Ben de laatste tijd ook vaak de hort op geweest.
Zo was ik dinsdag nog in Mechelen, op bezoek bij dochterlief. Niks speciaals, een gewone dochtermoederdag.
Eerst naar haar thuis, heel moederlijk annex stiekem rond kijken of alles daar netjes is, en dan heel fier zijn wanneer dat zo blijkt te zijn. Dan wat winkelen, lekker gaan eten en als dessert een zoveelste terrasje.
De uren vlogen om en voor ik het wist was het al donker toen ik terug thuis kwam.

Heel leuk allemaal die uitstapjes, maar je werk thuis blijft dan wel liggen.
Vermits mijn 'Poetsiepoets' pas op 27 augustus terug uit ziekteverlof komt en men mij geen vervanging kon geven wegens, ontslag, ziekte en vakantie van het personeel, moet ik het wel allemaal zelf doen. Niet zo evident wanneer je slechtziende bent. Je mist bij de eerste stofzuig beurt al eens een kattehaartje, je merkt dat even later op en je haalt voor een tweede keer op 1 uur tijd de stofzuiger uit de kast. Erg tijdrovend en vermoeiend allemaal. Maar ‘Ordnung muss sein’  ofte, arm, maar proper!
Komt bij, de nodige boodschappen en de was en de strijk.
Wat die strijk betreft ben ik nog iemand van de oude garde. Buiten fijne lingerie en sokken strijk ik alles. Niets heerlijker dan tussen vers gewassen en gestreken lakens slapen.
Nu ik dit schrijf moet ik even denken aan ‘pa’, want die streek zijn sokken namelijk wel! Was daarbij dan heel verwonderd dat zijn sokken keihard waren. “Nogal wiedes wanneer je die vezels verbrand” zeiden wij dan, maar hij bleef het doen. Het was zijn manier om de sokkenproductie op peil te houden, denk ik

Zo, nu weten jullie weer waar ik zoal mee bezig ben.
Seffens ook nog een beetje aan mezelf werken want morgen is het blog-vrienden meeting en dan wil een meisje toch een beetje goed voor de dag komen hé.
Dus dat wordt weer strijkwerk, hahaha!

Zelf klaargemaakt zonder liflafjes.
Een ui en selder aanstoven in wat boter, mosselen erbij, beetje peperen, (zout hoef ik niet) even opschudden en wachten tot ze open gaan.
Tussendoor een dipsausje maken van mosterd, een weinig kookvocht en wat fijn gesneden peterselie, en…aan tafel.
Zo heb ik ze leren eten en zo eet ik ze nog altijd het liefst.

Ik zou het trouwens ook te gek vinden van mezelf, om achttien euro, of meer, te gaan betalen in een restaurant, terwijl ik nu meer dan voldoende had voor een derde van die prijs.
De mosselen kwamen wel van de supermarkt (‘k zou trouwens niet weten waar in de nabije buurt nog een viswinkel te vinden is) en ik heb deze keer gekozen voor voorgesneden mosselgroenten. Dit laatste een beetje uit gemakzucht en een beetje uit zuinigheid, want zo’n zakje kostte minder dan verse selder en uien.

Het nadeel van mosselen thuis klaar maken is dat je met die lege stinkende mosselschelpen blijft zitten. Maar daarom heb ik gewacht tot zondag want op maandag komt hier de vuilkar.

Doen jullie dat ook met jullie mosselschelpen? Ze mooi in elkaar schuiven en een zo lang mogelijke ketting proberen te krijgen?
Ik heb dat indertijd afgekeken van de vader van mijn kinderen en ik doe dat nu nog steeds. En het scheelt nog aan volume in je vuilniszak ook.

Hoewel ik bij mijn mosselen geen frieten of brood heb gegeten, ik ben geen grote eter, bleven er toch nog over. Die bak ik dan morgen op in de pan. Heb ik ook nog eens een lekker snoepje achteraf.
Niet goed voor de lijn maar dat zal me worst…euh, mossel wezen.

Tot nu toe heeft die oogbehandeling mij: 521,55€ gekost en daar zijn dan niet eens de apotheekkosten bij gerekend.
Veel geld voor een arme sloeber als ik.
Maar ik ben het waard!

Nu begrijp ik ook waarom men zegt: “Gezondheid is niet te koop.” Het is te duur! Het is verdorie niet te betalen!
En gelukkig hebben wij hier dan nog een prima sociaal stelsel, want als ik zie wat het ziekenfonds voor zijn rekening heeft genomen! Nou moe, dat zijn cijfertjes om van te duizelen.

Ach, in feite ben ik blij dat ik dit heb mogen betalen.
Andersom zou betekent hebben dat er voor mij geen behandeling mogelijk was geweest. En daar wil ik liever niet bij stilstaan of denken aan hoe mijn wereld er nu dan zou hebben uitgezien.

En weet je wat?
Wanneer ik aan het einde van mijn geld een stukje maand over heb, dan knabbelen we maar op een worteltje om de honger te stillen.
Het is goedkoop, goed voor de lijn en goed voor de ogen.
Of kennen jullie een konijn dat een bril draagt?

AAN ALLEN EEN FIJN WEEKEND GEWENST! TOT IN DEN DRAAI!

Nu heeft ze niet helemaal ongelijk want de laatste tijd ben ik wel vaker de hort op.
Zo ging ik verleden week met mijn soulmaatje en haar grote liefde op dagtrip naar Blankenbergen.
De week daarvoor was ik dan weer een dagje te gast bij andere vrienden in het zoete Waasland.
Reken daarbij de trips naar het ziekenhuis, de nodige boodschappen, de fietstochtjes naar een gezellig terrasje, en ja, dan kan het gebeuren dat je me tevergeefs opbelt.

“ Woensdag om 09h15 aan de Rooseveldplaats, ok?” liet ze me weten. Want ja, ook dan ben ik weer ribbedebie. Ditmaal een dagje Breda. Wandelen, shoppen, lekker eten, drinken en snoepen, maar vooral veel lachen en plezier maken.

Donderdag spoor ik dan weer naar dochterlief toe in Mechelen.
Huismus, of niet, het is leuk om een vrije vogel te zijn!

Hij luisterde heel geduldig en begripvol en zei toen: “Lieve schat, schrijf voor jezelf eens op wat je allemaal nog wél kunt zien en doen.”

En ‘k weet dat hij gelijk heeft.
Want ik heb ervaren wat het is om niets meer te kunnen waarnemen. Om enkel maar een vuile grijze sluier voor je ogen te zien en alles op de tast te moeten doen.
Ondertussen, dank zij de medicatie en de behandelingen, zie ik toch weer een stukje van de wereld rondom mij.

Maar die lijst…ik kom er maar niet aan toe… omdat ik nog zo vaak geconfronteerd word met mijn beperkingen…omdat ik nog moet verwerken…omdat ik nog niet kan aanvaarden…omdat…“waarom ik?”… nog steeds een wederkerende vraag is en waarvan ik terdege besef, nooit een antwoord op zal op komen.

En plots moest ik denken aan een gedicht, of noem het een gebed, net zoals u wilt, dat ik kreeg toen ik jaren terug in een heel andere nare situatie verzeild raakte.
Een situatie, waar ik geen schuld aan had, maar wel de dupe van was. Een situatie, waarvan ik dacht nooit meer het eind van de tunnel te halen.
En kijk…ook daar ben ik uitgekomen..sterker dan voorheen.
Misschien wanneer ik deze woorden maar vaak genoeg herhaal……

Maar…
Ik moet wel eerst mijn bankrekening en mijn rijksregisternummer naar hen toezenden. Dit natuurlijk op mijn kosten. En begin 2011 zal het bedrag dan gestort worden.

Nou moe! Zou ik recht hebben op rente?
Want tegen die tijd kan ik er anders misschien niet eens meer een koffietje van gaan drinken.
Wat zijn ze toch vlug he wanneer ze iets moeten terug betalen!!!

Er is ook nog het feit dat zoonlief en zijn vrouwtje beslisten dat één kind meer dan voldoende is. Dit tot grote spijt van ondergetekende die zelf een groot gezin wilde maar door omstandigheden daar nooit toe gekomen is. Ondergetekende richtte dus haar hoop op haar twee kinderen, maar helaas.

Waarom schrijf ik dit nu?
Wel, omdat ik afgelopen nacht een hele vreemde droom had…

…Samen met zoonlief en zijn vrouwtje was ik op een feest. Heel vreemd was dat alle andere genodigden in werkelijkheid reeds overleden zijn.
Allen stonden ze in groepjes bij elkaar in wat een industriële keuken leek. Heel clean en immens groot. Er werd echter niet gekookt en er was ook nergens eten of drinken te bespeuren.
Wij drie stonden ietwat afgezonderd van de rest in een kamer met slechts 1 stoel. Op die stoel zat mijn schoondochter en ze vertelde dat ze zwanger was.
Ik was heel verheugd met dat goede nieuws maar tegelijk ook heel ontsteld toen ik zag (het idee alleen al) dat zij een sigaret opstak.
Keer op keer nam ik haar die sigaret af en keer op keer stak zij weer een andere op.
Dit ging zo door tot ik haar ruw het pakje afnam en weg smeet. Waarop die andere genodigden dreigend op me afkwamen…en toen werd ik wakker.

Nu heb ik ooit eens een boek gekocht waarin dromen naar psychologisch inzicht op een moderne manier wordt uitgelegd en toegelicht. De schrijver van het boek: Dr. Friedrich W. Doucet.
Aan het slot van het voorwoord staat te lezen, quote: De droom verschaft ons toegang tot een innerlijke wereld, die net zo reëel is als de wereld buiten ons. Dat is de sleutel, waarmee wij de boodschap die dromen overbrengen kunnen begrijpen. Sterker nog: het is de formule waarmee wij verborgen verbanden ontdekken en de zin van het leven doen inzien. Unquote.

Maar zelfs met zijn hulp kan ik geen touw vastknopen aan mijn droom.
Ik weet alleen dat ik er een naar gevoel bij had toen ik wakker werd.
En ik weet ook dat er mooiere dromen bestaan, die ik veel liever zou dromen.

Nu is het zo dat dit toch zijn vruchten heeft afgeworpen want ondertussen weeg ik toch 20 kilo lichter.

Echter de laatste maanden schijnt de naald van de weegschaal zich niet meer te willen verroeren.
En ik weet uit ervaring dat dit een link en cruciaal moment is. Dat ik dan begin te slabakken en mezelf begin te sussen met “een beetje verwennerij kan geen kwaad”.
Maar ook de afgelopen tropische temperaturen zijn mede schuldig.

Het begon met een onverweerstaanbare drang naar zout.
(Al 39 jaar eet ik vrijwel zoutloos, uitgezonderd het zoutloze brood dat ik echt niet te vreten vind.)
En dus kocht ik een doosje zoute pinda’s en die smaakte zo heerlijk dat ik gelijk de volgende dag  nog een doosje naar binnen kieperde…en de volgende dag…

Toen kwamen de olijven aan de beurt. Ben ik echt gek op! Olijven zijn niet echt ongezond.
Tenzij je, zoals ik nu deed, er meteen een halve kilo per dag van eet!

En na al dat zoute spul komt natuurlijk de dorst!
Ik lust geen limonade en al zeker niet al die light versies Maar na liters kraantjeswater en vele kannen verse ijskoude muntthee, kreeg ik plots trek in de Sweppes Agrum die hier altijd in huis is voor zoonlief. En dat smaakte ook al naar meer!
Dus bij het boodschappen doen werden allen hierboven verboden waren in dubbel aangekocht.
En nu ik toch bezig was met zondigen konden er ook nog die lekkere boterkoeken bij en een doos roomijs.

De naald van mijn weegschaal staat nog steeds op hetzelfde streepje. Oef!
Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij zeggen dat ik het niet echt duidelijk kan zien op welk streepje die naald nu echt staat, hahaha.
Dus hoog tijd om te gaan remmen wil al die voorbije moeite niet voor niets zijn geweest.
Zodoende beslis ik moedig en vastberaden….”maandag begin ik weer gezond te eten”.

Wordt heel waarschijnlijk vervolgd want woensdag met mijn maatje naar zee. En heel vermoedelijk wordt dat een gezellig lekkerbek dagje.

Ik schreef ook dat mijn oogchirurg steeds druk doende en gehaast is. Dat maakte dat ik na elke consultatie met een boel vragen bleef zitten.
Maar afgelopen woensdag besloot ik om toch die vragen te stellen waar ik mee zat. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat mijn ‘poetsiepoets’ me vergezelde als steun moedgever.
(Poetsiepoets is mijn poetshulp die nu voor enkele weken werkonbekwaam is wegens een operatie van een ‘tenniselleboog’. Ik moet aan haar toch eens een logje wijden, want zij is het waard… en veel meer dan dat.)
Dus vroeg ik de chirurg hoe het nu verder zou gaan, en ze gaf me dan ook een klaar helder antwoord zonder franjes:

“Het is nu vier weken wachten, pas dan kan ik een definitieve diagnose stellen. Maar ik kan u nu al vertellen dat de schade die is aangericht niet meer te herstellen is, u zult slechtziende blijven. Om erger te voorkomen is het nodig dat u om de zes maanden op controle komt en zo nodig wordt behandeld met Lucentis via een injectie. Naarmate u ouder wordt kan uw oogziekte toenemen en  onbehandelbaar worden en dit kan leiden tot blindheid. Die kans is bij u des te groter daar u maar een ziende oog hebt, maar dat hoef ik u niet te zeggen, dat had u al wel begrepen, niet.”

Mijn ‘poetsiepoets’ en ik zaten er een beetje bij als van de hand Gods geslagen door dit kort en bondige antwoord.
Maar langs de andere kant apprecieer ik wel haar directheid want ze zei me ook nog dat ik, nu ik nog ziende was, me kon voorbereiden en maatregelen treffen voor wanneer het gevreesde moment daar is. Tot slot gaf ze me ook nog de raad om de moed niet te verliezen of te wanhopen omdat ik nog jong ben en er volop onderzoek wordt gedaan om deze oogziekte toch te kunnen genezen.
En men kan nu toch veel meer dan vroeger.

Ik schreef ook nog dat de gevolgen van de oogprik deze keer niet zo erg waren en dat is ook zo, maar djeezes…
…Mijn oog ziet eruit alsof ik mee gedaan heb aan het wereldkampioenschap boksen free style…en dik verloren heb. En zo voelt het ook aan. Helemaal bloeddoorlopen en opgezwollen met als hoogtepunt een mooie blauwe streep onder mijn oog.

Nu heel erg vind ik dat niet want ik weet dat dit allemaal heel snel weer verdwijnt.
Maar ik ga nu toch liever niet naar buiten, want het verhaal van het vogelkooitje of keukenkastdeurtje geloofd niemand meer.
Gelukkig was dochterlief gisteren hier en zijn we samen nog snel wat boodschappen gaan doen zodat ik de komende dagen niet moet verhongeren.

Ik wens jullie allen een fijn weekend, een dikke knuffel erbij, en tot in den draai!

Maar niettegenstaande “de gevoelige prikken”, want zo noemen dokters, dat, valt het allemaal beter mee dan de twee vorige keren.
Dat mijn oog aanvoelt alsof ik er een vuistslag heb opgekregen, is normaal. Dat ik mijn contactlens drie dagen niet mag dragen, maar ook niet kan verdragen, is ook normaal. Maar dit keer zit er geen luchtbel in mijn oog en de grijze sluier die anders altijd enige dagen aanhoudt was na enkele uren al verdwenen.
Zodoende kon ik met drie brillen over elkaar op m’n neus…‘k zou eens moeten informeren wat mij een grotere neus zou kosten want die brillen vallen er voortdurend af…vanavond al dit verslagje schrijven.

Nog een pluspunt is dat ik dit keer de hierop volgende dag niet op controle moet. Dat bespaart me een bus en tramrit naar de stad.
Met mijn netvlies is ook alles ok. Het gevaar dat het netvlies loskomt als gevolg van de inspuiting blijft natuurlijk altijd, maar de chirurg was er vrij gerust in.

Jullie blogjes komen lezen en een reactie geven zal voor morgen of overmorgen zijn want m’n ogen vermoeien zou niet alleen dom maar tegelijk ook nefast zijn.
Maar ik kom eraan hoor!
En hier wordt ook nog een vervolg aangebreid…..dus tot later, tot in den draai. Hele lieve knufff aan jullie allen.

Maar gisteren was het dus klusjesdag bij moeder, klusje die ze zelf niet meer kan uitvoeren wegens zeer slechtziende.
Eén van die klusjes was het werken aan de pc.

Het lezen op internet gaat nog tamelijk goed omdat ik de pagina’s kan vergroten zoveel als nodig nodig is. Maar met de persoonlijke mappen kan dat niet, Dat wil zeggen, dat gaat natuurlijk wel, maar daarvoor moet je wel inbreken in het geheugen en je instellingen aanpassen. Simple comme bonjour…als je twee gezonde ogen hebt dan toch!
Voor zoonlief een koud kunstje want hij is It’er.

Zodoende is nu het contrast aangepast en zijn, menu’s, iconen, taakbalken en lettertype zodanig groot gemaakt dat ik weer kan lezen wat er zich in mijn mappen bevind.
Heel erg bedankt, lieve schat!

En het eerst wat daarbij door mijn gedachten schoot was, joepie, nu kan ik weer werken aan mijn muziekblogje, want dat mis ik wel heel erg. Maar toen ik gisteravond eens een kleine poging waagde, viel dat toch enorm tegen.
Wanneer ik de bestaande layout wil aanhouden komt daar wel meer bij kijken dan wat tekst neer pennen.
Ook de titels van de songs op de cd’s lezen is geen sinecure.
En dan waren er ook nog de afbeeldingen die ik zelf maakte alsook het feit dat ik alles in HTML maakte. Kroop er voorheen al veel werk en tijd in, het zal nu zeker nog langer duren, toch wanneer ik dezelfde context wil aanhouden.

Maar het zal in ieder geval nog niet voor deze week zijn want die wordt heel druk.
Maar daarover een volgende keer meer…

Schijnbaar.
Onder deze noemer zou ik mezelf indelen.
Schijnbaar ben ik sterk, moedig, ongenaakbaar, een praatvaar, extravert, opgewekt en vrolijk.

Façade.
Want ik ben een eenzaat. In een massa voel ik me alleen, verloren.
Ik praat veel maar zeg weinig. Horeca mentaliteit, beroepshalve, zie je. Alleen die ene aandachtige toehoorder kijkt me wat bedenkelijk aan.
Moedig en sterk…alleen omdat ik mezelf steeds weer van de grond schraap, een noodgedwongen deductie.
Opgewekt en vrolijk…een simulatie, want van binnen verscheurd door pijn en verdriet, een vat vol gierende emoties.

Wie ben ik echt?
Jullie mogen het me vertellen als je het denkt te weten.
Maar ach, het maakt niet uit, niet werkelijk.
Zolang ik de schijn voor mezelf kan ophouden, zolang ik de wereld doe geloven dat ik gelukkig ben…dan is die wereld ook gelukkig met mij. En misschien is dat wel de essentie van mijn zijn.

Maar door die open ramen en deuren komen ook de straat geluiden binnen!
Nu ben ik een echte stadsmus. Ik zou niet kunnen gedijen in een streek met een totaal heersende stilte om mij heen.
Zo kan ik enorm genieten van de joelende kinderen in de speeltuin vlak over mijn huis. Ook die sporadische hoog oplopende huiselijke twist waarin de ganse buurt mag mee delen deert me niet en brengt zelfs wat ambiance in mijn saaie leventje, Ook die pukkelknaap met zijn snerpende en knallende bromfiets vergeef ik hartelijk. Maar ‘Trop is teveel’ zei VDB, en de mens zal nooit weten hoezeer ik het met hem eens ben.

Maandag gooiden ze hier, nog maar es, de hoek van de straat open. Er werd geklopt dat het een lieve lust was, en tegelijkertijd stond daarbij de ganse dag een compressor brullend te daveren.
Volgens mij zit daar een bron met een heel kostelijk goedje want die hoek breekt men om de haverklap open.

Dinsdag vond men het hoog tijd worden om onze bomen en heggen te snoeien. Het geluid van de scherpe snerpende boomzaag danste mijn huiskamer binnen van 07h tot 16h,
Toen die mannen eindelijk klaar waren en vertrokken klonk er uit hun autospeaker: “Sorry mensen voor de overlast en bedankt voor het geduld.” Vond ik toch vriendelijk.

Vandaag vond men het dan weer nodig om aan de gevel van het nabij gelegen appartementsblok te werken.
Van ‘s morgens vroeg mocht ik genieten van het geluid van diverse drilboren die per se gaten in het beton wilden krijgen, en het gehamer op een metalen stelling. En daar gaan ze nog wel een tijdje mee doorgaan.

“What a beautiful noise, comin' up from the street” zingt Neil Diamond, maar het is overduidelijk dat hij niet mijn woonbuurt in gedachten had toen hij dit lied schreef.
Want ik tel de uren af tot het bouwverlof ingaat en ik in alle stilte kan genieten van de zon op mijn balkon.

Zo deed ik deze morgen cacaopoeder in mijn koffiefilter van de koffiezet. Niet te zuipen!!!
Tweede poging…gelukt. Maar toen deed ik sinaasappelsap in mijn kopje koffie in plaats van melk. Ook niet erg lekker!!!
Vervolgens roosterde ik twee crackers….zou ik de kruimels dan maar mengen onder de platte kaas ipv omgekeerd?
Gelukkig was de kat tevreden met zijn blik cornedbeef, is eens wat anders dan altijd Whiskas.

Er zijn zo van die dagen…en dit is er duidelijk eentje van.
Normaal zou ik vandaag de strijk doen, maar ik durf niet. Want wat als ondertussen de telefoon rinkelt…een pijnlijk oor kan ik nu wel missen.

Dus neem ik vandaag een sabbatdagje om meer onheil te voorkomen. En ik wens voor jullie hetzelfde.

Ik heb jullie al verteld dat ik na de tweede ooginjectie problemen kreeg en dat dit te wijten was aan de medicatie die men me gaf en die in mijn geval totaal overbodig was. Na de stopzetting van die medicatie zou het probleem moeten opgelost zijn, zo zei de oogarts. Maar niets is minder waar, er doken integendeel andere problemen op.

Sinds enkele dagen zie ik telkens lichtflitsen in mijn oog. Net alsof ik constant in een discotheek sta, alleen de zin om dansen ontbreekt.
Nu is het zo dat die ooginjecties het gevaar inhouden dat je netvlies loskomt.
Echter gisteren, zondag, was mijn zicht plots beter. Het was zelfs zo goed dat ik weer mijn favoriete spelletje Mahjong kon uitspelen, en ik slaakte een diepe zucht van opluchting.
Maar ik kraaide te vroeg victorie.

’s Nachts werd ik wakker door een hevig brandende en kloppende pijn in mijn oog. Het was net of er iemand mijn oog uit mijn hoofd wilde trekken, zo pijnlijk was het. Spoelen met lauw water of bedekken met ijs patjes bracht geen soelaas, ik kon mijn oog niet open houden. Kijken was te pijnlijk. Er liep ook constant traanvocht uit mijn oog.

Zodoende belde ik vandaag, maandag, zo vroeg als kon naar mijn oogchirurg en die liet me weer asap opdraven naar het Middelheimziekenhuis. Een klein huzarenstukje was dat, want mijn lens, waar ik nog een klein stukje van de wereld mee kan waarnemen, had ik noodgedwongen moeten uit doen. Ik stapte dus meer op het gevoel dan ik zag.

En inderdaad, er zat dus een miniem scheurtje in mijn netvlies en dat heeft ze meteen gelaserd. Met iets meer dan een uurtje was ik klaar.
Dat ik ook weer heelhuids thuis ben geraakt lijkt me nog altijd een wonder.
Mijn oog doet nog steeds pijn maar met druppelen en pijnstillers is dit op te lossen.
Aanstaande woensdag moet ik alweer op controle. Gelukkig mag ik mijn lens weer dragen zo gauw ik zelf voel dat het kan, en zoals jullie merken aan dit schrijfsel is dit snel.

Maar wat me echt een opdoffer geeft is dat de chirurg niet weet of ze nog kan en wil doorgaan met de inspuitingen. En als dit niet kan….tja dan…wat dan…?

Sinds ik alleen ben wordt dat etensprobleem alleen maar groter.
Niet dat ik geen inspiratie heb. Want wanneer ik mijn ogen sluit zie ik een heel gamma van lekkere spijzen de revue passeren. Maar dat is het hem nu net, lekkere spijzen en een sober dieet gaan niet samen! Toch niet als geen Kai-Mook’ske in volle groei wil worden!

Zin om voor mezelf uitgebreid te koken zit er de laatste tijd ook niet meer in. Ook al niet wegens de slechtziendheid, maar ook omdat ik steeds te grote porties moet aankopen en dan altijd met een overschot zit voor minstens een week.
Diepvries producten kopen is ook al geen oplossing want ik kan de gebruiksaanwijzing niet meer lezen.

En dan besef je plots weer ten volle hoe belangrijk en wat een verwennerij vrienden zijn!
Zoals die vriendin die allerlei nuttige tips geeft. Die vriendin die allerlei lekkere verse groenten uit haar moestuin voor je mee brengt. Of die vriendin die een uitgebreide en lekkere koude schotel heeft klaargemaakt en die mij laat delen in het lekkers.

Wat eten we vandaag? Voor mij geen probleem. Heel erg bedankt daarvoor!

Het beviel me zo goed dat ik flink doortrapte en daarbij vergat dat ik ook nog eens diezelfde afstand terug moest doen.
Nou moe, dat heb ik geweten!

Ondertussen was het spitsuur geworden en omdat mijn kortbij scherp zicht nog altijd heel lamentabel is, voelde ik mij net een kamikaze piloot.
Voorbijrazende auto’s, plots stoppende en achteruit rijdende wagens bij een open parkeerplekje, portieren die geopend worden zonder omkijken, brommers en moto;s die kriskas voorbij staken en me bijna het fietspad afduwden…enfin, bloeddrukverhogend allemaal.

Maar ik ben heelhuids thuis geraakt en heel fier op mezelf dat ik toch weer mijn grens heb durven verleggen.
Me neerleggen dat ik voortaan als zeer slecht ziende door het leven zal moeten gaan…okay.. maar er zielig bij op een stoel gaan zitten…no way!

Sinds twee dagen droeg ik weer mijn lens en daarmee zie ik dan een stukje meer van mijn omgeving. Althans, zo had het moeten zijn. Maar dat was dus nu helemaal niet zo! Integendeel!

Hoewel ik mezelf steeds beloof om niet paniekerig te doen werd ik toch weer heel erg bang.
Er hing een dikke grijze sluier voor mijn oog, mijn oogranden zagen rood en jeukten verschrikkelijk en in mijn ooghoeken zat constant een vieze smurrie. Zo erg zelfs dat ik bij het ontwaken niet eens m’n ogen open kreeg.
Ontsteking, dacht ik, en dat kon ik best missen want dat zou me terug bij af brengen.

Woensdagmorgen belde ik dus naar de oogchirurg en die beval me om asap naar het ziekenhuis te komen.
Daar aangekomen mocht ik meteen bij haar, iets wat gemor teweeg bracht bij de wachtenden, maar waar ik me niet druk kon om maken. Deed zij trouwens ook niet.
Ze bekeek mijn oog met wat optisch ijzerwerk en begon toen ietwat schaapachtig te lachen. Wat was er nu gebeurd…

…Bij het vooronderzoek van de eerste oogprik kreeg ik een resem vragen voorgeschoteld over mijn levensstijl... etc.
Ik liet haar toen weten dat ik al lange tijd een dieet volg en dat ik tevens geen echte vleesliefhebster ben.
Gevolgtrekking van haar was dat ik misschien wel een vitaminetekort kon hebben. Zodoende gaf ze mij na de tweede prik een monster vitamine E mee, namelijk Nutrof. Dat schijnt heel goed te zijn voor je ogen.
Maar ik heb helemaal geen vitaminetekort want mijn dieet is op zich geen echt dieet. Het is eerder een weliswaar sobere, maar gezonde levensstijl.
En zodoende produceerde ik door die vitamine E teveel eiwit wat dus een averechts effect had op mijn oog met alle gevolgen van dien.
De oogarts beval mij dan ook om onmiddellijk met de inname te stoppen.

Het jeuken is ondertussen al wat minder en ik krijg mijn ogen al weer wat beter open, maar helemaal goed is het nog niet.
Met dit alles verlies ik dus twee weken aan vooruitgang of stabilisatie. Maar ik ben toch blij dat het zo makkelijk op te lossen is, want het had erger gekund.

Nu is het dus afwachten tot die pillen volledig zijn uitgewerkt om te kunnen weten of die tweede prik  een goed resultaat geeft.
Wordt dus nog altijd vervolgd

Met de MRI-scan kon men bevestigen wat ik zo al een beetje vermoedde.
Ik heb al jaren gewrichts artrose. Dat bezorgt mij voornamelijk pijn in mijn linker schouder, elleboog, pols en vingerkootjes.
Dus nu zit die artrose ook op het kraakbeen van mijn heup en daardoor is stappen pijnlijk. Zoals reeds gezegd is daar niets aan te doen. Ik moet vooral blijven bewegen. Fietsen en zwemmen zijn daarbij ideaal. Nu het eerste doe ik vaak en veel, het tweede kan ik jammer genoeg niet.
Ondertussen moet ik mij bij pijn tevreden stellen met Paracetamol.

Wie zei ooit dat oud worden een zegen is?!
Maar het alternatief om niet oud te worden is jong sterven en dat lijkt me ook maar niks.

Ik tel dus mijn zegeningen, want,ik ben (nog) niet blind en ik ben (nog) niet kreupel en ik ben (tot hiertoe) nog bij mijn volle verstand en (zo overtuig ik mezelf toch) jong van geest
Wat meer is, er zijn heel wat ziekere mensen met vaak heel nare en/of pijnlijke ziektes,en die hoor je vaak niet eens klagen.

Dus prijs ik mij gelukkig voor nu en zal moeten leren leven met mijn beperkingen.

Mooie verschijning is die dame, maar ik persoonlijk vind haar hautain overkomen en vaak een ietsje te cru in haar commentaren. Het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat dit het resultaat is van het plak en knipselwerk van de programmamakers.

Enfin, eerst en vooral vraag ik mij af wat die kandidaat kopers bezield?
Wanneer ik een huis zou willen kopen dan zou ik niet kijken naar de kleuren van het behang of de stijl van meubels. Ik zou kijken naar vochtplekken, naar de elektrische bedrading en sanitaire leidingen. Naar het dak en eventuele lekkage. Naar de stevigheid van de vloeren, naar de staat van de ramen en of er voldoende plaatsen zijn met voldoende ruimte om mijn meubelen te kunnen plaatsen… enz. Kortom, naar alles behalve het interieur van de verkoper. Moest ik als kandidaat koper in zulk opgesmukt en toonzaalachtig huis komen, ik zou me afvragen wat de verkoper wil verbergen.

Maar wat mij wel enorm bevalt aan het programma zijn de tips die Michéle geeft. Want ik moet toegeven dat zij er toch steeds in slaagt om van een ‘rommelkot’ een juweeltje te maken.
‘Less is more’ is haar stelling. Dit naar een frase van Robert Browning uit zijn gedicht,‘Andrea del Santo’ (1855) en dat daarna overgenomen werd door de binnenhuisarchitect Ludwig Mies van de Rohe, om het minimalisme van het interieur te propaganderen.
Enfin, deze info volledig ter zijde en enkel bedoeld om een beetje ; geleerd’ over te komen, hihihi.

Maar feit is wel dat wanneer ik zo mijn interieur bekijk ik moet toegeven dat het overvol is. Teveel meubelen, teveel ornamentjes en versierspulletjes, teveel schilderijen en foto’s aan de muren. Ook het behangetje zou wel vervangen mogen worden. Maar dat zal nog niet voor morgen zijn, vrees ik, want ik heb hier geen ploeg die het voor mij komt doen.