Op zaterdag 1 september hadden we een verjaardagsfeest. Een neef heeft Abraham gezien, vijftig geworden dus. Enkele weken geleden viel de uitnodiging in de bus met de vermelding : "Geen geschenken aub, liever een financiële bijdrage voor de bouw van de kleuterschool in Sabou - Bourkina Faso." Na een Afrika reis was de neef zeer onder de indruk. Hij besloot iets te ondernemen om het lot van de allerkleinsten te verbeteren. Mooi initiatief!
Familie en vrienden waren massaal aanwezig. In de zaal hingen tekeningen en foto's van het project. Na de receptie was er een "Bourgondisch buffet" voorzien, gevolgd door een dansparty met leuke muziek voor jong en oud. De neef had het geweldig druk. Iedereen hing aan zijn lippen wanneer hij in geuren en kleuren begon te vertellen over de samenwerking met de afrikaanse mensen en hoe moeilijk het is om je aan te passen aan hun mentaliteit. Er was enorm veel ambiance en een goede sfeer. Het feest duurde tot in de vroege uurtjes. Onze neef was overgelukkig, zoveel steun had hij niet verwacht. Hij start binnenkort met een weblog zodat we de bouw van de kleuterklasjes op de voet kunnen volgen. We keerden moe maar voldaan huiswaarts. Een goed doel gesteund en ons op de koop toe heel goed geamuseerd!
Bij de renovatie van het huis had mijn vriend beslist de oude vloer in de zithoek terug te plaatsen, kwestie van iets authentiek te behouden. De rest van het gelijkvloers kreeg een nieuwe tegel. Een goeie compromis, alle twee tevreden. Achteraf opperde ik dat het toch knus zou zijn met een modern tapijt onder de salontafel. De vriend die eerder praktisch is aangelegd dan dat hij zou kiezen voor gezelligheid vond dat niet zo'n goed idee. Een ganse uitleg over gemakkelijk kuisen en hygiëne... alsof hij dagelijks niets anders doet?? Enfin, ik heb wijselijk gezwegen en dacht : "mijn dag komt nog wel."
Mijn dag is dus vandaag gekomen! De vakantie loopt stilaan op zijn einde, de zoon en schoondochter moeten aan het werk. Kleine Matthias zal dus terug dagelijks komen. Het kind kan hier toch niet rondkruipen op een koude vloer? Deze morgen zijn we (zonder commentaar) een leuk tapijt gaan kopen. Yes, ik heb mijn slag thuisgehaald!
Jaarlijks houd ik een agenda bij. Daarin worden niet alleen de afspraken genoteerd, maar ook de menu's die ik voorgeschoteld heb wanneer vrienden of familie op bezoek kwamen. Zo vermijd ik om tweemaal hetzelfde klaar te maken voor dezelfde personen, wat vroeger wel eens gebeurde. Het is ook praktisch bij twijfel. "Wanneer was de familie Janssens hier ook alweer?". "Momentje, even de agenda raadplegen." Soms schrijf ik een woordje uitleg bij uitzonderlijke weersomstandigheden. Bijvoorbeeld op 1 februari staat er : "Het vriest dat het klettert." Ik noteer ook wanneer ik een beetje ben afgevallen : "van 63 kg naar 61.5 kg!!!" Ik plak er kaartjes in van restaurants waar we lekker gegeten hebben, interessante artikels uit tijdschriften over tuinieren, kruiden, boeken die ik nog wil lezen, films die ik absoluut wil zien of een leuke citytrip voor de toekomst. Terwijl ik door het kleurrijke boek blader, valt het me op dat er dit jaar verschillende bedankingskaartjes tussen zitten. Zo was er begin juli de uitnodiging van de zusjes (ik heb er drie) voor een etentje. Er was een prachtige ruiker bloemen en een kaartje "Bedankt voor alles". Na de dood van de ouders heb ik mij ontfermt over onze jongste zus Miranda die mentaal gehandicapt is. Dat wordt dus erg gewaardeerd.
Later, in dezelfde maand was er het leuke kaartje van de buurvrouw, voor de goede zorgen van haar zieke poesje "Rosti" tijdens hun vakantie in Corfu.
In augustus het fijne kaartje van een nichtje en haar twee lieve dochtertjes : "Hartelijk bedankt voor de warme ontvangst en de mooie gezellige namiddag die we bij jullie mochten doorbrengen".
Ook het kaartje uit "Firenze", gevonden in de lederen geldbeugel, geschenk van zus M-P voor de verzorging van hun katten, zelfs dat kaartje is in de agenda geplakt.
Het is hartverwarmend zoveel dankbaarheid!
Dit is niet zo maar een agenda, maar een "book of live". Ik ben een gelukkig mens, omringd door zoveel vriendschap. Ben benieuwd wat de rest van het jaar nog zal brengen.
Kinderen en kleinkinderen zijn deze morgen samen vertrokken voor een weekje naar Bretagne. Het allerlaatste weekje. Ze hebben er een huisje gehuurd niet ver van de kust. Hopelijk valt het weer nog een beetje mee. Ik heb nog niets vernomen en hoop dat ze goed aangekomen zijn. De vakantie loopt stilaan op zijn einde. Morgen keren mijn zus en schoonbroer terug uit Toscane. Gedaan met mijn dagelijkse wandeling naar de poesjes. Misschien moet ik er een gewoonte van maken elke dag een wandelingetje te doen, zo maar, zonder doel. Op 3 september gaat Emelie naar het tweede leerjaar en ik krijg mijn taak van opvang oma terug. Matthias zal dan opnieuw mijn dagen komen opvrolijken. Ik kijk er naar uit!
Gisterenavond nog een bezoekje gebracht aan de zoon. Het was lekker terrasjesweer. Benjamin (roepnaam Ben) stelde voor een paar worstjes op de BBQ te leggen als hapje bij de drank. Emelie, 7 jaar, trok een rare grimas. "Oma, ik lust geen worstjes, ik vind dat vies." Toen ik vroeg wat er dan vies was aan worstjes, antwoordde ze : "Het vlees, ik lust alleen de velletjes!"
Matthias was voor twee maanden op vakantie bij de bulgaarse grootouders. Wat heb ik hem gemist! Ik troostte mij met de gedachte dat hij bij "baba Nona" in het paradijs was terechtgekomen. Altijd zon, prachtige natuur, in de bergen een zomerhuisje met grote tuin, een overvloed aan sappig gerijpt fruit en (h)eerlijke verse groenten. Er zijn kinderen die het slechter treffen nietwaar! Gelukkig konden wij ook skypen (prachtige uitvinding) en hebben we zijn evolutie min of meer kunnen volgen : beginnen kruipen, recht staan, een tandje bij, er gebeurt zo veel op korte tijd bij een kindje van zeven maanden.
Vroeger was het anders. De zoon is in 1972 geboren in Zuid-Afrika. Al die technologische snufjes bestonden toen nog niet. We hadden daar zelfs geen telefoon. Er werden brieven geschreven en af en toe stuurden we eens een paar foto's mee zodat de ouders op de hoogte bleven van ons reilen en zeilen.
Nu kan ik me voorstellen hoe het moet gevoeld hebben een eerste kleinkind zo ver weg en onbereikbaar. Niet kunnen knuffelen, vertroetelen en verwennen. Gelukkig zijn we teruggekeerd naar België toen Benjamin acht maanden oud was. Grote vreugde alom!
Gisterenavond kregen we telefoon van Sam zijn nichtje uit Bulgarije, met de vraag ons adres door te SMS-en. Ze waren namelijk op doortocht naar Engeland en gingen ons een bezoekje brengen. Grote paniek! Dit was niet voorzien. Was er eten genoeg in huis? Was de logeerkamer in orde? We hadden ook vrienden op bezoek, jaren niet meer gezien, er was dus veel bij te praten en mooie herinneringen op te halen. Dat ging moeilijk worden, het was een beetje stressen. Twee uur later werd er aangebeld en het nichtje stond voor de deur, samen met haar kersverse echtgenoot. Ik gebruikte mijn paar woordjes bulgaars (die ik na veel oefenen onder de knie heb gekregen) om hen te feliciteren en te verwelkomen. Sam ontfermde zich over het koppel, gaf een rondleiding in het huis en iets te drinken. Eten wilden ze niet want ze moesten om 4 uur 's nachts de boot halen in Calais. Ze hadden dus nog een paar uurtjes rijden voor de boeg. Dit was een blitsbezoekje! Ik had mij dus voor niets zorgen gemaakt en kon terug een beetje ontspannen. De rust keerde weer en we hadden nog een hele gezellige zwoele avond met de vrienden.
Een nare droom gehad. Aanleiding was waarschijnlijk een fragment uit een film waar een dolgelukkige jonge vrouw haar man het blijde nieuws vertelt dat ze zwanger is. Waarop de man in woede uitbarst omdat hij vindt dat het nog niet het juiste moment is om een baby te krijgen. Op dat ogenblik werd ik veertig jaar terug in de tijd gekatapulteerd, waar ik juist hetzelfde meemaakte met mijn ex man. Het was geen fijne ervaring. Pas gehuwd en geëmigreerd naar Zuid-Afrika. Geen familie of vrienden in de buurt voor morele steun.
In mijn droom was ik dus na de scheiding bij hem teruggekeerd. Ik bevond mij in ons toenmalige huis. Hij maakte een scène van jewelste en was zeer agressief. Hij was dus helemaal niet veranderd, hoe kon ik zo stom zijn om hem te geloven. Ik zat als een rat in de val en kon niet meer ontkomen, begon te roepen op de kinderen en ben badend in het zweet (kan ook van de warmte geweest zijn) wakker geworden.
Dat overkomt mij dus nog regelmatig, zelfs na zovele jaren. Volgens Eckhart Tolle (schrijver van het boek "De kracht van het nu") is het opgehoopte pijn uit het verleden die blijft sluimeren, hij noemt het "PIJNLICHAAM". Willekeurige gebeurtenissen kunnen het pijnlichaam activeren, vooral gebeurtenissen die resoneren met een pijnpatroon uit het verleden. Om een lange uitleg kort te maken komt het hier op neer, dat door in het "NU" te leven (een echte hype voor het ogenblik) het probleem van het pijnlichaam kan oplossen. Dat wil dus zeggen, heel bewust leven zonder terug te keren naar het verleden of al te vertoeven in de toekomst. Dat is allemaal goed en wel, maar dan is mijn vraag aan Mijnheer Tolle : "Hoe zit het met dromen, die hebben wij helemaal niet onder controle?".
Enkele weken geleden viel de eerste catalogus in de bus van een postorderbedrijf met de wintercollectie. Op die dag was het koud en guur weer, alsof de seizoenen de zomer hadden overgeslagen. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ik besloot een bestelling te doen. Vandaag bracht bpost mijn warme rode winterpullover met hoge col. Deze moest natuurlijk gepast worden. Een belachelijk zicht bij deze temperatuur. Hij was heel vlug goedgekeurd, de plastic zak in en wacht nu geduldig onderaan in de kleerkast tot de winter zijn intrede doet.
Vroeg opgestaan om de grote warmte voor te zijn. In de tuin bloemen en groenten water geven zodat ze de hitte van vandaag kunnen trotseren. Deze klus is normaal niet voor mij, maar vriend Sam is verleden week dringend geopereerd van een ingeklemde liesbreuk en moet het een paar dagen rustig aan doen. Nadien bij mijn zus MP, die op vakantie is in Italië, eveneens de dorstige plantjes laven en katten eten geven. Ik geniet van deze kleine dagelijkse wandeling, zeker bij dit mooie weer. Onderweg ontmoet ik oude bekenden en buren. Het is altijd fijn een paar woorden te wisselen.
De werkmannen die onze straat heraanleggen getrakteerd met een biertje. Lachende gezichten!!! Voor die mensen is het natuurlijk afzien bij zo'n temperaturen.
's Avonds na de huishoudelijke taken gezellig op het terras met een goed boek en een lekker drankje. Deze dag kan niet meer stuk. De zomer is eindelijk losgebarsten, dit mag zo nog een tijdje doorgaan.
We hebben zon gevraagd, wel we hebben zon gekregen! We gaan zeker niet klagen, maar het is echt geen weer om te koken. Ik heb dus vandaag een nieuw slaatje uitgeprobeerd. Gerookte paling met grapefruit en munt. Een heerlijke combinatie en lekker fris. Voor de rest is het een hele rustige dag. Voor deze avond voorspellen ze hevige onweders en zal het hopelijk een beetje afkoelen.
Oeps, al meer dan 2 jaar geleden dat ik nog iets op mijn blog geplaatst heb! Excuses? Er is ondertussen zoveel gebeurd...met als hoogtepunt de geboorte van Matthias, mijn tweede kleinkind. Maar als ik eerlijk mag zijn was de echte reden eigenlijk dat ik het niet meer leuk vond. Ik stelde mij te veel vragen. Is dit wel goed en vlot geschreven? Zullen de mensen dit wel interessant genoeg vinden om te lezen? Staan er geen taalfouten in? Het was geen ontspanning meer, het voelde meer aan als een moeilijke opdracht. Eindelijk heb ik mij gerealiseerd dat ik voor mezelf moet schrijven. Elke dag gebeurt er wel iets dat de moeite waard is om te vermelden en vinden anderen het ook fijn om het te lezen dan is dat mooi meegenomen. Dus, bij deze heb ik mij voorgenomen terug regelmatig iets te schrijven!
Donderdag 3 juni 2010, D-day! Kwart na vijf, de vogels beginnen aarzelend aan hun ochtend concert. Druppelsgewijs komen de mensen toe op de afgesproken parking. Niemand heeft blijkbaar last van een ochtendhumeur, niettegenstaande het onmenselijke vroege uur. Op het ogenblik dat de bus zich in beweging zet wordt er al flink gelachen en grapjes gemaakt. De velden liggen er nog een beetje mysterieus bij onder een wazige nevel. Dat duurt echter niet lang. De zon heeft zich ook ingeschreven voor deze uitstap en reist met ons mee tot in Engeland. Al vlug worden we getrakteerd op twee overheerlijke verse koffiekoeken van de warme bakker. In Calais nemen we de shuttle naar Folkestone. Voor sommigen onder ons een hele nieuwe ervaring. Maar eerst moeten we nog één voor één voorbij het arendsoog van de douane passeren. Na ongeveer een half uurtje shuttelen, (nieuw werkwoord) komen we toe in Folkestone. Op weg naar Hever Castle kunnen we reeds genieten van het typische groene landschap. De huizen zijn relatief klein en meestal opgetrokken in rode bakstenen, soms bewerkt met hout. Tussendoor krijgen we deskundige uitleg over de streek.
Het is heerlijk vertoeven in de tuinen van Hever Castle en onze fototoestellen maken overuren. Eventjes waan ik mij Anne Boleyn die rondkuiert in haar domein om de prachtige bloemen te bewonderen. Toch niet zo'n goed idee als ik besef dat de arme vrouw werd onthoofd door haar echtgenoot, Hendrik VIII.
Het middagmaal nuttigen we in "Pavilion restaurant". Stijlvol gedekte tafels, lekker eten en een vriendelijke bediening, meer moet dat niet zijn.
Tijd voor een bezoek aan het kasteel. We snuiven de sfeer van de zestiende eeuw op met zijn magnifieke wandtapijten, oude schilderijen, luxueuze salons, de slaapvertrekken met donkere eiken meubels. Veel tijd om rond te neuzen is er niet want Scotney Garden lonkt.
Daar wacht ons opnieuw een oase van kleuren en geuren. Dit is een heel andere tuin met steile hellingen en de ruïnes van het veertiende eeuws kasteel. Jammer dat we in het koetshuis geen kopje "English tea" meer kunnen drinken, er wacht ons nog een wandeling van twintig minuten tot aan de bus. Puffend van het vele klimmen en de warmte ploffen we uitgeput neer in onze zetel. Er ontbreken nog twee personen en we wachten geduldig. Na veertig minuten arriveren onze twee lieve dames, die hebben zich van uur vergist. Ja, dat kan gebeuren natuurlijk. Zelfs deze vertraging kan de pret niet bederven.
Ons bezoek aan het oude stadje Rye wordt dan maar ingekort. Op een drafje lopen we naar Mermaid street om toch nog vlug een fotootje te kunnen nemen van het pittoreske straatje met zijn ronde keien en kleine gezellige huisjes. Krijsende meeuwen cirkelen rond, een teken dat de kust niet ver weg is.
De terugreis verloopt vlekkeloos. Het was een lange vermoeiende dag, maar de moeite waard.
Er is een verband tussen geluk en hulpgedrag. Door anderen te helpen scheppen we positieve banden met mensen en verbeteren we ons zelfbeeld.
Er zijn zoveel mensen die rekenen op onze vriendschap, goede zorgen, voor de kleinkinderen bijvoorbeeld of onze ouders. Om ons gelukkig te voelen moeten we inzien hoe belangrijk we zijn voor de mensen in ons leven.
Boeken lezen is bevorderlijk. Mensen leren erbij en beleven er plezier aan. Maar wat belangrijker is op latere leeftijd is dat we ook onze hersenen trainen en als we dat doen voelen we ons tevreden omdat we onze tijd nuttig doorbrengen. Lezen doet een beroep op ons verstand. Door ons geheugen en onze verbeelding te stimuleren kan lectuur bijdragen tot geluk, op dezelfde manier als actief positief denken.
Informatie uit het boek : "Gelukkige mensen" door David Niven
Prachtig gedicht van Rudolf Otto Wiemer, vertaald door Harry Gielen.
Wat ik mij wens.
De onvermoeibaarheid waarmee de lijster blijft zingen als het donker wordt. De moed van het gras om na zoveel winter groen te worden. Het geduld van de spin die niet baalt om het vernielen van haar web. De kracht in de nek van de boomklever. Het onveranderlijke woord van de kraaien. Het zwijgen van de vissen gisteren. De vlijt van de houtwespen, de lichtheid van hun raten. De onomkoopbaarheid van de spiegel. De wakkere aard van het uurwerk. De slaap van de larve in de akker. De lust van de salamander aan het vuur. De hardheid van het ijs dat de kou trotseert, maar dat smelt in het prille licht van de liefde. De gloed van hout dat verbrandt. De armoede van de wind. De puurheid van de as die blijft.
Het was een geweldig familiefeest. Lekker eten, met een aangepast wijntje. Gezellige sfeer. Keuvelen met de zussen en herinneringen boven halen. Het traditionele glaasje champagne om twaalf uur en de pakjes. De nieuwjaarsbrief van kleindochter Emelie, de welgemeende wensen, kussen en knuffels. Wat kan een mens nog meer wensen. Spijtig dat zovelen deze warmte moeten missen. Ik kan het niet laten tussen de feestvreugde in toch eventjes te denken aan alle mensen die het minder goed hebben. Ik ben enorm dankbaar om zoveel liefde. Met veel moed starten we het nieuwe jaar en kijken hoopvol uit naar wat 2010 ons zal brengen. Voor alle bloggers wens ik eveneens een vreugdevol 2010!!!
Op zaterdag 1 september hadden we een verjaardagsfeest.
Bij de renovatie van het huis had mijn vriend beslist de oude vloer in de zithoek terug te plaatsen, kwestie van iets authentiek te behouden. De rest van het gelijkvloers kreeg een nieuwe tegel. Een goeie compromis, alle twee tevreden. Achteraf opperde ik dat het toch knus zou zijn met een modern tapijt onder de salontafel. De vriend die eerder praktisch is aangelegd dan dat hij zou kiezen voor gezelligheid vond dat niet zo'n goed idee. Een ganse uitleg over gemakkelijk kuisen en hygiëne... alsof hij dagelijks niets anders doet?? Enfin, ik heb wijselijk gezwegen en dacht : "mijn dag komt nog wel."
Jaarlijks houd ik een agenda bij. Daarin worden niet alleen de afspraken genoteerd, maar ook de menu's die ik voorgeschoteld heb wanneer vrienden of familie op bezoek kwamen. Zo vermijd ik om tweemaal hetzelfde klaar te maken voor dezelfde personen, wat vroeger wel eens gebeurde.
Kinderen en kleinkinderen zijn deze morgen samen vertrokken voor een weekje naar Bretagne. Het allerlaatste weekje. Ze hebben er een huisje gehuurd niet ver van de kust. Hopelijk valt het weer nog een beetje mee. Ik heb nog niets vernomen en hoop dat ze goed aangekomen zijn. De vakantie loopt stilaan op zijn einde. 
Matthias was voor twee maanden op vakantie bij de bulgaarse grootouders. Wat heb ik hem gemist!
Een nare droom gehad. Aanleiding was waarschijnlijk een fragment uit een film waar een dolgelukkige jonge vrouw haar man het blijde nieuws vertelt dat ze zwanger is. Waarop de man in woede uitbarst omdat hij vindt dat het nog niet het juiste moment is om een baby te krijgen.
Enkele weken geleden viel de eerste catalogus in de bus van een postorderbedrijf met de wintercollectie. Op die dag was het koud en guur weer, alsof de seizoenen de zomer hadden overgeslagen. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ik besloot een bestelling te doen. Vandaag bracht bpost mijn warme rode winterpullover met hoge col. Deze moest natuurlijk gepast worden. Een belachelijk zicht bij deze temperatuur. Hij was heel vlug goedgekeurd, de plastic zak in en wacht nu geduldig onderaan in de kleerkast tot de winter zijn intrede doet. 
