Woensdag 4 november

Dinsdagavond om 21 uur wordt er geklopt. Wie kan dat nog zijn? Aan de deur staan drie politiemannen waaronder één die twee woordjes engels spreekt: ‘pasport’ en ‘housing-card’. We geven dus het gevraagde en op een papier worden enkele aantekeningen gemaakt. Eh ja, hij kan ook nog ‘ok’ zeggen en dan vertrekken ze. We denken dat ze onze visa hebben nagekeken en ook de datum tot wanneer onze ‘huiskaart’ geldig is. We zullen het nooit zeker weten …. .

Deze morgen rijden we met de bus naar ons koffiehuis. Onderweg staan een heel aantal mensen bij mekaar, blijkbaar is er iets aan de gang. We vernemen nadien dat tussen 7u30 en 11 deze voormiddag 60 fietstaxi’s in beslag zijn genomen door de politie. De bestuurders beschikken niet over een toelating; dwz dat deze fietsen 20 dagen worden vastgehouden en dat ieder een boete moet betalen van 2000 RMB (= 200 euro). Iets verder in een afgelegen straatje valt het ons op dat er zoveel stilstaande wagentjes achter mekaar staan …. Getipt?

Iris vertelt met wat over haar privéleven. Hun gezin in Honkong telde 8 personen waarvan alleen de vader werkte en zij waren arm. Iris is de tweede oudste en ging op haar 14 jaar in de voormiddag werken en in de namiddag naar school en haar volledig salaris werd opgeslorpt door het gezin. Nu, zovele jaren later, draagt zij er de vruchten van. Haar moeder heeft haar deze week bekend dat zij haar jongere broers en zussen hiervan heeft ingelicht en nu is het maar normaal dat zij, in de moeilijke omstandigheden van een alleenverdiener én met een ongeneeslijke ziekte, het gezin van Iris financieel steunen. Haar echtgenoot verdient maandelijks iets meer dan 1000 euro, maar hij moet regelmatig naar de dokter om zijn ziekte op te volgen en dit is telkens een serieuze financiële aderlating. Ze kan de hulp dus zeker wel gebruiken en ze is haar familie dan ook bijzonder dankbaar. ‘Not the money but to be healty is important’ …. en zij spreekt uit ervaring! Chinezen hebben een groot inlevingsvermogen voor familie.

Een wandeling in de namiddag doet me goed en dan heb ik nog even tijd om in het zonnetje te zitten. Ik krijg gezelschap en na een tijdje heb ik een klein Chineesje op mijn school, en wel met een pampertje aan. Maar ook nu weer een moeder die bezorgd is en ik denk, mij goede raad geeft. Ik moet helaas weer zeggen ‘Tim bu dong’, ik versta je niet, en dan doet ze maar teken dat ik lange mouwen moet aandoen.

We vernemen dat in België China niet ver weg is, je kan bepaalde reportages volgen op tv. Spijtig dat we dit missen, maar we hebben hier waarschijnlijk ook al toestanden gezien die niet op het scherm komen. Zaterdag bijvoorbeeld, na onze wandeling in het park, wou ik even gebruik maken van het toilet. Ik nam dus ook de ingang waar de vrouwen binnengingen en ….. neen, ik heb gewacht tot thuis. De gaten in de grond waren in een halve cirkel en zo opgevat dat je er zijdelings moest gaan bovenzitten, dus achter mekaar, en dit zonder schutsels of zonder deuren. Je kon dus gewoon je gezonde buurvrouw zien ….. en de wachtenden stonden er gewoon op te kijken ….. ! Om hier een foto van te maken, dat vond ik iets te vergaand ….