Het beviel me zo goed dat ik flink doortrapte en daarbij vergat dat ik ook nog eens diezelfde afstand terug moest doen.
Nou moe, dat heb ik geweten!

Ondertussen was het spitsuur geworden en omdat mijn kortbij scherp zicht nog altijd heel lamentabel is, voelde ik mij net een kamikaze piloot.
Voorbijrazende auto’s, plots stoppende en achteruit rijdende wagens bij een open parkeerplekje, portieren die geopend worden zonder omkijken, brommers en moto;s die kriskas voorbij staken en me bijna het fietspad afduwden…enfin, bloeddrukverhogend allemaal.

Maar ik ben heelhuids thuis geraakt en heel fier op mezelf dat ik toch weer mijn grens heb durven verleggen.
Me neerleggen dat ik voortaan als zeer slecht ziende door het leven zal moeten gaan…okay.. maar er zielig bij op een stoel gaan zitten…no way!

Sinds twee dagen droeg ik weer mijn lens en daarmee zie ik dan een stukje meer van mijn omgeving. Althans, zo had het moeten zijn. Maar dat was dus nu helemaal niet zo! Integendeel!

Hoewel ik mezelf steeds beloof om niet paniekerig te doen werd ik toch weer heel erg bang.
Er hing een dikke grijze sluier voor mijn oog, mijn oogranden zagen rood en jeukten verschrikkelijk en in mijn ooghoeken zat constant een vieze smurrie. Zo erg zelfs dat ik bij het ontwaken niet eens m’n ogen open kreeg.
Ontsteking, dacht ik, en dat kon ik best missen want dat zou me terug bij af brengen.

Woensdagmorgen belde ik dus naar de oogchirurg en die beval me om asap naar het ziekenhuis te komen.
Daar aangekomen mocht ik meteen bij haar, iets wat gemor teweeg bracht bij de wachtenden, maar waar ik me niet druk kon om maken. Deed zij trouwens ook niet.
Ze bekeek mijn oog met wat optisch ijzerwerk en begon toen ietwat schaapachtig te lachen. Wat was er nu gebeurd…

…Bij het vooronderzoek van de eerste oogprik kreeg ik een resem vragen voorgeschoteld over mijn levensstijl... etc.
Ik liet haar toen weten dat ik al lange tijd een dieet volg en dat ik tevens geen echte vleesliefhebster ben.
Gevolgtrekking van haar was dat ik misschien wel een vitaminetekort kon hebben. Zodoende gaf ze mij na de tweede prik een monster vitamine E mee, namelijk Nutrof. Dat schijnt heel goed te zijn voor je ogen.
Maar ik heb helemaal geen vitaminetekort want mijn dieet is op zich geen echt dieet. Het is eerder een weliswaar sobere, maar gezonde levensstijl.
En zodoende produceerde ik door die vitamine E teveel eiwit wat dus een averechts effect had op mijn oog met alle gevolgen van dien.
De oogarts beval mij dan ook om onmiddellijk met de inname te stoppen.

Het jeuken is ondertussen al wat minder en ik krijg mijn ogen al weer wat beter open, maar helemaal goed is het nog niet.
Met dit alles verlies ik dus twee weken aan vooruitgang of stabilisatie. Maar ik ben toch blij dat het zo makkelijk op te lossen is, want het had erger gekund.

Nu is het dus afwachten tot die pillen volledig zijn uitgewerkt om te kunnen weten of die tweede prik  een goed resultaat geeft.
Wordt dus nog altijd vervolgd

Met de MRI-scan kon men bevestigen wat ik zo al een beetje vermoedde.
Ik heb al jaren gewrichts artrose. Dat bezorgt mij voornamelijk pijn in mijn linker schouder, elleboog, pols en vingerkootjes.
Dus nu zit die artrose ook op het kraakbeen van mijn heup en daardoor is stappen pijnlijk. Zoals reeds gezegd is daar niets aan te doen. Ik moet vooral blijven bewegen. Fietsen en zwemmen zijn daarbij ideaal. Nu het eerste doe ik vaak en veel, het tweede kan ik jammer genoeg niet.
Ondertussen moet ik mij bij pijn tevreden stellen met Paracetamol.

Wie zei ooit dat oud worden een zegen is?!
Maar het alternatief om niet oud te worden is jong sterven en dat lijkt me ook maar niks.

Ik tel dus mijn zegeningen, want,ik ben (nog) niet blind en ik ben (nog) niet kreupel en ik ben (tot hiertoe) nog bij mijn volle verstand en (zo overtuig ik mezelf toch) jong van geest
Wat meer is, er zijn heel wat ziekere mensen met vaak heel nare en/of pijnlijke ziektes,en die hoor je vaak niet eens klagen.

Dus prijs ik mij gelukkig voor nu en zal moeten leren leven met mijn beperkingen.

Mooie verschijning is die dame, maar ik persoonlijk vind haar hautain overkomen en vaak een ietsje te cru in haar commentaren. Het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat dit het resultaat is van het plak en knipselwerk van de programmamakers.

Enfin, eerst en vooral vraag ik mij af wat die kandidaat kopers bezield?
Wanneer ik een huis zou willen kopen dan zou ik niet kijken naar de kleuren van het behang of de stijl van meubels. Ik zou kijken naar vochtplekken, naar de elektrische bedrading en sanitaire leidingen. Naar het dak en eventuele lekkage. Naar de stevigheid van de vloeren, naar de staat van de ramen en of er voldoende plaatsen zijn met voldoende ruimte om mijn meubelen te kunnen plaatsen… enz. Kortom, naar alles behalve het interieur van de verkoper. Moest ik als kandidaat koper in zulk opgesmukt en toonzaalachtig huis komen, ik zou me afvragen wat de verkoper wil verbergen.

Maar wat mij wel enorm bevalt aan het programma zijn de tips die Michéle geeft. Want ik moet toegeven dat zij er toch steeds in slaagt om van een ‘rommelkot’ een juweeltje te maken.
‘Less is more’ is haar stelling. Dit naar een frase van Robert Browning uit zijn gedicht,‘Andrea del Santo’ (1855) en dat daarna overgenomen werd door de binnenhuisarchitect Ludwig Mies van de Rohe, om het minimalisme van het interieur te propaganderen.
Enfin, deze info volledig ter zijde en enkel bedoeld om een beetje ; geleerd’ over te komen, hihihi.

Maar feit is wel dat wanneer ik zo mijn interieur bekijk ik moet toegeven dat het overvol is. Teveel meubelen, teveel ornamentjes en versierspulletjes, teveel schilderijen en foto’s aan de muren. Ook het behangetje zou wel vervangen mogen worden. Maar dat zal nog niet voor morgen zijn, vrees ik, want ik heb hier geen ploeg die het voor mij komt doen.

Afgelopen week trok ik op woensdagmorgen naar het Middelheim ziekenhuis om mijn tweede oogprik te gaan halen. Tegelijkertijd zaten ook de juiste aanvraagpapieren in mijn brievenbus en die nam ik gelijk mee, kon de oogarts ze meteen invullen en een verslag opmaken.

In het ziekenhuis aangekomen verliep alles zeer vlotjes, zowel aan de balie als bij de oogarts zelf. De afspraak uren liepen vrijwel gelijk, iets wat niet evident is want ik heb de laatste tijd al heel wat uurtjes doorgebracht in de wachtzalen van dokters ondanks die afspraak uren.

Na de nodige oogtesten bleek dat er een lichte verbetering was waar te nemen want ik kon een regeltje meer lezen dan voor de eerste oogprik. Maar erg enthousiast was mijn oogarts daar niet over, zij had veel beter verwacht en gehoopt. Haar conclusie zette dan ook meteen een domper op mijn blijdschap, want veel meer dan het resultaat van nu zit er volgens haar dan ook niet meer in. “Maar we geven niet op”, zei ze er meteen bij en ze liet me weten dat ze 'ietwat agressiever’ zou te werk gaan. Zij verduidelijkte dat ik nu twee prikken zou krijgen met een hogere dosis Lucentis. Een prik net in het midden van mijn oog en een prik aan buitenzijde.

Nou moe, dat heb ik geweten!
Mijn oog brandde als vuur en kijken was enorm pijnlijk. In gans mijn oog zat een enorme luchtbel waardoor het leek alsof ik constant onder water keek.

’s Anderdaags, na een vrijwel slapeloze nacht wegens die brandende pijn aan m’n oog, moest ik op controle. Dit om te checken of er geen lekkage was door de prikken en/of een ontsteking. Voor dat laatste vreesde ik want rondom mijn oog zat een grote donkerrode vlek. Het leek net alsof men er een vuistslag had op gegeven. Gelukkig scheen de zon zodat het niet vreemd overkwam dat ik een zonnebril op mijn neus zette. Want je ziet de mensen denken wanneer je met zulk een oog op straat loopt: “tegen een vogelkooitje gelopen zeker?!”
Enfin, de oogarts stelde me meteen gerust, er was geen lek en ook geen ontsteking, de roodheid rondom mijn oog kwam door de druk van de prikken en dat ik dat na de eerste prik niet had was louter toeval.

We zijn nu maandag en na drie dagen 4x daags gedruppeld te hebben met Trafloxal, mocht ik gisteren terug mijn lens dragen. Dat maakt dat ik meteen terug een stukje van de wereld zie, al is dit dan ook enkel in de verte. Het kortbij zien slaagt enorm tegen, maar dat was de vorige keer ook zo, toen duurde het meer dan een week voor ik verbetering zag.

Onderwijl is het rood rondom mijn oog weg en is het branderige gevoel haast verdwenen.
Dus gaan we niet wanhopen, doemdenken of paniekerig hysterisch doen, maar gaan we rustig afwachten.

Intussen ook al wat meer aan de weet gekomen over mijn kaduke heup. Wordt dus, vervolgd…

Ik sleur mezelf met veel moeite uit bed en merk dat de wereld om me heen draait, maar ik spreek mezelf streng toe, “Komaan meisje, de kat moet zijn eten, de kattenbak moet verschoond worden en het vuilnis moet worden buiten gezet want die komen ze morgen al heel vroeg ophalen.”
Zo gezegd, zo gedaan, maar eerst op trillende benen een tasje koffie halen in de keuken. Al na de eerste paar slokken hang ik over de wc pot, mijn maag sputtert geweldig tegen. En dan wordt ik plots geweldig bang want wie lijdt aan Macula Degeneratie heeft meer kans op een beroerte of hersenbloeding.

Misschien heel dom van mij maar hoe ellendig ik me ook voel, ik voer eerst de taken uit die moeten gebeuren. Daarna neem ik mijn temperatuur en ik heb geen verhoging, had ik ook niet verwacht want ik heb in mijn ganse leven vrijwel nooit koorts gemaakt.
Met een glas fruitsap slik ik de dagelijkse dosis pillen door en neem een Dafalgan Codeïne bovenop en kruip terug in bed. Ik val vrijwel onmiddellijk terug in slaap.

We zijn ondertussen enkele uren later wanneer ik terug wakker wordt. Ditmaal zonder hoofdpijn en veel frisser dan deze morgen. En daarom noem ik mezelf een klagende kniesoor want iedereen heeft al eens een mindere dag, toch!  Een mens zou nog een hypochonder worden!

En o ja, voor ik het vergeet, vandaag mocht ik terug mijn lens dragen na de tweede oogprik van verleden woensdag. Maar dat relaas is voor morgen. Nu ga ik eerst mijn zeer late ontbijt nemen. Wordt dus vervolgd…

Hulp vragen is niet mijn sterkste kant en zodoende geen evidentie. Ik ben een plantrekker, altijd al geweest ook. Maar wanneer je bijna stekeblind bent kom je voor heel veel obstakels te staan, en al zeker wanneer je alleenstaande bent, zoals ik.
En omdat ik recht heb op hulp en hulpstukken wegens zeer slecht ziende zijn, liet ik telefoneren naar mijn ziekenfonds en de ‘Blinden liga’. Dat bleek om te beginnen al niet simpel te zijn want voor ik de juiste persoon aan de lijn kreeg verliepen er enkele dagen. De ene was ziek, de andere op vakantie en de derde was niet bevoegd!
Na uiteindelijk teruggebeld te zijn geworden en mijn situatie te hebben uitgelegd, kreeg ik te horen dat ik papieren zou toegestuurd krijgen die ik zou moeten invullen. ???! “Euh meneer, ik kan die papieren niet lezen, laat staan invullen!” Tevens moest er een verslag van mijn oogarts worden toegevoegd. Maar diezelfde oogarts wil eerst de resultaten van de behandeling afwachten voor ze zulks doet, en dat is dus pas binnen drie maanden!

Enfin, uiteindelijk beseft men mijn situatie en er kwam een sociaal assistente aan huis. Bleek dat die papieren een aanvraag waren voor een invaliditeit statuut. “Maar ik ben al jaren invalide”, liet ik haar weten. Conclusie, men had me de verkeerde papieren toegezonden. Nu wacht ik dus nog altijd op de juiste.

Ondertussen kreeg ik van het ziekenfonds wel een huishoudhulp. Nou ja, hulp is veel gezegd want de dame heeft op twee uur tijd enkel een knoop aangenaaid en mijn rabarber in stukjes gesneden. Voor de rest heeft ze mij haar ganse leven verteld en mijn kan koffie leeggedronken. Nou moe, daar moet ik dus wel 8€ per uur voor betalen!

Nu donderdag komt er weer een huishoudhulp, dit keer zou het iemand anders zijn en ditmaal voor vier uur lang.
Maar ik heb me maar al voorbereid en heb met behulp van mijn lieve buurvrouw gisteren de was maar al gedaan en vandaag ga ik zo goed en zo kwaad als het kan de strijk doen. Zodoende ben ik helemaal klaar om een nieuw levens verhaal te aanhoren. Wordt vervolgd…

Mijn kieslocatie ligt amper 200 meter van mijn deur. Maar onze straat is al zo vaak opgebroken en weer toe gesmeten dat ondertussen alle straatstenen schots en scheef liggen. En vermits ik niet goed zie waar ik loop, struikel ik regelmatig en dat komt mijn kaduke heup niet ten goede. Eigen schuld, dikke bult, want waarom moet ik nu zo nodig altijd op hoge hakken lopen? Joost mag het weten. “Vanity, thy name is woman” zullen we maar zeggen zeker!

Enfin, fris gewassen, mijn ooglens extra opgepoetst en gewapend met drie kraakheldere leesbrillen trok ik op weg, vastberaden om hulp te vragen wanneer dit nodig mocht blijken.
Maar dit bleek dus bij deze niet nodig te zijn.

En dat is maar goed ook want hulp vragen is niet mijn sterkste kant.
Dat ik de afgelopen maand toch aangewezen was op hulp van derden maakt dat ik me danig gefrustreerd voel. Mede ook dankzij de Kafkaiaanse toestanden waar ik mee geconfronteerd werd. Maar daarover een volgende keer meer. Wordt dus vervolgd…

Bij mij wijdt men de ziekte (vermoedelijk dan) aan mijn, weliswaar lichte vorm, van CVS die een drietal jaren terug werd vastgesteld.
Die CVS houd ik sindsdien onder controle en stabiel met een streng dieet, gezonde voeding en medicatie. Maar feit is ook dat ik er te weinig rekening mee houd. Net door die lichte vorm, kan, en ga ik vaak door daar waar ik in feite zou moeten rusten.
Vrouwen weten wel wat ik bedoel… je neemt een kopje uit je keukenkast, merkt een vlekje op, en voor je het goed en wel beseft geef je de ganse keuken een beurt. Halverwege die karwei word ik dus hondsmoe maar kan het zo niet laten staan, dus ga ik door, met alle gevolgen van dien…
Dat deze redenering van mijn huisarts wel eens zou kunnen kloppen merkte ik gisteren.

Gisteren moest ik naar het ziekenhuis om een MR-scan te laten nemen van mijn pijnlijke heup waar ik al meer dan anderhalf jaar mee rond strompel en waar men maar geen remedie voor vindt.
Na een rusteloze en vrijwel slapeloze nacht merkte ik al bij het opstaan dat het niet goed was met mijn zicht. Mijn richtwijzer is dan de klok aan de muur van de slaapkamer en die zag ik niet. Ook mijn uurwerk kon ik niet lezen en in de spiegel zag ik enkel een vage schim staan. Die wazige donkerte bleef de ganse dag rond mij hangen.
De schrik sloeg me meteen om het hart. Zou ik terug bij af zijn?

Maar hoera! Na een afgelopen verkwikkende nachtrust werd ik deze morgen wakker en zag meteen weer de contouren van mijn klok. Cijfers en letters alsook het centrale gezichtsveld blijft moeilijk om waarnemen maar ondertussen is mijn zicht in zoverre verbeterd dat ik terug zie wat ik een maand voor de oogprik zag. Bewijze dit lange logje!

Op 16 juni krijg ik de tweede oogprik en ik hoop dan maar dat mijn zicht wederom een beetje beter wordt zodat ik terug gezichten kan herkennen en contrasten kan waarnemen.
Op hoop van zegen dus, wordt vervolgd…

Om jullie een idee te geven van wat ik zie, plaats ik hieronder twee foto;s die het duidelijk maken.

DIT ZIEN JULLIE

Dat op die manier de wereld te moeten bekijken zeer moeilijk en zeer vermoeiend is hoef ik er niet bij te zeggen zeker!

Fijne week voor iedereen en tot de volgende...

Normale tekst/cijfers lezen en schrijven of tv kijken lukt nog niet, maar het donker klaart een weinig op. Dat zou kunnen betekenen dat de vlek iets minder groot is geworden en/of minder dik.

Voor diegene die het graag willen weten, ik krijg een behandeling met Lucentis, een vloeistof die met een plaatselijke verdoving rechtstreeks in het aangetaste oog wordt gespoten. Zo’n behandeling duurt maanden, daarom dat ik voorzichtig ben met mijn vreugde uitroep, want het gevaar blijft dat het plots ook weer slechter kan gaan.

Ik zou jullie blogs heel graag allemaal een bezoekje willen brengen, maar in feite mag ik niet computeren omdat dit mijn oog danig vermoeid. Daarom dat ik heel selectief ben en niet al te veel bezoekjes in een keer afleg. Maar ik volg jullie wel zo goed als kan.
Dus niet boos zijn he wanneer ik vandaag niet langs kom, het zal dan voor morgen, of zo, zijn.
Wordt vervolgd…

Al de ganse week hele dagen doorgebracht in diverse ziekenhuizen om allerlei testen te ondergaan. Ik zie momenteel zo geel als een citroen en geef licht af in de duisternis door al de fluo die men me al in mijn aders heeft gespoten. Al die onderzoeken gebeuren met tussenpozen van 10 min tot een halfuur, de rest is zitten wachten. Dat wachten duurt lang wanneer je niets anders kunt dan staren naar de muur of je handen. Maar enfin, het heeft zijn vruchten afgeworpen!

Ik kwam dus uiteindelijk toch in aanmerking voor een tussenkomst van het ziekenfonds voor die superdure inspuitingen van 1000 euro per keer en waarvan ik er minstens drie moet krijgen met een tussenpoos van 1 maand, en dit omdat de vlek vlak in het midden van mijn netvlies zit. Iets naar boven, onder, links of rechts, en ik had het kunnen vergeten. Langs de andere kant had ik in dat geval  niet zo weinig zicht gehad als nu. How do you count your blessings in this case?
De eerste inspuiting heb ik gisteren, woensdag, al meteen gekregen omdat het probleem heel urgent was. Vandaag moest ik op controle om te zien of er zich geen ontsteking ontwikkeld. En pechvogel als ik ben zit er toch een lekkage in de wond van de prik. Drie x daags 4 druppels in het oog en 4 x daags een plaspil zouden het probleem moeten verhelpen. Morgen gaan we dus weer op controle.
Momenteel ben ik zo goed als blind en zie door de prik ook nog eens een grote zwarte vlek op m’n oog. Dat is een luchtbel die na enkele dagen zou moeten verdwijnen.

Veel hoop op verbetering of een terugkeer van mijn zicht geeft de dokter me niet, er is enkel de hoop dat door de inspuitingen mijn zicht zich zoals het nu is stagneert, dus niet al te snel nog verder achteruit gaat.
Blind worden doe ik niet…maar wat ben je dan wel wanneer je niet meer kunt lezen, tv kijken, je toestellen bedienen, jezelf kunt fantsoeneren, fietsen of als een kamikaze op de straat moet lopen? Wanneer je de meeste kleuren niet meer waarneemt, geen contrast meer ziet en mensen grijze schimmen zijn? Kortom, voor alles bij wat je doet op de ogen van anderen moet rekenen?
Maar ach, we zullen maar afwachten wat het wordt en leven op hoop, want er is nog, letterlijk dan, een beetje licht in de duisternis. Bewijze dit logje.

Aan al mijn vrienden die me steunen en moed inspreken via reactie hier, mail, facebook of foon, heel heel, heel erg bedankt! Jullie zijn mijn lichtje in de duisternis.

Voor nu moet ik stoppen, maar wordt zonder twijfel vervolgd…

Morgen moet ik voor verder onderzoeken naar het Middelheimziekenhuis om te kijken of ik in aanmerking kom voor een behandeling met inspuitingen. Maar vooral of ik in aanmerking kom voor terugbetaling van het ziekenfonds want 1 inspuiting kost maar liefst 1000 euro en er zijn meestal meerdere inspuitingen nodig, maar zoveel centjes kan ik helaas niet op tafel leggen. Bovenop de inspuitingen zal ik ook speciale vitaminen moeten nemen en dit mijn ganse leven lang.

Morgen weten we meer…wordt dus vervolgd…

Zo kan ik vrijwel geen klok meer lezen. Ook de tekst op het display van mijn gsm zie ik niet meer, laat staan de letters op mijn toetsen. De programma knoppen van mijn wasautomaat en droogkast…mijn afstandsbediening van de tv…de knoppen van mijn microgolf of oven van mijn kookfornuis…ik kan het niet meer lezen.

Ook boodschappen doen is een ware beproeving geworden. Ik zie nog amper een halve meter ver en die halve meter is dan ook nog heel donkergrijs gekleurd. Fietsen is dus gevaarlijk maar te voet gaan is geen optie want stappen gaat ook al niet wegens mijn nog steeds pijnlijke heup. Evenmin kan ik de versheidsdatum of gebruiksaanwijzing op de verpakkingen lezen. Betalen met mijn bankkaart is puur giswerk want ik kan het display niet meer lezen noch zie ik de toetsen duidelijk. Met cashgeld stelt zich het probleem dat ik de meeste geldstukken niet meer uit elkaar kan houden en het betalen aan de kassierster moet overlaten en dus ook niet zie of men me wel correct weergeeft. De rekening checken is al helemaal niet meer doende.

Bijkomend probleem is ook mijn persoonlijke verzorging. Overtollige haartjes verwijderen lukt niet meer Zo kan ik ook niet meer mijn teennagels knippen of vingernagels vijlen. Gelukkig heb ik een afspraak kunnen maken met de pedicure zodat mijn voeten toch al verzorgd worden. Al was die afspraak maken ook al niet evident op mijn zilverkleurig telefoontoestel met zwarte toetsen en met mijn hanenpoten lezen in mijn telefoonklapper.

Kortom, ik zie geen steek meer voor het moment en kan niets anders doen dan de uren aftellen tot vrijdag en voor de rest uit me neus zitten vreten. Dat laatste bij manier van spreken dan he!

Wat ik niet begrijp is dat ik niet vroeger terecht kan bij de chirurg. En hoelang zal het daarna nog wachten zijn tot de operatie kan gebeuren? Tenslotte heb ik maar 1 ziende oog en is het net dat oog dat ziek is en waardoor nu dus NIETS meer zie. Ook ben ik alleenstaande en heb dus niemand naast mij die me een handje kan helpen. Maar schijnbaar is dat allemaal geen prioriteit voor de dokters. Wordt vervolgd…zolang het me nog een beetje lukt.

Op 21 mei moet ik naar de oogchirurg om mijn netvlies te laten meten. Hoe dat precies in zijn werk gaat weet ik niet. Maar dat zal op het www wel te vinden zijn zeker?
Ondertussen moet ik mijn oog zoveel als mogelijk laten rusten, fel licht vermijden en raad hij me aan om een zonnebril op te zetten als ik buiten ga.
Nou moe!
Mijn wereld is nu al donker en ik heb bij alles fel kunstlicht nodig om te kunnen zien wat ik doe. Zo moest ik gistermorgen nog proeven dat mijn sneetje roggebrood beschimmeld was omdat ik bijna geen contrasten meer zie.

Met een zonnebril op m’n snoet op een winterkoude zonloze lentedag vind ik ook ietwat belachelijk staan. Moest er nu nog sneeuw vallen zou ik tenminste een stel ski’s als camouflage op me schouders kunnen meedragen.
Maar wat moet, moet dan maar.

Maandag 7juni dan weer naar het ziekenhuis om een MRI scan te laten maken voor mijn nog steeds kaduke heup dat ook maar niet opgelost schijnt te raken.
Ik heb nu zo’n beetje het gevoel dat ik elke maand een jaar ouder word.

Nu is het zo dat dit euvel heel gemakkelijk verholpen had kunnen worden toen ik nog kind was, maar daarvoor zat ik in het verkeerde (pleeg) gezin. Ik werd verondersteld een bron van inkomsten te zijn en niet van uitgaven.
Toen ik na een zoveelste dag pesterijen op school mijn pleegmoeder daar eens over aansprak zei ze mij weinig subtiel dat ze mijn handicap nooit had laten verhelpen “omdat ik later toch blind zou worden”, zo had de huisarts haar gezegd.
Nu was mijn pleegmoeder niet meteen het alleraardigste mens in mijn leven en dus liet ik haar bewering voor wat ik ze waard vond. Maar ergens bleef dit toch altijd in mijn achterhoofd hangen.

Jarenlang zag ik vrij goed, zelfs lezen ging zonder een bril te moeten dragen. Pas na mijn veertigste had ik een leesbrilletje nodig. Midden mijn veertigste begon ik met een lens te dragen om ver te kunnen zien.
Dat ging goed tot verleden jaar de problemen begonnen. Eerst een sterkere lens..dan een sterkere leesbril..nog maar eens een sterkere lens en bril want mijn zicht bleef drastisch verminderen..maar helaas..

..Vandaag is het zo dat ik niets meer duidelijk zie. Dat het net lijkt of ik constant in een fel licht kijk waardoor mijn omgeving heel donker wordt en ik enkel vage omtrekken zie. Ik doe dus momenteel de meeste dingen op de tast en dat kan ik enkel doen omdat de meeste dingen hier in huis me vertrouwd zijn. Lezen, schrijven en tv kijken bezorgen mij een misselijk makende hoofdpijn. Kortom, kijken vergt een enorme inspanning. En dan komt de bewering van mijn pleegmoeder: “je wordt later toch blind” wel heel dichtbij en boezemt mij een vreselijke angst in.

Langs de andere kant blijft mijn hoop natuurlijk gevestigd op de medische wetenschap en hun kunnen van vandaag.
Dus trek ik maandagavond nog maar eens naar de oogarts om enkele testen te laten doen.
Wordt dus vervolgd…

Larie vind ik!
Wie ’s avonds graag tv kijkt doet zijn overgordijnen dicht en sluit zo het licht buiten. Steekt zijn sfeerlicht aan en weg profijt.
En in kantoren,fabrieken en ziekenhuizen branden de lichten sowieso de ganse dag, zomeruur of winteruur. Dus wie doet er zich profijt mee?

En is dat zomeruur wel gezond vraag ik mij af?
Volgens enkele deskundigen blijkbaar niet.

Het zomeruur is negatief voor ons slaapritme.
Onderzoekers van de universiteit in Groningen en München hebben ontdekt dat de invloed van de zomertijd niet te onderschatten is op ons slaapritme.
Volgens hen wordt onze biologische klok vooral aangestuurd door licht.
Quote: In de winter loopt onze interne klok ongeveer gelijk met de momenten waarop het licht en donker wordt. In de zomer niet.
Daardoor slapen we minder en neemt de kwaliteit van de slaap zienderogen af. Unquote.

Voor de onderzoekers voldoende reden om te pleiten voor een afschaffing van de zomertijd.
En ik ben het daar volledig mee eens.

Bram loop langs de De Keizerlei wanneer hij op een terras een jong knap ding in de mot krijgt.
Beleefd vraagt Bram of hij naast haar mag zitten, en dat mag.
Ze praten wat, lachen wat, flirten wat en van het een komt het ander.
Ze zoeken een hotelletje op in de buurt en Bram zegt tegen de receptionist:“Mijn vrouw en ik hadden graag een kamer voor 1 nacht gehad.”

De dag nadien gaat Bram uitchecken en vraagt zijn rekening.
Hij krijgt bijna een appelflauwte wanneer hij de rekening gepresenteerd krijgt die maar liefst 800€ bedraagt???
“Wat?” zegt Bram, “en dat voor 1 nacht!”
De receptionist zegt onverstoord: “Ja meneer, u was hier maar 1 nacht, maar uw vrouw logeert hier al drie weken!”

Onderstaande zat vanmorgen in mijn mailbox. En omdat het daar volkomen nutteloos is, zet ik het op mijn blog.
Al diegene die het met mij eens zijn kunnen er nu wat aan doen als ze willen.Lees eerst, en teken dan de petitie.

1. Wist je dat de gasprijs bij Electrabel sinds 2003 gestegen is met 50% tot 70%? En elektriciteit met 20% tot 40%?
2. Wist je dat officieel onderzoek van de CREG aangetoond heeft dat hier sprake is van regelrechte manipulatie van de prijzen, in het nadeel van de consument?
3. Wist je dat Electrabel op die manier elk jaar 6 miljard euro winst maakt, op onze kap?
4. Wist je dat Electrabel vorig jaar welgeteld nul euro belastingen betaalde, integendeel, nog 93 miljoen euro terugtrok van de belastingen.
5. Wist je dat dit in ons land blijkbaar allemaal maar mag en kan?

1. Energie is levensnoodzakelijk. Toch betalen we in België 21% BTW op gas en elektriciteit. Dat is het tarief voor luxeproducten! Op kraantjeswater, groenten en fruit en geneesmiddelen betalen we maar 6% BTW. Waarom dan 21% voor verwarming en verlichting?
2. 200 euro korting op de energiefactuur. Door een BTW-tarief van 6% op gas en elektriciteit bespaart een gezin 200 euro.
3. Andere Europese landen doen het al.
   In Luxemburg is het BTW-tarief voor energie 6%, in Groot-Brittannië 5%.
   Wanneer volgt België?
4. Op kosten van Electrabel! Door de BTW-verlaging krijgt de overheid minder inkomsten. Wij willen dat Electrabel en andere energiebedrijven dat geld bijpassen.
   Door de hoge energieprijzen maken Electrabel en moederbedrijf GDF Suez woekerwinsten van 6 miljard euro per jaar.

Teken nu de petitie.
Een initiatief van de www.pvda.be.
Voor meer informatie, reacties en meest gestelde vragen, surf naar www.pvda.be/actief/campagnes/energie-is-geen-luxe.html.

HEB EEN FIJN WEEKEND EN HOU HET, LIEFST ZO GOEDKOOP MOGELIJK NATUURLIJK, WARM!