Ik ben Guilmet Michel
Ik ben een man en woon in Glabbeek (België) en mijn beroep is Accountant.
Ik ben geboren op 29/06/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zoals iedereen : lezen, genealogie, fietsen en wandelen en als het mogelijk is met vakantie gaan.
Dit schilderij heeft mijn zus Denise Guilmet van mij gemaakt voor mijn zestigste verjaardag in 2007
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
U kan mij vinden op blogplaats 203
22-05-2016
Yakety Sax
Een liedje om je op te beuren, op te peppen. Verhef die luie kont van je gemakkelijke zetel en spring in het rond op te tonen van een onweerstaanbare sax.
Wist u dat mijn bedovergrootmoeder Therèse Sax was ?
Begin van de jaren 1700 woonden in Geetbets Jean Sax gehuwd met Agnes Coenen. Een van hun kinderen was Theresia Sax, geboren in Geetbets in 1735. Theresia Sax huwde met Franciscus Hulsbergen (1753-1834). Hun dochter Maria Julia Hulsbergen (1836-1912) huwde met Remigius Bamps (1833-?). Hun zoon Emilius Bamps, mijn grootvader, huwde met Maria Goossens.
Een mijner grootouders is een Sax, mijn petekind Sara speelt saxofoon en ik ben een clown.
Reis naar : Berlijn - Bielsko Biala (Polen) - Krakau - Dresden en terug;
We zijn zondag 27 maart om 9 uur met de wagen vertokken, de E314 in Bekkevoort genomen naar Geleen-Roermond-Venlo en zo Duitsland door naar Berlijn. We zijn drie dagen in Berlijn gebleven, prachtig. Daarna zijn we doorgereden naa Bielsko Biala in Polen, vrienden bezoeken. We zijn drie dagen in Bielsko gebleven met één dag uitstap naar Krakau. Op de terugweg hebben we in Dresden overnacht, ook prachtig.
Misschien schrijf ik het volledig verslag later uit.
Wereldoorlog 2 - Overval op het postkantoor in het spoorwegstation van Geetbets
Herwerkte versie van 23/04/2015
Hieronder volgt mijn verhaal zoals ik het thuis steeds heb horen vertellen. Ik pretendeer niet dat het allemaal honderd percent historisch juist is maar het is een verhaal dat even veel waarde heeft als geschiedkundige feiten.
Tijdens de oorlog was de vroegere PTT, post en telefoon, in Geetbets gevestigd in het spoorwegstation. Als je op het perron stond was het rechts een afgescheiden ruimte met loket vanuit de wachtzaal. Gedurende de oorlogsjaren woonden mijn ouders in de woning van het station, die voorzien was voor de stationschef, maar door de oorlogsomstandigheden door mijn ouders bewoond werd. Mijn vader Emiel Guilmet was waarnemend stationschef en mijn moeder, Bertha Bamps, postbediende in het aanpalend postkantoor.
Tijdens die bewuste dag in 1944, 8 april, paaszaterdag. Mijn vader was in het station en mijn moeder aan het loket in de post. Mijn moeder was zwanger van ons Madeleine (° 6/11/1944), toen even voor sluitingstijd van de post een groep (vier) gemaskerde mannen binnenvielen in het postgebouw en al het geld, en waarschijnlijk ook de rantsoenzegels eisten. Buiten op het perron hielden twee gewapende mannen de wacht. De aanwezigen in het gebouw werden gedwongen op de grond te gaan liggen. Terwijl dit alles aan de gang was reed een niet voorziene trein het station binnen, die blijkbaar vol zat met tot aan de tanden gewapende SS'ers. Vanuit de trein werd Albert Lavigne neergeschoten, Isidoor Bamps trok zij pistool en vuurde op de trein waarop ook hij neergeschoten werd. Waarschijnlijk zou hij niet neergeschoten zijn had hij zijn wapen niet getrokkenen was alleen Albert Lavigne doelwit. De twee andere overvallers namen de benen en zonder buit konden zij ontkomen. Er werd niet op hun geschoten. Dit alles doet veronderstellen, geen waarheid maar de mening van mijn ouders, dat de hele operatie opgezet spel was met de enige bedoeling, van wie dan ook, wit of zwart, om Albert Lavigne te liquideren. Had Isidoor Bamps zijn wapen niet getrokken en zijn armen omhoog gestoken was hij waarschijnlijk niet neergeschoten. Dit vermoeden wordt gesterkt door het het verhaal in de grafrede van zijn medeverzetstrijders, namelijk dat Albert Lavigne buiten levensgevaar in het ziekenhuis in Diest lag en zou gestorven zijn omdat hij opgestaan was om zijn stervende vriend Isidoor Bamps te troosten. Laat mij toe dit nogal onwaarschijnlijk te vinden en retoriek van het verzet was. We zullen het nooit weten wat daar in het ziekenhuis in Diest gebeurd is.
Mijn ouders waren behoorlijk geschokt en van de kaart. Van de schrik overnachtten zij na de overval niet meer in het stationsgebouw, maar bij mijn grootouders in de Overbeekstraat. Dan namen zij elke avond al het geld van de post mee zonder nog een nacht rustig te slapen. Gelukkig was het einde van de oorlog in zicht en zijn er geen gevolgen geweest, geen represailles van de bezetter of wraakacties van de verzetstrijders.
Voor mij ouders die politiek niet geëngageerd waren, was het duidelijk een overval van het verzet, die dringend geld nodig hadden voor het eindoffensief en verlinkt werden. De vraag is door wie en hoe. Waarom moest Albert Lavigne uit de weg geruimd worden ?
Er blijven meer vragen dan er antwoorden zijn. Michel Guilmet, 18 september 2008.
Carl Decaluwé, CDNVer, goeverneur van West-Vlaanderen roept de mensen op om geen voedsel meer te geven aan de vluchtelingen om hen te ontraden naar hier te komen.
Je hebt het goed gehoord : een katholiek met een voorbeeldfunctie roept op om de mensen niet meer te helpen. Het is ver gekomen. Dat zoiets mag zonder dat iemand hem tot de orde roept, begrijp ik niet. Dit is strafbaar : het niet helpen van een persoon in nood is schuldig verzuim, en strafbaar.
Ik ben echt geschandaliseerd.
Zal ik ook eens iets lelijks zeggen? Ja? Vooruit :
Degene die het hardste rouwt is de grootste egoïst.
Traag gaat hij naar de keuken, en probeert alleen te denken aan het stappen, links, rechts, links. Geconcentreerd op zijn stappen vergeet hij de ellende om zich heen en is gelukkig, voor enkele ogenblikken.
Langzaam vertaagt de tijd, maakt alles langer duren. Als we langzaam zijn en de tijd nemen, neemt de tijd ons terug en duurt het langer en worden we ouder.
De meeste eerste sneeuw is gevallen in de driehoek Tienen-Diest-Aarschot. Tiens, tiens.... Met de sneeuw komt de stilte, een deken spreidt zich over de uitdeinende weidelanden, weide landen.
Dat gebeurt er als we met engelse reclameslogans beginnen.
"free bets", ik dacht zoiets als "Free Willie" of "Free Nelson Mandela" of dat Bets eindelijk zou eindelijk bevrijd zijn van de duitse inval in 40-45?
Maar niets van dit alles. Het is reclame voor wedden, gokken... .
De misleidende slogan, dat je gratis kan gokken, "free bets" niks te vrij (Geet)bets.
Hiervan afgezien is het een contradictie in termino omdat gokken nooit gratis kan zijn. Wedden doe je om iets, om niets is gratis, dus wedden is niet gratis.
Er zijn zo van die dagen dat blijkbaar de hele wereld tegen ons is, alles tegenvalt met het gevolg dat ik rondloop met een gezicht dat op onweer staat, het minste genoeg is om te ontploffen. Je kan dan best uit mijn buurt blijven als je geen afgebeten neus wil, of minstens afgeblaft wordt, ik ben dan ongenietbaar. Wel vandaag is zo een dag en daarom stop ik nu voor ik ongelukkige dingen zeg, zoals : kutcomputer! Oef dat lucht een beetje op!
Ik ben Guilmet Michel
