Toen ik mij nog maar eens zat te beklagen voor mijn spiegel van wat ik allemaal lelijk vond aan mezelf, kreeg ik volgend antwoord van mijn toenmalige partner.
”Ach meisje, trek het je niet aan, schoonheid is vergankelijk, maar lelijkheid blijft fascineren”.
En daar kon ik het dan mee doen.
Hij ontkende niet mijn bedenkingen, maar vond toch enige, naar waarheid, woorden van troost.
Want het is waar!

Ik vraag mij vaak af hoe vrouwen die in hun jonge jaren als mooi werden bestempeld, omgaan met de aftakeling van hun lichaam en gezicht.
Ik denk dat het ouder worden voor hen meer problemen veroorzaakt, dan bij iemand die die schoonheid nooit heeft bezeten.
Zegt men niet vaak bij het zien van een oude vrouw “Je kunt nog vaag zien dat zij een mooie vrouw was in haar jonge jaren”?
Waarbij men dan tegelijk te kennen geeft dat dit nu niet zo meer is.
Ik kan mij voorstellen dat het voor die vrouwen enorm moeilijk is om te constateren dat ook de tand des tijd op hen vat heeft.
Ik vermoed dat zij nog meer geobsedeerd zijn door de schoonheid uit hun jonge jaren.
Bewijs is de opmars van de plastische chirurgie.

Enkele dagen terug zag ik hier in NL een tv programma van de misgelopen schoonheidsoperatie’s.
Iets dat men bij ‘Beautifull’ en ‘Extreem make-over’ en nog wat van die programma’s in dezelfde trend, niet laat zien.
Ook Jef Hoeybergs, die om zijn vranke eerlijkheid bekend staat, liet in zijn programma de minkukels niet zien.
En dat die er zijn weet ik uit goede bron.

De beelden die bij het mislopen van zulke operatie in beeld werden gebracht, waren afgrijselijk.
Nu moet ik wel toegeven dat het om Amerikaanse dokters gingen, namelijk in Miami.
Het lijkt erop dat daar zelfs de slager een schoonheidsoperatie mag uitvoeren.
Van het moment dat je je dokter mag noemen ben je vrij om te snijden in wat en waar je wil.
Ben je geen dokter, geen nood, je kan het papiertje nog altijd kopen op de zwarte markt.
Dus niet echt vergelijkbaar met ons systeem.
Maar ook bij ons heb je “slagers” die enkel dollartekens in hun ogen hebben.
Die je niet vertellen wat de complicatie’s kunnen zijn, die je niet vertellen dat jouw wensen niet haalbaar zijn.
Met alle gevolgen vandien.

Maar worden we ook niet een beetje in die richting geduwd?
Is het ons nog wel toegelaten om oud te worden?
Om Taille en heupen te zien uitdeinen, en dit door de menopauze, dat toch een heel natuurlijk ‘vrouwelijk’gegeven is?
Om onze borsten te zien verslappen en wat hangerig te worden?
Om lachrimpels rond mond en ogen te krijgen?
Om grijze haren te krijgen?
Die rimpels en grijze haren die zo mooi werden bezongen als ‘wijsheid en schoonheid der jaren’?
Nee dat mogen we niet!
En als vrouwen er zelf zo over denken, dan is het hek helemaal van de dam.

Ik las op één van de vele blogs hier, geschreven door een vrouw de volgende degenereerde zinnen.
{quote}
"de sloren verliezen niet alleen hun pluimen maar hun oestrogenen zijn door de jaren vervangen door testosteron,
daardoor krijgen die brave besjes niet alleen een serieuze moustache, maar ook dikke lange haren op hun peperkoorden plus baardgroei op de kin."{unquote}.
Deze zinnen stonden wel in de context van een ander verhaal, maar het geeft toch een beeld weer van hoe men veelal denkt over de ouder wordende vrouw.
Ze grepen mij des te meer aan, was zelf ietwat verontwaardigd bij het lezen van, daar ze geschreven waren door een vrouw.
Althans, zo doet zij zich toch voor, want helemaal zeker ben je nooit op de blogs.
Niet dat het een onwaarheid is, maar omdat het zo confronterend is was ik geschokt
Het ouder worden is een verwijt geworden.

Een klant van me tracht steeds te zeggen “Als je niet oud wil worden, moet je je jong ophangen, dan ben je pas een mooi lijk”.
En dat is zo.
Of we gaan naar de plastische chirurg, met alle risico’s die eraan verbonden zijn.
Om nog maar te zwijgen van het vele geld dat het kost.
Want lelijkheid of schoonheid heeft hier niks meer mee te maken.
Men moet vooral jong blijven ogen.
En hoe vaak men ook de slogan “Het zit van binnen” aanhaalt, het is enkel het uiterlijk dat telt in deze huidige maatschappij.

Ik verzorg mij zoals het een vrouw betaamd.
Maar ik verf mijn haren niet.
Niet omdat ik het niet mooi vind, gewoon omdat ik er geen zin in heb.
Ik denk er ook niet over om een face lift te ondergaan, of om mijn borsten met siliconen op te vullen.
Mijn vergane taille en mijn brede heupen camoufleer ik zo goed mogelijk met aangepaste kleding.
En ik ben blij dat ik ouder mag worden.
Dat ik dan wel niet jong meer oog, dat ik geen schoonheid ben.
Maar dat ik misschien wel kan fascineren om diegene die ik werkelijk ben.
Gewoon mezelf!!!

Portret van Ans & Ton rijkers/ oude vrouw

Zo om de zoveel dagen wil ik graag mijn gedacht eens zeggen.
Niet dat het de wereld gaat veranderen, nee, mijn hersenspinsels gaan zelfs mensen niet op andere gedachten brengen.
En dat is ook niet mijn betrachting.
Het is enkel zo dat ik zo heel af en toe met een ei zit, en dat is pijnlijk zitten als je dat ei niet kwijt kan.
Voor kippen kan het zelfs de dood tot gevolg hebben.
Nu ben ik geen kip, maar ik wil dat ei dan toch ook het liefst zo vlug mogelijk kwijt.

Bij “Een Belg in Frankrijk” kon ik lezen dat hij een mailtje had ontvangen van “De “lolbroeken”, het voormalige “Vuurpeloton”.
Ik ga die uitleg hier niet allemaal weergeven, indien het jullie werkelijk interesseert klik dan hier, en lees zelf maar het item "De lolmakers en de spoken".
Was het eerste een omstreden blog voor velen, het tweede was een flauw afkooksel ervan.
Dat is althans mijn mening, want ik werd er niet warm of koud van.
Het enige dat min of meer wat in het oog sprong waren de seksuele getinte plaatjes, rechts en links van het blog.
En ook daar werd ik persoonlijk niet warm of koud van.
De zogezegde seksbelevenissen van de (vrouwelijke auteurs?) konden mij geen zier schelen.
Ik vond ze integendeel en eerlijk gezegd wat kinderlijk naief.
Iets dat misschien een tienjarige nog wat kan opwinden, maar de twaalfjarige heeft in deze tijd het meeste al in praktijk gebracht.
En wie denkt, of meent dat ik schromelijk overdrijf met die bewering, moet zich dringend op de hoogte gaan stellen van het doen en laten van tieners.
Je gaat je kleinkinderen dan wellicht met heel andere ogen bekijken.
Maar denkelijk waren ze wederom voor sommigen een doorn in het oog, want nogmaals zijn ze van SenNet verwijderdt , volgens eigen zeggen, zonder enige waarschuwing of uitleg.

Nu zou het natuurlijk zo kunnen zijn, dat wanneer je verbannen wordt van SenNet, men als het provocatie ziet wanneer je onder een andere naam een nieuw blog opstart.
En ergens kan ik dat begrijpen.
Niemand laat zich graag voor schut zetten, en geen enkele baas zal het nemen van zijn werknemer dat die hem belachelijk maakt door zijn gezag te ondermijnen.
De blogs zijn hier gratis, de faciliteiten zijn zoveel beter dan bij een andere provider, en ik vind dat je hier veel meer inspraak hebt.
Ook de service is niet van de minste, al kan het natuurlijk altijd beter, want hoe meer je kunt krijgen, hoe liever we het hebben, niet?
En vergis u niet lieve lezer, ik ben niet blind en doof voor de dingen die hier wel mis lopen.
En ik snap drommels goed dan wij senioren het SeniorenNet populair maken.
Ik ben er stellig van overtuigd dat de reclame-inkomsten sinds de komst van de blogs ontegensprekelijk in de hoogte zijn geschoten.
Men zou zich dan ook de vraag kunnen stellen, “wie gebruikt wie”?

Wanneer nu echter “De lolmakers” zijn verwijderdt omdat er wat ‘blote’ plaatjes opstonden, dan vind ik dit uitermate belachelijk.
Want wie in godsnaam, om maar iemand te noemen, stoort zich in deze tijd, en van onze generatie nog aan een blote borst of reet?
Is het de boer Bavo van deze tijd?
Je krijgt meer naakt te zien bij een reclameboodschap voor een afwasmiddel!
Als je de reclamemensen mag geloven staan we meer naakt in het dagdagelijkse leven dan aangekleed.
Ik heb daar nog nooit weten tegen demonstreren.
Of toch wel eens, door een mevrouw van het toenmalige Vlaams Blok, wier naam ik niet over mijn lippen wens te laten gaan.
Zij ergerde zich geweldig aan een poster van twee paarden die zich aan het voorplanten waren.
Maar, als morgen dìe normen van dìe aanhangers wet worden, dan staan overmorgen alle vrouwen terug aan de beek te wassen, en schuren ze op hun knieën de keukenvloer.
Dan komt elke anders geaarde en ieder anders denkende, voor hun vuurpeloton, en ik vrees dat zij niet met losse flodders zullen schieten.

Het is niet mijn bedoeling hier mijn seksleven uit de doeken te doen, maar geef toe, waren de plaatjes nu echt zo aanstootgevend?
Zijn wij echt niet meer gewend dan dat?
Dan is het maar pover gesteld in de bedden van Vlaanderen.
Ben ik dan de enige die toen ze jong was, wettelijk te jong omdat je achttien moest zijn, die naar een pornofilm ging kijken in de bioscoop?
Ben ik de enige die toen de video uitgevonden werd, een pornofilm ging huren?
 Ben ik de enige die met mijn partner zoveel mogelijk standjes heb uitgeprobeerd, dit om sleur te voorkomen?
Ik dacht het niet, ik geloof het niet, en vooral ik hoop het voor jullie van niet!
Als men om die reden “de lolmaker”s heeft verwijderdt, dan zijn we gevaarlijk dicht aangeland bij een dictatuur hier op SenNet.

Wat het “Vuurpeloton” deed was niet heel netjes.
Ze hadden het recht aan hun zijde, want men heeft het recht hier in België om zijn mening ten beste te geven op alles wat men ziet en hoort.
Maar of het nu echt nodig was om blogs te gaan evalueren, en daar een keiharde recensie op te geven, dat betwijfel ik sterk.
Tenslotte hadden ook die geviseerde blogs het recht om te doen wat ze wilden.
Dus je kan rustig stellen dat er niemand op dat blog zat te wachten.
Maar dan nog hadden ze volgens mij hun bestaansrecht.
Je had de keuze om het blog te negeren.
Je had de keuze om je te verdedigen.
En voor diegene die niet onderlegd genoeg was om zich te verdedigen, waren er die die taak op zich namen.
Hun drijfveer daarvoor laat ik voor nu maar even in het midden…..

Wat mij benieuwd, wat mij vooral ongerust maakt is, wat is de ware reden dat “de lolmakers” zijn verwijderdt?
Wie heeft die beslissing genomen, en op welke grond?
Wat zijn de normen en waarden die men daarbij hanteert?
Als ik dat moest weten dan zou ik misschien kunnen voorspellen wie de volgende gaat zijn.
Anoniem bloggen is een recht.
Anoniem klacht neerleggen ook.
Maar lafheid en achterbaksheid zijn grote karakter gebreken, en hebben niets met recht te maken.

DAT WAS MIJN EI, EN DIE BEN IK MET DEZE KWIJT!

ALS JE WIL MOGEN JULLIE JE EI HIER OOK UITBROEDEN!!!

Geluk is als je het te druk hebt om ongelukkig te zijn.

Oprecht geluk is wanneer een vrouw een onderkin bespeurt bij het vroegere vriendinnetje van haar man.

Geluk komt niet voort uit wat je hebt, maar uit wie je bent.

Gelukkig wordt je niet door meer bezittingen te vergaren, maar door minder te verlangen.

Geluk is daar waar je het vind, en zelden daar waar je het zoekt.

Het lijkt erop dat sommige mensen pas gelukkig kunnen zijn als ze zich ongelukkig voelen.

Geld maakt niet gelukkig, en met creditcards lukt het ook al niet.

Rijkdom maakt niet gelukkig, maar het lijdt ietwat behaaglijker.

Geluk is een tussenstation tussen veel en veel te weinig.

Het ware geluk kan worden gezocht, gedacht of gegrepen, maar nooit worden gekocht.

Het hart is het gelukkigst als het klopt voor een ander.

Geluk is houden van wat je doet en doen waarvan je houd.

Het ware geluk is niet duur, maar toch tellen we veel geld neer voor namaak.

Veel geluk wordt over het hoofd gezien omdat het niets kost.

Voor elke minuut dat je boos bent verlies je zestig seconden geluk.

Sommige mensen vinden geluk door het beste te maken van wat ze niet hebben.

Gelukkig is de mens die afstand neemt van alles wat op zijn geweten drukt.

Twee dingen dragen bij aan het geluk:datgene waarzonder we kunnen leven en datgene waarmee we kunnen leven.

Mensen die vooral op hun eigen geluk uit zijn, vinden het zelden.

De beste manier om gelukkig te worden is je inzetten voor een belangrijker doel dan jezelf.

Geluk zit in het hart, en niet in de omstandigheden.

Vrijheid is het recht dat alle mensen hebben om zo gelukkig mogelijk te zijn.

De plek om gelukkig te zijn is hier, de tijd om gelukkig te zijn is nu, en de manier om gelukkig te zijn is anderen gelukkig maken.

Om geluk te vinden moet je bereid zijn voorbij te gaan aan wat het leven jou schuldig is en te denken aan wat jij het leven verschuldigd bent.

Geluk zit vanbinnen, maar daar komt het niet vanzelf.

Sommige mensen kunnen anderen heel gelukkig maken door simpelweg hun mond te houden en te vertrekken.

Mensen die niet waarderen wat ze al hebben zullen nooit gelukkig worden.

Geluk is de overtuiging dat we ondanks onze fouten worden bemind.

Om anderen geven maakt ons gelukkig, om onszelf geven maakt ons eenzaam.

Als onwetendheid een zegen was, zouden we allemaal een stuk gelukkiger zijn.

De beste manier om gelukkig te zijn is het tellen van je zegeningen in plaats van je geld.

Geluk is een gezonde geest, een dankbare instelling, een schoon geweten en een hart vol liefde.

Hebbedingetjes, de naam zegt het al zelf.
Ze worden gemaakt om te hebben, te bezitten, en verder zijn ze van geen enkel nut.
En ik, ik trap er steeds weer in!

Zo heb ik hebbedingen van groot naar klein.
Meestal zijn het keukenattributen.
Zo heb ik een ananassnijder.
Het ding is tweemaal uit zijn kartonnen verpakking geweest, en staat al jaren gewoon plaats in te nemen.
Ik heb een sinaasappelschiller, lijkt een beeje op een haakpen, en die kreeg je vroeger gratis bij een ‘Tupperware’ demonstratie.
Maar ik ben hem kwijt gespeeld met de een of andere verhuis vermoed ik, al is de laatste verhuis reeds zestien jaar geleden.
En jawel hoor, ik zag bijna net dezelfde liggen in een winkeltje dat hebbedingetjes verkoopt, dus kopen dat ding.
En ik gebruikte het nooit voor het verlies, en ik gebruik hem nu ook niet.
En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
Hebbedingen, ze zijn een plaag.
Voor mij dan althans.

Zo gingen knuffel en ik in onze favoriete snackbar te Brunssum een koffietje drinken.
Datis iets dat we regelmatig doen na het winkelen.
We zijn er nog steeds niet uit of we nu een koffie gaan drinken omdat we winkelen, of dat we gaan winkelen om een excuus te hebben om een koffietje te gaan drinken.
Maar enfin, dit doet niets ter zake.
In die favoriete snackbar had men nieuwe suikerpotjes en melkpotjes op tafel staan.
Kleine bolletjes van glas met een zilverkleurige sluitdop met handvat eraan.
En die dingen charmeerden mij enorm.
”Oh kijk Wim, hoe leuk, hoe mooi” zei ik enthousiast.
Waarbij mijn knuffel heel gelaten “ja” zegt, en met zijn ogen rolt.
Want hij weet dan al hoe laat het is.
Hij weet dat ik niet rust tot ik zo’n leuk melkpotje vind en koop.

Wil nu het geluk toch met mij zijn zeker!
Want in de Hema, vlak naast de snackbar verkopen ze die dingen.
Daar hebben zij ze ook gekocht laat de dienster mij vriendelijk weten.
Knuffel rolt nog wat meer met zijn ogen, en slaakt een zucht.
Hij weet waar mijn volgende stappen naartoe zullen keren.
Wat het ding kost hoef ik net eens te weten.
Ik zie in gedachten dat hebbeding op mijn tafel staan, waarbij mijn bezoek van bewondering geen woord kan uitbrengen bij het zien van zoveel moois.
Dol enthousiast zullen ze zijn, en mij vooral op het hart drukken dat ik bij een volgend bezoek ook voor hen zo’n leuk ding moet meebrengen.
Vooral niet vergeten Lulu!
Dus niets dat mij kan weerhouden om dat melkpotje en suikerpotje te kopen.

En nu staat dit hier te schitteren.

Zo kocht ik eens een fruitmandje.
Niet omdat ik het nodig had, want ik heb een mooie sierfruitschaal gekregen van knuffel.

Mijn ijskast geeft de geest, en de nieuwe is zeker nog een halve meter hoger dan de vorige.

Wil ik bij de fruitschaal komen moet ik het keukentrapje van buiten nemen.
En vooral, geen mens die ze ziet staan.
En ook die staat daar nu werkloos te zijn.

Woensdag ga ik weer naar NL.voor veertien dagen.
En dan zal ik weer voorbij al die winkels moeten lopen met hun mooie en leuke hebbedingen.
Als jullie mij zien lopen op straat, willen jullie mij dan aub tegenhouden wanneer ik die winkels wil binnenstappen?!
Want mijn knuffel heeft dat al lang opgegeven!!!!