De meeste mensen weten ondertussen dat ik me de laatste maand toch naar het seizoens einde aan het slepen was. Er was plots veel recuperatie nodig voor lichte trainingen en ik had niet meer het goede gevoel dat ik daarvoor altijd had op de fiets. Een weekje relatieve rust bood raad, en zaterdag zat ik terug goed op de fiets. (De triatlon uiteraard). Ik zag snel terug het plezier in van m'n fiets en zag het niet langer als een marteltuig. Ik ga echter mijn seizoens einde niet te veel meer uitstellen. Het is een mooi jaar geweest. (Daar ga ik niet over uitwijken want mijn jaarverslag volgt later) Ik zet een punt achter het jaar nadat ik zaterdag a.s. in Rotselaar bij de nieuwelingen mijn laatste koers km's gereden heb. Ik kies voor Rotselaar omdat hier mijn seizoen eigenlijk begon. Toen ik ergens begin maart in koude omstandigheden aan de start stond, stond ik met knikkende kniën te kijken naar de stevig getrainde jongens. Ik had toen nog nooit een nieuwelingen koers uitgereden, maar deed dat die dag wel. Met een gemiddelde snelheid van 39 km/u, kwam ik aan ergens in het peloton, doelstelling bereikt. Met de bagage die ik dit seizoen heb opgedaan stel ik m'n doelstelling voor dit weekend iets breder dan uitrijden. Afhankelijk van het gevoel, zou ik toch wel eens graag goed vooraan in het peloton binnenrijden... Maar dat zien we dan wel weeral.
Technische informatie: Een koers van 69km, start op de provincie baan (ter hoogte van nr 18) 3110 Rotselaar. De start is om 15:00u!
Foto's van 27/03/2010 toen armstukken nog een must waren.
Allen daarheen want het is... De dag van de allerlaatste kans.
Vandaag stond er eens iets anders dan koersen gepland in de agenda. Triatlon. Nuja, het is eigenlijk niets anders, want ik zou het fiets onderdeel voor mijn rekening nemen. Zuiver op de graad blijft het dan gewoon een wielerkoers. Allen is het tegen de mannen. Echte mannen hé! Geen jongetjes van 15-16 jaar, neen, mannen met dijen zo breed als de straat(handig om uit de wind te zitten, maar verder geen voordelen). Oneerlijk, maar wel een uitdaging! We stelden aanvankelijk een dijlespurters ploeg op. Jonathan kreeg echter jammer genoeg klierkoorts en moest dus verstek geven voor de 20ste editie van de Dimarco business triatlon. In zijn plaats vond ik toch nog een andere wielrenner bereid, de 8.5km voor zijn rekening te nemen nl, ex-dijlespurter Tom Dezwarte.
Een triatlon begint echter met een zwemonderdeel en daarvoor hadden we topzwemmer Victor Campenaerts. Op voorhand is het gissen naar wat het zal worden en welke prestatie iedereen zou kunnen behalen. Iedereen staat in de wisselzone te wachten op zijn zwemmer, een zenuwslopend gedoe. 12 minuten passeerden en de eerste zwemmers kwamen uit het water. nr 1 loste af, nr 2 ook... een minuut na de eerste passage kwam onze zwemmer de wisselbox als 6de binnen gespurt. NU AL? aaaah! Een hectische wissel, maar wel de 7de snelste wissel van al de wissels. AHA!
Ik sprong op mijn fiets en begon als een razende gek te rijden. Ik passeerde de streep waar het publiek enkele rijen dik stond. Mijn naam hoorde ik door de luidsprekers galmen, aanmoedigingen langs de kant. Papa riep, 't is maar 1 minuut, da's wel overbrugbaar. Jaja, allemaal goed en wel als er een toerist op kop rijdt die een jaar zijn fiets niet heeft gezien, 150 kg weegt, en 20 per uur rijdt. Maar Bart Arenouts even inhalen leek mij geen optie. Ik wachtte het eerst volgende groepje op, maar het razende tempo van 50-55 per uur kon mijn junioren verzetje niet aan. (en mijn benen ook niet hoor). het tweede groepje va 4 renners reed een aanvaardbaarder tempo. Ik pikte in en draaide mooi mee rond. Naar mate de koers vorderde werd onze groep groter. Een renner of 15 draaide goed rond en de snelheid werd opgedreven naar 45-50 per uur. Snelheden die ik op koers niveau niet gewoon ben. Gelukkig was de wisselzone in zicht. En als ik de streep riek, ben ik niet meer te houden. Ik draaide in het pelotonnetje voor de 10de plaats de wisselzone in. 17e over de streep. (van de 225)
Een goede wissel, maar niet de beste. Tom vatte zijn 8.5 km aan. Ik stond uitgeput naast mijn fiets na te hijgen. Ja, ik had serieus afgezien, maar het was oh zo leuk geweest. Toen ik even later gerecupereerd was en even rond keek zag ik een zo goed als lege wisselzone. Waar was iedereen? Stomverbaasd merkte ik dat we bij de eersten waren. Loper Tom deed zijn uiterste best, zag af maar leek goed stand te houden. Hij finishte uiteindelijk als 34ste. Een mooie prestatie voor een wielrenner. (Want wielrenners kunnen toch niet lopen?) We finishten als 8ste mixed team. (Das top 10 hé !!) We waren van de 225 ploegen ongetwijfeld ook een van de jongsten, zoniet hét jongste team.
Ik ben ongetwijfeld zeer tevreden. Het was een fijne ervaring. Zeker voor herhaling vatbaar. Ook nog even het team bedanken dat zich ontzettend inzette om een pracht prestatie neer te zetten. Ook de mensen aan de kant voor het super goed supporteren! (Want ik had het ontzettend zwaar!) Ik heb niets dan positieve woorden gehoord over onze ploeg.
Vandaag vatte ik de koers aan te Waarloos. Aanvankelijk stond ik aan de start boordevol ambitie om een van de laatste keren te kunnen schitteren in mijn Belgische tricolore trui. Ik had echter na 500m al door, dat het met de gezondheid vandaag niet pluis zat. Mijn benen deden pijn mijn longen leken te verschroeien. De torenhoge ambitie zakte al snel in mijn schoenen. Het was aanklampen en harken om te kunnen bijblijven. (Nu ik toch dramatisch doe, doe ik ineens te goei hé)
Focus bij de start.
Ik was blij na 19 toeren de bel te horen die de laatste ronde aankondigde. Douchen, en lekker in de auto zitten, ging er door m'n hoofd. Strijden voor de hoofdprijs zat er op dat moment al niet meer in, want Bo Carless was op dat moment al aan een solo tocht begonnen. Ik probeerde in de laatste ronde alsnog voorin het peloton te komen maar op de smalle baantjes scheen niets te baten. Tot overmaat van ramp gingen nog zo'n 3 meisjes op 300 van de streep tegen de grond. Ik moest zelf vol in de remmen, stond volledig stil en moest dan maar weer relanceren. De koers is dan natuurlijk al lang gereden. Ondanks dat ik eigenlijk al te ver zat om nog te winnen, was dit wel een ferme tegenslag.
Afzien tijdens een passage aan de streep.
Ik kan het kort samenvatten als een slechte dag, eentje om snel te vergeten. Ik laat het hoofdje niet hangen hoor en ben best nog wel blij dat ik uiteindelijk mijn koers toch uitreed. Het was een les in afzien en doorbijten. Die lessen zijn vaak nog beter dan een koers waar ik eenvoudig, zonder problemen zou kunnen uitrijden. En zo heeft elk nadeel z'n voordeel :) (Ja soms moet je al ver gaan zoeken naar die voordelen, maar ze zijn er dus ;)).
Al de eer voor deze mooi foto's bij Nele's broer Tim Seghers
Copyright Tim Seghers
Tot slot nog een welgemeende merci aan fotograaf van dienst, Tim Seghers. :)
Zoals de titel al doet vermoeden heb ik het een en ander te bekennen. Eerder deze week liet ik weten dat ik dit weekend niet zou rijden omwille van externe omstandigheden. Die externe omstandigheid was een volleybal toernooi waar ik vorig jaar ook aan deelnam. Ik besef dat, nu ik het zeg, daar wel weer kritiek op zal komen en dat mensen die zogezegd "professioneel met hun sport bezig zijn" zich niet met zulke dingen moeten inlaten. Volledig akkoord!
Maar ik had het beloofd en belofte maakt schuld. Het was trouwens leuk, en ik heb er geen blessures aan overgehouden. Gezien ik uit de ervaring van vorig jaar weet, dat ik de dag nadien best niet te veel kan uitsteken wegens stramme spieren besliste ik zelf niet te gaan koersen.
Deze beslissing was echter tegen Dré's wil en dus kon ik vandaag starten bij de nieuwelingen jongens te Onze-Lieve-Vrouw Waver. Ik had er niet veel van verwacht eerlijk gezegd want mijn benen voelden deze ochtend tijdens het losrijden al aan als lood. Toen ik de deelnemerslijst van 44 starters zag steeg mijn "moed metertje" lichtjes. Het positieve nieuws werd echter snel te niet gedaan want ik constateerde dat ik in mijn haast mijn puffer was vergeten. Joepie.
Maar ik vatte de koers aan, zoals ik dat altijd doe. Vol goede moed en energiek. Het tempo dat er nog niet in zat werd er in de eerste ronde al onmiddellijk uitgehaald. Mijn benen voelden plots heel wat beter dan verwacht. Ik zag de rondes weg tikken en de aanvallen frequenter worden. Niets scheen te baten en het peloton stevende af op een massasprint. Ik legde beslag op de elfde plaats en was daar best tevreden mee. Ondanks dat ik in de sprint ingesloten zat en maar geen opening vond om door te kruipen, is 11de niet slecht bij de jongens denk ik.
Ik sluit het weekend af met een positief gevoel. Daar waar ik vorig jaar na 1 ronde gelost werd door ziekte, rijd ik vandaag uit, met stramme spieren... Das koers. De quote van de dag: "Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. " Eveline"
Het seizoeneinde doet zich gevoelen en door veel overtuiging van mijn mechanieker/coach laat ik mij overhalen om het jaar vol te maken.
Vandaag stond de 4de en laatste manche van de beker van Vlaanderen voor dames jeugd op het programma in Tremelo. Ik zal het redelijk kort houden; het was een koers zoals een ander, demarrage, tussensprint, demarrage, ... massasprint. Ik vertrok met een bang hartje, want 2 weken rust kruipt niet in de koude kleren. Niet tegen staande had ik vandaag eigenlijk wonder wel hele goede benen! Ik had het moeilijk voorin te komen, maar toen ik daar in de laatste ronden dan eindelijk raakte, bleef ik er ook. Ik draaide bij de eersten het rechte stuk op, en finishte als 5de junior. Een echte sprint zat er niet meer in, de kracht was totaal uit de benen weggevloeid.
Maar door dit resultaat verbeterde ik m'n klassement, van plaats 8 naar 6 hierdoor sluit ik het seizoen af dicht bij de kannonen, ondanks de 2 slechte resultaten in het begin van 't seizoen. Nu begrijp ik waarom Dré er zo op doorhamerde om deze wedstrijd nog met een behoorlijke uitslag te betwisten.
Dit weederop treden had ik mij gans anders voorgesteld! Eindelijk een beter gevoel om terug te gaan koersen, ondanks het snakken naar het seizoenseinde, toch met veel moed en overtuiging aan de wedstrijd begonnen. Nu bleek dit uiteindelijk nogal flink mee te vallen de benen waren duidelijk terug in orde dus was de boodschap niet te gek doen en mij nog eens uitleven in de sprint. Doch het lot besliste er anders over, net over half koers, op het ogenblik dat ik aan't drinken was verloor er plots 2 plaatsen voor mij een collega de controle over haar stuur en jawel de helft van het al kleine peloton was uitgeschakeld. Daar mijn stuur volledig vervrongen was kon ik nog amper over de meet rijden om nog een klassement te hebben en de koers was over! Dit is duidelijk een seizoen met "UP & Downs"
Gisteren trok ik na een koers vrije week terug de fiets op. Ik stond met 23 andere meisjes aan de start van de 60km lange koers in Lebbeke. De wind waaide hard, en de staat van het parcours bestond voornamelijk uit kloven en putten. Ergens in the middle of no where is dat niet echt verwonderlijk natuurlijk. Papa was niet te spreken over de afwezigheid van een café... De koers werd aangevat en het begin tempo lag naar mijn gevoel onder de 30 km/u. De wind zal daar wel voor gezorgd hebben. Na enkele ronden werden de debatten dan eindelijk geopend en kon ik aan mijn job beginnen. "Rijd je zot".
Ik reed vijf van de 10 ronden aandachtig mee en sprong zo ongeveer op alles wat bewoog. Na vijf ronden kreeg ik eindelijk de kans even te drinken toen ze voor mij hard tegen de grond kletterden. Ik zou -indien ik mijn twee handen aan het stuur had gehad- wel over gesprongen zijn, maar gezien dat niet het geval was, vloog ik er gewoon los op. Geen ontkomen meer aan. Shauni Corthout die na haar bekken breuk in Steenokkerzeel (zie archief) eindelijk voor het eerst terug aan de start stond had de pech er ook weer bij te liggen. Gelukkig zonder veel erg (n.v.d.r). Ik vermoed dat de vijf meisjes die vielen ook weer terug op de fiets konden, maar tegen dan waren de vogels natuurlijk al gevlogen en zat de koers er op...
11 meisjes stormden door en vochten voor de overwinning die in de sprint beslist werd. Het pleit werd beslecht in het voordeel van Lisa Bogaert voor Shana Van Glabbeke en Morgane Van Lierde. Proficiat daarvoor.
Na een nachtje slapen meet ik nu de schade van gisteren op. Blauwe plekke, paar kleine schrammetjes en stijve spieren, maar mijn fiets kreeg er harder van langs. Het stuur staat helemaal krom, en vol met krassen. Dat geeft mij de gelegenheid maandag nog eens te gaan shoppen bij Van Eyck. :D (En zo heeft elk nadeel z'n voordeel).
Vandaag tracht ik de stijve spieren los te krijgen en zal ik weer op de koers te vinden zijn, aan de kant weliswaar....
Jammer maar helaas moet ik voor de zoveelste keer dit seizoen de supporters voor dit weekend teleur stellen. Het wisselvallige weer van de voorbije dagen en weken zorgde andermaal voor een stevige verkoudheid. Keelpijn, hoesten, en snotteren, beetje spierpijn...en bovenal GEEN STEM MEER!! Mijn lichaam geeft rood licht als het aankomt op koersen dit weekend. Hierbij dus de melding dat ik dit weekend niet zal koersen, en eens goed ga uitrusten. Hopelijk sta ik dan volgende week weer fris aan de start van een nieuwe koers. Meer nieuws later.
Gezien ik niet het recht heb om op mijn blog groffe dingen te vermelden over -de weinige- personen die ik niet kan uitstaan, hou ik voor mezelf over elke koers en elk akkefietje een ongecensureerde versie van het verslag bij. Vaak dingen die me erg storen vermeld ik dan, en die dingen herinneren me in de toekomst dat ik nog iets recht te zetten heb. Ik ben niet revanche gezind, dus u hoeft geen extreme dingen te verwachten in volgend verslag. Gezien ik te lui ben om een tweede verslag te schrijven vandaag, en de tekst "er wel mee door kan", hier een ongecensureerde versie van mezelf.
De blunders van de koers en een zootje ongeregelde délégués.
Ik startte vandaag in Rumst. Organisatie van onze eigen dijlespurters dus afwezig zijn was vandaag geen optie. Ik voelde mij voor de koers al niet goed. Allicht door de koers in de regen die ik dinsdag reed bij de elites. Hoewel ik weinig renners verwachtte door het BK TR stonden er toch zo'n 70 rensters aan het vertrek. Tot daar het "so far so good" gedeelte. De délégués, ze zijn zo goed meneer. HAHA. "Iedereen achteraan aansluiten, niet voordringen, Dames". Ja allemaal normaal. Bk wordt naar voren geroepen, neemt haar attentie in ontvangst, "en ga nu maar vanachter staan". Zonder pretentieus te willen zijn maar sinds wanneer mag ik hier niet meer vooraan starten? De Nederlandse meisjes op de eerste rij keken ook eens vreemd naar meneer de délégué. "Huh?"
Maar ik laat me niet zot maken, ik kies achteraan een plekje in het pak, en kijk lachend toe hoe de -ondertussen meer zat als nuchtere- man zich verder belachelijk maakt en de blunders blijft opstapelen. Het was nota bene toch wind op, dus wat kan mij die start plaats uitmaken?
Uiteindelijk starten we dan toch, en besef ik al snel -hoe pijnlijk ook- dat ik zelf ook geblunderd heb. Puffer vergeten. "Wat de kop vergeet, moeten de benen uitzweten" zeggen ze hier bij ons. Dus moest ik maar wat harder afzien als gewoonlijk. Moest daar ook nog moeders' natuur maandelijkse cadeautje bij komen en nog een hoop buikpijn. Het was in het kopje al snel dik tegen de goesting. 7 Ronden zag ik af, maar ik kon al die supporters toch niet teleur stellen? Ik beet door, en de laatste 500m kwam ik er door. De streep was immers in zicht. Ik voelde me beteren en beteren. De eerste 5 plaatsen waren al weg, maar de peloton sprint winnen zou ook al wel mooi geweest zijn. Op 200m trok ik me in gang, op 150m van de meet brak m'n ketting, en mijn koers zat erop. Ik zat perfect in positie en zonder blozen, of pretentieus te zijn, ik zou het wel gehaald hebben- denk ik-. Als renner vloek je dan eens maar dat is koers.
De technologie die er anders voor zorgt dat ik mooie prestaties aflever, liet het vandaag afweten. Dat is koers. Het had misschien vermeden kunnen worden, maar dat zijn vijgen na Pasen. Het kan zeker de beste mekaniekers overkomen. En hoewel Dré dat zelf misschien zal ontkennen, zie ik dit niet als een blunder. Hij vloekte minstens 10x zo hard als dat ik dat deed. Maar hé, volgende week terug koers hoor! Koers in zijn essentie terug gebracht. 5 minuten balen, en dan terug een lach. Gelukkig is het MAAR koers, en kan het nu alleen maar beter gaan. Een les die we geleerd hebben, een fout die we niet meer zullen maken.
Vandaag startte ik bij de Elites in Brasschaat. Toevallig het pk, maar geen stress, daar had ik me nu eens niet op toegelegd.
De 97 dames vertrokken op een droog parcours voor een koers van 80km. Ik vertrok op de laatste rij maar zocht al in de eerste ronde een plekje in de voorste gelederen van het peloton. Het tempo lag doorgaans -naar mijn mening- redelijk hoog. Daar zal de snerige demarrage van Belgisch kampioene Liesbet De Vocht en Zweeds kampioene Emma Johannson wel voor iets tussen gezeten hebben. De twee vertrokken toen er nog zo'n zeven ronden te rijden waren. Er werd hard achter het duo gereden, maar niets scheen te werken. De vogels waren gaan vliegen. De rest van de vluchters die nog een tevergeefse poging deden waren vogels voor de kat. Uiteindelijk sprintte het peloton (n.v.d.r) voor de 10e plaats, i.p.v voor de 3de plaats zoals ik eerder al zei.
Ondertussen was het na enkele ronden ook hevig beginnen regenen. Eerst wat miezer, maar dat leidde al snel tot een klets natte baan en gladde kasseien. Bij mijn weten is er niemand gecrasht *-ahnee, ik ben niet gevallen-* gelukkig. Wat mij opviel aan deze grote koers is de fobie voor witte lijnen. Als het aankomst is kunnen ze allemaal niet snel genoeg aan de lijn zijn, maar owee als er een witte streep op het parcours ligt! REMMEN! Tegen 5 per uur door de bocht rijden of tegen 25, onderuit gaan kan altijd hoor! Mijn jeudig enthousiasme en waaghalzerij zorgden er vaak voor dat ik in één bocht 20(!) plaatsen kon opschuiven. Gek? Ik? Nee, kleine kader en ongeloofelijk wendbaar...
Ik strande uiteindelijk ergens rond de 32ste plaats. Mijn "sprint" die eigenlijk geen sprint was, omdat ik dacht dat de meet nog verder lag *kuch kuch* kon weer niet op tegen de zwaardere verzetten. Ik ga hier uiteraard niet beweren dat ik mits een groter verzet top 20 had gerden, -verre van-. Maar dichter bij had zeker mogelijk geweest.
Soit, als puntje bij paaltje komt, ben ik toch tevreden over mijn koers. Wetende dat zeker 30 rensters de rol moesten lossen hoef ik toch niet te klagen he? Wie nu uiteindelijk de koers won weet ik niet zeker maar de Belgische kampioene is ook provinciaal kampioene geworden. Congrats ;)
NB: we legden onze 80km af in 2h 02 min. Net geen 40km/u gemiddeld.
Gisteren ben ik gaan koersen in Izegem. Een koers waar ik ongelooflijk naar uitgekeken had gezien mijn goede prestatie van vorig jaar.
Voor 34(!) ronden gingen we met 25 junioren van start. De koers werd van in het begin hard gemaakt door verscheidene aanvallen. Ik opende zelf de debatten door in de eerste ronde het tempo er in te brengen, met het oog op de tussensprint. Elke ronde was er een premie sprint waar prijzen in natura werden uitgedeeld. Ik heb me daar voornamelijk op geconcentreerd. Met een hoop t-shirts, lichtjes, potjes, bekertjes en nog een hoop prulletjes kon ik huiswaarts keren.
De koers zag er uit zoals gewoonlijk. Aanvallen, terug toe rijden, massasprint. Ik liet me in de aanloop naar de sprint een beetje achteruit dringen, waardoor ik niet meer de kans kreeg me helemaal voorin te plaatsen. Ik moest nog eens in de remmen in de laatste bocht, 200m voor het einde, omdat een meisje bijna uit de bocht vloog. Tijd voor een remonte was er niet meer en ik strandde uiteindelijk op de 6de plaats. Een evenaring van mijn prestatie vorig jaar.
Eveline
(ps, bedankt aan de supporters van de "concurrenten" die ook supporterden voor mij als in "hup kampioen"... Zeer sportief toch! :D)
Vandaag reed ik mijn eerste koers van het jaar bij de Elites, in Kortrijk. Op voorhand had ik redelijk wat schrik voor wat komen zou. Je weet maar nooit hoe snel ze daar wel rijden he. Tot slot hoorde ik nog dat er een bergje op het parcours lag waardoor de schrik er nog meer in zat.
Voor 63km km vertrokken zo'n 68 dames voor een mooie koers. Onder de deelnemers ook een hoop junioren die in de elite koers wat snelheid kwamen op doen. Ik voelde mij vanaf ronde een direct redelijk goed. Ik had op voorhand dat bergje nog niet gezien. Bij de eerste passage viel ik bijna van mijn fiets van het verschieten. Plots doemde er een monster op in de verte. Een kleine paniekaanval deed mij zelfs twijfelen aan het feit of ik überhout wel boven zou geraken. Als bij wonder kwam ik bij de eersten boven op de 200m lange kuitenbijter. Doorheen de koers hield ik me goed in het peloton, aanvankelijk was het moeilijk me voorin te handhaven gezien het hevige gewring maar naar het einde van de koers toe vond ik mijn plaatsje in de groep en kon ook ik me meer vooraan houden.
De koers bleef niet gesloten, Zeven meisjes bleven op de streep uit de greep van het peloton. Voor de rest werd het een lange peloton sprint. De aankomst zone was licht aflopend waardoor iedereen diende te sprinten op een groot verzet. Als junior is dat geen sinecure met dat mini verzetje dat voor ons is toegelaten. Ik eindigde uiteindelijk ergens in het peloton. De uitslag zal ik vanavond ergens op internet moeten zoeken maar volgens papa zou ik rond de 25ste plaats gezeten hebben.
Een resultaat waar ik toch al bij al best tevreden mee ben. (zeker gezien het bergje, dat me blijkbaar beter lag dan verhoopt!)
Vandaag reed ik dus, zoals gezegd, mijn eerste koers na het BK in Wielsbeke vorige week. Ik had er oorspronkelijk veel zin in, gezien ik al wist hoe het parcours er uit zag. Mijn redelijk goede prestatie van vorig jaar (10e) deed alvast het beste verhopen.Vandaag zou de koers er voor mij echter anders uitzien. Het andere truitje zou er zowiso voor zorgen dat ik een van de meest bekeken rensters in het peloton zou worden.Ik merkte het al voor de start, dat de mensen langs het parcours opmerkingen maakten als "hé, kijk daar, de Belgische kampioene". "En is dat dan zo speciaal, dat die ook koerst?" vroeg ik me af.
In de koers voelde ik mij vanaf de eerste ronde redelijk slecht. Het bochtige parcours en het vele optrekken zijn duidelijk niets voor mij. De eerste ronden hield ik me afzijdig, hoewel de trainer me op voorhand had opgedragen goed mee koers te maken en zeker zelf ook iets te proberen. Mijn benen deden pijn, en ik had het gevoel vandaag helemaal geen conditie te hebben.
Na enkele ronden kwam ik er door en begon ook ik me te moeien in de debatten. Hier en daar een gat toe rijden en zelf iets proberen. De trui tonen, zoals Dré dat noemt. Toen het nog drie ronden was raakte ik -op miraculeuze wijze- voorop met Sofie Leemans. De sprong naar de solist had me veel krachten gekost en ik was al ontzettend tevreden even te kunnen uitpuffen in het wiel van Sofie. 1 ronde heeft ons avontuur geduurd. Toen kwam het peloton als een stoomtrein opzetten.
Het koers verhaal leek weer naar de klassieke massasprint te gaan. Tot een Nederlands meisje daar anders over besliste. Zij schreef alleen het einde van het verhaal en kon alleen vieren op de streep. De rest moest dan maar vechten voor de tweede plaats. Een oorlog die al woede van in de eerste ronde werd beslecht in de sprint. Ik eindigde als 8ste junior. Ingesloten tussen de andere strijdsters vocht ik mijn eigen strijd uit richting de streep. Meer kon ik er blijkbaar niet uithalen.
Al bij al ben ik toch tevreden. Ondanks het zware afzien reed ik mijn koers goed uit. Ik koerste en reed voor wat ik waard was ondanks dat ik op voorhand eigenlijk al wel bloemen gekregen had bij de start. Aan de supporters die weer talrijk opgekomen waren, een dikke merci!
