Dinsdagavond om 21 uur wordt er geklopt. Wie kan dat nog zijn? Aan de deur staan drie politiemannen waaronder één die twee woordjes engels spreekt: pasport en housing-card. We geven dus het gevraagde en op een papier worden enkele aantekeningen gemaakt. Eh ja, hij kan ook nog ok zeggen en dan vertrekken ze. We denken dat ze onze visa hebben nagekeken en ook de datum tot wanneer onze huiskaart geldig is. We zullen het nooit zeker weten . .
Deze morgen rijden we met de bus naar ons koffiehuis. Onderweg staan een heel aantal mensen bij mekaar, blijkbaar is er iets aan de gang. We vernemen nadien dat tussen 7u30 en 11 deze voormiddag 60 fietstaxis in beslag zijn genomen door de politie. De bestuurders beschikken niet over een toelating; dwz dat deze fietsen 20 dagen worden vastgehouden en dat ieder een boete moet betalen van 2000 RMB (= 200 euro). Iets verder in een afgelegen straatje valt het ons op dat er zoveel stilstaande wagentjes achter mekaar staan . Getipt?
Iris vertelt met wat over haar privéleven. Hun gezin in Honkong telde 8 personen waarvan alleen de vader werkte en zij waren arm. Iris is de tweede oudste en ging op haar 14 jaar in de voormiddag werken en in de namiddag naar school en haar volledig salaris werd opgeslorpt door het gezin. Nu, zovele jaren later, draagt zij er de vruchten van. Haar moeder heeft haar deze week bekend dat zij haar jongere broers en zussen hiervan heeft ingelicht en nu is het maar normaal dat zij, in de moeilijke omstandigheden van een alleenverdiener én met een ongeneeslijke ziekte, het gezin van Iris financieel steunen. Haar echtgenoot verdient maandelijks iets meer dan 1000 euro, maar hij moet regelmatig naar de dokter om zijn ziekte op te volgen en dit is telkens een serieuze financiële aderlating. Ze kan de hulp dus zeker wel gebruiken en ze is haar familie dan ook bijzonder dankbaar. Not the money but to be healty is important . en zij spreekt uit ervaring! Chinezen hebben een groot inlevingsvermogen voor familie.
Een wandeling in de namiddag doet me goed en dan heb ik nog even tijd om in het zonnetje te zitten. Ik krijg gezelschap en na een tijdje heb ik een klein Chineesje op mijn school, en wel met een pampertje aan. Maar ook nu weer een moeder die bezorgd is en ik denk, mij goede raad geeft. Ik moet helaas weer zeggen Tim bu dong, ik versta je niet, en dan doet ze maar teken dat ik lange mouwen moet aandoen.
We vernemen dat in België China niet ver weg is, je kan bepaalde reportages volgen op tv. Spijtig dat we dit missen, maar we hebben hier waarschijnlijk ook al toestanden gezien die niet op het scherm komen. Zaterdag bijvoorbeeld, na onze wandeling in het park, wou ik even gebruik maken van het toilet. Ik nam dus ook de ingang waar de vrouwen binnengingen en .. neen, ik heb gewacht tot thuis. De gaten in de grond waren in een halve cirkel en zo opgevat dat je er zijdelings moest gaan bovenzitten, dus achter mekaar, en dit zonder schutsels of zonder deuren. Je kon dus gewoon je gezonde buurvrouw zien .. en de wachtenden stonden er gewoon op te kijken .. ! Om hier een foto van te maken, dat vond ik iets te vergaand .
Vandaag is het de feestdag van Sint Hubertus en dus ook een feestdag voor de jachthoornblazers. Terwijl zij deze avond de misviering zullen opluisteren en nadien genieten van een gezellige receptie liggen wij al lang te slapen. Nietemin denken we toch aan hen en zouden we graag even in Westrode zijn. Dat deze dag een hoogdag is in het jachthoornjaar weten we maar al te goed en dit geeft ook een gelegenheid om in een volle kerk de mensen van Westrode en omstreken muzikaal te verwennen. Zoals elk jaar succes verzekerd!
Het is vandaag een dag met zon maar ook met nogal veel wind, het voelt dan ook wat frisser aan als je in de schaduw bent. Deze morgen zag ik al de eerste winterkleding bovenkomen; jassen, kinderen met mutsen op, . maar toch is het nog lang niet koud zoals wij de koude kennen. Het is nog steeds 25 graden warm en in de schaduw nog 20 graden.
Deze namiddag zit ik in het zonnetje en ja, dan krijg je die bezorgde Chinezen .. ze zeggen vanalles waar ik niets van versta. Maar uit hun lichaamstaal kan ik opmaken dat ze denken dat ik toch kou moet hebben als ik zo in een topje zit. Ik schud van neen, maar om zichzelf te overtuigen komt de warm aangeklede mevrouw toch eens voelen aan mijn arm. Ze neemt mijn hand vast en bekijkt mijn ring . spijtig dat ik haar niet kan verstaan, het geeft me wel een goed gevoel ik word hier aanvaard.
Een man op een brommertje stopt en duwt me 3 dikke Engelstalige leesboeken in mijn hand. Ik krijg haast de kans niet om te zeggen dat we maar 14 dagen meer blijven want ook gisteren heeft hij me er 3 gegeven. Hij wuift mijn argument weg en vertrekt. Ik weet niet wie hij is of waar hij woont .. . Ik weet dus ook niet hoe ik die boeken kan terugbezorgen want ik heb zelf nog voldoende lectuur in het Nederlands en dat lijkt voor mij toch beter geschikt .
We draaien vandaag een kalenderblad om en beginnen aan onze laatste halve maand in China. Eén november, Allerheiligen en dus in België een hoogdag. Hier merken we er niets van, de winkels en de kappers . alles werkt door zoals op elke weekdag, op elke zondag. Ook de straatvegers vullen het straatbeeld zoals we het kennen, maar vandaag merken we toch een slimme mevrouw. Terwijl ze veegt rolt ze een bureaustoel mee om af en toe eens te rusten
Deze namiddag eten we geen pannenkoeken zoals we in Westrode zouden doen, maar drinken we een ijskoffie op ons vertrouwd terrasje. Bij de 3 tafeltjes vinden we toch altijd ééntje onbezet, dat geluk hebben we.
Where are you coming from?. Een jong meisje spreekt ons aan en we komen te weten dat zij uit Duitsland komt. Vooraleer ze er naar de universiteit gaat geeft ze hier engels in de internationale school en na zes maanden zal ze zeker een hele ervaring rijker zijn! Mooi meegenomen!
Het zoontje van Iris wacht op de schoolbus en hij is in groot ornaat. Het is vandaag Halloweenfeest.
Onderweg naar de markt maken we de opening van een nieuwe winkel van bromfietsen mee. Dit gebeurt met veel omhaal, er is vuurwerk en er is tromgeroffel waarop de draken dansen en er is enorm veel belangstelling. Wat is me dat veel lawaai en dat duurt zo een half uur tot een uur lang. Aan beide zijden van de straat staan jongeren met plakkaten waarop ik getallen zie staan. Ik vermoed dat het de prijzen van de bromfietsen zijn en nu misschien in speciaal aanbod? Chinezen en draken, ze hebben er toch iets mee, en dan moet je zien hoe ook de volwassenen zich hierin kunnen uitleven. Het is gemeend!
Om 16 uur worden we opgehaald voor een wandeling in de bergen van Sanxiang. Na een half uurtje stijgen bereiken we de top en hebben een mooi uitzicht over the town en het hele landschap. Natuurlijk zijn we er niet alleen en het is al bijna normaal als we gevraagd worden om te poseren met Chinezen. Dus, we doen het maar en iedereen is content. We wandelen langsheen meerdere standbeelden die alle soorten slakkenhuizen voorstellen. Dat het Chinese Gouvernement denkt aan de gezondheid en de sportiviteit van hun landgenoten zien we aan de vele fitnesstoestellen die hier in openlucht veelvuldig worden gebruikt.
Om 17u30 komen we met 13 aan op de barbequelocatie. Dit is een plaats waar een 15-tal betonnen tafels staan met in elk 2 gaten voor de vuren en je kan zon tafel afhuren. Zakken voeding wordt meegesleurd en de meisjes zorgen voor het wassen van tomaten en fruit. De eigenaar van de plaats komt de vuren aansteken en zorgt voor de nodige vorken. Vlees, vlees en nog eens vlees . dat is wat we eten: varkenvlees, balletjes, worstjes en natuurlijk ook kip. Er zijn ook nog maïskolven en eierplanten, dit om toch ook nog wat groenten mee te pikken. Het is al avond en met de gezelligheid rond de vuren komen ook de muzikale talenten naar boven. Ondertussen weet ik al dat Chinezen toch zo graag zingen. Ook Erik is hierop voorbereid en heeft het gebarenliedje van I have a dynamo on my bicycle .. deze nacht vertaald en ingestudeerd. .Ze vinden het geweldig!
Dit is weer een moment waar China en België tegenover mekaar wordt afgewogen. Thomas heeft een dochtertje en wil hij een tweede kind moet hij 20.000 euro betalen. Hij heeft een bewonerskaart van de stad ZhuHai, dus is hier één kind de regel.. Dragon heeft een zoontje van 2 jaar en 6 maanden en vooral zijn ouders zijn zeer blij met het mannelijk geslacht. Zijn moeder woont bij hem en zijn vader woont nog op het platteland waar hij zorgt voor een kleindochtertje. Het is ondertussen 4 jaar geleden dat ze mekaar nog hebben gezien, en dat vinden ze blijkbaar maar normaal. Ze wonen 27 uren treinreis van mekaar verwijderd!
De tijd vordert en die Chinezen blijven maar eten . ik blijf me hier toch echt wel over verwonderen en ja, ik merk het eigenlijk op alle uren van de dag.
Maar . die Chinese manieren van alles zomaar op de grond te gooien kan ik toch niet gewoon worden. Ik zie ook wel dat er iemand komt opruimen als iedereen rond zo een tafel weg gaat, maar dat wil nog niet zeggen dat ik servetten, papieren bekers en plastieken flessen zomaar op de grond gooi. Het is zowaar weer een slachtveld als we het terrein verlaten en niemand maakt zich hier zorgen rond, alleen wij.
Iris is vandaag een hele dag naar HongKong voor business. Haar moeder en een zus zijn hier in haar appartement en deze morgen gaan Erik en ik samen met hen voor breakfast. Ik had gisteren beloofd om hen te gidsen naar ons dagelijks koffiehuis, want zij zijn niet echt thuis hier in Sanxiang. Zover is het dus gekomen ik gids in China! Gelukkig spreekt ook de zus een woordje Engels, want de moeder kan enkel Kantonees. Terwijl we daar aan tafel zitten merken we in de buurt en man die ook niet van Aziatische afkomst is en na een tijdje brengt de dienster een briefje need help?. We kijken zijn richting uit en bedanken hem voor de aangeboden hulp, maar we trekken onze plan met onze HongKongse tolk. Dat gaat zo, vreemdelingen trekken hier mekaar aan en van waar ze ook komen, en zijn ze zwart of wit, er wordt meestal vriendelijk geknikt. Blijkbaar denken velen hier dat wij ofwel Amerikanen zijn ofwel Australiërs. Ligt Europa hier dan zover vandaan ..?
Om 13 uur heb ik weer een afspraak met hen voor de lunch, ik durf het niet weigeren om mee te gaan. Ze zijn zo vriendelijk en och ja, ze hebben zo een moeilijke periode achter de rug, het is de eerste keer dat de moeder buiten komt sinds haar echtgenoot is overleden.
Lunch of theetime, ik weet op den duur het verschil niet meer. We sluiten af met een irish-coffee of zoiets dat er toch op lijkt en om 15 uur brengt de auto ons thuis. Ik bedank voor de uitnodiging voor vanavond, zo tot driemaal toe per dag op restaurant vind ik iets te veel van het goede. Wij eten gebakken patatjes met tomaten en varkenvlees; én met mes en vork!
Het is nu 9u45 in de voormiddag in België. Wat zou ik graag deze dag hebben geruild voor een dagje Londerzeel. Flint en Lou treden vandaag op voor de grootouders, en op dit moment is het feest zeker volop aan de gang. Helaas, we kunnen er dit jaar niet bij zijn! Ik weet uit het verleden dat dit één van de hoogdagen in de kleuterschool is, met heel veel voorbereiding, stress op de dag zelf, maar ook met veel voldoening nadien. Al zijn de grootouders niet altijd een uitbundig enthousiast publiek op het moment zelf, de reacties nadien zijn zoveel duidelijker. Hier in het verre China leef ik met ze mee en vol verwachting ben ik naar de fotos die we spijtig genoeg maar pas zullen kunnen bekijken als we terug thuis zijn.
Vorig jaar hebben de kleuterleidsters het grootoudersfeest uitgesteld en een winterwandeling georganiseerd. Ondanks het regenweer waren we toch heel erg dankbaar dat we het konden meemaken.
En nu kijken we al vooruit naar het schoolfeest, daar zullen we de optredens zeker niet missen!
Ondertussen is het hier al na 17 uur en staan de ouders en grootouders op wacht voor de schoolbusjes, zij brengen de kinderen thuis na weer een lange woensdag.
Na de middag, wel 20 uur Chinese tijd, komt Flint in beeld, met een spinnenweb op de wang getekend, een overblijfsel van het grootoudersfeest .. Ja, het was leuk, maar jullie waren er niet hé. Waarom blijven jullie zo lang in China? Tja, wat kan ik daar op antwoorden .. Net voor we gaan slapen heeft ook Lou nog wat te vertellen en samen met Aiko danst hij voor ons, zijn grootouders. Zo kunnen wij vandaag toch ook een beetje genieten . we hebben ze alle vijf gezien, ons kleine jongens!
Vandaag heb ik gezien hoe hier aan kopie wordt gewerkt. Een aantal scheerapparaten worden aangekocht, en met de verpakking gaat Iris naar een centrum waar je je absoluut niet veel moet van voorstellen: 2 personen en 3 computers waarvan de derde enkel wordt gebruikt door toevallige passanten voor spelletjes.
De originele verpakking wordt onder de scanner gelegd en dan begint op het scherm van de computer het werk aan de kopie ..: de kleuren worden veranderd en de originele naam wordt weggegomd voor een nieuwe naam. Zo simpel is het . met het juiste computerprogramma een werkje van niets. Nergens staat vermeld dat het een Chinees product is en alle tekst is Engelstalig. Dat de Chinese mevrouw deze vragen gewoon is dat merk je direct, ze stelt geen vragen, integendeel, zij zoekt naar de mooiste en meest aansprekende kleuren en design en ze is zeer hulpvaardig zodat het resultaat haar klant tevreden stelt. Met een aantal geprinte voorbeelden trekt Iris nog deze week naar een klant ergens in HongKong en zal, na eventuele aanpassingen, een definitief ontwerp meekrijgen op een disc. En dit allemaal kost haar 45 euro. Via een agent heeft ze contact met een bedrijf voor het maken van deze apparaten en binnen de kortste keren ligt dit kopie-artikel in de HongKongse winkels, goedkoper en bijna niet te onderscheiden van de originele! Dus om een centje bij te verdienen . durven doen!
Toen ik de laatste keer bij de kapper was stonden ze weer met zon 5-tal rond mij en toch iemand die één woordje engels sprak: babyhair beautiful! Of ik daar nu zo gelukkig mee was .? Ze trok bij zichzelf een haar uit en legde het op mijn hoofd, uiteraard gaf dat een groot verschil, eerst al in kleur maar ook in kwaliteit. Hun pikzwarte haren zijn dik en stug. Ook de meeste babytjes hier hebben een pikzwart hoofdje met soms echt al lange haren. Als ik dan denk aan onze tweeling, inderdaad dié hebben babyhaar!
Vandaag heb ik het geluk van enkele kindjes te mogen fotograferen, en de moeders en vaders poseren hun babytjes fier ! Maar bij één foto hoop ik niet te shockeren, tja, . zo is het nu eenmaal in China!
Emily haalt ons op om 13 uur en op onze vraag gaan we met de (lijn-)bus naar ZhuHai. Het is gemakkelijk, deze bus, nr. 11, stopt daar waar je wacht en je hand opsteekt om te doen stoppen . . Deze bus kost 3 RMB voor de afstand die wij moeten afleggen tot aan de border van ZhuHai. Van daar gaan we te voet de border over en nemen de stadsbus nr. 6. Hier is verschil in bus en als gevolg verschil in prijs: een bus met airco kost 2.50 RMB en één zonder 1.50 RMB en dit is ongeacht het aantal stopplaatsen. Zitplaatsen hebben we niet meer, maar komt het door het verschil in huidskleur of is het de leeftijd die meespeelt, er komen zitplaatsen vrij voor ons. Hiervoor bedanken we vriendelijk, zo oud voelen we ons nog niet en we blijven ons vasthouden aan de lussen bovenaan.
Eerst gaan we op zoek naar de Jusco, het Japans grootwarenhuis. We kopen er ons brood dat alleen daar te vinden is en het meest gelijkt op het onze in Westrode. Onze voorraad zal volstaan tot het einde van ons verblijf hier en goed dat we kunnen beschikken over een diepvriezer in ons appartement.
De zus van Emily heeft een kapsalon geopend, nu net één maand geleden. Hiervoor is een serieuze financiële inspanning geleverd van 160.000 RMB (= 16.000 euro). Zeer veel geld, geleend bij vrienden en kennissen. Om dit te kunnen terugbetalen moet ze dagelijks 700 RMB (= 70 euro) ontvangen en, als je weet dat een wasbeurt 10 RMB en een knipbeurt 20 RMB kost kan je uitrekenen hoeveel klanten er dagelijks moeten over de vloer komen. Als ik dit even zou omrekenen in ons klein landje, dan komen we met 2 klanten per dag al bijna aan voldoende. De nieuwe zaak is dan ook helemaal niet vergelijkbaar met een kappersalon bij ons. Ik tel daar niet minder dan 11 massage-/wastafels en dagelijks 8 personeelsleden. We doen haar een plezier en krijgen er ook onze beurt, we willen bijdragen aan haar financieel probleem want tot op vandaag kon ze maar rekenen op gemiddeld 400 RMB per dag.
Jack Lee wacht ons op en we zijn uitgenodigd in zijn appartement voor het maken en eten van Dim Sum, een typisch Noord-Chinees gerecht dat we kennen van de restaurants. Het appartement is nog vrij nieuw en voldoende groot voor het aantal inwonende personen, nl. hijzelf met zijn echtgenote, zijn zoon van 9 en zijn moeder. De inrichting heeft weer de echte Chinese invloed en daarmee bedoel ik de extra toevoeging van houten krullen aan het plafond. De muren zijn (waren) wit, maar vragen dringend achter een likje verf. Dit is iets wat me al meerdere malen is opgevallen, aandacht voor propere muren hebben ze hier nergens, en dat gaat van privéwoningen tot salons tot restaurants. Ook iets van versiering aan de muren ontbreekt volledig. Echt gevoel voor gezelligheid is niet te bespeuren, maar ondanks dat worden we heel erg joviaal onthaald. We zien hoe zijn vrouw en haar vriendin van bloem en water een deeg maken van waaruit ronde schijven van een 10 cm worden uitgerold. Hierop wordt een vulling gelegd en dit kan zeer verschillend zijn. Het deeg wordt dicht geplooid tot een beursje en gekookt in water, als ze boven drijven (3 minuten) zijn ze klaar. Het mengsel kan bestaan uit varkensgehakt met veel vet, gemengd met kleingesneden verse groenten en sojaolie. Dit kan gevarieerd worden met o.m. garnalen, vis , . .
De tafel wordt gedekt met de gebruikelijke kleine kommetjes en stokjes en we zitten met 8 rond de tafel. Op een tafelvuurtje staat soep waarin verschillende soorten vis, groenten, fijngesneden rundsvlees en lamsvlees koken, de zogenaamde hotpot. Sojasaus, al dan niet gemengd met chilipepers, wordt gebruikt zowel bij de DimSum als bij de hotpot. En ja, de zelfgemaakte DimSum is de lekkerste die we tot nu toe al gegeten hebben. Een pluim voor de koks! En we zouden niet in China zijn als we hierbij geen échte Chines wijn drinken . van 50° alcohol. Goed dat je ook hier nooit alleen drinkt (al durven wij dat al eens vergeten!) en dus de hoeveelheid beperkt is. Het is een gezellige avond en ja te laat voor de laatste bus en we nemen dus de taxi. We zetten thuis nog even de skype op en tetenne en nonkel Jos bellen ons nog op om 23u30. Ze hebben hun camera geïnstalleerd en het is nu het moment om het uit te proberen. En ja hoor, het lukt, al is het soms wat even zoeken om ze helemaal in beeld te krijgen.
Het is net over middernacht als we gaan slapen, maar hier telt geen winteruur zoals in België waar deze nacht één uurtje langer zal duren!
Deze week verlopen de dagen gewoon. Het is nog steeds warm met zonnige dagen en ook dagen met sluierwolken. Iris is deze morgen met het hele gezin vertrokken naar Hong Kong voor de begrafenis van haar vader en zij keren zondagavond terug.
Erik brengt een bezoekje in een kamer waar 4 meisjes uit de fabriek wonen, zij verblijven er praktisch het hele jaar rond, buiten de enkele dagen die ze naar hun hometown kunnen tijdens een vakantieperiode. Zo een kamertje bestaat uit tweemaal twee stapelbedden, 4 kleerkastjes, een wc en een wasbak. Er is geen buitenraam, wel een open ruimte die kan gebruikt worden om de was te drogen. Twee ventilatoren moeten zorgen dat de warmte draaglijk is. Het bed bestaat uit een ressort en daarop een houten plank, bedekt met een wollen doek. Het is er sober, om niet te zeggen kaal en ongezellig. Douchen zou er een luxe zijn, maar de wastafel wordt er gebruikt zowel om zichzelf te wassen of als wasbak voor hun kledij. Als ik die fotos zie kan ik me echt wel voorstellen dat zij liever werken dan hier hun tijd door te brengen en, ik vraag me af hoe het zit in de muggenperiode of als het amper 10 graden buiten is. Geen verwarming . geen ramen om te sluiten .! Dit verblijf moet niet worden vergoed door het personeel van de bureaus, wel betalen de arbeiders maandelijks 5 euro. Waarom dit verschil???
Het eten gebeurt in een kantine en hiervoor heeft ieder een kaart. Elk gerecht en elke drank wordt genoteerd op de kaart en na een maand gebeurt de afrekening met het loon. Ook hier is een duidelijk verschil: jongens betalen meer dan meisjes omdat verondersteld wordt zij meer kunnen eten. Dit is geen grap, al kan ik dat onderscheid moeilijk vatten! Het kan dus gebeuren dat de mannelijke arbeiders, na veel eten, het moeten stellen met een klein loon. Dit gaat dan meestal integraal naar de ouders in het noorden. Het zijn overwegend heel jonge mensen die hier verblijven, eens wat ouder sparen ze en wonen dan in de korte nabijheid in een appartementje. Al stelt dit soms ook niet te veel voor . .
We hebben een hotel geboekt in Hongkong van 6 tot 8 november, het weekend vooraleer we terugkeren naar huis. Een stad waar altijd wel iets te beleven valt en we hebben een visum met 2 entries, dus we maken er graag gebruik van.
Zaterdag is een vakantiedag en we genieten van een duik in het zwembad. Je gelooft het niet, er staan amper 2 ligstoelen en ze zijn voor ons; natuurlijk, Chinezen houden niet van de zon en komen enkel om te zwemmen. Eens terug in het appartement komt Iris me halen, ik moet even kennismaken met een lerares van haar dochtertje dat na de school wordt opgevangen om haar bij te staan bij huistaken en lessen. Deze Chinese mevrouw geeft engels in the middenschool (humaniora). Ik word er vriendelijk ontvangen en zij biedt mij een geschenkje aan: een presse-papier in glas. Zijn ze niet joviaal .? Ik word dan ook uitgenodigd om een praatje te komen slaan als zij er aanwezig is. Misschien doe ik dat wel .. want morgen vertrekt Iris met haar hele gezin naar Hongkong waar haar vader donderdag begraven wordt.
Tijdens onze wandeling langsheen de winkelstraat worden we geconfronteerd met het Chinese straatbeeld: de vuilniswagen rijdt rond, de was hangt te drogen aan de hoogspanningspyloon, de karren wachten op de parking aan de markt en de herstelster aan de naaimachine waar ik broeken voor Erik laat inkorten is ook aan het werk. Wie stukken heef t aan de TV kan ook hier terecht, maar dit is niet te vergelijken met onze hersteldienst, hij wordt nog écht gemaakt!
Deze namiddag op het koffieterrasje komen 2 jongens van 18 jaar, in een schooluniform, aan ons tafeltje zitten, en ja, één van beiden spreekt ons aan in het engels. Het is de eerste keer dat hij van zo kortbij spreekt met vreemdelingen. Hij zit in het laatste jaar van de humaniora en woont in de school waar de interne studenten per 12 verblijven in een kleine ruimte met stapelbedden, 3 boven mekaar. Het is volgens hem maar een kleine school, maar als we vragen hoeveel leerlingen er zijn spreekt hij over 3000! Een kleine school???? Wat moeten we ons dan voorstellen bij een grote school?
Er is elke dag, 7 op 7, les en alleen zondagnamiddag hebben ze vrij. Ze hebben dagelijks 9 u en een half les, onderbroken met een middagpauze van 2 uur. Hij vindt het een strenge school, maar weet dat het zijn nut heeft voor de toekomst, hij wil verder talen studeren en denkt aan engels, spaans en japans. Flinke leerling en heel beleefd! We hebben weer wat bijgeleerd over studeren in China en ik denk dat discipline hier nog hoog in het vaandel wordt gedragen!
In de Gildenstraat is iemand jarig. Proficiat Steven!
Vandaag merk ik een restaurant op waar je volgende gerechten kan eten: schaap, kip, konijn en HOND! Ik ga er niet binnen, het gedacht alleen al .!
Met Iris kom ik bij een manueel therapeut (?) Buiten aan het raam hangt een grote prent met alle mogelijke spieren en drukpunten en het lijkt echt. Binnen is het een éénmanspraktijk met één tafel in een klein kamertje, gelukkig met airco. Zij heeft last van slapeloosheid, wat waarschijnlijk te maken heeft met het verlies van haar vader, en zij wil zich laten behandelen. De therapeut neemt het heel ernstig, trekt een witte handschoen aan en begint aan een sessie van anderhalf uur. Tussentijds moet hij even rusten, hij doet een grote inspanning door krachtige drukoefeningen. Ik blijf er even bijstaan en mag een foto nemen en het resultaat zal ik later wel vernemen. Alhoewel ik nu al weet dat het zeker heel goed is geweest . in China zijn ze sterk in deze praktijken!
Thuis zie ik op ons graspleintje het resultaat van vuile Chinezen, er liggen wel 8 sigarettenpeuken op dat kleine stukje gras. Ondanks dat er in de hal een papier hangt dat geen vuilnis vanuit de ramen mag gegooid worden . maar is het misschien Chinees voor de Chinezen?
Vandaag een nieuwe Chinese mevrouw leren kennen: zij woont in Amerika en is een maand hier met vakantie. Amerikaans engels is toch nog iets moeilijker te verstaan, vooral als ze dan een masker voor de mond draagt! Op haar vraag wanneer wij met vakantie naar België vertrekken heb ik dat wel direct rechtgezet: wij wonen wel in België en zijn hier enkel voor 2 maanden!
Deze avond frietjes gegeten met lamsvlees en steak: lekker en goed klaargemaakt. Wel spijtig dat ik al bijna gedaan heb vooraleer ze met het eten van Erik komen. Dus wordt mijn bord al snel weggehaald en krijgt Erik de overgebleven frieten op zijn bord geschoven. Rare gewoonte van bediening .!
Samen met Iris in de kleuterschool. Zij moet nog betalen voor deze maand: 42 euro. Hierin is begrepen busvervoer en ontbijt, lunch en theetime. Het blijft me werkelijk verbazen hoe ze hier 40 kleutertjes en meer stil kunnen houden, elk op een stoeltje in een grote kring. Wat ik hoofdzakelijk te zien krijg is steeds klassikaal en zeer luid zingen met gebaren bij en, ik denk, versjes opzeggen. Aan de muren zie ik wat kleurprenten en voor de rest weinig of niets, wel fotos van de ouders. Het verschil met onze kleuterklassen: onze kleutertjes leven in een paradijs!
Elk jaar betaalt Iris voor haar dochter in de lagere school 540 euro. Hier is ook hetzelfde inbegrepen. Het zijn private scholen, dus de ouders moeten betalen. Het bedrag hangt af van waar de ouders afkomstig zijn en vermits zij uit HongKong komen betalen ze veel. Voor de echte inwoners van dit gebied is de school een stuk goedkoper.
Bij onze wandeling terug merken we buiten op de stoep aan het politiebureel een man. Hij is eigenaar van zon fietstaxi maar is momenteel werkloos. Zijn fiets is door de politie voor 4 weken in beslag genomen omdat hij geen toelatingsbewijs kan tonen. Daarbovenop moet hij een boete betalen van 200 euro. Heel veel geld! Dus, die brave man zit nu dagelijks daar te wachten tot hij opnieuw zijn werk kan hervatten. Nogmaals .. altijd maar wachten .!
Er zijn weinig of geen fietstaxis te zien in de straat .. waarschijnlijk doet de gsm hier zijn werk als er, zoals ook nu, politie in het straatbeeld is opgemerkt!
De sluierwolken houden de hitte van de hoge zonnestralen nog wat tegen, maar toch wijst de thermometer weer 30 graden aan. Echt Chinees lekker fruit, waarvan de naam mij onbekend, smaakt me dan ook bijzonder goed!
Dinsdag marktdag in Londerzeel, elke dag marktdag in Sanxiang. Van Iris verneem ik dat haar vader pas kan begraven worden volgende week. Ondertussen blijft hij in het ziekenhuis maar kan niet meer bezocht worden. Aan het crematorium hangt een grote foto van de overledene met geboorte- en sterftedatum, dit is de enige bekendmaking, dus geen brieven, geen doodsprentjes. Een begrafenis is een familiebijeenkomst van 2 dagen en begint met een avondmaal zonder vlees. s Anderendaags wordt het overleden lichaam gebracht daar waar het gecremeerd wordt en waar ook het avondmaal heeft plaatsgehad. Eén familielid mag mee en mag de knop aanzetten voor de crematie. Nadien is er een lunch met de hele familie op een restaurant en mogen er slechts 7 gerechten worden genuttigd, niet meer, niet minder. Van waar het getal 7 komt kan ze niet uitleggen. De kinderen met echtgenoten en de kleinkinderen zijn 2 dagen volledig in het wit gekleed, tot zelfs de schoenen toe. De echtgenote kiest de kleur van haar kleding, maar geen geel of rood. In het verleden moesten de kleinkinderen een bloem in het haar steken gedurende 4 weken en elke week een andere vastgelegde kleur. Dit doet me denken aan het verleden bij ons, zwarte kledij gedurende zovele weken en de mannen met een zwarte knoop of lint op de vest.
In februari is het Chinees nieuwjaar en het zal van de moeder afhangen of deze familie dit zal vieren, de overlijdensdatum van de vader zal nog te recent zijn. Dus toch een lange rouwperiode
Het weekend is rustig. Zaterdagmorgen om 8 uur slapen we nog als er telefoon is. Ze komen ons halen om naar ZhuHai centrum te rijden en in een Japans warenhuis vinden we ons boter en ook spaghetti. We riskeren hier brood te kopen en inderdaad, het lijkt al meer op het gewoon brood uit ons thuisland. Met wat reserve in ons diepvriezertje kunnen we er weer wat tegen. In de namiddag snuiven we nog wat de Chinese sfeer op en merken dat kinderen toch overal hetzelfde zijn, ook hier lopen ze graag rond met te grote schoenen. Een identiek tweelingske brengt ons op een idee en we kunnen het niet nalaten hiervan een foto te maken, dit met toestemming van de fiere ouders. Zou dit soms iets zijn voor Sep en Jomme?
Zondagmiddag komt Emily voor de lunch, zij is een 24-jarig Chinees meisje en bijna perfect Engelstalig. Haar interesse in China verwondert ons en we komen heel wat te weten over het echte leven. Haar thuis is in het noordelijk gedeelte van het land en ze heeft 4 jaar universiteit gevolgd waarvoor ze 30 uren treinreis en 10 uur busreis nodig had. Het ticket was enkel voor een staanplaats, de andere waren te kostelijk. Ze woonde in de school en kwam enkel thuis met de vakantie. Op de buiten worden relaties tussen zonen en dochter door ouders voorgesteld, maar momenteel wel al zonder verplichtingen. Nu werkt ze in Sunway en woont in de fabriek. Haar leven op de buiten was wel heel verschillend van het stadsleven. Ook nu nog leeft ze niet het echte leven, het beperkt zich enkel tot werken. Het is voor haar een deugddoende afwisseling met ons om te kunnen gaan en even buiten de sleur van het eentonige leven te treden. En toch zij zegt gelukkig te zijn met hetgeen ze heeft. Chinezen zijn blijkbaar vlug tevreden en spiegelen zich eerder aan de minderen.
Vandaag verneem ik van Iris dat haar vader gisteren in HongKong is overleden. Zij toont weinig emoties en gaat om met de dood als een natuurlijk gegeven, haar vader was 76 jaar en ze vindt het een normale leeftijd om te sterven. Als ik haar vraag hoe het nu verder verloopt kan ze me geen antwoord geven. Haar zussen en broers zullen alles regelen en ze zal het wel horen, alles is goed. Gisteren was het ook de verjaardag van haar echtgenoot, en als ik haar vraag naar zijn leeftijd weet ze niet zeker of het nu 45 of 46 is. Never mind!
De dagen van de week rijgen zich aan mekaar zonder bijzonderheden. Dagelijks ga ik naar de markt en begeef mij tussen de Chinezen en hun koopwaar. De sfeer op de markt is hartelijk en als vreemdeling krijg ik het voordeel van het krijgen van een trosje druiven. Ze zijn zo lief Poseren voor de foto vinden ze een eer, ik laat ze dan ook graag het resultaat op het toestel mee bewonderen. Ze klappen van blijdschap in de handen bij het zien van zichzelf. Kinderlijk naïef soms . . De zon breekt weer door en de plassen van de voorbije regen van deze nacht drogen snel op. De paraplus blijven open, is het niet voor de regen, dan is het nu voor de zon. Het wordt warm en we krijgen dorst, het versgeperst appelsiensap smaakt fris en ja, ook als de gekochte kip dorst heeft krijgt ze drinken. Wat een schouwspel!
Dag van de leerkracht: Proficiat aan deze mensen, ze verdienen een bloempje!
We nemen de taxi om 10u30, samen met Emily, en laten ons voeren tot ZhuHai voor de lunch die is aangeboden door Jack Lee. Nadien maken we een mooie wandeling van 2 uur op het eiland en langs de zee en een zachte bries maakt dat de temperaturen iets minder heet aanvoelen. Tijdens de koffie hebben we een gezellige babbel en vergelijken we China met België, tenminste daar waar vergelijkingen mogelijk zijn. Vroeger werd abortus uitgevoerd wanneer de moeder zwanger was van een meisje en daarom is de wetgeving aangepast en wordt het de dokters nu verboden het geslacht mee te delen. Het verhaal van 1 kind in een gezin vervalt zolang er geen zoontje wordt geboren. Dit is toepasselijk voor gezinnen buiten de steden In de stad geldt nog steeds de één kind politiek. Zonen krijgen een belangrijke plaats in het gezin en worden door de ouders gesponsord indien mogelijk. Daartegenover staat dat hij steeds verantwoordelijk blijft voor alle leden van het gezin, zowel zussen, ouders als grootouders. De voorkeur van de ouders gaat dan ook duidelijk naar een zoon zodat ze hun toekomst verzekerd zien. Gehuwde kinderen blijven steeds bij de ouders wonen zodat soms tot 5 generaties toe onder hetzelfde dak verblijven. De oudste van een familie blijft steeds het gezinshoofd en wordt voor alles geraadpleegd. Huwelijken kunnen nog worden gearrangeerd door ouders, al is dat in de steden al zo goed als verdwenen. Emily vertelt ons haar verhaal over haar jeugd en wordt emotioneel. Ze woonden met hun gezin in het noordelijk gedeelte van China. Haar vader werkte in het zuidelijk gedeelte, op ongeveer 1500 km. afstand en een treinreis nam 3 dagen in beslag. Om deze reden, ook financieel, gebeurde het dat er meerdere jaren overgingen alvorens hij weer thuis kwam. Mijn vader was voor mij een gelaat, en wij waren bang als hij eens thuiskwam. Hij was voor ons als kind een vreemde man.Gelijkaardige situaties komen ook vandaag nog vaak voor. Maar door de vluchten naar het Zuiden omwille van de industrie komt er een tekort aan landbouwers in het Noorden. Hiervoor grijpt het Gouvernement momenteel in door deze mensen financieel te ondersteunen door sponsoring bij aankoop van groot landbouwmateriaal en door te zorgen dat zij beter gefinancierd worden voor de gewonnen gewassen. Hierbij denken we even aan de situatie in ons eigen land bij de melkbedrijven.
We willen Emily een pleziertje gunnen, zij heeft een kapsalon voor haar zus gesponsord en het is pas geopend op 23 september. Wassen van haar, volledige bodymassage: 2 euro voor ons beiden. Ongelooflijk . maar waar!
Dit weekend hebben we ons ingeleefd in Guangzhou, begeleid door Isabella en haar moeder en Tracy. Met een luxecar uit Macau vertrekken we zaterdagmorgen en na 2 uur rijden komen we aan in een bruisende stad. Zaterdag 3 oktober is het dan ook Mid Automn, een feestdag in de Chinese kalender. Op deze dag zoeken de families mekaar op om samen te eten en te feesten, ze hechten hier enorm veel belang aan. Het gevolg hiervan is dat er enorm veel volk is in deze grootstad en dat de meeste shops om 15 uur sluiten. Ons bezoek spitst zich toe op de oudere stadsgedeelten en we verplaatsen ons voornamelijk met de metro. Ook hier is dit onder de grond een wereld op zich en we moeten goed uitkijken om mekaar niet te verliezen. s Avonds zijn we uitgenodigd bij de familie van Isabella en om 19 uur zitten we samen aan de tafels met meer dan 40 personen. Haar tante heeft een groothandel in fruit en biedt dit diner aan als personeelsfeest. Wat ik hier meemaak overtreft alles! Van bij de aanvang wordt hier door de Koreaanse werknemers Hennessy bij het eten gedronken, en hoe verder de avond vordert hoe luidruchtiger het wordt om dan, op het einde weer te verzwakken. Cognac en wijn, alles wordt hier door mekaar gedronken! Zon braspartij heb ik hier nog nooit meegemaakt, gelukkig is aan onze tafel enkel en met mate rode wijn gedronken.
Het is zon prachtige avond met zachte temperaturen dat we aan een wandeling niet kunnen weerstaan. De kitcherige lichtjes in het park en langsheen het water getuigen van de sfeer die door Chinezen wordt geliefd. Na een stevige wandeling verdienen we een smaakvolle pint op een rustig terrasje dat we hier met veel moeite dan toch vinden.
We overnachten in een typisch Chinees hotel zonder veel luxe, maar wel met de nodige voorzieningen.
Zondagmorgen ontbijten we samen met de moeder in een lawaaierig en typisch groot Chinees restaurant of laat me dit liever vergelijken met een hele grote kale eetzaal. Ik blijf het toch moeilijk vinden om s morgens al warme sla en varkenvlees of konijn te eten. Ik zou er al heel wat voor over hebben om een goeie bruine boterham te kunnen smaken!
Nu nemen we de lijnbus doorheen Guanghzou en we rijden van noord naar zuid, goed om vele indrukken op te doen over deze grootstad. In de oude straten en steegjes heb je weer die marktjes met hun groenten uitgestald op de grond en mannen die liggen te wachten. En ja, liggen is het juiste woord hiervoor, en dit kan zowel op de grond als op een kar zijn, hier gaan de uren kruipend vooruit denk ik. Ongelooflijk hoe Chinezen overal hangen en liggen en altijd maar wachten .. . De typische keuken uit Guanghzou laat ik aan mij voorbij gaan. In kleine straatjes staan deze eetstalletjes zij aan zij en de verkopers prijzen hun waren aan met veel geroep en geschreeuw. Het heeft succes want je kan er op de koppen lopen en in alle soorten plastieken potjes kan je eten kopen. Als ik zie hoe iedereen loopt te smullen moet ik toch wel geloven dat er lekkere dingen bij zijn, maar nee, ik heb geen honger . , enkel een beker vers appelsiensap smaakt me wel. Na het slenteren in de warme zon verdienen we een zitje en we zoeken een plaatsje op voor een koffie. Hier is het rustig en absoluut niet typisch Chinees, ik kan het bijna vergelijken met een taverne bij ons. Maar je gelooft het niet, ze bestellen weer eten! Ik bekijk de kaart en een spaghetti bolognaise kan me wel bekoren en, inderdaad, het smaakt ook net zoals bij ons. Ik moet aandringen om de koffie maar pas te bestellen na het eten want Chinezen eten en drinken alles door mekaar. Ongelooflijk toch! Om 15u30 nemen we de bus terug, het is nog 2 uur rijden tot in ZhuHai en dan nog een half uur tot het appartement. Zo denken we toch .. maar we hebben dit weekend iets met bussen! Onderweg ondervinden we dat de bus steeds trager en trager begint te rijden tot op het laatste ze, met haar 4 pinklichten op, tegen 20 km per uur verder hotst. We genieten niet echt van deze sightseeing en zijn blij als we het station bereiken.
Nog wat skypen met Londerzeel en we genieten nu van de rust in ons appartement. Chinezen zijn heel vriendelijk en bereidwillig maar soms o zo druk. Hun hoge stemmen zijn soms echt wel vermoeiend.
En morgen verkennen we ZhuHai, een half uurtje hiervandaan..
China is groot en afstanden spelen hier geen rol, dat ondervinden we vandaag. Om 6 uur in de morgen staan we aan de opstapplaats van het reisbureau om te vertrekken naar Senzhen Na 5 uur rijden staan we aan de ingang van het park Splendid China. Dit kunnen we vergelijken met Mini-Eruopa en zodoende zien we vandaag de meest voornaamste plaatsen van China waarbij we enkele herkennen van onze trips naar Beijing, Hangzou, Xian en Guillin met de Li-rivier. Het is een stralende zonnige dag en maar goed dat we onze wandeling kunnen maken in de schaduw van de bomen, waaraan de rode lantaarns groeien. Aan het tentenkamp van de Mongolen strijden de krijgers op paarden die een burcht proberen te veroveren. In het theater genieten we van een prachtige show met de nationale klederdrachten van alle bevolkingsgroepen uit China en om de avond af te sluiten is de alom gekende drakendans. Deze beide shows getuigen van sterk geconcentreerde dansers en van acrobatische uitvoeringen. Op het podium ontspringen de fonteinen en de watervallen en met laser- en lichteffecten krijgen we sprookjesachtige taferelen. Chinezen zijn toch wel echte kunstenaars en entertainers. Het is adembenemend als duizend personen afwisselend op het podium verschijnen, in de lucht hangen of uit het water tevoorschijn komen. Hier heb ik maar één woord voor: PRACHTIG!
Na 4 uur rijden, om 1 uur s nachts, is het einde van deze lange dag. Morgen om 9u30 vertrekken we voor twee dagen naar Guanghzou en we nemen geen computer mee. De blog krijgt een vervolg op zondagavond.
Op TV volgen we de feestelijkheden die plaatsvinden in Beijing. We zouden het kunnen vergelijken met onze 21-juli optocht, maar dan in veelvoud van pracht en praal. Echte patriotten zijn de Chinezen als we zien hoe ze meezingen en hoe het geluk en de fierheid van hun gezicht is af te lezen.
We genieten van het zonnetje en maken een wandeling in ons dorp, maar buiten de straatversiering is hier weinig te merken van hun nationale feestdag. Maar wel veel volk in de straten . Ongelooflijk veel volk! De winkeltjes draaien op volle toeren en als hier geen slechthorenden zijn dan weet ik het niet, de muziek, als je het zo al kan noemen, galmt door de luidsprekers en de autos en bromfietsen toeteren onophoudend. Spijtig dat we dit niet met een foto kunnen vastleggen, het zou veel verduidelijken! Erik wil nog vlug zijn baard laten knippen, maar zit hiervoor wel een uur bij de kapper. Knippen, scheren, wassen en massage is inbegrepen.
Om half zes rijden we met Emily, onze tolk, en Jason en zijn echtgenote naar Zhuhai en nemen het avondmaal in een restaurant dat gebouwd is boven een inham van de zee. Versere vis en seafood kunnen we dan ook nergens anders dan hier eten. Een blik in de keuken maakt al direct duidelijk dat het hier een restaurant is waar enorm veel volk zit, het uitzicht van op de terrassen is dan ook rustgevend. Met valavond zien we aan de overkant van het water de opkomende verlichting van de casinos van Macau en om 21 uur is er een wedstrijd in vuurwerk tussen China en Australië. We hebben dus een prachtig uitzicht!
Om 17 uur worden we naar Sanzao gevoerd, normaal een uurtje rijden van ons appartement. Als ik zeg normaal, dan doen we er nu een half uur langer over, er is enorm veel trafiek op de banen, zowel autos, bussen, fietsers en ook voetgangers blokkeren gewoon de rijbaan. Het is immers vandaag de laatste werkdag want deze avond beginnen overal de feestelijkheden. Vele Chinezen verlaten hun verblijfplaats en trekken gedurende deze 6 dagen naar hun hometown, hun thuis. Maar door deze grote uittocht kan het zijn dat je gewoon 22 uur of meer moet rechtstaan op de trein en dat schrikt uiteraard toch een aantal af. Voor deze mensen die verkiezen te blijven in de woonplaats bij de fabriek is er deze avond een grootse performance op het terrein van de vestiging in Sanzao. Gelukkig is het weer met ons, al de regen is er deze namiddag uitgevallen. Met meer dan 1000 werknemers, soms met vrouw en kind, worden ze met bussen uit de andere vestigingen hier naartoe gebracht en kunnen mee genieten. Zoals gewoonlijk zijn we weer de blikvangers en we krijgen dan ook een plaats helemaal vooraan.
Met glitter en lichtjes en vooral veel lawaai uit de luidsprekers, komen we direct in de Chinese sfeer. De avond wordt ingezet, de leden van het management en de kaderleden zingen op het podium met volle overgave het nationale volkslied en iedereen staat recht en zingt mee. Alles wordt aan mekaar gepraat door werknemers die zich hebben uitgedost in feestelijke kledij. Mr. Bei, de president, richt een woordje tot zijn werknemers en zegt hen ook dat 2009 een jaar met economische moeilijkheden is geweest maar is ook vooral dankbaar aan zijn personeel dat zij samen het hebben overleefd. Erik wordt als special gast op het podium gevraagd en hij zegt blij te zijn dat hij op deze feestelijkheden is uitgenodigd en dankt dan ook al de mensen die bereid zijn om samen vooruit te komen..Verschillende optredens wisselen mekaar af, maar wat me opvalt is dat, meerdere werknemers hun dank uitdrukken en emotioneel worden wanneer ze zeggen dat Sunway hun thuis is. Het bedrijf betekent voor hen zeer veel. Elke werknemer heeft dan ook een lotje gekregen en ja, dan is er tombola. Twintig ventilators en 10 fietsen worden verloot onder de aanwezigen en als kers op de taart zijn er ook nog 5 gsms die een nieuwe eigenaar vinden. Mooie geste van de directeur! Chinese vuurwerk kan hier niet ontbreken en sluit deze mooie avond af.
Om half twaalf zijn we thuis en morgen is er weer een nieuwe dag met een nieuwe uitnodiging
