LEVENSLOOP

Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1927 in de Colombiaanse kustplaats Aracataca geboren. Hij is de zoon van Gabriel Eligio García en Luisa Santiaga Márquez Iguarán, dochter van kolonel Nicolás Márquez en Tranquilina Iguarán, waar de jonge Gabriel opgroeide nadat zijn ouders naar Riohacha verhuisden.

In 1936 overleed kolonel Nicholas Márquez wat de reden was waarom Gabriel naar Barranquilla verhuisde voor zijn opleiding. Hij volgde het voortgezet onderwijs in de Colegio San José vanaf 1940 en behaalde zijn kandidaats in de Liceo Nacional in Zipaquirá in 1946. In 1947 verhuisde hij naar Bogota om rechten te gaan studeren aan de Universidad Nacional de Bogotá wat hij echter door gebrek aan interesse niet voltooide. In Bogota kwam hij na het lezen van Kafka's De Gedaanteverwisseling tot het besef dat hij schrijver wilde worden.

Hij verhuisde naar Barranquilla om zich te wijden aan de media en literatuur. Hij werkte als columnist voor El Heraldo. Op verzoek van Alvaro Mutis keerde García Márquez in 1954 terug naar Bogota waar hij werkte als verslaggever en filmrecensent voor El Espectador. Na een kritisch verhaal over overheidspropaganda rond het zinken van een marineschip in 1955 werd hij in Europa gestationeerd. Na het verblijf in Europa keerde García Márquez terug naar Zuid-Amerika en vestigde zich in Venezuela. In 1958 ging hij terug naar Baranquilla en trouwde met Mercedes Barcha met wie hij twee kinderen kreeg. Het paar verhuisde naar Cuba waar hij de communistische revolutie van Fidel Castro versloeg. De vriendschap met Castro leidde tot het oprichten van een filiaal van Castro's persbureau Prensa Latina in Bogota.

In 1961 verhuisde hij naar New York als correspondent voor Prensa Latina. Door voortdurende bedreigingen door de CIA en Cubaanse vluchtelingen verhuisde hij naar Mexico, waarna hem de toegang tot de VS tot 1971 ontzegd werd. In 1967 zou hij zijn meest gewaardeerde werk publiceren: Honderd jaar eenzaamheid.

Vanaf 1975 reist García Márquez tussen verschillende steden zoals Mexico, Cartagena, Havana en Parijs. In 1982 ontvangt hij de Nobelprijs voor de Literatuur. In 2002 publiceert hij zijn autobiografie Leven om het te vertellen. Eind 2004 is Herinnering aan mijn droeve hoeren verschenen, een soort onorthodox liefdesverhaal tussen een oude man en een jonge prostituee.(Wikipedia)