Een goed boek moet ons niets geven,doch iets afnemen : één van onze zekerheden .
De dood kan men zich niet indenken omdat hij afwezigheid van gedachte is. Dus komen we er niet onderuit te leven of we eeuwig waren
.
Elisabeth George
Zoals de akker bedorven wordt door onkruid zo de mens door zijn begeerten.
JUST LOOKING
Met mensen die nooit denken , is het moeilijk méédenken..
Stel dat de avond niet zou vallen en dat het moeizame gedoe dat wij bedrijven met ons allen zou doorgaan tot oneindig toe
A fine is a tax for doing wrong A tax is a fine for doing well
Ik was een kind Ik kreeg een horloge Maar ik kon niet klokkijken Ik was een man Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik voort moest maken Ik was een vrouw Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik achter liep Ik was oud Ik keek op mijn horloge En ik zag dat het stilstond Ik was god ik wist al lang hoe laat het was
Liefde is soms als dag en nacht, voor altijd samen, altijd gescheiden.
Sue Grafton
'Deze plaats is bezet' zeggen we uitsluitend als er niemand op zit
Laat Amsterdam je noit verlokken Mijdt grote steden als de pokken Ik weet de lichtstroom trekt ons aan Ofschoon w'erin ten onder gaan Hoevelen zijn niet door dat leven Vernietigd, in het slijk gebleven 't Gevaar ligt oov'ral op de loer Nee jongenlief, blijf jij maar boer
Er staat een buizerd aan het mateloos verschiet. 'De vogel bidt', verklaren ons de biologen, Maar elke sukkel die omhoog kan blikken ziet Dat hier de goegemeente deerlijk wordt bedrogen.
Want bidden, heren, is dit ongetwijfeld niet: Onder het bidden sluit men altijd nog zijn ogen. Wat zulk een vogel doet is daarom hypocriet, En uw verhaaltjes acht ik weinig overwogen.
De doorn krijgt water omwille van de roos.
Wie zichzelf hartstochtelijk bemint, mag er zeker van zijn dat de liefde wederzijds is .
Net als een plant kan een kinderziel onmogelijk groeien zonder warmte ( Carl Jung )
"Geluk is het enige wat zich verdubbelt als men het deelt "
Enkele mooie streekbeelden
Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
Secundaire analfabeten noemt men mensen die hebben leren lezen , maar het nooit meer doen.
Wie van hoop leeft, zal nooit dik worden
A careless word may kindle strife. A cruel word may wreck a life. A timely word may level stress. A loving word may heal and bless.
"Het leven is een soep met vier troostende mergpijpen erin: de drank, de liefde, de tabak en de kunst."
"Een tong: een uiterst fatsoenlijk ding zolang hij niet van een vrouw is."
"Zoek niet de schuld, maar de oplossing, in jezelf."
EXCELLENCE can be obtained if you Care more than others think is wise Risk more than others think is safe Dream more than others think is practical Expect more than others think is possible .
.
Hij dacht. En vond een uitkomst evenmin, maar raakte bijster in het eigen hart. Want wie de ganse kluwen heeft ontward, die weifelt tussen einde en begin
Een kinderlied had me erheen bewogen; ik stond onder een al te schelle zon en zag hoe ik als kind was voorgelogen - geen mens danst op de brug van Avignon.
Je moet geen vraagteken zetten waar God een punt heeft geplaatst.
Wie iets wil doen, vindt een middel. Wie niets wil doen een excuus
LIEFDE KOST NIETS OM TE KRIJGEN MAAR IS ONBETAALBAAR ALS JE HET HEBT.
Salman Rushdie
"Elke deugd heeft onechte zusters, die de familie schande aandoen."
Vergiffenis is de geur die het viooltje afgeeft aan de hiel die het vertrapt heeft . ( Mark Twain)
"Dit jaar gaan we met het vliegtuig op vakantie en ik neem mijn kanarie mee. Ik hoop maar dat hij niet ziek wordt, want dat beest heeft nog nooit gevlogen."
Woorden zijn de kleuren van de gedachte. ( Hugo Claus )
Auteurs en hun boeken
korte beschrijvingen
29-01-2009
* Duivelseed * van Jean-Christophe Grangé
" Duivelseed "
van Jean-Christophe Grangé
Uitgeverij : De Geus
ISBN-10: 9044511440
ISBN-13: 9789044511444
Aantal pagina's: 701 Paperback
Genre: Thriller
Vertaling : Floor Borsboom
Oorspronkelijke titel:
Le Serment des Limbes
«Toutes mes idées de base viennent des reportages que j'ai faits en tant que journaliste » Jean-Christophe Grangé
Car autant l'univers de Stephen King baigne dans le fantastique, autant Grangé privilègie la réalité.
*** De romans van Jean-Christophe Grangé grijpen je vanaf de eerste bladzijde bij de keel , ze brengen je van je stuk. Wat deze Franse auteur onderscheidt van zo veel van zijn collega-thrillerschrijvers is de literaire verwoording en diepgang van zijn personages. Grangé lijkt vooral gefascineerd te zijn door het kwaad en confronteert de lezer hiermee in al zijn boeken. Steeds in een andere vorm, in een ander decor , maar altijd rauw en onverholen. Met tegelijkertijd een groot inzicht in de menselijke psyche. In zijn nieuwe,vuistdikke thrillerDuivelseedaanschouwen we het kwaad in de vorm van enkele moorden die op duivelse wijze zijn uitgevoerd.
Het leven van Mathieu Durey nam een vreemde wending. Als zoon van welstellende Parijse ouders behoorde een toekomst vol glamour tot zijn mogelijkheden, maar al op jonge leeftijd gaf hij blijk van een grote godvruchtigheid. Tegen de wil van zijn ouders in volgde hij zijn roeping en hij zou vermoedelijk als geestelijke geeindigd zijn, als zijn vriend Luc Soubeyras daar geen stokje voor gestoken had. Net als Mathieu was Luc door de katholieke microbe gebeten. Hij haalde Mathieu echter over om de Kerk achter zich te laten en zich in te zetten in de echte wereld, de strijd tegen de goddeloosheid is daar nu eenmaal uitdagender.
Mathieu is als lid van een hulporganisatie getuige van de gruwelen in Rwanda ten tijde van de volkerenmoord en Luc ziet in de Kroatische vestiging Vukovar tot welke wreedheden mensen in staat zijn. Het sterkt zijn geloof in de Duivel, als tegenpool van God. Mathieu gelooft niet in een Duivel, maar wel in slechte mensen.
Op het moment dat Duivelseed begint, zijn Luc en Mathieu elkaar uit het oog verloren. Nochtans zijn ze allebei gesetteld in Parijs en leveren ze als hoge piefen bij de politie strijd tegen de misdaad. Tot Luc zelfmoord pleegt. Die daad komt hard aan bij Mathieu. Luc leek mentaal altijd heel sterk en bovendien strookt zelfmoord niet met het katholieke gedachtegoed. Ook al redde snel medisch ingrijpen het leven van Luc, toch wil Mathieu uitzoeken wat zijn vriend tot die daad bracht. Hij ontdekt dat Luc, via een aantal erg bizarre moorden, de Duivel op het spoor was. Hij vindt het zijn plicht als vriend om verder te gaan met het werk van Luc.
Iets of iemand moet Luc tot zijn wanhoopsdaad hebben gedreven. Mathieu gaat daarom na waar Luc zich de laatste tijd mee heeft beziggehouden en ontdekt dat Luc in het geheim een reeks moorden onderzocht, waarbij de daders de lichamen in vergaande staat van ontbinding achterlieten en duivelse symbolen gebruikten. Alle daders blijken vroeg in hun leven een bijna-doodervaring te hebben meegemaakt. Beetje bij beetje onthult zich de schokkende waarheid: de moordenaars zijn als het ware door de duivel bezeten en handelen in zijn naam. Zal Mathieu zijn eigen leven en zichzelf trouw kunnen blijven nu hij oog in oog staat met het kwaad? Zijn zoektocht brengt hem naar Sicilië, de Jura en zelfs tot binnen in het Vaticaan.(waar Mathieu wordt toegelaten tot de geheime kelders) en Lourdes komt Mathieu tot een verbijsterende ontdekking die zijn eigen verleden volledig op zijn kop zet. God versus Satan ? Of zijn het de bijna-doodervaringen van de daders die tot die gruwelijke daden leiden ? Het brengt hem van Lourdes, waar een religieuze specialist van wonderbaarlijke genezingen huist, tot Rome, waar het Vaticaan een goed verborgen bibliotheek herbergt met allerhande duivelse werken. De sleutel van het mysterie ligt in bijnadoodervaringen. Mensen die ontwaken na een klinische dood vertellen gelijkaardige verhalen over een verblindend licht. Gelovigen zien in deze verhalen een afspiegeling van de hemel. Verhalen over de hel zijn minder wijdverbreid en daar is, zo blijkt uit Duivelseed, een reden voor.
Jean-Christophe Grangé is met Duivelseed niet aan zijn proefstuk. Hij schreef eerder vijf goedontvangen thrillers waarin hij flirt met de grenzen van de wetenschap.
In Duivelseed neemt hij bijnadoodervaringen onder de loep en creëert hij een huiveringwekkende sfeer. Of het nu op een plaats delict, tijdens een rit door nachtelijk Parijs, op de intensive care of in het huis van Mathieu is, je kan maar moeilijk het gevoel van een duivelse aanwezigheid van je afschudden. Dat komt natuurlijk omdat Mathieu, door alle informatie die hij krijgt, in alles duistere machten gaat zien en dat onbehagen overbrengt op de lezer. De afwisseling tussen herkenbaar bijgeloof en nuchter boerenverstand maakt Duivelseed tot een griezelig goed boek.
Het inkijkje in de christelijke wereld, waarschijnlijk fictief maar o zo heerlijk om lezen, is om je vingers bij af te likken. De moorden en de bezeten moordenaars doen je huiveren. De personages Luc en Mathieu en hun familie en vrienden zijn levensecht en de afwikkeling van de plot is adembenemend. Kortom, Duivelseed is echt een lekker boek om lezen.
Dat Grangé zelf de smaak van het occulte te pakken heeft, mag blijken uit zijn zevende boek Miserere .
Jean-Christophe Grangé -1961
Jean-Christophe Grangé is geboren In Boulogne-Billancourt op 15 juli 1961 . Hij studeerde af op een proefschrift van Flaubert in 1985. Toen ging hij een tijdje in een publiciteitszaak werken en later in een persagentschap waar hij een fotograaf ontmoet die hem meeneemt op reportage. Hij krijgt hierdoor de smaak van het reizen te pakken en verblijft tussen de nomaden, de pygmeeën , eskimo's en rendierdrijvers van Mongolië.Om de kosten van die reportages te kunnen bekostigen gaat hij zijn eigen persagentschap oprichten.Tijdens zijn trektochten maakt hij ook kennis met de poolgebieden en hij krijgt er de inspiratie voor zijn boek : " De vlucht van de ooievaars ". Als onbetwiste meester van de thriller mag Grangé zich in enkele jaren tijd verheugen in een breed lezerspubliek. Zijn thrillers zijn inmiddels vertaald in 30 landen , van Duitsland , V.S.A. ,tot Turkije en Japan. De meeste van zijn boeken zijn reeds met succes verfilmd .
Bibliografie :
De bloedrode gletscher
- 1999 -Les Riviéres Pourpres
De vlucht van de ooievaars -2002 -Le Vol des Cigognes
Herman Koch schreef een copieus zevengangenboek over verdorven ouders
***
Twee echtparen gaan een avond uit eten in een restaurant. Ze praten over alledaagse dingen, dingen waar mensen tijdens etentjes over praten: werk, de laatste films, de oorlog in Irak, vakantieplannen, et cetera. Maar ondertussen vermijden ze waar ze het eigenlijk over moeten hebben: hun kinderen.
De twee vijftienjarige zoons van beide echtparen, Michel en Rick, hebben samen iets uitgehaald wat hun toekomst kan verwoesten. Tot dusver zijn alleen vage beelden van de twee in Opsporing verzocht vertoond en zit het onderzoek naar hun identiteit vast. Maar hoe lang nog? Twee mannen, twee vrouwen, twee zoons - wie durft een beslissing te nemen over de toekomst van zijn eigen kind? Wat het nog ingewikkelder maakt is dat de vader van een van de jongens de beoogde nieuwe minister-president van Nederland is.
Het diner is de weergaloze en ambitieuze nieuwe roman van Herman Koch, waarin de vraag centraal staat in hoeverre je als ouder verantwoordelijk bent voor de daden van je eigen kind. In soepel proza schotelt Koch de lezer een bloedstollend verhaal voor dat zich binnen de tijdsspanne van een avond voltrekt.
Een roman over een allesbepalend etentje waarvan de strakke vorm slechts een van de vele kwaliteiten is.Koch is zich van het toneelachtige van zijn nieuwe roman goed bewust.
Het restaurant waarin het diner genuttigd wordt is De Kas in Park Frankendael in de Amsterdamse watergraafsmeer. Drie maanden van tevoren reserveren. Koch brengt er vier personen aan één tafel Ze hebben iets ongemakkelijks; iets naars te bespreken. Er moet iets worden opgelost. De herkenbaarheid zit niet zozeer in de inhoud van dat gesprek als wel in de wijze waarop de ambiance van het restaurant en het eigenaardige gedrag van het personeel worden geschetst.
Treffende observaties zijn er daarbij volop, zoals deze: 'Alleen in Nederland staan ze om de haverklap aan je tafeltje, ze schenken je niet alleen bij, maar werpen ook nog eens peinzende blikken op de fles wanneer deze leeg dreigt te raken' Tijdens het lezen van Het diner wordt bovendien snel duidelijk dat sprake is van een plot, en dat is ook al niet zo'n literaire eigenschap van een roman. Koch is in Het diner een plotbouwer. Hij verdeelt het verhaal in zeven gangen " vijf bedrijven met een proloog en een epiloog, In het openingsdeel Aperitief" stelt Paul zich aan ons voor als een weldenkende, sympathieke man die op een gezonde en vooral humoristische manier zijn weerzin etaleert tegen de snobistische haute-cuisine-cultuur van een duur restaurant in de Amsterdamse Watergraafsmeer . In Voorgerecht"worden de wederzijdse irritaties tussen de twee echtparen aan de dis zachtjes aangestipt. En in de gangen daarna verergert alles tot een harde climax in "Digestief".
Paul en Serge zijn broers; Serge is lijsttrekker van de grootste oppositiepartij, gedoodverfd premier en onuitstaanbaar ijdel en glad. Uiteindelijk zal hij nog de menselijkste van het viertal blijken te zijn, aangezien de andere drie letterlijk over lijken gaan om hun kinderen te vrijwaren van straf na een uitbarsting van zinloos geweld.
Want dat is waar Het diner om draait, om de arrogantie van ouders die koste wat kost willen voorkomen dat de toekomst van hun lieve, mooie zoontjes in gevaar komt omdat ze toevallig een zwerfster hebben gedood die in de weg lag.
Het diner heeft een dilemma als uitgangspunt, en wel het volgende: je weet dat je kind iets verschrikkelijks heeft gedaan, een ernstig misdrijf heeft gepleegd, maar niemand anders weet dat je kind dat heeft gedaan. Wat besluit je te doen? Ga je naar de politie of niet?
In het verlengde daarvan spelen zaken als erfelijkheid - zorgen jouw genen ervoor dat je kind zo'n boef is geworden? - geweten, opportunisme en loyaliteit een rol. Door zo'n dilemma centraal te stellen krijgt je roman,, als vanzelf een zekere gelaagdheid. Herman Koch is gelukkig het schrijven niet verleerd. De passages waarin de verteller thuis op de bank ligt te denken, behoren tot de hoogtepunten van dit boek: 'Iets fluisterde mij in dat ik met denken moest stoppen, dat ik vooral niet te ver door moest denken. Maar dat lukte nooit, ik dacht de dingen altijd door tot aan het eind, tot aan hun uiterste consequentie."
Wanneer ik een definitie zou moeten geven van geluk, schrijft Paul in het begin van de roman,dan is het deze: het geluk heeft aan zichzelf genoeg, het heeft geen getuigen nodig.] Het ongeluk is altijd op zoek naar gezelschap. Het ongeluk kan niet tegen stilte -" het kan vooral niet tegen de stiltes die vallen wanneer het alleen is.
De lezer voelt mee met die antiburgerlijke rebel die af en toe wel agressief uit de hoek komt. Dat Kochs nieuwe boek gedrenkt is in humor, zal niemand verbazen die zijn vorige romans heeft gelezen. Hij goochelt met raadsels en zet de lezer op een doortrapte manier voortdurend op het verkeerde been.
De grote stap die Koch in Het diner zet is dat de hoofdpersoon ondanks zijn eigenaardige psychological make-up geloofwaardig en herkenbaar blijft - een vader die weinig gemeen heeft met de karikaturen die het werk van Koch ook bevolken, en in wiens onvoorwaardelijke liefde voor vrouw en zoon je blijft geloven.
Het resultaat is één van de de beste Nederlandse romans van de laatste maanden.
Zo is Koch op zijn best, schitterend denkend en schrijvend tot aan de uiterste consequentie en niet ingesnoerd door iets wat zo wezenlijk kinderachtig is als een verbazingwekkende plot.
Herman Koch -1953
Herman Koch , geboren op 5 september 1953 in Arnhem , is een Nederlands acteur en schrijver. Koch verhuisde met zijn ouders al op zijn tweede naar Amsterdam. Hij zat daar later op het Montessori Lyceum, maar werd van school gestuurd. Toch begon Koch daarna aan een studie. Hij studeerde drie maanden Russich, en koppelde aan deze studie ook reizen. Zo werkte hij een jaar op een boerderij in Finland. Koch is bekend als acteur, voornamelijk van de televisieserie Jiskefet
, maar is ook schrijver en columnist van de Volkskrant . In 2005 schreef hij het dictee voor het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Hij is getrouwd met Amalia en heeft een zoon Pablo (1994) en woont voornamelijk in Spanje. Koch schreef ook onder de naam Menno Voorhof.
Zijn laatste roman "Het diner" is een klassiek en hecht opgebouwde roman over vier ouders die een dilemma hebben met betrekking tot de loyaliteit naar hun kinderen wanneer ze te weten komen dat die kinderen een zwerfster hebben vermoord. In hoeverre mag je je kinderen blijven beschermen? In de roman die tijdens een lange maaltijd wordt geserveerd, klinkt ook de luchtige en Jiskefetachtige toon over luxe-sterren-restaurants.
Bibliografie :
1985 - De voorbijganger, verhalen
1989 - Red ons, Maria Montanelli, roman
1991 - Hansaplast voor een opstandige, de beste verhalen van Menno Voorhof
480 pagina's | Uitgeverij De Fontein | oktober 2008
***
Archeologe Sophie Johannsen heeft tijdelijk werk bij een museum in Philadelphia dat haar niet bevalt; ze is blij als ze via haar tante, die patholoog-anatoom is, door de politie wordt ingeschakeld. Rechercheur Vito Ciccotelli heeft met zijn mensen het lijk van een vrouw gevonden en vermoedt dat in de bevroren grond meer doden begraven zijn. Met elektronica ontdekt Sophie inderdaad dat er nog meer graven zijn. De dader blijkt niet alleen middeleeuwse martelpraktijken te hanteren, zodat de op Sophie verliefde Vito haar hulp opnieuw vraagt, maar heeft ook toegang tot zeer geavanceerde computerapparatuur en computergames. Deze eerste van drie romantische detectiveromans over rechercheur Vito Ciccotelli van de vroegere scheikundelerares uit Florida wordt gevolgd door 'Scream for me' en 'Come to me'. Het actuele, spannende verhaal is goed opgebouwd, ondanks een iets te lang uitgesponnen plot, waarin het gevaar van computerspellen goed is verwerkt en de ontknoping verrassend is.
USA Today best selling schrijfster Karen Rose is van opleiding een scheikundig ingenieur . Haar derde boek " I'm Watching You " ontving de RITA award van de Romance Writer's of America' voor het Best Romantic Suspense -boek van 2005. " Die for Me "haar achtste boek viel diezelfde eer te beurt in 2007 en kreeg er the Gayle Wilson Award for Excellence nog eens bovenop . Haar boeken zijn vertaald in vijf verschillende talen . Haar roman " Scream for Me " is de opvolger voor " Die for Me. "
**** In een gecomputeriseerde toekomstwereld waar illusie en werkelijkheid nog maar nauwelijks van elkaar zijn te onderscheiden, wordt een aan lager wal geraakte dief van software een pion in een geheimzinnige angstaanjagende machtsstrijd.
Talking about how 9/11 spurred his shift from Science Fiction to Fiction.: "I think it gave me ample proof that the world was stranger and more incomprehensible initially than anything I would have been able to imagine as a science fiction writer."
***
Naarmate de tijden platter worden, de wereld meer en meer van haar raadselen ontdaan wordt en de wonderen sneller de wereld uit vlieden, naarmate we, kortom, onze biotoop beter gaan kennen en kunnen analyseren en berekenen, is de behoefte aan geheimen en mysteries evenredig aan het toenemen. Als het onweert gelooft niemand nog dat de hemel op zijn hoofd gaat vallen. Ufo's zijn altijd stiekeme militaire projecten van de yankees. De regenboog is geen verzoeningsteken van God. Het monster van Loch Ness dankt haar bestaan aan een reeks mislukte foto's, bovenwereldse graancirkels in Britse korenvelden zijn ginnegappend aangebracht door een stelletje malloten van boeren . En de bijna-doodervaring is, net als het déjà-vu, een eenvoudig chemisch uitglijdertje in de menselijke hersenen.
Met Neuromancer, introduceerde William Gibson het woord cyberspace in de wereld- en science fiction zou nooit meer hetzelfde zijn. Laten we een twintigtal jaar teruggaan in de tijd. Het is 1984 en ene William Gibson schrijft een boek over hackers, Internet, firewalls, kunstmatige intelligentie, de Matrix, Cyberspace en virusprogramma's. Toen was het allemaal nieuw, nu is de wereld die Gibson creëerde zo dichtbij gekomen, dat het vertrouwd in de oren klinkt.
Het boek stond ook aan de wieg van een nieuw genre Science Fiction: Cyberpunk.
Het boek maakte grote indruk, niet alleen omwille van het onderwerp, maar ook door het flitsend taalgebruik, de taal van de straat, de donkere post-industriële wereld waarin het verhaal zich afspeelt en die doet denken aan de film Blade Runner. Gibson kreeg de Hugo, Nebula en Philip K. Dick Awards voor het boek.
Neuromancer (1984) speelt zich af in de net-niet-nabije toekomst. Plastische chirurgie is alomtegenwoordig: bijna alle mensen hebben implantaten en kunstmatige ledematen en organen, en gebruiken designer-drugs als waren het snoepjes. De wereld wordt gedomineerd door multinationals, er is verregaande corruptie, vervuiling, en verval.
Met behulp van 'consoles', breekt Case,een toetsencowboy, die omwille van een beroepsfout zijn talent om zich met de Matrix te verbinden heeft verloren,binnen in webruimtes (cyberspace) van bedrijven om daar informatie te stelen.
Hij overleeft in Chiba City in Japan. Op een dag wordt hij gerecruteerd door Molly, een in leer geklede straat-samouraï,die voor Armitage werkt. Die Armitage is een KI (kunstmatige intelligentie) van de firma Tessier-Ashpool.
Case, gelokt door de belofte om weer in de Matrix te kunnen doordringen, wordt in zijn aanval bijgestaan door Vlaklijner, een gestorven hacker die in de Matrix verder leeft. Een Chinees militair virusprogramma moet het "ijs" van de data van Tessier-Ashpool kraken... Een elektronisch verdedigingssysteem, een soort firewall, in het boek ICE genaamd, kan voor de hackers echter echt de dood betekenen. Door middel van chirurgie worden kleine gifzakjes in het lichaam van Case aangebracht Enkel als hij erin slaagt de netwerken van het bedrijf Tessier-Ashpool SA te hacken, zal het gif geneutraliseerd worden. Case en een aantal companen, waaronder Molly, moeten onder deze chantage de uitdaging wel aangaan.
Het boek werd geschreven in een tijd waarin een aantal van de woorden die wij nu zouden gebruiken om de gebruikte concepten te beschrijven nog niet bestonden, en dus noemt Gibson sommige dingen anders dan de naam waaronder we ze nu kennen. Neuromancer werd gevolgd door Count Zero en Mona Lisa Overdrive, en vormt daarmee een trilogie die bekend staat als de Sprawl-serie.
De boeken van Gibson zijn rijk wat inventiviteit, taal en stijl betreft, en lijken nog het meest op Japanse anime/manga .
De scènes wisselen snel, en wat echt gebeurt en wat niet, vanuit wiens gezichtspunt en in welke ruimte (de echte of cyberspace) is niet altijd duidelijk, waardoor het gevaar van desoriëntatie bij de lezer steeds op de loer ligt. Zij vragen daarom eigenlijk om herlezing, die ook niet snel zal vervelen. Er komt veel geweld en actie in voor.
Gibson kiest resoluut voor zgn. used future: de toekomst ziet er grauw, vuil, vervallen en gevaarlijk uit. De auteur roept een coherent futuristisch universum op, volgestouwd met details. Typisch is dat hij niet stilstaat bij die details om ze te beschrijven en/of te verklaren; de lezer moet dus zelf veel gissen en invullen.
Vaak lopen twee of meer vertellijnen parallel. Bovendien kunnen bepaalde personages (Case, bijvoorbeeld) andere personages hacken: Case neemt dan de zintuiglijke waarnemingen van bijvoorbeeld Molly over (hij ziet, voelt, ruikt etc. wat Molly ziet, voelt, ruikt etc.).
Dit veroorzaakt vaak verwarring wat betreft het vertelperspectief. Al deze stilistisch grensverleggende elementen maken de leeservaring extra intensief.
Gibson verwierf internationale faam met zijn vloeiende, meeslepende proza, en de nabije-toekomst wereld die hij in de Zenumagiër-trilogie neerzette, een wereld gebouwd op afval, een stedelijke wildernis waarin de technologie veel minder op de voorgrond treedt dan in de traditionele SF, maar een des te grotere impact heeft op het dagelijkse leven. Centraal in zijn boeken staat de ''matrix'', ofwel ''cyberspace'', de virtuele wereld gevormd door aan elkaar gekoppelde computersystemen die pas veel later opgang zou maken als het internet, en de ''jockeys'', de jonge en hippe hackers die met hun brein en zenuwstelsel rechtstreeks op de matrix zijn aangesloten.
In de geest van het postmodernisme oefende zijn werk een grote invloed uit op een hele generatie schrijvers en kunstenaars, van Bruce Sterling tot Paul Verhoeven. Het is met name zijn geslaagde integratie van menselijke individuen met een tot in het extreme vercommercialiseerde en vertechnologiseerde wereld die zijn werk zo indringend maakt.
"Kaleidoscopic, picaresque, flashy, and decadent...an amazing virtuoso performance...Neuromancer, in every sense, is state-of-the-art." - The WASHINGTON POST.
William(Ford) Gibson -1948
Verenigde Staten (Conway, South Carolina), Canada, 17 mrt 1948-
William Gibson, William (Ford) Gibson, geboren in 1948 in Myrtle Beach, South Carolina, Amerika, is sinds 1968 woonachtig in Toronto, Canada en vanaf 1972 gevestigd in Vancouver. Hij debuteerde in 1977 met Fragments of a hologram rose, een verhaal dat werd gepubliceerd in het tijdschrift Unearth, dat met Burning Chrome en Johnny Mnemonic in 1983 werd gebundeld in Burning Chrome, een verhalenbundel die in de SF-underground een enorme impact had en later als het begin van de Cyberpunkbeweging werd betiteld.
In 1984 verscheen Zenumagiër een roman die hem in een klap tot een beroemdheid in SF-land maakte, later gevolgd door Count Zero en Mona Lisa Overdrive, samen de Zenumagiër-trilogie.
Ecoloog en politieman Virgil Flowers(drie keer getrouwd, drie keer gescheiden) , wordt de nieuwe held van thrillerauteur Sandford, die hem introduceerde in 'Verborgen boodschap', zijn zeventiende thriller over rechercheur Lucas Davenport.
Davenport heeft Virgil drie jaar geleden gerecruteerd voor het Bureau Misdaadbestrijding (BM) in St. Paul, Minnesota en heeft hem 'alleen maar het ruige werk' beloofd. Ruig is de zaak waar Virgil in dit verhaal mee te maken krijgt zeker. Het verhaal begint geweldig goed. Bij de eerste bladzijden is de lezer al geboeid. Virgil Flowers. De naam klinkt als van een nicht, maar het tegendeel is waar. Dit is namelijk de vleesgeworden vrouwverslindende macho met een klein hartje in de nieuwe serie van John Sandford.
Hij wordt naar een afgelegen prairiestadje Bluestern gestuurd voor de vreemde moord op een hoogbejaard echtpaar (bij de man zijn de ogen uit het hoofd geschoten), maar als hij er is, brandt ook nog het huis van de gehate rijke, hoogbejaarde speculant Judd tot op de grond af. Judd, zit in het huis opgesloten en kan niet meer ontsnappen. Virgil Flowers komt er achter dat er vele redenen zijn om Judd te haten. Toch gaat hij op zoek naar de moordenaar van Judd. Wie heeft het voorzien op deze tachtigers? Het blijkt allemaal te maken te hebben met gebeurtenissen uit het verleden die tot veel armoede en andere ellende in het stadje hebben geleid.
Judd leek een rokkenjager te zijn, die op zakelijk vlak letterlijk over lijken leek te gaan.
Plots zitten we in een moderne Agatha Christie, waarbij iedereen wel in aanmerking lijkt te komen voor deze moord, en we eigenlijk moeten zoeken wie het niet zou kunnen hebben gedaan In een besloten kring van een kleine stad bevinden we ons met de beste ingrediënten om een leuke policier in handen te krijgen, vlot leesbaar, inleefbaar en bijzonder boeiend geschreven.
Voor de liefhebbers van de betere thriller, is het steeds weer uitkijken naar de werken van deze auteur, die een forse reeks van boeken wist uit te brengen met zijn vaste held, Lucas Davenport. Zoals steeds bij deze auteur is het opnieuw een pageturner geworden die zeker niet tegenvalt en tegemoet komt aan de verwachtingen die de fans van Sandford stellen bij zijn boeken. Uiteraard geen klassieke literaire werken, maar leuke en spannende avonturen, die de tand des tijds overleven, en die je na een aantal jaren toch wel weer eens ter hand kan nemen om nog eens van het verhaal te kunnen genieten.
De auteur die voor zijn werk als verslaggever reeds werd beloond met een Pullitzer Prize, bewijst dat hij, naast zijn non-fiction-werk eveneens een grootmeester is in de wereld van de spannende verhalen...
De schrijfstijl van Sandford spreekt je aan vanwege de knipoog die erin te vinden is, want enerzijds schrijft hij actiethrillers waarin het er soms knap ruig aan toe gaat, en anderzijds schrijft hij puur amusement met - een hoog oh-gehalte. Op die manier ontstaat er een lichtvoetigheid dankzij welke je niet alleen door het verhaal racet, maar hij ook regelmatig een glimlach op je gezicht tovert.
John Sandford is een heel productieve auteur, die regelmatig twee boeken per jaar schrijft. Tot nu toe is dit nog zelden ten koste van de kwaliteit gegaan.
De kracht van Sandford zit hem in het sausje humor dat de boel aardig relativeert. Dit werkt echter niet op alle momenten en haalt soms jammer genoeg wel eens de spanning uit het verhaal.
John Sandford -1944
John Sandford , geboren in Cedar Rapids,Iowa op 23 februari 1944 is het pseudoniem voor journalist en Pulitzer Prize-winnaar John Rosswell Camp. Hij liep school in Cedar Rapids, studeerde in 1962 af aan Washington High School .Na vier jaar behaalde hij in 1966 zijn B.A. in American Studies aan the University of Iowa. In 1966 huwt hij met Susan Lee Jones , een medestudente aan the University of Iowa. Hij was in the U.S. Army van 1966-68, werkte als verslaggever voor the Cape Girardeau Southeast Missourian van 1968-1970, en keerde van 1970-1971 terug naar de universiteit om er zijn M.A. in journalistiek te behalen . Hij werkte voor de krant Miami Herald van 1971 tot 1978 en verhuisde aansluitend naar Minneapolis, waar hij werkte voor Saint Paul Pioneer Press.
Hij was een finalist voor de Pulitzer-prijs met een verhaal over de cultuur van de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika, de indianen. Hij won de Pulitzer-prijs in 1986 met een artikelenreeks over het leven van een moderne boerenfamilie. In 1989 schreef hij zijn eerste fictieromans, de politiethriller Spel op leven en dood (Rules of prey) en Het duivelscontract(The fool's run). De laatste werd onder zijn eigen naam (John Camp) gepubliceerd, de eerste onder het pseudoniem John Sandford . Nadat gebleken was dat romans die onder pseudoniem waren gepubliceerd meer succesvol waren, werden alle volgende romans onder het pseudoniem John Sandford gepubliceerd.
* Three Cups of Tea * van Greg Mortensen en David Oliver Relin
Drie koppen thee .
Eén man op vredesmissie...Eén school tegelijk
Vertaling: Joost de Wit
Aantal pagina's: 448 Oorspronkelijk titel: Three Cups of Tea
verschenen bij Uitgeverij : Nieuw Amsterdam -oktober 2008
#1 New York Times Bestseller :
Three Cups of Tea -
One Mans Mission to Promote Peace . . . One School at a Time
van Greg Mortenson en David Oliver Relin
Uitgeverij :VIKING Hardcover 2006
ISBN 0-670-03482-7 ***
"Hier [in Pakistan en Afghanistan] drinken we bij het zakendoen drie koppen thee. Bij de eerste ben je nog een vreemde, de tweede maakt je een vriend, en na de derde word je familie. En voor familie doen we alles - zelfs met gevaar voor eigen leven.' Haji Ali, dorpshoofd van Korphe, Karakoramgebergte, Pakistan
"True freedom does not only come from studying, reading and writing. True freedom comes through never giving up hope." - Greg Mortensen
***
In 1993 vond bergbeklimmer Greg Mortenson na een mislukte poging om de op een na hoogste berg ter wereld, de K2, te bedwingen, en na bij de afdaling zijn weg te hebben verloren tijdelijk onderdak in een tot armoede vervallen Pakistaans dorpje Korphe in het Karakoramgebergte. Onder de indruk van de warmte waarmee hij daar werd ontvangen, beloofde hij terug te komen om te helpen bij het bouwen van een school.
In de tien jaar erna zette Mortenson niet één, maar nu al vierenzestig scholen - ook voor meisjes - neer in het onherbergzame gebied van de Taliban. Dit spannende en meeslepende verhaal getuigt van de daden waartoe de kracht van de menslievende geest in staat is.
Het geeft een zeer goed inzicht hoe het leven in dat deel van de wereld plaatsvindt .Het opent je ogen voor dingen waarover in de westerse journalistiek weinig over te lezen is, de andere kant van het verhaal zeg maar.Het gaat hier over mensen en gewoonten, die als we ze zouden weten, ons beeld over de Islam en waarden en normen die daar bij horen totaal zou veranderen
Wat deze man bewerkstelligt zou voor ons een voorbeeld moeten zijn hoe wij als welvarende westerlingen werkelijk hulp kunnen bieden en voor gelijkheid in de wereld als geheel zouden kunnen zorgen.
Greg Mortenson en de journalist David Oliver Relin vertellen in Three Cups of Tea ,de reis die Mortensen leidde van zijn mislukte klimpoging tot het succesvol oprichten van scholen in één van de meest onherbergzame gebieden van Afghanistan en Pakistan. Door wapens te vervangen door potloden , en vrede te promoten met boeken brengt Mortensen hoop en opvoeding bij aan de afgelegen gemeenschappen van centraal Azië.
Dit is een biografisch boek over een bergbeklimmer die scholen bouwt in Pakistan en Afghanistan, als een belofte voor hulp die hij van de inwoners kreeg. De scholen bestaan als teken van vrede en steun voor vooral de meisjes in de meeste dorpen. Er staat ook veel nuttige informatie in over hoe je zijn project kan steunen.
Eén man op vredesmissie...Eén school tegelijk
,
Drie koppen thee is een voortreffelijk boek dat op een bijzonder belangrijk moment in de geschiedenis verschijnt. De voor het onderwijs verantwoordelijke overheden in Pakistan en Afghanistan schieten op indrukwekkende wijze tekort. Mortenson biedt met zijn werk de armste kinderen de kans om een evenwichtige opleiding te volgen, waardoor ze minder gemakkelijk ten prooi zullen vallen aan de rekruterende madrassas.
Hoe meer mensen dit lezen hoe beter. Van het begin tot het eind boeiend en het beschrijft een hartverwarmend liefdevol mens, waar we ons aan zouden moeten spiegelen.
De verpleegkundige en voormalig bergbeklimmer Greg Mortenson (foto) is directeur van het Amerikaanse Central Asia Institute in Bozeman, Montana, en is enige maanden per jaar in Pakistan en Afghanistan bezig met het bouwen van scholen. Hij is getrouwd en heeft twee kinderen met Dr Tara Bischop ( dochter van Dr .Barry Bischop :de senior National Geographic Society (NGS) uitgever, NGS Chairman of Research and Exploration Committee, en fotograaf van the NGS American Everest 1963 expedition.
De Amerikaanse journalist David Oliver Relin reist de hele wereld af en kreeg voor zijn creatieve professionele bezigheden meer dan veertig landelijke prijzen toegekend. Hij studeerde en doceerde aan de Writers' Workshop in Iowa, en levert geregeld werk aan bladen als Parade en Skiing Magazine. Hij woont in Portland, Oregon.
"Greg Mortenson represents the best of America. Hes my hero. And after you read Three Cups of Tea , hell be your hero, too." -U.S. Representative Mary Bono (R-Calif.)
This is a novel about the unbreakable bond between mother and child, about a woman who takes justice into her own hands only to discover how very dangerous playing God can be and about the destructive, redemptive, terrifying power of love.
Love and hate are 'Perfect Match' ; Mom turns vigilante after son's molestation.
*** Hulpofficier van justitie Nina Frost vervolgt het soort misdaden dat families verscheurt.
Ze helpt de slachtoffers en hun familie een weg te vinden door een nachtmerrie - zelfs wanneer het rechtssysteem niet altijd het foutloze kompas is dat het behoort te zijn.
Ze leert dat de enige manier om dit mijnenveld over te steken bestaat uit medeleven tonen, strijden voor rechtvaardigheid en emotioneel afstand houden. Maar als ze ontdekt dat haar vijfjarig zoontje Nathaniel seksueel misbruikt is , worden in één klap al haar zekerheden omver gemaaid. Ze bedenkt een plan om recht te eisen voor haar zoon,.Het offer dat ze zal moeten brengen en de consequenties zijn op dit moment niet meer belangrijk voor haar.
" De kleine getuige " van Jodi Picoult gaat over een jongetje van vijf dat door een priester verkracht is. Zijn moeder schiet, in de rechtszaal, de dader dood, opdat haar zoontje niet hoeft te getuigen en ze doet het voorkomen alsof ze op dat moment ontoerekeningsvatbaar was.
Zij is zelf hulpofficier van justitie en weet wat een rechtszaak met haar kind zal doen. Beschreven vanaf de moord en vanuit de perspectieven van het jongetje Nathaniel - dat sinds het misbruik niet meer praten kan -, zijn moeder, zijn vader, een vriend en de hulpofficier van Justitie, vertelt het boek het verhaal dat aan de moord voorafging en het verhaal van daarna, met een verrassend slot.
Aan de ene kant is Nina officier van justitie, wiens werk het is om daders van seksueel misdrijf achter de tralies te krijgen en vaak moet aanzien hoe de kinderen ook door de ondervragingen in de rechtszaal getraumatiseerd worden.Bovendien weet ze uit ervaring dat de daders meestal vrijuit gaan of minimale straffen krijgen omdat de bewijsvoering zo moeilijk is. Aan de andere kant is zij natuurlijk nu de moeder wiens kind het slachtoffer is en wel door een priester die zij vertrouwde. Het verhaal neemt verschrikkelijke wendingen die met DNA te maken hebben, en zo komen er best ethische en morele kwesties aan de orde. Je moet even in gedachten houden dat ze het Amerikaanse rechtssysteem beschrijft met een jury. Menig een zouden de dader helemaal gesloopt hebben als het hun kind was en kunnen haar heel goed begrijpen.
Haar man is woedend. Het is niet zeker dat ze vrijgesproken wordt en dat zou voor hun zoontje rampzalig zijn. Sinds de vervelende gebeurtenis waarbij hij misbruikt is door een pater heeft hij zijn moeder nodig. Zonder zijn moeder lukt het hem niet om te praten.
Nina is ervan overtuigd dat ze de zaak zal winnen als ze maar volhardt in haar vlaag van verstandsverbijstering. Ze stort echter in als blijkt dat ze de verkeerde pater neergeschoten heeft. De echte dader sterft een natuurlijke dood voordat hij opgepakt wordt.
De dag van het proces nadert. De advocaten halen alles uit de kast om hun gelijk te halen. Dat lijkt te werken, want de jury is verdeeld en kan niet tot een unanieme beslissing komen. Het lot van Nina ligt nu in de handen van de rechter. Hij zal een uitspraak moeten doen op basis van de geldende wetten en met een videoband waarop te zien is dat Nina de man doodschiet is er weinig kans op vrijspraak.
Schitterend uitgewerkt boek. De spanning druipt ervan af. En niet alleen omdat je wilt weten of het Nina lukt om vrij te komen, maar ook omdat er veel spanning hangt tussen alle verschillende karakters in het boek.
Jodi Picoult blijkt veel kennis te hebben van het rechtssysteem en van bepaalde psychische aandoeningen. Ze weet alles overtuigend te brengen en ze schrijft het op een manier, zodat je het ook gemakkelijk aan zou nemen. Mocht Jodi het verzinnen, zou je het waarschijnlijk toch voor lief nemen.Ze zet de gedachten en gevoelens van een vijfjarige jongen bijna perfect neer.
Nina gaat heel ver om haar kind te beschermen. Als het er in eerste instantie op lijkt dat haar man Caleb de dader is, aarzelt ze geen moment om hem aan te geven. Ze twijfelt een beetje aan haar man en vindt dat hij niet genoeg doet om hun zoon te beschermen. Maar Nina weet niet dat de vaderliefde net zo diep zit als de moederliefde in dit boek.
Picoult is er met dit boek weer ingeslaagd om te laten zien wat onvoorwaardelijke liefde met mensen doet. Ze zijn in staat tot het ondenkbare.
It is impossible not to be held spellbound by the way she forces us to think, hard, about right and wrong .-The Washington Post
Jodi Picoult -1966
*** Jodi Picoult ,is een Amerikaanse auteur , geboren in 1966 en opgegroeid in Nesconset op Long Island, New York.Picoult schreef reeds op vijfjarige leeftijd haar eerste verhaal getiteld : "The Lobster Which Misunderstood." Zij studeerde creatief schrijven aan Princeton University, waar ze in 1987 haar diploma behaalde.Terwijl ze nog college liep schreef ze twee korte verhalen in Seventeen magazine .Onmiddellijk na haar studies belandde ze in verschillende jobs : textbooks uitgeven tot Engelse les geven.. Ze behaalde ook een M.A. in opvoeding aanHarvard University. Ze huwde met Tim Van Leer die ze tijdens haar studententijd leerde kennen.Ze woont samen met hem en haar drie kinderen Sammy,Kyle en Jake en een handvol huisdieren. in Hanover, New Hampshire.Nineteen Minutes, Picoult's roman die handelt over de nasleep van een beschieting van een dorpsschool was haar eerste roman die nummer één behaalde op de New York Times bestsellerslijst. Ze zou dit nog eens herhalen met haar boek :" Change Of Heart ", dat uitkwam in maart 2008 .
Ze won de New England Book Award in 2003 voor haar hele oeuvre, dat bestaat uit boeken als De tweede dochter en De tiende cirkel.
De Brusselse politiecommissaris Stijn Goris, brengt zijn weekend door in zijn appartementje aan zee. Terwijl hij aan het uitwaaien is op het strand van Koksijde stort er voor zijn ogen een vliegtuigje neer. Hij is behulpzaam met het toedienen van de eerste zorgen aan de piloot.
's Anderendaags blijkt dat de piloot aan de Brusselse Rooseveltlaan woont. Stijn krijgt de vraag om eens langs te gaan bij de flat van de man.Dit huisbezoek is het begin van een zaak die begint met een ongeluk en evolueert tot mensenhandel. De crash blijkt geen ongeval, maar een misdaad te zijn. Een misdaad met vertakkingen tot in Praag.
En voor Stijn en zijn collega inspecteur Stef Pauwels het goed en wel beseffen zitten ze op het spoor van een Russische maffia organisatie, die hun lucratieve handel niet zonder slag of stoot willen opgeven.Het duo moet opboksen tegen een maffia die handelt in drugs, porno en kinderen.
Samen met zijn collega gaat hij spannende, maar ook pijnlijke weken tegemoet.
Voor Stijn Goris is de speurtocht vooral een confrontatie met zijn eigen,door misbruik getekende jeugd. De jacht op de kindersmokkelaars wordt een afrekening met zijn persoonlijke demonen. Als Goris bovendien ontdekt dat hij door zijn oversten wordt misbruikt, dreigt hij door het lint te gaan.
Zo wordt Goris heel het boek lang geconfronteerd met vreselijke herinneringen aan het misbruik waarvan hij als kind slachtoffer was.
De Coninck neemt de lezer niet alleen mee naar Koksijde, Antwerpen, Praag en Amsterdam; hij brengt ook Brussel in beeld: van het betere"volk van de Rooseveltlaan tot de seksshops in de binnenstad. De lokale politie is de biotoop waarin hij zich thuisvoelt en waaraan hij naar eigen zeggen veel te danken heeft.
De Coninck broedde al langer op een boek, maar pas toen hij in 2005 ernstig ziek werd en zes maanden lang niet kon werken, heeft hij zich aan het schrijven gezet.op zijn laptop. Niet met de bedoeling het boek uit te geven, maar als therapie. Een collega heeft hem toch kunnen overhalen het manuscript aan uitgevers aan te bieden. Greet Spaepen, redacteur bij de uitgeverij Houtekiet, geeft eerlijk toe dat ze sceptisch aan de lectuur van De Praagse connectie is begonnen. Weer eens een politiecommissaris die denkt een boek te kunnen schrijven ? Ze gaf hem echter het voordeel van de twijfel , werd uiteindelijk meegesleept door het verhaal en las het boek in één ruk uit.
De Coninck is naar verluidt dan ook de eerste politieman in functie die een misdaadroman heeft geschreven. Het typische 'pv-taaltje' waarmee politiemensen behept zijn, moest uit De Praagse connectie, maar De Coninck stond erop dat de politionele procedures gerespecteerd werden. Het sturen van een rogatoire commissie, bijvoorbeeld, verloopt geheel volgens het boekje. De hele rits misdaden die de auteur in zijn boek verwerkt :moord, kinderporno en kinderhandel, drugs en maffia -hinderen de vaart van het boek niet. In zijn eerste misdaadroman creëert Christian De Coninck boeiende en geloofwaardige figuren.
Brussel ,waar de auteur is geboren in de schaduw van de Basiliek van Koekelberg - is zijn geliefde stad. Eerlijkheidshalve moet De Coninck bekennen dat hij zich voor de karaktertrekken van sommige personages heeft geïnspireerd op personen die hij in het ware leven ontmoet heeft.
Collega's zijn dan ook benieuwd wie zij in het boek zullen herkennen. En hij geeft zichzelf in het boek heel even zijn echte rol mee ,als woordvoerder van de Brusselse politie. In De Praagse connectie heet de woordvoerder van de politie niet De Coninck, maar De Prins.
Christian De Coninck: "Het is niet toevallig dat ik de onderzoeksrechter een pijp laat roken en hem Bruno De Graaf noem. Dat is natuurlijk een verwijzing naar de Brusselse onderzoeksrechter Bruno Bulté, die zopas procureur des Konings werd. Bulté is een van de fijnste magistraten met wie ik ooit werkte. Als je met vermoedens zat maar er geen harde bewijzen voor vond, kon Bulté je altijd weer op weg zetten naar de bewijzen. Natuurlijk herkende hij zichzelf al in mijn boek."
Zowat alle grote thema's komen in het boek aan bod: vriendschap, liefde en tederheid, passie en seks, macht en machtmisbruik, waarheid en leugen, zonder hebzucht te vergeten.Maar de auteur vertelt het relaas met een ongelooflijk vlotte schrijfstijl, die zeer aangenaam is om lezen. De Coninck is een goed verteller maar, een rijker taalgebruik zou zeker mogen .Het verhaal zelf is een verzameling van thema's uit enkele tientallen klassieke misdaadromans. Niet dat het verhaal na een tijdje begint te stokken maar het is allemaal een beetje déjà lu.
Gelukkig geeft De Coninck beroepshalve de lezer fraaie politietechnieken mee. En er staan een paar mooie pagina's in waarbij je de auteur vergeet.
En belangrijker nog, eigenlijk blijf je wel lezen, ondanks een ferme put in het verhaal iets voorbij halfweg. Het kan dus nog beter, want het gemak waarmee het hoofdpersonage door het verhaal raast, is bij momenten moeilijk voor waar aan te nemen: bijna nergens loopt het mis, weet het hoofdpersonage het niet meer of krijgt hij zijn nul op het request. Wel prachtig beschreven is de wijze waarop Stijn Goris ingehaald wordt door zijn eigen verleden en hij op een bepaald moment zichtzelf tegenkomt tijdens het onderzoek.
Een jaar na de verschijning van de misdaadroman, het debuut van Christian De Coninck, werd een contract getekend tussen de auteur, uitgeverij Houtekiet en filmproducent Eyeworks Film & TV Drama voor de film- en televisierechten.
Tv producent en ex tv-presentator Reinout Oerlemans heeft de filmrechten van een thriller gekocht. Ditmaal van De Praagse Connectie van C. de Coninck. Ook over de rechten voor verfilming van alle vervolgromans werd een akkoord bereikt.
Hij is zeer tevreden dat Brussel nu, net als Antwerpen met Jef Geeraerts" Vincke en Verstuyft", zijn flikkenduo heeft. Dat is goed voor het imago van de Brusselse politie. Want politie en cultuur worden niet vaak in één adem genoemd.De Coninck komt nu naast zijn optredens als politiewoordvoerder ook in de media als misdaadauteur.
Al bij al is De Praagse connectie toch een goed debuut dat plezierig was om lezen van een auteur die nog groeimarge heeft.
Christian de Coninck -23 juli 1960
Christian De Coninck is geboren in BRUSSEL : werkt als politiecommissaris en woordvoerder van de Brusselse politie op het bureau in de Kolenstraat . Tijdens een langdurige hospilalisatieperiode in 2005 begon hij als therapie zijn debuut-misdaadroman De Praagse Connectie te schrijven. Hij woont in Asse.
Bibliografie :
De Praagse Connectie -2007 Het octopuscomplex-2008 Het boemerangprincipe( zal in maart 2009 verschijnen)
"Breathes there the man, with soul so dead, Who never to himself hath said, This is my own, my native land!"
Lahiri handles her characters without leaving any fingerprints. She allows them to grow as if unguided.
Reading her stories is like watching time-lapse nature videos of different plants, each with its own inherent growth cycle, breaking through the soil, spreading into bloom or collapsing back to earth.
***
In acht opmerkelijke verhalen, waarbij ze de lezer meeneemt van Amerika naar Europa, India en Thailand, onderzoekt Jhumpa Lahiri de complexiteit van familiebanden en het leven tussen twee culturen. Alle personages in deze bundel hebben iets verloren - liefde, geliefden, geborgenheid - en zijn daardoor gedwongen hun weg te zoeken op onbekend terrein. Zo laat een moeder na haar dood een leegte na die haar dochter noch haar man weten te vullen en beseft een dertigjarige man tijdens de bruiloft van zijn jeugdliefde dat zijn huwelijk voorbij is. Terwijl Lahiri de innerlijke levens van haar personages onder een vergrootglas legt, toont ze ons de momenten waarop die levens een transformatie ondergaan: hoe apathie kan veranderen in hoop, behoedzaamheid in overgave en verdriet in genegenheid.
De acht opmerkelijke verhalen in haar nieuwste boek spelen zich af in Cambridge, Seattle, India en Thailand gaan alle over familiegeheimen: dat wat tussen vaders en dochters, moeders en zonen, vrienden en geliefden ongezegd blijft.
De Amerikaanse Jhumpa Lahiri heeft de Frank O'Connor Award gekregen voor haar verhalenbundel Vreemd land.
De jury kende haar onmiddellijk de prestigieuze prijs ter waarde van 35.000 euro toe, zonder eerst een shortlist bekend te maken. Vreemd land ,kwam bij zijn verschijnen dit voorjaar meteen op nummer één binnen in de bestsellerlijst van de New York Times, wat zeer uitzonderlijk is voor een verhalenbundel.
De krant sprak van een 'comet landing', omdat het zo zelden voorkomt dat een fictieschrijfster zo'n grote commerciële impact heeft. Ook Lahiri's eerste verhalenbundel Interpreter of Maladies (1999), bekroond met de Pulitzer Prize, ging als zoete broodjes over de toonbank. Er werden liefst 600.000 exemplaren van verkocht.
Dat zou je een vorm van literaire antropologie, van thick description kunnen noemen," zo vertelde de Indiaas-Amerikaanse Jhumpa Lahiri in een interview naar aanleiding van haar romandebuut The Namesake Treffender dan met deze woorden had Lahiri de thematiek van haar nieuwe verhalenbundel Unaccustomed Earth niet kunnen verwoorden. Want ook hier de titel geeft het al aan draait het om de pogingen van immigranten zich aan te passen aan het nieuwe leven en het mislukken ervan.
Hoe lang kan je voortbouwen op een vertrouwd thema zonder te vervelen? Lang, blijkt uit deze bundel, waarin de verhalen tussen de veertig en zestig paginas beslaan
. En het laatste deel bestaat weliswaar uit drie afzonderlijke verhalen, maar die zijn met elkaar verbonden door de twee hoofdpersonen Hema en Kaushik en hun overlappende verleden, zodat je eigenlijk kan spreken van een novelle. De reden dat ook deze bundel weer goed is, is in de eerste plaats omdat ze vrij is van vals sentiment.
De andere reden is de afstand tot het thema. Het beste voorbeeld van het ontlopen van vals sentiment zijn die drie slotverhalen (of die slotnovelle), waarin de jeugd van Hema en Kaushik wordt beschreven.
Kortom, alle ingrediënten voor een soap zijn aanwezig en het dreigt zelfs potsierlijk te worden wanneer Kaushik voor zijn vertrek naar Hongkong nog een weekje uitrust in Thailand: hij komt om bij de tsunami van Kerst 2004. Het is een dramatisch slot, een Bollywood-drama waardig. En toch wordt het geen soap. Dat heeft bijvoorbeeld te maken met het wisselende perspectief dat Lahiri hanteert. In het eerste verhaal gaat het vooral om de ergernissen over de Amerikanisering van Kaushiks familie. In het tweede om de ergernissen van Kaushik over zijn vader en diens nieuwe vrouw en kinderen. De dramatische gegevens lijken voor de verhalen een bijrol te hebben.
En dat is ook de kracht van de andere verhalen. Steeds gaat Lahiri uit van een duidelijk gegeven: alcoholisme van een broer, de relatie tussen een Indiase vrouw en haar onbetrouwbare Egyptische vriend, de etentjes van een Bengaalse student bij een geïsoleerd gezin en diens later ineens verschijnende Amerikaanse vriendin.
Maar al die conflictsituaties worden beschreven vanuit de derde persoon, een toeschouwer.
En dat is misschien wel de belangrijkste reden: door de afstand die Lahiri zo schept, komen de karaktertyperingen sterker over. Ze worden bovendien vanuit de verleden tijd verteld. Maar belangrijker is de keuze voor het perspectief van een medepersonage. Als je de isolatie en het onvermogen je aan te passen wilt beschrijven, werkt dat goed vanuit het perspectief van een derde.
Lahiri neemt zelf afstand in de benadering van het haar zo vertrouwde onderwerp van ontworteling
. In haar debuut, de verhalenbundel Interpreter of Maladies waarmee ze de Pulitzer Prize won, speelden enkele van de verhalen zich af in de Verenigde Staten, maar andere ook nog in het thuisland India (Calcutta). De India- verhalen draaien weliswaar om de outcast, maar ze zijn ondanks de merkwaardige personages minder op afstand geschreven. En ook de verhalen die zich wel in Amerika afspelen, zijn zelden een terugblik. In haar goed ontvangen en verfilmde bestseller The Namesake is een alwetende verteller aanwezig die vorm geeft aan het familieverhaal rondom het hoofdpersonage Gogol.
In deze recente roman is de afstand een stap groter geworden: een relatieve buitenstaander beschrijft hoe anderen moeite hebben zich aan te passen, het gemis ervaren en dat alles steeds beschreven vanuit de VS zelf. India is een plek ver weg geworden, waar grootouders wonen of anderen gewoond hebben. Unaccustomed Earth is literaire antropologie, omgezet in geslaagde verhalen.
Uitzonderlijk mooi en kristalhelder van toon, rijk, elegant, wijs, gevoelig en subtiel: met Vreemd land bewijst Lahiri dat ze een van de beste schrijvers van haar generatie is.
Jhumpa Lahiri -1967
Jhumpa Lahiri -1967,werd in Londen geboren uit Bengalese ouders en groeide op op Rhode Island in de Verenigde Staten. In 2000 veroorzaakte ze een sensatie toen ze als debutante met haar verhalenbundel Een tijdelijk ongemak (The Interpreter of Maladies) de Pulitzerprijs voor literatuur kreeg. The New Yorker voorspelde dat Lahiri tot een van de toonaangevende schrijvers van de eenentwintigste eeuw zou uitgroeien. De schrijfster liet het literaire circus voor wat het was en werkte drie jaar in alle rust aan haar eerste roman, De naamgenoot, die dit najaar in meer dan vijftien landen verschijnt. Jhumpa Lahiri woont en werkt in New York.
De pers over Vreemd land:
Wat is de wereld ziek ! We moeten het weer horen. Maar met wat engelenkoren en met wat Anton Pieck Komt iedereen het door. Met whisky en Campari wordt het weer januari .
Oorspronkelijke titel: "World Without End " Vertaling: Jan Smit en Ans van der Graaff Uitgeverij : Unieboek -Pagina's: 1104
ISBN: 978 90 475 0292 0 Verschenen - Oktober 2007
***
Een groots epos, een panorama van menselijke emoties; liefde en haat, trouw en verraad, hoop en vertwijfeling.
Echt een roman om helemaal in weg te duiken.
***
Het is de dag van Halloween in het jaar 1327.
In Kingsbridge, in de schaduw van de kathedraal, worden de levens van vier kinderen -een dievegge, een pestkop, een geniaal joch en een meisje dat dokter wil worden voor altijd met elkaar verbonden wanneer zij getuige zijn van een brute moord. In het bos zien ze hoe twee mannen worden vermoord.
Caris, de eigenzinnige dochter van een wolhandelaar, ontdekt dat de toekomst waar ze van droomde niet voor haar is weggelegd in de middeleeuwse maatschappij. Haar vurige wens zich toe te leggen op de medische zorg brengt haar in conflict met de broeders.
Merthin beschikt over een geniaal talent, maar de conservatieve burgers die in Kingsbridge de dienst uitmaken vinden zijn werkwijzen te onorthodox. Hij besluit daarom te vertrekken. Ralph, Merthins broer, is van nature een jager en een vechter. Hij leert zijn oorlogskwaliteiten aanwenden om de top van de middeleeuwse samenleving te bereiken.
Gwenda ,is een van de vijf kinderen van een doodarme dagloner. Ze is geen schoonheid maar vastbesloten om met Wulfric te trouwen, de knapste en sterkste jongeman in het dorp.
Op hun pad naar volwassenheid komen ze voorspoed en rampen tegen, liefde en haat, leven en dood. En al die tijd leven ze in de lange schaduw van die onverklaarbare moordpartij waarvan zij op die ene dag in hun kindertijd getuige waren. Terwijl de Zwarte Dood Kingsbridge dreigt te vernietigen, bouwen haar inwoners samen aan een brug die het levensbloed van de stad, de handel, weer moet doen stromen.
Ken Follett brengt een voorbij tijdperk tot leven: vibrerend, kleurrijk, hartstochtelijk, soms grandioos, soms miserabel, altijd tumultueus. Net als in Pilaren van de aarde schildert hij een beeld van het middeleeuwse leven van alledag tegen een achtergrond van grootse gebeurtenissen.
Na het wereldwijde succes van Pilaren van de aarde werd Ken Follett gesmeekt door zijn fans om toch vooral verder te gaan op het ingeslagen pad. Met Brug naar de hemel, dat zich op dezelfde plaats maar twee eeuwen later afspeelt en de nakomelingen van Tom Builder en Jack Jackson ten tonele voert, komt hij aan die wens tegemoet.
Ken Follett kwam eind jaren zeventig met veel geweld de boekenwereld binnenvallen met Door het oog van de naald, een strak geschreven, buitengewoon originele spionageroman. Het boek werd bekroond met de Edgar Award en het werd verfilmd met Kate Nelligan en Donald Sutherland.
Na enige andere succesvolle thrillers, verraste hij zijn lezers met een boek van een geheel andere orde: in 1990 verscheen zijn monumentale roman De kathedraal,( Pilaren van de aarde) over de bouw van een kathedraal in het middeleeuwse Engeland.Dit boek stond wereldwijd wekenlang op nummer 1 in de bestsellerlijsten, en in Duitsland is het zelfs zes jaar lang in de bestsellerlijst blijven staan!
Ken Follett -1949
Ken Follett , is geboren op 5 juni 1949 in Cardiff -(Wales),als zoon van een belastingsinspecteur. Hij studeerde aan staatscholen en behaalde met onderscheiding zijn diploma filosofie aan University College, London
, , waar hij in 1995 "Fellow of the college" werd .Hij werd eerst verslaggever bij een plaatselijke krant : " The South Wales Echo ",en later schreef hij voor :the London Evening News. Terwijl hij bij the Evening News werkte schreef hij zijn eerste roman , die bij publicatie geen hoge toppen scheerde.Hij werkte ook nog bij een kleine Londense uitgeverij : . Everest Books, ".Ondertussen schreef hij in zijn vrije tijd verder aan romans. Eye of the Needle was zijn elfde boek en zijn eerste succesrijke .Wereldwijd werden er meer dan 100 miljoen exemplaren van verkocht..
Ken Follett is gehuwd met
Barbara Follett, het parlementslid voor Stevenage in Hertfordshire. Ze wonen in Stevenage, 30 miles , ten noorden van Londen, met hun twee Labrador retrievers , Custard en Bess. Ze bezitten ook nog een achttien-eeuws town house in Londen en een vakantiehuis in Antigua. Ken Follett is een fan van Shakespeare, en is dikwijls aanwezig bij opvoeringen door the Royal Shakespeare Company in Londen. Als enthousiaste muziekliefhebber speelt hij bass guitar in een band met de naam " Damn Right I Got the Blues."
In 1908 gaat de jonge, negentienjarige anarchist en joodse immigrant , uit de Oekraïne Lazarus Averbuch,naar de hoofdcommissaris van Chicago met een brief. Deze politieman, George Shippy genaamd, denkt dat er een aanslag op hem gepleegd zal worden en hij neemt de brief niet aan maar schiet Lazarus ter plaatse neer.
De kwestie blijft met raadsels omgeven. Wilde Averbuch werkelijk de commissaris vermoorden? Waarom dan? Wanneer Shippy in zijn verslag Averbuch ervan beschuldigt , een vermoedelijke anarchistische moordenaar te zijn ,wekt dit heel wat opschudding in de stad en een land waar etnische en politieke spanningen reeds hoogtij vieren.
We maken ook kennis met zijn zuster Olga, die de pogrom in Oekraïne overleefde. De gruwelijke gebeurtenissen tijdens deze pogrom worden uiterst kil beschreven maar missen hun uitwerking op de lezer niet. Politie beschermde de joden niet tegen de antisemitische uitbarstingen van geweld. Wilde Lazarus daarom alsnog een politieman vermoorden, toen hij in Amerika landde en werd opgehitst door anarchisten? Geweld roept dus vroeg of laat geweld op.
Er zijn een aantal lijnen in deze roman, die kunstig ineen worden gevlochten. Een andere lijn in deze roman heeft als hoofdpersoon de schrijver Vladimir Brik, uit Bosnië, die geobsedeerd geraakt over Lazarus Averbuch.' verhaal en er een boek wil over schrijven.
Hij gaat op zoek in zijn land van herkomst vergezeld door Rora een fotograaf met veel connecties in de onderwereld. Deze onderwereld wordt in Sarajevo nog steeds beheerst door veteranen uit de belegering van deze stad in de jaren 90 van de vorige eeuw en politici uit het heden. Ook hier gaan- evenals in het verhaal van Lazarus Averbuch tijdens de pogrom- misdaad en overheid hand in hand.
Brik is een melancholicus met duidelijke roots in de Balkan. Hij is echter getrouwd met een neurochirurge, ene Mary, die Amerikaans oppervlakkig en tenenkrommend positief zijn leven vorm en inhoud probeert te geven.
De gruwelen van de burgeroorlog zullen Brik echter levenslang aan zijn land van herkomst ketenen. Net zoals de pogroms door Lazarus Averbuch nooit vergeten konden worden. De naam Lazarus verwijst bovendien naar de bijbelse Lazarus, die uit de dood wordt opgewekt door Christus. In deze roman is het de vraag of Brik zijn verleden (de dood) achter zich zal kunnen laten. Daar kan hij met zijn Amerikaanse echtgenote niet aan werken. Zij begrijpt hem niet. Vanuit Sarajevo belt hij haar meerdere malen maar het levert niet veel op. Zullen ze nog bij elkaar blijven?
Brik trekt door zijn geboorteland en bezoekt ook een joods museum. Wil hij achter het verhaal van Lazarus Averbuch komen of achter de geschiedenis van de pogroms, de achteloosheid waarmee ze werden bedreven?
Het verschil tussen de Amerikaanse cultuur zonder veel verleden en zijn eigen roots met de loodzware beladen geschiedenis vormt de laatste verhaalstreng.
Het meest overtuigt Aleksandar Hemon wanneer hij als een toeschouwer - in de huid kruipt van Olga en Lazarus Averbuch.
De reis naar zijn eigen verleden wordt in veel opzichten een fiasco. In Oekraïne en Moldavië heerste de chaos en misdaad. Bordelen floreren en jonge boerenmeisjes worden gedwongen veelal door hun ouders om er te werken. Gokken, zuipen, schieten zijn nog steeds aan de orde van de dag. Terwijl er naar het buitenland de indruk wordt gewekt dat deze landen in harmonie en wederopbouw zijn.
In Amerika inmiddels, waar de echtgenote van Brik wacht, is oppervlakkigheid troef. Men leeft er langs elkaar heen. Tussen deze twee werelden is Brik verdwaald, hij verdwaalt in het verhaal ook letterlijk wanneer hij op een joodse begraafplaats dicht bij de gruwelijke waarheid is gekomen. Aan het eind van zijn tocht vindt vriend Rora de dood, maar waarom precies blijft ook in raadsels gehuld. De politie maakt zich erg makkelijk van het onderzoek af.
Het lijkt Brik niet echt te raken. Hij wordt door de realiteit al lang niet meer overrompeld. Hij lijkt er in te berusten. Dat maakt hem tot een buitenstaander zowel in Amerika als in zijn thuisland.
Toch zal hij moeten kiezen. Maar deze keuze hangt als een zwaard van Damocles boven het verhaal. Voor ieder hoofdstuk staat een foto uit de tijd van Averbuch. Zij vormen op zich weer een apart verhaal dat niet met woorden verteld wordt.
Wellicht geeft Hemon ons in zijn volgende boek Love and other obstacles, dat in de steigers staat, een antwoord op de dilemmas van dit prachtige boek. Met zijn virtuositeit overtreft hij schrijvers als Jonathan Safran Foer en Daniel Mendelsohn, die ook op weg gingen naar het verleden.
De wereldliteratuur heeft een nieuwe Nabokov ontdekt !!
Aleksandar Hemon -1964
***
Aleksandar Hemon ,is in 1964 geboren in Sarajevo ( ex-Joegoslavië). Hij studeerde aan de Universiteit van Sarajevo en behaalde er een titel in literatuur in 1990. In 1992 bezoekt hij Chicago ,voor enkele weken, maar ondertussen kwam Sarajevo onder vuur te liggen en werd hem de terugkeer belet .In Chicago zou hij zichzelf leren in het Engels te schrijven.Zijn werk verscheen in The New Yorker, Esquire, The Paris Review, Granta en Best American Short Stories . Hij verwierf inmiddels talrijke awards en honors, ondermeer een MacArthur 'genius' grant in 2004. Hemon is de auteur van drie boeken waarvan het laatste " The Lazarus Project", uitkwam in mei 2008.en metéén genomineerd werd voor the United States National Book Award.
A flea and a fly in a flue were caught , so what could thy do ? Said the fly " Let us flee " " Let us fly " , said the flea So they flew through a flaw in the flue
*** There once was a lady of Riga Who whished for a ride on a tiger They came back from the ride With the lady inside And a smile on the face of the tiger.
***
There was a young monk from Siberia Whose morals were very inferior He did to a nun What he shouldn't have done And now she's a Mother Superior.
***
Als excuses gaf een pater in Londen Na een wulps avontuur met een blonde Zij bood het zelf aan Als ik 't niet had gedaan dan had iedereen gezegd : Da's ook zonde.
***
Een dronken man In Zwammerdam Die desondanks ter kerke kwam Zei tot de pastoor Preek rustig door Ik blijf Gods schaap, al ben ik lam.
***
Toen de deken der domkerk in Aken Deskundig in wereldse zaken Werd gevraagd of een zoen Aan de ziel scha kon doen Bleek de deken het kussen te laken.
***
Een papenvreter uit Leiden Die alles wat Rooms was wou mijden Heeft heel consequent Tot het bittere end Zelfs 't kruis uit zijn broek laten snijden.
***
Er was eens een dichter in Naarden Die trouw al zijn peukjes vergaarde Daar draaide hij dan Nieuwe rokertjes van Waarvan hij de peukjes weer spaarde.
***
Ein Schneebild in Jahr das much sein denn Weiss wirkt so sauber, so rein doch tief zeichnet Spuren in schneeweisse Furen der Mensch , wenn er trompelt hinein.
***
Ein Rentner aus Waring am See der kaufte sich einen PC nun sitzt er zu Hause und surft ohne Pause ind's Hinterteil tut ihm schon weh.
*** There once was a man from Nantucket Who kept all his cash in a bucket But his daughter , named Nan Ran away with a man. And as for the bucket , Nan tucket.
To unlock a poem's secrets partially steals its life.
*** "We seem to always know where we are in a Billy Collins poem, but not necessarily where he is going. I love to arrive with him at his arrivals. He doesn't hide things from us, as I think lesser poets do. He allows us to overhear, clearly, what he himself has discovered." ***
Introduction to Poetry
I ask them to take a poem and hold it up to the light like a color slide
or press an ear against its hive.
I say drop a mouse into a poem and watch him probe his way out,
or walk inside the poems room and feel the walls for a light switch.
I want them to water-ski across the surface of a poem waving at the authors name on the shore.
But all they want to do is tie the poem to a chair with rope and torture a confession out of it.
They begin beating it with a hose to find out what it really means.
Introduction to Poetry (vertaling)
Ik vraag hen een gedicht te nemen en het tegen het licht te houden als een kleurendia
of een oor tegen zijn bijenkorf te drukken.
Ik zeg: laat een muis in een gedicht vallen en kijk hoe hij zijn weg naar buiten zoekt,
of loop rond in de kamer van het gedicht en tast langs de muren naar een lichtknopje.
Ik wil dat ze waterskiën over het oppervlak van een gedicht zwaaiend naar de naam van de dichter aan de kant.
Maar het enige dat ze willen is het gedicht met touw vastbinden op een stoel en er een bekentenis uit martelen.
Ze beginnen het met een eind slang te slaan om uit te vinden wat het werkelijk betekent.
Auteur: Billy Collins.
Billy COLLINS -1941
,
William J. ("Billy") Collins
geboren op 22 maart 1941 in New York City is een Amerikaanse dichter die van 2001 tot 2003 de titel mocht dragen van (the 44th Poet Laureate of the United States. In zijn thuisstaat wordt Collins in 1992 gelauwerd als " a Literary Lion of the New York Public Library en hij wordt er gekozen tot the New York State Poet van 2004.
Hij studeerde aan the College of the Holy Cross en the University of California, Riverside.
For the record, Collins doesn't much care for the word "accessible" either, because it suggests "ramps for poetically handicapped people."
He likes the word "hospitable." But he concedes that "accessible" has won the day, and he's happy with the side he finds himself on. "
Some poems talk to us; others want us to witness an act of literary experimentation."
Bibliografie :
* Pokerface (1977)
* Video Poems (1980)
* The Apple That Astonished Paris (1988)
* Questions About Angels (1991)
* The Art of Drowning (1995)
* Picnic, Lightning (1998)
* Sailing Alone Around the Room: New and Selected Poems (2001)
In het noorden van Noorwegen wordt de oude boerin Anna Neshov vlak voor Kerstmis getroffen door een beroerte en ze ligt op sterven.
Haar oudste zoon Tor, die de boerderij heeft overgenomen en zich vol overgave aan de varkensfokkerij wijdt, ziet zich gedwongen zijn broers, Margido en Erlend die al jarenlang van elkaar en van hun familie vervreemd zijn, te bellen met het verzoek af te reizen naar hun ouderlijk huis in de buurt van Trondheim. Daar zijn ze al tijden niet geweest. De familie is allesbehalve on speaking terms.
Tor kent nauwelijks vrouwen, leeft uitermate sober en plattelands en geeft niets om bezittingen.
Zijn jongere broer Margido, , heeft na een ruzie met zijn vader alle contact met zijn familie verbroken en is in zijn solitaire bestaan als begrafenisondernemer het contact met zijn gevoel kwijtgeraakt.
Erlend, de jongste broer, heeft het ouderlijk huis ook allang verlaten en werkt in Kopenhagen als etaleur., geniet van schoonheid en woont samen met een vriend, Krumme.
Hij maakt graag dingen mooi, spaart vol vuur Swarovski kristal, geniet van de liefde, leeft bij voorkeur in de stad", drinkt behoorlijk en geeft gemakkelijk geld uit.
Tor laat ook zijn dochter Torunn komen, van wier bestaan niemand op de hoogte was en die hij zelf ook nog maar één keer gezien heeft: Torunns moeder is destijds door zijn moeder afgekeurd als schoondochter en van de boerderij weggejaagd, maar hij vindt dat Torunn haar grootmoeder toch een keer moet zien voor ze doodgaat.
Met zeer gemengde gevoelens reizen de familieleden af naar de boerderij, waar ze gedwongen worden weer met elkaar te praten, zich in elkaars levens te verdiepen en, niet in de laatste plaats, samen onder één dak te leven. Onderlinge tegenstellingen bloeien op en iedereen heeft moeite met het feit dat hij of zij opeens weer - of voor het eerst - een rol moet spelen in dit gezin, waarin wat niet gezegd wordt, vaak belangrijker is dan datgene dat wel hardop wordt uitgesproken.
Anne B. Ragde heeft Het leugenhuis prachtig opgebouwd. Een intro maakt de lezer benieuwd naar de persoon die vanuit het verleden beschreven wordt. Vervolgens introduceert ze de broers en hun leven. Dit doet ze indringend en beeldend. Hun dagelijkse leven en werk worden in kernachtige zinnen geschetst waardoor hoofdpersonen gestalte krijgen.
De oudste zoon Tor houdt varkens op de oude boerderij. Het is zijn lust en zijn leven. De schrijfster weet ongetwijfeld veel over deze dieren. Dat blijkt uit de informatie die ze geeft en de liefde waarmee ze schrijft. Dit geldt overigens niet alleen voor varkens maar ook voor de Noorse omgeving en de werkzaamheden van de andere broers en de dochter. Anne B. Ragde geeft zelf aan in interviews dat ze veel uit eigen ervaringen heeft geput.
Haar nauwkeurige en levendige beschrijvingen leveren krachtige beelden op. Vanaf het begin is de grote vraag wat er in deze familie is gebeurd. Waarom leeft de ene broer in Denemarken en komt de andere broer nooit thuis? Waardoor is verwijdering ontstaan? Langzaamaan licht Anne B. Ragde tipjes van sluiers op.
Tor kijkt vanuit zijn perspectief naar zijn moeder en naar het leven dat ze gezamenlijk leiden op de boerderij. De vader speelt nauwelijks een rol. Hij houdt zich erg afzijdig en wordt genegeerd. Zijn natje en zijn droogje krijgt hij en daarmee is alles gezegd. Hij lijkt op een huisdier dat eten vindt in een voederbak. De varkens leiden een meer liefdevol bestaan.
De Noorse titel Berlinerpoplene verwijst naar een boom die lange wortels heeft. Als je ze afsnijdt sterft de boom. Hetzelfde is bij families het geval. Ze zijn er, de wortels, en je ontkomt er niet aan. Tegenwoordig zien we steeds meer dat mensen liever met vrienden dingen ondernemen; dat is vrijblijvender. Familiebijeenkomsten zijn vaak beladen. Soms is er sprake van het heiligemoeten." De verschillende rollen die mensen in families vertolken, maken het soms extra gecompliceerd. Maar de wortels zijn er.
Als Erlends vriend Krumme overkomt uit Kopenhagen om Kerstmis op de boerderij te vieren, is de chaos compleet.
De enige die het allemaal niets lijkt te kunnen schelen, is hun vader, die al die jaren in de schaduw van hun moeder en hun grootvader heeft geleefd en die daarom door zijn zonen wordt veracht. Maar als Anna overlijdt en de erfenis verdeeld moet worden, doet uitgerekend hun vader een onthulling die veel duidelijk maakt maar die tegelijkertijd hun hele bestaan op losse schroeven zet ... Het Leugenhuis is het eerste deel van een trilogie en is ook bewerkt tot toneelstuk en een succesvolle televisieserie. Het tweede en derde deel van deze trilogie, Eremittkrepsene (De heremietkreeften) en ligge i gronne enger (Liggen in groene weiden) , bereikten in Noorwegen al net zo'n groot publiek.
Het boek is inmiddels aan vijftien landen verkocht, waaronder Engeland en Duitsland.
'Ik wilde al heel lang een boek schrijven dat zich op een boerderij afspeelt, omdat ook mijn wortels op het platteland liggen. Een familiebedrijf roept verplichtingen op, er breekt een onbeschrijflijke paniek uit als er geen opvolger komt. Alleen koninklijke families voelen dezelfde druk als boeren.'
Anne Birkefeldt RADGE -1957
Anne B.Ragde ,werd in 1957 geboren in Hardanger, het fjordengebied van Noorwegen. Ze wilde dierenarts worden, maar ze was niet goed genoeg in wiskunde. Daarom ging ze Engels, linguïstiek en fonetiek studeren, maar de liefde voor dieren bleef: 'Dieren zijn geweldig." Na haar studie werkte ze als lector aan de universiteit en als tekstschrijver voor een reclamebureau; in haar vrije tijd schreef ze kinderboeken. Nadat haar derde kinderboek was uitgegeven, besloot ze fulltime schrijfster te worden. Dat was jaren geleden, en sindsdien zijn er een groot aantal boeken van haar hand verschenen, in diverse genres, waaronder kinder- en jeugdboeken, humorboeken, korte verhalen en thrillers. In de beginperiode, toen haar boeken nog niet zo goed verkochten, schreef ze vooral erotische verhalen voor mannenbladen. Iets heel anders dan haar biografie van Nobelprijswinnares Sigrid Undset, waar ze in 2001 de prestigieuze Noorse Brageprijs voor ontving. Haar grote doorbraak kwam met Het leugenhuis, dat in 2004 verscheen en meteen alle verkoopsrecords brak.
In Noorwegen is Ragde mateloos populair, in de eerste plaats door haar romans, maar ook door haar flamboyante persoonlijkheid; ze neemt geen blad voor de mond, is een boeiende verteller en heeft een vliegbrevet en schietvergunning - maar alleen om een geweer te mogen lenen als ze in haar eentje op stap gaat op Spitsbergen, om zich te beschermen tegen ijsberen.
De televisieserie Berlinerpoplene van de Noorse NRK, gebaseerd op het boek Het leugenhuis van Anne B. Ragde, , heeft op 22 september de prestigieuze Prix d'Italia in de wacht gesleept. De serie won in de categorie Beste tv-drama.
De auteur heeft meerdere boeken geschreven samen met Unni Lindell.
Against the backdrop of the Korean War, a young man faces life's unimagined chances and terrifying consequences.
***
Met "Verontwaardiging"heeft Roth een van zijn meest buitenproportionele werken weten te scheppen. Verontwaardiging, is weer een iets politiekere roman, gesitueerd aan het begin van de jaren 50 als Amerika is verwikkeld in de Koreaanse oorlog.
We volgen student Marcus Messner in zijn pogingen te studeren, buiten die oorlog te blijven en afstand te houden van zijn ziekelijk bezorgde vader.
Als enig kind van een koshere slager woont hij nog bij zijn ouders in Newark( New Jersey) en studeert er als beste jongetje van zijn klas aan het plaatselijke College. Zijn vader stelt alles in het werk om zijn zoon binnenshuis en van het slechte pad te houden, maar vooral weg van de frontlinie in Korea. Wanneer hij,overmand wordt door angstaanvallen zijn enige zoon hysterisch inprent dat het minste of geringste kleinigheidje in het leven tragische gevolgen kan hebben, besluit Marcus aan een universiteit ver uit de buurt van zijn ouders te gaan studeren, vast van plan om met uitsluitend uitmuntende tienen als allerbeste te slagen.
Hij kiest voor de conservatieve campus van Ohio's Winesburg College. Marcus is feitelijk een nerd en een tobber.Hij kan er het kamerdelen met andere studenten niet uitstaan. In zijn eerste studentenhuis draait één van de kamergenoten de hele dag klassieke grammofoonplaten Bovendien zijn het allen Joden en dit wordt een teleurstelling voor hem , juist nu hij eens wilde uitvissen hoe leven tussen niet-joden er kon uitzien.
Marcus verhuist naar een andere dorm, waar hij zijn kamer slechts deelt met één andere student. Deze leent hem zijn auto wanneer Marcus een avondje uit wil met Olivia. Wanneer hij aan zijn huisgenoot vertelt over zijn belevenissen met Olivia, maakt deze Olivia uit voor slet en Marcus besluit meteen opnieuw te verhuizen. De studentendecaan ziet in al dit verhuizen van Marcus aanleiding om de student uit te nodigen voor een gesprek. Marcus maakt van de gelegenheid gebruik om zijn gal te spuien over het verplichte kerkbezoek op de Campus. Hij moet- naar hij eerst denkt van woede - overgeven in het kantoor van de decaan. Later blijkt hij een blindedarmontsteking te hebben.
Hij wordt met spoed naar het ziekenhuis gebracht waar hij wordt geopereerd. Olivia komt hem hier regelmatig bezoeken en ook zijn moeder, die hem vertelt dat zijn vader half krankzinnig is geworden en dat ze overweegt om van hem te scheiden. In het ziekenhuis gedraagt Olivia zich nogal wild - ze vrijt er stevig met Marcus . Een zuster betrapt hen en Marcus is - naar later blijkt - terecht bang dat de zuster hiervan melding zal maken aan de universiteit. Dat brengt het risico met zich mee dat hij van de universiteit wordt weggestuurd en vervolgens wordt opgeroepen om te vechten in Korea. Als Marcus weer uit het ziekenhuis ontslagen is, blijkt Olivia van de Campus te zijn verdwenen. In zijn wanhoop haar te vinden, brengt hij een bezoek aan de decaan. Die blijkt inderdaad op de hoogte te zijn van de gebeurtenissen in het ziekenhuis. Hij beweert dat Olivia zwanger is, hetgeen Marcus ernstig verwart.
Roth sluit met zijn recentste spruit :"Verontwaardiging "opnieuw aan bij zijn favoriete thema's: de Joods-Amerikaanse identiteit, Amerika met zijn morele en politieke conventies en oorlog.Deze keer behandelt hij de Koreaanse oorlog, ook wel eens 'de vergeten oorlog' genoemd en een periode in de moderne Amerikaanse geschiedenis die hij tot nu toe links had laten liggen: de fifties.
Marcus doel: zo ver mogelijk van huis wegvluchten. wordt echter het begin van een duizelingwekkende spiraal richting zijn eigen ondergang.
Philip Roth laat Marcus vanuit zijn zogenaamde dood -eigenlijk een delirium door opium - terugkijken op de gebeurtenissen die voorafgingen. Hoe analytischer Marcus alles bekijkt, hoe minder grip hij op de gebeurtenissen heeft. Roth laat bittere ernst voortdurend met droge humor flirten. De naïeve verwonderde blik van Marcus Messner op relaties en seks is hilarisch en doet denken aan de achterhaalde opvoedingsfilmpjes uit de jaren '50. In "Verontwaardiging" eisen de absurd-komische kronkels van het leven de overwinning op.
Philip Roth heeft na al die jaren nog niks van zijn scherpte verloren. Des te driftiger haalt hij de Amerikaanse vlag neer, en hij moet hierbij niet inboeten aan snedigheid en kracht. Roth bevestigt met "Verontwaardiging" zijn reputatie als taalvirtuoos. Met zijn 256 bladzijden kun je het boek nauwelijks een mastodont noemen, maar een vingeroefening is de nieuwste telg van Philip Roth allerminst. Integendeel, de auteur is in topvorm, en dat laat zich voelen. Zijn heldere schrijfstijl maakt zijn proza toegankelijk, maar het is vooral het hoge in your face-gehalte dat ons aan het boek gekluisterd houd.
de Volkskrant: : 'Ook Indignation is bovenal een uitnodiging, een uitnodiging om verder te denken, een verhaal met venijnige suggesties. Een ontwapenend en een vrolijk verhaal, ook dat nog, geschreven op de vertrouwde tonen van mijmerende kamermuziek met flitsende uithalen erin.'
Philip Roth -1933
Philip Milton Roth, is op 19 maart 1933 geboren te Newark(Jersey). Hij gradueerde aan Bucknell University in 1954 en behaalde zijn M.A. in Engelse literatuur in 1955 aan the University of Chicago in 1955. Philip Roth won in 1997 met Amerikaanse pastorale de Pulitzer Prize. In 1998 nam hij in het Witte Huis de National Medal of Arts in ontvangst en in 2002 werd zijn gehele oeuvre onderscheiden met de Gold Medal in Fiction van de American Academy of Arts and Letters.
Hij won twee keer de National Book Award, de PEN/Faulkner Award en de National Book Critics Circle Award.
In 2005 kreeg Het complot tegen Amerika -de Society of American Historians' Award toegekend voor 'de meest bijzondere historische roman over een Amerikaans thema in 2003-2004'.
In het Verenigd Koninkrijk won Het complot tegen Amerika de W.H. Smith Award voor het beste boek van het jaar, waarmee Roth de eerste schrijver werd in de zesenveertigjarige geschiedenis van de prijs die hem tweemaal won. In 2005 werd Roth de derde schrijver wiens verzameld werk tijdens zijn leven wordt opgenomen in de Library of America.
Vertaling: Karin Pijl UITGEVERIJ / THE HOUSE OF BOOKS
400 pagina's Verschenen: juni 2008 ISBN: 9789044321197
***
Firefly Lane is the poignant, powerful story of two women and the friendship that becomes the mainstay of their lives.
Spanning more than three decades and playing out across the ever-changing face of the Pacific Northwest.
And ultimately, about the one person who really, truly knows you - and knows what has the power to hurt you...and heal you.
***
De brutale puber Tully leidt geen luizenleventje zoals haar meeste leeftijdsgenoten in de jaren zeventig: haar moeder is drugsverslaafd en daarom woont Tully afwisselend bij haar en haar oma. Als ze met haar moeder verhuist naar een nieuwe buurt,Firefly Lane, raakt ze verrassend genoeg bevriend met de verlegen Kate.
De schuchtere Kate en de stoere Tully groeien op in dezelfde straat en worden hartsvriendinnen;ze beloven elkaar eeuwige vriendschap maar die hechte vriendschap wordt danig op de proef gesteld als hun levens een andere wending nemen. Het verhaal volgt Tully en Kate gedurende hun intense vriendschap, die uiteraard niet altijd verloopt zonder strubbelingen. De serieuze Kate komt uit een liefdevol gezin. Tully is een druktemaker en houdt van glamour.
Zo heeft Tully de grote ambitie om verslaggeefster te worden, terwijl Kate meer verlangt naar een leven in het teken van huisje-boompje-beestje.
De meisjes sluiten een pact dat ze altijd op elkaar kunnen rekenen en die belofte zal dertig jaar standhouden. Inmiddels is Tully een beroemd journaliste geworden. Kate heeft gekozen voor een huwelijk met John en voor het moederschap. Na een bittere ruzie verliezen de twee vrouwen elkaar lange tijd uit het oog. Tot Tully een dringende oproep krijgt...
Wie naar de sterren grijpt, is een ontroerende roman over de levens van twee bijzondere vrouwen en over de ware essentie van vriendschap. Deze prachtige roman beschrijft op realistische wijze een vriendschap tussen twee hartsvriendinnen waarbij het nodige drama niet ontbreekt.Omdat het leven van de twee hoofdpersonages al vanaf hun jeugd wordt beschreven, wordt de lezer meegetrokken in hun belevenissen en is meeleven met de karakters niet moeilijk.
Kristin Hannah opent een nieuwe wereld tijdens haar zoektocht naar de krachtige stem van de vrouwen-fictie.***
Kristin Hannah : 1960
Kristin Hannah , is geboren in september 1960 in South California , maakte er zandkastelen in het zand en speelde er in de golven op het strand.Op achtjarige leeftijd verhuisde ze met haar familie naar Western Washington .Ze beschouwt zichzelf nu als een echte " Washingtonian ". Voor haar zit er iets speciaals aan dit deel van het land, bijna magisch zelf. In zekere zin voelt ze zich nog steeds pionier.
"Onze familie was op zoek naar een beter leven en zij hebben het hier gevonden in de grote groene bomen en de met sneeuw bevlekte bergen. "Echo Beach is het soort plaats waar iedereen je kent en iedereen om je geeft.
Haar moeder verlangde er op haar ziekbed steeds naar dat ze schrijfster zou worden , maar eerst ging ze rechten studeren.Ze was advocate in Seattle , alvorens zich full-time op het schrijven te storten. Kristin Hannah heeft met haar indringende romans, waaronder Twee zusjes en Alice, het wolvenmeisje, een internationaal lezerspubliek veroverd. Haar boeken worden in meer dan twintig landen gepubliceerd.
Inmiddels is ze met haar zestien romans één van Amerika's bekendste schrijfsters geworden en won ze verschillende prijzen zoals : -the Golden heart , the Maggie en in 1996 the National Reader's Choice award. Ze woont met haar man en zoon op de eilanden in the Pacific Northwest en Hawaï.
Hannah blijft meesterlijk in het grondig doorvorsen van de geest en de omlijnende gevoelens van haar hoofdpersonen.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Oorlog: een laffe vlucht uit de problemen van de vrede."
De vrouw is het enige geschenk dat zichzelf verpakt.
Hondenleven
Lekker slapen, heerlijk zacht, stilletjes liggen, weinig gapen. op tijd je eten, wat had je gedacht? Een wandeling elke dag Poezen pakken als het mag. Boze dieven buiten gooien, altijd weg met vlooien. Vertroeteld worden door de baas, konijntjes vangen en soms een haas. Nooit in de kou een beentje kluiven, rollebollen en springen naar de duiven. Putten graven, liefst heel diep en hopen dat 't baasje ze niet ziet. En heel soms in 't bedje slapen, Zachtjes dromen van mijn vriendjes en alle lieve kindjes. Wat is het fijn, hier een hond te zijn.
ZO - heb het weer eens gelapt zé ! ruitenlappen , zooitje van niets
Tezamen aan de dis gezeten zijn wij verzoend met ons bestaan , zolang wij niet bij ons geweten en bij ons hart te rade gaan.
Heere Heeresma
Paul Auster
James Patterson
John Le Carré
Lezen vrijwaart je van gekooide gedachten .
"Bij processen van terroristen zit de zaal bomvol."
Ervaring is eenvoudig de naam die we aan onze fouten geven.
Dankbaarheid is een bloemke , dat in weinig hoven bloeit. -Guido Gezelle.
Emoties, ach,mevrouw, emoties Zijn zo vies ; vis die niet kan zwemmen In mijn uitgekookte zee van ironie .
Armoede brengt volkeren tot revoluties en revoluties brengen het volk weer tot armoede .
Je kunt wel roepen dat je op het juiste spoor zit, maar daar schiet je niks mee op, als de trein stil staat.
Neem eens afstand, dat geeft meer zicht.
Sommige mensen worden zozeer bewierookt dat ze de verstikkingsdood sterven.
Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven
Alleen een gek voelt
met beide voeten
hoe diep het water is
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
"Een bibliothecaris is een boekhouder."
Want men moet nooit te lang verwijlen In den warmen schoot van 't geluk : De schoonste illusies verijlen Onder een voortdurenden druk.
Moeilijker dan leven zonder toekomst is leven zonder verleden. .
Wie twijfelt aan zijn eigen eerlijkheid begint eerlijk te zijn
John Grisham
Er is iets dat de voortijden ons leren En ook de zon die net is opgegaan . Het eeuwige lot der mensen is ontberen, Je hebt alleen wat je kunt laten staan.
Door al wat je bezit laat je je leiden, En waar je meester bent, en je ook knecht, Behoefte ziet zich van genot gescheiden, En plicht hecht zich meteen aan ieder recht.
Als men de taal met een handschoen vergelijkt, die om een inhoud getrokken is, dan past de Duitse, Franse en Italiaanse te ruim, de Nederlandse te strak, terwijl de Engelse als gegoten zit.
