Een goed boek moet ons niets geven,doch iets afnemen : één van onze zekerheden .
De dood kan men zich niet indenken omdat hij afwezigheid van gedachte is. Dus komen we er niet onderuit te leven of we eeuwig waren
.
Elisabeth George
Zoals de akker bedorven wordt door onkruid zo de mens door zijn begeerten.
JUST LOOKING
Met mensen die nooit denken , is het moeilijk méédenken..
Stel dat de avond niet zou vallen en dat het moeizame gedoe dat wij bedrijven met ons allen zou doorgaan tot oneindig toe
A fine is a tax for doing wrong A tax is a fine for doing well
Ik was een kind Ik kreeg een horloge Maar ik kon niet klokkijken Ik was een man Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik voort moest maken Ik was een vrouw Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik achter liep Ik was oud Ik keek op mijn horloge En ik zag dat het stilstond Ik was god ik wist al lang hoe laat het was
Liefde is soms als dag en nacht, voor altijd samen, altijd gescheiden.
Sue Grafton
'Deze plaats is bezet' zeggen we uitsluitend als er niemand op zit
Laat Amsterdam je noit verlokken Mijdt grote steden als de pokken Ik weet de lichtstroom trekt ons aan Ofschoon w'erin ten onder gaan Hoevelen zijn niet door dat leven Vernietigd, in het slijk gebleven 't Gevaar ligt oov'ral op de loer Nee jongenlief, blijf jij maar boer
Er staat een buizerd aan het mateloos verschiet. 'De vogel bidt', verklaren ons de biologen, Maar elke sukkel die omhoog kan blikken ziet Dat hier de goegemeente deerlijk wordt bedrogen.
Want bidden, heren, is dit ongetwijfeld niet: Onder het bidden sluit men altijd nog zijn ogen. Wat zulk een vogel doet is daarom hypocriet, En uw verhaaltjes acht ik weinig overwogen.
De doorn krijgt water omwille van de roos.
Wie zichzelf hartstochtelijk bemint, mag er zeker van zijn dat de liefde wederzijds is .
Net als een plant kan een kinderziel onmogelijk groeien zonder warmte ( Carl Jung )
"Geluk is het enige wat zich verdubbelt als men het deelt "
Enkele mooie streekbeelden
Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
Secundaire analfabeten noemt men mensen die hebben leren lezen , maar het nooit meer doen.
Wie van hoop leeft, zal nooit dik worden
A careless word may kindle strife. A cruel word may wreck a life. A timely word may level stress. A loving word may heal and bless.
"Het leven is een soep met vier troostende mergpijpen erin: de drank, de liefde, de tabak en de kunst."
"Een tong: een uiterst fatsoenlijk ding zolang hij niet van een vrouw is."
"Zoek niet de schuld, maar de oplossing, in jezelf."
EXCELLENCE can be obtained if you Care more than others think is wise Risk more than others think is safe Dream more than others think is practical Expect more than others think is possible .
.
Hij dacht. En vond een uitkomst evenmin, maar raakte bijster in het eigen hart. Want wie de ganse kluwen heeft ontward, die weifelt tussen einde en begin
Een kinderlied had me erheen bewogen; ik stond onder een al te schelle zon en zag hoe ik als kind was voorgelogen - geen mens danst op de brug van Avignon.
Je moet geen vraagteken zetten waar God een punt heeft geplaatst.
Wie iets wil doen, vindt een middel. Wie niets wil doen een excuus
LIEFDE KOST NIETS OM TE KRIJGEN MAAR IS ONBETAALBAAR ALS JE HET HEBT.
Salman Rushdie
"Elke deugd heeft onechte zusters, die de familie schande aandoen."
Vergiffenis is de geur die het viooltje afgeeft aan de hiel die het vertrapt heeft . ( Mark Twain)
"Dit jaar gaan we met het vliegtuig op vakantie en ik neem mijn kanarie mee. Ik hoop maar dat hij niet ziek wordt, want dat beest heeft nog nooit gevlogen."
Woorden zijn de kleuren van de gedachte. ( Hugo Claus )
Auteurs en hun boeken
korte beschrijvingen
30-11-2007
* De uitgeslotenen * van Elfriede Jelinek
De uitgeslotenen
Oorspronkelijke titel ; " Die Ausgesperrten "-1980
Uitgeverij : Van Gennep / en Muntinga
Gebonden, 251pagina's
Verschenen: september 2006
'Er is bijzonder veel moed voor nodig om bij een persoon die jou van voren aankijkt , het gezicht open te krabben, resp. zijn oogappels te grazen te nemen. Want de ogen zijn de spiegel van de ziel en zo'n spiegel moet zo veel mogelijk ongedeerd blijven.'
'Heel af en toe schrijft een vrouw een oeuvre, iets groots, iets gevaarlijks,' zei Jelinek toen haar in 1998 de prestigieuze Büchnerprijs werd toegekend; 'maar meestal blijft het bij een paar mooie dingetjes. Mannen kunnen niet radicaal genoeg schrijven, dat heet dan "karaktervol" of "lekker agressief".
***
Elfriede Jelinek, winnares van de Nobelprijs voor de Literatuur in 2004, vertelt op prachtige wijze het verhaal van een verloren groep. Als vrouw schuwt ze de heftige onderwerpen niet en beschrijft ze op subtiele wijze.
De uitgeslotenen is een roman die niemand onaangedaan zal laten. Elfriede Jelinek geeft in De uitgeslotenen (1980) een beeld van de beklemmende jaren vijftig in Oostenrijk.
In een park in Wenen wordt een man in elkaar geslagen door een stel tieners. Aan de hand van een authentieke gebeurtenis geeft Elfriede Jelinek een wrang beeld van de beklemmende jaren vijftig in Oostenrijk: postfascisme, spruitjeslucht en ongelukkige pubers die zich uitgesloten voelen en nog geen eigen jeugdcultuur hebben ontwikkeld (het eerste concert van de Beatles vindt plaats in 1960). De scholieren vormen een bende, Sartre wordt te pas en te onpas (verkeerd) geciteerd en er wordt veel geweld gebruikt. De uitgeslotenen is een choquerende roman met een boosaardig einde.
Jelinek heeft een heel typische stijl ,waarbij binnen één zin of tussen zinnetjes denksprongetjes worden gemaakt die vervreemdend werken. Een voorbeeld: "Naast andere misdaden is Rainer als kind ook misdienaar in de kerk geweest." Nu ja, dat kan nog grappig klinken, maar dan dit: "In het koor zeggen ze in vaak in koor dat God de jeugd roept, en nauwelijks is ze geroepen of daar is ze al. Want de jeugd is het belijdende christendom, en daar is moed voor nodig in de heidens en gedachteloos geworden wereld.
Rainer is als 18 jarige helemaal de weg kwijtgeraakt door alles wat hij in zijn ouderlijk huis heeft meegemaakt .Hij is misschien van een niet onaardig jongetje met een kinderlijk verlangen naar liefde, schoonheid en harmonie verworden tot een leugenachtige naargeestige narcistische arrogante nietsnuttige dilettant op zoek naar een liefde waar hij lichamelijk en psychisch niet bij in de buurt kan komen.
. "Vanaf talloze beeltenissen en plafondfresco's kijkt de Lieve Heer neer op zijn ontaarde kinderen en vraagt zich af hoe hij zoiets heeft kunnen scheppen en hoe hij hun dat in de godsdienstles ook nog heeft kunnen bijbrengen. Als hij eerlijk is heeft Rainer nog steeds last van het geloof, hij sluit nog altijd niet uit dat er zo'n God bestaat, ook al hebben hij en Camus hem door niets vervangen. Verdwenen is hij nog niet, en talloze pastoors zijn zelfs persoonlijk bevriend met zijn familie."
Er zitten heel wat schaamteverwekkende en vernederende passages in het boek. Beslist geen vrolijke kost.
Elfriede Jelinek is de schrijfster van een merkwaardig oeuvre. Haar bekendste en ook haar beste boek is 'De Pianiste'. Maar zelf praat ze juist over die roman nogal achteloos, ze noemt hem een afrekening met haar moeder, gepubliceerd toen haar moeder nog leefde. 'Via, via,' zegt Jelinek, 'hoorde ik dat ze het er moeilijk mee had. En ze ontkende natuurlijk alles.' Het wordt droogjes verteld. Net zo droogjes zegt Jelinek: 'Ik vind het niet erg dat mijn moeder de Nobelprijs niet meer heeft meegemaakt. Ik ben blij dat ze dood is.' Blijdschap over de dood van ouders en andere familieleden is een van de laatste taboes die ons nog resten. En het is niet dat er reden is deze uitspraak van Jelinek te wantrouwen, het is meer dat wie in haar gezelschap vertoeft zich moeilijk kan voorstellen dat deze vrouw gelukkig is geweest, of actief blijdschap heeft gekend. Blijdschap is ook een emotie die vrijwel ontbreekt in haar werk. Niet dat dat nodig is. Oeuvres kunnen uitstekend zonder blijdschap.
Zelf noemt ze haar belangrijkste boek, het dikkere, tamelijk hermetische en moeilijk doordringbare 'De Kinderen van de Doden'. Een afrekening met Oostenrijk. De taal als redding, dat is geen nieuw idee. Maar Jelinek pakt het radicaal aan. Ze charmeert niet, ze verleidt niet, ze is niet hoffelijk. Ze neemt de lezer, ze verkracht hem, ze dringt in hem door. Zoals Erika Kohut, de pianolerares uit 'De Pianiste', zichzelf met een mes bewerkt, zo bewerkt zij de lezer. Ik ken geen andere schrijver bij wie de taal zo mes is geworden als bij Jelinek.
Geweld vindt in Jelineks wereld voornamelijk tussen man en vrouw plaats, waarbij het geweld uiteraard uitgaat van de man, en een substituut wordt voor liefde. Al kunnen moeder en dochter elkaar ook fysiek te grazen nemen.
Haar wereldbeeld zou je een mechanisch wereldbeeld kunnen noemen, waarbij de mensen nog nauwelijks herkenbaar zijn als autonome individuen. Haar marxistische achtergrond speelt bij dit wereldbeeld ongetwijfeld een rol.
'De enige concurrentie voor vrouwenvlees is kindervlees.'. Daarover gaat Jelineks oeuvre en ook over deze stelling: de kinderen van de doden zijn ook dood.
In haar boeken haalt ze haar land en de gewone Oostenrijker door het slijk, zo vindt men, ze bevuilt haar eigen nest, spuugt op haar volk, net zoals haar landgenoot en collega Thomas Bernhard dat eerder deed. Zelf heeft de feministische Jelinek het ook over haat- en wraakliteratuur, gericht tegen alles waar ze een gloeiende hekel aan heeft: benepen burgerlijkheid, katholicisme en moederschapscultuur, antisemitisme en vreemdelingenhaat, de onderdrukking van de vrouw door de man en de oogkleppen die Oostenrijkers volgens haar nog steeds ophebben als het gaat over hun nationaal-socialistische verleden. In al haar romans verguist ze haar vaderland met alle literaire middelen waarover ze beschikt. Ze voelt geen liefde voor dit land, zegt ze .Pikzwart is Jelineks humor, vaak feministisch en even zo frequent uitermate geestig.
Elfriede Jelinek , geboren in Mürzzuschlag (1946) ,groeide op in Wenen en studeerde theaterwetenschappen, kunstgeschiedenis, piano, orgel en compositie. Ze schrijft proza, gedichten, toneelstukken en filmscenario's. In Nederland werd ze beroemd met de romans De pianiste (1986), Lust (1989) en De Uitgeslotenen (1991). In 1998 verscheen bij Querido De kinderen van de doden en in 2002 Geeft niet. Een kleine trilogie van de dood. Jelinek ontving talrijke onderscheidingen voor haar werk, onder andere de Georg Büchner-Prijs 1998 voor haar oeuvre en de Nobelprijs in 2004
90-234-1775-5*** Een verhaal van liefde en duisternis , is een fenomenaal geschreven roman, vol prachtige metaforen, humor en tederheid. Het boek is een mengeling van herinnering, overlevering en verbeelding, een duizelingwekkend boek boordevol geschiedenissen: de geschiedenis van zijn ouders en grootouders, geassimileerde Oost-Europese joden die begin jaren dertig hun toevlucht zochten in Palestina om te ontkomen aan het groeiende antisemitisme in hun geliefde Europa; zijn eigen jeugd in het Jeruzalem van de jaren veertig; de wordingsgeschiedenis van zijn schrijverschap en de ontstaansgeschiedenis van de staat Israël. Voor de reconstructie van de Oost-Europese jaren (in Litouwen en Oekraïne) van zijn familie, was Oz grotendeels aangewezen op zijn eigen verbeelding.
Dat deel van zijn voorgeschiedenis leest alsof de grote Russische vertellers van de negentiende eeuw aan het woord zijn. Aangevuld met zijn latere eigen waarneming levert dat een serie onvergetelijke, vaak zeer humoristische portretten op, met name van zijn grootouders van vaders kant. Over zijn ouders schrijft hij dat ze 'allebei rechtstreeks uit de negentiende eeuw in Jeruzalem (waren) terechtgekomen', ieder met een anders gekleurde 'romantische canon': tegenover de Sturm und Drang van zijn vader stond de introverte melancholie van zijn moeder. Oz beschrijft ze als ontwortelde Europeanen die bedrogen werden in hun dromen over het leven in hun nieuwe vaderland. Zijn vader voelde zich voorbestemd voor een glanzende academische carrière, maar bracht het niet verder dan een ondergeschikte baan bij de Nationale Bibliotheek. Zijn moeder voelde zich met haar artistieke ambities van meet af aan niet thuis in het sjofele Jeruzalem, waar ze niet het fijnzinnige culturele klimaat vond waar ze op had gehoopt en sloot zich al gauw in huis op waar ze niets liever deed dan lezen. Tussen deze belezen ouders in hun met boeken volgestouwde woninkje groeide Amos Oz op als enig kind dat al vroeg hun gefnuikte verwachtingen als een last op zijn schouders voelde. Hij was de jongen die alles goed moest maken. Toen Amos twaalf was , pleegde zijn moeder op 38-jarige leeftijd zelfmoord.Hij blijft als verpletterd achter.
Nooit meer sprak hij over zijn moeder en haar zelfgekozen dood. Niet met zijn vader, niet met zijn vrouw en kinderen. En nu is er dit verhaal van liefde en duisternis, waarin hij er nu pas heeft over kunnen schrijven,zij het met de nodige omtrekkende bewegingen. Nadat hij haar voortijdige dood op verschillende momenten alleen maar even en passant heeft aangetipt, staat hij pas halverwege het boek voor het eerst stil bij het gevoel van verraad, de hulpeloze woede, de haat en het schuldgevoel dat hij als twaalfjarige jongen ervaren heeft. Die zelfmoord is de harde kern en misschien ook wel de kiem van dit boek. Zijn onderzoek naar haar beweegredenen brengt hem onvermijdelijk op het spoor van zijn voorgeschiedenis. Wie was zijn moeder? Wie was zijn vader? Waar kwamen ze vandaan? Waar droomden ze van? Eén van de vele hoogtepunten in dit boek is de levendig opgeroepen herinnering aan het jongetje van acht tijdens de turbulente maanden rond de stichting van de staat Israël, wanneer de aanvankelijke vreugde al gauw plaats maakt voor angst en geweld. Oz bezit het talent om die historische gebeurtenissen op een indringende persoonlijke manier te verbeelden. Aan het eind van de vreugdevolle nacht, waarin heel Jeruzalem de straat op ging na de aangenomen VN-resolutie over Israël, kruipt de vader bij de zoon op bed, vertelt hem fluisterend in het donker over de vernederingen uit zijn jeugd en bezweert de jongen dat hij heus nog wel eens gepest zal worden op school of op straat, maar nooit meer omdat hij een jood is ('Nooit meer. Vanaf vannacht is dat hier afgelopen.').
Oz herinnert zich hoe hij vervolgens de tranen op het gezicht van zijn vader voelde: 'Nooit in mijn leven, niet voor die nacht en niet daarna, zelfs niet bij de dood van mijn moeder, heb ik mijn vader zien huilen.'
Nog weer later komt hij toe aan de beschrijving van het langzame afglijden in slapeloosheid, lethargie en depressie in de laatste jaren van het leven van zijn moeder. Het troosteloze verhaal van haar laatste dagen en uren bewaart hij voor de slotpagina's. Het is ongelooflijk knap hoe Amos Oz ook op de meest dramatische momenten in deze memoires de beheersing heeft om er zonder een spoortje pathos over te schrijven. Steeds slaagt hij er in zijn toon gedempt te houden, met een des te ontroerender effect op de lezer. Die bedwongen emotie is de ultieme kracht van dit boek. De jaren durende pijn over de wederzijdse onmacht van de achterblijvers wordt dan zó verwoord: 'Vanaf de dag van mijn moeders dood tot aan de dag van mijn vaders dood, bijna twintig jaar later, hebben we het nooit over haar gehad. Met geen woord. Alsof ze nooit bestaan had. Alsof haar leven slechts een gecensureerde pagina was die uit een Sovjet-encyclopedie was gescheurd.'
Zelden heb ik een boek gelezen dat met zoveel ingehouden tederheid de lezer balsem biedt voor de altijd schrijnende wonde van verlies, dat je kan koesteren om het draaglijk te houden.
Amos Oz weet de pijn te verzachten door er omzichtig omheen te schrijven, door het onbenoembare de stilte te laten, door in het hele boek behoedzaam omtrekkende bewegingen te maken om het schrijnen van het onuitspreekbare te mijden.
De wereldgeschiedenis van de XXste eeuw is het decor voor het nooit aflatende verlies van wie voor hem had liefgehad. Hij is de bewaarder van de verhalen van wie hem is voorgegaan en waarvan hij uiteindelijk het enige kind is geworden dat al die jaren het leed van zijn ouders heeft gedragen. Zonder het te beseffen, maar intuïtief vervulde hij als kleine jongen zijn rol om die twee bij elkaar te houden in het leven van Jeruzalem waar zijn vader als een afstandelijke rationele taalkundige probeerde samen te leven met zijn romantische hyperintelligente moeder die zich het verblijf als gestudeerde vrouw in het jonge Israël zeker anders had voorgesteld.
Amos Oz tekent zijn personages naar het leven. Ooit waren ze reëel bestaande mensen van vlees en bloed, met hun angsten en hun verlangens, hun illusies en hun zekerheden, die dan vaak op niets gebaseerd bleken, vooral als het erom ging de relaties met de niet Joodse buren te vatten, in Europa en daarbuiten.
Hij biedt een doorkijk in het leven in Jeruzalem waar de tegenstellingen binnen de Joodse kolonisten levendige discussies opleveren. Twijfel en onzekerheid zijn de vaste waarden, ook in zijn bestaan.
De gruwelijke duisternis van wat er met de Joodse cultuur en de dragers ervan in Europa zal gebeuren, de onzekere duisternis van het leven in een nieuw Israël, de drukkende duisternis in relaties tussen mensen, de angstaanjagende duisternis van de spanningen tussen Joden en Palestijnen, tussen zijn ouders en hun families.
De omtrekkende beweging die Amos Oz blijft maken tot de laatste bladzijde wanneer hij de wonde in zijn leven en dat van de lezer onthult, heelt en troost wie achterblijft met het verlies dat hij met hem heeft gedeeld. Hij blijft zijn vermeende falen uitschreeuwen maar voor zijn moeder was de geest de ergste vijand van het lichaam .
Amos Oz is als een herder die zijn kudde lezers langs gevaarlijke ravijnen leidt en door bossen waar wolventanden blikkeren. Hij biedt hen soelaas voor zoveel herkenbaar lijden.
Een verhaal van liefde en duisternis biedt zijn lezers nauwgezet en met een groot gevoel voor humor tedere troost. Daaraan is vandaag en morgen ongetwijfeld grote nood.
Amos Oz, geboren als Amos Klausner (Jeruzalem, 4 mei 1939) is een prominent Israëlisch schrijver en publicist. Hij wordt vaak genoemd als een kanshebber voor een Nobelprijs in de literatuur. Hij won de Israëlprijs voor literatuur in 1998. Volgens zijn Engelstalige uitgever, Bertelsmann, is zijn boek Mijn Michael een van de honderd meest verkochte boeken in de 20e eeuw. Vrijwel al zijn boeken zijn naar het Nederlands vertaald.
Amos Oz is tevens leraar literatuur aan de Ben-Gurion Universiteit van de Negev in Beër Sjeva. Dit instituut beheert ook een speciaal archief met zijn handschriften en brieven.
Sinds 1967, is Oz een prominente voorvechter van een twee-staten-oplossing voor het Israëlisch-Palestijns conflict.
In 2005 ontvangt Amos Oz in Frankfurt de prestigieuze Goethe-prijs, een driejaarlijkse prijs voor uitmuntendheid in de literatuur.
Romans :
* Volmaakte rust (Menoecha nechona)(1982)
* Een vrouw kennen (1991) (Lada'at Iesja).
* Black box (Koefsa Sjechora, 1987).
* De derde toestand (Hamatsav Hasjeliesji) (1993) - heruitgave 2006
* Noem het nog geen nacht ( Al taggidi lajla) (1995)
* Mijn Michael ( Mikha'el shelli.) (1987)
* Panter in de kelder (Panter Bamartef) (1998)
* De Jeruzalem omnibus (2000) ; bevat Totterdood, De heuvel van de Boze Raad en Mijn Michael.
* Dezelfde zee (Otto hajam )(2000)
* Een verhaal van liefde en duisternis (Sipoer al ahava wechosjech)(2005)
* Plotseling diep in het woud (Pitom beomek hajaär) (2006)
* Verzen van het leven en de dood. (Charoezee bachajieem wehamawet) (2007)
Non-fictie :
* De ware oorzaak van mijn grootmoeders dood: Essays en artikelen 1967-1993
The Birth of Venus laat ons in detail kennis maken met de vierjarige heerschappij(1494-1498) van Savonarola over Florence, Italië, na Lorenzo de' Medici's dood.Het Florence van de 15de eeuw komt weer helemaal tot leven in dit boek. Dit is een periode van intense geestelijke rijkdom en religieus fanatisme die zal eindigen met de excommunicatie van Savonarola door de Paus en zijn dood op de brandstapel door de Florentijnen..De dood van Lorenzo betekende het einde van een glorierijke periode voor Firenze, waarin de kunst, de literatuur en de filosofie hadden aangetoond dat om het even welke vorm van schoonheid voor God aanvaardbaar was. Savonarola's concept van een strengere en striktere God omvatte echter zijn welwillendheid niet om bewonderenswaardige schilderijen of beeldhouwwerken van naakte mannen en vrouwen of oude goden en godinnen te behouden. Zijn godsdienstig asceticisme eindigde in het vuur van "ijdelheid"dat verscheidene kunstwerken in naam van God vernietigde. De lezers kunnen zich het dagelijkse leven in het Firenze van de Renaissance evenals het geweld en de wreedheid van de heersende klasse tijdens deze periode van politieke en sociale overgang en opschudding gemakkelijk voorstellen door de beschrijving van Dunant van het leven in de rijke paleizen waarin de belangrijkste karakters van de roman wonen. Zo leren we bvb. de manier kennen waarop de Florentijnen o.a strappado( breken van de armspieren) gebruikten om de wil van de gevangenen volledig te breken en deze door deze marteling informatie te laten blootgeven. De geschiedenis van Firenze begeleidt hier wonderwel het fictieve verhaal van de karakters.Het verhaal wordt verteld in de eerste persoon bij middel van het dagboek van zuster Lucrezia, alias Alessandrea Cecchi.Het meisje is net geen vijftien wanneer haar vader, een rijke stoffenhandelaar,van één van zijn reizen naar noordelijk Europa een jonge schilder meebrengt om de muren van de kapel van het Florentijnse palazzo van de familie te verfraaien. Als kind van de Renaissance, met een uitgesproken mening en een enorm talent voor tekenen,wordt Alessandra bedwelmd door de capaciteiten van die schilder
Het boek begint met de dood van zuster Lucretia. Als de nonnen haar willen wassen en uitkleden vinden zij een geschilderde slang die vanaf de schouder tot in het schaamhaar kronkelt. Dan volgt het dagboek van de non die in haar vroegere leven Alessandra was, dochter van ruimdenkende Florentijnen..
We lezen onder andere over de fascinatie die het 15-jarige meisje had voor de verfmengers van La Crocce, en hoe ze genoot van de gespierde worstelaar die zijn tatouages over zijn lijf liet kronkelen. Volgens familiegewoonte, maar met haar instemming, wordt zij uitgehuwelijkt. Zij trouwt met Cristoforo, de beste vriend van haar broer Tomaso. Dat weet Alessandra echter niet en als ze erachter komt dat haar echtgenoot en haar broer er een passionele liefdesrelatie op na houden, voelt ze zich bedrogen. Ze besluit toch bij haar man te blijven: het huwelijk biedt haar een vrijheid die ze als ongetrouwde vrouw niet heeft en bovendien geeft Cristoforo haar de vrijheid en de middelen om te schilderen. Het leven van een vrouw in de Renaissance speelde zich toendertijd volledig buiten de openbare arena af, en werd eerst jaren afgeschermd door een zorgvolle vader of broer en later door haar echtgenoot. Om het even welke vrouw , die de toegewezen rollen van plichtsgetrouwe dochter en gelovige vrouw overtrad liep openbare afkeuring op.
Dunant verhaalt de moeilijkheden die de jonge Alessandra Cecchi ondervindt , in het realiseren van ( of het proberen te realiseren) van haar verzuchtingen om schilder te worden. De nadruk die op het schilderen in de roman gelegd wordt , rechtvaardigt de titel " The Birth of Venus ", die ons aan het beroemde doek van Botticelli herinnert.
Alhoewel Alessandra , met de aarzelende hulp en goedkeuring van haar moeder het discrete nastreven van haar artistieke grillen in haar jeugd bereikt , wordt dit vlug anders en ondervindt zij de afkeuring en de vijandigheid van familie en buitenstaanders wanneer ze de huwbare leeftijd bereikt. De hoop op een artistieke carriére schijnt nog minder realiseerbaar te worden als Florence voor een korte periode wordt binnen gevallen door Franse troepen aangevoerd door de hevig vrouwenhatende Savonarola. In feite , na de overgang van de seculaire regels onder de Medici naar de "goddelijke overheid " onder Savonarola ,verhardde de openbare houding ten opzichte van vrouwen en werden ze meer en meer als gevaarlijke en te vermijden verleidsters afgeschilderd , die thuis het zwijgen moesten opgelegd worden.
De roman speelt zich af in de woelige periode van het einde van het Quattrocento. Wanneer Lorenze de' Medici sterft in 1492, staat het Franse leger klaar om de stad in te nemen. Maar weldra zal de theocratie van Savonarola het bestuur van de stad in handen nemen. Het is een periode waarbij al wat te werelds is, wordt verboden: profane kunst, homoseksualiteit, juwelen, boeken. Er worden autodafé's ingericht met openbare verbranding van alle luxegoederen. Vandaag de dag zouden wij Savonarola een fundamentalist noemen. Enkele jaren later werd hij van de troon gestoten en verbrand. Hij mag als een voorloper beschouwd worden van de Hervorming.
Uiteindelijk komt Alessandra in een klooster terecht, samen met haar dochter. Daar kan ze zich wijden aan haar roeping: schilderen. De roman begint in feite bij haar dood in 1527 en is in feite één grote flashback. Een schiterende voorbeeld van historische fictie! Het gaat niet alleen om een mooi verhaal, maar je leert ook het Firenze van de renaissance goed kennen!
*** Romanschrijfster, criticus en radioomroepster , Sarah Dunant , is geboren in 1950 en werd opgeleid aan de Godolphin en Latymer School in Hammersmith, Londen, voordat ze lezingen geschiedenis gaf op Newnham College in Cambridge. Ze werkte als actrice en begon haar loopbaan als producent voor de BBC Radio in 1974. Als voormalige presentatrice van " Radio 4 's " Woman's Hour" en de " Late Show" op de BBC , waarin telkenjare " The Booker- Prize ceremonie werd uitgezonden is ze tevens de auteur van verschillende boeken.
Zij is de maker en bezielster van prive - detective Hannah Wolfe, die in Birth Marks (1991), Fatlands (1993),en Under My Skin (1995). optreedt en waarmee ze de winnares van de Macallan Silver Dagger voor Fiction, voor Crime writers werd.Ze is een patroon van de Orange Prize voor fictie en recensies voor diverse kranten en tijdschriften waaronder The Times en The Observer, en is een vaste presentatrice van BBC Radio 3's 'Night Waves'.
Oorspronkelijke titel : " La Chartreuse de Parme "
Uitgever: Athenaeum-Polak & Van Gennep
ISBN 90 253 4980 3
Paperback : 608 pag.
Vertaling : Theo KARS
***
Stendhal ,vooral bekend van het politiek-romantische meesterwerk "Het rood en het zwart" heeft zijn verhaal van "De Kartuize van Parma" gesitueerd in Noord-Italie ten tijde van Napoleon , zo'n tweehonderd jaar geleden dus. De jonge aristocraat Fabrizio sluit zich aan bij Napoleontische legers die juist de Slag bij Waterloo verliezen. Als Fabrizio terugkeert in Lombardije blijkt dat hij zich met deze "republikeinse zet" flink in de nesten gewerkt heeft, waardoor hij moet onderduiken. Zijn tante Gina vangt hem op en probeert hem in Parma in rustiger vaarwater te brengen. Omdat de impulsieve Fabrizio meer zijn hart dan zijn verstand volgt, raakt hij al gauw opnieuw in problemen die hem en de roman naar een denderende climax tillen.
Als je 'De kartuize van Parma' leest, heb je niet het idee dat je een boek aan het lezen bent. Nee, je luistert naar een amusant verhaal, een avontuur vol ironie, spot en intriges, zich afspelend aan het eind van de achttiende, begin negentiende eeuw in de aristocratische kringen van Parma en omgeving. Het is een kostelijke roman over corruptie, liefdes, intriges en de sociale netwerken van die tijd met telkens weer een amusante kwinkslag. Hoofdpersoon is Fabricio del Dongo, een naïeve jongeman, die in weerwil van zichzelf en zijn onschuld telkens toch weer in de problemen komt, daar dan weer uitgeholpen wordt door zijn 'fans' onder leiding van zijn flamboyante tante en dat ervaart alsof hij steeds langs de zijlijn van zijn eigen leven staat.
Zo raakt hij regelmatig paarden kwijt, snelt hij vol vuur Napoleon te hulp op 't slagveld en neemt hij soms de meest niet voor de hand liggende beslissingen.
In De Kartuize van Parma vallen allerlei romangenres samen: avonturenroman, liefdesgeschiedenis, Bildungsroman en politieke satire. Een van de grote charmes van dit machiavellistische relaas van liefde en eerzucht, idealisme en hartstocht, huichelarij en onverholen amoralisme is de ironische, oneerbiedige verteltoon. Hierdoor bewerkstelligt Stendhal dat de lezer het verslag van het wel en wee van de personages steeds met een geamuseerde of meewarige glimlach volgt.
Prachtige, laatste hoofdstukken, heerlijk cynische zinsbuigingen, komisch commentaar op die gepassioneerde Italianen en geweldige wendingen in het verhaal.
De vertaling van Theo Kars van dit prachtige boek van Stendhal , met een nawoord van Arnon Grunberg , is haast een schelmenroman over Fabrizio Del Dongo, die als geliefde neef door zijn tante op een hoge positie wordt geplaatst maar tegelijkertijd een bijna onmogelijke liefde opvat voor een andere vrouw Dit boek,leest als een trein en geeft een mooi beeld van de (hof)intriges van die tijd.
*** Stendhal, schuilnaam voor Marie-Henri Beyle (°Grenoble ,23 januari 1783 + Parijs, 23 maart 1842) was een 19e-eeuwse Franse romantische schrijver die in zijn werk zowel romantische als realistische invloeden verenigde. Stendhal werd geboren in een gegoede royalistische familie. Zijn vader, Chérubin Beyle, was advocaat in het parlement van de Dauphiné . Henriette Gagnon, Stendhals moeder, die hij aanbad, overleed op 23 november 1790, hetgeen een grote indruk naliet op de jonge Stendhal. Vanaf dat moment werd in zijn opvoeding voorzien door zijn vader, zijn tante en, vanaf 1792, zijn leermeester, abbé Raillane. Stendhal verteerde deze voogdij slecht en had een slechte kindertijd in een duffe provinciestad. Zijn enige vriendin was zijn jongere zus Pauline.
Hij verzette zich tegen zijn formeel-christelijke familie en studeerde vanaf 1796 wiskunde aan de Ecole Centrale de lIsère te Grenoble. Stendhal zocht zijn toevlucht in de rechtlijnige wiskunde. Op school werd hij beïnvloed door republikeinse en antiklerikale denkbeelden en werd hij ook aanhanger van de sensualistische filosofie van de School van Condillac. In oktober 1799 ging Stendhal naar Parijs met de bedoeling deel te nemen aan het ingangsexamen voor de École polytechnique. Hij zag daar echter van af en, dankzij zijn neef, graaf Pierre Daru, werd Stendhal tewerkgesteld bij het ministerie van Oorlog. In mei 1800 ging hij in dienst bij het Italiaanse leger van Napoleon. Zo ontdekte hij tot zijn grote genoegen Italië en meer bepaald de stad Milaan Zijn bekendste romans zijn La chartreuse de Parme en Le rouge et le noir, die beide autobiografische elementen bevatten. In beide romans bevatten de hoofdfiguren karakteristieken van Stendhal zelf. Zijn romans worden gekenmerkt door een vrij droge, korte stijl, mede door het feit dat Stendhal gekant was tegen elke vorm van literaire bladvulling.
Het realisme in Stendhals romans uit zich dan ook niet door uitvoerige beschrijvingen , maar eerder in het feit dat hij zich voor het basisgegeven van zijn verhaal baseerde op een waargebeurd feit (wat hij bestempelde als "être vrai"). In de meeste romans staat het thema van de liefde centraal en meerbepaald het procedé van verliefd worden, wat hij heeft omschreven als "kristallisatie".
Bibliografie : Vies de Haydn, de Mozart et de Métastase (1815) Rome, Naples et Florence (1817) Histoire de la peinture en Italie (1817) Vie de Napoleon (1817) De lAmour (1822) Vie de Rossini (1823) Racine et Shakespeare (1823-1825) Armance (1827) Promenades dans Rome (1829) Chroniques italiennes (1829-1840), waarin o. a. L'abbesse de Castro, Vittoria Accorambi, Vanina Vanini, Les Cenci, La duchesse de Palliano Le Rouge et le Noir (1830) (Nl. : Het rood en het zwart) Vie de Henry Brulard (1834-1836) -autobiografie Mémoires dun touriste (1838) La Chartreuse de Parme (1839) (Nl. : De kartuize van Parma) Féder ou le mari dargent (1839, onvoltooid) Privilèges (1840) Lamiel (1889, onvoltooid, postuum) Souvenirs dégotisme (1892, postuum) Lucien Leuwen (1894, postuum)
Het zijn niet de ogen die zien, maar de hersenen. Ogen zijn lenzen, maar ze vormen wel het contact met de wereld. Wat er gebeurt als die lenzen dienst weigeren, is wat José Saramago onderzoekt in zijn roman : "De stad der blinden."
Het begint met een man die voor het stoplicht in de auto zit te wachten. Wanneer het licht op groen springt, wordt hij blind, het laatste wat hij dan heeft gezien is de rode zon van het verkeerslicht, voordat zijn ogen verzinken in een 'melkzee'. Vreemd genoeg is de wereld niet donker geworden, maar wit, verblindend wit .
Probeer je maar eens voor te stellen hoe het is om niets meer te kunnen zien van wat je altijd zag, en de wereld alleen nog uit herinneringen en geluiden bestaat. Je vertrouwt erop dat als het je overkomt, er genoeg hulpmiddelen zijn en mensen om je heen om toch nog een menswaardig bestaan te hebben. Het lijkt erop dat de schrijver heeft geprobeerd uit te drukken hoe gecompliceerd en wanordelijk het leven wordt als iedereen blind zou zijn. Er zijn geen beelden meer, alleen nog maar woorden en geuren.
Alles loopt door elkaar heen, niemand heeft meer overzicht. De lezer krijgt door deze interpunctie iets van deze wanorde mee. Soms weet je inderdaad niet meer wie WAT zegt. Je moet wel heel goed bij de les blijven (net als die blinden in hun situatie) om je leven nog een beetje ordelijk te houden. Het is interessant om te zien hoe Saramago dat emotioneel benadert. Door het aangrijpende verhaal heen, achter de verschrikkelijke werkelijkheid blijft de opdracht: 'Wie ogen heeft, die kijke. Wie zien kan, neme waar,'
Steeds meer mensen worden slachtoffer van wat de 'witte ziekte' wordt genoemd en al gauw worden via overheidswege de slachtoffers en de besmetten (zij die met de blinden in contact zijn gekomen) opgesloten in een voormalig gekkenhuis, afgesloten van de buitenwereld, zwaar bewaakt door militairen die de opdracht krijgen elk die probeert te ontsnappen neer te schieten. Het verhaal concentreert zich vooral op zeven naamloze personen, de genoemde automobilist ,een prostituee, de vrouw van de automobilist, een loensend jongetje, een oude man die een oog mist, een oogarts en zijn echtgenote. Mysterieus genoeg behoudt deze vrouw, steevast aangeduid als 'de vrouw van de oogarts', haar zicht, maar zij veinst blindheid om niet van haar man gescheiden te worden.. Slechts zij blijft gespaard voor de blindheid. Zij zal tot het einde toe steeds de blinden tot steun zijn. Zij is hun ogen, hun lijn met de wereld.
Soldaten die het terrein bewaken, behandelen de blinden als beesten. Steeds meer glijdt de steeds toenemende gemeenschap af totdat er sprake is van totale anarchie. Deze leidt uiteindelijk tot grof misbruik van de vrouwen (mishandeling en grove verkrachting) in ruil voor eten. Uiteindelijk vermoordt de vrouw van de oogarts de leider van de verkrachters. De verwording is compleet.
Dit zwaarmoedige, maar bij vlagen toch ook humoristische boek, hoeft eigenlijk verder geen betoog. Het laat zien tot welke ontluisterend niveau de mens kan afglijden, tot welke daden hij in staat is als er maar een zweem van een vrijbrief voor is. Het laat ook zien tot welke moed en veerkracht sommigen in staat zijn als het er om spant. De harde strijd om het bestaan kleedt alle mensen tot het bot uit. Daartussendoor gloort af en toe een sprankje hoop....de liefdevolheid van individuen tot elkaar.
Dit boek leest als een sneltrein maar dan wel een die in de sombere, donkere nacht rijdt en waarvan de bestemming onduidelijk is . Zijn wij niet allen blind? Wat weten wij van het leven. Zitten wij niet op de troon van de welvaart, worden we niet geleid door dat kleine vernisje dat techniek heet? Maar wat als er ook maar IETS niet goed gaat? Wat als de mens het helemaal vanaf de basis zelf moet doen?
José de Sousa Saramago
, is geboren op 16 november 1922 uit een daglonersgezin in het dorpje Azinhaga in de provincie Ribatejo (Portugal) . 'Saramago' is de naam van een wild kruid, en tevens de roepnaam van zijn vader. Bij de burgerlijke stand wordt deze roepnaam per ongeluk aan zijn naam toegevoegd. José Saramago heet dus voluit José de Sousa Saramago. Na een hele reeks betrekkingen, van autohersteller, slotenmaker, tekenaar tot ambtenaar bij de gezondheidsdienst, komt hij op een drukkerij en in de krantenwereld terecht. Al tijdens zijn studie mechanica is hij echter een fervent bezoeker van de openbare bibliotheek van Lissabon. In 1944 huwt hij Ilda Reis . Hun enige kind, Violante, wordt in 1947 geboren. Dat jaar komt ook zijn eerste roman (Terra de Pecado -Het land van de zonde uit. Hij schrijft nog een onafgewerkte roman, maar stopt met schrijven omdat hij volgens zichzelf 'niets behoorlijks meer te melden' heeft. Tot 1966 legt hij dan ook de pen neer. Eind de jaren vijftig begint hij bij een uitgeverij te werken, zodat hij de Portugese schrijverswereld leert kennen. Vanaf 1955 werkt hij deeltijds als vertaler. In 1966 verschijnt zijn eerste dichtbundel (Os Poemas Possíveis), in 1970 zijn tweede (Provalmente Alegria). In 1967-68 werkt hij aanvullend als literatuurcriticus.. In 1969 sluit hij zich aan bij de Communistische Partij van Portugal . Zijn ster rijst; hij wordt literair criticus en politiek commentator, lid van het bestuur van de zojuist opgerichte Portugese Schrijversbond en tenslotte adjunct-hoofdredacteur. Na de scheiding van zijn vrouw in 1970 begint hij een relatie met de Portugese schrijfster Isabel da Nobrega. In 1972 en 1973 is hij redacteur bij het dagblad Diário de Lisboa, Hij besluit zich op zijn 53ste aan de literatuur te wijden. Dat is een sprong in het diepe omdat hij al een tijd niet meer schrijft en weinig op zijn palmares heeft (een paar poëziebundels, verzamelde journalistieke stukken en een roman).
Vijf jaar later, in 1980 krijgt hij succes in eigen land met zijn roman 'Opgestaan van de grond', over de mensonwaardige levensomstandigheden van de Portugese landarbeiders. In 1981 breekt hij internationaal door met zijn roman 'Memoriaal van het klooster'. In 1988 huwt Saramago de Spaanse journaliste Pilar del Rio .
. Zij is tevens de vertaalster van een aantal van zijn boeken. Haar familie geeft Saramago's boeken uit. In 1992 gaat hij op het Spaanse Canarische eiland Lanzarote in vrijwillige ballingschap wonen. Zijn roman 'Evangelie volgens Jezus Christus' is door Portugese bisschoppen als godslasterlijk bestempeld en daarom door de minister van Cultuur geweigerd als kandidaat voor de EuropeseAristeion-prijs Op Lanzarote schrijft hij een reeks dagboeken en romans.
Romans : Terra do Pecado 1947 ("Het land van de zonde", niet in het Nederlands vertaald); Manual de Pintura e Caligrafia, 1977 ("Handboek van schilderkunst en kalligrafie", niet in het Nederlands); Levantado do Chão, 1980; ("Opgestaan van de grond", niet in het Nederlands) Memorial do Convento, 1982 (Nederlands: "Memoriaal van het klooster", 1990) O Ano da Morte de Ricardo Reis, 1984 (Nederlands: "Het jaar van de dood van Ricardo Reis", 1999) A Jangada de Pedra, 1986 (Nederlands: "Het stenen vlot", 2002)
História do Cerco de Lisboa, 1989 (Nederlands: "Het beleg van Lissabon", 1996) O Evangelho Segundo Jesus Cristo, 1991 (Nederlands: "Het evangelie volgens Jezus Christus", 1993) Ensaio sobre a cegueira, 1995 (Nederlands: "De stad der blinden", 1998) Todos os Nomes, 1997 (Nederlands: "Alle namen", 2000) A caverna , -Het schijnbestaan -2002 O Homem Duplicado, 2002 (Nederlands: "De man in duplo", 2003) Ensaio sobre a lucidez, 2004 (Nederlands: "De stad der zienden", 2005)
As intermitências da morte,2005 (Nederlands: "Het verzuim van de dood", 2006) As pequenas memorias,2006 (Nederlands: "Kleine herinneringen", 2007)
Duivelswerk, is het verhaal van een journalist die een sekte opzoekt die zich heeft teruggetrokken op een Schots eilandje. Het gerucht gaat dat de duivel in eigen persoon op het eiland rondwaart. Op een video is namelijk een gestalte met een soort staart te zien. En wat betekenen al die varkenskarkassen die op het vasteland aanspoelen en van het eiland afkomstig zijn?
De sceptische ,en aan lager wal geraakte journalist Joe Oakes heeft er zijn missie van gemaakt spirituele bedriegers te ontmaskeren. Dat deed hij al eens met de voormalige gebedsgenezer Malachi Dove, wiens volgelingen op het eiland wonen, en dat is hij nu van plan met de zogenaamde 'duivel van Varkenseiland'.
De journalist heeft lang geleden al eens de degens gekruist met de leider van de sekte. De man blijkt zich van zijn gemeenschap te hebben afgescheiden en leidt een kluizenaarsbestaan op een eigen deel van het eiland. Hij is minder kluizenaar dan het lijkt, want er blijkt ook nog een mismaakte dochter bij hem te wonen en tussen die dochter en de journalist groeit iets moois.Hij valt vooral op haar staart die geen echte staart blijkt te zijn, maar wel iets anders dat er eigenlijk niet zou horen te zijn. Een walm van rottend vlees omgeeft het eiland. Er is door een dronken toerist een video gemaakt van een duivels wezen, half mens, half beest. Men voelt aan zijn water: hier klopt iets niet. Dan is er nog de echtgenote van de journalist die in een eigen waanwereld leeft die ogenschijnlijk reëel is. Zij en de journalist vertellen om beurten het verhaal, waarbij de journalist meer aan het woord komt.
Ondanks hevig protest van de doodsbange eilandbewoners waagt Joe zich toch op een met schrikdraad, giftige chemicaliën en varkenskoppen afgezet deel van het eiland. Zijn vastberadenheid en zucht naar de waarheid zetten echter gebeurtenissen in gang die zo gruwelijk zijn, dat het woord angst een totaal nieuwe betekenis voor hem krijgt...
Uit al het voorgaande vloeit,, moeiteloos een roman noir voort, waarin seksuele obsessies en verboden lusten niet wordt veronachtzaamd.
Lees en huiver is het devies. De praktijken van de sekteleider die als gebedsgenezer begon, worden in het begin met een mooie vondst goed beschreven, maar daarna wordt je alleen maar onbehaaglijk van het verhaal door de combinatie van wreedheden en smoezeligheid. Maar wie effectbejag waardeert heeft aan Hayder een goede.
Op zo'n moment kan het met zulke thrillers twee kanten uit: een goeie en een slechte. Hayder opteert, de duivel zij geloofd, voor de goeie. De kant waar het onheil en de horror in het eigen hoofd sluimeren, of in dat van de anderen - het soort anderen die Sartre ooit les autres noemde. En daar eindigen de fantasmen geenszins, tot je je afvraagt, terwijl je enigszins peinzend haar engelachtige voorkomen op de achterflap overweegt: waar haalt ze 't vandaan? Je zou ze de kroonprinses van het griezelgenre kunnen noemen.
Mo Hayder , is geboren in 1952 in Essex . Op haar vijftiende verliet Mo Hayder de school om als serveerster, beveiligingsbeambte, filmmaker, lerares Engels in Azië en als gastvrouw in een club in Tokio te gaan werken. Haar leven nam een belangrijke wending toen, aan het eind van de jaren tachtig, één van haar collega-gastvrouwen op brute wijze aangevallen en verkracht werd. Mo was gechoqueerd door deze gebeurtenis. Ze raakte geobsedeerd door de vraag wat de verkrachter dacht, waarom hij het had gedaan. De debuutroman van Hayder, Vogelman, verscheen begin 2000 en werd direct een bestseller. Ze gaf haar parttime baan op en werd fulltime schrijfster. Haar debuut werd in 2001 opgevolgd door De behandeling.
In 2003 keerde Mo Hayder terug naar Tokio voor achtergrondonderzoek voor één van haar romans. Bovenal wilde ze herinnerd worden aan de sfeer van de club waar ze werkte op het moment van de verkrachting van haar collega. Ze was ook geïnteresseerd in de tragische moord op Lucie Blackman. Mo herinnerde Tokio aan het eind van de jaren tachtig als een veilige stad om in te leven en werken en wilde daarom een idee krijgen van wat er in 14 jaar was veranderd. Ze werkte onder andere enige tijd in de nachtclub waar Lucie Blackman werkte ten tijden van haar verdwijning.
In 2004 brak ze internationaal definitief door met haar roman Tokio,die genomineerd werd voor diverse internationale prijzen. Mo woont met haar partner Keith Quinn en haar dochtertje , Lotte-Geneviève in Bath (London).
A writer in touch with her dark side and a major new talent. ' The Guardian
ISBN: 9044505807 Uitgever: De Geus - Hardcover :411 pag.
Vertaling: Ina Sassen
*** Asiel is het tweede boek in de Maria Erikson -serie en gaat verder waar het eerste boek " Ondergedoken " stopt.
Namelijk op het punt waar Maria Eriksson met haar gezin Zweden verlaat om uit de handen te blijven van haar moordlustige Libanese ex -partner en zijn vrienden. Na een aantal maanden keert het gezin terug in Zweden. Er zit weer niks anders op dan onderduiken. Er lijkt een lichtpunt te zijn. Maria hoort over een stichting die mensen helpt om onzichtbaar naar het buitenland te verdwijnen. Dit is de enige manier om een normaal leven te leiden. De kinderen kunnen dan buiten spelen en naar school. De eigenares van de stichting is echter niet eerlijk en gebruikt de stichting om enorme bedragen van organisaties te krijgen die ze zogenaamd nodig heeft voor de emigraties. Ze houdt het allemaal zelf. Maria is weer terug bij af.
Ze heeft haar zinnen op het buitenland gezet.Ze vluchten het land uit, eerst naar Zuid-Amerika - Chili en Argentinie - en uiteindelijk naar de Verenigde Staten. Vanuit Zweden heeft Maria een huis en een school voor de kinderen geregeld. Bij aankomst blijkt het huis aan een ander verhuurd en worden de kinderen niet toegelaten tot de school omdat ze geen Spaans spreken. Met veel doorzettingsvermogen vindt Maria een ander huis en een school die de kinderen de taal wil leren. Het lukt haar om een snackbar te beginnen bij de school zodat het gezin inkomsten heeft. Haar man ,Anders ,raakt in een dip en doet weinig. Ook voor zoontje Robin is Chili geen goede omgeving. De kwaliteit van de lucht is slecht en hij heeft zware levensbedreigende astma-aanvallen. Na ruim een jaar is het gezin het zat. De school krijgt een nieuwe directeur die Maria uit de snackbar zet. En veel vriendjes en vriendinnetjes van de kinderen gaan naar een andere school of verhuizen. Maria besluit de gok te wagen en naar Amerika te verhuizen. Om daar te mogen blijven heeft ze een greencard nodig. Deze is alleen te verkrijgen als de rechter akkoord gaat. Er zijn maar weinig advocaten die een asielaanvraag van een Zweed op zich willen nemen.
Het gezin bloeit op in Amerika. De kinderen kunnen er vrij spelen en Maria maakt veel vriendinnen. Alleen Anders kan niet aarden en hangt hele dagen voor de televisie. Hij bemoeit zich niet met de procedures van de asielaanvraag. Na een aantal spannende jaren en een zenuwslopend verhoor dat uren duurt komt de rechter met een besluit. Maria kan eindelijk rusten.
Na jarenlange strijd krijgt Mia voor elkaar dat zij en haar gezin er dus asiel krijgen op grond van vrouwenmishandeling, de allereerste keer dat in de VS aan een Europese vrouw op die gronden asiel wordt verleend. Aangrijpend, onthutsend in romanvorm geschreven, waargebeurd verhaal over de gevolgen van stalking en geweld tegen vrouwen, over het balling zijn, in een vreemd land opnieuw moeten beginnen, en over asiel zoeken, met steeds de dreiging van de ex-partner op de achtergrond.
Dit boek leest net zo vlot als de voorganger. Daar was het verhaal vooral akelig en was er een uitzichtloze situatie te zien. In dit boek zie je de lichtpunten voor het gezin. En je wilt zo graag dat ze het goed krijgen na alle ellende die ze al doorstaan hebben. Je blijft lezen totdat je zeker weet dat de familie een thuis krijgt waar ze veilig zijn. Je voelt de frustratie van Maria. En een ander had het misschien allang opgegeven. Deze vrouw vecht tot het bittere einde voor een betere toekomst. En je gunt het haar. Daarom is het einde van het boek een hele opluchting. Heel meeslepend. Haar thema's zijn de probleemthema's van het moderne Zweden : maffia, terreur,bedrijfskriminaliteit,immigratie en steeds opnieuw hamert ze op het geweld tegen vrouwen.
Liza Marklund
, is geboren op 9 sept 1962 in Piteå, een klein dorp in Noord-Zweden.Als ze zestien was hield ze de school voor bekeken en begon ze allerlei jobs uit te proberen .Ze was achtereenvolgens , magazijnarbeidster, serveerster, poetsvrouw in zwembaden , zelfs als croupier in het Stadshotel van Piteå verdiende ze haar brood. Zeer veel jobs, zeer weinig geld maar een hoop ervaring die anderen nooit kregen.Ze ging appelsienen plukken in Israël en werd in Griekenland opgepakt voor landloperij. Een leven als vagebond dus , maar het leven dat ze zelf verkoos.. Op eenentwintig beviel ze van een dochter bij haar Amerikaanse vriend en enkele jaren later huwde ze een Russische ingenieur omdat hij niet het land zou uitgewezen worden. In 1984 keerde ze terug naar Zweden en begon er aan een opleiding als journaliste.Ze deed als chef nieuwsdienst en hoofdredacteur ruime ervaring op bij verschillende dagbladen en was zo meerdere jaren chef van de nieuwsdienst van de private zender TV4 . Deze droomjob gaf ze op om zich drie jaar geleden te ontpoppen als een succesvol schrijfster van misdaadromans.
Deel 3 uit de serie Trilogie van de Zeven Wateren pocket, 576 pag. ISBN: 9789024553433
***
In de Keltische schemering van het oude Ierland, beheerst door mythen en magie, ontspint zich een machtige en betoverende geschiedenis. Kind van de profetie is het laatste deel van de Trilogie van de Zeven Wateren door Juliet Marillier, winnares van de Alex Award. De eerste twee delen kenmerkten zich door hun emotionele diepgang en verfijnde uitdieping van de karakters. Dit laatste deel sluit naadloos aan bij de beschrijving van de dreigende ondergang van de Ierse Feenwereld en de belangrijke rol die de bewoners van Zeven Wateren hierin vervullen.
Hoofdpersoon is wederom een vrouw, Fainne, door haar vader opgeleidt tot tovenares, en door geboorte verbonden met de bewoners van Zeven Wateren. Zeven Wateren is een landgoed dat diep verscholen ligt in de wouden in het Noordoosten van Ierland.
De jonge Fainne groeit op aan de ontoegankelijke en rotsige westkust van Ierland. Veilig en beschermd. Elke zomer kijkt ze uit naar de komst van Darragh, haar enige vriend en ondanks de eisen die de opleiding aan haar stelt, heeft ze er een gelukkige jeugd. Het lot van Zeven Wateren ligt in de handen van Fainne. Ze moet kost wat kost verhinderen dat haar neef Johnny de eilanden herovert.
Het thema van de Trilogie van de Zeven Wateren is het behoud van de wouden, de eilanden, en alle spirituele waarden waar zij voor staan. Druïden hadden veel respect voor de natuur en begrepen het grote belang van de relatie die de mens heeft met de aarde en de oceaan, de zon en de maan. Het verhaal is geplaatst in het tijdperk dat het christendom de overblijfselen van het Keltische heidendom in Ierland overvleugelde. De verhouding tussen mensen en de wezens van de Andere Wereld is zeer gespannen. Het Kleine Volk manipuleert de mensen zonder enige scrupules, gewoon zoals het het beste uitkomt. Tegen de achtergrond van die strijd worstelen de hoofdpersonen in haar boeken met hun eigen keuzes en staan ze bloot aan het machtsspel tussen mensen zelf.
MARILLIER, Juliet
Nieuw-Zeeland (Dunedin), 27 juli 1948-
De schrijfster is geboren in Dunedin " het Edinburgh van het Zuiden ",een stad waar de invloed van de Keltische immigranten nog sterk voelbaar is. Marillier groeide op met Schotse en Ierse verhalen en muziek om zich heen. .De lijnen van de traditionele vertelkunst zijn onmiskenbaar verweven in haar werk..Ze studeerde Letteren en muziek aan de Universiteit van Otago . Daarna doceerde ze muziekgeschiedenis,dirigeerde ze een koor , heeft professioneel gezongen en had ze diverse banen als ambtenaar. Sinds 2002 heeft ze zich full-time op het schrijven gestort. Momenteel woont ze in het lommerrijke Guildfordgebied bij het West-Australische Perth. Ze bewoont er, dichtbij een rivier, een 100 jaar oude cottage, die ze deelt met 2 honden en een kat. Ze heeft ook 4 reeds volwassen kinderen( twee dochters en twee zonen) en 1 kleinkind. Het is afgelegen wonen maar, aangezien ze rust nodig heeft om te schrijven,is het goed voor haar werk.
Children of the Light Isles * De saga van de eilanden van het licht 1. Wolfskin (2003)- Drager van de wolvenvacht 2. Foxmask (2004)- Drager van het wolvenmasker
The hunt is on for a serial killer who is exploring the darkest, most fundamental fears hidden in ancient fairy tales. A predator who kills and then disappears into the shadows.
*** Het verhaal speelt zich af in de Hanzestad Hamburg. Een seriemoordenaar lijkt zich daar te laten inspireren door de sprookjes van de gebroeders Grimm. Als hoofdcommisaris Jan Fabel en zijn team worden geconfronteerd met de eerste dode van een hele reeks ;vallen ze van de ene in de andere verbazing, als blijkt dat de dode de dode niet kan zijn . Russell sleept de lezer met zich mee door subtiele aanwijzigingen te geven die door iedereen met kennis van sprookjes gebruikt kunnen worden om samen met Jan Fabel achter het motief van de dader te komen. Het groepje politiemensen is duidelijk ondergeschikt aan het verhaal dat subliem is opgebouwd. In dit boek speelt de stad Hamburg, alsmede het vlakke Noord-Duitse landschap, een grote rol, bijna als een extra karakter in het boek. Tegelijkertijd veroorzaakt een auteur veel ophef met zijn boek, waarin één van de gebroeders Grimm wordt geportretteerd als een wrede moordenaar.
In een verhaal met snelheid weet de schrijver de aandacht op te eisen en die stijgt evenredig met de verloop van gebeurtenissen waarin Jan Fabel en zijn mensen worden meegevoerd. De basis is een erg goede keuze van hem temeer daar de sprookjes van Grimm voor niemand onbekende verhalen zijn. Dit uitgangspunt stimuleert het verbeeldingsvermogen van de lezer sterk en laat je meedenken welk thema bij de volgende moord is gebruikt. Door dit concept is het hem gelukt om de betrokkenheid gedurende het verhaal sterk te laten toenemen. De plot is weinig voorspelbaar, steekt goed in elkaar , gezien de diversiteit aan potentiële daders die de revue passeren. De geharde thrillerliefhebber zal echter volop genieten van de spannende scènes, het speurwerk van onze Duitse vrienden, de incidentele kijkjes in een zieke moordenaarsgeest en niet te vergeten de knappe spanningsopbouw naar een verbluffende climax.
Craig Russell , is een Britse schrijver geboren in 1956 in Fife, Scotland. Hij werkte als politie-officier en later als copywriter en directeur in de advertentie industrie.. Russell, interesseert zich sinds lang in de na-oorlogse Duitse gemeenschap en geschiedenis en sinds 1990 is hij een freelance schrijver. Zijn eerste boek , in de serie met Jan Fabel , de hoofcommisaris van de Duitse Moordbrigade is " Blood Eagle ". Zijn opvolger " Brother Grimm " ( Wolfsfährte ), kreeg een nominatie voor de Dagger Award shortlist van 2007. Craig Russell won tevens de Hamburg Polizeistern Award. Hij woont samen met zijn vrouw en twee kinderen in Pertshire in West-Schotland
The Suspect is a psychological thriller, a novel of ideas and a story of love. Michael Robotham has a remarkable grasp of the subtle turns of the human mind and his clear-cut, cunning prose is a joy to read.
***
Joseph O'Loughlin is gelukkig getrouwd, heeft een leuke dochter en een aardige carrière als psycholoog. Hij heeft een zwak voor de zogenaamde 'moeilijke gevallen'.:mensen met zelfmoordplannen, fobieën of ernstig gestoord en gewelddadig gedrag. Maar zijn nieuwe client slaat alles. Zoals Bobby: - een eenzame, verknipte jongen die zijn moeder haat en zichzelf verwondt. Joe krijgt geen vat op hem. Het lijkt wel alsof hij na elke sessie steeds minder van de jongen begrijpt. Joe heeft het zelf ook niet gemakkelijk: zijn huwelijk met Julianne is in de spreekwoordelijke sleur beland, hij ziet zijn dochter te weinig, en dan is er ook nog die ziekte waar hij geen raad mee weet: Parkinson. Maar zelfs een volmaakt leven kan aan een zijden draadje hangen. Zijn gelukkige wereld verandert langzaam in een hel.
Als het dode lichaam van een onbekende vrouw wordt aangetroffen vermoedt Joe dat Bobby iets met deze zaak te maken heeft. Terwijl hij het bewijs hiervoor probeert te vinden, werkt hij nietsvermoedend toe naar zijn eigen ondergang.
Robotham heeft met De Verdenking een ijzersterke thriller neergezet met een goede verhaallijn en een sterk plot. De karakters van de hoofdrolspelers, met name psycholoog Joseph O'Loughlin, komen in de eerste hoofdstukken, waar het verhaal nog meer drama dan thriller is, uitstekend tot leven. De concrete manier van vertellen vanuit de ik-persoon, slepen je mee in het leven van en de gebeurtenissen rond hoofdpersoon Joseph (Joe) OLoughlin, psychiater, gelukkig getrouwd en net zo menselijk en anti-held als de gemiddelde lezer . Een vroegere patiënt van psycholoog Joseph O'Loughlin wordt dood aangetroffen in Londen. O'Loughlin verdenkt een van zijn patiënten van de moord en assisteert de politie aanvankelijk bij het onderzoek. Al snel wordt O'Loughlin echter zelf als verdachte gezien.Nadat een tweede moord ook in zijn richting wijst, slaat de psycholoog op de vlucht en gaat zelf op onderzoek uit. Op de hielen gezeten door de politie doet O'Loughlin schokkende ontdekkingen. Het perfecte leventje van O'Loughlin brokkelt langzaam af en kan alleen nog gedeeltelijk hersteld worden als hij de politie kan voorblijven in zijn zoektocht naar de werkelijke dader... Fenomenaal, zoals de spanning allengs opgevoerd wordt en vastgehouden tot en met de laatste bladzijde. Als lezer zou je Joe willen helpen de werkelijke dader te ontmaskeren, je zou de versnellingsbak van zijn vluchtauto willen repareren, die bij nader inzien een ideale vluchtauto blijkt omdat de politie niet op een langzaam rijdend oud vehikel let. De verdenking is het portret van een man die probeert af te dalen tot de diepste krochten van een ongelukkige ziel, voorbij goed en kwaad, en daardoor zijn eigen graf graaft.
Robotham weet onmiddellijk een band te kweken tussen lezer en hoofdrolspeler waardoor je de rest van het spannende verhaal volledig meeleeft met de tegenslagen die hij te verwerken krijgt.
De Verdenking is een topdebuut van een veelbelovende schrijver en een absolute aanrader voor thrillerliefhebbers!
De Australische journalist
Michael Robotham(1960) reisde jarenlang de wereld rond en zijn bijdragen verschenen in diverse Britse, Amerikaanse en Australische kranten en tijdschriften. Als ghostwriter schreef hij vijftien autobiografieen van beroemdheden waaronder politici, popsterren en sportmensen.Tien jaar lang woonde hij in de Engelse hoofdstad en daar begon hij als ghostwriter, de levensverhalen van allerlei beroemdheden op papier te zetten. Zo schreef hij ondermeer de autobiografie Ricky Tomlinson en van ex-Spice Girl Gery Halliwell.
*** In zijn roman : " Land, land! .." uit 1972, blikt Márai terug op zijn laatste vier jaar die hij in zijn vaderland Hongarije doorbracht. Het zijn de jaren van de Duitse bezetting in 1944, de bevrijding door de Russen en de eerste jaren van de communistische dictatuur,tot aan het moment dat hij in september 1948 het land verliet om er nooit meer terug te keren. Een persoonlijk verhaal dat in al zijn gruwelijkheid prachtige literatuur vormt., want Márai geldt als een van de belangrijkste Europese schrijvers van de twintigste eeuw. Zijn herinneringen zijn historisch gezien de moeite waard omdat ze trefzeker deze woelige periode in de Europese geschiedenis beschrijven. Ook intrigeren ze omdat ze veel over Sándor Márai en zijn leven vertellen. Maar in de allereerste plaats zijn ze prachtige literatuur. In handen van de grote schrijver die Márai is, overstijgen zijn herinneringen immers het persoonlijke. Ze raken ons diep omdat ze onder het oppervlak van koele observatie en afstandelijk verwondering over de wezenlijke vragen van het menselijke bestaan gaan.
Ook in Land, land!.. is zijn ontmoediging merkbaar. Nadat de communistische regering in Hongarije het leven voor schrijvers niet makkelijk had gemaakt, ging Márai in ballingschap. Tot zijn zelfmoord in 1989 woonde hij onder andere in Zwitserland, de Verenigde Staten en Italië. Voor zijn vertrek uit Hongarije was hij een gevierd schrijver, geboren en opgegroeid in de burgerlijke klasse. Hierdoor was hij zich na de Tweede Wereldoorlog bewust van het verlies van aanzien dat schrijvers hadden in het pre-communistische Hongarije. Tevens begreep hij dat ook de invloed van de burgerij tanende was en voorzag hij de ondergang van deze klasse. Geconfronteerd met dit feit kon Márai volgens eigen zeggen enkel nog de desintegratie van deze klasse beschrijven.
Márai's belangrijkste thema's, het verval van de Hongaarse middenklasse en de onbeheersbare drijfveren van de mens, sloegen aan in het nieuwe fin de siècle - én daarna, want ook: " De erfenis van Eszter "(1938, over een vrouw die zich tot haar dood toe laat bedriegen door een charmante zwendelaar) werd een groot succes. De uitgevers kunnen nog even vooruit; Márai schreef 27 romans en 15 bundels met verhalen, essays en gedichten. en toneelstukken. Zijn thematiek van menselijke relaties en hun passie en berekening, hart en rede speelt tegen een dreigende, soms nog smeulende achtergrond van wat mensen elkaar aandeden gedurende de eerste helft van de 20 ste eeuw in zijn geliefde Europa. Zijn observaties van menselijk gedrag en drijfveren zijn vaak adembenemend gelaagd en in een schitterende stijl neergeschreven.
Sándor Márai, is geboren op 11 april 1900 in het Hongaarse Kassa (nu Koice, Slowakije), als Sándor Grosschmied de Mára ,in een Saksische burgerfamilie waarvan de vader advokaat was . Als hij achttien is en Kassa wordt ingelijfd bij Tsjecho-Slowakije vertrekt Márai naar de Weimarrepubliek om zich te bekwamen in de journalistiek. Hij studeerde letterkunde in Leipzig, Frankfurt en Berlijn., en hij vestigt zich in 1923 samen met zijn vrouw Ilona (Lola) in Parijs waar hij tussen 1923 en 1929 correspondent voor de Frankfurter Zeitung wordt. Hij vertaalde Franz Kafka en Georg Trakl naar het Hongaars.
In 1928 gaat hij terug naar Boedapest. Met zijn autobiografische" Bekentenissen van een burger" krijgt hij enig succes. Het fascistische regime dat in de Tweede Wereldoorlog de dienst uit maakt in zijn vaderland laat hem vrijwel ongemoeid. Met de Duitse bezetting van Hongarije in 1944 duikt hij alsnog onder (zijn vrouw is joods). De bevrijding en daarna de overheersing van de Russen maakt hem sceptisch. In 1948 vlucht hij via Zwitserland, Italië en Canada naar San Diego, in de Verenigde Staten. In 1957 wordt hij Amerikaans staatsburger. Hij bleef in ballingschap in het Hongaars schrijven, maar succesvol was hij niet. Als zijn vrouw aan keelkanker is overleden wordt hij pessimistischer en somberder. Hij koopt een pistool. Als in de jaren daarna ook zijn aangenomen zoon overlijdt, heeft hij genoeg van het leven. Op 22 februari 1989 zet hij het pistool tegen zijn hoofd.
Sándor Márai was tot voor enkele jaren een volslagen onbekende schrijver in Nederland en de rest van Europa. Uitgevers zagen er jarenlang geen brood in om zijn boeken uit te geven. Boeken die eerder van hem in het Duits vertaald waren, werden genegeerd. Daar kwam pas verandering toen het boek Gloed in 1998 in het Italiaans vertaald werd en door de critici daar geprezen werd. Frankrijk had al eerder drie titels vertaald. In 1999 was Hongarije het Schwerpunkt op de Frankfurter Buchmesse en opeens begon het boek te lopen. Na een lovende bespreking van de invloedrijke Duitse criticus Marcel Reich-Ranicki op de televisie werd de roman een bestseller.
Ook in Nederland werd : "Gloed "een bestseller. Binnen anderhalf jaar verschenen maar liefst 11 drukken. Uitgeverij De Wereldbibliotheek heeft inmiddels ook een andere roman van Márai laten vertalen: De erfenis van Eszter. In dat boek zijn opmerkelijk veel paralellen te vinden met Gloed. Ook hierin is sprake van een ontmoeting na vele jaren, ook hier is passie in het spel (tussen man en vrouw) en is er een andere vrouw bij betrokken. En ook hierin vindt je een vertrouwenwekkende oudere figuur die bij de familie hoort, zoals Nini in Gloed. Inmiddels heeft Márais werk een vaste plaats in de Europese literaire canon van de 20ste eeuw veroverd.
Bibliografie :
"Gloed" (2000, vert. Mari Alföldy) oorspronkelijke titel: "A gyertyák csonkig égnek".
"De erfenis van Eszter" (2000, vert. Mari Alföldy) oorspronkelijke titel: "Eszter hagyatéka".
"Land, land!..." (2002, vert. Mari Alföldy) oorspronkelijke titel: "Föld, föld!..."
"De opstandigen" (2003, vert. Henry Kammer) oorspronkelijke titel: "A zendülők"
"De gravin van Parma" (2004, vert. Margreeth Schopenhauer) oorspronkelijke titel: "Vendégjáték Bolzanóban"
"Kentering van een huwelijk" (2005, vert. Henry Kammer) oorspronkelijke titel: "Az Igazi/Judit"
"De nacht voor de scheiding" (1939/2006, vert. Lászlo Székely en Madelon Szèkely-Lulofs ) oorspronkelijke titel: "Válás Budán" " Embers -2003 "Casanova in Bolzano -2005 "The Rebels -2007
Harding's novel is a beautiful reminder of the nature of solitude in the human mind
A beautiful, ghostly tale, The Solitude of Thomas Cave brings us back to the beginning of the modern world, in a story infused with the violence, power and beauty that define both man and nature.
***
Augustus 1616.- De Noordlijke IJszee rond Spitsbergen vriest langzaam dicht, het daglicht wordt schaarser. Het jachtseizoen zit erop en de walvisvaarder Heartsease maakt zich op voor de thuisreis naar Engeland. Het wordt tijd te vertrekken voordat de helse winter invalt en het schip vast komt te zitten in het poolijs. Iedereen en alles is klaar, behalve Thomas Cave want die is een weddenschap aangegaan met de rest van de crew dat hij een winter kan overleven in dat ijskoude, onherbergzame, eenzame oord.op Groenland. Iets wat niemand tot nu toe heeft gepresteerd. Als het schip wegvaart en het stille figuurtje van Cave op de kade achtergelaten wordt met provisie , en een dagboek waarin hij , mocht hij het niet overleven zijn verhaal kan doen, verwacht geen van de zeebonken dat zij Cave levend terug zullen zien. Als de poolnacht valt en de temperatuur tot ver onder het vriespunt daalt, begint de eenzame strijd van Thomas Cave tegen de kou. Cave's winter wordt zwaar, loodzwaar, maar prachtig. Hij is opgegaan in de hem omringende natuur, en gewend geraakt aan het grote niets, de duisternis van de poolnacht, de oorverdovende stilte en de harmonie van de ongereptheid. Uitgestrekte vlaktes, de wind, sneeuwbuien, en ijsberen als enige levende wezens waren zijn dagelijkse werkelijkheid. Maar net als zijn eigen gedachten, werd ook de onwerkelijkheid deel van zijn leven. Cave's jonge vrouw en zoon, beiden in het kraambed overleden, kwamen zijn eenzame uren opvullen.
Geestesverschijningen die zo reëel werden als de werkelijkheid en die hij niet heeft kunnen verjagen, totdat hij geen andere keus had dan zijn spoken toe te laten. Zelfs - of juist - in het meest godverlaten oord valt het verleden niet af te schudden . Maanden is de zon uit zijn gezichtsveld weggebleven, en als zij terugkeert, keert zij terug met de vogels, zeehonden, rendieren en veel meer nieuw leven, en lijkt ook de geestelijke pelgrimstocht van Cave ten einde. Hij heeft viool gespeeld voor zeehonden die nieuwsgierig hun kopje boven het ijskoude poolwater uitstaken, en het waren de zeehonden die zijn collega's uit wreed plezier hebben afgeslacht toen hij nog met hen op het schip zat, voordat hij tekende voor zijn periode van solitude. Wrede passages ja, een ecco homine als een mokerslag, een j'accuse, die het boek een briljante meerwaarde geven.
In het tweede gedeelte van het boek is Harding weer terug onder de levenden, maar hij kan niet meer tussen de mensen aarden. Zijn intense liefde voor de natuur is omgeslagen in een bepaalde vorm van misantropie. Dat zijn omgeving hem met argwaan bekijkt omdat hij als ander mens is teruggekeerd, maakt zijn sociale gevoel er niet makkelijker op.
The Solitude of Thomas Cave is een verhaal dat in een uithoekje van de poolstreek vele eeuwen heeft liggen wachten totdat het verteld zou worden. Harding heeft een verbluffende verbeeldingskracht aan de dag gelegd over hoe het moet zijn geweest om rond 1600 een eenzame poolwinter te overleven. In haar dankwoord refereert ze aan geschriften van reeds lang overleden zeelui die ze heeft geraadpleegd, maar die zullen haar hun bevindingen niet zo gedetailleerd hebben voorgekauwd. Het is toch echt haar magistrale talent dat The Solitude of Thomas Cave tot zo'n literaire prestatie maakt.
Hardings schrijfstijl is bijna poëtisch, terwijl de roman bij vlagen toch ook erg wreed is. Dit zijn walvisvaarders van rond 1600; Greenpeace, het WNF en de vurige pleidooien van Al Gore zijn nog in geen velden of wegen te bekennen. Maar wie Hardings roman in handen krijgt, zou 1000x maal eerder een donatieformulier invullen dan door al die huidige eco-campagnes bij elkaar.
Georgina Harding, een jonge schrijfster uit Brooklyn, heeft twee non-fictie titels op haar naam staan;- Tranquebar: A Season in South India en In Another Europe.. De 51 jarige Harding is altijd al een avonturierster geweest. Ze schreef dus reisverhalen over Indië en Roemenië , alvorens ze dacht dat fictie interessanter was. Het was dan ook tijdens haar verblijf in Tranquebar,Tamil Nadu,dat ze de 400 jaar oude anecdote hoorde over een onbekende Engelse zeeman , die voor een weddingschap , de ijzige beslotenheid en eenzaamheid van een poolwinter op Groenland zou overleven. Stilaan groeide dit idee uit tot haar debuutroman; "The Solitude of Thomas Cave " en daarmee is een nieuwe literaire ster boven Brooklyn verrezen. Met schrijvende leeftijdgenoten Jonathan Safran Foer en Nicole Kraus, ook gevestigd in Brooklyn, is het alsof er een nieuwe Bloomsbury Group in de New-Yorkse wijk is ontstaan. Hardings schrijfstijl is bijna poëtisch, terwijl de roman bij vlagen toch ook erg wreed is. Harding wilde zeker geen historische roman schrijven ( vol met veel prachtige kostuums en periode details) noch een zeemansverhaal. Zij wijdde haar aandacht meer aan de filosofische kant ervan . Zo wordt er geen polemiek gevoerd over de walvisjacht. Als grote Melville-fan , toont ze interesse in de ervaringen van Cave en tracht zich in zijn leefwereld in te leven., en beslist daarom ook nooit Spitsbergen als toerist te bezoeken . ' Thomas Cave's eiland was onberoerd gebied en ik wilde het dan ook zeker niet schaden met er teveel aandacht naar te trekken , zegt ze . I think it works as a mythic place. .
Roelof, jij bent de zoeker van ziek! Jij bent de man met de scherpe blik! Mis jij één zieke bol, dan ben je verantwoordelijk voor een compleet geruïneerde oogst.
uit Ziekzoekers
De daad zelf is heel eenvoudig. Uit een la pakte de veredelaar een wattenstokje en hij roerde ermee in de kelk van de tulp alsof het een kopje was. Het stuifmeel van de ene bloem smeer je op de stamper van de andere. De grote vraag is: met wie kruis je? Wat wil je? Welke eigenschappen breng je samen?
***
Zelf afkomstig uit de Bollenstreek besloot Goemans een boek te schrijven over de dreigende teloorgang van het typische landschap met al die gekleurde vlakken, sinds talrijke projectontwikkelaars hun zinnen op het gebied hebben gezet.Maar wat een journalistiek boek zou worden, werd een verrassend degelijke roman, Ziekzoekers getiteld.
Ziekzoekers zijn bollenboeren die feilloos de ziektes herkennen die bloembollen kunnen treffen. Wat te denken van ziektes als snotbol, kurkstip of zwartrand? Ze liggen altijd op de loer, klaar om de miljoenenopbrengst van een oogst te ruineren. De debuutroman van journalist Anne-Gine Goemans heet Ziekzoekers en is daarmee ook een metafoor voor alles wat er mis kan gaan in de wereld van een van Nederlands grootste exportproducten.
Waar die streek doorgaans een traditioneel decor biedt, laat Goemans de oer-Hollandse omgeving zien als een rauwe en eigentijdse plek. De verhoudingen in de familie Zeevoet - in heden en verleden, in Nederland en Amerika - komen door wilde plannen en het grote geld onder druk te staan.
Ogenschijnlijk gaat het om een traditionele omgeving, een beetje oud-Hollands. Lieflijk, onschuldig. Maar in werkelijkheid is het een broeierig gebied dat vol zit met krankzinnige verhalen, diep familieleed en grootscheeps bedrog. En het contrast wordt des te scherper als je dat afzet tegen die miljoenen keurig in rijen neergezette bloemen.
Het boek vertelt het verhaal van twee generaties bollenboeren. .De geschiedenis begint in de eerste helft van de vorige eeuw,en wordt met een mooie regelmaat onderbroken door gebeurtenissen in het heden. Het is menselijk en herkenbaar geschreven. Ironie viert hoogtij. Knap hoe tijdens de dialogen de gedachten van de hoofdpersonages afdwalen en een verhaal op zich vormen. Organisch groeien de tijden naar elkaar toe. Hoofd van de familie is Max Zeevoet ,voormalig directeur van Zeevoet Tulip International te Hillegom.Hoewel het bedrijf tegenwoordig in handen is van de zoon, Roelof, houdt Max zijn zaak vanuit Amerika, waar hij met zijn tweede vrouw woont, nog altijd scherp in de gaten. Zoon , Roelof , gescheiden, voortdurend geil, dikwijls dronken en behept met vliegangst, is niet bepaald de aangewezen figuur om het bedrijf te leiden.Het gevoel in de schaduw van zijn vader te opereren,doet Roelofs eigenzinnigheid opvlammen. Hij neemt en aantal initiatieven, waaronder het moderniseren van het toch wat tuttige bloemencorso.Daarnaast weet hij de bloembol op het menu van een eetcafé te krijgen en laat hij in opdracht van het bedrijf een immens panorama schilderen. In een mum van tijd is de bol terug van weggeweest.
Al die vertutte attracties zouden gebaat zijn bij zo'n type als Roelof of zijn geestelijke moeder Goemans, die aan ideeën geen gebrek heeft.Een écht grote dienst bewijst de bollenjongen de streek door een projectontwikkelaar en een dame van een beleggingsfonds te slim af te zijn.Onbedoeld steken vele investeerders hun geld in het behoud van het landschap. Jammer dat het fictie is. Want , ach die bollen , die heerlijke bollen. Dan de oudjes.Het verleden wordt gerepresenteerd door Roelofs moeder, Vera Verkerk, die als een dochter van een bollenboer naar Amerika trok om zaken te doen. Passages die in het verleden spelen laten een glimp zien van het oude Nederland, van het ploeteren op de velden, en de vanzelfsprekende acceptatie dat je niet alles onder controle kunt hebben, zoals de moderne mens geneigd is te denken. Dat is een fraaie boodschap die Goemans haar lezers en passant meegeeft.
Indrukwekkend is het de levensloop van de autistische Leo te volgen en te beseffen hoeveel impact dat heeft op het bestaan van de gezinnen waar hij deel van uitmaakte.Een hele bijzondere en ontroerende passage is het moment in de kerk bij het overlijden van Leo en de toespraak van Albert.
In dergelijke scenes is ze waarlijk bevlogen, en lijkt het alsof de woede van haar bolboerende voorvaderen zich samenbalt en de frustratie van het harde bestaan er absoluut uit moet : " Mens wat weet jij nu van angst. Weet je wat angst is ?Twaalf kinderen moeten voeden terwijl je bollenschuur is afgebrand en je katholieke buren zich verkneukelen om je ondergang en je doodzieke jongste kind nog dunner is dan de spijlen van zijn ledikant. Op andere momenten treedt de jounaliste Goemans meer op de voorgrond. Bijvoorbeeld wanneer het om meer zakelijke informatie gaat, zoals het opzetten van fondsen, of de eigenaardigheden van projectontwikkelaars.
Soms maakt het een iets angstige indruk, dat vasthouden aan journalistieke gedegenheid.Maar in het algemeen is de afwisseling in Ziekzoekers in balans.Daarbij komt dat men niet snel aan die kleurige en vriendelijke Hollandse bollenstreek denkt als locatie voor een roman waarin vervreemding tussen familieleden op tragische maar ook hilarische wijze literair gestalte krijgt. .Men krijgt al lezend het beeld voor ogen van deze roman als een kleurrijk schilderij. Ieder hoofdstuk voegt een trefzekere verfstreek toe aan de evenwichtige, goed doordachte compositie. Kleurrijk als de bollenvelden zelf, ontvouwen zich de levens van de Zeevoet-familieleden.
.Door de prettige, vlotte stijl waarin Goemans het boek geschreven heeft, lees je gemakkelijk door de paginas heen. Door de aanwezigheid van de vele personages is er altijd iemand om je mee te identificeren en door de vele verhaallijnen bevat Ziekzoekers voor iedereen wel een aantal aantrekkelijke en interessante hoofdstukken.
Die afwisseling is er niet alleen in toon en tijd, maar ook in mentaliteit.
De mentaliteit van de ouderwets hardwerkende Max is totaal anders dan die van de modern creatieve Roelof.
Goemans verhaalt over meer dan alleen de bollenvelden, en dat maakt Ziekzoekers een mooi contrastrijke roman, netjes doorwerkt -zoals het hoort. Voor een tikkeltje meer bezieling zou Goemans in een volgende roman best mogen vertrouwen op die familiair bepaalde opgewondenheid. Daarin schuilt iets minder keurigs, iets waar ze haar verbeelding verder mee kan aansturen.Op welk oeuvre Anne-Gine Goemans later zal kunnen bogen is vooralsnog een vraag maar Ziekzoekers is een eerste granieten bouwsteen daarvan.In deze dramatische familieverhoudingen komt uiteindelijk op natuurlijke wijze de ontroering alsnog bovendrijven, een psychologische krachttoer die meer dan prijzenswaardig is en naar een nieuw oeuvre doet verlangen.
Anne-Gine Goemans
(1971) is journaliste en moeder van drie kinderen. Ze werkt onder meer voor VolkskrantMagazine en geeft les bij het Centrum voor Communicatie & Journalistiek in Utrecht. Ze groeide op aan de rand van de Bollenstreek waar haar familie een bedrijf runde dat bloembollenverpakkingen fabriceerde. Aanvankelijk was Anne-Gine helemaal niet van plan een roman te schrijven. Ze wilde, trouw aan haar vakgebied, een journalistiek boek schrijven over de teloorgang van de bollenstreek, waar projectontwikkelaars de overhand krijgen over de traditionele bollenkwekers. Maar er was niet alleen dat. Er was ook een grote fraudezaak, en er was haar eigen verbondenheid met de streek. En er was de liefde voor schrijvers als Annie Proulx, die zo feilloos hun enorme hoeveelheid research weten te verwerken in meeslepende verhalen over karakteristieke mensen. Een voorliefde die Anne-Gines eigen stijl en gedachten over haar verhaal steeds meer richting fictie stuurden.
Tineke Hillegers-Zijlmans en Frieda Kleinjan-van Braam
ISBN 9789045800011
***
Spanje ontpopt zich zo langzamerhand als het land van de historische roman. Het zoveelste talent dat zich op dit populaire genre heeft gestort, luistert naar de naam Emilio Calderón. Anders dan veel van zijn Spaanse collegas situeert Calderón zijn roman niet in het historische Barcelona, maar in Rome. Wel speelt de stad van Gaudí een voorname bijrol in De kaart van God. De jonge architect José Hurtado Mendoza, neemt in 1936 als de Spaanse burgeroorlog uitbreekt, zijn toevlucht tot de Spaanse Academie in Rome.
In de Academia Espanola in Rome ontmoet hij de mooie Montserrat (Montse) Fabregas., een antifascitische bibliothecaresse en op wie hij al snel verliefd wordt. De tweede wereldoorlog heeft al snel zijn weerslag. Omdat de situatie in Italie met de dag slechter wordt heeft de Academie besloten ,om aan het geld te komen voor voedsel en brandstof ,een aantal boeken te verkopen. De mooie Montse mag de boeken uitzoeken en er wordt geloot, wie met haar mee gaat naar de boekhandel. Jose Maria is de gelukkige. Als een verliefde schooljongen draagt hij de boeken voor haar. Hieronder bevindt zich een uniek exemplaar uit 1556 waarin de locatie wordt onthuld van de kaart van God. Aan deze kaart worden magische krachten toegedicht: de bezitter wacht zogenaamd de wereldheerschappij. Het is om die reden dat niemand minder dan Heinrich Himmler interesse heeft getoond. Aan de charmante prins Junio Vivarini de opdracht het Derde Rijk van de felbegeerde kaart te voorzien. Bij de boekhandelaar,Marcello Tasso ,blijkt al snel dat prins Junio Valerio Cima Vivarina bijzonder veel interesse stelt in dit boek. Vanaf het moment dat ze kennis met hem maken, lopen de gebeurtenissen uit de hand en belanden ze in een web van politieke intrige, liefde en verraad, in een spel waarin José en Montse niemand meer kunnen vertrouwen, prins Junio niet, maar ook elkaar niet.
Staand aan het graf van Keats krijgen ze te horen dat het boek "de kaart van God" zou zijn. De kaart geeft de bezitter almacht. In een periode waarin iedereen naar macht hunkert, willen Montse en Hurtado voorkomen dat het boek in verkeerde handen komt., maar voor ze er erg in hebben , worden ze als spionnen ingezet bij de partijen die een onstilbare honger naar macht hebben. Russische spionnen, Vaticaanse bibliothecarissen en leden van de Duitse SS stellen hun standvastigheid aardig op de proef.
"De kaart van God", is een uitermate geslaagd debuut. Calderóns goed geschreven en uitstekend vertaalde roman boeit, intrigeert en is leerzaam bovendien. Immers, de historicus Calderón laat niet na allerlei interessante wetenswaardigheden over het Rome van voor en tijdens de oorlog door zijn verhaal te weven. Hij weet de sfeer en politieke situatie van de stad uitstekend te beschrijven, net als de ellende waarin het verkeerd ,zonder afbreuk te doen aan de intrigerende driehoeksverhouding tussen Hurtado, Montse en prins Junio. De drie raken uiteindelijk verstrikt in een web van leugens en verraad. Niets is wat het lijkt en bijna iedereen heeft wel een verborgen agenda. Het antwoord op de vraag Wie speelt hier eigenlijk met wie? komt uiteindelijk als een verrassing
Emilio Calderón rijgt in zijn culturele roman geschiedenis en mythen aaneen, maar laat ook een hoofdpersoon zien die een antiheld is, een gevoelige jongen die in een wereld is beland waarin hij niet thuishoort.Al voor verschijning kochten meer dan vijftien internationale uitgeverijen het boek in.
Emilio Calderón (geb. 1960) in Malaga is historicus en heeft een grondig onderzoek verricht om deze veelomvattende roman zijn eerste voor een volwassen publiek, hij heeft al een aardig aantal (nog niet in het Nederlands vertaalde) jeugdboeken op zijn naam staan te kunnen schrijven. Hij is één van de oprichters van de uitgeverij Cirene waarbij hij werkt als redacteur. Hij is manager geweest van een telefoonmaatschappij en in zijn vrije tijd is hij ook acteur. In 1980 volgde hij een theater workshop en liet zich ook in met fotografie. In 1985 ordende en catalogeerde hij de bibliotheek van het Gemeentelijke archeologisch museum. In 1990 werkte hij onder direktie van architect Javier Vellés., aan een project om de versterking van Mellila te herbouwen.
Romans :
*
El fantasma de cera .(2002)- Het wassen spook .- kinderboek
*
La momia que me amó (1998).-De mummie die mij beminde - The mummy Who Loved Me.
*
Con los animales no hay quien pueda (1996) .- Niemand kan zonder dieren- With animals no one can.
*
Retrato de un detective enamorado ( 1999) .-Portret van een verliefde detective- Portrait of a detective in love.
* Julieta sin Romeo (2007).- Juliette zonder Romeo- Without Romeo Juliet.
*
Continúan los crímenes en Roma -(2004) -Steeds meer misdaden in Rome-. Continuing crimes in Rome.
*
Roma no paga traidores. -(Rome betaald geen verraders-) Rome does not pay traitors.
* Verdigo-- Waanzin -Dizziness
* El último crimen de Pompeya- . The latest crime of Pompeii.
*
Deporte y límites-. Sport and bounds.
*
Los okupantes .(2005)
* El cazador de sombras (2007).- The hunter shadows.
*
El cielo encendido y otros misterios (2004) .- The sky lit and other mysteries.
* El misterio de la habitación cerrada - .- Het geheim van de gesloten kamer-The mystery of the closed room
*
El mapa del creador .( 2006) .- De kaart van god - The Map maker
"Nighttime is My Time "-2004 Uitgave : Simon and Schuster - New York
vert. : Karin Breuker -
PAPERBACK / 335 pag
'
I am The Owl', he would whisper to himself after he had selected his prey, 'and nighttime is my time.'"
***
Een schoolklas van Stonecroft Academy komt na twintig jaar tijdens een reünie weer eens bij elkaar. Er hangt iets in de lucht .Eén van de vrouwen die zou geëerd worden, Alison Kendall , een Hollywood agente , wordt s' morgens dood aangetroffen in haar zwembad. In heel Amerika blijken er vrouwen te verdwijnen.Op het eerste gezicht lijken het gevallen die niets met elkaar te maken hebben.-of toch ? Pas dan blijkt dat er wel erg veel klasgenoten een onnatuurlijke dood zijn gestorven. Toeval? Of...Jean Sheridan, een prominente historica realiseert zich dat zij zelf misschien wel is ontkomen aan een gruwelijk lot en vraagt zich af of het haar belager misschien bij andere vrouwen wel gelukt is., ze gaat op onderzoek uit maar moet daarvoor pijnlijke en persoonlijke herinneringen uit het verleden ophalen. Haar onrustig gevoel wordt aangewakkerd wanneer ze een anonieme fax ontvangt , die verwijst naar haar dochter, die ze twintig jaar terug voor adoptie aangaf... Op het Award- dinner wordt Jean Sheridan voorgesteld aan Sam Deegan , een detective , voor wie de moord op een jonge vrouw , wel eens de sleutel zou kunnen zijn naar de identiteit van de Stonecroft killer . Jean is er zich niet van bewust dat tussen de eerbiedwaardige gasten bij het dinner, ze ook " The Owl " - De Uil , begroet , een moordenaar die zijn prooi bijna te pakken heeft en zijn wraakactie tegen de Stonecroft vrouwen , die hem bespot en vernederd hadden bijna volbracht heeft --hij wacht alleen nog op Jean zijn laatste doel.
In : "Verdwenen in de nacht " is Mary Higgins Clark - de Koningin van de Spanning - op haar allerbest: een superspannende thriller met vreemde toevalligheden die leiden tot een huiveringwekkende intrige.
Mary Higgins Clark ,is geboren op 24 december 1927en groeide op in the Bronx , New York en is van Ierse afkomst. De Ieren zijn van nature verhalenvertellers, zegt Mary , en ze beschouwt haar Ierse afkomst belangrijk voor haar schrijven. Ze verloor haar vader toen ze tien was en haar moeder had het moeilijk met de opvoeding van Mary en haar twee broers Na haar middelbare studies leerde Mary verder voor secrataresse , zodat ze een job kon vinden om haar moeder financieel te kunnen bijspringen. Na drie jaar werken in een advertentie agentschap kreeg ze de reiskoorts te pakken.
In het jaar 1949 werd ze stewardess bij Pan American Airlines internationale vluchten. Ze leerde de wereld kennen op haar vluchten naar Europa, Afrika en Azië.Zo maakte ze de revolutie in Syrië mee, en was ze aan boord van de laatste vlucht naar Tchechosovakije alvorens het ijzeren gordijn viel. Ze vloog een jaar lang alvorens te huwen met haar buurjongen Warren Clark , die negen jaar ouder was en die ze kende sinds ze zestien was.
Kort naar haar huwelijk begon ze korte verhalen te schrijven en ze verkocht haar eerste verhaal aan Extension Magazine in 1956.In 1964 stierf haar echtgenoot aan een hartaanval en liet haar als jonge weduwe met vijf kinderen achter. Ze ging uit werken schreef er radio-scripts en besloot dan ook maar boeken te gaan schrijven. Elke morgen, van vijf tot zeven zette ze zich aan haar schrijftafel , waarna ze de kinderen naar school bracht.
Haar eerste roman : Aspire to the Heavens " was een biografisch werk over het leven van George Washington. Where Are the Children?, een suspense-thriller is een bestseller en zou een keerpunt worden in haar leven en carriére.Mary besloot , nadat ze reeds haar hele leven aan de opvoeding van haar kinderen wijdde , iets voor zichzelf te gaan doen.
In 1974 liet ze zich inschrijven aan de Fordham University in Lincoln Center en behaalde er een B.A. .summa cum laude in 1979 in de Filosofie. Ze is lid van " the Board of Regents van St. Peter's College en bezit dertien ere-doctoraten. In november 1996, na vele jaren weduwschap , hertrouwde ze met John J. Conheeney , een gepensioneerde CEO van Merrill -Lynch Futures.
Ze wonen nu in Saddle River, New Jersey , maar bezitten ook een appartement in Manhattan en zomerhuizen in Spring Lake( New Jersey en Dennis( Massachusetts) . .Samen hebben ze een grote familie - Mary Higgins Clark heeft vijf kinderen , waarvan Carol Higgings Clark ook schrijver is , en zes kleinkinderen. Haar man heeft vier kinderenen negen kleinkinderen.
" L'homme à l'envers "
Uitgevers: De Geus -mei 2007
Paris : Hamy, 1999.
ISBN: 9789044503 - Vertaler: Rosa Pollé
***
Fred Vargas is de ongekroonde koningin van personages die ogenblikkelijk onder je huid kruipen. Zo maakte Vargas furore met commissaris Adamsberg, geboren in de Pyreneeën, een eersteklas chaoot, amper groot genoeg om het politiekorps te mogen vervoegen en voorzien van gelaatstrekken die op geen enkele manier met elkaar harmoniëren. Adamsberg treedt ook aan in De omgekeerde man, maar eigenlijk is de hoofdrol daar weggelegd voor Camille. Adamsberg en Camille hebben een aan-uit-relatie. Diep in hun hart weten ze dat ze voor elkaar geschapen zijn, maar door hun levenswijze komen ze elkaar maar heel af en toe tegen. Zoals in De omgekeerde man. Camille vond een huisje in een dorpje in les Alpes-Maritimes, ver van het Parijs van Adamsberg, en leeft daar deels als muzikante, deels als loodgieter. Haar nieuwe vriend Lawrence is een zwijgzame Canadese bioloog die naar Frankrijk kwam om een roedel wolven te bestuderen. Hij verloor zijn hart, niet alleen aan de wolven, maar ook aan Camille.
In de Provençaalse Alpen wordt de boerenbevolking in het natuurpark Mercantour geterroriseerd door een wolf .Hij valt schapen aan en heeft het vooral op ooien gemunt. De dorpbewoners starten met een klopjacht. Het beest krijgt al snel reuzenproporties, en dan is het nog maar een kleine stap naar een weerwolf. Als schapenboerin Suzanne door de wolf wordt gedood, kan de sensatiepers niet meer beteugeld worden.
Twee schitterende personages, Soliman, de geadopteerde zwarte zoon van de schapenboerin, en De Waker, haar beste herder, willen de weerwolf achterna. Jammer genoeg kunnen ze niet autorijden en daarom vragen ze Camille mee als chauffeur. Met een tot camper omgebouwde beestenwagen rammelen ze over steile bergpassen, terwijl de lucht van schapenvet bijna niet te harden is. De interactie tussen dit trio, Camille, Soliman en De Waker, wordt door Vargas pen in je bewustzijn geëtst. De manier waarop de oude Waker de jonge Soliman in toom houdt (Respect!), de gevoelens die Camille oproept bij de jongeman, hoe ze elk hun plekje veroveren in de kamion het is om nooit meer te vergeten. Commissaris Adamsbergs aandacht wordt door de voorvallen getrokken omdat ze hem doen terugdenken aan zijn geboortestreek, de Pyreneeën. Camille vraagt hem noodgedwongen en ten einde raad om hulp.
Vanaf dan vult hij op wonderbaarlijke wijze het trio aan en stevent het boek af op een prachtige ontknoping. Vargas is genieten, van begin tot eind. Haar onvergetelijke personages, de licht absurde situaties waarin ze terecht komen, de adembenemende omgeving, de klaterende dialogen en niet te vergeten de ronduit pakkende taal maken haar boeken tot meesterwerken.
. Goed nieuws voor de liefhebbers: in het voorjaar van 2008 brengt De Geus de vertaling van " Dans les bois éternels "uit.
Fred Vargas, geboren in Parijs op 7 juni 1957 als Frédérique Audouin-Rouzeau , is een Franse historicus , archeologe en schrijfster van politieromans de zgn " rompol 's ". Het is in Frankrijk niet ongebruikelijk om de afkorting Fred voor de vrouwelijke naam Frédérique te gebruiken, terwijl Vargas , afkomstig is van een Ava Gardner karakter in :The Barefoot Contessa .,en het pseudoniem is dat door haar tweelingzuster, Joëlle Jo Vargas, een schilder, is aangenomen.
Ze is gespecialiseerd in dierlijk gebeente en werkte aanvankelijk voor het Frans Nationaal Wetenschappelijk Onderzoek Centrum (CNRS), vanaf 1988. Onderzoek daarvan levert haar informatie op over de handel en cultuur van twaalfde-eeuwse dorpen. Later ging ze naar het Institut Pasteur, als eukariotisch archaeologe.Ze startte een project over de epidemiologie van de Zwarte Dood en Builenpest wat resulteerde in een werk dat als maatgevend op het gebied van onderzoek over dit onderwerp wordt beschouwd: Les chemins de la peste (2003) Haar boeken werden in tweeëntwintig landen vertaald.
Les Jeux de l'amour et de la mort, (1997), (Prix du festival de Cognac) Ceux qui vont mourir te saluent,(2001) Les quatre fleuves,(2000)-(Prix Alph-Art du meilleur scénario au festival d'Angoulême 2001) Petit Traité de toutes vérités sur l'existence,( 2001)(Essay) Critique de l'anxiété pure, (2003) La Vérité sur Cesare Battisti , (2004)
De Boekerij Uitvoering:Paperback, 512 blz. ISBN: 9029059834
She is good with descriptions using a technique that lets you visualize a similar face, thing or event-- some are a real chuckle, some a little annoying.
*** Twee arbeiders hebben op het terrein van Le Grand Seminaire in het centrum van Montreal de resten van een lijk aangetroffen. Temperance Brennan , forensisch antropoloog van het gerechtelijk laboratorium,constateert tot haar afgrijzen dat het lichaam geen hoofd meer heeft en dat ook de ledematen zijn verwijderd. Als ze het terrein afspeurt, ontdekt ze in een vuilniszak het hoofd dat bij het lichaam van een vrouw hoort Zodra Temperance een autopsie heeft uitgevoerd , geeft ze het resultaat door aan de doorgewinterde rechercheurs Claudel en Charbonneau om de identiteit van het slachtoffer te achterhalen. .Ze roept bovendien de hulp in van een gerechtelijk tandarts die het gebit vergelijkt met dat van vrouwen die het laatste half jaar zijn verdwenen.
Gedurende het onderzoek signaleert Temperance opmerkelijke overeenkomsten tussen het lijk van de dode vrouw en dat van een zestienjarig meisje op wie zij het jaar daarvoor autopsie deed. Werden beide vrouwen het slachtoffer van dezelfde moordenaar ?
De thrillers van Kathy Reichs bevatten een hoop wetenswaardigheden en flink wat humor. Inmiddels zijn er al in 30 talen vertalingen uitgebracht. Haar debuut 'Déjà Dead' won in 1997 de Arthur Ellis Award (Canadese literatuurprijs) voor het beste debuut.
Kathy Reichs
(Kathleen J. Reichs)-1950, is geboren in Chicago en is net als het hoofdpersonage uit haar thrillers , Temperance Brennan, een forensisch antropologe .Over dat laatste personage wordt sinds 2005 een succesvolle televisieserie uitgezonden, genaamd Bones.
Haar eigen leven heeft veel overeenkomsten met dat van de heldin van haar thrillers, Temperance Brennan., net als zij werkt ze zowel in Noord-Carolina, in het zuiden van de Verenigde Staten, als in Montreal (Canada) Reichs is daarnaast hoogleraar antropologie aan de Universiteit van Noord-Carolina in Charlotte. Ze trad op in Rwanda op het UN's Genocide Tribunal , en ze was lid van het Disaster Mortuary Operational Response Team bij de ramp met het World Trade Center.
(met Rita Mae Brown,Jennifer Crusie,Linda Fairstein,Lisa Gardner, Heather Graham, Kay Hooper, Katherine Neville, Anne Perry, Julie Smith en Tina Wainscott
* Merciless * - Broken Angels * van Richard Montanari
Merciless
(US-2007) -Broken Angels ( UK)
Uitgeverij : Ballantine Books
Hardcover : 399 pagina's
ISBN10: 0345492404 | ISBN13: 9780345492401
A relentlessly suspenseful, soul-chilling thriller that hooks you instantly
Tess Gerritsen
Richard Montanari coils back in time to deliver a fiendish mystery, a shattering revelation, and one hell of a wild ride.
***
Op een koude ijzige decembernacht , zit Karen aan de oever van de Schuykill rivier in Philadelphia . Een wondermooie , stralende jonge vrouw , starend naar de boonwitte wintermaan. Gekleed in haar golvende jurk , lijkt ze een sprookjesprinses, ze zit er als bevroren in de tijd . Bedekt met een glinsterende patina van ijs kan op het eerste gezicht dan ook niemand opmerken dat ze dood is.
Agenten Kevin Byrne en Jessica Balzano van de moordbrigade krijgen de opdracht klaarheid in de zaak te scheppen, waarbij ze een overvloed aan enge, verdraaide feiten moeten zien bloot te leggen. Eén ding blijft echter een raadsel - de identiteit van de moordenaar.
Opwaarts de rivier , bij een verlaten waterleiding wordt een nieuw slachtoffer gevonden met een onwaarschijnlijk voorwerp in haar gesloten handen. Terwijl ze trachten beide slachtoffers aan elkaar te linken en pluizend in de agenda van de misdadiger volgen Byrne en Balzano steeds verder zijn spoor en belanden in een verleden van duistere, op een paar na ,vergeten misdrijven. Het schrikwekkende verleden wordt opnieuw levend wanneer de vindingrijke doder zijn storm van razernij laat neerkomen in de straten van Philadelphia.Bij het schiften van verdachten en voorvallen brengen Byrne en Balzano een schokkend geheim van twintig jaar geleden -een erfenis van kwaadwillige,koelbloedige vergelding- aan het licht.
Hoe verder ze hun tocht langs de oevers van Schuykill River voortzetten , hoe dichter ze naderen tot de meedogenloze schurk van hun stoutste nachtmerries .
Sluit alle deuren en laat de lichten branden !
Montanari's vlijmscherpe , schokkende thriller houdt je de hele nacht wakker .
Richard Montanari,
werd geboren in Cleveland, Ohio, woonde enkele jaren in Engeland, en publiceerde in 1996 zijn eerste thriller. In 2005 brak hij wereldwijd door met The Rosary Girls (Passiespel).
Naast boeken schrijft Richard Montanari ook kritieken, artikelen en essays, die o.m. in de Chicago Tribune, de Seattle Times en vele andere kranten verschijnen. In het voorjaar van 2007 kwam zijn nieuwste boek uit, Merciless. In 1996 ontving hij de OLMA in de categorie 'Best Mystery'. Richard Montanari is schrijver van thrillers, essays en scenarios. In 2006 debuteerde hij in Nederland en België met de ijzingwekkende thriller Passiespel, over de moord op katholieke schoolmeisjes in Philadelphia. Zijn boeken zijn in meer dan 20 landen uitgegeven
"A puzzling mystery, intriguing characters and a fascinating background combine to make The Bone Garden Gerritsen's most compelling work to date."
*** Tess Gerritsen's nieuwste historische mystery-thriller verschilt in dit opzicht van haar vorige - dat het gebeuren zich afspeelt in twee verschillende tijdsperiodes -de 21-ste en de 19e-eeuw . Als medicus , geeft de schrijfster , de lezer een voorproef van de vooruitgang tijdens de laatste 175 jaren in de medische wetenschappen , door de medische school , geneesheren en patiënten anno 1830 te verplaatsen in de huidige tijd. De verschillen in sociale klassen, de vooroordelen tegen etnische groepen ,de medische wanpraktijken en de harde overlevingsstrijd maken alle integraal deel uit van de flash-back tijd die in deze roman beschreven wordt. Julia Hamills ,ontgraaft bij werkzaamheden in de tuin van haar nieuwe huis in Massachusetts een menselijk skelet . De getrainde , medische onderzoekster en lijkschouwerster , Maura Isles , meent dat de overblijfselen afkomstig zijn van een vrouw die reeds bijna twee eeuwen terug vermoord is. Nu rijzen de vragen op - Wie was deze vrouw? Door wie en waarom is ze vermoord ? Wat volgt zal je echt kippenvel doen krijgen. We keren terug naar de jaren 1830 , naar de Harvard Medical School , in Boston. De student , Norris Marshall , een buitenbeentje tussen zijn welvarende studiegenoten, heeft de rangen vervoegd van de lokale lijkenpikkers , die lijken roven op de begraafplaatsen om die door te verkopen op de zwarte markt. Maar deze duistere zaakjes verbleken bij de vondst van het verminkte lijk van een verpleegster op de universiteitsgronden. Wanneer even later, een gewaardeerde dokter hetzelfde lot ondergaat , vindt Norris Marshall , dat zijn illegale handel in kadavers hem als hoofdverdachte zal aanwijzen. Om zijn onschuld aan te tonen doet hij beroep op zijn klasgenoot , Oliver Wendell Holmes , en samen gaan ze op zoek naar de echte maniak.
In het hedendaagse Boston - -, tracht Julia met de hulp van relaties van de vroegere huiseigenaar klaarheid te brengen in haar zoektocht naar de waarheid omtrent het gevonden skelet in de tuin. We moeten er wel bijzeggen dat zowel in de historische als hedendaagse verhaallijn de nodige spanning niet opgehouden kan worden om alzo een brug te slaan tussen de verschillende generaties.
Tess Gerritsen
(San Diego , 1953) is een Amerikaanse auteur van thrillers. In de Verenigde Staten zijn de meeste van haar boeken bestsellers maar ook in Europa heeft zij toenemend succes. Gerritsen is van Chinese afkomst (Gerritsen is de naam van haar man, volgens haar eigen blog) maar woont al haar hele leven in Amerika. Ze studeerde aan de Stanford-universiteit en behaalde daar in 1979 haar basisartsdiploma. Na specialisatie werkte ze op Hawaii als interniste. Toen ze zwanger werd van haar eerste kind gaf ze haar artsenwerk op. Ook haar man is arts. Ze heeft zich daarna met haar man en twee kinderen gevestigd in Maine . Hierna begon ze te schrijven. Aanvankelijk schreef ze alleen maar romantische thrillers maar toen haar eerste medische thriller een groot succes was heeft ze zich alleen nog maar toegespitst op medische thrillers.
De inspiratie voor haar eerste medische thriller kreeg ze van een ex-politieagent. Deze vertelde het verhaal over kinderen die waarschijnlijk ontvoerd werden door de Russische maffia om te dienen als orgaandonors
. Gerritsen is momenteel bezig aan een serie boeken met twee hoofdpersonen: Rechercheur Jane Rizzoli en lijkschouwer Maura Isles.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Oorlog: een laffe vlucht uit de problemen van de vrede."
De vrouw is het enige geschenk dat zichzelf verpakt.
Hondenleven
Lekker slapen, heerlijk zacht, stilletjes liggen, weinig gapen. op tijd je eten, wat had je gedacht? Een wandeling elke dag Poezen pakken als het mag. Boze dieven buiten gooien, altijd weg met vlooien. Vertroeteld worden door de baas, konijntjes vangen en soms een haas. Nooit in de kou een beentje kluiven, rollebollen en springen naar de duiven. Putten graven, liefst heel diep en hopen dat 't baasje ze niet ziet. En heel soms in 't bedje slapen, Zachtjes dromen van mijn vriendjes en alle lieve kindjes. Wat is het fijn, hier een hond te zijn.
ZO - heb het weer eens gelapt zé ! ruitenlappen , zooitje van niets
Tezamen aan de dis gezeten zijn wij verzoend met ons bestaan , zolang wij niet bij ons geweten en bij ons hart te rade gaan.
Heere Heeresma
Paul Auster
James Patterson
John Le Carré
Lezen vrijwaart je van gekooide gedachten .
"Bij processen van terroristen zit de zaal bomvol."
Ervaring is eenvoudig de naam die we aan onze fouten geven.
Dankbaarheid is een bloemke , dat in weinig hoven bloeit. -Guido Gezelle.
Emoties, ach,mevrouw, emoties Zijn zo vies ; vis die niet kan zwemmen In mijn uitgekookte zee van ironie .
Armoede brengt volkeren tot revoluties en revoluties brengen het volk weer tot armoede .
Je kunt wel roepen dat je op het juiste spoor zit, maar daar schiet je niks mee op, als de trein stil staat.
Neem eens afstand, dat geeft meer zicht.
Sommige mensen worden zozeer bewierookt dat ze de verstikkingsdood sterven.
Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven
Alleen een gek voelt
met beide voeten
hoe diep het water is
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
"Een bibliothecaris is een boekhouder."
Want men moet nooit te lang verwijlen In den warmen schoot van 't geluk : De schoonste illusies verijlen Onder een voortdurenden druk.
Moeilijker dan leven zonder toekomst is leven zonder verleden. .
Wie twijfelt aan zijn eigen eerlijkheid begint eerlijk te zijn
John Grisham
Er is iets dat de voortijden ons leren En ook de zon die net is opgegaan . Het eeuwige lot der mensen is ontberen, Je hebt alleen wat je kunt laten staan.
Door al wat je bezit laat je je leiden, En waar je meester bent, en je ook knecht, Behoefte ziet zich van genot gescheiden, En plicht hecht zich meteen aan ieder recht.
Als men de taal met een handschoen vergelijkt, die om een inhoud getrokken is, dan past de Duitse, Franse en Italiaanse te ruim, de Nederlandse te strak, terwijl de Engelse als gegoten zit.
DUIVELSWERK
