Deze dag is de eerste dag van de rest van ons leven! En als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Disclaimer: alle overeenkomsten met bestaande toestanden of personen zijn louter toevallig!
27-06-2013
"School's out forever"!!!
School's Out Forever!, Alice Cooper.
Maanden geleden al had ik besloten om op de dag dat ik officieel met prepensioen kon, dat liedje op mijn FaceBookpagina te plaatsen. Want ik keek er naar uit! En ik zou een gat in de lucht springen! En ik zou dit en ik zou dat!
Nu echter, net de brief ontvangen dat ik op 1 september niet meer, nooit meer, terug naar school hoef, nu voel ik niets meer. Typisch voor een depressie, probeert de psycholoog mij te troosten. Maar het feit is er wel! Nooit nog het o zo gehate harde koude lawaai van de schoolbel moeten aanhoren, nooit meer het geneut van de leerlingen, nooit meer misselijk worden van de zoveelste nieuwe nutteloze bureaucratische beslissing, enz, enz!
I k m a g o p p r e p e n s i o e n ! ! !
De directrice telefoneerde me. Op de personeelsvergadering van eind augustus zal ik eventjes geëerd worden wegens bewezen diensten. Lief van haar. Traditie, weet je wel. Maar ik hoef het niet. Liever muisstil vertrekken, zoals ik al die jaren muisstil op school mijn werk deed. Volgende week dinsdag, als ik mijn mineralen en eigen boeken uit de kast in het aardrijkskundelokaal ga halen, ga ik proberen om het haar uit te leggen, om aub geen extra-aandacht aan mijn verdwijnen uit de school te besteden.
15 oktober 1978. Met bibberende knieën, heb ik diarree?, blauwe jas, zwarte boekentas, de lesjes uit mijn hoofd geleerd, stap ik een school binnen. Jàààren later, na ik weet niet meer hoeveel andere scholen, hoef ik niet meer terug. Laat het zo aub. Stil en rustig. Niemand zal me missen.
Enfin, voor wie het wil horen, hier is het: http://www.youtube.com/watch?v=VBEcLxnXVAc
Twee-drie jaar geleden haalde de nu ex-BesteVriend me over een profiel aan te maken op FaceBook. Want het was daar plezant. Want je kwam te weten wat anderen deden. Want je trapte lol. Enzoverder. Ik deed het, verliefd als ik was en goedgelovig op de koop toe. En ja, ik heb sindsdien veel gelachen, dat is waar.
Nu, verlaten en vooral verraden door diezelfde ooit-BesteVriend, vraag ik me af wat mijn profiel daar nog doet. Vind-ik-leukjes op een foto van mij verzamelen? Hoe oprecht zijn die? Vind-ik-leukjes uitdelen om nog in aanmerking te worden genomen? Een test zal het duidelijk maken.
Sedert hij me op zo'n laffe wijze de dolken in de rug stak, reageren zijn FB-vrienden niet meer op mijn berichten - op één man na, iemand die nog niet zo lang geleden de Dood in de ogen zag tijdens een hartoperatie; dat verklaart waarschijnlijk een en ander. Anderen hebben de toegang tot hun pagina voor mij afgesloten. Hoe sterk roddel is roddel toch! En hoeveel mensen geloven het en handelen er naar!
Gedurende ongeveer twee weken zal ik zelf geen enkel bericht meer op FB plaatsen en ook op geen enkel bericht nog reageren. Eens kijken wie zal vragen wat er scheelt. Daarna zal ik mijn besluiten trekken. Iets in mij weet al waar het uiteindelijk zal op uitdraaien! En het zal veel zeggen over de menselijke natuur!
Ik ben fier op de Dochter! Zaterdag liep ze de volle 10 km uit tijdens de Midnightrun door de stad. Ze heeft ook met succes de reeks praktische rijlessen voleindigd en heeft nu geen schrik meer achter het stuur. Twee verwezenlijkingen die ik nooit haalde. Ik hoop van ganser harte dat haar verdere leven zo succesvol mag blijven. En dat ze gelukkiger mag worden dan ik...
Over de Jongste maak ik me wel zorgen. Hij zou zijn medicatie aan het afbouwen zijn. Kan een psychose zomaar "genezen" en verdwijnen? Ik ben er niet gerust in. Zeker niet als ik hem als een schim door het huis zie bewegen. Van de dokters verneem ik niets, beroepsgeheim weet je wel. Gelukkig gaat hij nog wekelijks naar de scouts en de fitness. Naar de toekomst toe maakt hij vage plannen, de school niet meer hervatten maar zijn diploma behalen via de centrale examencommissie. De jongen onderschat dat enorm! Een beroep, iets om zijn leven zinvol te vullen, daar hoor ik echter niets over. Ook dat verontrust me. Het is niet gemakkelijk om het broze evenwicht te bewaren tussen hem stimuleren en zijn vertrouwen behouden.
Een jaar of twee geleden verkocht de Sixtusabdij van Westvleteren via Colruyt kartonnetjes met 6 flesjes trappist en twee glazen, om de restauratie van het klooster te financieren dacht ik me te herinneren. Ik kocht er twee. Een voor mezelf en een voor de ex-BesteVriend voor hij ex werd. Immers, hij durfde toen nog niet naar de 13de verdieping komen, wegens angsten waarvoor hij nu die blauwe pilletjes neemt. Ik dacht het mijne te delen met mijn zonen en dat van de exBV met hem te delen in zijn huis. Vergeet het! Van zijn trappistjes heb ik er geen enkel geproefd, hij deelde ze met iemand anders! Net zoals hij het flesje Elexir de Spa dat ik ooit voor hem kocht niet met mij heeft gekraakt.
Mijn kartonnetje trappistjes ben ik deze avond in allerijl gaan zoeken in de kelder, op aanraden van mijn Jongste. Vorige week heb ik toevallig gemerkt dat het slot van de kelderdeur geforceerd was. Tja, ik ga nu niet bepaald elke avond voor mijn plezier in dat doolhof van keldergangen. Mijn kelder bevindt zich dan nog zo ver en je moet er zoveel hoeken voor om dat je denkt dat je ondertussen twintig km verder gesukkeld bent. Enfin, blijkt dat de dieven weg zijn met tien à twintig fraai versierde houten kistjes uit India, Afrika, maar het ergste van al, ook eentje uit Bretagne! Dat laatste doet me pijn, de rest beschouw ik gewoon als onbelangrijke materie die weg is. Verder had ik niet opgemerkt dat er iets anders was meegenomen. Tot de Jongste vanavond opperde dat zo'n kartonnetje Westvleteren zeldzaam is en dus interessant kon zijn voor de dieven. Ik als de weerwind naar het keldertje, waar het kartonnetje al maanden onaangeroerd verborgen stond tussen plastieken bakken gevuld met voor mij emotioneel belangrijk speelgoed van de kinderen. Ik had het blijkbaar goed verstopt. Vrezend dat dieven ooit terugkomen naar een plaats waar al buit werd gegraaid, nam ik de trappistjes nu mee naar boven. De Jongste was wel nieuwsgierig naar de door mij al meer dan eens geroemde smaak, maar de resten van de kater die hij overhield van zijn uitje met oud-klasgenoten gisteren weerhielden hem ervan om vandaag eens te proeven. Daarom schonk ik een glas uit voor mij alleen en savoureerde het in de tuinzetel op het balkonnetje, onderwijl een nieuw boek beginnend. De iets te sterke wind deed me vlugger dan gepland naar binnen gaan. Omdat de Jongste ondertussen van een horrorfilm genoot (nou ja, "genoot"...), verhuisde ik maar naar mijn kamer. Ja, het blijft een lekker biertje, maar ik had het veel liever in aangenamere omstandigheden geproefd, ontspannen met de nu ex-BesteVriend, dat was toen toch de bedoeling.
Vreemd, ik heb het gevoel dat een deel van mij hem altijd zal blijven missen, altijd naar hem zal blijven verlangen. Die man, de ex-BesteVriend, hij mag nog zoveel vrouwen leren kennen als hij wil, nooit zal er nog iemand zijn die zoveel en vooral zo onvoorwaardelijk van hem gehouden heeft als ik. Maar neen, ik was niet goed genoeg voor hem en ik kreeg de dolken in de rug gestoken. Zijn oudste vriendin heeft me vorig jaar nog gezegd: "Zijn duvel is nog niet dood, wacht en hij komt met hangende pootjes bij jou terug"! O ja? Neen meiske, al blijft iets in mij naar hem verlangen, hij moet niet meer terug komen, niet nadat hij me zo achterbaks en gemeen behandeld heeft! En die andere trappistjes uit Westvleteren, ik zal ze delen met mijn zonen of alleen drinken op het balkonnetje. Nah.
Ik had op voorhand moeten telefoneren, dan zou mijn moeder verwittigd geweest zijn, zou ze me hier of daar opgewacht hebben en zou ik haar wèl ontmoet hebben aan zee. Nu was ze weg, niemand wist waarheen die dag, en liep ik dus maar alleen in het mistige Blankenberge rond. Grijze atmosfeer, motregen, kilte, een koude winkelstraat, een verlaten strand. Joelende kinderen, door hun jonge leeftijd ongehinderd door het triestige weer, blij met een schoolreisje. Teneergedrukt door herinneringen aan een vorig bezoek met iemand die ik toen onvoorwaardelijk heel graag zag, geen zin om alleen ergens koffie te zitten drinken, eenzaamheid die pijn werd. Mijn moeder heeft me niet meer opgebeld die dag, later ook niet, alhoewel ik mijn nummer had achtergelaten aan de receptie van het hotel. Met een doosje chocolade-zeevruchtjes voor de kinderen nam ik de trein terug naar huis.
Ik had moeten telefoneren... Ik had moeten neen zeggen, toen de Ex me ten huwelijk vroeg. Ik had moeten ander werk zoeken, toen ik daar nog jong genoeg voor was. Ik had de ex-BesteVriend al veel vroeger uit mijn leven moeten zetten. Ik had neen moeten zeggen tegen de strengheid van mijn vader. Ik had moeten durven vechten tegen mijn angsten. Ik had moeten dit en ik had moeten dat...
"Het komt niet licht en zelden voor dat een leugen volmaakt onschuldig is. Liegen in ons eigen voordeel is oplichting, liegen in andermans voordeel is bedrog, liegen om kwaad te doen is laster en dat is een leugen van de ergste soort."
J. J. Rousseau in "Overpeinzingen van een eenzaam wandelaar".
We gaan ons volledig richten op het positieve in jou. Het negatieve beeld dat je hebt van jezelf, dat nog ernstig versterkt is door de vernietigende manier waarop je ex-BesteVriend je behandeld heeft, gaan we ombuigen. Je bent een goed mens, daar moet je van overtuigd worden. Ja, ik begrijp dat je je vernederd en bedrogen voelt, maar wat hij jou heeft aangedaan, komt op zijn rekening. Die last moet je van je afzetten! Herinner je: plus est en vous
Dat zei de psycholoog me gisteren tijdens ons gesprek. Hij begrijpt dat ik eerst weer op krachten wil komen voor ik opnieuw de buitenwereld in trek. Mijn mentale beschermingsschildje dat ik altijd automatisch opzette, heeft ook een flinke deuk gekregen, vandaar dat ik nu een tijdje alleen en liefst thuis wil blijven. Toch waarschuwde hij me voor het gevaar dat ik me te veel zou isoleren. Daarom moet ik mezelf overtuigen elke dag minstens een keer naar buiten te gaan.
Ondertussen heb ik het balkonnetje ingericht als mijn buitenverblijfje. Overtollig materiaal vloog ofwel in de afvalcontainer ofwel in de kelder. De bloembakken met geraniums kregen gezelschap van twee andere, een beplant met fuchsia en een met tagetes. Een turkooiskleurige parasol maakt het zomerse gevoel af. Deze morgen wou ik voor het eerst op dit vakantie-balkonnetje ontbijten en lap! Onweerslucht en onverwachte windvlagen trokken een streep door mijn plannen. OK, dan maar wachten op beter weer zeker?
Tot hier toe heb ik 40 % behaald op de huiswerken die de psycholoog me voor deze week heeft opgegeven. Gebuisd!
Kleine werkjes die niet lang duren, daar heb ik geen probleem mee. Het zijn echter die taken die langer duren, waar ik niet aan kan beginnen, hoe dringend ze ook zijn. De strijkmand bijvoorbeeld, puilt uit. In het slechtste geval neem ik een of twee bloezen om te strijken, omdat er ondertussen geen meer in de kleerkast hangen. De rest wacht, wacht en blijft wachten. Dit is echter niet van mijn gewoonte. Mijn hele wezen schreeuwt dat ik er moet aan beginnen! Maar ik kan het niet. Een blokkade, noemt de psycholoog het. Echter, een ganse avond fotos draaien, bijsnijden, licht bewerken en online plaatsen of gewoon in mappen ordenen, dat gaat moeiteloos.
Gaan zwemmen stond ook op het takenlijstje. Slechts tien minuutjes wandelen en ik sta aan het zwembad. In de kleerkast liggen (al jaren) twee badpakken. Ik kan er niet naar toe. Nog een blokkade. Echter, te voet naar de stad wandelen of naar het natuurreservaat dat aan het zwembad grenst, dat gaat moeiteloos.
Eten koken is nog zon zware corvee. Nog goed dat ik soms moet koken voor mijn kinderen, of ik at nauwelijks nog.
Vreemd, die blokkades. Ik vraag me af hoe ze ontstaan zijn. Het zal wel weer een combinatie van oorzaken zijn, zowel van vroeger als van recentere.
Positief is dat ik precies opnieuw een boek kan lezen. Vorige week ben ik er in geslaagd om Het Bernini-Mysterie van Dan Brown uit te lezen. OK, zwaar van inhoud is het niet en van de eerste tot de laatste bladzijde word je voortgestuwd in het verhaal. Maar ik kreeg het toch uit! De Overpeinzingen van een eenzame wandelaar is minder het soort boek dat je in een ruk uitleest, meer een om af en toe een hoofdstuk uit door te nemen en alles eens goed te overdenken. Daarom heb ik ondertussen een tweede boek ter hand genomen, dat vlotter leest. En dat lezen lukt vrij aardig in een zetel op het balkonnetje hier thuis... terwijl ik de sigaretten van de Jongste op rook (hij is gestopt met dat gif, goed zo!). Neenee, ik ben niet hervallen in slechte gewoontes van vroeger. Zijn pakje leegroken en dan stop ik er ook mee. Dat staat vast!
Zou het me misschien lukken om te strijken op dat balkonnetje? Gek idee, of niet ?
Tot mij sprak deze middag op een terrasje iemand die zo'n tweehonderdvijftig jaar geleden ongeveer hetzelfde ervaarde als ik nu. Gekwetst, alleen achtergelaten, niet begrepen willen worden. De man schreef er een boek over. Een boek dat ik leende in de bibliotheek, gewoon afgaand op de titel. Niemand die wilde/wil luisteren naar zijn/mijn visie op de feiten. Gretiger roddels geloven dan zelf de moeite nemen om de waarheid te achterhalen. En masse samen de enkeling veroordelen en in de modder duwen. Het zal des mensen zijn zeker?
Met de Dochter en de Jongste ging ik deze middag een Bretoense boekweitpannenkoek eten. De Bretoense meubeltjes en het servies, traditioneel beschilderd in Quimper, het gaf een beetje een vakantiegevoel. Zij genoten ervan, praatten en plaagden luidruchtig zoals normaal is voor jonge mensen van hun leeftijd, nog niet te erg getekend door het leven, nog vol enthousiasme, nog gelovend in het goede van de mensheid. Dat het nog lang zo mag blijven voor hen. Mijn gedachten dwaalden echter voortdurend af, ik stelde mezelf voortdurend in vraag. Zijn de beschuldigingen van de ex-BesteVriend, die ik deze middag even vluchtig had opgemerkt in de stad, aan mijn adres terecht of het resultaat van zijn geestesgesteldheid? Het tweede natuurlijk, maar die bevinding mildert mijn pijn echter niet. Ik heb immers iemand ten volle vertrouwd en die iemand heeft daar serieus misbruik van gemaakt, en erger.
De schrijver, lotgenoot van drie eeuwen geleden, is nog jaren blijven leven, alleen, zijn overpeinzingen getrouw aan het papier toevertrouwend. Ook hij vond troost in de natuur en in de godsdienst. Zijn dat dan inderdaad de enige stevige steunpunten in deze wereld?
Ik vroeg me af: wat is erger? De roddelaar of de meute die zijn verhalen gulzig en kritiekloos opneemt, gelooft en alsmaar dikker gekleurd verspreidt?
Ja, het hele gebeuren heeft me dieper geraakt dan ik eerst dacht, zo blijkt. En toch leef ik verder. Vallen? Niet erg. Opstaan verdorie en verder doen!
Zucht. Verder doen. Weer eens diep ademhalen en verder leven. That's life!
Zalig zij die vrede stichten, want zij zullen kinderen Gods genoemd worden. (Mattheus 5:9)
Dat was een van de centrale aandachtspunten die de priester in zijn homilie van vanavond stelde.
Na twee dagen van verdriet en treurigheid was de eucharistie die ik vanavond volgde opnieuw een bron van rust en innerlijke vrede, waarvoor dank! Ik had het nodig. Broodnodig. Want al houd ik mezelf voor dat de roddelcampagne die de ex-BesteVriend nog steeds ijverig in gang houdt (zo blijkt uit FaceBookpaginas) , me niets doet, het tegendeel laat zich voelen in mijn ziel.
Door de stad dwalen in de regen bracht me geen rust. Naar muziek luisteren ook niet. Wegvluchten in een boek, daar slaagde ik evenmin in.
Everyday is a second chance, probeert een van mijn nieuwsbrieven me vandaag voor te houden. Ja, zal wel. Maar je kan de wonden die gisteren zijn toegebracht niet zomaar wegtoveren, ik ben Gandalf niet.
De inhoud van zijn preek was mooi: je vijanden vergeven, onderlinge ruzies uitpraten voor de zon ondergaat, je onthouden van communie voor het geschil met je broeder is bijgelegd, maar het moet wel van twee kanten komen en dat gaat moeilijk als de tegenpartij gezworen heeft nooit nog tegen jou te willen spreken!
Misschien wel goed zo, maar dat wordt dus wonden likken in eenzaamheid.
Neen, ik besef dat het nooit meer kan worden wat het ooit geweest is tussen de ex-BesteVriend en mij. Maar stel dat ik vanavond het tijdelijke voor het eeuwige wissel, zou ik dit tranendal kunnen verlaten met gerust gemoed, wetend dat er iemand is die hier achterblijft en me haat en er blijkbaar plezier aan beleeft me overal te gaan zwartmaken? Of omgekeerd, stel dat God verhoede!!! dat zijn uur vannacht gekomen is, zou hij rustig kunnen overgaan, in de wetenschap dat hij hier pijn en verdriet achterlaat?
Uitgerekend op een Hippie-pagina op FB las ik de enig bruikbare goede raad die vandaag bij mij past (althans, dat denk ik): Wil je de wereld verbeteren? Begin met zelf goed te doen voor anderen. OK. Boodschap goed ontvangen. Slaap wel, allemaal. Tot morgen, de eerste dag van de rest van ons leven.
Mijn benen losjes rustend op een houten tuintafeltje, glaasje witte wijn binnen handbereik, tussen de bloeiende geraniums door zicht op de groene zuidkant van de stad, bomen, bomen en nog eens bomen, spannend boek op de schoot. Alleen de geluidsoverlast van het verkeer beneden op het spitsuur werkt lichtjes storend - vanavond rustige instrumentale achtergrondmuziek op de mp3-speler laden heft morgen dit probleem op. Alle muggenzifters, haatdragende wraaknemers en kwaadsprekers laat ik diep beneden mij. Zo geniet ik van op het balkon van dit arendsnest van een zomerse vakantierust.
De huizen in de straat waar ik als kind woonde, staan nog steeds op dezelfde plaats. Met hun gele gevels, zwarte daken en grote tuinen, waren ze voor mij de ganse wereld waar ook mijn veilige nestje stond. Ik leefde en speelde er zorgeloos en besefte niet dat ik gelukkig was. Renovatie drong zich echter op. Nu zijn de gevels bezet met rode bakstenen en zijn de daken grijs. Ook de vensters en de deuren werden vervangen. De oudere huizen in de aanpalende straten werden echter volledig afgebroken. Het stratenplan zelf bestaat nu uit concentrische halve cirkels, terwijl het vroeger eerder een dambordpatroon was. Er rest mij geen reden om hier nog terug te keren. Het veilige nestje leeft alleen verder in mijn herinnering.
De sociale woonwijk waar ik als tiener woonde is nauwelijks veranderd, op de bewoners na. Waar toen vnl arbeiders en bedienden woonden, onderwijzers, politieagenten, brandweermannen, leven nu voor het merendeels migranten. Zijn de huizen niet veranderd, de ganse sfeer van de wijk wel. Andere kledingstijlen en onverstaanbare talen maken deze buurt nu vreemd voor mij. Ik heb er niets meer te zoeken.
Deze middag stond ik plots aan een bankje in de oude stadswijk. Twee jaar en negen maanden geleden verklaarde een man me hier zijn liefde. Met de Lieve achter ons, een Onze-Lieve-Vrouwbeeld voor ons en een stralende Venus in de avondlucht boven ons wisten we dat onze liefde voorbestemd en gezegend was. Nu echter Ik wenste dat ik daar naar die avond kon terug keren, die een van de mooiste in mijn leven was.
Volgens de testen die ik aflegde ben ik niet autistisch (oef!), maar bevind ik me toch in de schemerzone tussen autistich en normaal sociaal functionerend. Een vreemde combinatie van erfelijke, opvoedings- en andere externe factoren schijnt hiervoor verantwoordelijk te zijn. Dank u. Dat weten we dan ook al weer. De psycholoog beloofde me ten stelligste me te helpen om opnieuw normaal te kunnen functioneren in deze maatschappij die niet zo open staat voor wie niet perfect in het plaatje past. Ik kreeg een lijstje met opdrachten voor deze week mee als eerst stap. Elke dag één taak in het huishouden. Een pak blokkades lijkt me immers te belemmeren om normaal te functioneren. Ik veronderstel dat ik eigenlijk nooit genezen ben van de depressie van drie jaar geleden, iets wat de psycholoog helemaal niet tegensprak.
Ondertussen heb ik "via-via-via" vernomen dat een zekere vrouw nu in het bovenste laadje ligt bij de ex-BesteVriend. Dat verklaart veel van zijn houding naar mij toe van de voorbije weken. Ik hoop dat ik hen niet veel zal zien, samen of niet.
Vaderdag. Het heeft altijd minder impact gehad dan moederdag, vind ik. Misschien omdat het later werd ingevoerd en ik moederdag al mijn ganse leven ken? Commerciële uitvinding, lees ik hier en daar. Wellicht, maar ik kan me voorstellen dat er heel wat mannen blij zijn dat ze op een bepaalde dag eens extra aandacht krijgen. Voor zover die natuurlijk uit het hart komt.
Mijn vader was een heel strenge vader die alles controleerde. Soms vond ik dat zeer verstikkend en maakte het mij opstandig, maar hij hield veel van me en was fier dat ik het goed deed op school. De mens heeft ook maar zijn best gedaan. Toen ik alleen woonde, nodigde ik mijn ouders soms uit om te komen eten. Toen hij binnen kwam en op de gedekte tafel een klein lepeltje zag liggen boven elk bord, glunderde hij. Immers, het dessert vond hij altijd het lekkerst en daar keek hij dan ook naar uit. Je mocht je voor de rest de tong uit je lijf gekookt hebben, het nagerechtje was voor hem altijd de top.
Mijn vader is er niet meer. Vreemd, ik was 29 toen hij stierf en dat zal dit jaar 29 jaar geleden zijn. Hij is plots gestorven, zomaar ineens in elkaar gezakt, op een ochtend in de badkamer. Net ervoor heeft hij nog samen met mijn moeder ontbeten. Toen ze verse handdoeken in de kast kwam leggen, vond ze hem op de grond, levenloos. De schok moet enorm geweest zijn voor haar. Elke ochtend vertrok ik rond half acht naar school zodat ik daar nog twee sigaretjes kon roken voor de les begon. Die bewuste ochtend bleef ik ze thuis roken. Waarom? Voorgevoel? Rond acht uur belde mijn moeder me in paniek op om te melden wat gebeurd was.
Ik ken een andere vader die vandaag weer geen bezoek zal krijgen en verdriet zal hebben. Vorige jaren gingen hij en ik samen weg op vaderdag. Ik hoop voor hem dat er vandaag iemand anders is die de dag met hem zal doorbrengen, want sedert hij me zo achterbaks en hard heeft behandeld, houd ik afstand. Pech voor hem vandaag...
Deze namiddag nam ik deel aan een geleide wandeling in een historisch belangrijke wijk van de stad. Al bleek het om een reklamestunt te gaan voor een nieuw verschenen boek, ik heb interessante weetjes opgestoken en de gids was een boeiend verteller. Mijn kinderen waren bij hun vader uitgenodigd voor een etentje. Toen ik thuis kwam, vond ik daar mijn twee zonen. In tegenstelling tot hun zus waren zij niet ingegaan op de uitnodiging van hun vader...
Dat de trein ingevolge werken bijna een half uur vertraging opliep, vond ik in tegenstelling tot heel wat medereizigers geenszins erg. Bijna altijd heb ik een boek of een andere vorm van lectuur bij me en kan ik dus extra gevonden tijd (iets anders dan "verloren tijd") goed vullen. En zou het iets uitmaken ivm de mij opgedragen zoektocht? Een middeleeuws patriciërshuis zou toch niet zomaar weglopen.
Ik liep Brugge door in verschillende richtingen. Een plan had ik niet echt nodig; Brugge is zo klein dat je eigenlijk niet kan verloren lopen. Nu eens op zoek naar een handwerkwinkeltje dat ik me herinnerde van veertig jaar geleden en er inderdaad nog was, zij het aangepast aan de smaak van de hedendaagse mens. Dan weer stapte ik van antiek- naar brocantewinkeltje, me telkens weer afvragend waar men al die mooie oude spulletjes haalde. De prijzen varieerden sterk. Niet dat ik me veel kocht - zowel het geld als de plaats om thuis een en ander uit te stallen ontbreken me. Maar ik kan ervan genieten om al dat moois te bekijken.
's Middags overtrof ik mezelf! Al zeg ik het zelf. Op een terrasje vond ik een vrij tafeltje in een hoek, beetje beschut onder een luifel, daar nam ik plaats, at er een pastagerecht en vroeg ik een koffie er na. Gans alleen zitten eten op een terras, het is me gelukt. Het viel me wel op dat de prijzen in Brugge van 25 tot zeker 50 % duurder zijn dan het toeristische centrum van mijn stad. Tja... Neem de toeristen weg uit Brugge en je zit zo opnieuw met "Bruges la Morte". Kan je het de middenstanders kwalijk nemen? Het zachte warme windje, de mensen aan de andere tafeltjes die me nauwelijks waarnamen, het maakte dat ik me veilig en dus goed voelde.
Ja, ik passeerde de plaatsen en het eethuis waar ik nog niet zo lang geleden tijd doorbracht met de ex-BesteVriend. En ja, het deed me even pijn. Want er zijn zoveel mooie dagen geweest en het had kunnen blijven duren.... Maar neen, gelukkig heb ik een rationele kant die me duidelijk voor ogen houdt: "die man heeft meer dan genoeg van jou geprofiteerd, heeft je op de koop toe een mes in je rug geploft, laat hem nu maar alleen verder knotsen en bouw je eigen leven op!"
Foto's nam ik nauwelijks. Enerzijds zijn alle mooie hoekjes van Brugge al lang en meer dan eens door betere fotografen dan ik vastgelegd en anderzijds lopen overal toeristen in de weg. Wat moet dat hier zijn in het hoogseizoen? Toch kon ik het niet laten een reeksje beelden vast te leggen in de St-Salvatorkerk. Ongelooflijk mooi gebedshuis! Het speet me dat ik het verlaten moest omdat het sluitingsuur vlugger naderde dan ik vermoed had. Enfin, ik ben zeer blij en tevreden met wat ik gezien heb.
Toen ik tegen een uur of zes opnieuw de trein naar huis nam, overdacht ik een en ander. Door dit eendagsuitstapje waren mijn batterijen volledig opgeladen, al voelde ik me moe. Ik kwam tot het besluit dat ik gerust een andere stad kan bezoeken. Een stad die een beetje verder ligt, misschien met een overnachting er bij. Amsterdam, waar ik meer dan veertig jaar niet geweest ben? Of Parijs, dat me serieus is tegengevallen bij mijn laatste bezoek... door een toenmalige grimmige echtgenoot. Al heb ik me op sommige momenten erg eenzaam gevoeld in Brugge - niet tegen iemand kunnen zeggen hoe mooi je iets vindt, hoe grappig een bepaalde situatie is, of gewoon maar eens zeggen hoe gelukkig je je voelt - de uitstap is me geenszins tegengevallen!
Maar, vergeten we niet dat ik die dag naar Brugge ben afgereisd omdat mijn psycholoog me dat had opgedragen. Het patriciërshuis dat hij me had beschreven, had ik zeer vlug gevonden. Verbonden met de OLV-kerk door een privé-ingang was het onmiddellijk duidelijk dat het Gruuthuuse-museum bedoeld werd. En de wapenspreuk van de Gruuthuuse-familie die ik moest zoeken, staat gebeiteld boven de hoofdingang:
"Plus est en vous"!
m.a.w. : er zit meer in jou dan je vermoedt!
Toen ik gewoon ter informatie deze spreuk sms'te naar de psycholoog, ten teken dat ik ze ontdekt had, antwoordde hij me onmiddellijk: "Gebruik ze!"
Eindelijk zomert het! In de weersvoorspellingen belooft men 26 graden, geen weer om binnen te blijven. Straks neem ik de trein naar Brugge, nieuwsgierig als ik ben op zoek naar dat familiemotto waar de psycholoog over sprak. De man meent het goed met mij, beter om dus ook goed samen te werken, wil ik dat deze therapie vruchten afwerpt. Mag wel voor de 45 euro die ik er elke week moet achterlaten. Maar dat compenseer ik door nu niet meer buitenshuis te ontbijten; ook het aantal koffies dat ik vroeger in de stad ging drinken, is drastisch verminderd. Ik zal meer aan dat geld hebben door het aan de psycholoog te geven dan het hier of daar gewoon op te drinken, hoop ik toch. Denk ik toch. En eens de therapie geëindigd, stop ik het in een spaarpotje om een reisje te maken. Nah!
Nu de zon schijnt is het net of ik meer energie en goede moed heb dan tot enkele dagen geleden. Dat zal wel bij de meeste mensen zo zijn zeker? Tja, er zijn altijd uitzonderingen. Mijn Ex hield meer van regen, haatte zon, zei hij altijd. Waarom viel ik toch telkens op "rare" mannen? Gisterennamiddag had ik afgesproken met een FB-vriendin die ook eens mijn versie wou horen, na de spottende opmerkingen en roddels die de ex-BesteVriend nu gretig schijnt te verspreiden. Ik heb me min of meer op de vlakte gehouden, een klein beetje verteld, maar geen vettige details over hem. Neen, ik wil me niet op dezelfde manier als hij gaan gedragen. Daarna wandelde ik met een lange omweg door het natuurgebied naar huis. Onderweg nog een beetje nadenkend over alles wat gezegd en gebeurd is, begon ik me serieus vragen te stellen bij het feit dat de dochter van de ex-BesteVriend haar vader helemaal niet meer wil zien, hem zelfs niet heeft uitgenodigd op haar trouwfeest. Het antwoord hierop zal ik waarschijnlijk nooit kennen.
Maar nu nog een kopje koffie voor ik de trein neem en toeristje ga spelen in Brugge. Ik ben van plan er een aangename dag van te maken!
Hij ziet er uit als een kruising tussen een pienter fijn vogeltje en een no-nonsense zijn wereld kennende professor. Vooraan kalend met achteraan licht krullende grijzende lokken, levendige oogjes, kennis en barmhartigheid uitstralend. Zo is de psycholoog in wiens handen ik het verdere verloop van mijn leven tijdelijk toevertrouw.
Vandaag gaf hij me een dubbele huistaak op:
-"Deze week ga je zwemmen"! (een andere sport interesseert me nauwelijks!)
en
-In Brugge staat op de poort van het huis naast de OLV-kerk het levensmotto te lezen van een oude patriciërsfamilie. Het geldt voor jou! Op mijn vraag wat dat dan wel kon zijn, antwoordde de man prompt: Ga dan kijken!.
De boodschap is duidelijk. De brave man wil me mijn huis uit èn gelijkertijd op zoek laten gaan naar wie ik eigenlijk zelf ben.
Zet die nare man uit je leven en begin opnieuw!, was zijn boodschap vandaag.
Tot die eindconclusie was ik zelf al gekomen, maar de manier waarop ik dat kon doen was me niet duidelijk. Enkele concrete opdrachten lieten ineens blijken hoe eenvoudig dat wel kan zijn.
De bijna tot spookbeeld geworden ex-BesteVriend werd naar de achtergrond getrokken en scheen daar voor de rest van de avond te kunnen blijven.
Het is een kerk die van buiten op zijn 19de eeuws bepleisterd is en je zou voorbij stappen zonder ze op te merken. Maar toen ik er op het einde van de rommelmarkt passeerde, merkte ik dat de deur open stond en ik had het gevoel dat ik vriendelijk uitgenodigd werd om binnen te gaan. Ik volgde dat gevoel. Wat van buiten banaal leek, stond in schril contrast met wat binnen te zien en vooral te voelen is.
Een mengeling van stijlen, van middeleeuws tot art déco, sieren het gebouw. Achteraan in een altaar staat een kleine maar o zo mooie Pieta uit de veertiende eeuw. Het was er stil, heel stil, zeker als je van uit zo'n lawaaierige en chaotische atmosfeer als een rommelmarkt komt. Er was een vrouw, zacht glimlachend, grijs, schort voorgebonden, die kaarsstompjes verwijderde, stoelen correct plaatste en me o zo spontaan warm en vriendelijk fluisterend begroette. Ik wandelde de kerk rond, genoot van al het moois dat ze bevat en bleef nog een tijd - ik weet niet hoe lang - achteraan op een stoel zitten, biddend zonder woorden, stil genietend van al het moois. Toen ik de kerk verliet waren alle vezels van mijn lichaam vervuld door een tijdloze bijna onwezenlijke vrede.
En dat bleek maar goed ook - of zijn sommige zaken inderdaad voorbestemd??? - want enkele straten verder liep ik de ex-BesteVriend tegen het lijf, hoe hard ik ook mijn best gedaan heb hem te ontwijken. Bestaat toeval dus inderdaad niet? Werd mij in die kerk voldoende kalmerende energie geschonken om deze onverwachte confrontatie op te vangen?
In de nauwelijks vijf minuten die onze confrontatie duurde, heeft hij me laten weten dat hij: - op mijn vorige blog dingen gelezen heeft die hem niet aanstonden (het is inderdaad niet makkelijk geconfronteerd te worden met je eigen onvolmaaktheden); - voorlopig meer dan genoeg heeft van vrouwen, hij heeft er toch niets anders dan miserie mee; - op zijn FBpagina geen namen genoemd heeft en dus niets misdaan heeft (neen, daarom dat de vrouw die me mailde mij onmiddellijk herkend heeft. Zij ? Dan anderen ook natuurlijk! - Maar dat betwistte hij); -mij nog steeds beschuldigt van knettergek zijn en ziekelijk jaloers.
Mijn pogingen hem duidelijk te maken dat ik geenszins jaloers ben (dat betekent immers iemand iets misgunnen) maar dat ik heel verdrietig werd telkens ik merkte dat hij een vrouw liever zag dan mij, ik die hem doodgraag zie/zag, dat lachte hij weg. Spottende lach. Bijna een grijns geworden.
God, kan je nog van zo iemand houden? Geef hem het beste dat hij maar kan hebben en bescherm hem tegen alle kwaad en ongeluk. Maar vooral tegen zichzelf!
Ik besef maar al te goed dat ik hem, voor mijn eigen bestwil, zo veel mogelijk moet blijven vermijden! Hij is toch niet te overtuigen en ik heb telkens opnieuw pijn. Beter is het mijn leven verder alleen uit te bouwen. Ik kom er wel.
Op deze openkerken-dag waren de vier kerken in het stadscentrum inderdaad open, maar geen gids viel te bespeuren! Er waren wel veel bezoekers, zoals op alle toeristische trekpleisters in de stad. Nog maar begin juni en ganse bussen worden overal gelost, wat wordt dat in de zomer? Er zijn nu al straten waar je niet zomaar meer kan passeren. Deze stad is niet groot genoeg voor zoveel grote groepen bezoekers, dat komt de leefbaarheid van het centrum niet ten goede. Maar enfin, de middenstand kan er maar mee gediend zijn...
Om de school waar naaien en breien en andere hobbies worden aangeleerd te bereiken, moet je eerst een stadstram nemen tot aan het station en daar overstappen op een lijnbus die je naar de rand van de stad brengt. Die moeilijke bereikbaarheid met het openbaar vervoer was voor mij voldoende om niet naar hun opendeurdag te gaan. Ik heb geen auto. Die cursussen worden immers 's avonds gegeven en ik zie me volgende winter niet om 22 uur daar ergens in the middle of nowhere op een bus staan wachten! Stel dat ik hem mis, enkele uurtjes te voet naar huis stappen? Nee dank je! Het prijskaartje van de cursussen dat ik kon nakijken op de website, is ook te hoog voor het budget van huize BlancheFleur. In september krimpt mijn inkomen serieus in , maar ik leef hier wel nog samen met twee volwassen kinderen (en drie katten). 185,00, zonder de kosten van het materiaal, dat is zo'n 7500 oude Belgische frank, alleen maar om iets te doen samen met andere mensen, want wat ik wil leren kan ik evengoed gans alleen opsteken uit handboeken! Pffft!
Op de rommelmarkt die ik vandaag bezocht, was niets spectaculairs te zien. Toch kocht ik er een kader met een devote afbeelding die rond 1900 in de meeste huizen aan de muur zou hebben gehangen. De oude verkoper beweerde dat het nog van zijn grootmoeder was ; de kader leek me zijn verhaal te bevestigen. Nu heb ik er een mooie oude godsdienstige prent bij tegen een klein prijsje. Dank u, mijnheer.
De grote verrassing was echter de kerk, daar aan de rand van de stad, in een volkswijk, waar me een gevoel geschonken werd, zo zalig dat het nauwelijks aards leek.
Op de werktafel in mijn slaapkamer staat nog een kopje koude thee van gisteren. Het smaakt me. Ik kijk uit over de stad aan de achterzijde van het appartement. 's Nachts is hier minder te zien dan aan de voorkant waar je uitkijkt over het centrum van de stad. Toch schenkt dit zicht me rust als ik 's nachts weer eens klaar wakker ben. De verkeerslichten een eindje verder regelmatig van kleur zien veranderen, de oranje linten straatlampen, enkele auto's die beneden voorbij rijden. Het is vier uur en ergens kraait een haan.
Zovele weekends kenden hetzelfde verloop: zaterdagmorgen met de ex-BesteVriend lang ontbijten in het koffiehuis beneden, terrasje in de namiddag, zondag naar de mis en na het middageten naar het dorpje waar zijn vrouw begraven ligt. Dat vaste patroon zal zich voor mij nooit meer herhalen. Neen, ik zal het niet missen, want ik zal nu mijn tijd op een andere manier vullen, op een minder vast stramien. Zowel straks als morgen zijn er verschillende rommelmarkten in de stad. Eens zien of ik er een koffieserviesje vind dat me bevalt, want de laatste tijd beginnen de oortjes van mijn tasjes af te breken. Misschien kan ik er iets onverwacht moois op de kop tikken, je weet nooit wat je zal zien op rommelmarkten, dat maakt het zo interessant. Het ganse weekend zijn er open-kerkendagen. Vier kerken in het centrum kunnen met een gids bezocht worden. Naar een ervan ben ik wel nieuwsgierig. Straks is er ook opendeurdag in een school voor volwassenenonderwijs waar cursussen handwerken en zo gegeven worden. Misschien spring ik daar ook eens binnen.
Er is dus genoeg te doen in de stad, ik zal me niet vervelen. De Jongste slaapt uit en gaat dan naar de scouts, de Dochter brengt elk weekend door bij haar vriendje. Alleen eten, ja, dat is minder plezant. Maar uiteindelijk valt dat wel mee. Al besef ik dat ik nu niet bepaald gezond eet als er niemand anders bij is. But who cares...
Ondertussen is ergens in het park beneden een merel aan het fluiten. Nog een uurtje onder de dekens kruipen en dan opstaan. Straks zien we wel weer.
Twee-drie jaar geleden haalde de nu ex-BesteVriend me over een profiel aan te maken op FaceBook. Want het was daar plezant. Want je kwam te weten wat anderen deden. Want je trapte lol. Enzoverder. 
Een jaar of twee geleden verkocht de Sixtusabdij van Westvleteren via Colruyt kartonnetjes met 6 flesjes trappist en twee glazen, om de restauratie van het klooster te financieren dacht ik me te herinneren. Ik kocht er twee. Een voor mezelf en een voor de ex-BesteVriend voor hij ex werd. Immers, hij durfde toen nog niet naar de 13de verdieping komen, wegens angsten waarvoor hij nu die blauwe pilletjes neemt. Ik dacht het mijne te delen met mijn zonen en dat van de exBV met hem te delen in zijn huis. Vergeet het! Van zijn trappistjes heb ik er geen enkel geproefd, hij deelde ze met iemand anders! Net zoals hij het flesje Elexir de Spa dat ik ooit voor hem kocht niet met mij heeft gekraakt. 
We gaan ons volledig richten op het positieve in jou. Het negatieve beeld dat je hebt van jezelf, dat nog ernstig versterkt is door de vernietigende manier waarop je ex-BesteVriend je behandeld heeft, gaan we ombuigen. Je bent een goed mens, daar moet je van overtuigd worden. Ja, ik begrijp dat je je vernederd en bedrogen voelt, maar wat hij jou heeft aangedaan, komt op zijn rekening. Die last moet je van je afzetten! Herinner je: plus est en vous
Tot hier toe heb ik 40 % behaald op de huiswerken die de psycholoog me voor deze week heeft opgegeven. Gebuisd! 
Tot mij sprak deze middag op een terrasje iemand die zo'n tweehonderdvijftig jaar geleden ongeveer hetzelfde ervaarde als ik nu. Gekwetst, alleen achtergelaten, niet begrepen willen worden. De man schreef er een boek over. Een boek dat ik leende in de bibliotheek, gewoon afgaand op de titel. Niemand die wilde/wil luisteren naar zijn/mijn visie op de feiten. Gretiger roddels geloven dan zelf de moeite nemen om de waarheid te achterhalen. En masse samen de enkeling veroordelen en in de modder duwen. Het zal des mensen zijn zeker?
Mijn benen losjes rustend op een houten tuintafeltje, glaasje witte wijn binnen handbereik, tussen de bloeiende geraniums door zicht op de groene zuidkant van de stad, bomen, bomen en nog eens bomen, spannend boek op de schoot. Alleen de geluidsoverlast van het verkeer beneden op het spitsuur werkt lichtjes storend - vanavond rustige instrumentale achtergrondmuziek op de mp3-speler laden heft morgen dit probleem op. Alle muggenzifters, haatdragende wraaknemers en kwaadsprekers laat ik diep beneden mij. Zo geniet ik van op het balkon van dit arendsnest van een zomerse vakantierust. 
De huizen in de straat waar ik als kind woonde, staan nog steeds op dezelfde plaats. Met hun gele gevels, zwarte daken en grote tuinen, waren ze voor mij de ganse wereld waar ook mijn veilige nestje stond. Ik leefde en speelde er zorgeloos en besefte niet dat ik gelukkig was. Renovatie drong zich echter op. Nu zijn de gevels bezet met rode bakstenen en zijn de daken grijs. Ook de vensters en de deuren werden vervangen. De oudere huizen in de aanpalende straten werden echter volledig afgebroken. Het stratenplan zelf bestaat nu uit concentrische halve cirkels, terwijl het vroeger eerder een dambordpatroon was. Er rest mij geen reden om hier nog terug te keren. Het veilige nestje leeft alleen verder in mijn herinnering.
Volgens de testen die ik aflegde ben ik niet autistisch (oef!), maar bevind ik me toch in de schemerzone tussen autistich en normaal sociaal functionerend. Een vreemde combinatie van erfelijke, opvoedings- en andere externe factoren schijnt hiervoor verantwoordelijk te zijn. Dank u. Dat weten we dan ook al weer. De psycholoog beloofde me ten stelligste me te helpen om opnieuw normaal te kunnen functioneren in deze maatschappij die niet zo open staat voor wie niet perfect in het plaatje past.
En het werd een aangename dag. 
Eindelijk zomert het! In de weersvoorspellingen belooft men 26 graden, geen weer om binnen te blijven. Straks neem ik de trein naar Brugge, nieuwsgierig als ik ben op zoek naar dat familiemotto waar de psycholoog over sprak. De man meent het goed met mij, beter om dus ook goed samen te werken, wil ik dat deze therapie vruchten afwerpt. Mag wel voor de 45 euro die ik er elke week moet achterlaten. Maar dat compenseer ik door nu niet meer buitenshuis te ontbijten; ook het aantal koffies dat ik vroeger in de stad ging drinken, is drastisch verminderd. Ik zal meer aan dat geld hebben door het aan de psycholoog te geven dan het hier of daar gewoon op te drinken, hoop ik toch. Denk ik toch. En eens de therapie geëindigd, stop ik het in een spaarpotje om een reisje te maken. Nah!
Hij ziet er uit als een kruising tussen een pienter fijn vogeltje en een no-nonsense zijn wereld kennende professor. Vooraan kalend met achteraan licht krullende grijzende lokken, levendige oogjes, kennis en barmhartigheid uitstralend. Zo is de psycholoog in wiens handen ik het verdere verloop van mijn leven tijdelijk toevertrouw.
Het is een kerk die van buiten op zijn 19de eeuws bepleisterd is en je zou voorbij stappen zonder ze op te merken. Maar toen ik er op het einde van de rommelmarkt passeerde, merkte ik dat de deur open stond en ik had het gevoel dat ik vriendelijk uitgenodigd werd om binnen te gaan. Ik volgde dat gevoel. Wat van buiten banaal leek, stond in schril contrast met wat binnen te zien en vooral te voelen is.
Op deze openkerken-dag waren de vier kerken in het stadscentrum inderdaad open, maar geen gids viel te bespeuren! Er waren wel veel bezoekers, zoals op alle toeristische trekpleisters in de stad. Nog maar begin juni en ganse bussen worden overal gelost, wat wordt dat in de zomer? Er zijn nu al straten waar je niet zomaar meer kan passeren. Deze stad is niet groot genoeg voor zoveel grote groepen bezoekers, dat komt de leefbaarheid van het centrum niet ten goede. Maar enfin, de middenstand kan er maar mee gediend zijn...
Op de werktafel in mijn slaapkamer staat nog een kopje koude thee van gisteren. Het smaakt me. Ik kijk uit over de stad aan de achterzijde van het appartement. 's Nachts is hier minder te zien dan aan de voorkant waar je uitkijkt over het centrum van de stad. Toch schenkt dit zicht me rust als ik 's nachts weer eens klaar wakker ben. De verkeerslichten een eindje verder regelmatig van kleur zien veranderen, de oranje linten straatlampen, enkele auto's die beneden voorbij rijden. Het is vier uur en ergens kraait een haan. 
