Een low vision betekent voor mij dat ik in het dagelijks leven met heel veel beperkingen te maken krijg.
Zo kan ik geen boek, tijdschrift, reclamefolders of brievenpost meer lezen. Ook geen straatnamen, huis-bus-tram-nummers of infoborden.
Verstelwerk of werken met de naaimachine, koken en huishoudtoestellen bedienen lukt niet echt meer. Winkelen is een calvarietocht geworden. Contrasten neem ik nog moeilijk en soms helemaal niet meer waar

Ik zal ook mijn ganse verdere leven onder behandeling moeten blijven, dit om de zoveel tijd en om de ziekte stabiel te houden. En dan nog is er geen garantie. De vrees dat de ziekte in alle hevigheid en op elk moment weer kan toeslaan blijft als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangen.

Maar het heeft geen zin om daar elke minuut van de dag bij stil te staan. Ik geniet liever ten volle van de dingen die ik nog wel kan doen en nog wel kan zien. En dat is toch nog enorm veel gezien te omstandigheden.
En eens alle administratieve rompslomp afgerond is, dan zullen er nog meer mogelijkheden zijn.
Dat laatste heeft echter heel wat voet in de aarde, zoals ik al mocht ondervinden. Maar dat vertel ik jullie een volgende keer.
Wordt dus, nog steeds, vervolgd…

Zo ook dochterlief. “Of ik mee uit eten ging ter gelegenheid van Moederdag?”
In eerste instantie zei ik, nee, omdat ik me toch nog niet helemaal op en top voelde. Maar dat wekte dan weer teleurstelling op aan de andere kant van de lijn en dat wil je als moeder natuurlijk niet op je geweten.
Heel verwonderlijk wat een frisse douche, een leuke outfit en wat lippenstift met een snotterend mens kan doen! En dus stond ik paraat toen ze aanbelden.

Het was de bedoeling dat we Mexicaans zouden gaan eten, maar toen we midden in de stad aankwamen en eindelijk een parkeerplaats hadden gevonden, bleek het restaurant uitzonderlijk gesloten te zijn. Waarschijnlijk was de uitbater zelf ook uit eten met zijn moeder, hihihi.

Het was heel gezellig op de kaaien, er was markt en ook stonden er her en der tentjes waar wat lekkers te krijgen was, en ’s avonds zou het 'Antwerpen zingt’ zijn op de gedempte Zuiderdokken. Alleen het weer was een grote spelbreker, grote plensbuien, felle windvlagen en een temperatuur die meer aan herfst dan aan zomer deed denken.
Na een Cava’tje gedronken te hebben besloten we om dan maar naar het gezellige Zurenborg te rijden om daar te gaan eten. Keuze genoeg daar.
Het werd een Afrikaans gerecht, heel uiteenlopend van het oorspronkelijk bedoelde contrei, maar wel héél lekker.
In weer een andere zaak een Pousse-cafe genuttigd en vervolgens naar moeder’s stamkroegje voor een slaapmutsje.

En zodoende zit hier vandaag een nog nagenietende en heel gelukkige moeder!
En de verkoudheid? Die is al een heel pak minder.
Dank je wel dochterlief en partner!

Nu ja, in eten heb ik toch geen zin en veel praten hoef ik hier ook al niet te doen. Enkel af en toe een “hmmm” tegen mijn kat kan er nog net af.
Schrijven kun je gelukkig ook doen met de lippen stijf op elkaar. Maar dat schrijven hou ik voor vandaag toch voor bekeken, mijn pijp is uit.

Ik ga me nestelen in mijn relax en daar dan geweldig zielig zitten te zijn onder een deken met een koppel Dafalgannekes en een hete tas thee.
Vervolgens vanuit de zetel rap naar bed, kwestie van onderweg niet klaarwakker te worden, om me daar dan hopelijk weer gezond te kunnen slapen.
Gelukkig komen morgen de kinderen niet op bezoek. ‘k Zal ze missen…heus…niet echt!

Rest mij nu nog enkel jullie een heel fijn weekend toe te wensen en… Mus has left the building.

Laten we onze bejaarden in de gevangenis zetten en de criminelen in een verpleeghuis!
Op deze manier hebben de bejaarden toegang tot douches, hobby's, en wandelingetjes.
Ze krijgen dan ongelimiteerd gratis medicijnen, medische en tandheelkundige behandelingen, rolstoelen enz.
Bovendien krijgen ze geld in plaats van te moeten betalen…
Ze worden constant via videocamera’s in de gaten gehouden dus ze kunnen direct geholpen worden als ze vallen of hulp nodig hebben.
Hun beddengoed wordt twee maal per week gewassen en al hun kleding wordt gewassen en gestreken naar hen terug gebracht.
Een surveillant checkt elke 20 minuten hoe het met ze gaat en brengt maaltijden en hapjes naar hun vertrek.
Ze kunnen familiebezoek ontvangen in een vertrek dat speciaal hiervoor ontworpen is…

Ze hebben toegang tot een bibliotheek, de sportzaal, ‘n geestelijke raadgever, het zwembad en mogen een opleiding volgen.
Eenvoudige kleding, schoenen, slippers en hulp zijn gratis voorhanden.
Privékamers voor allen met een tuin waar oefeningen gedaan kunnen worden.
Elke bejaarde heeft de beschikking over een computer, ‘n TV, ‘n radio en dagelijkse telefoongesprekken…

Een bestuur met managers is aangesteld om klachten in behandeling te nemen en de surveillanten moeten zich aan een strenge code, hoe de bejaarden te behandelen, houden...

De criminelen koud eten krijgen en worden alleen gelaten zonder dat er naar hen wordt omgekeken.
De lichten gaan om negen uur ’s avonds uit en douchen kan eens per week…

Ze wonen in een kleine kamer, betalen 750,00 euro per maand en hebben geen enkele hoop er ooit nog uit te komen…

ZET JE TOCH WEL EVEN AAN HET DENKEN, NIET?

INGREDIENTEN:

1. fles Spaanse, rode wijn
2. 1 glas vers sinaasappelsap
3. 1 eetlepel citroensap
4. 3 eetlepels Cointreau of Grand Marnier
5. 1 glas cognac of brandewijn
6. 2 eetlepels suiker
7. 1 sinaasappel in schijfjes
8. 1 citroen in schijfjes
9. 1 appel in partjes
10. 1 perzik in partjes (blik mag)
11. 2,5 dl. mineraalwater
12. ijsklontjes

BEREIDING:

Schil de citrusvruchten af met een dunschiller. Snijd vervolgens de schilletjes in dunne repen. Snijd de witte velletjes van het vruchtvlees en snijd dit dan vervolgens in plakjes.
Doe de plakjes samen met de schilletjes, het citroen- en sinaasappelsap in een ruime kom.Voeg vervolgens cognac of brandewijn, Cointreau of Grand Marnier en wijn toe.
Bestrooi het geheel met suiker en voeg het mineraalwater toe.
Roer alles goed door elkaar en voeg daarna de appel- en perzikpartjes toe.
Laat het geheel goed koud worden.
Serveer de sangria in een ruime, glazen kan met ijsklontjes.

SALUTE! Maar niet te zat he, zodat ik hier geen klachten binnenkrijg, hahaha!

Een van die leuke dingen deed ik op zaterdagavond.
De paella was lekker, de sangria liep zoetjes binnen, en dat twee vrouwen die de hort op zijn geen gebrek hebben aan gespreksstof moet ik jullie ook niet vertellen zeker.
Als kers op de taart kwam onverwachts ‘mijn chauffeurreke’ nog binnen gewaaid en zodoende moest ik niet met de bus naar huis maar werd ik prinsheerlijk netjes afgezet aan mijn deur. Wat kan een meisje nog meer verlangen.

Ik mag ook weeral apetrots zijn op zoonlief want die heeft de Dodentocht van Bornem uitgefietst en ook nog eens 60 km heen en terug erbij. Mooie prestatie he!

En zodoende zit hier een blije Mus en die wenst jullie allemaal een fijne week toe.

Zo was er gisteren onze vrienden bijeenkomst. Dat doen we nu al enkele jaren telkens op de eerste vrijdag van de maand en dat is nog altijd even leuk en fijn.
Met mijn partner in crime, Lipske, brei ik aan die namiddag dan nog steeds een eindje aan in ons favoriete kroegje. Zo ook gisteren.

Toen we daar aangekomen en pas gezeten waren, werd ons gevraagd of we niet naar de ‘Spaanse avond’ kwamen. En omdat Lipske alleen zou zitten wegens haar voetbalfanaat en ik in ieder geval alleen zit, besloten we om dat samen eens uit te proberen.

En zodoende ben ik vanavond weer de hort op.
We eten paella en drinken cava. Als dessert is er sangria.
Dat belooft dus! En we gaan nog niet naar huis…lalala…OLE!

HEB EEN FIJN WEEKEND!

Ben de laatste tijd ook vaak de hort op geweest.
Zo was ik dinsdag nog in Mechelen, op bezoek bij dochterlief. Niks speciaals, een gewone dochtermoederdag.
Eerst naar haar thuis, heel moederlijk annex stiekem rond kijken of alles daar netjes is, en dan heel fier zijn wanneer dat zo blijkt te zijn. Dan wat winkelen, lekker gaan eten en als dessert een zoveelste terrasje.
De uren vlogen om en voor ik het wist was het al donker toen ik terug thuis kwam.

Heel leuk allemaal die uitstapjes, maar je werk thuis blijft dan wel liggen.
Vermits mijn 'Poetsiepoets' pas op 27 augustus terug uit ziekteverlof komt en men mij geen vervanging kon geven wegens, ontslag, ziekte en vakantie van het personeel, moet ik het wel allemaal zelf doen. Niet zo evident wanneer je slechtziende bent. Je mist bij de eerste stofzuig beurt al eens een kattehaartje, je merkt dat even later op en je haalt voor een tweede keer op 1 uur tijd de stofzuiger uit de kast. Erg tijdrovend en vermoeiend allemaal. Maar ‘Ordnung muss sein’  ofte, arm, maar proper!
Komt bij, de nodige boodschappen en de was en de strijk.
Wat die strijk betreft ben ik nog iemand van de oude garde. Buiten fijne lingerie en sokken strijk ik alles. Niets heerlijker dan tussen vers gewassen en gestreken lakens slapen.
Nu ik dit schrijf moet ik even denken aan ‘pa’, want die streek zijn sokken namelijk wel! Was daarbij dan heel verwonderd dat zijn sokken keihard waren. “Nogal wiedes wanneer je die vezels verbrand” zeiden wij dan, maar hij bleef het doen. Het was zijn manier om de sokkenproductie op peil te houden, denk ik

Zo, nu weten jullie weer waar ik zoal mee bezig ben.
Seffens ook nog een beetje aan mezelf werken want morgen is het blog-vrienden meeting en dan wil een meisje toch een beetje goed voor de dag komen hé.
Dus dat wordt weer strijkwerk, hahaha!

Zelf klaargemaakt zonder liflafjes.
Een ui en selder aanstoven in wat boter, mosselen erbij, beetje peperen, (zout hoef ik niet) even opschudden en wachten tot ze open gaan.
Tussendoor een dipsausje maken van mosterd, een weinig kookvocht en wat fijn gesneden peterselie, en…aan tafel.
Zo heb ik ze leren eten en zo eet ik ze nog altijd het liefst.

Ik zou het trouwens ook te gek vinden van mezelf, om achttien euro, of meer, te gaan betalen in een restaurant, terwijl ik nu meer dan voldoende had voor een derde van die prijs.
De mosselen kwamen wel van de supermarkt (‘k zou trouwens niet weten waar in de nabije buurt nog een viswinkel te vinden is) en ik heb deze keer gekozen voor voorgesneden mosselgroenten. Dit laatste een beetje uit gemakzucht en een beetje uit zuinigheid, want zo’n zakje kostte minder dan verse selder en uien.

Het nadeel van mosselen thuis klaar maken is dat je met die lege stinkende mosselschelpen blijft zitten. Maar daarom heb ik gewacht tot zondag want op maandag komt hier de vuilkar.

Doen jullie dat ook met jullie mosselschelpen? Ze mooi in elkaar schuiven en een zo lang mogelijke ketting proberen te krijgen?
Ik heb dat indertijd afgekeken van de vader van mijn kinderen en ik doe dat nu nog steeds. En het scheelt nog aan volume in je vuilniszak ook.

Hoewel ik bij mijn mosselen geen frieten of brood heb gegeten, ik ben geen grote eter, bleven er toch nog over. Die bak ik dan morgen op in de pan. Heb ik ook nog eens een lekker snoepje achteraf.
Niet goed voor de lijn maar dat zal me worst…euh, mossel wezen.

Tot nu toe heeft die oogbehandeling mij: 521,55€ gekost en daar zijn dan niet eens de apotheekkosten bij gerekend.
Veel geld voor een arme sloeber als ik.
Maar ik ben het waard!

Nu begrijp ik ook waarom men zegt: “Gezondheid is niet te koop.” Het is te duur! Het is verdorie niet te betalen!
En gelukkig hebben wij hier dan nog een prima sociaal stelsel, want als ik zie wat het ziekenfonds voor zijn rekening heeft genomen! Nou moe, dat zijn cijfertjes om van te duizelen.

Ach, in feite ben ik blij dat ik dit heb mogen betalen.
Andersom zou betekent hebben dat er voor mij geen behandeling mogelijk was geweest. En daar wil ik liever niet bij stilstaan of denken aan hoe mijn wereld er nu dan zou hebben uitgezien.

En weet je wat?
Wanneer ik aan het einde van mijn geld een stukje maand over heb, dan knabbelen we maar op een worteltje om de honger te stillen.
Het is goedkoop, goed voor de lijn en goed voor de ogen.
Of kennen jullie een konijn dat een bril draagt?

AAN ALLEN EEN FIJN WEEKEND GEWENST! TOT IN DEN DRAAI!

Nu heeft ze niet helemaal ongelijk want de laatste tijd ben ik wel vaker de hort op.
Zo ging ik verleden week met mijn soulmaatje en haar grote liefde op dagtrip naar Blankenbergen.
De week daarvoor was ik dan weer een dagje te gast bij andere vrienden in het zoete Waasland.
Reken daarbij de trips naar het ziekenhuis, de nodige boodschappen, de fietstochtjes naar een gezellig terrasje, en ja, dan kan het gebeuren dat je me tevergeefs opbelt.

“ Woensdag om 09h15 aan de Rooseveldplaats, ok?” liet ze me weten. Want ja, ook dan ben ik weer ribbedebie. Ditmaal een dagje Breda. Wandelen, shoppen, lekker eten, drinken en snoepen, maar vooral veel lachen en plezier maken.

Donderdag spoor ik dan weer naar dochterlief toe in Mechelen.
Huismus, of niet, het is leuk om een vrije vogel te zijn!

Hij luisterde heel geduldig en begripvol en zei toen: “Lieve schat, schrijf voor jezelf eens op wat je allemaal nog wél kunt zien en doen.”

En ‘k weet dat hij gelijk heeft.
Want ik heb ervaren wat het is om niets meer te kunnen waarnemen. Om enkel maar een vuile grijze sluier voor je ogen te zien en alles op de tast te moeten doen.
Ondertussen, dank zij de medicatie en de behandelingen, zie ik toch weer een stukje van de wereld rondom mij.

Maar die lijst…ik kom er maar niet aan toe… omdat ik nog zo vaak geconfronteerd word met mijn beperkingen…omdat ik nog moet verwerken…omdat ik nog niet kan aanvaarden…omdat…“waarom ik?”… nog steeds een wederkerende vraag is en waarvan ik terdege besef, nooit een antwoord op zal op komen.

En plots moest ik denken aan een gedicht, of noem het een gebed, net zoals u wilt, dat ik kreeg toen ik jaren terug in een heel andere nare situatie verzeild raakte.
Een situatie, waar ik geen schuld aan had, maar wel de dupe van was. Een situatie, waarvan ik dacht nooit meer het eind van de tunnel te halen.
En kijk…ook daar ben ik uitgekomen..sterker dan voorheen.
Misschien wanneer ik deze woorden maar vaak genoeg herhaal……

Maar…
Ik moet wel eerst mijn bankrekening en mijn rijksregisternummer naar hen toezenden. Dit natuurlijk op mijn kosten. En begin 2011 zal het bedrag dan gestort worden.

Nou moe! Zou ik recht hebben op rente?
Want tegen die tijd kan ik er anders misschien niet eens meer een koffietje van gaan drinken.
Wat zijn ze toch vlug he wanneer ze iets moeten terug betalen!!!

Er is ook nog het feit dat zoonlief en zijn vrouwtje beslisten dat één kind meer dan voldoende is. Dit tot grote spijt van ondergetekende die zelf een groot gezin wilde maar door omstandigheden daar nooit toe gekomen is. Ondergetekende richtte dus haar hoop op haar twee kinderen, maar helaas.

Waarom schrijf ik dit nu?
Wel, omdat ik afgelopen nacht een hele vreemde droom had…

…Samen met zoonlief en zijn vrouwtje was ik op een feest. Heel vreemd was dat alle andere genodigden in werkelijkheid reeds overleden zijn.
Allen stonden ze in groepjes bij elkaar in wat een industriële keuken leek. Heel clean en immens groot. Er werd echter niet gekookt en er was ook nergens eten of drinken te bespeuren.
Wij drie stonden ietwat afgezonderd van de rest in een kamer met slechts 1 stoel. Op die stoel zat mijn schoondochter en ze vertelde dat ze zwanger was.
Ik was heel verheugd met dat goede nieuws maar tegelijk ook heel ontsteld toen ik zag (het idee alleen al) dat zij een sigaret opstak.
Keer op keer nam ik haar die sigaret af en keer op keer stak zij weer een andere op.
Dit ging zo door tot ik haar ruw het pakje afnam en weg smeet. Waarop die andere genodigden dreigend op me afkwamen…en toen werd ik wakker.

Nu heb ik ooit eens een boek gekocht waarin dromen naar psychologisch inzicht op een moderne manier wordt uitgelegd en toegelicht. De schrijver van het boek: Dr. Friedrich W. Doucet.
Aan het slot van het voorwoord staat te lezen, quote: De droom verschaft ons toegang tot een innerlijke wereld, die net zo reëel is als de wereld buiten ons. Dat is de sleutel, waarmee wij de boodschap die dromen overbrengen kunnen begrijpen. Sterker nog: het is de formule waarmee wij verborgen verbanden ontdekken en de zin van het leven doen inzien. Unquote.

Maar zelfs met zijn hulp kan ik geen touw vastknopen aan mijn droom.
Ik weet alleen dat ik er een naar gevoel bij had toen ik wakker werd.
En ik weet ook dat er mooiere dromen bestaan, die ik veel liever zou dromen.

Nu is het zo dat dit toch zijn vruchten heeft afgeworpen want ondertussen weeg ik toch 20 kilo lichter.

Echter de laatste maanden schijnt de naald van de weegschaal zich niet meer te willen verroeren.
En ik weet uit ervaring dat dit een link en cruciaal moment is. Dat ik dan begin te slabakken en mezelf begin te sussen met “een beetje verwennerij kan geen kwaad”.
Maar ook de afgelopen tropische temperaturen zijn mede schuldig.

Het begon met een onverweerstaanbare drang naar zout.
(Al 39 jaar eet ik vrijwel zoutloos, uitgezonderd het zoutloze brood dat ik echt niet te vreten vind.)
En dus kocht ik een doosje zoute pinda’s en die smaakte zo heerlijk dat ik gelijk de volgende dag  nog een doosje naar binnen kieperde…en de volgende dag…

Toen kwamen de olijven aan de beurt. Ben ik echt gek op! Olijven zijn niet echt ongezond.
Tenzij je, zoals ik nu deed, er meteen een halve kilo per dag van eet!

En na al dat zoute spul komt natuurlijk de dorst!
Ik lust geen limonade en al zeker niet al die light versies Maar na liters kraantjeswater en vele kannen verse ijskoude muntthee, kreeg ik plots trek in de Sweppes Agrum die hier altijd in huis is voor zoonlief. En dat smaakte ook al naar meer!
Dus bij het boodschappen doen werden allen hierboven verboden waren in dubbel aangekocht.
En nu ik toch bezig was met zondigen konden er ook nog die lekkere boterkoeken bij en een doos roomijs.

De naald van mijn weegschaal staat nog steeds op hetzelfde streepje. Oef!
Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij zeggen dat ik het niet echt duidelijk kan zien op welk streepje die naald nu echt staat, hahaha.
Dus hoog tijd om te gaan remmen wil al die voorbije moeite niet voor niets zijn geweest.
Zodoende beslis ik moedig en vastberaden….”maandag begin ik weer gezond te eten”.

Wordt heel waarschijnlijk vervolgd want woensdag met mijn maatje naar zee. En heel vermoedelijk wordt dat een gezellig lekkerbek dagje.

Ik schreef ook dat mijn oogchirurg steeds druk doende en gehaast is. Dat maakte dat ik na elke consultatie met een boel vragen bleef zitten.
Maar afgelopen woensdag besloot ik om toch die vragen te stellen waar ik mee zat. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat mijn ‘poetsiepoets’ me vergezelde als steun moedgever.
(Poetsiepoets is mijn poetshulp die nu voor enkele weken werkonbekwaam is wegens een operatie van een ‘tenniselleboog’. Ik moet aan haar toch eens een logje wijden, want zij is het waard… en veel meer dan dat.)
Dus vroeg ik de chirurg hoe het nu verder zou gaan, en ze gaf me dan ook een klaar helder antwoord zonder franjes:

“Het is nu vier weken wachten, pas dan kan ik een definitieve diagnose stellen. Maar ik kan u nu al vertellen dat de schade die is aangericht niet meer te herstellen is, u zult slechtziende blijven. Om erger te voorkomen is het nodig dat u om de zes maanden op controle komt en zo nodig wordt behandeld met Lucentis via een injectie. Naarmate u ouder wordt kan uw oogziekte toenemen en  onbehandelbaar worden en dit kan leiden tot blindheid. Die kans is bij u des te groter daar u maar een ziende oog hebt, maar dat hoef ik u niet te zeggen, dat had u al wel begrepen, niet.”

Mijn ‘poetsiepoets’ en ik zaten er een beetje bij als van de hand Gods geslagen door dit kort en bondige antwoord.
Maar langs de andere kant apprecieer ik wel haar directheid want ze zei me ook nog dat ik, nu ik nog ziende was, me kon voorbereiden en maatregelen treffen voor wanneer het gevreesde moment daar is. Tot slot gaf ze me ook nog de raad om de moed niet te verliezen of te wanhopen omdat ik nog jong ben en er volop onderzoek wordt gedaan om deze oogziekte toch te kunnen genezen.
En men kan nu toch veel meer dan vroeger.

Ik schreef ook nog dat de gevolgen van de oogprik deze keer niet zo erg waren en dat is ook zo, maar djeezes…
…Mijn oog ziet eruit alsof ik mee gedaan heb aan het wereldkampioenschap boksen free style…en dik verloren heb. En zo voelt het ook aan. Helemaal bloeddoorlopen en opgezwollen met als hoogtepunt een mooie blauwe streep onder mijn oog.

Nu heel erg vind ik dat niet want ik weet dat dit allemaal heel snel weer verdwijnt.
Maar ik ga nu toch liever niet naar buiten, want het verhaal van het vogelkooitje of keukenkastdeurtje geloofd niemand meer.
Gelukkig was dochterlief gisteren hier en zijn we samen nog snel wat boodschappen gaan doen zodat ik de komende dagen niet moet verhongeren.

Ik wens jullie allen een fijn weekend, een dikke knuffel erbij, en tot in den draai!

Maar niettegenstaande “de gevoelige prikken”, want zo noemen dokters, dat, valt het allemaal beter mee dan de twee vorige keren.
Dat mijn oog aanvoelt alsof ik er een vuistslag heb opgekregen, is normaal. Dat ik mijn contactlens drie dagen niet mag dragen, maar ook niet kan verdragen, is ook normaal. Maar dit keer zit er geen luchtbel in mijn oog en de grijze sluier die anders altijd enige dagen aanhoudt was na enkele uren al verdwenen.
Zodoende kon ik met drie brillen over elkaar op m’n neus…‘k zou eens moeten informeren wat mij een grotere neus zou kosten want die brillen vallen er voortdurend af…vanavond al dit verslagje schrijven.

Nog een pluspunt is dat ik dit keer de hierop volgende dag niet op controle moet. Dat bespaart me een bus en tramrit naar de stad.
Met mijn netvlies is ook alles ok. Het gevaar dat het netvlies loskomt als gevolg van de inspuiting blijft natuurlijk altijd, maar de chirurg was er vrij gerust in.

Jullie blogjes komen lezen en een reactie geven zal voor morgen of overmorgen zijn want m’n ogen vermoeien zou niet alleen dom maar tegelijk ook nefast zijn.
Maar ik kom eraan hoor!
En hier wordt ook nog een vervolg aangebreid…..dus tot later, tot in den draai. Hele lieve knufff aan jullie allen.

Maar gisteren was het dus klusjesdag bij moeder, klusje die ze zelf niet meer kan uitvoeren wegens zeer slechtziende.
Eén van die klusjes was het werken aan de pc.

Het lezen op internet gaat nog tamelijk goed omdat ik de pagina’s kan vergroten zoveel als nodig nodig is. Maar met de persoonlijke mappen kan dat niet, Dat wil zeggen, dat gaat natuurlijk wel, maar daarvoor moet je wel inbreken in het geheugen en je instellingen aanpassen. Simple comme bonjour…als je twee gezonde ogen hebt dan toch!
Voor zoonlief een koud kunstje want hij is It’er.

Zodoende is nu het contrast aangepast en zijn, menu’s, iconen, taakbalken en lettertype zodanig groot gemaakt dat ik weer kan lezen wat er zich in mijn mappen bevind.
Heel erg bedankt, lieve schat!

En het eerst wat daarbij door mijn gedachten schoot was, joepie, nu kan ik weer werken aan mijn muziekblogje, want dat mis ik wel heel erg. Maar toen ik gisteravond eens een kleine poging waagde, viel dat toch enorm tegen.
Wanneer ik de bestaande layout wil aanhouden komt daar wel meer bij kijken dan wat tekst neer pennen.
Ook de titels van de songs op de cd’s lezen is geen sinecure.
En dan waren er ook nog de afbeeldingen die ik zelf maakte alsook het feit dat ik alles in HTML maakte. Kroop er voorheen al veel werk en tijd in, het zal nu zeker nog langer duren, toch wanneer ik dezelfde context wil aanhouden.

Maar het zal in ieder geval nog niet voor deze week zijn want die wordt heel druk.
Maar daarover een volgende keer meer…

Schijnbaar.
Onder deze noemer zou ik mezelf indelen.
Schijnbaar ben ik sterk, moedig, ongenaakbaar, een praatvaar, extravert, opgewekt en vrolijk.

Façade.
Want ik ben een eenzaat. In een massa voel ik me alleen, verloren.
Ik praat veel maar zeg weinig. Horeca mentaliteit, beroepshalve, zie je. Alleen die ene aandachtige toehoorder kijkt me wat bedenkelijk aan.
Moedig en sterk…alleen omdat ik mezelf steeds weer van de grond schraap, een noodgedwongen deductie.
Opgewekt en vrolijk…een simulatie, want van binnen verscheurd door pijn en verdriet, een vat vol gierende emoties.

Wie ben ik echt?
Jullie mogen het me vertellen als je het denkt te weten.
Maar ach, het maakt niet uit, niet werkelijk.
Zolang ik de schijn voor mezelf kan ophouden, zolang ik de wereld doe geloven dat ik gelukkig ben…dan is die wereld ook gelukkig met mij. En misschien is dat wel de essentie van mijn zijn.

Maar door die open ramen en deuren komen ook de straat geluiden binnen!
Nu ben ik een echte stadsmus. Ik zou niet kunnen gedijen in een streek met een totaal heersende stilte om mij heen.
Zo kan ik enorm genieten van de joelende kinderen in de speeltuin vlak over mijn huis. Ook die sporadische hoog oplopende huiselijke twist waarin de ganse buurt mag mee delen deert me niet en brengt zelfs wat ambiance in mijn saaie leventje, Ook die pukkelknaap met zijn snerpende en knallende bromfiets vergeef ik hartelijk. Maar ‘Trop is teveel’ zei VDB, en de mens zal nooit weten hoezeer ik het met hem eens ben.

Maandag gooiden ze hier, nog maar es, de hoek van de straat open. Er werd geklopt dat het een lieve lust was, en tegelijkertijd stond daarbij de ganse dag een compressor brullend te daveren.
Volgens mij zit daar een bron met een heel kostelijk goedje want die hoek breekt men om de haverklap open.

Dinsdag vond men het hoog tijd worden om onze bomen en heggen te snoeien. Het geluid van de scherpe snerpende boomzaag danste mijn huiskamer binnen van 07h tot 16h,
Toen die mannen eindelijk klaar waren en vertrokken klonk er uit hun autospeaker: “Sorry mensen voor de overlast en bedankt voor het geduld.” Vond ik toch vriendelijk.

Vandaag vond men het dan weer nodig om aan de gevel van het nabij gelegen appartementsblok te werken.
Van ‘s morgens vroeg mocht ik genieten van het geluid van diverse drilboren die per se gaten in het beton wilden krijgen, en het gehamer op een metalen stelling. En daar gaan ze nog wel een tijdje mee doorgaan.

“What a beautiful noise, comin' up from the street” zingt Neil Diamond, maar het is overduidelijk dat hij niet mijn woonbuurt in gedachten had toen hij dit lied schreef.
Want ik tel de uren af tot het bouwverlof ingaat en ik in alle stilte kan genieten van de zon op mijn balkon.