Samen met Iris in de kleuterschool. Zij moet nog betalen voor deze maand: 42 euro. Hierin is begrepen busvervoer en ontbijt, lunch en theetime. Het blijft me werkelijk verbazen hoe ze hier 40 kleutertjes en meer stil kunnen houden, elk op een stoeltje in een grote kring. Wat ik hoofdzakelijk te zien krijg is steeds klassikaal en zeer luid zingen met gebaren bij en, ik denk, versjes opzeggen. Aan de muren zie ik wat kleurprenten en voor de rest weinig of niets, wel fotos van de ouders. Het verschil met onze kleuterklassen: onze kleutertjes leven in een paradijs!
Elk jaar betaalt Iris voor haar dochter in de lagere school 540 euro. Hier is ook hetzelfde inbegrepen. Het zijn private scholen, dus de ouders moeten betalen. Het bedrag hangt af van waar de ouders afkomstig zijn en vermits zij uit HongKong komen betalen ze veel. Voor de echte inwoners van dit gebied is de school een stuk goedkoper.
Bij onze wandeling terug merken we buiten op de stoep aan het politiebureel een man. Hij is eigenaar van zon fietstaxi maar is momenteel werkloos. Zijn fiets is door de politie voor 4 weken in beslag genomen omdat hij geen toelatingsbewijs kan tonen. Daarbovenop moet hij een boete betalen van 200 euro. Heel veel geld! Dus, die brave man zit nu dagelijks daar te wachten tot hij opnieuw zijn werk kan hervatten. Nogmaals .. altijd maar wachten .!
Er zijn weinig of geen fietstaxis te zien in de straat .. waarschijnlijk doet de gsm hier zijn werk als er, zoals ook nu, politie in het straatbeeld is opgemerkt!
De sluierwolken houden de hitte van de hoge zonnestralen nog wat tegen, maar toch wijst de thermometer weer 30 graden aan. Echt Chinees lekker fruit, waarvan de naam mij onbekend, smaakt me dan ook bijzonder goed!
Dinsdag marktdag in Londerzeel, elke dag marktdag in Sanxiang. Van Iris verneem ik dat haar vader pas kan begraven worden volgende week. Ondertussen blijft hij in het ziekenhuis maar kan niet meer bezocht worden. Aan het crematorium hangt een grote foto van de overledene met geboorte- en sterftedatum, dit is de enige bekendmaking, dus geen brieven, geen doodsprentjes. Een begrafenis is een familiebijeenkomst van 2 dagen en begint met een avondmaal zonder vlees. s Anderendaags wordt het overleden lichaam gebracht daar waar het gecremeerd wordt en waar ook het avondmaal heeft plaatsgehad. Eén familielid mag mee en mag de knop aanzetten voor de crematie. Nadien is er een lunch met de hele familie op een restaurant en mogen er slechts 7 gerechten worden genuttigd, niet meer, niet minder. Van waar het getal 7 komt kan ze niet uitleggen. De kinderen met echtgenoten en de kleinkinderen zijn 2 dagen volledig in het wit gekleed, tot zelfs de schoenen toe. De echtgenote kiest de kleur van haar kleding, maar geen geel of rood. In het verleden moesten de kleinkinderen een bloem in het haar steken gedurende 4 weken en elke week een andere vastgelegde kleur. Dit doet me denken aan het verleden bij ons, zwarte kledij gedurende zovele weken en de mannen met een zwarte knoop of lint op de vest.
In februari is het Chinees nieuwjaar en het zal van de moeder afhangen of deze familie dit zal vieren, de overlijdensdatum van de vader zal nog te recent zijn. Dus toch een lange rouwperiode
Het weekend is rustig. Zaterdagmorgen om 8 uur slapen we nog als er telefoon is. Ze komen ons halen om naar ZhuHai centrum te rijden en in een Japans warenhuis vinden we ons boter en ook spaghetti. We riskeren hier brood te kopen en inderdaad, het lijkt al meer op het gewoon brood uit ons thuisland. Met wat reserve in ons diepvriezertje kunnen we er weer wat tegen. In de namiddag snuiven we nog wat de Chinese sfeer op en merken dat kinderen toch overal hetzelfde zijn, ook hier lopen ze graag rond met te grote schoenen. Een identiek tweelingske brengt ons op een idee en we kunnen het niet nalaten hiervan een foto te maken, dit met toestemming van de fiere ouders. Zou dit soms iets zijn voor Sep en Jomme?
Zondagmiddag komt Emily voor de lunch, zij is een 24-jarig Chinees meisje en bijna perfect Engelstalig. Haar interesse in China verwondert ons en we komen heel wat te weten over het echte leven. Haar thuis is in het noordelijk gedeelte van het land en ze heeft 4 jaar universiteit gevolgd waarvoor ze 30 uren treinreis en 10 uur busreis nodig had. Het ticket was enkel voor een staanplaats, de andere waren te kostelijk. Ze woonde in de school en kwam enkel thuis met de vakantie. Op de buiten worden relaties tussen zonen en dochter door ouders voorgesteld, maar momenteel wel al zonder verplichtingen. Nu werkt ze in Sunway en woont in de fabriek. Haar leven op de buiten was wel heel verschillend van het stadsleven. Ook nu nog leeft ze niet het echte leven, het beperkt zich enkel tot werken. Het is voor haar een deugddoende afwisseling met ons om te kunnen gaan en even buiten de sleur van het eentonige leven te treden. En toch zij zegt gelukkig te zijn met hetgeen ze heeft. Chinezen zijn blijkbaar vlug tevreden en spiegelen zich eerder aan de minderen.
Vandaag verneem ik van Iris dat haar vader gisteren in HongKong is overleden. Zij toont weinig emoties en gaat om met de dood als een natuurlijk gegeven, haar vader was 76 jaar en ze vindt het een normale leeftijd om te sterven. Als ik haar vraag hoe het nu verder verloopt kan ze me geen antwoord geven. Haar zussen en broers zullen alles regelen en ze zal het wel horen, alles is goed. Gisteren was het ook de verjaardag van haar echtgenoot, en als ik haar vraag naar zijn leeftijd weet ze niet zeker of het nu 45 of 46 is. Never mind!
De dagen van de week rijgen zich aan mekaar zonder bijzonderheden. Dagelijks ga ik naar de markt en begeef mij tussen de Chinezen en hun koopwaar. De sfeer op de markt is hartelijk en als vreemdeling krijg ik het voordeel van het krijgen van een trosje druiven. Ze zijn zo lief Poseren voor de foto vinden ze een eer, ik laat ze dan ook graag het resultaat op het toestel mee bewonderen. Ze klappen van blijdschap in de handen bij het zien van zichzelf. Kinderlijk naïef soms . . De zon breekt weer door en de plassen van de voorbije regen van deze nacht drogen snel op. De paraplus blijven open, is het niet voor de regen, dan is het nu voor de zon. Het wordt warm en we krijgen dorst, het versgeperst appelsiensap smaakt fris en ja, ook als de gekochte kip dorst heeft krijgt ze drinken. Wat een schouwspel!
Dag van de leerkracht: Proficiat aan deze mensen, ze verdienen een bloempje!
We nemen de taxi om 10u30, samen met Emily, en laten ons voeren tot ZhuHai voor de lunch die is aangeboden door Jack Lee. Nadien maken we een mooie wandeling van 2 uur op het eiland en langs de zee en een zachte bries maakt dat de temperaturen iets minder heet aanvoelen. Tijdens de koffie hebben we een gezellige babbel en vergelijken we China met België, tenminste daar waar vergelijkingen mogelijk zijn. Vroeger werd abortus uitgevoerd wanneer de moeder zwanger was van een meisje en daarom is de wetgeving aangepast en wordt het de dokters nu verboden het geslacht mee te delen. Het verhaal van 1 kind in een gezin vervalt zolang er geen zoontje wordt geboren. Dit is toepasselijk voor gezinnen buiten de steden In de stad geldt nog steeds de één kind politiek. Zonen krijgen een belangrijke plaats in het gezin en worden door de ouders gesponsord indien mogelijk. Daartegenover staat dat hij steeds verantwoordelijk blijft voor alle leden van het gezin, zowel zussen, ouders als grootouders. De voorkeur van de ouders gaat dan ook duidelijk naar een zoon zodat ze hun toekomst verzekerd zien. Gehuwde kinderen blijven steeds bij de ouders wonen zodat soms tot 5 generaties toe onder hetzelfde dak verblijven. De oudste van een familie blijft steeds het gezinshoofd en wordt voor alles geraadpleegd. Huwelijken kunnen nog worden gearrangeerd door ouders, al is dat in de steden al zo goed als verdwenen. Emily vertelt ons haar verhaal over haar jeugd en wordt emotioneel. Ze woonden met hun gezin in het noordelijk gedeelte van China. Haar vader werkte in het zuidelijk gedeelte, op ongeveer 1500 km. afstand en een treinreis nam 3 dagen in beslag. Om deze reden, ook financieel, gebeurde het dat er meerdere jaren overgingen alvorens hij weer thuis kwam. Mijn vader was voor mij een gelaat, en wij waren bang als hij eens thuiskwam. Hij was voor ons als kind een vreemde man.Gelijkaardige situaties komen ook vandaag nog vaak voor. Maar door de vluchten naar het Zuiden omwille van de industrie komt er een tekort aan landbouwers in het Noorden. Hiervoor grijpt het Gouvernement momenteel in door deze mensen financieel te ondersteunen door sponsoring bij aankoop van groot landbouwmateriaal en door te zorgen dat zij beter gefinancierd worden voor de gewonnen gewassen. Hierbij denken we even aan de situatie in ons eigen land bij de melkbedrijven.
We willen Emily een pleziertje gunnen, zij heeft een kapsalon voor haar zus gesponsord en het is pas geopend op 23 september. Wassen van haar, volledige bodymassage: 2 euro voor ons beiden. Ongelooflijk . maar waar!
Dit weekend hebben we ons ingeleefd in Guangzhou, begeleid door Isabella en haar moeder en Tracy. Met een luxecar uit Macau vertrekken we zaterdagmorgen en na 2 uur rijden komen we aan in een bruisende stad. Zaterdag 3 oktober is het dan ook Mid Automn, een feestdag in de Chinese kalender. Op deze dag zoeken de families mekaar op om samen te eten en te feesten, ze hechten hier enorm veel belang aan. Het gevolg hiervan is dat er enorm veel volk is in deze grootstad en dat de meeste shops om 15 uur sluiten. Ons bezoek spitst zich toe op de oudere stadsgedeelten en we verplaatsen ons voornamelijk met de metro. Ook hier is dit onder de grond een wereld op zich en we moeten goed uitkijken om mekaar niet te verliezen. s Avonds zijn we uitgenodigd bij de familie van Isabella en om 19 uur zitten we samen aan de tafels met meer dan 40 personen. Haar tante heeft een groothandel in fruit en biedt dit diner aan als personeelsfeest. Wat ik hier meemaak overtreft alles! Van bij de aanvang wordt hier door de Koreaanse werknemers Hennessy bij het eten gedronken, en hoe verder de avond vordert hoe luidruchtiger het wordt om dan, op het einde weer te verzwakken. Cognac en wijn, alles wordt hier door mekaar gedronken! Zon braspartij heb ik hier nog nooit meegemaakt, gelukkig is aan onze tafel enkel en met mate rode wijn gedronken.
Het is zon prachtige avond met zachte temperaturen dat we aan een wandeling niet kunnen weerstaan. De kitcherige lichtjes in het park en langsheen het water getuigen van de sfeer die door Chinezen wordt geliefd. Na een stevige wandeling verdienen we een smaakvolle pint op een rustig terrasje dat we hier met veel moeite dan toch vinden.
We overnachten in een typisch Chinees hotel zonder veel luxe, maar wel met de nodige voorzieningen.
Zondagmorgen ontbijten we samen met de moeder in een lawaaierig en typisch groot Chinees restaurant of laat me dit liever vergelijken met een hele grote kale eetzaal. Ik blijf het toch moeilijk vinden om s morgens al warme sla en varkenvlees of konijn te eten. Ik zou er al heel wat voor over hebben om een goeie bruine boterham te kunnen smaken!
Nu nemen we de lijnbus doorheen Guanghzou en we rijden van noord naar zuid, goed om vele indrukken op te doen over deze grootstad. In de oude straten en steegjes heb je weer die marktjes met hun groenten uitgestald op de grond en mannen die liggen te wachten. En ja, liggen is het juiste woord hiervoor, en dit kan zowel op de grond als op een kar zijn, hier gaan de uren kruipend vooruit denk ik. Ongelooflijk hoe Chinezen overal hangen en liggen en altijd maar wachten .. . De typische keuken uit Guanghzou laat ik aan mij voorbij gaan. In kleine straatjes staan deze eetstalletjes zij aan zij en de verkopers prijzen hun waren aan met veel geroep en geschreeuw. Het heeft succes want je kan er op de koppen lopen en in alle soorten plastieken potjes kan je eten kopen. Als ik zie hoe iedereen loopt te smullen moet ik toch wel geloven dat er lekkere dingen bij zijn, maar nee, ik heb geen honger . , enkel een beker vers appelsiensap smaakt me wel. Na het slenteren in de warme zon verdienen we een zitje en we zoeken een plaatsje op voor een koffie. Hier is het rustig en absoluut niet typisch Chinees, ik kan het bijna vergelijken met een taverne bij ons. Maar je gelooft het niet, ze bestellen weer eten! Ik bekijk de kaart en een spaghetti bolognaise kan me wel bekoren en, inderdaad, het smaakt ook net zoals bij ons. Ik moet aandringen om de koffie maar pas te bestellen na het eten want Chinezen eten en drinken alles door mekaar. Ongelooflijk toch! Om 15u30 nemen we de bus terug, het is nog 2 uur rijden tot in ZhuHai en dan nog een half uur tot het appartement. Zo denken we toch .. maar we hebben dit weekend iets met bussen! Onderweg ondervinden we dat de bus steeds trager en trager begint te rijden tot op het laatste ze, met haar 4 pinklichten op, tegen 20 km per uur verder hotst. We genieten niet echt van deze sightseeing en zijn blij als we het station bereiken.
Nog wat skypen met Londerzeel en we genieten nu van de rust in ons appartement. Chinezen zijn heel vriendelijk en bereidwillig maar soms o zo druk. Hun hoge stemmen zijn soms echt wel vermoeiend.
En morgen verkennen we ZhuHai, een half uurtje hiervandaan..
China is groot en afstanden spelen hier geen rol, dat ondervinden we vandaag. Om 6 uur in de morgen staan we aan de opstapplaats van het reisbureau om te vertrekken naar Senzhen Na 5 uur rijden staan we aan de ingang van het park Splendid China. Dit kunnen we vergelijken met Mini-Eruopa en zodoende zien we vandaag de meest voornaamste plaatsen van China waarbij we enkele herkennen van onze trips naar Beijing, Hangzou, Xian en Guillin met de Li-rivier. Het is een stralende zonnige dag en maar goed dat we onze wandeling kunnen maken in de schaduw van de bomen, waaraan de rode lantaarns groeien. Aan het tentenkamp van de Mongolen strijden de krijgers op paarden die een burcht proberen te veroveren. In het theater genieten we van een prachtige show met de nationale klederdrachten van alle bevolkingsgroepen uit China en om de avond af te sluiten is de alom gekende drakendans. Deze beide shows getuigen van sterk geconcentreerde dansers en van acrobatische uitvoeringen. Op het podium ontspringen de fonteinen en de watervallen en met laser- en lichteffecten krijgen we sprookjesachtige taferelen. Chinezen zijn toch wel echte kunstenaars en entertainers. Het is adembenemend als duizend personen afwisselend op het podium verschijnen, in de lucht hangen of uit het water tevoorschijn komen. Hier heb ik maar één woord voor: PRACHTIG!
Na 4 uur rijden, om 1 uur s nachts, is het einde van deze lange dag. Morgen om 9u30 vertrekken we voor twee dagen naar Guanghzou en we nemen geen computer mee. De blog krijgt een vervolg op zondagavond.
Op TV volgen we de feestelijkheden die plaatsvinden in Beijing. We zouden het kunnen vergelijken met onze 21-juli optocht, maar dan in veelvoud van pracht en praal. Echte patriotten zijn de Chinezen als we zien hoe ze meezingen en hoe het geluk en de fierheid van hun gezicht is af te lezen.
We genieten van het zonnetje en maken een wandeling in ons dorp, maar buiten de straatversiering is hier weinig te merken van hun nationale feestdag. Maar wel veel volk in de straten . Ongelooflijk veel volk! De winkeltjes draaien op volle toeren en als hier geen slechthorenden zijn dan weet ik het niet, de muziek, als je het zo al kan noemen, galmt door de luidsprekers en de autos en bromfietsen toeteren onophoudend. Spijtig dat we dit niet met een foto kunnen vastleggen, het zou veel verduidelijken! Erik wil nog vlug zijn baard laten knippen, maar zit hiervoor wel een uur bij de kapper. Knippen, scheren, wassen en massage is inbegrepen.
Om half zes rijden we met Emily, onze tolk, en Jason en zijn echtgenote naar Zhuhai en nemen het avondmaal in een restaurant dat gebouwd is boven een inham van de zee. Versere vis en seafood kunnen we dan ook nergens anders dan hier eten. Een blik in de keuken maakt al direct duidelijk dat het hier een restaurant is waar enorm veel volk zit, het uitzicht van op de terrassen is dan ook rustgevend. Met valavond zien we aan de overkant van het water de opkomende verlichting van de casinos van Macau en om 21 uur is er een wedstrijd in vuurwerk tussen China en Australië. We hebben dus een prachtig uitzicht!
Om 17 uur worden we naar Sanzao gevoerd, normaal een uurtje rijden van ons appartement. Als ik zeg normaal, dan doen we er nu een half uur langer over, er is enorm veel trafiek op de banen, zowel autos, bussen, fietsers en ook voetgangers blokkeren gewoon de rijbaan. Het is immers vandaag de laatste werkdag want deze avond beginnen overal de feestelijkheden. Vele Chinezen verlaten hun verblijfplaats en trekken gedurende deze 6 dagen naar hun hometown, hun thuis. Maar door deze grote uittocht kan het zijn dat je gewoon 22 uur of meer moet rechtstaan op de trein en dat schrikt uiteraard toch een aantal af. Voor deze mensen die verkiezen te blijven in de woonplaats bij de fabriek is er deze avond een grootse performance op het terrein van de vestiging in Sanzao. Gelukkig is het weer met ons, al de regen is er deze namiddag uitgevallen. Met meer dan 1000 werknemers, soms met vrouw en kind, worden ze met bussen uit de andere vestigingen hier naartoe gebracht en kunnen mee genieten. Zoals gewoonlijk zijn we weer de blikvangers en we krijgen dan ook een plaats helemaal vooraan.
Met glitter en lichtjes en vooral veel lawaai uit de luidsprekers, komen we direct in de Chinese sfeer. De avond wordt ingezet, de leden van het management en de kaderleden zingen op het podium met volle overgave het nationale volkslied en iedereen staat recht en zingt mee. Alles wordt aan mekaar gepraat door werknemers die zich hebben uitgedost in feestelijke kledij. Mr. Bei, de president, richt een woordje tot zijn werknemers en zegt hen ook dat 2009 een jaar met economische moeilijkheden is geweest maar is ook vooral dankbaar aan zijn personeel dat zij samen het hebben overleefd. Erik wordt als special gast op het podium gevraagd en hij zegt blij te zijn dat hij op deze feestelijkheden is uitgenodigd en dankt dan ook al de mensen die bereid zijn om samen vooruit te komen..Verschillende optredens wisselen mekaar af, maar wat me opvalt is dat, meerdere werknemers hun dank uitdrukken en emotioneel worden wanneer ze zeggen dat Sunway hun thuis is. Het bedrijf betekent voor hen zeer veel. Elke werknemer heeft dan ook een lotje gekregen en ja, dan is er tombola. Twintig ventilators en 10 fietsen worden verloot onder de aanwezigen en als kers op de taart zijn er ook nog 5 gsms die een nieuwe eigenaar vinden. Mooie geste van de directeur! Chinese vuurwerk kan hier niet ontbreken en sluit deze mooie avond af.
Om half twaalf zijn we thuis en morgen is er weer een nieuwe dag met een nieuwe uitnodiging
De tweede dag op rij dat het bijna onophoudelijk regent, wel met 28 graden warmte. De airco blijft opstaan want de warmte hangt echt wel binnen. De communicatie via China verloopt niet altijd gemakkelijk, de mail naar Toon in Putte geraakt niet buiten ondanks dat het adres klopt. Steeds komt er een foutmelding, maar gelukkig via Skype krijgen we onze informatie toch op zijn plaats. We denken dat toch wel één en ander wordt gecensureerd, ook Youtube, Facebook en Picasa is hier geblokkeerd. Is daar iets mis mee misschien?
Gisteren nog even de tweeling gezien via skype. En zijn ze niet schattig terwijl ze zo lief naar ons zwaaien en kusjes gooien! Ik ben er zeker van dat ze ons en onze stem wel zullen herkennen en dat we, dankzij de cyberwereld, toch geen vreemden zullen worden.
In de plaatselijke kleuterschool is het deze avond feest ter gelegenheid van het begin van de herfst en samen met Iris en de kinderen gaan we een kijkje nemen. Wat ik daar zie hou je niet voor mogelijk, op en onder de tafels is het een echte ravage. Kartonnen borden met een overvloed aan fruit en noten, maar met nog veel meer afval, verklaren dat al die kleuters met hun ouders en grootouders op zijn Chinees gegeten hebben. Elke ouder is verzocht iets mee te brengen, hetzij fruit, mooncake of frisdrank en daar is echt wel op ingegaan. Er is een oud Chinees verhaal dat plaatsvindt bij volle maan, morgen dus, en van storys houden ze. Het is dan ook een oude gewoonte dat op de vooravond een overvloed van fruit op de tafels wordt aangeboden. De secretaresse spreekt door de micro en praat de avond aan mekaar, maar met zon schetterende en luide stem dat het niet meer aangenaam is om te aanhoren. Een demonstratie van KungFu krijgt een welverdiend applaus en de kleutertjes kijken met grote ogen op naar die roepende mannen. Om het feest af te ronden krijgt iedereen een lampionnetje en ik ben er zeker van dat morgenavond, als het niet regent, kleurrijke attributen de opgezette feestelijkheden zullen opluisteren. Chinezen houden vooral van rood, dat brengt geluk .. en hun feesten zijn voornamelijk rood gekleurd.
Een dag om te niksen! Lichte sluierwolken overschaduwen de zon, maar de warmte laat zich weer voelen. In de namiddag kuieren we langsheen de drukbezochte straten van Sanxiang, je kan zien dat het zondag is. De meisjes zijn uitgedost, al lijkt het voor ons soms meer op een verkleedpartij .. De straten maken zich klaar voor de feestdag van 1 oktober. Zestig jaar geleden kwam Mao aan de macht en is China overgegaan van het nationalisme naar het Maoisme. Er wordt een feestdag voorbereid met veel pracht en praal.
Op zondag wordt hier hard gewerkt: de bouwwerken gaan voort. Ook wordt hier vandaag getrouwd, en dat gaat gepaard met uitbundigheid en praal. Op de grond voortkruipend vuurwerk maakt veel lawaai en de vrienden van de bruidegom vergezellen hem tot bij de bruid. Maar . hij mag niet binnen, de deur wordt tegengehouden en om binnen te mogen moet hij eerst een rood omslagje met geld door de deur schuiven en kan dan pas de bruid omhelzen. Het afhalen van de bruid gebeurt in de winkel waar de kledij is gehuurd en waar de bruid helemaal wordt opgemaakt. Gekke gewoonte! t Is waar, het is vandaag school en dat merken we aan de meisjes in uniformen. Op de middenschool leren ze engels en dat gebruiken ze graag om ons enkele vragen te stellen terwijl we op een terrasje een ijskoffie drinken.
Ondertussen is het in Londerzeel kermis en zijn er in de Dorpsstraat 14 ballekes met kriekskes. Kunnen wij dat tegoed houden voor als we thuis zijn? Toch wensen we iedereen daar een fijne kermis en jaarmarkt toe.
Geen wekker deze morgen, dus we slapen uit .. Rustig ontbijten en genieten van het streepje zon dat nog net in ons voortuintje schijnt. We hebben geen speciale plannen voor vandaag, tot de telefoon gaat. Om 17 uur worden we opgehaald en we zijn uitgenodigd door Mss. Bei om kennis te maken met Belgische mensen. We zijn benieuwd en hopen onze eigen taal weer eens te kunnen gebruiken. Bij haar thuis krijgen we het aanbod van water en fruit en lekkere warme dimsum. Er komt een telefoontje binnen en ik krijg Michelle aan de lijn. Ze vertelt dat ze onderweg zijn van het vliegveld en dat we mekaar zullen ontmoeten in het restaurant. Michelle is een Chinese mevrouw die perfect Engelstalig is en zij heeft een Vlaamse echtgenoot. Wim werkt al 9 jaar in ZhuHai en is afkomstig uit Herenthout, we horen al gauw een licht Antwerps accent. De eigenaar van zijn bedrijf is pas toegekomen uit België en hij vergezelt het hele gezelschap. Deze heeft een gemengde afkomst, zijn vader is Israëliet en zijn moeder is Belgisch en hij spreekt naast het perfecte Engels ook Nederlands. Dit bedrijf is gespecialiseerd in het slijpen van diamant en het is blijkbaar een kleine gesloten wereld. Een boeiend onderwerp om deze twee gedreven mensen te beluisteren en na het eten zijn we weer een ervaring rijker. Maar of we ooit in die wereld zullen terechtkomen betwijfel ik ten zeerste, hier wordt gesproken over 1,5 miljoen dollar als het gaat over één diamant! Het zou vast een goede investering kunnen zijn ..!
De verlofdagen in China komen dichterbij, vanaf 1 oktober zijn er bijna overal 6 vrije dagen ter gelegenheid van het begin van de herfst. Maar hier zijn wel voorwaarden aan verbonden: de kinderen van de lagere scholen zullen daarom ook nu zaterdag en zondag naar school gaan en zodus 9 volle schooldagen na mekaar hebben. De ouders zijn hiervan pas deze week op de hoogte gesteld en het wordt algemeen aanvaard. Voor de kleuterscholen is er nog geen bericht meegegeven, maar dat kan vandaag nog komen. Ik stel me deze situatie al voor bij ons! Chinezen zijn gezagsgetrouw en weinig kritisch.
China is voor ons toch echt wel een vreemd land! Gisteren heb ik dan ook paarse zoete patatten gegeten, en nee, echt lekker vind ik het niet.
Zo hoorde ik ook gisteren in de gesprekken tussen Erik en de mensen van Dendermonde dat handel drijven met Chinezen helemaal niet eenvoudig is. Chinezen zeggen niet wat ze denken, als hij een gesprek voert is hij even bekommerd om de relatie met zn gesprekspartner als om het overbrengen van de informatie. Een Chinees zegt wat hij in een bepaalde situatie sociaal gepast acht, ook wanneer dat niet of nauwelijks overeenstemt met de waarheid. In essentie draait het weer om gezicht en het behoud of verlies ervan. Gezichtsverlies dreigt wanneer iemand moet bekennen dat hij iets niet weet of kan, of wanneer hij een boodschap moet overbrengen die voor de gesprekspartner onaangenaam is.
Dit wetende blijft vaak de vraag bestaan of de vertalingen wel correct gebeuren
Morgen is het zaterdag en hebben we een rustig weekend voor de boeg. En in Londerzeel is het zondag kermis!
Opnieuw een warme zomerdag en graag zoek ik de schaduw op. Op skype heb ik Griet aan de lijn om te zeggen dat Louke ziek is; de eerste herfstgriepjes komen er al aan. Bij een een lang gesprek met Goedele terwijl ze strijkt kan ik vertellen over de cadeautjes die we al hebben gevonden. Vandaag komt er bezoek van de fabriek uit Dendermonde en Erik is benieuwd om deze mensen terug te zien. De heren Bernard Geldof, CEO van PSS, en Roel Heremans, financieel directeur PSS, zijn aanwezig op de celebration 5 jaar samenwerking Sunway-PSS en voor die gelegenheid is er de traditionele boomplanting. Deze viering wordt afgesloten met een businessdiner waarbij de Chinese wijn vloeit. Deze rijstwijn kennen wij als de saké in onze Chinese restaurants in België en met een alcoholgehalte van 53 graden. Het zijn dus kleine glaasjes waarmee campé wordt geklonken! Het is een gezellige avond waar ook veel Nederlands wordt gesproken en waar herinneringen uit Dendermonde worden opgehaald. Dit onderwerp blijft Erik interesseren en vol belangstelling luistert hij naar de laatste ontwikkelingen. Maar of hij wil terugkeren .. deze vraag blijft onbeantwoord!
Bij het verlaten van het restaurant heeft Mr. Bei nog een speciale attentie voor ons: een fles Chinese rijstwijn van 20 jaar oud. Hoe het verder moet weet ik nu niet, we hebben niet zon kleine glaasjes op het appartement .! Maar van de enorme fruitkorf als laat verjaardagsgeschenk daar zullen we ten volle van genieten!
En morgenvroeg om 07u30 komt de chauffeur Erik ophalen ..
Blijkbaar ligt de leeftijdsgrens procentueel bij de geelhuiden een stuk lager dan bij ons en bijgevolg denk ik dat ze hem misschien al zeker bij de ouderen rekenen en dit tonen ze door vooral veel respect te tonen. Dit is eigen aan hun cultuur.
Maar desondanks dat voelt hij zich nog altijd goed in zijn vel, en het is dus de moeite waard om hem deze dag in de figuurlijke bloemetjes te zetten.
De eerste mails met gelukwensen komen uit België en dat doet hem uiteraard veel plezier. Om kwart na 8 is er een telefoontje met de uitnodiging voor een ontbijt en zo zitten we van 9 tot 11 in het restaurant met de gebruikelijke theeceremonie en de aldus Chinese koffie (= morning-thee)
Om half acht is het tijd voor een verrassingsdiner en bij een mooie zomeravond genieten we van de kleurrijke lichtjes op het water. De muziek happy birthday klinkt ons tegemoet en ja, we zijn er verwacht. Erik krijgt een typisch Chinees geschenk en nee, deze keer geen thee of aanverwanten. Het is een groene stenen vaas met Chinese figuren; alleen de doos al is een kunstwerk op zich. De gebruikelijke verjaardagstaart sluit het avondmaal af en Erik mag de 2 kaarsje van 5 en 9 uitblazen onder staande ovatie! Een Chinese gewoonte .. Om de avond af te ronden worden we uitgenodigd voor een nek- en voetmassage en om 23 uur vinden we de welgekome rust van ons appartement terug.
Mijn eerste markdag met Iris. Ik verneem dat haar vader kanker heeft en dat het elke dag minder goed met hem gaat. Geen goed nieuws dus. De eerste week van oktober gaan ze voor 6 dagen met het hele gezin naar HongKong, hij kijkt er naar uit om de hele familie terug te zien. In de namiddag ga ik langs de nailshop en voor 5 euro zie ik weer helemaal Chinees uit, ttz. mijn nagels zijn weer piccobello! Toch zijn ze maar gewoon als ik het vergelijk met wat ik daar zie; het zijn kunstwerken! Maar ik zou niet weten hoe ik daarmee nog maar gewoon huiselijk werk zou moeten doen? Een korte skype met Goedele alvorens zij naar school vertrekt, ze begint pas het 3de lesuur. Het weer slaat om en de zon verdwijnt achter dikke onweerswolken. Het klettert er op los en het giet water. Maar het blijft 28 graden ..
Om 17 uur worden we opgehaald en zijn we verwacht in ZhuHai voor een businesslunch, samen aan de ronde tafel met 11 Sunwaymensen en het zoontje van Mr. en Mss. Bei. In dit restaurant zitten allemaal businessmensen uit ZhuHai, zij komen zo een drietal keer per jaar samen. De gebruikelijke speeches worden afgewisseld door opgevoerde dansen in specifieke klederdrachten. Het is er een ongelooflijk lawaai, het hoort blijkbaar zo. Wat ons opvalt is dat we weer de enige westerlingen zijn tussen een 140tal genodigden. En ja, dat heeft zo zijn gevolgen . De inrichter komt aan onze tafel en begint een gesprek waar we niks van verstaan. Uiteindelijk is de vraag van waar wij komen en wat we van China vinden. Het antwoord wordt in het Chinees vertaald terwijl we op het podium gevraagd zijn. En wat vragen Chinese gewoonten . ? Een liedje zingen voor het publiek! Met de micros in de hand zingen we Yeki Yeki en worden op luid applaus onthaald; Ze hebben er toch niets van begrepen! We zijn weer wat Chinese theepotjes rijker als we het restaurant verlaten . en rijden door het water weer naar ons appartement. Voorzieningen voor zulke plensbuien zijn er niet
Een zonnig weekend met 35 graden. Té warm, zelfs in de schaduw!
Zaterdag nemen we ons ontbijt met koffie en noedels in het ons ondertussen toegeëigend stamcafé en nadien brengen we een bezoekje bij de kapper waar we de voorkeurbehandeling krijgen door dé kapper himself. Ik heb ze eens geteld: ze zijn er met 8 die afwisselend aan de deur staan of de hoofden wassen of gewoon zitten te wachten .. en ondertussen dan maar zelf hun haren borstelen en föhnen. Vier mannelijke kappers zorgen voor de snit en de afwerking. Het is weekend en dan is het druk, de inwoners van HongKong zakken af naar China voor de goedkopere service bij kappers, massage- en schoonheidssalons.
We maken een wandelingetje door Sanxiang, ons dorpje, en op een terrasje met 3 tafeltjes op de stoep genieten we van een ijskoffie, lekker fris. De straten zinderen van de hitte, de kleurrijke parapluutjes sieren het straatbeeld en luide muziek giert door de luidsprekers, ondersteund van het ronkend lawaai van brommers en autos. China leeft!
Ook Londerzeel ontwaakt stilaan en we krijgen een goeiemorgen uit de Dorpsstraat en de Gildenstraat. Vergeet niet, ondertussen is het hier al 16 uur. Aiko, Lou en Flint maken een korte babbel, ze zijn het blijkbaar al wat gewoon dat moeke en vake vanuit China hen via de computer kunnen zien. Sep en Jomme daarentegen vinden het eerder spectaculair en zwaaien en sturen kusjes, ze zien ons echt wel op het scherm. Wat schattig toch!
We ruilen de 26 graden van de airco in voor een warmer plaatsje in de schaduw en om 18u30 is het te donker om nog verder te lezen. De avond valt vroeg. Douwe Egbertskoffie en een (sponsen) boterham met Hollandse kaas is ons avondeten. En met Hollandse kaas bedoel ik wel de échte, meegebracht van de luchthaven van Schiphol!
Zondag een eveneens rustige maar nog warmere dag, we blijven vooral uit de zon! We zijn blij met ons tuintje in de schaduw en zijn er nu stellig van overtuigd dat we één van de best gelegen appartementen mogen betrekken. We hebben nog wat contact met de kinderen via mail en skype en nu wordt het de volgende dagen weer moeilijker door het grote uurverschil. Maar we zijn weer gerustgesteld, we hebben iedereen gezien en gehoord en alles lijkt er prima. Deze avond gaan we uit eten onder ons beidjes en riskeren wat te bestellen en baseren ons op fotos. We eten rijst met zoete maïs en vis, gestoomd in sojasaus. Echt lekker! Nadien stukjes rauwe groenten als wortelen, komkommer, tomaten, selder en paprika in een zuur sausje met lauw varkensvlees. Het lijkt op de apéritiefhapjes die wij kennen. Dat alles is vergezeld met water zoveel je maar wil, maar als afsluiter drinken we er toch maar een goeie irish coffee. Voor dit alles betalen we samen 10 euro. Vooraleer we gaan slapen chatten we nog even met Krista en zij kan zich al direct een beeld vormen hoe het er hier aan toe gaat. Ik denk dat zij het zich nog levendig kan voorstellen als ik spreek over kwetterende meisjes en rochelende Chinezen ..
Vandaag wordt het een rustige dag . zo denken we, tot de telefoon gaat. Tony staat aan ons tuintje met een ploeg tuinmannen. Na een hele conversatie waarvan we helemaal niets begrijpen wordt ons duidelijk gemaakt dat ze in de namiddag om 14 uur komen opkuisen. We doen enkele boodschappen in de verzengende hitte, het is al 35 graden in de voormiddag. Veilig laten we ons, gepakt en gezakt, thuisbrengen door een fietstaxi. Dat windje doet deugd! Ons middageten bestaat uit aardappelen, worteltjes en varkenvlees, dus echt op zijn Westroods! De bezorgde Iris brengt een blitsbezoekje met de vraag of we niets nodig hebben. Lief!
Om 14 uur, mooi op de afgesproken tijd, komt de kar met bosmaaier, snoeischaar, borstel en vuilblik, aangereden. Vooraleer de grote werken beginnen wordt het grootste onkruid uitgetrokken en overbodige takken gesnoeid. Nadien volgt het werk met de bosmaaier die dienst doet als grasmachine en alles wordt proper afgewerkt met borstel en vuilblik. En dat allemaal onder afwisselende belangstellenden langsheen de zijkant. Na 2 uur zweten ligt het tuintje er proper bij en poseren ze graag voor de foto. Zij zijn fier op hun werk!
Dinsdag 15 september om 13 uur worden we opgehaald voor onze 3de Chinareis en, hoe vaker we gaan, hoe lichter de valiezen! Het toegelaten gewicht is 20 kg per stuk en we gaan er niet boven, laat staan dat we weer zoveel chocolade, koffie en honing bijhebben en niet te vergeten, de leesboeken. Dus steeds maar minder kleding . en we moeten het er mee stellen! Met alle wachttijden in de luchthavens inbegrepen zijn we 24 uur onderweg van de Bergstraat tot het appartement in ZhuHai. Op de Fokker naar Amsterdam zijn we amper 30 minuten in de lucht. We vliegen verder met KLM, maar operated by China Southern Airlines met de Boeiing 777-200, deze telt 440 zitplaatsen, onderverdeeld in 3 klasses. Wij zitten in de staart op de voorlaatste rij én tussen allemaal Chinezen. Met de blik op het hele vliegtuig met zoveel passagiers én bagage blijft het voor mij toch steeds wonderlijk hoe dat gewicht de lucht in kan! De geuren die uit de keuken achteraan vrijkomen, het luidruchtig kwetteren van de Chinese meisjes én de nietsvermoedende rochelende Chinees we zijn nog geen uurtje verder en we voelen ons al helemaal in het verre continent. Op onmogelijke uren spaghetti of noedels eten maakt dat we met hazenslapen de vlucht doormaken. Om 12 uur landen we in Beijing en zetten we de eerste voet in China. Na de nodige controles worden we opgevangen in transit van waar we na 2 uur verder vliegen tot in Guangzhou. Om 17u30 staan 7 Chinezen ons op te wachten en rijden we richting ZhuHai. Met stokjes eten is weer even wennen, maar het lukt aardig. Eens geleerd, altijd geleerd .! Eindelijk, om 23 uur kunnen we onze valiezen uitpakken en de pas gedane boodschappen in de ijskast kwijt. We voelen ons hier weer een beetje thuiskomen, de kinderen en kleinkinderen zijn bij ons, daar zorgen de fotos voor. Een blik in het tuintje maakt duidelijk dat de tyfoon van maandag lelijk heeft huisgehouden: vele takken liggen verspreid en bomen zijn omgewaaid. Hier is heel wat werk voor goed uigeruste mannen! Om 12 uur middernacht, na een kort mailtje voor de kinderen, kunnen we eindelijk ons bed opzoeken, en we beseffen dat dinsdag voorbij is en woensdag .? Die hebben we blijkbaar ergens gemist door het grote uurverschil . Maar we maken het goed op 14 november, dan is het in ons voordeel en zal de dag 7 uur langer duren!
Donderdagmorgen steekt Iris de straat over en we krijgen een warme en deugddoende knuffel. Wat had ze naar onze terugkomst uitgekeken .! Om kwart over 8 worden we opgehaald en maken opnieuw de trip naar Guangzhou waar een matrijzenbeurs plaatsvindt en ook Sunway een stand vertegenwoordigt. Deze Asian beurs krijgt veel belangstelling en de weinige niet Asiaten worden achtervolgd en aangesproken door de overtuigende kleine en mooi uitgedoste Chineesjes. Een cameraploeg legt een interview vast en het TV-journaal zal kunnen uitpakken met een Europeaanse bezoeker .. . Een middagmaal in de Mc. Donalds doet ons even aan het thuisland denken want frietjes smaken altijd! Na de gebruikelijke picture sessies met allerhande Chinezen met fototoestellen vangen we de terugreis aan en we nemen het avondeten op zijn Chinees. En dit laten we aan ieders verbeelding over ..
Het is iets voor 20 uur en via skype komen we in Malderen terecht. Tja, gepensioneerden hebben tijd overdag . We stellen iedereen gerust, we hebben de reis met glans overleefd!
Morgen begint voor ons een verlengd weekend en we zien wel!
Alle goeie dingen bestaan uit drie of driemaal is scheepsrecht!
En ja, we trekken voor de derde maal op rij naar het ons vertrouwde China: zelfde adres, zelfde appartement.
Dinsdagnamiddag 15 september nemen we om 16u15 het vliegtuig richting Amsterdam om dan in de avond om 20u55 ons te nestelen voor de lange vlucht naar China. Deze keer nemen we een andere bestemming en komen we niet in HongKong toe. Na 14u en 10 minuten zal onze landing in Guangzhou zijn, een tweetal uur rijden van ons thuisadres.
En waarom het nu anders doen? Vanuit HongKong zijn we verplicht om een bootreis te doen van iets meer dan een uur en dat in volle zee met als gevolg dat zeeziek zijn ons niet vreemd is.
We komen er toe op 16 september en onze plannen zijn om daar een tweetal dagen te verblijven om deze bloeiende economische stad te verkennen vooraleer we ons opnieuw helemaal installeren in ZhuHai in het zomerse zuiden van China.
Begin oktober gaan we iets verder op verkenning en maken we een binnenlandse reis richting Tibet om er de typische bergdorpjes te bezoeken.
Op zaterdag 14 november, is onze terugreis gepland en rond 21u35 landen we in Zaventem.
Zondag 25 oktober gaan we naar winteruur en zal het verschil tussen China en hier van 6 naar 7 uur later veranderen.
Hebben jullie zin in een extra journaal en om een stukje met ons mee te reizen dan kunnen jullie ons volgen op http://blog.seniorennet.be/chinezen/
Uiteraard zijn we daar zelf nu al een beetje Chinees en zijn de Chinese gewoonten ons niet meer zo vreemd en onze indrukken niet meer zo spectaculair, maar toch zullen we trachten onze ervaringen met jullie te delen.
En heb je tijd, laat ons ook eens weten hoe het met jullie gaat, een mailtje van het thuisfront doet altijd bijzonder deugd!
Geniet ondertussen van het mooie najaar met de prachtige herfstkleuren en hou jullie goed. We zien mekaar weer in november.
