Wat vooraf ging

Donderdag 10 maart 2011:

- afhalen van de reisdocumenten bij Jetair.

De nacht van donderdag 10 maart 2011 op vrijdag 11 maart 2011:

-Er doet zich een zware aardbeving voor in Japan, gevolgd door een tsunami en ernstige problemen met drie kerncentrales. Er zijn vermoedelijk 10.000 dodelijke slachtoffers. Later blijkt het dat het er ongeveer 25.000 te zijn.

Vrijdag 11 maart 2011:

Tijdens een shopping op de Vrijdagsmarkt in Gent wordt de portefeuille van Lea gestolen. Lea doet nog diezelfde dag aangifte van de diefstal. Gezien ons vertrek naar Turkije niet meer veraf is (amper 16 dagen) moet er vlug een oplossing gezocht worden om nieuwe documenten te verkrijgen.

Zaterdag 12 maart 2011:

We brengen de ganse voormiddag door op het Administratief Centrum aan het Zuid voor het aanvragen van nieuwe documenten. Een identiteitskaart via een snelle procedure verkrijgen kost ca € 136. We vragen een identiteitskaart aan via de normale procedure. Blijkt dat de beste en snelste oplossing nog is een reispas aan te vragen. Die zou klaar zijn op 23 maart 2011, vier dagen voor ons vertrek. Deze reispas kost ons € 86. Hij is wel 5 jaar geldig.

De foto’s die we bij hebben (uit een automaat gehaald) blijken niet te voldoen aan de gestelde eisen. Na een half uur wachten kunnen we in het tegenover gelegen winkelcentrum van het Zuid een serie foto’s laten nemen die wel voldoen aan de eisen. Rond half twaalf verlaten we eindelijk het Administratief Centrum.

Dinsdag 22 maart 2011:

De oorlog in Libië begint.

Woensdag 23 maart 2011:

We halen de reispas van Lea af op het Administratief Centrum aan het Zuid.

De nacht van zaterdag 26 maart 2011 op zondag 27 maart 2011:

De zomertijd gaat in. 2 u wordt 3 uur. Dit betekent dus een uur minder slapen.

Zondag 27 maart 2011 – 1^ste dag

Gisterenavond zijn we al om 21 u gaan slapen na eerst nog al onze uurwerken op zomertijd te hebben gezet. In de loop van zaterdag belde Magda nog eens om na te gaan of alles in orde was.

05.30 u: Ik sta op en Lea staat om 06.00 u op. Na de badkamerrituelen blijkt dat we nog een uur te vroeg klaar zijn zodat we nog rustig de tijd kunnen nemen.

07.50 u: William komt ons ophalen om ons naar Zaventem te brengen. Daar het zondag is is het rustig op de weg en om 8.45 u komen we aan op de park-and-ride-zone. Daar nemen we afscheid van William. In de luchthaven eten we nog een meegebrachte Luikse wafel en kopen een koffie aan een eetstandje ter hoogte van de check-in-rij nr. 10. Met Magda en Thieu hebben we afgesproken om 10 u aan de Jetairbalie in het nieuwe deel van de vertrekhal. Na nog wat rond gelopen te hebben op de luchthaven en onze strandtas hebben afgehaald aan de balie van Jetair vinden we M en T terug op de afgesproken plaats. Volgens de hostess van Jetair zou het inchecken pas beginnen om 11.30 u maar reeds om 11.20 u begint men met het inchecken aan rij 12. Wij staan als tweede in de rij zodat wij waarschijnlijk vooraan in het vliegtuig zullen zitten. We zijn tevens al vlug onze bagage kwijt. We krijgen de zetels 4 A-B-C-D toegewezen, op de 4^de rij dus. Eens ingecheckt begeven we ons onmiddellijk naar gate B 31. Eens we aan de wachtplaats aankomen staat er reeds aan de nevenliggende gate een vliegtuig van Jetairfly klaar. Ons vliegtuig komt echter een tiental minuten later zijn plaats aan onze gate innemen. Stipt om 11.50 u mogen we instappen.

13.30 u: ons vliegtuig verlaat zijn standplaats.

De veiligheidscontrole leverde geen noemenswaardige problemen op . Enkel de armband van Magda was wat weerspannig. Lea reist, wegens de diefstal van haar portefeuille, met een reispas.

13.40 u: het vliegtuig komt van de grond. De vlucht zal 3 u en 25 minuten duren. Het toestel is van het type 737/400 (3 + 3 zetels per rij). De VIP’s krijgen als eerste hun maaltijd, daarna is het aan onze beurt. We weten niet goed hoe wij onze uurwerken moeten afregelen maar later blijkt dat Turkije pas naar de zomertijd overschakelt in de nacht van zondag op maandag (de nacht van 27 op 28 maart).

17.45 u (locale tijd): we landen op het vliegveld van Antalya. Daar ook de gebruikelijke rituelen: de valiezen ophalen aan het draaiplateau, maar vooraf de pascontrole en het kopen van een visum (€ 15 per persoon). Aan de uitgang vinden we de hostess van Jetair die ons het juiste busje aanwijst. Na een tiental minuten rijden we richting hotel. Daar de straatjes van Kaleici, waar zich het Alp Pasahotel situeerd, zeer smal zijn, kan er geen grote bus in de oude stadswijk binnenrijden. Eens we de wijk binnenrijden bemerken we de nieuwe bestrating. De laatste keer dat we hier waren was in 2006 en toen hadden de straatjes nog hun oude, gebrekkige, bestrating. De eerste keer dat we hier te gast waren was is 2001, de tweede keer in 2003, de derde keer in 2005, de vierde keer in 2006. Nu is het ons vijfde bezoek aan Antalya met verblijf in het Alp Pasahotel. Tussen 2001 en nu hebben we een ware evolutie kunnen meemaken. In het begin was de wijk Kaleici nagenoeg volledig verpaupert. Nu zijn bijna alle vervallen huizen en gebouwen met respect voor het verleden gerestaureerd. Niet voor niets kreeg de wijk van de UNESCO de vermelding “werelderfgoed”.

De laatste honderd meter moeten we echter te voet afleggen maar een bediende van het hotel komt ons tegemoet om onze valiezen te helpen dragen.

Het inchecken in het hotel verloopt zoals gebruikelijk – de hotelfiche invullen en een uitleg hoe hier alles in zijn werk gaat. Het enige wat verschilt met vroeger is dat de zogenaamde “bankkaart” is weggevallen. Die moest men vroeger aan de kelner geven bij een bestelling en werd alzo het verschuldigde bedrag elektronisch opgeslagen op de kaart. Nu hebben de kelners een computertje op de arm en wordt het verschuldigde bedrag doorgeseind naar de centrale computer.

Wij huren een kluis voor € 2 per dag. Men kan een eigen codenummer in de elektronische kluis aanbrengen. Als kamer krijgen we de kamer Seyma toegewezen – Magda en Thieu krijgen kamer Alev. Beide kamers zijn gelegen achteraan het gebouw. Onze kamer heeft uitzicht op een smal straatje naast het hotel. De kamers hebben hier geen nummer maar dragen de naam van een pascha (de grote kamers) of de naam van een haremvrouw (de kleinere kamers). Onze kamer is te bereiken via een trapje van een tiental treden met beruchte Turkse hoge treden. De bedienden helpen ons de valiezen naar onze kamer te brengen en leggen uit hoe de kluis werkt. Eens dit gedaan gaan we in een klein winkeltje in de buurt enkele flessen water kopen omdat het leidingwater niet drinkbaar is.

Zonder tijd te verliezen gaan we vervolgens avondmalen. Het voorgerecht en het dessert zijn nog steeds in buffetvorm. Het hoofdgerecht wordt in openlucht klaar gemaakt. Na het eten gaan we naar onze kamers om de valiezen uit te pakken. Eens dit gedaan is slaat de vermoeidheid toe en gaan we slapen. Mijn uurwerk wijst 23.45 u aan maar in feite weet ik niet hoe laat het juist is wegens de Babylonische spraakverwarring met het winter- en het zomeruur.

Maandag 28 maart 2011 – 2^de dag

07.00 u: ik sta op. Lea staat op om 07.30 u. Ik loop even tot aan de receptie om het juiste uur te vragen. Het is nu 08.00 u. Wij gaan ontbijten en M en T komen ons om 08.30 u vervoegen.

09.00 u: de hostess van Jetair komt langs voor de begroetingsessie. We krijgend de gebruikelijke uitleg over excursies en bezienswaardigheden. We bestellen en betalen twee uitstappen, één naar Kekova (de verdronken stad) en één naar Perge, Aspendos en de Kursunluwaterval. We krijgen daar bovenop nog een gratis uitstap in de omgeving van Antalya, met bezoek aan een grote juwelenwinkel, een bezoek aan de lage Dudenwaterval en een bezoek aan een grote lederwinkel. Eens dit achter de rug doen we een kleine verkenning in de oude wijk van Antalya: Kaleici. Het valt ons op dat heel wat huizen prachtig gerestaureerd werden de afgelopen tien jaar. Niet voor niets werd Kaleici uitgeroepen tot Werelderfgoed door de Unesco.

12.30 u: We gaan middagmalen. In dit seizoen krijgen we vol pension voor de prijs van half pension. Na het middagmaal rusten we een drie kwartier uit op de kamer. Daarna gaan we verder op ontdekking in Kaleici. Hier en daar proberen we wat inlichtingen in te winnen over de halteplaatsen van de dolmussen. Daar de meeste Turken hier alleen hun eigen taal spreken is het soms moeilijk om een kleine conversatie te houden.

17.00 u: we doen een terrasje in de buurt van de oude stadstoren van Kaleici met zicht op de baai van Antalya. Vroeger was in de nabijheid van de toren het restaurant gevestigd van Adamo. Nu is het echter een bouwwerf. De uitbater van de drankgelegenheid waar we ons nu bevinden zegt ons dat Adamo ongeveer een jaar geleden gestopt is met zijn restaurant en dat het gebouw nu gerestaureerd wordt tot een klein hotel.

Ca 18.00 u: we zijn terug in het hotel en nemen een douche.

19.30 u: we gaan avondmalen. Ik merk op dat de landvlaggetjes, die vroeger op de tafel gezet werden, verdwenen zijn. Iedere tafel kreeg vroeger een vlaggetje op tafel van het land van oorsprong van de hotelgast. Na het eten maken we een kleine wandeling naar de oude stadstoren.

22.00 u: we gaan slapen.

Dinsdag 29 maart 2011 – 3^de dag

06.00 u: opstaan. Lea om 7.15 u. Ik maak nog een kleine wandeling naar het voetbalstadium in de buurt om de halteplaats van de dolmussen eens te bekijken. Op dit uur van de dag rijden er slechts weinig dolmussen. Ik kan dan ook moeilijk uitmaken waar de kleine busjes precies naartoe rijden.

08.00 u: we gaan ontbijten. Daarna doen L, M en T een wandeling is de winkelstraatjes langs de overkant van de Ataturk Cadessi – zeg maar de Ataturklaan. Ik blijf op het terras van het hotel en werk mijn nota’s bij.

10.00 u: ik vertrek op een verkennende wandeling. Eerst ga ik naar de plaats waar de vaste markt (hier zegt men “bazaar”) zich bevind maar ik stel vast dat er nu een grote bouwput in de plaats gekomen is. Volgens inlichtingen is de nieuwe markt iets verder af gelegen en men zou die kunnen bereiken met de nieuwe tramlijn die aan de oude marktplaats voorbij komt. De nieuwe markt bevindt zich aan de terminus van de nieuwe tramlijn. Omdat we plannen hebben wat later op de week naar de nieuwe markt te gaan neem ik de tram met als eindbestemming Meydan. Aan een kiosk koop ik een ticket voor de prijs van 3,5 Turkse Lyra. Blijkt dat dit ticket ook geldig is voor de terugreis. Dus voor een enkele rit betaalt men per persoon 1,75 TL (of ongeveer 90 eurocent). Later zullen we ervaren dat de prijs voor een trambiljet (zowel de oude als de nieuwe tram) en de prijs voor een rit met een dolmus steeds dezelfde is. Op de tram doe ik voor alle zekerheid nog eens navraag waar ik moet afstappen maar de mannelijke Turk geeft me enkel uitleg in het Turks. Ik begrijp er geen jota van. Enkele zitplaatsen verder zit een vrouw wiens leeftijd ik schat op 50 jaar. De dame komt tussen en geeft me een gedetailleerde uitleg hoe ik op de markt moet geraken. Zij doet dit in vloeiend Duits. Ze zegt me dat ik met haar aan de eindhalte kan afstappen. Ondertussen vertelt ze al het een en het ander over haarzelf. Blijkt dat ze verkoopster is in een van de stalletjes op de markt. Ik zie in de gang van de tram een groot pak met nog verpakte kledingstukken (T-shirts, enz.) staan. De kleding is verpakt in een grote zwarte plastiek zak die naar mijn schatting één meter hoog is en een halve meter dik is. Ik vraag haar of het pak van haar is en zij antwoord bevestigend. Ik stel haar voor om vanaf de tramhalte het pak te helpen dragen naar de markt. Uiteraard heeft ze daar zeker geen bezwaar tegen. Van de tramhalte naar de bazaar is het ongeveer honderdvijftig meter stappen. Het pak weegt behoorlijk zwaar. Ik vraag haar hoe ze dergelijke zware pakken naar haar kraam krijgt als er geen “goede ziel” is die haar helpt. Haar antwoord is dat ze het grote pak zelf draagt op haar schouders. In de bazaar slaan we het eerste padje rechts af en komen iets verder aan de verkoopstand van de vrouw. Zij biedt mij iets te drinken aan. Ik kies voor een nescafé (de gewone Turkse koffie is voor ons nagenoeg niet te drinken.) Ondertussen begint de vrouw honderduit over haar en haar jeugd te praten. Ze zegt dat ze opgevoed is in Duitsland, meer bepaald in Hamburg. Ze heeft daar 27 jaar gewoond, heeft een dochter van 18 jaar en een zoontje van 6 jaar. Ik vertel haar dat ik een dochter heb en een kleindochter. Wanneer ik wat later wil opstappen stopt ze me nog een t-shirt in de hand voor Laura. We nemen hartelijk afscheid van elkaar en ik beloof haar wat later op de week nog eens langs te komen samen met L, M en T.

Ik neem de tram terug richting Kaleici en stap af niet ver van het kruispunt met de Ataturk Cadessi, daar waar de oude kuststram en de nieuwe tram elkaar kruisen. De oude tram wordt trouwens “Nostaljia” genoemd. Aan deze tramhalte vind ik een halte voor de dolmussen die naar de autobusterminus rijden, buiten de stadsagglomeratie. De dolmussen die naar daar rijden hebben de nummers 61 en 24. De halte is amper 100 meter van de building “Antalya 2000” gelegen. Een verantwoordelijke (met een fluitje in de hand) jaagt de bestuurders op om zo snel als mogelijk te vertrekken na hun halte. Als men hen een inlichting vraagt heeft men best een klein notaboekje of een stukje papier bij de hand. Daar schrijven die “controleurs” dan het nummer van de desbetreffende dolmuslijn op.

Terug aan het hotel vind ik L, M en T op het terras van het hotel. Ik vertel hen mijn wedervaren.

12.30 u: middagmalen tot 14.00 u. We krijgen soep, macaroni en ijs met een stukje baklava. Na het middagmaal nemen we de Nostaljia- waar zich aan de terminus het Archeologisch Museum van Antalya bevindt. We bezoeken het museum (15 TL/pp). Dit museum bewaart talrijke belangrijke archeologische vondsten. Na het bezoek drinken we iets op het terras van het museum. Lea keert alleen met de tram terug naar het hotel. Wij, D, M en T, gaan te voet via de weg die parallel loopt met het strand. Naar het hotel is het ongeveer 45 minuten stappen. Na onze aankomst aan het hotel blijven we nog wat napraten op het terras.

19.30 u: avondmaal.

22.00 u: we gaan slapen.

Woensdag 30 maart 2011 – 4^de dag

07.30 u: we gaan deze ochtend wat vroeger ontbijten omdat we vandaag een uitstap doen. Net voor we vertrekken merkt Thieu op dat zijn videocamera niet werkt. Ik heb het vermoeden dat er niets verkeerd is met de camera maar dat er een foutieve manipulatie gebeurd is. Vandaag kan Thieu dus niet filmen maar Magda vervangt dit hiaat door meer foto’s te nemen. Volgens Thieu heeft hij gisterenavond de batterij van zijn toestel nog opgeladen. Ik bedenk daarbij wel dat wanneer men de kamer verlaat en de sleutelhanger uit het toestel naast de deur haalt, dat er dan geen stroom is in de kamer. Dus ook het opladen van de batterij kan dus in dit geval niet gebeuren. Bij onze aankomst ’s avonds gaan we een en ander nakijken in de kamer van M en T. Ik bemerk dat het flikkerlampje wel knippert, dus laadt de batterij op. Plots valt mijn ook op de aan/uit-knop. Ik druk even op deze knop en de camera werkt perfect. Per ongeluk had iemand dus op deze knop gedrukt.

Een taxi komt ons ophalen om 09.05 u. Daarna volgt een lange rit naar het rendez-vouspunt waar de twee andere bussen en onze taxi samenkomen. De rit hierheen is ongeveer 35 km. De Nederlandstaligen stappen in dezelfde bus. De gids is reeds aanwezig in de bus. Het is een Nederlands sprekende Turk die af en toe wat moeite heeft met de Nederlandse zinsbouw. Meestal is hij vrij goed verstaanbaar maar spreekt af en toe wat te stil waardoor we hem van achter in de bus soms moeilijk verstaan. Onderweg naar Perge heeft hij reeds heel wat informatie mee. Na een tijdje rijden stappen we af aan de archeologische site van Perge. De site is vrij uitgestrekt en onze gids doet zijn best om ons één en ander duidelijk te maken. Toen we een aantal jaren terug deze site bezochten kregen we heel wat minder informatie. Het bezoek duurt ongeveer één uur (de arena en de restanten van de stad Perge). Na een toiletbezoek staat er aan de uitgang een man die wat reukwater sprenkelt op je handen. Eens terug in de bus gaat het richting Kursunluwaterval. Dit wordt een blitsbezoek want hier krijgen we maar 20 minuten de tijd. Blijkbaar was er hier een droge periode want de waterval heeft slechts weinig kracht. Op de site van de waterval zijn er heel wat trappen te doen. Na de waterval gaat het naar een dorpje onderweg naar Aspendos. Daar gebruiken we de lunch, die inbegrepen is in de prijs. Het middagmaal bestaat uit koude pastakrulletjes, een opgerold blad bladerdeeg gevuld met fetakaas. Voor het hoofdgerecht kan men kiezen uit: forel, kebab of kip met daarbij nog een bord rauwe groenten. Tijdens de maaltijd ontspint zich een levendig gesprek tussen mij en een oudere dame. Deze blijkt in Gent aan de Fr. Rooseveltlaan te wonen. Zij verblijft in Belek en was vroeger onderwijzeres. Ook een vijftal jongeren nemen deel aan het gesprek. Deze laatsten zijn nieuwe Jetairhostessen (en één steward) in opleiding. Vooral de steward voert hoofdzakelijk het woord. Uit het gesprek blijkt dat ze nog wel het één en ander te leren hebben van Antalya en omgeving. Na de maaltijd, zie zowat een anderhalf uur in beslag neemt, maar door het drukke gesprek vliegt de tijd voorbij, stappen we terug in de bus en rijden amper enkele minuten vooraleer we aan de site van Aspendos aankomen. We bezoeken het prachtige antieke theater, één van de weinige theaters waarvan de scene nog recht staat. Na een half uur is het tijd om terug te keren. We rijden langsheen twee andere bouwwerken van Aspendos: de aquaduct en de Aspendosbrug. De drie bouwwerken komen voor in een sage over een koningsdochter en drie architecten.

Eens we terug aan het verzamelpunt zijn stappen we over in de taxi die ons 40 km verder naar Antalya brengt.

17.00 u: aankomst aan het hotel. We blijven nog een uurtje op het terras verpozen. Bij nazicht van de rekening blijkt dat er een glas bier teveel werd aangerekend. ’s Avonds wijs ik de kelner op de fout en die wordt onmiddellijk rechtgezet (Thieu krijgt die avond een extra glas bier).

19.30 u: avondmaal.

21.00 u: we gaan slapen.

Donderdag 31 maart 2011 – 5^de dag

06.30 u: opstaan.

08.00 u: ontbijten.

09.30 u: L, M en T gaan shoppen. Ik blijf achter op het terras van het hotel om mijn notities aan te vullen. Daarna maak ik een wandelingetje doorheen Kaleici. Rond 11.50 u ben ik terug aan het hotel en vinden er L, M en T op het terras.

12.30 u: middagmaal. Deze karige maaltijd bestaat uit soep, selder, champignons en garnalen. Daarna genieten we even van een platte rust in de kamer. We moeten echter eerst nog een tiental minuten wachten vooraleer we in de kamer kunnen tot wanneer de poetsvrouw klaar is.

15.30 u: we bezoeken het kleine museum van Kaleici. Het bijzondere van dit gebouw is dat de vloeren gemaakt zijn uit schitterend witte marmer. Zo te zien was het gebouw vroeger een (Rooms-Katholieke) kerk. Dit wordt verraden door de in de muur ingebouwde predikstoel. Magda zegt dat ze in haar documentatie gevonden heeft dat er in Kaleici een Sint-Pauluskerk zou zijn. Gedurende de vijf bezoeken aan Antalya hebben we talloze keren de wijk doorkruist. Nooit is ons een kerk opgevallen. Eens uit het museum gaan we op zoektocht naar deze kerk. Deze zou gelegen zijn in de buurt van het Karyatithotel. Doordat de straatjes van Kaleici kriskras door elkaar lopen is het niet gemakkelijk voor een kersverse bezoeker om de weg te vinden. Herhaalde keren vragen we de weg. Eén van de goede gaven van de Turken is dat wanneer men de weg vraagt je steeds geholpen wordt, zelfs wanneer ze zelf de weg niet weten… met alle gevolgen van dien. Na bijna heel Kaleici te hebben doorkruist vinden we tenslotte het hotel Karyatit langs de rand van Kaleici en in de buurt van de weg naar het voetbalstadion. In het hotel wijst een dame ons de goede richting naar de kerk. Honderd meter van het hotel vinden we het bescheiden kerkje. Dit is momenteel niet toegankelijk want het wordt gerestaureerd. Op een summier plannetje worden we verwezen naar een hulpkerkje amper honderd meter verder. Het is gelegen boven een café. De uitbater van het café wijst ons de weg, een smalle trap tussen twee cafés in gelegen. Na een korte klim kunnen we het noodkerkje, voor zover je dit zo kan noemen, even bezoeken. Waarschijnlijk was de ruimte waarin het is ondergebracht vroeger een vergaderzaal van het onderliggend café. Een aantal oude stoelen staan omheen het primitieve altaar. Er worden hier op zondag twee diensten opgedragen, één voor de Turkse bevolking en één voor de Engelstaligen.

Ondertussen is het reeds 17 u geworden wanneer we aan het hotel aankomen. Zoals gebruikelijk blijven we nog wat op het terras nakaarten. Toevallig heeft de hostess van Jetair ook haar spreekuur. Daar ze geen nieuwe gasten moet begroeten begint ze een gezellige babbel met ons. Daaruit begrijpen we dat ze hier pas 14 dagen is en dat ze nog heel wat van de omgeving moet leren. Wij delen haar onze ervaringen mee en af en toe neemt ze nota’s over onze reiservaringen.

19.30 u: avondmaal. Daar het te fris is om buiten te eten zoeken we een tafel binnen in het gebouw. Tot nu toe is het vrij goed weer geweest met af en toe wat bewolking. In de loop van de namiddag zijn er juist geteld twee druppels water gevallen. Uit voorzorg doen de kelners het tafellinnen van de buitentafels weg. Maar later blijkt dat dit een maat voor niets is geweest daar er die avond geen regen valt.

21.45 u: we gaan slapen.

Vrijdag 1 april – 6^de dag

In de loop van de dag dwarrelt het bericht binnen dat ons land een nieuwe regering heeft. Achteraf blijkt dit een 1 aprilgrap te zijn.

06.45 u: opstaan.

08.00 u: ontbijt buiten.

Naast de receptie van het hotel staat een kleine computer. Hier kan men surfen. Ik maak van de gelegenheid gebruik om het weerbericht na te kijken op http://www.zoover.nl. Men verwacht veel bewolking maar wel een temperatuur van ca 25 graden. Voor morgen en overmorgen wordt er regen verwacht. Daarna zou de zon terug van de partij zijn. Na het ontbijt gaan we naar een zitbankje met uitzicht op het haventje van Kaleici. Een half uurtje voor we gaan middagmalen vleien we ons even op de ligzetels op de binnenkoer van het hotel.

12.30 u: middagmaal.

14.30 u: we vertrekken met de oude tram (Nostaljia) naar het eindstation aan het Altalyamuseum. We betalen 3,5 TL voor 2 personen (= 1,75 TL/pp). Aan het eindstation zien we niet onmiddellijk hoe of waar we een dolmus moeten nemen naar Minicity. Ik doe navraag naar de prijs van een taxi. Vanaf hier naar Minicity kost de rit 9 TL, dit is 2,25 TL per persoon (of 1,10 euro/pp). We nemen een taxi en worden na enkele minuten afgezet aan de ingang van Minicity. De toegangsprijs bedraagt 5 TL /pp. Hier zijn alle belangrijke gebouwen van Turkije weergegeven in het klein. Na het bezoek aan dit mini-Turkije, we worden steeds op de hielen gevolgd door een man van de bewakingsdienst, gaan we iets drinken in een strandcafé in de buurt. M en T keren te voet terug naar het hotel. Wij nemen een dolmus aan de ingang van Minicity. Daar is tevens het winkelcentrum Migros M 5 gevestigd. Bij de tweede dolmus die voorbij komt hebben we prijs. Deze brengt ons terug naar Kaleici. Eens we in de buurt van de geribde minaret en het standbeeld van Ataturk zijn stappen we af. Het is spitsuur (ca 17 u) en dus zeer druk. Van daar naar het hotel is het slechts 10 minuten gaan. Voor de dolmus betaalden we eveneens 3,5 TL voor twee personen. De temperatuur is inderdaad ca 25 graden en er komt meer en meer bewolking op en een lichte nevel.

09.30 u: het avondmaal gebruiken we buiten.

21.30 u: we gaan slapen.

Zaterdag 2 april 2011 – 7^de dag

04.30 u: Ik word wakker wegens de regen. De ganse dag vallen er regenbuien uit.

08.00 u: ontbijt.

09.00 u: L, M en T gaan naar de markt in Lara, een deelgemeente van Antalya. Daarvoor nemen ze een dolmus aan de halte van de voetbalstation. Ik blijf in het hotel om mijn notities bij te werken. Om 10 u maak ik een kleine wandeling naar de oude stadstoren van Kaleici en drink er op het terras een koffie die niet van al te goede kwaliteit is.

12.15 u: L, M en T komen van de markt.

12.30 u: middagmaal. We zoeken een tafeltje binnen want buiten is het te fris.

14.30 u: we vertrekken naar de “bazaar” (de overdekte markt). Niet ver van de Ataturklaan nemen we de nieuwe tram, eveneens niet veraf van de plaats waar ook de oude tram voorbij komt. Onderweg naar de halte begint het fel te regenen zodat we enkele minuten moeten schuilen. Het ticket kost ons 3,5 TL voor 2 personen. We rijden dan naar “Meydan”, het eindstation van deze tram- lijn. Vanaf de tramhalte naar de markt is het amper 100 meter stappen. We zijn nog niet goed in de overdekte markt of buiten gaan de hemelsluizen helemaal open. Nu zien we eens in de praktijk waarom de boordstenen bijna dubbel zo hoog zijn dan bij ons. Hier zijn namelijk geen rioleringen waarlangs het regenwater kan afgevoerd worden. Bij een hevige regenvlaag worden de straten herschapen in kleine riviertjes. Aan diverse standen kopen we het een en ander, na evenwel de nationale sport te hebben uitgeoefend, namelijk: het afbieden. Voor Lea kopen we een portefeuille en voor mij een lederen broeksriem. We brengen tevens een bezoek aan de dame die ik vroeger op de week leerde kennen. Bij haar kopen we nog het een en ander. Van haar krijgen we alles aan de laagste prijs en dit zonder te bieden.

16.55 u: we keren terug naar het hotel langsheen de building Antalya 2000 en de plaats waar vroeger de bazaar stond. Ik vernam dat op die plaats er een nieuw museum zou gebouwd worden (?). In de building is er een winkeltje van goedkope sierraden waar alles aan 1 TL wordt verkocht. In de buurt van het hotel laat ik mijn schoenen poetsen. De man vraagt daarvoor 2,5 euro maar ik geef hem 3 euro.

Voor het maal van deze avond reserveren we een tafel binnen.

19.30 u: avondmaal.

Zondag 3 april 2011 – 8^ste dag

04.30 u: het regent.

07.15 u: we gaan wat vroeger dan gewoonlijk ontbijten omdat we reeds vroeg op excursie vertrekken.

08.10 u: we vetrekken aan het hotel met een taxi naar Demre (Myra) en Kekova. Gisterenavond kreeg ik nog een fax van één van de receptionisten waarin stond dat er te weinig Nederlandstaligen hadden ingeschreven voor de trip en dat de Engelstalige gids ook uitleg zou geven in het Nederlands. Wonder boven worden, dit viel goed mee want de man was zeer goed verstaanbaar.

We rijden eerst naar de verzamelplaats en stappen daar over in een bus. We rijden in de richting van Kas en stoppen halfweg naar Kekova aan een baanrestaurant voor een sanitaire stop en om eventueel iets te drinken. We kennen de pleisterplaats zeer goed want in de afgelopen jaar zijn we hier reeds verschillende keren langsgereden en gestopt tijdens vroegere uitstappen. In Kekova stappen we op een boot om een bezoek te brengen aan de “verzonken stad”. Na het boottochtje gaat het naar het restaurant waar we de lunch gebruiken. Daarna komt Myra aan de beurt waar we achtereenvolgens de rotsgraven, het antiek theater en de kerk van Sint-Nikolaas bezoeken. Het is al 16.30 u wanneer we terugrijden naar de verzamelplaats. Van Myra naar hier is het ongeveer twee uur en een half rijden. Op de verzamelplaats moeten we even wachten omdat de andere bus nog niet ter plaatse is.

19.30 u: avondmaal.

De ganse dag was het afwisselend bewolkt en scheen de zon af en toe. Het regende een paar keer maar daar hadden we geen last van omdat we dan juist ergens binnen waren.

21.00 u: we gaan slapen.

Maandag 4 april 2011 - 9^de dag

08.50 u: we worden opgehaald door een taxi en rijden naar de overstapplaats. Eens iedereen in de juiste bus zit rijden we naar een megawinkel van goudwerk en juwelen. Na een goed half uur vertrekken we naar de lage Dudenwaterval. De plaats is momenteel een bouwwerf daar men er bezig is een park aan te leggen. De lage Dudenwaterval stort zijn water in de zee. De hoge Dudenwaterval ligt ongeveer een 30-tal kilometer in het binnenland. Na de waterval even te hebben bekeken rijden we naar de plaats waar we het middagmaal gebruiken , namelijk in Lara (deelgemeente van Antalya), met zicht op de zee. Van de regen hebben we weinig of geen last want telkens als het regent zitten we binnen. Na de maaltijd rijden we naar Kaleici voor een stadsbezoek. Hier haken we af en verwittigen we de gids dat hij niet op ons hoeft te wachten. De uitstap heeft als laatste halte een megawinkel van lederwaren. Maar wij zijn niet geïnteresseerd. Deze uitstap kregen we gratis aangeboden als we twee andere excursies betaalden. In feite is deze uitstap een commerciële bedoening.

Eens de bus verlaten te hebben in de buurt van de geribde minaret gaan L, M en T iets zoeken in een kledingzaak in de buurt van onze afstapplaats. Ondertussen ga ik op zoek naar een dolmushalte van waar men naar de hoge Dudenwaterval kan rijden. Uit navraag blijkt dat men een dolmus kan nemen aan de bouwput waar vroeger de “bazaar” gevestigd was. Ook rijdt er vanaf daar een autobus, maar minder frequent. De autobus draag te nummer 14 en de dolmussen de nummers 78 en 85. Aan het hotel wacht ik op de rest van onze groep waarna we samen iets gaan drinken aan de oude stadstoren.

18.00 u: we gaan naar onze kamer.

19.30 u: we gebruiken het avondmaal buiten.

Dinsdag 5 april 2011 – 10^de dag

Na het ontbijt nemen we de dolmus naar de hogere Dudenwaterval. De rit kost ons zoals steeds 3,5 TL voor 2 personen. We bezoeken de cite van de waterval maar ook hier laat het watertekort zich manifesteren. Er stort wel water naar beneden maar ietwat bescheidener dan anders. Tegen de middag zijn we terug in het hotel.

12.30 u: middagmaal.

14.00u :op de kamer maak ik nog snel een berekening van de onkosten (dranken en de kluis) die we nog moeten betalen. Daarna gaan we wat genieten van de zon op het terras van het hotel.

16.15 u: wij gaan naar de kamer om het grootste deel van onze bagage in de valiezen te stoppen. Eens dit achter de rug maken we nog een kleine wandeling naar de oude stadstoren en genieten, nog even, van het uitzicht op de baai van Antalya. Gans de dag scheen de zon en de avond is mild van temperatuur.

19.30 u: avondmaal. Na de maaltijd ga ik naar de receptie om af te rekenen. Bij nazicht van de rekening blijkt er een doosje chips uit de minibar ten onrechte te zijn aangerekend. Ik wijs de receptioniste hier op en al vlug is de rekening gecorrigeerd. Ik betaal met mijn Visakaart. Ik betaal nagenoeg alle dranken die door ons gebruikt zijn in het hotel. M en T betalen dan hun aandeel aan mij. Aan de receptioniste vraag ik om mij te wekken om 01.40 u. Als we nog maar net op onze kamer zijn kloppen M en T op de deur om ons mede te delen dat we vergeten zijn een lunchpakket aan te vragen voor morgenvroeg. Geen probleem, ik bel de receptie en het lunchpakket zal morgenochtend klaarliggen.

21.30 u: we gaan slapen.

6 april 2011 – 11ste dag

01.45 u: ik sta op en neem nog vlug een douche. Ik laat de valiezen door de nachtportier naar beneden brengen. Het trapje aan onze kamer is mij te gevaarlijk om met de zware valiezen naar beneden te gaan. Op de binnenkoer eten we ons (bescheiden) lunchpakket op. De andere koppels komen ons vervoegen en met ons twaalven zullen we de trip naar huis maken vanuit het Alp Pasahotel. Om 3.45 u worden we door een busje opgehaald en na een goed kwartiert bereiken we de luchthaven. Dan volgen de gebruikelijke rituelen van het inchecken: 1. de veiligheidscontrole van de valiezen en de personen, 2. de pascontrole en het afstempelen van het visum. De terugvlucht zal gebeuren met een toestel van Freebird, een A 320-200. Freebird is een Turkse maatschappij. Het instappen zal gebeuren aan gate 201. Om 05.50 u stappen we in de bussen die ons naar het vliegtuig brengen.

06.20 u: stipt zoals voorzien stijgen we op voor onze 20^ste vlucht (= 10 vliegreizen). Onderweg wordt er op mijn schouder getikt. Het is niemand anders dan collega Walter De Bundel. Die is op terugreis van Side. Eigenaardig toeval: ook bij onze terugkeer van onze eerste reis naar Antalya(net 10 jaar geleden – 2001) kwamen we Walter tegen op zijn terugreis van Side.

De vlucht zal 3.30 u duren. De afstand bedraagt 1632 mijl. Om 7 u vliegen we over Istambul en om 7.33 u over Boedapest. Om 09.10 u overvliegen we Nurenberg.

09.10 u (Belgische tijd) landen we op Zaventem. Het vliegtuig wordt op een veraf gelegen plaats geparkeerd. Daar stappen we in een bus die ons naar de lange gang brengt naar de uitgang. Na de valiezen te hebben gerecupereerd nemen we afscheid van M. en T. We nemen de trein naar Gent en dan verder naar De Pinte waar Marijke en Laura ons komen ophalen.

12.00 u: we zijn thuis. Onze vijfde Antalyareis zit er op.