Vrijdag 19 maart

Eenentwintig jaar geleden was deze datum Palmzondag, de dag dat opa in het toenmalige Zaïre is verongelukt. Ook al zijn we ver van Grimbergen verwijderd, toch voelen we ons dicht bij oma die zeker ook vandaag aan dit pijnlijk gebeuren zal terugdenken..

Deze morgen komt de beenhouwersvrouw terug van het ziekenhuis met een klein bebloed verbandje rond haar linkerwijsvinger. Het aangedroogde bloed op haar hand is nog het gevolg van de slag met het grote hakmes, dus veel verzorging of hygiëne is hier niet te merken. Helaas had ze niet voldoende geld bij en is de wonde maar gehecht met één pinnetje waar er normaal zeker twee nodig zijn. Zo gaat dat hier in China, kom je in het ziekenhuis met te weinig geld dan is de hulp navenant. Weer eens duidelijk dat ik hier absoluut niet wil ziek worden en dan gaat het niet om het geld maar om de verzorging op zich!

Iris stelt mij de vraag of in België de kinderen op school gestraft worden als ze bvb iets vergeten zijn of als ze praten. Ik bevestig dit en vertel haar dat de straffen meestal bestaan uit extra taakjes. In China kent men dus nog de lijfstraffen: kinderen worden met een plastiek lat op de hand geslagen en moeten dan 5 minuten in een zeer onnatuurlijke houding staan, lichtjes gebogen door de knieën en armen recht vooruit en gestrekt. Ik heb dit eens geprobeerd en denk dat ik hier over vijf lange minuten mag spreken. En zakken de armen lichtjes, dan komt de leerkracht ze nog eens extra trekken. Hierop kan ik alleen maar antwoorden dat dit in België niet is toegelaten. Ik wil me niet indenken dat we onze kinderen dit nog zouden aandoen én wat een reactie van de ouders we hierop zouden krijgen!

De eerste foto laat zien hoe hier in een klein restaurantje wordt ontbeten, en dit kan buiten omdat de zon nog niet echt schijnt. Zo’n ontbijt kost 10 eurocent.

Deze tijd van het jaar zie je hier de rijstboeren op de bevloeide velden werken met een soort motoculteur met een draaiend rad met schoepen. Dit zijn de eerste werken op de natte rijstvelden en de kleine plantjes staan klaar op wachtbedden. Nadien zullen deze op plant gezet worden en dat gebeurt met veel volk, de voeten in het water.

Terwijl ik op de bank nog wat geniet van de zachte avondzon krijg ik bezoek van een Chinese mama die met haken en ogen in het Engels mij vraagt om haar dochter van 10 jaar wat te helpen met de Engelse taal. Uit haar boodschappentas tovert ze voor mij een banaan en wat kan ik beter doen dan het met een brede lach het aannemen….? Zoals afgesproken brengen we ze een bezoekje op de achtste verdieping in het appartement naast ons. Het is er zeer verzorgd en de thee, koekjes en chocolaatjes laten niet op zich wachten. Als ze hoort dat wij van België zijn neemt ze vlug de chocolaatjes weg want we weet dat dit nu juist de specialiteit is van ons land. We krijgen dus geen kans ze te proeven! Na een tijdje dringt het tot ons door dat deze mensen ons hebben uitgenodigd meer voor de vriendschap dan voor de taal want nu zondag om 17 uur zullen we samen bij hen op the dinner zijn. Vriendelijk toch!

We sluiten onze dag af met een bezoekje bij de kapper en hier gebeurt millimeterwerk….!