|
Turkije
Antalya
Waarom een derde keer naar Alp Pasa Antalya?
Deze reis begint eigenlijk waar de vorige reis naar Antalya ongeveer eindigt (19 30 maart 2003), namelijk bij Petoeke en zijn echtgenote uit het Lokerse. Na enkele dagen waren we die toen liever kwijt dan rijk. Op het einde van die reis had ik de innige wens uitgedrukt dat ik dit bemoeiziek koppel (vooral de vrouw) nooit nog zou tegenkomen. Maar het lot besliste anders.
Sinds enkele jaren gaan we ieder jaar in het najaar een operette bekijken in de Stadsschouwburg van Sint-Niklaas, opgevoerd door het uitstekende Belcantogezelschap. Op 11 november 2004 hadden we gereserveerd voor de namiddagvertoning. Toen we die namiddag aan de schouwburg aankwamen waren de deuren nog niet geopend. Terwijl we op straat, voor de ingang, stonden te wachten trekt Lea mijn aandacht en fluistert me in het oor: Zie eens wie daar is. Wanneer ik in de aangeduide richting kijk zie ik de zilvergrijze kop van Petoekes echtgenote met aan haar arm klaarblijkelijk een vriendin. Petoeke zelf was niet te bespeuren. Waarschijnlijk was hij niet geïnteresseerd of erger nog, mocht hij misschien van zijn bazige vrouw niet meekomen. Ik (en ook Lea) veins wat last te hebben van Alzheimer en gebaar haar niet te herkennen. Blijkbaar was dit wederkerig want ook zij deed geen poging om ons aan te spreken. Voor de rest zijn we die namiddag zo veel als mogelijk uit haar buurt gebleven.
Tijdens de pauze praatten Lea en ik over onze vakanties in Antalya in 2001 en 2003. Om een lang verhaal kort te maken: we besluiten het er nog eens op te wagen en een derde keer naar het hotel Alp Pasa in Antalya terug te keren.
Al de dag nadien sta ik in het reisbureau Flash Travel van Kim Van Den Bos in Drongen om de reis te reserveren voor de periode van 15 tot 26 april 2005.
Zoals gebruikelijk zijn de valiezen anderhalve week voor ons vertrek nagenoeg klaar.
Even toch een spannend moment. Moeder, 92 jaar oud, moet enkele dagen opgenomen worden in het ziekenhuis wegens uitdrogingsverschijnselen. Maar uiteindelijk komt alles in orde en kan het sein op groen worden gezet om te vertrekken.
Vrijdag 15 april 2005
In de voormiddag ga ik nog eventjes tot bij de oud-collegas die er hun wekelijkse samenkomst houden in cafe Borluut op de Korenmarkt. Anders zou het een lange dag worden. Na de middag doen we nog een hazenslaapje.
Om 15.45 u brengt buurman Gerard ons met zijn auto naar het Sint-Pietersstation. We nemen bewust de trein om niet ergens in het Brusselse in een file terecht te komen. We nemen de trein van 15.15 u die rechtstreeks naar Brussel Nationale Luchthaven rijdt.
We komen er aan om 16.12 u. Om 16.15 zijn we al in de vertrekhal van de luchthaven, ruimschoots te vroeg (wij moesten ten laatste om 18.45 u aanwezig zijn). Voor in geval van plots opkomende honger kopen we enkele pakjes droge koekjes. Aan de Jetair-balie vragen we welke check-inrij we moeten nemen en het blijkt dat we aan balie nr. 5.7 moeten. Deze gaat pas open om 18.45 u. Daar we nog over voldoende tijd beschikken eten en drinken we iets in een cafetaria van de luchthaven. Ruim voor ze opengaat sta ik al voor de check-inbalie.
De eersten krijgen bijna zeker een plaats aan het venster in geval van 2 + 3 of 3 + 3 zetels op een rij. Tijdens de vlucht zal er echter niet veel te zien zijn wegens de duisternis. We krijgen de zetels 3E en 3F toegewezen. F is een zetel aan het venster. We passeren de pascontrole en daar drink ik nog een koffie voor de sociale prijs van 2,80. Vervolgens passeren we de veiligheidscontrole met het nodige gepiep van het alarm door een vergeten sleutelbos en dergelijke meer. Doordat we naar het nieuwe vertrekcomplex moeten, dat op een behoorlijke afstand ligt, moeten we een tijdje stappen. We moeten aan de vertrekbalie zijn om 19.15 u maar we zijn er reeds vroeger. Ik verneem dat het vliegtuig een 15-tal minuten vertraging zou hebben (het komt uit Turkije) maar ik kan zelf vaststellen dat het maar 5 minuten vertraging heeft. Om 20.15 u mogen we instappen. Ondertussen begint het te deemsteren. Het is zwaar bewolkt maar droog. Voor zover ik het me kan herinneren hebben we reeds in 2001 met ditzelfde vliegtuig van de Turkse luchtvaartmaatschappij MNG gevlogen.
Het is 20.55 u als we loskomen van de grond (de 5 minuten vertraging bleef) en kunnen we nog even genieten van de lichtjes van Brussel. Wat later vliegen we, letterlijk, de mist in.
Het vliegtuig zit vol en voor ons zit een jong ouderpaar met twee kleine kinderen. Zelfs op dit late uur wordt nog een bescheiden maaltijd opgediend. Buiten is het donker en is er dus niets meer te zien van de begane grond onder ons. Ongeveer een uur voor we onze bestemming bereiken willen we even onze benen strekken. Het beste middel hiertoe is eens naar het toilet gaan. Het vervelende is dat je telkens diegene die in de zetel naast de middengang zit moet storen. Het vliegtuig waar we inzitten is een type 734 en heeft 3 + 3 zetels. Terwijl Lea in het toilet is en ik in de gang sta te wachten zie ik enige commotie op de 6de of 7de rij. Een man van ongeveer 75 jaar oud, die in een zetel zit naast de middengang, is onpasselijk geworden. Hij zou zelfs even bewusteloos geweest zijn volgens zijn echtgenote. Zoals gewoonlijk staan er veel nieuwsgierigen te kijken en in de weg te staan maar weinigen die iets zinvols doen. Ik drum me tot bij de man die ondertussen al terug bij bewustzijn is. Met behulp van een hostess leg ik hem plat neer in de middengang en vraag haar de benen van de man op te tillen. Na enkele ogenblikken krijgt de man terug een goed kleurtje. Ik stel hem enkele vragen: of hij pijn heeft in de linkerarm of middenborststreek. Dit is negatief. Er is weinig kans dat hier sprake is van een hartinfarct. De man is een Vlaming zodat er geen taalprobleem bestaat. Wel zegt zijn echtgenote dat hij een aantal jaren geleden twee keer een hartstilstand heeft gehad maar de laatste jaren geen problemen meer heeft gehad. De warmte in het vliegtuig, de airco werkte maar op halve kracht, en het langdurig onbewogen stilzitten lieten het bloed naar de benen en voeten zakken en kwam er te weinig bloed naar de hersenen. Na enige tijd gaat de man terug in zijn zetel zitten en kan ik naar het toilet. Als ik terugkom zie ik dat men hem terug op de grond heeft gelegd en dat hij een beetje aan het overgeven is. De bescheiden maaltijd was duidelijk misvallen (door de spanning van de reis?). We besluiten de man daarna te laten liggen tot bij de landing. Nu de rust wat is weergekeerd komt er plots een Vlaamse man opdagen die op de eerste rij zat. Hij zegt dat hij dokter is. Zat de man te slapen? Ik ga ervan uit dat dit zo was en dat dit de reden was voor zijn laattijdig reageren. Door het cabinepersoneel wordt een zuurstoffles aangereikt en trek ik mij terug op mijn plaats. Ondertussen is de tijd voorbij gevlogen en zie ik op de grond al de lichten van Antalya. Blijkbaar heeft de bevelvoerder het zeker geacht een ziekenwagen op te roepen want eens we geland zijn komt een mugteam aan boord die de man kort onderzoeken. Doordat men hem vooraan in de gang van het vliegtuig heeft gelegd moet iedereen wachten om uit te stappen. Pas als de man met een brancard uit het vliegtuig is gehaald kan het uitstappen beginnen. Ik hoor nog dat de ziekenwagen naar het ziekenhuis van Belek rijdt. Later verneem ik dat de man nog diezelfde namiddag naar zijn hotel mocht en het goed stelt. Met een bus worden we naar het luchthavengebouw gebracht voor de gebruikelijke routines (pascontrole, visum kopen voor 10 en valiezen ophalen aan de band). We kopen enkele flesjes water tegen een veel te hoge prijs. Volgens de hostesses van Jetair is het kraantjeswater in Turkije niet drinkbaar maar volgens plaatselijke bronnen is het wel drinkbaar. We nemen het zeker voor het onzekere en poetsen onze tanden met water uit flessen. Aan de uitgang worden we door een hostess verwezen naar een klein busje (grote bussen kunnen niet binnen in de oude stadswijk Kaleici). Buiten een drietal koppels die in andere hotels logeren in de oude stadswijk zijn wij de enigen die in het hotel Alp Pasa verblijven. Daar wordt de bagage door de nachtportier naar de kamer gebracht nadat we nog eerst de logementfiche hebben ingevuld, wat niet mee valt op dit late uur. Hier hebben de kamers geen nummer. De kleine kamers hebben een naam van een haremvrouw en de grotere kamers een naam van een pasa. Onze kamer noemt Ismail Pasa en ligt op het tweede verdieping, net boven de kamer waarin we twee jaar geleden verbleven. Wanneer we ons op het bed laten neervallen is het inmiddels 3 u geworden(plaatselijke tijd = 2 uur Belgische tijd). De douche en het leegmaken van de valiezen laten we voor morgen. Aan de nachtportier hebben we voor elk een hoofdkussen bijgevraagd.
Zaterdag 16 april 2005
Omstreeks 5.15 u hoor ik in mijn slaap vaag de eerste oproep tot het gebed door de muezzins vanop de omliggende minaretten. Om 7 u ben ik al wakker maar blijf nog wat liggen. Eerst ledigen we de valiezen en om 9.10 u gaan we vlug eten daar het ontbijt maar tot 9.30 u kan gebruikt worden. Pas na het ontbijt maken we gebruik van het bad. Ons eerste werk is enkele boodschappen doen in een kleine zelfbedieningswinkel en op de overdekte markt. Wat we nergens vinden zijn de kleine plastiekflesjes Yakult. Omstreeks 11.30 u zijn we terug en nemen we wat rust op de ligzetels aan het kleine zwembad op de binnenplaats van het hotel. Rond de middag gebruikt Lea een zalmsalade en ikzelf een Turks brood met kip en vlees en Amerikaanse saus. Na de middag proberen we op de kamer een dutje te doen maar dit lukt niet. Om 15.30 u doen we een wandelingetje tot aan de baai van Antalya. Wanneer we terugkeren kopen we enkele prentkaarten, wat postzegels en een kaart van Antalya en omgeving.
Om 17 u ontmoeten we op de binnenplaats van het hotel de hostess van Jetair. Veel moet ze ons niet vertellen en kunnen we de introductie beperken tot het bestellen van twee uitstappen: een op dinsdag 19/4 Typisch Turkije en een op vrijdag 22/4 naar Termessos en de Kürsünlüwaterval. Van haar verneem ik dat het goed gaat met de man die onpasselijk werd in het vliegtuig. Daarna is het tijd om een bad te nemen en het avondeten te gebruiken. Toen ik in de loop van de namiddag even naar de kamer ging en hiervoor door het restaurant moest zag ik een kelner die me bekend voorkwam. Ook hij herkende me onmiddellijk. Het was Mustafa maar die kortweg Musti wordt genoemd. Het weerziens was hartelijk. Bij het avondeten gebruiken we iedere keer een fles rode of witte huiswijn. Al van de eerste avond is de temperatuur zo goed dat we het avondmaal in open lucht kunnen gebruiken aan de rand van het zwembad.
Om 10 u draaien we het licht uit.
Zondag 17 april 2005
Opstaan om 7.15 u. Worden al gewekt om kwart over vijf door de muezzins van de omliggende minaretten die er blijkbaar een wedstrijd van maken om ter luidst en ter langst tot het eerste gebed op te roepen. De zang schalt uit een viertal luidsprekers die boven op de minaretten zijn geplaatst. Vroeger dacht ik dat er telkens een bandje werd afgedraaid maar ik heb vernomen dat de muezzins dit nog altijd live doen, zij het dan dat ze niet meer naar boven moeten klimmen en kunnen beschikken over een moderne geluidsinstallatie. Voor sommige bezoekers kan de vroege oproep tot gebed vervelend zijn maar het hoort er nu eenmaal bij en versterkt het gevoel dat men in een Oosters land is. Ik schat dat we het geluid kunnen horen van een viertal nabije minaretten dat op de omliggende gebouwen weergalmen. Voor de plaatselijke bevolking is dit het sein om het eerste gebed te doen. Wij draaien ons nog even en trachten nog een hazenslaapje te doen.
Na het bad maak ik een korte wandeling door Kaleici. Deze door de UNESCO tot Werelderfgoed erkende oud wijk van Antalya wordt stilaan met mondjesmaat gerestaureerd. Nu al zien we op twee jaar tijd een aantal typisch Turkse huizen, met hun vooruitspringende bovenverdieping, gerestaureerd. Voor vier jaar en nog zelfs voor twee jaar liepen hier bedelaars rond. Deze zijn nu verdwenen. Ook de verarmde bevolking die in de vervallen woningen onderdak vond is nagenoeg volledig verdwenen. De wijk zal het zelfde lot ondergaan als het Gentse Patershol. Eerst was het een wijk van een arme bevolkingsgroep tot wanneer men begon te restaureren. Wanneer men nu zijn rijkdom wil etaleren koopt men zon oud vervallen huisje en restaureert dit. De prijzen voor deze huisjes swingen nu de pan uit. Dit lot is ook Kaleici beschoren. Positief is dat de typische Turkse huizen op die manier aan een tweede leven beginnen en bewaard worden voor het nageslacht.
Na de wandeling volgt een stevig ontbijt. Dit wordt in buffetvorm opgediend. Er is een overdaad aan keuze: wel acht verschillende soorten brood, gebakken eieren, groenten, kaas en enkele vleessoorten, een achttal soorten gelei sommige met daarin gekonfijt fruit, honing, enz. te veel om op te noemen. Mijn ontbijt sluit ik bij voorkeur af met enkele stevige pannenkoeken, overgoten met honing.
Na het ontbijt - in openlucht wij aten gedurende de 10 dagen dat we hier waren maar twee keer binnen - lopen we naar het grote, nabijgelegen, Ataturkpark. Dit park is op twee jaar tijd grondig getransformeerd. Er zijn veel meer zitbanken geplaatst die allen zicht hebben op de Middellandse Zee, de baai van Anataya en het er achter gelegen Taurusgebergte met zijn besneeuwde toppen. Zittend op een bank, gestreeld worden door de warme lentezon en kijkend naar dit prachtig decor, geeft ons een heerlijk vakantiegevoel.
Rond 11 u laten we ons in de buurt van de oude stadstoren (gewild) overhalen een terrasje te doen. De baas draagt een T-shirt met langs de voorkant een opschrift van een Belgisch biermerk en de nationale driekleur en langs de achterkant de afbeelding van een Belgisch bierflesje. Lea drinkt een vers geperst sinaasappelsap en ik een zogenaamde toeristische thee (appelthee) die door de Turken zelf nooit gedronken wordt en enkel aangemaakt wordt voor de toeristen. De uitbater men noemt hem Adamo - komt wat met ons praten en maakt reclame voor zijn restaurant. Hij toont ons een schaal met vis en noemt de prijzen voor een zeebaars, een zeeduivel, reuzenscampis, enz. De man is goed op de hoogte want hij weet dat wij in ons hotel alleen half pension hebben en wij dus s middags ergens terecht moeten om wat te eten. Wanneer we vertrekken beloven we hem in de loop van de week eens bij hem te komen eten.
Terug in het hotel luieren we wat aan het zwembad terwijl ik mijn notas voor mijn reisverslag wat bijhoud. We krijgen van de garçon een gratis appelthee, iets wat meer gebeurd in de loop van de week. Ik denk dat de fles wijn iedere avond en het eraan verbonden commissieloon - hiervoor iets tussen zit. Lea is ondertussen aan de praat geraakt met een koppel uit Beveren-Waas waarvan de man buitenwerk-stukadoor is (krepie). Om 14.45 u vertrekken ze van het hotel naar de luchthaven voor hun thuisreis.
Na de middag gaan we op zoek naar de hamam (Turks bad) die ik twee jaar geleden alleen bezocht. Nu wil Lea ook meegaan. In de wirwar van de straatjes van Kaleici moeten we even zoeken naar het gebouw uit de 17de eeuw. Met behulp van een winkelier vinden we al vlug de goede weg. De hamam heeft een nieuwe uitbater en de centrale ruimte is omgetoverd tot een kleine winkel van prularia (vooral cosmetica) wat het geheel gezelliger maakt. Naar de uitbater te horen is de behandeling nagenoeg gelijk gebleven. Per persoon zal ons dit 20 kosten. Twee jaar geleden koste dit 25 maar kregen de klanten van Jetair 5 vermindering. Om een ons onbekende reden is de samenwerking met Jetair verbroken maar voor ons bleef dus alles hetzelfde. Daar er morgen maandag regen verwacht wordt zou dit een geschikte dag zijn om een namiddag in de hamam door te brengen.
Vervolgens maken we een wandeling op de Ataturk Cadessi (zeg maar Ataturklaan) met zijn hoge palmbomen en in de er achter gelegen kleine winkelstraatjes. Sinds deze morgen hebben we nog niet gegeten. In een kleine gelegenheid (bakkerijtje? mini-restaurant?) verorberen we enkele gebakjes gevuld met appel. De gebakjes, met uitzondering van de baklava, zijn nogal langs de droge kant en die spoelen we door met een nescafé en een plat water. Nescafé is voor ons drinkbaar dit in tegenstelling met de Turkse koffie waarvoor men de gemalen koffie rechtstreeks in het water kookt en men even moet laten bezinken vooraleer die op te drinken. De bodem laat je dan best staan want daarin ligt het gruis. Wat verder kopen we voor mij in een winkel een nieuwe portefeuille. Na het gebruikelijke afbieden kan ik er een kopen voor 15 YTL (Yeni Turkisch Lirasi = nieuwe Turkse Lira). Sinds kort is de oude lira vervangen door de nieuwe waardoor er niet minder dan zes nullen zijn weggevallen (oud: 1.000.000 = nieuw: 1 = 60 eurocent, 1 = 1,75 YTL.). De oude munten en biljetten zijn nog geldig tot het einde van dit jaar. Ook Lea probeert een portefeuille te kopen maar in haar enthousiasme van het afbieden biedt ze wat teveel af en blijft ze bij haar standpunt. De koop gaat bijgevolg niet door en de verkoper maakt zich wat boos. Enkele winkels verder koopt ze dan toch een portefeuille voor 28 YTL.
Daar het deze avond wat frisser is eten we binnen. De typische zachte verlichting, de vele brandende kaarsjes, het verlichte zwembad buiten en een vioolspeler maakt het geheel nog wat romantischer. Die avond steekt Musti voor de grap mijn Parkerbalpen, waarmee ik het restaurantbiljet heb getekend, in zijn hemdzak en verwacht dat ik die zal terugvragen. Twee jaar geleden had hij als eens geprobeerd met mij een Parkerbalpen om te wisselen met zijn balpen van hetzelfde merk maar daar die defect was en ik niets anders mee had om mee te schrijven, ging de deal niet door. Sindsdien weet ik dat je de meeste Turken een plezier kan doen met allerlei pennen, waardevolle maar ook met reclame op. Musti is zon minzame man dat ik uiteindelijk besluit hem de pen te schenken. In de plaats krijg ik zijn waardeloze balpen. Een dag later is het een andere garçon die mij probeert mijn mooie balpen, waarin mijn naam is gegraveerd, afhandig te maken. Maar deze keer lukt het niet en wanneer ik hem wijs op de ingegraveerde naam, staakt hij zijn pogingen.
Maandag 18 april 2005
5.15 u: worden wakker door de oproep van de muezzins. Opstaan om 6.45 u. Het is (volgens onze normen) licht bewolkt en wanneer we de kamer verlaten valt er wat lichte regen. Het is de eerste keer van de drie keren dat we hier zijn dat we de straten eens volledig nat zien liggen.
Na het ontbijt doen we enkele boodschappen op de overdekte markt en versturen we in het postkantoor enkele prentbriefkaarten. De kaarten die we voor twee jaar verstuurden via een postbus op de Ataturklaan zijn op dit moment nog steeds niet aangekomen. In het postgebouw is het zeer druk en ook aan de geldautomaten van de banken staan lange rijen aan te schuiven. Het is maandag vandaag, vandaar. Op de markt ondervinden we dat het er niet gemakkelijker op geworden is door de verandering van de geldwaarden. Oude TL, nieuwe TL, Euro en nog eens omrekenen naar het vroegere Belgisch geld om een goed beeld te krijgen van wat men uitgeeft. Ook hier is de bevolking nog niet de oude geldwaarden vergeten en spreken ze nog steeds van 1 miljoen lira i.p.v 1 lira. En als alles naar wens verloopt mogen ze zich al beginnen oefenen in Euro. Hoewel, nu al wordt er veel handel gedreven in Euro. Nochtans is het nog altijd best te betalen in Turkse valuta want met Euros wordt er altijd een schepje bijgedaan en rondt men dikwijls af naar boven. Kwestie van het gemak van rekenen
en het profijt van de handelaar.
Wanneer we terug in het hotel zijn druppelt het nog wat en zetten we ons nog wat onder een vooruitstekend deel van het gebouw. Het is tamelijk warm en door de vochtigheid voelt het broeierig aan. Het wolkendek is niet al te dik, af en toe probeert de zon door de wolken te piepen.
Kort na de middag vertrekken we naar de hamam. Onderweg eten we enkele koeken die we in een bakkerijtje kopen. Gisteren hebben we reeds de weg verkent maar terug moet ik wat zoeken. Een handelaar ziet dat we naar de juiste straat aan het zoeken zijn en vraagt waar we heen willen. Eens hij weet dat we naar de hamam willen loopt hij mee met ons en toont ons de weg. Hij zegt dat de uitbater een vriend van hem is maar dit liedje hebben we, en zullen we nog herhaaldelijk, horen. Ook zegt hij terloops dat hij een goed restaurant heeft en dat men na het bad meestal grote honger heeft. Kwestie van ook een graantje mee te pikken.
In de hamam worden we te woord gestaan door de patron die nog eens haarfijn uitlegt wat er zal gebeuren. We krijgen elk een paar pantoffels aangeboden zodat we ons kunnen ontdoen van onze schoenen.
De Hamam of Turks Bad, een belevenis op zichzelf
In een kleedkamer kan men zich ontdoen van zijn kledij en die opbergen in een slotvast kastje. Van een stapel handdoeken gebruikt men er één als lendendoek. Via de centrale ruimte, die als rustplaats wordt gebruikt tussen de diverse behandelingen, gaat het naar de warme ruimte. Deze heeft een centraal gedeelte waarin een groot verhoogd witmarmeren blad ligt en een viertal zijruimtes. De centrale ruimte heeft een halve bolvormige koepel waarin kleine ronde gekleurde glazen zitten. In een zijruimte overgiet een badknecht je met goed warm water en spoort je aan dit regelmatig verder te doen. Dan verdwijnt hij voor een 15-tal minuten en komt dan terug om de pealing te doen. Doormiddel van een soort washandje met ruwe oppervlakte wrijft hij de oude huid af (pijnloos). Na het afgieten gaat het via de centrale ruimte naar het hokje van de masseur voor de oliemassage. De massage duurt minstens 30 minuten en geen enkele spier of spiertje wordt vergeten. Vervolgens gaat het terug naar de centrale ruimte voor het aanbrengen van het gezichtsmasker ( 5 extra voor het masker en nadien de gezichtsmassage). Eens het masker gedroogd is gaat het weer naar de warme ruimte. Het masker wordt afgespoeld met warm water en dan moet men zich neerleggen op de grote witmarmeren plaat. Doormiddel van een linnen zak en witte zeep wordt een grote hoeveelheid schuim geproduceerd die nodig is voor de zeepmassage. Na het afspoelen gaat het terug naar de centrale ruimte voor het laatste onderdeel: de gezichtsmassage. Na ca twee en een half uur is de behandeling voorbij.
Terwijl ik in de centrale ruimte zit te wachten op het opdrogen van het gezichtsmasker vraagt de masseur me een aantal woorden en korte zinnen in het Nederlands te vertalen vanuit het Engels of Duits. Hij schrijft die dan op (fonetisch). Hij wil graag enkele woorden praten tegen zijn (Vlaamse en Nederlandse klanten).
Na het betalen, het is inmiddels 15 u geworden, en het nemen van enkele fotos keren we terug naar het hotel. Het weer is niet al te schitterend (het is bewolkt en af en toe vallen er enkele regendruppels). Tegen de avond aan wordt het zelfs wat fris niettegenstaande het in de voormiddag nog zacht was van temperatuur.
De rest van de namiddag brengen we door op de binnenplaats van het hotel. We zien ze hostess van Jetair langskomen om de nieuw aangekomen gasten te begroeten.
Voor het avondeten maken we een korte wandeling en gaan we slapen omstreeks 22 u.
In de nacht was er nogal wat lawaai door een grote groep Aziatische vrouwen die in de loop van de namiddag zijn aangekomen. Die avond palmen zij een groot deel van het restaurant in. Lea zegt gevat dat de Japanse KAV is aangekomen. Het trippelen over de houten plankenvloer van het hotel is goed hoorbaar. Op de koop toe barst er een half uur na middernacht een onweer los boven Antalya: een enkele hevige donderslag gevolgd door een felle regen. Na een half uur is de bui echter over. Na 2.30 u is er wat over en weer geloop in de kamer boven ons maar om 3 u wordt alles stil.
Dinsdag 19 april 2005
Na een nacht van relatief weinig slaap (onweer regen over-en-weergeloop van gasten en de vroege oproep van de muezzins) sta ik om 6 u op.
Om 7.15 u gaan we ontbijten en na nog even naar de kamer te zijn geweest wachten we op de binnenkoer op de komst van het busje dat ons naar de uitstap Typisch Turkije zal brengen. Het is een 10-tal minuten te vroeg als we vertrekken om nog enkele andere hotels aan te doen (o.a. Talya en Dedeman). Om 9.30 u stappen we over op een grote bus die de uitstap zal doen. We rijden via Yesilbayn alwaar we even stoppen om er de wekelijkse markt te bekijken. Om 10.30u en ca 30 a 35 km van Antalya bezoeken we een niet-gerestaureerde karavanseray uit de 13de eeuw (overnachtingplaats voor de karavanen saray= herberg). De zon komt er goed door. Hier en daar had ik in Antalya huizen gezien waar voor het raam een buikvormige houten constructie in lattenwerk was aangebracht. Ik stel de vraag aan de gids waarvoor dit eigenlijk diende. Volgens zijn uitleg diende dit voor wanneer de vrouw alleen thuis was en er door een vreemde man werd aangebeld. Die kon zij dan te woord staan. Dit voorwerp stamt nog uit een puriteins verleden. Later vertelde me een man een ongeveer eenzelfde verhaal maar volgens hem ging het dan wel over haremvrouwen. Van 11 u tot 11.50 u bezoeken we een lagere school. Deze is veel ruimer en een stuk moderner dan het schooltje dat we voor twee jaar bezochten tijdens een gelijkaardige uitstap. De kinderen verdringen zich rondom ons (het is net speeltijd). Na de school komt een commercieel gedeelte aan de beurt, namelijk een bezoek aan een tapijtenverkoopcentrum. In feite gaat het hier om een corporatief centrum dat gevormd wordt door 42 dorpen uit de omgeving. Hier worden de tapijten, die meestal thuis geweven worden, verzameld en aan de bezoekers getoond. Of er veel tapijten verkocht worden is zeer de vraag. Tijdens onze reis naar Cappadocië, in 2001, bezochten we een nog groter verkoopcentrum. Voor zover we weten werden er toen en ook nu geen tapijten verkocht. Terwijl er iets te drinken wordt aangeboden wordt er aan een duizelingwekkend tempo het ene tapijt na het andere uitgerold. Geïnteresseerden kunnen betalen doormiddel van hun kredietkaart en om er zeker van te zijn dat ze het juiste tapijt straks thuis krijgen worden ze door de koper op de rugzijde voorzien van een handteken doormiddel van een stift. We verlaten het verkoopcentrum om 13.15 u.
Om 13.45u zijn we aan het middagmaal toe (inbegrepen in de prijs) in een rudimentair restaurant in het dorpje Camili. De borden en alle ander eetgerei worden binnengebracht op grote metalen dienborden die op de tafels gezet worden. Als voorgerecht krijgen we rauwe groenten en brokkelkaas (geitenkaas?). Het hoofdgerecht bestaat uit lekkere rijst en blokjes kalkoen. Het nagerecht bestaat uit een kleine hoeveelheid aardbeien. De drank is niet inbegrepen en moet afzonderlijk betaald worden. De grote metalen dienborden hebben een doorsnede die ruim de breedte van een deuropening overtreft. Om met de borden uit zijn keuken te kunnen heeft de uitbater er niets beter op gevonden een 40-tal centimeter van de omlijsting van zijn raam uit te zagen en het uitgezaagd stuk terug aan de rest te bevestigen doormiddel van een scharnier. Zo kan hij het stuk lijst openklappen bij de bediening en eens dit voorbij (vooral tijdens de wintermaanden) het terug in zijn oorspronkelijke vorm brengen.
Na het middagmaal gaat de ganse groep te voet naar een wat verderop gelegen woning die we mogen bezoeken. Buiten ziet de woning er een beetje verwaarloosd uit maar binnen is het kraaknet. Het meubilair is naar onze smaak ietwat verouderd. De meeste bewoners hechten weinig waarde aan de buitenkant van hun woningen met uitzondering van de nieuwe flats in de duurdere wijken van Antalya. De buitenkant is voor de anderen, de binnenkant is voor henzelf, dus waarom geld uitgeven aan iets waar je zelf niets aan hebt. Bij het binnenkomen sprenkelt de vrouw des huizes wat reukwater op onze handen ten teken van verwelkoming, een oud gebruik dat stilaan aan het verdwijnen is.
Een 50-tal meter verder bezoeken we de moskee onder leiding van de gids. De meeste wetenswaardigheden over het religieuze leven wisten we al van tijdens onze uitstap van de reis in 2003. Hierna gaat het in de richting van het hotel, na eerst onderweg terug te zijn overgestapt in een klein busje.
Eens in het hotel werk ik mijn notas bij voor het reisverslag en maken we wat plannen voor de volgende dagen. Ondertussen brengt Musti ons elke een nescafé op de kosten van het huis.
Nog voor we naar het avondmaal gaan zien we op de TV in de kamer dat er een nieuwe paus verkozen is. Pas wanneer we terug op de kamer komen vernemen we dat de nieuwe kerkvorst de Duitse kardinaal Ratzinger is en de naam Benedictus XVI heeft aangenomen. Wij zijn het al gewoon geraakt dat er wereldgeschiedenis wordt geschreven als we op reis zijn.
Woensdag 20 april 2005
Lea heeft de afgelopen nacht slecht geslapen. Ze vindt geen gemak met de nogal bol staande hoofdkussens. Ik sta op om 6.30 u. Na de gewone ochtendrituelen maak ik een korte wandeling in de stille straatjes van Kaleici en de nog bijna verlaten Ataturk Cadessi terwijl Lea zich klaarmaakt.
Om 8.15 u gaan we ontbijten. Daarna lopen we eerst tot aan de overdekte markt om wat fruit te kopen en gaan vervolgens op zoek naar de stopplaats van de dolmus naar de (hogere) Dudenwaterval. In de buurt van de Ataturklaan treffen we een politiewagen aan met twee agenten die toezicht houden. Ik stel me even voor en vraag waar ik de bewuste stopplaats kan vinden. Met de enkele woorden Engels die hij kent wijst hij me de halte aan die twee blokken verder is gelegen. Onderweg hiernaar worden we nog maar eens aangesproken door een handelaar die ons wil meelokken naar zijn winkel. Daar we dit reeds gewoon zijn trappen we hier niet meer in. Wel vragen we de man nog eens voor alle zekerheid naar de halteplaats. Iedereen helpt je als je iets zoekt maar door hun ijdelheid geven ze je soms een verkeerde inlichting. Deze karaktertrek vindt je ook terug bij hun Griekse broeders . Beide bevolkingsgroepen gelijken echter sterk op elkaar zonder dat ze het zelf goed beseffen (beiden hebben een uitstekende keuken, hebben nog oude Franse toiletten in gebruik, hebben een uitgesproken handelsgeest, nemen het niet zo nauw met tijd en afspraken, enz). De man die ons aanspreekt zegt dat hij 5 jaar in de mijnen van Zolder heeft gewerkt en dat hij nog familie wonen heeft in de Pelikaanstraat in Antwerpen die in de goudbranche zitten. Om op mijn vraag te antwoorden roept hij er een andere handelaar bij en die weet ons te bevestigen waar de halteplaats is en zeg er nog bij dat we lijn nr. 14 moeten nemen. Op de aangeduide plaats is het een bestendig aanschuiven van dolmussen. Ik sla het aan- en afrijden een tijd ga en kan geen enkele dolmus met het nr. 14 ontdekken. Wel staat er een soort van opzichter, in burgerkledij, aan de halte die de bestuurders van de busjes aanzet sneller te vertrekken. Ik weet bij ervaring dat de chauffeurs en waarschijnlijk ook de opzichter enkel het Turks spreken. Ik probeer iets nieuws, dat nog lukt ook. Ik schrijf het nr. 14 op een stukje papier en eronder: Duden Selalesi (Dudenwaterval). De man wijst naar het nr. 14 en ik begrijp dat dit nummer fout is. Hij zegt dat we het nr. 78 moeten nemen. We blijven nog even wachten en enkele minuten later stopt er een domus met het nr. 78 en met achter de voorruit een bord met daarop o.a. D. Selalesi. Het is de bedoeling dat we pas na de middag de Dudenwaterval zullen gaan bezoeken. Nu we hiernaartoe de weg weten lopen we tot aan de oude haven van Antalya op zoek naar een uitstap voor donderdag. Na enkele uitbaters van boottochten gesproken te hebben vinden we er een die naar het Muizeneiland vaart op donderdag. De tocht duurt ca 5 u en het middageten is inbegrepen. Er is mogelijkheid vanaf de boot in zee te zwemmen. De prijs is 25 maar we bieden af tot 20. De man vraagt wel een voorschot van 5 per persoon, dit omdat hij ook het eten moet kopen. Hij geeft ons echter zijn visitekaartje waarop hij schrijft dat hij het voorschot ontving. We spreken af voor morgen donderdag om 11 u. Naast de drie passagiers die hij nu reeds heeft zou hij nog naar andere kandidaten zoeken.
Na onze zoektocht keren we terug naar het hotel. Het is ondertussen behoorlijk warm geworden en zijn alle wolken verdwenen. Voor de rest van de voormiddag nemen we platte rust op de ligzetels aan het zwembad op de binnenplaats.
Rond kwart voor èèn vertrekken we naar de stopplaats van de dolmus om de Dudenwaterval te bezoeken. Voor vier jaar hebben we die al bezocht maar het is de moeite waard er nog eens naar toe te gaan. Na even gewacht te hebben aan de halte komt er een busje met het nr. 78 aangereden. Al de dolmussen zien er uit alsof ze een schop onder hun broek hebben gekregen. De voorkant is hoger dan de achterkant. Eens ingestapt betalen we het fenomenale bedrag (voor een trip van een kleine 30 km) van 1 YTL per persoon(= 0,60 of ca 24 BEF). Als je achteraan zit blijf je gewoon zitten en geeft je het geld door aan diegene die voor je zit. Moet er geld teruggegeven worden dan gaat dit ook zo in omgekeerde richting. Bij het instappen had ik voor alle zekerheid nog eens gezegd tegen de chauffeur Duden, kwestie dat hij ons een seintje zou geven wanneer we op onze bestemming zouden zijn. Het busje heeft 15 zitplaatsen. Onder het rijden zien we dat er op enkele hoeken van de straten venters grote en kleine Turkse vlaggen verkopen. Aanstaande zaterdag viert men hier een van de drie of vier nationale feestdagen. Iedere feestdag werd door Ataturk gewijd aan een bepaalde bevolkingsgroep. 23 april is de dag voor de kinderen.
Het is een goeie 30 minuten rijden tot aan de waterval. De chauffeur geeft ons een seintje als we er zijn maar eigenlijk was dit niet nodig wat deze lijn heeft hier zijn eindpunt. De toegang kost ons het al even fenomenale bedrag van 1 YTL per persoon.
Met de dolmus terug kost ons deze uitstap 144 oude BEF. De zon schijnt overvloedig dit in tegenstelling toen we hier voor vier jaar waren, want toen was het wat betrokken. Door de zon lijkt de site nog mooier. We nemen enkel fotos en op het einde van de rondgang drinken we iets en eet ik een toast met kaas. Het is hier heerlijk vertoeven, in de schaduw van de bomen, op de talrijke zitbanken. Rond half vier keren we terug naar de opstapplaats van de dolmus. Het is even wachten tot 15.55 u tot er een busje aankomt. In de stadsagglomeratie is het een stuk drukker want de avondspits is begonnen. Hier is het de gewoonte om veelvuldig te claxonneren, wat soms tot hectische toestanden leidt. Na een goed half uur rijden stappen we uit op de plaats waar we deze middag vertrokken zijn.
Daar we nog wat tijd hebben lopen we in de kleine zijstraatjes van de Ataturklaan op zoek naar een tas voor Lea. Wanneer we halfweg de hoofdstraat de weg hebben overgestoken en de Hadrianuspoort door zijn gegaan, vinden we een geschikte winkel. De verkoper probeert ons eerst een dure tas van een (nep)merk aan te smeren, maar dit lukt hem niet. Bij een minder dure tas kunnen we van de oorspronkelijke prijs van 75 er 25 afbieden nadat we de indruk gaven weg te gaan (een truc die nogal eens lukt). Zoals gebruikelijk biedt de man ons een thee aan en polst ons of we nog in andere spullen geïnteresseerd zijn. Maar na het legen van de drank maken we er vlug een einde aan en keren we terug naar ons hotel.
De avond verloopt zoals gewoonlijk.
Donderdag 21 april 2005
De ochtend: zoals gebruikelijk.
Om 10 u vetrekken we naar de haven en stappen er op de boot voor een tocht van 5 uur. Voor alle zekerheid hebben we ons zwempak mee. Bij de afvaart blijkt dat er 13 passagiers aan boord zijn waaronder een 7-koppige Zuid-Koreaanse familie en daarnaast een tweekoppige bemanning. We varen richting zuidwest. Na een uur varen gaan we voor anker ter hoogte van het Muizeneiland. Kort na het vertrek moest de boot nog even terugkeren omdat men een gasvuurtje vergeten was waarop het middagmaal moest klaargemaakt worden. Eens we stil liggen wordt het sobere maar zeer lekker middagmaal opgediend dat bestaat uit rauwe groeten (zoals altijd rijkelijk overgoten met olijfolie), spagetti en een lekker doradevis. Na het eten wordt er gevraagd wie er wil gaan zwemmen. Niemand lijkt geïnteresseerd, ik ook niet zo onmiddellijk na het eten.
Na een uur varen we iets verderop, achter het Muizeneiland door, en gaan een 30-tal meter van de kust voor anker. Weer wordt gevraagd wie wil gaan zwemmen maar terug lijkt niemand zich hiervoor geroepen. Volgens de bemanning is het zeewater 16 a 17 graden. Een van de Koreanen voelt even met de voet de temperatuur maar maakt geen aanstalten om zijn zwembroek aan te trekken. Er moet toch iemand de clown uithangen, dus trek ik mijn zwembroek aan. Via een kleine ladder glijd ik zachtjes in het water. Het is wat fris maar na enkele zwemstreken voelt het al goed aan. De bemanning zegt me dat er onder de vooruitstekende rotswand onder water rotsen zijn waarop men kan staan tot aan het middel om daar even uit te rusten. Ik heb echter een en ander niet al te goed begrepen en zwem wat meer naar rechts. Tegen de kust zijn er ook rotsen onder het water waar ik kan opklimmen. Ik voel wel dat de rots scherpe kanten heeft. Vanop de boot fluit en roept één van de bemanningleden dat ik beter onder de rotsen zwem, wat ik dan ook doe. Wat later zwem ik terug naar de boot. Eens aan boord wijst een van de Koreanen naar mijn been. Ik heb bij het klimmen op de rots een aantal schrammen opgelopen die wegens de bloedverdunner wat beginnen te bloeden. De Koreaan zegt dat hij arts is en met een rood ontsmettingsmiddel (met alcohol in Isobetadine of eosine kent men hier niet) uit het verbandkistje van de boot ontsmet hij de schrammen. Na enkele minuten stopt het bloeden en kan ik terug in mijn gewone kledij kruipen.
Eens gekleed vraagt de stuurman of ik het stuur wat wil overnemen, wat ik met vele plezier doe. Moeilijk is dit niet want ik moet enkel rechtdoor koers houden en in de Antalyabaai is er geen andere boot te bespeuren. Uiteraard neemt hij, eens we tegen de haven zijn, het stuur terug over. Vandaag is het weer uitstekend, wat lichte bewolking en veel zon tussendoor. Tegen de avond aan komt er meer bewolking opzetten en vallen er enkele regendruppels.
Eens terug in het hotel stel ik vast dat het neusbeschermertje van mijn leesbril is losgekomen. Het (kleine) vijsje is verdwenen. Ik besluit alleen op zoek te gaan naar een opticienwinkel. De man bij wie we, naast de Hadrianuspoort, de handtas kochten verwijst me naar een van de kleine straatjes aan de overzijde van de Ataturklaan. Daar kom ik een van de bootsmannen van daareven tegen en die weet me te vertellen dat ik een brillenwinkel kan vinden in de Antaya-2000-bulding. Deze informatie klopt en ik vraag of ze daar deze kleine herstelling kunnen uitvoeren. Wanneer ik enkele minuten later vraag hoeveel ik moet betalen is het antwoord kortweg niets. Ik bedank het personeel hartelijk en keer dan terug naar het hotel.
De ongedwongen levenswijze van de Turken inspireert mij tot een nieuwe uitdrukking, dit in tegenstelling tot het ons bekende gezegde: Leven als god in Frankrijk.
Leven als Mohamed in Turkije
Avond: zoals gebruikelijk.
Vrijdag 22 april 2005
Opstaan om 6 u.
Om 8.30u vertrek naar Termessos en de Kürsünlüwaterval, zoals gebruikelijk eerst met een klein busje en dan overstappen in een grote bus. Van de overstapplaats vertrekken we om 9.30 u. De Franstalige gids die meerijdt met het kleine busje tot aan de overstapplaats vertelt al het een en ander. Hij zegt dat de inkomens in Antaya tussen de 250 a 500 liggen. Hijzelf heeft een maandwedde van 350.
Termessos ligt niet zo veraf van Antalyastad. We bezoeken de archeologische site van 10 u tot 13 u. Zij is gelegen in een nationaal park (het Termessos Milli Parki) en is dus beschermd. Vanaf de ingang kan men nog een stuk verder rijden met de bussen en personenwagens. De laatste 300 meters moeten te voet afgelegd worden langsheen een sterk stijgend smal pad dat op het einde bezaaid is met stukken steen. Uitkijken dus om geen voeten om te slaan. Zijn daar ondermeer te zien: het theater dat prachtig gelegen is tegen het decor van een hoog bergmassief van het Taurusgebergte. Het theater dateert uit de Hellenistische tijd en werd aangepast door de Romeinen (een decormuur werd bijgebouwd). De site bezit nog een vijftal openingen in de grond waaronder zich grote ruimtes bevinden waavan men niet weet waartoe ze dienden. Hier bevindt zich tevens het grootste necropolis van Turkije. Blijkbaar werd Termessos vernield door een aarbeving want alles ligt kriskras door elkaar.
Bij het afdalen om terug te keren naar de bus is er iemand die zijn voet enkel verstuikt en wordt door twee man ondersteund naar beneden geholpen. Via de Nederlandstalige gids probeer ik wat verband te bemachtigen bij de buschauffeur maar in het verbandkistje dat hij bij zich heeft zitten slechts een tweetal kleine rolletjes gaasverband. Ik probeer mij hiermee te behelpen en omzwachtel de enkel van de man zodat die wat minder pijn heeft bij het stappen.
Vanaf hier is het een uur rijden naar de Kürsünlü-waterval. Die hebben we reeds bezocht in 2001. Voor we het park van de waterval binnengaan gebruiken we het middagmaal dat inbegrepen is in de prijs. Het gebouw waarin het restaurant gevestigd is ziet er nogal primitief uit maar binnen valt alles best mee. In ieder geval is het eten lekker.
Na het middagmaal bezoeken we de waterval en het vertrek naar het hotel is voorzien voor 16.45 u. Tegen de uitgang van het park treffen we het gezelschap van de man met verstuikte enkel. Hijzelf bleef achter aan de drankgelegenheid. We geraken in gesprek en worden als dank voor de geboden hulp getrakteerd op een drankje. Aan de uitgang van het park worden we opgehaald door het kleine busje dat ons rechtstreeks naar Kaleici en het hotel brengt.
Om 17 u zijn we terug in het hotel. Voor het avondmaal maken we nog een kleine wandeling en beloven Adamo dat we morgen bij hem zullen komen middagmalen.
Gans de dag was het redelijk bewolkt en tegen de avond aan is het zelfs zwaar bewolkt. Het bleef echter droog.
Zaterdag 23 april 2005
Vandaag wordt in gans Turkije een van de nationale feestdagen gevierd. 23 april is de feestdag voor de kinderen.
Ik sta op om 7 u. Na het ontbijt blijven we nog wat praten met een ouder koppel uit Borgerhout. Ze vertellen ons dat ze op 1 mei aanstaande met een kleine caravan voor 4 maand vertrekken naar Kroatië. Zij doen dit al 25 jaar.
Het is al 9.30 u wanneer we het hotel verlaten en we ons begeven in de richting van het voetbalstadion van Antalya. Er is reeds veel volk op de been, vooral kinderen, die allen naar het stadion trekken. Bij het binnenkomen worden de bezoekers afgetast door de talrijk aanwezige politieagenten. De hoofdtribune is ondertussen al volledig gevuld. Pas dan wordt een andere tribune opengesteld voor het publiek. Wijzelf komen terecht op een zijtribune. Om 10 u begint het feest met de toespraak, ik veronderstel, van de burgemeester van de stad Antalya die een rit maakt rond het stadion in een legerjeep. Van zijn toespraak en die van een jong meisje hebben we uiteraard geen jota verstaan. Na het verbale geweld volgt dan het optreden van de verstillende groepen, sommige in traditionele klederdracht. Twee grote vlaggen beheersen volledig het stadion, één met het portret van Ataturk (Mustafa Kemal was zijn echte naam) en een Turkse vlag. Bij het binnenkomen had een kleine jongen ons elk een klein Turks vlaggetje in de hand gestopt (uiteraard voor wat drinkgeld). Als een soort teken van sympathie voor de Turkse bevolking hebben we het de ganse dag meegedragen.
Sinds deze morgen is het tamelijk bewolkt. Het spijt ons niet want anders zou het niet uit te houden zijn in het stadion. Tegen de middag breekt de zon stilaan door en een uurtje later zijn er bijna geen wolken te bespeuren. Wel is het moeilijk om de juiste temperatuur te weten te komen want nergens vinden we een thermometer. Ondanks dat de zon achter wat wolken schuilgaat is het in de voormiddag reeds behoorlijk warm wat nog benadrukt wordt door een hoge luchtvochtigheidsgraad. Bovendien is de U.V.-straling een stuk hoger dan bij ons doordat de zon hoger aan de hemel staat.
Even na twaalf uur lijkt het feest naar zijn einde te gaan en om niet tussen de massa te geraken stappen we wat vroeger op. Via ons hotel gaan we naar het restaurant van Adamo dat gelegen is naast de oude stadstoren boven de baai van Antalya. De uitbater ziet ons al van ver komen en eens we een geschikt plaatsje uitgekozen hebben begint hij terug zijn waren aan te prijzen. Hij stelt ons voor een maaltijd klaar te maken, voor ons beiden, die bestaat uit een zeebaars, een zeeduivel en een 5-tal reuzenscampis met brood en friet, voor de prijs van 25. Hij moet een complete collectie Vlaamse T-shirts in zijn bezit hebben want vandaag draagt hij er een met als opschrift 550 jaar Stadhuis Leuven. Een andere keer draagt hij dan weer een T-shirt met als opschrift Wittekerke.
De vis is vers en wordt gegrild. Hij smaakt lekker maar het grillen bekomt Lea daarna niet al te best. In totaal betalen we 52 voor de maaltijd en de dranken. Wanneer we vertrekken dringt Adamo erop aan dat we voor we naar huis vertrekken we nog eens afscheid moeten komen nemen. Zon lieve minzame man kunnen we dit niet weigeren, dus beloven we ons best te doen.
De tijd vliegt hier snel want het is reeds 14.30 u wanneer we terug zijn in het hotel alwaar we de rest van de namiddag lui aan het zwembad doorbrengen. Ondertussen bekijken we het aankomen en vertrekken van toeristen van allerlei pluimage. Daaronder is er een ganse klas uit Walonië die op studiereis is. De hostess van Jetair komt ook nog langs om een drietal pas aangekomen koppels te begroeten. Twee van de drie waren niet al te gelukkig want het ene koppel hadden slechts een gewone kamer geboekt. Die werden dus ondergebracht in de piepkleine haremkamertjes waarin je met moeite je twee grote valiezen kwijt kan. Ook wij hadden dit probleem toen we hier in 2001 waren. Daaruit trokken wij de les om de volgende keren een superieure kamer te boeken, zogezegd om het jacuzzibad, maar in werkelijkheid omdat die kamers behoorlijke afmetingen hebben. Het andere mistevreden koppel moet voor één nacht in een ander gebouw logeren door een overboeking. De vermoeidheid van de reis doet de rest. Bovendien laten ze zich nog een peperdure fles wijn aansmeren zonder eerst eens te informeren naar de prijs. Het scheelt bovendien maar een haar of de man sukkelde bijna in het zwembad wanneer hij zich recht stelt om naar het buffet te gaan. Wij trachten de plooien wat glad te strijken door te zeggen dat na een goede nachtrust de zon wel weer zou schijnen en dat het al de derde keer was dat we hier verbleven. En gelijk had ik want al de volgende dag waren ze in een goede stemming en nog een dag later was hen aan te zien dat ze er duidelijk zin in hadden.
Daar het hotel proppensvol zit (150 gasten) en door de te verwachten zomerse avond proberen de kelners zoveel als mogelijk tafels buiten te dekken.
Na een mooie avond waarbij we genieten van de zachte temperaturen, de heerlijke Turkse keuken en de romantische sfeer van het gebouw gaan we om 22 u slapen.
Zondag 24 april 2005
Ik sta op om 6.45 u. Het dringt stilaan tot ons door dat het einde van deze reis in zicht komt.
Na het ontbijt gaan we nog voor de laatste keer naar de overdekte markt om wat fruit te kopen. Na in het hotel ons te hebben ontdaan van onze boodschappen gaan we in de kleine straatjes in de buurt van de Ataturklaan op zoek naar een horlogewinkel om een nieuw armbandje te kopen voor het uurwerk van Lea. Op dit vroege uur zijn er nog niet veel winkels open, te meer dat het zondag is vandaag. Een uurwerkwinkel, die pas opengaat, stappen we binnen nadat we in de buurt de man die nog in Zolder heeft gewerkt nog maar eens tegen het lijf lopen. We betalen 8 YTL voor het armbandje en het wordt ter plaatse aan het uurwerk bevestigd. Nabij de building Antalya 2000 is er een taxistandplaats en op een bord staat aangegeven dat een taxirit naar de waterval van Manavgat 45 kost maar spontaan doet de man er nog 5 af. Gisteren heb ik aan een taxistandplaats in Kaleici een bedrag van 55 geboden voor dezelfde uitstap. We keren terug naar deze laatste en wijzen op het lager bedrag. We komen overeen voor het bedrag van 50. Meteen spreken we het tijdstip af wanneer we deze namiddag willen vertrekken.
Om 13.30 u vertrekken we naar de Manavgatwaterval. Het is ca 1.15 u rijden over een afstand van 75 km. Manavgat ligt halfweg tussen Antalya en Alanya. De zon schijnt overvloedig en het is warm. We volgen de weg die evenwijdig loopt met de kust maar de baai krijgen we niet te zien. Ondertussen genieten we van een prachtig zicht, op afstand, op het Taurusgebergte, met zijn soms grillige rotsformaties. Er is weinig verkeer op deze weg, waarschijnlijk omdat het geen werkdag is vandaag. Af en toe moet ik verwonderd toekijken wanneer de chauffeur met zwier soms door het rode licht rijdt of de volle witte lijn overschrijdt. Bus- en taxichauffeurs zijn hiervoor bekend in Turkije. Eens in Manavgat kunnen we rustig de waterval bekijken. Hij is minder spectaculair dan de twee andere in de buurt van Antalya maar daarom niet minder mooi. Voor voordat we na ongeveer anderhalf uur terug naar de taxi gaan proef ik nog een plat Turks brood waarin fetakaas is verwerkt. Omstreeks 16 u keren we terug naar Antalya alwaar we om 17.15 u aankomen. Van ons aan ons hotel af te zetten is er geen sprake want de chauffeur kent blijkbaar Kaleici niet al te goed. Bovendien spreekt hij enkel de Turkse taal. Ik reken af en geef nog wat fooi bovenop voor de chauffeur (een hoop met muntstukken waar in binnenkort toch niets meer mee kan doen). Van de taxistandplaats is het maar twee korte straatjes lopen tot aan het hotel.
Omstreeks 19.15 u gebruiken we het avondmaal.
Een mooie droom gaat stilaan voorbij
Maandag 25 april 2005
Gisterenavond was er heel wat lawaai in de buurt van onze kamer. De Waalse klas zette zowat het ganse hotel op stelten. Wij hopen dat dit deze avond niet zal gebeuren want morgen moeten we vroeg opstaan.
Vandaag beginnen we aan onze laatste dag. We hebben de bedoeling het wat rustig aan te doen. Na het ontbijt wandelen we naar het nabijgelegen Ataturkpark en gezeten op een van de banken genieten we nog een laatste keer van het uitzicht op de baai en het gebergte met zijn besneeuwde toppen. Overal in het park staan namaakstenen opgesteld waarin luidsprekers zijn ingewerkt en waaruit zachte muziek weerklinkt.
Omstreeks 10.30 u keren we terug naar het hotel waar we de rest van de voormiddag doorbrengen aan het zwembad. Ondertussen delen we enkele van onze ervaringen mee aan andere Vlamingen die in het hotel te gast zijn.
Nadat het kamermeisje de kamer heeft gepoetst is het tijd om onze valiezen klaar te maken. Dit levert geen noemenswaardige problemen op. Veel hebben we niet gekocht en de tas die Lea kocht gaat mee als handbagage. Vervolgens ga ik naar de receptie en reken af. We betalen met visakaart de dranken die we verbruikten, een kleinigheid aan eten en de safe in de kamer. Twee jaar geleden kon men hier enkel betalen met Eurocheque. Gezien dit betaalmiddel niet meer bestaat is men hier ook overgeschakeld op kredietkaarten.
Nu hebben we nog één beleefdheidsbezoek af te leggen namelijk bij Adamo in de buurt van de oude stadstoren. Net buiten het hotel lopen we echter Adamo tegen het lijf. We zeggen dat we net op weg zijn naar hem. Hij antwoordt hij maar een 10-tal minuten weg zal zijn. Ondertussen drinken we iets op het terras van zijn restaurant. We beseffen dat die 10 minuten algauw een uur kunnen worden en we maken ons geen al te grote illusies hem nog terug te zien. Na een ruime tijd gewacht te hebben keren we terug en nemen een andere weg om nog iets voor Marijke te kopen. Uitgerekend daar komen we Adamo tegen en nemen op een hartelijke wijze van hem afscheid. Hij hoopt dat we ooit nog eens zullen terugkeren naar Antalya.
Na nog de laatste spullen in onze koffers te hebben gestoken gaan we om 19.15 u aan tafel voor het laatste avondmaal. Hoewel we er stellig van overtuigd zijn deze avond geen wijn meer te drinken worden toch door de vriendelijke hoofdkelner ertoe aangezet nog een glas wijn te gebruiken bij het eten. In het kader van het vroege vertrekuur van morgen houden we het wat het eten betreft wat sober. Na het eten nemen we afscheid van de drie voornaamste kelners en vergeten we niet hen een fooi in de hand te stoppen. Vooral het afscheid van de sympathieke Musti is bijzonder hartelijk. In de receptie betalen we de laatste rekening en vraag ik om mij om 3.30. u te wekken niettegenstaande we zelf een wekker zetten en ook het alarm van onze GSM laten aflopen om 3 u. In de receptie staat een van de drie broers Alp (vandaar de naam Alp Pasa) die eigenaar zijn van het hotel. Deze spreekt een aardig mondje Nederlands omdat hij gehuwd is met een Nederlandse. Naar we vroeger vernamen zouden de broers ook nog een hotel hebben in Nederland. Ik feliciteer hem met het hotel en het vriendelijke personeel en wanneer ik hem bovendien zeg dat het onze derde keer was dat we hier verbleven zie ik hem zo groeien van trots. Hij vraagt nadrukkelijk dat ik publiciteit zou maken voor zijn hotel en duwt me nog vlug een (Nederlandstalige) folder in de hand. Maar alle gegevens kunnen ook nagetrokken worden op de website www.alppasa.com.
We kruipen zo vroeg als mogelijk onder de wol nadat de muezzins van de omliggende moskeen hun laatste oproep tot het gebed doen. We hopen dat de Waalse klas het wat rustiger aandoet deze avond. Maar ook in dit valt nog goed mee.
Dinsdag 26 april 2005
Opstaan om 3 u. Nog vlug nemen we een verfrissend bad en draag ik zelf de valiezen naar beneden kwestie om enige beweging te hebben.
Om 4.30 u trekken we voor de laatste keer de deur van onze kamer achter ons dicht. Beneden krijgen we van de nachtportier een tas koffie die we nog vlug naar binnen werken omdat het busje dat ons naar de luchthaven zal brengen reeds komt voorgereden. Slechts een dame zit er al in het busje en met ons drieën gaat het om 4.40 u in de richting van de luchthaven doorheen de verlaten straten van Antalya. Amper 15 minuten later zijn we ter plaatse en worden we door de hostess van Jetair naar de juiste incheckbalie verwezen. Daar we vooraan in de rij staan zijn we al vlug onze valiezen kwijt. Zelfs op dit vroege uur is het zeer druk in het luchthavengebouw. Daar er telkens twee jaar zat tussen onze verblijven alhier zien we duidelijk het steeds maar drukker wordend toerisme. Bij het binnenkomen van de luchthaven waren we al door een veiligheidscontrole gepasseerd en na de pascontrole is er nog een tweede veiligheidscontrole. Tussendoor drinken we nog een koffie en werken we vlug een koffiekoek naar binnen. Uiteindelijk belanden we aan gate 205 waar wij nog even moeten wachten om in de bus te stappen die ons naar het vliegtuig brengt. Om vijf minuten voor zeven taxiet het vliegtuig naar de startbaan en precies om zeven uur, zoals voorzien, komen we los van de grond. De vlucht duurt eigenaardig genoeg iets langer dan in het naar hier komen, namelijk vier uur. Het bescheiden ontbijt wordt voor mij nog bescheidener wanneer ik zie dat er roerei in het pakket zit en ik dit best niet eet als ik geen problemen wil krijgen met mijn lever. Ik stel mij dus tevreden met het broodje, een hoekje smeerkaas, een confituurtje en de koffie. Bij het opstijgen in Antalya kunnen we nog even genieten van de zon overgoten stad. Na een half uur trekt het wolkendek dicht en kunnen we niets meer zien van de grond onder ons. Stipt om 10 u landen we op de luchthaven van Zaventem. Zonder enige problemen passeren we de pascontrole, de douane en vinden we onze valiezen terug op de transportband. Reeds om 10.48 u vertrekken we met de rechtstreekse trein naar Gent alwaar we aankomen om 11.45 u. Onderweg had ik contact opgenomen via mijn GSM met Godelieve die ons komt afhalen aan Sint-Pietersstation.
12.15 u we steken de sleutel op onze voordeur. We zijn thuis. Het (Turks) sprookje is voorbij.
TeŞekkür ederim Antalya
(Dank u wel Antalya)
Besluit
Voor de derde keer waren we te gast in het Alp Pasahotel in Antalya. Geen seconde hebben we spijt gehad van onze beslissing om nog eens dit gezellige oord op te zoeken. Ook hebben we tijdens die drie bezoeken de bevolking beter leren kennen en vooral waarderen.
Waarschijnlijk werd dit het laatste bezoek aan Antalya omdat we ook nog andere horizonten willen verkennen. Maar zoals het spreekwoord zegt: Zeg nooit nooit.
15-04-2005 om 00:00
geschreven door David Maes
|
