Verleden week bleef dochterlief een ganse week logeren en dat was toppie!
Op woensdag evenwel moest ik mijn maandelijkse oogprik gaan halen in het ziekenhuis. Dat viel wel een beetje ongelegen want je bent daar al snel een uur of vier kwijt aan wachttijden en behandeling, zonder de reistijden mee te rekenen dan nog. Nadien kan ik weinig meer doen dan een koffietje gaan drinken in de cafetaria en daarna naar huis gaan zitten bekomen. Na de behandeling zie ik immers helemaal geen steek meer voor ogen.
De oogchirurg had anders wel goed nieuws. Mijn LMD is stabiel gebleven, dus al meer dan een maand geen achteruitgang. De oogziekte is ondertussen zo ver gevorderd (in september 2 jaar) dat ik met dit kleine lichtpuntje gelukkig ben.

Min puntje verleden week was de eindafrekening van mijn energie factuur. Liefst -200€ moet ik bij betalen.
Hoewel, al bij al valt dit nog mee als ik anderen hoor klappen, al zeker met de strenge winter die we achter de rug hebben, maar toch…
Alles wordt maar duurder en duurder, en ik begin dat heel goed te voelen in mijn portemonnee. Maar ik zal wel niet de enige zijn zeker!

Deze week wordt weer druk.
De ergotherapeut kwam deze namiddag en ze had een leuk snufje bij om uit te proberen, maar daarover later meer. Gisteren, maandag, tich aantal telefoontjes moeten doen voor het VAPH die me nog centjes moeten. Maar die struikelen nu weer over dit en dan weer over dat papiertje. Uiteindelijk bleek alles toch in orde. “Foutje van de computer, mevrouw!”. Me hoela! Maar dat laatste heb ik stilletjes gedacht en niet hardop uitgesproken. Anders moet ik misschien nog langer wachten op dat waar ik recht op heb en ik wacht nu al vier maanden. ‘k Ben ondertussen al 10€ of meer kwijt aan telefoon en postzegels. Straks blijft er niets meer over!

Woensdag op controle bij de oogarts, maar dat kan hier in het nabij gelegen ziekenhuis gebeuren. Donderdagnamiddag komt de zorg,  en vrijdagmorgen komt Poetsiepoets. In de zon liggen zal een klein tussendoortje worden.

Enfin, zo zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn reilen en zeilen.
Ik wens jullie nog veel genot van de zon. Tot de volgende, tot fleus….

PS: Ben een heel tof boek aan het beluisteren, meer daarover als het uit is.

Even laten weten dat mijn week weer druk bezet is. Maar, buiten dat ik woensdag weer een oogprik moet krijgen, zijn het leuke dingen die me bezig houden.

Zo logeert dochterlief een weekje bij mij en dat is dus altijd heel fijn.
Gisteren zijn we gaan shoppen in de koekestad. Met dat zomerse temperatuurtje dat we cadeau kregen zijn we natuurlijk ook op tijd en stond op een terrasje gaan zitten. Want schoppen maakt dorstig hè.

Vandaag zijn we dan de dagelijkse boodschappen gaan doen. Dat is natuurlijk iets minder leuk dan shoppen, maar toch leuker met z’n twee dan alleen.
Morgen dus weer een dagje ziekenhuis, maar donderdag zijn we weer ribbedebie, al weten we nog niet waar naartoe maar dat zien we dan wel de dag zelf. Alles zal van het weer afhangen.

Maar zo weten jullie dus met wat ik bezig ben deze week. Met hele leuke dingen samen met dochterlief.
Ik wens jullie allen ook een hele fijne week toe!

Genieten jullie ook zo van dit heerlijke zomerse weertje? Ik anders wel.
Onder deze prachtige boom, die te groot en te breed was om in een keer op de foto te kunnen, zat ik gisteren in aangenaam en prettig gezelschap zalig te genieten met een fris wit wijntje binnen handbereik.
Wat meer moet een mens nog hebben om gelukkig te zijn!

Ik wens jullie allen een zonnig weekend toe!

Het verhaal speelt zich af in Zweden. Het is een lijvig boek dat somberheid, maar ook vaak humor en ironie bevat.
Het is een fictieve roman over hoe sterk de relatie is tussen een moeder en haar drie pleegdochters als blijkt dat de moeder ook een kind van zichzelf heeft.

Centraal in het verhaal staat de volledig verlamde en levenslang aan een verpleeghuisbed in Vadstena gekluisterde Desirée. Zij blijkt in staat om op magische wijze vrijelijk te kunnen reizen door tijd en ruimte.
Zó "bespeelt" zij op mysterieuze wijze het leven van de pleeg-zussen Birgitta, Margareta en Christina, die alle drie tragische levensverhalen met zich mee zeulen. Als Desirée zodoende in het leven van haar pleeg-zussen binnendringt, wordt het evenwicht tussen de vrouwen ernstig verstoord.

Het is ook niet aan hen bekend dat Desirée de dochter van hun pleegmoeder "tante Ellen" is.
Als baby is Desirée begin jaren vijftig door haar moeder, die vroeg weduwe was geworden, in een inrichting geplaatst. Daarna heeft de moeder drie pleegdochters opgevoed zonder hen te vertellen dat ze ook een dochter van zichzelf heeft.
“Ik wil weten wie van mijn pleeg-zussen het leven gestolen heeft dat voor mij bestemd was.” Zo denkt de gehandicapte Desirée.

De roman is heel fascinerend en spannend door zijn verrassende wisselingen in tijd en ruimte van een generatie. Ook klaagt de schrijfster onderwijl op kritische wijze de Zweedse welvaartsmaatschappij aan.
De in 1947 geboren Zweedse schrijfster won met deze succesvolle roman in 1997 de Zweedse 'Augustpris'.

Jammer genoeg voor mij wordt het boek erbarmelijk voorgelezen.
De dame in kwestie struikelt in elke zin wel over een bepaald woord of spreekt het half uit en hakkelt veelvuldig. Zij last pauzes in waar er geen moeten zijn, en vice versa.
Ook slikt zij veelvuldig en hoorbaar. Zij heeft duidelijk een droge plakkerige mond. Het lijkt wel of de dame last heeft van een kunstgebit dat haar veel te groot is. Dat neemt bij mij ietwat het plezier van het inleven en de concentratie van het knappe verhaal weg.
Maar al bij al heb ik van deze roman enorm genoten. Een aanrader dus.

Toch handig om een pc krak als zoon te hebben! Want van de week kreeg ik bijna een toeval, en dat kwam zo…

… Ik doe al jaren aan Internet bankieren en het was weer die tijd van de maand dat ik mijn schamele centen kwistig uitdeel . Omdat mijn ziek oogske danig rap vermoeid raakt, en daarbij de letters en cijfers een wilde rondedans beginnen te maken, moet ik mijn overdrachten de laatste maanden in twee keer doen. Dus ’s middags al enkele rekeningen betaalt en ‘s avonds zou ik de rest doen.
Maar toen ik ’s avonds mijn bank weer wou opstarten gaf die een foutmelding en zei mijne Sjeeraar, foert.
Nu was het zo dat Mozilla ondertussen een update had uitgevoerd en dus ging ik als eerste daar de fout zoeken. Maar daar was niets vreemd te vinden.
Omdat ik ook niet helemaal een pc bleuke ben, ging ik rommelen in de buik van Sjeeraar. Wat ik allemaal geprobeerd heb ga ik hier niet uit de doeken doen, maar wat ik ook probeerde, het hielp allemaal niets. Mijn Internetbank bleef dicht.

Uiteindelijk dan maar een hulplijn naar zoonlief uitgesmeten en de lieve schat kwam vandaag nog  na zijn werk langs.
Net tien minuten op de kop af heeft het hem gekost om de fout op te sporen en op te lossen! En ik ben daar uren mee bezig geweest en gezocht zonder resultaat! Dees onozeldedoos dacht dat ze wat van computers kende! Ha, laat me niet lachen!!!

Wat hij juist gedaan heeft, en waar, heb ik niet kunnen zien. Daarvoor ging het veel te snel om volgen.
Enfin, diegene die op mijn centen zitten te wachten kunnen gerust zijn, ze zijn onderweg.

Ik vraag mij samen met velen af wat nut dat zomeruur in feite heeft? Dat het energie besparend zou zijn geloof ik niet.
Mensen die moeten gaan werken staan nu op een uur op dat het nog donker is buiten en dus moet het licht aan. De verwarming wordt ook op gezet bij het opstaan.
Wanneer de werkende mens ’s avonds thuis komt nestelt men zich na het avondeten meestal voor de tv. Wanneer het buitenlicht daarbij hinderlijk is worden de overgordijnen dichtgeschoven. De verwarming staat natuurlijk weer katoen te geven.
Op de werkvloer heeft dat zomeruur volgens mij ook geen nut. Acht uur werken betekent acht uur licht en verwarming aan. En al zeker in kantoren. Wat voor nut heeft dat zomeruur dan? En voor wie, vraag ik mij af?

Dus voor mij mogen ze dat afschaffen. Dat zou mij alvast een half uur werk aan, klokken, wekkers, uurwerken en toestellen allerhande, besparen.
Zeg dat Mus het gezegd heeft!

Van de week hing ik aan de telefoon wat te kletsen met een vriendin. Je kent dat wel hè, zo van die typische vrouwenpraatjes over koetjes en kalfjes en ditjes en datjes.
Ze laat me weten dat ze nog wat tuingerief moet gaan kopen en dat dit een gat in har budget zal slaan. We borduren wat verder op het thema “geld”, en op een bepaald moment vallen de woorden: “Rijke stinkerds”.
Nadat we het telefoongesprek beëindigd hebben zit ik mij af te vragen waar het gezegde “rijke stinkerds” eigenlijk vandaan komt?
De oorsprong van spreuken en gezegden hebben mij altijd al geïntrigeerd en dus ga ik surfen op het www of ik daarover iets kan ontdekken…en ja hoor, dit kon ik lezen…

…Heel vroeger werden mensen altijd begraven rond een kerk. Dat noemde men dan (nogal wiedes) een kerkhof.
De arme kreeg een plaatsje vanachter op de begraafplaats, en de meer gegoede burger mocht vooraan liggen rusten. (Ordnung muss sein, nicht!)
Maar de heel echte rijke, of hooggeplaatste in de maatschappij, kreeg een plaatsje in de kerk zelf. Die begon dan na een tijdje door het ontbinding proces een geurtje af te geven dat vaak sterk aanwezig was tijdens de kerkdienst omdat de afdichting van die graven niet optimaal was.

Ook zou het gezegde kunnen voortkomen uit het feit dat de rijken zich in vroegere tijden kwistig parfumeerden in plaats van zich te wassen en  waarbij zij dan een onappetijtelijke walm verspreidden.
Vandaar dus het gezegde: Rijke Stinkerds.

Voila zie, dat weten we dan ook weeral. Waar een telefoon gesprek al niet kan toe leiden he!
En ondertussen hield ik er toch maar mooi een logje aan over. Merci vriendin!

AAN ALLEN EEN FIJN WEEKEND TOEGEWENST!
KUS VAN MUS.

Het laatste boek waar ik naar luisterde was, Wit Zand, geschreven door, Kriestien Hemmerechts.
Het verhaal bevat thema’s zoals, overspel, kindermishandeling met fatale afloop, een auto ongeval met dodelijke afloop, moord.
Het boek bestaat uit drie delen met elk acht hoofdstukken met intrigerende verhalen en goede dialogen. Minpuntje is wel dat wanneer je het boek niet in één ruk  leest/luistert, je dan vaak in de war raakt omdat zij nogal van de hak op de tak springt.
Nu eens volgt zij de gedachten van een dienstmeisje, dan weer van een oudere man, een vrouw, een jongen, of zijn grootvader. Of ze mengt in één fragment verschillende personen door elkaar, zodat je niet meteen weet over wie het gaat en je soms pas na een hele poos weet wie die hij of zij is.

Het verhaal speelt zich af in het hotel "Le Bateau Guizzantois" gelegen in Frans-Vlaanderen in het plaatsje Wissant.  Dat betekent: Wit zand. Het plaatsje ligt tussen Cap Blanc-Nez en Cap Gris-Nez.

Het eerste hoofdpersonage is Elisabeth Appelmans, een gescheiden vrouw met een zoon van eenentwintig en een dochter van vijftien. Zij is iemand die overkomt als een vrouw die weet wat ze wil en die haar mannetje kan staan in de wereld, maar dit is echter niet altijd zo. Samen met enkele vriendinnen is ze stichter van een immobiliënkantoor. Ze heeft veel verschillende relaties gehad maar nooit de ware gevonden. Daar komt nog bij dat haar zoon een jong meisje doodrijdt in dronken toestand.

De minnaar van Elisabeth heet Paul Jordens. Deze komt over als een nogal brave man van ongeveer veertig jaar. Zijn vrouw, Maja, is al enkele jaren geleden gestorven maar hij denkt nog veel aan haar terug. Hij heeft geen kinderen.Hij denkt ook  terug aan het feit dat zijn ouders voor de Duitsers waren gevlucht tijdens de oorlog, en dat dit samen met het feit dat hij enig kind is een grote invloed op hem heeft achtergelaten. Naarmate het verhaal vordert wordt hij veel minder timide en dat bevalt Elisabeth wel.

Op ’t eind van het verhaal loopt alles goed af.
En ik ben klaar voor een volgend boek....

Vandaag is het de eerste dag dat ik weer vrij door me neus kan ademen en niet gelijk een dwaas kieken met mijn mond open moet lopen om wat lucht te scheppen.
Diezelfde neus ziet er wel verschrikkelijk gehavend uit wegens het vele snuiten en mijn lippen dragen nog de sporen van de vele koortsblaasjes. Dus echt fris ogen doe ik nog niet. Maar soit, het meeste leed is weeral geleden voor nu. Al vrees ik dat dit niet van lange duur gaat zijn want momenteel zit ik al opnieuw te niezen, pffft.

Toch vreemd hé dat men tegen een simpele verkoudheid nog steeds geen afdoende remedie heeft gevonden hè? Volgens mij zou men daar goed geld aan verdienen, want rondom mij hoor en zie ik niets anders dan mensen die lopen te snotteren.

Een verkoudheid noemt in doktersjargon, rhinitis of acute coryza, en wordt altijd veroorzaakt door een virus. Dus niet door tocht of verschil in temperaturen. Ook niet door met natte hoofdharen buiten te lopen zoals heel vaak wordt beweerd.
Het virus is heel besmettelijk en de kans om het virus op te lopen is erg groot. Ten eerste omdat er enkele honderden virussen zijn die een verkoudheid kunnen veroorzaken en bovendien zijn die virussen zeer besmettelijk. Even niezen of iemand de hand schudden is al genoeg om het beestje door te geven.
Men kan dus ook twee of meer verkoudheden na elkaar krijgen, gewoonweg omdat het om twee verschillende virussen gaat.
Van al die uitleg wordt ik alvast niet vrolijker. Ik zal dus mijn grootmoedermiddeltjes nog maar niet opbergen of te ver weg zetten.

Op hoop van zegen en tot nader order horen jullie me dus wel weer, met of zonder snotvalling.
Geniet ondertussen nog van het lentezonnetje en heb nog een fijn weekend!

Vandaag is ook mijn lieve vriendin Bojako jarig.
Ook jou wens ik een gelukkige verjaardag toe, Bo;ke!

MAAK ER EEN FIJNE DAG VAN!

Lipske is van vandaag terug thuis uit het ziekenhuis. Volgens Nestje zat ze al boordevol plannen.
Dus dat is goed nieuws!

Deze Mus evenwel zit na de niesbuien nu geplaagd met hoestbuien.
En ondanks dat het zonnetje heerlijk schijnt en de cv op 23º staat, zit ik te rillen van de kou.
Dus vlei ik mij noodgedwongen met een kop thee en aspirine onder een wollen deken in mijne relax en ga nog wat verder uitzieken.

Geniet van deze mooie dag!
Dikke kus van kuch kuch Mus.

Een oude man van 98 jaar gaat naar zijn huisarts voor zijn jaarlijkse onderzoek.
De arts vraagt hoe hij zich voelt:
Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld. Mijn vriendin is 18 jaar en verwacht een kind van mij.
Niet slecht.... hè dokter ????!!!! zegt de oude man.

De arts denkt na en zegt: Laat me U een verhaal vertellen.
Ik ken een jager die nog nooit een jachtpartij heeft overgeslagen.
Maar op een dag deed hij per abuis zijn paraplu op zijn rug in plaats van zijn geweer.
Toen hij in het bos was stond er plotseling een beer voor zijn neus.
Hij nam de paraplu van zijn rug mikte en .......... PANG ! ! ! De beer viel dood neer.

Ha, ha, ha , lachte de oude man, dat kan niet. Er moet een andere jager geschoten hebben!!

Precies dat bedoel ik, zei de arts

Lipske verblijft nog altijd in het ziekenhuis.
Momenteel heeft men een drain gestoken om de pus te laten afvloeien van de ontsteking die achter, of nabij, haar galblaas zit.
Ze had deze middag geen koorts en ook niet veel pijn meer.
Verder weet ze nog niet wanneer ze naar huis mag want de dokter was nog niet langs geweest toen ik haar belde.
Ze liet me ook weten dat ze zich nog steeds heel moe voelt en dat ze enkel wat soep naar binnen lepelt en een sneetje brood.
Van zodra zij meer weet laat ik het op mijn beurt aan jullie weten.

Ik zit evenwel met een ander probleem!
Zaterdag sta ik klaar om me te douchen, draai de kranen open en….geen warm water! Al wat ik ken van mijn cv ketel is kijken of er water moet worden bijgevuld en of ik niet per ongeluk de aan/uit schakelaar heb ingedrukt. Maar dat is allemaal ok. Het probleem is dat de ketel steeds in veiligheid gaat telkens ik de warmwaterkraan opendraai. Gelukkig werkt de verwarming nog.
Natuurlijk valt dit altijd voor in een weekend wanneer je niemand kunt bereiken. Deze morgen als eerste gebeld naar de firma en ze zouden zo snel als mogelijk iemand sturen. Ik hoop dan maar dat hun “snel” mijn “snel”is.
Ondertussen is het behelpen met de waterkoker.

Ik vrees ook dat ik min of meer een kasplantje aan het worden ben. Geen weerstand meer vermoed ik, want bij het minste zuchtje is bibi verkouden.
Momenteel weer hoofdpijn, zere keel, niezen en een verstopte neus. Ben nog niet goed en wel van de ene verkoudheid verlost of ik heb al een volgende te pakken.
Nu ja, als het daar bij blijft hoor je mij niet al te erg klagen, er zijn ergere dingen dan een snotvalling. En met wat warme thee met honing en een aspirientje is dat ook zo weer over.

Zoonlief is me gisteren, zondag, wat wegwijs komen maken in de vergrotingssoftware die ik 60 dagen op proef mag gebruiken vooraleer ik hem eventueel aankoop. Iets waar je toch niet licht overheen kan gaan wegens de kostprijs van -780€. Die wordt dan wel vergoed door het VAPH, maar dat gaan ze natuurlijk geen twee keer doen.
Nu heb ik Zoomtext op de pc staan. Een prima programma met bijna een onbegrensde tal van mogelijkheden. Maar zo gecompliceerd dat je er bijna voor gestudeerd moet hebben.
Voor zoonlief de IT’er natuurlijk een fluitje van een cent, al zat de lieve schat ook serieus met het snot, ocharme.
Al is onderwijzen niet zijn sterkste kant en na enkele supersnelle klikken en de woorden “zo mams, de rest is voor jou”, zal ik toch nog wat tijd nodig hebben om alles onder de knie te krijgen.
Nu is geduld niet een van mijn sterkste kanten, maar opgeven staat ook niet in mijn woordenboek.

Idem dito met de Plexitalk-Pocket PTPT1.
Je kunt het vergelijken met I-Pod maar dan zonder scherm. Ook niet simpel voor een leek zoals ik!
Dus ik ben nog wel enkele dagen zoet met al die technische snufjes.
Van Lipske heb ik momenteel nog geen nieuws, maar zodra ik meer weet laat ik het jullie ook weten. En als ze vandaag naar huis mag, dan zal zijzelf jullie wel op de hoogte stellen.

Zo, dat was het voor nu.
Ik wens jullie allen een fijne week toe!
Tot fleus…Tot blogs…Liefs van mij.

Lipske is sinds vrijdag opgenomen in het ziekenhuis.
Oorzaak: Galstenen.
Wanneer de koorts zakt en er geen crisis meer volgt, dan mag ze maandag naar huis. Maar uitstel is geen afstel en een operatie zal nodig zijn. Het is enkel de vraag of het nu moet gebeuren of binnenkort.

Enkele dagen geleden pas schreef ik nog dat ik op 17 maart een afspraak heb met mijn oogchirurg. Niks speciaals aan ware het niet dat op die dag ook enkele profs uit Leuven zouden aanwezig zijn om mijn oogziekte nader te bekijken, dit met het oog op wat er verder nog kan gedaan worden, of niet.
Nu was vele maanden terug vanuit het ziekenfonds beslist om een herziening aan te vragen betreffende mijn invaliditeit. Niet om meer centen te krijgen, maar om meer punten te krijgen zodat ik van enkele sociale voordelen kan genieten. Zoals: gratis vervoer met de trein en begeleiderkaart.
Maar wat wil nu de ironie? Die herziening valt net op die 17e maart en net op hetzelfde uur!

Complicatie dus. Elke andere dag was goed geweest. Elke andere dag was geen probleem geweest. Maar nee dus, uitgezonderd op die dag van alle dagen moet bibi verschijnen voor de adviesarts.
Dit uitstellen is geen optie want dan gaan daar weer enkele maanden overheen. En daarbij, je moet al met doorslaande argumenten komen wil men je dat uitstel toestaan. Een bezoek aan je oogarts hoort daar niet bij.
Dus wordt het schuiven met de datum van de consultatie bij de oogarts. Iets wat ook niet zo evident is voor die profs wier tijd beperkt is en waarbij hun afspraken reeds maanden op voorhand vastliggen. Pfffft…vermoeiend zene als je van orde en regelmaat houdt zoals ik.

Maar enfin, er is ook een meevaller te melden, want de meeste aangekochte optische spullen zijn al geleverd en in gebruik genomen. De rest zal ik nog deze week ontvangen. Het maakt m’n leven toch weer iets gemakkelijker.
Zij die nu met data’s moet gaan schuiven, groet u.

Om al die spullen eens eerst te bekijken (er zijn er veel verschillende, de ene met nog meer mogelijkheden dan de andere) reed ik gisteren met de ergotherapeut van De Markgrave naar een gespecialiseerde winkel in Hoevene.
Man man man, dat was net als een kind loslaten in een snoepwinkel! Je kunt het zo gek niet bedenken of men heeft er een hulpmiddel voor blinden en slechtzienden. Het ene al meer gesofistikeerd dan het andere.
Natuurlijk hangt daar wel een prijskaartje aan vast. Het VAPH vergoed natuurlijk niet alles, en wanneer het wel in hun lijst voorkomt, dan steeds maar gedeeltelijk.

Tegelijk met de optische spullen kreeg ik ook de goedkeuring voor de vergrotende software met spraak ondersteuning voor de pc. Dus alles wat je leest op de pc of Internet kun je tevens ook beluisteren. En daar kon ik ook kennis mee maken in die winkel. Ik kreeg zelfs een probeer versie mee die ik 30 dagen gratis kan uitproberen. Want daar zijn ook verschillende versies van met verschillende mogelijkheden en in een verschillende prijsklasse. De tegemoetkoming van het VAPH voor die software bedraagt: -768,70€. Raar getal, maar het voldoet voor de eenvoudige Engelstalige versie. Ik heb de probeer versie nog niet geïnstalleerd, dus kan er nog niets over vertellen.

En er is nog meer goed nieuws!
Mijn blogje is gelezen geworden een bepaalde Meneer. En die, voor mij volslagen onbekende Meneer die anoniem wenst te blijven, schonk mij via De Markgrave zijn “oude” Daisy-speler. Zomaar! Dus ook via deze weg nogmaals mijn grote en welgemeende dank, Meneer!
Om boeken te kunnen beluisteren via mijn nieuwe draagbare Daisy-speler, moet ik eerst de boeken koperen naar de pc om ze vervolgens weer te downloaden via een USB kabel. Want n dat kleine draagbare ding past natuurlijk geen cd. Maar niet elk boek kan en mag gekopieerd worden en zijn daarom beveiligd. Dankzij die Meneer kan ik zowel thuis als op een zonnig terras "lezen". Als het ooit nog zomer wordt tenminste   .

Nu dat was het goede nieuws.
Het slechte nieuws is dat mijn zicht verder achteruit gaat. Ik heb pas afspraak met de oogchirurg op 17 maart. Op die dag zullen tevens enkele professoren zich over mijn oogproblemen buigen. Maar ik vrees dat ik niet zolang ga kunnen wachten.
Ik vraag me bang af hoelang ik nog ga kunnen bloggen? Lezen en schrijven wordt nu wel heel moeilijk want er vallen grote lege gaten in de teksten.
Ik zal mijn hoop maar vestigen op de spraak software. Dus die ga ik nu installeren en het verslag daarvan krijgen jullie nog wel.
Voor nu wens ik jullie nog een fijne voortzetting van het weekend! Met liefs van,