Een tussendoortje is steeds mogelijk.
Zoiets als een vliegende reporter als het ware.
Want je weet nooit wat de toekomst brengt en wat mij ondertussen in het verkeerde keelgat schiet.
Dat moet ik dan wel effe kunnen ophoesten, dat snap je zo.

Ben benieuwd wat jullie er van denken.
Ben al even benieuwd hoelang het gaat duren voor ik ook dat beu wordt en weer "normaal"ga doen.
ik begin alvast vandaag aan mijn nieuwe opzet.

Met in het achterhoofd de speelpleinrel van Lauwe, zat ik daarstraks op mijn balkonnetje te luisteren naar het blije gejoel van kinderen.
De zon schijnt, het is warm en de winter heeft lang genoeg geduurd.
We gooien de ramen en deuren wijdt open,en we gaan met z’n allen weer naar buiten.
Zo ook de kinderen.

Ik woon in een kinderrijke omgeving.
Veel jonge gezinnen, maar ook  oma’s en opa’s die de kleinkinderen vaak over de vloer hebben.
Op het appartement boven mij woont sinds een jaar of, zes zeven, een gezin van vreemde origine.
Lieve vriendelijke mensen.
Toen ze hier pas kwamen wonen hadden ze drie kinderen, en sindsdien komt er elk jaar ééntje bij.
De man des huize klopt, boort en timmert dat het een lieve lust is.
Wat bij mij en knuffel al eens lachend de uitspraak uit lokt: “Hij is weer een stapelbed aan het bijmaken”.
Mijn overburen zijn ook allochtonen, en ook zij zijn hele lieve en vriendelijke mensen.
Ook hier loopt de gezinsuitbreiding heel gestaag.
Wanneer volgens de mama haar kinderen het een beetje te bont maken in huis, dan zet zij ze voor straf op de gang.
Dit alles vertel ik enkel om aan te tonen dat kindergejoel een dagelijks gegeven is in mijn leven.

Mijn appartement ligt aan de achterkant van het gebouw.
Daardoor heb ik het zicht op nog veel groen.
Prachtige hoge bomen die mij wat privacy gunnen wanneer ik op mijn balkonnetje zit.
Ook het zicht op een onlangs aangelegde speeltuin met toestellen voor de kinderen.
Vroeger was het een modderig grasveld waar al eens werd gevoetbald door enkele jongens.
Voor het veld stonden vuilniscontainers, dit ter comfort voor de omwonenden.
De hinder van de stank en de aantrekkingskracht voor ratten moesten we er voor lief bijnemen.
Gelukkig verkreeg de buurtvereniging dat de containers werden verplaats waar niemand er last van heeft.
En werd het modderveldje dus een heus speeltuintje, met banken van alwaar de toeziende ouders, of grootouders, hun kroost in de gaten kunnen houden.

En ik, gezeten op mijn balkonnetje, geniet van al dat gejoel.
Akkoord, er zijn kinderen bij die ijselijke kreten kunnen slaan.
Kreten waarbij ik aanvankelijk dacht dat er iemand vermoord werd.
Maar is dat niet eigen aan kinderen?
En is het niet beter dat kinderen zich met veel lawaai kunnen en mogen uitleven, dan dat ze op jonge leeftijd naar een kinderpsychiater moeten uit frustratie?
En wat te denken van de kreten die de moeders en grootmoeders slaakten bij het optreden van hun favoriete zanger, of de Chippendales?
En de papa’s en opa’s bij hun favoriete voetbalploeg?
Dat moet niet onderdoen hoor voor het gejoel van kinderen!

’s Avonds als de kleintjes naar bed zijn, is het speelpleintje aan de grotere kinderen.
Zeg maar de twaalf tot zestienjarigen.
Wel daar voel ik mij al minder happy mee.
Niet omdat ik die jongelui hun pleziertje niet gun hoor, helemaal niet!
Maar omdat ik door hun escapades gade te slaan zou kunnen worden aanzien als een perverse gluurster.
Man man man, dat is geen spelen meer!
Tenzij je het begrip ‘doktertje spelen’ of ‘mama, papa’ heel ver doortrekt.
Hun gejoel en kreten zijn ook ver te horen, al zijn ze van een heel andere intonatie.

Dat is dan de moment dat ik mij bedenk hoe wij op twaalfjarige leeftijd ons op straat amuseerden.
Ik kan natuurlijk enkel voor mezelf spreken en voor de vrienden en vriendinnen van toen.
Wij speelden nog allerlei kinderspelletjes, zoal “Schipper mag ik over varen” Antoinette wie heeft de bal”, “Katteke op de hoge”(tikkertje)enz.

Ik vroeg mij bij dit alles af of de jeugd van nu al die liedjes die wij toen zongen bij die spelletjes, nog wel kenden?
En ik ben eens op zoek gegaan naar die liedjes.
Ik kwam op een site waar je al die kinderliedjes nog kan beluisteren.
Ze worden gezongen door kinderen.
En met mijn laptop op schoot, gezeten op mijn balkonnetje in de zon, genoot ik van die kinderliedjes van vroeger.
Met op de achtergrond het vrolijke gejoel van de kleintjes van nu.
Wat kan het leven toch op een simpele wijze mooi zijn!!!

Met de cabaretiers en de Stand Up Comedians kan het slechts twee kanten uit.
Je moet hem, of je moet hem totaal niet.

Ik denk vaak met weemoed terug aan  Wim Ibo Wim Khan, Wim Sonneveld, Toon Hermans.
Naar Wim Ibo luisterden we op de radio, wij hadden lang nog geen tv.
Ik was een klein kind toen, en begreep niets van wat er gezegd werd, of liever van wat er bedoeld werd, maar het was leuk om rond de radio te zitten en te horen en zien dat er gelachen werd.
De andere drie ken ik dan weer wel van tv.
Herman van Veen versmaad ik ook niet, maar dan meer om zijn liedjes.

Diegene die ik niet te pruimen vind zijn;
Freek de Jonge, Jaap Spijkers, Youp van ’t Hek, Paul van Vliet en Frits van den Heuvel, om er maar enkele op te noemen.
Het is een kwestie van smaak en smaken verschillen nu eenmaal.
Die waar ik echt de kriebels van krijg is Raf Coppens.
Zelfs de trailers over zijn nieuwjaarsconference doen mijn nekharen rechtop staan.
Waarom? Ik weet het niet, ik moet de man gewoon niet!

Net zo met Kamagurka.
Om Herr Seele maar niet te vergeten.
Hun stripboeken over ‘Cowboy Henk’ maken furore.
Herr Seele maakt de tekeningen en Kamagurka schrijft de scenario’s.
Of ik begrijp hun humor niet, of hun humor is geen humor, voor mij dan althans
Het is aan mij alvast niet besteed.

Wie ik ook niet kan zien is Geert Hoste.
Ik heb de man nooit in levende lijve ontmoet.
Weet dus niet wat voor persoon hij is.
Maar zijn lichaamstaal stoot mij af.
Ik heb dat wel meer bij B. V’s.
Privé zijn dat misschien zachtaardige en lieve mensen, maar het is hun performance die mij afstoot, het typpetje dat ze naar voren brengen.

Lezen doe ik Geert Hoste echter des te liever.
Ik vind het knap hoe hij op humoristische wijze de politiekers een veeg uit de pan geeft.
Ook ons Koningshuis schuwt hij niet.
Soms vraag ik mij bij mezelf af hoe het komt dat hij met zijn boute uitspraken er ongestraft mee weg komt.
Alle heilige huisjes heeft de man al ingetrapt, en hij heeft er nog veel succes mee ook.
De steeds uitverkochte zalen en de aankoop van zijn shows door diverse tv zenders zijn daarvan het bewijs.

Ik ben dus lange na niet de enige.
Toch knap als je ongezouten je mening mag geven op alles wat je niet aanstaat.
En er dan nog geld mee verdienen ook!
Ben er in feite een beetje jaloers op.
Niet op het geld dat ze verdienen, maar op hun lef.
Op hun kunde!
Want “Al lachend zegt de zot zijn waarheid” en geen mens die er aanstoot aanneemt.

In mijn tv weekblad staat een column met uitspraken van Geert Hoste.
En er waren er weer enkele bij voor mij, weer goed voor een glimlach.
Ik doe er een greep uit en geef ze jullie hieronder mee.

De Vlaming Luk Joossens krijgt een belangrijke antitabaksprijs.
Wat gaat hij nu doen? Er ééntje op drinken!

Vlaams belang populair bij achttien-tot twintigjarigen.
Dus zelfs in hun stemgedrag zijn jongeren gewelddadig.

Nepal. Het is wel heel moeilijk om nog te geloven dat die Belgische machinegeweren de prille democratie echt hebben geholpen

Opus Dei wil een waarschuwing bij de film “De Da Vinci code”.
De filmkijkers moeten weten dat het een mengeling van fictie en realiteit is.
En niet enkel fictie zoals bij Opus Dei zelf.

“Van Andy Callens kreeg ik volgende bedenking bij de openbare verkoop van het rusthuis in Knokke”.
Hoe graag moet je je moeder zien om er 8,2 miljoen voor over te hebben om haar toch maar niet zelf in huis te moeten nemen?

Moslims bedroefd: “Wij worden ook altijd beladen met alle zonden Israëls”.

Zeven op de tien kinderen zitten onveilig in de auto.
En het verbetert er niet op als ze uitstappen.

Er is relatief weinig ongewenst seksueel gedrag bij ambtenaren, zo blijkt uit onderzoek.
Maar dat zegt niks.
Het kan ook betekenen dat iedereen het graag met iedereen doet bij de overheid.
Ambtenaren volgen wellicht ook daarin de politici.

Het Vaticaan zou eventueel condooms willen toelaten in de strijd tegen Aids.
Maar alleen die met een hostie smaak?

Voor mij moesten ze conserven in blik en glas uitvinden die je slechts met één hand kan openen!

Nee, niet omdat ik maar één hand heb, ik heb er gelukkig nog twee.
Maar wel twee linkse in het openen van blikjes of bokalen.
Neem nu de sardinedoosjes van vroeger….
Daar zat dan steeds zo’n ijzeren staafje bij met een gleuf in.
Dit was de sleutel om het blikje te openen.
Alleen al het lospeuteren van die sleutel leverde mij een pijnlijke vinger met gebroken nagel.
Dan zat er ook een lipje aan dat je naar boven moest trekken.
Vooral niet te ver naar boven trekken, anders brak het af.
Dat lipje moest je dan door het gleufje van die sleutel steken en met de sleutel beginnen draaien.
Het eerste kostte mij al zoveel tijd, en voor ik het tweede tot een einde kon brengen, was mijn honger over.
Ofwel kon ik met alle macht het niet verder draaien dan tot in het midden.
Ofwel brak de sleutel af.
Ondertussen hingen zowel de halve keuken als ikzelf onder de visolie.

Toen kwamen de treksluitingen!
Halleluja juichte ik.
Maar ik had te vroeg gejuicht.
Want ofwel breekt ook daar het lipje af, ofwel zit mijn hand onder het bloed door de venijnige scherpte van het deksel.
En als ik dan toch sporadisch een keer het deksel er in één ruk afkrijg, dan vliegt de halve inhoud ook in één ruk alle kanten uit.
Ja ik moet het toegeven, ik heb twee linkse handen

Ook zo met glas bokalen!
De deksels zitten muurvast.
Dit is natuurlijk noodzakelijk voor het bewaren van de inhoud.
Maar ook voor het transporteren van die bokalen.
Je zou anders maar met een halve inhoud thuiskomen, als ze al vol in de winkel in geraken.
Maar mij lijkt het alsof net die bewuste bokaal die ik koop, dubbel zo vast zit.
Lijkt het alsof mijn bokaal gesloten is tussen een bankschroef door een potige body bulder.
Alle trucjes probeer ik dan uit!
Op de onderkant van de bokaal een flinke slag geven….
Waarbij ik mijn hand pijn toe, en het deksel nog steeds geen zier meegeeft.
De bokaal onsterteboven houden en flink schudden tot mijn schouders bijna uit de kom liggen….

Geen resultaat!
Gaatjes prikken met de blikopener….
Ja, dat wil nog wel eens helpen.
Maar niet zonder dat de bokaal eerst talloze keren onderuit schuift.
En als het deksel dan uiteindelijk verwijderdt is, dan kom ik in moeilijkheden bij het leegmaken van de inhoud.
Sommige recipiënten glijden in één smak uit de bokaal.
Sommige schijnen er vast in geplamuurd te zitten.
Beide hebben hetzelfde effect, een vol gespat werkblad of aanrecht.
Om maar niet te spreken over mijn kleding!

Daarom alleen al opteer ik voor zo veel mogelijk vers.
Maar zo heel af en toe kan je er niet te buiten.
Trouwens waar vind je verse makreel in tomatensaus?.
Al zeker niet bij de visboeren waar ik winkel.
Soms denk ik dat zelfs mijn kat mij wil straffen
Want zijn favoriete kattenvoer zit ook in dat hardnekkig te openen blik

Daarom ben ik blij dat ik hoor bij het zwakke geslacht.
En ben ik dubbel blij met een man in huis die dat klusje voor mij opknapt.
Hij is fier en kijkt mij wat meewarig aan.
Ik ben gered en lach daarbij in mijn vuistje.
Want ik mag dan wel een kluns wezen op het gebied van het openen van blikken en bokalen.
Gek ben ik niet.
Want wie niet sterk is moet slim zijn!

Nu komt eindelijk de aap uit de mouw.
De heer Milo toont zijn ware gelaat, en het is geen fraai zicht.

Vriendschap is een edel goed!
Die vriendschap verdedigen is een nobele gave.
Ik doe het ook, ik ga voor mijn vrienden door het vuur, in de vaste wetenschap dat die vrienden dat ook voor mij zullen doen wanneer dit nodig blijkt te zijn.
Maar soms is de betrokkenheid zo nabij dat je zicht op alles wat troebel wordt.
Dan is het goed dat er iemand is die het van op een afstand kan bekijken, en een klaardere blik op alles heeft.Iemand die je behoedt om stommiteiten te doen en te zeggen.
Maar zo niet de heer Milo

Hij meent dat hij alles mag en kan zeggen in de naam van de vriendschap.
Dat hij mag dazen, liegen schelden roepen en tieren wanneer hij tegenwind krijgt die hij, van mij alvast, niet had verwacht.
Zijn vriend ‘De verontruste vader’ heeft voor de tweede maal zijn biezen gepakt.
En ik had daar mijn mening over, zoals jullie in het item hieronder kunnen lezen.
Ik wist niet eens dat zij vrienden waren, want uit niets dat ‘De verontruste vader’ schreef kon ik dat opmaken.
En met mij nog vele andere zo merk ik nu.
Veeleer had ik het idee dat ‘Milo’ en ‘Verontruste’ één en dezelfde persoon waren, gezien het woord en taal gebruik.
Maar dat is enkel een veronderstelling, één die ik niet kan staven.
Dus laat ik het gewoon in het midden, en de conclusie aan de lezer over.

Wie of wat de eerste keer de oorzaak was dat ‘De verontruste vader’ zijn blog verwijderde, daar heb ik geen flauw idee van.
Het is pas nadat hij opnieuw verrees dat ik zijn blog ben beginnen bezoeken.
En ik moet zeggen, de man kon fantastisch humoristisch uit de hoek komen.
Iets dat ik hem meermaals liet weten in een reactie op zijn schrijven.
Groot was dus mijn verwondering toen hij plots fel uit de hoek kwam in repliek op een artikel geschreven op weer een ander blog, of door andere bloggers.
Mijn gedacht is, dat wanneer je fel van leer kunt trekken, je ook de tegenwind aan kan.
Ik gaf dus mijn mening op het artikel.
Diegene die al iets meer van mij hebben gelezen weten dat ik nooit mijn mening als dé ultieme mening beschouw.
Wat kan er nu eerlijker en meer recht door zee te zijn dan dit toe te geven.
Welke mening kan nog opener zijn, dan een mening die je kan en mag weerleggen.
Maar zelfs dat gegeven gooit de heer ‘Milo’ naast zich neer.
Hij is ziende blind, hij is blind van woede zelfs.

Het begon nochtans met een vriendelijk mailtje van ‘Milo’, een mail die ik even vriendelijk beantwoorde.
Omdat ik geen beroerd mens ben, heb ik ‘De verontruste vader’ een mailtje gezonden via zijn blog (dat er nog steeds was) met de uitleg wat ik bedoelde met mijn reactie,(want een interpretatie is heel belangrijk zo weet ik onderhand) en met de slotwoorden “als ik u moest hebben gekwetst met mijn reactie, weet dan dit helemaal niet mijn bedoeling was.
Als “De verontruste vader”een eerlijke en oprechte man is, dan zal hij moeten toegeven dat dit de waarheid is.
Mijn woorden die bij hem zogenaamd in het verkeerde keelgat schoten, kunnen jullie tot in den treure toe lezen in de reactie’s hier onderstaand, of bij de heer ‘Milo zelf.
Dat wil zeggen als het er nog staat te lezen daar, want wat hem niet zint verwijderd hij, wat natuurlijk zijn goed recht is want het is zijn blog, maar het geeft dan wel een vertekend beeld, en het getuigt van oneerlijkheid.
Zo krijg je natuurlijk maar één kant van het verhaal, zijn verhaal.

Maar ‘De verontruste vader’ vouwde desondanks mijn mailtje een dag nadien toch zijn blog bij elkaar.
En dat vond ik vreemd.
Want ten eerste zou men verwachten dat een “zeer gevoelige man”, zoals ‘De verontruste’ volgens ‘Milo’ is, toch wat meer begrip zou hebben.
Nog steeds in de veronderstelling dat ‘verontruste’ en ‘Milo’ één en dezelfde waren, voelde ik het aan mijn water dat deze verdwijning niet kosjer was.
Dat er iets achter stak, maar ik kon mijn vinger niet direct op de zere plek leggen.
Nu weet ik beter.

Het was hun opzet om hierover een heisa te maken.
Het is inderdaad een populariteitstest met mij als enige tegenstandster op de Russische Roulette.
Ik kan niet geloven dat een man die in zijn onderwerpen toch een enigszins pikanterie aan de dag legt…
Die op een gegeven moment kan brullen als een leeuw….
Dat die man gaat lopen door het gemiauw van een katje?
Daarom heb ik het item geschreven over de ‘Verontruste vader”
Omdat ik niet wens mee te spelen met hun Russische Roulette.
Omdat ik niet de inzet wou zijn.
En zeker omdat het niet pik dat ik in heel die maskerade de pias zou moeten spelen.

En zie, door die misrekening wordt de heer Milo nu heel erg boos.
Eerst geeft hij de schuld aan mijn zogezegde overtrokken reactie bij de ‘verontruste’
Dan verdraait hij die reactie naar zijn eigen interpretatie.
Daarna gaat hij zich in bochten wringen als blijkt dat ik steeds een weerwoord heb en geef op zijn interpretatie.
Dan gaat hij wat slijmen bij chia die lof heeft over mijn schrijfsel, alwaar hij nog maar eens mijn en zijn woorden verdraait.
Dan beweerd hij dat hij daar een ‘typetje’ heeft gespeelt wanneer blijkt dat ik hem doorzie.
Dan gaat hij leugens uitkramen, dan begint hij zowaar bijna te schelden.
En last but not least komt hij hier roepen en tieren uit onmacht en frustratie.
Frustratie omdat hij niet had kunnen vermoeden dat deze blogster met de mooie lieve poesjes, gedichtjes en leuke plaatjes op haar blog, geen katje was om zonder handschoenen aan te pakken.
Dat had hij nochtans kunnen weten, daar hij al meerdere reactie’s van mij heeft kunnen lezen op zijn o zo geliefde blog “Het vuurpeloton” alwaar hij ongevraagd de zogenaamde “zwakke blogger” gaat verdedigen.
Iets waar ik hier ook al over heb geschreven.

Maar de heer Milo leest niet.
De heer ‘Milo’ is zo vol van zichzelf dat hij niet beseft dat hij niet het alleenrecht bezit om een mening te hebben.
Wat erger is, de heer ‘Milo’ vind enkel zijn mening van tel zijn, want dat ik onder mijn schrijfsels steeds zet “Dit is enkel mijn mening, laat mij uw mening kennen” dat vind hij een aanfluiting.
En dus worden mijn antwoorden op zijn meningen verwijderd.
 Uit onmacht, uit frustratie, maar vooral uit hypocrisie.
Daarom zet ik mijn laatste reactie aan hem op mijn blog.

Want ik heb niets te verbergen.
Ik heb geen twee maskers voor mijn gezicht, en hoef geen typetje te spelen.
Ik ben wie ik ben, en ben blij toe.
Ik heb die reactie hier gezet, net dezelfde, omdat het de heer ‘Milo’ volledig door de mand laat vallen.
Bij deze dus laatste reactie op het blog ‘Milo’ voor dat ook in puin valt:

Nog even een allerlaatste reactie van mij, want ik geef u met graagte het laatste woord.

Een debat voeren met iemand die een rolletje speelt is trouwens aan mij niet besteed, of het zou met Chaplin moeten zijn.
Die man was tenminste intelligent.
Wat mij bij de volgende opmerking brengt.

Door één enkele zin trekt u de conclusie dat ik een fan ben van Charlie Chaplin.
Over kortzichtigheid gesproken.
Als u bij elk geschreven woord zulke vlugge conclusies trekt, dan kan ik enkel maar medelijden hebben met u.
Dan is denkwerk waarschijnlijk niet uw sterkste zijde.

Impulsief? Ja, dat ben ik misschien wel.
Maar ik hoef alvast geen ‘rolletje’ te spelen om mijn gedacht te durven uiten.
Ik kan gelukkig mezelf zijn, en moet mij niet wegsteken achter twee maskers.

En ja ik heb twee blogs. Dit enkel maar omdat het één totaal verschillend is van andere, omdat de onderwerpen sterk uiteen lopen.
Dit enkel maar ter info, voor u ook daar weer supersnelle conclusie’s uit trekt, met een ondoordachte repliek tot gevolg.

Wat nu betreft de naam van de blogger die ik zou hebben vrijgegeven?
Die naam had u al gevonden op mijn blog bij de reactie’s. U bent er zelfs één van uw rolletjes gaan spelen, dus hoefde ik ook niet meer te zwijgen.
Maar de naam N zegt mij niets hoor.
U hebt dan wel uw rol daar gespeeld, maar bent de naam van de bühne vergeten.

Lijd u misschien aan ‘retrogade amnesie’?
Kan komen door hersenschudding, klap op het hoofd of door stress.
En nee, ik heb daar geen ervaring mee, ik heb het opgezocht.
Dit weer ter info voor u voorbarige conclusie’s trekt.
Ik bespaar u hierbij alvast een zinloze repliek.

En met deze sluit ik dit absurde gehakketak af.
De ‘verontruste’ mag van mij in vrede rusten, of een zoveelste wederopstanding maken.
En wderom nee, ik ga hem niet vergelijken met Christus, want die heeft slechts één wederopstanding kunnen maken.
Ik ga gewoon mezelf blijven, en blij toe zijn dat ik zulks kan doen.
En u mag nog zoveel rolletjes spelen als u wil, door de mand bent u toch al gevallen
Of moet ik zeggen uit uw rol.

Ik vraag mij wel af hoe zijn goede “gevoelige” vriend over dit alles denkt.
Of hij ermee akkoord is dat er zelfs leugens aan te pas mogen komen wanneer dit in hun kraam past?
Of hij het leuk vind als “eerlijke doodbrave” blogger dat een typpetje dat kronkelt als een paling in een emmer snot om toch maar zijn gelijk te halen, voor hem de kastanjes uit het vuur moet halen?
Of hij ergens in zijn vuistje zit te lachen over de heisa die hij heeft teweeggebracht.
Ik vraag mij af of dit nu de bedoeling was van “De verontruste vader”, om dan plots zegevierend vanonder het puin te voorschijn te komen.
Binnen gehaald met vlag en wimpel en veel trompetgeschal.
Met als beloning een fikse stijging in de rangschikking.

De heer ‘Milo’ zal het natuurlijk weer “natrappen” noemen.
Nu ja, als het kind maar een naam heeft om het met de woorden van “De verontruste vader “ te zeggen.
En aan de heer ‘Milo’ kom ik in zoverre tegemoet om hieronder te zeggen

IK WEIGER OM DE DUPE TE WORDEN VAN UW (JULLIE ?) MASKERADE!
IK WIL IN DIT NIET DE GEBETEN HOND ZIJN!
DIT IS GEEN MENING,DIT IS MIJN GEDACHT.
EN GEDACHTEN ZIJN VRIJ!!!

Het blog ‘Verontruste vader’ is nog maar eens verdwenen!

De zoveelste verdwijning van de ‘verontruste’ lijkt meer en meer een schertsvertoning te worden.
Ik begin stilaan te geloven dat het blog is verdwenen met als enig doel een populariteit test!
”Hoe graag zien de bloggers mij?” “Wie gaat er voor mij op de barricade staan?”
Ook krijg ik het vermoeden dat het blog ‘verontruste vader’ geen op zichzelf staand blog is, maar een zoveelste blog met een pseudoniem van een andere blogger die meerdere blogs hier op SenNet heeft.
In dat geval vind ik het al helemaal een heel kinderachtig en zielig gedoe.
Als 50+’er zou je toch terdege moeten beseffen dat wanneer je totaal geen incassering vermogen hebt, je beter je meningen, over een, sowieso al fel van zich afbijtend blog, voor jezelf kan houden.
Maar nee, men wil zijn zegje doen, net als een grote, en reageert dan als een verbolgen klein kind door zich te gaan verstoppen in een hoekje, om daar te gaan zitten meesmuilen.

Ik wil wel de nadruk leggen dat dit schrijfsel slechts één mening is, namelijk mijn mening.
En daar hoeft niemand het mee eens te zijn.

PS:OPMERKELIJK EN VOOR MIJ VERASSEND DETAIL!
Toen ik een afbeelding wou zoeken bij dit schrijfsel, typte ik bij ‘Google.be' bij ‘afbeeldingen’ Verontruste vader in, benieuwd naar wat het zou opleveren.
Al wat ik te zien kreeg was een button met die naam.
Toen ik op die button klikte kwam ik terecht bij het blog ‘Palson’ van Sonia.
Welbepaald in haar gastenboek, alwaar ik geen enkele reactie vind van de 'verontruste', maar ik kan erover gekeken hebben.
RAAR MAAR WAAR, PROBEER HET ZELF MAAR EENS UIT.

Er is een gezegde dat al jaren de ronde doet in de Antwerpse kroegen.
Misschien ook ver daarbuiten, maar daar heb ik nooit gewerkt.
”De eerste liefde van elke man is Mie vuist”
Tja sorry, het is een beetje een schunnig gezegde, maar dat kan ik niet helpen he.
Als je jaren toog gelul hebt moeten aanhoren om den brode, dan blijft er al eens iets hangen.
Dit is er zo één van.
En eerlijk gezegd mag er voor mij al eens een pittig gekruid spijsje op het menu staan.

Of dat gezegde klopt weet ik niet voor een feit, dat weten enkel de mannen zelf.
Wat ik wel weet is dat hun tweede grote liefde hun auto is.
Als je op zaterdag langs de straten wandelt, kan je die mannen ijverig bezig zien met die grote liefde in de watten te leggen.
Als ik ze zo vol overgave en met een liefdevolle blik in hun ogen over die auto zie wrijven, dan wordt ik wel eens jaloers op dat stuk blik.
Dan zou ik willen dat ik ook een auto was, want die zachte strelingen zouden mijn karkas ook wel deugd doen.

Mijn eigenste knuffel sprak ooit de historische woorden: “Er zijn twee dingen waar iedereen met zijn fikken moet afblijven, dat is van mijn auto en van mijn vrouw”
Jawel, in die volgorde!
Toen ik hem vroeg waarom in die volgorde, antwoordde hij:”Zonder auto kom ik nergens, die brengt mij overal naartoe waar ik wil zijn”
Gelijk schoot een ander schunnig Antwerps toog gezegde door mijn hoofd.
”Ik rijd elke dag op mijn vrouw, maar ik kom nergens, ik denk dat ik morgen de auto maar neem”
Sorry dames, die gezegden komen van de mannen!

Nu, omdat ik een beetje de pest in heb voor de aanbidding van mannen voor dat blik op wielen…..
Omdat ik jaloers ben op de verafgoding van die blikken heilige koe….
Hierna volgend iets dat ik gevonden heb op het internet.
Iets dat waarschijnlijk het monopoly van de auto niet naar beneden haalt bij de mannen.
Maar wel iets dat mijn ego een beetje opkrikt,hahahaha!

ALFA ROMEO
Alleen Lastige Flut Auto's Roesten Onder Meest Eenvoudige Omstandigheden

AUDI
Als U Duwen Intereseert

AUSTIN
Autotechnisch Uitgestorven Stuk Techniek In Nood

BMW
Boeren Mest Wagen
Badkuip Met Wielen
Blijft Maar Werken
Bij Mercedes Weggegooid

CHEVROLET
Creëert Heel Erg Veel Rook Of Loopt Echt Treurig

CITROEN
Claxon Indrukken Terwijl Roestig Onderstel Even Niveleert

DAF
Duwen Anders Fietsen
Door Aanduwen Fel

DAIHATSU
Dit Autootje Is Helemaal Auto-Technisch Sloopklaar Uitgerust

DATSUN
Door Allerlei Technische Snufjes Uitermate Hulpbehoevend

FERRARI
Fanatieke Egoistische Rakkers Rijden Alleen Roestige Italianen

FIAT
Fiasco In Auto-Techniek

FORD
Ford Onderdelen Rammelen Dagelijks

HONDA
Hoge Onkosten Na Dure Aanschaf
Hier Onder Niets Dan Afval
Honderden Ongelukken Na De Aankoop

ISUZU
Instabiel Slecht Uitgerust Zwabberend Uitspuugsel

JAGUAR
Jarenlang Allerlei Gecompliceerde Unieke Autotechnische Revisie's

JEEP
Je Eerste Echte Paard

LOTUS
Laat Onze Tractoren U Slepen

LADA
Lelijkste Afval Der Autotechniek
Licht Aan Dag Auto
Laat Alle Deuren Achter
Langs Achter Duwen Aub

LANCIA
Lullig Autootje Naar Catastrofaal Italiaanse Afbeelding

MAZDA
Miserabele Auto Zonder Degelijke Afwerking
Maffe Achterlijke Zatlappen Duwen Auto

MERCEDES
Met Enige Rijlessen Controleert Elke Dwaas Een Slagschip

M.G.
Massaal Gerammel

MITSUBISHI
Met Interesante Techniek Speciaal Uitgevoerde Bakfiets In Hedendaagse Improvisatie

NISSAN
Na Iedere Start Snel Alles Nakijken
Niet In-Stappen Start Anders Niet

N.S.U.
Na Start Uitgeput

OPEL
Overal Pech En Last

OPEL KADETT
Overal Pech En Leed Koopt Altijd De Eerste Technische Tegenvaller

PEUGEOT
Probeer Eens Uw Geluk En Ondervindt Trammelant

RENAULT
Roest En Narigheid Achtervolgen U Lange Tijd
Rijdt Eigenlijk Niet Als U Licht Trapt

PORSCHE
Per Ongelijk Rijden Sommige Chronische Hoestbuien Eveneens

ROVER
Roest Overal Voortijdig En Razendsnel

SAAB
Steeds Allerlei Abnormale Bromgeluiden

SEAT
Steeds Ellende Als Toemaat

SIMCA
Steeds Interessant Mechanish Cabaal Achteraan

SKODA
Soms Klappert Ook Dit Afval
Schuddend Klaarkomen Op De Achterbank
Super Kut Onderdelen Duidelijk Afwezig
Samen Knutselen Onder De Auto

SUBARU
Steeds Uitermatig Belachelijk Abnormaal Rammelende Uitvinding

SUZUKI
Stuur U Zelf Uw Kist In

TALBOT
Technisch Als Lelijk Bestempelde Onvervalste Teleurstelling

TOYOTA
Totaal Onveilig Yapans Ontwerp Tegen Afvalprijs

VAUXHALL
Volgens Allerlei Uitgesproken Xenomanen, Haast Altijd Lullig Langzaam

VOLVO
Volgens Onze Leraren Volkomen Onveilig
Volgende Onderdelen Liggen Verderop

V.W.
Volkomen Waardeloos

YAMAHA
Yapanse Arbeiders Maken Alles Half Af

ZASTAVA
Zielig Autotechnish Systeem, Tenslotte Als Vuiligheid Aanvaard

Voor al diegene die morgen in Oostende zijn.....

Hoe ik bij deze uitspraken kom?
Wel het rommelt en blijft rommelen hier op Sennet.
En dit vrijwel door slechts één blog.
In mijn 26 jarige carrière in de horeca business heb ik talloze mensen met principes aan de toog gehad.
Pikant detail daarbij is dat bij iedere volgende pint die principes veranderden.
In Antwerpen zegt men “hij draait zoals de wind”, en al surfend door blogland kom ik diezelfde mensen tegen die hun principes laten meedraaien met de wind.
In feite bekijk ik SenNet een beetje als een reuze balzaal.
Waar iedereen welkom is, en waar maar één doel vooropgesteld staat, plezier maken.
Hoe je dat plezier wil uiten maakt ieder voor zich uit.
De een doet dit lyrisch, de ander doet dit kunstig en nog een ander doet dit met het weergeven van zijn principe.
Maar het zijn die laatsten waarbij ik vaak merk dat ze, naarmate het vat leger wordt, dat principe draait met de wind.

Een principe heeft niets te zien met een mening.
Die laatste mag, en moet, men kunnen herzien.
Het siert trouwens de mens die zijn mening durft te herzien, en daarna kan herroepen.
Doch met een principe is het anders gesteld.
Er wordt verondersteld dat je daar eerst goed hebt over nagedacht of het wel haalbaar is.
Je principe is grotendeels ook een levenswijze.
Het maakt deel uit van je karakter.
Hoe is het gesteld met het karakter van iemand die van principe veranderd als van de dagelijkse slip, zo vraag ik mij af?
Is die mens dom? Of is hij karakterloos? Of is hij zoekende?
Nou zoekende ben je waarschijnlijk je ganse leven, maar een principe zou je als 50+ toch moeten kunnen handhaven, niet?

Eén van die principes die ik handhaaf is dat ik, al dan niet gevraagd, ongezouten mijn mening geef op dingen die ik hoor en zie.
Misschien is dit wel een foute karaktertrek van mij, maar het positieve daar aan is dat men weet wat men aan me heeft.
Dat ik vandaag niet zo zeg, en morgen zus.
Dat ik niet mee draai met de wind, van waar die wind dan ook moge komen.
Dat ik daarbij nogal gevat uit de hoek kan komen is mooi meegenomen, want wie de bal kaatst kan hem terug verwachten.
”Ik strijd met open vizier” het is mijn motto.
Ik ben van principe dat veel meer mensen zulks zouden moeten doen,het zou hen veel ergernis besparen.
Maar het zou vooral veel andere mensen ergernis besparen.

Een ergernis die ik tentoongespreid zag tegen nog maar eens dat ène controversiële blog, dat onlangs hier op SenNet verscheen.
Met een volgens mij groot vertoon van agressie erbovenop met de woorden “Vuurpeloton, de pot op”
Ik vraag mij daarbij af, zijn dat die mensen die in het verkeer hun middenvinger te pas en te onpas opsteken naar andere weggebruikers?
Zijn dat nu die mensen die uit hun bol gaan wanneer er iemand net dat ene parkeerplaatsje voor hun neus wegkaapt?
Want dat het niet de mensen zijn die volgens hun principe bloggen enkel voor eigen plezier en zich verder met niemendal bemoeien, wordt hiermede toch bevestigd?
Eén blogger die ik veelvuldig tegen kom op mijn ronde door blogland, heeft zichzelf uitgeroepen tot verdediger van de zwakste onder ons bloggers, namelijk de heer “Ronald Milo”
De benaming“zwakke” vind ik op zichzelf al een belediging.
Want wie zegt dat die zogenaamde “zwakke” zijn principe niet in ere houd door zich niet geroepen te voelen dat hij of zij zich moet verdedigen.
Dat hij zijn principe in ere houd door het bewuste blog dat hem laakt of ergert niet te bezoeken, en derhalve er zich ook niets van aantrekt wat ze van hem/haar denken.
Het zal toch niet zo zijn dat alle “zwakke” bloggers gaan uithuilen bij de heer “Roland Milo”.
Daar heb ik dan alvast op zijn log niets van gemerkt.

Daarbij vraag ik mij dan af waar die Ronald Milo was toen ik op de barricade stond voor ‘Cyberfox’
Waar hij was toen mijn ‘huismusjesblog’ onterecht onder vuur lag.

Waar hij was toen Chia beledigd werd door datzelfde controversiële blog.
Toen ik dagenlang belaagd werd door ‘Amor Fati’?
Och ja, ik zou het bijna vergeten, de heer ‘Ronald Milo’stuurde mij een vriendelijk mailtje waarin hij uithaalde naar Amor Fati.
Toen ik hen even vriendelijk vroeg of ik hem mocht citeren, hoorde ik wekenlang niets van hem.
Zwijgen is toestemmen dacht ik, en ik verwees dus even naar zijn woorden.
Verwonderd was ik toen ik van de week een mailtje kreeg waarin de heer ‘Ronald Milo’ mij liet weten dat hij zulks liever niet had.
Te laat, het kwaad is reeds geschied, maar daar ik het in mijn eigen woorden heb weergegeven kan niemand mij iets doen.
Tja, ik stoot mij niet tweemaal aan dezelfde steen meneer!
Nog volgens deze meneer kwam het mailtje zo laat omdat hij op reis, of iets dergelijk, was geweest.
Maar om een reactie te geven bij de berichten van sommige blogs, was hij ondertussen wel present.

Waarschijnlijk ziet de heer ‘Ronald Milo’mij niet als “zwakke senior” en ik ben blij toe.
Dat is alvast iets dat hij goed gezien heeft.
Wat ik mij hierbij wel afvraag is, volgens welk principe zou hij leven?
Volgens welk principe leven die mensen die met schelden hun ongenoegen menen te moeten uiten?
Op een bepaald moment, en op een bepaald blog schrijft de heer ‘Milo’in een reactie, en ik citeer:”Er zijn al genoeg blogs met prentjes van katjes en gedichtjes”, einde citaat.
Wat wil hij nu feitelijk?
Wil hij bepalen wat principieel de blogs zouden moeten zijn?
En ware het niet beter dat hij dat principieel op zijn eigen blog te kennen gaf, en niet in blogs die per definitie vele bezoekers lokken?

Principe’s!
Het is goed dat je ze hebt.
Het is nog beter als je ze kan waarmaken en handhaven.
Maar als je niet weet welke kant je er mee uit moet, kan je ze beter over boord gooien.
Dan wordt iedereen er beter van!!!

Is dit nu een principe of is het een mening?
Laat mij alvast jullie mening kennen.

Kortheid des Levens


Het menschelijk geslacht valt als de blaadren af:

Wij worden en vergaan, -- de wieg grenst aan het graf. --

Daartusschen speelt een droom een treurspel met het harte;

De smart wijkt voor de vreugd, de vreugd weer voor de smarte;

De koning klimt ten troon, de slaaf buigt voor hem neer;

Dat je jezelf niet altijd ziet, zoals een ander je ziet, heb ik vandaag maar weer eens ondervonden.

Er zijn van die dagen dat wanneer ik in mijn spiegel kijk, zo ver mogelijk zou willen vluchten.
Meestal valt die opwelling samen met het pas uit bed komen.
Een licht ontbijt en ettelijke koppen koffie later, waag ik mij dan aan een tweede poging.
Mooi is het nog steeds niet, maar er is al wat kleur te zien, en de haren doen een poging om minder weerbarstig te zijn.

Dan over naar de grotere middelen!
Douchen, haren drogen en de shminkkoffer erbij halen.
Het laatste geeft nog het meeste resultaat, al doe ik de moeite niet wanneer ik niet naar buiten ga.
 En jawel dames, het is een heuse koffer, of beautycase zoals je wilt, het is geen spraakverwarring.
Ik heb talloze kleurtjes oogschaduw, mascara en eyeliner.
Ontelbare kleuren lippenstift en lipgloss is ook in mijn koffer te vinden.
Ik kan nu éénmaal niet weerstaan aan al die dingen die zo uitnodigend staan te blinken, en die zo mooi staan bij de dames uit de vrouwenmagazines.
Het absurde daarbij is dat ik nooit lippenstift gebruik, en m’n ogen vrijwel steeds in dezelfde kleur opmaak.

Dan is het moment aangebroken om een half uur voor de open kleerkast te gaan staan, om tot de vaststelling te komen dat ik in feite niets hebt om aan te trekken!
Ik leg me node neer bij dit feit, en maakt er het beste van.
Na talloze kledingstukken te hebben aangetrokken, en weer uitgetrokken, is er uiteindelijk toch wat dat nog nipt door de beugel kan.
En met een ietsepietsie meer zelfvertrouwen werp ik voor de derde maal een blik in de spiegel.
Buig een beetje naderbij en merk op dat ik goed werk heb verricht.
De trui verbergt perfect mijn wespentaille…..
De pantalon accentueert mijn laaghangende kont en dikke billen zoals het bedoeld was…..
Een nòg wat nadere blik vertelt me dat ook de make-up een knap resultaat geeft, want mijn van nature gladde huid, ahum, oogt als oud gekrakuleerd leder.
Dus het beoogde resultaat is behaald.
I’m looking goooooood!

Als jullie ondertussen niet meer moesten weten waarover dit alles draait, scroll dan effe met mij naar boven.
Ok, ik ben weer mee en hoop jullie ook.
Dus je ziet jezelf niet zoals een ander je ziet!

Knuffel moest vandaag op controle bij zijn huisdokter, dus ik moest wel buiten de deur.
Het was een rotweertje, koude wind en regenbuien, afgewisseld met grijze lucht en een pover zonnetje.
Maar mijn ochtendritueel had al het één en ander toegedragen aan mijn humeur in mineur.
(Beetje poëtisch zijn mag ook op zo’n grillige aprildag hé?)
Toen bij de dokter alles in orde bleek, steeg mijn zelfbeeld naar zelfoverschatting, want·ik besloot gelijk om de pasfoto’s te laten maken die ik nodig had voor mijn nieuwe paspoort.
De uitnodiging was mij vriendelijk doch uitdrukkelijk ter kennis gesteld.
”Je oude identiteitskaart vervalt weliswaar nog niet, maar de overheid…..blablabla”.
”Dus wordt je hierbij dringend verzocht…….en blablabla”
Gelijk de daad bij het woord voegend, wij naar de fotograaf.

Dat had ik nu beter niet gedaan!
Op slag was mijn goede zelfbeeld veranderd in ongeloof en verbijstering!
”Dit ben ik niet!” zo schreeuwde alles in mij.

De weelderige krullenbos die ik meen te bezitten, was veranderd in een pluizenbol, een geplette suikerspin.
Mijn stralende glimlach werd weergegeven als een mislukte grimas.
De, mijn van nature hoge jukbeenderen, waren in enkele minuten verdwenen om plaats te maken voor uitgezakte bolle wangen.
Het zachte, vriendelijke, moederlijke gezicht, zo perfectionistisch opgemaakt, was te vergelijken met iemand die net in een citroen had gebeten.
 Bij de eerste de beste pascontrole zoekt men gelijk naar een ontsnapte boef in hun bestand bij het zien van mijn foto.

Van ellende ben ik een groot stuk taart gaan eten.
Naar de duvel met mijn perfecte mannequin lijn!
Naar de duvel met mijn knap geproportioneerd gelaat!

Er is toch niemand die het opmerkt.
Iedereen ziet mij anders dan ik mezelf zie!
Niemand ziet mij immers zoals ik werkelijk ben!
Of zou het aan mijn spiegel liggen?

Enkel diegene die een button komen plaatsen met wat loos gezwam en enkel de intentie om bezoekers te ronselen, die kunnen van mij ook navenante reactie verwachten.
En waarom zou ik niet denk ik dan, ze vragen er toch om!
Hoe kan je anders verklaren dat ze beweren dat je een leuk blog hebt, terwijl er schrijnende verhalen te lezen staan?
Of hoe ze een button plaatsen met de vraag om een wederbezoek te brengen, terwijl op het bewuste blog te lezen staat dat de eigenaar schielijk overleden is diezelfde week?
Zoals door onderstaande betreffende, meteen de reden waarom ik dit epistel schrijf….!

Mijn aversie voor zoveel domheid en kortzichtigheid zet mij ertoe aan, mijn eerlijkheidsgevoel gebied het mij!
Maar ook mijn misnoegen over Amorfati
Met open vizier, met naam en toenaam, en niet in anonimiteit zoals sommigen doen.
Dat ik hierbij tegenwind kan krijgen is iets dat ik ingecalculeerd heb, en waar ik helemaal niet mee zit.
Omdat ik van oordeel ben dat ik mondig genoeg ben om mijn standpunten te verdedigen.
En ik ben ook niet te beroerd om mijn ongelijk toe te geven wanneer dit nodig blijkt.
Tot je iemand tegenkomt die voor geen enkele reden vatbaar is!
Zo iemand is AMORFATI!!!

Sinds de recente komst van het blog ‘Het vuurpeloton’ is er heel wat commotie ontstaan in blogland.
Het is een beetje een controversieel blog.
Het beoordeeld andere blogs, en ik ben er mij van bewust dat niemand daar zat op te wachten.
Ik vergelijk het een beetje met een tv programma dat niemand heeft gezien wegens niet ‘cool’, maar waar toch iedereen kan over meepraten.
Ik vind het best te pruimen, en wanneer ik het niet met hen eens ben laat ik dat duidelijk blijken… en omgekeerd.
Zo gaf ik op hun ‘onder de loep/Amorfati’ een volgens mij ietwat ludieke, maar vooral een schertsend bedoelde reactie.
Dit is wat ik schreef….

Bedriegerij!
 Ach, in feite is het zielig vind ik. Het getuigd enkel van weinig fantasie, en vooral eigen initiatief en inbreng.
Men bedriegt vooral zichzelf, want net zoals jullie, trappen ook wij bloggers daar niet in.
Laat het arme mens toch nog een beetje plezier in haar leven.
Wie weet met welk gemis ze elke dag moet leven.
Als dan een plaats in de top tien haar het ultieme geluk brengt, dan gun ik haar dat van harte.
Zelf heb ik het geluk dat ik mij met deze praktijken niet moet inlaten.
Ben wel een beetje jaloers op de multiple orgasme’s die zij mag beleven bij elke stijging van haar blogstatistieken….:))
Maar zo begreep Amorfati dit helemaal niet.
En haar antwoord was een sneer op mijn beide gastenblokboeken op de haar ondertussen zo eigen geïntrigeerde manier, een button!

‘Amorfati’s’ reactie:
Nympho komt nog eens loeren ben hier ook wat komen rondneuzen om wat inspiratie op te doen om een beetje stijgingen te ontvangen van gasten.
aldus kan ik misschien wat multiple orgasmes beleven bij de stijgingen….
einde reactie, te lezen hiernaast in het gastenboek.
Dit ging gepaard met een plaatje van een strippende kip.

De, door mij vermeende humor van de reactie, inziende, nam ik niet de moeite om te reageren.
Voor mij was de zaak afgedaan, en ik had geen zin om hier op door te bomen.
Tenslotte was het ‘Het vuurpeloton’ die haar te kakken had gezet, en niet ik!
Ik nam dus aan dat ze daar wel haar verhaal zou gaan halen, zoals iedereen normaliter zou doen wanneer niet akkoord met hun evaluatie.
Of men negeert de ganse handel en gaat voort zoals voorheen, in de stellige overtuiging dat je zelf beter weet, toch?
Maar niet zo Amorfati (alias Nympho) zoals ze zich tegenwoordig zelf noemt.

Nee, deze blogster vond het nodig om haar gelijk af te dwingen van mij, en dit op mijn beide blogs.
Verkoos ik nòg steeds om beleefd en subtiel te blijven (de reactie’s kunt u lezen in (huismusje’s gastenboek) dit was buiten de waard om gerekend.
Stilaan werd ik het beu!
Ze verweet mij dat ik mijn principe niet volgde, en vroeg mij om met open vizier vechten.
Nou, ik wil niemand teleur stellen, ook haar niet.
Nimpho wou mijn mening, en kreeg mijn mening.
Ik liet haar precies weten hoe ik dacht over haar manier van aandacht zoeken.
Tevens over haar manier om bezoekers te lokken, iets  dat niet veel zoden aan de dijk lijkt te brengen, gezien de minieme reactie's onder haar schrijfsels.
Misschien dat dit  haar wat op weg helpt, (of is dat juist haar bedoeling, zo vraag ik mij nu af....?) Dan is ze slimmer dan ik haar acht, maar je mag nooit iemand onderschattten!
En ach, ik gun het haar!
En voor mij was de kous hierbij af

Maar nog was het niet genoeg voor Amorfati/nimpho!
Ik realiseerde mij hoe ze stilaan het bloed vanonder mijn nagels begon te halen.
En wat ik nog nooit heb gedaan, want ik ga graag een dialoog aan, heb ik tegen mijn principe in, met haar gedaan.
Ik heb haar geblokkeerd op mijn 'huismusje's' gastenboek
Geblokkeerd nadat ze haar gelijk wou halen met flagrante leugens.

Geblokkeerd omdat ze mijn respect eist!
Nee dame, respect moet je verdienen, niet afdwingen, anders heeft het geen enkele waarde.
Wanneer ze voelde dat ze niet ging krijgen wat ze van mij eiste, kwamen de leugens.
Want niets is de dame vreemd hoor om haar gelijk te halen.
Zo beweerde ze dat ik haar bestookte met emails, terwijl het net andersom is, en ik citeer:

"Er is een e-mail verstuurd via het 'e-mail mij' formulier op uw blog! ‘huismusje’.....
weeral een misverstand
hieronder is je mail, en dat alleen was wat ik
bedoelde wanneer ik schreef dat je me geen mail meer
hoefde te sturen (terwijl jij je gastenboek bedoelt ipv mail
ik krijg dus wel mail zoals je ziet....(om aan te kondigen dat je een repliek in je gastenboek Write2Me hebt geplaatst)
en ik heb helemaal niet de bedoeling om iemand te laten kotsen of het kotsbeu te laten worden
wanneer je over iemand op een publieke plek iets neerpent is het normaal dat je antwoord kan
verwachten
ik wil alleen maar iets trachten uit te praten,
maar blijkbaar mag dat niet.  ( en voor de rest ben ik geen bedelaar en al dat andere mooie die
je mij toedicht
dus hier END OF STORY
en ik heb nergens leugens over jou of je blog gegeven.
lees maar wat ik schreef .......... (dit is ook te lezen in  mijn  'huismusje'  gastenboek)
goodbye...." (einde citaat)

Dus, de emails die zij ontvangt krijgt men automatisch wanneer men een bericht in mijn gastenboek zet, en niet van mij persoonlijk.
Ligt het nu aan mij, of wat?
Wìl nimpho/amorfati niet begrijpen, of kàn nimpho/amorfati niet begrijpen?
Al die kafkiaanse toestanden hangen mij de strot uit.
Men zou angst krijgen om nog een reactie neer te pennen die iets meer bevat dan een button.
Volgens de opinie van ‘Nimpho/Amorfati’ is meer ook niet nodig!
Want beste lezer, ik ben niet de enige die de schaduw van Nimpho/Amorfati achter zich aanvoelt komen.

Zo kreeg ik, op wederom een ludieke reactie van mij, op dit alles,bij ‘het vuurpeloton’ volgend bericht van een lezer (blogger?) Milo, (en ik citeer;
"Ik heb het dan wel opgenomen voor Amor Fati, zoals voor allen die werden beoordeeld door het 'vuurpeloton'
O.a. om reden dat wanneer men reeds gefrustreerden op hun
blog gaat beoordelen deze nog meer gefrustreerd gaan geraken en dan doorslaan.
Nadien is Amorfati zich in een mailtje komen beklagen over die stoute jongens van het vuurpeloton en wat die haar allemaal aangedaan hadden en dat ze het erg vond van mij etc etc.
Nu blijft ze me ook stalken met slijmmails. Ik vecht tegen ‘het vuurpeloton’ omdat deze in de aanval gegaan zijn na wat kritiek.
Maar ik vecht  terug met hun eigen wapens sarcasme.
Ik kan het best alleen aan en hoef geen hulp van slijmproppen als Amor Fati...." einde citaat)

Dit alles begint inderdaad te gelijken op stalking!
Als jullie de moed en de tijd hebben gehad om heel dit epistel door te lezen, alsook al de reactie’s op alle blogs….
Dan wil ik jullie beleefd vragen om jullie objectieve mening te geven over dit alles.
Als het zo is dat ik beledigend ben geweest, dan zal ik heel deemoedig mijn excusen aanbieden.
Want ik vecht inderdaad met open vizier, maar ook met een hart voor mensen, en hun al dan niet gebrek aan begrip.
Ondertussen ben ik Nimpho/amorfati inderdaad kotsbeu geworden.

 Graag jullie mening!

 

Depenisvanjezus

Wat lees je in het woord hierboven?

a. Als je leest "de penis van Jezus", dan ben je bij de grote groep van mensen die om de 3 seconden aan seks denkt.
b. Indien je gelezen had "de pen is van je zus", behoor je tot de groep die niet voortdurend aan seks denkt.
c. Als je leest "de penis van je zus", dan ben je pas pervers.
d. Als je leest "de pen is van jezus", dan ben je een seksloze godsdienstfanaat.

Daarstraks hoorde ik het liedje van:Gérard Lenormand, “Si j’Etais Président de la Repuplique”, meteen gevolgd door het weerbericht.
Nu zullen jullie je waarschijnlijk afvragen wat het één met het ander te maken heeft.
En ik ga proberen het te verklaren, want zoals zo vaak hier en daar door mij neergepend, mijn gedachten gaan soms op en neer als een jojo.
Of beter gezegd, als een op hol geslagen kermispaard.

Het weerbericht gaf nog maar eens aan dat de warme dagen waar ik zo naar verlang, nog niet in zicht zijn.
Ok, hier en daar staat al wat in bloei.
En vanachter het raam lijkt de lente gearriveerd.
De zon schijnt met tussenpozen, afgewisseld door regenbuien en donkere lucht.
Maar wanneer je buiten komt is het koud, en waait er een verdomd gure wind door je haren.
Reeds tweemaal heb ik mijn dikke truien, winterjas, muts en sjaal naar achteren verwezen, en evenveel maal heb ik ze terug naar de voorste rij moeten brengen.
Ik ben dit weer beu, ik ben het zelfs meer dan zat!

Ik las van de week dat bij 40% van de mensen die stress hebben, ons klimaat een grote rol speelt. Zeg maar de boosdoener is.
Dat mensen die te weinig zonlicht krijgen vatbaarder zijn voor depressie’s.
En ik geloof dat ten volle.
Als de zon schijnt en het is een ietsje warm, dan zie je overal lachende gezichten om je heen.
Je ziet meer kleur op straat.
Mensen maken de tijd om een praatje te maken.
Of men pikt een terrasje mee.
Een winterse boswandeling heeft zijn charme, zeker en vast.
Maar voor mij verliest het al zijn charme als de winter blijft aanslepen.

En wat is nu het verband met het liedje van Gérard Lenormand?
Wel, dat ene regeltje waarin hij zegt “als ik de president was van de republiek.”
Daarbij dacht ik “wat zou ik veranderen als ik het voor het zeggen had?”
Hèèl veel, natuurlijk, maar om bij het ‘weer’ te blijven zou ik het volgende wetsvoorstel indienen.
Als het zo is dat vele mensen stress en een depressie krijgen door ons klimaat, dan moet de volksgezondheid daar een mouw aanpassen.

Dus waarom niet iedereen 3X per jaar tussen november en april een reis naar een zonnig oord aanbieden.
De reiskosten worden je vergoedt door het ziekenfonds.
Of beter nog, het ziekenfonds organiseert, gratis, die reizen.
Waarbij je een waaier aan vrije keuzes hebt.

Het brengt natuurlijk kosten bij voor de staat, maar aan de andere kant zou men er toch ook bij winnen.
Werknemers zouden minder vaak ziek zijn, en zonder stress hun werkzaamheden verrichten.
Psychiatrische instellingen zouden minder vol zitten.
Dure anti depressivo zouden niet meer zo veelvuldig moeten worden voorgeschreven.
Dokters zouden geen stress krijgen van overvolle wachtkamers.
Ik meen zelfs dat verkeersagressie, en agressie in het algemeen zou afnemen.
En er zijn nog tal van voordelen aan verbonden waar ik nu niet meteen de tijd heb om ze allemaal op te sommen.

Als toemaatje, want een goed politieker moet wat doen voor zijn kiezers, de tekst van het liedje dat mij op deze gedachte bracht.
Al moet de tekst in een gans andere context gevat worden.
Een context die ook staat als een huis.

 ZOUDEN JULLE DAN OP MIJ STEMMEN.....?

Il était une fois à l'entrée des artistes
Un petit garçon blond au regard un peu triste
Il attendait de moi une phrase magique
Je lui dis simplement : Si j'étais Président
Si j'étais Président de la République
Jamais plus un enfant n'aurait de pensée triste
Je nommerais bien sur Mickey premier ministre
De mon gouvernement, si j'étais président
Simplet à la culture me semble une évidence
Tintin à la police et Picsou aux finances
Zorro à la justice et Minnie à la danse
Est c'que tu serais content si j'étais président ?
Tarzan serait ministre de l'écologie
Bécassine au commerce, Maya à l'industrie,
Je déclarerais publiques toutes les patisseries
Opposition néant, si j'étais Président

Si j'étais Président de la République
J'écrirais mes discours en vers et en musique
Et les jours de conseil on irait en pique-nique
On f'rait des trucs marrants si j'étais Président
Je recevrais la nuit le corps diplomatique
Dans une super disco à l'ambiance atomique
On se ferait la guerre à grands coups de rythmique
Rien ne serait comme avant, si j'étais président
Au bord des fontaines coulerait de l'orangeade
Coluche notre ministre de la rigolade
Imposerait des manèges sur toutes les esplanades
On s'éclaterait vraiment, si j'étais président !

Chœur d’enfants :

Si t'étais Président de la République
Pour nous, tes p'tits copains, ça s'rait super pratique
On pourrait rigoler et chahuter sans risques
On serait bien contents si t'étais Président

Final :

J’s’rai jamais Président de la République
Vous les petits malins vous êtes bien sympathiques
Mais ne comptez pas sur moi pour faire de la politique
Pas besoin d'être Président, pour aimer les enfants.

la la la la la ..........

ANNÉE DE CRÉATION : 1980

Geilen op aanslagen:
-Hamasturberen

Een moslim met een hengel
-Een vislamiet

Een moslim die per ongeluk de verkeerde buurman onthoofd
-Een Vergislamiet

Speelgoed voor moslimkinderen
-Mekkano

Islamitische dame van lichte zeden
-Rammadam

Hoe noem je het islamitische meisjesblad?
-De PalesTina

Onhandige islamiet
-Morslim

Palestijns gezond broodje
-Volkoran

Islamiet met een spraakgebrek
-Slislamiet

Kledingstuk voor Jihad-strijder
-Onthoofddoekje.

Vrolijke Islamiet
-de Lachmed.

Populair moslimdrankje
-AraBier.