50 JAAR NA MARCINELLE.


Op dinsdag 27 april 2006 ter gelegenheid van de internationale dag ter herdenking van slachtoffers van werkongevallen werden de 262 mijnwerkers die 50 jaar geleden hun leven lieten in Marcinelle herdacht.

Woensdag 08 augustus 1956. Het beloofd een mooie zomerdag te worden.Bij de ochtendpost dalen 274 mijnwerkers naar de buik van moeder aarde in Bois du Cazier. Zoals 25.000 kompels elke dag doen in het steenkoolbekken van Charleoi. Ze dalen af om de 170.000 ton kolen te delven die elk jaar weer bovengebracht worden. 8 augustus 1954 om 08.10 gebeurt de ramp die België dagen in de ban zal houden. De oudere generatie zal het zich nog wel herinneren, het was de eerste live uitzending op TV, De Belgische bevolking was aan de radio gekluisterd en hoorde het verschrikkelijke nieuws. Door een noodlottige toeval word er op etage 975 een wagentje in de lift geduwd. En vertrek de lift met het wagentje dat eruit steek, het uitstekkend wagentje rukt de olieleidingen in de schacht los en veroorzaak de enorme brand. Door de luchtstroom door de schacht word het vuur aangewakkerd. Wat begint als een kooiaccident groeit uit tot de grootste mijnramp van ons land. Om 08.30 uur komen de eerste 6 gerede kompels boven. Om 9.30uur en 10.15uur storten de liften in de kokkers naar beneden door de hevige hitte hebben de ophaalkabels het begeven. Omstreeks 15.00 uur worden nog 3 kompels gevonden die zich in veiligheid wisten te brengen door zich onder een koolwagentje te verstoppen dit op laadplaats 715. Het is 16.30 uur en alle hoop op overlevende word opgeven, maar hoop blijft….tot op 22 augustus om 03.00uur in de ochtend de redders bovenkomen van op een diepte van min 1035 meter en de vreselijke boodschap slaakt “tutti cadaveri” allemaal lijken. Nooit eerder dan die bewuste 8 augustus 1956 in de Bois du Cazier eiste de mijn zoveel slachtoffers in ruil voor de steenkool die diep onder de grond werd gewonnen. Door een menselijk fout grijpt het vuur om zich heen, 262 mannen van 12 verschillende nationaliteiten, waaronder 136 Italianen en 95 Belgen verliezen er het leven. Honderden weduwen blijven met hun wezen achter.

De steenkoolmijn van Bois du Cazier in Marcinnelle, ooit het decor van de zware mijnramp, openende opnieuw zijn hekkens, De hekkens die men voorgoed gesloten waande.

De historisch waardevolle gebouwen werden met grote zorg gerestaureerd en een grote ruimte werd voorzien ter nagedachtenis van de 262 mijnwerkers die hier hun leven lieten. De ruimte 8 augustus 1956 verteld de dramatische gebeurtenis van die dag uur na uur.

Nu is het een vredige plek maar je kun nog altijd voelen als je op de mijnsite rondloop, het grote drama dat zich hier afspeelde.

Een bezoek aan Bois du Cazier maakt ons respect voor onze voorouders die een groot deel van hun leven werkte in de Belgische mijnen alleen maar groter, dank zij hun inzet hebben wij vandaag de welstand die we nu kennen. Velen hebben er hun leven en hun gezondheid achtergelaten.

Ik vond dat ik even dit verhaal moet brengen als hommage aan de vele mijnwerkers. Mijn gedachte gaan uit naar mijn grootvader Herman Coenen en schoonvader Mignolet Alfons die hun leven onder de grond doorbrachten en die de rest van hun leven de gevolgen gedragen hebben tot aan hun dood.

Mijn grootvader Herman Coenen.
 
GLUCK AUF.