KAŞ – TURKIJE

21 september 2007 – 5 oktober 2007

-----------

Heel veel Turkije en een klein beetje Griekenland

Vrijdag 21 september 2007 – 1^ste dag

05.30 u: opstaan.

Het is vrij zacht maar bewolkt. William komt ons om 9 u ophalen om ons naar het Sint-Pietersstation te voeren. We nemen de trein van 9.19 u die ons rechtstreeks naar Zaventem Nationale Luchthaven brengt.

Aan de balie van Mediterra – Sunworld is er niemand aanwezig en zal pas bemand worden vanaf 12.40 u. Dit is voor ons ook niet nodig want op Internet heb ik kunnen achterhalen dat de incheckbalie waar wij moeten zijn 10.9 is. Wij zijn echter nog veel te vroeg en gaan een kleinigheid eten in het restaurant op de 5^de verdieping terwijl we zicht hebben op de vertrekkende en aankomende vliegtuigen. We blijven daar tot 11.30 u. In de vertrekhall is het zeer druk en vanuit het restaurant schatten we dat er om de minuut een toestel opstijgt. Eens het middaguur voorbij is loopt het restaurant nagenoeg leeg. Het is 12 u wanneer we gaan aanschuiven aan balie 10.9. Als echter de balie opengaat blijkt dat we moeten inchecken aan de balies 10.1 tot 10.3. Wij zijn bij de eersten die inchecken en krijgen de zetels 15 A en B toegewezen. Wij mogen 20 kg bagage per persoon meenemen. Wij hebben echter 1 kg en enkele grammen teveel mee maar met dit kleine overgewicht houdt men geen rekening. We krijgen onze instapkaart en moeten ten laatste aan de gate zijn om 13.55 u. Na eerst nog een koffie gedronken te hebben passeren we de grenscontrole en daarna de veiligheidscontrole. Zoals steeds gaat dit laatste gepaard met het nodige gepiep, zowel bij mij als bij Lea. Maar na wat bijkomende controles komt alles goed. Een uur voor het instapuur zijn we reeds aan de gate. Om 14 u mogen de passagiers beginnen instappen. Het is een toestel met per rij twee keer drie zetels. Het vliegtuig is echter niet volzet en de derde zetel naast de onze blijft vrij zodat we wat extra ruimte hebben. Om 14.25 u taxiet het toestel naar de startbaan en stijgt op om 14.35 u. Het vertrekuur was voorzien voor 14.25 u. De vlucht zal drie uur en dertig minuten duren. Tijdens de vlucht zetten we onze uurwerken een uur vooruit wegens het tijdsverschil met Turkije. Het aankomstuur in Antalya zal ca 19 u zijn. Hoe de transfer naar het hotel zal verlopen is nog de verrassing. De vier keer dat we reeds in Antalya waren hadden we amper een kwartier nodig om in het hotel te geraken. Nu schat ik de rit naar Kaş op meer dan twee uur. In Brussel schijnt de zon met lichte bewolking. Eens het vliegtuig op kruissnelheid is zitten we boven de wolken en is er niets meer te zien van de begane grond. De “copieuze” maaltijd wordt al vlug opgediend (een koffie of andere drankje naar keuze, een sandwich met boter en confituur, een onbekend gebakje en een stuk cake). Het vergt nog steeds heel wat behendigheid om in deze benepen toestand de gebakjes zonder morsen naar binnen te krijgen. Temeer dat wanneer het tafeltje uitgeklapt is we zowat tussen hemel en aarde zweven. Om 14.30 u (Belgische tijd) overvliegen we de Alpen, dit keer zonder veel sneeuw op de bergtoppen.

Stipt om 19 u bereiken we de luchthaven van Antalya. Eerst kopen we een visum (2 x € 10). Dan gaat het met visum en identiteitskaart naar de grenscontrole. Eens we in de grote aankomsthall zijn kunnen we al vlug onze valiezen van de band pikken. Aan de uitgang staat een man met een bord te zwaaien waarom “Mediterra” staat. Die verwijst ons naar een hostess die even verderop staat. Die loodst ons naar een bestelwagentje waarmee we naar Kaş zullen gebracht worden. Om 19.45 u vertrekken we. De chauffeur kent amper enkele woorden Engels, dus doen we het voor de rest van de trip er het zwijgen toe. De bestuurder houdt er een hels tempo op na. De weg loopt via Antalyastad en de kustweg D 400. Een deel van deze weg kennen we reeds van vroeger toen we onder andere Demre (Myra) bezochten. Nu lijkt er echter geen einde te komen aan de weg. De afstand tussen de luchthaven van Antalya en Kaş bedraagt circa 189 km. Een 40-tal km voor onze bestemming vraagt de bestuurder of hij even moet stoppen (sanitaire stop). Wij geven echter te kennen dat we zo vlug als mogelijk in het hotel willen zijn. Even voor Demre tot aan Kaş is de weg zeer bochtig. Met gierende banden gaan we door de bochten daarbij steeds de kortste weg nemende door de bochten af te snijden. Er zijn nagenoeg geen andere voertuigen op de baan. Het is 22.45 u wanneer we het kleine stadje Kaş binnenrijden. Amper honderd meter voor het Hotel Club Phellos stopt de bestuurder plots, stapt uit en kijkt de banden na. Blijkt dat het rechterachterband aan het leeglopen is. De man zegt ons dat wij maar best te voet naar het hotel gaan, amper 2 minuten ver, en dat hij onze bagage wel zal achterbrengen. In het hotel treffen we de nachtreceptionist en de baas van het hotel aan. Wij checken in. Een nachtwaker van het hotel gaat onze valiezen halen aan de defecte wagen en brengt die naar onze kamer. De kamer blijkt echter in een uithoek van het hotel te liggen met zicht op… een grote boom en de parking van het hotel. Wij vragen de baas of wij geen kamer aan de voorzijde van het hotel kunnen krijgen. Hij vraagt ons 5 minuten om een en ander na te kijken en kmot ons dan zeggen dat we morgen kunnen verhuizen naar de voorkant van het hotel, met zicht op het zwembad en de zee. Gezien het late uur vragen we de baas of we nog iets te eten kunnen krijgen en ook hier worden we op onze wenken bediend. Om 23.45 u kruipen we onder de wol. Figuurlijk dan, want het is behoorlijk warm in de kamer en laten de airco op de laagste stand draaien. We hebben al vlug door dat we best de terrasdeur gesloten houden wegens het lawaai van de nabijgelegen straat. Maar met gesloten deur is er geen probleem om in slaap te geraken.

Zaterdag 22 september 2007 – 2^de dag

Even voor zonsopgang hoor ik de muezzin de oproep doen voor het gebed. Ik dommel terug in en sta dan om 7 u op. Om 8 u gaan we ontbijten. Zowel het ontbijt als het avondeten zijn in buffetvorm. Voor het buffet zijn er diverse kaas- en vleessoorten voorhanden, een viertal soorten brood, confituur en honing.

Na het ontbijt krijgen we een andere kamer toegewezen, namelijk kamer 319. Deze kamer heeft uitzicht op het zwembad en de zee met diverse eilanden.

Na de verhuis naar de andere kamer en de bagage uitgeladen te hebben rusten we wat uit. Omstreeks 13 u, de temperatuur bedraagt dan ca 34 graden, lopen we even tot aan het stadscentrum. Dit is amper 150 meter van het hotel gelegen. Ik een kleine zelfbedieningwinkel kunnen we een zestal dozen ananas kopen en twee dozen ananasdrank. We hebben blijkbaar de volledige voorraad ananas van het winkeltje opgekocht wat later tijdens ons verblijf blijkt wanneer nog eens in het winkeltje langskomen. Na even nagevraagd te hebben vinden we er het postkantoortje alwaar we euro’s omwisselen voor nieuwe Turkse Lira’s (Yeni Türk Lirasi – YTL) Het gemakkelijkst kan je lira’s omrekenen naar euro’s door het aangegeven bedrag te delen door drie en het resultaat dan te vermenigvuldigen met twee. Gezien de hoge temperatuur houden we onze verkenningstocht voor bekeken en keren we terug naar het hotel waar we gaan afkoelen aan het zwembad. Aan de poolbar bestellen we voor elk een sandwich met kip. Daarna kopen we in het hotel zelf een aantal zichtkaarten en versturen die. Aan het zwembad geraken we aan het praten met een Vlaamse man, een aannemer van schilderwerken, die om 19 u deze avond naar huis vertrekt. Zijn vriendin was twee dagen vroeger naar hier gekomen en is dan ook twee dagen vroeger naar huis vertrokken. Hij leerde zijn vriendin kennen nadat hij reeds zijn reis geboekt had en zij kon niet meer boeken voor de zelfde periode.

Even voor 19 u wordt er in de buurt van de nieuwe moskee (Kaş heeft ook nog een oude moskee) een vuurpijl afgeschoten. Dit gebeurt iedere avond. Het dringt tot ons door dat het ramazan (in andere landen spreekt men van ramadan) is. De vuurpijl wordt afgeschoten op het moment dat de zon achter de horizon verdwijnt en de vastendag voorbij is. De islamieten kunnen van dan af hun maaltijd gebruiken.

Om 19.30 u gebruiken we het avondmaal buiten op het terras. Met uitzondering van de laatste avond zullen we trouwens alle ontbijten en avondmalen buiten gebruiken. Er is een voorgerechtenbuffet en soep, een buffet met warme spijzen en een nagerechtenbuffet. Het eten is best te vergelijken van dat van het Alp Pasa-hotel in Antalya, zij het misschien een heel klein beetje minder gerechten. Maar alle gerechten smaken lekker. Ook de sfeer is prachtig. Ondertussen is het volledig donker geworden en is het echt gezellig op het terras door de minder sterke verlichting dan die wij gewoon zijn. Bij het eten gebruiken we een fles witte wijn. Het valt mij op dat het alcoholgehalte van de wijn aan de lage kant is.

Na het eten wandelen we nog even tot aan de zee. Vanaf het hotel tot aan de zee en naar het stadscentrum loopt de straat sterk bergaf. Ook het haventje van Kaş bekijken we even. Niettegenstaande de gezelligheid hier troef is keren we al vlug naar het hotel terug om vroeg te gaan slapen. Omdat het te warm is in de kamer laten we de airco op de laagste stand draaien en trekken we de gordijnen ervoor zodat de koele lucht niet rechtstreeks op ons valt. Omdat het licht gezoem van de airco mij uit de slaap zou houden gebruik ik oordopjes. Het is 21.30 u als we gaan slapen.

Zondag 23 september 2007 – 3^de dag

07.15 u: opstaan.

08.30 u: ontbijt. In de verte zien we wat wolken drijven en in de loop van de dag komen er nog wat halfdonkere wolken tegen het achterliggende gebergte plakken. De kans op regen is echter zeer gering want volgens een kelner heeft het hier in vier maand nagenoeg niet geregend.

Vandaag komt men de huurwagen aan het hotel afleveren die we besteld hebben bij de boeking van de reis. De afspraak was om 10 u. Ik wacht aan de receptie maar om 10.30 u heb ik nog niemand gezien. De receptionist weet waarop ik wacht en komt vragen of hij kan helpen. Hij belt naar het nummer van de verhuurfirma dat op mijn papieren staat. Er wordt echter niet opgenomen. Plots komt de man van de verhuurfirma toch binnen. Hij verontschuldigd zich dat hij wat te laat is. Hij komt namelijk van Dalaman dat toch een behoorlijk eind rijden is. Hij vult de nodige papieren in en samen controleren we de wagen op eventuele beschadigingen. Het is een 4-deurs Hyunday voorzien van een airco, wat zeker geen overdreven luxe is in deze temperaturen. We spreken af dat de wagen zal worden opgehaald over 14 dagen tussen 10 u en 11 u. Eens de man weg is doen we een kleine rit en gaat tanken (€ 74 diesel, in het Turks: motorin). De tank van de wagen is voor een kwart vol en moet ook zo teruggegeven worden. Na de rit plaats ik de wagen op de parking van het hotel. De nummerplaat van de wagen is: 34 NE 7778. Daarna is het tijd om het centrum te bezoeken. We komen eerst langs de haven en informeren bij een schipper naar een eilandentocht naar o.a. Kekova. Morgen vaart hij. We worden al gauw gewaar dat afbieden geen zin heeft. Ook de volgende dagen ervaren we dat. Ofwel wordt hier in de streek deze nationale sport niet beoefend, ofwel gaat die oude traditie stilletjes aan verloren. In de zelfbedieningswinkel kopen we een plastiek doosje met deksel om de halve doos ananas in te bewaren. In de post verstuur ik een negental prentkaarten. Wat verderop kopen we in een winkeltje nog een serie prentkaarten om zelf te bewaren. In een van de vele restaurantjes in het centrum van Kaş eten we elke een sandwich met kip met een cola (samen 17 YTL). Eens terug in het hotel brengen we de rest van de namiddag door aan het zwembad. Het is licht nevelig geworden wat voor een broeikaseffect zorgt. Een ijsje en een glaasje witte wijn, en voor Lea een hamburger met koude frieten, kunnen er nog bij. Ondertussen maak ik wat voorbereidingen om morgen een rit met de auto te doen.

19.30 u: avondeten. Daarna zakken we af naar het centrum om er iets te drinken in dezelfde gelegenheid waar we deze namiddag iets aten.

22.00 u: slapen.

Maandag 24 september 2007 – 4^de dag

Om 9.30 u vertrekken we met de auto (kilometerstand 10.661). Eerst rijden we rond het schiereiland Çukurbag dat met een smalle landtong aan Kaş kleeft. Op deze landtong liggen de resten van het vroegere Antiphellos, waar we later op deze reis naar op zoek zullen gaan. Hier zou een antiek theater liggen maar we kunnen dit op het eerste zicht niet terugvinden. Op het schiereiland worden er de laatste jaren heel wat nieuwe gebouwen opgetrokken. De kapitaalkrachtigen hebben blijkbaar ook de weg hierheen gevonden. Eens terug aan ons uitgangspunt rijden we de kustweg D 400 op richting Antalya en slaan aan de eerste weg linksaf richting Gökçeören. Op de op onze kaart aangegeven plaats vinden we de resten van de oude stad Phellos niet terug. Aan het T-vormig kruispunt slaan we linksaf en rijden steeds maar veder bergop om dan uiteindelijk in een breed dal terecht te komen met verspreide oude huizen. We zijn hier in Gökçeören. Het dorp lijkt wel uitgestorven want we komen er amper een tweetal mensen tegen. Na even rondgekeken te hebben keren we op onze stappen terug. Aan het begin van het dorp zien we een reeks van een vijftiental merwaardige kleine hokken met zadeldak. Ik vermoed dat het geitenhokken zijn. Een paar honderd meter verder komen we trouwens een kudde geiten tegen die gehoed worden door een bejaarde vrouw. Ze laat zich gewillig met Lea fotograferen en filmen. Wanneer we terug aan het T-vormig kruispunt komen nemen we de weg rechtdoor om zo terug naar het hotel te rijden. Wat verder zien we plots, aan een rommelig café, een bordje staan dat verwijst naar de ruïnes van Phellos, twee kilometer verder te voet via een gebrekkige aardeweg. Gezien de warmte laten we een bezoek aan deze site achterwege. Op het einde van de weg komen we automatisch op de D 400 terecht. Om 13.15 u zijn we terug aan het hotel (kilometerstand 10.759 km = 98 km gereden).

Via het gezellige, zogenaamde, souvenirstraatje, dat in werkelijkheid Uzum Carşi Caddesi heet, het uithangbord bij uitstek van Kaş, zakken we af naar het centrum en wisselen we in het postkantoortje wat euro’s om in YTL. Vervolgens gaan we aan de haven op zoek naar een boottocht voor morgen. Bij een schipper met een mooie typische Turkse boot bespreken we een eilandentocht voor morgen. De prijs is 35 YTL per persoon, lunch inbegrepen. Wij betalen 20 YTL voorschot. Voor alle zekerheid vraag ik aan de schipper of ik de boot eens mag bekijken. Deze beschikt over een net toilet en een tweede ruimte, met lavabo, om zich om te kleden. Als ik wil afdalen naar het vooronder zegt de man dat ik wel mijn schoenen moet uitdoen (een Turkse gewoonte, ook in woonhuizen). Hij wijst er me op dat er zelfs een douche aan boord is. Deze bevindt zich aan de buitenkant van de boot ter hoogte van de ladder om na een zwempartij aan boord te klimmen.

Op het plein tegenover de haven, met het standbeeld van de alom aanwezige Ataturk (Moestafa Kemal), in de schaduw van grote bomen, versterken we de inwendige mens. Daarna gaat we terug naar het hotel om de rest van de namiddag, tot 18 u, door te brengen aan het zwembad.

Na het avondeten maken we nog een korte wandeling in de gezellige straatjes van het centrum en laten ons neervallen op een terras op de hoek van het souvenirstraatje en een zijstraatje. De gelegenheid wordt blijkbaar veel bezocht door Duitsers. Al vlug blijkt waarom. De Turkse uitbater spreekt namelijk vloeiend Duits. Niettegenstaande het toeristische seizoen voorbij is lopen er toch nog behoorlijk wat bezoekers in de straatjes. De warme avondlucht maakt het geheel nog aangenamer. Om naar ons hotel te gaan moeten we een korte maar stevige klim doen, iets wat niet altijd meevalt met een goed gevulde maag.

22.30 u: we gaan slapen.

Dinsdag 25 september 2007 – 5^de dag

06.30 u: opstaan

Na het ontbijt vertrekken we om 09.45 u naar de haven alwaar we al vlug de boot terugvinden waarmee we op uitstap gaan. Voor we aan boord gaan betalen we aan de schipper – zelf noemt hij zich kapitein en is hij eigenaar van de boot – het resterende bedrag van 50 YTL.

Wij zijnde eersten op de boot maar stilaan komen ook de andere passagiers opdagen en installeren zich op de boot. Voor de stuurcabine liggen er voldoende matrassen om iedereen een plaatsje te geven. Achter de stuurcabine is er een tafel met zitbanken en gans achteraan een tweetal brede zitkussens. Net voor de afvaart komen er nog een 6-tal Scandinaven opdagen die niet gereserveerd hebben. Er wordt wat onderhandeld met de schipper en uiteindelijk besluit het zestal toch mee te varen. Voor zover we juist zijn bestaat de groep uit vader, moeder, tweelingbroers met hun respectievelijke echtgenoten. Ze zijn wel wat van het luidruchtige type. Zelfs hebben ze hun witte wijn meegebracht, met de nodige glazen, en maken die in de loop van de dag soldaat. Op de boot is er enkel frisdrank en bier (Effes) te krijgen. Even na 10 u varen we het haventje van Kaş uit. We varen tussen de kust en het Grieks eiland Kastelorizo (in het Turks: Meis Adasis) door. Al vlug trek ik mijn zwembroek aan in het kleedcabine want het is al snel voldoende warm om het zonder andere kledij te doen. De ganse dag blijven we in zwembroek op het dek. Er is trouwens weinig wind. Als bemanning zijn aanwezig: de schipper, zijn vrouw en een jongere knecht. De manoeuvres voert de schipper zelf uit, het varen laat hij aan de knecht over. Na een uurtje varen gaan we voor anker in een baai ter hoogte van het eiland Içada. Dit is de eerste gelegenheid om in zee te zwemmen. Via het laddertje aan de zijkant van de boot ga ik ook het water in. Dit voelt lauw aan zodat het best leuk is om erin te vertoeven. De meeste duiken echter vanaf de boot het water in. Na een tiental minuten kruip ik terug aan boord en maak ik gebruik van de naast de ladder aanwezige douche. Na een 30-tal minuten wordt het anker opgehaald en vertrekken we. We varen nu tussen de kust en het eiland Kaleköy, beter bekend onder de naam Kekova. In een kleine baai van het eiland leggen we aan en kan er terug gezwommen worden. In de baai zijn heel wat ruïnes te zien. Het is hier zeer druk want buiten onze boot ligger er hier nog minstens een zevental vaartuigen voor anker. Plots wordt onze boot omzwermd door een viertal kleine bootjes waarin telkens een Turkse vrouw zit. Deze verkopen schelpenkransen en met schelpen afgeboorde sjaals. De vrouwen klimmen zelfs aan boord, uiteraard met de toestemming van de schipper. Als tegenprestatie maken de vrouwen de touwen vast aan de oever en maken ze los wanneer de schipper wil vertrekken. Een half uurtje later is het etenstijd. Op een kleine barbecue, die buitenboord aan de reling hangt, worden de kippensaté’s klaargemaakt door de schipper. Zijn vrouw zorgt in de keuken voor de salade en kookt de rijst. De dranken zijn niet in de lunch inbegrepen. Iedereen die dranken verbruikt noteert zijn naam op een lijst en kruist aan welke en hoeveel dranken er verbruikt werden. Op het einde van de tocht wordt dan afgerekend. Het eenvoudig maal smaakt echter heel lekker. Wat overschiet van het eten wordt aan de vrouwen in de bootjes gegeven. Die zijn daarvoor van metalen potjes voorzien.

Na de maaltijd verlaten we Kekova en steken de engte tussen het eiland en Simena over. Ter hoogte van laatstgenoemde plaats leggen we aan. Simena ligt ter hoogte van het dorpje Üçaĝiz. Hier kunnen we de resten van de vroegere Lycische havenplaats bekijken. Opmerkelijk zijn de met hun voet in het water staande Lycische graftombes.

Om aan de graftombes te geraken moet men over een gebrekkig paadje gelegen tussen de krotten laveren. Daar het paadje bezaaid is met ronde stenen is het even uitkijken geblazen. Het middeleeuwse kasteel, dat op een heuvel gelegen is, bezoeken we niet (wegens de hitte op het middaguur). De afspraak is dat we zullen vertrekken om 14.30 u maar de Scandinaven die tussen één van de krotten een drankgelegenheid gevonden hebben komen pas terug naar de boot nadat de schipper een drietal keer de scheepshoorn laten klinken heeft. Het is bekend dat het gebruik van alcoholische dranken in de meeste Scandinavische landen sterk aan banden is gelegd. Dus profiteren de Scandinaven van hun buitenlandse reis om een glaasje meer te drinken.

Vanaf hier varen we terug in de richting van de thuishaven. In een baai onderweg wordt rond half vier voor anker gegaan voor een laatste zwempartij. Wanneer we daarna aan boord komen staat de (gratis) thee klaar. De smakelijke chocoladecake met wel betaald worden. Na thee-time beginnen we aan het laatste deel. Niettegenstaande we nu tegen de wind invaren is het best te doen in zwembroek. Ik geraak maar niet uitgekeken op het schraal begroeide kustgebergte. Bovendien is het zalig genieten van de milder wordende zon. Om maar niet te spreken van het azuurblauwe water van de zee. Geen schilder die deze kleur met een penseel kan weergeven.

Zoals voorzien komen we aan in de haven om 18.00 u. We bedanken de schipper voor de prachtige dag.

In het hotel nemen we een douche en behandelen we enkele verbrande plekken op onze huid met after-suncréme.

Na het avondeten zakken we af naar het centrum van het stadje en bestellen iets om te drinken op een terras aan het plein met Ataturkstandbeeld. Lea besteld een sangria en ik een raki. Lea zegt dat de sangria niet goed smaakt. Plots komt de Engelstalige uitbaatster bij ons en vraagt aan Lea of de sangria wel in orde is. Ze zegt dat we die niet moeten betalen wanneer hij niet goed smaakt. Uiteindelijke ruilt ze de sangria voor een glas rode wijn van goede kwaliteit. Ze verontschuldigd zich en verteld ons dat haar gebruikelijke barman zich vandaag heeft ziek gemeld en dat zijn vervanger geen verstand heeft van het maken van cocktails. Na het betalen van het gelag nemen we afscheid van de uitbaatster die ons terloops nog verwijst naar haar fotogalerij in een gebouw zowat 50 meter verder en dat een bezoek hieraan gratis is. Wij lopen even binnen. Hier hangen reproducties van foto’s van het oude Kaş en zijn inwoners. Mij lijkt het onwaarschijnlijk dat toeristen deze foto’s kopen omdat ze enkel interessant zijn voor de lokale geschiedenis.

Rond 22.30 u gaan we slapen.

Woensdag 26 september 2007 – 6^de dag

Opstaan om 8 u en daarna ontbijten. Zowel bij het ontbijt als bij het avondeten worden we bediend door een sympathieke kelner. Gisteren vroegen naar zijn naam. Hij blijkt Çechmous (fonetisch) te noemen. Het is een Turkse Koerd. Ook hij vraagt onze naam en spreekt ons van dan af aan met onze voornaam.

Na het ontbijt haal ik in het centrum een “Laatste Nieuws”. Deze kost 5 YTL. De krant is van gisteren maar het is prettig nog eens iets van het thuisfront te kunnen lezen. In de toeristiche dienst krijg ik een gratis kaartje van het stadje. Terwijl ik weg ben slaat Lea een klein wasje en zet zich, om beter aan het bad te kunnen, op het deksel van het toilet. Het ding breekt in 5 stukken. Bij mijn terugkomst verwittig ik de receptie van het euvel en nog die zelfde voormiddag wordt de herstelling uitgevoerd.

De rest van de dag (van 10 u tot 18 u) brengen we door aan het zwembad. Niettegenstaande ik de ganse dag onder een zonnescherm heb gelegen, ik dacht dat zonnecrème in dit geval overbodig was, zie ik er ’s avonds uit als een gekookte kreeft. Blijkbaar gaan de UV-stralen door de stof van de zonneschermen heen.

Net voor het avondeten bel ik naar de vertegenwoordiger van het reisagentschap om een paraglidingvlucht te reserveren. Binnen de 10 minuten staat de man aan de receptie. Die moest dus niet van ver komen. De vlucht kost € 100. Ik probeer af te bieden maar kan het bedrag slechts tot € 90 herleiden. We spreken af dat de vlucht zal doorgaan op zaterdag om 13 u.

Zoals gewoonte zakken we na het avondeten nog even af naar het centrum en bezoeken het terras van de door veel Duitsers gefrequenteerde bar Bar-Celona.

Om 22.30 u gaan we slapen.

Donderdag 27 september 2007 – 7^de dag

07.00 u: opstaan.

08.15 u: ontbijten.

Na het ontbijt vertrekken we om 09.30 u met de wagen naar Saklikent. Kilometerstand 10.759. Na 30 km rijden we door Kalkan, het zusterstadje van Kaş. De weg daarheen (D 400) is zeer bochtig en loopt dichtbij de Middellandse zee. Naast de weg begint de ravijn met een diepte van ettelijke tientallen meters. Het is uitkijken geblazen dus. Vanop de weg heeft men een mooi uitzicht op het azuurblauwe water van de zee met hier en daar wat kleine eilandjes. Dank zij een toeristische kaart, die Lea in het hotel kocht, vinden we gemakkelijk de weg. Na door het stadje Kalkan te zijn gereden, rijden we nu het binnenland in via een gewone weg langsheen armoedige dorpjes. We hadden verder de D 400 kunnen volgen maar deze weg is interessanter om wat inzicht te krijgen hoe de bevolking hier leeft. Om 11.05 u bereiken we na 60 km Saklikent. Een tweehonderdtal meter voor de ingang van de kloof worden we door een man naar een parkeerterrein verwezen. Het is de uitbater van een van de vele restaurantjes die daar zijn. De parkeerplaats is overspannen met zeildoek zodat de wagen in de schaduw staat. De man wijst ons dan verder de weg naar de ingang en herinnert er ons aan dat we bij hem kunnen eten. Om de kloof te kunnen bezoeken moeten we 3 YTL betalen per persoon. We wandelen de kloof in tot aan de plaats waar men door het water moet waden. Daar kan men een paar rubberen schoenen huren voor 2 YTL. Dit is geen overbodige luxe want onder het water liggen veel keien en op blote voeten zou het oversteken pijnlijk zijn. Een kleine jongen helpt ons naar de overkant. We moeten onze korte broeken wat opsloven om niet nat te worden. De jongen blijft ons volgen tot op het einde van het begaanbare deel van de kloof en probeert ons uit te leggen dat we hier best terugkeren. De kloof is echter nog langer maar vanaf hier moet men over reuzengrote blokken klauteren. Eens we terug zijn aan de waadplaats helpt de jongen ons terug naar de overkant waarna ik hem een fooi in de hand duw. Na het bezoek keren we terug waar onze wagen staat en bestellen er elk een forel met een bord salade en een bord frieten. Kostprijs: 37 YTL.

We verlaten Saklikent om 13.30 u. We komen aan in het hotel om 15 u. In totaal hebben we 120 km gereden. De rest van de namiddag brengen we door aan het zwembad.

Na het avondmaal bekijken we op de kamer onze videofilm die we tot nu toe gefilmd hebben.

Om 22 uur gaan we slapen.

Vrijdag 28 september 2007 – 8^ste dag

08.30 u: ontbijten.

Vandaag is het marktdag in Kaş. We moeten wel eerst even de weg vragen om die te vinden niettegenstaande het stadje zeer klein is. Bij onze navraag leren we dat men hier met “market” een zelfbedieningswinkel bedoeld en met “bazar” de markt. De markt wordt hier gehouden op een schuinsaflopend stuk grond dat stofferig is en bezaaid met stenen. Het geheel wordt wel overspannen met diverse zeildoeken om de bezoekers schaduw te bezorgen. Het valt trouwens op dat men hier overal zijn best doet om voor schaduw te zorgen en alle middelen daartoe zijn goed zoals zeildoek en nog meest van al bomen en planten. We kijken even rond en kopen een grote badhanddoek met de afbeelding van drie katten. De verkoper vraagt 10 YTL. Wij bieden echter 9 YTL. Het wordt ons al maar duidelijker dat de sport van het afbieden stilaan verdwijnt, zeker buiten het toeristische hoogseizoen. Verder kopen we in een winkel een “Laatste Nieuws” en een stuk zeep. We keren via de haven terug naar het hotel en informeren ons onderweg over een boottocht naar het eiland Kastelorizo. In de weekends worden er geen overtochten georganiseerd naar het eiland. Maar voor maandag aanstaande reserveren we. We betalen € 20 voorschot (de overtocht kost € 20 per persoon). Het vertrek is voorzien om 10 u en op zondagavond moeten we onze identiteitskaarten en visa’s gaan afgeven aan het bureau die de overtocht organiseert. Kastelorizo is een Grieks eiland en de verhoudingen tussen de Turken en de Grieken zijn niet al te best.

Op een terrasje niet ver van de haven drinken we een vers fruitsap. De temperatuur vandaag is dragelijk. De dame die ons besteld blijkt een Nederlandse te zijn. Nieuwsgierig als we zijn vragen we haar hoe ze hier terecht kwam. Ze vertelt ons dat ze met ene Turkmeen (Turkmenië, een gewezen Sovjetstaat) getrouwd is. Ze hebben hier in de buurt van Kaş een stuk grond gekocht en daarop een huis gebouwd. Zij werkt hier als dienster en kijkt stilaan uit om een eigen zaak te beginnen. Eerst zijn ze hier een paar keer op vakantie geweest, zelfs een keer in de winter, om een en ander uit te proberen. Tijdens de winter is het hier tussen de 15 en 20 graden. Sinds twee maanden wonen ze hier definitief. Na een lang gesprek nemen we afscheid. Wat verder verbruiken we een sandwich met kip en een cola. Ikzelf proef nog eens van de baklava met een koffie. De rest van de namiddag brengen we door aan het zwembad. Na het avondeten doen we nog een terrasje in het centrum.

Zaterdag 29 september – 9^de dag

07.15 u: opstaan

08.15 u: ontbijten

In de voormiddag blijven we aan het zwembad. Om 12 u ga ik mij klaarmaken om te gaan paragliden. De afspraak is dat men mij komt ophalen aan de receptie van het hotel om 13 u. Ik neem zo weinig als mogelijk mee. Wanneer ik om 12.20 u even langs de receptie loop zit de piloot reeds op mij te wachten. We gaan te voet want de plaats waar we met de zeep zullen vertrekken is amper op 100 meter van het hotel gelegen. Het is een café. Men organiseert buiten het paragliden ook nog duiksessies. Trouwens Kaş is goed bekend in duikersmiddens. De parachutes worden op het dak van de zeep geladen en in de laadbak achteraan zitten we met drie die een duo-vlucht zullen maken, nog enkele helpers en een paar solovliegers. We rijden de berg in de buurt van Kaş op. Op een zekere hoogte gekomen verlaten we de asfaltweg en gaat het nog enkele kilometer verder over een aardeweg. Na een half uur rijden komen we aan op de startplaats. Het is een licht aflopend stuk grond dat bedekt is met keien. Eerst worden we ingeshort met riemen waaraan een plooibaar plankje hangt dat later tijdens de vlucht als zitbankje moet dienen. De piloot geeft enkele aanwijzingen voor het opstijgen. Hijzelf stelt zich op achter mij en bevestigd zich aan zijn parachute die door de helpers netjes wordt opengespreid. Dan is het nog even wachten op een goede wind en telt hij af 3, 2, 1, go!. Beiden beginnen we te lopen. Door de warme thermiekwind komen we reeds na een vijftal passen van de grond. Eens we goed weg zijn zegt hij dat ik mag gaan zitten. Op die manier kan ik op een vrij comfortabele manier het spectaculaire uitzicht bekijken. Het enig wat men daar boven hoort is de wind. We zweven een aantal keer langsheen de rotswand hierbij gebruikmakend van de thermiekwind. Dan verplaatst de piloot onze positie wat verderop en zweven we nu enkele keren voorbij een andere rotswand. Na een goed half uur zakken we af en overvliegen we het stadje. De starthoogte lag rond de 900 meter maar nu komt de grond onder ons stilaan dichterbij. Ik kan duidelijk ons hotel herkennen en het ervoor gelegen zwembad. Na 35 minuten zegt de piloot dat hij gaat landen. Het enige wat ik moet doen als we de grond bereiken is enkele passen lopen. We landen op een betonstrook aan het haventje. Ik moet amper een tweetal passen lopen vooraleer we stilstaan. Wel trekt de parachute mij wat naar achteren zodat ik even op de grond ga zitten. Nadat de parachute weer is ingepakt gaan we naar de startplaats en kan ik de dvd-beelden bekijken die door de helpers en de piloot gemaakt zijn tijdens de start, de vlucht en de landing. Ik kan de dvd kopen voor € 30, wat niet goedkoop is maar het zou spijtig zijn moest ik dit souvenir niet gekocht hebben. Ik heb echter geen euro’s bij mij, enkel YTL. Op het bureau rekenen ze de euro’s om in lira’s en vragen mij 55 YTL. Pas achteraf bemerk ik dat de omrekening niet juist is gebeurd en dat ik wat teveel betaald heb.

Daar Lea wat pijn in de rug heeft blijven we vanavond in het hotel en drinken hier iets in de bar. Wanneer je hier een raki besteld krijg je er nog een bord chips en een bord kleine zoete druiven gratis bij.

Zondag 30 september 2007 – 10^de dag

Om 09.36 u vertrekken we richting Kalkan via de kustweg D 400. Kilometerstand 10.885. Enkele kilometer voor Kalkan stoppen we even om de Kaputaskloof te bekijken. Deze is zichtbaar vanaf de weg. Daar is ook een vaste post van de Jandarma, een militaire politie. In Kaş, net voor ons hotel, is er trouwens een kazerne van de Jandarma, naast een politiekazerne en een administratief staatsgebouw.

Om 10.30 u en na 30 km rijden we door Kalkan.

Voorbij het dorpje Yesilköy slaan we linksaf en verlaten we de D 400. Via Gelemis bereiken we Patara om 11.15 u en na 44 km. Ik bezoek de archeologische site.

Om 11.30 vertrekken we naar Letoon. Daarvoor keren we terug naar de D 400 en verlaten deze weg (linksaf) te hoogte van Kinik. Voorbij Kinik slaan we links af naar Letoon. We komen er aan om 12.15 u en na 58 km (kilometerstand 10.947). We bezoeken de archeologische site tot 13.00 u.

Na het bezoek keren we terug naar Kinik alwaar we stoppen om iets te eten. We kiezen voor een Turkse pizza. Het valt ons op dat de meeste bewoners van dit deel van Turkije weinig of geen andere talen spreken dan het Turks. De meeste handelaars spreken enkele woorden Engels maar daarmee lukt het meestal wel om aan te duiden wat men wenst.

Van Kinik rijden we vervolgens naar Xantos en bezoeken er de ruïnes van 14.30 tot 15.00 u. We hebben dan 69 km afgelegd.

Omstreeks 16.00 u komen we aan in ons hotel. Vooraf gaan we echter onze identiteitskaarten en visums afgeven aan de organisator van de overtocht naar Kastelorizi. We hebben in totaal 114 km gereden.

De rest van de dag verloopt zoals gewoonlijk: zwembad, avondeten en een slaapmutsje drinken in het oude stadsgedeelte. We ontdekken bij toeval een stemmige bar. Eigenlijk is alleen de toogruimte overdekt. De rest van het café is in openlucht, hier en daar voorzien van struiken en bomen. De verlichting is er zo schaars dat je bij de menukaart een zaklampje krijgt om de kaart te kunnen lezen.

Om 22.30 u gaan we slapen.

Maandag 1 oktober 2007 – 11^de dag

Ik sta op om 06.00 u en samen gaan we ontbijten om 07.30 u.

Omstreeks 09.30 u gaan we naar de haven. Eerst betaal ik het resterende bedrag dat ik nog verschuldigd ben. We mogen onmiddellijk instappen. De boot is van het moderne type, met beneden comfortabele zetels en op de bovenverdieping matrassen en zitzakken. Het duurt echter tot 10.30 u als we vertrekken. Eerst telt het personeel een tweetal keer het aantal passagiers en dan komt er nog eens een politieagent de telling overdoen. Aan de hand van de passagierslijst wordt er zelfs een heus appel gehouden, met naamafroeping.

Na een goede 20 minuten varen leggen we aan in de haven van Kastelorizo (in het Grieks) of Meis (in Turks). Bij het aanleggen zijn we getuige van een internationale discutie tussen een (Griekse) restaurantuitbater, die zijn zaak heeft aan de aanlegsteiger waar de Turkse schipper wil aanleggen, en de schipper. De man beweert bij hoog en bij laag dat de steiger niet sterk genoeg is om er de boot aan te meren. Blijkbaar heeft de restaurantuitbater er de politie bijgehaald want wanneer we wat later voorbijkomen is de Turkse schipper in druk gesprek men twee politieagenten en heeft hij ondertussen zijn schip naast de bewuste aanlegsteiger aangemeerd.

Het eiland Kastelorizo telt slechts één haven die omringt is van een 50-tal gebouwen (huizen, een drietal kerken, een kasteel en een gerestaureerde moskee die nu een andere bestemming heeft gekregen). Eerst wandelen we de kade af langs de westzijde tot op het einde. Alle huizen zijn in Griekse bouwstijl. Op een schaduwrijk terras drinken we iets. Daarna wandelen we tot op het einde van de oostkade. Hier is een Griekse oorlogsboot aangemeerd en heeft er vermoedelijk zijn vaste ligplaats. Bij het terugkeren doe we het terras van daarnet aan. We eten er een kleinigheid. Tot aan het vertrek van de boot blijven we hier luieren in de schaduw. Ondertussen komt een grote catamaran, een Griekse lijnboot, aanleggen die toeristen brengt en oppikt. We hebben ons zicht in de oudere dames die op de kade voorbij paraderen, goed geplamuurd en getooid met opzichtige hoeden.

Het vertrek is voorzien om 15 u en hoewel alle passagiers aanwezig zijn op het gestelde uur vertrekken we maar pas een half uur later. Waarschijnlijk is de omslachtige administratieve poespas hiervan de oorzaak.

Eens terug in Kaş moeten we nog een 20-tal minuten wachten vooraleer we onze papieren terugkrijgen. Onze visums moeten nog door de Turkse politie afgestempeld worden. Zo hebben we nu in onze album een visum steken met 4 stempels op (1 bij het binnenkomen van het land - op de luchthaven, 1 bij het vertrek te Kaş, 1 te Kastelorizo en 1 bij de terugkomst te Kaş).

Om 16.30 zijn we terug in het hotel. De rest van de avond verloopt zoals gewoonlijk. Tijdens onze avondwandeling kopen we nog voor mij een paar sandalen daar de mijne het niet lang meer zullen uithouden.

22.00 u: we gaan slapen.

Dinsdag 2 oktober 2007 – 12^de dag

We vertrekken om 9.26 u, kliometerstand 11.000. Eerst kopen we in het winkeltje tegenover het hotel enkele flessen water voor onderweg en gaan we een paar straten verder tanken. (50 YTL – 19.84 liter). Ik vraag de uitbater van het tankstation of hij even de voorruit van de wagen wil poetsen. Prompt haalt hij een borstel op een slang met stromend water te voorschijn en poetst gans de wagen, en gratis nog wel.

10.06 u – 30 km: we rijden door Kalkan.

11.01 u – 82 km: via de D 400 en afslag door het dorpje Çamurköy bereiken we Thlos. Over deze archeologische site is er weinig informatie te vinden in de reisgidsen. De eerste aanblik is overweldigend. Boven op de heuvel tronen de resten van een kasteel. Om de site te bezoeken betaal ik 5 YTL. Aan de ingang merk ik dat ik mijn pet vergeten heb om mij wat te beschermen tegen de UV-stralen. Ik vraag aan de man in de kiosk of in nog even terug kan om mijn pet op te halen. Prompt stopt hij mij een pet in de hand die ik mag lenen voor de duur van het bezoek. Ondertussen blijft Lea in de schaduw van een terrasje. Op de site zie ik onder andere de resten van een stadion en diverse rotsgraven. Wanneer ik de kasteelruïne bekeken heb en terug naar beneden ga schuif ik uit op de korrelige en stoffige grond. Zonder veel erg.

Om 12.10 u vertrekken we en rijden via de gewone weg om vervolgens terug op de D 400 te komen en die te volgen tot Fethiye. Vanaf de plaats waar we de D 400 verlaten tot aan Fethiye loopt er een lange laan afgeboord met lintbebouwing die bestaat uit de ene winkel na de andere. Ik schat dat de laan 4 a 5 km lang is. Fethiye bereiken we na 122 km en om 13.11u. We rijden door de drukke kuststad, die op bepaalde plaatsen gerust luxueus kan genoemd worden. Wij stoppen er niet maar proberen zo vlug als mogelijk de D 400 terug te bereiken. Onbewust verlaten we Fethiye langs een andere weg. Deze is pas met asfalt begoten. Hier giet men eerste het verse asfalt en bedekt die dan met steenslag. Door het verkeer dat er over rijdt dringt het steenslag dan in de asfalt. Waarschijnlijk heeft dit procédé iets te maken met de hoge temperaturen die hier heersen. Eens we terug op de D 400 zijn vorderen we een stuk vlugger.

Om 14 u en na 153 km stoppen we aan een tankstation. Bijna alle grote tankstations op deze hoofdweg baten tevens een restaurant uit en hebben meestal een klein zwembad waarin de gasten wat verkoeling kunnen zoeken. Hier eten we iets.

Wanneer we door Kalkan rijden verschijnen er enkele kleine donkere wolken en tot onze verbazing vallen er enkele regendruppels.

Om 15.40 u en na 239 km bereiken we het hotel.

De rest van de namiddag en de avond verloopt zoals gebruikelijk.

Om 22.00 u gaan we slapen

Woensdag 3 oktober 2007 – 13^de dag

Vandaag wordt ik 60 jaar.

07.15 u: opstaan. 08.00 u: ontbijten.

09.17 u: we vertrekken. In de wagen vind ik toch een temperatuurmeter en die wijst op dit ogenblik 26 graden aan. Kiliometerteller 11.238.

In Kaş nemen we de D 400 in de richting van Demre (Kale of Myra) en Antalya.

We komen aan te Demre om 10.30 u en na 48 km. We willen iets drinken op een terras van een restaurant. Terwijl Lea vlug enkele winkels in de buurt bekijkt bestel ik een “nescafé” (dit is een gewone koffie) en een appelthee. Appelthee heeft men er niet en wanneer ik later betaal met een briefje van 20 YTL schijnt dit ook al een probleem te zijn. Een van de bedienaars moet in de buurt op zoek bij andere winkels om het biljet te wisselen. Ondertussen komt een rare figuur naar mijn tafeltje toe en geeft de indruk zich te willen neerzetten. Hij blijft echter staan, neemt een in een papiertje verpakt klontje suiker uit het potje dat op tafel staat, breekt het klontje in twee, eet de ene helft op en gooit de ander helft in mijn koffie. Daarna verdwijnt de man.

Om 10.50 u vertrekken we terug. We rijden nu via een kleinere weg naar Andriake. Van hieruit kunnen er boottochtjes gedaan worden maar na even rondgekeken te hebben zetten we onze weg voort, keren we terug naar de D 400 en slaan af in de richting van Kaş. Even verder slaan we linksaf en volgen de parallelle weg die tussen de D 400 en de kust loopt. We rijden via Kapakli en Çevreli naar Ügağisz. In Ügağisz komen we aan om 12.30 u en na 75 km. De thermometer in de wagen geeft 27 graden aan. Ik bezoek de ruïnes van het op een heuvel gelegen kasteel. Lea koopt een krans van een vrouw met kind. Aan de overzijde van de baai is er nog een kasteelruïne. Daar kwamen we in de buurt als we de eilandentocht meemaakten. Op het terras van een net restaurant eten we vis met brood, rauwe groenten en twee cola’s (37 YTL).

Om 13.40 u verlaten we Ügağisz. Bij het buitenrijden van het dorpje doet een man me teken om te stoppen en vraagt me om 2,5 YTL parkeergeld te betalen. Eerst ben ik wat wantrouwig maar als hij me een officieel lijkend parkeerbiljet overhandigd betaal ik zonder problemen.

We rijden via Kilrçli en Boğazolk en komen zo terug op de D 400 terecht. Als we aan het hotel aankomen is het 14.30 u en hebben we 109 km gereden. Kilometerteller 11.348. Morgen komt men de wagen ophalen.

In totaal hebben we 1.245 km gereden. Terwijl Lea zich klaarmaakt om naar het zwembad te gaan maak ik nog een ritje omheen het schiereiland Çukurbag. Vanaf de middag komen er wolken opzetten die steeds maar dreigender worden maar tegen de avond verdwijnen die zonder maar één druppel te laten vallen hebben.

De rest van de dag verloopt zoals gewoonlijk.

Donderdag 4 oktober 2007 – 14^de dag

Het is onze bedoeling om de ganse dag door te brengen aan het zwembad. In de loop van de morgen verschijnen er rond de bergtoppen donkere wolken maar hier in de stad blijft het nog zonnig. Het is wel wat minder warm dan de vorige dagen. Door de vochtige lucht zweten we echter meer. Om 10 u ga ik naar de receptie om op de man te wachten die de wagen komt ophalen. Rond 11 u komt hij opdagen. Hij kijkt de wagen na en geeft mij de waarborg terug die ik bij de afgifte van de wagen gegeven heb. De man komt met een dolmus vanuit Dalaman om de wagen op te halen, een trip van zowat 140 km!

Rond kwart na twaalf worden de wolken steeds maar dreigender en horen we wat gerommel van een opkomend onweer. Wat later begint het zachtjes te regenen. Na bijna veertien dagen van temperaturen boven de dertig graden is dit een ware verademing. Het personeel had reeds de ligmatrassen van de zetels aan het zwembad opgeborgen. Ze maanden ons aan om rustig aan het zwembad te blijven maar zoals de meeste gasten verkiezen we toch maar naar de kamer te gaan. Vanaf het balkon wachten we af wat er gaat komen. Eens we op de kamer zijn valt de stroom uit. Dit is geen alleenstaand geval in Turkije. Vorig jaar maakten we dit ook mee tijdens een onweer in Antalya maar toen beschikte het Alp Pasa-hotel over een noodgenerator. Hier is dit niet het geval. Gans Kaş (en waarschijnlijk ook de ganse omgeving) blijft een groot deel van de namiddag zonder stroom zitten. Op het eerste zicht is dit niet erg maar nu blijkt hoe afhankelijk we zijn van elektriciteit. Aan de poolbar eten we elk een sandwich met kip en elk een ijsje. Sandwiches zijn zowat het enige wat er nu te krijgen zijn, voor ander (warm) eten moet men over stroom beschikken. Een ander probleem stelt zich in verband met onze afreis van morgen. Normaal worden 24 u voor de afreis de vertrekkers verwittigd per fax om welk uur ze zullen opgehaald worden aan het hotel. Maar een fax werkt nu eenmaal ook met stroom. Aan de receptie van het hotel hangen de infoborden van de verschillende reisorganisaties. Daar kan ik het telefoonnummer achterhalen van de vertegenwoordigers van Mediterra – Sunworld. Ik moet daarvoor wel even een zaklamp van de receptie gebruiken. Wanneer ik bel (met mijn gsm) kom ik ik weet niet waar uit maar de man beloofd mij om het plaatselijk kantoor een fax te laten sturen. Ik leg hem uit dat gans het stadje zonder stroom zit en de fax dus ook niet zal werken. Hij beloofd mij het vertrekuur door te spelen via een sms-je. De sms komt echter niet. Uiteindelijk bel ik naar een ander nummer en deelt men me mee dat wij opgehaald zullen worden morgenochtend om 5 u. Verrast als we zijn (we hadden aanvankelijk een vlucht die om 20 u ’s avonds vertrok) vragen we of dit geen vergissing is. De man bevestigd dat het wel degelijk om mr. en mvr. Maes – Dobbelaere gaat. Hij zegt ons dat dit bij chartervluchten niet ongewoon is dat passagiers van verschillende vluchten samen in een ander vliegtuig reizen. Het vliegtuig vertrekt nu om 10.25 u, voorziene aankomst in Brussel om 15.10 u. Ondertussen is de regen opgehouden maar het blijft bewolkt. Daar waar we anders morgenochtend rustig onze valiezen konden klaarmaken moeten we er nu al aan beginnen. Ik vraag aan de receptie mijn rekening (van de dranken, de snacks e.d. die we in het hotel verbruikt hebben) en betaal met mijn visakaart. Ondertussen is er terug stroom. Later krijg is zelfs de (laat) toegekomen fax toegestopt. In het winkeltje tegenover het hotel haal ik nog vlug twee flesjes water en twee pakjes koekjes voor onderweg. Na de douche gaan we eten, dit keer in de eetzaal. Het is de enige keer tijdens deze twee weken dat we niet buiten eten. Het is wel behoorlijk warm in de eestzaal want is het buiten wat frisser dan de vorige dagen, de warmte kruipt nu binnen. Na het avondmaal betaal ik de twee glazen witte wijn die we bij het eten verbruikten. Tevens nemen we afscheid van Çechsmous en de andere kelners.

Rond 21 uur gaan we slapen. Om ons zeker niet te overslapen stellen we onze reiswekker en onze gsm in op 3 u en vragen ook aan de receptie om ons te wekken.

Vrijdag 5 oktober 2007 – 15^de dag

03.00 u: de wekker en de gsm lopen af en rinkelt de telefoon. Na de douche breng ik reeds een valies naar beneden. Om 04.30 u verlaten we de kamer. Bij de receptionist ligt een eenvoudig lunchpakket klaar dat we maar onmiddellijk soldaat maken. De nachtwaker zet nog vlug een kop koffie.

Om vijf minuten voor vijf staat de chauffeur die ons komt ophalen voor de deur. Hij zal ons naar de luchthaven van Antalya brengen. We rijden via de onverlichte D 400 die zeer bochtig is en meestal de kustlijn volgt. Rond 6 u breekt de dag aan en om 7 u is het nagenoeg klaar. We rijden Demre, Fenike en Kemer voorbij. Even voorbij halfweg stopt de chauffeur aan een tankstation voor een sanitaire aangelegenheid. Om 8 u stipt zijn we op de luchthaven. Ik geef de bestuurder € 2 fooi. Die gooit het muntstuk achteloos in de bagageruime. Was de fooi hem te klein en uitte hij op die manier zijn ongenoegen? In het luchthavengebouw is het zoals gebruikelijk zeer druk. Eerst gaan onze bagage en wijzelf door de veiligheidscontrole. Daar we een ander vlucht hebben dan eerst voorzien was (nu vlucht OHY 4388), is het uitkijken waar we moeten inchecken. Maar al vlug vinden we de juiste balie. We krijgen zetel 19 A en B. Nu we onze bagage kwijt zijn gaan we nog iets eten en drinken in de vertrekhall. Op het infobord waarop de vertrektijden staan aangegeven bemerken we dat we niet rechtstreeks naar Brussel zullen vliegen maar eerst nog een ommetje zullen maken via Bodrum.

Om 9.55 u stappen we aan gate 201 in de bus die ons naar het vliegtuig brengt. Bij het binnenkomen van het toestel bemerken we dat het nagenoeg vol zit. De passagiers die er nu reeds inzitten komen van Brussel en hebben als bestemming Bodrum. Stipt om 10.25 u stijgt het toestel op. Na een vlucht van 40 minuten landen we te Bodrum en stappen de passagiers die van Brussel komen uit. Daarna worden ook wij verzocht om uit te stappen en brengt men ons per bus naar de transithall waar we een half uurtje zullen blijven. Ondertussen wordt het toestel gepoetst. Om 12 u mogen we terug instappen. Volgens de piloot zullen we te Brussel landen om 14.50 u Belgische tijd. We zetten onze uurwerken een uur terug. We krijgen niet lang na het opstijgen de bekende “copieuze” maaltijd die bestaat uit een cake, een koek van onbekende oorsprong en een pistolet(je), een botertje en een confituurtje. Lea maak me er opmerkzaam op dat de man die naast haar zit zeer zenuwachtig is. Dit was me op de luchthaven van Antalya ook reeds opgevallen. Toen ik hem een informatie vroeg in verband met de vlucht kreeg ik nauwelijks antwoord. We vermoeden dat de man verschrikkelijk last heeft van vliegangst.

Zoals voorzien landen we op Zaventem om 14.50 u. We mogen echter het toestel niet verlaten omdat een onverlaat graffiti heeft aangebracht in een van de toiletten. Na een tiental minuten komt de politie opdagen en mogen we uitstappen. Ondertussen is onze bagage reeds aangekomen op de bagageband. Na de grenscontrole en de douane te zijn gepasseerd gaan we rechtstreeks naar het spoorwegstation op de verdieping – 1. We kopen twee treinkaartjes Gent enkel. Er staat een trein klaar maar die rijdt via Aalst en is een IR-trein die in alle stations stopt. We stappen toch op en veranderen in het Noordstation van trein, een IC-trein naar Oostende, zodag we een half uur vroeger in Gent zullen aankomen. Het is echter geen sinecure om met twee zware valiezen van perron te veranderen. Roltrappen naar boven zijn er meestal genoeg maar geen naar beneden. Hetzelfde probleem hebben we in het station Gent Sint-Pieters. We verlaten het station via de uitgang in de viaduct van de Voskenslaan en gaan naar de taxistaanplaatsen langs de andere zijde van het Koningin Maria Hendrikaplein. Daar is echter geen enkele taxi te bespeuren. Ik bel naar de 09/225.25.25 (V-tax) en daar zegt men dat men een taxi zal sturen. Na tien minuten hebben we nog geen taxi gezien. Ondertussen schuiven privé-taxi’s aan voor hun beurtrol. Tenslotte nemen we een privé-taxi die ons naar huis brengt. De chauffeur van het voertuig is…een Belg van Turkse origine.

Om 17 u worden we aan onze woning afgezet.

Het Kaş -avontuur is voorbij.

Enkele conclusies:

Op het middaguur, tussen 11 u en 15 u, is het in deze periode van het jaar wat aan de warme kant. Om archeologische sites te bezoeken is het dan eigenlijk wat te warm.

Voor de rest hadden we een voor honderd procent geslaagde reis. Kaş is een gezellig stadje dat prachtig gelegen is aan de Middellandse zee.

Het hotel Club Phellos is een aanrader. De prijs/kwaliteitverhouding is uitstekend. Het hotel heeft slechts drie sterren maar mag er volgens ons minstens nog een halve ster bij hebben. Het personeel is uitermate vriendelijk en stelt alles in het werk om het de gasten naar hun zin te maken. Wel is de Engelse woordenschat van de inwoners en het personeel aan de schaarse kant. Duits, in tegenstelling met Antalya, wordt al helemaal niet gesproken. Maar met wat goede wil en de internationale gebarentaal komt men overal terecht.

Het eten in het hotel, in buffetvorm, is van uitstekende kwaliteit, vers en zeer hygiënisch opgediend.

Wel moet men rekening houden met een transfer van minstens 3 uur van de luchthaven van Antalya naar Kaş.

17-01-2009 om 22:58 geschreven door Roger