Emily haalt ons op om 13 uur en op onze vraag gaan we met de (lijn-)bus naar ZhuHai. Het is gemakkelijk, deze bus, nr. 11, stopt daar waar je wacht en je hand opsteekt om te doen stoppen . . Deze bus kost 3 RMB voor de afstand die wij moeten afleggen tot aan de border van ZhuHai. Van daar gaan we te voet de border over en nemen de stadsbus nr. 6. Hier is verschil in bus en als gevolg verschil in prijs: een bus met airco kost 2.50 RMB en één zonder 1.50 RMB en dit is ongeacht het aantal stopplaatsen. Zitplaatsen hebben we niet meer, maar komt het door het verschil in huidskleur of is het de leeftijd die meespeelt, er komen zitplaatsen vrij voor ons. Hiervoor bedanken we vriendelijk, zo oud voelen we ons nog niet en we blijven ons vasthouden aan de lussen bovenaan.
Eerst gaan we op zoek naar de Jusco, het Japans grootwarenhuis. We kopen er ons brood dat alleen daar te vinden is en het meest gelijkt op het onze in Westrode. Onze voorraad zal volstaan tot het einde van ons verblijf hier en goed dat we kunnen beschikken over een diepvriezer in ons appartement.
De zus van Emily heeft een kapsalon geopend, nu net één maand geleden. Hiervoor is een serieuze financiële inspanning geleverd van 160.000 RMB (= 16.000 euro). Zeer veel geld, geleend bij vrienden en kennissen. Om dit te kunnen terugbetalen moet ze dagelijks 700 RMB (= 70 euro) ontvangen en, als je weet dat een wasbeurt 10 RMB en een knipbeurt 20 RMB kost kan je uitrekenen hoeveel klanten er dagelijks moeten over de vloer komen. Als ik dit even zou omrekenen in ons klein landje, dan komen we met 2 klanten per dag al bijna aan voldoende. De nieuwe zaak is dan ook helemaal niet vergelijkbaar met een kappersalon bij ons. Ik tel daar niet minder dan 11 massage-/wastafels en dagelijks 8 personeelsleden. We doen haar een plezier en krijgen er ook onze beurt, we willen bijdragen aan haar financieel probleem want tot op vandaag kon ze maar rekenen op gemiddeld 400 RMB per dag.
Jack Lee wacht ons op en we zijn uitgenodigd in zijn appartement voor het maken en eten van Dim Sum, een typisch Noord-Chinees gerecht dat we kennen van de restaurants. Het appartement is nog vrij nieuw en voldoende groot voor het aantal inwonende personen, nl. hijzelf met zijn echtgenote, zijn zoon van 9 en zijn moeder. De inrichting heeft weer de echte Chinese invloed en daarmee bedoel ik de extra toevoeging van houten krullen aan het plafond. De muren zijn (waren) wit, maar vragen dringend achter een likje verf. Dit is iets wat me al meerdere malen is opgevallen, aandacht voor propere muren hebben ze hier nergens, en dat gaat van privéwoningen tot salons tot restaurants. Ook iets van versiering aan de muren ontbreekt volledig. Echt gevoel voor gezelligheid is niet te bespeuren, maar ondanks dat worden we heel erg joviaal onthaald. We zien hoe zijn vrouw en haar vriendin van bloem en water een deeg maken van waaruit ronde schijven van een 10 cm worden uitgerold. Hierop wordt een vulling gelegd en dit kan zeer verschillend zijn. Het deeg wordt dicht geplooid tot een beursje en gekookt in water, als ze boven drijven (3 minuten) zijn ze klaar. Het mengsel kan bestaan uit varkensgehakt met veel vet, gemengd met kleingesneden verse groenten en sojaolie. Dit kan gevarieerd worden met o.m. garnalen, vis , . .
De tafel wordt gedekt met de gebruikelijke kleine kommetjes en stokjes en we zitten met 8 rond de tafel. Op een tafelvuurtje staat soep waarin verschillende soorten vis, groenten, fijngesneden rundsvlees en lamsvlees koken, de zogenaamde hotpot. Sojasaus, al dan niet gemengd met chilipepers, wordt gebruikt zowel bij de DimSum als bij de hotpot. En ja, de zelfgemaakte DimSum is de lekkerste die we tot nu toe al gegeten hebben. Een pluim voor de koks! En we zouden niet in China zijn als we hierbij geen échte Chines wijn drinken . van 50° alcohol. Goed dat je ook hier nooit alleen drinkt (al durven wij dat al eens vergeten!) en dus de hoeveelheid beperkt is. Het is een gezellige avond en ja te laat voor de laatste bus en we nemen dus de taxi. We zetten thuis nog even de skype op en tetenne en nonkel Jos bellen ons nog op om 23u30. Ze hebben hun camera geïnstalleerd en het is nu het moment om het uit te proberen. En ja hoor, het lukt, al is het soms wat even zoeken om ze helemaal in beeld te krijgen.
Het is net over middernacht als we gaan slapen, maar hier telt geen winteruur zoals in België waar deze nacht één uurtje langer zal duren!
Deze week verlopen de dagen gewoon. Het is nog steeds warm met zonnige dagen en ook dagen met sluierwolken. Iris is deze morgen met het hele gezin vertrokken naar Hong Kong voor de begrafenis van haar vader en zij keren zondagavond terug.
Erik brengt een bezoekje in een kamer waar 4 meisjes uit de fabriek wonen, zij verblijven er praktisch het hele jaar rond, buiten de enkele dagen die ze naar hun hometown kunnen tijdens een vakantieperiode. Zo een kamertje bestaat uit tweemaal twee stapelbedden, 4 kleerkastjes, een wc en een wasbak. Er is geen buitenraam, wel een open ruimte die kan gebruikt worden om de was te drogen. Twee ventilatoren moeten zorgen dat de warmte draaglijk is. Het bed bestaat uit een ressort en daarop een houten plank, bedekt met een wollen doek. Het is er sober, om niet te zeggen kaal en ongezellig. Douchen zou er een luxe zijn, maar de wastafel wordt er gebruikt zowel om zichzelf te wassen of als wasbak voor hun kledij. Als ik die fotos zie kan ik me echt wel voorstellen dat zij liever werken dan hier hun tijd door te brengen en, ik vraag me af hoe het zit in de muggenperiode of als het amper 10 graden buiten is. Geen verwarming . geen ramen om te sluiten .! Dit verblijf moet niet worden vergoed door het personeel van de bureaus, wel betalen de arbeiders maandelijks 5 euro. Waarom dit verschil???
Het eten gebeurt in een kantine en hiervoor heeft ieder een kaart. Elk gerecht en elke drank wordt genoteerd op de kaart en na een maand gebeurt de afrekening met het loon. Ook hier is een duidelijk verschil: jongens betalen meer dan meisjes omdat verondersteld wordt zij meer kunnen eten. Dit is geen grap, al kan ik dat onderscheid moeilijk vatten! Het kan dus gebeuren dat de mannelijke arbeiders, na veel eten, het moeten stellen met een klein loon. Dit gaat dan meestal integraal naar de ouders in het noorden. Het zijn overwegend heel jonge mensen die hier verblijven, eens wat ouder sparen ze en wonen dan in de korte nabijheid in een appartementje. Al stelt dit soms ook niet te veel voor . .
We hebben een hotel geboekt in Hongkong van 6 tot 8 november, het weekend vooraleer we terugkeren naar huis. Een stad waar altijd wel iets te beleven valt en we hebben een visum met 2 entries, dus we maken er graag gebruik van.
Zaterdag is een vakantiedag en we genieten van een duik in het zwembad. Je gelooft het niet, er staan amper 2 ligstoelen en ze zijn voor ons; natuurlijk, Chinezen houden niet van de zon en komen enkel om te zwemmen. Eens terug in het appartement komt Iris me halen, ik moet even kennismaken met een lerares van haar dochtertje dat na de school wordt opgevangen om haar bij te staan bij huistaken en lessen. Deze Chinese mevrouw geeft engels in the middenschool (humaniora). Ik word er vriendelijk ontvangen en zij biedt mij een geschenkje aan: een presse-papier in glas. Zijn ze niet joviaal .? Ik word dan ook uitgenodigd om een praatje te komen slaan als zij er aanwezig is. Misschien doe ik dat wel .. want morgen vertrekt Iris met haar hele gezin naar Hongkong waar haar vader donderdag begraven wordt.
Tijdens onze wandeling langsheen de winkelstraat worden we geconfronteerd met het Chinese straatbeeld: de vuilniswagen rijdt rond, de was hangt te drogen aan de hoogspanningspyloon, de karren wachten op de parking aan de markt en de herstelster aan de naaimachine waar ik broeken voor Erik laat inkorten is ook aan het werk. Wie stukken heef t aan de TV kan ook hier terecht, maar dit is niet te vergelijken met onze hersteldienst, hij wordt nog écht gemaakt!
Deze namiddag op het koffieterrasje komen 2 jongens van 18 jaar, in een schooluniform, aan ons tafeltje zitten, en ja, één van beiden spreekt ons aan in het engels. Het is de eerste keer dat hij van zo kortbij spreekt met vreemdelingen. Hij zit in het laatste jaar van de humaniora en woont in de school waar de interne studenten per 12 verblijven in een kleine ruimte met stapelbedden, 3 boven mekaar. Het is volgens hem maar een kleine school, maar als we vragen hoeveel leerlingen er zijn spreekt hij over 3000! Een kleine school???? Wat moeten we ons dan voorstellen bij een grote school?
Er is elke dag, 7 op 7, les en alleen zondagnamiddag hebben ze vrij. Ze hebben dagelijks 9 u en een half les, onderbroken met een middagpauze van 2 uur. Hij vindt het een strenge school, maar weet dat het zijn nut heeft voor de toekomst, hij wil verder talen studeren en denkt aan engels, spaans en japans. Flinke leerling en heel beleefd! We hebben weer wat bijgeleerd over studeren in China en ik denk dat discipline hier nog hoog in het vaandel wordt gedragen!
In de Gildenstraat is iemand jarig. Proficiat Steven!
Vandaag merk ik een restaurant op waar je volgende gerechten kan eten: schaap, kip, konijn en HOND! Ik ga er niet binnen, het gedacht alleen al .!
Met Iris kom ik bij een manueel therapeut (?) Buiten aan het raam hangt een grote prent met alle mogelijke spieren en drukpunten en het lijkt echt. Binnen is het een éénmanspraktijk met één tafel in een klein kamertje, gelukkig met airco. Zij heeft last van slapeloosheid, wat waarschijnlijk te maken heeft met het verlies van haar vader, en zij wil zich laten behandelen. De therapeut neemt het heel ernstig, trekt een witte handschoen aan en begint aan een sessie van anderhalf uur. Tussentijds moet hij even rusten, hij doet een grote inspanning door krachtige drukoefeningen. Ik blijf er even bijstaan en mag een foto nemen en het resultaat zal ik later wel vernemen. Alhoewel ik nu al weet dat het zeker heel goed is geweest . in China zijn ze sterk in deze praktijken!
Thuis zie ik op ons graspleintje het resultaat van vuile Chinezen, er liggen wel 8 sigarettenpeuken op dat kleine stukje gras. Ondanks dat er in de hal een papier hangt dat geen vuilnis vanuit de ramen mag gegooid worden . maar is het misschien Chinees voor de Chinezen?
Vandaag een nieuwe Chinese mevrouw leren kennen: zij woont in Amerika en is een maand hier met vakantie. Amerikaans engels is toch nog iets moeilijker te verstaan, vooral als ze dan een masker voor de mond draagt! Op haar vraag wanneer wij met vakantie naar België vertrekken heb ik dat wel direct rechtgezet: wij wonen wel in België en zijn hier enkel voor 2 maanden!
Deze avond frietjes gegeten met lamsvlees en steak: lekker en goed klaargemaakt. Wel spijtig dat ik al bijna gedaan heb vooraleer ze met het eten van Erik komen. Dus wordt mijn bord al snel weggehaald en krijgt Erik de overgebleven frieten op zijn bord geschoven. Rare gewoonte van bediening .!
Samen met Iris in de kleuterschool. Zij moet nog betalen voor deze maand: 42 euro. Hierin is begrepen busvervoer en ontbijt, lunch en theetime. Het blijft me werkelijk verbazen hoe ze hier 40 kleutertjes en meer stil kunnen houden, elk op een stoeltje in een grote kring. Wat ik hoofdzakelijk te zien krijg is steeds klassikaal en zeer luid zingen met gebaren bij en, ik denk, versjes opzeggen. Aan de muren zie ik wat kleurprenten en voor de rest weinig of niets, wel fotos van de ouders. Het verschil met onze kleuterklassen: onze kleutertjes leven in een paradijs!
Elk jaar betaalt Iris voor haar dochter in de lagere school 540 euro. Hier is ook hetzelfde inbegrepen. Het zijn private scholen, dus de ouders moeten betalen. Het bedrag hangt af van waar de ouders afkomstig zijn en vermits zij uit HongKong komen betalen ze veel. Voor de echte inwoners van dit gebied is de school een stuk goedkoper.
Bij onze wandeling terug merken we buiten op de stoep aan het politiebureel een man. Hij is eigenaar van zon fietstaxi maar is momenteel werkloos. Zijn fiets is door de politie voor 4 weken in beslag genomen omdat hij geen toelatingsbewijs kan tonen. Daarbovenop moet hij een boete betalen van 200 euro. Heel veel geld! Dus, die brave man zit nu dagelijks daar te wachten tot hij opnieuw zijn werk kan hervatten. Nogmaals .. altijd maar wachten .!
Er zijn weinig of geen fietstaxis te zien in de straat .. waarschijnlijk doet de gsm hier zijn werk als er, zoals ook nu, politie in het straatbeeld is opgemerkt!
De sluierwolken houden de hitte van de hoge zonnestralen nog wat tegen, maar toch wijst de thermometer weer 30 graden aan. Echt Chinees lekker fruit, waarvan de naam mij onbekend, smaakt me dan ook bijzonder goed!
Dinsdag marktdag in Londerzeel, elke dag marktdag in Sanxiang. Van Iris verneem ik dat haar vader pas kan begraven worden volgende week. Ondertussen blijft hij in het ziekenhuis maar kan niet meer bezocht worden. Aan het crematorium hangt een grote foto van de overledene met geboorte- en sterftedatum, dit is de enige bekendmaking, dus geen brieven, geen doodsprentjes. Een begrafenis is een familiebijeenkomst van 2 dagen en begint met een avondmaal zonder vlees. s Anderendaags wordt het overleden lichaam gebracht daar waar het gecremeerd wordt en waar ook het avondmaal heeft plaatsgehad. Eén familielid mag mee en mag de knop aanzetten voor de crematie. Nadien is er een lunch met de hele familie op een restaurant en mogen er slechts 7 gerechten worden genuttigd, niet meer, niet minder. Van waar het getal 7 komt kan ze niet uitleggen. De kinderen met echtgenoten en de kleinkinderen zijn 2 dagen volledig in het wit gekleed, tot zelfs de schoenen toe. De echtgenote kiest de kleur van haar kleding, maar geen geel of rood. In het verleden moesten de kleinkinderen een bloem in het haar steken gedurende 4 weken en elke week een andere vastgelegde kleur. Dit doet me denken aan het verleden bij ons, zwarte kledij gedurende zovele weken en de mannen met een zwarte knoop of lint op de vest.
In februari is het Chinees nieuwjaar en het zal van de moeder afhangen of deze familie dit zal vieren, de overlijdensdatum van de vader zal nog te recent zijn. Dus toch een lange rouwperiode
Het weekend is rustig. Zaterdagmorgen om 8 uur slapen we nog als er telefoon is. Ze komen ons halen om naar ZhuHai centrum te rijden en in een Japans warenhuis vinden we ons boter en ook spaghetti. We riskeren hier brood te kopen en inderdaad, het lijkt al meer op het gewoon brood uit ons thuisland. Met wat reserve in ons diepvriezertje kunnen we er weer wat tegen. In de namiddag snuiven we nog wat de Chinese sfeer op en merken dat kinderen toch overal hetzelfde zijn, ook hier lopen ze graag rond met te grote schoenen. Een identiek tweelingske brengt ons op een idee en we kunnen het niet nalaten hiervan een foto te maken, dit met toestemming van de fiere ouders. Zou dit soms iets zijn voor Sep en Jomme?
Zondagmiddag komt Emily voor de lunch, zij is een 24-jarig Chinees meisje en bijna perfect Engelstalig. Haar interesse in China verwondert ons en we komen heel wat te weten over het echte leven. Haar thuis is in het noordelijk gedeelte van het land en ze heeft 4 jaar universiteit gevolgd waarvoor ze 30 uren treinreis en 10 uur busreis nodig had. Het ticket was enkel voor een staanplaats, de andere waren te kostelijk. Ze woonde in de school en kwam enkel thuis met de vakantie. Op de buiten worden relaties tussen zonen en dochter door ouders voorgesteld, maar momenteel wel al zonder verplichtingen. Nu werkt ze in Sunway en woont in de fabriek. Haar leven op de buiten was wel heel verschillend van het stadsleven. Ook nu nog leeft ze niet het echte leven, het beperkt zich enkel tot werken. Het is voor haar een deugddoende afwisseling met ons om te kunnen gaan en even buiten de sleur van het eentonige leven te treden. En toch zij zegt gelukkig te zijn met hetgeen ze heeft. Chinezen zijn blijkbaar vlug tevreden en spiegelen zich eerder aan de minderen.
Vandaag verneem ik van Iris dat haar vader gisteren in HongKong is overleden. Zij toont weinig emoties en gaat om met de dood als een natuurlijk gegeven, haar vader was 76 jaar en ze vindt het een normale leeftijd om te sterven. Als ik haar vraag hoe het nu verder verloopt kan ze me geen antwoord geven. Haar zussen en broers zullen alles regelen en ze zal het wel horen, alles is goed. Gisteren was het ook de verjaardag van haar echtgenoot, en als ik haar vraag naar zijn leeftijd weet ze niet zeker of het nu 45 of 46 is. Never mind!
De dagen van de week rijgen zich aan mekaar zonder bijzonderheden. Dagelijks ga ik naar de markt en begeef mij tussen de Chinezen en hun koopwaar. De sfeer op de markt is hartelijk en als vreemdeling krijg ik het voordeel van het krijgen van een trosje druiven. Ze zijn zo lief Poseren voor de foto vinden ze een eer, ik laat ze dan ook graag het resultaat op het toestel mee bewonderen. Ze klappen van blijdschap in de handen bij het zien van zichzelf. Kinderlijk naïef soms . . De zon breekt weer door en de plassen van de voorbije regen van deze nacht drogen snel op. De paraplus blijven open, is het niet voor de regen, dan is het nu voor de zon. Het wordt warm en we krijgen dorst, het versgeperst appelsiensap smaakt fris en ja, ook als de gekochte kip dorst heeft krijgt ze drinken. Wat een schouwspel!
Dag van de leerkracht: Proficiat aan deze mensen, ze verdienen een bloempje!
We nemen de taxi om 10u30, samen met Emily, en laten ons voeren tot ZhuHai voor de lunch die is aangeboden door Jack Lee. Nadien maken we een mooie wandeling van 2 uur op het eiland en langs de zee en een zachte bries maakt dat de temperaturen iets minder heet aanvoelen. Tijdens de koffie hebben we een gezellige babbel en vergelijken we China met België, tenminste daar waar vergelijkingen mogelijk zijn. Vroeger werd abortus uitgevoerd wanneer de moeder zwanger was van een meisje en daarom is de wetgeving aangepast en wordt het de dokters nu verboden het geslacht mee te delen. Het verhaal van 1 kind in een gezin vervalt zolang er geen zoontje wordt geboren. Dit is toepasselijk voor gezinnen buiten de steden In de stad geldt nog steeds de één kind politiek. Zonen krijgen een belangrijke plaats in het gezin en worden door de ouders gesponsord indien mogelijk. Daartegenover staat dat hij steeds verantwoordelijk blijft voor alle leden van het gezin, zowel zussen, ouders als grootouders. De voorkeur van de ouders gaat dan ook duidelijk naar een zoon zodat ze hun toekomst verzekerd zien. Gehuwde kinderen blijven steeds bij de ouders wonen zodat soms tot 5 generaties toe onder hetzelfde dak verblijven. De oudste van een familie blijft steeds het gezinshoofd en wordt voor alles geraadpleegd. Huwelijken kunnen nog worden gearrangeerd door ouders, al is dat in de steden al zo goed als verdwenen. Emily vertelt ons haar verhaal over haar jeugd en wordt emotioneel. Ze woonden met hun gezin in het noordelijk gedeelte van China. Haar vader werkte in het zuidelijk gedeelte, op ongeveer 1500 km. afstand en een treinreis nam 3 dagen in beslag. Om deze reden, ook financieel, gebeurde het dat er meerdere jaren overgingen alvorens hij weer thuis kwam. Mijn vader was voor mij een gelaat, en wij waren bang als hij eens thuiskwam. Hij was voor ons als kind een vreemde man.Gelijkaardige situaties komen ook vandaag nog vaak voor. Maar door de vluchten naar het Zuiden omwille van de industrie komt er een tekort aan landbouwers in het Noorden. Hiervoor grijpt het Gouvernement momenteel in door deze mensen financieel te ondersteunen door sponsoring bij aankoop van groot landbouwmateriaal en door te zorgen dat zij beter gefinancierd worden voor de gewonnen gewassen. Hierbij denken we even aan de situatie in ons eigen land bij de melkbedrijven.
We willen Emily een pleziertje gunnen, zij heeft een kapsalon voor haar zus gesponsord en het is pas geopend op 23 september. Wassen van haar, volledige bodymassage: 2 euro voor ons beiden. Ongelooflijk . maar waar!
Dit weekend hebben we ons ingeleefd in Guangzhou, begeleid door Isabella en haar moeder en Tracy. Met een luxecar uit Macau vertrekken we zaterdagmorgen en na 2 uur rijden komen we aan in een bruisende stad. Zaterdag 3 oktober is het dan ook Mid Automn, een feestdag in de Chinese kalender. Op deze dag zoeken de families mekaar op om samen te eten en te feesten, ze hechten hier enorm veel belang aan. Het gevolg hiervan is dat er enorm veel volk is in deze grootstad en dat de meeste shops om 15 uur sluiten. Ons bezoek spitst zich toe op de oudere stadsgedeelten en we verplaatsen ons voornamelijk met de metro. Ook hier is dit onder de grond een wereld op zich en we moeten goed uitkijken om mekaar niet te verliezen. s Avonds zijn we uitgenodigd bij de familie van Isabella en om 19 uur zitten we samen aan de tafels met meer dan 40 personen. Haar tante heeft een groothandel in fruit en biedt dit diner aan als personeelsfeest. Wat ik hier meemaak overtreft alles! Van bij de aanvang wordt hier door de Koreaanse werknemers Hennessy bij het eten gedronken, en hoe verder de avond vordert hoe luidruchtiger het wordt om dan, op het einde weer te verzwakken. Cognac en wijn, alles wordt hier door mekaar gedronken! Zon braspartij heb ik hier nog nooit meegemaakt, gelukkig is aan onze tafel enkel en met mate rode wijn gedronken.
Het is zon prachtige avond met zachte temperaturen dat we aan een wandeling niet kunnen weerstaan. De kitcherige lichtjes in het park en langsheen het water getuigen van de sfeer die door Chinezen wordt geliefd. Na een stevige wandeling verdienen we een smaakvolle pint op een rustig terrasje dat we hier met veel moeite dan toch vinden.
We overnachten in een typisch Chinees hotel zonder veel luxe, maar wel met de nodige voorzieningen.
Zondagmorgen ontbijten we samen met de moeder in een lawaaierig en typisch groot Chinees restaurant of laat me dit liever vergelijken met een hele grote kale eetzaal. Ik blijf het toch moeilijk vinden om s morgens al warme sla en varkenvlees of konijn te eten. Ik zou er al heel wat voor over hebben om een goeie bruine boterham te kunnen smaken!
Nu nemen we de lijnbus doorheen Guanghzou en we rijden van noord naar zuid, goed om vele indrukken op te doen over deze grootstad. In de oude straten en steegjes heb je weer die marktjes met hun groenten uitgestald op de grond en mannen die liggen te wachten. En ja, liggen is het juiste woord hiervoor, en dit kan zowel op de grond als op een kar zijn, hier gaan de uren kruipend vooruit denk ik. Ongelooflijk hoe Chinezen overal hangen en liggen en altijd maar wachten .. . De typische keuken uit Guanghzou laat ik aan mij voorbij gaan. In kleine straatjes staan deze eetstalletjes zij aan zij en de verkopers prijzen hun waren aan met veel geroep en geschreeuw. Het heeft succes want je kan er op de koppen lopen en in alle soorten plastieken potjes kan je eten kopen. Als ik zie hoe iedereen loopt te smullen moet ik toch wel geloven dat er lekkere dingen bij zijn, maar nee, ik heb geen honger . , enkel een beker vers appelsiensap smaakt me wel. Na het slenteren in de warme zon verdienen we een zitje en we zoeken een plaatsje op voor een koffie. Hier is het rustig en absoluut niet typisch Chinees, ik kan het bijna vergelijken met een taverne bij ons. Maar je gelooft het niet, ze bestellen weer eten! Ik bekijk de kaart en een spaghetti bolognaise kan me wel bekoren en, inderdaad, het smaakt ook net zoals bij ons. Ik moet aandringen om de koffie maar pas te bestellen na het eten want Chinezen eten en drinken alles door mekaar. Ongelooflijk toch! Om 15u30 nemen we de bus terug, het is nog 2 uur rijden tot in ZhuHai en dan nog een half uur tot het appartement. Zo denken we toch .. maar we hebben dit weekend iets met bussen! Onderweg ondervinden we dat de bus steeds trager en trager begint te rijden tot op het laatste ze, met haar 4 pinklichten op, tegen 20 km per uur verder hotst. We genieten niet echt van deze sightseeing en zijn blij als we het station bereiken.
Nog wat skypen met Londerzeel en we genieten nu van de rust in ons appartement. Chinezen zijn heel vriendelijk en bereidwillig maar soms o zo druk. Hun hoge stemmen zijn soms echt wel vermoeiend.
En morgen verkennen we ZhuHai, een half uurtje hiervandaan..
China is groot en afstanden spelen hier geen rol, dat ondervinden we vandaag. Om 6 uur in de morgen staan we aan de opstapplaats van het reisbureau om te vertrekken naar Senzhen Na 5 uur rijden staan we aan de ingang van het park Splendid China. Dit kunnen we vergelijken met Mini-Eruopa en zodoende zien we vandaag de meest voornaamste plaatsen van China waarbij we enkele herkennen van onze trips naar Beijing, Hangzou, Xian en Guillin met de Li-rivier. Het is een stralende zonnige dag en maar goed dat we onze wandeling kunnen maken in de schaduw van de bomen, waaraan de rode lantaarns groeien. Aan het tentenkamp van de Mongolen strijden de krijgers op paarden die een burcht proberen te veroveren. In het theater genieten we van een prachtige show met de nationale klederdrachten van alle bevolkingsgroepen uit China en om de avond af te sluiten is de alom gekende drakendans. Deze beide shows getuigen van sterk geconcentreerde dansers en van acrobatische uitvoeringen. Op het podium ontspringen de fonteinen en de watervallen en met laser- en lichteffecten krijgen we sprookjesachtige taferelen. Chinezen zijn toch wel echte kunstenaars en entertainers. Het is adembenemend als duizend personen afwisselend op het podium verschijnen, in de lucht hangen of uit het water tevoorschijn komen. Hier heb ik maar één woord voor: PRACHTIG!
Na 4 uur rijden, om 1 uur s nachts, is het einde van deze lange dag. Morgen om 9u30 vertrekken we voor twee dagen naar Guanghzou en we nemen geen computer mee. De blog krijgt een vervolg op zondagavond.
Op TV volgen we de feestelijkheden die plaatsvinden in Beijing. We zouden het kunnen vergelijken met onze 21-juli optocht, maar dan in veelvoud van pracht en praal. Echte patriotten zijn de Chinezen als we zien hoe ze meezingen en hoe het geluk en de fierheid van hun gezicht is af te lezen.
We genieten van het zonnetje en maken een wandeling in ons dorp, maar buiten de straatversiering is hier weinig te merken van hun nationale feestdag. Maar wel veel volk in de straten . Ongelooflijk veel volk! De winkeltjes draaien op volle toeren en als hier geen slechthorenden zijn dan weet ik het niet, de muziek, als je het zo al kan noemen, galmt door de luidsprekers en de autos en bromfietsen toeteren onophoudend. Spijtig dat we dit niet met een foto kunnen vastleggen, het zou veel verduidelijken! Erik wil nog vlug zijn baard laten knippen, maar zit hiervoor wel een uur bij de kapper. Knippen, scheren, wassen en massage is inbegrepen.
Om half zes rijden we met Emily, onze tolk, en Jason en zijn echtgenote naar Zhuhai en nemen het avondmaal in een restaurant dat gebouwd is boven een inham van de zee. Versere vis en seafood kunnen we dan ook nergens anders dan hier eten. Een blik in de keuken maakt al direct duidelijk dat het hier een restaurant is waar enorm veel volk zit, het uitzicht van op de terrassen is dan ook rustgevend. Met valavond zien we aan de overkant van het water de opkomende verlichting van de casinos van Macau en om 21 uur is er een wedstrijd in vuurwerk tussen China en Australië. We hebben dus een prachtig uitzicht!
Om 17 uur worden we naar Sanzao gevoerd, normaal een uurtje rijden van ons appartement. Als ik zeg normaal, dan doen we er nu een half uur langer over, er is enorm veel trafiek op de banen, zowel autos, bussen, fietsers en ook voetgangers blokkeren gewoon de rijbaan. Het is immers vandaag de laatste werkdag want deze avond beginnen overal de feestelijkheden. Vele Chinezen verlaten hun verblijfplaats en trekken gedurende deze 6 dagen naar hun hometown, hun thuis. Maar door deze grote uittocht kan het zijn dat je gewoon 22 uur of meer moet rechtstaan op de trein en dat schrikt uiteraard toch een aantal af. Voor deze mensen die verkiezen te blijven in de woonplaats bij de fabriek is er deze avond een grootse performance op het terrein van de vestiging in Sanzao. Gelukkig is het weer met ons, al de regen is er deze namiddag uitgevallen. Met meer dan 1000 werknemers, soms met vrouw en kind, worden ze met bussen uit de andere vestigingen hier naartoe gebracht en kunnen mee genieten. Zoals gewoonlijk zijn we weer de blikvangers en we krijgen dan ook een plaats helemaal vooraan.
Met glitter en lichtjes en vooral veel lawaai uit de luidsprekers, komen we direct in de Chinese sfeer. De avond wordt ingezet, de leden van het management en de kaderleden zingen op het podium met volle overgave het nationale volkslied en iedereen staat recht en zingt mee. Alles wordt aan mekaar gepraat door werknemers die zich hebben uitgedost in feestelijke kledij. Mr. Bei, de president, richt een woordje tot zijn werknemers en zegt hen ook dat 2009 een jaar met economische moeilijkheden is geweest maar is ook vooral dankbaar aan zijn personeel dat zij samen het hebben overleefd. Erik wordt als special gast op het podium gevraagd en hij zegt blij te zijn dat hij op deze feestelijkheden is uitgenodigd en dankt dan ook al de mensen die bereid zijn om samen vooruit te komen..Verschillende optredens wisselen mekaar af, maar wat me opvalt is dat, meerdere werknemers hun dank uitdrukken en emotioneel worden wanneer ze zeggen dat Sunway hun thuis is. Het bedrijf betekent voor hen zeer veel. Elke werknemer heeft dan ook een lotje gekregen en ja, dan is er tombola. Twintig ventilators en 10 fietsen worden verloot onder de aanwezigen en als kers op de taart zijn er ook nog 5 gsms die een nieuwe eigenaar vinden. Mooie geste van de directeur! Chinese vuurwerk kan hier niet ontbreken en sluit deze mooie avond af.
Om half twaalf zijn we thuis en morgen is er weer een nieuwe dag met een nieuwe uitnodiging
De tweede dag op rij dat het bijna onophoudelijk regent, wel met 28 graden warmte. De airco blijft opstaan want de warmte hangt echt wel binnen. De communicatie via China verloopt niet altijd gemakkelijk, de mail naar Toon in Putte geraakt niet buiten ondanks dat het adres klopt. Steeds komt er een foutmelding, maar gelukkig via Skype krijgen we onze informatie toch op zijn plaats. We denken dat toch wel één en ander wordt gecensureerd, ook Youtube, Facebook en Picasa is hier geblokkeerd. Is daar iets mis mee misschien?
Gisteren nog even de tweeling gezien via skype. En zijn ze niet schattig terwijl ze zo lief naar ons zwaaien en kusjes gooien! Ik ben er zeker van dat ze ons en onze stem wel zullen herkennen en dat we, dankzij de cyberwereld, toch geen vreemden zullen worden.
In de plaatselijke kleuterschool is het deze avond feest ter gelegenheid van het begin van de herfst en samen met Iris en de kinderen gaan we een kijkje nemen. Wat ik daar zie hou je niet voor mogelijk, op en onder de tafels is het een echte ravage. Kartonnen borden met een overvloed aan fruit en noten, maar met nog veel meer afval, verklaren dat al die kleuters met hun ouders en grootouders op zijn Chinees gegeten hebben. Elke ouder is verzocht iets mee te brengen, hetzij fruit, mooncake of frisdrank en daar is echt wel op ingegaan. Er is een oud Chinees verhaal dat plaatsvindt bij volle maan, morgen dus, en van storys houden ze. Het is dan ook een oude gewoonte dat op de vooravond een overvloed van fruit op de tafels wordt aangeboden. De secretaresse spreekt door de micro en praat de avond aan mekaar, maar met zon schetterende en luide stem dat het niet meer aangenaam is om te aanhoren. Een demonstratie van KungFu krijgt een welverdiend applaus en de kleutertjes kijken met grote ogen op naar die roepende mannen. Om het feest af te ronden krijgt iedereen een lampionnetje en ik ben er zeker van dat morgenavond, als het niet regent, kleurrijke attributen de opgezette feestelijkheden zullen opluisteren. Chinezen houden vooral van rood, dat brengt geluk .. en hun feesten zijn voornamelijk rood gekleurd.
Een dag om te niksen! Lichte sluierwolken overschaduwen de zon, maar de warmte laat zich weer voelen. In de namiddag kuieren we langsheen de drukbezochte straten van Sanxiang, je kan zien dat het zondag is. De meisjes zijn uitgedost, al lijkt het voor ons soms meer op een verkleedpartij .. De straten maken zich klaar voor de feestdag van 1 oktober. Zestig jaar geleden kwam Mao aan de macht en is China overgegaan van het nationalisme naar het Maoisme. Er wordt een feestdag voorbereid met veel pracht en praal.
Op zondag wordt hier hard gewerkt: de bouwwerken gaan voort. Ook wordt hier vandaag getrouwd, en dat gaat gepaard met uitbundigheid en praal. Op de grond voortkruipend vuurwerk maakt veel lawaai en de vrienden van de bruidegom vergezellen hem tot bij de bruid. Maar . hij mag niet binnen, de deur wordt tegengehouden en om binnen te mogen moet hij eerst een rood omslagje met geld door de deur schuiven en kan dan pas de bruid omhelzen. Het afhalen van de bruid gebeurt in de winkel waar de kledij is gehuurd en waar de bruid helemaal wordt opgemaakt. Gekke gewoonte! t Is waar, het is vandaag school en dat merken we aan de meisjes in uniformen. Op de middenschool leren ze engels en dat gebruiken ze graag om ons enkele vragen te stellen terwijl we op een terrasje een ijskoffie drinken.
Ondertussen is het in Londerzeel kermis en zijn er in de Dorpsstraat 14 ballekes met kriekskes. Kunnen wij dat tegoed houden voor als we thuis zijn? Toch wensen we iedereen daar een fijne kermis en jaarmarkt toe.
Geen wekker deze morgen, dus we slapen uit .. Rustig ontbijten en genieten van het streepje zon dat nog net in ons voortuintje schijnt. We hebben geen speciale plannen voor vandaag, tot de telefoon gaat. Om 17 uur worden we opgehaald en we zijn uitgenodigd door Mss. Bei om kennis te maken met Belgische mensen. We zijn benieuwd en hopen onze eigen taal weer eens te kunnen gebruiken. Bij haar thuis krijgen we het aanbod van water en fruit en lekkere warme dimsum. Er komt een telefoontje binnen en ik krijg Michelle aan de lijn. Ze vertelt dat ze onderweg zijn van het vliegveld en dat we mekaar zullen ontmoeten in het restaurant. Michelle is een Chinese mevrouw die perfect Engelstalig is en zij heeft een Vlaamse echtgenoot. Wim werkt al 9 jaar in ZhuHai en is afkomstig uit Herenthout, we horen al gauw een licht Antwerps accent. De eigenaar van zijn bedrijf is pas toegekomen uit België en hij vergezelt het hele gezelschap. Deze heeft een gemengde afkomst, zijn vader is Israëliet en zijn moeder is Belgisch en hij spreekt naast het perfecte Engels ook Nederlands. Dit bedrijf is gespecialiseerd in het slijpen van diamant en het is blijkbaar een kleine gesloten wereld. Een boeiend onderwerp om deze twee gedreven mensen te beluisteren en na het eten zijn we weer een ervaring rijker. Maar of we ooit in die wereld zullen terechtkomen betwijfel ik ten zeerste, hier wordt gesproken over 1,5 miljoen dollar als het gaat over één diamant! Het zou vast een goede investering kunnen zijn ..!
De verlofdagen in China komen dichterbij, vanaf 1 oktober zijn er bijna overal 6 vrije dagen ter gelegenheid van het begin van de herfst. Maar hier zijn wel voorwaarden aan verbonden: de kinderen van de lagere scholen zullen daarom ook nu zaterdag en zondag naar school gaan en zodus 9 volle schooldagen na mekaar hebben. De ouders zijn hiervan pas deze week op de hoogte gesteld en het wordt algemeen aanvaard. Voor de kleuterscholen is er nog geen bericht meegegeven, maar dat kan vandaag nog komen. Ik stel me deze situatie al voor bij ons! Chinezen zijn gezagsgetrouw en weinig kritisch.
China is voor ons toch echt wel een vreemd land! Gisteren heb ik dan ook paarse zoete patatten gegeten, en nee, echt lekker vind ik het niet.
Zo hoorde ik ook gisteren in de gesprekken tussen Erik en de mensen van Dendermonde dat handel drijven met Chinezen helemaal niet eenvoudig is. Chinezen zeggen niet wat ze denken, als hij een gesprek voert is hij even bekommerd om de relatie met zn gesprekspartner als om het overbrengen van de informatie. Een Chinees zegt wat hij in een bepaalde situatie sociaal gepast acht, ook wanneer dat niet of nauwelijks overeenstemt met de waarheid. In essentie draait het weer om gezicht en het behoud of verlies ervan. Gezichtsverlies dreigt wanneer iemand moet bekennen dat hij iets niet weet of kan, of wanneer hij een boodschap moet overbrengen die voor de gesprekspartner onaangenaam is.
Dit wetende blijft vaak de vraag bestaan of de vertalingen wel correct gebeuren
Morgen is het zaterdag en hebben we een rustig weekend voor de boeg. En in Londerzeel is het zondag kermis!
Opnieuw een warme zomerdag en graag zoek ik de schaduw op. Op skype heb ik Griet aan de lijn om te zeggen dat Louke ziek is; de eerste herfstgriepjes komen er al aan. Bij een een lang gesprek met Goedele terwijl ze strijkt kan ik vertellen over de cadeautjes die we al hebben gevonden. Vandaag komt er bezoek van de fabriek uit Dendermonde en Erik is benieuwd om deze mensen terug te zien. De heren Bernard Geldof, CEO van PSS, en Roel Heremans, financieel directeur PSS, zijn aanwezig op de celebration 5 jaar samenwerking Sunway-PSS en voor die gelegenheid is er de traditionele boomplanting. Deze viering wordt afgesloten met een businessdiner waarbij de Chinese wijn vloeit. Deze rijstwijn kennen wij als de saké in onze Chinese restaurants in België en met een alcoholgehalte van 53 graden. Het zijn dus kleine glaasjes waarmee campé wordt geklonken! Het is een gezellige avond waar ook veel Nederlands wordt gesproken en waar herinneringen uit Dendermonde worden opgehaald. Dit onderwerp blijft Erik interesseren en vol belangstelling luistert hij naar de laatste ontwikkelingen. Maar of hij wil terugkeren .. deze vraag blijft onbeantwoord!
Bij het verlaten van het restaurant heeft Mr. Bei nog een speciale attentie voor ons: een fles Chinese rijstwijn van 20 jaar oud. Hoe het verder moet weet ik nu niet, we hebben niet zon kleine glaasjes op het appartement .! Maar van de enorme fruitkorf als laat verjaardagsgeschenk daar zullen we ten volle van genieten!
En morgenvroeg om 07u30 komt de chauffeur Erik ophalen ..
Blijkbaar ligt de leeftijdsgrens procentueel bij de geelhuiden een stuk lager dan bij ons en bijgevolg denk ik dat ze hem misschien al zeker bij de ouderen rekenen en dit tonen ze door vooral veel respect te tonen. Dit is eigen aan hun cultuur.
Maar desondanks dat voelt hij zich nog altijd goed in zijn vel, en het is dus de moeite waard om hem deze dag in de figuurlijke bloemetjes te zetten.
De eerste mails met gelukwensen komen uit België en dat doet hem uiteraard veel plezier. Om kwart na 8 is er een telefoontje met de uitnodiging voor een ontbijt en zo zitten we van 9 tot 11 in het restaurant met de gebruikelijke theeceremonie en de aldus Chinese koffie (= morning-thee)
Om half acht is het tijd voor een verrassingsdiner en bij een mooie zomeravond genieten we van de kleurrijke lichtjes op het water. De muziek happy birthday klinkt ons tegemoet en ja, we zijn er verwacht. Erik krijgt een typisch Chinees geschenk en nee, deze keer geen thee of aanverwanten. Het is een groene stenen vaas met Chinese figuren; alleen de doos al is een kunstwerk op zich. De gebruikelijke verjaardagstaart sluit het avondmaal af en Erik mag de 2 kaarsje van 5 en 9 uitblazen onder staande ovatie! Een Chinese gewoonte .. Om de avond af te ronden worden we uitgenodigd voor een nek- en voetmassage en om 23 uur vinden we de welgekome rust van ons appartement terug.
Mijn eerste markdag met Iris. Ik verneem dat haar vader kanker heeft en dat het elke dag minder goed met hem gaat. Geen goed nieuws dus. De eerste week van oktober gaan ze voor 6 dagen met het hele gezin naar HongKong, hij kijkt er naar uit om de hele familie terug te zien. In de namiddag ga ik langs de nailshop en voor 5 euro zie ik weer helemaal Chinees uit, ttz. mijn nagels zijn weer piccobello! Toch zijn ze maar gewoon als ik het vergelijk met wat ik daar zie; het zijn kunstwerken! Maar ik zou niet weten hoe ik daarmee nog maar gewoon huiselijk werk zou moeten doen? Een korte skype met Goedele alvorens zij naar school vertrekt, ze begint pas het 3de lesuur. Het weer slaat om en de zon verdwijnt achter dikke onweerswolken. Het klettert er op los en het giet water. Maar het blijft 28 graden ..
Om 17 uur worden we opgehaald en zijn we verwacht in ZhuHai voor een businesslunch, samen aan de ronde tafel met 11 Sunwaymensen en het zoontje van Mr. en Mss. Bei. In dit restaurant zitten allemaal businessmensen uit ZhuHai, zij komen zo een drietal keer per jaar samen. De gebruikelijke speeches worden afgewisseld door opgevoerde dansen in specifieke klederdrachten. Het is er een ongelooflijk lawaai, het hoort blijkbaar zo. Wat ons opvalt is dat we weer de enige westerlingen zijn tussen een 140tal genodigden. En ja, dat heeft zo zijn gevolgen . De inrichter komt aan onze tafel en begint een gesprek waar we niks van verstaan. Uiteindelijk is de vraag van waar wij komen en wat we van China vinden. Het antwoord wordt in het Chinees vertaald terwijl we op het podium gevraagd zijn. En wat vragen Chinese gewoonten . ? Een liedje zingen voor het publiek! Met de micros in de hand zingen we Yeki Yeki en worden op luid applaus onthaald; Ze hebben er toch niets van begrepen! We zijn weer wat Chinese theepotjes rijker als we het restaurant verlaten . en rijden door het water weer naar ons appartement. Voorzieningen voor zulke plensbuien zijn er niet
