Onder kleine druk, heb ik gisteren dan toch al mijn moed bij elkaar geraapt. Ik kon het mentaal moeilijk inpassen in mijn koerskalender maar bij gebrek aan koersen de komende maand heb ik mijn koerszak gemaakt en reed de auto gisteren naar Fayt-Le-Franc( verder FLF afgekort). Een klein dorpje op de grens met Frankrijk was het toneel voor de tweede koers van mijn seizoen. Wallonië is voor mij klimmen en hoe vlak het er ook is, ik kan het in mijn perceptie niet veranderen.
De baan richting FLF was glooiend maar nergens overdreven stijl. Toen we op het parcours arriveerden was het eigenlijk niet meer dan een veredelde platte koers met een lastige aankomst. Het kan natuurlijk aan de lage gemiddelde snelheid gelegen hebben, maar och wat had ik eindelijk nog eens een goed gevoel in de koers. Ik had snel door dat , hoe goed ze ook hun best zouden doen, ze mij er vandaag nu is echt niet gingen afrijden.
In de voorlaatste ronden reed een groepje weg. Ik wist dat het daar zou gebeuren, wie er zou springen en ik was er wel maar om mee te springen is het nu wel nog een beetje veel te vroeg. We kwamen nog kort maar de groep bleef vooruit en sprintte voor de overwinning. Wat er overbleef was een klein pelotonnetje van een renster of 25-30. Ik eindigde uiteindelijk 24e, want mijn kaarsje was tegen het einde ver uit. Het ritme is dus nog een beetje zoek, samen met de koers kilometers.
Maar wat ik gisteren gevoeld heb, is hoopgevend en allesinds een stuk beter voor mijn moraal dan vorige week in Oost duinkerke. Woensdag rijd ik dus in Waregem. Hopend op een gelijkaardig of beter resultaat. Tot dan!
En we zijn er weer aan begonnen! Het werd hoog tijd om er weer aan te beginnen! De winter is voor mij niet zonder slag of stoot voorbij gegaan. De laatste 2 maanden van 2011 heb ik nuttig kunnen invullen met goede trainingen maar vanaf het begin van het nieuwe jaar raakte
ik op de sukkel met mijn gezondheid. Ziekte en gezondheid werden tot grote ergernis wekelijks afgewisseld. Na de stage die ik in februari afwerkte in Spanje viel ik nog maar eens ziek. Het moment om resoluut afstand te doen van mijn gezondheidsproblemen en met nieuwe medicatie te vertrekken.(Broncho Vaxom, overigens volledig toegelaten! ) Ik kan het alleen maar aanbevelen want ik voel mij beter en vooral al 3 weken ziek vrij!! Maar daar gaat het nu niet over, het gaat hier over koersen! 3 weken had ik dus nog om min of meer op acceptabel niveau naar mijn eerste koers te trekken. Wat ik verloren heb kan ik niet zomaar goed maken natuurlijk. Ik zal er wat tijd voor nodig hebben. Oostduinkerke was de planning. Vorig jaar stond ik hier niet aan de start wegens (jaja) ziekte. Het parcours was anders dan ik had verwacht. Veel draaien en keren! Rustig meevaren op de golven van het peloton is zo niet mogelijk want er moet constant opgetrokken worden. Het was van in het begin een harde wedstrijd. Ik heb dan ook nog geen ritme maar toch had ik het gevoel dat ze echt hard reden en het niet stil viel. Ik heb lang op mijn tanden gebeten en heb toch een ronde of 9-10 (?) meegereden van de 13. Ik kan er natuurlijk niet tevreden mee zijn. En niet goed genoeg is niet goed genoeg. Zo simpel is het.
Ik weet wat me de komende dagen en weken te doen staat. Er zijn wel weinig koersen in het vooruitzicht, dus de komende weekends zullen vooral dienen om de basis nog wat uit te diepen!
Met nog enkele wedstrijden te gaan, hadden we dit ons wel anders voorgesteld eventueel bij een laatste wedstrijd nog eens met z'n allen samen te zijn.Maar niets is minder waar, bij een bruske beweging in het peloton kwam ze aan de buitenkant in aanraking met een geparkeerde wagen en over en out. Jawel afgevoerd naar de medische post, waar gevreesd werd voor een breuk in de elleboog en eventueel het bekken. Hierdoor werd er overgegaan naar een transportatie naar een ziekenhuis, na de nodige radiologische onderzoeken bleek het resultaat redelijk positief te zijn. De vaststelling was dat alles zeer zwaar gekneusd was maar zeker geen breuken, toch betekend dit dat het seizoen voor m'n pupil er iets vroeger opzit dan voorzien. Maar opgelet volgend jaar gaan we er terug tegenaan !!!!
Nog een koers of vijf te gaan dit seizoen. Hoewel ik nog steeds het gevoel blijf hebben dat het nog allemaal moet gaan beginnen loopt het seizoen toch vlot door. Ondertussen is er toch nog snel een koers afgewerkt voor ik me weer in de boeken stort. Nood breekt wet, er staat veel herexamen werk op mijn bureau te wachten. De omloop was mooi, weinig bochten en een licht polder windje waaide over de vlakke velden. Van in de eerste ronde vond ik het eigenlijk geen toffe koers. No offence voor de organisatie of het parcours maar er zijn zo van die koersen die je onmiddellijk niet liggen. Ze reden goed door en nog in de eerste ronde was het prijs. Voor één keer reed ik niet goed vooraan, en kon ik mits een beetje veldrijden de crash ontwijken. Vooraan gaven ze gas, waardoor een hoop rensters niet meer bij het peloton konden komen aansluiten. Mijn beste benen had ik thuis gelaten, die mogen geen twee keer per week uit de kast komen! (mopje) Nee ik was niet super, maar of ik mee zou kunnen met het elite groepje dat wegreed uit het peloton is maar zeer de vraag. Ze waren snel weg en ik ging er dus een goede training van maken in koers. Vervolgens reed er nog een groepje weg, en daarna nog één... Op het einde was het weer koersen voor de 20ste plaats. Ik had het van in't begin geweten dat het geen toffe koers was hé! Op anderhalve km van het einde sprong er nog iemand weg. Kwestie van eens zot te doen sprong ik mee. Want om welke reden dan ook zou je wachten op een sprint voor plaats 20? Het zou zo maar is moeten gelukt zijn. Alle ja, 't is dus niet gelukt want op de streep waren we er aan voor de moeite. 10 man reed mij nog voorbij en dus kunnen we dit weekend plaats 30 noteren op de uitslagen tabel. Volgende week koers ik in Affligem op zondag. Een stevig parcours, curieus wat dat met de huidige conditie gaat geven. Ik ben met Steven ondertussen al grondig gaan verkennen, 't is een mooie streek!
En passant toch nog wat koersen gereden ondertussen. Een snel overzicht. De vrouwen werden de laatste weken niet te kort gedaan als het op hoeveelheid koersen aan kwam. Zo veel er de voorbije weken waren, zo weinig koersen zijn het nu. Ik moest noodgedwongen vorige week starten bij de junioren in Duffel en vervolgens heb ik nog een koers gereden bij de mannen van de nevenbond.
Geel was het decor voor de koers van de vwv (Vlaamse wieler vereniging). Met ruim 80 man (en 1 vrouw dus) stonden we aan het vertrek voor een ruime 60 km. Mooie wegen, mooi weer, behalve een lagere snelheid moest dat voor mij niets zijn. Ik moet zeggen dat ik er van stond te kijken hoe hard die gasten met de fiets rijden! Als ze lang boven 50 per uur rijden krijg ik het toch serieus lastig! (Zeker wetende dat mijn maximale snelheid in de sprint vorig jaar maar een paar km per uur hoger lag!) Maar bon ik draai niet rond de pot, ik ging gewoon geen poten vooruit eigenlijk. Ik heb er geen verklaring voor, maar het draaide geen meter. We waren snel thuis.
180° (Kapellen)
Afgelopen dinsdag reden de dames criterium in Kapellen. Drie bochten per rondje van twee km. Dat is dan goed voor zo'n 30 toeren! Ik had het vooral in het begin ontzettend lastig! De doffe warmte zat daar wel voor iets tussen ,dacht ik. Al is het naderhand eerder een opkomende ziekte die mij teisterde. Ik kwam er dan een beetje door omdat de snelheid in het peloton minderde. Het ging richting sprint en het was echt gevaarlijk. De 180° bocht naar de aankomst leek wel gelegd om ongelukken te creëren. Iedereen wil er als eerste door draaien maar praktisch gezien, stropt dat toch wel een beetje! De winst ging naar één van de drie koplopers. Het peloton sprintte voor de vierde plaats. Mijn goesting was al over toen ik van links naar rechts werd gekwakt in de sprint voorbereiding. Als ze dan nog eens in elkaar haakten en net een valpartij konden vermijden werd ik toch een stuk terug geslagen. Ik was in de uitslag nog wel 19e. Geen topprestatie maar ach, het kan niet alle weken goed zijn. (En 't is eens iets anders dan 11de hé ;))
Finish geloof k.
Ondertussen 4 dagen later en heb ik het gevoel toch wel goed ziek te zijn. Het kan niet anders of dat zat dinsdag al in mijn lichaam. Woensdag was ik namelijk al serieus aan het hoesten en was een vallingsken al lang geen afwendbaar gegeven meer!
Liesbet Devocht, Julia verwulgen, Eveline Dergent
Dit weekend koers ik niet, mijn training van gisteren heeft mij op pijnlijke manier duidelijk gemaakt dat dat toch niet zou gaan. Je moet maar eens proberen 24 per uur te rijden aan hartslag 180 op een vlakke baan. Het zegt genoeg over de gezondheid denk ik.
Départ
Papa wordt bevordert tot fotograaf, wonderwel met vlag en wimpel geslaagd mij op foto vast te leggen in koers! Een hele prestatie!
Vorige week reed onze auto weer richting Ieper, een hele afstand voor een kleine kermis koers. Maar het gevoel is goed de laatste weken en ik had er zoals gewoonlijk weer veel zin in. Het waaide wel wat maar het parcours was helemaal mijn ding. Onmiddellijk na het vertrek voelde ik al dat mijn benen niet het gewenste gevoel hadden, bon, dat ter zijde ik kon nog wel volgen. In de derde ronde ging het tempo stevig de hoogte in. De Nederlandse Vera Koedoder had de aanval ingezet en in het peloton wisten ze duidelijk dat de hardrijdster geen 10 seconden gegeven moet worden. Alles zat snel op een lint en het was vechten om net uit de wind te kunnen rijden. Allemaal op het kantje rijden is echter niet mogelijk. Twee plaatsen voor mij werd er gevallen. Vol in de remmen gaan was niet genoeg om de crash te ontwijken. ik lag er dus weeral bij... Op een geblokkeerde rug na eigenlijk niets ergs aan de hand.
Dit weekend zijn er voor de vrouwen geen koersen meer te rijden. Om dan toch mijn zorgvuldig opgebouwde koers ritme te behouden besloot ik in Duffel te starten in de junioren koers. Mijn doelstelling was niet perse een goede uitslag rijden maar arriveren in het peloton had wel fijn geweest. Ik had nog wel wat last van mijn rug maar dat moet ik niet als excuus inroepen. Ze reden gewoon gigantisch snel! De enkele keren dat ik op mijn kilometricske keek lag de snelheid telkens boven de 50 km/u. Ik reed een derde van de koers mee en moest dan passen. Ik ben vervolgens maar wat gaan bij trainen. Het koersgemiddelde was uiteindelijk 43km/u en dat vind ik nog steeds snel.
Woensdag ga ik allicht bij de nevenbonden een koers rijden in Geel.
Met het hoofd over het stuur gebogen, stond ze daar als een hoopje ellende. Na een spurt die er geen meer was, maar met de wetenschap dat 2x Schomminkelberg 7% en 2x de Monteberg 8% + een windkracht 5 à 6 en regen er bovenop dit een loodzware interclub was. Een wedstrijd die na 20km al volledig uit elkaar geslagen was , vertoefde ze in het 3de peloton nog 1x terugkomen zat er in maar dit op een slecht moment. Juist voor de 3de beklimming sloot haar groep terug aan, maar enkele plaatsen voor Eveline was er terug een breuk en niemand kon deze dichten. Zodoende moesten ze met een 15 tal alleen verder, waar bij er in de bevoorrading ne 78km er een 10 rensters het voor bekeken hielden, dan maar met de overige 5 verder misschien nog voor een top 50. Deze wedstrijd had duidelijk sporen na gelaten, dit na de 4de wedstrijd in 8 dagen en dan nog een interclub. Nu verdiend ze echt een extra dagje rust. Eens ze op haar positieven was, kwam de opmerkelijke vraag "waren er nog van mijn leeftijd in koers?", en dit moest ik toegeven van de 20 overige belgen volgens mij geen enkel. Het resultaat was 52ste plaats waarvan 31 buitenlanders dit als eerste jaars. Ik voelde me een zeer gelukkige begeleider, in de wetenschap dat je van zulke wedstrijden alleen maar sterker wordt.
<< Doe van de 11 maar een eentje af>> << Voor volgend jaar vraag je maar een ander abonnement dan de 11 de plaats, 10 plaatsen minder ofzo>> << Beter een abonnement op een 11de plaats dan op die crashes van vroeger>> Reacties op m'n 11,11,11...
Gisteren stond ik aan de start van de koers in Vrasene. Op en top gemotiveerd want het parcours was iets wat me wel moest liggen. De laatste tijd heb ik echter een nieuw koers voornemen. Als eerste jaars elite is het niet praktisch prijzen te rijden of altijd kort te zijn in stevige sprints. Daarom opteer ik de laatste en ook wel komende weken om in de kleine kermis koersen me vooral zo goed mogelijk voorin te handhaven. En als het even kan ook mee te springen in mogelijk potentiële vluchten. Het is momenteel nog niet mijn grote sterkte om vol weg te rijden uit het peloton en er dan ook nog eens voor te blijven rijden. Maar er wordt aan gewerkt.
Over mijn koers van gisteren ben ik wel tevreden. Ik vond dat ik me goed voorin hield en deftig kon mee springen met "springveren". Uiteindelijk was het mij al snel duidelijk dat er niemand solo zou kunnen stand houden, maar ja wie niet waagt niet wint natuurlijk. Het peloton reed richting massasprint. De laatste 20 km kreeg ik het redelijk lastig, maar dat zal wel normaal zijn als de koersen wat langer worden. Na een goeie 96 km sprintte het pelotonen masse over de klinkertjes. Ik deed van de 11 het gecommandeerde ééntje af... Ik werd 10de, en breek dus de ban met de 11de stek waar ondertussen al eens goed mee gelachen is.
Morgen koers ik in Boezingen. Een UCI koers over een stevig parcours. Ik hoop dat de benen op z'n minst zo goed zijn als de laatste dagen en dat dat volstaat om een mooie koers te rijden. Drie koersen in zes dagen, de komende week staat er ook nog het een en ander op het programma. Een drukke week, die hopelijk de komende weken gaat resulteren in een mooie koers progressie.
Vandaag stond het PK in Arendonk op het programma, rood aangestipt op mijn lijstje. Mijn voorbereiding was soms wel enigszins geaccidenteerd maar ik had het gevoel dat ik er redelijk klaar voor was. De training achter de brommer maandag gaf me al een goed gevoel en ik stond super gemotiveerd aan dit kampioenschap. Veel goede renners zitten op het EK en het was absoluut mijn ding vandaag. Biljard vlak, een stevige bries, en mijn zonnetje overgoot het mooie parcours. Gevloek en gesakker op de lichte regendruppels. "Wat een weer, wat een weer". Ik lachte.
Vlaanderen had dezelfde tactiek als op het BK. Die had eerder al wel slecht uitgepakt maar ze bleken er nog steeds vertrouwen in te hebben. Een groepje van acht renners ontliep de dans van de massasprint. Ik had een super goed gevoel en heb geprobeerd om er nog iets aan te veranderen. Te vergeefs, ze waren weg. Met drie Antwerpse renners vooraan was het snel gebakken. En toen was er gevloek en gesakker, niet op de regen maar wel op al de rest.
Voor het peloton liep het richting sprint, ik denk dat ik tweede, derde of vierde werd. Mijn sprint was dus wel oke, want er zaten ook nog "niet-pannenkoeken" in het peloton. Indien ik derde werd, wat ik wel denk, zou ik andermaal 11de zijn in het totaal. Vroeger stond 11,11,11 voor mij garant voor merde en een dag afzien waarbij we op 4uur 11km moesten wandelen. Ik ben geen wandelaar, en zeker niet voor 11km. Vandaag staat de 11 voor iets anders. Mijn vast stekje dat het ondertussen wel begint te worden in de koers. Als ik al eens deftig uit rijd in de koers, is mijn sprint geen "wauw erlebnis" en strand ik 11de. Heb ik eens een "wow, wat heb ik goeie benen vandaag gevoel" dan mis ik de goede trein en sprint ik 3de van het peloton en andermaal 11de au total. 't is toch iets gek, al zal het toch wel eens keren zeker?
Eindelijk eens goed kunnen werken in diest van het "Sengers Ladies Cycling Team" met als gevolg dat onze kopvrouw de "Belgische Driekleur" kon veroveren. Bij dit resultaat had ik echt een goed gevoel om iets voor het team te hebben betekend.
Midden blok, tussen twee examens door, pauze gewijs, heb ik dan toch maar een koers meegepikt dit weekend. Belsele, een goed halfuur met de auto, was best wel te doen om niet te veel tijd te verliezen. Hoewel het de laatste weken niet altijd vlot lukt om trainingen schitterend af te werken door chronische tijdsgebrek voel ik dat er toch -eindelijk- weer een opwaartse beweging in de conditie curve zit. Het werd zo wel eens stilaan tijd.
Net voor de start viel de regen nog met bakken uit de lucht, de junioren die op dat moment reden, zullen het geweten hebben. Voor onze 80 km lange (korte) koers bleef het gelukkig droog. Al zat er na die bui wel heel wat meer zuurstof in de lucht! Ik koerste vooraan en deed m'n best om mee te rijden waar nodig en mogelijk. Tegen het einde kreeg ik m'n klopke maar reed toch uit. Met 6 man voorop reed ik nog naar een 25e plaats op de klinker-aankomst. En al is het geen "wauw-prestatie", ben ik relatief tevreden over de manier waarop ik gekoerst heb. Werk is er natuurlijk nog veel maar het gaat in de goede richting denk ik.
Kwestie van weer volledig bij te zijn, hier een verslagje over de koers in Begijnendijk. Schitterend weer, mooi parcours en dicht bij huis wat wil een mens nog meer om te koersen? Ik had er alvast ontzettend zin in, want na de grote koersen vond ik het wel eens tijd voor een echte kermiskoers.
Voor 98 km vertrokken we met amper 72 rensters. De eerste ronden werden aan een mini tempo afgewerkt maar eens de koers open brak, viel het zelden nog stil. Een groepje van vijf rensters sloeg er in om half koers ruim een halve minuut te versieren. Maar rijden tot de streep,... dat was buiten de wil van spurters gerekend. Het draaide goed rond in het peloton en we stevenden af op een massa spurt.
De laatste km's waren wringen en duwen. Ik sloeg er in om me volledig te laten in sluiten en uiteindelijk niet aan spurten toe te komen. Ik ben niet eens uit het zadel gekomen. Ergens was ik wel een beetje teleurgesteld. Ik had een goed gevoel en wou dat vandaag benadrukken met een mooie plaats. 11 de was het resultaat dat ik toch nog uit de brand kon slepen. Opzich niet slecht maar er zat hoe dan ook meer in!
Hierna heb ik me achter mijn boeken gezet. Het is goed opgeschoten en heb wonderwel meer gedaan dan ik had vooropgesteld.
En dan.......PROSPERPOLDER ook hier waren weer een 70tal deelneemsters waaronder meerdere junioren, dit had tot gevolg van een gaotisch koersverloop. Gedurende de ganse wedstrijd bleef het aanvallen regenen zodat alles in stukken en brokken lag, ik had telkens de pech van meiden mee te krijgen die niet wilden (of konden) meewerken zodoende zat ik gevangen in het resterende peloton. Hierdoor redelijk gefrusstreerd bolde ik als 36ste over de finish, dit kon echt veel beter.
Zoals de tittel laat vermoeden, stond ik daar met een bang hartje aan het vertrek van deze wedstrijd, dit na de vroege aftocht van m'n poulain in Snaaskerke. En ja dit was een echte waaierkoers, met een 150vertrekkers werd de boel na pakweg 5 à 6 km'rs in 5 waaiers getrokken. Dat was het resultaat van (zéér) veel wind en smalle wegen. Natuurlijk zaten de besten (UCI ploegen) vooraan, 2 Sengers Ladies in de 2de groep, die na enig verweer werk terug konden aansluiten en Eveline met 2 kompanen in de 3de waaier. Maar wat zag ze er terug goed uit op de fiets, dit in tegenstelling van 14 dagen geleden. Ze had goed begrepen hoe het moest, want ze draaide in het bolleke goed mee zodat ze niet op de ketting zat waar de deur altijd open staat. Na de 1ste grote ronde (28km) waren er al pakweg 30 rensters die al in de douche stonden, en na 60km werd ook haar peloton een 25tal uit koers genomen, anders zou de organisatie in problemen komen voor de aanvang van de lokale rondjes. Uiteindelijk zijn er maar 69 aangekomen, maar wat klonk ze na afloop positief ondanks geen resultaat. Ik hoor nog steeds haar woorden " Dit ligt me blijkbaar wel, dat zijn mijn koersen, alleen nog wat sterker worden". Dat is de spirit zo hoor ik het graag.
Het terug in wedstrijd treden was voorzien voor zondag in Waarschoot, dit na enige gezondheidsperikelen. Maar door problemen om een volledige ploeg samen te stellen werd op mij beroep gedaan voor zaterdag de "7de dorpenomloop van Aalburg" NL te rijden. Dus hierbij neem ik m'n verantwoordelijkheid op om een herstart te maken ten dienste van de ploeg. Het zal natuurlijk een harde noot worden, maar als sporter leer je met zulke omstandigheden om te gaan, m.a.w. we schrapen al ons kunnen bijeen en zullen wel zien wat er van komt. Het gevolg hiervan kan zijn dat er voor zondag in Waarschoot zal gepast worden als ik zaterdag de volledige km'rs kan afmalen.
Das het leven van een koereur, leren met vallen en opstaan. Een goede dag afgewisseld met een slechte dag. De waarschuwingen van de winter werkelijkheid geworden. De terugslag groter dan ik zelf voor mogelijk gehouden had. Het ging vandaag niet en daarmee uit.
Ik stond vandaag aan de start in Snaaskerke. De wind speelde hevig en het beloofde wel een stevige koers te worden. Ik voelde mij echter al heel de week "niet-je-dat" en dat weerspiegelde zich al snel in de koers. Het blokkeerde en het ging voor geen meter. Zonder dat ik er een oorzaak voor heb. Schouder ophalend, het ging niet en ik kan niet anders dan gewoon teleur gesteld zijn. Ik hoop eerlijk gezegd dat het bloed onderzoek van komende week soelaas brengt. Ik kan zoeken naar excuses maar zal gewoon moeten leren leven met de standaard regel: "als eerste jaars elite betaal je veel leerschool en mag je niets verwachten!" Helaas. Punt uit.
Volgende week blijf ik is een weekje thuis, rust of zo iets.
Ik heb een druk weekend achter de boeg, met twee zware koersen. Hoewel het aanvankelijk niet op mijn programma stond, startte ik gisteren in Bredene (eigenlijk Knokke maar de aankomst lag wel zo'n 50 km verder). Ik kreeg een duidelijk missie mee, waar ik helaas niet toe kwam. Na 30 km lag er in het parcours een venijnige kasseistrook van een dikke twee km. We waren goed gebriefd en wisten duidelijk wat er zou gaan gebeuren. Ik moesten echter in de aanloop naar het beruchte ding al een ferme cartouche verspelen waardoor ik al snel plaffoneerde op de kasseibaan. Als 20ste was ik op gedraaid op het kleine stukje hel, en draaide zo'n 60 posities verder weer er af. Niets voor mij die "hel" toestanden. Tussen de auto's kon ik terug komen tot het derde peloton dat ondertussen ontstaan was. De kassei strook had heel wat slachtoffers gemaakt en indien de wind niet in de rug had gezeten richting plaatselijke toer, had hier de koers zeker in een definitieve plooi gelegen. Er gebeuren een aantal samensmeltingen maar 3 omvangrijke pelotons bleven elkaar najagen. Ik besloot er dan maar snel een goede training van te maken want eens de kassei voorbij kwam ik er snel weer door. Ik had zeker geen slechte dag en draaide gewoon goed mee rond in ons groepje. Het maakte allemaal niet veel uit, sprinten voor een 60e plaats stelt toch niets voor. Na 90km werden we uit koers gehaald. We hadden op dat moment 2minuten achterstand op een veel omvangrijker tweede peloton. Wat er alleen maar op duidt dat het bij ons zeker ook niet stil viel. Wie er gewonnen is, vind je op www.wielerbondvlaanderen.be en ik ging moe naar huis.
Rust kon ik wel gebruiken. Het waren 90 zware kilometers geweest en vandaag stond er al weer een koers op het programma. Veldhoven in Nederland in de buurt van onze sponsor AO Smidt. Ik voelde al voor het vertrek dat mijn benen zwaar aanvoelden van de dag voordien maar ach, dat rij je er toch zo uit? Er stond 75 km geprogrammeerd. Bitter weinig voor een hoop elite dames. Die koers werd vervolgens nog eens ingekort omdat de doortocht van onze mannelijke elite collega's in het gedrang zou komen. Er kunnen moeilijk twee omvangrijke peloton's passeren op een kleine baan door een centrum. 65 km reden we dus. In het begin had ik het moeilijk. Mijn ritme vond ik maar langzaam. Half koers leek ik op te fleuren maar na enkele krachtige aanvallen (van andere rensters) voelde ik dat mijn benen vandaag toch niet hun beste dag kenden. Toen ik ook nog twee ploegmaten tegen de grond zag gaan voelde ik mij zeker niet meer op mn gemak! Sofie vloog uit de bocht en kon door platte band haar koers niet meer verder zetten. Arys was er erger aan toe! Zij viel tegen de drang hekken en werd naar het ziekenhuis afgevoerd. Hopelijk valt de schade nogal mee en kan ze snel weer koersen! Spectaculair zag het er alvast wel uit! Het plan was vervolgens dat ik me op de sprint zou concentreren. Claudia leidde me zo goed mogelijk naar voor maar op de rotondes voor de aankomst was het een en al chaos. Opschuiven was nog moeilijk en voor de hoofdprijzen sprinten zat er ook al niet meer in. Vos en consorten hadden al lang het hazenpad gekozen en waren naar verluid tegen 60km/u de laatste ronden rond gereden. Gekken! We haalden uiteindelijk toch ook een koers gemiddelde van ruim boven de 40. Ik eindigde ergens in het peloton en moet het daar dit weekend maar mee doen. Tevreden over mijn weekend? Bwa, hieruit heb ik weeral veel geleerd.
Volgende week zaterdag rijd ik ergens een kermiskoers in ik-ben-de-naam-tijdelijk-kwijt. Maar ik weet het nog wel te zeggen. Als ik er aan denk.
Jolien D'Hoore wint massaspurt voor 1ste jaars Eveline Dergent.
De eerste koers voor Dames Elite in het Waasland was een voltreffer. Ondanks dat heel wat dames in Luxemburg aanwezig waren, kreeg Sport & Feestcomiteit Duizend Appels op het Wijnveld in Sinaai toch 96 rensters aan de start. Om 16u15 werden ze de weg opgestuurd voor twaalf ronden van 7,25 km. of een totaal van 87 km.
In de openingsronden werd de eerste schifting doorgevoerd. Verschillende rensters moesten de rol lossen. De Nederlandse Baukje Doedee ging even voor het peloton uitrijden. Anja Buysse (Sengers Team) volgde haar voorbeeld. Iets voor halfweg koers, leek het serieuzer. Amy De Ridder, Dunja Ceulemans, Elien Vercamer, de Engelse Laura Trott en het Nederlandse duo Karin Truijan-Baukje Doedee kregen al snel twintig seconden van het peloton. Maar na drie ronden Fel actervolginswerk van een knap Sengers Ladies Cycling Team kwam het tot een hergroepering. Er volgden nog verschillende aanvalspogingen. Niemand slaagde erin om uit de greep van het peloton te blijven. Het ganse pak, een kleine 70 rensters, kwam op de aankomststreep afgestormd. Jolien D'Hoore toonde zich duidelijk de snelste voor Eveline Dergent die het teamwerk met een mooie 2de plaats bedankte.
Nog geen drie seizoenen heb ik op mijn actief maar ik ben toch al bezig mijn eigen traditie te introduceren. De voorbije twee jaar opende ik de eerste helft van het voorjaar met een hoop pech. Vorig jaar zat daar onder meer een pad breuk in en wat valpartijen. Dit jaar is het blijkbaar niet anders. Als het parcours of het weer al eens niet volledig tegen zitten dan wel het materiaal.
Vandaag koerste ik in Borsele. Ik kreeg aanvankelijk te horen dat mijn banden waren opgeblazen om te winnen. Ze moesten vliegen! Oke, buiten beschouwing gelaten dat er 13 UCI ploegen aan de start stonden met grote namen. Mijn dag doelstelling was gebasseerd op de voorbije uitslagen gewoon goed uitrijden en hopelijk mij in de sprint ergens vooraan plaatsen. Wonderen kunnen we niet verwachten als eerste jaars elite en het pollen seizoen dat momenteel in top conditie verkeerd. Ik had van bij de start een goed gevoel. Mijn medicatie tegen de allergie scheen goed aan te slaan en ik peddelde mee in het onrustige peloton. Er wordt veel gewrongen maar ik kon me ondanks alles toch voorin handhaven.
Na ruim een halve ronde vond ik de vering van mijn fiets plots toch iets te goed worden. Ik had al snel door dat dat lek betekende al deed ik er nog even over om te ontdekken dat het vooraan was en niet achteraan. Onze volgwagen had nummer 22 en volgde een paar minuten achter de kop van het peloton. Tegen dat iedereen mij effectief gepasseerd was en ik een nieuw wiel had waren we inderdaad al wel een einde verder en leek terug de aansluiting maken bij het peloton op een voldwongen Sisyfus opdracht .
Ik sakkerde en vloekte... Nu dat het gevoel eens goed zat en het parcours me lag! Het reserve wiel bracht me niet verder dan de passage aan de streep. 25 km alleen verder bollen zag ik niet zitten en ik dropte mijn fiets in handen van papa. Op het moment van mijn materiaal pech trokken ze vooraan alles op een lint en dan is terug komen aansluiten vrijwel onmogelijk. De achterstand vergrote spectaculair en het kaarske ging sneller en sneller uit. Ik was teleur gesteld! Zwaar teleur gesteld! Het is niet eerlijk! En ik kan natuurlijk beweren en verzinnen wat ik wil, maar ik was vandaag gewoon in orde. En al is het misschien niet voor de grootste prijzen, ik was er geweest!
Volgende week koers ik in Sinaai waar ik vorig jaar strande op een tweede plaats achter huidig ploegmaat Sofie Leemans. Ik had er de goede benen maar had het toen wat fout in geschat. Ondertussen ken ik het parcours en hoop ik er dit jaar toch een rol van betekenis te kunnen spelen.
Eveline
donderdag 21 april 2011
Dottenijs/dottignies
Vandaag zijn we -zoals aangekondigt- toch nog eens op de koers geraakt! Koers ritme was ondertussen ver zoek geraakt en de snelheid was er wat uit maar onder het prachtige zonnetje had ik er wel zin in. Mijn longen sputterden van 's morgens al wel tegen maar waarom heb je die nodig als de benen in orde zijn? Wel, je hebt ze hoe dan ook nodig! Het parcours was niet selectief in de mate van de zware koersen die ik reeds voor de wielen kreeg geschoteld maar niet tegen staande was het parcours verre van vlak! We moesten een hoogte verschil van 40m overwinnen waarvan het eerste deel valsplat was en het tweede deel toch een mooi knikje. Kwestie van ergens te beginnen was dit een mooie koers! :)
Met drie Sengers meisjes stonden we aan het vertrek. Lien, Anja en ik hadden van deze dag in de week mooi gebruik gemaakt om wat koers ritme op te doen voor de komende dagen. Met 50 vertrekkers starten we voor 95 km (15x6.5km). Ik beleefde vandaag geen gemakkelijke dag. Verre van zelfs. Maar dat wist ik natuurlijk op voorhand. De elites rijden wel een beetje sneller dan de jeugd en de speeltijd is duidelijk voorbij. De eerste mooie aanval werd door een razend peloton te niet gedaan. Het stukje omhoog werd tegen ruim 40 per uur genomen. Ik hoef geen tekening te maken om te verduidelijken hoe snel we ook weer beneden waren zeker? Het ging vooruit en na drie ronden wist ik niet hoelang ik het nog zou uithouden. Mijn benen deden weinig pijn maar mijn longen branden! Vergelijk het met gloeiend hete drank die de slokdarm verbrand, 2h30 lang... Na 3 ronden kwam ik er dan toch wat door. Mijn hartslag zette een significante daling in en stagneerde een aantal slagen onder de overslag. Ik kende nog een aantal moeilijke momenten en kapte een aantal drinkbussen naar binnen. Terwijl ik met mezelf bezig was in een strijd om overleving reden vooraan vier meisjes weg uit de kop van het peloton! Hard reden ze en we zagen ze niet meer terug... Ondanks een hoop sterke pogingen.
Na 15 ronden was er de sprint met het klassieke gewring. Mijn beste krachten waren al lang op gesoepeerd maar als ik de streep ruik dan doet niets nog pijn. Ik moet ergens rond de 10e plaats in het peloton gestrand zijn wat mijn totale eindprestatie rond de 14e plaats brengt. (helaas sta ik niet in de uitslag bij de 20 eersten maar ik heb een foto!) Lien eindigde net voor mij en de drie Sengers ladies reden mooi in het peloton uit!
De winnares was Maaike Polspoel (Topsport Vlaanderen- Ridley) en voormalig skatester... Ze komt uit een mooie sport! Verdiend gewonnen? Zeker! Met een mooie voorsprong bolde ze solo over de streep.
Ik ben tevreden dat ik mijn koers kon uitrijden, al is de manier waarop misschien niet diegene die ik voor ogen had. De conditie en benen zijn in orde, ja daar twijfel ik niet meer over. Maar als het niet gaat zoals ik wil is dat voor een keer toch door overmacht. Jammer van die astma/allergie, hopelijk is dat tegen de zomer toch opgelost! :)
Eveline
PS: klik op link onderaan voor foto (helemaal links de 2 ladies van Sengers)
Voort doen Eveline, dit is de beste wedstrijd die ik van U zag op het gebied van karakter, ook hier ben je een hele stap vooruit gegaan. Dit doet mij persoonlijk het meest plezier, niet enkel op klasse maar doorbijten, knap hoor!
