PARIJS

VAN 30 APRIL TOT 7 MEI 2000

1ste dag - Zondag 30 april 2000

We staan op om 5.20 u en kunnen vertrekken om 6.25 u. De kilometerteller van de wagen geeft 100.974 km aan (dagteller op 0). Het weer is bewolkt maar goed gepast van temperatuur. Het is de eerste keer dat we naar een bestemming in Frankrijk vertrekken vanuit Gent. Daar reeds op de E 17 in Gent Parijs is aangegeven moeten we geen bijzondere aandacht besteden aan de wegen die we volgen. Ter hoogte van Kortrijk volgen we de E403. Het is dan 6.55 u en hebben 53 km afgelegd. Tussen Kortrijk en Rijsel krijgen we wat motregen. De weg gaat via Moeskroen. Om 7.40 u en na 127 km bereiken we de peage in de buurt van Arras. We nemen een ticket. Na 260 km en om 8.45 u bereiken we de peage en betalen met Visakaart 75 FF. Op ongeveer 25 km voor Parijs stoppen we aan een baanrestaurant (Vémars West). We blijven er van 9.15 u tot 9.25 u en hebben 274 km afgelegd. We verbruiken er voor 50 FF. Bij onze aankomst aan het hotel hebben we 313 km afgelegd. Het plannetje in het boekje van de Etaphotels, dat aanduidt hoe we het hotel kunnen bereiken, blijkt op het eerste zicht duidelijk maar de werkelijkheid is toch iets anders. Daar men kan ontbijten in het Etaphotel, op zondag tot 10.30 u, trachten wij voor dit uur in het hotel aan te komen. De receptie is dan nog zeker open. Ter plaatse blijkt echter de receptie 24u/24 u bemand te zijn. Wanneer we in de buurt van de Porte de Bagnolet zijn is het al tamelijk druk wat het verkeer betreft. We nemen echter de verkeerde afrit zodat we op de periferique terecht komen (deze loopt langsheen het hotel). Al vlug zie ik mijn vergissing in en neem de volgende afrit om op onze stappen terug te keren. Terug ter hoogte van het hotel, dat we steeds zien staan doch niet kunnen bereiken, verlaten we de periferique. Na de afrit komen we op een zeer groot kruispunt terecht. Ik denk de goede richtring te hebben gevonden maar komen terug op de periferique, nu in de andere richting. Nog maar eens de volgende afrit genomen en teruggekeerd, terwijl het verkeer steeds maar drukker wordt. Ter hoogte van het hotel sla ik nog maar eens de verkeerde richting in en rijden we terug van waar we oorspronkelijk komen, de A3-A1, dus terug richting België. Nog maar eens de volgende afrit genomen en teruggekeerd. Ter hoogte van het hotel verlaat ik terug de snelweg en komen we op hetzelfde groot kruispunt van daarnet. Ik besluit nu maar voor het zekerste de weg te vragen. Een dame die naar de bus staat te wachten kan me niet helpen, zelfs al wijs ik aan de overkant van de periferique het hotel aan. Een man denkt dat hij de goede weg kent maar ik betrouw hem niet al te best. Tenslotte is er een jonge man die mij op het goede pad zet. Via enkele straten, waarvan er ene onder de periferique doorloopt, komen we uiteindelijk aan het Ibis/Etaphotel terecht. Beide hotels vormen één gebouw. Ik laat mijn wagen achter op een parkeerplaats voor autocars voor het hotel. Lea blijft in de wagen achter en ik ga naar de receptie van het Etaphotel (via enkele trappen naar boven). Het is dan 10.30 u. Ik betaal de zeven dagen overnachtingen en de 2 x 7 ontbijten met Visakaart (245 FF per dag + 20 FF per dag voor de tweede persoon en de ontbijten = 2.191 FF). Ik vraag tevens naar de parkeergarage van het hotel . Deze kan ik enkel betalen bij het buitenrijden aan een automaat of aan de receptie van het Ibishotel met Visakaart. Ik stel vast dat het parkeren hier 95 FF per dag kost (24 u) . De receptioniste wijst me de weg naar de ingang van de garage ( 3 x rechts af). Om toegang te krijgen tot de kamer moeten we volgens haar zeggen wachten tot na 12 u maar nadat we onze wagen in de parkeergarage hebben achtergelaten krijg ik omstreeks 11u reeds de badge van de kamer (geen codenummer). We logeren in kamer 323 waarvan de venster op de schaduwzijde uitgeeft, wat voordelig is tijdens de warme dagen. In de garage is het even zoeken hoe het systeem werkt. De voetgangersuitgang naar het Etaphotel vinden we vlug maar zien dat de uitgangsdeuren enkel vanuit de garage te openen zijn (type branddeuren). Voor alle zekerheid nemen we het parkeerticket mee. Maar best want met dit ticket kan ik terug in de garage binnen. Deze garage is goed beveiligd doormiddel van een slagboom gevolgd door een volledig afgesloten deur.

Van zodra dat wij de badge van de kamer in ons bezit hebben beginnen we met de bagage uit te laden. Daarvoor moeten we 3 trappen nemen vanuit de garage en dan via de receptie van het hotel kan het via de lift naar de 3de verdieping. Eens we onze kamer ingericht hebben is het ca 12.15 u en verkennen we de omgeving van het hotel. Het is de bedoeling nu reeds het ticket van de metro aan te kopen om morgen geen tijd te verliezen, maar als we aan het hokje komen waar ze die verkopen is het juist dicht voor de middagpauze. Het hokje ligt op amper 300 meter van het hotel naast de ingang van het metrostation Gallieni.

Daar het zondag is, en ook morgen (1 mei) een feestdag, moeten we omheen het Mister Bedhotel naar de ingang van de metro. Tijdens de werkdagen kan men korter via de brug die van de ingang van het hotel loopt naar de ingang van het winkelcentrum (met een Auchan), doorheen het winkelcentrum, daar de roltrap nemen naar beneden en bij het buitenkomen rechtsaf naar de metroingang. Daar is ook de ingang van het Campanilehotel en -restaurant waar we in de loop van de week, met uitzondering van één dag, iedere avond zullen gaan eten.

Vervolgens lopen we tot aan het stadhuis van Bagnolet, waar het marktdag is, en vinden in de buurt ervan een gelegenheid waar we 2 belegde sandwichen (halve stokbroden) kopen voor 40 FF. Van thuis hebben we 24 blikken cola en 6 flessen spuitwater meegenomen, voor het gemak, om niets steeds op zoek te moeten gaan naar drinken. Op een bank op het pleintje eten we onze sandwichen op. De zon schijnt mild ondertussen. Daarna gaan we terug naar het hotel en nemen een rustpauze. Eerst bellen we nog even naar het thuisfront om te zeggen dat we goed aangekomen zijn.

Na de rustpauze gaan we terug naar het metrostation en trachten we aan 2 zogenaamde carte orange te geraken (hiervoor heeft men een pasfoto nodig - die hebben we bij). De bediende zegt dat de carte orange eigenlijk bedoeld is voor het woon-werkverkeer. Uiteindelijk nemen we een 5-dagenkaart voor toeristen, geldig voor de zones 1, 2 en 3. Dit kost ons 2 x 175 FF= 350 FF. Naderhand zal blijken dat dit spotgoedkoop is als je bedenkt hoeveel keer we in de loop van de week met de metro en de RER gereden hebben. Het 5-dagenticket zit in een plastieketui dat een papiertje bevat met uitleg en met erop een nummer. Daarbij steekt tevens een ticket om in de automaat aan de ingang van ieder metrostation te stoppen zodat de deurtjes opengaan. Men is verplicht het nummer op het papiertje te noteren op het ticket samen met de geldigheidsduur. De tijd begint pas te lopen vanaf men de eerste keer het ticket in de automaat steekt (in ons geval vanaf maandag 1 mei). Het invullen mag men niet vergeten want reeds op 1 mei kregen we onderweg controle en keek men na of alles goed ingevuld was. Het was trouwens de enige controle tijdens de ganse week.

Daar het goed weer is en we nog wat tijd over hebben besluiten we te voet via de Porte de Bagnolet naar het kerkhof Pere Lachaise te wandelen. Op de laan daarheen maken we kennis met de eerste clochards. Een ervan is zich met een krabbertje (Gilette) zonder zeep aan het scheren in de spiegel van een winkelvitrine. Zijn maat zit op de bank en in het terugkeren zitten ze er nog. Blijkbaar was het hun vaste stek, wat bij clochards veel gebeurt.

Het kerkhof Pere Lachaise bezoeken we slechts vluchtig daar dit nog in de loop van de week op ons programma staat.

Bij onze terugkomst in het hotel bellen we naar Marijke. Na een verfrissend bad gaan we eten in het restaurant van het Campanilehotel (2x menu Détente, 46 cl roséwijn, ½ liter Badoit = 241,50 FF.)

We zijn terug op de kamer om 20.45 u. Om 21.30 u houden we het voor bekeken en blazen we de kaarsen uit.

2de dag - Maandag 1 mei 2000

We staan op om 6.45 u en hebben goed geslapen. Het venster lieten we open maar door het aanhoudend verkeer, tot een stuk na middernacht, gebruiken we wel oordopjes.

Om 7.30 u, na het nemen van een bad, gaan we ontbijten.

Het is 8.55 u als we het hotel verlaten. Van de 1ste meistoeten, die er wel waren, hebben we niets gezien.

Via de lijn 3 van de metro rijden we naar het station Pere Lachaise en stappen over op lijn 2 tot aan de Arc de Triomphe. We bereiken deze plaats na amper een goede 35 minuten (samen 21 haltes en 1 overstap).

Lijn 2 loopt voor een groot deel over een metalen bovengrondse viaduct en heeft dus het voordeel dat men toch een deel van Parijs ziet. Na een kort bezoek aan de Arc, enkel te bereiken via een tunnel, drink ik een koffie (5 FF) in een McDonald’s in de buurt. Daar er in Parijs meer McDonaldsvestigingen zijn dan openbare toiletten gebruiken we deze eethuizen niet zozeer om er te eten maar om gebruik te maken van de toiletten (en wij niet alleen blijkbaar). Aan de Arc de Triomphe nemen we de RER (stadstrein) naar La Defense. Rijdt de metro reeds behoorlijk snel, de RER rijdt zowaar nog sneller . De laan tussen de Arc en de Grande Arche (La Defense) wordt zowat beschouwd als het verlengstuk van de Champs Elysee. Aan de Grande Arche wandelen we even rond maar besluiten wegens de mist ons bezoek uit de stellen tot wat later op de dag. Met de lijnen 1 en 3 rijden we even naar Alma Marceau om te kijken of op deze 1ste mei het rioolstelsel open is voor bezoek (de Arc de Triomphe kan die dag niet beklommen worden). We hebben geluk, er is bezoek mogelijk. We keren dus terug naar La Defense en proberen het toilet van de McDonald’s in de buurt van de Grande Arche te gebruiken. Geen geluk, de toegang is afgesloten. Dan maar ergens anders onze toevlucht gezocht. Aan de overzijde van de esplanade vinden we een groot gebouw met daarin een tweetal restaurants en met een gemeenschappelijk toilet. Omdat er hier geen belegde sandwichen te vinden zijn eten we dan maar iets in de McDonald’s. Dit kost ons 2 x 40 FF = 80 FF (Big Mac + hamburger met kaas + pak friet + cola). Ondertussen, het is dan ca 13.45 u geworden, is de mist voldoende weggetrokken om de Grande Arche met de lift te bezoeken. Dit kost ons 2 x 33 FF (op vertoon van het metrobiljet krijgen we 13 FF vermindering - volledige prijs is 46 FF). Boven op de Grande Arche heeft men een prachtig uitzicht over de omgeving. Wegens de nog lichte mist kunnen we echter amper de contouren van de Arc de Triomphe zien. Boven in de Grande Arche staat een vleugelpiano en daarop geeft een Japanse toeriste een stukje Chopin ten beste, wat gesmaakt wordt door de andere toeristen.

Na ons bezoek aan de Grande Arche lopen we de esplanade gans af tot op het einde en nemen daar de metro naar Alma Marceau. Via de omroepinstallatie van de metro horen we dat er een ernstig ongeval is gebeurd met een reiziger op de RER. Daardoor is lijn B deels onderbroken en is het in de metro drukker dan normaal.

Op de Almabrug staat een man verkleed in een goudkleurig pak als farao. Hij stond er reeds bij ons eerste bezoek enkele uren vroeger op de dag. Lea rust wat uit op een bank met zicht op de Seine terwijl ik het rioolstelsel aan de Almabrug bezoek. Dit kost mij 25 FF. Terwijl we terugkeren naar het hotel vragen we ons af hoe het met de drukte gesteld zal zijn in de metro op een gewone werkdag. Maar gans de week zal blijken dat dit zeer goed meevalt wegens de hoge frequentie van de metrostellen op het spitsuur.

We komen in het hotel aan om 17.30 u. Na een verfrissend bad doen we het werk van barmhartigheid “de hongerigen spijzen” in het Campanilerestaurant. Het eetmaal kost ons 157,50 FF (2 x speciaal buffet, 2 x kir, 46 cl rode wijn en ½ liter Badoit).

De ganse namiddag was het zonnig maar de zon werd wat getemperd door de lichte mist waardoor het draaglijk weer was.

En vooral niet te vergeten: vandaag waren we 29 jaar getrouwd.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Reizen met de metro in Parijs

Er kan geen enkele twijfel over bestaan: het rijden met de metro in een stad zoals Parijs is het openbaar vervoermiddel bij uitstek. Het is snel (boven de grond staan de auto’s soms in ellenlange files). Zelden is het te druk in de metrostellen, zelfs niet tijdens het spitsuur. De reden is dat de frequentie van de stellen dan zeer hoog ligt. Om de 2 a 3 minuten passeert er een stel). Doordat iedere metrowagon 4 deuren heeft, is het in en uitstappen, zelfs bij drukke momenten, nooit een probleem. Eens het signaal klinkt is het beter niet meer in- of uit te stappen want dan klappen de deuren snel dicht en het heeft trouwens geen zin want wachten moet men nooit lang op de volgende metro.

Met het toeristisch biljet (1, 3 of 5 dagen) kunnen zowel de metro, de bus (minder interessant wegens het drukke verkeer) en de RER (de stadstrein) gebruikt worden. Eens men in een station door de deurtjes is kan men zonder hindernis overstappen naar believen.

Eens men het gewoon is met de metro te reizen stellen er zich nog weinig problemen. Best heeft men een plannetje bij van de metrolijnen (zowat overal te verkrijgen). Voor het instappen moet men enkele principes huldigen: 1. wat is het nummer van de lijn (of de kleur)?; 2. wat is het eindstation van de lijn die men wil gebruiken (om niet in de verkeerde richting te rijden)?; 3. in welk station wil men afstappen of overstappen? Binnen in de stellen staat duidelijk aangegeven hoe de verschillende stopplaatsen volgen en met de lijnen waarop men kan overstappen.

Het 5-dagenbiljet dat wij aankochten is geldig voor 3 zones: zone 1 alles wat binnen de periferique ligt; zone 2 een smalle zone omheen zone 1 en zone 3 een iets bredere zone omheen zone 2 (La Defense en St. Denis liggen binnen deze zones).

Regelmatig komt men in de metro bedelaars tegen. Deze kopen één biljet en kunnen daarmee alle metrolijnen aandoen, zolang ze maar niet door de poortjes gaan. Ze zijn echter niet agressief, ze steken enkel maar de hand uit en laten je verder met rust. Voor het verkrijgen van het bedelgeld gebruiken ze verschillende technieken. We noemen er enkele op die we gezien hebben. Een meisje van ca 10 jaar oud rammelt een tekst af zeggende dat “haar moeder ziek en werkloos is en haar vader overleden, enz”. Een man verkoopt stadsmagazines en geeft er nog wat uitleg bij. Een man van ca 60 jaar oud vraagt enkele momenten aandacht voor de poëzie en draagt dan met luide stem (om boven het lawaai van de metro uit te komen) een gedicht voor. Een man kruipt op de knieën van voor naar achter van het metrostel al bedelend. Eerst dachten we dat de man verlamd was aan de benen maar bij de volgende halte stapt hij gezwind uit aan een tempo waarbij wij hem niet kunnen volgen. Deze methode moet wel slijtachtig zijn voor de broek. De meest opmerkelijke techniek was een moeder en dochter, moeder speelde op een accordeon en de dochter had een luidspreker gemonteerd op een oud onderstel van een boodschappentas op wieltjes. Hun eerste nummer dat ze brachten was “Marina” van Rocco Granada. Zij waren trouwens de enigen die we geld zagen toegestopt krijgen.

In de verbindingsgangen van de metro krijgt men de indruk dat gans Parijs doorkruist wordt door gangen. Men kan op dat moment zich best inbeelden hoe een mol zich moet voelen. In sommige gevallen moet er een hele resem gangen doorlopen worden om van de ene metrolijn naar de andere over te stappen.

De metro in Parijs is een belevenis op zichzelf; een waar pretpark voor volwassen.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3de dag - Dinsdag 2 mei 2000

We staan op om 6.30 u en na het ontbijt verlaten we het hotel om 8.30 u. Het is bewolkt en fris weer (uitstekend wandelweer).

Daar het weekdag is kunnen we via het winkelcentrum naar het metrostation Gallieni ( is het eindstation van lijn 3). We bezoeken het kerkhof van Pere Lachaise van 9 u tot 11 u en bezoeken er de graven van o.a. Edith Piaff, Sarah Bernard, Simonne Signoret en Yves Montand, Fr. Chopin en in het reusachtig columbarium Achilles Zavatte (de wereldberoemde clown) en Maria Callas. Aan het graf van Chopin komt net een Poolse groep op bezoek en de gids verwijst met enige fierheid naar de Poolse oorsprong van de componist. Aan de ingang kan men een klein plannetje bekomen waarmee men de graven gemakkelijk kan terugvinden.

We stappen in de metrohalte Pere Lachaise en zijn reeds onderweg als Lea zegt dat ze andere schoenen wil aandoen wegens pijnlijke voeten. We stappen bij de volgende halte uit en nemen de metro terug naar het hotel. In het winkelcentrum in de Auchan kopen we 2 belegde sandwichen (16 FF en 17 FF), en enkele kleinigheden. Daar het ondertussen middag is eten we op onze kamer van 12 u tot 13 u. Rond 13 u vertrekken we naar Montmartre via lijn 3 tot Pere Lachaise en met lijn 2 tot Blanche. Aan de uitgang van de metro bevindt zich de bekende Moulin Rouge. We lopen even een eindje de Boulevard de Clichy af. Hier bevindt zich de ene peepshow naast de andere. Terwijl Lea even binnenwipt in een Monoprix-warenhuis wandel ik nog even op de Boulevard de Clichy. Ik word er aangeklampt door een buitenwipper (of moet ik zeggen: een binnenduwer) die me de show aanprijst. Blijkbaar heeft hij door dat ik een Vlaming ben want hij vraagt me in het Nederlands-Vlaams dialect van waar ik ben. Als ik zeg dat ik van Gent kom vraagt hij of ik de Maxims ken en op mijn bevestigend antwoord zegt hij dat hij daar 13 jaar werkte.

Vervolgens wandelen we door de straten van Montmartre en bezoeken er de wijngaard (midden in de stad !), de Place du Tertre, de Sacre Coeur en de Moulin de la Galette (de oudste molen van Parijs). Tenslotte dalen we te voet de trappen van de Square Wilette af (we maken dus geen gebruik van de Funiculaire). Beneden in de winkelstraatjes (smal en blijkbaar was de reinigingsdienst niet langs geweest met 1 mei), koopt Lea een T-shirt voor Marijke.

De rit naar het hotel duurt amper 25 minuten (met 1 overstap). Ondanks het avondspitsuur is het best te doen in de metro.

Gans de dag was het bewolkt maar droog, dus goed weer om in de stad rond te lopen.

Het avondmaal is Campanile kost ons 227 FF.

Op de brug die ons hotel met het winkelcentrum verbindt zit een koppel clochards (man en vrouw) die niet minder dan 5 honden bij zich hebben. Onder een deken zitten nog maar eens een onbekend aantal pubs. Ze zitten hier waarschijnlijk omdat ze bij regenval beschermd zijn door de afrit van de A3 - Porte de Bagnolet - die erboven loopt. Iedere dag van de week zullen we ze hier zien zitten (en bedelen). ‘s Avonds verplaatsen ze zich naar een beschutte hoek aan het hotel.

4de dag - Woensdag 3 mei 2000

We staan op om 6.45 u. Het motregent lichtjes en het is tamelijk fris. Wanneer ik de TV op de kamer openzet hoor ik het nieuws van een bomaanslag (eigenlijk werd er een granaat tot ontploffing gebracht) tijdens de voorbije nacht in de straat waar de Crazy Horse gevestigd is. Er zijn geen gewonden.

Rond 9.15 u vertrekken we naar de Ile de la Cite voor een bezoek aan de Notre Dame. Op het voorplein is het reeds zeer druk van busladingen toeristen die er aangevoerd worden. Tijdens ons bezoek aan de Notre Dame bezoeken we ook de schatkamer (2 x 15 FF). Quasimodo zijn we echter niet tegengekomen.

Vervolgens wandelen we rond de Ile de la Cite waar we op het uiterste punt van het eiland in een kleine gezellige drankgelegenheid een dubbele koffie en een warme chocomelk drinken (de warme melk en de warme chocolade worden afzonderlijk opgediend) voor 49 FF.

Via de Pont St. Louis wandelen we door de enkele straten dat het eilandje telt en kopen er twee belegde sandwichen (2 x 18 FF). Op een bank langsheen de Seine eten we. Het is dan 12.10 u. Na een half uur stappen we verder over de Seine naar het stadhuis met de erachter liggende St. Gervaiskerk. Ik moet even navragen naar de rue Grenier sur l’Eau en verder in die straat vinden we het Joods Nationaal gedenkteken. Vervolgens steken we de rue Rivoli over en via de rue des Ecouffe wandelen we de Joodse wijk binnen. We vinden er het aloude en bekende winkeltje van de familie Finkelsztajn (gebak en vleeswaren samen), maar het café des Psaumes vinden we echter niet (in de rue des Rosiers). Om de hoek drinken we in een café een koffie en een thee citroen (13 FF en 23 FF = 36 FF). Het naar het toilet gaan daar is al een belevenis op zichzelf. Je zit er onder een verlichte sterrenhemel, alle muren zijn bekleed met inox en in de lavaboruimte spelen er drie Tv’s.

Terug in de rue Rivoli bereiken we even verder het stadhuis van Parijs. Niet ver daar vandaan staat het Centre Pompidou. Bij ons eerste bezoek aan Parijs, jaren geleden, kon men nog als toerist met de roltrap naar boven (mooi uitzicht), maar nu moet men over een pasje beschikken. Bij diezelfde gelegenheid had ik een café opgemerkt die de naam Artevelde droeg maar die naam is nu blijkbaar verdwenen.

Op een zitbank voor het stadhuis blijft Lea achter terwijl ik te voet naar de Conciergerie trek om deze te bezoeken. Hierin bracht Marie Antoinette haar laatste dagen door. Niettegenstaande we er deze morgen reeds voorbij gegaan waren kost het me toch enig zoekwerk om de ingang te vinden maar na twee keer vragen lukt het mij. In de Conciergerie lees ik dat er niet minder dan 2780 Parijzenaars onder de guillotine vielen waaronder Blanchard P., Commissaris Generaal van het Leger, en Blanchard Gillis, marin (zeeman). Ik betaal voor het bezoek 35 FF en keer daarna naar het stadhuis terug alwaar ik Lea terugvind.

Met de metrolijnen 1 en 3 keren we terug naar het hotel (amper een half uur rijden) en komen er aan om 16.45 u.

Het avondeten in Campanile kost ons 241 FF. Rond 22 u gaan we slapen.

5de dag - Donderdag 4 mei 2000

We staan op om 7 u. Er valt ook deze morgen wat motregen maar weer niet voor lang.

Om 9.30 u vertrekken we naar St. Germain des Prez. Vlak bij de uitgang van de metro vinden we de kerk van St. Germain des Prez. Na een kort bezoek aan de kerk gaan we te voet naar het Parc du Luxemburg met het paleis van Maria de Medici. We wandelen door het park en op het einde ervan nemen we de RER om een halte verder af te stappen aan Denfer Rochereau. Niet ver van de uitgang van de metro kopen we een belegde sandwich en twee verpakte boterhammen voor 44 FF. Op een bankje langsheen de muur van het kerkhof van Montparnasse eten we en rusten we wat uit. Vervolgens bezoeken we het grootste deel van het kerkhof. Dit wordt in twee gesneden door een weg. Aan de ingang krijgen we op eenvoudige vraag een plannetje en een meerkleurige brochure van het kerkhof (gratis). We vinden er de graven van Serge Gainsburg, Camille Saint Saen (moeilijk te vinden omdat het midden in een groot perk met graven ligt), Jean Paul Belmondo en Jean Paul Sartre samen met Simonne de Beauvoir.

Daarna gaat het met de metro naar Les Invalides. We bezoeken daar de dom waar Napoleon begraven ligt (indrukwekkend). In de toegangsprijs (2 x 38 FF) is tevens het legermuseum begrepen. Hoeveel harnassen het museum bezit is niet te tellen. In de dom mag er niet gefotografeerd worden, maar daar stoort zich blijkbaar niemand aan gelet op de vele flitslampen die afgaan (ook aan de rode voetgangerslichten stoort niemand zich nog in Parijs). Op het einde van de rondgang bezoeken we nog de mooie kapel van de militairen. Een deel van Les Invalides wordt nu nog gebruikt voor gehandicapte militairen, hun echtgenoten of weduwen. In het cafetaria van het complex drinken we een koffie, een frisdrank en een donut voor 47 FF. Wanneer we vertrekken is het 16 u.

Het is slechts 30 minuten rijden met de metro naar het hotel. Die avond wijzig ik lichtjes het programma van morgen. In de Auchan kopen we 4 appels voor 8.90 FF.

Het avondeten in Campanile kost ons 273,50 FF.

6de dag - Vrijdag 5 mei 2000

We staan op om 7 u en vertrekken na het ontbijt om 9 u uit het hotel. Met de metro gaat het via lijn 3 tot Pere Lachaise, overstappen op lijn 2 richting Nation, overstappen in Nation op lijn 6 richting Charles de Gaulle-Etoile tot Bir Hakeim. We hebben voor deze morgen het Louvre van het programma geschrapt. Het museum is te groot voor een bezoek van een halve dag en de vermoeidheid laat zich na 6 dagen voelen. Vanaf Bir Hakeim is het slechts een kleine wandeling tot aan de aanlegplaats van de Batobus, een lijnbootdienst op de Seine. Deze doet hetzelfde parcours af als de andere boten maar is met het metroticket goedkoper. Het biljet is de ganse dag geldig en men kan op een 5-tal plaatsen op- of afstappen. De aanlegplaats ligt net voor de Eiffeltoren. Van het hotel tot hier is het 45 min. rijden met de metro. Het ticket voor de boot kost 2 x 45 FF (normaal 65 FF). Vooraf bekijken we even de prijzen voor een bezoek aan de Eiffeltoren en de openingsuren (tot de 3de verdieping 62 FF/p.p.).

De boottocht, met als verste punt het eilandje St. Louis, duurt zowat 1u en 20 min. Na afloop verbruiken we op een cafeboot 1 koffie en een ijstea voor 20 FF. Vervolgens gaan we terug naar het station Bir Hakeim, nemen de lijn richting Nation, stappen over te La Motte Picqard op lijn 8 richting Creteil tot Richelieu Drouot. Nabij de metrouitgang eten we in een gelegenheid een belegde sandwich en een belegd broodje met twee cola’s en een gebak voor 68 FF.

Een 500 meter hiervandaan bevindt zich de Galerie La Fayette. Lea loopt er even binnen terwijl ik de Opera in de buurt wil filmen. Ik heb geen geluk. Wegens werken ziet het gebouw eruit als een kunstwerk van Monte Cristo, de verpakkingskunstenaar. We keren terug naar de halte van de metro waar we uitgestapt waren. Enkele honderd meter hiervandaan is het veilinghuis Drouot gevestigd in een modern gebouw op de hoek van een straat (ook hier moeten we even de weg vragen). De Veiling Drouot beschikt over 15 verkoopzalen. Die namiddag waren er ca 7 zalen in gebruik. Het is er behoorlijk druk en het is even wachten om een stoel te vinden. We nemen een kijkje in elk van de zalen en in een ervan blijven we de verkoop volgen. Iedere zaal heeft zijn specialiteit: voorwerpen in glas en porselein, wandtapijten, meubelen, tapijten, enz. De zaal waar we zijn gaan zitten is er een voor glazen en porseleinen voorwerpen. Op een boord ziet Lea een klein houten kastje staan met een glazen deurfront. Dit zouden we kunnen gebruiken voor een Lieve Vrouw bij ons thuis waarvan de globe gebroken is. Het kastje blijft echter staan want de afroeping is reeds voorbij (Lea zou anders nog eens bieden - maar het probleem was dan wel dat we het spul die namiddag moesten meezeulen hebben).

Na ons bezoek aan de veiling Drouot keren we terug met de metro Opera - lijn 3 rechtstreeks naar het hotel voor een verfrissend bad. Rond 17 uur stappen we terug in de metro lijn 3 tot Republiek, stappen over op lijn 11 richting Châtelet en stappen af aan het stadhuis van Parijs. Vanavond willen we eten in het Joods kwartier dat we enkele dagen geleden bezochten. We bemerken al vlug dat het vrijdag is (vooravond van de sabbat) want in de eethuizen kunnen we niet meer alle gerechten die op de spijskaart staan bekomen (b.v. geen gerilde spijzen). We bestellen dan maar een Chawarme, een Joods gerecht van gebakken vlees met koude groenten en 2 cola’s (160 FF). Het gerecht smaakt voortreffelijk, en het is koser. De meeste eethuizen stoppen om 19 u (in verband met de sabbat?). In andere restaurants kan men er slechts terecht tussen 19 u en 21 u. Bij een typische Joodse bakkerij “Marianne” (en Marianne mocht gezien worden) kopen we 2 gebakjes gevuld met een soort notenpasta en twee gebakjes in de vorm van worstjes ook al met een notenpastavulling (samen 44 FF). In de rue Rivoli stappen we het metrostation St. Paul in, nemen lijn 1 tot Ch.de Gaulle en stappen over op lijn 6 richting Nation tot Bir Hakeim. Aan de Eiffeltoren is het behoorlijk druk van toeristen. We zien ook massa’s in de richting van de Champ du Mars gaan. Het krioelt er van politiemannen. Later doe ik navraag aan een politieman en die zegt dat er een concert aan de gang is met Andrea Botcelli. Het grote plein van de Champ du Mars staat bomvol met volk. Na op een bankje in het parkje aan de voet van de Eiffeltoren wat gerust te hebben en de Joodse gebakjes te hebben verorberd, beginnen we om 21 u aan ons bezoek van de Eiffeltoren (2 x 62 FF). Vooraf gebruiken we nog eens het toilet (2,5 FF/p.p.). De mist die deze morgen nog tamelijk dik was is nu heel wat minder geworden. Eerst gaat het met de lift in de schuine pilaren tot de 2de verdieping en daar moeten we overstappen in een andere lift tot de hoogste verdieping (3de verdieping). Boven is het wat drummen geblazen voor een plaatsje aan de reling maar met wat geduld lukt dit wel. Beneden flitsen meer en meer de verlichtingen aan, wat een mooi beeld geeft van Parijs. Onder ons is het concert van Andrea Botcelli nog volop aan de gang en af en toe horen we flarden van het applaus. Bij het afdalen kijken we nog wat rond op de 2de verdieping en even voor 22 u staan we terug op de begane grond. Langzaam, de vermoeidheid laat zich al goed voelen, keren we terug naar het metrostation Bir Hakeim. Het is die avond behoorlijk zwoel. De terugreis duurt ca 1 uur. Tijdens deze rit moet er een onweersbui zijn uitgevallen want we zien druipnatte mensen in de metro stappen. Aan het eindstation zien we dat de wegen nat liggen, maar de bui is over.

Om 23.15 u komen we aan in het hotel en vallen doodmoe op bed in slaap.

7de dag - Zaterdag 6 mei 2000

Reeds om 06.50 zijn we wakker. Het is mooi weer en het zal de ganse dag zo blijven. Na het ontbijt vertrekken we met lijn 3 tot Pere Lachaise, stappen over op lijn 2 tot Barbes Rochechouart en stappen terug over op lijn 4 tot aan het eindstation van de lijn aan de Porte de Clignancourt. Te voet moeten we onder de periferique door en even verder staan langs de straat reeds de kraampjes opgesteld. Hier verkoopt men nieuwe waren. We zijn echter op zoek naar de Marché au Pouce, de 2de handsmarkt. Deze vinden we wat verderop en bestaat uit een groep stalletjes doorsneden van kleine smalle straatjes. Hier geven we onze ogen de kost aan de uitgestalde brocanterie en antiek. Elk heeft hier zowat zijn specialiteit: zilverwerk, meubelen, koperwerk, enz. In een stalletje met zilverwerk ziet Lea een zilveren samovar staan die ze nog zou willen hebben. De prijs hiervoor is omgerekend 12.000 BEF (men kan echter nog afbieden). Het probleem van het meenemen stelt zich terug, dus kopen we maar niet (bij sommige handelaars kan men zijn Visakaart gebruiken). Na een uitgebreid bezoek aan de Marché au Pouce, rijden we met de Metro naar het Musee Grevin, het wassenbeeldenmuseum. Het is bijna middag als we daar aankomen en het museum is pas terug open om 14 u. Ik vraag even de weg naar het museum aan een ruitenwasser die bezig is aan een bepaald raam van een grootwarenhuis. Naast het museum verbruiken we 2 belegde sandwichen en 2 cola’s voor 70 FF. Om niet teveel tijd te verliezen stappen we terug de metro in en rijden we naar Les Halles (groot knooppunt van de metro, bus en RER), meer bepaald naar het grote winkelcentrum Forum des Halles. Het is zaterdag en het gelijkt hier op een bijenkorf. Het is er uitermate druk. Lea blijft hier achter om wat in de winkels rond te zien en ik neem de RER naar de Catacomben. Deze zijn pas open om 14 u en ik rust ondertussen wat uit op een bank in het parkje aan de ingang. Op een andere bank zitten een 5-tal clochards zich te goed te doen aan een kratje bier die ze gezamenlijk gekocht hebben. Elk van hen heeft een grote hond bij zich. De toegang tot de Catacomben bedraagt 33 FF. Op dit moment is het reeds behoorlijk warm. De file bezoekers aan de ingang is meters lang maar ik ben bij de eerste binnen. Voor het bezoek moeten er 103 treden (smalle draaitrap) afgedaald worden en op het einde 83 treden geklommen. De lengte van de gangen is in totaal 1 km 700 meter. Het eerste deel zijn honderden meters lange smalle en nietzeggende gangen tot men plots voor een deur komt te staan waarboven het opschrift “Opgelet, hier betreedt men het rijk der doden”. De gangen die dan volgen liggen volgestouwd met menselijke beenderen en schedels, netjes gestapeld zodat ze de muren vormen van de gangen. De skeletten zijn afkomstig van de vroegere kerkhoven, die opgeruimd werden, in de buurt van de vele Parijse kerken (verbod binnen de steden en in de kerken te begraven door Jozef II). Op het einde komt dan de draaitrap met de 83 treden (het klopt want ik heb ze geteld). De bewaker vraagt me of ik mijn fototas wil opendoen, dit om te kijken of ik geen schedel heb meegenomen als souvenir. Eens buiten is het nog een flink stuk lopen tot aan het metrostation waar ik mijn bezoek begon. Met de RER keer ik terug naar Les Halles. Het treinstel zit bomvol omdat heel wat Parijzenaars willen gaan winkelen in het Forum des Halles. Een half uur voor afgesproken tijd (het is dan 15 u) vind ik Lea terug op de Place Carré in het Forum. Het winkelbezoek heeft haar niet te best bevallen, het was veel te druk, het gebouw is reusachtig groot en nergens is er een plaatsje vrij om even uit te rusten. Het is streng verboden op de trappen van het winkelcentrum te gaan zitten. Van zodra men het doen komt er een bewaker je diets maken dat dit niet mag.

Samen rijden we met de metro naar het Musee Grevin. Aan de uitgang van het metrostation staat dezelfde ruitenwasser nog steeds, het is dan zeker drie uur later, dezelfde ruit te wassen. (Later valt mijn frank dat dit misschien een rechercheur was die het een of ander in het oog aan het houden was - cfr de bomaanslag enkele dagen geleden). De ingang van het museum betalen we met Visakaart (2 x 58 FF) . Vooraf gaan we nog iets drinken en een kleinigheid eten in een Quickrestaurant om de hoek (36.50 FF). Terwijl we in de Grevinmuseum zijn horen we een onweersbui op het dak kletteren. Naast de gewone verzameling kan men in het museum twee korte spektakels bijwonen: een klank en lichtspel in een soort van spiegelpaleis (stond reeds op de wereldtentoonstelling van 1900 in Parijs en naar hier overgebracht in 1906), en een soort poppentheater. Na het museum lopen we nog even door een gezellige winkelgalerij en stappen dan de metro in om terug te keren naar het hotel.

Het avondeten in Campanile kost ons 273,50 FF. Terug op de kamer bekijken we nog even de beelden van de videofilm, waarna we gaan slapen.

8ste dag - Zondag 7 mei 2000

Na het ontbijt brengen we de bagage naar de auto en geven de badge van de kamer terug aan de receptioniste. Terwijl Lea wacht in de auto in de garage tracht ik het parkeergeld met Visakaart te betalen aan de automaat. Dit lukt echter niet daar het bedrag te hoog is. Ik kan echter met Visakaart betalen aan de receptie van het Ibishotel. Ik betaal 660 FF voor de ganse week (95 FF/dag).

We rijden de garage buiten om 9.10 u. De kilometerteller staat op 101.289. Al vlug vinden we de weg naar de A3. Rond de vlieghaven van Charles de Gaulle is het behoorlijk druk, niet zozeer door de vlieghaven zelf maar door het even verder gelegen Asterixpark. Er is echter geen filevorming. Op de parking te Peronne stoppen we even van 10.35 u tot 10.55 u. We verbruiken er voor 31,50 FF en tanken daar 33 liter benzine voor 254 FF. We hebben dan 125 km gereden.

De eindpeage bereiken we om 11.15 u na 176 km. en betalen terug 75 FF met Visakaart. Na 302 km zijn we te Gent om 12.25 u (kilometerteller 101.592)

Die avond gaan we samen met Marijke, om niet uit de gewoonte te geraken, in het Campanilerestaurant te Gent eten.

Enkele conclusies

-Het weer viel gans de week best mee. Het was vooral gemakkelijk weer om te wandelen in de stad.

-Om zich te verplaatsen doorheen Parijs is de metro het vervoermiddel bij uitstek. Verplaatsingen in de stad met de auto zijn sterk af te raden.

-Parijs is een stad van alle nationaliteiten en rassen. Mensen die last hebben van een fictief onveiligheidsgevoel blijven er dus best weg. Tijdens de acht dagen hebben we echter geen enkele situatie meegemaakt die als bedreigend kan bestempeld worden. De enige persoon die me spontaan zijn zitplaats wou afstaan in de metro was uitgerekend een neger! De bedelaars en de clochards zijn een fenomeen die je er moet bijnemen. Ze vallen de toeristen echter nooit lastig.

-We hebben het gevoel dat we gerust nog eens acht dagen in Parijs kunnen doorbrengen. Teveel zaken hebben we nog niet aan bod kunnen laten komen.

-Aan deze reis zullen we nog lang goede herinneringen overhouden.