Deze dag is de eerste dag van de rest van ons leven! En als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Disclaimer: alle overeenkomsten met bestaande toestanden of personen zijn louter toevallig!
14-06-2013
Lotgenoot
Tot mij sprak deze middag op een terrasje iemand die zo'n tweehonderdvijftig jaar geleden ongeveer hetzelfde ervaarde als ik nu. Gekwetst, alleen achtergelaten, niet begrepen willen worden. De man schreef er een boek over. Een boek dat ik leende in de bibliotheek, gewoon afgaand op de titel. Niemand die wilde/wil luisteren naar zijn/mijn visie op de feiten. Gretiger roddels geloven dan zelf de moeite nemen om de waarheid te achterhalen. En masse samen de enkeling veroordelen en in de modder duwen. Het zal des mensen zijn zeker?
Met de Dochter en de Jongste ging ik deze middag een Bretoense boekweitpannenkoek eten. De Bretoense meubeltjes en het servies, traditioneel beschilderd in Quimper, het gaf een beetje een vakantiegevoel. Zij genoten ervan, praatten en plaagden luidruchtig zoals normaal is voor jonge mensen van hun leeftijd, nog niet te erg getekend door het leven, nog vol enthousiasme, nog gelovend in het goede van de mensheid. Dat het nog lang zo mag blijven voor hen. Mijn gedachten dwaalden echter voortdurend af, ik stelde mezelf voortdurend in vraag. Zijn de beschuldigingen van de ex-BesteVriend, die ik deze middag even vluchtig had opgemerkt in de stad, aan mijn adres terecht of het resultaat van zijn geestesgesteldheid? Het tweede natuurlijk, maar die bevinding mildert mijn pijn echter niet. Ik heb immers iemand ten volle vertrouwd en die iemand heeft daar serieus misbruik van gemaakt, en erger.
De schrijver, lotgenoot van drie eeuwen geleden, is nog jaren blijven leven, alleen, zijn overpeinzingen getrouw aan het papier toevertrouwend. Ook hij vond troost in de natuur en in de godsdienst. Zijn dat dan inderdaad de enige stevige steunpunten in deze wereld?
Ik vroeg me af: wat is erger? De roddelaar of de meute die zijn verhalen gulzig en kritiekloos opneemt, gelooft en alsmaar dikker gekleurd verspreidt?
Ja, het hele gebeuren heeft me dieper geraakt dan ik eerst dacht, zo blijkt. En toch leef ik verder. Vallen? Niet erg. Opstaan verdorie en verder doen!
Zucht. Verder doen. Weer eens diep ademhalen en verder leven. That's life!
Zalig zij die vrede stichten, want zij zullen kinderen Gods genoemd worden. (Mattheus 5:9)
Dat was een van de centrale aandachtspunten die de priester in zijn homilie van vanavond stelde.
Na twee dagen van verdriet en treurigheid was de eucharistie die ik vanavond volgde opnieuw een bron van rust en innerlijke vrede, waarvoor dank! Ik had het nodig. Broodnodig. Want al houd ik mezelf voor dat de roddelcampagne die de ex-BesteVriend nog steeds ijverig in gang houdt (zo blijkt uit FaceBookpaginas) , me niets doet, het tegendeel laat zich voelen in mijn ziel.
Door de stad dwalen in de regen bracht me geen rust. Naar muziek luisteren ook niet. Wegvluchten in een boek, daar slaagde ik evenmin in.
Everyday is a second chance, probeert een van mijn nieuwsbrieven me vandaag voor te houden. Ja, zal wel. Maar je kan de wonden die gisteren zijn toegebracht niet zomaar wegtoveren, ik ben Gandalf niet.
De inhoud van zijn preek was mooi: je vijanden vergeven, onderlinge ruzies uitpraten voor de zon ondergaat, je onthouden van communie voor het geschil met je broeder is bijgelegd, maar het moet wel van twee kanten komen en dat gaat moeilijk als de tegenpartij gezworen heeft nooit nog tegen jou te willen spreken!
Misschien wel goed zo, maar dat wordt dus wonden likken in eenzaamheid.
Neen, ik besef dat het nooit meer kan worden wat het ooit geweest is tussen de ex-BesteVriend en mij. Maar stel dat ik vanavond het tijdelijke voor het eeuwige wissel, zou ik dit tranendal kunnen verlaten met gerust gemoed, wetend dat er iemand is die hier achterblijft en me haat en er blijkbaar plezier aan beleeft me overal te gaan zwartmaken? Of omgekeerd, stel dat God verhoede!!! dat zijn uur vannacht gekomen is, zou hij rustig kunnen overgaan, in de wetenschap dat hij hier pijn en verdriet achterlaat?
Uitgerekend op een Hippie-pagina op FB las ik de enig bruikbare goede raad die vandaag bij mij past (althans, dat denk ik): Wil je de wereld verbeteren? Begin met zelf goed te doen voor anderen. OK. Boodschap goed ontvangen. Slaap wel, allemaal. Tot morgen, de eerste dag van de rest van ons leven.
Mijn benen losjes rustend op een houten tuintafeltje, glaasje witte wijn binnen handbereik, tussen de bloeiende geraniums door zicht op de groene zuidkant van de stad, bomen, bomen en nog eens bomen, spannend boek op de schoot. Alleen de geluidsoverlast van het verkeer beneden op het spitsuur werkt lichtjes storend - vanavond rustige instrumentale achtergrondmuziek op de mp3-speler laden heft morgen dit probleem op. Alle muggenzifters, haatdragende wraaknemers en kwaadsprekers laat ik diep beneden mij. Zo geniet ik van op het balkon van dit arendsnest van een zomerse vakantierust.
De huizen in de straat waar ik als kind woonde, staan nog steeds op dezelfde plaats. Met hun gele gevels, zwarte daken en grote tuinen, waren ze voor mij de ganse wereld waar ook mijn veilige nestje stond. Ik leefde en speelde er zorgeloos en besefte niet dat ik gelukkig was. Renovatie drong zich echter op. Nu zijn de gevels bezet met rode bakstenen en zijn de daken grijs. Ook de vensters en de deuren werden vervangen. De oudere huizen in de aanpalende straten werden echter volledig afgebroken. Het stratenplan zelf bestaat nu uit concentrische halve cirkels, terwijl het vroeger eerder een dambordpatroon was. Er rest mij geen reden om hier nog terug te keren. Het veilige nestje leeft alleen verder in mijn herinnering.
De sociale woonwijk waar ik als tiener woonde is nauwelijks veranderd, op de bewoners na. Waar toen vnl arbeiders en bedienden woonden, onderwijzers, politieagenten, brandweermannen, leven nu voor het merendeels migranten. Zijn de huizen niet veranderd, de ganse sfeer van de wijk wel. Andere kledingstijlen en onverstaanbare talen maken deze buurt nu vreemd voor mij. Ik heb er niets meer te zoeken.
Deze middag stond ik plots aan een bankje in de oude stadswijk. Twee jaar en negen maanden geleden verklaarde een man me hier zijn liefde. Met de Lieve achter ons, een Onze-Lieve-Vrouwbeeld voor ons en een stralende Venus in de avondlucht boven ons wisten we dat onze liefde voorbestemd en gezegend was. Nu echter Ik wenste dat ik daar naar die avond kon terug keren, die een van de mooiste in mijn leven was.
Volgens de testen die ik aflegde ben ik niet autistisch (oef!), maar bevind ik me toch in de schemerzone tussen autistich en normaal sociaal functionerend. Een vreemde combinatie van erfelijke, opvoedings- en andere externe factoren schijnt hiervoor verantwoordelijk te zijn. Dank u. Dat weten we dan ook al weer. De psycholoog beloofde me ten stelligste me te helpen om opnieuw normaal te kunnen functioneren in deze maatschappij die niet zo open staat voor wie niet perfect in het plaatje past. Ik kreeg een lijstje met opdrachten voor deze week mee als eerst stap. Elke dag één taak in het huishouden. Een pak blokkades lijkt me immers te belemmeren om normaal te functioneren. Ik veronderstel dat ik eigenlijk nooit genezen ben van de depressie van drie jaar geleden, iets wat de psycholoog helemaal niet tegensprak.
Ondertussen heb ik "via-via-via" vernomen dat een zekere vrouw nu in het bovenste laadje ligt bij de ex-BesteVriend. Dat verklaart veel van zijn houding naar mij toe van de voorbije weken. Ik hoop dat ik hen niet veel zal zien, samen of niet.
Vaderdag. Het heeft altijd minder impact gehad dan moederdag, vind ik. Misschien omdat het later werd ingevoerd en ik moederdag al mijn ganse leven ken? Commerciële uitvinding, lees ik hier en daar. Wellicht, maar ik kan me voorstellen dat er heel wat mannen blij zijn dat ze op een bepaalde dag eens extra aandacht krijgen. Voor zover die natuurlijk uit het hart komt.
Mijn vader was een heel strenge vader die alles controleerde. Soms vond ik dat zeer verstikkend en maakte het mij opstandig, maar hij hield veel van me en was fier dat ik het goed deed op school. De mens heeft ook maar zijn best gedaan. Toen ik alleen woonde, nodigde ik mijn ouders soms uit om te komen eten. Toen hij binnen kwam en op de gedekte tafel een klein lepeltje zag liggen boven elk bord, glunderde hij. Immers, het dessert vond hij altijd het lekkerst en daar keek hij dan ook naar uit. Je mocht je voor de rest de tong uit je lijf gekookt hebben, het nagerechtje was voor hem altijd de top.
Mijn vader is er niet meer. Vreemd, ik was 29 toen hij stierf en dat zal dit jaar 29 jaar geleden zijn. Hij is plots gestorven, zomaar ineens in elkaar gezakt, op een ochtend in de badkamer. Net ervoor heeft hij nog samen met mijn moeder ontbeten. Toen ze verse handdoeken in de kast kwam leggen, vond ze hem op de grond, levenloos. De schok moet enorm geweest zijn voor haar. Elke ochtend vertrok ik rond half acht naar school zodat ik daar nog twee sigaretjes kon roken voor de les begon. Die bewuste ochtend bleef ik ze thuis roken. Waarom? Voorgevoel? Rond acht uur belde mijn moeder me in paniek op om te melden wat gebeurd was.
Ik ken een andere vader die vandaag weer geen bezoek zal krijgen en verdriet zal hebben. Vorige jaren gingen hij en ik samen weg op vaderdag. Ik hoop voor hem dat er vandaag iemand anders is die de dag met hem zal doorbrengen, want sedert hij me zo achterbaks en hard heeft behandeld, houd ik afstand. Pech voor hem vandaag...
Deze namiddag nam ik deel aan een geleide wandeling in een historisch belangrijke wijk van de stad. Al bleek het om een reklamestunt te gaan voor een nieuw verschenen boek, ik heb interessante weetjes opgestoken en de gids was een boeiend verteller. Mijn kinderen waren bij hun vader uitgenodigd voor een etentje. Toen ik thuis kwam, vond ik daar mijn twee zonen. In tegenstelling tot hun zus waren zij niet ingegaan op de uitnodiging van hun vader...
Dat de trein ingevolge werken bijna een half uur vertraging opliep, vond ik in tegenstelling tot heel wat medereizigers geenszins erg. Bijna altijd heb ik een boek of een andere vorm van lectuur bij me en kan ik dus extra gevonden tijd (iets anders dan "verloren tijd") goed vullen. En zou het iets uitmaken ivm de mij opgedragen zoektocht? Een middeleeuws patriciërshuis zou toch niet zomaar weglopen.
Ik liep Brugge door in verschillende richtingen. Een plan had ik niet echt nodig; Brugge is zo klein dat je eigenlijk niet kan verloren lopen. Nu eens op zoek naar een handwerkwinkeltje dat ik me herinnerde van veertig jaar geleden en er inderdaad nog was, zij het aangepast aan de smaak van de hedendaagse mens. Dan weer stapte ik van antiek- naar brocantewinkeltje, me telkens weer afvragend waar men al die mooie oude spulletjes haalde. De prijzen varieerden sterk. Niet dat ik me veel kocht - zowel het geld als de plaats om thuis een en ander uit te stallen ontbreken me. Maar ik kan ervan genieten om al dat moois te bekijken.
's Middags overtrof ik mezelf! Al zeg ik het zelf. Op een terrasje vond ik een vrij tafeltje in een hoek, beetje beschut onder een luifel, daar nam ik plaats, at er een pastagerecht en vroeg ik een koffie er na. Gans alleen zitten eten op een terras, het is me gelukt. Het viel me wel op dat de prijzen in Brugge van 25 tot zeker 50 % duurder zijn dan het toeristische centrum van mijn stad. Tja... Neem de toeristen weg uit Brugge en je zit zo opnieuw met "Bruges la Morte". Kan je het de middenstanders kwalijk nemen? Het zachte warme windje, de mensen aan de andere tafeltjes die me nauwelijks waarnamen, het maakte dat ik me veilig en dus goed voelde.
Ja, ik passeerde de plaatsen en het eethuis waar ik nog niet zo lang geleden tijd doorbracht met de ex-BesteVriend. En ja, het deed me even pijn. Want er zijn zoveel mooie dagen geweest en het had kunnen blijven duren.... Maar neen, gelukkig heb ik een rationele kant die me duidelijk voor ogen houdt: "die man heeft meer dan genoeg van jou geprofiteerd, heeft je op de koop toe een mes in je rug geploft, laat hem nu maar alleen verder knotsen en bouw je eigen leven op!"
Foto's nam ik nauwelijks. Enerzijds zijn alle mooie hoekjes van Brugge al lang en meer dan eens door betere fotografen dan ik vastgelegd en anderzijds lopen overal toeristen in de weg. Wat moet dat hier zijn in het hoogseizoen? Toch kon ik het niet laten een reeksje beelden vast te leggen in de St-Salvatorkerk. Ongelooflijk mooi gebedshuis! Het speet me dat ik het verlaten moest omdat het sluitingsuur vlugger naderde dan ik vermoed had. Enfin, ik ben zeer blij en tevreden met wat ik gezien heb.
Toen ik tegen een uur of zes opnieuw de trein naar huis nam, overdacht ik een en ander. Door dit eendagsuitstapje waren mijn batterijen volledig opgeladen, al voelde ik me moe. Ik kwam tot het besluit dat ik gerust een andere stad kan bezoeken. Een stad die een beetje verder ligt, misschien met een overnachting er bij. Amsterdam, waar ik meer dan veertig jaar niet geweest ben? Of Parijs, dat me serieus is tegengevallen bij mijn laatste bezoek... door een toenmalige grimmige echtgenoot. Al heb ik me op sommige momenten erg eenzaam gevoeld in Brugge - niet tegen iemand kunnen zeggen hoe mooi je iets vindt, hoe grappig een bepaalde situatie is, of gewoon maar eens zeggen hoe gelukkig je je voelt - de uitstap is me geenszins tegengevallen!
Maar, vergeten we niet dat ik die dag naar Brugge ben afgereisd omdat mijn psycholoog me dat had opgedragen. Het patriciërshuis dat hij me had beschreven, had ik zeer vlug gevonden. Verbonden met de OLV-kerk door een privé-ingang was het onmiddellijk duidelijk dat het Gruuthuuse-museum bedoeld werd. En de wapenspreuk van de Gruuthuuse-familie die ik moest zoeken, staat gebeiteld boven de hoofdingang:
"Plus est en vous"!
m.a.w. : er zit meer in jou dan je vermoedt!
Toen ik gewoon ter informatie deze spreuk sms'te naar de psycholoog, ten teken dat ik ze ontdekt had, antwoordde hij me onmiddellijk: "Gebruik ze!"
Eindelijk zomert het! In de weersvoorspellingen belooft men 26 graden, geen weer om binnen te blijven. Straks neem ik de trein naar Brugge, nieuwsgierig als ik ben op zoek naar dat familiemotto waar de psycholoog over sprak. De man meent het goed met mij, beter om dus ook goed samen te werken, wil ik dat deze therapie vruchten afwerpt. Mag wel voor de 45 euro die ik er elke week moet achterlaten. Maar dat compenseer ik door nu niet meer buitenshuis te ontbijten; ook het aantal koffies dat ik vroeger in de stad ging drinken, is drastisch verminderd. Ik zal meer aan dat geld hebben door het aan de psycholoog te geven dan het hier of daar gewoon op te drinken, hoop ik toch. Denk ik toch. En eens de therapie geëindigd, stop ik het in een spaarpotje om een reisje te maken. Nah!
Nu de zon schijnt is het net of ik meer energie en goede moed heb dan tot enkele dagen geleden. Dat zal wel bij de meeste mensen zo zijn zeker? Tja, er zijn altijd uitzonderingen. Mijn Ex hield meer van regen, haatte zon, zei hij altijd. Waarom viel ik toch telkens op "rare" mannen? Gisterennamiddag had ik afgesproken met een FB-vriendin die ook eens mijn versie wou horen, na de spottende opmerkingen en roddels die de ex-BesteVriend nu gretig schijnt te verspreiden. Ik heb me min of meer op de vlakte gehouden, een klein beetje verteld, maar geen vettige details over hem. Neen, ik wil me niet op dezelfde manier als hij gaan gedragen. Daarna wandelde ik met een lange omweg door het natuurgebied naar huis. Onderweg nog een beetje nadenkend over alles wat gezegd en gebeurd is, begon ik me serieus vragen te stellen bij het feit dat de dochter van de ex-BesteVriend haar vader helemaal niet meer wil zien, hem zelfs niet heeft uitgenodigd op haar trouwfeest. Het antwoord hierop zal ik waarschijnlijk nooit kennen.
Maar nu nog een kopje koffie voor ik de trein neem en toeristje ga spelen in Brugge. Ik ben van plan er een aangename dag van te maken!
Hij ziet er uit als een kruising tussen een pienter fijn vogeltje en een no-nonsense zijn wereld kennende professor. Vooraan kalend met achteraan licht krullende grijzende lokken, levendige oogjes, kennis en barmhartigheid uitstralend. Zo is de psycholoog in wiens handen ik het verdere verloop van mijn leven tijdelijk toevertrouw.
Vandaag gaf hij me een dubbele huistaak op:
-"Deze week ga je zwemmen"! (een andere sport interesseert me nauwelijks!)
en
-In Brugge staat op de poort van het huis naast de OLV-kerk het levensmotto te lezen van een oude patriciërsfamilie. Het geldt voor jou! Op mijn vraag wat dat dan wel kon zijn, antwoordde de man prompt: Ga dan kijken!.
De boodschap is duidelijk. De brave man wil me mijn huis uit èn gelijkertijd op zoek laten gaan naar wie ik eigenlijk zelf ben.
Zet die nare man uit je leven en begin opnieuw!, was zijn boodschap vandaag.
Tot die eindconclusie was ik zelf al gekomen, maar de manier waarop ik dat kon doen was me niet duidelijk. Enkele concrete opdrachten lieten ineens blijken hoe eenvoudig dat wel kan zijn.
De bijna tot spookbeeld geworden ex-BesteVriend werd naar de achtergrond getrokken en scheen daar voor de rest van de avond te kunnen blijven.
Het is een kerk die van buiten op zijn 19de eeuws bepleisterd is en je zou voorbij stappen zonder ze op te merken. Maar toen ik er op het einde van de rommelmarkt passeerde, merkte ik dat de deur open stond en ik had het gevoel dat ik vriendelijk uitgenodigd werd om binnen te gaan. Ik volgde dat gevoel. Wat van buiten banaal leek, stond in schril contrast met wat binnen te zien en vooral te voelen is.
Een mengeling van stijlen, van middeleeuws tot art déco, sieren het gebouw. Achteraan in een altaar staat een kleine maar o zo mooie Pieta uit de veertiende eeuw. Het was er stil, heel stil, zeker als je van uit zo'n lawaaierige en chaotische atmosfeer als een rommelmarkt komt. Er was een vrouw, zacht glimlachend, grijs, schort voorgebonden, die kaarsstompjes verwijderde, stoelen correct plaatste en me o zo spontaan warm en vriendelijk fluisterend begroette. Ik wandelde de kerk rond, genoot van al het moois dat ze bevat en bleef nog een tijd - ik weet niet hoe lang - achteraan op een stoel zitten, biddend zonder woorden, stil genietend van al het moois. Toen ik de kerk verliet waren alle vezels van mijn lichaam vervuld door een tijdloze bijna onwezenlijke vrede.
En dat bleek maar goed ook - of zijn sommige zaken inderdaad voorbestemd??? - want enkele straten verder liep ik de ex-BesteVriend tegen het lijf, hoe hard ik ook mijn best gedaan heb hem te ontwijken. Bestaat toeval dus inderdaad niet? Werd mij in die kerk voldoende kalmerende energie geschonken om deze onverwachte confrontatie op te vangen?
In de nauwelijks vijf minuten die onze confrontatie duurde, heeft hij me laten weten dat hij: - op mijn vorige blog dingen gelezen heeft die hem niet aanstonden (het is inderdaad niet makkelijk geconfronteerd te worden met je eigen onvolmaaktheden); - voorlopig meer dan genoeg heeft van vrouwen, hij heeft er toch niets anders dan miserie mee; - op zijn FBpagina geen namen genoemd heeft en dus niets misdaan heeft (neen, daarom dat de vrouw die me mailde mij onmiddellijk herkend heeft. Zij ? Dan anderen ook natuurlijk! - Maar dat betwistte hij); -mij nog steeds beschuldigt van knettergek zijn en ziekelijk jaloers.
Mijn pogingen hem duidelijk te maken dat ik geenszins jaloers ben (dat betekent immers iemand iets misgunnen) maar dat ik heel verdrietig werd telkens ik merkte dat hij een vrouw liever zag dan mij, ik die hem doodgraag zie/zag, dat lachte hij weg. Spottende lach. Bijna een grijns geworden.
God, kan je nog van zo iemand houden? Geef hem het beste dat hij maar kan hebben en bescherm hem tegen alle kwaad en ongeluk. Maar vooral tegen zichzelf!
Ik besef maar al te goed dat ik hem, voor mijn eigen bestwil, zo veel mogelijk moet blijven vermijden! Hij is toch niet te overtuigen en ik heb telkens opnieuw pijn. Beter is het mijn leven verder alleen uit te bouwen. Ik kom er wel.
Op deze openkerken-dag waren de vier kerken in het stadscentrum inderdaad open, maar geen gids viel te bespeuren! Er waren wel veel bezoekers, zoals op alle toeristische trekpleisters in de stad. Nog maar begin juni en ganse bussen worden overal gelost, wat wordt dat in de zomer? Er zijn nu al straten waar je niet zomaar meer kan passeren. Deze stad is niet groot genoeg voor zoveel grote groepen bezoekers, dat komt de leefbaarheid van het centrum niet ten goede. Maar enfin, de middenstand kan er maar mee gediend zijn...
Om de school waar naaien en breien en andere hobbies worden aangeleerd te bereiken, moet je eerst een stadstram nemen tot aan het station en daar overstappen op een lijnbus die je naar de rand van de stad brengt. Die moeilijke bereikbaarheid met het openbaar vervoer was voor mij voldoende om niet naar hun opendeurdag te gaan. Ik heb geen auto. Die cursussen worden immers 's avonds gegeven en ik zie me volgende winter niet om 22 uur daar ergens in the middle of nowhere op een bus staan wachten! Stel dat ik hem mis, enkele uurtjes te voet naar huis stappen? Nee dank je! Het prijskaartje van de cursussen dat ik kon nakijken op de website, is ook te hoog voor het budget van huize BlancheFleur. In september krimpt mijn inkomen serieus in , maar ik leef hier wel nog samen met twee volwassen kinderen (en drie katten). 185,00, zonder de kosten van het materiaal, dat is zo'n 7500 oude Belgische frank, alleen maar om iets te doen samen met andere mensen, want wat ik wil leren kan ik evengoed gans alleen opsteken uit handboeken! Pffft!
Op de rommelmarkt die ik vandaag bezocht, was niets spectaculairs te zien. Toch kocht ik er een kader met een devote afbeelding die rond 1900 in de meeste huizen aan de muur zou hebben gehangen. De oude verkoper beweerde dat het nog van zijn grootmoeder was ; de kader leek me zijn verhaal te bevestigen. Nu heb ik er een mooie oude godsdienstige prent bij tegen een klein prijsje. Dank u, mijnheer.
De grote verrassing was echter de kerk, daar aan de rand van de stad, in een volkswijk, waar me een gevoel geschonken werd, zo zalig dat het nauwelijks aards leek.
Op de werktafel in mijn slaapkamer staat nog een kopje koude thee van gisteren. Het smaakt me. Ik kijk uit over de stad aan de achterzijde van het appartement. 's Nachts is hier minder te zien dan aan de voorkant waar je uitkijkt over het centrum van de stad. Toch schenkt dit zicht me rust als ik 's nachts weer eens klaar wakker ben. De verkeerslichten een eindje verder regelmatig van kleur zien veranderen, de oranje linten straatlampen, enkele auto's die beneden voorbij rijden. Het is vier uur en ergens kraait een haan.
Zovele weekends kenden hetzelfde verloop: zaterdagmorgen met de ex-BesteVriend lang ontbijten in het koffiehuis beneden, terrasje in de namiddag, zondag naar de mis en na het middageten naar het dorpje waar zijn vrouw begraven ligt. Dat vaste patroon zal zich voor mij nooit meer herhalen. Neen, ik zal het niet missen, want ik zal nu mijn tijd op een andere manier vullen, op een minder vast stramien. Zowel straks als morgen zijn er verschillende rommelmarkten in de stad. Eens zien of ik er een koffieserviesje vind dat me bevalt, want de laatste tijd beginnen de oortjes van mijn tasjes af te breken. Misschien kan ik er iets onverwacht moois op de kop tikken, je weet nooit wat je zal zien op rommelmarkten, dat maakt het zo interessant. Het ganse weekend zijn er open-kerkendagen. Vier kerken in het centrum kunnen met een gids bezocht worden. Naar een ervan ben ik wel nieuwsgierig. Straks is er ook opendeurdag in een school voor volwassenenonderwijs waar cursussen handwerken en zo gegeven worden. Misschien spring ik daar ook eens binnen.
Er is dus genoeg te doen in de stad, ik zal me niet vervelen. De Jongste slaapt uit en gaat dan naar de scouts, de Dochter brengt elk weekend door bij haar vriendje. Alleen eten, ja, dat is minder plezant. Maar uiteindelijk valt dat wel mee. Al besef ik dat ik nu niet bepaald gezond eet als er niemand anders bij is. But who cares...
Ondertussen is ergens in het park beneden een merel aan het fluiten. Nog een uurtje onder de dekens kruipen en dan opstaan. Straks zien we wel weer.
Gisteren heb ik de fotos die ik nam tijdens mijn avondwandeling in het natuurgebied gesorteerd, de beste wat bijgeschaafd mooi horizontaal plaatsen, hier of daar een stukje afknippen en er een filmpje mee samengesteld. Een streepje muziek van Vivaldi verlevendigt het geheel wat. Het werk gaf me voldoening. Ik heb het op YouTube geplaatst, zo heeft misschien iemand anders er ook wat aan.
Waarom neemt een mens eigenlijk fotos? Om de al maar voort vliegende tijd te proberen vasthouden? Om het geheugen een beetje te helpen? Ik maak vooral wolkenfotos, mijn arendsnest is hiervoor een uitstekende locatie. Verder leg ik soms iets speciaals of moois vast dat ik toevallig zie tijdens een wandeling door de stad of in de natuur. Maar waarom? Tientallen mappen, allemaal samen honderden fotos bevinden zich op de harde schijf. Zal ik die ooit nog bekijken? Door er een filmpje van te maken, kan iemand anders er misschien nog wat van genieten. Wie weet.
Zo heb ik de afgelopen twee jaar ook ik weet niet hoeveel fotos gemaakt van mijn ex-BesteVriend, op terrasjes, gewoon in de stad, gekkebekkend bij hem thuis, tijdens bezoeken die we samen aflegden en zo meer. Een keer een heel mooie fotoreeks gemaakt van hem en zijn broer. En nu? Nu heeft diezelfde ex-BesteVriend een gore roddelcampagne tegen mij in gang gezet. De kennis die me een kopie zond van het gemene bericht dat hij over mij plaatste op FaceBook, heeft hij prompt ontvriend. Een vrouw die ik ooit beschreven heb op mijn andere blog, heeft hij hierover ingelicht; zonder mijn naam te noemen slingerde ze allerhande spottende bewoordingen naar mijn kop op haar FBpagina. Ik heb de bewuste artikels op mijn oude blog nog eens herlezen en heb niets gevonden dat de gemene beschuldigingen van hem zou kunnen rechtvaardigen. Ik heb alleen mijn mening geschreven over wat ik waarnam en vooral hoe ik me daarbij voelde. Boos zijnde is hij op zoek gegaan naar iets dat hij tegen mij zou kunnen gebruiken. Zo vind je natuurlijk altijd iets, en hij heeft gretig met modder gegooid. Het kwaad is geschied. Eigenlijk is hun hele doen zo kinderachtig, dat hebben drie andere mensen mij ook gezegd, en zou ik er mij geen zier van mogen aantrekken, ware het niet dat ik er ziek van ben. Ik word al enkele dagen geplaagd door hoofdpijn en een gebrek aan eetlust, terwijl ik te veel koffie drink. Het ene doet het andere ook geen goed, ik weet het.
De wandeling in het natuurgebied heeft me rust geschonken. Het maken van het filmpje en het zoeken naar de bijpassende muziek ook. Dat moet ik blijven doen: bezig zijn met wat me plezier verschaft, dingen doen waar ik me op moet concentreren. Nu hier alleen nog voldoende energie voor vinden Niet piekeren en de tijd zijn werk laten doen.
Het miezerige, kille weer en tegenzin om me tussen mensen te begeven, hielden me gisteren het grootste deel van de dag binnen. Niet dat ik hier veel heb uitgericht, alleen het allernoodzakelijkste deed ik. Tegen de avond, het uur dat de meeste mensen naar huis gaan, vertrok ik toch naar het natuurgebied dat hier niet zo ver af ligt. Behoefte aan beweging en frisse lucht was sterker dan mijn drang tot alleen-zijn met mijn verdriet.
Er viel een fijne motregen, de paden waren modderig zodat het uitkijken was om niet uit te glijden. Echter, wat ik zag was een streling voor het oog. Fluitekruid, meidoorn, boterbloem, lisbloem, smeerwortel, en meer paarse, gele en witte bloemen die ik niet meer direct bij naam kende, het bloeide allemaal! Het rook naar honing. Ik passeerde drie witte ganzen die me toesnaterden dat ik hen best niet te dicht naderde, in de sloten zwommen wilde eenden, een meerkoet, twee futen. Ergens in de populieren en treurwilgen floten vogels allerhande. Slechts heel af en toe stak een jogger me voorbij of iemand die verkoos door het natuurgebied van werk naar huis te fietsen. Voor de rest, geen mens, alleen natuur.
Rust en berusting.
Waarom heb ik zo lang gewacht om hier opnieuw te komen wandelen?
"Ik kwam terug van zee, zo rood als een kreeft, verbrand door de zon".
Zo kort was het droombeeld dat ik had in de nacht voor de fatale dag aan zee vorige week, maar hij bleef me bij. Gisteren dacht ik er tijdens mijn avondwandeling aan terug. Wat betekent dat beeld? Dat ik een mooie dag aan zee heb doorgebracht, maar met veel pijn terug naar huis zou gaan en duidelijk gemarkeerd zou zijn voor lange tijd. Dat is ook gebeurd! Was het een voorspellende, een waarschuwende droom? Betekent dit dat, wat gebeurd is, ook moést gebeuren? Dat het zo voorzien was?
Hoe ouder we worden, hoe meer ex'en we hebben. Een ex-echtgenoot, ex-collega's, eczema en eksterogen. En in mijn geval ook een ex-BesteVriend.
We hebben allemaal onze scherpe kantjes, maar we hebben allemaal ook goede eigenschappen. Echter, als iemand boos op je is, worden die laatste blijkbaar onzichtbaar maar worden de eerste reusachtig uitvergroot, bijgekleurd en vettig uitgesmeerd in een roddelcampagne. "Het zegt veel over hem", schreef een gemeenschappelijke kennis me. Inderdaad, maar het doet toch pijn, meer pijn dan ik eerst voelde.
Ik vermijd nu heel bewust de plaatsen waar ik de ex-BesteVriend zou kunnen ontmoeten, geducht voor zijn stoute scherpe tong. Gelukkig ken ik zijn dagschema zo'n beetje, weet ik waar en wanneer hij boodschappen doet en waar hij bij voorkeur zijn koffietjes gaat drinken. Ben ik boos op hem? Eigenlijk niet. Ik voel vooral verdriet. Het zoveelste verdriet in mijn leven, maar dat leven gaat verder!
De psycholoog die ik maandag voor het eerst sprak, zal me begeleiden bij de uitbouw van mijn verdere leven. Maar eerst moet ik uit deze depressie geraken, waar ik door de gebeurtenissen van de afgelopen week dieper en dieper in ben weg gezakt. Zolang het op eigen kracht kan, weiger ik medicatie.
En, wat hebben we geleerd vandaag? 1. Wie bij jou zwaar roddelt over een ander, zal vroeg of laat bij een ander roddelen over jou. 2. Neem nooit meer iemand zo vlug en compleet in vertrouwen. En het belangrijkste: 3. Je hebt niemand anders nodig om je eigen leven te leiden (al zou een engel die je af en toe eens in zijn armen neemt, zeer welkom zijn).
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://blog.SeniorenNet.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Tot mij sprak deze middag op een terrasje iemand die zo'n tweehonderdvijftig jaar geleden ongeveer hetzelfde ervaarde als ik nu. Gekwetst, alleen achtergelaten, niet begrepen willen worden. De man schreef er een boek over. Een boek dat ik leende in de bibliotheek, gewoon afgaand op de titel. Niemand die wilde/wil luisteren naar zijn/mijn visie op de feiten. Gretiger roddels geloven dan zelf de moeite nemen om de waarheid te achterhalen. En masse samen de enkeling veroordelen en in de modder duwen. Het zal des mensen zijn zeker?
Mijn benen losjes rustend op een houten tuintafeltje, glaasje witte wijn binnen handbereik, tussen de bloeiende geraniums door zicht op de groene zuidkant van de stad, bomen, bomen en nog eens bomen, spannend boek op de schoot. Alleen de geluidsoverlast van het verkeer beneden op het spitsuur werkt lichtjes storend - vanavond rustige instrumentale achtergrondmuziek op de mp3-speler laden heft morgen dit probleem op. Alle muggenzifters, haatdragende wraaknemers en kwaadsprekers laat ik diep beneden mij. Zo geniet ik van op het balkon van dit arendsnest van een zomerse vakantierust. 
De huizen in de straat waar ik als kind woonde, staan nog steeds op dezelfde plaats. Met hun gele gevels, zwarte daken en grote tuinen, waren ze voor mij de ganse wereld waar ook mijn veilige nestje stond. Ik leefde en speelde er zorgeloos en besefte niet dat ik gelukkig was. Renovatie drong zich echter op. Nu zijn de gevels bezet met rode bakstenen en zijn de daken grijs. Ook de vensters en de deuren werden vervangen. De oudere huizen in de aanpalende straten werden echter volledig afgebroken. Het stratenplan zelf bestaat nu uit concentrische halve cirkels, terwijl het vroeger eerder een dambordpatroon was. Er rest mij geen reden om hier nog terug te keren. Het veilige nestje leeft alleen verder in mijn herinnering.
Volgens de testen die ik aflegde ben ik niet autistisch (oef!), maar bevind ik me toch in de schemerzone tussen autistich en normaal sociaal functionerend. Een vreemde combinatie van erfelijke, opvoedings- en andere externe factoren schijnt hiervoor verantwoordelijk te zijn. Dank u. Dat weten we dan ook al weer. De psycholoog beloofde me ten stelligste me te helpen om opnieuw normaal te kunnen functioneren in deze maatschappij die niet zo open staat voor wie niet perfect in het plaatje past.
En het werd een aangename dag. 
Eindelijk zomert het! In de weersvoorspellingen belooft men 26 graden, geen weer om binnen te blijven. Straks neem ik de trein naar Brugge, nieuwsgierig als ik ben op zoek naar dat familiemotto waar de psycholoog over sprak. De man meent het goed met mij, beter om dus ook goed samen te werken, wil ik dat deze therapie vruchten afwerpt. Mag wel voor de 45 euro die ik er elke week moet achterlaten. Maar dat compenseer ik door nu niet meer buitenshuis te ontbijten; ook het aantal koffies dat ik vroeger in de stad ging drinken, is drastisch verminderd. Ik zal meer aan dat geld hebben door het aan de psycholoog te geven dan het hier of daar gewoon op te drinken, hoop ik toch. Denk ik toch. En eens de therapie geëindigd, stop ik het in een spaarpotje om een reisje te maken. Nah!
Hij ziet er uit als een kruising tussen een pienter fijn vogeltje en een no-nonsense zijn wereld kennende professor. Vooraan kalend met achteraan licht krullende grijzende lokken, levendige oogjes, kennis en barmhartigheid uitstralend. Zo is de psycholoog in wiens handen ik het verdere verloop van mijn leven tijdelijk toevertrouw.
Het is een kerk die van buiten op zijn 19de eeuws bepleisterd is en je zou voorbij stappen zonder ze op te merken. Maar toen ik er op het einde van de rommelmarkt passeerde, merkte ik dat de deur open stond en ik had het gevoel dat ik vriendelijk uitgenodigd werd om binnen te gaan. Ik volgde dat gevoel. Wat van buiten banaal leek, stond in schril contrast met wat binnen te zien en vooral te voelen is.
Op deze openkerken-dag waren de vier kerken in het stadscentrum inderdaad open, maar geen gids viel te bespeuren! Er waren wel veel bezoekers, zoals op alle toeristische trekpleisters in de stad. Nog maar begin juni en ganse bussen worden overal gelost, wat wordt dat in de zomer? Er zijn nu al straten waar je niet zomaar meer kan passeren. Deze stad is niet groot genoeg voor zoveel grote groepen bezoekers, dat komt de leefbaarheid van het centrum niet ten goede. Maar enfin, de middenstand kan er maar mee gediend zijn...
Op de werktafel in mijn slaapkamer staat nog een kopje koude thee van gisteren. Het smaakt me. Ik kijk uit over de stad aan de achterzijde van het appartement. 's Nachts is hier minder te zien dan aan de voorkant waar je uitkijkt over het centrum van de stad. Toch schenkt dit zicht me rust als ik 's nachts weer eens klaar wakker ben. De verkeerslichten een eindje verder regelmatig van kleur zien veranderen, de oranje linten straatlampen, enkele auto's die beneden voorbij rijden. Het is vier uur en ergens kraait een haan. 
Gisteren heb ik de fotos die ik nam tijdens mijn avondwandeling in het natuurgebied gesorteerd, de beste wat bijgeschaafd mooi horizontaal plaatsen, hier of daar een stukje afknippen en er een filmpje mee samengesteld. Een streepje muziek van Vivaldi verlevendigt het geheel wat. Het werk gaf me voldoening. Ik heb het op YouTube geplaatst, zo heeft misschien iemand anders er ook wat aan.
