Zo herinner ik uit mijn kleutertijd, Zwarte Jef. Een Zaïrees die zijn brood verdiende door met een bak vol snoep op zijn buik de cafés af te schuimen.
Ondanks zijn lekkere koopwaar was ik doodsbang van die man.

Ik herinner mij ook die keer dat ik (nog steeds als kleuter) met pa mee mocht naar de cinema om een film te gaan zien waarin Al Jolson als zwarte speelde.
En waarbij ik hysterisch werd van angst zodat wij halverwege de film de zaal hebben verlaten.

Heel zeker lag de oorzaak van mijn toenmalige schrik voor negroïde mensen bij Zwarte Piet van Sinterklaas, waarvoor ik als kind bang werd gemaakt.

Ik herinner mij de mooie maar schaarse momenten dat pa voor ons zong. Net omdat die momenten zo schaars waren, koester ik vandaag die herinneringen nog steeds.

Een lied dat hij heel vaak zong, omdat het ma’s favoriet was, is dit wat ik jullie vandaag laat beluisteren.

Ik moest daarvoor in de collectie van pa duiken, maar wist dat ik niet tevergeefs zou zoeken. Ik heb hem namelijk zelf de CD ‘The Best of Al Jolson’ cadeau gedaan.
Binnenin heeft pa dan ook de vermelding geschreven: Gekregen van Lulu/Nieuwjaar 1998.
Zo lang geleden weeral!

En om al die redenen, vandaag het mooie en onvergetelijke:

“SONNYBOY”
(1928)

A L JOLSON

1. Geboorte naam: Asa Yoelson.
2. Artiestennaam: Al Jolson.
3. Geboren op: 26 mei 1886.
4. Geboortestad: Seredzius, Litouwen.
5. Geboorteland: Rusland.
6. Afkomst: Zoon van een Joodse vader.
7. Beroep: Cabaretier, acteur, zanger.
8. Genre: Vaudeville, pop, Jazz.
9. Actieve jaren: Van 1911 tot 1950
10. Laatste woonplaats: San Francisco, Californië, VS.
11. Gestorven op: 23 oktober 1950 (64 jaar).

Toen mijn grote liefde naar de eeuwige jachtvelden vertrok volgenden er vele Valentijn-loze jaren. Pas bij mijn tweede huwelijk kwam hij weer even om de hoek piepen.
Helaas veranderde mijn ‘roze wolken hemel’ al vlug in een -alle liefde vernietigende hel- en kreeg dat lieve engeltje rode horens op zijn kop en een verschrikkelijk lelijke grijns op zijn snoet.
Ik schopte hem dan ook naar de verste en donkerste hoek die ik maar bedenken kon.

'Maar het kan verkeren' zei Bredero, en weer vele jaren later schoot Cupido opnieuw rake pijlen op me af en volgden er vele jaren waarin de liefde centraal stond.
Helaas bleef ook dat niet duren, zoals jullie van de week konden lezen.

Ik hecht in wezen beduidend weinig belang aan Valentijnsdag.
Veel belangrijker vind ik de kleine attenties die men elkaar elke dag van het jaar toebedeeld. Die kleine streling over je handen of langs je wang, zijn mij meer waard dan het duurste blink-blink cadeau of ruiker bloemen.

En toch….
Ik zal Valentijn dit jaar missen! Die eerste Saint Amour of liefdekesdag zonder hém.
Híj, de man waarmee ik dacht samen oud te worden, waarvan ik dacht dat deze liefde voor eeuwig zou zijn.
Díe man, díe liefde, is uit mijn leven!

Gedane zaken nemen geen keer en ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat het beter is zo.
Maar de hopeloze romanticus in mij droomt van een telefoontje en een diepe warme stem die me zegt, “ik mis je!” En dan zou ik hem vragen:
“ARE YOU LONESOME TONIGHT?”
(1960)

T HE S ONG

Als eerste speelde de componist dit lied op de piano, terwijl zijn zuster Edith de woorden zong.
Vaughn DeLeaith vertolkt het ietwat later eerst als solo artiste, daarna als zangeres bij het, ‘The Colonial Club Orchestra’.
In 1927 wordt het dan weer succesvol vertolkt door de beroemde tenor, Henry Burr.

Al Jolson op zijn beurt vertolkt het in 1950.
In 1959 wordt het gezongen door de zangeres, Jaye P. Morgan.
Zij bereikt er de 65e plaats mee in de Amerikaanse hitparade.

Maar het lied krijgt pas wereldbekendheid in 1960 wanneer het wordt opgenomen en vertolkt door, The king of Rock’n’ Roll die het uitbrengt op single met op de B-kant, "I Gotta Know"
Sindsdien staat het op het repertoire van heel veel artiesten.

Op een dag is ‘de moemoe’ gestorven, uiteraard.
Ik heb echter geen herinnering aan haar begrafenis, hoewel ik toch al acht moet geweest zijn. Waarschijnlijk ben ik die dag gewoon naar school toe gegaan.

Waarom ‘moemoe’ zo plots in mijn gedachten opduikt is me niet helemaal duidelijk.
Misschien ligt de oorzaak bij een liedje dat al een ganse morgen in mijn hoofd speelt. Trouwens, en dit gaat misschien raar klinken, maar ik word elke dag wakker met een liedje in mijn hoofd.

Het liedje waar ik vandaag mee opstond gaat als volgt: “Moeder mag ik es piepen achter de gordijn of die zwarte mannekens al gewassen zijn.” Het is een oud volksliedje dat in het Antwerpse dialect wordt gezongen.
Nu zou dat meteen geklasseerd worden onder ‘racisme’maar wij als kinderen vonden het gewoon leuk. Behalve dan wanneer we het op de speelplaats van de school zongen want daar was dialect taboe en kregen altijd straf wanneer de juf het hoorde.
Dat maakte het voor ons natuurlijk eens zo begeerlijk en spannend om te doen.

‘De Strangers’ hebben al die volkse liedjes verzameld en op plaat gezet (ondertussen ook op cd) echter met nog een ondeugender tekst dan die ik ken.
En de associatie met ‘moemoe’? ’t Is waarschijnlijk “die gordijn” die het hem gedaan heeft!

Vandaag op mijn blog:

‘STARS ON 45’
(????)

D E STRANGERS

De groep werd op 8 mei 1952 opgericht door Gust Torfs, Alex Boeye, Pol Bollansee en John De Wilde, al zongen ze toen nog in het ABN.
Hun eerste optreden vond plaats op 7 januari 1953 in Hoboken.
Tegen 1965 hadden ze al 1000 keer opgetreden.

Ze dankten hun populariteit vooral aan het feit dat iedereen de oorspronkelijke melodieën kon mee neuriën.
Hun nummers waren nooit letterlijke vertalingen, maar altijd volslagen nieuwe teksten over vaak compleet andere onderwerpen.

Ze zongen ook spotliederen tegen allerlei politieke strekkingen en wetten, over allerlei maatschappelijke en sociale thema's en schuwden ook minder politiek correcte boodschappen niet.
Een voorbeeld van zo een lied is, "De Gastarbeider" uit 1971 en "De Ziekenkas".
De enige duidelijke ideologie die door hun teksten heen klonk was een soort Vlaams engagement.

In 1997 kreeg de groep een ster in het Antwerpse bioscoopcomplex Metropolis.
Het laatste optreden van de groep vond plaats op 14 mei 2002 in de Koningin Elizabethzaal te Antwerpen, ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van de groep.
In 2006 vond een éénmalig herenigingconcert plaats ter ere van het Bal van de Burgemeester in Antwerpen, waarbij burgemeester Patrick Janssens aanwezig was.

Heel af en toe treden ze nog op om een goed doel te steunen.
Zo ook heel onlangs nog voor de getroffen van de aardbeving in Haiti.

Ook nog heel herkenbaar waren de zware bakelieten telefoontoestellen met draaischijf, de formica keukentafel, het radiotoestel, de bandopnemer en de platendraaier. Allemaal heel modern toen, nu bijna collector item’s.

Bij het terugzien van al die spullen moest ik gelijk terugdenken aan onze eerste stereo draaitafel. Wat waren we fier op dat logge inbouw meubel met zijn twee ‘Lenco’ platendraaiers, indirecte licht en de vele blinkende knopjes!

Van de verkoper kregen we een stereotest lp cadeau om door onze twee loodzware mastodont muziekboxen van ‘Grundig’ te laten schallen.
Het eerste lied dat op de lp stond, was dat wat ik hier vandaag laat horen.
Het was machtig om die paarden van de ene box naar de andere te horen trappelen. Het leek net alsof ze door de kamer kwamen gelopen.

Alle gesofistikeerde technische muziek snufjes ten spijt, ze hebben mij nooit meer zoveel geïmponeerd dan onze eerste stereo installatie.
Dus puur uit nostalgische overpeinzingen, vandaag op mijn blog:

‘7 HORSES IN THE SKY’
(1968)

T HE P EBBLES

Toen ze in 1965 in contact kwamen met producer Norman Petty, die productiewerk deed voor Buddy Holly, stonden ze dicht bij een internationale doorbraak.
Petty wist de groep te overreden om de naam van de groep te veranderen in ‘The Pebbles.’

In 1967 bracht de groep de single ‘Get Around’ uit die frequent door Radio Veronica werd gedraaid.
Het werd hun eerste hit.
De daaropvolgende single ‘Seven Horses in the Sky’ (1968) wordt door velen als de beste Belgische popsong ooit beschouwd.

Hun eerste LP, ‘The Pebbles’ bracht niet het verhoopte succes en leidde tot meningsverschillen.
Er volgden een aantal wijzigingen in de bezetting van de groep en vanaf dan ging het langzaam bergafwaarts met hun populariteit.

In 1974 hield de groep op te bestaan.
Af en toe treden The Pebbles nog gezamenlijk op.

Hoewel!
Tijdens de dutjes had ik de vreemdste dromen!

Zo liep ik rond in ons vroeger huisje, ik trok een deur open en daar zat de vader van mijn kinderen.
Nog tijdens mijn droom realiseerde ik me dat dit niet kon want hij leeft al jaren niet meer. Met een schok en het zweet op mijn voorhoofd werd ik wakker.

Vreemd dat ik na zóveel jaren nóg steeds op regelmatige tijdstippen van hém droom!
De enige verklaring die ik heb voor deze dromen is, omdat onze liefde te vroeg en te abrupt werd afgebroken door het noodlot…
Omdat ik nooit zal weten of ons huwelijk zou hebben standgehouden en we vandaag, 39 jaar later, nog steeds evenveel van elkaar hadden gehouden, als toen.
Hij, wij, ons huwelijk, onze liefde, het heeft geen kans gekregen om zich te bewijzen.

En dat brengt mij bij mijn lied van vandaag.
Een lied van mijn favoriete groep.
Een ode aan een man die te vroeg gestorven is en nog zoveel voor velen had kunnen betekenen.
Men zegt vaak ‘alleen de goede sterven jong’ en dat is meteen de titel van mijn lied:

“NO ONE BUT YOU”
(only the good die young)
(1997)

Q UEEN

Na zijn middelbare school bezocht Farrokh de kunstacademie waar hij afstudeerde in design.
Naast zijn kunststudie studeerde hij ook piano en zang en trad in zijn vrije tijd op in gelegenheidsbandjes.
Hij werd bekend als de zanger en 'frontman' van de groep Queen en groeide in die hoedanigheid uit tot één van de populairste popartiesten aller tijden.

In de laatste maanden van zijn leven voltooide hij met enorm veel wilskracht enkele songs voor de laatste Queen-cd “Made in heaven.”
Het bleek dat Mercury tijdens zijn leven veel te bescheiden was geweest.
Zowel vocaal als muzikaal (piano) verraste hij zelfs mensen die niets van rockmuziek wilden weten.

Mercury stierf op 24 november 1991 rond 19.00 uur in zijn geliefde Londense huis aan longontsteking, als complicatie van aids.
Hij werd 45 jaar oud.

Meer lezen over, Queen….klik op onderstaande button

Hij Nederlander, ik Belg, een afstand van vele kilometers. Hij zijn hobby en vrienden daar, ik de mijne hier.
Mijn kinderen en kleinkind. De verknochtheid aan ons eigen stekje, ons beider honkvastheid. Het lag allemaal aan de basis van onze breuk.
Conclusie: Gezond verstand was de oorzaak.

Maar zo nuchter kan ik het niet altijd bekijken, en al zeker niet op een dag als vandaag.
Er is nog vaak het gemis van de  tederheid, het spreken met de ogen, het elkaar verstaan zonder woorden.
Het delen van groot en klein verdriet, grote en kleine pretjes, ons bondgenootschap.Kortom, al die dingen die een mens gelukkig maken en die je doen beseffen dat je iets voor de ander betekent.

En om al dat laat ik vandaag mijn tranen de vrije loop.
Vandaag ben ik even niet die sterkhouder die het allemaal wel aan kan en met een lach verwerkt (of verbergt). Het gezonde verstand zal even moeten wijken voor het hartzeer dat nog steeds diep binnenin zit.
En dat doe ik met een lied van een door mij zéér gráág beluisterde en te vroeg gestorven zanger. Een lied dat perfect mijn gevoelens van vandaag vertaalt.
En al wie een geliefd iemand naast zich mist, jank gerust een potje met me mee als je luistert naar:

“JIJ ZAL NOOIT MEER NAAST MIJ LOPEN”
(2003)

B ENNY N EYMAN

1. Naam: Wilhelmus Albertus Neyman.
2. Geboren op: 9 juni 1951.
3. Geboorteland: Nederland.
4. Geboortestad: Maarstricht.
5. Beroep: Zanger.
6. Genre’s: Nederlandstalige luisterliedjes, kleinkunst, ballades
7. Overleden op: 7 februari 2008 (56 jaar)

Enkele bekende liedjes zijn oa: ‘Ik weet niet hoe’ (doorbraak 1980) ‘Je hoeft me niet te zeggen hoe ik leven moet’ (1980) ‘Vrijgezel’(1981) ‘Verder valt 't wel mee’(1983) ‘Waarom fluister ik je naam nog’(1985)
Benny Neyman ontving in 1996 een Gouden Harp.
Meer lezen over deze betreurde zanger….klik op onderstaande button

“Heb je tijd en zin om een koffietje te gaan drinken?”, vroeg ze me. En “ja” die had ik.
Gezeten achter een kop warme chocolademelk met een toef room en een stuk warme appeltaart, kwam de aap uit de mouw, “ik ga scheiden” zei ze me ietwat bedeesd, “hij bedriegt me.”
Het bleef even stil tussen ons, ik wist niet meteen wat zeggen, want….’k heb altijd geweten dat hij haar bedroog!

Tijdens mijn horeca loopbaan kwam ik hem regelmatig tegen met een of ander ‘jong ding’ aan zijn arm.
Hij had als vertegenwoordiger tijd te over, terwijl zij van acht tot vijf vastzat op het naaiatelier.
“Sssst, niets zeggen tegen Linda, ik hou alleen van haar” zei hij me dan.

Moest ik het haar vertellen? Moest ik haar geluk aan diggelen slaan? Zou ze me wel geloofd hebben?
Het was een levensgroot dilemma waar ik mee geconfronteerd werd, en ik koos er uiteindelijk voor om al die jaren te zwijgen.

Ook nu heb ik haar niets verteld over zijn escapades.
Maar is dat wel de juiste keuze?
Zelf zou ik het liever wél weten wanneer mijn partner mij bedriegt.
Maar is het niet zo dat de bedrogene het altijd als laatste te weten komt, omdat de rest van de wereld het stil houdt?
En zwijgen we niet uit liefde en vriendschap naar die persoon toe?

Zij gaat een heel moeilijke tijd tegemoet en ik wens haar heel veel sterkte toe.
Mijn hart deed pijn toen ik haar achterna keek terwijl ze weg fietste naar een leeg huis.
Een huis vol van herinneringen aan 40 jaar huwelijksgeluk. Een geluk evenwel dat bol stond van de leugens en onwetendheid.
Maar was net die onwetendheid niet de basis van haar geluk?

Ik zal wellicht nooit het antwoord kennen op al de vragen die mezelf stel.
Maar al dat brengt mij wel bij mijn lied van vandaag en met de woorden van het lied troost ik me dan maar.
Luister maar naar:

“HUSH, NOT A WORD TO MARY”
(1968)

J OHN R OWLES

Volgens de informatie die ik van hem kon lezen is zijn bekendste nummer, “Cheryl Moana Marie.”
Dit nummer is mij echter totaal onbekend.

Meer bekend is hij vooral door zijn cover versie van, “If I Only Had Time” uit 1968 waarmee hij in de UK 18 weken lang in de hitparade stond.
Datzelfde jaar heeft hij andermaal een grote hit te pakken met, “Hush, Not a Word to Mary”

John Rowles, inmiddels 62 jaar, treed nog altijd op.
Hij plant ook een optreden in de Vs, meer bepaald, Las Vegas en Hawai waar hij al eerder optredens had tijdens zijn gloriejaren.

Ook werd hij geselecteerd voor de Nieuw-Zeelandse versie van “Dancing with the Stars”
Meer lezen over deze zanger….klik op onderstaande button.

De Can-can is oorspronkelijk een Algerijnse dans. De muziek werd gecomponeerd door Jacques Offenbach.
De dans werd in 1830 in heel Frankrijk bekend omdat hij gedanst werd in diverse nachtclubs, waarvan de ‘Moulin Rouge’ als bekendste mag worden genoemd, in de Parijse wijk, Montparnasse.

De Can-can is een erotische lokdans.
Het is een linedance waarbij een aantal vrouwen in een rij naast elkaar staan en tegelijk bewegen op de maat van de muziek. Zij tillen hun rok op of tillen hun been zo hoog in de lucht dat hun blote benen te zien zijn.
Dit laatste werd destijds als zeer aanstootgevend gezien. De overheid en de kerk ergerden zich er blauw aan.

Ondertussen is de Can-can verheven tot kunst.
Ook beroemde schilders werden er door geïnspireerd.
Henri de Toulouse-Lautrec heeft veel over de Can-can geschilderd. Ook veel posters voor de optredens werden door hem geschilderd.
Pablo Picasso, Georges Seurat en Georges Rouault hebben eveneens de Can-can in hun schilderijen gebruikt.

En dus, ter ere van mijn kaduke heup, vandaag op mijn blogje.
Schuif jullie stoelen aan de kant, zet jullie op één rij, en dans mee de:

‘CAN-CAN’

Oei oei oei, wat een gekraak allemaal!
En dan nog de oplossing niet vinden!!!
Nee Maria, het is geen Wals, al had dat heel goed gekund.
Wenen..Straus..klassiek..Driekwartsmaat..Wals.
Jouw gedachtegang was dus dik in orde.
Alleen de mijne is vaak nogal moeilijk te volgen, hahaha.
Maar het was niet het lied dat ik in gedachten had.

Synthesizers wekken hun geluiden elektronisch op en kunnen perfect de klanken nabootsen van bestaande akoestische instrumenten zoals, orgel en piano.
De voorloper van de Synthesizer is de Mellotron.
Maar ik persoonlijk vind dat de Citer daar ook bij hoort, ook al heeft die dan een heel eigen klank.
En zo kwam ik aan mijn lied van vandaag.
En wanneer jullie dan mijn gedachtegang volgen, Wenen..Klassiek (de film).. Drie. Dan kom je eveneens uit op, ‘The Third Man’s Theme’ of:
‘THE HARRY LIME THEME’
(1949)

A NTON K ARAS

Op zijn zeventiende was hij professioneel musicus en trad hij op in sommige Heuriger in Wenen.
Van 1924 tot 1928 studeerde hij harmonie aan het Weense conservatorium.
In deze tijd gaf hij samen met de citerspeler Adolf Schneer concerten.

In 1948 ontmoette Karas de Engelse filmregisseur Carol Reed die toen bezig was de thriller ‘The Third Man’ op te nemen.
Reed hoorde Karas toevallig op zijn citer spelen en hield meteen van het geluid.
Na een studio opname werd Karas aangenomen en naar Londen gebracht alwaar hij, door heimwee overmant, de muziek voor elke scène van de film bedacht.

Het bekendste nummer, dat bekend staat als, ‘The Third Man Theme’, had Karas echter al 20 jaar eerder geschreven.

Anton Karas keerde zo vlug als mogelijk terug naar Oostenrijk en zijn geliefde Wenen.
Hij merkt zodoende niets van de populariteit van het stuk tot de Britse Koninklijke familie hem uitnodigd om in Londen een concert te komen geven.

Anton Karas stierf op 10 januari 1985 en ligt begraven op een begraafplaats van Sievering, Wenen.

(bron: Wikipedia)

Vandaag geen link met een historische figuur, wel met een historische stad.
Het is meteen ook een aanloop naar mijn volgende muziekje dat een klassieker mag genoemd worden.
Ben benieuwd of jullie weten welk lied ik bedoel.
Ik geef jullie wel een kleine hint, “Driemaal is scheepsrecht.”

Laat jullie hersens eens kraken en luister onderwijl naar:
“VIENNA”
(1980)

U LTRAVOX

In 1977 kwam het titelloze debuutalbum van Ultravox! uit.
In datzelfde jaar kwam ook het tweede album uit, maar toen de verkoop daarvan tegenviel verliet Steve Shears de groep en werd vervangen door, Robin Simon.
Na een derde succesloos album verlieten ook Robin Simon en John Foxx de groep.
Zij werden vervangen door, Midge Ure, in 1978.

In 1980 dan, kwam Ultravox met het album ‘Vienna.’
De titelsong haalde in het Verenigd Koninkrijk de tweede positie in de hitparade.
Bij ons en in Nederland, zelfs de eerste plaats.

Na het uiteen vallen van de groep door de solo carrière van, Midge Ure, bracht Billy Currie in 1993 de groep weer bijeen in een volledig nieuwe bezetting.
Ultravox tourt ook vandaag nog.
Meer lezen over deze groep….klik op oderstaande button

Als er iets is dat mijn liefde heeft opgewekt daar, dan is het mijn liefde voor geschiedenis en meer bepaald mijn liefde voor historische verhalen.
Ik herinner mij nog heel goed de boekjes,'Historische verhalen' die we elke maand op school kregen en die vertelden over een bepaalde periode en/of historische figuur.

Wat heb ik spijt dat ik die boekjes niet meer heb!
Want hoewel mijn kleindochter van negen enorm veel en snel leert en qua kennis enorm veel voorligt op mij op diezelfde leeftijd, geschiedenis is een vak dat is afgeschaft, en dat vind ik heel jammer.

Zo weet zij niet wie, De Vikingen, Atilla De Hun, Cleopatra, Madame De Pompadour, Lucretia Borgia, Mary Stuart, Pepijn De Korte, Anna Boleyn, John Wilkes Booth…..enz, zijn.
Om maar enkele van de boeken op te noemen die ik verslonden heb in mijn jonge jaren en waarvan ik vele uren intens heb van genoten.
De Middeleeuwen met zijn kruisvaarders, de godsdienstoorlogen, de Renaissance, de Amerikaanse burgeroorlog om de afschaffing van de slavernij….het zal haar allemaal worst wezen.
Nogmaals, ik vind dit heel jammer.

Wat heeft dit nu te maken met muziek, zullen jullie zich wellicht afvragen?
Wel…..

Ik heb zo van die dagen dat ik graag luister naar een bepaald muziekgenre.
Daar kan ik dan uren achter elkaar van genieten tot ik weer verzadigd ben voor een poos.
Vandaag is dat uitsluitend instrumentale muziek, meer bepaald, synthesizer muziek.
Een muziekgenre dat toch wel heel sterk aanwezig was in de ’80er jaren.

En van de synthesizer naar een historische figuur is voor mij een kleine stap.
Tja, ‘k heb toch al vaker gezegd dat mijn gedachten springen zoals vlooien van de ene hond op de andere!
Maar het zal jullie allemaal veel duidelijker worden als je luistert naar:
“MAID OF ORLEANS”
(1982)

De groep werd opgericht in 1978 door Andy McCluskey en Paul Humphreys.
Het tweetal speelde al jaren samen in talloze obscure bandjes.
Allebei waren ze gefascineerd door de elektronische muziek van onder andere, Kraftwerk en Tangerine Dream.
Midden 1978 brachten zij hun eerste single "Electricity" uit.
De single werd een culthit.

Einde 1980 vervoegden, Malcolm Holmes, die de drummachine moest vervangen en de keyboardspeler Martin Cooper, de groep.
In 1980 verscheen hun naar zichzelf vernoemde debuutalbum, enkele maanden later alweer gevolgd door het tweede album "Organisation".

OMD scoorde in veel Europese landen een grote top 10-hit met "Enola Gay", een nummer over de bommenwerper Enola Gay die op 6 augustus 1945 de atoombom op Hiroshima wierp.
Ondanks de steun van radio omroep Veronica werd het geen hit bij ons.

Hun grote doorbraak kwam in 1981 met hun derde en tot dusver best album "Architecture and Morality".
Het was vooral de derde track, "Joan of Arc (Maid of Orleans)" uit dat album dat een schot in de roos werd.
Mede ook dankzij een voor die tijd spectaculaire videoclip.

OMD treedt ook vandaag nog op.
Verleden jaar waren zij te gast op, The Night of the Proms, in Antwerpen, Arnhem en Rotterdam en meteen daarna volgde een tournee met de Simple Minds waarbij OMD het voorprogramma verzorgde.
Dit jaar, 2010, wordt hun nieuwe studioalbum, "The History of Modern", verwacht.
Hun officiele website, waar ik deze informatie vandaan haalde, kunnen jullie bereiken door op onderstaande button te klikken.

Er zijn zo van die Cd’s, en in vroegere jaren, Lp’s, die je enkel koopt voor één bepaald liedje en waarvan de rest van de tracks je niet interesseert.
Of zoals in mijn geval meermaals is gebeurd, gekocht op vraag van de klanten.
Die laatstgenoemde liggen mede aan de oorzaak dat mijn platenkast uitpuilt en ik een boel platen en schijfjes bezit die ik weinig of nooit beluister.

Waarom schrijf ik dat nu?
Omdat ik daarstraks wat moest halen van op mijn te kleine en propvolle zolder waarbij ik een zware kartonnen doos en een loodzwaar valies met platen en cd’s moest verzetten om er aan te kunnen.

Al heel vaak heb ik het voornemen gehad om die ganse boel te sorteren en alles waar ik niet naar luister weg te doen.
Helaas blijft het steeds bij een voornemen, want als puntje bij paaltje komt kan ik er geen afscheid van nemen.
Als het op muziek aankomt ben ik blijkbaar (bloos, bloos) een bezitterig mens.

Aan elke plaat of schijf hangt dan ook een herinnering vast.
Zo ook aan dit lied van vandaag.
Het verhaal hoef ik niet te doen, de tekst spreekt voor zichzelf.
Misschien denken jullie onder het luisteren ook wel terug aan die jongen/meisje uit de vierde klas van het lager onderwijs.
Mijmer dan maar een eind weg op de tonen van:
“IT STARTED WITH A KISS”
(1982)

H OT C HOCOLAT

Brown begon zijn muziekcarrière met het maken van een reggaeversie van John Lennons "Give Peace A Chance", maar er werd hem al snel diets gemaakt dat hij daarvoor de toestemming nodig had.
Maar aangezien John Lennon zijn versie goed vond, werd hem een contract aangeboden door, Apple Records.

Vervolgens werkte de band samen met producent Mickie Most aan vele singles, waaronder, ‘Love Is Life’ (1970), ‘Brother Louie’ (1973) en ‘Emma’ (1974)
Geleidelijk introduceerden ze hun karakteristieke funky geluid.

Toen in 1975 de discoperiode aanbrak, brak ook Hot Chocolate door en had met name in het Verenigd Koninkrijk grote hits, zoals ‘You Sexy Thing’ (1975), ‘So you win again’ (1977), ‘Every 1's A Winner’ (1978), ‘No doubt about it’ (1980), ‘Girl crazy’ (1982) en ‘It Started With A Kiss’ (ook 1982).
In 1987 maakte Ben Liebrand remixes van oude hits van Hot Chocolate.
‘You sexy thing’ (remix) stond maar liefst 29 weken in de Nationale Hitparade maar kwam nooit hoger dan de 29e plaats.
Meer lezen over deze groep….klik op onderstaande button

Morgen begin ik dan aan de klusjes die heel wat van mijn geduld (dat niet mijn sterkste kant is) en zenuwen gaan vragen, namelijk het vermaken van vitrage en overgordijnen voor drie kamers.
Niet dat ik dat niet kan, maar ik ben zo slechtziend dat het toch heel wat inspanning van me vergt.
Komt bij dat gordijnstof nu niet het makkelijkste materiaal is om mee te werken.
Best is dat ik dit liedje herhaaldelijk en luidkeels meezing.
Misschien dat ik er dan weer ga in geloven.
Hoop dat jullie ook genieten van:

“LA VIE EN ROSE”
(1952)

Telkens ik naar het muziekstuk luister dat ik vandaag hier op mijn blog zet, dan zie ik voor mij een kenau.
Zo een groot, fors manwijf, dat boos met haar vuisten op tafel roffelt telkens manlief weer in de kroeg is blijven plakken, om hem vervolgens alle hoeken van de kamer in te slaan.
“Lap me dat nog een keer en ik sla je morsdood, jij ellendig stuk vreten, en daarna geef ik je lamentabele resten te vreten aan de honden.”
Also sprach Sara Toestra!

Ik geef grif toe dat mijn versie ‘ietwat’ afwijkt van het echte verhaal. Maar zo gaat dat nu eenmaal met fantasieën.
Ik zou ook graag eens geweten willen hebben wat, Friedrich Nietzsche, van mijn versie zou gedacht hebben?
Misschien had hij er dan wel een 'slapstick' van gemaakt a la, 'Comedy Capers.'

Enfin, een mens mag al eens lachen met diepzinnige en serieuze zaken hè.
Want hoewel het echte verhaal, een filosofische roman, geschreven is in  1885, is het ook in deze tijd nog heel relevant en biedt het veel stof tot nadenken over het mensdom.
Wie iets meer over Nietzsche wil lezen…klik op onderstaande button:

Richard Straus zette het gedicht op muziek in 1896.
Maar het begin van het muziekstuk, ‘Sonnenaufgang’ kreeg pas wereldbekendheid toen filmregisseur, Stanley Kubrick, het in 2001 gebruikte in de openingsscène van zijn film: ‘A Space Odyssey.’
Ook oa, Elvis Presley, gebruikte het vaak bij de opening van zijn concerten.

En vandaag dus op mijn blog, het korte maar krachtige:

“ALSO SPRACH ZARATHOESTRA”

PLING PLONG, THIS IS PETRA SPEAKING!
Ik ga noodgedwongen een sabbat weekje moeten nemen.
Teveel klusjes die dringend moeten gebeuren.
Neem daarbij de dagelijkse huishoudelijke manoeuvres, de bezoekjes aan de dokter, een poetsvrouw met een tenniselleboog waar, Kim Clijsters en konsoorten U tegen zeggen, en jullie begrijpen dat ik geen tijd over houd om dit blogje naar behoren te onderhouden.
In de mate van het mogelijke blijf ik uiteraard jullie blogs volgen.

HEB EEN RELAXED WEEKEND EN VERVOLGENS EEN PRETTIGE WEEK!
LIEFS VAN PETRA, EN IK ZIE JULLIE HIER HEEL GRAAG SNEL WEER.

Tegenwoordig moet ik veelal gaan zoeken.
Dat is mede te danken aan plaatsgebrek waardoor alles zo’n beetje verspreid ligt, maar ook omdat ik niet meer dagelijks twaalf uur lang met muziek bezig ben.
Maar dat heeft ook zo zijn voordelen heb ik al vaker ondervonden, want je komt al wel eens iets tegen waarvan je vergeten bent dat je het had.

Zo was ik van de week nog heel aangenaam verrast toen ik een cd opzette waarop liedjes staan die waarschijnlijk niemand kent, of enkel kent in een modernere versie.
Leuk voor op mijn blogje, dacht ik meteen.

En zodoende laat ik jullie vandaag luisteren naar de originele versie van een liedje dat jullie ongetwijfeld kennen van de groep, ‘Blondie’.
Ben eens benieuwd wat jullie van deze uitvoering vinden van:
“DENISE”
(1963)

R ANDY & THE R AINBOWS

De tekst van het lied werd geschreven door Neil Levenson, en werd geïnspireerd op diens jeugdvriend, Denice Lefrak.
Het nummer klom tot nr 10 in de, Bilboard Top 100.

Hun volgende single was, “Why Do Kids Grow Up”
Dat strandde echter op nr 97 in de hitlijst, en de groep heeft nooit meer het succes kunnen evenaren van zijn debuutsingle.

Meer lezen over deze groep…..klik dan op onderstaande button.

Ik leerde mijn zeeman en toekomstige vader van mijn kinderen kennen rond de feestdagen in december.

Op 15 maart was hij jarig.
We kenden elkander op dat moment drie maanden waarvan we amper 1 maand effectief tezamen waren geweest.
Dus zo heel veel wisten we van elkaar nog niet af.

Het probleem stelt zich, wat moet ik voor hem kopen?
Zo heel veel centen kon ik in die tijd niet spenderen.
Ik denk: “Zeeman…zee…varen…zeeliederen…en eureka!”
Ik kom op het idee om hem een Lp met zeeman's liedjes te kopen van de zingende zeeman bij uitstek, Freddy Ouin.

Nou moe!
Hij kieperde die Lp nog net niet door het raam, maar zijn misprijzende blik sprak boekdelen.
Hij had een grote hekel aan de zanger en aan Duitstalige schlagers in het algemeen.
”Bovendien” zo liet mijn zeevaarder weten, “die man is helemaal geen zeeman, het diepste water dat die vent ooit gezien heeft zat in zijn voetbad.”

Luttele seconden later werd ik toch uitbundig bedankt.
De Lp echter verdween naar een donker hoekje in de platenkast alwaar hij enkel stof stond te vergaren.

En nu zit hij in een valies op een stoffige zolder.
Maar, for old time’s sake, vandaag op mijn blogje:

“SEEMANN”
(1957/1959?)

F REDDY QUINN

Met liedjes als: “Heimweh, Junge komm bald wieder, Die Gitarre und das Meer, Unter fremden Sternen, La Paloma, Der Legionär und Heimatlos”, had Freddy Quinn tussen 1956 en 1966 tien nummer-1-hits en was hij Duitslands absolute nummer 1.

Quin stond bekend voor zijn melancholieke zeemansliederen over afscheid en weerzien en reizen naar verre landen.
Hij had echter nooit op zee gevaren.
Zijn voorkeur ging immers uit naar het circus.
En hij is zelfs acrobaat eerste klas geworden.

Met de komst van de Beatles en Rolling Stones die de Duitse markt veroverden deemsterde het succes van Quinn.
Hij bleef echter nog jarenlang optreden voor een live publiek, alsook voor televisie.

In 1997 werd hem de, ‘Paul-Lincke-Ring’ voor zijn buitengewone verdiensten voor de Duitstalige amusementsmuziek toegekend.
Voor het brengen van Duitse volksliedjes kreeg hij de hoogste onderscheiding die met dit genre te verdienen valt, namelijk de, ‘Herman Louns Award’ .

Wanneer je op -en met- een zeeman verliefd, verloofd en gehuwd bent, dan zie je elkaar niet zo vaak.
Alvast een pak minder als was je getrouwd met bijvoorbeeld, een kantoorbediende.
(Ik wou eerst schrijven, boekhouder, maar ik weet uit goede bron dat die ook vaak onderweg zijn.) Grapje, Lipske!
En dus schrijf je elkaar vaak.
Al wie verkering heeft gehad met een dienstplichtige soldaat zal wel begrijpen wat ik bedoel.

Die brieven over en weer stonden dan bol van, “ik hou van jou, ik mis je!”
Telefoneren van op zee ging ook, maar dat was zeer duur toentertijd en werd dus enkel in noodgevallen gedaan.
Kwam bij dat die verbindingen steeds via de compagnie moesten gaan en iedereen kon meeluisteren.
Dus werden alle sensualiteithen in een blauwe enveloppe met rood/wit randje gestoken.

Hoe kom ik op deze gedachten?
Door een liedje dat ik vandaag op mijn favoriete vrije radiozender hoorde.
Ik laat jullie er graag van meegenieten, misschien dat jullie dan ook wel aan het mijmeren slaan.
Laat het me dan vooral weten want ik ben heel benieuwd aan wie jullie denken wanneer je luistert naar:

“LA LETTRE”
(1973)

M ARC A RYAN

Als jongeman wordt Marc Aryan enorm aangetrokken tot literatuur en talen, poezie en uiteindelijk het chanson.
Op twintigjarige leeftijd besluit hij componist te worden.
Op eigen houtje en op enkele jaren tijd, bekwaamt hij zichzelf in piano, notenleer, harmonie en contrapunt.

In 1959 neemt hij in Parijs als allereerste nummer:"Ballade" op, met zichzelf als zanger en op eigen kosten uitgebracht.
Omdat hij door het Belgische publiek goed wordt ontvangen en hij bij een Brusselse firma een platencontract krijgt aangeboden, besluit Marc Aryan zich definitief in België te vestigen.

Hij bereikt in 1964 een hoogtepunt met zijn grootste hit:"Katy".
Dit nummer behoorde in 1965 tot de 10 bestverkopende singles in Belgie en stond zowel in Wallonië als Vlaanderen op hetzelfde moment op nummer 1.

Zijn succesperiode duurt hierna enkele jaren voort, met liedjes als: "Volage, volage", "Tu es le n° 1 au hit-parade de mon coeur"en "La Lettre"

Marc Aryan overleed op 30 november 1985 aan een hartaanval.
Hij ligt begraven in Ohain.
Alles bij elkaar liet hij ongeveer 200 songs na.
Meer lezen over deze zanger….klik op onderstaande button

Met zijn warme stem, waaruit je de liefde voor de licht klassieke muziek kon horen, presenteerde, Marc Brillouet, dit programma.
Helaas, voor ons dan, besloot Marc om op vervroegd pensioen te gaan.
Op zondag 19 december 2009 viel het doek voorgoed.

Ondertussen is er het vervangend programma, ‘Avondpost’.
Dat programma slecht noemen zou een leugen zijn, maar het kan toch mijn geliefd programma niet evenaren.
Bijgevolg zullen mijn zondagavonden nooit meer hetzelfde zijn.

Derhalve om tweeërlei redenen zet ik vandaag een stukje licht klassiek op mijn blog.
De eerste kon je hierboven lezen.
De reden dat ik voor dit bepaalde muziekstuk kies is wederom van nostalgische aard:

Bij het beëindigen van een schooljaar in het middelbaar onderwijs, heb ik samen met enkele klasgenoten op deze mooie melodie gedanst.
We beeldden het sprookje van Fabiola uit, waterlelie’s die openen, dansen en weer sluiten.
Onze danspakjes waren gemaakt van crêpepapier en al bij de generale repetitie scheurden die dingen langs alle kanten door onze...kuch-kuch... ‘sierlijke’ bewegingen.
Dus kregen we de opdracht om, wél soepel en elegant dóch heel voorzichtig, onze dans uit te voeren.
Ik kan jullie vertellen dat dit geen sinecure was.
En bovenop dit alles kregen we op het moment suprème ook nog eens de slappe lach door die krampachtig ‘gracieuze’ bewegingen van ons.
Maar het applaus was overdonderend en dat maakte dat moeder-overste ons niet in de ban sloeg, zoals haar blikken vanachter de coulissen ons in eerste instantie beloofden.

Luister en geniet samen met mij van:

“BARCAROLLE”

En omdat het zondag, rustdag is, mogen jullie helemaal zelf uitzoeken van wanneer, waaruit en van wie, dit lied afkomstig is.

HEB EEN FIJNE ZONDAG!
LIEFS VAN PETRA

En waarom ook es geen lied waarvan je weet dat je er iemand heel blij mee maakt?!

Gelukkig ben ik hier in de gelegenheid om zulks te doen.
Hopelijk maakt mijn liedje van vandaag iedereen een beetje blij.

Maar ik weet zeker dat alvast een bezoeker heel opgetogen zal zijn met deze onvergetelijke zanger.
Geniet van:
“A GOOD LUCK CHARM”
(1961)

E LVIS P RESLEY

1. Volledige naam: Elvis Aaron Presley.
2. Bijnaam: The King, The Hillbilly Cat From Memphis.
3. Geboren 8 januari 1935.
4. Geboorteland: Verenigde Staten.
5. Geboortestad: Tupelo, Mississippi.
6. Beroep: Zanger, acteur.
7. Genre(s) Rock, Pop, Country, Gospel, Rock-'n-roll, Rockabilly.
8. Jaren actief: Van 1954 tot 1977.
9. Overleden op: 16 augustus te, Memphis,Tennessee.

Neem nu in mijn geval de afgelopen acht jaar.
Ik was gelukkig en zorgeloos en voelde mij alsof ik de hele wereld aankon.
Die jaren zijn voorbijgevlogen!

Toen kwam het moment dat aan dat geluk een einde kwam.
Ik had te veel hartzeer om het gewoon maar wat ‘tijd’ te geven.
Verdriet, verslagenheid en een gebroken hart leken de tijd te doen stilstaan.

En nu, na wat zes eindeloze maanden leken, begint de wond te helen en telt een etmaal weer gewoon vierentwintig uur.
En daarom vandaag dit lied op mijn blog.

Het lied is geschreven door, Willie Nelson en werd origineel gezongen door, Billy Walker.
Maar vandaag laat ik jullie mijn favoriete versie horen van:

“FUNNY HOW TIME SLIPS AWAY”
(1961)

B RENDA  LEE

1. Volledige naam: Brenda Mae Tarpley
2. Bijnamen: Little Miss Dynamite
3. Geboren op: 11 december, 1944.
4. Geboorteplaats: Atlanta, Georgia.
5. Geboorteland: Verenigde Staten.

6. Jaren actief: Van 1955 tot heden.
7. Genre(s): rockabilly, rock-'n'-roll, country en pop
8. Label(s) Decca Records

Bekende nummers tussen 1958 en 1965: “I'm Sorry”, “Rockin' Around the Christmas Tree”, "Jambalaya," "Sweet Nothin's", "I Want to Be Wanted", "All Alone Am I", "Break It To Me Gently" "Fool #1" en "Dum Dum".
Wie meer wil lezen over deze artieste kan dit door op onderstaande button te klikken.