Enkele dagen geleden pas schreef ik nog dat ik op 17 maart een afspraak heb met mijn oogchirurg. Niks speciaals aan ware het niet dat op die dag ook enkele profs uit Leuven zouden aanwezig zijn om mijn oogziekte nader te bekijken, dit met het oog op wat er verder nog kan gedaan worden, of niet.
Nu was vele maanden terug vanuit het ziekenfonds beslist om een herziening aan te vragen betreffende mijn invaliditeit. Niet om meer centen te krijgen, maar om meer punten te krijgen zodat ik van enkele sociale voordelen kan genieten. Zoals: gratis vervoer met de trein en begeleiderkaart.
Maar wat wil nu de ironie? Die herziening valt net op die 17e maart en net op hetzelfde uur!

Complicatie dus. Elke andere dag was goed geweest. Elke andere dag was geen probleem geweest. Maar nee dus, uitgezonderd op die dag van alle dagen moet bibi verschijnen voor de adviesarts.
Dit uitstellen is geen optie want dan gaan daar weer enkele maanden overheen. En daarbij, je moet al met doorslaande argumenten komen wil men je dat uitstel toestaan. Een bezoek aan je oogarts hoort daar niet bij.
Dus wordt het schuiven met de datum van de consultatie bij de oogarts. Iets wat ook niet zo evident is voor die profs wier tijd beperkt is en waarbij hun afspraken reeds maanden op voorhand vastliggen. Pfffft…vermoeiend zene als je van orde en regelmaat houdt zoals ik.

Maar enfin, er is ook een meevaller te melden, want de meeste aangekochte optische spullen zijn al geleverd en in gebruik genomen. De rest zal ik nog deze week ontvangen. Het maakt m’n leven toch weer iets gemakkelijker.
Zij die nu met data’s moet gaan schuiven, groet u.

Om al die spullen eens eerst te bekijken (er zijn er veel verschillende, de ene met nog meer mogelijkheden dan de andere) reed ik gisteren met de ergotherapeut van De Markgrave naar een gespecialiseerde winkel in Hoevene.
Man man man, dat was net als een kind loslaten in een snoepwinkel! Je kunt het zo gek niet bedenken of men heeft er een hulpmiddel voor blinden en slechtzienden. Het ene al meer gesofistikeerd dan het andere.
Natuurlijk hangt daar wel een prijskaartje aan vast. Het VAPH vergoed natuurlijk niet alles, en wanneer het wel in hun lijst voorkomt, dan steeds maar gedeeltelijk.

Tegelijk met de optische spullen kreeg ik ook de goedkeuring voor de vergrotende software met spraak ondersteuning voor de pc. Dus alles wat je leest op de pc of Internet kun je tevens ook beluisteren. En daar kon ik ook kennis mee maken in die winkel. Ik kreeg zelfs een probeer versie mee die ik 30 dagen gratis kan uitproberen. Want daar zijn ook verschillende versies van met verschillende mogelijkheden en in een verschillende prijsklasse. De tegemoetkoming van het VAPH voor die software bedraagt: -768,70€. Raar getal, maar het voldoet voor de eenvoudige Engelstalige versie. Ik heb de probeer versie nog niet geïnstalleerd, dus kan er nog niets over vertellen.

En er is nog meer goed nieuws!
Mijn blogje is gelezen geworden een bepaalde Meneer. En die, voor mij volslagen onbekende Meneer die anoniem wenst te blijven, schonk mij via De Markgrave zijn “oude” Daisy-speler. Zomaar! Dus ook via deze weg nogmaals mijn grote en welgemeende dank, Meneer!
Om boeken te kunnen beluisteren via mijn nieuwe draagbare Daisy-speler, moet ik eerst de boeken koperen naar de pc om ze vervolgens weer te downloaden via een USB kabel. Want n dat kleine draagbare ding past natuurlijk geen cd. Maar niet elk boek kan en mag gekopieerd worden en zijn daarom beveiligd. Dankzij die Meneer kan ik zowel thuis als op een zonnig terras "lezen". Als het ooit nog zomer wordt tenminste   .

Nu dat was het goede nieuws.
Het slechte nieuws is dat mijn zicht verder achteruit gaat. Ik heb pas afspraak met de oogchirurg op 17 maart. Op die dag zullen tevens enkele professoren zich over mijn oogproblemen buigen. Maar ik vrees dat ik niet zolang ga kunnen wachten.
Ik vraag me bang af hoelang ik nog ga kunnen bloggen? Lezen en schrijven wordt nu wel heel moeilijk want er vallen grote lege gaten in de teksten.
Ik zal mijn hoop maar vestigen op de spraak software. Dus die ga ik nu installeren en het verslag daarvan krijgen jullie nog wel.
Voor nu wens ik jullie nog een fijne voortzetting van het weekend! Met liefs van,

Maar o wee! Gans mijn design lag aan diggelen! Het was echt niet toonbaar en nog minder leesbaar.
Komt bij dat er logjes tussen stonden die niet relevant waren voor mijn jeugd verhaal, en dus heb ik die als eerste verwijderd.
Dan ben ik begonnen met alles een beetje toonbaar te maken. Daarvoor moest ik constant in de broncode werken. Dat was nog geen lachertje met mijn oogzieke waarbij cijfers en letters een rumba dansen met elkaar. Komt bij dat je in die HTML codes geen haakje of puntje verkeerd mag zetten of het naar de boem.
Dus, dat was allemaal heel tijdrovend.
Wanneer Seniorennet je dan ook nog eens op een bepaald moment vraagt om terug in te loggen wanneer jij net iets aan het veranderen bent, dan ben je de correcties van dat moment kwijt en kun je terug opnieuw beginnen. Kortom, het was geen sinecure.

Maar, uiteindelijk is het me toch gelukt!
Ik heb een heel sober design gekozen en het ontdaan van alle liflafjes, persoonlijke foto’s en eveneens van alle reacties. Wat er nu nog op staat houdt enkel en alleen nog verband met mijn verhaal.
Ik heb ook alles ondergebracht in categorieën zodat het voor de lezer wat gemakkelijker is om volgen.
Tevens heb ik elk item in de juiste volgorde geplaatst zodat het leest als een boek.Voor diegene die willen gaan lezen, dit is de url: http://blog.seniorennet.be/lulu1

Later op de dag zal ik aan de linker kant van dit blog nog een link plaatsen, maar nu ga ik eerst een boke eten.
Heb nog een fijne dag, en veel leesplezier moest je willen gaan kijken op mijn oude blog.

Het las heel vlot en het verhaal was met veel humor geschreven. In de korte inhoud kon ik lezen dat de schrijfster van het boek nog meerdere boeken had geschreven. En ik nam me voor om naar meer van haar op zoek te gaan.
Maar zoals het vaak loopt in het leven gebeurde er ondertussen zoveel dat mijn voornemen in de vergeethoek geraakte.

Maar toen ik onlangs lid werd van “Luisterpunt” die luisterboeken voor blinden en slechtzienden verdelen, toen kwam dat boek weer in mijn gedachten. Alleen….ik kon verdorie niet meer op de naam van de schrijfster komen, laat staan dat ik de titel van het boek nog wist!
Wat ik nog wel wist was dat ik erover geschreven had op mijn blog. Maar wanneer juist? En in welk item? En op welk blog? Want ik heb er drie!

Enfin, de aanhouder wint en wie zoekt die vindt zegt men, en na lang zoeken heb ik het toch gevonden. De schrijfster was Marian Keyes en de titel van het boek was “Betrapt”.
Toen ik in de catalogus van de braillebib ging snuisteren bleek ik opnieuw sjans te hebben, want ze hebben verschillende titels van haar in hun bezit als Daisy-exemplaar.
Waar een blog al niet goed voor is ,hé!

Altijd reuze gezellig die samenkomst, iets waar ik altijd met veel plezier naar uitkijk.
We kletsen dan honderduit over ons wel en wee bij een lekker drankje, en lachen daarbij wat af zene! Onze kommer en kwel gooien we voor even in de vergeethoek.

Partner in crime Lipske, en ik, breien aan die namiddag altijd nog een staartje en trekken dan gezwind en in de mood naar ons stamkroegje waar we de gezelligheid nog enkele uurtjes voortzetten.
Die uurtjes kunnen voor mij variëren in tijd naargelang ik met de bus naar huis moet, of dat mijn “chauffeurke” in de zaal aanwezig is die me dan netjes met de auto tot aan de deur brengt.
Gisteravond moest “chauffeurke” gaan ping-pong spelen en dus werd het de bus en was bibi dus op een zedig uur thuis.

Maar ik kwam wel rijker terug thuis dan ik vertrokken was! Hoedat zo? Wel…

…Lipske had “koekebakken” gemaakt. (Ik weiger panne(N)koeken te schrijven want ik vind dat niet klinken, vandaar het Antwerps dialectische alternatief, koekebakken.) Maar dan wel voor een gans leger, naar eigen zeggen, dus veel te veel. En zodoende kreeg ik er een deel van.
Heb er deze morgen al drie van achterover geslagen en de rest zal worden soldaat gemaakt als vieruurtje. En lekker jongens!
Mijn dieet schiet er weeral bij in, but who cares!

Als surplus kreeg ik ook nog haar mooie paraplu.
Ik ben een ramp met paraplu’s! Ik verlies ze even snel dan ik ze gekocht heb. Ik hou op mijn eentje de paraplu industrie recht, denk ik vaak.
Nu had Lipske een winkeltje gevonden dat uitverkocht wegens stopzetting en waar de mooie paraplu’s aan een spotprijsje de deur uitgingen. Helaas, toen ik er uiteindelijk naartoe kon was de winkel al uitverkocht en gesloten. Dat was dus balen.
En dus had Lipske wreed compassie met mij en gaf ze mij de hare.
Wat een schatje he!
Nu beloof ik haar en mezelf dat ik in het vervolg goed op dat ding ga passen zodat ik het nog lang in mijn bezit kan houden.
Ik hoop dat ik het kan waar maken!!!

Ik wens jullie allemaal een fijn weekend toe. En hou jullie paraplu’s maar dicht voor de wind ze naar de knoppen helpt.

Lieve vriendin, Camille, zond mij het verhaal door van een zekere, Marie-Rose Rijnders. Een LMD lotgenote.
Deze dame beschrijft exact hoe men “ziet” wanneer je deze ziekte hebt. Zij beschrijft de moeilijkheden die je in- en buiten-huis ondervind. Dit in klaar en duidelijk verstaanbare taal voor de leek. Veel beter dan ikzelf het kan verwoorden.
Jullie zouden me dan ook een groot plezier doen om dit verslag eens te lezen dat ik hieronder in bijlage heb toegevoegd.

Het verklaart meteen waarom ik steeds weer te pas en te onpas in slaap val van pure vermoeidheid. Iets waar ik me zorgen om maakte omdat dit toch niet echt mijn natuur is.
Het verklaart meteen ook waarom ik niet meer dagelijks jullie blogjes bezoek en/of een reactie neerschrijf. Niet uit desinteresse, maar omdat het gewoon niet meer mogelijk is voor mij om veel achter elkaar te lezen.

Het verklaart tevens ook waarom men mij het vriendelijkste mens uit mijn omgeving vind. En dit omdat ik steeds tegen iedere passant vriendelijk lach en een goedendag zeg. Ze moesten eens weten, hahahaha…..!
De reden daarvoor is gewoon omdat ik geen gezichten meer herken op straat en derhalve het zekere voor het onzekere neem... omdat ik niet bestempeld wil worden als een nors en onvriendelijk mens dat niet eens een goede dag zeg tegen bekenden.
Maar dat ga ik natuurlijk niet aan hun neus hangen!
En daarbij, vriendelijk zijn is nog het minst vermoeiend.

Na elke oogprik (in feite zijn het er telkens twee) zit er een vervelende luchtbel in mijn oog. Die verdwijnt na enkele dagen, maar hindert ondertussen enorm.
Omdat mijn oog door de prikken danig gebruuskeerd is heb ik tevens een zeer wazig zicht de dagen nadien. Dat viel dit keer een beetje ongelukkig omdat ik vrijdagavond naar een toneelvoorstelling ben geweest waarin vriendin Paz’ke meespeelde. Ik zag enkel schimmen op het podium staan. Gelukkig is toneel ook een luisterspel en kon ik zodoende toch goed het verhaal volgen en genieten.

De bijwerkingen van de oogprik blijven meestal enkele dagen hangen.
Een van die bijwerkingen is ook een bloeddoorlopen en opgezwollen oog, omringd met een donkerrode rand.
Je ziet passanten dan steeds denken….maar dat zal me worst wezen.

Helemaal in het begin van mijn behandeling was ik daarvoor een beetje gegeneerd en probeerde dit op te lossen door een zonnebril op te zetten. Maar met dat ding op mijn neus zie ik al helemaal geen steek.
Dus trotseer ik die verwonderde en vragende blikken maar.

Zoals gezegd dus vandaag weer een beetje zicht op de wereld rondom mij. Maar het eigenlijke resultaat zal pas merkbaar zijn tegen het eind van deze week. Dan pas zal de medicatie optimaal werken.
Tot dan is het bang afwachten.

Maar gisteren viel het al bij al nog mee.
Pijnlijk is het altijd wel een beetje. Je voelt de prik en daarna een druk alsof men met zijn duim je oog in je kop wil duwen.
Maar zoals gezegd, het valt allemaal nog wel best mee.
Daarbij heb ik trouwens toch geen andere keuze dan het gewoon te ondergaan.

De oogarts had evenwel geen goed nieuws voor mij.
Mijn zicht blijft wel stabiel met de Avastine, maar ik heb er weer iets nieuws bij gekregen. Namelijk “Het membraan van Epiretinal”.
Die ziekte maakt dat mijn zicht troebel is en mijn beeld misvormt. En het heeft ook te maken met littekenweefsel dat zich vormt. Maar het fijne weet ik er niet echt van.

Mijn oogarts stelde dan ook voor om op consultatie te gaan bij een Prof in Leuven. Maar dat is voor mij met het openbaar vervoer en slecht zicht niet zo evident om daar te geraken. En dat begreep ze dan ook.
En dus werd beslist dat ik ga onderzocht worden door een kliek van oogartsen ergens in maart en in het Middelheim ziekenhuis zelf.
Dit omdat zij danig gefrustreerd is door de snelle en slechte ontwikkeling van mijn oogziekte. Temeer omdat ik haar jongste patiënt ben.

Om jullie nog eens een ideetje te geven van wat ik zie wanneer ik op straat loop, hieronder een voorbeeld.

Wie zich afvraagt waar mijn titel op slaat? Wel, dat ga ik meteen uit de doeken doen zie.
In de nieuwe week zal ik mij alvast niet vervelen en heb ik al zeker geen gebrek aan aandacht.
Een overzicht:

1. Maandag: Peter, van ‘De Markgrave’, komt praten over eventuele cursussen en activiteiten voor blinden en slechtzienden.
2. Dinsdag: Kelly, van ‘De Markgrave’, komt nog wat keuken tips geven en nog wat etiketten voor de kruidenpotjes brengen.
3. Woensdag: mijn maandelijkse trip naar mijn oogchirurg voor nazicht en mijn oogprik.
4. Donderdag: de gezinshulp.
5. Vrijdag: Poetsie Poets in de voormiddag en ’s avonds naar toneel om vriendin Paz’ke te zien spelen.

Dus jullie merken dat ik niet veel vrije tijd ga hebben komende week.
En vandaar die titel, die overigens humoristisch bedoeld is. Want mij hoor je niet klagen hoor met al die hulp die me geboden wordt. Maar feit is wel dat het toch allemaal een beetje vermoeiend zal zijn voor mij.

En zoals het zo vaak gaat in mijn leven, wisselt slecht nieuws zich af met goed nieuws en vice versa. Vermits jullie steeds de moeite nemen om het mindere te lezen, hebben jullie vanzelfsprekend ook recht op het goede.
Maar dat is voor wanneer ik nog eens een gaatje vind om het te schrijven.
Ik wens jullie ondertussen een heel fijne week toe! En tot de volgende!

Ach, morgen komt dochterlief en blijft ze logeren tot zondagavond. Dat is toch al iets leuk om naar uit te kijken.
Ik wens jullie allen een fijn weekend toe, en tot de volgende!

Zoals ik al schreef begon het reeds op zaterdagmiddag. Het ziektegevoel bedoel ik. En sindsdien ben ik totaal van de wereld geweest.
Ik heb drie dagen achter elkaar meer geslapen dan ik wakker was. Enkel de slaap onderbroken door de honger van mijn huistijger en de dorst van ondergetekende. Ik vreesde al dat ik gestoken was door de Tse Tse mug!
Ik die anders zeer weinig slaap kon me nu met de beste wil van de wereld niet wakker houden.

Het voelt een beetje raar aan om zomaar drie dagen kwijt te zijn. Ik wist deze nacht niet eens in welke dag ik leefde.
Maar de rust heeft me goed gedaan. En hoewel ik nog wat slapjes ben en nog wat snotter en hoest, gaat het me stukken beter.
Nu terug wat aansterken, en hop, terug de beuk erin.

En ik zal maar beginnen met mijn brievenbus leeg te maken.
Hopelijk wat beter nieuws dan de vorige week.
Maar dat vertel ik later wel als alles opgeklaard is.

Zaterdagmorgen was ik enkel naar de uitvaart geweest van Myette’s mama en daarna braaf naar huis.
Al op de middag stak een venijnige hoofdpijn te kop op. En naargelang de uren vorderden kwam ook de maagpijn, de misselijkheid, en speelden mijn darmen een spelletje met me.
Mijn vege lijf trilde als een espenblad. Had het nu gloeiend heet om meteen daarna te zitten rillen van de kou.
Koorts had ik niet. Die maak ik vrijwel nooit. ‘k Heb eerder 35° dan 37º.

Als een versleten dweil gooide ik mezelf dan maar in mijne relax met een tas thee en wat Aspro. En zodoende heb ik een ganse nacht en een hele zondag geslapen.
Enkel even wakker om de kat eten te geven en nog wat thee naar binnen te kappen en daarna weer geslapen.

Het vermoeden stijgt dat ik wat onder de leden heb zitten.
Hopelijk geen griep want ik heb een drukke week voor de boeg!
En bovenal heb ik op donderdag een plezierig uitje gepland en dat wil ik niet moeten missen door ziek te zijn.

Dit logje is geschreven met trillende handjes, ik voel me nog steeds ellendig.
Dus na dit gepost te hebben, en na de vuilnis te hebben buitengezet, (het nadeel van alleenstaande vrouw te zijn) kruipt bibi terug in haar nestje met de zoveelste kop thee en Aspro.

Ik wens jullie een fijne week toe en jullie zien me pas terug verschijnen na het uitzieken.

Maandag was “verloren maandag” en dan wil de traditie dat, wij Antwerpenaren, worstenbrood of/en appelbollen eten.
Nu was het in mijn geval zo dat men in ons stamkroegje die lekkernij gratis aanbood, en dat wou ik natuurlijk niet missen.
Dus ik daar naartoe.

Gezeten aan een tafeltje met vrienden begon ik heel zedig met een koffietje.
Maar algauw werd het heel gezellig en schakelde ik over op witte wijn.

Man man man!
Ligt het nu aan dat vette worstenbrood omdat ik al enkele jaren geen vet voedsel meer gewend ben? Of ligt het aan die vijf zes glaasjes wijn, Chateau Migraine?
Maar dinsdag werd ik wakker met een bonzend hoofd en mijn maag weigerde elk voedsel.

Je wilt dit dan wel dapper negeren maar je lijf en ingewanden denken daar anders over.
En zodoende voelde ik mij de ganse dag een levend lijk.
Ik heb dus aan die Verloren maandag ne verloren dinsdag aangebreid.

Haar kook tips waren dan ook gauw uitgeput. Haar oplossing dat ik misschien beter in boter kon bakken dan in olie, omdat je dan kunt horen of die klaar is om je stukje vlees in te leggen, vond ik niet echt een optie. Of nog, dat ik misschien moest overwegen om een elektrisch fornuis te kopen omdat ik dan niet moet vrezen dat ik mijn gaspit niet zie branden, vond ik ook niet echt een goede oplossing.
Maar ja, het kind wil maar helpen he, en dat waardeer ik toch.
Zo gaat ze voor mijn kruidenpotjes grote etiketten maken. We hebben samen het lettertype gekozen en de kleur van de achtergrond. En zij gat ze plastificeren, iets dat ik zelf niet kan doen wegens geen materiaal daarvoor.

Nu moeten jullie niet denken dat ‘De Markgrave’ dit allemaal gratis doet! Al die hulp, tips, bezoekjes en administratieve hulp moeten betaald worden.
Zo kreeg ik onlangs bijna een appelflauwte toen ik van hen een factuur in de bus kreeg. Maar liefst een bedrag van -752,11€ stond er ingevuld!
Gelukkig kreeg ik enkele dagen later het bericht dat mijn ziekenfonds dit voor hun rekening neemt vermits ik een goedkeuring heb gekregen van de geneeskundige adviseur. Oef!

In totaal krijg ik -50 uren gratis therapie over een periode van oktober 2009 tot 4/10/2013.
Men liet me ook weten dat ik nu nog 45-uren tegoed heb en dat daarna nog verlenging kan bekomen worden indien nodig.
Dus vanaf nu ga ik goed moeten beginnen tellen want een uurtje is zo voorbij.

Sinds kort heb ik dus een Daysy-speler te leen van de bibliotheek. Ik ben ook ingeschreven bij ‘Leespunt’ die gratis luisterboeken aan huis bezorgen voor blinden en slechtzienden. Je maakt je keuze via internet en twee dagen later ligt je keuze via de post in je brievenbus. Wanneer je de boeken uit hebt stuur je ze gewoon gratis weer terug. Super gemakkelijk, niet!
En zodoende kan ik weer genieten van een boek.

Er is echter één probleem! In mijn geval dan toch.
Die boeken zijn meestal ingesproken door mannen. Een donkere zachte mannenstem en over ’t algemeen ook nog eens een mannenstem van Nederlandse (Hollandse) origine.
Die mannenstemmen hebben blijkbaar een heel kalme en rustige uitwerking op mij.
En zo gebeurt het dat ik bij het luisteren al na enkele minuten steeds in dromenland verkeer.

En tja, dan gaat zo’n verhaal natuurlijk niet vooruit hè!
Het lijkt wel of ik weer een kleuter ben waarbij papa nog even een verhaaltje vertelt voor het slapen gaan.
Dus indoezeltijd instellen, oogjes dicht en snaveltje toe, en Bibi is vertrokken.

Gelukkig staat er geen tijdslimiet op die luisterboeken want anders ga ik nooit te weten komen wie de dader is van de moord op Dietrich.

Ik ben niet echt een zorgelijk type…hoewel…zorgeloos zijn, wat is dat in feite.
Het klinkt als dansen onder een waterval, als smullen van een reep chocolade, als vrijen met je grote liefde, als spontaan hardop lachen.
Maar wie kan nog zorgeloos door het leven gaan?

Elke dag staan de media vol gruwelberichten.
Verkrachters en mishandelaars, moordenaars, pedofielen en diefstal met geweld…het is dagelijkse kost geworden.
En dan zijn er nog de jongeren die zich te pletter rijden, of zichzelf van het leven beroven wegens te grote druk op hun bestaan.
Ook zijn er de ouderen die liever dood willen omdat het leven hen te moeilijk of ondraaglijk wordt, of die eenzaam sterven omdat men hen simpelweg vergeten is.

En dan zijn er nog de problemen met immigranten allerlei.
Tevens ook de terreurdreigingen waarbij onze afhankelijk van olie dat terrorisme financiert. Oliebronnen die stilaan opdrogen en waarbij we op zoek zullen moeten gaan naar andere energie voorzieningen.

En wat te denken over het milieu? Dat milieu dat wij naar de kloten aan het helpen zijn en dat een triest toekomstbeeld schept voor onze kinderen en kleinkinderen .
En dan laat ik hier nog wat hekel punten achterwege omdat mijn logje anders te lang wordt. Zoals onze Zorg bijvoorbeeld, of onze pensioenen die door wanbeleid en een immense schuldenberg in het gedrang komen.

Ik een zorgelijk type? Bijlange niet…..!

Het was in het Wilde Westen.
Twee cowboys en een Navajo-indiaan zijn de hele dag bezig met het opdrijven van een kudde koeien.
Aan het eind van de dag hebben de cowboys het er met elkaar over dat ze honger hebben.
Samen dromen ze over de uitgebreide maaltijden die ze gaan eten wanneer ze eindelijk bij een stadje zijn aangekomen.

Een van de cowboys vraagt de indiaan of hij geen honger heeft.
De indiaan haalt zijn schouders op en zegt: "Nee, ik heb geen honger."

Een uur later bereiken de drie een stadje.
Terwijl ze in een restaurant zitten te eten, zien de cowboys dat de indiaan het ene na het andere bord opschept.
"Hoe kan dat nou", zegt een van de cowboys.
"Nu eet je alsof je dagen niet gegeten hebt, terwijl je een uur geleden nog zei dat je geen honger had."

De indiaan kijkt de cowboys kauwend aan.
Dan zegt hij: "Het was niet slim om op dat moment honger te hebben.
Een uur geleden was er geen eten."

Ik draag dit verhaal op aan al diegene die, net als ik, het goede voornemen maken om terug te gaan diëten na het schransen tijdens de feestdagen.