar een oplossing. Stop met lijnen, eet gezond en voedzaam als je honger hebt, drink als je dorst hebt en vooral, geniet ervan!
Vergeet het IDEALE gewicht, iedereen heeft een gewicht dat voor hem IDEAAL is. Dat is het gewicht waar je je goed en op je gemak bij voelt, de meeste energie hebt en gezond kunt blijven. Vertrouw op je lichaam!
Regelmatig een beetje oefeningen doen om slappe buikspieren kwijt te raken zal al een hemelsbreed verschil opleveren. Beweging is trouwens nog goed voor de gezondheid ook.
Dit is een goede raad aan alle mensen die een dagelijkse strijd leveren met hun innerlijke zelf.
LIEFDE VOOR JEZELF IS HET ENIGE MIDDEL OM AF TE VALLEN DAT OOK OP LANGE TERMIJN EFFECT HEEFT. (Jenny Craig)
Succes.
Daar ga ik nu onmiddellijk eens mee beginnen zie. Wie doet er mee?
Zoveel dingen om dankbaar te zijn, soms maar heel klein. Een nieuwe dag beginnen, eerst en vooral een beetje bezinnen. Voor de ene ligt er plezier in 't verschiet, voor de andere misschien een dag vol verdriet. Laat je troosten door de prachtige natuur. Kijk vooral niet te zuur. Schenk door je tranen heen een lieve lach naar iedereen. Het zal je verdriet verzachten, morgen mag je geluk verwachten.
Hier volgt een gedichtje geschreven door Jozef Vandromme. Het is de mooiste beschrijving die ik ooit al gelezen heb over de betekenis van een kleinkind. Bondig maar fijn, daarom wil ik dit delen met andere grootouders.
KIND VAN MIJN KIND
Er is een kind dat mij aan jou doet denken. Ontstaan uit een oase van liefdesdromen. Geboren, verlangend naar licht, heeft het onze innigste wens vervuld. Kind van mijn kind, zo herkenbaar en toch zo uniek.
Morgen is het de grote dag voor mijn kleindochterje Emelie. Voor het eerst naar de kleuterschool! Voor die speciale gelegenheid heeft ze geleerd om niet meer in haar pamper te doen. Wat zeg ik, ze wil helemaal geen pampers meer dragen, dat is voor babytjes hé oma. Ze draagt nu minislipjes van Dora en hemdjes met spaghettibandjes. Ze is zo fier als een gieter. Ik zou een vlieg willen zijn om haar morgen bezig te zien tussen al de andere dreumusjes. Ik ben benieuwd!
Zaterdag een bezoek gebracht aan tante Lieve, een heel bijzondere tante. Ze is de jongste zus van mijn moeder. Sinds mijn prille kindertijd hebben wij een hele goeie band. Toen ik een jaar of zes was heb ik al haar schoenen met hoge hakken scheef gelopen. Ik zie ze nog voor mij al die fijne schoentjes, mooi in het gelid naast elkaar onder het groen geschilderde keukenkastje. Verschillende modelletjes en kleuren, heel trendy en elegant. Tante was altijd modieus gekleed, ze was een buitenbeentje in die tijd en ik bewonderde haar enorm. Toen ik een puber was kon ik met al mijn problemen bij haar terecht. We hadden het over jongens, verliefd zijn en seks, over alles dat voor mijn moeder taboe was. We gingen met elkaar om als twee hartsvriendinnen. Als ik bleef slapen lagen we honderduit te vertellen tot de eerste haan begon te kraaien en een klein streepje licht schuchter de slaapkamer binnenkwam. Lachend en giechelend vielen we dan uiteindelijk in slaap. Ik herinner mij nog levendig de nacht voor haar trouw. We hadden om twee uur de wekker gezet en ik moest haar nog eens extra insmeren met "bruinen zonder zon" zodat haar mooie bruine huid fel zou afsteken op haar wit kanten kleedje. Slaapdronken heb ik deze taak zo goed en zo kwaad als dat mogelijk was volbracht. Wat bleek 's morgens? Tante zat vol met vieze bruine vlekken die zich niet meer lieten verwijderen. Het gevlekte bruidje kon er gelukkiglijk mee lachen. Jaren hebben we elkaar uit het oog verloren door allerlei omstandigheden en hebben allebei heel wat tegenslagen doorsparteld.
Tante is ondertussen zeventig geworden, twee kinderen en vijf kleinkinderen verder. Ze heeft energie voor twee, twee van vijfendertig. Haar jeugdige en energieke uitstraling werkt aanstekelig. Vertellen doet ze nog steeds met evenveel enthousiasme, een echte spraakwaterval. Haar kleinkinderen zijn gek op haar. Niet te verwonderen! Ze leeft zich volledig in in haar rol en laat het kind in haar naar boven komen. Ze speelt Cowboy en Indiaan, kruipt onder de tafel om vandaar de vijand te beschieten. Een raar zicht eigenlijk!
Ze is al heel haar leven bezig met kruiden. Is dat misschien haar geheim? Een half woord over een of ander kwaaltje en ze heeft wel een oplossing. Ze is heel kwistig met raad en daad, maakt zelf haar Sint Jans olie (een echt wondermiddel, zo blijkt) en aftreksel van smeerwortel. Eind jaren zestig begon ze een kleine kruidenierszaak, gekend in de streek om zijn fijne delicatessen zoals lekkere franse kazen. Het was ook het eerste winkeltje waar je homeopatische geneesmiddelen van Dr. Vogel kon kopen. In die tijd moest je daar voor naar Nederland.
Zoals ik al zei, bij deze tante was ik dus op bezoek, samen met mijn schoondochter en kleindochter Emelie. Er was nog een nichtje uitgenodigd met haar kindje van vijf plus haar eigen zoon met zijn twee jongens. Kun je tellen? Twaalf uur was de afspraak. Een mooi gedekte tafel stond uitnodigend op ons te wachten. Na het aperitief werd een lekker streekgebonden gerecht opgediend. (Lokerse paardenworstjes) Als dessert was er zelfgebakken fruittaart en rijsttaart met koffie. De kinderen beleefden de tijd van hun leven in de grote speelkamer en wij hebben veel bijgepraat. Het was een gezellige en drukke bedoening. Helpen met de afwas, niks van, dat breekt de sfeer.
's Avonds thuisgekomen, moe van al dat gebabbel maar voldaan dacht ik bij mezelf : "Zo wil ik ook oud worden". Dit wens ik alle mensen toe. Blijf positief denken, hoe uitzichtloos het leven soms ook is. Zoek het mooie in gewone dingen. De zon schijnt voor iedereen, zelfs op een grijze dag als vandaag. Laat ze schijnen in je hart.
Naar aanleiding van de Internationale Vrouwendag en multiculturaliteit schreef ik het volgende gedicht :
Vrouwen,
Geboren uit liefde, om liefde te zijn en te geven, onvoorwaardelijk. Helaas, voor velen onder ons soms ondraaglijk. Hartverscheurende verhalen, woede, machteloosheid en tranen. Lieve mensen, laat de moed niet zakken, onze harten kloppen samen.
Voelen jullie dat ook, die verbondenheid met alle vrouwen? Jong of oud, neem elkaar gerust in vertrouwen. Het zwakke geslacht...zo sterk als een rots in de branding. In elke categorie, arm, rijk of hoge standing. Je komt ze overal tegen die grote madammen. In schamele hutjes, krotten en deftige huizen met dakpannen.
Van Brussel tot Burkina, van Bolivia tot Beijing. Een bontgekleurd allegaartje van blank, zwart en alles er tussenin. Onze buren zijn moslim of boeddhist. Gevlucht of naar hier gelokt met een list.
Sommige blijven met beide benen in het verleden, zodat ze in het heden strompelend voortbewegen. Veelwijverij, verminking, nauwelijks economische of politieke rechten. Het is de hoogste tijd dat we voor elkaar vechten.
In onze steden wemelt het van allochtonen. In de straten ruikt het naar biefstuk friet, tajine en sojabonen. Op de markt, een diversiteit van bonte kleuren. Gember, sambal en komijn met hun heerlijke geuren. Een streling voor de zintuigen, een verrijking op alle gebied. Wees dankbaar, zing, dans en geniet!
Sterke vrouwen die zoeken naar een beetje geluk. Kijk diep in jezelf...dit gevoel krijgt niemand stuk! In ieder van ons stroomt de positieve energie. Hoop, vreugde en blijdschap zijn niet langer een utopie!
Voel de kracht en straal ze uit, blijf liefdevol denken. Zo kunnen we elkaar een stukje hemel op aarde schenken. Vrouwen over de grenzen heen of in eigen land, samen smeden we een echte band!
Ik heb lang getwijfeld, maar uiteindelijk toch de knoop doorgehakt en een weblog aangemaakt. Mag ik me eventjes voorstellen? Ik ben een 55 plusser en woon samen met mijn vriend in een klein maar gezellig rijhuis dat we aan het renoveren zijn. Ik heb twee lieve kinderen, een dochter en een zoon, die het nest reeds lang hebben verlaten en hun eigen leven leiden. Een schat van een kleindochter komt op tijd ons leven een beetje opvrolijken.
Familie en vrienden krijgen ook een heel belangrijke plaats in mijn hart. Mijn leven belandde in een stroomversnelling rond mijn vijftigste. Er was de scheiding met mijn alcoholverslaafde man, het faillissement van onze zaak, gaan samenwonen met mijn vriend, intrede van de menopauze, aankoop van ons huis, de renovatieperikelen, het overlijden van mijn moeder, de zorg voor mijn mentaal gehandicapte zus en last but not least, de geboorte van mijn eerste kleinkind. Wie zegt dat ouder worden saai is?
Kortom, ik heb een rijk en gevariëerd leven, met zijn ups en downs, een leven waar veel lieve mensen deel van uitmaken en een grote rol spelen. Een leven waar veel over te vertellen valt, al zijn het geen spectaculaire gebeurtenissen, toch zijn ze de moeite waard om gelezen te worden. Verder hou ik heel veel van boeken. Boeken hebben trouwens mijn leven drastisch veranderd. Wandelen aan zee of in de bossen en reizen behoren ook tot mijn favorieten.
Het is de bedoeling dat ik regelmatig iets kom vertellen over de gebeurtenissen uit het verleden, verweven met het heden, met als resultaat een prachtig web dat glinstert in de zon door de dauwdruppels van het "nu". Verder hoop ik met mijn verhalen en ervaringen een steun te zijn voor mensen die het moeilijk hebben, het even niet meer zien zitten en een steuntje in de rug goed kunnen gebruiken.
Morgen is het de grote dag voor mijn kleindochterje Emelie. Voor het eerst naar de kleuterschool!
