.

Vanavond smelt ik even weg.
En samen met mij nog vele andere dames vermoed ik.
Waarom?
DAAROM!

Vanavond geven ze op ‘VIJF TV’ een film met deze hunk.
”Docter T and the woman”.
Geef toe dames, deze man heeft toch een groot knuffel gehalte.
ZUCHT…
Enig minpuntje bij dit alles, ik ben helemaal alleen thuis.
De enige man in huis is mijn gesneden kater.
Voordeel is dan weer dat ik alleen beslis waar ik naar kijk.
En vanavond kan je er donder op zeggen dat dit naar Richard Gere is.

De verwarming op (hoe is het mogelijk, het is verdorie eind mei).
Ik in zwart negligé, met daarover mijn super zachte peignoir….
(Kwestie van mij wat te vereenzelvigen met al die mooie actrices die rond hem fladderen, en die geen schijn van kans maken met mij in de buurt, maar zich daar nog niet van bewust zijn, HA)
Uitgestrekt op de sofa, met enkele zachte kussens in de rug.
Glaasje plat water naast me, want vanavond let ik heel contentieus op de lijn.
En genieten maar, en smelten maar.

Heren EAT YOUR HEART OUT!
Want vanavond gaan jullie dames voor niets bereikbaar zijn.
Maar misschien dat het na de film nog wat extra’s oplevert?

Nog even een hele belangrijke melding!

TUSSEN 21.10u. EN 23.10u
NIET STOREN AUB!!!

TENZIJ HIJ........ZUCHT.... DUBBEL ZUCHT.....

Al surfend door blogland, ontdekte ik een nieuw blog.

Het blog wordt beheerd door HERMA.
Op dat blog beschrijft zij haar wedervaren van haar leven met een alcoholist.
In feite moet ik zeggen ex drankverslaafde.
Want het gaar hier over haar man, die ondertussen al ettelijke jaren droog staat.
Zij beschrijft de leugens, de bedriegerijen die zij moest dulden van haar man.
Maar ook zijn dappere strijd tegen de drankduvel.
En vooral kan je daar lezen hoe liefde, vertrouwen en moed kunnen leiden tot een huwelijk dat al heel wat jaren gelukkig is.

Ik heb bewondering voor die man, maar nog meer heb ik bewondering voor Herma.
Want ik weet wat voor een hel het leven met een drankverslaafde kan zijn.
Bij het lezen van haar blog kwam elk klein detail van mijn desastreuze jaren weer bij mij naar boven.
Ook bracht het veel vragen weer terug, vragen waar ik nooit antwoord zal op krijgen.
Omdat er niemand een antwoord op heeft.
Tenzij de drankzuchtige zelf, in dit geval mijn ex man.
Maar om die antwoorden te kunnen geven moet hij eerst ontnuchteren.
En dat is nu net hetgeen hij niet doet.

Alcoholisme is een ziekte.
Het zit in je genen, het is erfelijk.
Ik hoorde en las het telkens weer.
Maar ik was op de duur zo radeloos dat ik het nog enkel kon zien als blablabla.
Want ik las ook dat je kon genezen van die ziekte.
Mits de zieke er zelf toe bereid was!

Ok, hij had hulp nodig.
Hij had vertouwen nodig, en je moest bereid zijn om hem dat te geven.
Maar vertrouw maar eens een man die je dag in dag uit blijft bedriegen.
Die je telkens met elke drie woorden die hij die spreekt, er twee van liegt.
Elke dag.... jaren lang.
Dagen en jaren waarin je je bewust bent dat hij liegt.
Wat je ook doet, hoe vaak je hem ook confronteert met die leugens, het is allemaal boter aan de galg.
Je kan simpelweg niet winnen van een gepatenteerde leugenaar.
De drankduvel is sterker dan jij.

Alles heb ik geprobeert.
En hij ook.
Meetings bij de AA, ik naar Al-Anon.
Inplanting van Anta-Buse.
Opname in een ontwenningskliniek.
Dat laatste kon enkel uit eigen vrije wil.
Dat hield in dat hij zich ook op eigen vrije wil weer kon ontslaan.
Waarbij zijn eerste stappen in vrijheid, steevast leidden naar de over de kliniek gelegen kroeg.

Ondertussen werk jij je als partner te pletter om de rekeningen te kunnen betalen.
Want op het loon van manlief moet je niet rekenen.
Ten eerste gaat die meer niet dan wel werken, wegens ladderzat.
Of hij wordt ontslagen.
Ten tweede gaat het grootste deel van het loon naar de drank.

Zo werkte mijn man bij GM te Antwerpen.
Driemaal moest men de deur van het toilet openbreken omdat hij in coma lag.
De fles sterke drank leeg naast hem.
Dat de werkgever dit niet blijft pikken is nogal evident.
Dan maar naar de volgende werkgever, maar de fles Wodka ging mee.
Waarom Wodka? Naar het schijnt ruik je dat niet aan je adem.
Maar ik wel.
En wanneer ik er hem dan op aansprak, dan ontkende hij in alle toonaarden.
Liet mij geloven dat ik spoken zag.
Deed dit met zoveel elan dat ik twijfelde aan mezelf.
Verweet mij van paranoïde te zijn.
En met dat laatste had hij een punt.
Je wordt gewoon paranoïde.

Je zoekt achter elk woord, achter elke daad naar de waarheid.
Je controleert elke stap die hij zet.
Je zoekt in elke hoek van je huis, van je auto naar die verstopte fles.
Je slaapt nooit meer vast.
Omdat ik hem betrapte op het plassen in de hoek van de kamer, op het plassen in mijn kleerkast, op het plassen in bed.

Omdat ik hem betrapte op het stelen van mijn bankkaart wanneer zijn rekening nog maar eens leeg was.
Omdat ik ondervond dat hij ’s nachts geniepig naar mijn zaak reed, omdat daar de drank voor het grijpen stond.
Mijn eigen zaak, waar ik jaren had naartoe gewerkt, jaren had voor gespaard.
En dit als alleenstaande moeder met twee kinderen.
Die zaak zoop hij kapot.

De goede relatie die ik had met mijn kinderen.
Zelfs die ging teloor in die jaren dat ik leefde met mijn alcoholist.
Mijn zoon kon het niet langer aanzien dat ik beetje bij beetje kapot ging aan zijn drankzucht.
Gaf zijn studie op en ging alleen wonen.
Mijn dochter waar hij niet met zijn fikken kon afblijven, en die doodsbang was niettegenstaande de grote sloten op haar deur.

Dan moet je kiezen.
Dan zie je die zieke niet meer als een zieke.
Dan brengt die zieke jou op de rand van de dood.
Want zo was het bij mij, ik wilde zo niet verder leven.
En hij?
Hij ging vrolijk door.

Hij dronk omdat ik kanker kreeg, omdat ik genas van de kanker, omdat ik mijn eigen zaak had, omdat die zaak werd onteigend.
Hij dronk bij warm en koud weer, bij zon en regen.
Wanneer er gelachen werd, of gehuild.
Elke minuut van de dag die voorbij ging was een reden om naar de fles te grijpen.

Uiteindelijk heb ik hem een reden gegeven.
Ik heb hem, zoals zijn eerste vrouw voorheen, laten uitdrijven uit de echtelijke woonst.
Mijn woonst, want toen ik hem leerde kennen had hij geen nagel om zijn gat te krabben.
Woonde op een armtierige gemeubelde kamer, dronk om zijn verdriet te verwerken.
Verdriet omdat zijn twee zonen met hun vader niets meer te maken wilden hebben.
En ik geloofde hem toen nog.

Geloofde al zijn leugens die hij vertelde over zijn ex vrouw, en dacht dat wanneer hij een liefhebbende vrouw zou hebben, het drinken wel zou stoppen.
Ik was bereid omdat allemaal te zijn voor hem, en ben het dan ook jaren geweest.
Tot ik niet meer kon.
Tot ik tot over mijn oren in de schulden zat omdat hij dronken een ongeval had veroorzaakt.
De zoveelste keer dat hij onder invloed reed, de zoveelste keer dat zijn rijbewijs in beslag werd genomen.
Schulden die ik op mijn ééntje jarenlang heb moeten afbetalen, omdat hij niet werkt.
Niet kan werken wegens zijn ziekte.
Want alcoholisme is een ziekte!!!

Door het blog van Herma te lezen zit ik met zoveel vragen.
Waarom kon hij niet stoppen met drinken?
Wat heb ik mis gedaan?
Waarom drinkt hij nog steeds?
Waarom zit het mij nog steeds zo hoog?
Nou ja, op dat laatste heb ik wel een antwoord, maar dat is een ander verhaal en voor een volgende keer.

Alcoholisme is een ziekte.
Maar wat als jij er zieker van wordt dan de patiënt?
Wat als het jouw leven, en dat van je kinderen in gevaar brengt?
Wat als blijkt dat de ziekte eeuwigdurend gaat zijn?
Omdat hij zonder drank het leven niets waard vind?
Omdat hij enkel leeft voor die drank?

Ik heb een enorme bewondering voor die alcoholist die stopt met drinken.
Zij verdienen alle lof.
Maar hun partners en kinderen verdienen een standbeeld.
Want als partner of kind mag je de ex drankzuchtige niet opzadelen met schuld gevoelens.
Eens nuchter heeft hij die zelf al genoeg.
Dan pas beseft hij wat hij je al die jaren heeft aangedaan.

Je moet hem terug het vertrouwen geven, je moet de touwtjes die je zolang noodzakelijk in de hand hebt gehouden, weer loslaten.
Ik heb een oprechte immense bewondering voor hen die het kunnen.
Ik kan het niet!
Kan niet vergeten en vergeven wat die dronkelap ons heeft aangedaan.
Veracht hem nog steeds uit de grond van mijn hart!
Ik weet dat het heel lelijk van me is, maar ik wens hem dood!

Zo, dat moest even van mijn hart.
En wees vooral niet bang om jullie mening te geven.
Want uit jullie mening kan ik misschien wat leren.

Toen ik zwanger was van mijn tweede kind was zoonlief twee jaar oud.
En dat kleine potjes grote oren hebben, heeft hij bewezen.

Tijdens mijn zwangerschap had ik vrijwel nergens last van.
De ochtendziekte had ik vrij snel achter de rug.
Deze tweede zwangerschap liep heel wat vlotter dan de eerste.
De enige eigenschap die de twee zwangerschappen gemeen hadden, buiten dat er een kind in mijn buik groeide dan, was de onbedwingbare drang naar de vreemdsoortigste combinatie’s van eten.
Zo heb ik ganser potten pickles leeg gegeten.
Je kunt het zo gek niet bedenken, of ik at er pickles bij.
Zure augurken, en zure zilveruitjes heb ik ook met de kilo’s verslonden.
Ik mag blij zijn dat mijn kind kon lachen.

Waar ik echter niet tegen kon was parfum.
Ik die een lekkere geurtjes maniak was, en nog ben.
Mijn favoriete geur in die tijd was Chloë.
Maar ik kon hem niet meer verdragen.
Zelfs het kijken naar het flesje maakte mij ziek.
Wanneer er iemand naast mij stond met parfum op, moest ik maken dat ik weg kwam.
Ik zou ter plekke alle pickles, augurken en zure uitjes terug hebben gegeven.
Het liep soms echt de spuigaten uit, want ook de geur van deodorant of haarlak deed mij kokhalzen.

Ik vertelde dat eens aan een vriendin die op bezoek kwam.
Zij had een zoontje, dat ongeveer zo oud was als zoonlief.
Beide zaten mooi op de grond te spelen met dat waar jongetjes zoal graag mee spelen.
Wij schonken geen speciale aandacht aan de kinderen, en keuvelden lustig verder over ditjes en datjes.
Op een keer moest ik de stad in.
Daar ik geen auto kan rijden, doe ik alles met het openbaar vervoer.
Zo ook die keer.

Ik, met zoonlief aan de hand, op de tram.
Ik vergeet nog te zeggen dat hij weinig praatte, maar wat hij zei was duidelijk te verstaan.
De tram zat stampvol.
Dus nam ik mijn zoon op mijn arm, en zocht mij een plaatsje waar ik niet van links naar rechts zou zwieren.
Een hele vriendelijk heer stond zijn plaats af aan ons, en ik nam daar dankbaar gebruik van.
Maar naast de heer zat een negerin.
Een prachtige statige dame in vol ornaat.
Gekleed in haar tradionele klederdracht, tulband en grote gouden oorringen incluis.
De parfum was ze ook niet vergeten, en daar had ze volgens mij, heel kwistig mee in het rond gespoten.

Al na enkele minuten voelde ik mijn maag onderste boven keren.
Ik moet hier weg, en vlug, was al wat ik nog kon denken.
Dus stond ik terug recht, en wilde zo ver mogelijk van de vrouw vandaan.
Want parfum had bij mij de neiging om nog lang in mijn neusgaten te blijven hangen.

Zoonlief, die de dame met grote ogen had zitten bekijken zei toen heel duidelijk…
”Zwarte piet stinkt he, mama moet van kotsen”!
Ik denk dat het één van de weinig volzinnen was die hij sprak, maar ze hadden een denderend effect.
Het leek of de ganse tram zijn woorden hadden gehoord, en het plots muisstil was geworden.
De dame in kwestie bliksemde mij bijna dood met haar grote ogen.
Nog even, en ze had mij behekst met een van hun Sjamaanse verwensingen, zo leek het mij..
Hoewel ik nog lang niet ter bestemming was, ben ik veiligheidshalve toch maar afgestapt.
Nu, jaren later, lachen we er nog vaak mee, maar ik kan je verzekeren dat ik op het bewuste moment helemaal niet lachte.
En dat bewijst dat kleine potjes grote oren hebben.

Zaterdagochtend, even na middernacht is de moeder, schoonmoeder en bobonne van resp.mijn schoondochter, zoon en kleindochter overleden.

Ik heb haar nooit anders geweten dan in strijd met haar ziekte.
Toen ik, nu ongeveer acht jaar geleden, kennis maakte met de fam. van zoonlief nieuwe vriendin, had Marlies net een bestraling en chemokuur achter de rug wegens borstkanker.
Tevens was mijn schoondochter haar vader in behandeling voor longkanker.
De chemo kuren mochten niet baten.
De vader overleed en werd begraven op de dag van de geboorte van zijn en mijn kleinkind.

Ondertussen had men bij Marlies de borst moeten amputeren.
En weerom een zoveelste chemokuur.
Maar het mocht niet zijn.
De lymfeklieren waren aangestoken en moest worden verwijderd.
Nog maar eens bestralingen, nog maar eens een chemo kuur.

Toen ik Marlies leerde kennen was zij een energieke vrouw.
Een klein fijn vrouwtje, maar met een grote dosis vechtlust in zich.
De kanker en de dood van haar man kregen haar er in eerste instantie niet onder.
Zij was lid van een wandelclub, een zwemclub en turnclub.
En ze ging zo vaak mogelijk op reis.
Steeds stond zij klaar om, ondanks haar ziekte, haar drie kinderen te helpen.
Haar kleinkinderen waren altijd welkom.
Maar ook voor vrienden en buren stond ze steeds klaar.

Verleden jaar kwam dan de vernietigende diagnose.
De kanker was andermaal uitgezaaid.
Naar haar longen, naar haar lever, naar haar hart.
En nog gaf zij niet op!
Nog maar eens bestralingen, nog maar eens een chemokuur.
Maar de laatste chemokuur maakte haar nog zieker dan ze al was.

Amper nog 45 kilo wegend, had zij niet genoeg weerstand meer.
De reserve was op, haar vechtlust echter nog niet.
Verleden zomer hebben we nog met ons allen een dag aan zee bij haar doorgebracht.
Maar van toen ging het snel bergaf.
Zij kreeg een hartinfarct door de zware medicatie.
Kon bijna geen eten meer binnenkrijgen.
Kon geen trappen meer opkomen wegens te zwak.
”Maar voor alles is een oplossing” zo hoor ik haar nog zeggen.
Er kwam een verpleegster aan huis, er kwam een poetsvrouw, en de dochters hielpen waar ze konden.
Buren en vrienden kookten voor haar, want je oogst wat je zaait, en zij had ook steeds voor hen klaar gestaan.
Ook beide dochters deden wat ze konden.
Beide zijn immers zelf verpleegsters.
En zo vocht Marlies moedig verder.

Tot over veertien dagen.
Nog maar eens moest ze worden opgenomen in het ziekenhuis.
De hartspecialist gaf haar nog 6 maanden tot een jaar.
De oncoloog nog slechts enkele weken.
En die laatste heeft spijtig gelijk gekregen.
Vrijdag had ik nog afgesproken met m’n schoondochter om haar zaterdag te gaan bezoeken.
Maar het was niet meer nodig.
Zelf was ik op uitnodiging van dochterlief op een feestje.
En door het lawaai heb ik mijn gsm niet gehoord.
Maar toen ik er rond een uur of drie ’s nachts naar keek, las ik het verpletterende berichtje: ”Bonnie, ons ma is om 12.45 overleden”.
Weinig woorden, maar o zo ingrijpend.
Woorden waar je koud van wordt, ook al hadden we ze al verwacht.
Woensdag is de begrafenis.

Wolken en water

Alles is heimwee

Naar vroeger, naar later

'Vroeger' is over

'Later' een ster

Gisteren is oud

En morgen nog ver

Toon Hermans

Vanavond vlieg ik er nog eens uit!
Of beter gezegd, 'k vlieg er eens in.
Dochterlief woond te Herentals, en nu wil het lukken dat er in het cafe recht tegenover hen vanavond heel wat op het menu staat.
Zij en haar partner nodigden ons daarbij uit.
Eerst bij hen langs, en dan op naar de fun.

Zo is er een show van Linedancers, en dat is iets dat mijn teerbeminde ook nog heeft gedaan, en dus graag gaat weerzien.
Er is een travestietenshow, en dat zorgt ook steeds voor een lol en leute.
Er is eveneens een live orkest aanwezig.
Welke muziek ze gaan brengen is nog een verrassing voor mij, maar met enkele rode wijntjes achter mijn kiezen, vind ik alles best te pruimen.
Maar ik zal mij een beetje moeten gedragen.
Op tafel dansen is er niet bij
Want als klap op de vuurpijl is VTM ook aanwezig.
Zij komen filmen voor het programma van Jan van Rompay.
Ik geloof dat het programma “Jan en alleman” heet.

Dus ik ga het hier kort houden.
Ik moet dringend onder de douche.
En vooral moet ik mij danig gaan op kalefateren.
Je kan nooit weten of ik in beeld kom.
En dan wil ik toch een beetje een goede indruk maken.
Zwaaien jullie terug als ik naar jullie zwaai?!

Toen ik verleden jaar in april besloot om een blog te beginnen, wist ik amper wat een blog was.
Laat staan dat ik wist wat een Button was.
Buttons waren knopen en die naai je aan je kleding, want die dingen hebben de vervelende neiging om los te komen, tot zover raakte mijn kennis.
Maar hoe meer ik leerde over wat je met blogs allemaal kon, hoe leergieriger ik werd.

Her en der had ik al eens een mooi plaatje gezien, en als je daar op klikte kwam je op het blog van de verzender.
Dus dat wilde ik ook kunnen.

Ik was niet alleen met de onkunde over het hoe een button maken.
Op het blogforum kwamen als een spervuur vragen over dat fenomeen.
Dus ik lezen en proberen.
Dat ging niet van een leien dakje.
Mijn haren heb ik soms bijna uitgetrokken toen het mij voor de zoveelste maal weer niet lukte.
Maar de volhouder wint, en gaandeweg kreeg ik het zelfs meer dan behoorlijk onder de knie.
Dit with a little help from my friends.
Zodoende kreeg ik eveneens wat kennis over HTML.
En zo ga ik verder en verder, en is het bloggen voor mij een verrijking van mijn pc kennis.

Nu wat betreft die buttons.
Er zijn echte pareltjes bij.
Ze zijn er in alle maten modellen.
Zo heb je de supergrote, en de heel eenvoudige kleine.
En vrijwel elke blogger heeft het button maken onder de knie, want je vindt ze in elke reactie, en in elk gastenboek weer
Maar de mens zou de mens niet zijn moest er geen kritiek zijn op die buttons.

Zo zijn ze voor de één te groot, voor de ander dan weer te zwaar.
En al gauw werden ze op sommige blogs helemaal niet meer gewenst, en worden ze zonder pardon verwijderdt.
Nu is het wel zo dat die hele grote je blog uit zijn voegen doet barsten.
Dat een veelvuldigheid van zware buttons je blog enorm kan verzwaren waardoor het supertraag wordt ingeladen
En dat is niet bevorderlijk, want vele bezoekers haken af wanneer ze minutenlang moeten wachten om op je blog te komen.
Een button is als een visitekaartje.
Er mag wat kleur in zijn, het kan zelfs ludiek of gewoon heel romantisch zijn.
Dit naargelang de aard van je eigen blog.
Maar het moeten geen posters worden.
Anders lijkt het op de ongewenste reclame in je brievenbus.
Die keil je ook zonder lezen in je vuilzak, althans ik toch.

En dat is wat er nou werkelijk mis loopt met de buttons.
Men leest niet wat er op je blog staat.
Men kijkt zelfs niet rechts of links op je blog.
Er wordt geen commentaar/reactie gegeven op wat je schrijft.
Nee, men maakt een button, iets waar men terecht fier mag op wezen, daar niet van, maar men gaat hem te pas en te onpas plaatsen.
Dit enkel als lokmiddel naar het eigen blog.

Dat men sommige mensen daar mee grieft, daar staat men al lang niet meer bij stil.
Een weliswaar mooie, maar opvallende button wordt in je gastenboek gedeponeerd.
En als je geluk hebt staat er ook een stukje tekst bij zo in de trant van “Mooi blog, kom je ook eens bij mij?”
Of, “Ben komen lezen, bezoek ook eens mijn blog,klik maar op het plaatje.”

Ik heb dan steeds de neiging om naar dat bewuste blog te gaan, en te vragen wat ze van mijn schrijven vonden van die of gene datum.
Maar ik bespaar mij de moeite en de ergernis want ik weet bijna voor een feit dat die buttonpatsers er geen idee van hebben wie ik ben.
En vooral dat ze niet weten over wat ik schrijf.
Wat ze werkelijk zeggen is “jou blog is een postbus waar ik mijn reclame folder in deponeer.
Ik heb geen interesse in jou blog, het maakt mij niet uit wat je schrijft.
Ik moet verder, ik heb nog vele postbussen te gaan.

En dat is wat er werkelijk mis is.
Er is niets mis met de buttons an sich.
Er is wat mis met de mensen die erachter schuil gaan.
De mooiste geavanceerde button kan mij niet bekoren wanneer hij enkel dient als lokmiddel.
Integendeel zelfs.
Want ik schrijf om gelezen te worden.
Ik zet een mooi plaatje opdat het bekeken zou worden.
En ik krijg er graag een eerlijke reactie op.
En ik denk dat ik met deze voor elke blogger mag spreken.

En als die eerlijke, waarlijk geïnteresseerde reactie dan samen gaat met een mooie button, is dat mooi meegenomen.
Anders vind ik het aanfluiting die ik als een persoonlijk belediging neem.
Dat mijn blogs niet aan de normen van alle bezoekers kan voldoen, is iets waar ik kan inkomen en volkomen begrijp.
Maar bespaar mij dan ook van de buttons en het nietszeggende commentaar.
Laat zien dat je meer bent dan een kenner van html!
Laat blijken dat je meer bent dan alleen maar een mooie button!
En aan allen die dit reeds begrepen hebben!
Heel veel dank voor jullie bezoekje en jullie reactie hier of in het gastenboek!!!

DIT IS MIJN MENING
AAN JULLIE OM DIE MENING TE DELEN OF TEGEN TE SPREKEN
MET OF ZONDER BUTTON

TOILETBLUES

Dames en Heren:
                   Welkom binnen!

Uoordat u gaat beginnen
met het zakken laten van uw broek,
eerst nog een vriendelijk verzoek.
Is bij het betreden van dit toilet
de deur wel goed op slot gezet!!!
En wat ik dan nog mag bidden
doe het netjes in het midden.
U bezorgt ons overlast
als u naast het rondje plast.
Beste gast, onthoud dit goed
ook als u erg nodig moet.
Ga na gebruik van het toilet
de handen wassen, tot en met.
En bedenk dan met elkander,
Hier komt ook nog een ander.
Daarom vraag ik groot en klein,
houd de boel hier fris en rein.
Zorg dat na het lezen van dit bord,
Uw stoelgang hier geen afgang wordt.
En gebruik in deze dure tijden,
het toiletpapier langs beide zijden.

Dit is niet geplukt van het internet.
Het is een spreuk die bij ons in het kleine kamertje hangt.
Zo heb je bij de kleine of grote boodschap wat te lezen he.
Er hangen wel meerdere spreuken, zo ook de volgende, maar die is bijna standaard vermoed ik.
De plaatjes komen wel van het internet.
Maar ik heb er zelf de kader rond gezet. Goed he!
Weeral wat nieuws geleerd.

Denk niet bij het laatste vel,
Wie na mij komt die red het wel!

Ik heb verschillende jaren als vrijwilligster gewerkt.
Zo onder andere in een gaarkeuken voor de armen.
Men kon er voor enkele luttele centen een volledige maaltijd nuttigen.
Soms zelfs gratis als je een ‘bonnetje’ had van ocmw.

Het waren vrijwel steeds dezelfde mensen die kwamen, en ik kende dan ook de meeste van hen.
Behalve deze nieuwkomer.

Het was een stille man.
Hij deed mij een beetje denken aan Ferre Gringnard, onze volkszanger.

Lange lokken en een grijze baard.
Een klein brilletje op het puntje van zijn neus en een hoed die tot diep over zijn ogen zakte.
Zijn kleding was oud en uit de mode, doch zag er verzorgd uit.
Hij keek nooit op of om.
At zijn maaltijd in stilte en had met niemand contact.
Vermits er bij ons geen alcoholistische dranken werden verkocht nipte de man regelmatig aan een zakflesje.
In feite was dit verboden, maar we gaven iedereen het voordeel van de twijfel, het kon immers een hoestdrankje wezen, niet?
En zolang er geen amok van kwam zagen we het door de vingers.

De man kwam in stilte, gaf zijn bonnetje af, at zijn maaltijd, ruimde zijn tafel af, en ging in stilte weer naar buiten.
Voor zover niets aan de hand!

Maar een halfuur nadien kwam de man weer.
Gaf in stilte zijn bonnetje af en …….Zelfde scenario.
Dat riep natuurlijk vragen op bij ons.
Hoe kwam de man aan twee bonnetjes?
Hoe kon hij kort na elkaar twee maaltijden binnenspelen?
Hij was nota bene graatmager!
Iemand van ons moest daar de man over aanspreken.
Vermits ik die week de zaal deed was het aan mij om dat te doen.

Dus sprak ik de man er beleefd over aan.
”Maar madammeke, ik ben pas binnen, ik ben hier helemaal nog niet geweest vandaag”.
”Maar ik begrijp jullie vergissing.
Het is mijn tweelingbroer, maar we praten al jaren niet met elkaar.”
”Weet je hoe je ons uit elkaar kan houden”, zei de man nog?
”Mijn broer mist twee tanden in zijn ondergebit, en ik niet”.

Van toen af lachte de ene broer steeds naar ons  bij het binnen komen.
Zo konden we zien wie wie was.
En we hoopten natuurlijk dat de éne zijn gebit in orde bleef, en dat de andere zijn gebit niet ging renoveren.

Een tussendoortje is steeds mogelijk.
Zoiets als een vliegende reporter als het ware.
Want je weet nooit wat de toekomst brengt en wat mij ondertussen in het verkeerde keelgat schiet.
Dat moet ik dan wel effe kunnen ophoesten, dat snap je zo.

Ben benieuwd wat jullie er van denken.
Ben al even benieuwd hoelang het gaat duren voor ik ook dat beu wordt en weer "normaal"ga doen.
ik begin alvast vandaag aan mijn nieuwe opzet.

Met in het achterhoofd de speelpleinrel van Lauwe, zat ik daarstraks op mijn balkonnetje te luisteren naar het blije gejoel van kinderen.
De zon schijnt, het is warm en de winter heeft lang genoeg geduurd.
We gooien de ramen en deuren wijdt open,en we gaan met z’n allen weer naar buiten.
Zo ook de kinderen.

Ik woon in een kinderrijke omgeving.
Veel jonge gezinnen, maar ook  oma’s en opa’s die de kleinkinderen vaak over de vloer hebben.
Op het appartement boven mij woont sinds een jaar of, zes zeven, een gezin van vreemde origine.
Lieve vriendelijke mensen.
Toen ze hier pas kwamen wonen hadden ze drie kinderen, en sindsdien komt er elk jaar ééntje bij.
De man des huize klopt, boort en timmert dat het een lieve lust is.
Wat bij mij en knuffel al eens lachend de uitspraak uit lokt: “Hij is weer een stapelbed aan het bijmaken”.
Mijn overburen zijn ook allochtonen, en ook zij zijn hele lieve en vriendelijke mensen.
Ook hier loopt de gezinsuitbreiding heel gestaag.
Wanneer volgens de mama haar kinderen het een beetje te bont maken in huis, dan zet zij ze voor straf op de gang.
Dit alles vertel ik enkel om aan te tonen dat kindergejoel een dagelijks gegeven is in mijn leven.

Mijn appartement ligt aan de achterkant van het gebouw.
Daardoor heb ik het zicht op nog veel groen.
Prachtige hoge bomen die mij wat privacy gunnen wanneer ik op mijn balkonnetje zit.
Ook het zicht op een onlangs aangelegde speeltuin met toestellen voor de kinderen.
Vroeger was het een modderig grasveld waar al eens werd gevoetbald door enkele jongens.
Voor het veld stonden vuilniscontainers, dit ter comfort voor de omwonenden.
De hinder van de stank en de aantrekkingskracht voor ratten moesten we er voor lief bijnemen.
Gelukkig verkreeg de buurtvereniging dat de containers werden verplaats waar niemand er last van heeft.
En werd het modderveldje dus een heus speeltuintje, met banken van alwaar de toeziende ouders, of grootouders, hun kroost in de gaten kunnen houden.

En ik, gezeten op mijn balkonnetje, geniet van al dat gejoel.
Akkoord, er zijn kinderen bij die ijselijke kreten kunnen slaan.
Kreten waarbij ik aanvankelijk dacht dat er iemand vermoord werd.
Maar is dat niet eigen aan kinderen?
En is het niet beter dat kinderen zich met veel lawaai kunnen en mogen uitleven, dan dat ze op jonge leeftijd naar een kinderpsychiater moeten uit frustratie?
En wat te denken van de kreten die de moeders en grootmoeders slaakten bij het optreden van hun favoriete zanger, of de Chippendales?
En de papa’s en opa’s bij hun favoriete voetbalploeg?
Dat moet niet onderdoen hoor voor het gejoel van kinderen!

’s Avonds als de kleintjes naar bed zijn, is het speelpleintje aan de grotere kinderen.
Zeg maar de twaalf tot zestienjarigen.
Wel daar voel ik mij al minder happy mee.
Niet omdat ik die jongelui hun pleziertje niet gun hoor, helemaal niet!
Maar omdat ik door hun escapades gade te slaan zou kunnen worden aanzien als een perverse gluurster.
Man man man, dat is geen spelen meer!
Tenzij je het begrip ‘doktertje spelen’ of ‘mama, papa’ heel ver doortrekt.
Hun gejoel en kreten zijn ook ver te horen, al zijn ze van een heel andere intonatie.

Dat is dan de moment dat ik mij bedenk hoe wij op twaalfjarige leeftijd ons op straat amuseerden.
Ik kan natuurlijk enkel voor mezelf spreken en voor de vrienden en vriendinnen van toen.
Wij speelden nog allerlei kinderspelletjes, zoal “Schipper mag ik over varen” Antoinette wie heeft de bal”, “Katteke op de hoge”(tikkertje)enz.

Ik vroeg mij bij dit alles af of de jeugd van nu al die liedjes die wij toen zongen bij die spelletjes, nog wel kenden?
En ik ben eens op zoek gegaan naar die liedjes.
Ik kwam op een site waar je al die kinderliedjes nog kan beluisteren.
Ze worden gezongen door kinderen.
En met mijn laptop op schoot, gezeten op mijn balkonnetje in de zon, genoot ik van die kinderliedjes van vroeger.
Met op de achtergrond het vrolijke gejoel van de kleintjes van nu.
Wat kan het leven toch op een simpele wijze mooi zijn!!!

Met de cabaretiers en de Stand Up Comedians kan het slechts twee kanten uit.
Je moet hem, of je moet hem totaal niet.

Ik denk vaak met weemoed terug aan  Wim Ibo Wim Khan, Wim Sonneveld, Toon Hermans.
Naar Wim Ibo luisterden we op de radio, wij hadden lang nog geen tv.
Ik was een klein kind toen, en begreep niets van wat er gezegd werd, of liever van wat er bedoeld werd, maar het was leuk om rond de radio te zitten en te horen en zien dat er gelachen werd.
De andere drie ken ik dan weer wel van tv.
Herman van Veen versmaad ik ook niet, maar dan meer om zijn liedjes.

Diegene die ik niet te pruimen vind zijn;
Freek de Jonge, Jaap Spijkers, Youp van ’t Hek, Paul van Vliet en Frits van den Heuvel, om er maar enkele op te noemen.
Het is een kwestie van smaak en smaken verschillen nu eenmaal.
Die waar ik echt de kriebels van krijg is Raf Coppens.
Zelfs de trailers over zijn nieuwjaarsconference doen mijn nekharen rechtop staan.
Waarom? Ik weet het niet, ik moet de man gewoon niet!

Net zo met Kamagurka.
Om Herr Seele maar niet te vergeten.
Hun stripboeken over ‘Cowboy Henk’ maken furore.
Herr Seele maakt de tekeningen en Kamagurka schrijft de scenario’s.
Of ik begrijp hun humor niet, of hun humor is geen humor, voor mij dan althans
Het is aan mij alvast niet besteed.

Wie ik ook niet kan zien is Geert Hoste.
Ik heb de man nooit in levende lijve ontmoet.
Weet dus niet wat voor persoon hij is.
Maar zijn lichaamstaal stoot mij af.
Ik heb dat wel meer bij B. V’s.
Privé zijn dat misschien zachtaardige en lieve mensen, maar het is hun performance die mij afstoot, het typpetje dat ze naar voren brengen.

Lezen doe ik Geert Hoste echter des te liever.
Ik vind het knap hoe hij op humoristische wijze de politiekers een veeg uit de pan geeft.
Ook ons Koningshuis schuwt hij niet.
Soms vraag ik mij bij mezelf af hoe het komt dat hij met zijn boute uitspraken er ongestraft mee weg komt.
Alle heilige huisjes heeft de man al ingetrapt, en hij heeft er nog veel succes mee ook.
De steeds uitverkochte zalen en de aankoop van zijn shows door diverse tv zenders zijn daarvan het bewijs.

Ik ben dus lange na niet de enige.
Toch knap als je ongezouten je mening mag geven op alles wat je niet aanstaat.
En er dan nog geld mee verdienen ook!
Ben er in feite een beetje jaloers op.
Niet op het geld dat ze verdienen, maar op hun lef.
Op hun kunde!
Want “Al lachend zegt de zot zijn waarheid” en geen mens die er aanstoot aanneemt.

In mijn tv weekblad staat een column met uitspraken van Geert Hoste.
En er waren er weer enkele bij voor mij, weer goed voor een glimlach.
Ik doe er een greep uit en geef ze jullie hieronder mee.

De Vlaming Luk Joossens krijgt een belangrijke antitabaksprijs.
Wat gaat hij nu doen? Er ééntje op drinken!

Vlaams belang populair bij achttien-tot twintigjarigen.
Dus zelfs in hun stemgedrag zijn jongeren gewelddadig.

Nepal. Het is wel heel moeilijk om nog te geloven dat die Belgische machinegeweren de prille democratie echt hebben geholpen

Opus Dei wil een waarschuwing bij de film “De Da Vinci code”.
De filmkijkers moeten weten dat het een mengeling van fictie en realiteit is.
En niet enkel fictie zoals bij Opus Dei zelf.

“Van Andy Callens kreeg ik volgende bedenking bij de openbare verkoop van het rusthuis in Knokke”.
Hoe graag moet je je moeder zien om er 8,2 miljoen voor over te hebben om haar toch maar niet zelf in huis te moeten nemen?

Moslims bedroefd: “Wij worden ook altijd beladen met alle zonden Israëls”.

Zeven op de tien kinderen zitten onveilig in de auto.
En het verbetert er niet op als ze uitstappen.

Er is relatief weinig ongewenst seksueel gedrag bij ambtenaren, zo blijkt uit onderzoek.
Maar dat zegt niks.
Het kan ook betekenen dat iedereen het graag met iedereen doet bij de overheid.
Ambtenaren volgen wellicht ook daarin de politici.

Het Vaticaan zou eventueel condooms willen toelaten in de strijd tegen Aids.
Maar alleen die met een hostie smaak?