Een goed boek moet ons niets geven,doch iets afnemen : één van onze zekerheden .
De dood kan men zich niet indenken omdat hij afwezigheid van gedachte is. Dus komen we er niet onderuit te leven of we eeuwig waren
.
Elisabeth George
Zoals de akker bedorven wordt door onkruid zo de mens door zijn begeerten.
JUST LOOKING
Met mensen die nooit denken , is het moeilijk méédenken..
Stel dat de avond niet zou vallen en dat het moeizame gedoe dat wij bedrijven met ons allen zou doorgaan tot oneindig toe
A fine is a tax for doing wrong A tax is a fine for doing well
Ik was een kind Ik kreeg een horloge Maar ik kon niet klokkijken Ik was een man Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik voort moest maken Ik was een vrouw Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik achter liep Ik was oud Ik keek op mijn horloge En ik zag dat het stilstond Ik was god ik wist al lang hoe laat het was
Liefde is soms als dag en nacht, voor altijd samen, altijd gescheiden.
Sue Grafton
'Deze plaats is bezet' zeggen we uitsluitend als er niemand op zit
Laat Amsterdam je noit verlokken Mijdt grote steden als de pokken Ik weet de lichtstroom trekt ons aan Ofschoon w'erin ten onder gaan Hoevelen zijn niet door dat leven Vernietigd, in het slijk gebleven 't Gevaar ligt oov'ral op de loer Nee jongenlief, blijf jij maar boer
Er staat een buizerd aan het mateloos verschiet. 'De vogel bidt', verklaren ons de biologen, Maar elke sukkel die omhoog kan blikken ziet Dat hier de goegemeente deerlijk wordt bedrogen.
Want bidden, heren, is dit ongetwijfeld niet: Onder het bidden sluit men altijd nog zijn ogen. Wat zulk een vogel doet is daarom hypocriet, En uw verhaaltjes acht ik weinig overwogen.
De doorn krijgt water omwille van de roos.
Wie zichzelf hartstochtelijk bemint, mag er zeker van zijn dat de liefde wederzijds is .
Net als een plant kan een kinderziel onmogelijk groeien zonder warmte ( Carl Jung )
"Geluk is het enige wat zich verdubbelt als men het deelt "
Enkele mooie streekbeelden
Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
Secundaire analfabeten noemt men mensen die hebben leren lezen , maar het nooit meer doen.
Wie van hoop leeft, zal nooit dik worden
A careless word may kindle strife. A cruel word may wreck a life. A timely word may level stress. A loving word may heal and bless.
"Het leven is een soep met vier troostende mergpijpen erin: de drank, de liefde, de tabak en de kunst."
"Een tong: een uiterst fatsoenlijk ding zolang hij niet van een vrouw is."
"Zoek niet de schuld, maar de oplossing, in jezelf."
EXCELLENCE can be obtained if you Care more than others think is wise Risk more than others think is safe Dream more than others think is practical Expect more than others think is possible .
.
Hij dacht. En vond een uitkomst evenmin, maar raakte bijster in het eigen hart. Want wie de ganse kluwen heeft ontward, die weifelt tussen einde en begin
Een kinderlied had me erheen bewogen; ik stond onder een al te schelle zon en zag hoe ik als kind was voorgelogen - geen mens danst op de brug van Avignon.
Je moet geen vraagteken zetten waar God een punt heeft geplaatst.
Wie iets wil doen, vindt een middel. Wie niets wil doen een excuus
LIEFDE KOST NIETS OM TE KRIJGEN MAAR IS ONBETAALBAAR ALS JE HET HEBT.
Salman Rushdie
"Elke deugd heeft onechte zusters, die de familie schande aandoen."
Vergiffenis is de geur die het viooltje afgeeft aan de hiel die het vertrapt heeft . ( Mark Twain)
"Dit jaar gaan we met het vliegtuig op vakantie en ik neem mijn kanarie mee. Ik hoop maar dat hij niet ziek wordt, want dat beest heeft nog nooit gevlogen."
Woorden zijn de kleuren van de gedachte. ( Hugo Claus )
Auteurs en hun boeken
korte beschrijvingen
15-03-2008
*Vuur in het paradijs* van Dan Simmons
Vuur in het paradijs
Oorspronkelijke titel :
" Fires of Eden "
Uitgeverij : Luitingh-Sijthoff-1995
Paperback-376 blz
Dan Simmons
HAALT OPNIEUW GENADELOOS UIT !*** Hawai ... Onroerendgoedmagnaat Byron Trumbo, eigenaar van Mauna Pele- speelplaats van de rijke elite - is niet blij met de negatieve publiciteit die zijn vakantiecomplex krijgt door een serie curieuze voorvallen. Er wordt geen winst meer gemaakt en er zit voor Trumbo niets anders op dan het aan een Japanse beleggingsmaatschappij te verkopen. Hij nodigt de Japanners uit voor een weekend op Mauna Pele om het contract te tekenen.. Maar dat weekend wordt een ware nachtmerrie. Gasten verdwijnen, vreemde wezens duiken op , een dode vulkaan wordt weer actief... Trumbo probeert de gebeurtenissen te bagatellisseren, maar de situatie escaleert. Alleen met veel moed, doortastenheid en met gebruik van oude, bizarre rituelen, is het mogelijk de harmonie rondom Mauna Pele nog te herstellen...
Dan Simmons is geboren in Illinois ( Peorie ) op 4 augustus 1948. Deze Amerikaanse schrijver van sciencefiction , fantasy en horror was 17 jaar werkzaam als leraar lager onderwijs voordat hij zich als full-time schrijver liet kennen. Met het allereerste verhaal dat hij publiceerde in 1982, won hij een literatuurprijs. Sindsdien heeft hij vele andere prijzen gewonnen., waarvan de belangrijkste de Hugo Award voor Hyperion is. Dit is trouwens het eerste deel van zijn meest bekende werk, de space opera tetralogie De Hyperion Cantos, waarvan de andere delen De ondergang van Hyperion (The Fall of Hyperion), Endymion en De opkomst van Endymion (The Rise of Endymion) zijn.
In 2003 is hij met Ilium aan een nieuw epos begonnen, dat in 2005 vervolledigd werd met Olympos Deze boeken combineren elementen uit The Tempest van Shakespeare en À la Recherche de Temps perdu van Marcel Proust met de Ilias van Homerus. Simmons is tevens de producer bij de verfilming van dit werk.
Wanneer de paus in het jaar 1209 alle gelovigen oproept tot een kruistocht tegen de ketters in het zuiden van Frankrijk, trekken drie broers en een neef van het geslacht Poissy ten strijde.
Volgens de kronieken sneuvelen twee van hen een paar maanden later tijdens een belegering.De jongste broer Amaury verdwijnt plots en algemeen wordt aangenomen dat hij de kruistocht niet heeft overleefd .Het tegendeel is echter waar. Wat de overgebleven Poissy's niet weten is dat hun jongste broer niet is omgekomen, maar verzeild is geraakt tussen de aanhangers van het ketterse geloof. Hij leert Colomba kennen, een jonge Kathaarse die hem de geheimen van haar geloof onthult. Hun prille liefde wordt wreed verstoord door de steeds verder oprukkende kruisvaarders. Ze slaan op de vlucht en worden daarbij geholpen door een raadselachtige Fries. Is hij een vriend of vijand?
En wat heeft Colomba zelf te verbergen?
De tragedie van deze twee jonge mensen wordt afgeschilderd tegen de achtergrond van de geschiedenis: de kruistocht tegen de Katharen, van de eerste roerige maanden van de invasie in de Languedoc tot en met de belegering van het legendarische bastion op de Montségur. De volmaakte ketter is een magistrale , historische roman over de Katharen waarin geloof en liefde zelfs zingend op de brandstapel de boventoon voeren.
Hanny Alders werd op 18 juni1946 in Rotterdam geboren. In 1987 debuteerde ze met de historische roman Non nobis, over de ondergang van de Tempelridders, die met het Gouden Ezelsoor werd bekroond voor het best verkochte literaire debuut,.gevolgd door de novelle 'Waarom vraag je me te zingen ?' in 1988 en 'Marcabru, troubadour, huursoldaat en vrouwenhater' in 1992. In deze geromantiseerde biografie reconstrueert zij het leven van de troubadour Marcabru aan de hand van de ruim veertig verzen die van hem bewaard zijn gebleven.
Geloofsvervolgingen en conflicten tussen andersdenkenden vormen het thema van haar gehele oeuvre.Hierin past ook het conflict van de eerste troubadours met de destijds gevestigde opvattingen over liefde, huwelijk en overspel
*** De Turkse schrijver Irfan Orga werd aan het begin van de twintigste eeuw, in de nadagen van het Osmaanse rijk , geboren in Istanbul. Zijn ouders stamden af van rijke families en leidden een traditioneel, maar welvarend leven. De Eerste Wereldoorlog bracht daar verandering in. De familie Orga, verarmd en van haar voorrechten beroofd , werd gedwongen zich aan te passen aan de nieuwe westerse normen. In 1941 verhuisde het gezin naar Londen , waar Irfan de geschiedenis en overlevingsstrijd van zijn familie optekende. Een meeslepend, persoonlijk verhaal met een grote historische waarde. Het boek vertelt ons echter veel meer dan die ontroerende familiegeschiedenis. Het maakt de enorme veranderingen in het Midden-Oosten voelbaar, ook in de geest van mensen en in de intimiteit van een gewone familie. Zelden lees je een boek dat je zo meesleept, naar andere tijden en een andere wereld , en dat tegelijk een zo grote nabijheid schept.
Het hoofdverhaal begint in 1908 met de geboorte van Orga en eindigt in 1940 met de dood van zijn moeder. De meest interessante ontwikkeling in het boek zit in de relatie van İrfan met zijn moeder. Door de ellende van de Eerste Wereldoorlog vervalt de familie Orga van ongehoorde rijkdom in relatieve armoede. De vader en de oom sterven in het Turkse leger en het huis brandt af tijdens een bombardement. De naïviteit van de moeder, die grote hoeveelheden papiergeld achterlaat in het brandende huis, zorgt voor grotere armoede dan gezien de situatie nodig is.
Zij heeft moeite zich aan te passen aan de nieuwe situatie en het vergaat haar steeds slechter naarmate de oorlogstoestand meer vindingrijkheid vergt om de honger te stillen. Uiteindelijk geeft ze de zorg voor haar twee oudste kinderen op en brengt hen onder in een tehuis. Na de oorlog worden İrfan en zijn broer door hun moeder uit het tehuis gehaald, de broer blijkt zwaar ondervoed waardoor de moeder zich alleen nog meer schuldiger voelt over haar onmacht hen goed te verzorgen. Als Irfan en zijn broer een paar jaar later voor de tweede keer worden afgegeven bij een instelling ditmaal een kadettenschool van het Turkse leger beschrijft hij wel treffend hoe moeilijk zijn moeder het heeft om haar jongens te 'verkopen'. Ze krijgen een interne opleiding en bij goed gevolg een hoge positie in ruil voor in totaal 25 jaar legerdienst.
İrfan merkt middenin zijn emotionele beschrijvingen bot op dat het hem weinig doet zijn moeder zo verscheurd te zien, omdat het daar te laat voor is. Zijn gedetailleerdheid verraadt evenwel het tegendeel. De beschrijving valt op in het verhaal, waarin pittoreske landschapsbeschrijvingen, weergaven van het dagelijkse leven en tedere of grappige anekdotes de boventoon voeren.
Over het algemeen koestert de auteur geen wrok maar brengt hij een gedistingeerd begrip op voor het gedrag van zijn medemensen.İrfans broer wordt opgeleid tot arts en İrfan zelf tot piloot naar eigen zeggen omdat hij totaal niet weet wat hij wil. Dergelijke opleidingen hadden zij zelf nooit kunnen bekostigen. Op deze manier krabbelt de familie weer op tot de zonnige status die ze voor 1914 gewoon waren. Het gedrag van de moeder herinnert echter blijvend aan de doorstane loutering. Haar geestelijke toestand gaat erg achteruit ,de laatste jaren van haar leven brengt ze door in een inrichting. Het is niet de aftakeling van een rijkeluisfamilie die de autobiografie van Orga boeiend maakt, ook al benadrukt de schrijver de impact hiervan op hem en zijn familieleden.Gedwongen door de oorlogs-situatie worden er tot ver na de oorlog keuzen gemaakt die, als het leven van voorheen was voortgekabbeld, nooit aan de orde geweest zouden zijn.
In 1941 arriveerde Irfan Orga in Londen, waar hij zeven jaar later dit uitzonderlijke verhaal over de overlevingsstrijd van zijn familie schreef.
*** Jerry Cooper, een ambitieuze bronwatermagnaat, begint een lingerieketen. Het succes lijkt hem in de vingers te zitten, want al snel heeft hij een imperium opgebouwd van miljarden dollars. Toch is niet alles goud wat er blinkt , want Jerry wordt op de huid gezeten door de maffia met wie hij altijd nauwe banden heeft onderhouden. Contacten die hij geheim probeert te houden voor zijn zoon Len die een eenzaam advocaat is. Maar wanneer Jerry echt in de problemen komt moet hij toch een beroep op Len doen, die daardoor achter de harde waarheid over zijn vader komt ...
ROBBINS, Harold
pseudoniem van Harold Rubin Verenigde Staten (New York City), 21 mei 1916-4 okt 1997
Harold Robbins is de zoon van wel-opgevoede immigranten uit Rusland en Polen. Robbins ging school op the George Washington High School en na zijn schooljaren had hij verschillende jobs.Volgens welverspreide geruchten bracht hij zijn jeugd door in een weeshuis.Op zijn twintig had hij reeds zijn eerste miljoen verdient door suiker te verkopen voor de welfare -handel.Bij het begin van de Tweede Wereldoorlog was hij dit fortuin al terug kwijt.
Robbins huwde op vrij jonge leeftijd en vertrok naar Hollywood waar hij werkte voor Universal Pictures. Vanaf 1957 werd hij full-time schrijver. en veel van zijn boeken zijn verfilmd. Robbins is vijf maal gehuwd en zat sinds 1982 in een rolstoel door heupproblemen, maar hij bleef niettemin door gaan met schrijven.
"" De pakkende liefdesroman van de meesterverteller "
*** Op een nacht in mei wil de eenzame schrijver Robert Faber zich van het leven beroven. Sinds de dood van zijn vrouw is hij niet meer in staat te schrijven. Een telefoongesprek voorkomt Roberts wanhoopsdaad, brengt zijn verleden terug - en daarmee Mira. Zij is de vrouw met wie hij na de Tweede Wereldoorlog in Sarajewo een wonderlijke liefde beleefde. Wat waren ze toen gelukkig samen ! Nu vraagt Mira hem naar Wenen te komen om Goran , haar vijftienjarige kleinzoon- die ook Roberts eigen kleinzoon is - bij te staan. De doodzieke jongen is door de VN uit het belegerde Sarajewo geëvacueerd en een Weens artsenteam doet vertwijfeld pogingen zijn leven te redden. Voor Robert is de reis naar de stad van zijn jeugd het begin van een nieuw leven. De ontmoeting met Mira , zijn langvergeten liefde van toen, en met zijn onbekende, zieke kleinkind is bijzonder aangrijpend. Aarzelend probeert de man die wilde sterven opnieuw zijn pen ter hand te nemen en hen die hij liefheeft te helpen.
JOHANNES MARIO SIMMEL 7 april 1924
Bibliografie :
Ik weet niet wie ik ben -
Mich wundert, dass ich so fröhlich bin :1949 Je mag niet huilen -Weinen streng verboten :1950 Een autobus zo groot als de hele wereld -Ein Autobus gross wie die Welt :1951 Mijn moeder mag 't niet weten-Meine Mutter darf es nie erfahren :1952 Bloemen voor Sibylle-Gott schützt die Liebenden :1957 Het kan niet altijd kaviaar zijn-Es muss nicht immer Kaviar sein :1961 Tot de laatste druppel-Bis zur bitteren Neige :1961 Rozen in december -Das geheime Brot :1967 En Jimmy trok ter regenboog -Und Jimmy ging zum Regenbogen :1970 De stof waarvan de dromen zijn -Der Stoff aus dem die Träume sind :1971 Ik beken-Ich gestehe alles :1972 Het antwoord kent alleen de wind -Die Antwort kennt nur der Wind :1973 Liefde is slechts een woord -Liebe ist nur ein Wort :1973 Niemand is een eiland -Niemand ist eine Insel :1975 Affaire Nina B.-Affäre Nina B. : 1979 Hoera, we leven nog!-Hurra, wir leben noch! :1979 Tweeëntwintig centimeter tederheid -Zweiundzwanzig Zentimeter Zärtlichkeit :1979 Nog mogen wij hopen-Wir heissen und hoffen :1980 Laat de bloemen leven -Bitte, lasst die Blumen leben :1983 De stem van Sibylle -Die im Dunkeln sieht man nicht :1985 En met de clowns kwamen de tranen...-Doch mit den Clowns kamen die Tränen :1987 Als de leeuwerik niet meer zingt -Im Frühling singt zum letztenmahl die Lerche :1990 Ook als ik lach moet ik huilen -Auch wenn ich lache, muß ich weinen :1993 Weerzien in de lente-Träum den unmöglichen Traum :1996
Een krachtig verhaal , geschreven door een verbijsterend goede auteur . Eén van de beste "
*** In een verloederde achterbuurt van Boston , waar aan lager wal geraakte ex-veroordeelden , verbitterde wetshandhavers tussen nog andere gebroken gezinnen hun levens leiden wordt een vierjarig meisje, Amanda uit haar bedje ontvoerd. De privé-detectives Patrick Kenzie en Angela Gennaro kunnen de smeekbeden van de radeloze tante van het meisje niet langer weerstaan. Maar ondanks hardnekkig politiewerk, de fanatieke media en de enorme publieke belangstelling voor deze zaak, stuit het onderzoek steeds opnieuw op een stenen muur. Amanda blijft weg , zo' compleet verdwenen dat het wel lijkt of ze nooit heeft bestaan. Dan verdwijnt er ook nog een tweede kind ... De detectives dwingen de hulp af van enkele louche figuren uit de onderwereld van Boston - en zetten zo hun relatie , hun gezonde verstand en zelfs hun leven op het spel.
Dennis Lehane -1965
Dennis Lehane-1965 is geboren en groeide op in Dorchester, Massachusetts .. Hij heeft zeven romans geschreven, waaronder Mystic River ( Vuile handen) waarmee hij finalist was bij de PEN/Winship toekenning.
Alvorens een full-time schrijver te worden, werkte Lehane als adviseur met geestelijk - gehandicapte en misbruikte kinderen , reed hij met limos rond, werkte in boekhandels en laadde hij zelfs tractor-aanhangwagens.Hij leeft nu in de omgeving van Boston.
*** " Killer Banker" Sarah Jensen ontmoet op bizarre wijze een van de beroemdste rocksterren van de wereld : ze redt hem van een op hol geslagen paard. Ze weet dan nog niet dat deze ontmoeting een enorme impact op haar leven zal hebben. Maanden later, op haar werk op de bank , moeten de obligaties van rockster John Redford veilig gesteld worden. Om dat te doen , wil de bank er zeker van zijn dat er met hem de laatste jaren niets is gebeurd wat dit kan voorkomen en zijn reputatie kan schaden. Dit uitzoeken wordt Sarahs taak , maar voor ze het weet is haar leven in gevaar.
Linda Davies
,-1963
geeft les in Politiek, filosofie en Economie aan Oxford University. en werkte zeven jaar als beleggingsadviseur in verschillende banken in New York, London en Oost-Europa.Ze leefde ook een drietal jaren in Peru, vond inspiratie in haar bankcarriérre om haar boeken te schrijven en woont nu met echtgenoot en twee zonen in London.
"De geest wordt rijk door wat hij ontvangt; het hart wordt rijk door wat het geeft." -Victor Hugo
" Als de deugd slaapt, droomt de ondeugd."
-Victor Hugo.
"Vrienden zijn familieleden zonder bloedverwantschap." -Ronald Giphart.
"Min de stilte in uw wezen; Min de stilte die bezielt; Zij die alle stilte vrezen; Hebben nooit een hart gelezen ; Hebben nooit geknield -Guido Gezelle.
Poëzie kun je zowel in verzen als in proza hebben. Ik streef er naar mijn proza zo te maken dat het poëzie wordt.
***
De Ier John Banville won in 2005 de Man Booker Prize met deze roman
De jury verraste daarmee velen en noemde de roman een meesterlijke studie van droefheid, herinnering en liefde. In De zee maken we kennis met de mislukte kunsthistoricus Max Morden die , na het overlijden van zijn vrouw terugkeert naar het vakantiehuis De Ceders in Ballyminder. De oude man probeert het verlies van zijn vrouw te verwerken en tegelijk een trauma uit zijn jeugd onder ogen te zien.
Tijdens die zomervakantie lang geleden maakte Max kennis met de familie Grace. Ze leken uit een andere wereld te komen. Meneer en mevrouw Grace, met hun wereldwijze zelfverzekerdheid en directheid, waren anders dan alle volwassenen die Max kende.Vooral de tweeling in het gezin is opvallend: Myles de doofstomme jongen en Chloe, het eigenwijze meisje. Maar de liefde van de jonge Max richt zich in eerste instantie niet op Chloe, maar op mevrouw Grace en hij denkt dat zij hem ook uitdaagt. Je hebt pas laat door dat Max wel vaker zaken verkeerd interpreteert, dat hij wel iets ziet, maar daar de verkeerde uitleg aan geeft.Dat maakt zijn waarnemingen onbetrouwbaar en juist voor een kunstcriticus zou goed kijken toch een voorwaarde moeten zijn Pas later in het verhaal blijkt dat zich een drama heeft afgespeeld tijdens die zomer waar Max' gedachten telkens naar afdwalen.
Max blikt tijdens zijn verblijf daar niet alleen terug naar de zomer met de familie Grace, maar ook naar zijn leven met Anna en de laatste fase voor haar dood. Zijn blik kenmerkt zich door droefheid, die Banville dankzij vaardig vakmanschap weet te laten overslaan op de lezer. Tegelijkertijd brengt Banville een ode aan de liefde. Hij brengt op minutieuze, indringende wijze de verwerking van Max' verlies onder woorden. Banville switcht heel makkelijk van de jeugdherinneringen over naar de periode waarop Max vrouw Anna te horen kreeg dat ze kanker heeft. Ingetogen en subtiel beschreven is de machteloosheid en onhandigheid van Max .
Zo staan er prachtige bladzijden in waar Max vertelt dat hij als jongen in het veld een nest vond. Dat nest laat hij zien aan een andere jongen. De dag erna zijn de eieren weg en is er een vertrapt. De broosheid kapot gemaakt. En dan komt er nog maar één zin achteraan: Anna die op de vloer braakt, zijwaarts uit haar ziekenhuisbed hangend; haar gloeiend hete voorhoofd drukt in mijn handpalm, vol en fragiel als een struisvogelei.
Een grote rol is weggelegd voor de zee, ze heeft de functie van trooster.
Op het moment dat Anna sterft, staat Max op het bordes van het verpleeghuis en denkt terug aan het moment, tijdens de zomervakantie met de familie Grace, dat hij tot zijn middel in het heldere water van de zee staat:
"Terwijl ik daar stond zwol de zee plotseling op, nee, niet plotseling, maar in een soort machtige deining, het was geen golf, maar een soepel voortglijdende watervloed die afkomstig leek uit de diepten, alsof daar beneden iets enorms bewogen had, en ik werd eventjes opgetild, een klein stukje meegevoerd in de richting van de kust en toen weer op mijn voeten gezet, alsof er niets gebeurd was. En er was niets gebeurd, een gedenkwaardig niets, de grote wereld had alleen weer eens zijn onverschillige schouders opgehaald".
Als een verpleegster hem vervolgens komt halen, loopt hij achter haar aan terwijl hij ondertussen het gevoel heeft dat hij de zee in loopt. De zee die hem omarmt en tegelijkertijd doet beseffen dat de cyclus van het leven onherroepelijk is, dat de wereld niet verandert door een golfslag, of het heengaan van Anna. De zee bevat meerdere geheimen, die veelal voortkomen uit het onvermogen om met elkaar te communiceren. Zo mag Max van Anna niemand iets vertellen over haar kanker, omdat zij het onsmakelijk vindt. Het kindermeisje van de familie Grace, Rose, heeft haar eigen geheim: de jonge Max denkt ontdekt te hebben dat zij verliefd is op vader Grace, maar later begrijpt hij dat haar verliefdheid op een ander was gericht. Voor zijn dochter Claire houdt Max ook veel zaken achter, mede dankzij de slechte verstandhouding die ze hebben. En de identiteit van miss Vavasour, van het pension waar Max verblijft, wordt pas op de laatste pagina's aan de lezer onthuld
Banville schrijft over grote thema's als liefde, dood, rouw en identiteit. Hij doet dat met een onderkoelde toon, in een rijke taal.
Banville ziet het dan ook als zijn taak om mensen te verrukken met zijn boeken, om ze te laten zien hoe prachtig de dingen kunnen zijn. Je moet zijn boeken dan ook niet lezen om meegesleept te worden in een spannend verhaal. Je moet bereid zijn om, wooorden te proeven.
De Ierse romanschrijver, John Banville , is geboren in 1945 in het plaatsje Wexford, waar hij ook schoolliep aan the Christian Brother's school en aan het St.Peters College. Hij werkte voor Air Lingus in Dublin en dat gaf hem de gelegenheid om verre reizen te maken. Van 1988 tot 1999 was hij letterkundig editor van Irish Times. In 1970 publiceerde hij een reeks korte verhalen : " Long Lankin ". Zijn fictief portret van de 15e eeuwse Poolse astronoom: " Dr.Copernicu s" won de James Tait Black Memorial Prize voor fictie in 1976, en was de eerste van een reeks boeken over eminente wetenschappers als - Kepler en Newton. Met zijn boek : The Book of Evidence , belandde hij op de shortlist voor de Booker Prize voor fictie in 1989. Met zijn boek : " The Sea " wordt hij in 2005 ,de eerste Ierse winnaar na Roddy Doyle in 1993 with Paddy Clarke Ha Ha Ha.van de Booker Prize.
Nederlandse uitgave : van Holkema & Warendorf -2006
Paperback : 415 pagina's
ISBN 0553583581
***
Met deze nieuwe thriller levert Tami Hoag een eigen boodschap af aan al haar fans van suspense romans:" Doe het licht niet uit en blijf voortlezen als je durft ". Een genadeloze moordenaar besluipt zijn prooi in de meest beschermde enclaves van Los Angeles tot in de glamourrijke buurten van Hollywood.Zelfs onschuldigen zullen hem niet ontsnappen. Aan het eind van een lange dag vechten met het straatverkeer heeft de fietsboodschapper Jace Damon nog één pakje af te leveren bij één van de beruchtste strafpleiters van Los Angeles. Hij wordt hierbij opgejaagd, beschoten en bijna omvergereden door een auto in de smalle achtersteegjes. Jace , die opgroeide als straatkind in Los Angeles kan enkel door zijn ervaring en instinct te gebruiken zijn leven en het pakje redden waarvoor iemand een moord zou begaan . Als hij na het incident in het advocatenbureau van Lenny Lowell aankomt stuit hij er op politieagenten ,de advokaat blijkt op barbaarse wijze om het leven te zijn gebracht en Jace wordt onmiddellijk als eerste verdachte bekeken.
.
Jace is een fietskoerier, negentien jaar, die al vanaf zijn dertiende op de vlucht is omdat hij bang is dat hij zijn broertje van tien jaar kwijt zal raken aan de kinderbescherming. Samen met zijn broertje Tyler woont hij bij de Familie Chen in Chinatown. Jace is bang dat men denkt dat hij schuldig is aan de moord, al heeft hij deze niet gepleegd.
Plotseling moet hij dus op zijn hoede zijn voor zowel de politiemensen als voor de moordenaar.
.Maar de sleutel om zichzelf en het leven van zijn tienjarig broertje te redden is de enveloppe met het bericht dat niemand geleverd wil krijgen : de waarheid - ,en die heeft hij nog steeds in zijn bezit .
De schrijfster had bij het boek zelf de boodschap: Doe het licht niet uit en blijf doorlezen als je durft. Het licht niet uit doen en doorlezen hoef je dan niet meer te durven, dat doe je gewoon.
Tami Hoag is afkomstig , groeide op en ging naar school in een kleine stad in zuid-oost Minnesota Ze ontmoette er haar liefje aan de high school waarmee ze later huwde. Sinds de publicatie van haar eerste boek in 1988, schreef ze 23 andere romans,waarvan vijf achteréénvolgende bestsellers van New York Times. Alvorens haar op het schrijven toe te leggen had ze jobs als fotograafs-assistente en paardentrainster. Ze woont nu , samen met haar man en talrijke huisdieren op een paardenfarm in Charlotteville , Virginia.
"We should have been real Negroes. Really black. . . . We'd know where we stood anyway."
*** De Duits-Joodse fysicus David Strom is op de vlucht voor de Nazi's en belandt in Washington.Hij ontmoet er de jonge Delia Daley, dochter van een zwarte arts uit Philadelphia , die gulzig op zoek is naar het leven.Beiden hebben een passie voor de muziek en hun plotseling opvlammende liefde voor elkaar is even onmogelijk als ontkoombaar. In " Het zingen van de tijd" vertelt Powers ons het ontroerende verhaal van een biraciale familie en hun drie kinderen., die ze willen opvoeden zonder haat of vooroordelen , wat een bijna onmogelijke taak zal worden.Ze realiseren zich de hindernissen niet waarvoor hun kinderen zullen komen te staan.
Van Powers is bekend dat hij er de schrijver niet naar is om zich in zijn verhalen te concentreren op een halfzachte confrontatie met het onverwerkte verleden.Hij schrijft op een geheel eigen wijze vanuit zijn achtergrond als wetenschapper.
De verteller in deze magistrale en twee generaties omspannende roman is Joseph.Hij is pianist en begeleider van zijn beloftevolle broer Jonah, een klassieke zanger en wonderlijk groot talent. Om voor zichzelf een plaats te kunnen vinden in Europa vermijdt Jonah zoveel mogelijk te denken aan het spook van het racisme .alhoewel steeds zal achtervolgd worden door zijn lichte huidskleur en zowel door blank als zwart gewantrouwd wordt. .Joseph daarentegen wordt als aarzelende pianist als het ware opgeslorpt in het leven van zijn broer. Het derde kind Ruth wordt een zwarte activiste ,die probeert de dingen in haar ingebeelde geidealiseerde toekomst te verbeteren. Aangezien elk kind zijn eigen weg kiest, valt de familie uit elkaar. Terwijl Jonah kiest voor de kunst en Ruth voor het leven probeert Joseph wanhopig om de beide tegenpolen te verzoenen, een verzoening die veel te laat en onverwacht toch nog zal plaatsvinden.
Afwisselend tussen eerste-persoonssecties (die vanuit het perspectief van Joseph worden verteld) en derde-persoonssecties beweegt de roman zich tussen het verhaal van de kinderen en het verhaal van hun ouders. We zien Delia met haar eigen muzikale aspiraties worstelen en zien de manier waarop de abstracte fysica David's keuzen heeft gevormd in een land waar het huwelijk tussen verscheidene rassen nog vijandig bekeken wordt.
Tussen deze verhalen, behandelt de roman vier decennia, die de Amerikaanse rassenpolitiek vanuit het perspectief van een familie tonen van wie de leden onzeker zijn van waar zij zich bevinden.
De schrijver behandelt deze verhalen met gevoeligheid en slaagt erin om muziek met fysica te verweven . De personages in deze roman van epische omvang worden met elkaar verbonden door een vitale stroom van muziek: de liederen, strijkkwartetten, gospels en soul die in hun levens een allesbepalende rol spelen en zonder welke zij ten onder zouden gaan in de vloed van de tijd.
Richard Powers ,werd geboren op 18 juni 1957 in Evanston , Illinois, maar bracht zijn kinderjaren door ten noorden van Chicago. Hij was de vierde van vijf kinderen in een gezin van een hoofdonderwijzer .In zijn tienerjaren ( De Vietnamjaren) woonde Powers 5 jaren in Bangkok toen zijn vader benoemd werd aan de Internationale School. Hij ontdekte daar de muziek als toevluchtsoord.
Aanvankelijk ging zijn interesse uit naar de wetenschappen en hij begon zijn universitaire studies in de richting natuurkunde.Later stapte hij over naar de literatuurstudies. Hij behaalde zijn M.A.in 1979. Zijn bijzondere interesse ging naar auteurs als : Marcel Proust,James Joyce, Thomas Mann.
Hij werkte in Boston als computerprogrammeur totdat een foto in een museum (August Sander's 1914 zwart -wit foto van drie Westerwald boerenjongens die volgens het onderschrift op weg waren naar een bal) hem inspireerde om ontslag te nemen en twee jaar te schrijven aan zijn eerste roman : Three farmers on their way to a dance (1985).
Het boek werd een succes en Powers verhuisde naar Zuid-Nederland waar hij Prisoner's Dilemma schreef., een werk dat Disney en atoomoorlogen naast elkaar zet en het bekende boek : The Gold Bug Variations ;een boek dat genetica.polyfone muziek en computerwetenschappen samenbrengt.
Hij verhuisde om afstand te kunnen nemen van het succes in de V.S. omzich onder te dompelen in een gebied waar hij omringd zou zijn door veel verschillende talen en dialecten. RICHARD POWERS schreef 9 novelles. Deze werden vertaald in 12 talen. Met zijn meest recente boek, The Echo Maker', won hij de National Book Award van de Verenigde Staten.
:" De grote vrouw" Auteur: Meir Shalev Uitgeverij: Vassalluci-Amsterdam, 1998 ISBN 90 5000 060 6 Pagina's: 420 vertaler Ruben Verhasselt.
Iedere herinnering die hij oproept, hoe kort ook beschreven, weet hij te beschrijven in een taal die zo krachtig en beeldend is dat hij met recht een schepper naast God genoemd mag worden.
***
Een Israëlische jongen groeit rond 1940 op in Jeruzalem in een huis dat beheerst wordt door vijf vrouwen: zijn grootmoeder, zijn moeder, twee tantes en zijn jongere zuster. Hoofdpersoon Refael Maier, inspecteur van een waterbedrijf in de Negev-woestijn, is 52 jaar als hij de herinneringen aan zijn jeugd opschrijft.De mannen in de familie hebben de gewoonte om vroeg dood te gaan. Zijn vader was slapend overreden door een tank, zijn opa had zich verhangen, zijn Engelse oom Edward begreep de Hebreeuwse waarschuwingskreten niet en kreeg de brokstukken van een ontploft huis op zijn hoofd. Alles wat van hen overblijft zijn levenslange herinneringen bij de weduwen en een paar portretten aan de muur. Dat Refael "ouder is dan alle mannen in zijn familie geworden zijn", lijkt geen goed teken voor zijn verdere levensduur.
Hij is niet gelukkig en weet niet goed wat hij met het leven aan moet. De weduwen gaan met elkaar samenwonen en voeden gezamenlijk de kinderen van een van hen op. De jongen Refael herinnert zich vele jaren later hoe die opvoeding verlopen is.
In zijn herinnering worden de vijf vrouwen tot één grote vrouw onder wiens hoede hij als enige jongen opgroeit, die haar armen naar hem uitstrekt, hem uitkleedt, wast, kietelt en straft en die tegen hem praat, eindeloos tegen hem praat over alle herinneringen aan de overleden mannen. Alle niet te uiten liefde ten opzichte van hun overleden echtgenoten ballen de vrouwen samen in de zorg voor die enig overgebleven mannelijke spruit van de familie.
Het enige mannelijke element in zijn opvoeding wordt gevormd door de steenhouwer Avraham, een vrijgezel die een paar huizen verderop woont en op zijn erf stenen houwt. Hij is verliefd op één van de twee tantes van Refael. Deze komt hem alle dagen bezoeken en vertelt hem wat hij allemaal van de grote vrouw moet verduren. Avraham geeft hem goede raad en vraagt hem uit over de tante met het rode haar. Het boek bestaat uit tientallen korte hoofdstukken. Elk hoofdstuk bevat een gebeurtenis of een gesprek uit het verleden of uit het heden van Refael. Al die hoofdstukken geven een bont en veelkeurig beeld van de geschiedenis van de familie, van de eigenaardigheden van vijf vrouwen samen in een huishouden, van de geschiedenis van Israël en van Refaels huwelijk met Rona. Dat huwelijk is ook een herinnering, de twee zijn gescheiden maar ontmoeten elkaar nog steeds. Refael heeft aan zijn intensieve opvoeding door de vijf vrouwen een hang naar eenzaamheid overgehouden. Hij bivakkeert het liefst in zijn eentje in de woestijn om over zijn herinneringen na te denken.
In veel van Shalevs boeken spelen sterke vrouwen een grote rol. En daarnaast mannen die zich voegen naar die vrouwen omdat ze van hen houden, die de strijd aangaan, het onderspit delven en zich vervolgens daar vaak bij neerleggen, met meer of minder vrede. Die vrouwen zijn hun moeder, hun grootmoeder, hun geliefde, hun vrouw.
Het boek is goed geschreven, spannend en geestig en de karakters zijn boeiend. De zwarte tante is een ondeugend schepsel, de rode tante vereert alles wat Engels is, de grootmoeder is een prachtige oude vrek, Avraham is een reus met spierballen. En Refael treedt 's avonds op als masseur van de grote vrouw: de vrouwen trekken hun blouses uit en gaan op hun buik op matten liggen. Refael moet als jongetje van zes rondjes lopen op hun vijf ruggen, om ze te masseren. Kortom, dit is een prachtig boek. De verpletterende aanwezigheid van de vijf vrouwen rond Refael is 400 bladzijden lang voelbaar.
En nu , vijftig jaar later dwaalt hij alleen door de woestijn: "Weten jullie een betere manier voor een man om in orde te zijn?" Bang voor de dood, achtervolgd door zijn herinneringen die hem belemmeren een werkelijk menselijk leven te leiden.
Het boek is sterk associatief. Maar als je als lezer net gaat denken: nu is hij door alle zijsporen de lijn kwijt, keert Shalev toch weer terug naar de hoofdlijn.
Hoewel intieme contacten zelden uitgebreid beschreven worden, hangt er toch een voortdurende erotische spanning in "De grote vrouw": de rooie tante en haar relatie met Avraham, de zwarte tante die het bed met willekeurig welke man deelt, en zelfs Refaels moeder die op het laatst een lesbische relatie met haar blinde jeugdvriendin blijkt te hebben. Dat alles maakt het niet verwonderlijk dat Refaels contact met zijn ex-echtgenote vooral seksueel van aard is
.
Het maakt op die manier duidelijk dat de Israëlische literatuur de grotendeels seculiere Israëlische maatschappij weerspiegelt.
"Meir Shalev is a master story teller whose magic realism is similar to the art of Gabriel Garcia Marquez."Frankfurter Allgemeine Zeitung
Meir Shalev,-Israël 29-7-1948
De schrijver werd geboren in de coöperatieve pionierskiboets Nahalal als zoon van de dichter Jitschak Shalev. Hier groeide hij ook op en verhuisde vandaar naar Jeruzalem waar hij momenteel woont. Na zijn studies psychologie aan the Hebrew University werd hij bekend als producer en moderator van radio en tv-programma's. Meir Shalev is de meest succesvolle Israelische auteur van dit moment. Zijn romans worden in tien landen vertaald. In 1988 werd zijn eerste boek, in de Nederlandse vertaling uitgebracht onder de titel 'Russische Roman', gepubliceerd. Hij is tevens colummist voor het Israëlische dagblad "Yedioth Ahronoth " Naast zijn romans die allemaal bestsellers werden , schreef hij twee non-fictie verhalen en vijf kinderboeken. Shalev werd bekroond met : the Bernstein Prize (1989), the Juliet Club Prize (Italy, 1999) en the Brenner Prize (2006)
Romans:
In India voel ik me Amerikaans, in de Verenigde Staten Indiaas. Samina Ali
*** De negentien-jarige Layla , is de ongelukkige heldin van Samina Ali's debuutroman.Ze heeft haar korte leven doorgebracht in twee verschillende werelden, in Minneapolis en het oud Indische Islam-bastion Hyderabad. Bij het begin van de roman is ze na een jaar universiteit teruggekeerd naar Hyderabad om er te huwen met de knappe, jonge ingenieur Sameer. Deze laatste is door haar bazige ouders uitgekozen , of - volgens Layla 's mening aan haar verkocht. Met haar stille manieren is Layla , het toonbeeld van de bescheiden moslima. Maar ze verbergt echter een groot geheim . Vlak voor ze Minnesota verliet had ze een verborgen gehouden romance met een Amerikaanse student , die haar zwanger achterliet.
Hoewel het haar grote moeite kost, doet Layla haar uiterste best om aan de verwachtingen van haar schoonfamilie, een vroom moslim gezin, te voldoen. Na haar aankomst wordt Layla religieuzer, ze citeert uit de Koran en leert Arabisch. Over haar geheim zal ze nooit openlijk kunnen spreken: Layla is geen maagd meer. Maar ook in haar schoonfamilie spelen onuitgesproken en geheime gebeurtenissen uit het verleden een rol. Waarom wil Samir zijn liefde niet tonen aan Layla? Nu blijkt dat ook hij een geheim te verbergen heeft . Layla en Sameer zijn twee verschillende types. De Amerikaanse heeft heimwee naar het mystieke Indië , de Indiêr droomt van het wonderbare Amerika. Terwijl Indië afbrokkelt door de onlusten tussen de moslim- en hindoegemeenschap gaat het stel op huwelijksreis naar Madras
Er blijkt een groot verschil te bestaan tussen het westerse ideaal van de romantische liefde en de realiteit van de moslimcultuur. Beiden erkennen ook de zwakheden in hun filosofie.Zij ziet in dat godsdienst vaak ook gewelddadig kan zijn en Sameer ontdekt dat Amerikanen ook vooroordelen kunnen hebben.
Op hun huwelijksreis naar het broeierige Madras slaat de ontgoocheling toe. Sameer noemt zichzelf , een afgevallene. Wat Layla betreft, ze is onherroepelijk veranderd door haar jeugd in Amerika. De Indiaans-Amerikaanse moslimschrijfster Ali weet op een wonderlijke wijze haar karakters vast te pinnen op de moeilijkheden die ze ondervinden om de Islam-wereld te verzoenen met de moderne tijden. Het boek toont ons echter dat deze verzoening nog lang niet in zicht is .
Auteur Samina Ali is geboren in Hyderabad, India. Zes maanden na haar geboorte emigreert het gezin Ali naar de Verenigde Staten, maar keert regelmatig terug naar India. Vanaf haar achtste is Samina Amerikaans staatsburger. Samina Ali laat in haar debuutroman Madras in de regen, grotendeels gebaseerd op eigen ervaringen, op ontroerende en indringende wijze zien wat het betekent om in twee culturen op te groeien. In 1993 behaalde ze summa cum laude een B.A. in Engels aan the University of Minnesota, Twin Cities . Haar M.F.A. behaalde ze aan the University of Oregon. Ze schreef ondermeer in rattapallax 8, Words Matter, Reading and Writing in the Second Wave of Multiculturalism, en Our Feet Walk the Sky.
Twee kleine meisjes ontdekken in een wei een paard waarvan het hoofd ontbreekt. Een Nederlandse archeologiestudente, Martina Flochten, verdwijnt als ze s nachts na een concert alleen naar het toilet gaat. Een paar dagen later wordt ze dood aangetroffen. Anders Knutas, hoofdcommissaris, leidt het onderzoek naar de dood van Martina Flochten. De journalist, Johan Berg, volgt het onderzoek op de voet. Bij zowel het onthoofde paard als bij Martina Flochten is bloed afgetapt. Het idee voor de roman komt van de Oud-Noorse mythologie, waarin wel eens als bedreiging een paardenhoofd op een houten paal voor iemands huis werd geplaatst. Wanneer een internationaal figuur op rituele wijze wordt vermoord, komt er schot in de zaak.
Op de cover van De goden verzoeken staat "De nieuwe Scandinavische sensatie!". Mari Jungstedt heeft een prettige schrijfstijl,waarin, net als bij andere Scandinavische auteurs, de omgeving mooi wordt beschreven.
'vanaf de kerk van fröjel strekten koolzaadvelden en akkers als gele en groene kleden zich uit naar de zee.' Tegen de achtergrond van de schitterende natuur, de vele ruines, kerken en archeologische sites van het eiland gotland laat de zweedse schrijfster in haar thriller , de meest gruwelijke dingen gebeuren.
Commissaris Anders Knutas en tv-verslaggever Johan Berg, beiden bekende figuren uit eerdere thrillers van Jungstedt, hebben hun handen er vol aan., daarnaast wordt hun aandacht ook nog eens opgeëist door hun privé-problemen. Jungstedt trakteert ons niet alleen op een spannend verhaal, maar dringt ook diep door in het leven van haar personages. twijfels, angsten, onzekerheden, jeugdtrauma's en verdriet maken deze thriller herkenbaar voor iedereen, en maken van deze roman een echte 'page-turner'. De psychologische aspecten van de moordzaken in haar thrillers zijn extreem belangrijk en komen dan ook uitvoerig aan bod. Ze probeert haar boeken zo geloofwaardig mogelijk te maken.
Het verhaal speelt zich af op het mooie eiland Gotland en begint in de sfeer van opgravingen naar schatten uit de tijd van de Vikingen.Het is eigenlijk opgebouwd uit kleine losstaande stukjes waarin je kennismaakt met personages of waarin gebeurtenissen plaatsvinden. Deze korte en bondige manier van schrijven houdt de vaart in het verhaal en de spanning hoog.Aanhangers van oude religies en gruwelijke, rituele moorden spelen daarbij een rol. Mari Jungstedt heeft duidelijk talent. Begrijpelijk dat zij in Scandinavië zo succesvol is en terecht dat zij nu hier bij ons ook meer bekendheid krijgt.
Mari Jungstedt , is een Zweedse schrijfster geboren in Stockhölm ,op 31 oktober 1962
Ze isreeds vijftien jaar lang redacteur en nieuwslezeres bij de Zweedse televisie en host van een goedbekeken talkshow.
'Die je niet ziet' was haar debuut en werd al meteen een groot succes in Scandinavië en Duitsland. Hierna volgde Dichterbij dan je denkt en deze boeken zijn beide verfilmd door de ZDF.
*** Ashdown, een 100-jaar-oud herenhuis: bij de rand van een klip die de Engelse kust overziet, dient als slaapzaal voor twee dozijn universitaire studenten, waaronder Sarah , een vrouw die aan narcolepsie lijdt en door onverwachte slaapaanvallen en hallucinaties wordt verontrust die ze met de werkelijkheid verward. Zij kan geen onderscheid maken tussen droom en werkelijkheid. Sarah woont in het studentenhuis samen met Gregory Dudden. Zij hebben een moeizame relatie die ontspoort vlak voordat Gregory naar Londen gaat om zich als dokter te specialiseren in slaapstoornissen. Verder maken we ook kennis met Robert,die zichzelf pijnigt met een onbeantwoorde liefde voor Sarah, en Terry hun beider vriend die geobsedeerd is door film en 14 uren per dag slaapt.
Twaalf jaar later is Ashdown een slaapkliniek geworden met aan het hoofd Gregory , als halfwaanzinnige en sadistische psychiater. Terry , nu een filmcriticus , die de slaap niet meer kan vatten komt overeen zich door Gregory te laten onderzoeken in zijn slaaplaboratorium. De arrogante Gregory beweert dat slaap een uit te roeien ziekte is . "Als u acht uren per dag in bed doorbrengt,"zegt hij, "verkort de slaap uw leven met een derde!" Hij leidt zijn experimenten( eigenlijk martelingen) naar slaapontbering in de geheime ruimtes van de kelderverdieping . Volgens zijn scheefgetrokken logica zal hij de "behandeling" voor de slaap kunnen vinden als hij mensen en dieren nooit meer laat inslapen , totdat ze zonder slaap verder kunnen. Het boek onderzoekt het ineenstrengelen van nacht en dag, dromen en het dagelijkse leven. De hoofdstukken wisselen tussen 1983, wanneer de plaats een universitair studentenhuis is, en 1996 af, wanneer het een kliniek voor de studie van slaapstoornissen is geworden. In beide periodes komen dezelfde karakters opnieuw op de voorgrond, als studenten , later als patiënten en dokters.
."Het huis van de slaap is een tragikomisch liefdesverhaal waarin alles en iedereen op onnavolgbare wijze met elkaar is verbonden. Met zijn sprankelende gevoel voor humor en bitterzoete nostalgie voert Jonathan Coe de lezer vanaf de eerste bladzijde mee naar een ontknoping die zijn weerga niet kent.
Toevallige ontmoetingen en onwaarschijnlijke gebeurtenissen wisselen elkaar af in een literaire soap vol cliffhangers. Het boek is geloofwaardig waar het over slaap gaat, komisch waar het over verhoudingen tussen mensen gaat en krankjorem in zijn structuur. Alle platvloerse middelen gebruikt Coe om zijn spel met schijn en werkelijkheid aannemelijk te maken. De werkelijkheid wordt een nachtmerrie en dromen komen uit. Als je het boek dichtslaat, heb je het gevoel dat je belazerd bent. Maar met toestemming.
De romanschrijver Jonathan Coe is geboren op 19 augustus 1961 in Birmingham . Hij studeerde aan de Universiteit van de Drievuldigheid, Cambridge, en voltooide een Ph.D. van Henry Fielding's Tom Jones aan de Warwick Universiteit. Coe.geeft les in Engelse poëzie,in Warwick en later werkt hij als professionele musicus ,die muziek voor jazz en cabaret schrijft.Alvorens freelance schrijver en journalist te worden was hij ook wettelijk corrector.
Coe heeft vijf romans geschreven.'The Dwarves of Death' (1990), 'What a Carve Up!' (1994) waarvoor hij in 1995 de Engelse John Llewellyn Rhys Prijs en de Franse Prix du Meilleur Livre Étranger ontving. Voor 'The House of Sleep' de Writers' Guild Best Fiction Award en de Franse Prix Médicis Etranger (1997)en 'The Rotters' Club' (2001) en in 2004 kwam 'The Closed Circle' uit. Jonathan Coe is ook de auteur van twee biografieën van filmactoren, Humphrey Bogart en James Stewart. Zijn biografie van novelist B. S.Johnson " Like a Fiery Elephant "werd gepubliceerd in 2004 en won de Samuel Johnson Prize
Oorspronkelijke titel ; " Die Ausgesperrten "-1980
Uitgeverij : Van Gennep / en Muntinga
Gebonden, 251pagina's
Verschenen: september 2006
'Er is bijzonder veel moed voor nodig om bij een persoon die jou van voren aankijkt , het gezicht open te krabben, resp. zijn oogappels te grazen te nemen. Want de ogen zijn de spiegel van de ziel en zo'n spiegel moet zo veel mogelijk ongedeerd blijven.'
'Heel af en toe schrijft een vrouw een oeuvre, iets groots, iets gevaarlijks,' zei Jelinek toen haar in 1998 de prestigieuze Büchnerprijs werd toegekend; 'maar meestal blijft het bij een paar mooie dingetjes. Mannen kunnen niet radicaal genoeg schrijven, dat heet dan "karaktervol" of "lekker agressief".
***
Elfriede Jelinek, winnares van de Nobelprijs voor de Literatuur in 2004, vertelt op prachtige wijze het verhaal van een verloren groep. Als vrouw schuwt ze de heftige onderwerpen niet en beschrijft ze op subtiele wijze.
De uitgeslotenen is een roman die niemand onaangedaan zal laten. Elfriede Jelinek geeft in De uitgeslotenen (1980) een beeld van de beklemmende jaren vijftig in Oostenrijk.
In een park in Wenen wordt een man in elkaar geslagen door een stel tieners. Aan de hand van een authentieke gebeurtenis geeft Elfriede Jelinek een wrang beeld van de beklemmende jaren vijftig in Oostenrijk: postfascisme, spruitjeslucht en ongelukkige pubers die zich uitgesloten voelen en nog geen eigen jeugdcultuur hebben ontwikkeld (het eerste concert van de Beatles vindt plaats in 1960). De scholieren vormen een bende, Sartre wordt te pas en te onpas (verkeerd) geciteerd en er wordt veel geweld gebruikt. De uitgeslotenen is een choquerende roman met een boosaardig einde.
Jelinek heeft een heel typische stijl ,waarbij binnen één zin of tussen zinnetjes denksprongetjes worden gemaakt die vervreemdend werken. Een voorbeeld: "Naast andere misdaden is Rainer als kind ook misdienaar in de kerk geweest." Nu ja, dat kan nog grappig klinken, maar dan dit: "In het koor zeggen ze in vaak in koor dat God de jeugd roept, en nauwelijks is ze geroepen of daar is ze al. Want de jeugd is het belijdende christendom, en daar is moed voor nodig in de heidens en gedachteloos geworden wereld.
Rainer is als 18 jarige helemaal de weg kwijtgeraakt door alles wat hij in zijn ouderlijk huis heeft meegemaakt .Hij is misschien van een niet onaardig jongetje met een kinderlijk verlangen naar liefde, schoonheid en harmonie verworden tot een leugenachtige naargeestige narcistische arrogante nietsnuttige dilettant op zoek naar een liefde waar hij lichamelijk en psychisch niet bij in de buurt kan komen.
. "Vanaf talloze beeltenissen en plafondfresco's kijkt de Lieve Heer neer op zijn ontaarde kinderen en vraagt zich af hoe hij zoiets heeft kunnen scheppen en hoe hij hun dat in de godsdienstles ook nog heeft kunnen bijbrengen. Als hij eerlijk is heeft Rainer nog steeds last van het geloof, hij sluit nog altijd niet uit dat er zo'n God bestaat, ook al hebben hij en Camus hem door niets vervangen. Verdwenen is hij nog niet, en talloze pastoors zijn zelfs persoonlijk bevriend met zijn familie."
Er zitten heel wat schaamteverwekkende en vernederende passages in het boek. Beslist geen vrolijke kost.
Elfriede Jelinek is de schrijfster van een merkwaardig oeuvre. Haar bekendste en ook haar beste boek is 'De Pianiste'. Maar zelf praat ze juist over die roman nogal achteloos, ze noemt hem een afrekening met haar moeder, gepubliceerd toen haar moeder nog leefde. 'Via, via,' zegt Jelinek, 'hoorde ik dat ze het er moeilijk mee had. En ze ontkende natuurlijk alles.' Het wordt droogjes verteld. Net zo droogjes zegt Jelinek: 'Ik vind het niet erg dat mijn moeder de Nobelprijs niet meer heeft meegemaakt. Ik ben blij dat ze dood is.' Blijdschap over de dood van ouders en andere familieleden is een van de laatste taboes die ons nog resten. En het is niet dat er reden is deze uitspraak van Jelinek te wantrouwen, het is meer dat wie in haar gezelschap vertoeft zich moeilijk kan voorstellen dat deze vrouw gelukkig is geweest, of actief blijdschap heeft gekend. Blijdschap is ook een emotie die vrijwel ontbreekt in haar werk. Niet dat dat nodig is. Oeuvres kunnen uitstekend zonder blijdschap.
Zelf noemt ze haar belangrijkste boek, het dikkere, tamelijk hermetische en moeilijk doordringbare 'De Kinderen van de Doden'. Een afrekening met Oostenrijk. De taal als redding, dat is geen nieuw idee. Maar Jelinek pakt het radicaal aan. Ze charmeert niet, ze verleidt niet, ze is niet hoffelijk. Ze neemt de lezer, ze verkracht hem, ze dringt in hem door. Zoals Erika Kohut, de pianolerares uit 'De Pianiste', zichzelf met een mes bewerkt, zo bewerkt zij de lezer. Ik ken geen andere schrijver bij wie de taal zo mes is geworden als bij Jelinek.
Geweld vindt in Jelineks wereld voornamelijk tussen man en vrouw plaats, waarbij het geweld uiteraard uitgaat van de man, en een substituut wordt voor liefde. Al kunnen moeder en dochter elkaar ook fysiek te grazen nemen.
Haar wereldbeeld zou je een mechanisch wereldbeeld kunnen noemen, waarbij de mensen nog nauwelijks herkenbaar zijn als autonome individuen. Haar marxistische achtergrond speelt bij dit wereldbeeld ongetwijfeld een rol.
'De enige concurrentie voor vrouwenvlees is kindervlees.'. Daarover gaat Jelineks oeuvre en ook over deze stelling: de kinderen van de doden zijn ook dood.
In haar boeken haalt ze haar land en de gewone Oostenrijker door het slijk, zo vindt men, ze bevuilt haar eigen nest, spuugt op haar volk, net zoals haar landgenoot en collega Thomas Bernhard dat eerder deed. Zelf heeft de feministische Jelinek het ook over haat- en wraakliteratuur, gericht tegen alles waar ze een gloeiende hekel aan heeft: benepen burgerlijkheid, katholicisme en moederschapscultuur, antisemitisme en vreemdelingenhaat, de onderdrukking van de vrouw door de man en de oogkleppen die Oostenrijkers volgens haar nog steeds ophebben als het gaat over hun nationaal-socialistische verleden. In al haar romans verguist ze haar vaderland met alle literaire middelen waarover ze beschikt. Ze voelt geen liefde voor dit land, zegt ze .Pikzwart is Jelineks humor, vaak feministisch en even zo frequent uitermate geestig.
Elfriede Jelinek , geboren in Mürzzuschlag (1946) ,groeide op in Wenen en studeerde theaterwetenschappen, kunstgeschiedenis, piano, orgel en compositie. Ze schrijft proza, gedichten, toneelstukken en filmscenario's. In Nederland werd ze beroemd met de romans De pianiste (1986), Lust (1989) en De Uitgeslotenen (1991). In 1998 verscheen bij Querido De kinderen van de doden en in 2002 Geeft niet. Een kleine trilogie van de dood. Jelinek ontving talrijke onderscheidingen voor haar werk, onder andere de Georg Büchner-Prijs 1998 voor haar oeuvre en de Nobelprijs in 2004
90-234-1775-5*** Een verhaal van liefde en duisternis , is een fenomenaal geschreven roman, vol prachtige metaforen, humor en tederheid. Het boek is een mengeling van herinnering, overlevering en verbeelding, een duizelingwekkend boek boordevol geschiedenissen: de geschiedenis van zijn ouders en grootouders, geassimileerde Oost-Europese joden die begin jaren dertig hun toevlucht zochten in Palestina om te ontkomen aan het groeiende antisemitisme in hun geliefde Europa; zijn eigen jeugd in het Jeruzalem van de jaren veertig; de wordingsgeschiedenis van zijn schrijverschap en de ontstaansgeschiedenis van de staat Israël. Voor de reconstructie van de Oost-Europese jaren (in Litouwen en Oekraïne) van zijn familie, was Oz grotendeels aangewezen op zijn eigen verbeelding.
Dat deel van zijn voorgeschiedenis leest alsof de grote Russische vertellers van de negentiende eeuw aan het woord zijn. Aangevuld met zijn latere eigen waarneming levert dat een serie onvergetelijke, vaak zeer humoristische portretten op, met name van zijn grootouders van vaders kant. Over zijn ouders schrijft hij dat ze 'allebei rechtstreeks uit de negentiende eeuw in Jeruzalem (waren) terechtgekomen', ieder met een anders gekleurde 'romantische canon': tegenover de Sturm und Drang van zijn vader stond de introverte melancholie van zijn moeder. Oz beschrijft ze als ontwortelde Europeanen die bedrogen werden in hun dromen over het leven in hun nieuwe vaderland. Zijn vader voelde zich voorbestemd voor een glanzende academische carrière, maar bracht het niet verder dan een ondergeschikte baan bij de Nationale Bibliotheek. Zijn moeder voelde zich met haar artistieke ambities van meet af aan niet thuis in het sjofele Jeruzalem, waar ze niet het fijnzinnige culturele klimaat vond waar ze op had gehoopt en sloot zich al gauw in huis op waar ze niets liever deed dan lezen. Tussen deze belezen ouders in hun met boeken volgestouwde woninkje groeide Amos Oz op als enig kind dat al vroeg hun gefnuikte verwachtingen als een last op zijn schouders voelde. Hij was de jongen die alles goed moest maken. Toen Amos twaalf was , pleegde zijn moeder op 38-jarige leeftijd zelfmoord.Hij blijft als verpletterd achter.
Nooit meer sprak hij over zijn moeder en haar zelfgekozen dood. Niet met zijn vader, niet met zijn vrouw en kinderen. En nu is er dit verhaal van liefde en duisternis, waarin hij er nu pas heeft over kunnen schrijven,zij het met de nodige omtrekkende bewegingen. Nadat hij haar voortijdige dood op verschillende momenten alleen maar even en passant heeft aangetipt, staat hij pas halverwege het boek voor het eerst stil bij het gevoel van verraad, de hulpeloze woede, de haat en het schuldgevoel dat hij als twaalfjarige jongen ervaren heeft. Die zelfmoord is de harde kern en misschien ook wel de kiem van dit boek. Zijn onderzoek naar haar beweegredenen brengt hem onvermijdelijk op het spoor van zijn voorgeschiedenis. Wie was zijn moeder? Wie was zijn vader? Waar kwamen ze vandaan? Waar droomden ze van? Eén van de vele hoogtepunten in dit boek is de levendig opgeroepen herinnering aan het jongetje van acht tijdens de turbulente maanden rond de stichting van de staat Israël, wanneer de aanvankelijke vreugde al gauw plaats maakt voor angst en geweld. Oz bezit het talent om die historische gebeurtenissen op een indringende persoonlijke manier te verbeelden. Aan het eind van de vreugdevolle nacht, waarin heel Jeruzalem de straat op ging na de aangenomen VN-resolutie over Israël, kruipt de vader bij de zoon op bed, vertelt hem fluisterend in het donker over de vernederingen uit zijn jeugd en bezweert de jongen dat hij heus nog wel eens gepest zal worden op school of op straat, maar nooit meer omdat hij een jood is ('Nooit meer. Vanaf vannacht is dat hier afgelopen.').
Oz herinnert zich hoe hij vervolgens de tranen op het gezicht van zijn vader voelde: 'Nooit in mijn leven, niet voor die nacht en niet daarna, zelfs niet bij de dood van mijn moeder, heb ik mijn vader zien huilen.'
Nog weer later komt hij toe aan de beschrijving van het langzame afglijden in slapeloosheid, lethargie en depressie in de laatste jaren van het leven van zijn moeder. Het troosteloze verhaal van haar laatste dagen en uren bewaart hij voor de slotpagina's. Het is ongelooflijk knap hoe Amos Oz ook op de meest dramatische momenten in deze memoires de beheersing heeft om er zonder een spoortje pathos over te schrijven. Steeds slaagt hij er in zijn toon gedempt te houden, met een des te ontroerender effect op de lezer. Die bedwongen emotie is de ultieme kracht van dit boek. De jaren durende pijn over de wederzijdse onmacht van de achterblijvers wordt dan zó verwoord: 'Vanaf de dag van mijn moeders dood tot aan de dag van mijn vaders dood, bijna twintig jaar later, hebben we het nooit over haar gehad. Met geen woord. Alsof ze nooit bestaan had. Alsof haar leven slechts een gecensureerde pagina was die uit een Sovjet-encyclopedie was gescheurd.'
Zelden heb ik een boek gelezen dat met zoveel ingehouden tederheid de lezer balsem biedt voor de altijd schrijnende wonde van verlies, dat je kan koesteren om het draaglijk te houden.
Amos Oz weet de pijn te verzachten door er omzichtig omheen te schrijven, door het onbenoembare de stilte te laten, door in het hele boek behoedzaam omtrekkende bewegingen te maken om het schrijnen van het onuitspreekbare te mijden.
De wereldgeschiedenis van de XXste eeuw is het decor voor het nooit aflatende verlies van wie voor hem had liefgehad. Hij is de bewaarder van de verhalen van wie hem is voorgegaan en waarvan hij uiteindelijk het enige kind is geworden dat al die jaren het leed van zijn ouders heeft gedragen. Zonder het te beseffen, maar intuïtief vervulde hij als kleine jongen zijn rol om die twee bij elkaar te houden in het leven van Jeruzalem waar zijn vader als een afstandelijke rationele taalkundige probeerde samen te leven met zijn romantische hyperintelligente moeder die zich het verblijf als gestudeerde vrouw in het jonge Israël zeker anders had voorgesteld.
Amos Oz tekent zijn personages naar het leven. Ooit waren ze reëel bestaande mensen van vlees en bloed, met hun angsten en hun verlangens, hun illusies en hun zekerheden, die dan vaak op niets gebaseerd bleken, vooral als het erom ging de relaties met de niet Joodse buren te vatten, in Europa en daarbuiten.
Hij biedt een doorkijk in het leven in Jeruzalem waar de tegenstellingen binnen de Joodse kolonisten levendige discussies opleveren. Twijfel en onzekerheid zijn de vaste waarden, ook in zijn bestaan.
De gruwelijke duisternis van wat er met de Joodse cultuur en de dragers ervan in Europa zal gebeuren, de onzekere duisternis van het leven in een nieuw Israël, de drukkende duisternis in relaties tussen mensen, de angstaanjagende duisternis van de spanningen tussen Joden en Palestijnen, tussen zijn ouders en hun families.
De omtrekkende beweging die Amos Oz blijft maken tot de laatste bladzijde wanneer hij de wonde in zijn leven en dat van de lezer onthult, heelt en troost wie achterblijft met het verlies dat hij met hem heeft gedeeld. Hij blijft zijn vermeende falen uitschreeuwen maar voor zijn moeder was de geest de ergste vijand van het lichaam .
Amos Oz is als een herder die zijn kudde lezers langs gevaarlijke ravijnen leidt en door bossen waar wolventanden blikkeren. Hij biedt hen soelaas voor zoveel herkenbaar lijden.
Een verhaal van liefde en duisternis biedt zijn lezers nauwgezet en met een groot gevoel voor humor tedere troost. Daaraan is vandaag en morgen ongetwijfeld grote nood.
Amos Oz, geboren als Amos Klausner (Jeruzalem, 4 mei 1939) is een prominent Israëlisch schrijver en publicist. Hij wordt vaak genoemd als een kanshebber voor een Nobelprijs in de literatuur. Hij won de Israëlprijs voor literatuur in 1998. Volgens zijn Engelstalige uitgever, Bertelsmann, is zijn boek Mijn Michael een van de honderd meest verkochte boeken in de 20e eeuw. Vrijwel al zijn boeken zijn naar het Nederlands vertaald.
Amos Oz is tevens leraar literatuur aan de Ben-Gurion Universiteit van de Negev in Beër Sjeva. Dit instituut beheert ook een speciaal archief met zijn handschriften en brieven.
Sinds 1967, is Oz een prominente voorvechter van een twee-staten-oplossing voor het Israëlisch-Palestijns conflict.
In 2005 ontvangt Amos Oz in Frankfurt de prestigieuze Goethe-prijs, een driejaarlijkse prijs voor uitmuntendheid in de literatuur.
Romans :
* Volmaakte rust (Menoecha nechona)(1982)
* Een vrouw kennen (1991) (Lada'at Iesja).
* Black box (Koefsa Sjechora, 1987).
* De derde toestand (Hamatsav Hasjeliesji) (1993) - heruitgave 2006
* Noem het nog geen nacht ( Al taggidi lajla) (1995)
* Mijn Michael ( Mikha'el shelli.) (1987)
* Panter in de kelder (Panter Bamartef) (1998)
* De Jeruzalem omnibus (2000) ; bevat Totterdood, De heuvel van de Boze Raad en Mijn Michael.
* Dezelfde zee (Otto hajam )(2000)
* Een verhaal van liefde en duisternis (Sipoer al ahava wechosjech)(2005)
* Plotseling diep in het woud (Pitom beomek hajaär) (2006)
* Verzen van het leven en de dood. (Charoezee bachajieem wehamawet) (2007)
Non-fictie :
* De ware oorzaak van mijn grootmoeders dood: Essays en artikelen 1967-1993
The Birth of Venus laat ons in detail kennis maken met de vierjarige heerschappij(1494-1498) van Savonarola over Florence, Italië, na Lorenzo de' Medici's dood.Het Florence van de 15de eeuw komt weer helemaal tot leven in dit boek. Dit is een periode van intense geestelijke rijkdom en religieus fanatisme die zal eindigen met de excommunicatie van Savonarola door de Paus en zijn dood op de brandstapel door de Florentijnen..De dood van Lorenzo betekende het einde van een glorierijke periode voor Firenze, waarin de kunst, de literatuur en de filosofie hadden aangetoond dat om het even welke vorm van schoonheid voor God aanvaardbaar was. Savonarola's concept van een strengere en striktere God omvatte echter zijn welwillendheid niet om bewonderenswaardige schilderijen of beeldhouwwerken van naakte mannen en vrouwen of oude goden en godinnen te behouden. Zijn godsdienstig asceticisme eindigde in het vuur van "ijdelheid"dat verscheidene kunstwerken in naam van God vernietigde. De lezers kunnen zich het dagelijkse leven in het Firenze van de Renaissance evenals het geweld en de wreedheid van de heersende klasse tijdens deze periode van politieke en sociale overgang en opschudding gemakkelijk voorstellen door de beschrijving van Dunant van het leven in de rijke paleizen waarin de belangrijkste karakters van de roman wonen. Zo leren we bvb. de manier kennen waarop de Florentijnen o.a strappado( breken van de armspieren) gebruikten om de wil van de gevangenen volledig te breken en deze door deze marteling informatie te laten blootgeven. De geschiedenis van Firenze begeleidt hier wonderwel het fictieve verhaal van de karakters.Het verhaal wordt verteld in de eerste persoon bij middel van het dagboek van zuster Lucrezia, alias Alessandrea Cecchi.Het meisje is net geen vijftien wanneer haar vader, een rijke stoffenhandelaar,van één van zijn reizen naar noordelijk Europa een jonge schilder meebrengt om de muren van de kapel van het Florentijnse palazzo van de familie te verfraaien. Als kind van de Renaissance, met een uitgesproken mening en een enorm talent voor tekenen,wordt Alessandra bedwelmd door de capaciteiten van die schilder
Het boek begint met de dood van zuster Lucretia. Als de nonnen haar willen wassen en uitkleden vinden zij een geschilderde slang die vanaf de schouder tot in het schaamhaar kronkelt. Dan volgt het dagboek van de non die in haar vroegere leven Alessandra was, dochter van ruimdenkende Florentijnen..
We lezen onder andere over de fascinatie die het 15-jarige meisje had voor de verfmengers van La Crocce, en hoe ze genoot van de gespierde worstelaar die zijn tatouages over zijn lijf liet kronkelen. Volgens familiegewoonte, maar met haar instemming, wordt zij uitgehuwelijkt. Zij trouwt met Cristoforo, de beste vriend van haar broer Tomaso. Dat weet Alessandra echter niet en als ze erachter komt dat haar echtgenoot en haar broer er een passionele liefdesrelatie op na houden, voelt ze zich bedrogen. Ze besluit toch bij haar man te blijven: het huwelijk biedt haar een vrijheid die ze als ongetrouwde vrouw niet heeft en bovendien geeft Cristoforo haar de vrijheid en de middelen om te schilderen. Het leven van een vrouw in de Renaissance speelde zich toendertijd volledig buiten de openbare arena af, en werd eerst jaren afgeschermd door een zorgvolle vader of broer en later door haar echtgenoot. Om het even welke vrouw , die de toegewezen rollen van plichtsgetrouwe dochter en gelovige vrouw overtrad liep openbare afkeuring op.
Dunant verhaalt de moeilijkheden die de jonge Alessandra Cecchi ondervindt , in het realiseren van ( of het proberen te realiseren) van haar verzuchtingen om schilder te worden. De nadruk die op het schilderen in de roman gelegd wordt , rechtvaardigt de titel " The Birth of Venus ", die ons aan het beroemde doek van Botticelli herinnert.
Alhoewel Alessandra , met de aarzelende hulp en goedkeuring van haar moeder het discrete nastreven van haar artistieke grillen in haar jeugd bereikt , wordt dit vlug anders en ondervindt zij de afkeuring en de vijandigheid van familie en buitenstaanders wanneer ze de huwbare leeftijd bereikt. De hoop op een artistieke carriére schijnt nog minder realiseerbaar te worden als Florence voor een korte periode wordt binnen gevallen door Franse troepen aangevoerd door de hevig vrouwenhatende Savonarola. In feite , na de overgang van de seculaire regels onder de Medici naar de "goddelijke overheid " onder Savonarola ,verhardde de openbare houding ten opzichte van vrouwen en werden ze meer en meer als gevaarlijke en te vermijden verleidsters afgeschilderd , die thuis het zwijgen moesten opgelegd worden.
De roman speelt zich af in de woelige periode van het einde van het Quattrocento. Wanneer Lorenze de' Medici sterft in 1492, staat het Franse leger klaar om de stad in te nemen. Maar weldra zal de theocratie van Savonarola het bestuur van de stad in handen nemen. Het is een periode waarbij al wat te werelds is, wordt verboden: profane kunst, homoseksualiteit, juwelen, boeken. Er worden autodafé's ingericht met openbare verbranding van alle luxegoederen. Vandaag de dag zouden wij Savonarola een fundamentalist noemen. Enkele jaren later werd hij van de troon gestoten en verbrand. Hij mag als een voorloper beschouwd worden van de Hervorming.
Uiteindelijk komt Alessandra in een klooster terecht, samen met haar dochter. Daar kan ze zich wijden aan haar roeping: schilderen. De roman begint in feite bij haar dood in 1527 en is in feite één grote flashback. Een schiterende voorbeeld van historische fictie! Het gaat niet alleen om een mooi verhaal, maar je leert ook het Firenze van de renaissance goed kennen!
*** Romanschrijfster, criticus en radioomroepster , Sarah Dunant , is geboren in 1950 en werd opgeleid aan de Godolphin en Latymer School in Hammersmith, Londen, voordat ze lezingen geschiedenis gaf op Newnham College in Cambridge. Ze werkte als actrice en begon haar loopbaan als producent voor de BBC Radio in 1974. Als voormalige presentatrice van " Radio 4 's " Woman's Hour" en de " Late Show" op de BBC , waarin telkenjare " The Booker- Prize ceremonie werd uitgezonden is ze tevens de auteur van verschillende boeken.
Zij is de maker en bezielster van prive - detective Hannah Wolfe, die in Birth Marks (1991), Fatlands (1993),en Under My Skin (1995). optreedt en waarmee ze de winnares van de Macallan Silver Dagger voor Fiction, voor Crime writers werd.Ze is een patroon van de Orange Prize voor fictie en recensies voor diverse kranten en tijdschriften waaronder The Times en The Observer, en is een vaste presentatrice van BBC Radio 3's 'Night Waves'.
Oorspronkelijke titel : " La Chartreuse de Parme "
Uitgever: Athenaeum-Polak & Van Gennep
ISBN 90 253 4980 3
Paperback : 608 pag.
Vertaling : Theo KARS
***
Stendhal ,vooral bekend van het politiek-romantische meesterwerk "Het rood en het zwart" heeft zijn verhaal van "De Kartuize van Parma" gesitueerd in Noord-Italie ten tijde van Napoleon , zo'n tweehonderd jaar geleden dus. De jonge aristocraat Fabrizio sluit zich aan bij Napoleontische legers die juist de Slag bij Waterloo verliezen. Als Fabrizio terugkeert in Lombardije blijkt dat hij zich met deze "republikeinse zet" flink in de nesten gewerkt heeft, waardoor hij moet onderduiken. Zijn tante Gina vangt hem op en probeert hem in Parma in rustiger vaarwater te brengen. Omdat de impulsieve Fabrizio meer zijn hart dan zijn verstand volgt, raakt hij al gauw opnieuw in problemen die hem en de roman naar een denderende climax tillen.
Als je 'De kartuize van Parma' leest, heb je niet het idee dat je een boek aan het lezen bent. Nee, je luistert naar een amusant verhaal, een avontuur vol ironie, spot en intriges, zich afspelend aan het eind van de achttiende, begin negentiende eeuw in de aristocratische kringen van Parma en omgeving. Het is een kostelijke roman over corruptie, liefdes, intriges en de sociale netwerken van die tijd met telkens weer een amusante kwinkslag. Hoofdpersoon is Fabricio del Dongo, een naïeve jongeman, die in weerwil van zichzelf en zijn onschuld telkens toch weer in de problemen komt, daar dan weer uitgeholpen wordt door zijn 'fans' onder leiding van zijn flamboyante tante en dat ervaart alsof hij steeds langs de zijlijn van zijn eigen leven staat.
Zo raakt hij regelmatig paarden kwijt, snelt hij vol vuur Napoleon te hulp op 't slagveld en neemt hij soms de meest niet voor de hand liggende beslissingen.
In De Kartuize van Parma vallen allerlei romangenres samen: avonturenroman, liefdesgeschiedenis, Bildungsroman en politieke satire. Een van de grote charmes van dit machiavellistische relaas van liefde en eerzucht, idealisme en hartstocht, huichelarij en onverholen amoralisme is de ironische, oneerbiedige verteltoon. Hierdoor bewerkstelligt Stendhal dat de lezer het verslag van het wel en wee van de personages steeds met een geamuseerde of meewarige glimlach volgt.
Prachtige, laatste hoofdstukken, heerlijk cynische zinsbuigingen, komisch commentaar op die gepassioneerde Italianen en geweldige wendingen in het verhaal.
De vertaling van Theo Kars van dit prachtige boek van Stendhal , met een nawoord van Arnon Grunberg , is haast een schelmenroman over Fabrizio Del Dongo, die als geliefde neef door zijn tante op een hoge positie wordt geplaatst maar tegelijkertijd een bijna onmogelijke liefde opvat voor een andere vrouw Dit boek,leest als een trein en geeft een mooi beeld van de (hof)intriges van die tijd.
*** Stendhal, schuilnaam voor Marie-Henri Beyle (°Grenoble ,23 januari 1783 + Parijs, 23 maart 1842) was een 19e-eeuwse Franse romantische schrijver die in zijn werk zowel romantische als realistische invloeden verenigde. Stendhal werd geboren in een gegoede royalistische familie. Zijn vader, Chérubin Beyle, was advocaat in het parlement van de Dauphiné . Henriette Gagnon, Stendhals moeder, die hij aanbad, overleed op 23 november 1790, hetgeen een grote indruk naliet op de jonge Stendhal. Vanaf dat moment werd in zijn opvoeding voorzien door zijn vader, zijn tante en, vanaf 1792, zijn leermeester, abbé Raillane. Stendhal verteerde deze voogdij slecht en had een slechte kindertijd in een duffe provinciestad. Zijn enige vriendin was zijn jongere zus Pauline.
Hij verzette zich tegen zijn formeel-christelijke familie en studeerde vanaf 1796 wiskunde aan de Ecole Centrale de lIsère te Grenoble. Stendhal zocht zijn toevlucht in de rechtlijnige wiskunde. Op school werd hij beïnvloed door republikeinse en antiklerikale denkbeelden en werd hij ook aanhanger van de sensualistische filosofie van de School van Condillac. In oktober 1799 ging Stendhal naar Parijs met de bedoeling deel te nemen aan het ingangsexamen voor de École polytechnique. Hij zag daar echter van af en, dankzij zijn neef, graaf Pierre Daru, werd Stendhal tewerkgesteld bij het ministerie van Oorlog. In mei 1800 ging hij in dienst bij het Italiaanse leger van Napoleon. Zo ontdekte hij tot zijn grote genoegen Italië en meer bepaald de stad Milaan Zijn bekendste romans zijn La chartreuse de Parme en Le rouge et le noir, die beide autobiografische elementen bevatten. In beide romans bevatten de hoofdfiguren karakteristieken van Stendhal zelf. Zijn romans worden gekenmerkt door een vrij droge, korte stijl, mede door het feit dat Stendhal gekant was tegen elke vorm van literaire bladvulling.
Het realisme in Stendhals romans uit zich dan ook niet door uitvoerige beschrijvingen , maar eerder in het feit dat hij zich voor het basisgegeven van zijn verhaal baseerde op een waargebeurd feit (wat hij bestempelde als "être vrai"). In de meeste romans staat het thema van de liefde centraal en meerbepaald het procedé van verliefd worden, wat hij heeft omschreven als "kristallisatie".
Bibliografie : Vies de Haydn, de Mozart et de Métastase (1815) Rome, Naples et Florence (1817) Histoire de la peinture en Italie (1817) Vie de Napoleon (1817) De lAmour (1822) Vie de Rossini (1823) Racine et Shakespeare (1823-1825) Armance (1827) Promenades dans Rome (1829) Chroniques italiennes (1829-1840), waarin o. a. L'abbesse de Castro, Vittoria Accorambi, Vanina Vanini, Les Cenci, La duchesse de Palliano Le Rouge et le Noir (1830) (Nl. : Het rood en het zwart) Vie de Henry Brulard (1834-1836) -autobiografie Mémoires dun touriste (1838) La Chartreuse de Parme (1839) (Nl. : De kartuize van Parma) Féder ou le mari dargent (1839, onvoltooid) Privilèges (1840) Lamiel (1889, onvoltooid, postuum) Souvenirs dégotisme (1892, postuum) Lucien Leuwen (1894, postuum)
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Oorlog: een laffe vlucht uit de problemen van de vrede."
De vrouw is het enige geschenk dat zichzelf verpakt.
Hondenleven
Lekker slapen, heerlijk zacht, stilletjes liggen, weinig gapen. op tijd je eten, wat had je gedacht? Een wandeling elke dag Poezen pakken als het mag. Boze dieven buiten gooien, altijd weg met vlooien. Vertroeteld worden door de baas, konijntjes vangen en soms een haas. Nooit in de kou een beentje kluiven, rollebollen en springen naar de duiven. Putten graven, liefst heel diep en hopen dat 't baasje ze niet ziet. En heel soms in 't bedje slapen, Zachtjes dromen van mijn vriendjes en alle lieve kindjes. Wat is het fijn, hier een hond te zijn.
ZO - heb het weer eens gelapt zé ! ruitenlappen , zooitje van niets
Tezamen aan de dis gezeten zijn wij verzoend met ons bestaan , zolang wij niet bij ons geweten en bij ons hart te rade gaan.
Heere Heeresma
Paul Auster
James Patterson
John Le Carré
Lezen vrijwaart je van gekooide gedachten .
"Bij processen van terroristen zit de zaal bomvol."
Ervaring is eenvoudig de naam die we aan onze fouten geven.
Dankbaarheid is een bloemke , dat in weinig hoven bloeit. -Guido Gezelle.
Emoties, ach,mevrouw, emoties Zijn zo vies ; vis die niet kan zwemmen In mijn uitgekookte zee van ironie .
Armoede brengt volkeren tot revoluties en revoluties brengen het volk weer tot armoede .
Je kunt wel roepen dat je op het juiste spoor zit, maar daar schiet je niks mee op, als de trein stil staat.
Neem eens afstand, dat geeft meer zicht.
Sommige mensen worden zozeer bewierookt dat ze de verstikkingsdood sterven.
Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven
Alleen een gek voelt
met beide voeten
hoe diep het water is
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
"Een bibliothecaris is een boekhouder."
Want men moet nooit te lang verwijlen In den warmen schoot van 't geluk : De schoonste illusies verijlen Onder een voortdurenden druk.
Moeilijker dan leven zonder toekomst is leven zonder verleden. .
Wie twijfelt aan zijn eigen eerlijkheid begint eerlijk te zijn
John Grisham
Er is iets dat de voortijden ons leren En ook de zon die net is opgegaan . Het eeuwige lot der mensen is ontberen, Je hebt alleen wat je kunt laten staan.
Door al wat je bezit laat je je leiden, En waar je meester bent, en je ook knecht, Behoefte ziet zich van genot gescheiden, En plicht hecht zich meteen aan ieder recht.
Als men de taal met een handschoen vergelijkt, die om een inhoud getrokken is, dan past de Duitse, Franse en Italiaanse te ruim, de Nederlandse te strak, terwijl de Engelse als gegoten zit.
