Dinsdag moest ik dan weer naar De Markgrave. Papieren laten invullen door de oogarts voor de herziening van mijn invaliditeit. Dochterlief ging weer met mij mee om de lieve reden dat er (ja ook daar) wegenwerken zijn en ik dus niet meer weet waar ik van de bus moet stappen. Om 9h15 werd ik daar verwacht. Het regende pijpenstelen en er waaide een koude gure wind. Schuilen terwijl we naar de bus stonden te wachten kon niet want men is alle bushokjes aan het afbreken.
Enfin, verkleumd en doornat kwamen we toch op tijd op onze bestemming. En jullie geloven het nooit, maar pas om 11h30 werden we binnen geroepen in het kabinet van de oogarts. Eén ding is me nu wel duidelijk geworden, ik heb beresterke zenuwen.

Maar ik kreeg deze week ook goed nieuws, meer bepaald van het VAPH die mijn aanvraag voor een beeldschermloep met aansluiting voor de laptop (prijskaartje: € 2.511,35) en een draagbare beeldschermloep met eigen scherm (prijskaartje: € 735,00) goedkeurden. ’t Is maar dat jullie weten dat niet al jullie belastinggeld verdwijnt in de zakken van de politiekers. Beide spullen heb ik heel erg nodig omdat de oude niet meer voldoen sinds mijn zicht zo drastisch is achteruit gegaan. Ik zie met beide ogen nog slechts 1/10 en geloof mij vrij, dat is bitter weinig.

Maar niet gezeurd of getreurd, we verliezen de moed niet en we blijven flink doorgaan, tot we aan het gaatje zijn, of tot we met ons smoeleke ergens tegenlopen, hahaha….
Ondertussen wens ik jullie een fijne zondag toe! Tot de volgende…..met een

Charel wou zijn dag vroeg beginnen en had zijn

Wekkerradio

(made in Japan)

Op 6 uur gezet

Terwijl zijn

Koffiezetapparaat

(made in China)

pruttelde, was hij zich aan het scheren met zijn

Elektrisch scheerapparaat

(made in Hong Kong)

Hij trok zijn

Hemd

(made in Sri Lanka)

aan en zijn

Jeans

(made in Singapore)

en zijn

Tennis schoenen

(made in Korea)

Nadat hij zijn eten had klaargemaakt in zijn

Microgolfoven

(made in India)

nam hij zijn

Rekenmachine

(made in Mexico)

Om te berekenen hoeveel hij die dag kon uitgeven

zette hij zijn

Horloge

(made in Taiwan)

juist volgens zijn

Radio

(made in India)

stapte in zijn

Auto

(made in Japan)

tankte hem vol met

Benzine

(van Saudi Arabië)

en ging verder met zijn zoektocht naar een goed betalende job in België !

Na een ontmoedigende en vruchteloze zoektocht kwam hij thuis en keek zijn mails na op zijn

Computer

(made in Maleisië)

Charel wou nu even rusten. Hij deed zijn

Sandalen

(made in Brazilië)

aan en goot zichzelf een glas

Wijn

(made in Chili)

in en zette zijn

TV

(made in Indonesië)

aan

en vroeg zich af waarom hij in België geen goed betaalde job kon vinden !!!

Ik wens jullie meteen een zeer fijn en prettig weekend toe! Met veel liefs van,  en met een,

Enfin, twee uur later dan afgesproken riep de dokter me binnen. Geen excuus, geen uitleg voor het lange wachten, dokters hoeven zich immers niet te houden aan de beleefdheidsformule tegenover hun patiënt. Andersom is vaak andere koek. Maar soit.
We beginnen aan de geijkte formule. Eerst wat vragen beantwoorden. Dan in oren, neus en keel kijken met een lichtje, om daarna in een hokje terecht te komen waar je een koptelefoon op je hoofd krijgt en je op een knopje moet drukken zodra je een 'biep' links of rechts hoort.
Ik mag terug naar de wachtzaal, de uitslag komt zo, de dokter is ondertussen met een andere patiënt bezig. Tja, het gaat daar aan de lopende band, al is het dan een hele trage.

Ik word na wat een eeuwigheid lijkt terug binnen geroepen en krijg dan het verdict. Ik hoor met mijn rechteroor nog slechts 35% en met mijn linkeroor nog 50%. Ik krijg een A-4’tje mee met adressen op waar ik terecht kan voor een hoorapparaat.
Thuisgekomen telefoneer ik naar het ziekenfonds om te vragen of, en hoeveel, zij tegemoet komen in die spullen. Men weet mij te vertellen dat de dokter daar een attest moet voor schrijven (heb ik)…dat ik vervolgens naar die bewuste winkel moet gaan om te kijken welk hoorapparaat het best bij me past en wat dat gaat kosten…vervolgens moet ik dat bewijs opsturen naar het ziekenfonds… waarna ik een uitnodiging zal krijgen van de controle-arts die al dan niet zijn goedkeuring geeft. (Dit naar gelang zijn hoed staat, vermoed ik).

NO WAY JOSE!!!
Ik heb geen zin, noch de fut, om dit er ook nog eens bij te nemen! Ik word nu al bedolven onder de papieren…loop nu al tal van instanties af om me te laten “controleren”…betaal me nu al blauw aan telefoongesprekken waar er nog 22 wachtenden voor mij zijn. Bovendien heb ik Tinitus in mijn rechteroor en daar verhelpt een hoorapparaat geen lieve moer aan.

Weet je wat, als jullie me nodig hebben, ROEP DAN GEWOON WAT HARDER.
Ik wens jullie allen een fijn weekend toe!
  Tot de volgende....en een,

…Ik word nog altijd bedolven onder een berg formulieren van allerlei instanties, en dit om te verkrijgen waar ik recht op heb wegens mijn visuele handicap. Meer zelfs, ik begin terug opnieuw! Dit komt omdat mijn zicht weer wat verminderd is en ik dus recht heb op meer punten, meer hulp, en meer centen, dixit de maatschappelijk assistente van het ziekenfonds. Dus is er opnieuw een herziening aanvraagd en kan Bibi terug haar tijd doorbrengen in de vele wachtzalen van verscheidene artsen.
Ondertussen ook om de zes weken een inspuiting in mijn lodderoogske, en weer enkel scans laten nemen voor mijn kaduke heup en knie waar men maar geen afdoende pijn bestrijding voor schijnt te vinden. Dus jullie zien dat men me voldoende bezigheden geeft opdat ik me niet zou vervelen.

Dochterlief is onlangs veertien dagen komen logeren en dat was erg leuk. Af en toe komt ze ook al eens een weekendje over om me bij te staan met die papiermolen.
Verder is er niets wereldschokkends gebeurd in mijn leven en gaat het gewoon zijn gangetje. Snoes, mijn kat, wordt nog altijd op zijn wenken bediend, en ik val nog altijd in slaap voor mijn tv.

Zo, dit is het voor nu.
Ik wens jullie allen een fijne week toe! Tot de volgende….

Aan de woning aangekomen zet ik haar tas naast de deur. Zij bedankt me vriendelijk en ik vervolg mijn weg.
Halverwege kijk ik nog eens om... net op tijd om te zien hoe het vrouwtje verder stapt... zonder haar tassen! Hier klopt iets niet, denk ik en keer  terug naar haar toe. 'Heb je geen sleutel?' vraag ik haar. Maar ze kijkt me verward aan, net alsof ze me nog nooit gezien heeft.
Plots merk ik dat het vrouwtje een witte plastiek armband rond haar pols heeft met daarop een telefoonnummer. Helaas kan ik dat nummer niet kezen, ze laat het me ook niet toe. Dan maar aanbellen bij het bewuste huis waar ze haar tassen had gedeponeerd. Een jonge vriendelijke dame doet open en ik doe mijn verhaal. De vriendelijke dame kan haar polsbandje wel lezen. Zij telefoneert naar het bewuste nummer en een 20-tal minuten later komt een auto aangereden met daarin een jonge dame en een oude man om het vrouwtje op te halen. Beide zeer opgelucht want ze waren haar reeds aan het zoeken.

Tja, jullie raden het al wel he! Het vrouwtje was dement en was aan het wakende oog van haar echtgenoot ontsnapt terwijl die even in de badkamer was. Het vrouwtje woonde helemaal aan het andere eind van de stad en zij had maar liefst 3 uur gestapt om daar te komen waar ik haar ontmoette.
Nu ja, eind goed al goed. Maar dit had voor het vrouwtje ook slecht kunnen aflopen.

Ik wens jullie allen een heel fijn weekend toe!

Het “wrakhout” dat slaat op mezelf. Ik had ook nog als titel kunnen gebruiken: “Een jong wijf (in mijn hoofd dan toch nog) in een oud en versleten lijf”. Want na mijn zintuigen (zien, horen en ruiken) geven nu ook mijn gewrichten het op. Ik kreeg de diagnose: Reumatoïde Artritis.  En daarbij vraag ik mij af hoelang het nog gaat duren voor ook mijn organen het gaan opgeven door de hoge dosis vergif die ik momenteel dagelijks moet slikken. Een junk zou wreed jaloers zijn op de cocktail van pillen die ik door mijn strot duw.

De kommer en kwel komt van de nog steeds mank lopende administratie. Niet enkel die van mij, maar ook die van Dochterlief, die nog steeds in de lappenmand ligt. Er zijn dagen dat ik er gewoon moedeloos van wordt.

Maar wat me nog het meest genadeloos onderuit haalde was het slechte nieuws betreffende de gezondheid van een van mijn dierbaarste vrienden. Daar zijn mijn problemen slechts klein bier tegen. Dan pas voel je hoe nietig een mens is en hoe machteloos je tegenover het noodlot staat.

En om al die redenen had ik even geen zin in schrijven. Buiten enkele ramptoeristen zit er immers niemand te wachten op de miserie van een ander. Zo denk ik er tenminste over. Ik weet dat jullie dit kunnen begrijpen.
Maar vandaag had ik vanuit een innerlijke behoefte weer zin om te schrijven. Bij deze dus!

Deze week staat mijn agenda min of meer blanco. Buiten de zorghulp op donderdagnamiddag en de poetshulp op vrijdagmorgen ben ik helemaal vrij.
Die vrije tijd kan ik dan opvullen met aan de telefoon te hangen en uitleg te vragen over de brieven die het VPAH en het FOD me toestuurde. Mensengrut, wat een zooitje weer! Ik vraag mij af of er op die diensten iemand wakker is!!! Ik ga jullie niet lastig vallen met details, maar geloof me, het is weer de moeite. Je mag dan wel naar een gratis 0800 nummer bellen, maar voor je iemand aan de lijn krijgt (er zijn nog 22 wachtenden voor u is geen uitzondering) ben je al een uur zoet en ondertussen tureluurs van dat enerverende muziekje dat in je oren klinkt. Vervolgens wordt je dan doorgezonden van de ene dienst naar de andere, en als je pech hebt smijt de een of andere snuggere flauwe plezante de hoorn op de haak en kun je herbeginnen.
Om jullie toch een klein ideetje te geven van hoe onze diensten werken, één klein voorbeeldje:
Ik kreeg een brief van het FOD met de melding dat er mij een witte blindenstok wordt toegestaan. ??? Tegelijkertijd een brief van het VPAH dat ik daarvoor geen tegemoetkoming zal ontvangen omdat dit reeds de derde witte blindenstok is die ik aanvraag op tijd van één jaar. ???
Ik heb maar één blindenstok aangevraagd en er ook maar één gekregen, nu zo’n slordige zes maanden geleden. Die is volledig door mij betaald en daar heb ik ook al een vergoeding voor gekregen. Voor mij is de zaak dus afgehandeld. Voor de administratieve diensten blijkbaar nog niet, pfffft. En komt bij, wat moet ik met drie witte stokken? Ik heb maar twee handen!
Maar soit, zoals reeds gezegd, ik heb deze week de tijd om deze kromme bocht recht te trekken. En natuurlijk houd ik ook tijd vrij om bij jullie op bezoek te komen.

Over het nut van die blindenstok wil ik het nog  eens hebben met jullie. Maar dat is voor een volgende keer.
Voor nu wens ik jullie allen een hele fijne week toe. En als toemaatje…..

Maandag: Met mijn chauffeurreke en eega onze zoektocht verder zetten. Daar zijn we al enkele weken mee bezig. De zoektocht wordt georganiseerd door het Davidfonds, en is dus voor het goede doel. Daar mag een mens al wel eens een paar zolen voor verslijten, niet!
Dinsdag: Naar Mechelen sporen om bij Dochterlief te zijn. ’t Zou ook omgekeerd kunnen zijn, maar dat moeten we zondag nog afspreken. Vast staat dat Mus  niet thuis  is die dag.
Woensdag: Naar het Middelheim-ziekenhuis om mijn maandelijkse oogprik te gaan halen. Halvelings hoop ik dat ze eens een keertje overslaat. Dat heeft ze nog al eens gedaan wanneer mijn zicht stabiel gebleven was.
Donderdag: Samen met mijn lieve Poetsiepoets shoppen in Breda. Altijd leute en plezier met haar, altijd lachen geblazen.
Vrijdag: Na de middag is het blog-vrienden bijeenkomst. Reken maar dat er weer heel veel te vertellen zal zijn, aan gespreksstof geen gebrek bij ons. Die matinee gezelligheid eindigt meestal, voor mij en soulmate Lipske dan toch,  in de late uurtjes op het terrasje van ons gezamelijke stamkroegje.
Zaterdag: Overdag de boodschappen doen waar ik door de week geen tijd voor heb gehad, en ’s avonds naar een mosselsouper.
Zondag: Rustdag! Tenzij zoonlief & co langskomen, of er ondertussen nog iets nieuws uit de bus komt.

Dus jullie merken dat ik me niet verveel. Nu enkel nog hopen dat het weer wat wil meewerken en dat ik niet elke dag kletsnat geregend wordt.
Ik wens jullie allen nog een heel fijn weekend toe!

1. 1 fles Spaanse, rode wijn
2. 1 glas vers sinaasappelsap
3. 1 eetlepel citroensap
4. 3 eetlepels Cointreau of Grand Marnier
5. 1 glas cognac of brandewijn
6. 2 eetlepels suiker (Of meer naar believen)
7. 1 sinaasappel in schijfjes
8. 1 citroen in schijfjes
9. 1 appel in partjes
10. 1 perzik in partjes
11. 2,5 dl. mineraalwater
12. ijsklontjes

BEREIDING:
Was de citrusvruchten en droog ze goed af. Schil de citrusvruchten daarna af met een dunschiller.
Snijd vervolgens de schilletjes in dunne repen. Snijd de witte velletjes van het vruchtvlees en snijd dit dan vervolgens in plakjes.

Doe de plakjes samen met de schilletjes, het citroen- en sinaasappelsap in een ruime glazen kom.
Voeg vervolgens cognac of brandewijn, Cointreau of Grand Marnier en wijn toe.
Bestrooi het geheel met suiker en voeg het mineraalwater toe.
Roer alles goed door elkaar en voeg daarna de appel- en perzikpartjes toe.
Laat het geheel goed koud worden. Serveer de sangria in de glazen kan met ijsklontjes.

Ik verzeker jullie, wanneer de kom leeg is kan het je geen barst meer schelen wat voor weer het is!
SALUD….OLE!.....HIK…

…Zo rond 15:30h, de exacte tijd zag ik niet meer door al dat gedruppelde spul in mijn oog en aders, werd ik uiteindelijk binnen geroepen in het kabinet van mijn eigen behandelende oogarts. Gelijk schoot mij de gedachte te binnen alsof het leek dat ik voor een tribunaal moest verschijnen, want buiten de Prof en mijn eigen oogarts waren er nog twee oogartsen aanwezig. Eén van hen kende ik al van vroegere onderzoeken, de vierde bleek ook een oogchirurg te zijn.
Opnieuw moest ik plaatsnemen in de stoel en werd mij allerlei ijzerwerk op de neus geplaatst. Nog maar eens een leestest waarvan ik enkel de eerste letter, een dikke vette E, goed kan zien. De tweede regel is meer gissen dan weten en de derde regel is al onleesbaar voor mij. Ik liet hen voor de honderdste keer weten dat de witte verlichte achtergrond de oorzaak was dat ik de letters niet kan lezen. Alle vier knikten ze instemmend. Ze wisten het! Waarom dan telkens weer die test, vraag ik mij af?
Enfin, uiteindelijk kwam de aap uit mouw en kreeg ik te horen waarom de Prof erbij was gehaald en ik een ganse mooie zomerdag in het ziekenhuis had doorgebracht.

Even recapituleren: _*** door de lekkende adertjes in mijn oog komt er vocht op de macula. De inspuitingen rechtstreeks in het oog met medicatie (in mijn geval momenteel, Avastin) droogt het vocht (gelukkig tot hiertoe toch nog) op. Maar die lekkende adertjes maken dat de lichtkegels in je oog kapot gaan en de opgedroogde adertjes vormen littekenweefsel. Vandaar het verminderde zicht en het niet meer kunnen waarnemen van sommige contrasten. Dit is helaas onomkeerbaar._***

Wat nu nog wel een oplossing zou kunnen bieden en waarbij men bij mij de mogelijkheid heeft onderzocht, is een "macula-rotatie". Hierbij wordt het netvlies operatief gedraaid zodat het littekenweefsel aan de buitenhoeken of boven of onder het centrum van het oog komt te zitten zodat de patiënt terug een iets beter zicht krijgt. Maar deze operatie is technisch zeer ingewikkeld en de resultaten zijn beperkt. Bovendien bied zulke operatie geen garantie dat er binnen de kortste keren weer geen nieuw littekenweefsel wordt gevormd in het center van het oog door nieuwe lekkende adertjes.

Maar het ganse onderzoek was een maat voor niets. Mijn littekenweefsel zit pal in het midden van mijn oog en is vrij groot. De macula roteren heeft dus geen zin. Komt bij dat in mijn geval ik nog maar één en klein beetje ziende oog heb, en dat het risico dat ik dat oog verlies door het mislukken van de operatie, groot is. En dat risico wil ik niet nemen, liet ik hen weten. De Prof samen met de andere chirurg waren het daar volkomen mee eens.

Maar ik weet nu toch waar ik aan toe ben, wat kan, maar vooral, wat niet kan.
In de ogen van de medische wetenschap ben ik nog jong (halleluja) en heb ik nog vele jaren te gaan, (halleluja, halleluja). Het enige dat men voor mij kan doen is maandelijks inspuitingen blijven geven. Dit in de hoop dat men zo de  de ziekte kan stabiliseren of de vordering ervan kan vertragen. Maar dat is koffiedik kijken want ook daar zijn geen garanties voor.
Mijn enige hoop, en dat van vele slechtzienden en blinden met mij, is dat men door verder onderzoek toch nog oplossingen vindt. Ondertussen zullen we het moeten doen met wat we hebben.

Wat qua stiptheid geldt voor mij, geldt alvast niet voor de Prof. Pas om 11:00h komt zij met wapperende vlag door de gang gestoven, geeft links en rechts handjes aan dienstdoende en adorerende oogartsen, om vervolgens te verdwijnen in het kabinet van mijn oogarts.
Had ik al gedacht dat het nu eindelijk zou vooruit gaan, mis poes, pas om 11:45h wordt ik binnen geroepen.

Ik moet er op dat moment hebben uitgezien als een uitgewrongen natte dweil, want ze bekijkt me lang en doordringend. “Hebben ze je ogen al gedroppeld” vraagt zij? Oeps, vergeten! Dus terug naar buiten, druppels in de ogen en 20min wachten op de gang tot de druppels hun werk doen, namelijk mijn zicht nog waziger maken dan het al is.
Dan volgen een resem aan testen en scans. Een scan met de eerste oogdruppels…tweede scan met andere oogdruppels…dan een scan waarbij fluorescerende vloeistof door je aderen wordt gepompt en waarbij de ganse wereld roze wordt gekleurd.
Tussen elke scan moet een half uur tussen zitten. Gelukkig mag ik in die tussentijd naar buiten om wat adem te scheppen en wat te gaan drinken.
Wordt zeer kortelings vervolgd….

Allengs zag ik haar opgroeien tot een jonge vrouw.
Nadat ze eerst automonteur, en vervolgens, airhostess, dokter en moeder wilde worden, dit laatste na de geboorte van haar broer, kon ik beleven hoe ze jaren later haar diploma kleuterjuf behaalde,. En heel recent (en minstens zo belangrijk als haar diploma, hahaha…) haar rijbewijs.

Zij, is Sarah, 24 jaar jong en het eerste kind uit het huwelijk van mijn broer Luc. En gisteren huwde zij met haar grote liefde, Ken. Ik mocht getuige zijn van de mooiste dag uit haar leven en was blij, gelukkig en ontroerd tegelijk. Waar zijn de jaren?

Weer staat Zij aan een nieuw begin en ik wens haar, net als toen, alle geluk van de wereld toe.
Mocht ik het geluk hebben om haar eerste kindje in mijn armen te mogen houden, dan is voor mij de cirkel rond.

Enige schade heeft mijn oog toch opgelopen door die ontsteking want ik merk dat lezen en schrijven weer wat moeizamer gaat. Er vallen grotere gaten in de tekst, en sommige contrasten tussen achtgrond- en tekst-kleur zijn minder zichtbaar geworden. Dus ik hoop dat jullie het mij niet kwalijk zullen nemen dat ik mijn achterstand op jullie logjes niet meteen kan inhalen, maar ik doe mijn best. En voor nu probeer ik zoveel als mogelijk om jullie bij te benen.

Dus jullie zien me wel weer verschijnen, al zal dat mondjesmaatgewijs zijn.
Voor nu wens ik jullie nog een prettige dag verder en een knusse avond.
Tot fleus…tot de volgende…en…

Vrijdagmiddag was het dan even uitbollen met de vrienden op een terrasje waar ik een voor mij te zure Trappist heb binnen gegoten omdat er voor mij te weinig grenadine in zat, maar waarbij de dienster flagrant beweerde dat dit niet zo was. En wie ben ik om haar tegen te spreken he?!
Zaterdag vroeg op de dag Dochterlief van het station afgehaald om ons fanatiek op de solden te werpen in Antwerpen.
Nou moe!
Zij bijna een paniekaanval en ik bijna een zenuwcrisis, a zoveel volk!
Wij zijn beide niet geschikt om ons te werpen op overvolle kledingrekken en dito bakken. Ook niet geschikt om ons met de ellebogen een weg te banen naar de afgeprijsde waren. Dat is wel duidelijk gebleken. Maar al bij al heb ik toch een leuk kleedje gevonden voor op het huwelijk van mijn nichtje. En dat tijgerprint vestje waar ik al zo lang gek op was heb ik ook kunnen bemachtigen voor maar liefst -20€ goedkoper dan het oorspronkelijk geprijsd stond.

Deze week moet ik enkel naar de huisarts voor de uitslag van het bloedonderzoek en het vernieuwen van mijn medicatie. Vervolgens naar de apotheek om het nodige te gaan halen.
Moet ook nog naar de schoenmaker en ik wil ook eens op zoek gaan naar een nieuwe frietketel.
Maar al bij al wordt dit een rustige week.

Ik wens jullie allen hetzelfde toe, met als het mag, vele zonnige dagen. En tot slot….

Om jullie een ideetje te geven van wat me deze week zoal in beslag gaat nemen, laat ik jullie even een blik werpen in mijn agenda.
maandag: 11:00h in Middelheim ziekenhuis zijn voor de maandelijkse oogprik.
Heel uitzonderlijk dit keer niet op een woensdag omdat wanneer Mohamed niet naar de berg komt….enz. Waarmee ik bedoel dat wanneer ik niet naar Leuven kan gaan, een stukje Leuven, onder de vorm van een Prof/ confrater van mijn oogarts, naar Antwerpen zal komen om zich samen met haar te buigen over mijn oogziekte.
dinsdag: 09:00h naar de Vampierenbank om mijn driemaandelijkse hoeveelheid bloed te laten aftappen.
dinsdagmiddag: Naar het gemeentehuis om mijn nieuwe identiteitskaart te gaan aanvragen. Meebrengen: registratiekaart, pasfoto en -17,00€. (Bij Natoken kon ik lezen dat diezelfde identiteitskaart voor haar maar -12,50€ kost! Waarin zit voor mij die -4,50€ verschil, vraag ik mij af?)
woensdag 10:30h opnieuw naar het ziekenhuis voor controle van de oogprik. Dat is laten nakijken of het gaatje dat de injectienaald gemaakt heeft niet lekt of ontstoken is.
woensdagmiddag: Naar het ziekenfonds voor de zoveelste keer met papieren die wonderwel telkens weer verloren schijnen te gaan, of die aftandse pc’s niet als bestand schijnen te kunnen/willen opslaan. (Goed dat ik van thuis uit kan scannen, kopiëren en printen,‘k Zou anders nog veel meer tijd kwijt zijn…pfffft.)
Woensdagavond: naar Dochterlief.
donderdag: als jullie het mij niet kwalijk nemen blijf ik vanmorgen een uurtje langer in bed liggen, oef.
donderdagnamiddag: De zorghulp komt. Met haar auto gaan we dan eindelijk mijn ter ziele gegane frituurpan naar het containerpark brengen. Nadien gaan we boodschappen doen bij Colruyt. Iets wat ik te voet of met de fiets niet kan wegens te veel en te zware koopwaar nodig.
vrijdag: om 06:30h uit mijn bed want Poetsiepoets komt.
vrijdagmiddag: bijeenkomst met de vrienden.
zaterdag: Me fanatiek op de solden werpen samen met Dochterlief, hetzij in Mechelen, hetzij in Antwerpen.
zondag: moesten jullie nog iets in petto hebben voor mij, buiten dat ik het huisvuil moet buiten zetten, ben ik die dag vrij zene!

Voila, zo ziet deze week er voor mij uit. Goed gevuld, nietwaar? Dus wanneer jullie mij niet horen of zien, dan weten jullie tenminste waar ik uithang of mee bezig ben. Tussen de plooien in doe ik wel mijn best om jullie te volgen en te zien waar jullie je zoet mee houden. Hopelijk met leukere dingen dan ik.
En daarom wens ik jullie een fijne week toe! Tot de volgende….tot fleus…tot in den draai! En tot slot….

….Dochterlief lag een beetje verkreukeld te wezen in de lappenmand en werd door meneer doktoor platte rust voorgeschreven. En wat doe je dan als moeder? Dan spoor je om de andere dag naar Mechelen om haar was, strijk, administratie en boodschappen te doen. Onderweg koop je ook nog een soepkieken en maak je daar een soeppeke van, want dat sterkt aan volgens een hardnekkige legende.
Ondertussen mag de dochter de woonst af en toe verlaten en kan ze zichzelf wat meer beredderen. Et voilla, regarde moi, je suis la.

Wat ik nu wel heb kunnen merken is, dat wanneer je niet aan je pc zit met je eerste kopje koffie en je ogen nog maar half open, je een zee van tijd hebt om andere nuttige dingen te doen. Zo dronk ik nu mijn tasje koffie rechtstaande, at meteen ook mijn verse toast erbij, en kleedde me onderwijl aan om me vervolgens naar bus en trein te begeven. Dit allemaal waar ik normaliter nog half suf blogjes zou zitten lezen.
Die vrijgekomen blog tijd kwam me ook heel goed van pas om mijn eigen klusjes te klaren, noodgedwongen klussen, want door de vele lange weekends kwam er geen Poetsiepoets en ook geen Zorghulp.

Alle leed is nog niet geleden en ik spoor nog regelmatig over en weer, maar de urgente frequentie is gelukkig wat afgenomen.
En dus heb ik weer tijd om af en toe eens te schrijven op mijn blog en die van jullie te komen lezen.

Eerlijk waar, zo tussen ons gezegd en gezwegen, ik kreeg wel wat last van afkick verschijnselen. Want “old habbits die hard”, nietwaar!
Ik wens jullie allen een fijne week toe! Tot fleus… tot de volgende….

Verleden woensdag weer een oogprik gehad en dan ben ik altijd enkele dagen buiten strijd wat lezen en schrijven betreft. Mijn oogchirurg wil mij toch perse naar Leuven doen gaan om nog meer oogtesten te laten doen die men hier niet kan doen omdat men er het materiaal niet voor heeft. Ik ben er niet erg happy op, temeer omdat zij er steeds bij zegt dat ze ervan overtuigd is dat men daar niets meer kan doen voor mij dan zij nu al doet, maar dat ze zeker van haar zaak wil zijn.
Ik hou het nog even beraad.

Van de week zat er ook een uitnodiging in de brievenbus om mijn identiteitskaart te vernieuwen. Die verloopt namelijk in september. Daar had ik niet eens erg in gehad. Dus dat is een trip naar de fotograaf en daarna naar het gemeentehuis, want twee pasfoto’s meebrengen en -17€, alstublieft. Op voorhand te betalen dus.
Mijn digipasje om te kunnen internetbankieren geeft aan dat zijn batterij heel laag is, nog amper 4%. Dus een trip naar de bank is ook al voor volgende week gepland.

Voorbije vrijdag was ik op twee verjaardagsfeestjes tegelijk uitgenodigd. Ik heb de twee dan maar gecombineerd.
En morgen, zondag,  spoor ik nog maar eens naar Mechelen om bij dochterlief te zijn.

Dus jullie zien dat ik niet stil zit hè! En jammer genoeg schiet de tijd om te bloggen er dan wat bij in. Maar ik beloof beterschap. Nog maar eens! Ik doe in elk geval mijn best.
Ik wens jullie allen een hele fijne week toe, en...

Tot mijn verbazing, en ook tot mijn vreugde, merkte ik dat zij nu een gratis nummer hebben. Maar mijn vreugde werd al vlug een stuk minder toen ik van de nasale digitale stem vernam dat er nog 22 wachtende voor mij waren. TWEEËNTWINTIG!!!
Net geen 45 min. heb ik aan de telefoon mogen hangen voor ik iemand aan de lijn kreeg. Ondertussen was ik al zover dat ik Vivaldi met plezier de nek zou hebben omgedraaid moest de goede man nog in leven zijn geweest. En dit alles om te horen dat men mij (nog maar eens) papieren ging opsturen die ik moet invullen alvorens men mij de toegekende integratietegemoetkoming kan uitbetalen. Enfin, mijn zwarte bic ligt klaar, nu de papieren nog krijgen. Hopelijk moet dit niet gebeuren met een groene pen want bij nader toezicht blijkt dat ik die ook niet bezit.

En dan was er nog het schrikbarende nieuws dat op woensdagmorgen zoonlief op het fietspad van zijn fiets werd geveegd door een automobilist die vervolgens vluchtmisdrijf pleegde.
Een barst in zijn rechter schoudergewricht en veel schrammen, builen en blauwe plekken zijn het gevolg.
Zijn superduredeluxe fiets is finaal om zeep. Nu maar hopen dat de verzekering tussenkomt of dat men die laffe automobilist kan opsporen. Gelukkig heeft zoon wel twee getuigen die het ongeval hebben zien gebeuren.
Al bij al valt het nog mee. Het had veel erger gekund, nietwaar. Zelf was ik er ook even niet goed van. Maag en darmen sloegen meteen in een knoop.
Die drukke week heb ik afgesloten met op vrijdagavond een verjaardagsfeestje en op zaterdag een dagje in Mechelen met dochterlief.

Zo stijf als een plank, een blaar op mijn voet en met zonverbrande schouders zit ik dit nu op een rustige zondag te schrijven zodat jullie mee kunnen genieten en op de hoogte zijn van een weekje uit het leven van ondergetekende.

Ik wens jullie een fijne week toe! Tot fleus… tot de volgende…

Daarstraks werd ik door een *artikel in de krant, waar vriendin Camille mij attent op maakte, op slag meer dan 50 jaar terug geworpen in de tijd.
Het artikel betreft een meisje dat jarenlang mishandeld is geworden door haar pleegouders. En wie mijn jeugdverhaal gelezen heeft zal niet verwonderd zijn dat dit artikel mijn gedachten vasthoudt en me op een emotionele rollercoaster doet belanden.

Wat mijn persoonlijke ervaring betreft vind ik nog het meest erge aan de ganse zaak dat ik nooit openbaar erkenning heb gekregen over de feiten die er gebeurd zijn. Niet door de toenmalige omstanders en ook niet van mijn toenmalige naaste omgeving. Omstanders (een enkele uitzondering daar gelaten) deden of hun neus bloedde en keken liever de andere kant op. Naasten negeerden en/of bagatelliseerden de feiten.
Hoe vaak heb ik in mijn leven van hen niet moeten horen dat ik toch maar groot en sterk ben geworden. Alsof het er allemaal niets toe heeft gedaan. Alsof ik nog dankbaar moet zijn ook?
Sterk? Uiterlijk misschien wel, maar binnenin blijf je huilen. Binnenin blijft de pijn. En vergeten doe, kun je, nooit!

Ik herinner mij nog de dag alsof het gisteren was. De dag waarop mijn pleegvader kwam melden dat mijn pleegmoeder overleden was. Ik was toen al 30+ en had mij er niet kunnen toe dwingen om haar te bezoeken in het ziekenhuis. Toen ik mijn pleegvader liet weten dat haar dood minstens 30 jaar te laat kwam voor mij, sloeg hij zijn handen voor zijn gezicht en weende. Zacht zei hij: “Ik weet het, ik heb me gedragen als een lafaard, ik was bang dat haar woede zich tegen mij zou keren, ik zal het mezelf nooit kunnen vergeven.”
Mijn hart maakte een sprongetje van vreugde bij die woorden. Niet alleen omdat ik eindelijk erkenning kreeg, maar meer nog omdat mijn beide kinderen op dat moment aanwezig waren en getuigen waren van al die nare gebeurtenissen die mijn pleegvader opsomde. Feiten ook waarvan ik niet eens wist dat hij er op de hoogte van was geweest. Het maakte deel uit van mijn genezingsproces dat mijn kinderen kunnen getuigen dat ik me de feiten niet verbeeld of overdrijf, zoals sommigen mij zo graag wilden doen geloven. Omdat zij de draagwijdte ervan niet kunnen, of willen zien. En vooral omdat zij het jarenlange trauma dat dit alles heeft meegebracht niet kunnen vatten, omdat zij tenslotte in een andere en meer normale relatie stonden tegenover mijn pleegouders.

Wat mijn pleegmoeder mij aangedaan heeft, de zorgeloze kind en jeugdjaren waar elk kind recht op zou moeten hebben en die zij mij ontzegd heeft, heb ik uiteindelijk een plaats kunnen geven. Maar ook niet meer dan dat.
Van mijn pleegvader heb ik altijd gehouden en ben ik altijd blijven houden. Omdat hij uiteindelijk toch moeite heeft gedaan om dat beetje vader, een vader die ik nooit heb mogen kennen, voor me te zijn.

Voor het meisje uit het betreffende artikel, hoop ik dat zij sterk genoeg is om haar leven verder te zetten zonder haatgevoelens. Dat zij niet doet met haar kinderen wat haar zelf is aangedaan. Dat zij geleerd heeft en beseft hoe het zeker NIET moet.
Ik hoop dat zij de juiste mensen naast zich heeft die haar kunnen vertellen hoe het dan WEL moet. Want uit een liefdevolle ervaring kan zij helaas niet putten, net zo min als ik dat kon.
Ik hoop dat zij de wilskracht heeft, of kan vinden, om al die nare feiten een plaats te kunnen geven. Dat is mijn wens voor haar, en meteen ook voor alle slachtoffers die in dergelijke  omstandigheden hun kind en jeugd jaren hebben moeten doorspartelen. Maar bovenal wens ik dat mensen niet meer de andere kant zullen opkijken en menen dat het hun zaken niet zijn. Want zij die dit wel doen zijn even schuldig als de daders zelf.

Jullie zijn bedankt voor het luisteren en ik wens jullie nog een fijn weekend toe!

*Het bewuste artikel kun je lezen door op onderstaande button te klikken