Er is vandaag de dag nogal wat te doen rond de vagina.
Er zijn de vaginamonologen om te beginnen, en het laatste is een boek van Goedele Liekens.
Zelfs hier in blogland sloeg de vaginarage toe. Hoe gaan we "ze" noemen.
Velerlei namen werden naar voor gebracht, maar "mimi" schijnt tot nader order de voorkeur te genieten. Je kind zal maar Mimi heten, he Mimi?!
Ik hou het voor mezelf bij één van de oud antwerpse benamingen, en ik noem haar al jaren "mijn preut."
Preuteke, ik vind het nogal lief en aandoenlijk tegelijk klinken, en ik hoop dat geen mens het in zijn hoofd haalt om zijn kind met die naam door het leven te sturen.

Nu zijn de nederlanders op gebied van sexuele voorlichting en openheid ons altijd een stap voorgeweest.
Zo ook nu weer!
In Nederland kent men Goedele Liekens reeds lange tijd, en dus heeft men vermoedelijk ook vernomen dat zij een boek op de mark heeft gebracht.
Men heeft in Nederland vrijwel zeker het fenomeen "seniorennetblogs" ook op gemerkt, want men heeft beide gecombineerd om ons weer een stapje voor te zijn!
Ik weet dat jullie nog altijd niet weten waar ik naartoe wil, af gezien van de titel dan, maar ik ga het nu duidelijk maken!

Eénmaal per week gaan mijn allerliefste en ondergetekende naar ons tweede verblijf in Brunssum, NL.
Kwestie van de planten water te geven, en de post te lezen.
Nu is het daar niet anders dan hier hoor, rekeningen en veel reclame.
Maar één reclamefolder viel mij op omdat hij vooral gericht was op het comfort voor senioren.
Zo had je een gans gamma aan allerlei "steunmateriaal".
Letterlijk van kop tot teen kon men je die "steun" aanbieden tegen verminderde prijzen.
Ook had men voor elk ouderdomskwaaltje een remedie, dit onder de vorm van een keur aan pilletjes en zalfjes.
Het uiterlijk werd ook niet vergeten, want zo had men wat tegen ouderdomsvlekken, slappe huid, vermoeide huid enz. Ook de nodige camouflage make-up, optische spiegel en opsmukspullen werden niet vergeten.
Het frappante was dat bij elk van hun producten een rijpere vrouw stond afgebeeld.
Diverse vrouwen die allemaal de grijze haren gemeen hadden, maar met een opvallend veel jonger gelaat dan de meeste vijftigers die ik ken, of sporadisch tegenkom.
De man was volledig uit deze folder verbannen.

Maar nu komt het!
Want ik zie jullie denken, ha, ze hebben aan alles gedacht, behalve aan onze vagina.
Mis poes! Men had er wel degelijk aan gedacht!
Rechts van de warme elastische witte sokken, en boven de magnetische inlegzolen en rugspons met lange steel en zeepreservoir, stond ie.
De liefdes sluimerschelp!
Comfortabele gecombineerde vibrator voor stimulatie van de vagina en de clitoris.
Onzichtbaar onder de kleding, geruislooos, en traploos instelbaar.
Voor wie nog meer inlichtingen wil over dit leuke hebbeding, mag mij altijd mailen. Ik geef jullie dan wel het adres door waar je het kan kopen.
Hij kost € 36,95

Maar wat ik nu zo kostelijk vind is dat men er in Nederland helemaal niet hypocriet over doet, en nog veel minder preuts.
Ik zie hier in een, zeg maar folder van "kruidvat", nog geen reclame staan voor een vibrator.
Laat staan dat men hem gaat aanbevelen voor 50 plussers.
En al Goedele Liekens goede bedoelingen en vooruitstrevende mening ten spijt, de Nederlanders zijn ons toch weer voor!
Zij kunnen senioren, vagina's en sexspeeltjes als vanzelfsprekend beschouwen.
Een nederlander doet daar helemaal niet moeilijk over.
Terwijl de Belgen nog steeds aan het zoeken zijn naar een gepaste naam voor de vagina.

LIEFDESSCHELP, EN VOOR DE KLEINE KINDEREN, SCHELPJE!
KLINK DAT NIET HEMELS MOOI? WAT DENKEN JULLIE?

Ik vergeet, bij onderstaand bericht over de nieuwe dienst wagen van M.d.K.,  nog te vermeleden dat de hippe OCMW voorzitster van Antwerpen, voor duizenden euro's een superdeluxe badkamer heeft laten aanbouwen op haar kantoor.
Vermits het lijkt dat zij woond en slaapt in haar wagen, en baad op haar kantoor, vermoed ik dat de sukkel geen eigen woonst heeft. Ik stel mij dan ook de volgende vraag.
Zou het voor Antwerpen niet veel goedkoper zijn, om deze mevrouw een sociale woning ter beschikking te stellen?
Met voorang uiteraard wegens hoogdringendheid!
Hoogdringendheid voor de stadskast!

Benieuwd of iemand hierover een mening heeft!

In onze jonge jaren waren wij vrouwen net loslopend wild.
Zo leek het althans voor mij. Maar ik lees op verschillende blogs dat dit schering en inslag was, zo ook nu weer bij bojako.
Op menige job was er wel een man die naar je borsten of je billen greep.
Wij lieten duidelijk merken dat we met dat soort aantastelijkheden niet waren gediend, maar we konden met onze klachten nergens terecht.
Meestal kwam het erop neer, althans in mijn geval toch, dat ik op zoek ging naar ander werk. Met een schuldgevoel erbovenop, want erover praten deed ik niet.
Maar de tijden zijn veranderd.
Op elke fabriek of kantoor kan je nu terecht om die ongewenste intimiteiten te melden. Tenminste als je durft, want veel vrouwen zwijgen nog, en leggen nog vaak de schuld bij henzelf.
Vermits ik niet meer werk, en vermits ik geen jonge frisse bloem meer ben, ben ik gevrijwaard van die grijpgrage mannenklauwen.
Ha, had je gedacht liefje!

Mijn knuffel is een zeer minzaam man.
Nooit het ene woord hoger dan het andere, noot opgewonden of nerveus.
Maar hij heeft één principe waarvoor hij uit de bol zou gaan, en geloof mij dat hij niets uit de weg gaat moest het nodig zijn. En hij is sterk als een beer.
Zijn principe luidt: van mijn auto en mijn vrouw moet iedereen met z'n fikken afblijven.
Jawel in die volgorde, maar ik vergeef het hem minzaam. Tenslotte is zijn auto nog jong en glanzend.

Om nu to the point te komen van deze lange inleiding, gisteren moest ondergetekende naar de kliniek.
Op 15 november moet ik onder het mes, en er moesten vooraf nog wat onderzoeken gebeuren.
Vermits de kliniek in het centrum van Antwerpen ligt, ( voor de Antwerpenaren, aan "de harmonie") en dat centrum één open gat is, besloten we om met de tram er naar  toe te gaan.
Nu wou het zo zijn dat we net op het spitsuur terug naar huis reden, dus overvolle trams.
Achter mij stond een man, voor mij stond mijn knuffel.
Ik voelde mij een beetje een sandwich, het voordeel was dat ik bij een bruuske stop niet omver kon vallen.
Het nadeel was dat de man achter mij steeds met iets tegen mij aan stond te porren.
Ik dacht eerst aan een tas of iets dergelijk. Maar toen ik achterom keek om te laten merken dat ik wat geïriteerd raakte door het gepor, keek in een gelaat met een brede grijns.
Om mij meteen duidelijk te maken dat hij er plezier aan beleefde, gaf hij mij nog een por extra.
Ik voelde elk haartje in mijn nek rechtop staan. Maar ik kon niet voor of achteruit, wij stonden met z'n allen opeengepakt zoals sardienen in een blik.
Toen begon de man ook nog eens van links naar rechts tegen mij aan te schurken.
Mijn bloed kookte, maar ik kon niets doen.
Plots voelde ik een hand tussen mijn billen, en ik kon nog net een gil vermijden
Ik wou niets zeggen tegen mijn alleliefste, want ik ben er zeker van dat het dan tot knokken zou komen.
En dat wilde ik ten allen koste vermijden.
Bij de eerstvolgende halte schoot ik als een pijl uit een boog naar de uitgang, knuffel bij zijn jasmouw meetrekkend.
Die sputterde eerst wat tegen, want hij merkte heel terecht op dat we lang nog niet waren waar we moesten zijn.
Maar ik denk dat hij aan mij zag dat het ernstig was.

Natuurlijk vroeg hij wat er gaande was, maar ik vertelde het hem niet.
Hij zou boos worden omdat ik hem op de tram niets had gezegd.
Ik zei dat ik het benauwd kreeg tussen al dat volk.
Ik zie het zei hij, je ziet zo rood als een kalkoen en de zweetdruppels staan op je voorhoofd.
We hebben gewacht op de volgende tram, het was een hermelijntram, nog halfleeg.

Daar moet ik nu zo oud voor geworden zijn om nog door een perverse vent te worden lastig gevallen, denk ik nu bij mezelf.
Ik hoop dat de jonge vrouwen van nu veel assertiever en alerter zullen reageren dan ik wanneer die gore vent achter hen op de tram komt te staan.

Antwerpen heeft een grote schuldenlast, en zo te zien zal hij nog niet meteen kleiner worden.
Toch niet als het moet afhangen van de OCMW-voorzitster van dienst.

De vinnige dame reed de voorbije twee jaren 110.000km. met haar dienstwagen.
Zij vond het dan ook hoog tijd worden dat er een nieuwe onder haar zitvlak kwam te bollen. Reeds haar derde.
Niet zo maar eender dewelke had zij in gedachten, nee, ze heeft haar duidelijke wensen kenbaar gemaakt.
Zij koos voor de Opel Signum 2,2 DTI!
De spiksplinternieuwe wagen diende van volgende opties te voorzien te zijn:
metaalkleur, lederen interieur inclusief verwarmbare voorzetels, parkeerpiloot, radio CD & MP3 speler, GPS navigatie/kleurenscherm voor navigatie, sierprofiel en een afneembare trekhaak.
Geen kattepis dus!

Mensen die van een leefloon moeten leven zullen ook wel vaak last hebben van koude billen, doch zij krijgen geen verwarmde zetels.
Meer nog, met de hoge verwarmingskosten zullen ze hun verwarming enkele graden lager mogen zetten.
Waarschijnlijk hoopt men dat zij het warm krijgen wanneer ze de blitse auto  zien voorbij zoeven.
Ondertussen werden de prijzen voor de maaltijden in de Antwerpse OCMW dienstcentraverhoogd.
Ook de hulpverlening is er als de kippen bij om het tarief aan te passen. Naar boven uiteraard!
En waarom heeft een dienstwagen in godsnaam een trekhaak nodig?
Ik kan niet geloven dat zij na een late vergadering gaat overnachten in haar caravan.
Een dienstcaravan dan waarschijnlijk?
Benieuwd dan met welke snufjes die is uitgerust. Alvast met sauna en bubbelbad vermoed ik. En uit noodzaak een waterbed?

Heer vergeef ons onze OCMW en zijn schuldenaren!


Geschreven naar aanleiding van een artikel in ANTWERPS NIEUWS.

Ik heb in mijn leven slechts drie echte dierbaren verloren.
Eén was mijn toeverlaat in mijn late tienerjaren, de tweede was een hartsvriendin die stierf bij een autoongeluk op amper 25 jarige leeftijd.
De derde was eveneens een hartsvriendin die ook als vervangmoeder optrad voor mij wanneer ik zorgen of verdriet had. Zij was vele jaren ouder dan ik en is vorig jaar overleden.
De eerste twee hun graf is reeds lang verdwenen op het kerkhof, en de laatste heeft geen graf of urne op het kerkhof.
Zij was vrijzinnig en geloofde niet in een hiernamaals.
Weg is weg was haar motto.
Ik heb voor hen alle drie een schrijntje in de vorm van een kadertje tegen de muur met hun foto in. Daarvoor staat een kaars. Die wordt op hun verjaardag aangestoken.
Zij zijn er niet meer, maar ze zijn niet vergeten!

Ik hoef dus op allerheiligen, net zomin als op andere dagen, naar het kerkhof toe.
Men moet dit later ook niet voor mij doen.
Ik heb tegen het iniatief om een graf te bezoeken op zich niets. Ieder verwerkt zijn verdriet op zijn manier.
Kerkhoven kunnen ook rustgevend zijn voor iemand die geen gestorvene heeft, maar die toch met een verdriet te kampen heeft uit legio redenen.
Ik heb vaak op kerkhoven gewandeld toen ik jong was.
Ik hield van de stilte. En ik hield van de mooie spreuken op sommige grafzerken.
Als een ware filosoof stelde ik mij dan allerlei vragen bij het lezen van die teksten op de grafzerken.
Vragen in de trent van; was deze man of vrouw werkelijk een geliefd persoon? Worden er nog tranen gestort voor hem of haar? Heeft hij of zij werkelijk veel goeds gedaan, en veel liefde gegeven tijdens het leven.
Vaak kon je aan de graven zelf wel zien of dat zo was.
Wanneer die graven eens per maand moesten worden verzorgt door de grafdelvers, dacht ik steeds, waarom doen ze het niet zelf.
Waarom maken ze zelf daar geen tijd voor.
Zijn dat die mensen die eens per jaar de duurste pot bloemen kopen, hun mooiste jas aantrekken, en dan naar het kerkhof gaan enkel om gezien te worden.
Enkel voor het oog van de mensen zoals men zegt.
Maar voor al mijn vragen bij deze zal er wel een afdoend antwoord zijn.
Er zijn ook mensen die door ziekte of ouderdom niet naar het kerkhof kunnen.

Het enige dat bij mij echt zeer schrijnend overkwam bij deze Alleheiligen, was een reportage op het nieuwsbericht van één.
Men liet er ons het grootste en beroemdste kerkhof van Antwerpen zien. Namelijk het Schoonselhof"
Tal van beroemde mensen liggen daar begraven. Met monumenten van, en standbeelden als grafzerk.
Het kerkhof trekt door dit feit ook op andere dagen door het jaar heen vele bezoekers.
Het oogt mooi, het oogt verzorgt. Men kan er zelfs hier en daar op een bank plaats nemen en mijmeren over leven en dood zo je wil.
Maar nooit neemt men de moeite om tot de uiterste hoek te gaan van het kerkhof.
Want daar is het niet mooi!
Daar staan geen banken!
Staan geen monumenten of standbeelden!
Nee, daar vind men enkel wat goedkope donkere houten kruisen.
Met in kalkwitte verf de naam en datum van geboorte en overlijden van de afgestorvene.
En hier en daar een ruiker bloemen.
Het is het kerkhofhoekje van de armen.
Daar liggen diegene begraven die niet het geld hadden om in pracht en praal te worden begraven.
Daar liggen diegenen begraven wiens familie met hen niets meer te maken wou hebben, of alleszins niet wilden opdraaien voor de begrafeniskosten.
Daar liggen de zwervers, de uitgespuwden van de maatschappij.
Die maatschappij betaald echter wel hun begrafenis, het O.C.M.W. met name neemt die taak op zich.

Dat zielige hoekje werd even in de kijker gezet via de tv.
Vreemd was dat toevallig de voorzitster van datzelfde O.C.M.W. ook aanwezig was, tegelijkertijd met de camera's.
Ik gedenk mijn dierbaren op mijn manier, met hun foto en een kaars, als een klein schrijn.
Ik hoop dat er iemand elke dag aan dat vergeten hoekje denkt op dat prachtige kerkhof.

MAAR ZELFS IN DE DOOD IS DE MENS NIET GELIJK.
EN DAT IS MJN OPRECHTE MENING!

Mijn alter ego huismusje is ingeschreven bij de huisdierenmailgroep alhier op seniorennet.
Als troubadoerke durf ik mij daar niet vertonen omdat ik bang ben dat men mij nen vranke aap gaan vinden. En apen zijn geen huisdieren he!

Ik lees daar al een paar dagen dat er verschillende mensen hun gevogelte moeten "ophokken".
Daarstraks op het nieuws kwam ik te weten dat het zelfs enkele maanden ging duren, minstens tot februari 2006, voor die dieren weer in de buitenlucht mogen rond lopen.
Dus vanaf nu zijn het ex scharrelkippen, en hun eieren zullen gedegradeerd worden tot ordinaire legeieren. Als ze tenminste nog eieren willen leggen.

Gedetineerden komen in opstand en maken amok. Breken hun cellen af, weigeren te gehoorzamen aan de cipiers.
Dit uit frustratie omdat ze opgesloten zitten, en door gebrek aan personeel niet elke dag hun wandeling kunnen maken.
Want een hele dag tv kijken vanuit een zetel gaat gauw vervelen, en daar worden die gevangenen gefrustreerd van.
Ik vrees dat wanneer onze kiekens (eveneens?) onschuldig worden opgesloten in hun hokken zonder al dat comfort zeker gefrustreerd raken, en het wel eens zouden kunnen vertikken om eieren te leggen.

Men heeft gauw gauw een website ineengestoken die de houders van pluimvee moet informatie verschaffen welke gebieden een risico gebied zijn.
Men had het beter laten doen door ons bloggers, want hier zitten tenminste krakken tussen die wanneer ze iets op het net zetten, het meteen ook werkt.
Nu werkt die bewuste website maar half, en het zal nog enkele dagen duren voor het in orde is.
Op het journaal kon je dan wel even zien welke die bewuste gebieden waren.
Aan hen die dat fragment net gemist hebben omdat ze even nipte aan hun tas koffie, zou ik de raad willen geven om de video in te schakelen.
Neem het voorbij flitsend  onderwerp op. Drink je kop koffie leeg. Ga  geconcentreerd voor het scherm zitten zonder ook maar even te knipperen met de ogen. Druk op de play toets.
Je kan het op die manier keer op keer op keer terugspoelen, en weer afspelen tot je volledig op de hoogte bent.

Wat in elk geval wel meteen in het oog springt, is dat er in Vaanderen veel meer risico gebieden schijnen te liggen, dan over de taalgrens.
Het kot-kot-kedei verstomd, terwijl het bourgeoise keu-keu-kedeux vrij weerklinkt.
Ergens kan ik het wel begrijpen.
Waarschijnlijk zit al het gepluimde liever in Vlaanderen.
Maar ik maak mij ongerust!
Want het zijn niet alleen de kippen die de dupe zijn!
Neen, alle vogelsoorten worden opgejaagd, gevangen en opgesloten.
Zo ook de duif, de gans en de zwaan, om er maar enkele te noemen.
En niet vergeten de huismus!

Dat laatste vooral boezemd mij angst in.
Hoelang gaat het nog duren voor men mij ook de snavel snoert.
Voor men mij ook gaat verbannen naar een donker hok.
Ik fladder al jaren veel minder rond dan vroeger.
Deels omdat mijn vleugels wat strammer worden, deels omdat ik het cocoonen onder mijn dakpannen tot mijn hoofdbezigheid heb gemaakt.
Virussen zijn vieze dingen, en ze stichten meer kwaad dan goed.
Je ziet ze niet, je hoort ze niet.
Pas als het te laat voor je is weet je dat je besmet bent.
Dus als huismusje niet meer vrij en vrolijk tjilpt......
Dan heb ik vermoedelijk vogelgriep!

Buiten spoken, heksen en allerlei andere creeps, is de pompoen het symbool bij uitstek bij Halloween.
Daarom een beetje geschiedenis over deze uit de kluit gewassen groente!

Pompoenen komen oorspronkelijk uit Noord-Amerika.
Er zijn al zaden gevonden van 7000 tot 5500 voor Christus. Verwijzingen naar pompoenen gaan vele eeuwen terug.
De naam pompoen komt oorspronkelijk van het Griekse woord "Pepon" wat betekend "grote meloen". "Pepon" is later weer door de fransen veranderd in "pompon".
De engelsen op hun beurt veranderden de naam weer in "Pumpion" en uiteindelijk veranderde Amerikaanse kolonisten deze naam in "pumpkin", wat bij ons dus "Pompoen" is.

Al eeuwen geleden gebruikten de indianen pompoenen als hoofdgerecht bij hun dagelijkse voeding.
Ook droogden zij stroken pompoen en vlochten daar matten van. Of roosterden de stroken pompoen op een open vuur om ze daarna op te eten.
Toen er blanke kolonisten in Amerika arriveerden zagen ze de pompoenen groeien bij de indianen, en zo werden ook de pompoenen in hun dagelijkse voedsel opgenomen.
Net zoals vandaag de dag waren er toen al tal van recepten, van voorgerecht tot dessert. Van bijvoorbeeld pompoensoep, over pompoenstamppot tot pompoenijs.
De oorsprong van het ontstaan van de pompoenen pastei is zoals ze denken gekomen doordat de kolonisten de top van de pompoen eraf sneden, de zaden eruit haalden en vulden met melk, spijzen en honing.
De pompoen werd dan gebakken in de hete as van een uitgaand vuurtje.
Hierbij gevoegd twee leuke recepten voor de (klein)kinderen met pompoen.


KOKEN MET SPOKEN


HEKSENFRIET

Benodigheden: 1 kleine oranje pompoen
                               Olie om te frituren
                              Zout (zeezout) al naar believen.

Maak de pompoen schoon en snijd staafjes van ongeveer 1cm breed.
Verhit de olie tot 180° celcius.
Frituur de reepjes een aantal minuten.
Laten uitlekken, en al, dan niet bestrooien met het zout.

CREEPY PANNEKOEKEN.

Benodigheden: 1kg. pompoen
                              1 liter melk
                              3 tot 4 eieren
                              500gr. bloem
                              1 lepel boter
                              20gr. gist
                              have lepel zout
                              Stroop of honing

Kook de pompoen, en meng daarna met de eieren, bloem, gist en stroop of honing.
Voeg als laatste de melk toe met boter, en zout.
Daarna bakken in een koekepan zoals een gewone pannekoek.

VEEL PLEZIER EN SMAKELIJK!

In 2001 kreeg ik van zoonlief voor mijn verjaardag een computer.
Zelf kwam hij er pas na zijn twintigste achter dat hij informaticus wou worden.  Hij was schoolmoe op zijn achttiende, heeft na zijn legerdienst alle stielen als werknemer doorlopen, en besloot toen om terug te gaan studeren.
Hetgeen hem met brio is gelukt!
Vermits kleindochter beter met een pc overweg kon dan met haar rammelaar, vond "mijn nerdje"(mijn troetelnaam voor zoonlief) dat ook de bonnie niet kon achterblijven.
Het was een tweedehands desktop, W'98. Ik kan dit nu wel met veel branie hier vertellen, maar op de bewuste dag zelf hoorde ik het in Keulen donderen bij die informatie.
Zoonlief instaleerde hem, gaf mij een boek, en vertrok met de woorden "veel plezier ermee mams".
Daar stond hij dan te blinken, mijn computerke!
Het spelen van een kaartspelletje lukte mij reeds na een paar uur! Veel meer dan dat zat er trouwens niet in omdat ik nog geen internet aansluiting had.
En toen kwam de kat op de koord!
Ik zette hem uit, ging slapen, en na het weer ontwaken zette ik hem weer op...... maar nada!
Geen beeld maar een foutmelding. Paniek!
Telefoon naar zoonlief, die bij het horen van mijn ietwat ijle stem, krom lag van het lachen.
Om een lang verhaal kort te maken, (al is dat een steeds weerkerend probleem bij mij) ik had de pc uitgezet, en niet zoals het hoort "afgesloten". Wist ik veel!
En die eerste minkukel zette mij ertoe aan om de éne cursus na de andere  te gaan volgen in het avondonderwijs voor volwassenen

Sindsdien ben ik dus student.
Dit staat officieel op de getuigschriften die ik heb behaald, en ook op de school worden we zo aangsproken op de één of andere mededeling of prospector.
De vlag dekt echter de lading niet, want  de titel 'student' is ietwat te hoogdragend in mijn geval.
Niet dat ik niet zit te zweten en te zwoegen over en bij de leerstof hoor, nee het verschil zit hem mijn geheugen.
Telkens bij het einde van de les ga ik met de nodige now how naar huis.
Thuis gekomen wil ik die kennis meteen in de praktijk omzetten, kwestie van mijn partner danig te imponeren....
En daar loopt het al mis! Amper twee uur, na de vier uur durende les, zit ik met de handen in het haar. Wanhopig uitroepend " daarnet kon ik het nog, daarnet wist ik het nog!"
Eén troost, al mijn mede studenten, één enkele uitzondering niet te na gesproken, kampen met hetzelfde probleem als ik.
Onze leraar, die ik bewonder voor zijn nooit aflatend geduld, begint dan nog maar eens opnieuw.

Dus, ik ben student.
En als hardwerkend student mag ik ook genieten van de welverdiende schoolvakantie's.
Zo ook van deze herfstvakantie.
Mijn allerliefste, de hond, de kat en ik gaan er een weekje tussenuit.
Wij gaan naar onze woonst in NL. meer bepaald naar Brunssum.
Daar in Brunssum wonen wij in een winkelstraat midden in het centrum.
Vermits winkelen één van mijn grote hobby's is, ga ik mij daar niet vervelen.
Al zal er natuurlijk ook eens grondig moeten worden gepoetst, in plaats van ons wekelijks te beperken tot het geven van water aan de planten, en met de plumeau van ver te staan wapperen.
Mijn eerste peeceeke is ondertussen wijlen, en in de plaats heb ik nu een laptop. Ik noem het 'mijn lappeke.'
Als mijn bijna overladen verstandelijke vermogens, mij niet in de steek laten, kan ik draadloos surfen in NL.
Dan schrijf ik het volgende berichtje vanuit Brunssum.
Moesten jullie nu een ganse week niets te zien krijgen, dan wil dat zeggen dat het mij niet gelukt is om de nodige software te reinstaleren.

Een prettig weekend toegewenst aan al mijn bezoekers!

Zonet stond ik voor een dilemma!
Niets wereldschokkend, maar toch...

Er werd ten huize van troubadoer aan de bovendeur gebeld.
Omdat ik vandaag niemand verwachtte, en omdat mijn allerliefste was gaan vissen, had ik mij de vrijheid veroorloofd om na het douchen lekker in mijn zachte warme badjas achter de pc te kruipen.
Ik was dus niet echt gekleed om bezoek te ontvangen, en twijfelde daarom even om de deur te openen.
Ik keek veiligheidshalve door het spionnetje, en zag twee kindjes staan die ik niet kende.
Omdat ik van kinderen geen gevaar vrees, deed ik open.
"Mevrouw" zo begonnen ze heel beleefd, "mogen wij voor u een liedje zingen van Halloween?"
En opslag stond ik met mijn dilemma.

Het is raar dat er op een paar luttele seconden zoveel gedachten ineens door je hoofd kunnen gaan.
Ten eerste dacht ik eraan dat ik geen snoep in huis had.
Niet dat we niet graag snoepen hoor, net het tegenovergestelde!
Daarom juist haal ik enkel snoep in huis als ik bezoek verwacht. De snoep wordt uitgestalt op de tafel, het bezoek wordt aangeport om nog wat te nemen, zodat er weinig of niets overblijft wanneer ze weer vertrekken.
Dit alles ter preventie van de toch al niet zo slanke lijn.
Vermits kleindochter in het weekend was komen logeren, bleef er dan ook maar één pakje aangebroken koekjes over, en een miniem stukje marsepein.
Dit enkel omdat mama en papa iets vroeger terug waren dan was gepland, en er dus geen tijd meer was om het resterende in haar kleine mond te stoppen.
Van mama en papa mag ze niet teveel snoepen. Zij weet dat, en ook het waarom weet ze. Het is slecht voor haar tandjes vertelt ze ons dan. Maar om ons te plezieren neemt ze toch maar wat.
Als ik onze hartedief niet mag verwennen, dan moeten zij ze maar niet aan mij overlaten!
En daarbij, je kan geen grotere snoepers vinden dan haar mama en papa. Dus, in dit geval hanteren zij de slogan" luister naar mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden. Die ballon ging dus afgelopen weekend niet op bij bonnie!
Maar ik dwaal af.

Die kinderen stonden dus vol verwachting op mijn ja te wachten.
Zij waren van Noord-Afrikaanse origine, hetgeen er in feite niets toe doet, maar ze waren ook niet verkleed.
Mijn gedachten gingen nog steeds in ijltempo door mijn hoofd. Of beter gezegd, mijn dilemma.
Want wat moest ik doen? Ik kan zo moeilijk kinderen teleurstellen.
Maar die allochtone kinderen mochten zich niet verkleden in heks of iets gelijkaardigs van hun papa, zo verklaarden ze mij.
Maar dat is toch net de bedoeling van Halloween vieren, niet dan?
En ik had geen snoep in huis.
Maar ik kon het niet over mijn hart krijgen om nee te zeggen.
Zij zongen dus hun liedje, en mijn mond viel open.
Want zij zongen over de drie koningen, ze kenden geen Halloween liedje zeiden ze.
Ik ben als de bliksem naar de leefkamer gerend, heb daar uit mijn portemonee een euro gehaald en hen die gegeven.

Al mijn vragen waren gelijk in het niets verdwenen.
De vraag of ik het wel zou toelaten omdat ze niet verkleed waren.
De vraag waarom ze het deden als ze niet begrepen wat Halloween betekende.
De vraag of het geen bedeltruuk was van mams of paps.
Want hun stralende gezichtjes waren mijn dank. De kleinste van de twee keek met zo'n grote ogen naar het geldstuk, net of het een diamant was.
Ik heb vlug de deur gesloten, ik kon mij niet meer houden van het lachen bij dit alles. En ik wou niet de indruk wekken dat ik hen uitlachte.
Ik zit hier nu bij het schrijven nog steeds te schaterlachen.
Drie Koningen of Halloween, who cares!
Mijn dilemma was weggelachen, de kinderen waren blij, en mijn dag was goed begonnen.

IK MEEN DAT DIT ALLES MEER WAARD IS DAN GELD. U OOK?

MEMENTO VIVERE

Je leeft maar heel kort, maar een enkele keer

En als je straks anders wilt, kun je niet meer

Mens, durf te leven

Vraag niet elke dag van je korte bestaan:

Hoe hebben m'n pa en m'n grootpa 't gedaan?

Hoe doet er m'n neef en hoe doet er m'n vriend?

En wie weet, hoe of dat nou m'n buurman weer vindt?

En wat heeft 'Het Fatsoen' voorgeschreven?

Mens, durf te leven!

De mensen bepalen de kleur van je das

De vorm van je hoed, en de snit van je jas

En van je leven

Ze wijzen de paadjes, waarlangs je mag gaan

En roepen 'o foei!' als je even blijft staan

Ze kiezen je toekomst en kiezen je werk

Ze zoeken een kroeg voor je uit en een kerk

En wat je aan de armen moet geven

Mens, is dat leven?

De mensen - ze schrijven je leefregels voor

Ze geven je raad en ze roepen in koor:

Zó moet je leven!

Met die mag je omgaan, maar die is te min

Met die moet je trouwen - al heb je geen zin

En daar moet je wonen, dat eist je fatsoen

En je wordt genegeerd als je 't anders zou doen

Alsof je iets ergs had misdreven

Mens, is dat leven?

Het leven is heerlijk, het leven is mooi

Maar - vlieg uit in de lucht en kruip niet in een kooi

Mens, durf te leven

Je kop in de hoogte, je neus in de wind

En lap aan je laars hoe een ander het vindt

Hou een hart vol van warmte en van liefde in je borst

Maar wees op je vierkante meter een Vorst!

Wat je zoekt, kan geen ander je geven

Mens, durf te leven!

EINDE

Dirk Witte (tekst en muziek)

IK BEN EEN MAN!


Ik ben een man en dat is een geluk
Ik doe niet hysterisch, ook al heb ik het druk
Ik verspil niet mijn leven met "wat moet ik aan"
Kan zonder depressie van de weegschaal af gaan
Ik gooi dingen weg, heb geen spullen teveel
En als iets kapot is dan maak ik het heel
Parkeren is easy, gewoon in 1 keer
En we doen wel 't zelfde werk, maar ik verdien meer

Ik ben een man en denk logisch na
Ik leef niet op light-drank en 3 blaadjes sla
Als ik ergens heen loop weet ik ook de weg terug
Ik maak van een olifant in no time een mug
En al deel ik met duizend vrouwen het bed
Ben ik DE man, en niet een slet.
Als ik zeg dat ik klaar ben dan kunnen we gaan!
En tijdens het plassen kan ik blijven staan!

Ik ben een man ja, en dat doet mij plezier
Ik wordt niet dronken van 10 glazen bier
Ik weet wat "buitenspel" is, daarom geef ik een brul
Want voetbal is een passie, en de scheids is een lul
Publieklijk huilen dat doe ik dus nooit
He, ik kan het vangen als iemand wat gooit
En ik hoef niet te baren, dus geen centje pijn
IS HET NIET GEWELDIG OM EEN MAN TE ZIJN!!!

© © © © © © © © © © © © © © © © © © © © © © © ©

IK BEN EEN VROUW!


Ik ben een vrouw, en dat is heus geen pech.
Ik heb geen last van agressie wanneer ik rijd op de weg
Ik laat tenminste geen lampen aan voor nop
En ruim alle rotzooi achter mij op
Als ik iets zoek, vind ik het in 1 keer
Kan tegelijkertijd bellen, koken en nog veel meer!
Van een griepje is bij mij niet veel te merken
Ik neem een aspirine en ga gewoon werken
Ik hou mij bezig met echt belangrijke vragen
In plaats van te jammeren om de voetbaluitslagen!

Al is vrouw zijn dan een enorme zegen
Helaas houd 'De Man' onze ontwikkeling tegen!
Hem aan zijn lot overlaten is misschien een makkie
Maar wie strijkt dan zijn overhemd, en kookt zijn prakkie?
Dat is niet het ergste in dit geval
Wat echt irritant is bij mannen: is hun gebral
Ze denken zelf de beste te zijn
Vooral spotten met de vrouwen vinden ze fijn

Uiteraard laten we ze in de waan
Want de waarheid kunnen ze psychisch niet aan:
Mannen zijn eigenlijk nog een kind
Dat spelen met auto's het einde vindt,
Die een potje gaan vechten als hun club verliest,
computerspelletjes speelt, en maar aan knoeit als ie piest
Nee, mannen willen de waarheid niet horen:
Zonder een vrouw zijn ze verloren!!!

Twee mannen en twee vrouwen solliciteren voor een baan bij de FBI.
Ze moeten de final test doen.
De eerste man komt binnen bij de commissie en krijg een pistool.
 Hij moet een kamertje binnengaan waar zijn vrouw zit en die neerschieten, dan heeft ie de baan.
Na een kwartier komt hij huilend naar buiten... gezakt!
 De tweede man komt en het gaat hetzelfde.
Ook de eerste vrouw lukt het niet om haar man neer te schieten.
Als de tweede vrouw naar binnen gaat horen ze drie harde knallen en daarna een hele hoop herrie.
 Na vijf minuten komt ze naar buiten en zegt:"Jullie hadden losse flodders in dat geweer gedaan, nu moest ik hem met een stoel doodslaan!"

Bij het zoeken naar vlaamse kinderrijmpjes voor blogmaatje bojako, kwam ik terecht op een site met oude engelstalige kinderrijmpjes.
Sommige waren gewoon leuk, maar sommige hadden ook een boodschap.
Althans, zo ervaarde ik het toch.
Ik geef er hier enkele mee, en laat het oordeel aan jullie.
Maar vooral hoop ik dat het gelezen wordt met een glimlach op het gelaat!

©©PRETTIG WEEKEND IEDEREEN!©©