De verlofdagen in China komen dichterbij, vanaf 1 oktober zijn er bijna overal 6 vrije dagen ter gelegenheid van het begin van de herfst. Maar hier zijn wel voorwaarden aan verbonden: de kinderen van de lagere scholen zullen daarom ook nu zaterdag en zondag naar school gaan en zodus 9 volle schooldagen na mekaar hebben. De ouders zijn hiervan pas deze week op de hoogte gesteld en het wordt algemeen aanvaard. Voor de kleuterscholen is er nog geen bericht meegegeven, maar dat kan vandaag nog komen. Ik stel me deze situatie al voor bij ons! Chinezen zijn gezagsgetrouw en weinig kritisch.
China is voor ons toch echt wel een vreemd land! Gisteren heb ik dan ook paarse zoete patatten gegeten, en nee, echt lekker vind ik het niet.
Zo hoorde ik ook gisteren in de gesprekken tussen Erik en de mensen van Dendermonde dat handel drijven met Chinezen helemaal niet eenvoudig is. Chinezen zeggen niet wat ze denken, als hij een gesprek voert is hij even bekommerd om de relatie met zn gesprekspartner als om het overbrengen van de informatie. Een Chinees zegt wat hij in een bepaalde situatie sociaal gepast acht, ook wanneer dat niet of nauwelijks overeenstemt met de waarheid. In essentie draait het weer om gezicht en het behoud of verlies ervan. Gezichtsverlies dreigt wanneer iemand moet bekennen dat hij iets niet weet of kan, of wanneer hij een boodschap moet overbrengen die voor de gesprekspartner onaangenaam is.
Dit wetende blijft vaak de vraag bestaan of de vertalingen wel correct gebeuren
Morgen is het zaterdag en hebben we een rustig weekend voor de boeg. En in Londerzeel is het zondag kermis!
Opnieuw een warme zomerdag en graag zoek ik de schaduw op. Op skype heb ik Griet aan de lijn om te zeggen dat Louke ziek is; de eerste herfstgriepjes komen er al aan. Bij een een lang gesprek met Goedele terwijl ze strijkt kan ik vertellen over de cadeautjes die we al hebben gevonden. Vandaag komt er bezoek van de fabriek uit Dendermonde en Erik is benieuwd om deze mensen terug te zien. De heren Bernard Geldof, CEO van PSS, en Roel Heremans, financieel directeur PSS, zijn aanwezig op de celebration 5 jaar samenwerking Sunway-PSS en voor die gelegenheid is er de traditionele boomplanting. Deze viering wordt afgesloten met een businessdiner waarbij de Chinese wijn vloeit. Deze rijstwijn kennen wij als de saké in onze Chinese restaurants in België en met een alcoholgehalte van 53 graden. Het zijn dus kleine glaasjes waarmee campé wordt geklonken! Het is een gezellige avond waar ook veel Nederlands wordt gesproken en waar herinneringen uit Dendermonde worden opgehaald. Dit onderwerp blijft Erik interesseren en vol belangstelling luistert hij naar de laatste ontwikkelingen. Maar of hij wil terugkeren .. deze vraag blijft onbeantwoord!
Bij het verlaten van het restaurant heeft Mr. Bei nog een speciale attentie voor ons: een fles Chinese rijstwijn van 20 jaar oud. Hoe het verder moet weet ik nu niet, we hebben niet zon kleine glaasjes op het appartement .! Maar van de enorme fruitkorf als laat verjaardagsgeschenk daar zullen we ten volle van genieten!
En morgenvroeg om 07u30 komt de chauffeur Erik ophalen ..
Blijkbaar ligt de leeftijdsgrens procentueel bij de geelhuiden een stuk lager dan bij ons en bijgevolg denk ik dat ze hem misschien al zeker bij de ouderen rekenen en dit tonen ze door vooral veel respect te tonen. Dit is eigen aan hun cultuur.
Maar desondanks dat voelt hij zich nog altijd goed in zijn vel, en het is dus de moeite waard om hem deze dag in de figuurlijke bloemetjes te zetten.
De eerste mails met gelukwensen komen uit België en dat doet hem uiteraard veel plezier. Om kwart na 8 is er een telefoontje met de uitnodiging voor een ontbijt en zo zitten we van 9 tot 11 in het restaurant met de gebruikelijke theeceremonie en de aldus Chinese koffie (= morning-thee)
Om half acht is het tijd voor een verrassingsdiner en bij een mooie zomeravond genieten we van de kleurrijke lichtjes op het water. De muziek happy birthday klinkt ons tegemoet en ja, we zijn er verwacht. Erik krijgt een typisch Chinees geschenk en nee, deze keer geen thee of aanverwanten. Het is een groene stenen vaas met Chinese figuren; alleen de doos al is een kunstwerk op zich. De gebruikelijke verjaardagstaart sluit het avondmaal af en Erik mag de 2 kaarsje van 5 en 9 uitblazen onder staande ovatie! Een Chinese gewoonte .. Om de avond af te ronden worden we uitgenodigd voor een nek- en voetmassage en om 23 uur vinden we de welgekome rust van ons appartement terug.
Mijn eerste markdag met Iris. Ik verneem dat haar vader kanker heeft en dat het elke dag minder goed met hem gaat. Geen goed nieuws dus. De eerste week van oktober gaan ze voor 6 dagen met het hele gezin naar HongKong, hij kijkt er naar uit om de hele familie terug te zien. In de namiddag ga ik langs de nailshop en voor 5 euro zie ik weer helemaal Chinees uit, ttz. mijn nagels zijn weer piccobello! Toch zijn ze maar gewoon als ik het vergelijk met wat ik daar zie; het zijn kunstwerken! Maar ik zou niet weten hoe ik daarmee nog maar gewoon huiselijk werk zou moeten doen? Een korte skype met Goedele alvorens zij naar school vertrekt, ze begint pas het 3de lesuur. Het weer slaat om en de zon verdwijnt achter dikke onweerswolken. Het klettert er op los en het giet water. Maar het blijft 28 graden ..
Om 17 uur worden we opgehaald en zijn we verwacht in ZhuHai voor een businesslunch, samen aan de ronde tafel met 11 Sunwaymensen en het zoontje van Mr. en Mss. Bei. In dit restaurant zitten allemaal businessmensen uit ZhuHai, zij komen zo een drietal keer per jaar samen. De gebruikelijke speeches worden afgewisseld door opgevoerde dansen in specifieke klederdrachten. Het is er een ongelooflijk lawaai, het hoort blijkbaar zo. Wat ons opvalt is dat we weer de enige westerlingen zijn tussen een 140tal genodigden. En ja, dat heeft zo zijn gevolgen . De inrichter komt aan onze tafel en begint een gesprek waar we niks van verstaan. Uiteindelijk is de vraag van waar wij komen en wat we van China vinden. Het antwoord wordt in het Chinees vertaald terwijl we op het podium gevraagd zijn. En wat vragen Chinese gewoonten . ? Een liedje zingen voor het publiek! Met de micros in de hand zingen we Yeki Yeki en worden op luid applaus onthaald; Ze hebben er toch niets van begrepen! We zijn weer wat Chinese theepotjes rijker als we het restaurant verlaten . en rijden door het water weer naar ons appartement. Voorzieningen voor zulke plensbuien zijn er niet
Een zonnig weekend met 35 graden. Té warm, zelfs in de schaduw!
Zaterdag nemen we ons ontbijt met koffie en noedels in het ons ondertussen toegeëigend stamcafé en nadien brengen we een bezoekje bij de kapper waar we de voorkeurbehandeling krijgen door dé kapper himself. Ik heb ze eens geteld: ze zijn er met 8 die afwisselend aan de deur staan of de hoofden wassen of gewoon zitten te wachten .. en ondertussen dan maar zelf hun haren borstelen en föhnen. Vier mannelijke kappers zorgen voor de snit en de afwerking. Het is weekend en dan is het druk, de inwoners van HongKong zakken af naar China voor de goedkopere service bij kappers, massage- en schoonheidssalons.
We maken een wandelingetje door Sanxiang, ons dorpje, en op een terrasje met 3 tafeltjes op de stoep genieten we van een ijskoffie, lekker fris. De straten zinderen van de hitte, de kleurrijke parapluutjes sieren het straatbeeld en luide muziek giert door de luidsprekers, ondersteund van het ronkend lawaai van brommers en autos. China leeft!
Ook Londerzeel ontwaakt stilaan en we krijgen een goeiemorgen uit de Dorpsstraat en de Gildenstraat. Vergeet niet, ondertussen is het hier al 16 uur. Aiko, Lou en Flint maken een korte babbel, ze zijn het blijkbaar al wat gewoon dat moeke en vake vanuit China hen via de computer kunnen zien. Sep en Jomme daarentegen vinden het eerder spectaculair en zwaaien en sturen kusjes, ze zien ons echt wel op het scherm. Wat schattig toch!
We ruilen de 26 graden van de airco in voor een warmer plaatsje in de schaduw en om 18u30 is het te donker om nog verder te lezen. De avond valt vroeg. Douwe Egbertskoffie en een (sponsen) boterham met Hollandse kaas is ons avondeten. En met Hollandse kaas bedoel ik wel de échte, meegebracht van de luchthaven van Schiphol!
Zondag een eveneens rustige maar nog warmere dag, we blijven vooral uit de zon! We zijn blij met ons tuintje in de schaduw en zijn er nu stellig van overtuigd dat we één van de best gelegen appartementen mogen betrekken. We hebben nog wat contact met de kinderen via mail en skype en nu wordt het de volgende dagen weer moeilijker door het grote uurverschil. Maar we zijn weer gerustgesteld, we hebben iedereen gezien en gehoord en alles lijkt er prima. Deze avond gaan we uit eten onder ons beidjes en riskeren wat te bestellen en baseren ons op fotos. We eten rijst met zoete maïs en vis, gestoomd in sojasaus. Echt lekker! Nadien stukjes rauwe groenten als wortelen, komkommer, tomaten, selder en paprika in een zuur sausje met lauw varkensvlees. Het lijkt op de apéritiefhapjes die wij kennen. Dat alles is vergezeld met water zoveel je maar wil, maar als afsluiter drinken we er toch maar een goeie irish coffee. Voor dit alles betalen we samen 10 euro. Vooraleer we gaan slapen chatten we nog even met Krista en zij kan zich al direct een beeld vormen hoe het er hier aan toe gaat. Ik denk dat zij het zich nog levendig kan voorstellen als ik spreek over kwetterende meisjes en rochelende Chinezen ..
Vandaag wordt het een rustige dag . zo denken we, tot de telefoon gaat. Tony staat aan ons tuintje met een ploeg tuinmannen. Na een hele conversatie waarvan we helemaal niets begrijpen wordt ons duidelijk gemaakt dat ze in de namiddag om 14 uur komen opkuisen. We doen enkele boodschappen in de verzengende hitte, het is al 35 graden in de voormiddag. Veilig laten we ons, gepakt en gezakt, thuisbrengen door een fietstaxi. Dat windje doet deugd! Ons middageten bestaat uit aardappelen, worteltjes en varkenvlees, dus echt op zijn Westroods! De bezorgde Iris brengt een blitsbezoekje met de vraag of we niets nodig hebben. Lief!
Om 14 uur, mooi op de afgesproken tijd, komt de kar met bosmaaier, snoeischaar, borstel en vuilblik, aangereden. Vooraleer de grote werken beginnen wordt het grootste onkruid uitgetrokken en overbodige takken gesnoeid. Nadien volgt het werk met de bosmaaier die dienst doet als grasmachine en alles wordt proper afgewerkt met borstel en vuilblik. En dat allemaal onder afwisselende belangstellenden langsheen de zijkant. Na 2 uur zweten ligt het tuintje er proper bij en poseren ze graag voor de foto. Zij zijn fier op hun werk!
Dinsdag 15 september om 13 uur worden we opgehaald voor onze 3de Chinareis en, hoe vaker we gaan, hoe lichter de valiezen! Het toegelaten gewicht is 20 kg per stuk en we gaan er niet boven, laat staan dat we weer zoveel chocolade, koffie en honing bijhebben en niet te vergeten, de leesboeken. Dus steeds maar minder kleding . en we moeten het er mee stellen! Met alle wachttijden in de luchthavens inbegrepen zijn we 24 uur onderweg van de Bergstraat tot het appartement in ZhuHai. Op de Fokker naar Amsterdam zijn we amper 30 minuten in de lucht. We vliegen verder met KLM, maar operated by China Southern Airlines met de Boeiing 777-200, deze telt 440 zitplaatsen, onderverdeeld in 3 klasses. Wij zitten in de staart op de voorlaatste rij én tussen allemaal Chinezen. Met de blik op het hele vliegtuig met zoveel passagiers én bagage blijft het voor mij toch steeds wonderlijk hoe dat gewicht de lucht in kan! De geuren die uit de keuken achteraan vrijkomen, het luidruchtig kwetteren van de Chinese meisjes én de nietsvermoedende rochelende Chinees we zijn nog geen uurtje verder en we voelen ons al helemaal in het verre continent. Op onmogelijke uren spaghetti of noedels eten maakt dat we met hazenslapen de vlucht doormaken. Om 12 uur landen we in Beijing en zetten we de eerste voet in China. Na de nodige controles worden we opgevangen in transit van waar we na 2 uur verder vliegen tot in Guangzhou. Om 17u30 staan 7 Chinezen ons op te wachten en rijden we richting ZhuHai. Met stokjes eten is weer even wennen, maar het lukt aardig. Eens geleerd, altijd geleerd .! Eindelijk, om 23 uur kunnen we onze valiezen uitpakken en de pas gedane boodschappen in de ijskast kwijt. We voelen ons hier weer een beetje thuiskomen, de kinderen en kleinkinderen zijn bij ons, daar zorgen de fotos voor. Een blik in het tuintje maakt duidelijk dat de tyfoon van maandag lelijk heeft huisgehouden: vele takken liggen verspreid en bomen zijn omgewaaid. Hier is heel wat werk voor goed uigeruste mannen! Om 12 uur middernacht, na een kort mailtje voor de kinderen, kunnen we eindelijk ons bed opzoeken, en we beseffen dat dinsdag voorbij is en woensdag .? Die hebben we blijkbaar ergens gemist door het grote uurverschil . Maar we maken het goed op 14 november, dan is het in ons voordeel en zal de dag 7 uur langer duren!
Donderdagmorgen steekt Iris de straat over en we krijgen een warme en deugddoende knuffel. Wat had ze naar onze terugkomst uitgekeken .! Om kwart over 8 worden we opgehaald en maken opnieuw de trip naar Guangzhou waar een matrijzenbeurs plaatsvindt en ook Sunway een stand vertegenwoordigt. Deze Asian beurs krijgt veel belangstelling en de weinige niet Asiaten worden achtervolgd en aangesproken door de overtuigende kleine en mooi uitgedoste Chineesjes. Een cameraploeg legt een interview vast en het TV-journaal zal kunnen uitpakken met een Europeaanse bezoeker .. . Een middagmaal in de Mc. Donalds doet ons even aan het thuisland denken want frietjes smaken altijd! Na de gebruikelijke picture sessies met allerhande Chinezen met fototoestellen vangen we de terugreis aan en we nemen het avondeten op zijn Chinees. En dit laten we aan ieders verbeelding over ..
Het is iets voor 20 uur en via skype komen we in Malderen terecht. Tja, gepensioneerden hebben tijd overdag . We stellen iedereen gerust, we hebben de reis met glans overleefd!
Morgen begint voor ons een verlengd weekend en we zien wel!
Alle goeie dingen bestaan uit drie of driemaal is scheepsrecht!
En ja, we trekken voor de derde maal op rij naar het ons vertrouwde China: zelfde adres, zelfde appartement.
Dinsdagnamiddag 15 september nemen we om 16u15 het vliegtuig richting Amsterdam om dan in de avond om 20u55 ons te nestelen voor de lange vlucht naar China. Deze keer nemen we een andere bestemming en komen we niet in HongKong toe. Na 14u en 10 minuten zal onze landing in Guangzhou zijn, een tweetal uur rijden van ons thuisadres.
En waarom het nu anders doen? Vanuit HongKong zijn we verplicht om een bootreis te doen van iets meer dan een uur en dat in volle zee met als gevolg dat zeeziek zijn ons niet vreemd is.
We komen er toe op 16 september en onze plannen zijn om daar een tweetal dagen te verblijven om deze bloeiende economische stad te verkennen vooraleer we ons opnieuw helemaal installeren in ZhuHai in het zomerse zuiden van China.
Begin oktober gaan we iets verder op verkenning en maken we een binnenlandse reis richting Tibet om er de typische bergdorpjes te bezoeken.
Op zaterdag 14 november, is onze terugreis gepland en rond 21u35 landen we in Zaventem.
Zondag 25 oktober gaan we naar winteruur en zal het verschil tussen China en hier van 6 naar 7 uur later veranderen.
Hebben jullie zin in een extra journaal en om een stukje met ons mee te reizen dan kunnen jullie ons volgen op http://blog.seniorennet.be/chinezen/
Uiteraard zijn we daar zelf nu al een beetje Chinees en zijn de Chinese gewoonten ons niet meer zo vreemd en onze indrukken niet meer zo spectaculair, maar toch zullen we trachten onze ervaringen met jullie te delen.
En heb je tijd, laat ons ook eens weten hoe het met jullie gaat, een mailtje van het thuisfront doet altijd bijzonder deugd!
Geniet ondertussen van het mooie najaar met de prachtige herfstkleuren en hou jullie goed. We zien mekaar weer in november.
De vlucht verloopt prima en het is ruim zitten in de business. Voorlopig onze laatste reis in deze toch wel met meer luxe uitgeruste ruimte. Al de miles die Erik heeft opgespaard tijdens zijn veelvuldige reizen zijn nu zo goed als opgebruikt om economyreizen te upgraden.
Om 12 uur middernacht, chinese tijd, krijgen we een avondmaal en om 4 uur in de morgen, Belgische tijd, krijgen wij een uitgebreid ontbijt. Zelfs op deze toch rare uren smaken de eitjes met spek toch bijzonder goed. Is het misschien omdat het al zo naar Belgisch ruikt? We landen om 5u30 in Amsterdam en daar is het wachten tot 9u45 om naar Brussel door te vliegen. Onze eerste berichtjes gaan naar de kinderen, dat was beloofd. Aan onze voordeur staat een plantje, ra ra we weten niet van wie! Alleszins bedankt voor die lieve attentie, we weten dat we worden verwacht! Ook de mailtjes die we nu kunnen openen waarin wij een goede reis krijgen toegewenst, aan deze afzenders een dikke merci, het doet deugd! En ja, vanaf nu zal er een journaal minder zijn, onze reis zit er voorlopig op. De valiezen worden uitgeladen en de wasmachine ingeladen, zo gaat dat na een reis! Maar s middags hebben we nog niet veel in huis en beslissen we toch nog maar eens buitenshuis te eten: een goeie spaghetti in de cafetaria van het zwembad in Londerzeel. Terwijl ik nadien een deftig kleurke op mijn haar laat zetten loopt Erik al eens buiten en bewondert fier zijn ondertussen al flinke lammetjes. Door een praatje met de broers weten we zo al wat laatste nieuwsjes van Westrode. Een bezoekje aan oma in Grimbergen willen we zeker niet uitstellen en ja, het doet haar plezier ons terug te zien. Deze 2 maanden hebben voor haar uitzonderlijk lang geduurd en nu nog dat nieuws van die griep in HongKong .. Ze was er niet zo gerust in en dus was het weerzien hartelijk.
In Londerzeel krijgen we dikke knuffels en de kinderen doen gewoon of we zijn niet weggeweest, door skype is die band zeker goed behouden. Maar het meest veranderd is de tweeling, het zijn al pientere baasjes en die knuffel met hen is o zo zalig!
Thuis lopen we door de post heen en we klasseren al wat kan, lezen doen we later wel. Het is toch wat, zo na 2 maanden, er ligt een hoop papier te wachten!
Het avonduur nadert voor ons heel snel, maar we moeten doorbijten en ons aanpassen aan onze huidige tijd, maar om 23 uur gaan al de lichten uit.
Na het uitchecken laten we onze bagage in bewaring in het hotel en we nemen de dubbeldekkertram naar de midlevels van Hongkong Island. Deze overdekte roltrappen gaan tot 800 meter hoger in niveau en zijn aangelegd om de werknemers te voet en zonder al te veel inspanningen uit het drukke verkeer in de smalle straatjes te weren. Het is wel zo dat de roltrappen alleen naar boven werken en dat we dus te voet alle trappen naar beneden terug moesten komen. Goed voor beweging??
We nemen de taxi naar Stanley, het onderste punt van HongKong Island en gelegen aan de zee. Hier waan ik me even aan onze kust met strand en gezellige terrasjes en daar maken we graag gebruik van. Als ik de wandelaars bekijk zie ik echt wel meer niet-Aziaten dan wel, dus voelen we ons hier helemaal niet vreemd meer en voelen we ons wel thuis. Zeker nu we hier een terrasje vinden waar Duvel en Leffe op de kaart staat! We kunnen hier toevallig ook nog meegenieten van een roeiwedstrijd, een ware belevenis. Stanley is niet alleen gekend van het strand, maar ook weer van zn typische markt waar we hier toch ook wat meer westerse zaken terugvinden; maar ja, onze valiezen zijn al vol!
Om 19 uur halen we onze bagage op en we laten ons naar de luchthaven brengen. We zijn wat zenuwachtig . het gewicht van onze valiezen. We hebben geen flauw idee wat ze wegen, maar we zijn zeker dat het teveel is. Alhoewel we ieder 30 kg. mogen meenemen ..
Op de weegschaal komen we aan 76 kg, dus ja . Teveel! Maar het brave meisje geeft geen commentaar en we komen er dus met de schrik van af! Om 23u05 vertrekt ons vliegtuig naar Amsterdam, en nu zitten we in de lounge en doen een laatste mail naar de kinderen. We zullen maandag iets na 10 uur in de voormiddag in Zaventem landen en het eerste sms is voor hen, beloofd!
Om half 10 zoals afgesproken wordt de auto volgeladen: 3 grote valiezen en 2 handbagages. So heavy! Ik ben benieuwd hoeveel overgewicht we nu zullen hebben!
Een vakantiedag ook in China . en vooral zonnig, dus heel veel volk in de straten en met momenten stapvoets verkeer. Het wordt spannend zullen we de ferry van 11 uur halen? Een kwartier voor het vertrekuur sleuren we onze bagage binnen terwijl Isabella zich haast naar het loket voor de tickets. Het afscheid is heel kort, Erik is wat zenuwachtig want we moeten de douane en bagagecontrole nog door. Gelukkig, dit verloopt vlot, dus we halen het net. Op de boot nemen we steeds plaats helemaal in het midden voorin, ik blijf me die ellendige zeeziekte herinneren. Na een goed half uur varen worden de kotszakjes uitgedeeld en dan weet ik het al, het zal weer woelig worden. Gelukkig hebben mijn 2 ingenomen pillekes geholpen, maar toch is het na 1 uur en 10 minuten varen tijd dat ik er af kan, ik voel mijn maag!
Hulpvaardige mensen helpen ons met onze bagage om de boot te verlaten en nu nemen we de taxi naar het hotel The Emperor Happy Valley op HongKong Island. Het is al over de middag en de eerste gelegenheid die we tegenkomen is, je gelooft het niet, de Mc. Donalds. Ondertussen weten we al dat de frietjes en kippenvleugels kunnen smaken. Erik belt Steven Verhasselt, een Londerzelenaar die we van vroeger kennen, op om te laten weten dat we zijn toegekomen. We spreken af om 19 uur in het hotel. Nadien verkennen we de omgeving en we vinden een plaatsje op een buitenterras en genieten van een guiness en een wijntje. Dit geeft een écht vakantiegevoel! Nadien maken we kennis met de beroemde plaats voor paardenkoersen in HongKong in de Happy Valley Racecourse. Op deze tribunes zit een massa volk gespannen toe te kijken naar het grote scherm waar ze rechtstreeks de wedstrijden kunnen volgen. Hier zijn we dus getuigen van de enorme gokcultuur van Chinezen/Hongkonezen. Weet dat de Hongkonezen niet als Chinezen willen genoemd worden, daarvoor voelen ze zich net iets te goed! We wandelen verder en worden opeens door een taxi tegengehouden en wie zit daar in? De Steven! We worden meegenomen en drinken samen een pintje(s) en ook Kurt, oorspronkelijk uit Putte, komt er bij zitten. Samen nemen we de ferry naar Kowloon waar we om 20 uur getuigen zijn van het lichtspel op de skyline van HongKong. Tijd om ons even om te kleden hebben we niet, we stappen door de drukke straten tot we, trap op, trap af, terechtkomen in een gezellig straatje, lees de Beenhouwerstraat in Brussel. Op deze terrasjes merken we vele Westerlingen, dus meerderen weten dit hier te vinden. We vinden nog net een tafel voor 4 bij de Italiaan en genieten daar van een zomerse avond. Hier horen we weer wat Nederlands, dus ook andere Belgen weten deze locatie te vinden. We keren weer naar HongKong Island en zoeken de bar op waar maandelijks de HongKongse Belgen een avond doorbrengen om wat bij te praten en dit is ook vandaag, telkens de eerste vrijdag van de maand. Hier hebben we een praatje met de Belgische Consul die nu reeds anderhalf jaar in HongKong woont. Hij is afkomstig uit Luik maar spreekt vlot Nederlands, weliswaar met een Franse ondertoon. In het verleden is hij ook woordvoerder geweest van de Belgische Koninklijke familie. Zijn 3 kinderen volgen hier school in het Frans waarvan hij vindt dat er op een militaristische wijze wordt les gegeven. Hij vertelt dat een Consul na 4 jaar steeds wordt teruggeroepen naar België en daar wacht op een volgende zending. Zij mogen een lijst van voorkeurslanden opgeven, maar de toewijzing hangt af van zovele factoren waar ze zelf niet altijd inspraak hebben (politiek, .). De aanwezige Belgen vinden dat hij een persoon is waar ze bij eventuele vragen steeds terecht kunnen en dat siert hem. Hij is door hen geliefd.
Steven krijgt een sms: in HongKong Island is een eerste geval van varkensgriep of Mexicaanse griep vastgesteld en het hotel waar hij verbleef wordt gesloten. Leidt dit tot paniek .? Blijkbaar zijn wel alle mondmaskers in de apotheken al uitverkocht!
Ondertussen is het al 2 mei en nemen we de taxi naar het hotel.
Rond 11 uur verlaten we HongKong Island en we nemen de ferry naar Kowloon, het hart van HongKong zelf. Dit is een echt shoppingsparadijs, maar we moeten denken aan onze volle valiezen en het blijft bij het opsnuiven van de sfeer in deze bruisende stad. Boeiend om te zien hoe verschillende culturen hier door mekaar toch eenzelfde doel nastreven: snuisteren op de marktjes of koopjes op de kop tikken in HongKong. Overal op de TVschermen zien we het HongKongnieuws met lezers met mondmaskers, we denken dus zeker dat het gaat over de Mexicaanse griep. In het straatbeeld nemen ook de maskers toe en waar ze nog te vinden zijn worden de dozen met massas verkocht. Dus toch paniek in HongKong?
We zijn aan rust toe, helaas, terrasjes zijn hier uit den boze, de mensen schuwen de zon en vluchten naar binnen. Maar we herinneren ons nog de straat van gisteravond en na een telefoontje met Steven die ons de straatnaam doorgeeft vinden we op ons plannetje de gezochte plek: we doen de Italiaanse keuken weer eer aan en we sluiten af met een échte esspresso (een heel klein tasje met een bodempje zéér straffe koffie).
Het donkert en we keren terug naar HongKong Island, ondertussen met de gekende verlichte skyline.
Een douche neemt de vermoeidheid weg en we zoeken nog een plekje op een terras kort bij het hotel. We maken het vandaag niet te laat want morgen wordt het een lange dag met een avondvlucht naar Amsterdam.
Vandaag is het inpakken en .. afwachten of we terugkomen. Deze keer moeten ook onze zomerkleren mee want hopelijk kunnen we ze ook enkele maanden thuis gebruiken. Maar, het is herschikken en duwen om alles een plaatsje te geven. Zijn het de talrijke cadeautjes die het ons nu zo moeilijk maken .? Waarschijnlijk!
s Middags neem ik afscheid van Iris die al naar Hongkong vertrekt met de kinderen, haar man komt na het werk. Of we terugkomen? Ze vraagt om haar zaterdag op te bellen om s avonds met haar familie te dineren én om ook een antwoord te weten op haar vraag.
Deze laatste avond eten we samen met Isabella en Tracy. Een vuurtje midden in elke tafel met elk een individuele afzuigkap tonen aan dat dit een typisch bbq restaurant is. Elke tafel heeft dan ook een persoonlijke bakker om het gekozen vlees/vis te roosteren. Ik kan het vergelijken met gourmet bij ons. Wat me nu weer opvalt is dat ook de grote slabladen worden gebakken, hier eten ze echt niets rauw.
En, komen we terug? De vraag is gesteld of we willen terugkomen in juli en augustus. Hier is het antwoord al gekend, deze periode blijven we zeker thuis; het is vakantie en we willen samen met de kleinkinderen naar zee. Misschien maken we weer onze valiezen voor september en oktober of iets later.
Woensdag 29 april Deze middag om 13 uur zijn we uitgenodigd voor de lunch met Paul Lou uit HongKong. En nu eet ik voor de eerste keer KROKODIL. Het wordt klaargemaakt als een stoofpotje en het smaakt zowel naar vis als naar kip, raar hé! Toch mag ik me de staart en de kop niet zo direct voorstellen, ik heb er juist nog zien zwemmen in een grote waterbak in het restaurant. Gelukkig is de bek dicht gekleefd want het lijken me wel wat agressieve beesten.
Aiko wil dit niet geloven als we het hem vertellen tijdens de skype. Toevallig zal hij op het schoolfeest ook een krokodil zijn!
Misschien is het nu wel de laatste keer dat we de kindjes zien via skype, het lukt niet altijd zo gemakkelijk met het uurverschil. Toch vinden we het zo fijn ze weer bezig te zien, Jomme zwaait zo schattig en Sep lacht uitbundig. Lou en Flint rijden met de fietsjes buiten, het is er precies toch ook zonnig. Een leuke woensdagnamiddag in de Gildenstraat !
En nu onze laatste rustige avond in het appartement want morgenavond zullen onze valiezen klaar staan .
Zondag is het een dagje shoppen nabij de gate van Macau. We rijden met de shuttlebus nadat we aan Iris hebben gevraagd hoe laat en over welke bus het juist gaat. We vinden het en vertrekken om 10u30 en wie staat er in het station? Iris en haar zoontje. Toch een beetje ongerust?
Tony neemt ons mee naar dit overdekt shoppingparadijs, een goed tijdverdrijf bij dit miezerige weer. Maar stel je geen Waaslandshoppingcentrum voor, het is hier op zijn Chinees! Veel kunnen we hier niet kopen, de kleren zijn niet van onze stijl, maar we kijken en genieten van de drukte en van de handel van bieden en afbieden.
Om 16 uur zijn we weer thuis en we zitten nog even in de tuin met onze leesboeken.
Maandag is een doordeweekse dag, maar Iris neemt me mee voor een American breakfast. En toeval of niet, dat heeft Erik deze morgen ook thuis genoten: fruitsap, boterhammen met spek en eieren en koffie. Ik kan het dus evengoed een Belgisch ontbijt noemen, zelfs een Westroods!
De zon is ons goedgezind en ik geniet.
En onze laatste week in China schuift rustig verder Vandaag ga ik naar de markt en koop aardappelen. Gelukkig heb ik het op tijd gezien, anders waren ze al geschild. Van service gsproken! Ik riskeer toch nog maar eens varkensvlees voor vanavond, al is de varkensgriep in Mexico hot news!
Stilaan worden de valiezen al gevuld, wat we niet meer nodig hebben verdwijnt uit de kasten. Donderdagavond moet alles gepakt zijn!
Het regent katten en honden in HongKong en dus nemen we rustig onze tijd om uitgebreid te ontbijten. Dit is nodig, want aan het uitgestalde buffet komt geen einde.
Vanuit het hotel kunnen we rechtstreeks in de vertrekhal van de ferry die we in de namiddag zullen nemen en dus gaan we al eens op verkenning. En zoals overal zijn ook hier de shops niet weg te denken, dus een goed tijdverdrijf met dit bar slechte weer.
We checken uit om 11 uur en laten onze bagage in bewaring, alleen onze leesboeken kunnen we nu goed gebruiken en we nestelen ons in de zetels in de lobby. Tot onze verbazing zien we de parpalus van de voorbijgangers verminderen en rond 14 uur klaart het op en zetten we een stapje in de Hongkongse straten. En we zijn er niet alleen . een drukte dat daar heerst! Voetgangers, autos, autobussen alles stapt en rijdt er door mekaar en soms kan ik wel begrijpen dat ze er monddoekjes dragen. De geur van de uitlaten is niet min!
Voor middagmaal stappen we toch nog maar eens de Mc Donald binnen want frieten met kippenvleugels lijkt toch weer wat westers. Eerlijk gezegd, we kunnen dit hier wel af en toe eens waarderen en weten nu dat er meer wordt verkocht dan van die torenhoge broodjes met hamburgers.
Na 15 uur, zoals beloofd, kunnen we onze visa voor China afhalen en weten we vast dat we vandaag nog terug kunnen met de ferry van 17u45.
Bij de aankomst in Zhuhai worden we opgehaald door Tony en de chauffeur en, zoals de echte Chinezen, vraagt hij of we al dinner gehad hebben. Hij vraagt of we graag paddestoelen eten en zo ja, we rijden naar een speciale gelegenheid,a mushroom restaurant.
Hier is geen plaats en we moeten wachten, maar dat is niet naar Tonys zin en na wat heen en weer gepraat belt een meisje naar een ander restaurant waar we wel dadelijk kunnen gediend worden. Van klantvriendelijkheid gesproken!
Ook dit is een bijzonder paddestoelenrestaurant, maar wat dat zal voorstellen weten we niet.
De grote ruimte zit helemaal vol en er is een luidruchtige menigte aanwezig. We worden dan maar onthaald in een VIP-kamer, dit is gewoon een afzonderlijke ruimte, wel rustig en nu op zn Japans ingericht, dus met een lage tafel en een gat in de grond om onze voeten te zetten. Op een vuurtje wordt een grote soepkom op de tafel gezet en dan begint het: eerst stukjes eend en dan wel 7 of 8 verschillende soorten champignons worden er toegevoegd. Ieder krijgt een sausje van notenjam en na een tijdje worden onze kleine kommetjes gevuld met de inhoud van de kom. Voor de eerste keer maken we kennis met dit soort eten, maar we vinden het wel lekker, alles draait hier rond champignons, zelfs de rijst is er mee gemengd. Als afsluiter worden hele bladen sla in de soep gelegd tot ze gaar zijn en dan is het iets makkelijker om ze met stokjes te eten!
Het is zaterdagavond en dat kunnen we merken aan de uitgangskledij van de jonge meisjes: kleurrijk met kousen tot boven de knie en minirokjes.
Om 21u30 worden we thuis afgezet en is ons Japans avontuur ten einde. Het was kort, maar toch weer indrukwekkend en we zijn deze ervaring dan ook weer rijker.
Wat me gisteren ook is opgevallen is hoe Japanners én Chinezen iets aan mekaar doorgeven en dat gaat van naamkaartjes (waar ze dol van zijn!) tot een glas. Telkens houden ze het met beide handen vast, kijken mekaar recht in de ogen en maken ze samen een diepe buiging. Zou je geloven dat je na een tijdje die manieren ook al overneemt.
Na het ontbijt stappen we op de trein van 08.10 uur naar de luchthaven van Osaka en dat voor een veertigtal minuten. Hier worden we weer geconfronteerd met de toch wel heel specifieke beleefdheidsvormen van Japanners. Telkens een treinbegeleider de wagon binnenkomt of buiten gaat kijkt hij de passagiers aan en maakt een waardige diepe buiging.
We komen niet veel te vroeg en dus zitten we even later voor 4 uur in het vliegtuig. Een dag van reizen En Mr. Bei zorgt voor een cadeautje: thee!
In HongKong laten we ons voeren naar het Hotel The Royal Pacific, hier hebben ook Krista en Anneke overnacht. Het kantoor voor de vernieuwing van de visa ligt er juist naast en na het invullen van de nodige documenten zullen we morgen na 15 uur onze paspoorten kunnen ophalen en vertrekken met de boot van 17u45 richting Zhuhai.
En nu hebben we wat tijd om orde te scheppen in de papieren en nadien maken we nog een wandeling door Kowloon, een gedeelte van HongKong.
Om 7 uur zitten wij op de 17de verdieping waar we genieten van een westers getint ontbijt. In de voormiddag verkennen we de omgeving van het hotel, maar de shops gaan pas om 10 uur open. Om 11 uur genieten we samen met Mr. Bei en Mss. Goa en de vicepresident van Sunway van een lunch die voornamelijk bestaat uit sushi. Natuurlijk, we zijn in Japan en dit is nu echt typisch hier. Om half één vertrekken zij per trein naar Aprika, een bedrijf dat kinderzitjes maakt. Ik ben alleen en heb nu alle tijd om in mijn ééntje de shops te verkennen. Bij het binnenkomen van een winkel plooien de meisjes bijna dubbel om goeiedag te zeggen, dat is vreemd en wel overdreven vind ik, maar al vlug merk ik dat dit hier normaal is. Al heel snel wordt het me duidelijk dat Japan een duur land is, helemaal niet te verglijken met China. Bij een sanitaire stop valt het verschil met China me nog meer op, hier zijn alle wcs uitgerust met een verwarmde bril en sproeiers die je kan kiezen waar je ze het liefst heb. Van snufjes gesproken! Zelfs het doorspoelen kan je met muziek! Op een terrasje van Starbrucks coffee geniet ik van een cappuccino met een sachertarte. Heerlijk! Hier heb ik de gelegenheid om Japanners te observeren, er is een drukke trafiek van wandelaars en gehaasten, de metro is namelijk dichtbij. Japanse dames hebben hier niet meer het zwart-blauwe haar maar kennen zeker ook de spoelingen en kleuringen. Wie het zwarte haar trouw blijft durft het in een hoge dot nog opsteken, iets wat bij ons helemaal verdwenen is. Jonge meisjes en jonge dames lopen graag op heel hoge naaldhakken, al is het soms ongelukkig om te zien. Vaak zijn ze deze schoenen minstens één maat te groot en komen ze altijd wat achter als ze stappen, ofwel lopen de dames met heel korte stapjes ofwel sleffen de schoen achter hen. Wat ook helpt is dat ze er dikke kousen in dragen of zelfs hun broekspijpen mee in de schoenen steken. Al met al lijkt het helemaal niet comfortabel om zo te lopen! Vaak dragen ze hierbij kniekousen tot over de knieën en heel korte rokjes.
De jongens dragen ofwel jeans ofwel maatpak mét das, maar overwegend is hun haar veel langer dan bij de Chinezen.
Hier worden door jong en oud meer monddoekjes gedragen dan in China, zelfs binnen in de winkels kom je zo mensen tegen.
Maar wat me het meest opvalt zijn de schooluniformen voor groot en klein, en dat gaat ver tot in details: zelfde kousen, zelfde schoenen en zelfde boekentas. Kleine jongens en meisjes, helemaal in blauw en met een blauw petje op is een doodgewoon straatbeeld, maar voor ons toch opmerkelijk.
Om 18 uur ga ik voor het avondmaal want mogelijk zijn zij om 21 uur pas terug. Ik kies, je gelooft het nooit, voor de Italiaan met een spaghetti en een rood wijntje! Hier zit ik nu, tussen allemaal Japanners, maar ik trek mijn plan.
Iets na 19 uur kom ik opnieuw aan het hotel waar Erik me staat op te wachten, ze zijn reeds terug en staan klaar om te dineren. De mensen van Aprika komen aan rond 20 uur en we eten Japans in het hotel, we zijn in totaal met 11 personen. Een Japans diner is alleen al speciaal door de bediening, de sushigerechten staan uitgestald in kleine kastjes, en dat voor ieder apart aan de tafel. Dus eerst eens rondkijken hoe het moet! Erik vertelt me over de fabriek die gelegen is helemaal in de buitenwijken van Osaka, in de bergen. Het lijkt er wel klein Zwitserland.
Het avondmaal is gezellig en converseren gebeurt er in meerdere talen, sommigen spreken Chinees, anderen Japans en enkelen een mondje Engels. Wij spreken tegen mekaar nog altijd Nederlands en dat verstaat niemand!
Bij het eten wordt na het bier de fles Japanse jenever geschonken van 25 graden; steeds aangelengd met vele ijsblokjes. En na de ene fles volgt de tweede .. en zo worden er zaken gedaan .?!?!
Om 22 uur wordt er afscheid genomen en ook hier buigen de heren tot bijna op de grond, het is zowaar een vorm van beleefdheid!
We maken nog vlug deze blog met fotos en morgen om 7 uur zitten we aan het ontbijt om nadien de trein te nemen naar de luchthaven en zo richting HongKong.
Vandaag is een dag van niets anders dan reizen: met de boot naar HongKong, heeeeel lang wachten in de luchthaven en dan 3 uur en 45 minuten op het vliegtuig naar Osaka in Japan. Het is donker als we er toe komen, er is dan ook één uur verschil met China en 7 uur later dan bij ons in België. Dus moeilijk om met de kinderen te skypen ook al is het woensdag.
Vanuit de luchthaven rijden we nog drie kwartier vooraleer we aan het hotel aankomen, we logeren in het Tennoii Miyako hotel, dit na eerst door de taxi in een verkeerd hotel te worden afgezet. Een eerste indruk van Japan, ook al is het donker, is dat we hier heel veel verlichting zien en dat is niet zo verschillend met China. Japan is eigenlijk een langgerekt eiland waardoor vele bruggen deel uit maken van het landschap. De discipline op de wegen is zoals we het gewoon zijn in België en we horen geen getoeter. Het is stil op de wegen .. . Groen en bloemen mis ik hier wel, de wegen zijn enkel beton en steen, geen mooie perkjes of gesneden buxussen.
Het is nu half elf en we verkennen onze kamer: sober maar zeer proper en alles wat we nodig hebben is aanwezig. We wachten op Mr. Bei voor een afspraak voor morgenvroeg, dus kunnen we misschien eens beneden gaan en het hotel verder verkennen.
Er is ondertussen een wijziging binnengekomen, onze visa zal reeds klaar zijn op zaterdag en dus komen we niet op maandag, maar op zaterdag in de avond terug van Hongkong.
Met gebarentaal kan ik me nu toch eindelijk wel duidelijk maken denk ik en ik stap alleen naar de kapper. Ik krijg, zoals ik vraag, de kaart met voorbeelden van gekleurde lokken. Veel keuze is er niet, 2 blonde, veel bruin en zwart, 1 knalrood en 1 strogeel.
Ik maak de keuze uit de 2 blonde en het schouwspel begint. De meeste werknemers in het kapsalon zijn meisjes en zij dragen eenzelfde groen t-shirtje; hun taak bestaat uit deuren openen en sluiten voor klanten, je tas aannemen, haar wassen en de bijhorende massage. Twee jongens hebben de taak om haar te kleuren en dan heb je de eigenlijke 2 kappers, één voor mannen en één voor vrouwen.
Ik krijg de nodige handdoeken en schort om, ook het gebruikelijke bekertje warm water, en met drie staan ze al achter mijn stoel. Vier handen dwarrelen door mijn haar en een discussie volgt. Ik onderga en kan niets opmaken uit hun lichaamstaal. De eigenlijke kapper, ik denk dat hij de voornaamste in het salon is, maakt een kleurenmengsel. Na een drie kwartier wachten en blond haar denk ik dat het voorbij is en doe ik teken dat er ook stukje af mag. Maar o, zo vlug gaat het niet. Een nieuw kleurenmengsel is klaargemaakt en krijg ik opnieuw op mijn haar; dat onder veel belangstelling van de aanwezigen. Uit het verleden weet ik dat het kleurenmengsel niet noodzakelijk de kleur is van het gevraagde , dus ik troost me. Onder strak toezicht blijf ik zitten en om de 5 minuten wordt mijn haar aan een grondige kijkbeurt onderworpen. Ik onderga nog steeds . Na de wasbeurt, het knippen en het fohnen krijg ik ja knikkende gezichten te zien in de spiegel. Wat zijn ze enthousiast over hun resultaat .. en ik .? Ik denk dat het potje van het strokleurig geel gevaarlijk dicht in de buurt stond ..!
Gelukkig ben ik nog een tiental dagen hier en kan de zon wat verzachtend werk verrichten
