…Zo rond 15:30h, de exacte tijd zag ik niet meer door al dat gedruppelde spul in mijn oog en aders, werd ik uiteindelijk binnen geroepen in het kabinet van mijn eigen behandelende oogarts. Gelijk schoot mij de gedachte te binnen alsof het leek dat ik voor een tribunaal moest verschijnen, want buiten de Prof en mijn eigen oogarts waren er nog twee oogartsen aanwezig. Eén van hen kende ik al van vroegere onderzoeken, de vierde bleek ook een oogchirurg te zijn.
Opnieuw moest ik plaatsnemen in de stoel en werd mij allerlei ijzerwerk op de neus geplaatst. Nog maar eens een leestest waarvan ik enkel de eerste letter, een dikke vette E, goed kan zien. De tweede regel is meer gissen dan weten en de derde regel is al onleesbaar voor mij. Ik liet hen voor de honderdste keer weten dat de witte verlichte achtergrond de oorzaak was dat ik de letters niet kan lezen. Alle vier knikten ze instemmend. Ze wisten het! Waarom dan telkens weer die test, vraag ik mij af?
Enfin, uiteindelijk kwam de aap uit mouw en kreeg ik te horen waarom de Prof erbij was gehaald en ik een ganse mooie zomerdag in het ziekenhuis had doorgebracht.

Even recapituleren: _*** door de lekkende adertjes in mijn oog komt er vocht op de macula. De inspuitingen rechtstreeks in het oog met medicatie (in mijn geval momenteel, Avastin) droogt het vocht (gelukkig tot hiertoe toch nog) op. Maar die lekkende adertjes maken dat de lichtkegels in je oog kapot gaan en de opgedroogde adertjes vormen littekenweefsel. Vandaar het verminderde zicht en het niet meer kunnen waarnemen van sommige contrasten. Dit is helaas onomkeerbaar._***

Wat nu nog wel een oplossing zou kunnen bieden en waarbij men bij mij de mogelijkheid heeft onderzocht, is een "macula-rotatie". Hierbij wordt het netvlies operatief gedraaid zodat het littekenweefsel aan de buitenhoeken of boven of onder het centrum van het oog komt te zitten zodat de patiënt terug een iets beter zicht krijgt. Maar deze operatie is technisch zeer ingewikkeld en de resultaten zijn beperkt. Bovendien bied zulke operatie geen garantie dat er binnen de kortste keren weer geen nieuw littekenweefsel wordt gevormd in het center van het oog door nieuwe lekkende adertjes.

Maar het ganse onderzoek was een maat voor niets. Mijn littekenweefsel zit pal in het midden van mijn oog en is vrij groot. De macula roteren heeft dus geen zin. Komt bij dat in mijn geval ik nog maar één en klein beetje ziende oog heb, en dat het risico dat ik dat oog verlies door het mislukken van de operatie, groot is. En dat risico wil ik niet nemen, liet ik hen weten. De Prof samen met de andere chirurg waren het daar volkomen mee eens.

Maar ik weet nu toch waar ik aan toe ben, wat kan, maar vooral, wat niet kan.
In de ogen van de medische wetenschap ben ik nog jong (halleluja) en heb ik nog vele jaren te gaan, (halleluja, halleluja). Het enige dat men voor mij kan doen is maandelijks inspuitingen blijven geven. Dit in de hoop dat men zo de  de ziekte kan stabiliseren of de vordering ervan kan vertragen. Maar dat is koffiedik kijken want ook daar zijn geen garanties voor.
Mijn enige hoop, en dat van vele slechtzienden en blinden met mij, is dat men door verder onderzoek toch nog oplossingen vindt. Ondertussen zullen we het moeten doen met wat we hebben.

Wat qua stiptheid geldt voor mij, geldt alvast niet voor de Prof. Pas om 11:00h komt zij met wapperende vlag door de gang gestoven, geeft links en rechts handjes aan dienstdoende en adorerende oogartsen, om vervolgens te verdwijnen in het kabinet van mijn oogarts.
Had ik al gedacht dat het nu eindelijk zou vooruit gaan, mis poes, pas om 11:45h wordt ik binnen geroepen.

Ik moet er op dat moment hebben uitgezien als een uitgewrongen natte dweil, want ze bekijkt me lang en doordringend. “Hebben ze je ogen al gedroppeld” vraagt zij? Oeps, vergeten! Dus terug naar buiten, druppels in de ogen en 20min wachten op de gang tot de druppels hun werk doen, namelijk mijn zicht nog waziger maken dan het al is.
Dan volgen een resem aan testen en scans. Een scan met de eerste oogdruppels…tweede scan met andere oogdruppels…dan een scan waarbij fluorescerende vloeistof door je aderen wordt gepompt en waarbij de ganse wereld roze wordt gekleurd.
Tussen elke scan moet een half uur tussen zitten. Gelukkig mag ik in die tussentijd naar buiten om wat adem te scheppen en wat te gaan drinken.
Wordt zeer kortelings vervolgd….

Allengs zag ik haar opgroeien tot een jonge vrouw.
Nadat ze eerst automonteur, en vervolgens, airhostess, dokter en moeder wilde worden, dit laatste na de geboorte van haar broer, kon ik beleven hoe ze jaren later haar diploma kleuterjuf behaalde,. En heel recent (en minstens zo belangrijk als haar diploma, hahaha…) haar rijbewijs.

Zij, is Sarah, 24 jaar jong en het eerste kind uit het huwelijk van mijn broer Luc. En gisteren huwde zij met haar grote liefde, Ken. Ik mocht getuige zijn van de mooiste dag uit haar leven en was blij, gelukkig en ontroerd tegelijk. Waar zijn de jaren?

Weer staat Zij aan een nieuw begin en ik wens haar, net als toen, alle geluk van de wereld toe.
Mocht ik het geluk hebben om haar eerste kindje in mijn armen te mogen houden, dan is voor mij de cirkel rond.

Enige schade heeft mijn oog toch opgelopen door die ontsteking want ik merk dat lezen en schrijven weer wat moeizamer gaat. Er vallen grotere gaten in de tekst, en sommige contrasten tussen achtgrond- en tekst-kleur zijn minder zichtbaar geworden. Dus ik hoop dat jullie het mij niet kwalijk zullen nemen dat ik mijn achterstand op jullie logjes niet meteen kan inhalen, maar ik doe mijn best. En voor nu probeer ik zoveel als mogelijk om jullie bij te benen.

Dus jullie zien me wel weer verschijnen, al zal dat mondjesmaatgewijs zijn.
Voor nu wens ik jullie nog een prettige dag verder en een knusse avond.
Tot fleus…tot de volgende…en…

Vrijdagmiddag was het dan even uitbollen met de vrienden op een terrasje waar ik een voor mij te zure Trappist heb binnen gegoten omdat er voor mij te weinig grenadine in zat, maar waarbij de dienster flagrant beweerde dat dit niet zo was. En wie ben ik om haar tegen te spreken he?!
Zaterdag vroeg op de dag Dochterlief van het station afgehaald om ons fanatiek op de solden te werpen in Antwerpen.
Nou moe!
Zij bijna een paniekaanval en ik bijna een zenuwcrisis, a zoveel volk!
Wij zijn beide niet geschikt om ons te werpen op overvolle kledingrekken en dito bakken. Ook niet geschikt om ons met de ellebogen een weg te banen naar de afgeprijsde waren. Dat is wel duidelijk gebleken. Maar al bij al heb ik toch een leuk kleedje gevonden voor op het huwelijk van mijn nichtje. En dat tijgerprint vestje waar ik al zo lang gek op was heb ik ook kunnen bemachtigen voor maar liefst -20€ goedkoper dan het oorspronkelijk geprijsd stond.

Deze week moet ik enkel naar de huisarts voor de uitslag van het bloedonderzoek en het vernieuwen van mijn medicatie. Vervolgens naar de apotheek om het nodige te gaan halen.
Moet ook nog naar de schoenmaker en ik wil ook eens op zoek gaan naar een nieuwe frietketel.
Maar al bij al wordt dit een rustige week.

Ik wens jullie allen hetzelfde toe, met als het mag, vele zonnige dagen. En tot slot….

Om jullie een ideetje te geven van wat me deze week zoal in beslag gaat nemen, laat ik jullie even een blik werpen in mijn agenda.
maandag: 11:00h in Middelheim ziekenhuis zijn voor de maandelijkse oogprik.
Heel uitzonderlijk dit keer niet op een woensdag omdat wanneer Mohamed niet naar de berg komt….enz. Waarmee ik bedoel dat wanneer ik niet naar Leuven kan gaan, een stukje Leuven, onder de vorm van een Prof/ confrater van mijn oogarts, naar Antwerpen zal komen om zich samen met haar te buigen over mijn oogziekte.
dinsdag: 09:00h naar de Vampierenbank om mijn driemaandelijkse hoeveelheid bloed te laten aftappen.
dinsdagmiddag: Naar het gemeentehuis om mijn nieuwe identiteitskaart te gaan aanvragen. Meebrengen: registratiekaart, pasfoto en -17,00€. (Bij Natoken kon ik lezen dat diezelfde identiteitskaart voor haar maar -12,50€ kost! Waarin zit voor mij die -4,50€ verschil, vraag ik mij af?)
woensdag 10:30h opnieuw naar het ziekenhuis voor controle van de oogprik. Dat is laten nakijken of het gaatje dat de injectienaald gemaakt heeft niet lekt of ontstoken is.
woensdagmiddag: Naar het ziekenfonds voor de zoveelste keer met papieren die wonderwel telkens weer verloren schijnen te gaan, of die aftandse pc’s niet als bestand schijnen te kunnen/willen opslaan. (Goed dat ik van thuis uit kan scannen, kopiëren en printen,‘k Zou anders nog veel meer tijd kwijt zijn…pfffft.)
Woensdagavond: naar Dochterlief.
donderdag: als jullie het mij niet kwalijk nemen blijf ik vanmorgen een uurtje langer in bed liggen, oef.
donderdagnamiddag: De zorghulp komt. Met haar auto gaan we dan eindelijk mijn ter ziele gegane frituurpan naar het containerpark brengen. Nadien gaan we boodschappen doen bij Colruyt. Iets wat ik te voet of met de fiets niet kan wegens te veel en te zware koopwaar nodig.
vrijdag: om 06:30h uit mijn bed want Poetsiepoets komt.
vrijdagmiddag: bijeenkomst met de vrienden.
zaterdag: Me fanatiek op de solden werpen samen met Dochterlief, hetzij in Mechelen, hetzij in Antwerpen.
zondag: moesten jullie nog iets in petto hebben voor mij, buiten dat ik het huisvuil moet buiten zetten, ben ik die dag vrij zene!

Voila, zo ziet deze week er voor mij uit. Goed gevuld, nietwaar? Dus wanneer jullie mij niet horen of zien, dan weten jullie tenminste waar ik uithang of mee bezig ben. Tussen de plooien in doe ik wel mijn best om jullie te volgen en te zien waar jullie je zoet mee houden. Hopelijk met leukere dingen dan ik.
En daarom wens ik jullie een fijne week toe! Tot de volgende….tot fleus…tot in den draai! En tot slot….

….Dochterlief lag een beetje verkreukeld te wezen in de lappenmand en werd door meneer doktoor platte rust voorgeschreven. En wat doe je dan als moeder? Dan spoor je om de andere dag naar Mechelen om haar was, strijk, administratie en boodschappen te doen. Onderweg koop je ook nog een soepkieken en maak je daar een soeppeke van, want dat sterkt aan volgens een hardnekkige legende.
Ondertussen mag de dochter de woonst af en toe verlaten en kan ze zichzelf wat meer beredderen. Et voilla, regarde moi, je suis la.

Wat ik nu wel heb kunnen merken is, dat wanneer je niet aan je pc zit met je eerste kopje koffie en je ogen nog maar half open, je een zee van tijd hebt om andere nuttige dingen te doen. Zo dronk ik nu mijn tasje koffie rechtstaande, at meteen ook mijn verse toast erbij, en kleedde me onderwijl aan om me vervolgens naar bus en trein te begeven. Dit allemaal waar ik normaliter nog half suf blogjes zou zitten lezen.
Die vrijgekomen blog tijd kwam me ook heel goed van pas om mijn eigen klusjes te klaren, noodgedwongen klussen, want door de vele lange weekends kwam er geen Poetsiepoets en ook geen Zorghulp.

Alle leed is nog niet geleden en ik spoor nog regelmatig over en weer, maar de urgente frequentie is gelukkig wat afgenomen.
En dus heb ik weer tijd om af en toe eens te schrijven op mijn blog en die van jullie te komen lezen.

Eerlijk waar, zo tussen ons gezegd en gezwegen, ik kreeg wel wat last van afkick verschijnselen. Want “old habbits die hard”, nietwaar!
Ik wens jullie allen een fijne week toe! Tot fleus… tot de volgende….

Verleden woensdag weer een oogprik gehad en dan ben ik altijd enkele dagen buiten strijd wat lezen en schrijven betreft. Mijn oogchirurg wil mij toch perse naar Leuven doen gaan om nog meer oogtesten te laten doen die men hier niet kan doen omdat men er het materiaal niet voor heeft. Ik ben er niet erg happy op, temeer omdat zij er steeds bij zegt dat ze ervan overtuigd is dat men daar niets meer kan doen voor mij dan zij nu al doet, maar dat ze zeker van haar zaak wil zijn.
Ik hou het nog even beraad.

Van de week zat er ook een uitnodiging in de brievenbus om mijn identiteitskaart te vernieuwen. Die verloopt namelijk in september. Daar had ik niet eens erg in gehad. Dus dat is een trip naar de fotograaf en daarna naar het gemeentehuis, want twee pasfoto’s meebrengen en -17€, alstublieft. Op voorhand te betalen dus.
Mijn digipasje om te kunnen internetbankieren geeft aan dat zijn batterij heel laag is, nog amper 4%. Dus een trip naar de bank is ook al voor volgende week gepland.

Voorbije vrijdag was ik op twee verjaardagsfeestjes tegelijk uitgenodigd. Ik heb de twee dan maar gecombineerd.
En morgen, zondag,  spoor ik nog maar eens naar Mechelen om bij dochterlief te zijn.

Dus jullie zien dat ik niet stil zit hè! En jammer genoeg schiet de tijd om te bloggen er dan wat bij in. Maar ik beloof beterschap. Nog maar eens! Ik doe in elk geval mijn best.
Ik wens jullie allen een hele fijne week toe, en...

Tot mijn verbazing, en ook tot mijn vreugde, merkte ik dat zij nu een gratis nummer hebben. Maar mijn vreugde werd al vlug een stuk minder toen ik van de nasale digitale stem vernam dat er nog 22 wachtende voor mij waren. TWEEËNTWINTIG!!!
Net geen 45 min. heb ik aan de telefoon mogen hangen voor ik iemand aan de lijn kreeg. Ondertussen was ik al zover dat ik Vivaldi met plezier de nek zou hebben omgedraaid moest de goede man nog in leven zijn geweest. En dit alles om te horen dat men mij (nog maar eens) papieren ging opsturen die ik moet invullen alvorens men mij de toegekende integratietegemoetkoming kan uitbetalen. Enfin, mijn zwarte bic ligt klaar, nu de papieren nog krijgen. Hopelijk moet dit niet gebeuren met een groene pen want bij nader toezicht blijkt dat ik die ook niet bezit.

En dan was er nog het schrikbarende nieuws dat op woensdagmorgen zoonlief op het fietspad van zijn fiets werd geveegd door een automobilist die vervolgens vluchtmisdrijf pleegde.
Een barst in zijn rechter schoudergewricht en veel schrammen, builen en blauwe plekken zijn het gevolg.
Zijn superduredeluxe fiets is finaal om zeep. Nu maar hopen dat de verzekering tussenkomt of dat men die laffe automobilist kan opsporen. Gelukkig heeft zoon wel twee getuigen die het ongeval hebben zien gebeuren.
Al bij al valt het nog mee. Het had veel erger gekund, nietwaar. Zelf was ik er ook even niet goed van. Maag en darmen sloegen meteen in een knoop.
Die drukke week heb ik afgesloten met op vrijdagavond een verjaardagsfeestje en op zaterdag een dagje in Mechelen met dochterlief.

Zo stijf als een plank, een blaar op mijn voet en met zonverbrande schouders zit ik dit nu op een rustige zondag te schrijven zodat jullie mee kunnen genieten en op de hoogte zijn van een weekje uit het leven van ondergetekende.

Ik wens jullie een fijne week toe! Tot fleus… tot de volgende…

Daarstraks werd ik door een *artikel in de krant, waar vriendin Camille mij attent op maakte, op slag meer dan 50 jaar terug geworpen in de tijd.
Het artikel betreft een meisje dat jarenlang mishandeld is geworden door haar pleegouders. En wie mijn jeugdverhaal gelezen heeft zal niet verwonderd zijn dat dit artikel mijn gedachten vasthoudt en me op een emotionele rollercoaster doet belanden.

Wat mijn persoonlijke ervaring betreft vind ik nog het meest erge aan de ganse zaak dat ik nooit openbaar erkenning heb gekregen over de feiten die er gebeurd zijn. Niet door de toenmalige omstanders en ook niet van mijn toenmalige naaste omgeving. Omstanders (een enkele uitzondering daar gelaten) deden of hun neus bloedde en keken liever de andere kant op. Naasten negeerden en/of bagatelliseerden de feiten.
Hoe vaak heb ik in mijn leven van hen niet moeten horen dat ik toch maar groot en sterk ben geworden. Alsof het er allemaal niets toe heeft gedaan. Alsof ik nog dankbaar moet zijn ook?
Sterk? Uiterlijk misschien wel, maar binnenin blijf je huilen. Binnenin blijft de pijn. En vergeten doe, kun je, nooit!

Ik herinner mij nog de dag alsof het gisteren was. De dag waarop mijn pleegvader kwam melden dat mijn pleegmoeder overleden was. Ik was toen al 30+ en had mij er niet kunnen toe dwingen om haar te bezoeken in het ziekenhuis. Toen ik mijn pleegvader liet weten dat haar dood minstens 30 jaar te laat kwam voor mij, sloeg hij zijn handen voor zijn gezicht en weende. Zacht zei hij: “Ik weet het, ik heb me gedragen als een lafaard, ik was bang dat haar woede zich tegen mij zou keren, ik zal het mezelf nooit kunnen vergeven.”
Mijn hart maakte een sprongetje van vreugde bij die woorden. Niet alleen omdat ik eindelijk erkenning kreeg, maar meer nog omdat mijn beide kinderen op dat moment aanwezig waren en getuigen waren van al die nare gebeurtenissen die mijn pleegvader opsomde. Feiten ook waarvan ik niet eens wist dat hij er op de hoogte van was geweest. Het maakte deel uit van mijn genezingsproces dat mijn kinderen kunnen getuigen dat ik me de feiten niet verbeeld of overdrijf, zoals sommigen mij zo graag wilden doen geloven. Omdat zij de draagwijdte ervan niet kunnen, of willen zien. En vooral omdat zij het jarenlange trauma dat dit alles heeft meegebracht niet kunnen vatten, omdat zij tenslotte in een andere en meer normale relatie stonden tegenover mijn pleegouders.

Wat mijn pleegmoeder mij aangedaan heeft, de zorgeloze kind en jeugdjaren waar elk kind recht op zou moeten hebben en die zij mij ontzegd heeft, heb ik uiteindelijk een plaats kunnen geven. Maar ook niet meer dan dat.
Van mijn pleegvader heb ik altijd gehouden en ben ik altijd blijven houden. Omdat hij uiteindelijk toch moeite heeft gedaan om dat beetje vader, een vader die ik nooit heb mogen kennen, voor me te zijn.

Voor het meisje uit het betreffende artikel, hoop ik dat zij sterk genoeg is om haar leven verder te zetten zonder haatgevoelens. Dat zij niet doet met haar kinderen wat haar zelf is aangedaan. Dat zij geleerd heeft en beseft hoe het zeker NIET moet.
Ik hoop dat zij de juiste mensen naast zich heeft die haar kunnen vertellen hoe het dan WEL moet. Want uit een liefdevolle ervaring kan zij helaas niet putten, net zo min als ik dat kon.
Ik hoop dat zij de wilskracht heeft, of kan vinden, om al die nare feiten een plaats te kunnen geven. Dat is mijn wens voor haar, en meteen ook voor alle slachtoffers die in dergelijke  omstandigheden hun kind en jeugd jaren hebben moeten doorspartelen. Maar bovenal wens ik dat mensen niet meer de andere kant zullen opkijken en menen dat het hun zaken niet zijn. Want zij die dit wel doen zijn even schuldig als de daders zelf.

Jullie zijn bedankt voor het luisteren en ik wens jullie nog een fijn weekend toe!

*Het bewuste artikel kun je lezen door op onderstaande button te klikken

Soms denk ik eraan om het bloggen op te geven. Geen fut, weinig tijd ook, niets te vertellen, lezen en schrijven vraagt een grote inspanning en gaat heel moeizaam wegens mijn oogziekte.
Komt bij dat wanneer het mooi weer is, ik toch liever buiten ben dan mijne Sjeeraar te zitten bepotelen.
Maar dan bedenk ik mij hoe onnoemelijk erg jullie allen mij zouden missen! Hahaha…..jullie merken het wel hè, aan groot ego totaal geen gebrek bij mij.
Nee hoor, au contraire, ik zou júllie heel erg missen!!!

Maar feit is en blijft wel dat ik mijn enige nog beetje ziende oog moet sparen. Dat dit zelfs heel noodzakelijk is wil ik het beetje zicht dat ik nog over heb blijven behouden.
Maar we zien wel, zei de blinde, en hij deed het licht uit.

Gisteren spoorde ik, nog maar eens, naar dochterlief toe in Mechelen. Ik begin echt van die stad te houden! Weet er zelfs al beter elke openbare instantie zijn dan in mijn eigen stad waar ik toch al gans mijn leven woon. Ken er ook reeds hele leuke terrasjes die niet noodzakelijk in het centrum moeten liggen. Ken er eveneens de gelegenheden waar je aan een democratische prijs toch heel lekker kunt eten. Maar ja, Mechelen is natuurlijk kleiner dan Antwerpen. Men noemt het niet voor niets ietwat ludiek de parking van Brussel.
Al die leuke en niet zo toeristische plekjes ken ik natuurlijk dankzij dochterlief als gids die nu toch al een slordige drie jaar in Mechelen woont.
Een ding is wel noodzakelijk, je hebt een paar stevige stappers nodig om door die stad te kuieren, want met al die kasseien, op stoepen inbegrepen, is het ondoenbaar om er op hoge hakken te lopen. Zo is het althans voor mij, misschien ligt het anders voor inboorlingen.

Dochterlief's nieuwe stekje oogt zonnig en vrolijk. Er mankeren enkel nog een bloemetje en wat kamerplanten om het geheel af te maken. En daar gaan we zaterdag over twee weken voor zorgen. Dan moet zij niet werken en hebben we voldoende tijd om te gaan rondkijken en kiezen.
En omdat ik gisteren eindelijk de beslissing heb gekregen van de herziening van mijn invaliditeit, en vermits dit een gunstige uitslag is en ik het tegoed met terugwerkende kracht krijg uitbetaald, kan er wel een mooie plant af, niet!

Zo, na dit gezegd en geschreven te hebben, kom ik straks even langs om te zien wat jullie te vertellen hebben. Nu ga ik eerst Blokken en Journaal bekijken.
Heb nog een gezellige en knusse avond!

Snel even een berichtje neerzetten...
…Waarom ik nog iets plan, diene clevere Joost mag het zeggen. Mijn lieve en trouwe Poetsiepoets haar schoonpapa is overleden en uiteraard komt ze dus vrijdagmorgen niet. Ter vervangen komt er nu poetshulp op donderdagmorgen.
De zorghulp komt donderdagnamiddag, en zelf moet ik om 17:00h in Mechelen zijn.
Dat wordt dus douchen om 07:00h voor de onbekende poetshulp komt… vliegensvlug boodschappen doen met de zorghulp…en ’s avonds misschien stinkend van het stresszweet aankomen bij dochterlief.
Leve de deodorant en het parfum!

Vrijdagmorgen mag ik dan wel iets langer in bed blijven. Vrijdagmiddag evenwel moet ik gewassen en gestreken naar onze maandelijkse vriendenbijeenkomst. En omdat ik dan toch buitenhuis ben keer ik nog niet meteen weer.

Zaterdag wordt dan een recupdag.
Voor zondag maak ik best nog geen plannen want die worden meestal toch overhoop gehaald.
En daarom nog snel even dit berichtje want ik weet niet wanneer ik nog eens tijd ga hebben om hier te schrijven.

Nu ga ik als de wiedeweerga naar mijn bedje, want het is al na middernacht en het is straks vroeg dag .

Heb allen een fijne dag, kus van Mus, en tot fleus!

Wakker worden (eerste vereiste natuurlijk) dan moeizaam uit bed rollen... plasje doen... kat eten geven... koffie maken. Dat is zowat de routine van elke dag ten huize Mus.
Vervolgens met dat vers kopje koffie mijne Sjeeraar (=laptop) wakker maken en gaan koekeloeren wat mijn blogmaatjes te vertellen hadden.
Nog vervolgens naar mijn FB-maatjes gaan kijken of die ook al wakker zijn. En voor je het weet ben je enkele uren verder en zit je tegen de noen nog altijd in nachtkledij.
”Tja, zo raakt je werk nooit klaar, he Mus!”

Ik heb hier anders weer een serieuze hoop vuil wasgoed liggen! Wel zeker vier machines alweer.
Waar ik dat vele te wassen goed vandaan haal, Joost mag het weten. Zoals gezegd, wanneer ik niet uit huis moet loop ik tot de noen in mijne pyjama, en om de huishoudelijke klussen op te knappen draag ik een oude T-shirt en een versleten tot aan de knieën afgeknipte joggingbroek. Je wilt me echt niet zo zien, geloof me.

Moesten jullie nu vinden dat aan het zagen ben….wel… dan zouden jullie wel eens gelijk kunnen hebben. Dat komt dan door mijne Wier. Ik zit er wel niet op, nee, ik loop er op. (Waar zou dat gezegde vandaan komen “Zij/Hij zit op een Wier?) Effe Apeldoorn euh... Natoken bellen.
Van de week voelde ik iets pijnlijks hard onder mijn voet bij het stappen. Eerst dacht ik dat er nagel door mijn schoenzool zat. Maar thuisgekomen en mijn pantoffels aangetrokken,bleef die pijn.
Vermits ik zelf niet meer kan zien wat er aan de hand is (voet in dit geval) belde ik naar mijn pedicure. Die was gelukkig bereid om me er even tussendoor te nemen. En het verdict was, een grote dikke wier onder de hiel van mijn linkervoet.

Dus nu smeer ik een zalfje en plak ik pleisters.
De wier wordt al iets zachter en de pijn al iets minder.
Nu het zagen nog afleren he!!!!

En nu zeg ik jullie tot later want ik ga eindelijk beginnen aan mijne was.
Heb allemaal een fijne dag, en tot fleus!

Sorry, driemaal sorry, omdat ik jullie afgelopen week schromelijk verwaarloosd heb! Maar First Things First, zegt de Engelsman, en the first thing voor mij was de verhuis van Dochterlief.
“Het wordt een makkie” zei ze! Daarmee bedoelde zij dat ze verhuisde naar een spiksplinternieuwe gemeubelde studio en dat ze haar eigen meubeltjes overliet aan de nieuwe bewoners van de oude woonst. Dat zijn pas in België aangekomen Polen en ze hebben weinig meer bij dan wat kledij.
Alleen wat keukenhulp toestellen, droogkast en wasmachine en “Thats It!” nog altijd dixit Dochterlief.

Ja Wadde! Naarmate de uren en dagen vorderden leek het wel of we meer achteruit dan vooruit gingen. “Ach ja, dit wil ik ook meenemen….en dat ook…en dit kan ik ook niet missen!!!” De kartonnen dozen hoopten zich in een ontzagwekkende stapel op.
Ondertussen moest Dochterlief ook nog haar boterhammetje gaan verdienen zodat moeder vaak haar laatste trein en bus naar huis maar net op het nippertje haalde.

Eindelijk uitgeput thuisgekomen en verlangend naar mijn bed, zat de kat me ietwat verontwaardigd aan te kijken, want hij miste wat aandacht en vooral zijn verzorging als daar zijn: schone kattenbak en fris gewassen kussentjes en plaids. Dus bedtijd nog maar wat uit stellen Mus.

Tot overmaat van ramp meldde mijn zorghulp zich ziek. Net nu ik de vorige week besloten had om de winterkleding in te pakken en de zomerkleding te voorschijn te halen. Die zomerkleding bestaat grotendeels uit wit katoenen en linnen rokken, bloezen en broeken en moesten dus fris gewassen en gestreken worden. “Oh djeezes, wat heb ik een hoop kleren!” Gelukkig was mijn lieve trouwe Poetsiepoets wel op post, zodat we met z’n twee de huishoudelijke klussen toch geklaard hebben gekregen.

En dan was er nog mijn treinabonnement!
Wegens mijn handicap spoor ik aan halve prijs door ons kleine landje. Maar dat abonnement moet elk jaar hernieuwd worden, en dat was ik uit het oog verloren. Net afgelopen week verviel het zodat ik ook nog eens naar het ziekenfonds kon trippelen om een bewijs van mijn handicap te gaan halen.
Jullie merken dus dat ik me niet verveeld heb.

Enfin, eind goed, al goed.
Dochterlief zit op haar nieuwe stekje en deze moeder kan nu haar pijnlijke knoken en gebruuskeerde spieren weer gaan samenrapen. Dat ga ik straks doen in een heerlijk warm en ontspannend ligbad.
Mij in het bad laten vallen zal geen probleem zijn. Hopelijk geraak ik er ook weer uit!!!
Maar dat merken jullie dan vanzelf wel wanneer het de komende dagen op dit blogje stil blijft.

IK WENS JULLIE ALLEN EEN HEEL FIJN WEEKEND TOE,
EN EEN PRETTIGE 1 MEI VIERING!

Al zal dat “gezapige” nog niet voor deze week zijn!
Het zit namelijk zo dat dochterlief op 29 april verhuisd. En wat doe je dan als moeder van een dochter die er alleen voor staat en lange werkdagen klopt? Juist! Je spoort dan regelmatig naar Mechelen om een handje te helpen.
Ju wast wat gordijnen en overgordijnen… je pakt wat spulletjes in kartonnen dozen… maar vooral zorg je er voor dat ze niet vergeet gezond te eten en dat ze op tijd naar bed kan gaan, want ze moet vrijwel  elke dag om 04:00h opstaan.
Net nu, natuurlijk, geeft haar laptop er de brui aan en mag de mama met haar laptop de administratieve rompslomp, die bij elke verhuis komt kijken, in haar plaats doen. Dat laatste vergt nog de meeste inspanning omdat het met mijn slecht zicht toch niet zo gemakkelijk is om te doen. Een puntje of komma verkeert plaatsen en je kunt opnieuw beginnen.... pfffft!

Daarom zullen jullie het mij hopelijk niet kwalijk nemen wanneer ik deze week niet vaak zal schrijven op mijn blogje, of jullie blogjes kom lezen. Al zal ik wel moeite doen om dat laatste toch wat bij te houden, zodat ik van jullie reilen zeilen toch een beetje op de hoogte blijf.

Ik wens jullie allen nog fijne Paas- en zonnige lentedagen toe!

Verleden week bleef dochterlief een ganse week logeren en dat was toppie!
Op woensdag evenwel moest ik mijn maandelijkse oogprik gaan halen in het ziekenhuis. Dat viel wel een beetje ongelegen want je bent daar al snel een uur of vier kwijt aan wachttijden en behandeling, zonder de reistijden mee te rekenen dan nog. Nadien kan ik weinig meer doen dan een koffietje gaan drinken in de cafetaria en daarna naar huis gaan zitten bekomen. Na de behandeling zie ik immers helemaal geen steek meer voor ogen.
De oogchirurg had anders wel goed nieuws. Mijn LMD is stabiel gebleven, dus al meer dan een maand geen achteruitgang. De oogziekte is ondertussen zo ver gevorderd (in september 2 jaar) dat ik met dit kleine lichtpuntje gelukkig ben.

Min puntje verleden week was de eindafrekening van mijn energie factuur. Liefst -200€ moet ik bij betalen.
Hoewel, al bij al valt dit nog mee als ik anderen hoor klappen, al zeker met de strenge winter die we achter de rug hebben, maar toch…
Alles wordt maar duurder en duurder, en ik begin dat heel goed te voelen in mijn portemonnee. Maar ik zal wel niet de enige zijn zeker!

Deze week wordt weer druk.
De ergotherapeut kwam deze namiddag en ze had een leuk snufje bij om uit te proberen, maar daarover later meer. Gisteren, maandag, tich aantal telefoontjes moeten doen voor het VAPH die me nog centjes moeten. Maar die struikelen nu weer over dit en dan weer over dat papiertje. Uiteindelijk bleek alles toch in orde. “Foutje van de computer, mevrouw!”. Me hoela! Maar dat laatste heb ik stilletjes gedacht en niet hardop uitgesproken. Anders moet ik misschien nog langer wachten op dat waar ik recht op heb en ik wacht nu al vier maanden. ‘k Ben ondertussen al 10€ of meer kwijt aan telefoon en postzegels. Straks blijft er niets meer over!

Woensdag op controle bij de oogarts, maar dat kan hier in het nabij gelegen ziekenhuis gebeuren. Donderdagnamiddag komt de zorg,  en vrijdagmorgen komt Poetsiepoets. In de zon liggen zal een klein tussendoortje worden.

Enfin, zo zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn reilen en zeilen.
Ik wens jullie nog veel genot van de zon. Tot de volgende, tot fleus….

PS: Ben een heel tof boek aan het beluisteren, meer daarover als het uit is.

Even laten weten dat mijn week weer druk bezet is. Maar, buiten dat ik woensdag weer een oogprik moet krijgen, zijn het leuke dingen die me bezig houden.

Zo logeert dochterlief een weekje bij mij en dat is dus altijd heel fijn.
Gisteren zijn we gaan shoppen in de koekestad. Met dat zomerse temperatuurtje dat we cadeau kregen zijn we natuurlijk ook op tijd en stond op een terrasje gaan zitten. Want schoppen maakt dorstig hè.

Vandaag zijn we dan de dagelijkse boodschappen gaan doen. Dat is natuurlijk iets minder leuk dan shoppen, maar toch leuker met z’n twee dan alleen.
Morgen dus weer een dagje ziekenhuis, maar donderdag zijn we weer ribbedebie, al weten we nog niet waar naartoe maar dat zien we dan wel de dag zelf. Alles zal van het weer afhangen.

Maar zo weten jullie dus met wat ik bezig ben deze week. Met hele leuke dingen samen met dochterlief.
Ik wens jullie allen ook een hele fijne week toe!