In 2004 bezochten mijn vrouw en ik tijdens een rondreis het Nationaal Park Yosemite in California. De Yosemite Valley is 900 meter diep en ongeveer drie kilometer breed. Dit deel van het Nationaal Park is wereldberoemd vanwege zijn indrukwekkende water-vallen en ongewone rotsformaties. Het is dan ook het drukst bezochte gedeelte van het park. Wij waren hier in begin mei en dan zijn de watervallen op hun mooist. Daarna wordt de hoeveelheid smeltwater al snel veel minder en het schijnt, dat sommige watervallen in bijv. augustus niet meer zijn dan een dun straaltje, terwijl de Yosemite Falls dan al helemaal opgedroogd zijn.
De Yosemite Fall is qua hoogte de vijfde van de wereld met een hoogte van 739 meter !Deze waterval bestaat uit drie gedeelten, namelijk de Upper Yosemite Fall (436 meter), The Middle Cascades (206 meter) en de Lower Yosemite Fall ( 97 meter). Wij zijn ook aan de voet van de Lower Yosemite Fall geweest om daar te fotograferen en filmen. Je kunt er echter niet te lang stilstaan, want het water dat met donderend geweld naar beneden stort, werpt een gordijn van waterdruppeltjes voor zich uit. Via de Merced River wordt het smeltwater tenslotte afgevoerd.
Bij de foto: Mijn vrouw fotografeerde mij tijdens het filmen van deze indrukwekkende waterval.
Het aantal bezoekers aan mijn blog nadert het magische getal 1000, sinds ik in begin oktober j.l. ben gestart! Ik ben benieuwd of ik dat nog vóór het nieuwe jaar zal bereiken. Wie springen er aan het einde van dit jaar nog in mijn 'rijdende trein'? Ik houd jullie op de hoogte !
Robert Burns ( 1759-1796) zal nooit hebben kunnen vermoeden dat zijn gedicht over vriendschap de hele wereld zou overgaan en door miljoenen mensen zou worden gezongen bij de jaarwisseling. Hoewel hij werd geboren in een arme boerenfamilie in het Schotse Alloway, zorgden zijn ouders wel voor een goede opleiding voor hem. Zijn dichterstalent bleef niet verborgen en hij wordt nu beschouwd als de meest bekende Schotse dichter. Door hartproblemen stierf hij op de nog jonge leeftijd van 37 jaar, maar door Auld Lang Syne leeft hij niet alleen voort in Schotland, maar ook in de gehele wereld.
Should auld acquaintance be forgot and never brought to mind? Should auld acquaintance be forgot and auld lang syne! For auld lang syne, my dear, for auld lang syne, we'll tak a cup o' kindness yet, for auld lang syne.
De Nederlandse vertaling spreekt me erg aan en dat is dan ook de reden van deze bijdrage aan mijn blog:
Kan vriendschap ooit vergeten zijn de herinnering aan toen? Kan vriendschap ooit vergeten zijn. de vriendschap van toen.
Refrein: O, vriendschap van destijds, mijn vriend, o, vriendschap van toen, drink deze beker uit, mijn vriend, op vriendschap van toen!
Ik geef een rondje hier, mijn vriend, dan nemen we er een van jou, drink deze beker uit, mijn vriend, van vriendschap en van trouw.
In bos en beemd, die kindertijd, één bloemrijk visioen, maar we verdwaalden in 's levens strijd, ondanks vriendschap van toen.
O, vriendschap van destijds, mijn vriend, o, vriendschap van toen, o, vriendschap duurt niet één seizoen, 't is vriendschap voor altijd!
We speelden, kenden zorgen niet, we speelden samen toen, een leven lang zag ik je niet, nu is het weer als toen.
Is vriendschap niet een eeuw'ge band, die vriendschap van toen? Geef hier, ik neem jouw vriendenhand voor vriendschap van toen!
De traditie van de witte kerst wordt vaak opgehangen aan "I'm dreaming of a white Christmas" van Bing Crosby, een lied dat geschreven werd door Irving Berlin in 1942. Ook Charles Dickens (1812) leverde met zijn Christmas Carol een grote populariteit van de witte kerst, want in de eerste tien jaren van zijn leven beleefde hij maar liefst zes keer een witte kerst.
Uit historische gegevens blijkt, dat ook ons land in vorige eeuwen twee tot drie keer zo vaak een witte kerst had dan in de 20e eeuw, die er maar zeven kende. In ons land was de laatste witte kerst in 1981, dus 24 jaar geleden!!!
Daarom maar een foto uit dat jaar bij dit verhaaltje geplaatst.
Door de groei van de gemeentelijke organisatie was het Stadhuis al ver voor de Tweede Wereldoorlog te klein geworden om de hele secretarie te huisvesten. Daar het stadshart behoorlijk verwoest was deed zich na 1945 de mogelijkheid voor om achter het Stadhuis uitbreiding te realiseren, al duurde het nog tot 1957 voordat men het eens was over een al dan niet vrijstaand gebouw. Uiteindelijk werd er gekozen voor een vrijstaand gebouw, dat door een luchtbrug met het bestaande Stadhuis zou worden verbonden. Een monumentale trap gaf vanuit de Herestraat (de hoofdwinkelstraat van Groningen) toegang tot die luchtbrug. Op de begane grond werden winkels en een café-restaurant ondergebracht. Dit nieuwe gebouw, ook wel het 'nieuwe stadhuis'genoemd werd in 1962 in gebruik genomen tot het in 1994 werd afgebroken. De gemeenteraad had namelijk in 1990 besloten om op die plek de voor-oorlogse Waagstraat in ere te herstellen. De Italiaanse architect Adolfo Natalini ontwierp een plan daarvoor, dat leidde tot realisering in 1996, waarmee Groningen een nieuw stadshart kreeg.
Op de foto de monumentale trap naar de luchtbrug met links het 'nieuwe stadhuis' en rechts de doorgang naar het nog steeds bestaande gebouw.Deze foto is in 1989 genomen, nadat men besloten had de trap naar de luchtbrug af te sluiten, vanwege overlast. Op de achtergrond in het midden is een deel te zien van het 'Goudkantoor', waarover later meer.
Bladerend in mijn archief met prenten van Anton Pieck kwam ik bijgaande prent tegen van het Raad- en Wijnhuis in Groningen, zoals het er volgens Anton Pieck uit moet hebben gezien in de 18e eeuw, voordat deze gebouwen werden afgebroken en vervangen door het huidige Stadhuis (zie 23.12.2005).
Ik wens al mijn bezoekers fijne kerstdagen toe !
Voorzover je Anton Pieck's werk nog niet kent, kijk dan op dit blog naar 9.11.2005 en volgende pagina's.
Het Hoofdkantoor van de Gasunie staat in de stad Groningen, wat eigenlijk wel logisch is gezien de aardgasbel bij Slochteren in de provincie Groningen. In 1959 werd dit gasveld van meer dan 2700 miljoen kubieke meter gas ontdekt en daarna ontgonnen. Als je nu denkt, dat Groningen daarvan profijt trekt, dan heb je het mis. Wij betalen meer per kubieke meter dan elders in het land!
Het gebouw is ontworpen door Ton Alberts (1927-1999), die o.a. ook het ING-gebouw in Amsterdam heeft ontworpen. Hij werd sterk beïnvloed door Antoni Gaudi, die het 'organisch bouwen'predikte. Al tijdens de bouw kreeg dit gebouw al gauw de- nu gebruikelijke- bijnaam van 'Apenrots'.
Het Stadhuis van de Gemeente Groningen bestond aan het einde van de achttiende eeuw uit een samenstel van (deels Middeleeuwse ) gebouwen en voldeed daardoor niet meer aan de eisen van die tijd. Het gemeentebestuur schreef een prijsvraag uit in het jaar 1774 en vele ontwerpen, naar ik meen wel 35, werden in het jaar daarop bekeken. Uiteindelijk werd het ontwerp van de directeur van de Stadstekenacademie in Amsterdam, de heer Jacob Otten Husly (1738-1798) uitgekozen en na enkele aanpassingen kon er worden gebouwd. Het stadhuis kwam in 1810 gereed en hoewel de binnenstad van Groningen in de Tweede Wereldoorlog tijdens de bevrijding zeer zwaar gehavend was, bleef het Stadhuis gespaard en vormt nog steeds een markant punt op de Grote Markt.
Op bijgaande foto: Het Stadhuis met kerstboom en ijsbaan op de Grote Markt tijdens een regenachtige koopavond.
Het centrum van mijn stad Groningen is als zovele steden en dorpen in het land in kerstsfeer. Overal sfeervol verlichte straten en op de Grote Markt is een enorme kerstboom opgericht naast een tijdelijke ijsbaan, waarop naar hartelust geschaatst kan worden. Rond dit gebeuren staan marktkraampjes en een paar kermisattracties, zoals o.a. een Reuzenrad. Dit alles is een initiatief van de winkeliers in het centrum van de stad met de achterliggende bedoeling om veel mensen uit de omliggende provincies en zelfs uit Noord-Duitsland naar de stad te lokken en daar slagen zij dan ook in.
Verscholen achter het gemeentehuis is een kerststal ingericht met levende have. Toen ik dat gistermiddag aanschouwde kon ik het niet nalaten om daarvan een plaatje te schieten, want zoiets hebben we nog niet eerder in onze binnenstad gezien. Voor ons nageslacht misschien wel een leuke herinnering, want wie weet zien we zo'n tafereel niet direct weer. Vanavond zingt mijn koor weer vol overgave in een zorgcentrum voor ouderen vele kerstliederen over Jozef en Maria, die we hier op de foto in de stal zien zitten bij het Kindeke Jezus onder de klanken van Oh Holy Night (Minuit Crétien)
Morgen, 21 december 2005, begint de winter en wel om 19.35 uur volgens het KNMI. De zon staat op dat tijdstip loodrecht boven de Steenbokskeerkring, Deze dag is de kortste dag van het jaar, al betekent dat niet dat de zon dan het laatst opkomt en het vroegst ondergaat. Al vanaf 13 december gaat de zon later onder en pas op 30 december blijft het 's morgens het langst donker. Dat heeft te maken met de baan van de aarde rond de zon, want deze is niet precies cirkelvormig.
Meestal begint de winter op 21 december, maar het volgend jaar en ook in 2007 zal de winter op 22 december beginnen. Het noordelijk halfrond heeft in deze periode dus de kortste dagen en aan de Noordpool blijft de zon zelfs zes maanden onder de horizon.
Een verschijnsel dat in de winter vaak voorkomt is het NOORDERLICHT, ook wel de grootste lichtshow ter wereld genoemd. In het noorden van Noorwegen en Zweden is dat bijna elke nacht te zien. Hoe komt dat ?
In de vorige eeuw is het natuurkundigen gelukt om hiervoor een verklaring te vinden. De zon zendt namelijk een stroom van geladen deeltjes uit en de magneetvelden van de aarde proberen die deeltjes aan te trekken en die komen dan in onze atmosfeer terecht. Op dat moment laten ze de zuurstof- en stikstofatomen oplichten, die rond de aarde zweven. Als een soort gordijnen van licht hangen ze in de lucht en hebben de prachtigste vormen en zijn vaak groenig van kleur.
Gevangenissen zijn altijd plaatsen geweest van regels en vaste procedures, zo ook op Alcatraz. De dag begon om half zeven met een luid gerinkel van het gevangenisalarm en daarna vond de eerste officiële telling van de dag plaats. Gevangenen hadden twintig minuten de tijd om hun tanden te poetsen, bedden op te maken en hun kleren aan te trekken. Nadat ze door de honderd meter lange gang, die door de gevangenen Broadway werd genoemd, waren gelopen, kwamen de mannen in de eetzaal. Na twintig minuten klonk er een schril fluitje ten teken dat de gevangenen moesten opstaan. Hun bestek werd geteld en daarna werden de mannen weer teruggebracht naar hun cellen voor de volgende telling. Deze routine vond verder plaats rond de lunch en het avondeten. Op weg naar de werkplaatsen, waar de mannen handschoenen en pallets maakten en ook de was deden, moesten zij langs metaaldetectors lopen.
Om half vijf 's middags ging de deur voor dertien uren op slot. De lichten gingen uit om klokslag half tien. Op mistige dagen konden de bewakers niet gericht schieten en dan mochten de mannen alleen voor het eten hun cel uit. Een voormalig Alcatraz-gevangene : "Een uur, een week, een maand, het betekende allemaal niets. Een jaar diende enkel om aan te geven dat je 365 dagen dichter bij je vertrek was. Voor de mensen, die tijdloze termijnen uitzaten, zoals bijvoorbeeld 150 jaar plus leven, verloor ook die kalender elke betekenis."
Aan het begin van de jaren zestig kostte het 13 dollar per dag om een gevangene op Alcatraz te houden en dat maakte het tot de duurste gevangenis van het hele systeem. Herstel van de vervallen gebouwen zou nog eens vijftien miljoen dollar kosten. Daarom beval Robert Kennedy als minister van Justitie de sluiting van Alcatraz op 21 maart 1963.
De gevangenen werden op die dag voor de laatste keer uit hun cellen gehaald. Met handboeien en ketens om hun enkels en hun middel schuifelden ze over Broadway. Eén der gevangenen draaide zich om naar de media en zei: " Alcatraz was never good for anybody!'
Amerikaanse militaire ingenieurs bedachten dat het eiland Alcatraz in de baai van San Francisco een ideale plek was voor een fort, dat zou dienen als bewaking van de strategisch gelegen haven waardoor vroeger menig goudtransport plaatsvond. Hoewel het fort tot de nok toe gevuld was met wapens, is er slechts één keer geschoten vanaf dit fort en wel tijdens de Burgeroorlog.
In de jaren dertig ging een golf van misdaad door Amerika, o.a. geleid door Al Capone en George (Machine Gun) Kelly, en de regering besloot op Alcatraz een 'supergevangenis' te bouwen.
Gedurende 29 jaren ( 1934 - 1963) diende deze als gevangenis voor de ergste criminelen van Amerika. Alleen de dood bood een gegarandeerde ontsnapping. Alcatraz onderwierp hen aan een regime, dat er op gericht was hun opstandigheid te breken en hun identiteit te vermorzelen.
De legende wil, dat Alcatraz escape proof was en stond dan ook bekend als 'Uncle Sam's Devil's Island' en 'Hellcatraz'. Toch schijnt het een drietal mannen gelukt te zijn. Na een voorbereiding van zes maanden, waarin luchtkanalen toegankelijk werden gemaakt, konden de drie mannen het dak bereiken. Ze hadden van gestolen regenjassen een opblaasbare boot gemaakt. Gevangenismensen vonden wel persoonlijke eigendommen op zee, maar nooit de lichamen. Deze spectaculaire ontsnapping is later nagespeeld en inderdaad bereikte men op die manier de vaste wal.
De Leprozen konden niet in hun eigen onderhoud voorzien en leefden voornamelijk op straat, aldus verhaalt Victor Zorbas, die ook een paar boeken heeft geschreven over Spinalonga met als thema:"Who pays the Ferryman". De kooplieden die het eiland soms bezochten, verkochten hun vaak bedorven waar, dat zij op het vasteland niet kwijt konden, aan de Leprozen voor een absurd hoog bedrag, want iedereen wist dat de Leprozen een salaris kregen van de Griekse overheid, dat driemaal zoveel was als dat van de gemiddelde Kretenzer. Deze goederen werden via een luik aan de Leprozen gegeven, waarna het ontvangen geld werd gestoomd in een ketel alvorens de kooplui terugkeerden . De Leprozen zelf noemden Spinalonga het 'Alcatraz van Kreta', maar dan nog erger en dat zégt toch wel iets. Omdat de Griekse overheid de waarheid wilde verdoezelen, werden er in de jaren vijftig huizen gebouwd, voorzien van elektriciteit en werd er een straat aangelegd waar zogenaamd een bakker, slager en groenteman waren gevestigd. Deze straat werd de Marktstraat genoemd, maar volgens overlevenden heeft deze nooit bestaan.
Vanaf 1971 is het eilandje een toeristische trekpleister, die dagelijks door duizenden toeristen wordt bezocht, enerzijds om zijn geschiedenis, anderzijds voor het humanitaire drama, dat zich daar in het verleden heeft afgespeeld.
Op bijgaande foto is duidelijk te zien, dat op dit eiland oorspronkelijk een vesting was gebouwd.
Spinalonga is een eiland met een omtrek van 850 meter en is vanaf Elounda (zie 'Who pays the Ferryman') alleen per boot te bereiken.
Het eiland werd voor het eerst bekend in de 9e eeuw tijdens de bezetting van Kreta door de Saracenen (Arabieren). Tijdens deze bezetting was het eiland een schuilplaats voor Christenen, die hier voor hun veiligheid een kleine vesting bouwden. Na de bezetting van Kreta in 1202 door de Venetianen, die 500 jaar zou duren, hebben de Venetianen in 1579 de vesting op Spinalonga gebouwd, zoals deze tot op de dag van vandaag nog te bezichtigen is. De Venetianen bouwden deze vesting om hun vloot en de haven van Elounda te beschermen tegen de Turken. Deze vesting viel in 1715 in handen van de Turken en gedurende 183 jaar was hier een Turks dorp.
Toen Kreta in 1903 een republiek werd, was er op Spinalonga een marinebasis van de Fransen, die fungeerde als vredesmacht op Kreta. In die jaren had de Kretenzer regering besloten, dat alle Turken Kreta moesten verlaten. Deze weigerden dat echter, gezien de Franse bescherming, en om geen geweld te gebruiken tegen de Turken besloot de regering alle melaatsen van het eiland naar Spinalonga te verbannen. Bang voor een eventuele besmetting, want men dacht dat de ziekte besmettelijk en erfelijk was, vertrokken de Turken van dit eiland. Zo ontstond er een lepra-kolonie, die tot 1957 heeft bestaan. Medicijnen maakten het toen mogelijk om als normale mensen in een normale samenleving te kunnen leven.
