"Ouden end" afgesneden Leiearm Bachte Maria Leerne foto 3
"Ouden end" afgesneden Leiearm Bachte Maria Leerne foto 4
Metalen ophaalbrug "Astene sas" Op de achtergrond het sashuis met museum.
Storm over Ooidonk, een eeuwenoude beuk heeft het niet overleefd.Ons Silvie poseert op de sokkel van het slachtoffer.
Nog een beuk die gesneuveld is, gelukkig viel hij niet op de "tempel"
Ruiselede tot Leerne
400 jaar genealogische en demografische omschrijving
21-03-2006
Lente 2006
Zou de lente in het land zijn bij mijn buur? Dan zal deze reiger wel de voorbode zijn! Mag ik nu een wens doen? Oh, ik wens gewoon dat al mijn vrienden het goed stellen.
De bosbouw is het beheer van bos als natuurlijke hulpbron. De bosbouw is gericht op bosteeltsystemen ten behoeve van de houtproductie. Natuurlijk is het ook mogelijk om in houtproductiebossen te recreëren. Maar veel bosteeltkundig beheerde bossen zijn veel armer aan soorten en eenvormiger van structuur. De biodiversiteit is dan ook beter gediend met bossen zònder bosteeltkundig beheer. Tegenwoordig geldt dat een half dood bos een levendiger bos is, omdat op en in het dode materiaal talloze organismen leven. In bosteeltkundig beheerde bossen worden veel omgewaaide en dode bomen uit het bos verwijderd. Maar uiteraard verdwijnen er ook levende bomen uit bosteeltkundig beheerde bossen. Anders is immers houtproductie niet mogelijk.
Vader Valère had de basis van een bosbouwkundige opleiding. Hij zag het dan ook als een plicht voor zijn werkgever op het domein Ooidonk en tevens als een zorg dat het bos kon voortbestaan door alwaar geveld werd, nieuwe aanplantingen gebeurden met kennis van zaken.
Daarbij maakte hij keuze uit verscheidene soorten bomen, had inzicht in de soort grond, bekeek de lichtinval en de overwegende windrichting enz.
De verkopen werden georganiseerd, de aankoop van nieuw plantgoed werd gedaan.
Er werd toezicht uitgeoefend op het kappen en het wegvoeren van verkochte bomen en vervolgens toezichtop de verkoop en weghalen van het slaghout.
Verder moesten zieke bomen herkend worden, gemerkt en gekapt. Jonge heraangeplante boompjes moesten beschermd worden tegen knaagdieren en in een later stadium, degelijk gesnoeid worden
De opzichter moet notities hebben van biologie, wiskunde,economie en daarnaast inzicht in de bodemkunde, scheikunde, meteorologie, technologie en kennis van het recht.
Vanzelfsprekend kwam er ook bij dat hij goede kennis had van de jacht, jachtrecht, natuurbescherming,verdelging van schadelijke dieren en andere organismen en een beetje planologie.
Boswachters werden aangesteld om te bereiken dat er aan bepaalde voorwaarden werd voldaan om te kappen of nog beter dat er eisen waren om bomen te rooien en te verkopen en nieuwe aanplantingen te doen;
-omloopstijd = vaststellen van de leeftijd van de in aanmerking komende bomen voor het vellen
-rekening houden met de houtsoorten want niet alle soorten groeien goed en even snel in deze of gene grond
-het product moet marktwaarde krijgen (vb. populieren zijn kaprijp na 25 jaar in gunstige omstandigheden en hebben de afmetingen van een eik die reeds 150 jaar of ouder is
Vader sprak over het bos in het algemeen als een van de waardevolste vegetaties die in de natuur bestonden.
Het bos is meestal beinvloed door de mensen omdat de bomen die er groeien moeten opbrengen omdat zij er aangeplant zijn om dit te verwezenlijken of bomen worden er geplant om zelf iets te realiseren zoals de bodem droger maken door aanplant van populieren bv.
Hij vertelde mij dat veel vroeger de bossen meestal bestonden uit naaldbomen zoals sparren dennen en lorken. Dat tegenwoordig de bossen in onze streken meestal bestaan uit loofbomen zoals eiken, beuken en populieren enz. Verder zij hij dat het bos grotendeels in stand werd gehouden door de edelen die deze gebieden beschermden om hun jachtpartijen te kunnen laten doorgaan.
De naam bosbouw is het beheer van het bos in het algemeen. De bosbegroeiing, bestaande uit bomen en daaronder de planten en struiken. Deze begroeiing wordt vermeld als strooisellaag, kruidlaag, struiklaag en bomenlaag.
Vroeger had een bos een andere betekenis. Het was een rijke bron van allerhande dingen, die door de mens werden geëxploiteerd, om in zijn levensonderhoud te voorzien. Het hout voor woonst en verwarming, het wild en vissen samen met vruchten en bessen, voor voeding.
Nu in onze moderne tijd, is natuurontwikkeling een vrij jong verschijnsel. De invloed van de mens heeft vele soorten zowel van planten als dieren, ingrijpend gewijzigd.
De bomen bleven hun houtopbrengst en hun kwaliteit tot op heden ongeveer behouden. In de bosbouw wordt echter momenteel meer gekeken naar de opbrengst. Daarom worden dikwijls snelgroeiende types aangeplant en spreekt men van een productiebos.
In onze lage landen, komen verschillende soorten bossen voor. Er zijn natuurlijke bossen en er zijn productiebossen. Er wordt eveneens een onderscheid gemaakt in, bomen groeiend op zuurstofarmeveengrond, zandgrond ofzware kleigrond en alle varianten daartussen.
Broekbossen, zoals er een achter ons woonst, de kapelanij, in de Ooidonkdreef te Bachte Maria Leerne, ligt, is ontsproten uit vochtige, kleiachtige grond. Lage plantengroei, struiken allerhande, wilgen en populieren hebben er de bovenhand.
Naaldbossen zijn arm aan ondergroeiende plantensoorten. De grootste oorzaak is, dat de afgevallen naalden, een zure grond veroorzaken zodat een armtierige plantengroei ontstaat. Varens en mossen kunnen er wel min of meer gedijen.
Vrijdagmorgen 10 maart 2006, vertrokken we met de wagen, voor een weekend naar Monchau.
De weg daarnaartoe is gemakkelijk. E40 Brussel, ring rond Brussel, E40 Luik en Aken.
Uitrit Eupen. Vervolgens door de Hoge Venen via het prachtige Hertogenwald naar Monchau.
We zitten in een weelderige sneeuwbui en rijden voorzichtig.
Net over de grens ligt op 450 meter hoogte het idyllische Monchau in het kronkelige Laufendal.
Het pittoreske Eifelstadje ligt aan de rivier Laufenbach. Monchau is ontstaan in 1205 toen een klooster voor nonnetjes werd gesticht. Rond 1217 werd een burcht gebouwd. In 1366 werd Monchau een stad.
De regio van de groene Eifel kan je van daaruit verkennen.
Bij aankomst herkennen we onmiddellijk enkele punten van vroeger bezoek aan Monchau.
We rijden aan een slakkengangetje door het stadje. We stoppen even op de centrale brug en stappen uit. We zijn nog even te vroeg voor in te checken in het hotel. We wandelen wat rond en drinken een koffie in een typische herberg. Na een laatste blik op het weelderig houtsnijwerk in de wanden en het plafond verlaten we de zaak. We rijden naar het hotel Carat dat even buiten het centrum ligt.
Het hotel is modern ingericht en bestaat uit twee aaneengeschakelde delen. Er zijn 99 kamers.
Aan de balie vernemen we dat we een kamer mogen betrekken op het 6° verdiep maar dat de lift defect is.
We besluiten ons valies voorlopig in de wagen te laten wegens rugproblemen. Het is een degelijke kamer met de kleine onvolkomendheden, zoals wat vlekken op het vasttapijt, silicone die hier en daar wat zwart is geworden rond het bad, een aangebroken grote fles cola in het kleine frigootje.
Monchau, wordt de parel van de Eifel genoemd. Het is een prachtige stad om te flaneren. De sfeer is zeer aangenaam voor iemand die er even tussenuit wil.
Vroeger waren hier vulkanen actief in de Eifel. De steden Daun en Gerolstein getuigen nog van deze activiteiten. Later nog meer over Daun en Gerolstein.
In Monchau, dwaal je door smalle en soms steile straatjes, bezoek je gezellige restaurantjes, flaneer je over menigvuldige bruggetjes en bewonder je de vakwerkhuizen uit verschillende perioden. Je bezoekt er als bezienswaardigheid, de mosterdmolen, het klooster. Het beroemde 18° eeuws Rode Huis.
Het "Leerns" is een speciale taal! Als jonge broekventjes, visten we in de "koale" (Kalebeek) die onder de Blauwe poort in de Ooidonkdreef loopt, op stekelbaarsjes. Probeer dit eens te lezen en te begrijpen. Hier de foto genomen van de Kalebeek stroomopwaarts naar het westen.
Heel lang geleden was de Leie wellicht breder en minder diep.Ze zette jaar na jaar een laag vruchtbare modder neer in winter- en voorjaarsoverstromingen, waardoor in de loop der eeuwen de oevers verhoogden, de bedding meer werd uitgeschuurd en de meersen bemest werden.
In de recente eeuwen was de Leie hier zowat 30 meter breed en 7 meter diep.Van Deinze, stroomafwaarts voorbij de laatste brug is die breedte in de jaren zeventig verdubbeld tot bij Versele.Achter de stapelplaats van de firma Van De Ginste is de Leie zelfs ongeveer verdrievoudigd als zwaaikom voor schepen tot 600 ton (om te keren).
Met de uitgegraven specie heeft men de meersen op de linkeroever wat opgehoogd, waardoor de functie van winterbedding die deze meersen soms hadden (o.a. en vooral in de 54 ha Brielmeersen te Deinze) verloren is gegaan.In 1987 heeft men de oude trekweg op die linker oever zwaar opgehoogd, zelfs zodanig dat die er nu als een dijk uitziet.Thans zijn de oevers en de dijk erg in trek bij wandelaars en fietsliefhebbers.
Het afgebroken huis welk ik verhaalde, op 7 maart, was bewoond door August (Gustjen) Onderbeke die getrouwd was met Elisabeth (Lisa) Verhegghen. Als we, als kleine knapen, het koppel bezochten presenteerden zij ons steeds een snoepje. Echter deze snoepen werden uit een kast gehaald waar het krioelde van de mieren. We aanvaardden het snoepje maar eens buiten gooiden we het snoepje met mieren en al weg.
Zo komen we op de Maaigem waar ik later nog over schrijf.
Vroeger kwam je dan op een grindweg, in de volksmond de gravé genoemd. Nu links, de della Failledreef. Rechtdoor de graaf Henridreef. Deze eertijds bultige grindweg liep van het voorplein aan de conciergewoning van het kasteel van Ooidonk tot aan de Raesboomkapel, uitkomende op de steenweg Gent Deinze.
Over deze Raesboomkapel schrijf ik later nog.
Je ziet hier alom, malse weiden en vruchtbare akkers, links en rechts van de huidige betonweg, de graaf Henridreef, die naar het kasteel toeloopt.
De overwegend populieren die je rondom u ziet, zijn allen geplant door mijn vader Valère Van de Reviere, uiteraard in opdracht van de graaf.
Vader hield er eveneens aan, de bomen in goede conditie te houden. Daarom liet hij ze op degelijke wijze snoeien door de werkmannen die op het domein van Ooidonk werkten.
Mijn vorig verhaal op 5/3, was gestopt rechtover Vosselare put alwaar de koeien zich niet stoorden aan ons gejoel.
Als we nu op ons stappen terugkeren, naar de Leiekant en we gaan de weg terug richting Astene sas, lopen we op de hoge berm. Deze berm was vroeger een pad dat gebruikt werd door de boeren, een koeientragel,om hun vee heen en terug te brengen naar en van de Leiemeersen. Na een honderdtal meter of iets meer, loopt links een kasseiweg richting Ooidonk.
Als je goed op weg bent op dit kasseitje, heb je links een gerenoveerde woning. De oude woning met de rood/wit geschilderde luikjes, de kleuren van de eigenaar t Kint de Roodenbeke, is vóór de renovatie, gebruikt geweest in de film Oesje met Kamiel SpiessensVoorheen was dit huisje bewoond door Cyriel Dhaene (1914-1991) en Maria De Rese (1923-2003) Cyriel werkte op het domein Ooidonk. Rechts naast dit huisje is een woonhuis afgebroken.
Een storm woedde over Ooidonk in 1990 Statige beuken geveld in de "Engelse hof" Het gebouwtje, noemden wij de "tempel" Dochter Silvie en moeder Godelieve poseren
Van Astene sas komend, verder de Leiearm op, via de Leiekant over een koeientragel,welke je zo dicht mogelijk bij de Leie volgt, kom je na enkele honderden meters voorbij een paar oude hoeves links, aan een afsluiting van een weide palend aan de Leiearm.Daar kropen wij als jonge snaken door de afsluiting met pinnekesdraadom zo rechtover Vosselare Put te komen. In ons jeugd kwamen we er zwemmen. We noemden die plaats de zandploate
Hier aan de zandploate heb ik een nabijdoodervaring gehad, hetgeen ik later wel eens vertel.
Deze oude Leiearm was bezaaid met waterlelies nenuphars zoals wij ze noemden. Allerlei lissoortensierden zijn boorden. Op sommige plaatsen moest je werkelijk in het midden van de Leie zwemmen, om niet verstrikt te raken in de taaie stengels van de nenuphars en andere groene waterplanten.
De koeien die er rustig graasden, stoorden zich niet aan ons wild gedoe, in en aan de Leie.
Van Astene komende, aan het genaamde Astene sas, gebouwd is in 1861. Alles wordt er nog
met de hand bediend. Het sas is een monument, en beschermd sinds 1995.
De Leie maakt een lusvormige kronkel op de grens van Bachte Maria Leerne met Astene.
Die kronkel kon worden afgesneden door een kanaal te graven van ongeveer 300 meter.
Dit gebeurde in 1860 à 1870, daardoor was de vaarweg tussen Kortrijk en Gent ongeveer 5 km ingekort.
Deze werkzaamheden zorgden er voor dat we nu een prachtige natuurlijke meander van de Leie hebben die we tot op heden door de ingezetenen den ouden end noemen.
Vóór je de brug overgaat heb je het sashuis alwaar een klein museum is opgericht. Eens over de brug kan je links naar Vosselare put dat later nog aan de orde komt in mijn verhaal.
Ga je naar rechts, over de sasbrug, passeert men de chalet en zo over het ezelsbrugske, dat over de oude Leiearm loopt, komen we in Bachte Maria Leerne.
Na de afdaling van het ezelsbrugske heb je rechts de oorspronkelijke Leie en links de afgesneden Leiearm.
Den ouden end zoals wij het noemen kan je niet voorbijgaan, zonder eens halt te houden, en te genieten van het weidse uitzicht. Geregeld zie je er vissers een lijntje gooien in het zuivere water.
In ons jeugd kwamen wij hier soms zwemmen, eerder stoeien, en de vissers ambeteren met ons gejoel.
Den "ouden end" zoals wij de afgesneden Leiearm noemen in Leerne. Komende van Astene sas, oostwaarts over het "kemelbrugje" (afgesneden Leiearm) heb je na 100 meter links de "ouden end" alwaar deze foto genomen is.
Op 20 april 1864 kwam het domein Ooidonk in bezit van de familie tKint de Roodenbeke. Het was baron Henri (1817-1900), die niettegenstaande hij een bevoorrechte positie had, in de hoofdstad Brussel, toch kwam wonen op Ooidonk.
De latere graaf Henri tKint de Roodenbeke, (1817-1900) is gehuwd te Gent in 1841 met Zoè de Naeyer (1818-1894). De familie de Naeyer had verschillende eigendommen in de streek van Aalter, zoals in Bellem en Lotenhulle.
In de Bevolkingsboek 1870-1880 blz. 157, zien wij dat in de Maaigemhoek 152, (de kapelanij) te Bachte Maria Leerne, de jachtwachter woonde.
Het betrof Leopold De Winne (1832-1880) die gehuwd was met Juliana Verstichel (1838-)
Leopold De Winne die geboren is in Ledeberg, was waarschijnlijk gekend door de familie De Naeyer uit Gent. Of eventueel in dienst geweest zijn, als jachtwachter, zoals mijn overgrootvader in Lotenhulle en Bellem. In Lotenhulle en Bellem had de familie De Naeyer vele gronden in eigendom.
Aan de geboorteplaatsen van de kinderen van De Winne, zien wij dat; 1° kind Emma in Gontrode geboren in 1858, 2° kind, Cordula in Lotenhulle geboren in 1861, 3° kind Theodule, eveneens in Lotenhulle 20/10/1863.
Zoals je hierboven ziet, komt de familie t Kint de Roodenbeke- De Naeyer in het bezit van het kasteel Ooidonk in april 1864.
Het 4° kind, Hortense wordt geboren te Bachte Maria Leerne op 05/10/1866
Daarna volgen nog 7 kinderen, allen geboren in Bachte Maria Leerne, waarschijnlijk in de kapelanij in de Ooidonkdreef, toen Maaigemhoek 152 genaamd.
Op 5 november 1880 overlijdt de jachtwachter Leopold De Winne.
Leopold De Winne, wordt vervangen door mijn overgrootvader Carolus Ludovicus Van de Reviere (1846-1910) die reeds in dienst was voor de heren t Kint de Roodenbeke in Lotenhulle sinds 1877.
