“De verzelfstandiging van Vlaanderen stuit op allerhande grote belangen die in dit land aan de macht zijn en die macht niet vrijwillig zullen prijsgeven.”
De herwonnen arrogantie van de traditionele partijen
Karel De Gucht en slechte manieren
11-05-2013
'Ceci n'est pas une pipe'
Of, waarom Franstaligen en Vlamingen elkaar niet (meer) begrijpen
Is het te verwonderen
dat Franstaligen en Vlamingen elkaar hoe langer hoe minder begrijpen ? Het heeft duidelijk niet (enkel) met de taal te maken.
Bij het lezen van
enkele krantentitels dit weekend dacht ik spontaan aan het surrealisme van René
Magritte: Ceci nest pas une pipe ("Dit hier is geen pijp"). t Hangt er inderdaad
maar van af hoe je een en ander bekijkt.
Drie voorbeelden:
Het spaarboekje (hoewel
beide berichten gebaseerd zijn op hetzelfde interview van Minister Geens met DS)
- In de Nederlandstalige kranten lezen
we het onheilspellend bericht:
De treinramp
van de voorbije week (hoewel telkens over dezelfde treinramp wordt bericht)
- De Vlaamsemedia spreekt/schrijft
steeds over de treinramp in Wetteren
- De Franstaligenhebben
het systematisch over de treinramp in Schellebelle
Deze drie voorbeelden
enkel om te illustreren dat aan beide zijden van de taalgrens de pers sommige
feiten en gegevens op een (totaal) andere manier voorstelt voor de lezer/kijker.
Op die manier levert de media (gewild of ongewild) een forse bijdrage tot het alsmaar meer uit elkaar groeien van de
twee landsgedeelten en de misverstanden tussen beide.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (5 Stemmen) Tags:Ceci n'est pas une pipe, René Magritte, Geens, Franstaligen, Vlamingen, pers, media, Addertje
09-05-2013
Rerum Novarum
Noot van Addertje:
Rerum Novarum: hoogdag
van arrogantie en populisme
Tijdens de Rerum
Novarum-viering wordt het clubje ACW/ACV niet gehinderd door enige
bescheidenheid. ACV-Voorzitter Leemans fulmineert tegen het marktkapitalisme
dat hij als een spuuglelijk monster omschrijft. Iedereen weet inmiddels dat het ACW zich aan de potten
van dat monster heeft vetgemest en er zich recent zwaar aan heeft verbrand.
Hierover echter geen woord in de speeches. ACW-voorzitter Patrick Develtere: "Het
graan blijft staan, ook na de orkaan". Dieper ging Develtere niet meer in
op Arco, aldus HLN.
Rerum Novarum was dit jaar een hoogdag van populisme,
demagogie en van de arrogantie van de macht.
Ook Johan Van Overtveldt heeft bedenkingen bij uitspraken van de hoofdrolspelers.
Het ACW en de behoefte
aan Maatschappelijk Verantwoord Middenveld
Johan Van Overtveldt,
hoofdredacteur Trends
Geregeld weerklinkt de
kreet om méér MVO (Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen). Er is minstens
evenveel nood aan méér MVM (Maatschappelijk Verantwoord Middenveld). Enig
voorbehoud rond de energie-oproep van Develtere lijkt gepast.
Naar jaarlijkse
gewoonte viert de christelijke werknemerszuil ACW op Rerum Novarum feest. Na
de orkaan, zoals ACW-voorzitter Patrick Develtere het zelf omschreef, die de
voorbije maanden doorheen deze organisatie raasde, was het dit jaar extra
uitkijken naar de speeches en de nieuwe boodschap. Ook intern keek men daar erg
naar uit, niet in het minst omdat de geldkwesties, en meer specifiek het nu
overheersende geldgebrek binnen de zuil, diepe wonden geslagen hebben tussen
verschillende deelorganisaties van de ACW-koepel.
Wat onmiddellijk
opvalt, is dat er nauwelijks enig spoor van inkeer en zelfbevraging
publiekelijk aan de orde komt. ACV-voorzitter Marc Leemans zei het op de Rerum
Novarum in Lichtervelde niet met evenveel woorden maar uit zijn betoog blijkt
duidelijk dat hij de christelijke werknemersbeweging als het slachtoffer ziet
van radicaalrechts. Geen woord over de fiscale constructies rond Sociaal
Engagement, geen woord over de graaicultuur van de ACW-vertegenwoordigers
binnen Dexia, ook niks over de afwenteling van de eigen verantwoordelijkheden
in het Arco-debâcle, evenmin als over de chantage-tactieken toegepast in dit
dossier.
Zowel intern als
extern blijft men op zijn honger hoe het ACW naar de toekomst voor een méér
Maatschappelijk Verantwoord Middelveld (MVM) gaat zorgen. De voorbije maanden
kwam ondubbelzinnig aan het licht dat de ACW-koepel op dit vlak schromelijk
tekortschoot terwijl tenoren van de organisatie voortdurend de mond vol hebben
over Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen (MVO). Marc Leemans had het in
Lichtervelde wel over Maatschappelijk Onverantwoord Vluchtgedrag. Daar kan je
na de jongste maanden diverse kanten mee uit.
Een opvallende oproep
op Rerum Novarum kwam er van ACW-voorzitter Patrick Develtere: Lucht, wind,
zon en licht zijn van iedereen Daarom vragen wij een wettelijk initiatief dat
alle energieproducenten verplicht om burgers structureel te laten participeren
in investeringen in hernieuwbare energie. Deze oproep verdient zonder meer een
ernstig maatschappelijk debat. Een goed onderbouwd en gestructureerd initiatief
op dit vlak kan zelfs een belangrijke bijdrage leveren aan het doorbreken van
de maatschappelijke lethargie die op dit moment zwaar weegt op de huidige en
toekomstige welvaart.
Het ACW moet het de
goegemeente echter vergeven dat onmiddellijk enige waakzaamheid ontvlamt bij
het aanhoren van een dergelijke oproep. Wil de organisatie zelf nadrukkelijk
een rol spelen in wat we dan maar de democratisering van de hernieuwbare
energie zullen noemen? Ziet zij mogelijkheden om daar als tussenpersoon zelf
ook enig garen bij te spinnen nu de eigen kassas zwaar onder druk staan? Met
de Dexia, Arco & Co ervaring vers in het geheugen lijkt enige
terughoudendheid ten aanzien van een mogelijke rol voor het ACW in de
democratisering van het energiegebeuren in België nadrukkelijk aan de orde.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen) Tags:Johan Van Overtveldt, Trends, ACW, ACV, Rerum Novarum, Patrick Develtere, Leemans, Addertje,
08-05-2013
Wetteren en de dubbele agenda
De Vlaamse pers en de traditionele partijen hebben één zaak gemeen: Hun dubbele agenda
Man, man, man, het Vlaamse journalistenclubje staat weer in rep en roer. Nu weer naar aanleiding van de treinramp in Wetteren. Het is pijnlijk vast te stellen hoe deze ramp wordt aangegrepen, om niet te zeggen misbruikt, voor politieke motieven. In tempore non suspecto was er van het clubje niemand te bespeuren om de politieke verantwoordelijken die het huidige rampenbeleid destijds hebben uitgestippeld aan te klagen. We verwijzen in dit verband naar de uitspraak van Luc Rombout, Rampencoördinator van de NAVO aan het eind van deze bijdrage.
Net zoals de karabiniers van Offenbach komt het journalistenregiment ook nu weer te laat, als het kalf verdronken is. Nu schreeuwen ze om ter hards, gaan ze voor de beste scoop in hun krant, uiteraard op de eerste pagina. Waar zaten die arrogante hypocriete grote lichten om vóór deze ramp te komen uitleggen wat de tekortkomingen van het rampenplan zijn ? Bovendien weten zij blijkbaar hoe het dan wel moet.
Enkele voorbeelden van de denigrerende en laffe manier waarop dezer dagen de Vlaamse journalisten reageren:
De Standaard (Guy Tegenbosch): Dit kan toch echt niet. Stuur verdorie meteen de beste experts van het land niet van Oost-Vlaanderen naar Wetteren!
Wel mijnheer Tegenbosch, waarom schrijft u - pas - vandaag dat het rampenplan en de teams niet of niet genoeg voorbereid zijn op chemische rampen. Waarom deed u dat samen met uw spitsbroeders niet eerder ? Jullie zijn uitstekend in het aanklagen van zaken achteraf.
De Morgen: Moeten politiek geparachuteerde creaturen hulpdiensten coördineren?
Tiens, na de hetze die dit dagblad voerde tegen de kandidatuur van Jan Briers als gouverneur stelt zij zich vandaag plots een vraag waar zij blijkbaar nooit eerder was opgekomen.
Het Laatste Nieuws: Treinongeval is nog iets anders dan het organiseren van een reeks concerten. Tja wat moeten we daarmee deze sneer naar Briers. Hadden ze dan beter een journalist genomen ? Die kan het in elk geval na de feiten wel uitstekend uitleggen.
De Vlaamse journalisten zijn misschien experten, maar dan wel in zaken die ze voor de lezer, de luisteraar en de kijker heel goed verborgen kunnen houden. Ze zijn echter geen expert in objectieve informatie-garing en verspreiding en nog minder in ernstige onderzoeksjournalistiek.
Het feit dat in volle rampencrisis, op het hoofd van de slachtoffers, de zwarte piet al wordt bovengehaald doet sterk vermoeden dat hier een dubbele agenda wordt gehanteerd. Een politieke agenda. En deze is dezelfde als die van de traditionele partijen. Nu, de politique politicienne van deze laatsten is ons voldoende bekend. Voor een onafhankelijke pers is dit echter ongehoord. Maar zolang dit gebeurt met het oog op het hogere belang zal evenmin de Raad voor de Journalistiek (=onafhankelijke instelling voor zelfregulering van de media) daar een punt van maken.
Hoe positief Bart Brinckman (De Standaard) het deze week in Terzake ook probeerde voor te stellen: de Vlaamse pers is ernstig ziek.
Addertje
De meest intelligente en terzake doende opmerking vandaag kwam van Luc Rombout, Rampencoördinator van de NAVO:
"Anders dan in onze buurlanden heeft België geen traditie van doorgedreven vorming. We hebben geen rigoureuze oefenprogramma's, geen strenge kwaliteitsnormen voor noodplannen en we leren niet uit onze fouten"
Spoedarts Ignace Demeyer:
vindt "dat provinciegouverneur Jan Briers een goed team rond zich heeft en zeer goed begeleid wordt. "Hij doet dat eigenlijk uitstekend".
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (5 Stemmen) Tags:Vlaamse pers, De Standaard, De Morgen, Het Laatste Nieuws, Wetteren, Addertje, Luc Rombout, Bart Brinckman, Terzake
06-05-2013
Het staatsmanschap van Di Rupo en zijn Vlaamse medeplichtigen
Het staatsmanschap van Di Rupo en zijn Vlaamse medeplichtigen
De verloren legislatuur van Di Rupo
Dat de Belgische begroting bij ongewijzigd beleid de neiging heeft te ontsporen, is te wijten aan de vanzelf stijgende sociale uitgaven en aan de reflex van de regering om continu naar eenmalige maatregelen te grijpen om het tekort in een bepaald jaar te verminderen.
De kreet we besparen ons kapot is in een Belgische context totaal uit de lucht gegrepen. Zolang gelijk welke regering er niet in slaagt de uitgaven onder controle te krijgen, blijft de Belgische economie ertoe veroordeeld gebukt te gaan onder een zware belastingdruk. Er vormt zich intussen steeds meer bewijsmateriaal dat de hoge kostenstructuur onze internationale concurrentiepositie en ons groeipotentieel op lange termijn ernstig ondermijnt.
Kortom de regering-Di Rupo raakte niet verder dan het minimaal vereiste knip- en plakwerk, en schoof het moeilijke begrotingswerk grotendeels voor zich uit. Ze tekent dan ook voor de zoveelste verloren legislatuur voor de Belgisch staatskas.
(Daan Killemaes, adjunct-hoofdredacteur, in Trends)
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen) Tags:Karel De Gucht, Open Vld, Bart De Wever, N-VA, Addertje
02-05-2013
Free speech ? Sorry, nu even niet (tot mei 2014 ?)
Free speech ? Sorry, nu even niet (tot mei
2014 ?)
De macht van de sociale media kan moeilijk
worden onderschat. Ook online reacties van lezers op elektronische kranten behoren
daartoe. De invloed van de lezer op andere lezers via online reacties is niet te onderschatten. Sommige kranten proberen dezer dagen zo geruisloos mogelijk de free speech echter aan banden leggen. De start van een weloverwogen strategie ?
Is het ook u al opgevallen dat lezers van
elektronische media, vooral dan de Vlaamse kranten, hoe langer hoe minder de
mogelijkheid krijgen om online te reageren op artikels ? Zou het toeval zijn
dat, in de aanloop naar de (groot)moeder aller verkiezingen van 2014, de
Belgisch gezinde en doorgaans links georiënteerde media,maatregelen neemt om de lezer online monddood
te maken ? Al dan niet en stoemelings ? Vooral dan als het over politiek
gelieerde onderwerpen gaat ? Zou het kunnen dat de traditionele media de partners
in crime van de traditionele partijen zullen zijn in de aanloop naar mei 2014 ?
Doel: 1. Blok vormen tegen de N-VA, de partij die voor verandering
gaat, voor confederalisme ? 2014 wordt immers het momentum voor deze partij. Want daarna volgt een periode van vijf jaar zonder verkiezingen. 2. Het "klootjesvolk" dom houden tot na de verkiezingen.
Zien wij spoken ? Wij durven het betwijfelen. In dit onland kan men zich aan alles verwachten. Wie soms zijn oog laat vallen op de online
reacties van lezers kan moeilijk ontkennen dat het merendeel ervan anti-Belgisch is en tegen de linkse kerk en de traditionele partijen in het algemeen is gericht. Toegeven, het niveau van bepaalde reacties
is bedroevend laag. Enig niveau is een must. De moderator van
de krant kan echter aan de hand van objectieve criteria ingrijpen. Maar om
dan maar het kind met het badwater weg te gooien is bedenkelijk.
Naar onze bescheiden mening bestaat toeval in
deze niet. Waarom ? Er staat in 2014 (te) veel op het spel voor het establishment. Nu al wordt een en ander in gereedheid gebracht om het
status-quo na 2014 te behouden. En een meerderheid van de Vlaamse pers is maar al te graag
bereid zich voor die kar te laten spannen. In naam van de tolerantie ?
Er wachten ons zeer boeiende maanden in de
aanloop naar 2014.
Addertje
Vorige week heeft Gazet van Antwerpen de
mogelijkheden tot reageren stopgezet.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen) Tags:Gazet van Antwerpen, De Standaard, De Tijd, Nieuwsblad, deredactie.be, Addertje, Knack
30-04-2013
'Werkloze leden brengen het meest op voor de vakbond'
Werkloze leden brengen het meest op voor de vakbond
Bart De Wever Voorzitter N-VA en burgemeester van Antwerpen
(...) "Dat leidt tot een heel rare situatie dat één derde van alle leden van een vakbond geen werk hebben. Nochtans is dat een werknemersorganisatie. Maar een derde heeft geen werk, en dat zijn de interessantste leden, want die brengen het meest op voor de vakbond.
Dat leidt ertoe dat als je met een Belgische vakbond gaat onderhandelen, het belang van de passieven dikwijls vooropstaat. Als je met een Duitse vakbond onderhandelt, gaat het maar over één ding: behoud van jobs, creatie van jobs.
Dan zie je dat je belangrijke sociaal-economische hervormingen in Duitsland met de vakbonden onderhandeld krijgt, uitgevoerd krijgt, Duitsland zeer competitief is, terwijl hier het sociaal overleg gewoon één groot blokkeringsmechanisme is geworden, je krijgt niets hervormd, en het grote deficit wordt naar de staat doorgeschoven, en onze staatsschuld stapelt zich op, en dat wordt als een molensteen rond de volgende generatie gehangen.
Dat is het probleem aan dit systeem: dit is sociaal corporatisme, dat heeft met het middenveld op zichzelf niets te maken. (...)
Ik ben absoluut voor middenveld. Ik ben geen socialist, ik geloof niet in de staat die alles moet beheren. Ik geloof ook niet in het individu dat alles voor zichzelf moet regelen, zoals Thatcher, of zoals Verhofstadt ooit, toen hij nog liberaal was. Wij zijn communautaristen, wij geloven echt wel in spontane verbanden die mensen maken om hun belangen te verdedigen: ziekenfondsen, vakbonden, ik heb daar geen moeite mee."
'Veel analyses over N-VA zijn emotioneel en vooringenomen, zonder veel intellectuele eerlijkheid'
Veel analyses over N-VA zijn emotioneel en vooringenomen, zonder veel intellectuele eerlijkheid
Carl Devos, politoloog aan de Gentse universiteit
Over de federale begroting Al sinds de begrotingscontrole van enkele weken geleden was het duidelijk dat de PS het voorziene tempo de komende jaren niet wou volhouden. Toen was er nog breed verzet tegen het vieren van de teugels. Vandaag is dat consensus geworden. Exit de 2,15 % voor 2013. Nu worden ook de plannen voor 2014 en 2015 bijgesteld. Opvallend: de liberalen boden geen weerstand. Want de beslissing is met dubbel krijt geschreven, een landelijk stijlkenmerk.
Over het Vlaams onderwijs Aanleiding van 'de commotie van de week' was de steun die de N-VA-onderwijsspecialist (Kris Van Dijck) in De Tijd uitsprak voor de onderwijshervormingen van minister Smet. In het bijzonder diens heel terechte nuance dat een grote hervorming er niet meer komt. Daarmee zei Kris Van Dijck niets nieuws en niets anders dan wat velen denken maar niet durven zeggen. Maar de oude lont vatte alweer vuur en N-VA was weer verkeerd begrepen.
Over de Vlaamse ambtenaren en het Nederlands Veel analyses over N-VA zijn emotioneel en vooringenomen, zonder veel intellectuele eerlijkheid. Het twitterincident - Vlaamse ambtenaren mogen dat alleen in het Nederlands doen - geeft het aan. Velen zagen er de hand van Bourgeois in, terwijl die er niets mee te maken heeft. Al steunt hij die algemene lijn, zoals ook de niet-N-VA'ers in de regering. De partij wordt daarbij zelf slachtoffer van haar sterkste wapen: perceptiemanagement. Zoals op de praalwagens van carnaval in Aalst. Maar in Aalst waren het deze week de Vlaamse kameraden die van elkaar een karikatuur maakten."
Over Aalst, de Sp.a en het bestuursakkoord De sp.a heeft zich in Aalst in de miserie gemanoeuvreerd. ( ) Na eerdere snelle uithalen van Van den Bossche, Termont en Bruno Tobback (die het over 'onzin' had), zonder recht op verdediging van de lokale schepenen, haalden Bonte en vooral Landuyt de vernietigende bazooka boven. Of ze het enkel over de kladversie - een of meerdere? - hadden, dan wel over het uiteindelijke (aangepaste) bestuursakkoord, was niet altijd duidelijk. Ook niet of dat er nog toe deed.
Dat wél duidelijk maken kan vervelend worden. Dan moeten al die felle critici misschien zeggen: 'sorry, maar we hadden het enkel over de kladversie, geen probleem met de eindversie.' Daarmee moeten ze zichzelf wat belachelijk maken. Eerst zo hard schieten vanuit de heup, dan pas kijken, is dom.
Als de kritiek op het uiteindelijke bestuursakkoord blijft gelden, kunnen sp.a'ers toch moeilijk in die coalitie blijven zitten. Dan moet de sp.a uit de meerderheid stappen, met bijhorende scheuring in Aalst, en pleegt ze maanden nadat het bestuur aan de slag ging woordbreuk. Een afgang. Bedrogen door haar eigen leden. Opstappen is een blamage, blijven zitten ook, tenzij er een andere blamage komt, namelijk toegeven dat de kritiek onterecht was. Dat wat in het akkoord staat uiteindelijk wel aanvaardbaar is, wegens toch niet zo rechts.
Over 2014 Een jaar voor '2014' gaat weinig nog over iets anders.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen) Tags:Carl Devos, Ugent, PS, N-VA, Kris van Dijck, Van den Bossche, Termont, Bruno Tobback, Sp.a, Addertje
'Gent, de hoofdstad van de verdraagzaamheid en de progressiviteit'
"Gent, de hoofdstad van de verdraagzaamheid en de progressiviteit"
Alex Agnew, stand-up comedian
"Mag ik, als abonnee van De Morgen, hier even mijn gal spuwen op mijn krant ? Als het in De Morgen over Antwerpen gaat, dan is het bijna altijd in negatieve zin. Soms denk ik: zitten er daar op uw redactie wel Antwerpenaren ? Zitten daar ook mensen die zien dat er in deze stad ook veel positieve dingen op het vlak van vreemdelingenbeleid gebeuren ? Onlangs was het weer prijs, bij Hugo Camps. Naar aanleiding van de begrafenis van het woord allochtoon schreef hij een lofzang op Gent, een toonbeeld van progressiviteit en verdraagzaamheid. Dat uiteraard allemaal in scherpe tegenstelling tot Antwerpen, waar we bij wijze van spreken de swastika's uit het raam hangen, in bruine uniformen door de straten marcheren en alles wat een andere kleur heeft in elkaar kloppen. Excuseer, maar ik krijg het daarvan. Als comedian kom ik zo'n beetje overal in Vlaanderen. Ik kan u verzekeren, het is in Antwerpen niet beter of slechter dan ergens anders. Overal waar ik een aangebrande grap vertel, heb je idioten die er de joke niet van inzien en goedkeurend gaan applaudiseren. Dat maak ik overal mee, zélfs in Gent, de hoofdstad van de verdraagzaamheid en de progressiviteit, de plek waar, als ik het mij goed herinner, alle romazigeuners geweldig hard welkom zijn en niemand klaagt over veel te luidruchtige Gentse Feesten."
"In elk mens schuilt een racist, ik neem aan dat ik geen uitzondering op die regel ben. En laat ons ondertussen ook wel wezen: het racisme waarmee wij hier geconfronteerd worden is nog redelijk mild. Ga eens naar het Oostblok, of naar een andere plek waar de mensen echt niks hebben. Een vriend van mij is onlangs in Roemenië geweest. De gids vertelde hem dat je de zigeuners moet wegsjotten. Zigeuners staan in Roemenië op hetzelfde niveau als honden."
Normvervaging: Bij de traditionele partijen: Neen. Bij de N-VA: Ja !
Noot van Addertje:
Het is duidelijk dat weinig politicologen een objectieve of neutrale kijk hebben op het politieke gebeuren. Zo ook niet politicoloog Marc Hooghe van de KU Leuven. Hij wordt gelinkt aan de christelijke zuil van de CD&V. Een tsjeef quoi. Afgaande op een opiniebijdrage dit weekend lijkt Hooghe een heilige (!) schrik te hebben van wat er zich dezer dagen in enkele Vlaamse gemeenten afspeelt (Aalst, Boom, Antwerpen). In zijn opiniebijdrage over de smetvrees voor nieuwe migranten in De Morgen getuigt hij van een diepe ontkenning van de problemen tussen autochtonen en allochtonen.
Bovendien reduceert zelfs een politicoloog als Hooghe de problemen met allochtonen tot enkele karikaturen om een en ander te minimaliseren en zelfs te ridiculiseren. Kortom: voor een oplossing van de maatschappelijke problemen die zich vandaag stellen zijn we nog ver van huis als we op dit soort "wetenschappers" moeten rekenen. Ook zijn angst voor de N-VA is groot. Vroeger waren de kiezers van het VlaamsBlok/Belang "lucht". Geen probleem dus. Vandaag vormen de kiezers van de N-VA daarentegen een existentiële bedreiging voor de traditionele partijen en voor dit land. Dus worden bij de trados alle zeilen bijgezet om de burgers een apocalyps voor te spiegelen wanneer de N-VA ter sprake komt en een niet te negeren factor in 2014 zou worden.
De jaren '30 hadden we al gehad. Hooghe haalt er voor de afwisseling de pest bij.
Tot slot lijkt Hooghe wel een probleem te hebben met de normvervaging bij N-VA - als daarvan al sprake van zou kunnen zijn... - maar niet met de normvervaging bij de zuilen die aanleunen bij zijn CD&V, zijnde ACW. Tja.
Normvervaging: Bij de traditionele partijen: Neen. Bij de N-VA: Ja !
Marc Hooghe, politicoloog KULeuven
Enkele citaten uit de opiniebijdrage van
Hooghe over de smetvrees voor nieuwe migranten dit weekend in De Morgen:
Honderd jaar geleden ging het nog
letterlijk om smetvrees: de nieuwkomers werden gezien als mogelijke dragers van
ziekteverwekkende bacillen en moesten daarom eerst medisch gekeurd worden. Nu gaat
het eerder om een symbolische smetvrees: nieuwkomers zijn een probleem, want ze
dragen vreemde culturen, talen en gewoonten bij zich. Door ze af te zonderen,
wordt het besmettingsgevaar zoveel mogelijk beperkt.
De voorbije decennia was het relatief
gemakkelijk om elke openlijke uiting van racisme direct met het Vlaams Belang
te associëren. In de praktijk leidde dat er toe dat dergelijke kreten
gemarginaliseerd werden, en geen directe politieke invloed meer konden hebben.
Maar nu het Vlaams Belang op apegapen ligt, blijft die fundamentele smetvrees
natuurlijk wel bestaan. De argwanende houding wordt nu een
mainstreamverschijnsel en de hele heisa in Aalst toont aan dat zelfs
mandatarissen van de Sp.a hiervoor niet immuun zijn. Het succes van het Vlaams Belang stelde ons decennialang in staat een soort karikatuur te maken van de bange
blanke man, maar nu merken we dat er in elke politieke partij wel bange
blanke vrouwen en mannen te vinden zijn.
Over Boom zegt Hooghe: "alleen maar het idee
dat men verkozen politici een plicht tot neutraliteit zou kunnen opleggen,
druist in tegen het wezen van de democratie zelf, en het is beangstigend dat
de meerderheidspartijen in Boom zelfs maar met dat idee konden spelen.( ) Het
feit dat dit respect (voor fundamentele rechten en vrijheden) niet meer
vanzelfsprekend is, ook niet langer bij verkozen politici van de democratische
partijen in Vlaanderen, duidt dan ook op een verregaande normvervaging.
Aalsterse SP.A-schepenen zijn kritiek uit Brussel (terecht) kotsbeu
Aalsterse SP.A-schepenen zijn kritiek uit Brussel (terecht) kotsbeu
Het lijkt er op dat de berichtgeving van vandaag over het bestuursakkoord in Aalst weinig te maken heeft met ernstige journalistiek maar des te meer met stemmingmakerij en partijpolitieke spelletjes vanwege een bepaalde pers.
Alleszins een perfect getimed maneuver van Termont en Van den Bossche, zo net aan de vooravond van plaatselijke verkiezingen voor een nieuw Aalsters Sp.a-bestuur. Kunnen we hier spreken van beïnvloeding of gaat het platweg om manipulatie ?
Ann Van de Steen, Sp.a-schepen van Openbare Werken in Aalst, is de kritiek vanuit Brussel kotsbeu. "Freya kent de contouren van het bestuursakkoord zeer goed. Wat nu in de media verschijnt, is bijna allemaal eerder gezegd of uit de context gerukt. Waarom moet ze nu van haar stoel vallen? Vanwaar de heisa? Freya moet stoppen met twitteren en mij vaker opbellen" stelt de schepen.
Ook de Aalsterse schepen Dylan Casaer (Sp.a) reageert ontstemd. Volgens hem zijn de mediaberichten zwaar overtrokken en baseert de partijtop zich niet op de feiten. "Volgens mij hebben ze de echte tekst niet gelezen", zei Casaer in De Ochtend op Radio 1.
De situatie in Aalst toont nog maar eens aan dat bij de top in de rode burcht al decennialang het eigen-volk-eerst-principe wordt toegepast. Dat komt onmiskenbaar tot uiting in de gemeenten waar rood niet meer (alleen) aan de macht is maar waar N-VA het hart van de kiezer heeft veroverd. Het meest sprekende voorbeeld is uiteraard Antwerpen.
Voor de caviaarsocialisten is er enkel sprake van democratie zolang zij aan de macht zijn en de anderen hun mening en ideeën delen. Zij gaan voor een warme samenleving, toch ? Kortom, links heeft een ernstig probleem met democratie, zelfs binnen de eigen partij.
Addertje
Links heeft een ernstig probleem metdemocratie, zelfs binnen de eigen partij
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen) Tags:Aalst, Sp.a, Termont, Van den Bossche, Ann Van de Steen, Dylan Casaer, Addertje,
Neo-communisten verzwakken nu ook Vlaanderen
Neo-communisten verzwakken nu ook Vlaanderen
Vlaanderen boert achteruit
Het project Vlaanderen in Actie (VIA) hapt naar adem. De Vlaamse economie verliest steeds meer terrein op bedrijven in andere Europese topregio's. Ook Wallonië doet het beter.
We zagen het al lang en van in Tokio aankomen: de neo-communisten van de PS en de vakbonden, gesteund door de overige (Vlaamse) traditionele partijen zijn er na jaren wanbeleid en financiële transfers in geslaagd om nu ook Vlaanderen en zijn economie te verzieken en te verzwakken. De toekomst van onze kinderen en kleinderen is allerminst verzekerd.
De Franstaligen hebben het spel dan ook nog eens goed gespeeld: Wij mogen niet verarmen En de Vlamingen worden door de traditionele partijen al lang niet meer verdedigd. Het status-quo verglijdt in Vlaanderen naar een steeds meer voelbare negatieve spiraal. Had er iemand eigenlijk iets anders verwacht ? De hoogste tijd voor een ernstig debat over de miljardentransfers, waarvan iedere transparantie een taboe is, zou je dan denken. Maar dat is ijdele hoop, de nieuwe staatshervorming die op ons afkomt indachtig. De enige mogelijkheid voor een kentering wordt mei 2014.
Schande aan de vakbonden. Zuivere graaipolitiek, de corebusiness van al wat rood is trouwens. Eerst onderhandelen de vakbonden over een zo hoog mogelijke afscheidspremie, goed wetende welk belastingtarief daarop van toepassing is. Nadat de buit binnen is, proberen ze nog even een lager belastingtarief te bekomen. En dan zwijgen wij nog over het brugpensioen dat niet meer betaalbaar is.
Wetende bovendien dat iedere dag werknemers door faillissement werkloos worden. Zonder dat zij dezelfde riante afscheidspremie bekomen, laat staan een fiscale bonus.
Oja, mag vanaf nu elke werknemer ook een belastingvermindering eisen ?
De vakbonden zijn iedere realiteitszin en redelijkheid (al lang) verloren. Schande.
Werknemers Ford Genk vragen
belastingkorting aan Geens
De vakbonden van Ford Genk zijn naar het
kabinet van minster van Financiën Koen Geens (CD&V) getrokken met de vraag
om de belastingen op de afscheidspremies voor de werknemers te verminderen. De
minister heeft beloofd de mogelijkheden te onderzoeken, maar verwees in één
adem naar de budgettaire beperkingen van zijn regering.
De afscheids-, anciënniteits- en andere
premies die de werknemers van Ford Genk en de toeleveringsbedrijven zullen
krijgen als ze vertrekken, worden zwaar belast. De vakbonden hebben
berekeningen gemaakt voor iedere werknemer, maar toch bleven er nog een aantal
vragen. "We zijn dus naar de minster getrokken om duidelijkheid te krijgen
over een aantal details", zegt Gert Steegmans van de liberale vakbond
ACLVB.
'Er blijft netto niet veel over van
premies'
"Het is belangrijk dat de juiste
bedragen in de cao's worden opgenomen." De bonden maakten van de
gelegenheid gebruik om een korting te vragen. "Netto blijft er niet zoveel
over van de premies die Ford uitbetaalt", weet Steegmans. "Dit is
voor heel veel werknemers een ontgoocheling. Vandaar dat we aan de minster
gevraagd hebben of er geen fiscaal gunstregime mogelijk is, waardoor de mensen
toch iets meer overhouden. We hebben dit trouwens niet alleen voor Ford en de
toeleveringsbedrijven gevraagd, maar voor alle bedrijven in België die in de
toekomst in dezelfde situatie verzeild geraken."
Geens gaat 'mogelijkheden onderzoeken',
maar geeft niet veel hoop
Minister Geens die persoonlijk het slot van
de bijeenkomst bijwoonde, had wel oren naar de vragen en zei dat hij de
mogelijkheden zou bestuderen. Gezien de budgettaire krapte gaf hij echter niet
veel hoop.
'Met deze PS zijn enkel belastingverhogingen een optie'
'Met deze PS zijn enkel belastingverhogingen een optie'
Johan Van Overtveldt, Trends-hoofdredacteur na het PS-congres
De aanpak zoals gisteren door Magnette in zijn sixpack gelanceerd, komt er eigenlijk op neer dat de PS twee dingen wil, namelijk meer belastingen en meer schuld.
De oploop aan schuld moet wel in Europese context gedragen worden, wat wil zeggen dat de PS er van uitgaat dat sterke landen als vooral Duitsland zich maar blind collegiaal moeten opstellen. Keep on dreaming.
De PS blijft inderdaad met een grote hardnekkigheid belastingverhogingen nastreven die binnen Di Rupo I al diverse malen afgewezen werden. Vooral de Vlaamse partijen zijn dan ook gewaarschuwd: ze gaan die eisen (NIA, minimumbelasting voor bedrijven, ) opnieuw voor hun voeten geworpen krijgen.
Neen, Europa vraagt niet te veel van ons. Het feit dat Europa ons, en andere EU-lidstaten, voortdurend vastpint op concrete cijfertjes inzake jaarlijkse begrotingstekorten heeft inderdaad economisch iets absurds maar is wel de enige manier om politici bij de les te houden.
Het verleden bewijst overduidelijk dat politici voortdurend neigen naar een zekere onverantwoordelijkheid inzake beheer van de publieke financiën. Politici die moeten verkozen of herverkozen worden, willen spenderen en uitdelen, niet besparen. Deze link tussen budgettaire realiteit en politieke realiteit wordt al te vaak uit het oog verloren. Bij een schuldgraad die terug boven de 100% van het BBP begint uit te klimmen, is het gewoon absurd de saneringspolitiek die Europa vraagt aan België absurd te noemen.
Met deze PS zijn duidelijk enkel belastingverhogingen een reële optie voor de regering. Hetzelfde geldt voor de opmaak van de begroting voor 2014 die sowieso al in een electoraal broeierige sfeer zal moeten in elkaar gestoken worden. De begroting van 2014 gaat van cruciaal belang zijn daar het risico zeer reëel is dat we na de verkiezingen van 2014 terug voor lange tijd in een federale stoelendans rond de regeringsvorming terechtkomen.
"We zadelen toekomstige generaties op met een rekening die niet van de poes is, niet in het minst omdat de belastingdruk in België nu al torenhoog is"
"Patrick Janssens gaat doctoreren in Londen en kondigde deze week zijn vertrek uit de politiek aan. Of toch ongeveer. Vandaag zegt hij in De Standaard: Ik sluit niet uit dat ik volgend jaar nog eens op een lijst sta. Janssens is altijd een creatief denker geweest en voegt een nieuwe betekenis toe aan het idee stoppen met politiek.
Volgens deze invulling kan je op een lijst staan bij de verkiezingen én nog een jaar in het Vlaams Parlement zetelen en ondertussen gestopt zijn/stoppen met politiek. Misschien dat het een jaar duurt vooraleer hij helemaal gestopt raakt, op een lijst staan lijkt toch een nieuw begin. Tenzij het om een schijnkandidatuur gaat, want zon klepper raakt wel verkozen.
Als Janssens nu volop voor zijn parlementair mandaat zou gaan, wat hij eerder als burgemeester niet kon, zou niemand vinden dat hij moet opstappen. Maar Janssens reduceert zijn mandaat nu tot een goed betaalde uitbolbaan. En dan komen politici burgers vertellen dat ze de broeksriem wat moeten aanhalen, de sociale fraude moeten aanpakken "
(Carl Devos, hoogleraar politieke wetenschappen UGent, op deredactie.be)
Geen cijfers van een flamingant maar van Paul De Grauwe die in 1991 enkele cijfers verzamelde over het primair saldo (= overschot of tekort op de begroting, de rentelasten op de staatsschuld niet meegerekend, Addertje). Mochten de drie gewesten autonoom geworden zijn in 1990 en dus verantwoordelijk voor hun eigen aandeel in de overheidsschuld, dan zou de situatie er nu (2010) ongeveer zo uitzien: het Waals deel in de overheidsschuld in 2010 zou opgelopen zijn tot 480 miljard, het Brussels deel tot 55 miljard en Vlaanderen zou een tegoed hebben van 194 miljard euro.
Met gescheiden beurzen zouden deze feiten zichtbaar zijn. Nog beter: ze zouden Wallonië, maar ook Brussel, al lang gedwongen hebben om de nodige saneringsmaatregelen te nemen.
In het Belgisch huishouden waar alles in een grote pot gegoten wordt en iedereen er evenveel mag uitpikken, sommigen zelfs wat meer, worden de feiten verborgen achter de Belgische cijfers. Met als gevolg dat problemen die als Belgisch worden voorgesteld in feite reuzengrote Waalse en Brusselse problemen zijn.
Citaat van Mark Eyskens (CD&V en notoir belgicist) in Knack
"Intellectuele oplichting"
Mark Eyskens, notoir belgicist en CD&V-er
Hopelijk wordt de aangekondigde volkslening een groot
succes. Dat zal in grote mate afhangen van het vertrouwen van het publiek in de
daadkracht van de regering(en) om onze economische problemen op te lossen. Het
impliceert ook dat politici zouden beseffen dat zij het vertrouwen van de
intekenaars op de lening schandalig zouden beschamen - een geval van intellectuele oplichting
indien na de verkiezingen van mei 2014 zou worden begonnen met de afbraak van
het land. ( )
Het
uitgeven van een volkslening is dus niet politiek onschuldig. Het veronderstelt
vanaf vandaag de vastbesloten wil om de politieke instellingen in ons land
efficiënter te laten functioneren in het kader van de 6e staatshervorming en elk
institutioneel avonturisme - zoals het
afkondigen van een soort confederalisme uit te bannen, dat op korte termijn
zou leiden tot intern separatisme en een fatale ondermijning van de Belgische
kredietwaardigheid.
Nog eens een commissie over hoe we de vergrijzing moeten aanpakken? Iedereen weet wat er moet gebeuren. Begin eraan en laat het niet over aan de volgende regering.
Het meest hoopgevende van de regering-Di Rupo I was dat, nog voor 2011 voorbij was, toenmalig minister van Pensioenen Vincent Van Quickenborne (Open VLD) in één dolle week een hervorming van de pensioenen in de steigers zette. Hij begon met de afbouw van het brugpensioen en langer werken zou eindelijk meer worden dan een loze kreet.
Maar dat was niet meer dan een begin. Gisteren kondigde zijn opvolger op Pensioenen, Alexander De Croo (Open VLD), aan dat er een expertencommissie komt over de pensioenhervorming. Niet om met deze regering nog te hervormen, wel om het werk voor te bereiden voor de volgende regering. Die kan dan wél beslissingen nemen die een impact moeten hebben tegen op zijn vroegst 2020.
De experts, met oud-minister Frank Vandenbroucke (sp.a) op kop, zijn stuk voor stuk mensen met kennis van zaken. Daar niet van. Maar is een zoveelste nieuw rapport echt wat we nodig hebben? We hebben al sinds 2001 een Studiecommissie voor de Vergrijzing. Die levert jaarlijks een vuistdik rapport af en alarmeert ons regelmatig over de oplopende kostprijs. Sinds 2001 worden die knipperlichten jaar na jaar genegeerd in de Wetstraat: liever het begrotingstekort nog wat laten oplopen, de normen wat versoepelen, en onze ogen toedoen.
Alle internationale rapporten - van de OESO, het IMF of Europa - zijn het over één ding eens: mensen moeten langer aan de slag en ons pensioenstelsel moet worden hervormd. De pensioenconferenties van de afgelopen jaren, de witboeken en de groenboeken, ze zijn niet op één hand te tellen.
Waarop wacht Alexander De Croo om de forcing te voeren om de leeftijd of het aantal gewerkte jaren verder op te trekken voor vervroegde pensionering? Die is nog altijd niet volledig afgeschaft. Waarop wacht hij om het systeem van gelijkgestelde periodes - dat tijdskrediet, loopbaanonderbreking en ziekte evenveel meetellen voor uw pensioenrechten als werken - bij te spijkeren? Om de fundamenten te leggen voor één pensioenstelsel, in plaats van de huidige opdeling tussen werknemers, ambtenaren en zelfstandigen?
Het regeerakkoord en niets dan het regeerakkoord, is het adagium. Helaas, en dat begint een rode draad te worden door de beslissingen van deze regering heen, geldt dat vooral om dingen níét te doen. Vergrijzing nu aanpakken? Langer werken? Iedereen gaat akkoord, maar toch liever werk voorbereiden voor de volgende regering. En ondertussen en passant nog maar snel de begrotingsnorm wat versoepelen, zodat de vergrijzingsfactuur nog moeilijker te betalen wordt. Een grote fiscale hervorming die de lasten op werken vermindert en verschuift naar andere fiscaliteit? Een werkgroep, dat wel. Maar het grote werk is niet meer voor deze regering. Iets substantieels doen aan de loonkosten naar aanleiding van Volvo? Een overleg, een expertencommissie, een werkgroep, een denktank - daar blijft het voorlopig bij.
Denk niet alleen, doe wat moet. Ook al komen verkiezingen dichterbij en zijn niet alle beslissingen populair.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen) Tags:Isabel Albers, De Tijd, Open VLD, Alexander De Croo, Vincent Van Quickenborne, Frank Vandenbroucke, Addertje
12-04-2013
Veroorzaakt zilver een generatieconflict ? (Slot)
Is er écht sprake van een Generatie Niks-aan-de-hand, die de twintigers van vandaag in een crisis als nooit tevoren stortte? Kom nou, sust Greet Maris . De naoorlogse jaren, de oliecrisis, de CCC,... Chacun sa crise. Misschien moet er gewoon wat meer ingegaan worden tegen de hipdwang van vandaag.
Beste twintiger, toon een beetje karakter
Elke generatie heeft haar crises
Greet Maris Bediende bij een verzekeringsmaatschappij, ex-generatie X.
Ohlalaaa! Zolang de jeugd zich miskend voelt en wild spuwt op de oudjes is er inderdaad niks aan de hand' zou ik denken heeft niet elke jonge generatie een of andere crisis als kwelduivel? (Bericht aan Generatie Niks-aan-de-hand' van Pieter Cortebeeck).
Als mid-dertiger was ik er niet bij, maar de naoorlogse jaren leken me niet bepaald fun, in de sixties emancipeerde de jeugd zich dood en werd ze volstrekt niet begrepen door het oubollig ouderlijk establishment, in de seventies was er die gemene oliecrisis met wachtrijen aan het doplokaal en hypotheekrentes van meer dan 10 procent Johnny Rotten stak even zijn middelvinger op en iedereen trok met wat schmink verder naar de donkere eighties voor een stevige portie dreiging uit Moskou, de CCC, de Bende van Nijvel en de onbetaalbare Millet-jas. Enter de nineties waar Generatie X genoeg had van de kapitalistische house van de late eighties, het haar weer liet groeien, de kleren scheurde, een skateboard en gitaar kocht en voor de rest blowen net genoeg binnen de perken hield om Cobain niet achterna te gaan. Op het ogenblik dat ze alsnog een diploma op zak staken, kwam Osama roet in het eten gooien met een wereldwijde meltdown als gevolg. Yep, beste twintigers, toen jullie nog naar SpongeBob keken was het ook al crisis.
Bref, ook wij moesten voor de goei stemmen' (nooit gedaan), braaf zijn op school' (strafstudie was nog cool) en kregen geen toestemming voor drank en drugs', zelfs geen sigaretten (we ontnuchterden op de fiets naar huis van 't jeugdhuis waar jenever het meest exotische was, wiet een vrije keuze en sigarettenrook bij de geur van 't café hoorde. Ik gerookt!? Naaah!).
Elke tijd zijn dada's
Zegt Cortebeeck: Beproevingen die weleens de grootste in de geschiedenis van de mensheid zouden kunnen blijken' zijnde exponentieel groeiende overbevolking' (zoals in de cités van Gent en Aalst in 1880?), de bedreiging van de islam' (zoals de militaire agenten met kalasjnikov aan onze supermarkt-ingangen halverwege de jaren tachtig?), drastische klimaatveranderingen' (het zal wel, maar bedankt de 25-jarige consultant voor een bedrijfswagen, cheap flight -ticket, kobalt-iPhone en tonijn-sushi?)
Mij lijkt het vooral een kwestie van groepsdruk en snel groot willen zijn: wij kozen op ons zestiende tussen een zomermaand bij Colruyt travakken of vrijwilligerswerk op een speelplein. We dachten niet aan een telefoon van 600 euro of een auto op onze 18de verjaardag. We gingen op kamp met de jeugdbeweging, twee dagen naar Pukkelpop en nog eens twee naar Parijs. Niet én skiën én surfen én een weekend naar New York. Niet én Werchter én Pukkelpop én Tomorowland én Sziget én Benicassim. We gingen niet op wereldreis als 21-jarige we wachtten tot we als dertiger al wat moe waren van fulltime werken. We tekenden geen hypotheek op 24 ons startloon lag niet veel hoger dan een uitkering, we waren al tevreden dat iemand ons een contract gaf. Dat ons huis niet zo groot zou zijn als dat van onze ouders wisten we al, onze grootouders hadden nu eenmaal kwistig rondgestrooid met hun verkavelde landbouwgronden. Iemands fout? Nope , gewoon little arithmetics .
Oscar van den Boogaard heeft gelijk als hij zegt dat zelfontplooiing het imperatief' is. Alleen geldt dat vandaag voor álle generaties: wie zijn kinderen niet in hippe designkleren steekt, is saai; wie niet verder op reis gaat dan het Zwarte Woud een nerd; wie als actieve zestiger niet meer gaat waterskiën, ouderwets en wie als tachtiger niet twittert, die kan evengoed al dood zijn. Iedereen harder, better, stronger, faster . Borderline times zoals Dirk De Wachter het treffend verwoord heeft.
Tenzij je zelf iets anders kiest. Tenzij je niet per se überhip en binnen wil zijn. Tenzij je een lege agenda oprecht leuk kan vinden of een Skoda voldoende. Tenzij je een beetje karakter toont, beste twintiger, en eigen keuzes maakt wars van dwingende social media en trendzzz . En vooral: zonder anderen verantwoordelijk te stellen voor wat niet binnen handbereik ligt.
Het babyboomer-cliché
Trouwens, als kind van echte babyboomers durf ik te beweren dat zij het een stuk minder makkelijk hadden dan wij: geen persoonlijk studietraject met credits (unief was niks voor gewone mensen'), geen 200 euro per maand voor hotel mama, maar hun volledige wedde afstaan thuis tot daags voor ze trouwden, geen ouderschapsverlof om voor de kinderen te zorgen maar zeven jaar geen pensioenrechten, geen ouders die even de notaris voorschieten maar wachten tot hun 32ste om een hypotheek tegen 13 procent af te sluiten, geen drie reizen per jaar of auto op afbetaling maar tweedehands rondtuffen en netjes sparen; pensioen na 42 jaar dienst zonder één dag stempelgeld of ziekenkas. En nu, eindelijk een beetje tijd en geld om nog wat van het leven te genieten. Kom mij niet vertellen dat alle babyboomers slapend rijk werden en teren op de kap van de jeugd.
Gelukkig zijn er ook jongeren als Sophie Snoeckx (Kill your ego, darlings'), die beseffen dat hokjesdenken en een wij-tegen-zij-verhaal geen soelaas zullen brengen.
Beste twintiger, er liggen generaties échte overlevers voor je, er zullen generaties creatievelingen na jou komen. You're just somewhere in the middle en niet aan't eind van de beschaving ;)
Bron: De Standaard
"Kies ook eens voor een lege agenda, kies voor een minder dure auto. Maak je eigen keuzes, wars van de dwang van sociale media"
Een generatie in crisis, zo omschreef columnist Oscar van den Boogaard de twintigjarigen anno 2013. Sophie Snoeckx erkent het gevoel, en roept haar generatie op hun (virtuele) wereld wat minder rond hun (virtuele) ego te laten draaien.
Kill your ego, darlings
Twintigers, de wereld draait niet alleen om twintigers
Sophie Snoeckx Pas afgestudeerd communicatiewetenschapper (UA).
Een existentiële crisis. Ik durf er bijna niet over te praten met andere generaties of andere culturen. Het lijkt zo'n luxeprobleem. Maar ik voel overal om me heen het bestaan van deze crisis. We hebben alles. We konden alles studeren wat we wilden en daarnaast nog zowat eender welke hobby uitoefenen. En nu is het zover. Ons beroepsleven is begonnen, we zijn alleen gaan wonen, het zelfstandige leven is van start gegaan. En dan denken we: is dit het nu? Zou er geen betere job zijn voor me? Misschien kan ik wel een betere partner vinden. En het huis van mijn beste vriend is toch een stuk mooier. We gaan op zoek naar een partner, die ons gelukkig moet doen voelen. Niet in staat om het geluk puur en alleen in onszelf te vinden. We zijn onrustig en op zoek.
Maar we blijven zoeken. Maar naar wat? Naar het ultieme geluk? Ik denk dat we dat geluk dringend moeten herdefiniëren. Het ego heeft een veel te centrale plek gekregen in onze maatschappij. Wie ben ik? Wat wil ik? Wat zouden anderen ervan denken als ik dit doe of dat draag of met die mensen omga? We zijn onophoudelijk bezig met ons imago vorm te geven. Facebook draagt daar alleen maar toe bij. Plots kunnen we niet meer rustig genieten van een kop koffie met vrienden, zonder dat de rest van de wereld weet dat je een hippe café latte aan het drinken bent. Waar zijn we dan mee bezig? Op café gaan met vrienden is ook vaak niet meer hetzelfde met de alom aanwezige smartphones. Het is een verslaving geworden. Het imago is veel belangrijker geworden dan hoe mensen zélf hun leven ervaren. Reken daar dan nog eens onze vaak te grote woningen bij, volgestouwd met computers en televisie en de conclusie is snel gemaakt: we leven naast elkaar, in een virtuele wereld.
Kijk eens naar het Oosten
Ik heb het enorme geluk dat ik nu, nadat mijn studies beëindigd zijn, vijf maanden kan rondreizen in Azië. Even weg van de druk om te presteren, weg van bezig zijn met mijn imago en gewoon ontdekken, proeven en bijleren.
En er valt veel bij te leren van de oosterse wereld. Het is ongelooflijk hoe ze hier alles delen. In het Westen hebben we alles en willen we alles ook zo veel mogelijk bij ons houden. Hier hebben ze bijna niets en delen ze alles met elkaar. Het ego speelt een veel kleinere rol en dat is duidelijk te merken aan het simpele geluk dat die mensen iedere dag opnieuw ervaren. Alsook aan het opvallend lagere zelfmoordpercentage. Ze kunnen nog tevreden zijn met wat ze hebben. Ze beoefenen de kunst van het geduld nog. Alles kan hier nog trager gaan met meer aandacht voor de gemeenschap. Het is de extreme focus op het individu die ons, in het Westen, de das omdoet.
Andere reizigers die ik op mijn weg ontmoet, hebben hun camera de centrale rol van hun smartphone laten overnemen. Ze zijn al aan het denken aan welke foto's ze op Facebook zouden zetten en hoe die zouden overkomen bij hun Facebookvrienden. En ik moet bekennen dat ik mezelf daar in het begin ook op betrapte. Maar die instelling ontneemt ons het plezier van in het moment te leven. Van gewoon simpelweg tevreden te zijn met die prachtige zonsopgang op die adembenemende berg, zonder dat anderen dat moeten weten.
Om die redenen acht ik het meer dan nodig om aan de alarmbel te trekken. Wij twintigers moeten dringend onze levensstijl herzien. We moeten minder belang hechten aan ons ego. Meer geven, zonder daar steeds iets voor in ruil te verwachten. We moeten opnieuw leren om volop van het moment te kunnen genieten. Om af en toe stil te staan bij de manier waarop we ons leven aan het leiden zijn en wat we kunnen verbeteren. Om niet al onze energie in uiterlijk succes te steken. Natuurlijk is het leuk om, bijvoorbeeld, een succesvol verkoper te zijn. Maar dat is niet genoeg.
Weg met dat glas wijn
We mogen niet vergeten dat je ook enorm aan je innerlijke ontwikkeling kan werken. Onder andere door meditatie, voldoende lichaamsbeweging en gezonde voeding. We moeten eerst onszelf terugvinden, ontdekken wat onze passie is en ons leven eraan wijden. We moeten stoppen met lui te zijn en het kortetermijngeluk te laten voorgaan op onze langetermijntevredenheid. Ja, het kan leuker zijn om iedere avond in een fauteuil weg te zinken met een lekker glas wijn. Maar we moeten de discipline opbrengen om iedere dag aan onze dromen, onze passie en ons innerlijk koninkrijk' te werken.
Ik ben ervan overtuigd dat het geluk, dat nu ver zoek is bij veel twintigers, dan weer komt opduiken. We moeten onszelf terugvinden. Pas als we zelf gelukkig zijn, kunnen we anderen gelukkig maken.
We moeten ons hoofd niet laten hangen en deze existentiële crisis zien als een kans om onze levensstijl drastisch te veranderen. Niet morgen, maar vandaag! Laten we bewijzen dat de generatie na 1985 meer is dan een sociale tijdbom, narcistisch en alleen maar geïnteresseerd in uiterlijk, kicks en netwerken.
Bron: De Standaard
Misschien moet de generatie van na 1985 leren genieten van de café latte die ze drinkt, vooraleer ze een foto ervan online zet.